POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 31 augustus 2011

Eén ding is duidelijk: De Walen bereiden zich voor. En de Vlamingen?

In De Standaard (25.08.2011) stond het klaar en duidelijk: “De ministers van de Waalse regering en de Federatie Wallonië-Brussel hebben donderdag verschillende begrotingsscenario’s besproken met het oog op een staatshervorming”.
Blijkbaar willen de Walen – ministers van zowat alle politieke gezindten – voorbereid zijn op de gesprekken inzake de gewestelijke inspanningen om de staatsfinanciën te saneren. En ook op dit niveau hebben ze onmiddellijk hun principes nog eens duidelijk in de verf gezet: ze zijn bereid om bijkomende inspanningen te leveren, “maar zo mogen de goede economische parameters die Wallonië zelf heeft opgezet en gerealiseerd, niet in het gedrang mogen komen”.
Met andere woorden: eerst moet Brussel 500 miljoen euro extra krijgen, en dan zal onder andere het Brussels Hoofdstedelijk Gewest eens ernstig nadenken welke bijkomende inspanningen het kan leveren…Dat belooft, zeg nu zelf.
Moraal van het verhaal is dat de Franstalige politici, als het om de verdediging van het algemeen Franstalig belang gaat, over de schaduwen van hun politieke partijen heen springen en allemaal samen aan tafel zitten. Wij wachten, samen met de overige V-partijen, nog steeds op een uitnodiging van de zogenaamde Vlaamse partijen om te overleggen hoe de Vlaamse belangen best kunnen worden verdedigd. Maar Vlaamse partijen houden zich natuurlijk liever bezig met het in stand houden van de cordon sanitaire (een idee trouwens van de Franstaligen), de zogenaamde Vlaamse partijen gaan hiermee voorbij aan het feit dat zij steeds minder Vlamingen vertegenwoordigen. Wanneer zullen ze het eindelijk snappen?

dinsdag 30 augustus 2011

Wie is er het land naar de kloten aan het helpen?

Karel De Gucht, eurocommissaris en een liberaal politicus, die het soms wel eens van de grove en provocerende uitspraken moet hebben, liet zich in Het Laatste Nieuws onlangs zeer pessimistisch uit over de toekomst van België. De titel loog er dan ook niet om: "We zijn dit land naar de kloten aan het helpen", klonk zijn waarschuwing.
Het heeft wel wat, zijn uitspraak. De kracht van de duidelijkheid, de kracht van de provocatie. Al kan je je afvragen wie dit België écht naar de kloten aan het helpen is, natuurlijk. Als ik in de krant lees dat maar liefst een vierde van het totale budget voor gratis rechtsbijstand naar erelonen voor advocaten gaat, die asielzoekers, illegalen en andere vreemdelingen bijstaan, dan begin ik zo stilaan te twijfelen wié dit land naar de kloten helpt. Voor alle duidelijkheid: het gaat in totaal om 17 miljoen per jaar, of in oude frankskes: 680 miljoen Belgische frank.
Het gaat inderdaad naar de kloten, mijnheer De Gucht. En daar is uw partij onder meer mede voor verantwoordelijk, dat weet u toch?

maandag 29 augustus 2011

Twee duidelijke waarschuwingen betreffende BHV

Sommige Vlamingen mogen dan al denken dat het voor de welvaart van de mensen belangrijk is dat er een regering komt en dat er dus over de sociaaleconomische en dus over BHV en de communautaire evolutie moet onderhandeld worden – en dat er dus water bij de wijn moet worden gedaan, dank u, CD&V – het zou naïef zijn te denken dat hetzelfde denkproces zich bij de Franstaligen afspeelt en dat zij “omwille van de ernst van de situatie” begrijpen dat er niet met vuur mag worden gespeeld.
Integendeel, “wie denkt dat de splitsing van BHV alleen maar een conflict is tussen ingeweken Franskiljonse bourgeois en de Nederlandstalige inwoners van de Brusselse randgemeenten, doet er goed aan de onderhandelingsnota van Di Rupo aandachtig te bekijke”, waarschuwt het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel in een persmededeling.
En ook een voormalige VU’-er als Geert Lambert (die met zijn Spirit, links-liberaal project niet echt van de grond kwam en uiteindelijk bij Groen! Terecht kwam, en dus politiek uitgespeeld was) is allesbehalve gerust in de goede afloop en de correcte splitsing van BHV. “Mensen zeggen dat de kaarten nu beter liggen dan in 2005, 2007 of 2010, maar ik vrees dat dit niet zo is. De MR juicht toe dat de N-VA er is afgereden, maar zelf zullen ze het FDF van Maingain nooit lossen”.
Lijkt het in de nota van Di Rupo om een relatief propere splitsing van BHV te gaan? Lambert heeft daar zijn vragen bij: De Franstalige inwoners van de 6 faciliteitengemeenten zien hun rechten gebetonneerd en krijgen de FDF-burgemeesters die ze hebben verkozen. Wordt de Franstalige opmars buiten die 6 faciliteitengemeenten gestopt? “De nota van Di Rupo heeft het over een consolidatie van de rechten van de Franstaligen in de faciliteitengemeenten. Ik vrees dat ze zullen worden uitgebreid, die rechten (…) De sleutel om dat te omzeilen, zit in de nota Di Rupo: de oprichting van een ‘grootstedelijke gemeenschap’, de ‘communauté urbaine’” (interview in Het Laatste Nieuws, 22.08.2011)
Helemaal sceptisch wordt hij als het gaat over de lijstverbinding, waar MR en FDF op aandringen: “Dan zullen de Franstaligen zelfs in Leuven alles op alles zetten. In dat geval in BHV op papier gesplitst, maar in de praktijk natuurlijk niet”.
Voor het smeer likt de kat de kandeleer, zegt het spreekwoord. De Vlaamse onderhandelaars begrijpen maar best héél goed dat Vlaanderen aandachtig toekijkt, zéér aandachtig toekijkt…

vrijdag 26 augustus 2011

Bijna 4 diefstallen per dag in rust- en verzorgingstehuizen

Uit het antwoord van minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom (Open VLD) op mijn schriftelijke vraag valt dit in elk geval op te maken: sinds 2006 bedraagt het jaarlijks aantal geregistreerde diefstallen en pogingen tot diefstal in rust- en verzorgingstehuizen ongeveer 1.200 tot 1.300 gevallen, bijna 4 per dag dus, of 24 geregistreerde gevallen per week.
Wat verder opvalt, en wat misschien te maken heeft met de vaak gebrekkige beveiliging van rust- en verzorgingstehuizen, is de grote mate van effectieve diefstallen. Het aantal pogingen – diefstallen die niet voltooid konden worden – bedraagt maar 8%, het aantal effectieve diefstallen bedraagt 92%.
Ik vroeg ook naar cijfers van inbraak in alle mogelijke vormen van bewoning. Uit het antwoord van minister Annemie Turtelboom blijkt dat het aantal geregistreerde inbraken in woningen op 6 jaar tijd globaal met 25% is gestegen. Van 50.284 gevallen in 2005 naar 62.654 in 2010. Opmerkelijk is voorts het grote aandeel van de inbraken in het Waals Gewest: onveranderlijk een aandeel van ongeveer 40% (in 2010 bijvoorbeeld 24.829 inbraken). Het aandeel van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in het totaal aantal inbraken steeg van 16,5% in 2005 naar 18% in 2010. Het aandeel van het Vlaams Gewest daalde dan weer van 43,5% in 2005 naar 42,5% in 2010.

donderdag 25 augustus 2011

16-1

Waarvoor van verschillende kanten werd gewaarschuwd, is aan het gebeuren: het regent Vlaamse toegevingen in de nota Di Rupo. En vooral inzake de zogenaamde communautaire hervormingen en de splitsing van B-H-V ziet het er allesbehalve veelbelovend of geruststellend uit. Het meest choquerende is eigenlijk toch wel dat die Vlaamse partijen die na de Staten-generaal van de schepencolleges van Halle-Vilvoorde (2003) zich engageerden om BHV te splitsen zonder daarvoor een prijs te betalen, er geen enkele moeite mee hebben om in onderhandelingen te stappen waarbij de prijs voor diezelfde splitsing zéér hoog oploopt.
Zo zouden in de 6 faciliteitengemeenten de Nederlandstalige en Franstalige kieslijsten worden behouden, waardoor er dus absoluut geen sprake is van een ‘propere splitsing’. In een duidelijke persmededeling van het Overlegcomité van Vlaamse Verenigingen (OVV) klinkt het als volgt: “Di Rupo weigert echter een nette splitsing. De zes Vlaamse gemeenten rond Brussel met taalfaciliteiten vallen er buiten, Franstalige politici krijgen er zelfs extra voorrechten en de inwoners krijgen er nog meer aansluiting bij Brussel. Dit zijn stappen naar de inlijving van deze gemeenten bij Brussel en naar een “corridor” (…) De Franstaligen in Halle-Vilvoorde zouden kunnen kiezen voor de Franstalige rechtbanken. Een nep-splitsing dus. Er zou ook een Brusselse Metropolitane gemeenschap opgericht worden. Die geeft Brussel éénzijdig inspraak tot ver in Vlaams Brabant. Respect?”
Ook de toestand in Brussel is een zeer heikel punt, en ook daar is de nota Di Rupo zéér nadelig voor de Vlamingen, zoals ook het OVV terecht stelt: “Politieke stabilisering vereist gelijkberechtiging in de tweetalige hoofdstad. Talrijke maatregelen in de nota Di Rupo bouwen er de tweetaligheid echter af en beperken de inspraak van de Vlamingen. Kortom, Vlamingen zouden veel meer moeten betalen voor Brussel (en dat tijdens de zwaarste financiële crisis sinds WO II!) in ruil voor nog minder inspraak! Zo komt er nooit communautaire pacificatie!”
Tenslotte: de “grote staatshervorming”, waar een meerderheid van Vlamingen minstens om vraagt? “Di Rupo’s voorstellen leiden ook tot verdere versnippering van de bevoegdheden en niet tot reële responsabilisering van de deelstaten en bovendien tot meer drieledigheid i.p.v. de door Vlaanderen gewenste tweeledigheid. Dit is niet de staatshervorming die Vlaanderen wenst en geen recept voor beter bestuur. Het OVV vraagt alle Vlaamse partijen om zo te onderhandelen dat de essentiële Vlaamse belangen niet geschaad worden. Daarom is extra geld voor Brussel slechts verantwoord na ernstig onderzoek naar reële lasten en lusten van de hoofdstedelijke functie, na stopzetting van alle gewestelijke uitgaven voor gemeenschapstaken en na een grote staatshervorming met een grote overdracht van bevoegdheden naar de gemeenschappen. De dreiging van de financiële markten moet daarbij net aansporen om het roekeloze en aartsconservatieve a-wijzen van voldoende en diepgaande hervormingen te mijden als de pest!”
Misschien nuttig om de wandelschoenen alvast uit het vet te halen! Het zou wel eens een woelige nazomer kunnen worden. 16 toegevingen aan Vlaamse kant, aldus het OVV, tegenover slechts 1 (één) toegeving aan Franstalige kant. Zo gaat dat hier al jaren!

woensdag 24 augustus 2011

De immigratie als reserveleger van het Kapitaal

In het Franse tijdschrift Eléments las ik onlangs een schitterende commentaar van de Franse filosoof Alain de Benoist, die ik u niet wil onthouden. Hij herinnert aan de vaststelling van de Franse president Pompidou net voor zijn dood in 1973 dat hij de poorten van Frankrijk voor de migranten had opengezet op vraag van een aantal grote industriebazen zoals Francis Bouygues. Hij deed dat, zei hij, om op die manier op de hoogte van de lonen van de Franse werknemers te kunnen drukken en de eenheid van de arbeidsbeweging te breken.
40 jaar later, aldus de Benoist, is er eigenlijk niets veranderd. Op een moment dat geen enkele regering nog durft te vragen naar meer migranten, zijn het inderdaad alleen de patroons die hierop aandringen, en dit natuurlijk omdat het in hun belang is. Want als er een tekort is aan werkkrachten in een bepaalde sector, heeft men eigenlijk maar twee keuzes: ofwel verhoogt men de lonen, ofwel doet men beroep op buitenlandse werkkrachten. Dat is dus wat er gebeurt, gisteren, vandaag en morgen. Toch zeker in Europa. Want het volstaat te kijken naar het voorbeeld van Japan, aldus Alain de Benoist, om in te zien dat de strijd tegen migratie in het belang van de autochtone werkkrachten een land toch de mogelijkheid kan geven om op 50 jaar uit te groeien tot een topland op het vlak van technologie en de concurrentie met Europa gemakkelijk aankan.
Het is duidelijk dat de moderne migratie, de migratie van de moderne tijden, een patronaal verschijnsel is. Het is het nog altijd, het zijn de grote multinationale (en andere) ondernemingen die aandringen op nog meer migratie. Want migratie is conform aan het kapitalisme, dat streeft naar het verdwijnen van de grenzen. “Gehoorzamend aan de logica van de sociale dumping heeft zich een ‘low cost’-arbeidsmarkt ontwikkeld, die hand in hand gaat met “sans-papiers”, aldus de Franse filosoof. Vreemd ook om vast te stellen hoe politiek links en kapitalisten hier blijkbaar de handen ineen slaan.
Men kan er niet omheen. Om tekorten in de arbeidsmarkt op te vullen, werden op vraag van het patronaat buitenlandse arbeidskrachten ingevoerd. Er zijn in Europa lobby’s aan het werk die door middel van deze migratie politiek proberen te wegen op de lonen van de Europese werknemers. Deze lobby’s maken er geen geheim van dat zij gewonnen zijn voor een volledig vrij verkeer van personen, en vanuit hun puur economische logica hebben ze zelfs gelijk. Maar een puur economische logica inzake migratie is wat mij betreft bijna misdadig. Er zijn met name zeer zware gevolgen op andere terreinen, sociologische, demografische, culturele, politieke. En als die lobby’s, en de ondernemingen die achter de lobby’s staan, daar weinig oog voor hebben, dan heeft dat misschien veel te maken met het feit dat die grote ondernemingen alleen oog hebben voor de economische en financiële profijten die ze uit de migratie halen.
Ook in Frankrijk laait de discussie over de kostprijs van de immigratie op. Volgens een studie van het bedrijf “Contribuables Associés” – en geciteerd door Alain de Benoist – lopen de kosten die de Franse staat inzake de immigratie op zich neemt, op tot 79,4 miljard euro per jaar, waarvan bijna 3/4de kosten voor de sociale zekerheid zijn. De inkomsten bedragen ongeveer 48,9 miljard, waarvan 2/3de inkomsten uit belastingen zijn. Een globaal deficit van niet minder dan 30 miljard euro. En dan worden de niet-economische kosten nog niet eens in rekening gebracht – justitie, criminaliteit, onveiligheid en vervreemding.
De boodschap van Alain de Benoist in Eléments is scherp: “Wie kritiek heeft op het kapitalisme, en tezelfdertijd de immigratie goedkeurt, waarvan de arbeiders het eerste slachtoffer zijn, zou beter zijn mond houden. Wie kritiek heeft op de immigratie, maar zwijgt over het kapitalisme, eveneens”.

dinsdag 23 augustus 2011

Nut van ontwikkelingssamenwerking opnieuw onder vuur

Heeft u ook soms de indruk dat de bedragen en de investeringen die we met z’n allen al decennialang onder de noemer ‘ontwikkelingssamenwerking’ aan – bijvoorbeeld – Afrika storten en blijven storten, boter aan de galg zijn? Heeft u – met vele andere commentatoren trouwens – ook de indruk dat het allemaal ‘umsonst’ is en dat de toestand op het zwarte continent er eigenlijk na de kolonisatie nooit écht op vooruitgegaan is? Is dit te veralgemenend als stelling?
Feit is dat ontwikkelingssamenwerking op zich de jongste dagen opnieuw zwaar onder vuur is gekomen. Ik heb het dan natuurlijk over Somalië en de verschrikkelijke hongersnood die er heerst. Door op onze emoties in te spelen, slagen allerlei organisaties er natuurlijk in om vele sommen vrij te maken om de ergste nood te lenigen. Nobele bedoelingen, waar men op het eerste gezicht niets kan tégen hebben. Maar, uit een bericht van Associated Press zou blijken dat “onderaannemers (van het VN-agentschap dat voedsel verdeelt) aan de controle ontsnappen van de hulporganisaties die hen inschakelen” (De Standaard, 20.08.2011). De helft van de geleverde voedselpakketten zou verdwijnen zijn.
Feit is dat de islamitische terreurbeweging in de streek, Al-Shabaab, grote delen van dit land beheerst en er het goede weer uitmaakt. Nou, het goede weer… Al-Shabaab stelde gewoon zijn voorwaarden aan de VN, vooraleer het voedsel toe te laten: géén vrouwelijke medewerkers meer en per district 10.000 dollar betalen. Per jaar.
Onaanvaardbaar, zegt u? Inderdaad, dat vond het VN-agentschap ook. In eerste instantie. Gedurende de eerste weken. Ondertussen zijn we een tijdje verder, en geeft het VN-agentschap toe dat er eigenlijk smeergeld werd betaald om het voedsel binnen te krijgen. De Al-Shabaab-beweging is ondertussen zodanig geradicaliseerd dat er zelfs met véél geld geen afspraken meer mogelijk zijn. Om letterlijk de woorden van het agentschap te herhalen: “Vandaag aanvaarden ze bijvoorbeeld 10.000 dollar ‘bijzondere belasting’, en morgen schieten ze WFP-medewerkers overhoop’”.
Men kan zich als kritische burger, men moet zich als kritische burger toch de vraag stellen wie hier eigenlijk beter van wordt? En wat weegt er meer door: het feit om enkele gekwelde Westerse gewetens te sussen of de efficiënte hulp ter plaatse? De opgeheven vingertjes wezen allemaal kwaad in de richting van AP die het nieuws had uitgebracht. Véél over gehoord in onze eigen televisiezenders?

maandag 22 augustus 2011

Drugdealers en winkeliers in Antwerpen op de vuist – lost de politie haar greep?

Enkele dagen geleden zijn driehonderd mensen op straat gekomen na een vecht- en steekpartij in Antwerpen. Massa’s winkeliers zijn de drugsoverlast meer dan beu, en de spanningen liepen in de wijk de jongste weken enorm op. De handelaars verwijten de politie dat ze de dealers in hun buurt niet aanpakt. Ze hebben een burgerwacht in het leven geroepen, waaraan al enkele tientallen winkeliers meewerken. Eén verdachte, die werd opgepakt, had een ernstige steekwonde.
Een bericht dat in veel gevallen doet denken aan hetgeen in een aantal Britse wijken is gebeurd naar aanleiding van de zware rellen daar. Ik denk dan meer bepaald aan groepen winkeliers – veelal van Aziatische afkomst – die zich verenigden om in groep hun handelszaken te verdedigen, en aan de drie jonge Aziaten die hierbij het leven lieten, omver gereden en vermoord door amokmakers.
Ook in Antwerpen doet zich iets dergelijk voor: handelaars zijn de overlast méér dan beu, en roepen in eerste instantie een burgerwacht in het leven om zélf dan maar de criminelen te bestrijden. De politie roept vervolgens de handelaars op om vooral toch niet het recht in eigen handen te nemen. Daar heeft ze natuurlijk een punt: het is aan de politie, aan de staatsdienst om de veiligheid voor de burgers te waarborgen, en niet aan de handelaars of andere groepen in de samenleving.
Nochtans ligt er ook een zware verantwoordelijkheid op de schouders van de politie, en de zwaarste verantwoordelijkheid moet ook in deze ongetwijfeld op de schouders van de politiek worden gelegd: immers oogst de politiek niet wat ze heeft gezaaid? Jarenlang het meest lakse vervolgingsbeleid van de EU voeren, jarenlang verkondigen dat drugs eigenlijk niet een topprioriteit van vervolging zijn, en verkondigen dat het particulier gebruik niet meer wordt vervolgd, en tezelfdertijd merken dat de overlast jaar na jaar groter wordt… Het is het een of het ander. Is dit wat men wil: dat burgers zelf de verdediging van de veiligheid in handen nemen?
Als er politie – en dus eigenlijk: de politiek – er niet in slaagt het beleid om te keren, en de veiligheid van de burgers te waarborgen, als de politie niet behouden wordt (of kan worden) als enige macht die de veiligheid van de burgers waarborgt, dan zit men op een zeer gevaarlijk hellend vlak. Het waarborgen van de veiligheid is een van de pijlers van de Europese rechtstaat. Laat men dit los, dan weet men niet meer waar men eindigt. Dan wordt werkelijkheid, wat het einde van de rechtstaat betekent: het recht van de sterkste.
In haar eigen belang moet de staat, moet élke Europese staat, dringend ingrijpen voor het te laat is. Law and order? Ja, inderdaad, law and order.

vrijdag 19 augustus 2011

Ontstellende armoedecijfers over zelfstandigen

Volgens zelfstandigenorganisaties leven veel zelfstandigen in (al dan niet verdoken) armoede, en zouden ruim 47.000 zelfstandigen met moeite de eindjes aan elkaar kunnen knopen. 1 op 9 zelfstandigen zou een gezinsinkomen hebben lager dan 12.000 euro op jaarbasis.
Ik kreeg van minister van Zelfstandigen, KMO’s, Landbouw en Wetenschapsbeleid, Sabine Laruelle (MR) cijfers door die dit beeld scherper stellen. In 2005 bijvoorbeeld waren er 437.179 verzekeringsplichtigen in hoofdberoep (zelfstandigen), waarvan er ruim 128.000 een inkomen hadden dat lager was dan 10.000 euro op jaarbasis – een percentage van bijna 30%.
Dit cijfer liep in de loop van de jaren stilaan terug, maar nog steeds zijn er in 2009 op een totaal van 463.860 verzekeringsplichtigen in hoofdberoep 26% (of 120.734) met een jaarinkomen lager dan 10.000. Het aantal ‘arme’ zelfstandigen is in absolute cijfers afgenomen, maar ook in aandeel, want het aantal zelfstandigen is over een periode van 5 jaar met 6% gestegen.
Uit de cijfers van minister Laruelle op deze schriftelijke vraag blijkt verder dat de landbouw- en dienstensector die sectoren zijn waarbij het aandeel van de inkomsten lager dan 10.000 euro het meest vertegenwoordigd is. Bij de dienstensector ligt dit percentage altijd hoger dan 40% (!), terwijl dit bij de landbouwsector schommelt tussen 30 en 44% (in 2005). Bij de vrije beroepers ligt het percentage tussen 17 en 20%.
Tenslotte zijn ook de regionale verschillen opmerkelijk te noemen. Want hoewel het Vlaamse Gewest bij uitstek een regio van zelfstandigen en KMO’s is, is het aandeel van lage inkomsten (lager dan 10.000 euro dus) relatief het laagst in het Vlaamse Gewest (tussen 25 en 27,5%). In het Waalse Gewest ligt het tussen 26,5 en 33% en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest tussen 29 en 33%.

donderdag 18 augustus 2011

Totaal verschillend consumptie- en controlegedrag

Wat is de identiteit van een volk? Links slaat ons met deze vraag wel eens om de oren. Ze werpt ons dan allerlei clichés voor de voeten: wij zouden de identiteit van een volk als iets zeer statisch beschouwen, met een hoog Bokrijk-gehalte. Een verwijt dat wal noch kant raakt, natuurlijk, want ook wij beseffen maar al te goed de gelaagdheid van identiteit en de veranderbaarheid van wat men de identiteit van een volk zou kunnen noemen.
Maar toch zijn er kenmerken die doorheen de geschiedenis weinig of niet veranderen. Of men het nu graag heeft of niet, de consumptiegeneigdheid van een volk maakt hiervan deel uit. Er zijn nu eenmaal volkeren in Europa die het zuinigjes aan doen op het vlak van de consumptie van overheidsgoederen, er zijn er andere (ik zal ze maar niet noemen, zeker?).
Neem nu het koopgedrag van “de Belgen” inzake pillen. Ik kreeg onlangs van de minister van Volksgezondheid, mevrouw Onkelinx (PS), cijfergegevens binnen betreffende de evolutie van “pillenconsumptie”. En nu weet ik wel dat men steeds voorzichtig moet zijn met cijfertjes, maar een aantal tendensen kan men natuurlijk wel trekken uit de vele cijferinformatie. Zo blijkt dat Vlaanderen, ondanks een lichte stijging, nog steeds procentueel minder pillen (56,9% in 2010, ten opzichte van 55,48% in 2005)consumeert dan het Waalse Gewest (steeds tussen 35,5 en 36%) en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (tussen 7,6 en 8%).
Per inwoner zijn de cijfers nog significanter: per inwoner in het Vlaams Gewest betekent dit een RIZIV-uitgave in 2010 van 244,67 euro tegenover een uitgave voor een inwoner in het Waalse Gewest van 262,21 euro.
Daartegenover staat dat de controle in het Vlaams Gewest van de toepassing van allerlei regels – zoals verkeersregels, belastingregels, enzovoort – steeds gerichter en harder verloopt dan tegenover de rest van het land. Neem nu de onmiddellijke inningen bij verkeersovertredingen: blijkt dat het Vlaams Gewest hierbij goed is voor 75,5% van alle geregistreerde overtredingen (flitscamera’s, u weet wel) en voor 72% van het bedrag van de onmiddellijke inningen. In het Waalse Gewest worden slechts 18 à 20% van de verkeersinbreuken vastgesteld, en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bijna 6%. Maar dit geld vloeit dus wel naar één federale pot…
Wat inkomsten van België betreft, hebben de Vlamingen steeds dienst gedaan als melkkoe, maar als het aankomt op ontvangen: ho maar! Pleit ik dan voor een laksere controle op verkeersovertredingen? Neen, helemaal niet natuurlijk. Maar ik pleit er wel voor dat wij, Vlamingen, dit bedrag zelf kunnen beheren en uitgeven op de manier die ons best uitkomt. Idem voor de gezondheidszorg trouwens.

woensdag 17 augustus 2011

Stijging aantal misdrijven tegen de lichamelijke integriteit

Uit het antwoord van minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Annemie Turtelboom (Open VLD) op mijn schriftelijke vraag naar de evolutie van het aantal geregistreerde misdrijven tegen de lichamelijke integriteit blijkt dat op een termijn van 5 jaar – van 2005 tot en met 2009 – het aantal gestegen is met ongeveer 12%.
In 2005 registreerde men 82.877 misdrijven op de persoon, een gemiddelde van 227 daden per dag, een aantal dat in 2009 opliep tot 92.727, of gemiddeld 254 daden van zwaar lichamelijk geweld. Terwijl het aantal verkrachtingen licht terugliep van 3.030 daden in 2005 tot 2.835 in 2009, steeg vooral het aantal misdrijven met slagen en verwondingen sterk: van 67.690 daden in 2005 naar 76.506 in 2009 – een stijging van 13%. Het aantal moorden en doodslagen bleef min of meer stabiel hangen op 920 per jaar, of gemiddeld bijna 3 per dag.

dinsdag 16 augustus 2011

België, en haar plaats in het lijstje van de ratingbureaus

Tja, u heeft het ongetwijfeld ook gevolgd, de commotie in de VSA en in de rest van de wereld toen bleek dat ratingbureau Standard & Poor’s de rating van de VSA verlaagde van Aaa naar AA+. Volgens bepaalde commentatoren, zoals bijvoorbeeld Peter Vanden Houte, de ING-econoom, zal dit leiden tot een neerwaartse spiraal, tot een nieuwe fase van risico-aversie. Feit is dat Amerika voor de eerste keer in zijn geschiedenis met de gevolgen van haar schuldenbeleid wordt geconfronteerd. Feit is ook dat China in dit alles een bijzonder hypocriete rol speelt, door haar munt te koppelen aan de dollar en door haar weigering om haar munt eindelijk eens te gaan opwaarderen.
Nu weet ik niet of het u ook is opgevallen dat België toch wel bijzonder slecht gerangschikt staat in de verschillende ratingslijstjes. Terwijl alle – àlle dus – omringende landen nog steeds fier met een AAA-rating kunnen prijken, de allerhoogste, de allerveiligste rating dus, zit België duidelijk in het sukkelstraatje. Nederland, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg: allemaal AAA. België: AA+. De ligging kan geen oorzaak zijn, ook de werkzaamheid van de bevolking zit goed. Zou het misschien te maken kunnen hebben met de ingewikkelde en kostelijke federale structuur van België? Zou het kunnen te maken hebben met de transfers van noord naar zuid, die nu al decennia aanslepen? Zou het kunnen te maken hebben met het potverteren bij de Franstalige overheden?
Het is overduidelijk dat een onafhankelijk Vlaanderen ook fier met een AAA-rating zou kunnen pronken. Het is overduidelijk dat Vlaanderen en zijn hardwerkende zelfstandigen, werkgevers en werknemers, op een onverantwoordelijke manier meegezogen worden door de neerwaartse Belgische kredietspiraal.

vrijdag 12 augustus 2011

Forse stijging gestolen of verloren kentekenplaten

Ik vroeg aan de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Etienne Schouppe (CD&V, wat de evolutie was van het jaarlijks aantal geregistreerde gestolen, verloren en nagemaakte kentekenplaten. De Staatssecretaris moest toegeven dat de Dienst Inschrijving van de Voertuigen geen gegevens bijhoudt met betrekking tot de namaak van kentekenplaten.
Wat de verloren of gestolen kentekenplaten betreft, kon de heer Staatssecretaris Schouppe mij wel gegevens bezorgen. Daaruit blijkt dat op een periode van 5 jaar het aantal gestegen is van 22.233 naar 37.423, een stijging van 60%. De stijging is het grootst in het Vlaams Gewest: daar steeg de registratie van het aantal verloren of gestolen voertuignummerplaten van 8.231 naar 17.422, meer dan een verdubbeling dus.
Ondanks die verdubbeling in het Vlaams Gewest bedraagt het aandeel van de gestolen of verloren kentekenplaten in Vlaanderen nog net geen 47%. Wallonië is goed voor ruim 35% van de gestolen of verloren platen, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voor bijna 18%.
Ook de eerste zes maanden van 2011 laten een verdere stijging zien, als de cijfers in de loop van 2011 worden bevestigd, zelfs een stijging van ruim 15%.

donderdag 11 augustus 2011

Onze burgers minst tolerant voor migranten?

Uit een Ipsos-peiling in 23 landen zou blijken dat burgers van dit land het minst tolerant zijn ten opzichte van migranten. In een krant van De Persgroep van vorige week waren de cijfers te lezen van een onderzoek bij 17.601 mensen in onder meer België, Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, Spanje, Italië, Zweden, de VSA, Canada, Zuid-Korea, Zuid-Afrika en Saoedi-Arabië.
Los van het feit dat het aantal ondervraagde burgers in België beduidend laag lag – zo laag zelfs dat men zou kunnen twijfelen aan de wetenschappelijke representativiteit ervan – zijn de cijfers op zich niet zo ‘verontrustend’ als men hier en daar probeert voor te stellen. 72% van de landgenoten vindt bijvoorbeeld dat de immigratie ons land geen goed heeft gedaan. Terwijl hier en daar sommige wetenschappelijke studies het economisch nut van de migratie in vraag stellen en zelfs berekenen dat migratie Europa méér kost dan het opbrengt, en terwijl onze mensen in hun dorps- en stadswijken elke dag opnieuw de ‘zegeningen’ van de multiculturele samenleving aan den lijve ondervinden, vind ik 72% eigenlijk niet eens zo hoog.
94% van onze burgers vindt dat er de laatste 5 jaar teveel migranten zijn bijgekomen. Ook een ‘verontrustend’ cijfer? Neen, want 93% van de Italianen vindt hetzelfde, ook 90% van de Russen vindt dat. Maar misschien bewijzen deze cijfers wel het volgende: als de burgers van België het over een zaak eens zijn, dan wel dat de politieke wereld op het vlak van migratie totaal niet heeft geluisterd naar de wensen van de bevolking. De ‘multiculturele samenleving’ was op een bepaald moment een ‘hype’ bij links, modieus-links, burgerlijk links, systeem- of chichi-links. Iedereen moest het hebben, dus ook België. De mening van de mensen? Die mening was niet van doen, want de ‘multiculturele samenleving’ was toch goed voor de mensen?
Komt daarbij dat het aantrekken van vooral Franstalige of anderstalige mensen naar de hoofdstad vooral ten goede kwam van de Franstaligen, en dat – vooral, maar niet uitsluitend – de PS deze migratie heeft aangegrepen om een soort ‘islamo-socialistisch’ front in Brussel op te zetten, en het plaatje wordt stilaan volledig.
Deze cijfers bewijzen in elk geval dat de ‘multiculturele samenleving’ mislukt is. Als ‘hype’, als ‘nieuw politiek model’ (eens het communisme als heilsleer in Oost-Europa viel, was links dringend op zoek naar een nieuw model) en als ‘werkelijkheid’. Wanneer trekt men de conclusies?

woensdag 10 augustus 2011

Welke kant wil men met de dienstencheques uit?

Toen de federale regering enkele jaren geleden met fiscaal aftrekbare dienstencheques begon te werken, was het haar bedoeling om het zwartwerk bij kuisvrouwen tegen te gaan en ten tweede ook nieuwe legale jobs te creëren. In de tweede doelstelling is de regering wel min of meer gelukt, als men het antwoord van minister van Werk, Joëlle Milquet (cdH) leest op mijn schriftelijke vraag: In 2006 waren er bijna 62.000 werknemers die onder dit systeem werkten, een aantal dat opliep tot 136.915 in 2010.
Wat minder duidelijk is, is het effect op het zwartwerk. Immers, vooraleer dienstencheques bestonden, werkten kuisvrouwen vooral in het zwart. En ondanks dat, was het toch mogelijk om deze kuisvrouwen tegen arbeidsongevallen te verzekeren. Eens de dienstencheques bestonden, werden kuisvrouwen legaal en werden deze arbeidsongevallen dus overbodig, want voortaan gedekt via de polis van de werkgever. Ondanks dit is het aantal arbeidsongevallen voor huispersoneel (individuele polissen) maar gedaald van 226.368 in 2004 tot 212.711 in 2009, een vermindering met 13.657 eenheden.
Opvallend in de cijfergegevens van de minister is verder dat het aantal actieve erkende ondernemingen op het vlak van dienstencheques op 7 jaar tijd vervijfvoudigd is: van 504 naar 2.576 ondernemingen. En het aantal actieve gebruikers is in dezelfde periode verzevenvoudigd: van 98.814 mensen in 2004 naar 760.702 in 2010. Daarbij blijven de aandelen in de verschillende gewesten ongeveer gelijk: het Vlaams Gewest was en is goed voor iets meer dan 50% van de terugbetaalde dienstencheques, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voor ruim 27% en het Waalse Gewest voor ongeveer 22,5%.

dinsdag 9 augustus 2011

Een minder fraai beeld van de ‘ascetische dichter’

In de perceptie van veel mensen gaat de Belgische politicus Herman Van Rompuy door als een onthecht, fijnzinnig en bijna ascetisch man, iemand die zich niet laat vangen door financiële en andere machtspelletjes. Het Vlaams opinieblad Journaal (*), van de onvolprezen Mark Grammens, schetst in zijn jongste uitgave een minder fraai beeld van de ondertussen tot “Europees president” aangestelde Van Rompuy.
De Britse premier David Cameron stelde een nieuwe ambassadeur aan bij de Europese Unie, met als doel te beletten dat de Europese begroting nog verder zou stijgen. Want in deze barre tijden mag het toch wel als zeer bizar doorgaan dat juist “president” Van Rompuy het enorm duur en excentriek paleis dat speciaal voor hem in Brussel wordt gebouwd, er zo snel mogelijk door wil krijgen. “Van Rompuy beging de fout om met zijn paleis te pronken op een recente bijeenkomst met Europese regeringsleiders (…) Cameron schoot in een koele Britse colère en beval zijn medewerkers om de foto’s van het paleis –Van Rompuy aan alle Britse media te bezorgen, met dringend verzoek er de nodige aandacht aan te besteden”.
Iemand die niet geeft om status, ‘onze Herman’? Mark Grammens merkt op dat het nog erger wordt: “Van bij de aanvang van zijn mandaat heeft Van Rompuy een stille machtsstrijd gevoerd met de Europese Commissie om te weten wie voorrang zou hebben op de ander. Aanvankelijk had hij van de regeringshoofden, die hem benoemd hadden tot voorzitter van hun Raad, naast een wedde van 3 tot 4 keer die van een Belgisch eerste minister (niet te versmaden dus) (…) 22 persoonlijke medewerkers gekregen, die hij mocht benoemen. Al gauw liep dit aantal op tot 29, maar die verhoging werd nog met redenen omkleed totdat bleek van Commissievoorzitter Barroso er in totaal 40 had, waarop Van Rompuy er ook 40 eiste. Waar die bijkomende persoonlijke medewerkers voor nodig zijn, weet niemand, maar Van Rompuy wilde in status niet onderdoen voor Barroso”.
Maar ook op het vlak van tafelschikking wil ‘onze’ Van Rompuy minstens op gelijke hoogte zitten als Barroso wat tot hilarische en soms gênante vertoningen leidt. Het valt verder te vrezen dat ‘president’ Van Rompuy, gekozen als hij is door de regeringsleiders, ook wel naar hun pijpen zal mogen dansen. Zeker met de beschreven voordelen… Dansen naar de pijpen van Frankrijk en Duitsland dus.
Fraaie boel dus.
(*) Journaal, nr. 606, 14 juli 2011, pagina 4659. Abonneren op Journaal kan door 89 euro over te schrijven op rekening BE44 0001 4505 8345.

maandag 8 augustus 2011

Wordt de Arabische lente een islamitische winter?

Toen onze voltallige Kamerfractie zich enkele maanden geleden zeer opzichtig opstelde in een ‘kamerbreed gedragen’ resolutie, waarin onvoorwaardelijke steun werd uitgesproken voor de zogenaamde Arabische lente en niet onmiddellijk stond te springen om militair tussen beide te komen in Libië, werden we door de gezamenlijke pers en vooral door de systeempartijen ei zo na neergesabeld. “Hoe kan dat nu? Wil het Vlaams Belang dan geen verandering in het Midden-Oosten? Nu is het moment toch gekomen om af te rekenen met ouderwets-linkse dictators, in het zadel gehesen met hulp van de Socialistische Internationale? Begrijpt het Vlaams Belang de tekenen des tijds dan niet?”
Men versleet ons voor wereldvreemd, want wij begrepen niet dat hier een fundamentele omwenteling aan de gang was die voor een echte en waarachtige democratische hervorming zou zorgen. Dat wij daar onze schouders niet wilden onder zetten, was “onbegrijpelijk”, aldus de conservatieve en centrumpartijen, vooral aan Vlaamse kant.
Fractievoorzitter Gerolf Annemans heeft steeds uitstekend onze vrees verwoord dat de zaak in handen zat of zou komen van religieuze fanatici, die de ‘revolte van onderen’ zouden recupereren . Europa ruilt op die manier de ene dictatuur in voor de andere, waarbij moet gezegd worden dat de religieuze dictatuur van de moellahs ook nog eens expliciet tegen Europa gericht is.
En kijk: zo naïef zijn we dan toch niet, blijkbaar. Nog maar net lezen we in verschillende kranten waarschuwende berichten over islamitische ondermijning van het verzet in Libië (met gruwelijke en rituele verminkingen van Syrische soldaten – waarmee we de acties van het Syrische bewind zeker niet willen goedpraten!!), of ook het linkse krant De Morgen stuurt alarmerende berichten de wereld in, ditmaal over Egypte. De Moslimbroederschap domineert het politiek debat, en krijgt ruimte van het leger, op voorwaarde dat het leger wordt gespaard. Zo zegt een Egyptische journalist: “De Moslimbroeders zijn de enige beweging die echt gestructureerd zijn (…) Het leger hoopt dat de Moslimbroeders de militaire macht zullen veiligstellen. De vrees dat Egypte een radicale, islamitische staat wordt, neemt toe” (De Morgen, 03.08.2011).
Linkse activisten, niet-islamitische nationalisten en liberale ondernemers: allen dreigen overspoeld te worden door de religieuze golf, die maar op één ding uit is. Ze wensen de macht, zodat een grondwet, gebaseerd op de islamitische sharia, kan worden ingevoerd. Is het dat waarvoor wij ons in Europa ‘onvoorwaardelijk’ en ‘enthousiast’ moesten inzetten? Alle geblaat van westerse intellectuelen ten spijt krijgen we géén democratie in het Midden-Oosten, maar wel islamitische heilstaten. Zat het Vlaams Belang er dan zo naast, collega’s van de Kamer?

zaterdag 6 augustus 2011

persmededeling naar aanleiding van "Roeselaars-Albanees rapperslied"

Gisteren hebben we met de afdeling Roeselare volgende persmededeling verspreid:

Het Vlaams Belang heeft met stijgende verbazing en ergernis kennis genomen van een zogenaamd artistiek filmpje, waarbij Albanese jongeren in een rapperslied Roeselare afschilderen als een gebied dat zij met hun (illegale, laat ons wel wezen) cannabishandel willen veroveren. Zo zingen ze verschillende keren: “Roeselare, dit is ons gebied, alleen weten jullie het nog niet”.
Om het filmpje te bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=V7lixsaPH_U.
Als u het filmpje tot het einde toe bekijkt en beluistert, zal u getwijfeld begrijpen waarom verschillende verontruste Roeselaarse burgers dit aan ons hebben overgemaakt en zich de vraag stellen of hiertegen kan worden opgetreden.
Racistische opmerkingen of op het randje net niet, gecombineerd met beelden waarin baseballknuppels worden getoond, springmessen en pitbulls. Elk beeld op zich misschien onschuldig, maar de combinatie van de beelden met de opzwepende en provocerende tekst doet niet veel goeds vermoeden. De perceptie blijft hangen dat enkele Albanese drugscriminelen op de parking van de voormalige GB de politie en de overheden aan het uitdagen zijn: wie doet ons wat? Van een artistieke boodschap blijft heel weinig – of helemaal niets – overeind.
Het Vlaams Belang heeft een vraag gericht aan de politiecommissaris om te onderzoeken of dit allemaal kan. Wij hebben de heer politiecommissaris gevraagd een onderzoek in te stellen naar mogelijke strafbare uitdrukkingen. Het is ons niet te doen om de artistieke vrijheid te beknotten, maar oproepen tot geweld, met wapens zwaaien op een manier die weinig verhult, oproepen om Roeselare te veroveren met cannabishandel: moet dit allemaal gebeuren in naam van de artistieke vrijheid en/of op kosten van de gemeenschap?

Peter Logghe
Fractievoorzitter Vlaams Belang Roeselare, Volksvertegenwoordiger, lid Politieraad en gemeenteraadslid
Filip Deforche
Afdelingsvoorzitter Vlaams Belang Roeselare, gemeenteraadslid

vrijdag 5 augustus 2011

Forse stijging gestolen of verloren kentekenplaten

Onlangs vroeg ik aan de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Etienne Schouppe (CD&V, wat de evolutie is van het jaarlijks aantal geregistreerde gestolen, verloren en nagemaakte kentekenplaten. De Staatssecretaris moest toegeven dat de Dienst Inschrijving van de Voertuigen geen gegevens bijhoudt met betrekking tot de namaak van kentekenplaten.
Wat de verloren of gestolen kentekenplaten betreft, kon de heer Staatssecretaris Schouppe mij wel gegevens bezorgen. Daaruit blijkt dat op een periode van 5 jaar het aantal verloren of gestolen kentekens gestegen is van 22.233 naar 37.423, een stijging dus van 60%. De stijging is het grootst in het Vlaams Gewest: daar steeg de registratie van het aantal verloren of gestolen voertuignummerplaten van 8.231 naar 17.422, meer dan een verdubbeling dus.
Ondanks die verdubbeling in het Vlaams Gewest bedraagt het aandeel van de gestolen of verloren kentekenplaten in Vlaanderen nog net geen 47%. Wallonië is goed voor ruim 35% van de gestolen of verloren platen, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voor bijna 18%.
Ook de eerste zes maanden van 2011 laten een verdere stijging zien, als de cijfers in de loop van 2011 worden bevestigd, zelfs een stijging van ruim 15%.

donderdag 4 augustus 2011

Zijn Franstaligen incivieker dan Vlamingen?

Dat zou men toch moeten geloven als men het antwoord van de minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom (Open VLD), leest op een schriftelijke vraag van een senator. De senator was benieuwd naar het aantal thuisblijvers bij federale en regionale verkiezingen, en uit het antwoord blijkt dat Vlamingen massaler naar de stembus trekken dan Franstaligen.
In de 2009 bijvoorbeeld kwam in Brussel Hoofdstad 15,67% van de kiezers niet opdagen, en in 2010 zelfs 17%. In Luik was dat bijvoorbeeld 11,9 en 13,57%, in Henegouwen 11,31 en 12,39%. In Vlaams-Brabant echter 8,78 en 9,75% en in West-Vlaanderen 7,87 en 8,77%.
Als u het mij vraagt: het lijkt steeds minder op één land, en steeds meer op een volledige tweedeling, op alle mogelijke maatschappelijke vlakken en in alle geledingen van de maatschappij. En ten tweede: zijn het niet de Franstaligen die ons al jarenlang om de oren slaan met ons zogenaamd “inciviek gedrag”?

woensdag 3 augustus 2011

Een nieuw Nederlands pleidooi

Een bericht dat ik niet meer heb kunnen verwerken voor ik met het gezin (en vrienden) op vakantie vertrok, maar waar ik toch graag de nodige aandacht voor vraag, leg ik vandaag aan u voor. Maar in de Nederlandse pers verscheen een pleidooi voor een intense Vlaams-Nederlandse samenwerking. Getekend: professor Matthias Storme.
Volgens verschillende Nederlandse commentatoren was het tijdstip goed gekozen: België bevindt zich in een immense politieke impasse, waardoor “onze zuiderburen nog steeds geen regering hebben”. De boel zit muurvast, aldus professor Storme. En daarom “zou Vlaanderen in een confederatie aansluiting moeten zoeken bij Nederland (…). Het houdt zijn eigen regering en parlement. Allereerst zouden het buitenlands beleid en de krijgsmacht kunnen worden overgedragen aan Den Haag. Maar ik zie ook mogelijkheden om in de toekomst beter samen te werken als het gaat om de havens van Antwerpen en Rotterdam”.
Volgens Matthias Storme is het draagvlak voor samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland, aldus een commentaarstuk in het Reformatorisch Dagblad, “momenteel groot. Een volledige fusie zit er niet in, en is ook niet haalbaar, maar onder meer door de financiële economische crisis in Europa is de behoefte aan samenwerking van beide kanten groot” (verslag op 13 juli 2011).
In verschillende politieke kringen in Nederland, gaande van de Partij voor de Vrijheid, over CDA en zelfs D’66 of PvdA, bestaat er sympathie voor een uitgesproken samenwerking met Vlaanderen. En in Vlaanderen zelf lijkt de gedachte ook veld te winnen. Een partijpolitieke Vlaams-nationale opstoot zorgt in elk geval ook elke keer opnieuw voor een renaissance van dit “Nederlands gevoel van eenheid”. Dus: jazeker, er is een en ander fundamenteel aan het verschuiven….

dinsdag 2 augustus 2011

Wat doen parlementairen tijdens “jaar zonder regering”

Tijdens mijn vakantie – iedereen weet ondertussen wààr – kreeg ik van een goede vriend een bericht uit de Waalse Sudpresse toegestuurd. Een bericht van 25 juli waarin de krant zich de vraag stelt hoe het werkrapport er vandaag voor de 150 Volksvertegenwoordigers uitziet, een jaar zonder regering met volheid van bevoegdheid. Wat hebben de vetbetaalde politici gepresteerd op het vlak van mondelinge en schriftelijke vragen? Wat op het vlak van wetsvoorstellen?
Eerst en vooral blijkt dat de graad van afwezigheid bij heel wat collega’s hoge toppen heft gescoord. Verschillende zouden geen enkele zitting hebben bijgewoond.
Verheugend is vooral de bitterzoete commentaar van Sudpresse bij de vaststelling dat het Vlaams Belang zowel op het vlak van schriftelijke vragen – met 617 vragen kom ik helemaal aan de top van de meest actieve parlementairen te staan – als op het vlak van de mondelinge vragen in commissie en plenaire – ook hier sta ik helemaal bovenaan met 183 vragen – dat “de statistieken in de beide gevallen voor de vertegenwoordigers van de Vlaamse, extreem-rechtse fractie, indrukwekkend ogen. Wij zullen ons niet uitspreken over de kwaliteit van de tussenkomsten, in veel gevallen gaat het om mechanische en repetitieve zaken”.
Ik leer hier twee zaken uit: zelfs de Franstalige pers kan er niet omheen dat de Vlaams Belangfractie werkt, hard werkt. En als we hard werken – wat hier het geval is – wordt dit dat onmiddellijk uitgelegd als “vragen van frequent mechanische of repetitieve aard”. Toegeven dat Vlaamse separatisten hard werken, het moet waarschijnlijk pijn doen.