POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





donderdag 31 december 2009

Nog een laatste boekentip voor 2009

U moet iemand nog een geschenk kopen en u weet niet goed wat? Welk boek moet uw schoonvader perse lezen? Of welke intellectuele bagage kan u zoon of dochterlief in 2010 meegeven? Zoek niet langer, ik wil u graag het jongste boek van barones Mia Doornaert aanbevelen, “De frivole vertwijfeling. Een weerbarstige kijk op de wereld” (*)

Ik hoor u al lachen. Een boek van een zeer feministische Belgische (ex-) journaliste, een barones daarenboven. Een dame die met het Vlaams Belang niets, maar dan ook niets te maken wil hebben. Ja, waarom niet? Men moet het bijlange niet met alles eens zijn wat deze dame op papier zet om ten eerste haar zeer vlotte pen te bewonderen, en vooral ten tweede haar moed te bewonderen waarmee zij politiek niet correcte ideeën verdedigt en blijft verdedigen, als het moet tegen de ganse persmeute in.

Neen, natuurlijk ben ik het niet met haar eens waar zij (onrechtstreeks) oproept om de Belgische constructie te redden. Ik vind haar pro-Israël en pro-Amerikaanse houding veel te geprononceerd en te weinig genuanceerd. Ik stel in dit boek trouwens ook vast dat haar Europa onmogelijk mijn Europa kan zijn. Maar goed, zelfs in die gevallen ontwikkelt ze haar ideeën tenminste op een intelligente manier. En een confrontatie van de eigen ideeën met die van een intelligente tegenstander doet altijd deugd. “Du choc des idées…”, u weet wel. Vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers is een fundamenteel principe van ons continent, daarover zijn mevrouw Doornaert en ikzelf het in elk geval eens.

Want daarover gaat het de jongste decennia steeds meer. De verdediging van onze basiswaarden en van onze Europese regels van het spel. Dat is ook de hoofdreden waarom ik dit boek durf aanbevelen: barones Doornaert schenkt in haar boek tenminste aandacht aan de opmars van een bepaald militant en zeer onverdraagzaam islamisme en wijst de Europese bewindvoerders op hun verantwoordelijkheid. “Je kunt er niet naast kijken dat Europa voor het eerst te maken krijgt met een massale immigratie die, om het zacht te zeggen, moeite heeft met basiswaarden van onze democratie zoals vrije meningsuiting, gelijkberechtiging voor vrouwen, tolerantie of niet-discriminatie van homoseksuelen”.

Het feit dat mevrouw Doornaert doorgaat voor een progressief denkend iemand, belet haar in elk geval niet te wijzen op de grote verantwoordelijkheid van de linkse partijen. Zo schrijft ze: “Opvallend, en verontrustend, was dat juist de progressieve partijen verkozen naast dat geweld tegen vrouwen te kijken. IJveren voor zelfs elementaire rechten van vrouwen was plots niet meer progressief maar reactionair geworden, een dekmantel voor racisme en ‘islamofobie’”.

Als een moderne Cassandra waarschuwt Doornaert tenslotte Europa voor het toegeven aan de eisen van de islam en voor het opgeven van haar vrijheden, haar waarden en gebruiken. “Brusselse vrederechters kunnen eindeloze verhalen vertellen over de constante druk op onze democratische levenswijze. Een moslim die in een rijhuis in een Brusselse gemeente woont, komt klacht indienen tegen een buurvrouw. Haar fout: ze werkt in haar tuin in een mouwloos topje en bermuda. Het zielenheil van zijn vrouw en kinderen lopen gevaar want ze kunnen dat immorele spektakel vanuit de bovenramen zien”.

Vreemd toch, zegt de schrijfster: “opkomen voor de vrije meningsuiting is een uiting geworden van de ‘verrechtsing’ van onze democratische maatschappijen”. En dus ‘slecht’, hoor je haar denken.

Er staat nog veel meer in dit boek, zeker ook heel wat zaken die zullen irriteren. Maar ook heel wat teksten die een waardevolle aanzet zijn tot discussie. Mevrouw Doornaert vindt dat kritiek op de islam moet kunnen. Onvoorwaardelijk.

Kopen dus dit boek. Of cadeau doen.


(*) Doornaert, M., “De frivole vertwijfeling. Een weerbarstige kijk op de wereld”, 2009, Lannoo, Tielt, 244 pagina’s. ISBN 978 – 90 - 209 – 86167.

woensdag 30 december 2009

Anonieme cv’s: de sovjetgeest is niet dood

Niet alleen in België lopen allerlei verlichte geesten rond met de idee om via anonieme cv’s de werkloosheid onder de allochtonen naar beneden te halen en – vooral – het racisme van de Vlaamse ondernemers onderuit te halen. U kent de theorieën. Niet alleen in België wil men dit onding gaan toepassen, ook in Frankrijk loopt de regering Sarkozy blijkbaar met dit soort ideeën rond.

Goede vriend Yvan Blot hekelt dit plan in Polémia. Met de methode van deze anonieme cv’s komt men eigenlijk in het hart zelf van het utilitair systeem terecht die onze moderne maatschappij kenmerkt: “Met alle kracht moet men mensen onderling totaal inwisselbaar maken – dit omdat het systeem het vraagt. Net zoals in de Goelag ontneemt men dus de mensen hun namen. De “persoon” moet volledig opgaan in de massa”.

Het voorwendsel, aldus Yvan Blot, is de strijd tegen de discriminatie en de promotie van de gelijkheid van alle mensen. Het echte doel is de individuen te nivelleren, te ontwortelen en te massificeren om hen gemakkelijker te controleren.

dinsdag 29 december 2009

Uitkeringen bij beroepsziekten – communautaire scheeftrekking blijft

Uit het antwoord van minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, Laurette Onkelinx (PS) op een van mijn vragen en op vragen van mijn goede collega en senator Yves Buysse bleek dat er weinig in België gebeurt om de communautaire scheeftrekkingen op het vlak van uitkeringen in de sociale zekerheid te corrigeren.

Zo werd er in 2005 een bedrag van 47.323.757 euro uitbetaald aan de rechthebbenden ingevolge het overlijden van werknemers ten gevolge van beroepsziekte. Regionaal opgesplitst betekende dat in 2005 voor Vlaanderen een uitkering van 17.205.115 euro, of een aandeel van 36,3%. In 2008 ‘steeg’ dit bedrag tot 18.450.813 euro op een totaal van 48.601.051 of 37,9%. Wallonië ontving en ontvangt nog steeds meer dan 60%!

In geval van blijvende arbeidsongeschiktheid ten gevolge van beroepsziekte gaf de minister min of meer analoge cijfers. In 2005 kregen werknemers in Vlaanderen in deze uitkeringen 41,6% of 74.503.932 euro uitbetaald, en in Wallonië 58,4%, een bedrag van 104.536.844 euro op een totaal van 179.040.770. In 2008 steeg het aandeel van Vlaanderen naar 42%. Hoera, driewerf hoera dus!

maandag 28 december 2009

Zoete wraak

Als student op het einde van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 van vorige eeuw actief in de NSV van Gent was ik eigenlijk best wel trots op “onze” NSV. Ik vernam onlangs namelijk dat het de NSV (voor de tweede keer) gelukt was aanvaard te worden in het Politiek en Faculteiten-Konvent van Rijksuniversiteit van Gent, wat op zich een heksentoer is in het lange tijd door allerlei (uiterst-) linkse groupuscules gedomineerde politieke studentenleven van Gent.

Nu hebben we het altijd al moeilijk gehad aan de Rijksuniversiteit, niet omdat wij een bedreiging waren voor de democratie, maar juist omdat wij opkwamen voor meer democratie in de overleg- en subsidieorganen, voor meer transparantie en meer vrijheid van meningsuiting – toch wel een van de basisvoorwaarden voor elke democratische besluitvorming. Zo organiseerden wij met NSV bijvoorbeeld een debat over de apartheidspolitiek van Zuid-Afrika, in de lokalen van de universiteit en mét goedkeuring van de universiteitsoverheid. Dit zinde links absoluut niet. Dan maar de straatstenen opbreken om het ‘fascisme’ te stoppen natuurlijk.

De NSV’ers werden die avond brutaal aangevallen, straatstenen werden gebruikt om de nationalisten die aan de uitgang van de universiteit stonden, weg te jagen. Alleen door de toevallige vondst van bakken met lege colaflesjes – waardoor cola zijn nut voor de beweging bewees – konden wij verhinderen dat de linkse stoottroepen de debatzaal zelf binnenstormden en nog meer geweld zouden gebruiken.

Geen uit de hand gelopen veldslag dus tussen links en rechts, zoals de verslaggever van De Standaard (19.12.2009) meent te moeten schrijven. Wel linkse intimidatie en geweld tegen een door NSV volgens alle regels van het spel georganiseerde debatavond. Links liet hier het masker vallen en toonde haar ware, onverdraagzame gelaat.

Nu dus deze zoete wraak. Inderdaad, de studenten hebben het cordon sanitaire gebroken. Ik verheug mij vooral over het feit dat allerlei burgerlijke studentenverenigingen eindelijk de ‘culot’ hebben gehad om links een neus te zetten en NSV – omdat het nu eenmaal aan alle formele voorwaarden voldeed – op te nemen in de schoot van het PFK. Met respect neem ik de pet af voor het huidige praesidium van de NSV. Bravo, mannen (en vrouwen, natuurlijk).

donderdag 24 december 2009

Vlaanderen-Nederland

Een lichtvoetiger verhaal dan maar om de (korte) periode tot kerstmis, tot het feest van het licht en de terugkeer van de zon, wat in te korten? U heeft het ongetwijfeld ook gelezen, Het Nieuwsblad maakte er op 23.12.2009 onder andere melding van. De New-Yorkse vestiging van Toerisme Vlaanderen verstuurde deze maand een opmerkelijke uitnodiging voor een Vlaams-Nederlandse receptie.

“De cocktail ‘Holland & Flanders, so close, so different’ werd op 7 december georganiseerd in een restaurant in Long Island City ter gelegenheid van de Ustoa-conferentie, de grootste Amerikaanse bijeenkomst voor de toeristische industrie”, aldus het dagblad. Een gelegenheid dus om niet te missen, zeker als je daar Vlaanderen kan promoten.

Wie kan daar nu iets tegen hebben, vraagt men zich af. Welnu, op de uitnodiging staan Vlaanderen en Nederland samen afgebeeld, bijna in een innige omhelzing – het kan ook moeilijk anders, zij liggen ook zo dicht bij elkaar. Wallonië werd op het kaartje vergeten, en werd blijkbaar bij Frankrijk ondergebracht. En, niet onbelangrijk detail, “Brussel werd veel te noordelijk ingepast”.

Daar knelt allicht het schoentje, zeker? Brussel té veel naar het noorden geplaatst, zodat het voor iedereen al te duidelijk is dat Brussel niet tussen Vlaanderen en Wallonië in ligt, maar wel volledig omsloten door Vlaanderen. Brussel ligt dus inderdaad, of men het nu graag hoort of niet, volledig in Vlaanderen.

Waarom zouden Vlaanderen en Nederland trouwens niet inniger met elkaar kunnen samenwerken? Wat samen hoort, moet men niet scheiden, zegt het spreekwoord. Zoals het water in West- en Oost-Duitsland een natuurlijk bedding zocht, zoals Noord- en Zuid-Vietnamezen na lange strijd opnieuw in hetzelfde vaderland wonen, zo staat het ook in de sterren geschreven dat Vlaanderen en Nederland in de toekomst nog veel beter met elkaar zullen samenwerken. Waarom? Omdat het in de aard van de natuur zelf ligt, natuurlijk.

woensdag 23 december 2009

Gaat Catalonië voor volledige onafhankelijkheid?

Er zijn van die berichten die je ganse dag kunnen goedmaken. Zo bijvoorbeeld het bericht in de Franse krant Le Monde (13.12.2009). De inwoners van 168 gemeenten in de semi-autonome Spaanse regio Catalonië, die jonger zijn dan 16 jaar, werden in het weekend van 13 december opgeroepen om zich in een referendum uit te spreken over de vraag of de autonomie ruimer moet worden, of Catalonië soms naar volledige onafhankelijkheid moet.

In totaal gaat het om 700.000 inwoners, die zich op de vraag van een aantal verenigingen moeten uitspreken over meer of nog meer autonomie. Op zich, aldus Le Monde, heeft het referendum geen enkele juridische waarde. Zelfs al wordt de vraag naar autonomie massaal gesteund, dan nog wordt Catalonië er niet automatisch onafhankelijk door. Maar het is wel de overduidelijke uitdrukking van het groeiend nationalisme bij de Catalanen.

Le Monde gaat verder, en merkt op dat er ook sprake is van een opstoot van nationalisme bij andere Europese volkeren, zoals de Schotten en de Vlamingen. Opvallend, aldus de Franse krant, want ze maken allemaal deel uit van een lidstaat van de Europese Unie. Waarmee Le Monde alleen maar duidelijk wil maken dat het behoren tot de Europese Unie niet afremmend heeft gewerkt op de groei van het nationalisme.

In de Nederlandstalige editie van Metro (15.12.2009) vinden we meer gegevens over de uitslag. “Met een overweldigende meerderheid werd gestemd voor de afscheiding van de rest van Spanje (…) Ongeveer een kwart van de stemgerechtigden trok naar de stembus voor het niet-bindende referendum, en 94% van die kiezers stemde voor volledige onafhankelijkheid”.

Nu nog de rest van Catalonië. Voor volgend jaar wordt in elk geval een referendum in de hoofdstad Barcelona aangekondigd.

dinsdag 22 december 2009

Oh neen, Louis Michel is niet blij, oh neen

De manier waarop Louis Michel, MR-topman, zijn verlies verwerkt, is opmerkelijk en schrijnend tezelfdertijd. Hij was – zoals iedereen tot vervelens toe heeft moeten aanhoren in de pers – kandidaat, “topkandidaat” in zijn eigen woorden, voor de functie van voorzitter van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Natuurlijk hebben die landen, die niét voor hem hebben gekozen, zoals Italië en Oostenrijk, ongelijk, want de Zwitser, die wel werd gekozen, deugt eigenlijk niet. Zegt Louis Michel.

“Die man heeft geen enkele geopolitieke expertise, geen ervaring als bruggenbouwer en geen notie van ontwikkelingssamenwerking”. Het staat er, wit op zwart, in Het Laatste Nieuws (16.12.2009). Waarmee hij eigenlijk wil zeggen dat hij wel over die kwalificaties beschikt. Zeker zijn kwaliteiten als bruggenbouwer worden heinde en ver geprezen trouwens. Iedereen zal zich herinneren dat in Oostenrijks nationalistisch rechts enkele jaren geleden op basis van haar uitstekende verkiezingsuitslag tot de regering mocht toetreden. Prompt riep ‘bruggenbouwer’ Michel iedereen op om vooral niet naar Oostenrijk te gaan skiën. En ook de Italiaanse premier Berlusconi schoffeerde ‘bruggenbouwer’ Michel al meer dan eens.

Geconfronteerd met die feiten, stampt Michel als een verwend kind in het rond: “Als dat de prijs is, die ik had moeten betalen, als ik mijn mond had moeten houden over Oostenrijk en Italië, dan mogen ze hem hebben, deze job”. Tja, de bruggenbouwer bouwt alleen bruggen naar landen die zijn keuze van politieke partij of ideologie volgen blijkbaar. Stemmen de mensen op een ‘andere’ manier of in een ‘andere’ richting, dan zijn alle middelen, àlle middelen, goed om de democratie onderuit te halen.

Waarop Het Laatste Nieuws fijntjes opmerkt dat hij zich nu weer met volle kracht kan werpen op het binnenland. De MR kan ‘bruggenbouwers’ als Louis Michel goed gebruiken.

maandag 21 december 2009

Vlaams Belang lokaal: goed bezig!

Voor de pers is het Vlaams Belang al sinds zijn bestaan aangeschoten wild. Zeker voor de grote nationale persorganen bestaat de eerste journalistieke taak er bijna in, om dagelijks enkele meppen uit te delen, onze partij belachelijk te maken, ons voor te stellen als een groepje ongeregeld. Sommige persorganen hebben zelfs journalisten in dienst die daarvan hun hoofdopdracht hebben gemaakt. Soit.

Nu zal u mij niet horen ontkennen dat wij als politieke partij in de afgelopen periode niet hier en daar zelf aanleiding hebben gegeven tot allerlei beschuldigingen en verwijten. Maar dit alles neemt niet weg dat er nochtans verschillende lokale succesverhalen te noteren zijn, waar de rol en de inbreng van het Vlaams Belang fundamenteel is, al wordt zij niet altijd even fundamenteel in het zonnetje gezet. Daarom doe ik het langs deze weg zelf maar eens.

Neem bijvoorbeeld de kroegenkaart van Roeselare, een eerste kaart van die omvang en van die opzet in de Rodenbachstede. Deze cafékaart, een initiatief van de stedelijke dienst Economie – dank u, schepen Declercq – en van het horecamanagment, biedt een visueel overzicht van alle gezellige of muzikale uitgaansgelegenheden in onze stad. Wil u een gezellige pint gaan drinken? Wilt u liever een muziekcafé? Grijp dan naar deze kaart.

Het horecamanagment, dat aan de basis ligt van dit initiatief, is er na jarenlang aandringen van verschillende Roeselaarse horecabazen eindelijk gekomen. Het zal u niet verbazen dat collega gemeenteraadslid en lokaal partijvoorzitter Filip Deforche van café Gezelle een van de drijvende krachten achter dit horecamanagment is. Zijn inbreng in de cafékaart kan dan ook moeilijk overschat worden. Het levende bewijs dat onze partij ook op lokaal vlak een constructieve inbreng kan hebben. Het hangt eigenlijk alleen van onszelf af.

vrijdag 18 december 2009

Federaal ombudsman Energie actief op 1 januari 2010?

Een tiental jaren geleden reeds werd een ombudsman Energie beloofd. Het was te moeilijk om van elektriciteits- en gasleverancier te veranderen, de facturen waren nauwelijks leesbaar, er waren conflicten en discussies met de leveranciers en de consument voelde zich meer dan eens in de kou gezet.

Uiteindelijk werd dit jaar, na een vergelijkend examen door Selor, een Nederlandstalig ombudsman aangesteld. Hij zou officieel op 1 september kunnen beginnen, maar er was blijkbaar buiten de federale logica gerekend. Zolang er namelijk geen Franstalige geschikte kandidaat werd gevonden, kon de Nederlandstalige ombudsman niet aan de slag, omdat de ombudsmannen Energie alleen in college kunnen optreden.
Ik confronteerde de minister van Energie en Klimaat, de heer Magnette, hiermee die niet anders kon dan opmerken dat de “Nederlandstalige ombudsman ondertussen zijn kantoor aan het inrichten is” (letterlijk!).

Na 3 maanden “inrichten” vond ik het meer dan welletjes en in het kader van de Beleidsnota Energie werd de minister opnieuw aan de tand gevoeld. Minister Magnette kondigde aan dat in het kader van een nieuw wetsontwerp de federale logica wordt doorbroken en dat de Nederlandstalige ombudsman Energie vanaf 1 januari 2010 eindelijk aan de slag kan. Naar een Franstalige ombudsman Energie wordt nog steeds gezocht.

donderdag 17 december 2009

Een reden waarom ze het debat niet aandurven

Ondanks het feit dat heel wat progressieve intellectuelen in België proberen het debat rond de islam op gang te trekken – lees de bijdragen de jongste weken en maanden van Benno Barnard, Mia Doornaert, Vander Taelen, en anderen – lijkt het toch maar niet te lukken. Zou het kunnen dat heel wat progressieven doorhebben dat hun gedram over de ‘Westerse’ islam, over de ‘verdraagzame’ islam eerder voor gevolg heeft dat de burgers hun verzet tegen het doordringen van de islam in hun wijken opvoeren?

De opiniepeiling in Zwitserland heeft voor schokgolven gezorgd, zeker in progressieve kringen. De schokgolven dreigen nog groter te worden, nu blijkt dat ook in België een duidelijke meerderheid zich uitspreekt tegen de bouw van minaretten op de moskeeën. Hoe groot moet de meerderheid dan wel worden, vooraleer de lobby’ers het publiek debat aandurven?

Volgens het studiebureau IVOX, die hierover 1.050 personen heeft ondervraagd – een wat magere basis, als u het mij vraagt, maar goed, dit is een eerste ondervraging en ‘as such’ nog altijd beter dan niets – spreekt 59,3% van de Belgische inwoners zich uit voor een minarettenverbod (wat 2% méér voorstanders van het verbod uitmaakt dan in Zwitserland met de opiniepeiling). 67,5% van de burgers zijn absoluut niet geschokt door het resultaat van de Zwitserse opiniepeiling. 55,4% van de ondervraagden meent trouwens dat “de islamitische godsdienst niet goed geïntegreerd is in België”.

Het lijkt interessant om deze peiling op een veel bredere basis over te doen. Zoals het ook interessant lijkt om de vraag of een islamitisch, niet-Europees land als Turkije deel kan uitmaken van de EU, aan een breder publiek voor te leggen. Maar “ze” durven dit debat natuurlijk niet aan.

woensdag 16 december 2009

Vaart wel, Huguette!

We dragen vandaag een grote Vlaamse dame ten grave. Dit schrijf ik niet met valse tremelo’s of in een vlaag van pseudo-sentimentaliteit, want ik kende Huguette vrij goed. Zij hield ook niet van valse of pseudo-sentimentaliteit. Huguette De Bleecker-Ingelaere overleed op 68-jarige leeftijd, na een korte, hevige ziekte, waar ze zich manmoedig tegen verzette.

Zoals ze trouwens alles in het leven manmoedig te lijf ging. Huguette was een fenomeen: zowel nationaliste als feministe. Zij stichtte de F.V.V. (in mijn jonge jaren bevond het FVV-secretariaat zich in de Bennesteeg in Gent), de Federatie van Vlaamse Vrouwen, en was jarenlang actief (ook als lokaal en provinciaal mandataris) in de Volksunie van Gent. Het is in die jaren 70 en 80 van de vorige eeuw dat wij, jonge rechtse dissidenten binnen de Vlaamse Beweging, haar wel eens ontmoetten in de ‘oude’ Roeland, zowat het verzamellokaal van alles wat nationalistisch was in Gent. Zij verstond onze jonge, rechtse dissidentie niet, zij verstond het Vlaams Blok, Voorpost en NSV niet, en wij, wij verstonden haar ‘progressief feminisme’ niet.

Ik heb Huguette eigenlijk pas echt leren kennen en waarderen binnen de V.V.B., de Vlaamse Volksbeweging. Op dat moment bleek dat haar ‘feminisme’ best wel veel raakpunten had met ons radicaal en rechts nationalisme, veel meer dan wij – en zij! – hadden gedacht. Op dat moment bleek ook dat zij volledig achter het onafhankelijkheidsstreven van de V.V.B. stond, voor ons een revelatie.

Ik heb haar leren waarderen als historica, ik heb haar gevoel voor humor leren waarderen, die humor met de licht-cynische ondertoontje. Ik heb haar leren waarderen op zovele Vlaamse manifestaties, waar ze wel eens haar gulle lacht liet weerklinken.

Huguette, vaart wel! Ik groet diep, uit eerbied en uit dankbaarheid. Vlaanderen wordt een stukje stiller vandaag.

dinsdag 15 december 2009

Openbare schuld opnieuw boven 100%

Gouverneur Guy Qaden van de Nationale Bank rapporteert regelmatig over de evolutie van werkgelegenheid, economische indicatoren en – niet onbelangrijk voor u en mij – de evolutie van de staatsschuld. Het jongste bericht was toch wel een koude douche, en zal in elk geval de communautaire spanningen niet doen verminderen, zoveel is duidelijk.

Het goede nieuws, aldus Het Belang van Limburg, is dat het economisch opnieuw iets beter gaat. De recessie lijkt over, de krimp van de economie van het afgelopen jaar (-3,5%) zou volgende wel eens kunnen omslaan in een lichte groei. Maar dat betekent geenszins dat de economische crisis op zich over is, aldus de grote baas van de NBB. De werkgelegenheid gaat heel zwaar weer tegemoet in België: zo voorspelt de gouverneur een toename van 142.000 werklozen.

Wat misschien op de lange termijn nog erger is – alhoewel ik niemand natuurlijk een kort of minder korte werkloosheid toewens, wel integendeel! – is de evolutie van de staatsschuld. “Het begrotingstekort dit jaar zal oplopen tot 6,1% van het bruto binnenlands product (…) Tekorten op de begroting houdt in dat de overheid moet lenen. Dat maakt dan weer dat de staatsschuld opnieuw toeneemt tot 98,1% van het bbp dit jaar en liefst 102% van het bbp volgend jaar” (08.12.2009).

Slecht nieuws dus, voor u en voor onze nakomelingen. Dit zullen de schuld uiteindelijk moeten delgen. In elk geval is het ritme waarmee de federale regering de schuld en het begrotingstekort wil afbouwen, te klein in de ogen van Europa. Ook Vlaanderen zou heel wat sneller willen gaan. Benieuwd wat hieruit komt…

Tenslotte geraakte via Belga bekend dat volgens Waalse kamerlid Borsus het Waals gewest “momenteel meer dan 11,5 miljard euro aan reële schulden heeft openstaan”. Volgens hem gaat de Waalse regering bij elke beslissing die ze neemt op zoek naar alternatieve financiering, waardoor de regionale schuld veel hoger ligt dan de officiële 4,4 miljard euro.
(verslag in Het Laatste Nieuws, 09.12.2009)
"Ziedaar de briljante financiële architectuur van het Waals Gewest, " sneerde Borsus, die ook de wanorde van de begroting aanklaagt. Zo volgden er nog verschillende correcties nadat de begroting door de regering werd goedgekeurd

maandag 14 december 2009

Voor wie het niet wil zien: de islam rukt verder op.

Een aantal berichtjes, allemaal op enkele dagen in onze media verschenen, zijn bij mij blijven hangen. Kleine berichten, maar die duidelijk aangeven dat er met sommige uitingen van de islam iets ernstig mis is. Kleine berichten ook die aangeven, dat deze islam op Europees grondgebied niet uit is op aanpassing aan onze normen en waarden, maar er duidelijk op gebrand is Europa of een stuk ervan opnieuw te islamiseren.

In de Franstalige editie van Metro (01.12.2009) kon men lezen dat de Verenigde Naties aan de alarmbel trekken wat betreft het geweld tegen vrouwen. 8 jaar na het verdrijven van de taliban blijft het aandeel vrouwen in het openbaar leven dalen. Gepaard daarmee gaat het geweld tegen vrouwen in stijgende lijn. De “tendens is negatief”, aldus een woordvoerder van de VN.

Omdat een Soedanees, christelijk meisje een rok droeg tot op de knie, werden haar 50 zweepslagen toegediend, aldus de advocaat van het gezin. In juli werd in Soedan een journaliste gearresteerd omdat ze een “onfatsoenlijke broek” droeg, en zij belandde in de cel, aldus Gazet van Antwerpen (30.11.2009).

Tenslotte meldde De Standaard (07.12.2009) dat de Catalaanse politie een bende heeft opgerold die een vrouw had opgesloten en ter dood had veroordeeld. 9 mannen van Maghrebijnse afkomst wilden uit naam van een islamitische rechtbank de vrouw stenigen omdat ze overspel zou hebben gepleegd. “De verdachten behoren tot de salafistische strekking. Die ultraconservatieve stroming in de islam zou in die provincie veel aanhangers tellen, maar het was de overheid tot nog toe niet bekend dat ze een eigen rechtbank heeft die volgens de regels van de sharia recht spreekt”.

vrijdag 11 december 2009

Vragen Franstaligen dan eindelijk een staatshervorming?

In de zakenkrant De Tijd werd onlangs verslag uitgebracht van het tweejaarlijks congres van de Franstalige economen in België (27.11.2009). De boodschap was duidelijk: “Als de overheid economische groei wil bevorderen, moet ze haar staatsstructuur hervormen”. Een staatshervorming is dus dringend noodzakelijk, dat erkennen zelfs Franstalige economen.

Zo “strookt de strategie om meer mensen aan het werk te krijgen, niet met de geldstromen. De deelstaten moeten werklozen naar een job leiden. Als dat lukt, plukken niet zij, maar de federale overheid daar de vruchten van via minder werkloosheidsuitkeringen”.

Een fris geluid? Op zijn minst, maar het blijft afwachten wat de reactie van de Franstalige politiekers zal zijn. Maar de economen gingen ook de confrontatie aan met het socialistisch geleid onderwijsbeleid in Franstalig België: “De resultaten daarvan zijn ‘pover’, luidde het verdict. Onderwijs is belangrijk om economische groei te creëren, maar dat betekent niet dat iedere onderwijsinvestering dat effect heeft. Er moet daarom meer geld gaan naar hoger onderwijs en de banden met de bedrijfswereld moeten beter worden aangehaald. Vlaanderen doet het veel beter, erkenden de Franstalige economen, al is het internationaal evenmin een schoolvoorbeeld”.

Een fris geluid voorwaar. Ondertussen somt hoofdredacteur Crols in Trends (03.12.2009) het lijstje ‘Belgische prestaties’ op en bid hij daarom voor een regimecrisis: “België is het land met proportioneel de hoogste staatsschuld ter wereld. België is het land met de hoogste belastingen per inwoner in Europa. België is het land met de laagste pensioenen voor niet-ambtenaren. België is het land waar een Vlaming een derde meer belastingen betaalt dan een Franstalige. België is het land waar één volk al 179 jaar buiten alle verhoudingen veel geld transfereert naar zijn buren. België is het land waar het minste wordt gedaan om de vergrijzing op te vangen (…) België is het land van de vele onopgeloste problemen (zoals de asielwetgeving, de organisatie van het gerecht, de inning van de belastingen

donderdag 10 december 2009

Raad van State volgt Vlaams Belang

Er bestaan nog (heel wat) ernstige magistraten die op een meticuleuse en respectvolle wijze hun professionele activiteiten ontplooien. Zo blijkt de eerste auditeur van de Raad van State de jongste regularisatienota van de federale regering te willen schorsen en vernietigen wegens onwettigheid. Waarmee hij ingaat op de vraag van het Vlaams Belang. “De regering zal haar huiswerk moeten overdoen”, aldus de commentaar in Het Laatste Nieuws (08.12.2009).

U zal zich ongetwijfeld herinneren dat er na de eerste massale regularisatie van illegalen luidop geschermd werd met “Dit nooit meer! Eenmaal is voldoende”. Er volgde echter – wat wij, ‘onverdraagzamen’ van het Vlaams Belang – een aanzuigeffect, zodat enkele jaren een 2de massale regularisatie werd doorgevoerd. Ook nu weer gingen de burgerlijke partijen in Vlaanderen plat op hun buik, en slikten zij de oekazes van vooral Franstalige partijen. Opnieuw gingen zij in tegen de wil en de wens van hun eigen achterban.

Het dossier migratie en asiel zat nu opnieuw anderhalf jaar vast op federaal niveau. De Franstalige partijen drongen opnieuw aan op een massale regularisatie, Vlaamse partijen hielden – onder druk van het Vlaams Belang, wie zal het zeggen? – de boot in eerste instantie af. In juli was er plots een akkoord, in volle vakantieperiode, maar dat zal wel toeval geweest zijn…

Een akkoord over een ruime regularisatie, opnieuw, voor de 3de keer dus. Dit keer hield men zelfs de schijn niet meer hoog dat het parlement in deze het laatste woord zou hebben. Neen, de minister maakte zelf een instructienota op, met daarin de criteria voor regularisatie. En – werd eraan toegevoegd om vooral de Vlaamse partijen te paaien – het zou dit keer niet zo’n vaart lopen, hoogstens enkele tienduizenden zouden op deze regularisatiefaciliteit ingaan.

Nu is er dus het besluit van de eerste auditeur van de Raad van State, die zegt dat het niet aan de regering is om via een instructienota de regularisatie door te drukken, maar aan het parlement via een wetswijziging. Het wordt vooral boeiend als de kwestie binnenkort voor het parlement moet komen. Wat zal de reactie van de Open VLD zijn, wat van de CD&V? Het is nu al duidelijk dat de nieuwe regularisatie minstens voor het veelvoud van het ‘beloofde’ aantal goed is. Zullen de Vlaamse burgerlijke partijen opnieuw tegen de eigen achterban stemmen? Opnieuw de wasknijper op de neus, dames en heren? Kom dan achteraf niet zagen dat de Vlamingen een verzuurd volkje zijn!

woensdag 9 december 2009

Onweerswolken zijn nog niet overgedreven

De Belgische economie mag dan ondertussen het stadium van de recessie voorbij zijn, dat betekent echter helemaal niet dat de bedrijven in dit land, en dan vooral de Vlaamse bedrijven, op de beide oren kunnen slapen. Wel integendeel!

Het handelsinformatiebureau Graydon, dat vrij nauwkeurig het wel en wee van bedrijven statistisch opvolgt, maakte onlangs bekend dat er “dit jaar al meer bedrijven over de kop zijn gegaan dan in heer 2008. Eind november stond de teller op een record van 8.684 faillissementen, al 166 meer dan vorig jaar”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (02.12.2009).

In november gingen nooit zoveel bedrijven failliet als in 2009. Vooral de horecasector, de bouw- en transportsector beleven harde tijden. “Een kwart van de faillissementen is het gevolg van wanbetalingen. Tegenwoordig wordt 1 op 8 facturen meer dan 90 dagen te laat betaald. Daardoor komen bedrijven in geldnood”, aldus een woordvoerder van Graydon. Daarnaast is het voor veel bedrijven moeilijker om krediet te krijgen bij de banken.

In de commissie Bedrijfsleven komen voorzitter en partijgenoot Bart Laeremans en ikzelf regelmatig tussen bij de minister Van Quickenborne en Laruelle om aan te dringen voor overheidsinterventies bij banken inzake kredietverlening. Wij houden de vinger aan de pols, en vooral de familiale ondernemingen kunnen in deze in elk geval op onze volledige steun rekenen.

dinsdag 8 december 2009

Referendum over onafhankelijkheid

Wie ooit al eens in Schotland is geweest, en zeker in de Highlands, weet maar al te goed dat een Schot zich geen Engelsman voelt. Schotland heeft een eigen traditie, een eigen geschiedenis, een Schots volk met een eigen identiteit. In Schotland is een nationalistische partij actief die streeft naar meer autonomie. Schotland heeft trouwens al heel wat eigen bevoegdheden, maar de SNP wil verder.

In de Nederlandstalige versie van Metro (01.12.2009) – en merkwaardig genoeg niét in de Franstalige versie, bestaat er ten zuiden van de taalgrens hiervoor dan geen interesse? – kon men lezen dat de Schotse premier Alex Salmond, die tot de SNP behoort, de weg vrij wil maken voor een referendum over een afscheiding van Groot-Brittannië. Hij hoopt namelijk volgend jaar een referendum over de toekomst van Schotland te kunnen organiseren.

In het referendum wil hij de Schotten 4 opties voorleggen:
- een status quo
- een beperkte uitbreiding van de huidige bevoegdheden van het regionale parlement
- een regionale autonomie die vooral op fiscaal vlak zou worden uitgebreid
- en totale onafhankelijkheid

In de woorden van Alex Salmond: “Het debat in de Schotse politiek gaat niet langer over verandering of geen verandering, maar over het soort verandering dat we willen en het recht van het volk om hun toekomst te kiezen in een vrij en eerlijk referendum”.

Men denkt te dromen, natuurlijk. Wat een heel natuurlijk proces zou moeten kunnen zijn, wordt in een land als België totaal onmogelijk gemaakt. Vlaanderen wil als meerderheid meer bevoegdheden? De minderheid blokkeert elke poging. Waarom, vraag je je dan af, waarom organiseert het Vlaams Parlement bijvoorbeeld geen referendum onder de Vlamingen om te weten welke autonomie de Vlamingen wensen?

maandag 7 december 2009

“Wij aanvaarden geen nogo-zones”

Frank Vanhecke had het onlangs, op enkele meetings in West-Vlaanderen, over nieuwe en extreme vormen van geweld. Zogenaamde “jongerenbendes” die met groepen van 20 man winkels binnenvallen, alles mee roven wat los staat, en de rest kort en klein slaan. Vooral dan in het Brusselse. Al jaren slaat het Vlaams Belang op die veiligheidsnagel. Omdat onze burgers recht hebben op een leven in veiligheid. En omdat onze veiligheidsmensen moeten voelen dat veiligheid een prioritair aandachtspunt is voor een normale regering. We kunnen en mogen niet toegeven aan criminaliteit.

Brussel is ons op veiligheidsvlak volledig aan het ontglippen. Dat is ook de overtuiging van professor De Ruyver, oud-adviseur van Verhofstadt. “Politiebeambten die aangevallen worden. Het ziekenhuis in geslagen, bekogeld met stenen, bewerkt met messen (…) Het zal alleen maar erger worden (…) Hele wijken zijn onttrokken aan het gewone leven, zitten in de illegale economie en vormen zo kankervlekken die steeds groter worden”. Tiens, tiens, dan toch, mijnheer De Ruyver? Enige tijd waren er toch geen problemen? Géén nogo-zones?

“Kuregem. In 20 jaar tijd heb ik die wijk zien verloederen van zeg maar een handelswijk naar een compleet illegale handel (…) In Molenbeek zie je hetzelfde voor de handel van drugs. Dat zijn de fundamentele problemen die heersen. De mensen achter de illegale economie gebruiken de jongerenbendes voor hun doeleinden”. Chicago dus, georganiseerde criminaliteit die het wettig gezag heeft vervangen.

De Brusselse gemeentebesturen blijven trouwens ontkennen dat er nogo-zones zijn, of dat de politie de controle kwijt zou zijn. Brice De Ruyver merkt droogjes op: “Ze willen wel (optreden), maar dat kan niet meer. In de jaren 90 kon een gemeente dat nog. Nu is het probleem veel te groot geworden, daar heeft men in het verleden cruciale fouten gemaakt, er had sneller en kordater ingegrepen moeten worden”. Een schuldbekentenis, professor De Ruyver, zou hier op zijn minst op zijn plaats zijn, meen ik?

Brice De Ruyver gaat nog verder: “Vooral in de meest problematische Brusselse zones is juist de concentratie en veelheid van culturen het grootst”. Of er nog iets kan aan worden gedaan? “We moeten daarbij ook aanvaarden dat een groep van mensen uit de samenleving verwijderd zullen moeten worden. Dat is het drama van Anderlecht en Molenbeek. Je zit met een groep die we hopeloos kwijt zijn.”

Hoelang zullen de overheden nog wachten om hier in volle kracht tegenaan te gaan en een nultolerantie in te voeren en aan te houden? Wanneer wordt dit boeltje eindelijk en volledig opgekuist? Is er hiertoe voldoende politieke wil aanwezig? Met een PS in de regering, die op lokale vlak haar karretje aan de islam heeft vastgehaakt, wordt het in elk geval zeer moeilijk, zoniet onmogelijk.

vrijdag 4 december 2009

Hernieuwbare energie: de federale overheid is niet bevoegd en gaat haar boekje te buiten

In de Kamer van volksvertegenwoordigers wordt dezer dagen de federale programmawet besproken. Die voorziet voor wat betreft de sector ‘energie’ in de oprichting van een Fonds voor de bevordering van elektriciteit uit hernieuwbare energiebronnen. De opdracht van het Fonds bestaat er in om bij te dragen tot de vermindering van het energiegebruik en tot de productie van elektriciteit uit hernieuwbare energiebronnen.
Volgens de Raad van State betreedt de federale overheid hiermee echter het bevoegdheidsdomein van de gewesten. De federale overheid mag enkel regelingen instellen over hernieuwbare energie op zee. Voor regelingen inzake alle andere nieuwe energiebronnen is de federale overheid daarentegen niet bevoegd.
De Raad van State is in haar advies zeer duidelijk: de regering dient de ontworpen regeling te beperken tot wat tot de bevoegdheid van de federale overheid behoort, ofwel dient ze hierover met de gewesten een samenwerkingsakkoord te sluiten.
Dinsdagnamiddag laatstleden vroeg ik daarom aan de Minister van Energie hoe hij tegemoet wou komen aan de opmerkingen van de Raad van State. Er kwam enkel een nietszeggend antwoord, waarop commissievoorzitter Bart Laeremans en ikzelf formeel protesteerden.
Het is niet de eerste maal dat de federale overheid haar bevoegdheden inzake hernieuwbare energie overschrijdt en op het terrein komt van de gewesten. Een onhoorbare, maar stoemelingse recuperatie door België ten nadele van de gemeenschappen en gewesten. Het Vlaams Belang eist dat daar paal en perk aan wordt gesteld en zal dan ook de nodige stappen zetten naar het Vlaams Parlement.
Het spreekt vanzelf dat wij hierover naar de pers hebben gecommuniceerd. De aandacht was oorverdovend.

donderdag 3 december 2009

Twee parallelle maatschappijen op één grondgebied

Het de facto bestaan van twee of zelfs meerdere parallelle maatschappijen op hetzelfde grondgebied – de autochtone en verschillende allochtone – wordt op steeds meer gebieden van het maatschappelijk leven doorgetrokken. Al jaren wordt hiertegen op de meest fundamentele manier tegen gewaarschuwd, maar het lijkt wel alsof sommigen zodanig gebiologeerd zijn door de ‘multiculturele heilsmaatschappij’ dat zij net als lemmingen blijven doorhollen.

Zo riep onlangs een invloedrijk jurist in Groot-Brittannië op om zo snel als mogelijk de sharia ook schriftelijk op te nemen in de Engelse wet. De zeer geleerde Stephen Hockman vindt wetgevend initiatief noodzakelijk om islamitische principes in het Engels recht op te nemen, aldus een verslag van Steve Dought in de Daily Mail van 19 november 2009. Want als we dat niet snel doen, aldus de topjurist, dan “zullen we vrij rap tot de vaststelling komen dat een belangrijk deel van onze maatschappij op steeds indringender manier aan het vervreemden is, wat tot gevaarlijke consequenties zal leiden”.

Intimidatie door radicale islamitische groepen en Britse juristen gaan overstag. En dit in ‘The Land of the Free’?

Deze Hockman is spijtig genoeg niet de eerste, en hij zal ook niet de laatste zijn. Lord Chief of Justice, Lord Philips, had een tijd geleden al zijn goedkeuring verleend aan het gebruik van het sharia-recht in kwesties van familiale en huwelijksaard, en om te arbitreren tussen moslims. Nochtans werd (en wordt) van vele kanten gewaarschuwd dat de sharia in verschillende van zijn principes haaks staat op onze Europese rechtspraak. Het zal juristen van het slag van Hockman een zorg zijn, blijkbaar!

Ook in België is het met enige ongerustheid wachten op de eerste pleidooien om de sharia in onze rechtspraak te gebruiken. Men moet vooral niet denken dat hiermee de problemen van de plank zijn: wat bij conflict tussen een Europese en een sharia-rechtsregel? Welk rechtssysteem gaat voor? Of zal men ook hier zwichten uit schrik voor “de gevaarlijke consequenties”? De invloedrijke Britse auteur William Shakespeare schreef ooit de volgende onvergetelijke woorden neer: “De lafaard sterft herhaald’lijk, eer hij sterft. De dappere smaakt de dood niet meer dan eens”.

woensdag 2 december 2009

Minder investeringen België

Een klein bericht, maar wel één met voldoende symboliek. Dit land wordt meer en meer een te mijden plaats voor bedrijven met zin om te investeren. De redenen hiervoor zijn veelvuldig, natuurlijk. De loodzware fiscale druk in België – de 3de hoogste in Europa, én de absolute wereldtop – gecombineerd met een institutioneel kluwen waar wij als politici al moeilijk onze weg in vinden. Er is de onzekere politieke evolutie, er is de onwil van de Franstaligen om er iets aan te doen. Er zijn de miljardentransfers elk jaar van het hardwerkende noorden naar ‘minder actieve regio’s’.

Feit is in elk geval dat “de nieuwe investeringen van Amerikaanse bedrijven in ons land vorig jaar terugvielen tot amper de helft van het peil van 2007. Voor dit jaar wordt een nieuwe halvering verwacht”. Op amper 2-3 jaar tijd dus een reductie van de Amerikaanse investeringen met 75%!

“Amcham, de Amerikaanse kamer van koophandel in ons land, luidde gisteren de alarmklok. Door de crisis liepen de investeringen vorig jaar wereldwijd terug, maar in België is de terugval forser dan elders in Europa” (aldus een verslag in De Tijd, 26.11.2009). België zou zich volgens de Amerikanen veel meer moeten inspannen in de richting van een kenniseconomie. Maar juist daar zijn de investeringen van zowat alle bedrijven in ons land fel teruggelopen.

dinsdag 1 december 2009

Pak die drughandel toch harder aan

Nederland is het in elk geval beu. Zo meldt het landelijk parket van het Openbaar Minister (NRC Handelsblad, 30.11.2009) dat “de top van de georganiseerde misdaad achter de hennepteelt de komende jaren harder wordt aangepakt.” Naar schatting zou er in Nederland jaarlijks 2,5 tot 5 miljard euro omgaan in de hennepteelt (cannabis), die volgens het OM steeds meer verweven is geraakt met de handel in harddrugs, vuurwapens, fraude, mensenhandel en mensensmokkel. Men wil de hennephandelaars de schijn van onaantastbaarheid ontnemen.

Juist nu lezen we ook alarmerende berichten (in De Morgen, stel u voor…) over het risico op psychose dat “stijgt, omdat cannabis steeds zuiverder en dus krachtiger wordt”. Jongeren rollen hun eerste joint steeds vroeger, en de stuff wordt steeds straffer. Volgens experts “is cannabis niet zo onschuldig als de soixante-huitards wensten dat het was”.

“Naast genetische bepaaldheid worden immers ook de toenemende stresssituaties en drugsmisbruik steevast als triggers voor psychotische aanvallen geduid. Vooral het roken van cannabis heeft bijzonder nefaste gevolgen op jonge psychosepatiënten, zeggen steeds meer wetenschappers”, aldus het verslag in De Morgen, die als progressieve krant in het verleden nochtans zeer voor het gedoogbeleid was te vinden. Waait er een nieuwe wind bij links?

In mijn stad, Roeselare, blijkt dat zowat elke school met drugs te kampen heeft. Daarom heb ik opnieuw aangedrongen op lokale acties. Uit mijn schriftelijke vraag aan de heer politiecommissaris volgend uittreksel: “Hoe zit het met de drugscontrole aan en in de scholen? Wordt er aan de schoolpoort controle gedaan? Eventueel met drugshonden? Wordt dit overwogen? Wordt er controle binnen de schoolpoorten gedaan? Eventueel met drugshonden? Wordt dit overwogen? Is men zinnens ook met drugstesten op school te werken? Wordt dit punt voorgelegd aan de schooldirecties? Ik merk dat men bij het autorijden steeds vaker van plan is om drugstesten uit te voeren, waarom zou dit ook op school niet kunnen ingevoerd worden?”

Het probleem zit natuurlijk hoger, bij de federale overheid. Daar moet eindelijk het signaal komen dat het gedoogbeleid tot het verleden behoort en dat men er werkelijk iets wil aan doen. Blijft het wachten op Godot?

maandag 30 november 2009

De wil tot bedaren

Zo, Leterme II is vrijdagmiddag geïnstalleerd. Dit gebeurde tijdens een parlementaire zitting van een ongekende saaiheid. Een beetje zoals het regime zélf. Van Rompuy vertrok na zijn laatste vaderlandse haiku richting Europa, Leterme werd door de ‘meerderheid’ – of wat daar moet voor door gaan – terug op het schild geheven alsof er niets was gebeurd.

Leterme is terug. Ook B-H-V is onmiddellijk terug en dat zullen ze in het parlement geweten hebben. Niet alleen was er een korte, sympathieke actie van TAK, dat ‘probleem 648’ met veel lawaai onder de aandacht bracht, maar er waren ook – gelukkig! – de toespraken van de oppositie, die ervoor zorgden dat de saaiheid wat doorbroken werd.

Zo hekelde Gerolf Annemans, onze fractieleider, het feit dat Dehaene, de superloodgieter, door CD&V wellicht, maar zeker op eis van de Franstalige partijen werd aangesteld om inzake B-H-V naar oplossingen te zoeken. Van een vertrouwen in Leterme gesproken. Van Rompuy zou deze vernedering nooit hebben geslikt, aldus Gerolf.

Als er iets is, waarin deze regering opnieuw hoge toppen scoort, dan is het wel in ongeloofwaardigheid. Leterme, die zelfs niet zeker is van het vertrouwen van zijn eigen partijgenoten. Maar ook N-VA heeft een geloofwaardigheidsprobleem. Zal zij haar maagdelijkheid in de Federale Kamer terugwinnen, terwijl ze op Vlaams vlak mee de lakens uitdeelt?

In zijn slotparagraaf wendde Gerolf zich tot de premier zelf en vroeg hem of hij dan werkelijk de ‘Honecker van het regime’ wilde worden? Het heeft er alle schijn van. Zo werd er in de regeringsverklaring, die de premier woensdagmiddag voorlas, en die voorheen al in De Standaard werd gelekt, te elfder ure, dus NA het verschijnen van de verklaring in De Standaard, nog 2 paragrafen toegevoegd, waarin de premier het hal over “het overnemen van de fakkel met energie, en de wil tot bedaren”. Dit is dus de hoogste ambitie van België: de wil tot bedaren.

“Maar België toont de jongste jaren aan dat compromissen even vaak leiden tot situaties waar niemand beter van wordt en dat ze de echte problemen niet oplossen. Compromissen zijn soms een onderdeel van een verrottingsstrategie”, aldus een scherpe commentaar van An Goovaerts in Trends (26.11.2009) op het vertrek van Herman Van Rompuy. Het is evengoed van toepassing op Leterme II.

vrijdag 27 november 2009

Dr. Dalrymple en drugs

Ik moet het bekennen, ik heb een zwak voor Theodor Dalrymple, de Britse arts die vooral bekendheid verwierf met zijn provocerend-conservatieve boeken en essays. Ik heb een zwak voor de rechttoe-rechtaan aanpak van dr. Dalrymple, en in het conservatieve, Nederlandstalige tijdschrift TeKoS hebben we zijn ideeën meer dan eens een forum geboden, lang voordat Bart De Wever hem aan het publiek van De Morgen mocht voorstellen. Maar dat volledig terzijde natuurlijk.

Dalrymple is een belangrijk epigoon van het Engels conservatieve denken, iemand die vanuit zijn ervaring als arts in gevangenissen, en dus niet vertrekkende vanuit allerlei axioma’s, steeds duidelijker een rechtse visie op mens en maatschappij ontwikkelde. Zeer pragmatisch dus, als men wil, zéér Engels. Verschillende boeken werden ondertussen in het Nederlands vertaald en gepubliceerd (*). Aanbevolen!

Zo heeft hij heel uitgesproken ideeën over drugs, ook en vooral vanuit zijn ontmoetingen met verslaafde ‘inmates’. In een bijdrage voor Catholic Education op 19.11.2009) schrijft hij onder de titel “Laat ons de drugs niet legaliseren” de volgende fijnzinnige, maar cynische openingszin neer: “Er is vooruitgang in de geesten: eerst wordt het ondenkbare denkbaar, en dan wordt het een orthodoxie, waarvan de waarheid zo duidelijk is dat niemand zich nog herinnert dat men ooit helemaal anders dacht”. Inzake de legalisering van drugs zitten we op dat moment: miljoenen mensen menen dat volwassenen alles zouden mogen innemen wat ze zelf wensen, zelfs als hierdoor zware problemen zoals overlast opduiken.

Om het gebruik te legaliseren wordt steeds getoverd met twee argumenten. Dalrymple legt ze op zijn operatietafel en analyseert ze vakkundig: het filosofische argument en het pragmatische.

Het filosofische argument: in een vrije maatschappij moeten volwassenen kunnen wat ze wensen, als ze maar de gevolgen van de eigen daden aanvaarden en geen schade aan derden berokkenen. Dalrymple verwijst naar het befaamde essay van John Stuart Mill, On Liberty. Nochtans was Mill de eerste die beperkingen op de vrijheid zag én aanvaardde. De ene vrijheid is de andere niet, wij aanvaarden allemaal beperkingen vanuit verschillende redenen. “De meest vrije man”, aldus Dalrymple, “is niet diegene die als een slaaf achter al zijn wensen en goestingen loopt, zoals ook vele patiënten tot hun scha en schande moesten ontdekken”.

Daarenboven hebben drugs, aldus de geneesheer, een enorm vrijheidsberovend effect op mensen, onder andere door het afhankelijkheidseffect. Er is die voortdurende dwang om nieuwe drugs in te nemen. Zelfabsorptie noemt Dalrymple dat: alle dagen zijn gevuld met de dwanggedachte aan drugs.

Het huidige verbod van drugs is natuurlijk wel de oorzaak van de criminaliteit rond drugs, erkent Dalrymple. Maar het is zoals het verbod om wagens te stelen: ook dat verbod creëert aan de lopende band weer criminelen. Maar moeten we daarom het verbod opheffen?

Op het pragmatische argument – dat Dalrymple trouwens ook scherpzinnig onderuit haalt – komen we in een latere uitgave van deze weblog zéker terug.

(*)Verschenen in het Nederlands:
• Leven aan de onderkant, Spectrum (2004)
• Beschaving of wat er van over is, Nieuw Amsterdam (2005)
• Drugs, de mythes en de leugens, Nieuw Amsterdam (2006)
• De filantroop, testament van een seriemoordenaar, Nieuw Amsterdam (2007)
• Leve het vooroordeel!, Nieuw Amsterdam (2008)
• Profeten en charlatans. Hoe schrijvers ons de wereld laten zien, Nieuw Amsterdam (2009)
Over zijn werk (Nederlands)
• Jelle Zeedijk & Paulus van Bortel (red.), Bedrogen door de elite? Kritische beschouwingen bij Theodore Dalrymples cultuuranalyse, Pelckmans/Klement (2008)

donderdag 26 november 2009

“We maken een goede kans”

Als het over communautaire kwesties gaat en een CD&V-politicus laat dit van zijn tong rollen: boer, let op uw kippen!

Gisteren werd Leterme II geïnstalleerd, en Het Nieuwsblad zet in een commentaarstuk de juiste toon (21.11.2009): “Deze regeerperiode zal alvast een aantal records breken. Als Leterme aantreedt, zijn we toe aan de 4de premier, terwijl de legislatuur nog maar net voorbij de helft is. In de tussentijd zullen niet minder dan 10 informateurs, formateurs, bemiddelaars, verkenners en tutti quanti de revue gepasseerd zijn”. De Tijd haakt daarop in: “Meteen is de zoektocht naar een kader voor communautaire onderhandelingen weer begonnen. B-H-V is de belangrijkste knoop die moet worden ontward”.

Onmiddellijk komen ook een 7-tal compromissen op de tafel, want de Vlaamse partijen, CD&V en Open VLD, zijn blijkbaar overstag gegaan om – in tegenstelling tot alle verkiezingsbeloften (5 minuten politieke moed, nietwaar Yves Leterme) – tot een ‘onderhandelde oplossing’ te komen. Het arrest van het Grondwettelijk Hof is niet meer dan een vodje papier, want zoals vice-premier Onkelinx in Het Laatste Nieuws laat noteren (21.11.2009): “We moeten zien of we B-H-V kunnen afronden via de methode-Van Rompuy, dus zonder verliezers”.

Dit is van de ganse legislatuur het gevaarlijkste moment. Bij de mogelijke compromissen staan opnieuw zaken als de benoeming van 3 burgemeesters, de uitbreiding van Brussel en het toestaan van inschrijvingsrechten. We herinneren er toch even aan dat de faciliteiten, die in 1970 werden ingevoerd, bedoeld waren als tijdelijke maatregel om het de Franstaligen mogelijk te maken in de 6 Vlaamse gemeenten rond Brussel in te burgeren. Ze waren uitdovend bedoeld. Het enige wat achteraf uitdovend bleek, was het Vlaams karakter van de gemeenten.

Vlaanderen legt zich dus neer – opnieuw, voor de zoveelste keer, steeds opnieuw – bij de Franstalige oekazen. We zien af van onze meerderheid in de Kamer omdat we ons laten afblaffen door MR-oppermanitou Maingain (die bij afwezigheid van Reynders en Charles Michel als MR-voorman optreedt, aldus Le Soir) die met het einde van België dreigt bij een eenzijdige splitsing van B-H-V.

CD&V slikt alle verkiezingsbeloftes in, Open VLD probeert zelfs de schijn niet hoog te houden. Wat doet N-VA in de Vlaamse regering?

woensdag 25 november 2009

Belastingdruk België blijft in verhouding stijgen

Nu mag de meerderheid nog wekenlang volhouden dat de belastingen in België niet stijgen en dat de overheid er alles aan doet om de minstbedeelden zoveel als mogelijk te sparen, het consultancybureau PricewaterhouseCoopers (PwC) heeft de zaken anders bekeken: “Concurrerende economieën werken aan hun fiscale aantrekkelijkheid, terwijl België ter plaatse trappelt” is de conclusie van hun 4de studie, hun “Paying Taxes 2010” (Het Laatste Nieuws rapporteert op 20.11.2009).

Fiscaal strandt België namelijk op een bedroevende 150ste plaats in een wereldwijde belastingslijst van 183 landen. In vergelijking met de 26 andere EU-landen staan we op de 23ste plaats, bijna de allerhoogste belastingdruk dus.

België doet het dus wat de totale belastingdruk betreft, véél en véél slechter dan Nederland dat op een 9de plaats staat. Luxemburg heeft binnen de EU de laagste fiscale druk met amper 20,9%. België? Niet minder dan 57,3% aan totale belastingdruk. Het Europese gemiddelde bedraagt 44,5%, en het wereldwijde gemiddelde 48,3%.

Voorwaar, de Belgen hebben ons een modelstaat nagelaten!

dinsdag 24 november 2009

Hoezo, allochtonen kosten ons dan toch handen vol geld?

U weet het natuurlijk evengoed als ikzelf, beste lezer: als het van ons komt, kan het niet, is het bekrompen, van de pot gerukt, en ‘eist het politiek fatsoen en respect voor andere mensen dat we ons hiertegen verzetten’. Toen collega volksvertegenwoordiger Filip De Man een tijd geleden de kostprijs bekendmaakte inzake de immigratie in ons land, stond weldenkend België op zijn achterste poten. Want het beeld dat de multiculturaliteit alleen maar een verrijking voor de mensen kon zijn, moest overeind blijven. Te allen prijs.

In dit mooie plaatje, dat niet met de werkelijkheid overeenstemt, komen nu steeds meer barsten. Zo geraakte bekend dat vooral het OCMW Brussel het bijzonder moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Maar ook het OCMW Antwerpen trekt aan de alarmbel. “Het OCMW Antwerpen zou volgend jaar een verlies optekenen van 10 miljoen euro. Volgens (de OCMW-voorzitter) is het aantal steuntrekkers door de crisis sterk gestegen. Bovendien zal de eenmalige regularisatie (de hoeveelste trouwens al?) van mensen zonder papieren een hele hap uit het budget nemen”. Op zijn minst 2.000 in Antwerpen alleen, aldus Het Laatste Nieuws (17.11.2009). Daarnaast zijn er honderden asielzoekers die wegens een tekort aan plaatsen onmiddellijk naar het OCMW worden doorgestuurd voor steun.

Het Belgische beleid is trouwens goed bezig met de volgende regularisatiegolf aan te trekken (de jongste is nog bezig, en zou minstens 50.000 ‘nieuwe Belgen moeten opleveren’): tegen alle overheidsafspraken in, kregen asielzoekers die pas in het land zijn, opnieuw financiële steun.

Probeer ondertussen als gewone burger, gepensioneerde of werkzoekende maar eens rond te komen met 800 euro.

maandag 23 november 2009

Schaf de staatsveiligheid af!

Als politieke partij moet je onrechtvaardigheden uit de wereld helpen, als parlementair moet je zaken, die je belangrijk en noodzakelijk vindt, realiseren. Enfin, dat moet in elk geval de betrachting zijn, anders blijf je er beter van af, van de politiek. Maar goed, probeer als Vlaams Belanger maar eens de cordon te doorbreken om een idee te realiseren…

Sommige dingen moet en kun je veranderen voor wetsvoorstellen op te maken en in de commissie en in de plenaire zitting voor de collega’s te verdedigen en de twijfelaars aan je kant te krijgen. Vraag is of er in België niet té veel wetsvoorstellen wet worden…

Dit land is vooral het land van overbodige instellingen en instituties, die in de loop van de jaren totaal nutteloos zijn geworden en alleen maar geld kosten. Je kan die dan middels een wetsvoorstel vervangen door iets nieuw (met nieuwe regels, en ongetwijfeld véél nieuw personeel): de ‘Belgische’ weg. Je kan er ook naar streven, overbodige instellingen gewoon te schrappen en te opteren dus voor een meer zakelijke weg, de ‘Vlaams Belang’-oplossing voor de Belgische ziektes.

Een sympathiek initiatief in dit verband is zeker het voorstel van mijn goede collega Bruno Stevenheydens (ga vooral eens kijken naar zijn website, via de nationale webstek). Hij wil de Belgische staatsveiligheid afschaffen en heeft hiervoor héél goede argumenten: de kostprijs is er een van, maar de bevoegdheden kunnen perfect worden uitgevoerd door de politie (zoals bijvoorbeeld nu al in Denemarken en de Verenigde Staten gebeurt). De staatsveiligheid heeft trouwens zo’n reeks blunders op haar naam staan, waarvan een aantal rechtstreeks tegen de radicale Vlaamse Beweging, dat men ze maar beter kan opdoeken: wie herinnert zich niet de zaak Soetkin Collier? Maar er was ook de zaak Erdal, de zaak Belliraj, de CIA-vluchten, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Afschaffen dus, die boel.

vrijdag 20 november 2009

Politieke benoemingen – België op zijn best!

In vele Europese landen hanteert men sedert geruime tijd de regel dat overheidsfuncties – ook topfuncties – eigenlijk moeten worden toevertrouwd aan de mensen die het best geschikt zijn voor de job. En eigenlijk zou dat de norm moeten zijn in alle beschaafde landen, en in alle overheidsdiensten.

België blijkt de Middeleeuwen echter nog niet ontgroeid. Alles hangt hier trouwens vast aan elkaar, en men krijgt almaar meer de indruk dat dat ook de bedoeling is. Knoop alles aan alles vast en je maakt het voor mensen (of politieke partijen) die het systeem willen veranderen, extreem moeilijk.

Een voorbeeld? De federale regering nam onlangs de beslissing om de mandaten van de leden van de rulingdienst, de zogenaamde Dienst Voorafgaande Beslissingen (DVB), niet te verlengen. De reden hiervan geeft ons De Tijd (12.11.2009): “Er was niet in een evaluatiemethode voorzien voor de collegeleden. Een onvoorwaardelijke verlenging van de mandaten leek de regering daarom geen goed idee”.

Aha, denk je dan: “ze” hebben het begrepen, “ze” gaan er eindelijk werk van maken en deze rulingdienst eindelijk samenstellen alléén op basis van bekwaamheid en geschiktheid voor de functie. En “ze” gaan het aantal functies misschien verminderen?

Mis, poes, zoals alweer De Tijd leert: “Verwacht wordt dan 5 (vijf dus, i.p.v. 4) collegeleden zullen worden aangeduid, aangezien de regering bestaat uit 5 partijen”. Veel kandidaten komen trouwens recht uit de ministeriële kabinetten afkomstig te zijn. Zo is er iemand uit het kabinet van minister Van Quickenborne, iemand uit het kabinet van minister Milquet, en hebben natuurlijk de 4 collegeleden zich opnieuw kandidaat gesteld.

Heerlijk land, België. Wat jij?

donderdag 19 november 2009

Waarom ons verzet tegen drugs zo belangrijk is

Het volstaat kranten als Het Laatste Nieuws en Gazet van Antwerpen open te slaan om vast te stellen hoe belangrijk de drugsindustrie ook in ons land is geworden. Honderden cannabisplantages bijvoorbeeld werden in de afgelopen jaren opgerold, met als triest hoogtepunt de cannabisplantage in Zandvoorde in onze eigen provincie. De graad van straffeloosheid in dit apenland is trouwens als in zoverre doorgeslagen dat de eigenaar van de cannabisplantage – door handig in te spelen op bepaalde procedurefouten natuurlijk – opnieuw een vrij man is, en de kans ondertussen vrij klein is geworden dat het ooit nog tot een rechtszaak komt. Reden voor onze partij om verzamelen te blazen op het marktplein in Zandvoorde. Op vrijdag 13 november konden heel wat inwoners van de gemeente daar met ons hun ongenoegen laten blijken over de gang van zaken.

Maar over de drugs nu. De hoeveelheid opgerolde cannabisplantages alleen al geeft een aardig zicht op de enorme zakencijfers die achter deze uitbuiting van de ellende van zovelen zit. En dan willen we het werkelijk niet alleen hebben over dramatische voorvallen zoals onlangs in Antwerpen waar een kind van een verslaafd koppel uiteindelijk aan ondervoeding en gebrek aan zorgen gestorven is. Kinderen sterven natuurlijk ook bij niet verslaafde koppels, dat weet ik ook wel. Maar de verslaving is een enorm verzwarende factor.

Een aantal studies versterken ons verzet in elk geval, en die wil ik u niet onthouden. Volgens Australische wetenschappers (Het Laatste Nieuws, 16.10.2009) gebruikt bijna 1 op 25 mensen cannabis. Een Zweede studie dan weer (HLN, 11.11.2009) maakt bekend dat het roken van cannabis voor jongeren veel schadelijker is dan tot nu toe werd aangenomen. “Zelfs minimaal gebruik kan heel wat schade toebrengen (…) Cannabis kan leiden tot het ontstaan van latente psychische aandoeningen en de drug zelf kan ook ernstige psychiatrische aandoeningen veroorzaken. Beweren dat cannabis een ‘light’ drug is, is dan ook misleidend” (een opsteker voor Bert Anciaux in elk geval…).

De universiteit van Utrecht brengt dan weer uit dat cannabis de werking van de hersenen tijdelijk aantast, en ook waarom: hersengolven die helpen bij het geheugen, gaan chaotisch door elkaar lopen. Resultaat? Een slechter functionerend werkgeheugen.

Het Europees Waarnemingscentrum voor Drugs en Drugsverslaving tenslotte waarschuwt voor het fenomeen van de drugscocktails: steeds vaker gaan jongeren blijkbaar experimenteren met het gelijktijdig gebruiken van alcohol, cannabis en harddrugs. De kans op acute problemen neemt hiermee erg toe.

Wordt het niet stilaan tijd om het Belgisch gedoogbeleid gewoon en simpelweg af te schaffen?

woensdag 18 november 2009

België 2009 = België 2020?

Vlaamse politici kruipen bij het minste gegrom van Franstalige politici terug in hun warme, veilige hok, dat is geweten. Nu heb ik zelf nooit veel geloof gehecht aan de verkiezingspraatjes van het kartel CD&V/N-VA (u weet wel, ze gingen voor een grote staatshervorming, de 5 resoluties van het Vlaamse parlement waren het absolute minimum, 5 minuten politieke moed, geen minister in de Vlaamse regering tenzij B-H-V gesplitst werd, enzovoort) en nog veel minder aan bepaalde Vlaamse oprispingen van bepaalde leden van Open VLD. Maar er was ons toch een en ander beloofd, herinnert u zich dat nog?

Eerst waren er de federale verkiezingen in 2007, dan zouden we ‘het’ zien in 2008, dan waren er opeens vooruitzichten voor 2009, nog laatst “moest de zaak van de baan zijn vooraleer België midden 2010 het Europees voorzitterschap waarneemt”. Nu wordt de communautaire hervorming aangekondigd…nà de federale verkiezingen van 2011!

De Vlaamse regeringspartijen zijn natuurlijk al druk bezig met de volgende verkiezingen. Ze kunnen natuurlijk communautair gekleurde verkiezingen missen als kiespijn, en daarom wordt er duchtig olie op de golven gegoten, kwestie van het Belgisch boeltje bijeen te houden natuurlijk.

Volgens Europees Commissaris Karel De Gucht is het nog te vroeg om voor de verkiezingen van 2011 tot een staatshervorming te komen. In Het Belang van Limburg (09.11.2009) verklaart hij: “De partijen zijn nog niet bereid om de stellingen te verlaten die ze op communautair vlak hebben ingenomen. Een staatshervorming komt er volgens mij niet meer voor de volgende federale verkiezingen van midden 2011”. Een duidelijke boodschap voor de Franstaligen in elk geval: Verzet u tegen élke onderhandeling, de Vlamingen zijn géén vragende partij.

Ook de premier, Herman Van Rompuy, ‘Zen’-Herman, laat in zijn kaarten kijken. In het Nederlandse weekblad Elsevier was hij zeer duidelijk: “Er komt geen grote staatshervorming. Maar wel een oplossing voor B-H-V”. En verder: “Of België er in 2020 wezenlijk anders zal uitzien dan vandaag? Ik moet zeggen: ik denk het niet”. Herman Zen heeft “de windbuil van verwachtingen losgelaten”.

De stemmen zijn binnen, CD&V bedankt haar kiezers, en gaat over de orde van de dag. Wie had het ook weer over verrottingsstrategie?

dinsdag 17 november 2009

November – “zacht met de doden tot zaad verzinkt”

Het is in november, als de bladeren vallen en het leven in de natuur zich terugtrekt of gewoon sterft, dat wij ten volle worden geconfronteerd met de eindigheid van het bestaan. Die zekerheid wordt zeker versterkt als men op één weekend op 2 begrafenissen aanschuift om afscheid te nemen van vrienden, van kennissen, van familie van goede vrienden. Dan denkt men wel even terug. Want de dood maakt onlosmakelijk deel uit van het leven.

Weemoedig denkt men dan terug aan de goede vrienden die er niet meer zijn, aan Eddy, Broer, Dirk, Johan, aan Rainer en Carlo, en aan zovele andere vrienden en kameraden, die een stuk weg mee bewandeld hebben.

De doodsbeleving is natuurlijk een universeel gegeven – overal herdenkt men doden, zoveel is duidelijk – maar er bestaat natuurlijk wel een Europese invulling. Er bestaan Europese rituelen, die soms naar eeuwenoude bronnen teruggaan. Het volstaat te verwijzen naar de grote, voorhistorische begraafplaatsen die men zowat overal in Europa terugvindt, maar waarvan men een reusachtig voorbeeld vindt in Newgrange in Ierland.

De doodsbeleving kende in Europa twee toepassingen, tijdens bepaalde periodes werd het stoffelijk overschot begraven, tijdens andere dan weer werd het verbrand. En er zijn de vele poëtische en/of filosofische Europese benaderingen. Zoals die van Immanuel Kant bijvoorbeeld: “Zij die de dood het minste vrezen, zijn diegenen van wie het leven meest waardevol is”. Of volgende woorden van de oude Griekse dichter Xenophoon: “Bestaat er een mooiere dood dan van hem die het best weet te sterven? Bestaat er een gelukkiger dood dan de mooiste? Bestaat er een dood die aangenamer is voor de goden dat de gelukkigste?”

Of volgend mooi gedicht van Ernst Moritz Arndt:
“Goede nacht, kameraden,
En allen, die mij dierbaar zijt,
Die mij vandaag beweent,
Weest niet bedroefd.
Ik verdwijn slechts
Heel even in de aarde;
Ziet, de zon maakt zich op om te gaan slapen,
Ze staat er morgen weer in alle heerlijkheid”.

maandag 16 november 2009

Geruststellende cijfers van het Waalse arbeidsfront

Onder de sprekende titel “Staat financiert bijna helft van de jobs in Wallonië” leert de hardwerkende, spaarzame Vlaming dat ook aan de andere kant van de taalgrens duchtig verder gewerkt wordt aan het economisch en financieel herstel. Dat het niet alleen in Vlaanderen is dat men er alles aan doet om de begroting zo snel als mogelijk in evenwicht, de uitgaven onder controle en de mensen aan het werk te krijgen.

In Het Laatste Nieuws (14.11.2009) leest men: “De voorbije 20 jaar is het verlies aan jobs in de industriële sector in Wallonië vooral gecompenseerd door een groeiend aantal werknemers in de openbare sector en in de non-profit. Momenteel werkt zelfs 45% van de Walen in de openbare of niet-commerciële dienstverlening”.

In de tertiaire sector, die van de dienstverlening, kwamen er sinds 1993 zo’n 77.000 jobs bij in Wallonië, en in de quartaire sector, de sector van de openbare dienstverlening, zo’n 85.000 functies.

Vlaanderen wordt dus gevraagd zo snel als mogelijk een begroting in evenwicht neer te zetten. Daarmee moeten we dan de federale financiën mee uit het slop helpen, niet waar? En als surplus mogen we ook nog eens de wedden van de Franstaligen, die voor 45% in de openbare dienstverlening werken, helpen betalen.

De kruik gaat zolang te water tot hij barst, leerden wij in de les Nederlands. In Vlaanderen kan er altijd nog wat water bij, zo leert de ervaring van de jongste decennia. Hoelang gaan we dit nog blijven pikken?

vrijdag 13 november 2009

Een volk zonder bovenlaag

Het nieuws zit hem soms in heel kleine dingen. Neem nu Gazet van Antwerpen (06.11.2009): “Volgens de website taalrespect.be heeft premier Van Rompuy tijdens zijn vakantie in Australië een gastenboek getekend in – uitsluitend – het Frans. ‘Op zaterdag 29 augustus logeerden wij in Kings Canyon Wilderness Lodge, in Kings Canyon’, aldus een getuigenis. ‘De baas vroeg of wij konden vertalen wat de Belgische premier in zijn gastenboek had geschreven. Groot was onze verbazing dat onze premier niet schreef in de taal van de gastheer, maar nog groter was onze verbazing toen we Van Rompuys boodschap konden lezen in het Frans. Is dat de manier om ons land in het buitenland te vertegenwoordigern’, zo vraagt Taalrespect zich af”.

Onwillekeurig grijpen we terug naar het boek van wijlen Joost Ballegeer, “De Vlamingen – een volk zonder bovenlaag” van 2005. De stelling van Ballegeer komt hierop neer dat de Vlamingen het machtsdenken niet beheersen, en dat de intellectuele, politieke, culturele en economische Vlaamse elite aan de lopende band door het Belgische establishment wordt gekocht. Op de vraag of critici hem niet voor de voeten zullen werpen dat de Vlamingen al 3 decennia de premier leveren, antwoordde de auteur: “Ja, maar dat heeft ons wel heel wat gekost. Het is onbeschrijfelijk wat ons dat kost, ministerschappen. In de NATO aan de top zitten, in de Europese Conventie aan de top zitten. Dat is allemaal heel nuttig voor de carrière van een aantal mensen, maar niet voor Vlaanderen. Maar het is wel typische dat die stelling wordt geponeerd, ook door mensen binnen de Vlaamse Beweging, die in feite beter zouden moeten weten. De Vlaamse Beweging beheerst het machtsdenken niet”.

Nog even meegeven dat de beide Van Rompuy’s ook doorgingen voor de hoop van de Vlaamsgezinden binnen de CVP.

Mag ik dan volgende haiku aan premier Van Rompuy opdragen?

"Herman aan de top?
De bladeren waaien op.
Vlaanderen wacht. Wacht!"

donderdag 12 november 2009

Herstel arbeidsmarkt?

Allerlei berichten maken voorzichtig gewag van een herstel van de arbeidsmarkt in Vlaanderen. Ik meen dat voorzichtig positieve cijfers nog te precair zijn om van een herstel te spreken. Zo telde de VDAB (de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling) aldus De Morgen (06.11.2009) eind oktober 2009 zo’n 35.460 vacatures, toch 20% minder dan dezelfde periode in 2008.

Dezelfde dienst laat trouwens weten dat de Vlaamse werkloosheid nu al 6 maanden met zo’n 20% stijgt. Positief is wel dat de stijging niet verder toeneemt, maar verontrustend is dat de werkloosheid ook niet afneemt.

Merkwaardig in de cijfergegevens van de VDAB is verder dat knelpuntberoepen onderbezet blijven. Het is dus niet omdat mensen dringend op zoek gaan naar een job, dat ze gemakkelijker kiezen voor dit soort beroepen. Vorig jaar in oktober bijvoorbeeld kon de VDAB 80,6% van haar jobaanbiedingen ingevuld krijgen, dit jaar is dit nog 78,8%. Vooral jobs in de productiebedrijven van bouwmaterialen, jobs in de metaalsector, enzovoort, blijven uitkijken naar bijkomende werknemers.

Aan de andere kant zijn er dus tienduizenden Vlaamse werknemers die werkloos én werkzoekend zijn. De werkloosheid stabiliseert misschien, maar de arbeidsmarkt herneemt nog niet. Er is nog werk aan de winkel.

dinsdag 10 november 2009

“Er is geen mondiale beschaving…”

Dit is de tijd dat de bladeren vallen. Opvallend veel grote figuren ook die in dit jaargetijde het vergankelijke voor het eeuwige wisselen. Iedereen zal in de jonge(re) jaren allicht gegrepen hebben naar één van de vele boeken van wetenschapper Claude Lévi-Strauss? Deze wereldbefaamde etnoloog overleed op 5 november 2009 op hoge leeftijd: hij werd juist geen 101 jaar oud.

Professor Claude Lévi-Strauss, van Frans-joodse ouders, werd in Brussel geboren. Op doortocht eigenlijk. In 1935 vinden wij hem in Brazilië terug, waar hij aan de universiteit van Sao Paulo filosofie studeert. Hij zou er ook het leven en de organisatie van indianenstammen bestuderen. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog kreeg hij dankzij de Rockefeller Stichting de mogelijkheid om in New York te gaan wonen en werken. En het is daar dat een ontmoeting hem uiteindelijk naar zijn échte bestemming zou duwen: in 1942 leerde hij er Roman Jacobson kennen, de grondlegger van de structuralistische taalkunde.

Lévi-Strauss verkoos uiteindelijk de etnologie boven de filosofie. In zijn werk “worden de meest uiteenlopende aspecten van de cultuur ondervraagd en doorgelicht, van de Indiaanse maskers in het Amazonegebied over de muziekdrama’s van Wagner tot poëzie van Rimbaud”, aldus een verslag in De Standaard (04.11.2009).

Was Lévi-Strauss een nationalist? Zover zou ik zeker niet durven gaan, maar hij was wel zéér sceptisch tegenover pogingen om alle culturen in een eenheidsworst te dwingen. Zo zegde hij: “Er bestaat geen mondiale beschaving en er zal ook nooit een bestaan, althans niet in de absolute zin waarin de term vaan wordt gebruikt: beschaving impliceert en bestaat juist uit de coëxistentie van culturen die de grootst mogelijke verscheidenheid vertonen”.

‘Structuren’ beheersen en bepalen ons leven en ons denken, heeft professor Lévi-Strauss ons voorgehouden, die structuren brengen regels voort, waarvan de mens zich even weinig bewust is als van de regels van de taal waarvan hij zich bedient. Claude Lévi-Strauss was een grote meneer, die een pak studenten een pak illusies lichter heeft gemaakt. Het zal dan ook niet verwonderen dat een bepaalde ‘verlichte’ zijde het niet op hem had begrepen. Geen sant in eigen land.

maandag 9 november 2009

B-H-V und kein Ende

De regering en het parlement van de Duitstalige gemeenschap hebben dus een belangenconflict ingeroepen tegen een bij de Kamer aanhangig splitsingsvoorstel inzake B-H-V. Hierdoor wordt de verdere bespreking en stemming ervan verdaagd tot de lente van volgend jaar. Mark Grammens in Journaal vraagt zich af welk belang de Duitstaligen kunnen hebben tegen de splitsing en schrijft hierover het volgende: “Geen, maar hun regering was wel de laatste die nog een belangenconflict kon inroepen en werd voor haar goede diensten cash betaald met de belofte dat 1) het Waalse Gewest enkele bevoegdheden inzake ruimtelijke ordening zal afstaan aan de regering van Eupen en 2) dat Eupen tegen 2018 een voetbalstadion krijgt voor 12.000 toeschouwers – Eupen heeft een bevolking van 18.000 inwoners” (Journaal, 4361).

Kan het nog absurder en dwazer? Jaja, luister maar wat men nog aan het bekokstoven is. Van Rompuy hoopte dus op een onderhandelde oplossing – even meegeven nog dat CD&V de verkiezingen van 2007 heeft gewonnen met de belofte dat B-H-V zou worden gesplitst zonder voorwaarden, onvoorwaardelijk dus – tegen juli 2010. Op dat moment begint het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie en wil men een ‘communautaire vrede’ over België laten neerdalen.

Echter: stel dat Van Rompuy president van Europa wordt, wat dan? Zelfs bij CD&V neemt het geloof in een onderhandelde oplossing af. De Franstaligen eisen of een corridor tussen Brussel en Wallonië, of een uitbreiding van Brussel met een aantal Vlaamse gemeenten. “Men is vandaag in Franstalig België niet bereid om in te zien dat het beter is om de Vlaamse meerderheid in een aantal dossiers tegemoet te komen”, aldus de zeer gematigde Luc Huyse in Knack (21.10.2009).

Er is meer: er wordt een nieuw belangenconflict voorbereid, ditmaal in het Brussels Parlement, waar het dus waarschijnlijk zal komen tot een stemming Franstalige meerderheid Vlaamse minderheid. Ondertussen rekken de Franstaligen het nu al meer dan 2 jaar met succes. Hoe dan ook: slaagt de regering niet in een onderhandelde oplossing, dan dreigt een regeringscrisis. Verkiezingen kunnen niet, en als men ze toch zou organiseren, dan dreigt een reeks processen van burgers, burgemeesters, enzovoort. Daarom zou ‘men’ momenteel een noodwet aan het schrijven zijn, die volgende federale verkiezingen mogelijk maakt, ook al zijn ze ongeldig en onwettig.

De gekende ‘Belgische’ truc, één die de ganse wereld ons benijdt: Iets is onwettig? Snelsnel als het even moet met terugwerkende kracht het boeltje wettig maken, en we kunnen weer verder. De slechtst mogelijke oplossing, noodlottig voor Vlaams-Brabant, noodlottig voor de legitimiteit van wat er nog rest van democratie in België. Dit is inderdaad een apenland, met excuses aan de apen.

vrijdag 6 november 2009

Economen zien het licht

De financiële en economische crisis heeft in elk geval dit positief effect dat heel wat economen hun (in bepaalde gevallen toch) extreem-liberale standpunten hebben moeten bijwerken. De jongste decennia was er een merkwaardige opbloei van allerlei liberale, libertaire en andere marktgerichte denkrichtingen, terwijl de andere economische richtingen, die van het socialisme/communisme en die van de Derde Weg, wat in de verdrukking dreigden te komen. Er leek trouwens ook geen einde te komen aan de economische groei, de bomen leken wel tot in de hemel te groeien.

Professor Paul De Grauwe heeft in elk geval een omslag gemaakt. In een breed opgezet interview in De Standaard (31.10.2009) bekent hij “met veel nadruk dat er ook heel wat problemen zijn die niet door de markt kunnen worden aangepakt”. Men is “uit het oog verloren dat de markt niet alles kan oplossen. Ik had vroeger moeten zeggen waar de overheid zich wél mee had moeten bezighouden”.

Waar econoom De Grauwe 20 jaar geleden dacht dat de markt zichzelf wel zou bijsturen, denkt hij dit niet meer. “Ik was er volledig door aangestoken. Ik leed toen aan een soort van marktfundamentalisme: ik geloofde dat de markt alle problemen kon oplossen”.

Betekent dat nu dat het de markteconomie best op een hoopje wordt geharkt en dat wij opnieuw naar een centraal geleide economie gaan? Natuurlijk niet. Vlamingen hebben zich trouwens in meerderheid nooit kunnen vinden in een door de overheid geleide economie, vandaar hun verzet ook tegen bepaalde Belgische economische ‘oplossingen’. Vlamingen willen hun kmo’s verder uitbouwen en werken dus liefst in een markteconomie, maar een sociaal gecorrigeerde markteconomie. Walen en Franstaligen zien dat duidelijk anders, en ook daar zit een gespletenheid in België, die steeds groter wordt.

Zelfs professor De Grauwe evolueert naar die befaamde Derde Weg: “Een sterke sociale zekerheid staat niet haaks op jobcreatie. Dat heeft men in de Scandinavische landen intussen bewezen. Daar vangt men mensen die tegenslag hebben, uitstekend op, terwijl ze meteen ook prikkels krijgen om een nieuwe baan te zoeken”.

Alleen spijtig dat Paul De Grauwe niet vermeldt dat Vlaanderen dit Scandinavisch model perfect zou kunnen volgen, als het zijn zelfstandigheid zou uitroepen.

donderdag 5 november 2009

Gaat Turkije zijn eigen weg?

Voor het Vlaams Belang is het allang duidelijk dat Turkije omwille van historische, geografische en culturele redenen geen deel kan uitmaken van de Europese Unie. Turkije maakt geen deel uit van de Europese beschaving, net zoals Binnen-Mongolië dat niet doet. Dat houdt trouwens geen waardeoordeel in van Binnen-Mongolië, of van Turkije, maar zegt gewoon waar het op staat.

Nadat Turkije, onder (gedeeltelijkeà druk van Amerika trouwens, dat de Europese Unie politiek graag zou verzwakken door het binnenbrengen van een islamitische staat, zich jarenlang manifest aan het opdringen was, blijkt er nu stilaan een andere wind aan het waaien. Begint het in het Oosten te dagen?

“Turkije kijkt niet langer naar het Westen, maar slaat zijn vleugels uit in alle windrichtingen. Turkije meet zich de rol aan van een regionale supermacht”, aldus een voormalige Turkse minister van Buitenlandse Zaken in De Standaard (29.10.2009). Turkije wil zich onafhankelijker van Europa opstellen, en bevestigt hiermee onrechtstreeks trouwens dat het geen deel uitmaakt van Europa.

De ‘tekenen des tijds’ die de afgelopen maanden werden uitgezonden uit Ankara, zijn niet min: zo noemde de Turkse premier Erdogan de Iraanse president zijn ‘vriend’. Een jaarlijkse NAVO-training boven Turks grondgebied werd geannuleerd omdat Turkije niet wilde dat Israël aan de oefening deelnam. In dezelfde week trouwens kondigde de Turks overheid aan dat ze gezamenlijke militaire oefeningen met Syrië zou organiseren, een land dat Turkije gedurende jaren met een oorlog bedreigde. Er is heel wat aan het veranderen in het Midden-Oosten.

Amerika heeft hier natuurlijk meer dan één vinger in de pap: vroeger al was Turkije de trouwste bondgenoot van Amerika. Amerika is best bereid om voor die trouw een prijs te betalen. Turkije krijgt van Washington de vrije hand om zich als regionale supermacht te profileren (ten koste van Europa natuurlijk, maar dat hebben onze machthebbers nog niet door), in ruil daarvoor trekt Amerika zich stilaan terug uit een aantal Aziatische landen.

Amerika kijkt alleen naar het eigenbelang. Turkije houdt alleen rekening met het eigen belang. Wanneer doet Europa hetzelfde? Als het in het eigen belang van Amerika is, om Turkije te laten uitgroeien tot supermacht, waarom neemt Europa dan zijn kans niet waar om Turkije het statuut van ‘meest preferentiële partner’ te geven, hierbij tezelfdertijd te onderstrepen dat Turkije nooit lid van de Europese Unie kan worden? Dit is toch puur lijfsbehoud van Europa, welbegrepen eigenbelang? Nu het nog kan?

woensdag 4 november 2009

Vaarwel, professor Chaunu!

In 1976 ging een schokgolf door weldenkend en intellectueel Frankrijk, en bij uitbreiding Europa. Met de publicatie La Peste blanche. Comment éviter le suicide de l’Occident werd op slag de auteur, Pierre Chaunu, bekend. In 1923 in de Franse Maasstreek geboren, in de onmiddellijke nabijheid van het slagveld van Verdun, begon Chaunu zijn professionele carrière als leraar, om iets later, in de jaren 50 van de vorige eeuw, professor Geschiedenis aan verschillende universiteiten te worden.

Als historicus was hij één van de stichters van de zogenaamde kwantitatieve geschiedenis, een benadering van de geschiedenis die zich op wiskundige en statistische gegevens baseerde en die de economie en de demografie gebruikte om historische evoluties te analyseren. In 1961 werd hij professor aan de universiteit van Caen en richtte er het Centrum voor kwantitatief geschiedenisonderzoek op. “Geboortecijfers lijken mij belangrijker dan de verzamelde berichten van de Dow Jones en van de Nikkeï. Mij lijken de ideeën over de dood meer van nut dan ideeën over de klassenstrijd”, zo verklaarde hij meermaals. In 1971 ging hij aan de Sorbonne doceren, en groeide er uit tot een specialist van de Spaanse geschiedenis.

Het publiek leerde Chaunu echter vooral kennen door zijn waarschuwingen voor een demografische ramp in Europa. De vruchtbaarheid daalde en daalt scherp, en dat is niet zonder gevolgen. De demografische evolutie is een element van kapitaal belang om het lot van beschavingen te bepalen, dat was zowat de boodschap van deze strijdvaardige, maar steeds minzame man. Hij waarschuwde voor het verdwijnen van de Europese, van de blanke beschaving.

Links en de burgerij aan de macht namen het hem in geen geval in dank af! Samen met Jean Raspail, die andere ‘pestiféré’ van Frankrijk, werd hij door sommigen van het regime uitgespuwd. Jean Raspail is de auteur van de roman Le Camp des Saints, dat eveneens in de jaren 70 van vorige eeuw werd gepubliceerd, en waarin de overrompeling van Europa door allochtonen wordt beschreven.

Pierre Chaunu heeft zijn mond niet gehouden. Chaunu bleef zijn boodschap trouw, hij was huisvader van 6 kinderen en bleef tot op het einde van zijn leven waarschuwen voor het demografische einde van Europa, waarbij hij zich niet schroomde om het woord ‘decadentie’ in de woord te nemen.

Professor Chaunu stierf op 22 oktober 2009. Alle Franse kranten meldden zijn overlijden, en president Sarkozy roemde zijn verdiensten. In de Vlaamse kranten hebben we geen woord gelezen. Nochtans wordt hij een van de grote figuren van de hedendaagse historische wetenschap genoemd. Voor kabouterland Vlaanderen was hij allicht te groot. Of te non-konformistisch?

Vaarwel, professor Chaunu!

dinsdag 3 november 2009

Vlaanderen kàn beter, Vlaanderen verdient beter!

Er was een tijd dat Vlaanderen de ambitie had om tot de economische topregio’s van Europa te behoren, en zonder het Belgisch carcan zou dit ook best mogelijk zijn. In het actieplan Vlaanderen in Actie stelde de vorige Vlaamse regering trouwens de ambitie voorop om Vlaanderen tegen 2020 in het koppeloton van de Europa te brengen.

Echter, volgens Werk en Sociale Economie (WSE) is dat doel “verder af dan 3 jaar geleden”, aldus een verslag in De Standaard (29.10.2009). De Vlaamse werkzaamheidsgraad blijft namelijk steken op “slechts” 66,5%, waar de topregio’s op bijna 74% uitkomen. Vooral de werkgelegenheid bij 55-plussers is bedroevend laag: slechts 34,3%, waar de Europese topregio’s niet minder dan 59,2% van de ouderen aan het werk houden.

Europa telt 23 topregio’s: vooral Scandinavische, Duitse, Nederlandse en Britse regio’s. Daarop volgt een 2de peloton van 27 regio’s, die de Lissabonnorm (een tewerkstelling van 70%) bijna hebben gehaald. Ook hier vooral Britse en Duitse gebieden, en enkele grootsteden.

Daarop volgt een 3de groep, waar Vlaanderen deel van uitmaakt. Die regio’s slagen er eigenlijk niet in de afstand met de Lissabonnorm bij te benen. In ons gezelschap verkeren vooral Oostenrijkse en Franse regio’s.

Waar Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te zoeken zijn? Ze bengelen helemaal aan de staart, in het gezelschap van Zuid-Spanje en Zuid-Italië, maar daar gaat het ons even niet om. Wat ons vooral zorgen baart, is het wegzakken van Vlaanderen. Met de komende communautaire onderhandelingen in het achterhoofd en de mogelijke status quo die door de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nu al geestelijk als mogelijke piste wordt bewandeld, valt te vrezen dat Vlaanderen, economisch, sociaal, financieel en dus ook politiek, steeds verder wegzakt in de Europese lijst.

Vlaanderen topregio? Mét België wordt dit compleet onmogelijk.

maandag 2 november 2009

Hoofddoek géén religieuze verplichting

Hét argument dat door verdedigers van de islamitische hoofddoek in het onderwijs en in het openbaar leven steeds weer uit de hoge hoed wordt getoverd, is de bewering dat de overheid in het kader van de vrijheid van godsdienst geen religieuze symbolen mag verbieden. Met andere woorden: de hoofddoek en alle andere varianten (niqab, boerka, enzovoort) zijn niet te beschouwen als culturele uitingen, maar als religieuze symbolen en mogen derhalve niet worden verboden.

Ph. Van den Abeele maakt in de weblog Nieuw Pierke brandhout van dit argument en toont m.i. overtuigend aan dat de hoofddoek helemaal géén religieus symbool aan. Hij haalt hiervoor Midden-Oostenspecialist Lucas Catherine aan, opmerkt dat er in de Koran geen enkel gebod te vinden is om een sluier te dragen. Catherine vervolgt: “Er is voor het eerst sprake van kledijvoorschriften voor de vrouw bij een 15de-eeuwse puritein Ibn Taymiya. Hij was zeer conservatief en werd omwille van zijn reactionaire ideeën uit zijn geboortestreek Syrië verbannen (…) Hij verhief de hoofddoek en de sluier tot symbool voor de kuisheid van de vrouw in zijn boek Hijab al mara’a wa libasuha fi al salat (…) Vrouwen mogen elkaar tijdens het baden niet naakt zien en een moslimse mag niet met een gelovige vrouw naar het badhuis gaan. De hijab werd het symboll voor een bepaalde manier om de islam te interpreteren: preuts, puriteins, hard, maar ook onzeker”.

Het zal daarom niet verbazen dat de eerste feministen in de Arabische wereld, aldus nog Catherine, tegen niqab, hijab of hoe het ding ook mocht heten, waren: “Faris Shidjaq stelt al in 1855 dat er geen heropleving van de Arabische cultuur mogelijk is, zonder bevrijding van de vrouw en het afleggen van de sluier”, enzovoort.

Het is niet nodig een hoofddoek te dragen om een ‘echte’ moslim te zijn, besluit Van den Abeele. De koning van Marokko bijvoorbeeld zegde al 20 jaar geleden dat de hoofddoek geen verplichting is volgens de Koran, dat de wetten van het gastland gelden voor de jonge moslims en hun families, en school lopen belangrijker is dan een hoofddoek dragen.

Mia Doornaert in De Standaard (26.10.2009) neemt dan weer een bepaalde linkerzijde op de korrel, die “erin slagen zowel bloot als de boerka te verdedigen. De nieuwe goorheid zou progressief zijn, het dragen van de boerka zou een uiting van vrijheid zijn”. Nochtans, zegt de oud-journaliste, nochtans zijn bloot en boerka minder tegenstrijdig dan het lijkt, want beide reduceren ze een vrouw tot haar lichaam.

Europa moet zich blijvend verzetten tegen de achterstelling van de vrouw, die belichaamd wordt door de hoofddoek, niqab, of boerka. Ook progressieve denkers en toplui spreken zich steeds duidelijker over de kwestie – rijkelijk laat, inderdaad!

vrijdag 30 oktober 2009

Als de slang in d’r eigen staart bijt…

Malaise in de antiracismeverenigingen? Het heeft er alle schijn van. De MRAX (Mouvement contre le Racisme, l’Antisémitisme et la Xénophobie) is blijkbaar in de val gelopen die haar door islamieten en andere ‘professionele’ antiracisten is gespannen. Deze ‘professionele’ antiracisten hebben namelijk perfect ingeschat welke ontplooiingskansen dit “antiracisme” biedt, zeker als men er allerlei linkse, progressieve en andere multiculturele groeperingen kan van overtuigen dat islamofobie gelijkgesteld moet worden aan racisme.

Deze stelling wordt de MRAX stilaan fataal: steeds nadrukkelijker worden islamofobe gedragingen en gedachten door de MRAX vervolgd en aan de kaak gesteld. Elke vorm van kritiek wordt op die manier onmogelijk, en wel in die mate onmogelijk dat een aantal stichtende en oudere leden hun stem verheffen.

Zo is er Anne Morelli, professor geschiedenis, een zeer progressieve dame, een historica met onverdachte Belgicistische sympathieën. Ze verbindt dit laatste trouwens met een in verhouding even grote antipathie voor het Vlaams Belang. Soit. Maar deze oud-voorzitster van MRAX verklaart in de Franstalige editie van Metro (27.10.2009) het volgende: “Ik en andere progressieve persoonlijkheden hebben de vereniging verlaten. Ik ben een militante van het antiracisme, maar niet van een club voor islamitische zelfverdediging. Sinds het voorzitterschap van Radouane Bouhlal spreekt men nog alleen over islamofobie en laat de MRAX andere dossiers gewoon liggen”.

Op de vraag of de MRAX nog te redden valt: reageert Morelli pessimistisch: “Radouane Bouhlal heeft zich met zeer veel mensen omringd die elk initiatief om hierin verandering te brengen, zullen tegenhouden. Het ziet ernaar uit dat MRAX nog alleen islamieten wil verdedigen”.

Je zal het maar meemaken. Alleen oppassen, mevrouw Morelli, dat je niet in het kamp van het Vlaams Belang en andere verzuurden worden geplaatst!

Toevallig misschien dat dit bericht alléén in de Franstalige editie van Metro te lezen was...

donderdag 29 oktober 2009

Vrees voor communautair immobilisme?

Het is goed nu en dan de blikken even in de richting van Franstalig België te wenden, al is het maar om als een seismograaf de komende politieke aardschokken op te vangen. Een aantal politieke signalen liegen er trouwens niet om. Zo haalde FDF-voorzitter (én MR-topman) Olivier Maingain op een partijbijeenkomst zwaar uit naar PS-kopstuk Moureaux, die vorige week aanstuurde op onderhandelingen over B-H-V. “Het hele land leeft goed zonder splitsing van B-H-V”, aldus Maingain, en verder: “Een splitsing zonder uitbreiding van Brussel is een overwinning van de separatisten” (De Morgen, 26.10.2009).

Nu mag het FDF misschien een kleine politieke formatie zijn, invloed heeft ze wel degelijk, zoals blijkt uit een achtergrondartikel in De Tijd (27.10.2009). Als Didier Reynders voorzitter van de Franstalige liberalen blijft, dreigt communautair immobilisme. Hij “dreigt zich namelijk onverzettelijk op te stellen tijdens de communautaire onderhandelingen van begin volgend jaar. Hij is de communautaire hardliner en voorzitter van het FDF Olivier Maingain immers iets verschuldigd” voor diens steun de voorbije dagen.

Het laatste belangenconflict, om de splitsing van B-H-V te vertragen, het laatste belangenconflict dat kon ingeroepen worden, werd door de Duitstalige Gemeenschap ingeroepen – mede op vraag van de ‘Vlaamse’ CD&V trouwens. En zoals Maingain hierboven al liet verstaan: een uitbreiding van Brussel is nodig in ruil voor de splitsing van B-H-V.

Tijdens het weekend werd tenslotte bekend dat Reynders een vicevoorzitter naast zich zal moeten verdragen. Willy Borsus, een nobele onbekende in Vlaanderen, maar actief in het Waalse Parlement, zal zich vooral bezig houden met lokale en regionale dossiers. Reynders blijft partijvoorzitter, minister en blijft verantwoordelijk voor het federale niveau.

De Franstalige liberalen gaan dus voor het communautaire immobilisme, zoveel is duidelijk.

woensdag 28 oktober 2009

Senator Destexhe doorbreekt politiek correct stilzwijgen

Bestaat er in Vlaanderen, vooral onder intellectuelen en andere opiniemakers, een soort omerta betreffende politieke ‘hot items’, zoals daar zijn: migratie, multiculturaliteit, Vlaamse identiteit en het voortbestaan van België, dan krijgt men als waarnemer van het politiek gebeuren op Belgisch niveau nog meer die indruk als men naar Franstalig België kijkt. Niets lijkt die sacrosante eenheid tussen vrijzinnigen en ‘humanitaires’, tussen progressief en eerder conservatief, tussen links en rechts te kunnen breken.

Senator Alain Destexhe is nochtans zo’n stoorzender, die in het verleden al eens scherpe woorden in de mond nam om het ‘hangmatsocialisme’ van de Franstaligen onder vuur te nemen, en – in navolging van Vlaams-nationalisten – te pleiten voor meer responsabilisering in de sociale zekerheid.

Nu laat hij opnieuw van zich horen, in een interview in De Standaard. MR moet zich, wat senator Destexhe betreft, gaan beraden over nieuwe thema’s: fiscaliteit, ecologie en immigratie. “Volgens mij zijn er bepaalde dingen die niet kunnen. Bepaalde conservatieve vormen van islam maken opgang. Dat heeft er onder meer toe geleid dat er een banalisering is van het antisemistisme (…) Er zijn scholen waar meisjes systematisch weigeren te zwemmen of te turnen. Homoseksuelen worden op straat geïntimideerd (…) Elke dag worden jonge vrouwen uitgescholden voor hoer omdat ze geen hoofddoek dragen of omdat hun rokjes volgens sommigen te kort zijn. Wie komt er op voor hun rechten? Ze dienen nooit een klacht in bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Maar als ik als verkozen parlementslid met een bekende journalist een tekst over de hoofddoeken publiceer in een respectabele krant, gaat een ambtenaar van dat Centrum na of de tekst wel in overeenstemming is met de racismewet. Dat gaat te ver. Waarom hebben we trouwens ambtenaren nodig die zich daarover uitspreken? Er bestaan daar toch rechtbanken voor?” (24.10.2009).

Alain Destexhe heeft het over een politiek correcte cultuur in Franstalig België: “Wie iets over migratiepolitie durft te zeggen, wordt onmiddellijk als racist afgeschilderd. Wie kritiek heeft op de islam, is meteen een islamofoob. Men probeert racisme en het bekritiseren van de godsdienst gelijk te stellen. Het eerste is verwerpelijk en strafbaar, het tweede is perfect legitiem. Waarom zou je in onze maatschappij niet het recht hebben om kritiek te uiten op godsdienst? Het is zo ver gekomen dat het woord ‘integratie’ in Franstalig België taboe is geworden”.

Senator Destexhe moet oppassen, want voor hij het weet, belandt hij in het verdomhoekje van het Vlaams Belang! Want in wezen herhaalt hij wat wij al enkele tientallen jaren aanklagen.

dinsdag 27 oktober 2009

Ondernemingen in België zwaarst belast

Terwijl steeds meer Vlamingen er niet meer in slagen hun energiefacturen en huishuur te betalen, en bij het OCMW belanden, blijkt steeds duidelijker dat ook ondernemingen, kleine en grote ondernemingen, naar adem snakken. Ook zij krijgen onvoldoende ruimte om de crisis aan te pakken.

Op het vlak van de particulieren publiceerde de Vlaamse Vereniging van Steden en Gemeenten cijfers, waaruit blijkt dat wekelijks 207 gezinnen uit hun huis dreigen te worden gezet. En het aantal gezinnen dat door hun energieleverancier wordt gedropt, steeg dit jaar ook al met 13%, een cijfer dat wellicht nog zal stijgen (aldus een verslag in De Morgen, 21.10.2009).

De ondernemingen dan. Uit de jaarlijkse belastingstudie van KPMG blijkt dat België fiscaal en parafiscaal nog steeds loodzwaar weegt op de ondernemingen. Terwijl de gemiddelde belastingvoet voor bedrijven in Europa net als vorig jaar (2008) op 23,2% bedraagt, torent België hierboven met 33,99%. België behoort tot het koppeloton van de zwaarste belastingsregimes ter wereld: alleen de VSA en Japan zijn nog erger. In de Europese Unie zit België aan de absolute top, en moet het alleen Malta in zijn buurt dulden.

Wat de indirecte belastingen betreft, de btw, moeten we ook hier melden dat de gemiddelde btw van 21% tot de hoogste van Europa behoort. Het gemiddelde van 115 bestudeerde landen ligt op 15,25%, en het gemiddelde in Europa zit op 19,8%.

De chaos, die België is geworden, is nefast voor de bedrijven en nefast voor de particulieren. Zo vernemen we dat volgens een onderzoek van het consultantsbureau Deloitte de grote meerderheid van ondernemingen in 2009 aankijkt tegen omzetdalingen van 10 tot 30%. En de regering?

maandag 26 oktober 2009

Europese pers steeds minder vrij

Europa heeft nog maar 15 landen kunnen rangschikken in de reeks van 20 “meest vrije landen” op het vlak van persvrijheid. Vorig jaar stonden er nog 18 Europese landen tussen de 20 meest vrije landen. Nochtans was – aldus de opstellers van het rapport, ‘Reporters zonder Grenzen’ – Europa lange tijd het toonbeeld van “het respect voor de vrijheid van de pers”.

Verontrustend dat oude Europese democratieën als Frankrijk en Italië helemaal uit de lijst van 20 koprenners zijn verdwenen. België stond in 2008 nog op de 7de plaats, en is in 2009 teruggevallen naar een 11de plaats. En dan vonden wij op de webstek van de organisatie ‘Reporters zonder Grenzen’ nog niet eens een commentaar terug op het gerechtelijke veroordeling van de VRT wegens het niet respecteren van de onafhankelijkheid ten opzichte van politieke partijen, met name tegenover het Vlaams Belang.

vrijdag 23 oktober 2009

“Onversneden” liberalisme?

De wervingscampagne van Jong VLD heeft in elk geval het nodige stof doen opwaaien. “Voor een puur en onversneden liberalisme”, met op de wervingsaffiche allerlei attributen van een drugsverslaafde (jointje, onversneden stuff, enzovoort). Onversneden liberalisme? Ouders van kinderen weten in elk geval dat hun zoon of dochter hier goed zitten. De lichtzinnigheid waarmee politici van allerlei slag het probleem van de drugs (hard en soft) benaderen, shockeert niet weinig mensen, getuige daarvan de vele lezersbrieven in de Vlaamse kranten.

Wie het hele geval ook in het verkeerde keelgat is geschoten, is de woordvoerster van het Vlaams Platform tegen Drugs, dr. Vergucht. In een rondschrijven is zij niet mals voor de ‘bedenkers’ van deze ‘pure, onversneden liberale’ campagne: “De wervingscampagne van Jong-VLD met een beeld van een spiegeltje, mesje en snuifrietje onder de slogan" Voor een puur en onversneden liberalisme", is de schaamte voorbij. Welke verzachtende verklaringen de voorzitter van deze jongerenpartij ook aanhaalt, dit is duidelijk een teken van onverantwoord gedrag, een kenmerk dat nogal eens eigen is aan fervente gebruikers van ( illegale) drugs.Met de huidige kennis van de schadelijke effecten die coke veroorzaakt en de hoge verslavingscapaciteit van deze drug enerzijds( cfr ook Koppen XL dinsdag 13 oktober 09 ), en het feit dat elk lijntje coke staat voor misdaad, moord, oorlog en het schenden van de mensenrechten ( Zuid-Amerika) anderzijds, hoop ik ten zeerste dat het partijbestuur van Open VLD haar Jong-VLD leden zeer snel tot de orde roept”.

Deze week publiceerde P-Magazine (20.10.2009) trouwens een dossier over het Mekka van drugs, de gevangenis van Hasselt. Zo verklaart een vakbondsman: “Het klopt wat men zegt. We hebben hier in Hasselt een groot probleem met drugs (…) De directie vertelt in de pers dat ze een preventiebeleid voert en dat ze een speciale wetgeving heeft die de problematiek opvolgt, maar die werkgroep is niet meer dan een comité dat is samengesteld door de directie zelf en waaruit iedere kritische stem geweerd wordt. In werkelijkheid gebeurt er dus niks”. Gezellig, die ‘pure’ en ‘onversneden’ drugs, dat wel…

De Vlaams Belang-jongeren, bij monde van kersverse voorzitter Barbara Pas, hebben Jong VLD uitgenodigd voor een gesprek ten gronde. De vraag is zeer of deze ‘pure, onversneden’ liberalen op de vraag zullen ingaan.

donderdag 22 oktober 2009

Ikke wil koning worden

Op 19 oktober op de weblog ‘Visionair België’ een verhaal van Johan Sanctorum gelezen, waaruit blijkt hoe ‘klaar’ prins Filip toch wel is om “Koning der Belgen” te worden. Het blijft een verhaal in de trend van ‘Il faut que la Flandre se sente aimée’. Leest u mee?

Prins Filip en prinses Mathilde zijn blijkbaar 2 fervente musical-liefhebbers. Ergerlijk in dit verband is de manier waarop de organisatoren van ‘The Sound of Music’ hun publiek schoffeerden door alle instructies van het Hof klakkeloos te volgen. De koninklijke familie was namelijk maar vrij laat op de idee gekomen om de première bij te wonen, en dus was de zaal al uitverkocht.

Geen probleem natuurlijk voor de von Saksen-Coburgers: al wie tickets had op de eerste 3 rijen was er aan voor zijn moeite en mocht thuis blijven. Die plaatsen werden als het ware herbestemd voor het prinselijke paar en hun gevolg.

Maar uit inside-informatie die de heer Sanctorum kreeg, blijkt er ook politieke stront aan de knikker. Op aanvraag van het Paleis zouden alle aanwezigen namelijk op voorhand netjes gescreend zijn op hun vaderlandsliefde. Lui met Vlaams Belang- of NV-A-connecties waren er ongewenst, zo zouden expliciete instructies hebben geluid. Ook zij mochten dus hun gekochte tickets terug inleveren. De auteur besluit: “Hoe en waar die persoonlijke dossiers inclusief politieke voorkeuren bijgehouden worden en of dat niet in strijd is met de privacy-wet, wie zal het zeggen (…) Het is in elk geval goed om weten dat geen enkele als ‘links’ bekend staande partij het koningshuis verontrust, noch LDD dat af en toe republikeinse oprispingen ventileert”.

Inderdaad, prins Filip is helemaal klaar voor zijn job. Wij zijn ook klaar voor zijn job.