POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





dinsdag 31 maart 2009

Steeds minder illegalen worden uitgewezen

Begin februari stelde ik aan minister van Migratie- en Asielbeleid, mevrouw Turtelboom, vragen naar het aantal asielaanvragen over de afgelopen jaren, en vooral naar het uitdrijvingsbeleid met betrekking tot afgewezen asielzoekers.

In tegenstelling tot wat bepaalde lobby’s van asielzoekers en illegalen in ons land beweren, en ondanks het feit dat het aantal asielzoekers in ons land in 2008 opnieuw aan het stijgen is, blijkt dat het aantal effectieve uitdrijvingen na identificatie of opsluiting in de gevangenis de trend helemaal niet te volgen, wel integendeel. Steeds minder mensen worden na een definitieve beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken – bijvoorbeeld weigering van verblijf, of weigering van vluchtelingstatus – nog uit het land gedreven. Men kan zich de vraag stellen wat de “weigering van verblijf” nog voor zin heeft, als men dit niet door een effectieve uitzetting laat volgen.


2005 (jaar) 15.957 (aantal asielaanvragen) 1.093 ( Aantal effectieve verwijderingen na identificatie of opsluiting in de gevangenis)(of 7%)
2006 11.587 1.170 (of 10%)
2007 11.115 670 (of 6%)
2008 12.252 515 (of 4%)


Op de vraag naar het aantal afgewezen asielzoekers kon de minister moeilijk antwoorden, omdat er niet minder dan 23 soorten “eindbeslissing” bestaan. Maar afgaand op een min of meer gelijk gebleven beslissingsprofiel moet men toch tot het besluit komen dat het uitdrijvingsbeleid in België een lachtertje is. Ook hier is er gewoon afwezigheid van een krachtdadig beleid.

maandag 30 maart 2009

De zoveelste regeringsleugen: het Gouden Aandeel in GdF Suez

Vorig jaar ondervroegen verschillende collega’s in de Kamer en ikzelf verschillende malen minister van Energie Magnette (PS) over het zogenaamd Gouden Aandeel van België in de fusiegroep GdF Suez. Over deze ‘Golden Share’ werd door de regering enorm veel wind gemaakt, met als bedoeling – zo blijkt nu uit het antwoord van minister Paul Magnette – de fusie van Suez met GdF aanvaardbaar te maken. Het Gouden Aandeel dat Frankrijk aan België zou schenken, moest ervoor zorgen dat België een vetorecht zou krijgen inzake strategische beslissingen van de nieuwe Franse energiegroep GdF Suez. Wat meer is: voormalig eerste minister Verhofstadt maakte zich indertijd sterk dat dit Gouden Aandeel een soort basisgarantie was voor België. Ook voormalig eerste minister Leterme maakte zich sterk en minister van Energie Magnette stak zich stoer weg achter de verklaringen van Leterme.

Wat wij van in den beginne gevreesd hadden, is ondertussen ook uitgekomen. In de plenaire zitting van 19 maart liet eerste minister Van Rompuy al weten dat het Gouden Aandeel mogelijk niet zou gefinaliseerd worden. Op een mondelinge vraag op 24 maart bevestigde minister Magnette dit. Er komt alleen een soort coördinatiecomité, “waar men ideeën zal uitwisselen”. België zal één stem hebben in dit comité, de Franse regering ook één stem en GdF Suez ook één stem. België speelt dus altijd in de minderheid. Van een vetorecht is al lang geen sprake meer…

Dat is de manier waarop België de belangen van zijn burgers op het vlak van het energiebeleid verdedigt. België verkoopt – bewust, want dit blijkt steeds duidelijker een regeringspolitiek te zijn – zijn kroonjuwelen aan Frankrijk. En stoemelings wordt de bevolking hiervan op de hoogte gebracht. Moet dit dan een ernstig beleid voorstellen? Moet men op basis van zo’n beleid ernstige inspanningen aan de burgers gaan vragen?

vrijdag 27 maart 2009

7 juni: Europese verkiezingen. Een belangrijke dienstmededeling

We zouden het wel eens durven vergeten dat er op 7 juni eerstkomend ook Europese verkiezingen worden georganiseerd. In dit verband las ik op de webstek van de goede collega Yves Buysse, senator en zéér populair in de omgeving van Brugge, een interessant bericht waarvan ik u de inhoud niet wil onthouden. “Op 7 juni a.s. kunnen zowel Europeanen die in België wonen, als landgenoten die in een andere lidstaat van de Europese unie wonen een stem uitbrengen op onze Europese lijsten.
Om te kunnen deelnemen aan de Europese verkiezingen moeten bovengenoemde personen zich wil inschrijven als kiezer. De Europeanen die hier wonen moeten de aanvraag voor eind deze maand doen, de landgenoten in een andere Europese lidstaat hebben nog de tijd tot 8 april.
1. Procedure Europeanen in België
• Om te kunnen stemmen op Belgische Europese lijsten moeten de burgers van een andere lidstaat van de Europese Unie 18 jaar zijn op de dag van de verkiezingen, voor 1 april 2009 ingeschreven zijn in het bevolkingsregister of het vreemdelingenregister van een Belgische gemeente én moeten zij zich ingeschreven hebben als kiezer bij ons.
• Zeer belangrijk: de aanvraag om als kiezer geregistreerd te worden moet uiterlijk op 31 maart a.s. aan het gemeentehuis worden afgegeven worden of bezorgd worden per brief, per fax of per e-mail.
De aanvraag om zich in te schrijven als kiezer gebeurt via de indiening van formulier C/1. Dit formulier kan afgehaald worden bij elk gemeentebestuur of kan ik u per mail onmiddellijk bezorgen.
Voor een goed begrip, over de onderdanen van welke landen gaat het?
In alfabetische volgorden gaat het over Bulgarije, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, Ierland, Italië, Letland, Litouwen, Luxemburg, Malta, Nederland, Oostenrijk, Polen, Portugal, Roemenië, Slovakije, Slovenië, Spanje, Tsjechië, Verenigd Koninkrijk en Zweden.
Nog te weten:
• Indien een EU-onderdaan zich inschrijft voor onze Europese verkiezingen, dan kan hij/zij op 7 juni vanzelfsprekend niet meer deelnemen aan de Europese verkiezingen in eigen land.
• Indien een EU-onderdaan zich reeds vroeger heeft laten registreren als kiezer, dan is er nu geen nieuwe inschrijving meer nodig.
• Nadat uw aanvraag om ingeschreven te worden als kiezer door het Schepencollege is behandeld, zal men de aanvrager officieel laten weten dat hij/zij als kiezer is ingeschreven.
2. Landgenoten in een andere Europese lidstaat
Ook landgenoten met woonplaats in een andere Europese lidstaat kunnen bij de komende Europese verkiezingen hun stem uitbrengen op kandidaten op Belgische lijsten.
Behalve beschikken over de Belgische nationaliteit moeten ook zij uiterlijk op de verkiezingsdag 18 jaar zijn, hun werkelijke verblijfplaats gevestigd hebben in een andere Lidstaat van de Europese Unie én moeten zij een aanvraag indien bij een diplomatieke of consulaire post waarvan zij afhangen.
Deze aanvraag moet uiterlijk op woensdag 8 april ingediend zijn.
Het formulier om de aanvraag te doen (formulier C/4) stuur ik u op eenvoudig verzoek graag door.
Nog vragen in verband met de kieswetgeving
Sinds de verkiezingen van 1994 houd ik me op het nationaal secretariaat tijdens de campagne vooral bezig met de Verkiezingscel van het Vlaams Belang. Dit zal de komende weken en maanden niet anders zijn. Samen met Nele Jansegers, Carola De Brandt en Wouter Jeanfils sta ik opnieuw ter beschikking voor alle mogelijke (en onmogelijke) vragen in verband met de kieswet en alle formaliteiten die komen kijken bij de organisatie van de stemverrichtingen.
Stuur uw vragen gerust door info@yvesbuysse.be of verkiezingscel2009@vlaamsbelang.org”.
Kent u derhalve Vlamingen die permanent in het buitenland verblijven, bijvoorbeeld in Spanje? Contacteer ze. Kent u EU-ingezetenen in uw buurt die mogelijk voor onze partij zouden kunnen stemmen? Contacteer ze! En overtuig ze om zich in België voor de Europese verkiezingen in te schrijven. Het Vlaams Belang kan er maar beter van worden.

donderdag 26 maart 2009

De transfers blijven bestaan, ze nemen zelfs toe.

Sommige Belgen doen er wat laatdunkend over, maar de belangrijkste reden waarom zovele Franstalige politici nu vasthouden aan België (en aan het koningshuis…) is gewoon het feit dat er teveel financieel manna uit de Belgische hemel valt en dat de Walen dit proces liefst zolang mogelijk volhouden.
Op 19 maart 2009 schrijft hoofdredacteur Van de Casteele in Doorbraak – het tijdschrift van de VVB of Vlaamse Volksbeweging – onder de titel Transfers werkloosheid nemen nog toe: “Het Statistisch Jaarboek 2008 van de RVA is duidelijk: de transfers via de werkloosheid blijven maar toenemen. De geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel (enkel via de werkloosheid – uitgaven) bedragen zo’n 800 miljoen euro. De kloof blijft groeien.
Het Statistisch Jaarboek 2008 van de RVA biedt de belangrijkste cijfermatige informatie over de uitkeringstrekkers die een beroep doen op de RVA. Een turf, vol tabellen, op 18 maart beschikbaar gesteld.
De RVA helpt iedere maand rechtstreeks of onrechtstreeks ongeveer 1,19 miljoen mensen, Vlamingen, Walen en Brusselaars.
In vergelijking met het budget voor de volledige werklozen (6,2 miljard €) zijn de andere budgetposten relatief klein. Het gaat dan om de dienstencheques (882 miljoen €, op jaarbasis +29%), loopbaanonderbreking en tijdskrediet (700 miljoen euro) en nog wat kleinere types (activeringsmaatregelen 620 miljoen €), tijdelijke werkloosheid en verwanten (466 miljoen €) en deeltijdse werknemers (209 miljoen €).
Wakker blijven! Bovenstaand gegeven is belangrijk omdat al eens wordt gezegd dat Vlamingen proportioneel meer profiteren van de stelsels van loopbaanonderbreking en tijdskrediet en van dienstencheques. Dat klopt, maar dat kan het totaalbeeld niet wijzigen. Verre van.
Uit de regionale overzichten (tabel 5D) blijkt dat 58 procent Vlamingen goed zijn voor 49,28 procent van het totaal van alle uitkeringen. Wallonië krijgt met 32,6 procent van de bevolking 39,06 procent en Brussel met 9,40 procent van de bevolking 11,65 procent van de uitkeringen.
In centen vertaald en proportioneel in verhouding tot de bevolking is de situatie zo:
Vlaanderen krijgt 4,512 miljard euro of ongeveer 800 miljoen euro te weinig, een bedrag dat als “transfer” (inkomstenzijde werkloosheid) gaat naar Wallonië (ongeveer + 600 miljoen euro) en naar Brussel (ongeveer + 200 euro)
De kloof blijft bovendien groeien:
In 2008 kreeg Vlaanderen 49,3 procent van de totale uitkeringen. In 2003 was dat nog 50,7 procent, in 1990 nog 56,6 procent. (Bron: Warandemanifest, blz. 145)
In 2008 kreeg Wallonië 39,0 procent van de totale uitkeringen. In 2003 was dat 38,1 procent, in 1990 37,3 procent. (idem) Het procentueel verschil mag dan al klein lijken, in absolute bedragen gaat het natuurlijk om heel veel geld.
Besluit: dit alles toont nog maar eens aan dat er geen sprake is van Waals herstel. Vooral de PS loopt terzake blind in de wereld. Elio Di Rupo had het in september 2008 over ‘de spectaculaire wederopstanding van Wallonië dat verandert met de snelheid van het licht’.
Rudy Demotte tenslotte zei het enkele weken geleden nog zo: ‘Walen hebben te weinig geloof in eigen kunnen. Terwijl ik hier voortdurend almaar betere gezondheidsbulletins van de Waalse economie onder ogen krijg’... (interview in De Morgen, 31 januari 2009)
Ondertussen blijven de leiders van de PS wel bij machte om de staatshervorming te blokkeren die Vlaanderen nodig heeft om niet meegesleurd te worden in de put waar Wallonië al jaren in verzeild is geraakt.”

woensdag 25 maart 2009

Moet échte economische klap nog komen?

Krijgt u ook soms de indruk dat men u vanuit de overheid maar wat op de mouw spelt? Krijgt u ook soms de indruk dat het inkrimpen van de economie, in de wereld maar ook en vooral in België, wel eens grotere proporties aanneemt dan door allerlei instanties wordt toegegeven en dat het krimpscenario van – 4% niet met de realiteit overeenstemt? De laatste weken heb ik in elk geval de indruk enkele keren opgedaan.

Eigenlijk werd mijn argwaan voor een eerste keer gewekt toen een politieke vriend, die in een van de grotere bedrijven in de onmiddellijke omgeving van een van onze havens werkt, mij in een onbewaakt moment meedeelde dat de eigenlijke havenactiviteiten op korte termijn met niet minder dan 35% waren afgenomen (omslag in- en export).

Nu kan men natuurlijk wel opwerpen dat deze havenactiviteiten niet voldoende zwaar wegen om het inkrimpen met – 4% fundamenteel te beïnvloeden. Nu krijg ik cijfers in De Standaard (21.03.2009) onder ogen van de activiteiten in de luchthaven van Zaventem. Tegenover februari 2008 daalde het personenvervoer met 18,7%. Het goederenvervoer liep er zelfs met 48% terug.

België – en dat is de algemene teneur in het artikel – loopt in elk geval voorop in de luchtvaartcrisis. Een ander cijfer is al even veelzeggend: niet minder dan 27% van de particuliere gebruikers van de luchthaven heeft nog niet beslist of ze al dan niet met vakantie gaan. De economische crisis begint dus te wegen. Op de economische activiteiten, op de werkgelegenheid, op de besteding van gezinsbudgetten. De Morgen (21.03.2009) kopt dan weer: “Zaventem krijgt grootste klap sinds faillissement van Sabena”. Toestellen worden uit het verkeer genomen. De wereldfederatie van luchtvaartmaatschappijen IATA heeft berekend dat 11% momenteel aan de grond staan. Het heeft er alle schijn van dat de grootste klap eigenlijk nog moet komen.

Is Vlaanderen klaar voor de uitdaging? Hoelang moeten we het Belgisch kostenverslindend carcan meesleuren? Een kleinere, lichtvoetiger staat zou allicht efficiënter kunnen optreden, dan het logge België met zijn onwerkbare structuren en zijn volksgroepen die totaal anders gestructureerd zijn.

dinsdag 24 maart 2009

Groen en consequent politiek handelen?

De Nationale Bank van België is een eigenaardige instelling. Als één van de weinige nationale banken in Europa (Griekenland is ook een voorbeeld) heeft de Nationale Bank van België privéaandeelhouders naast het aandeelhouderschap van de staat. Privé aandeelhouders die door het stoken van de Belgische staat steeds minder in de pap te brokken kregen, en die hun rechten steeds verder uitgehold zagen.

In de Senaat werd een wetsontwerp 1793 voorgesteld, met daarin een getrapt dividendsysteem dat er vooral op neerkomt dat vanaf een bepaald niveau alle overschotten, alle winstoverschotten naar de Belgische staat gaan, een zoveelste aanslag op de rechten van de particuliere aandeelhouders en op hun winstdeelname. Het wetsontwerp is ondertussen wet geworden, waardoor de winstverdeling kort gezegd als volgt gebeurt: er is een basisdividend (6% van het kapitaal), vervolgens een stuk winst dat opzijgezet wordt (op voorstel van het directiecomité), en vervolgens is er een 2de dividend. Alles daarboven gaat dus naar de Grote Slokop, de Belgische staat.

Het wetsontwerp kon in de Senaat tegengehouden worden, als er maar voldoende tegenstemmen worden. Ecolo-Groen! trok uiteindelijk zijn steun aan het verzet in, omwille van de aanwezigheid van het Vlaams Belang in dit afwijzingsfront.

Groen toont zich hier opnieuw van haar meest consequente politieke kant. Een wetsvoorstel is niet goed omdat het om een goed wetsvoorstel gaat. Neen, in de groene logica is een wetsvoorstel goed of slecht naargelang het door het Vlaams Belang al dan niet wordt gesteund. En dan maar verschieten, groene broeders en zusters, dat uw partij opnieuw met de kiesdrempel flirt?

maandag 23 maart 2009

Hebzucht, alleen maar hebzucht...

Het Vlaamse spreekwoord, dat een kinderhand gauw gevuld is, gaat in elk geval niet op voor de topmensen van de grootste verzekeringsmaatschappij ter wereld, AIG (VS). U zal zich herinneren dat deze verzekeraar in de nasleep van de financiële crisis in Amerika (crisis in de hypotheekmarkt, en crisis in en rond Lehman Brothers) in zeer ernstige problemen kwam. Zo ernstig in de problemen dat de Amerikaanse verzekeraars slechts gered kon worden mits een kapitaalinjectie van de Amerikaanse staat van 180 miljard dollar. 180 miljard dollar!

Onlangs geraakte bekend dat diezelfde AIG het in de moeilijke economische en financiële tijden niet onbillijk vindt om haar eigen topmensen met bonussen te overladen. Met bonussen voor een totaal bedrag van 165 miljoen dollar. Het geld van Honoré Gepluimd vloeit dus terug naar die werknemers die aan de top van het bedrijf juist aansprakelijk zouden kunnen worden gesteld voor die beslissingen die tot de crash van AIG hebben geleid.

Er bestaat blijkbaar een tendens bij nogal wat topmensen bij grote bedrijven om zoveel mogelijk geld binnen te rijven op een zo kort mogelijke periode. Men zal het niet graag horen, maar hiermee worden de kiemen voor een nieuw communisme gelegd. Het lijkt wel dansen op een vulkaan…Terwijl steeds meer mensen met moeite de eindjes aan elkaar knopen, vinden deze ‘heren’ het dus kunnen miljoenen dollars op zak te steken. Waarom zou men deze topmensen trouwens bonussen uitkeren? Bonussen voor welke superprestaties?

Hebzucht, alleen maar hebzucht...

vrijdag 20 maart 2009

Tegen nieuwe migratie

Vlamingen en zeker Vlaams-nationalisten worden door het elitair toplaagje van dit land – dubbel en dik gesubsidieerd, want de eenheid van België verdedigen, mag best een frank kosten, natuurlijk – altijd met medelijden en soms ronduit kleinerend benaderd. De reden is al 50 jaar dezelfde – erg origineel zijn ze niet, die kerels – en zal waarschijnlijk nog 50 jaar dezelfde blijven: dit clubje ongenaakbaren beschouwt ons als een groepje ongeregeld, in het beste geval als een troep reactionaire reservaatbewoners, in het slechtste geval als een troep primaire racisten vol bewondering voor de prestaties van ‘het Arische ras’.

Het blijft vechten tegen de bierkaai, maar het mag nog eens herhaald worden dat wij noch het ene noch het andere zijn. Wij zijn voldoende intelligent om te beseffen dat Vlaanderen in deze geglobaliseerde wereld op zich alleen niet kan overleven. Wij zijn voldoende intelligent om te weten dat een Arisch ras niet bestaat. Aan de andere kant is de mythe van de maakbaarheid bij ons ook al gevallen, wat van heel wat van onze progressieve broeders niet kan gezegd worden. Wij geloven namelijk niet dat je ongestraft de mens als een kasplantje uit zijn natuurlijke milieu kan weghalen en hem ongestraft en zonder gevolgen gelijk waar kan neerpoten. De mens is een sociaal, een identitair wezen.

Met andere woorden: geloven liberalen dat alleen het individu er toe doet, dan hechten wij als moderne nationalisten wel degelijk belang aan groepsbindingen: zij zorgen voor een kader, voor beschaving, voor regels, voor zekerheid, voor cultuur.

Wellicht liggen hiermee de strijdpaden van de komende decennia open. Het lijkt er in elk geval steeds meer op dat Europeanen zich bewust worden van de enorme kwetsbaarheid van hun identiteit en dat ze zich in steeds groter getale afwenden van de axioma’s van het politiek correcte multiculturele geloof. Onder druk van de werkelijkheid van elke dag. Zo kan men in De Morgen (18.03.2009) lezen dat “meer dan driekwart van de Britse volwassenen wil dat werkloze migranten hun land verlaten”.

donderdag 19 maart 2009

Economische recessie duurt langer dan Belgische meerderheid had gehoopt.

Voor een land met communautaire problemen van de omvang zoals België die momenteel voor zich heeft, komt een economische of financiële crisis niet helemaal ongelegen. Niet helemaal ongelegen omdat het op die manier soms wel lukt de gelederen weer te sluiten. Zoiets in de zin van “als we nu niet allemaal achter de federale regering gaan staan, en onze communautaire problemen even naar de achtergrond schuiven, gaan we allemaal naar de haaien”…Op voorwaarde dat de economische en financiële crisis niet te lang duurt, natuurlijk.

Ik heb u dus niét gezegd dat de sanhedrins van de Belgische macht deze economische crisis hebben uitgelokt als cement voor de eenheid van het land. Ik zeg alleen dat dit voor de unitaristen misschien een kans van slagen had. Het ziet er echter naar uit dat de crisis langer zal duren dan één jaar.

Zo meldt het Internationaal Monetair Fonds dat de economie in België met 2,5% zal krimpen, terwijl de Nationale Bank van België én het Planbureau het nog hielden op een krimp van 1,9%. Erger, vooral dan voor onze kinderen en kleinkinderen, is het feit dat door de inkrimpende economie en de daarmee samenhangende vermindering van inkomsten en groei van de werkloosheid, de schuldgraad in België zal groeien in 2009 tot 91,8%, om in 2014 verder te blijven stijgen tot 96%.

De begroting zal hierdoor verder ontsporen tot een vette 4,5% en zal de 4 daaropvolgende jaren nauwelijks afnemen.

Als daarenboven België niet in staat blijkt om de voor de Vlaamse economie noodzakelijke maatregelen te nemen – die anders zullen zijn dan voor de zuiderburen – dan zou het wel eens kunnen dat de roep om volledige zelfstandigheid nog luider weerklinkt in de kringen van Vlaamse ondernemers. Het ziet er voor België niet goed uit omdat de kassen leeg zijn, en de investeringsruimte van de overheid bijzonder klein aan het worden is. Ook de exorbitante schuldgraad heeft een hypotheek op België gelegd, die het maar niet lijkt te kunnen lichten.

Alleen de politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen kunnen de boel nu nog verknoeien.

woensdag 18 maart 2009

Eerst oom en dan oompje kinderen...

De Duits-Italiaanse socioloog, professor Roberto Michels, had het in zijn hoofdwerken over de partijpolitiek en dan vooral over de oligarichische trekjes en neigingen van de politieke partijen en de democratie in Europa. Om de hoofdboodschap van Michels op een ietwat populistische en simplistische wijze te herhalen: eerst oom en dan oompjes kinderen. Men zorgt dus eerst en vooral voor zichzelf, dan pas voor diegenen die naast ons staan.

Een schitterend (nou ja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk) voorbeeld hiervan levert ons dezer dagen minister van Financiën, Didier Reynders (MR). Hij heeft zijn kabinetschef Olivier Henin benoemd tot regeringscommissaris bij de Nationale Loterij. De benoeming stond woensdag 11 maart 2009 in het Belgisch Staatsblad. Henin wordt hiervoor betaald: een jaarlijkse forfaitaire vergoeding van 15.000 euro plus 500 euro per zitting van de Raad van Bestuur (Gazet van Antwerpen, 12.03.2009).

De naam Henin komt u bekend voor? Dit is goed mogelijk, want hij is de jongste weken nogal dikwijls in de pers geweest. Volkomen toevallig, natuurlijk, maar Olivier Henin wordt genoemd in de parlementaire onderzoekscommissie naar mogelijke druk van de politieke wereld op justitie inzake het Fortis-advies. Henin zou veelvuldig contact hebben gehad met allerlei andere kabinetsleden van andere ministers en met justitie, wat door Henin en door minister Reynders wordt ontkend.

dinsdag 17 maart 2009

En mogen we nog eens klagen?

Een bepaalde pers, die zich niet toevallig als ‘kwaliteitskrant’ verkoopt, schept er telkens opnieuw een heidens plezier in om het Vlaams Belang uit zowat alle interessante discussies te weren. Zo ondervroegen mijn collega’s Hagen Goyvaerts en Barbara Pas (in de commissie Financiën en Begroting) en ikzelf (in de commissie Bedrijfsleven) al sinds november vorig jaar regelmatig de betrokken ministers inzake het bestaan van kredietschaarste en de problemen die kmo’s en zelfstandigen ondervinden om kredieten af te sluiten.

Nadat enkele zelfstandigenorganisaties zoals UNIZO en de federatie van de technologische industrie Agoria op basis van een brede rondvraag opnieuw aan de alarmbel trokken, vond de commissie Financiën en Begroting het nuttig om de voorzitters van de Belgische grootbanken aan de tand te voelen. De bankiers bleven tot hier toe altijd volhouden dat er géén problemen zijn op het vlak van kredietverstrekking, niet op het vlak van particulieren en niet op het vlak van de ondernemingen.

Het werd een interessante namiddag, op woensdag 11 maart 2009. Aan de hand van cijfergegevens probeerden de bankiers aan te tonen dat er in december vorig jaar zelfs sprake was van een historisch record van 106 miljard euro aan nieuwe kredieten. Na de toelichting van de bankiers van KBC, Dexia, Fortis Bank en ING, samen met de voorzitter van Febelfin, was het de beurt aan de parlementairen om de bankiers te ondervragen.

Wie schetst onze verbazing toen wij in De Standaard (12.03.2009) bepaalde tussenkomsten wel terugvonden, zoals die van collega Van de Velde (LDD) en van collega Daems. De tussenkomst van collega Goyvaerts, die de fundamentele vragen, de ‘hamvragen’ als het ware, stelde, werd zelfs niet vernoemd. De vraag bijvoorbeeld of de banken niet systematisch bepaalde sectoren uitsluiten. De vraag bijvoorbeeld op welk moment de banken spreken van een kredietaanvraag – de vraag naar het moment van de formalisering van de aanvraag –, de vraag of bepaalde waarborgen niet worden verhoogd.

Als men De Standaard leest, is het wel alsof het Vlaams Belang zelfs helemaal niet aanwezig was, laat staan enige interesse voor het onderwerp zou hebben. Terwijl onze vragen eigenlijk en feitelijk naar de kern van de zaak gingen. Enfin, naar onze bescheiden mening toch…Maar ja, wij zijn dan ook geen kwaliteitsblad.

maandag 16 maart 2009

Nachtpermanentie spoorwegpolitie Gent

Veel van mijn collega’s Vlaams Belangparlementsleden zijn het slachtoffer van het ostracisme dat de pers tegen ons hanteert. Een zeer mooi voorbeeld hiervan kon men terugvinden in Het Laatste Nieuws van zaterdag 14 maart, in een artikel met als titel “Nachtploeg Gentse spoorwegpolitie afgeschaft wegens ziekte”. Men kon er lezen dat door ziekte (door slechte huisvesting?) de spoorwegpolitie van Gent zo massaal getroffen is, dat men de nachtploegen moet afschaffen, wat terecht voor grote ongerustheid zorgt bij de treinbegeleiders. Gent is immers het eerste spoorwegstation waar probleempassagiers van de trein, komende van Brussel, kunnen gehaald worden.

Collega Yves Buysse, de sympathieke Brugse senator van het Vlaams Belang, bond in een mondelinge vraag (12.03.2009) de kat de bel aan en ondervroeg minister De Padt (Open VLD) van Binnenlandse Zaken. Uit onderzoek van collega Buysse was namelijk gebleken dat men met het nieuwe (weliswaar tijdelijke) systeem na 22 uur in het spoorwegstation van Gent beroep zou moeten doen op de spoorwegpolitie van Brugge. Bereken hiervan maar eens de aanrijdtijd, en je beseft de ernst van de problematiek.

Geen verbeterde situatie dus bij vroeger. De incidenten en de problemen op het openbaar vervoer, aldus collega Buysse, nemen niet af, de politiebescherming blijkbaar wel.

Minister De Padt moest de feiten toegeven. “Vanaf 1 maart wordt een regeling toegepast waarbij de post Gent de eerste helft van de maand voor rekening neemt en de post Brugge de tweede helft. Het gaat hier om een tijdelijke regeling omdat vooral de post Gent momenteel een vrij hoog ziekteverzuim kent”.

De treinbegeleiders zijn allerminst gerustgesteld door het antwoord van de minister: “Als iemand agressief is op de trein, willen we wel onmiddellijk bijgestaan worden. En niet moeten wachten op assistentie uit Brugge”. De problemen zijn groter dan in Brugge, stellen ze: “Veel illegalen ook, die op weg zijn naar de parking langs de snelweg in Drongen om daar in een truck naar Engeland te sluipen. Reken daar wat gebruikers van drank en drugs bij en je begrijpt dat wij ons onveilig voelen bij die maatregel” (Het Laatste Nieuws, 14.03.2009).

Op de duur zou je toch gaan geloven dat de mensen blijkbaar niet mogen weten dat mandatarissen van onze partij zich dag na dag inzetten voor de veiligheid en het welzijn van de burgers? Want voor de vermelding “op vraag van senator Yves Buysse (Vlaams Belang)” was er blijkbaar geen plaats meer in de krant.

vrijdag 13 maart 2009

België is een taai beestje

De kwestie van de levenslange exorbitante dotaties en andere financiële tussenkomsten voor het Belgisch koningshuis is al een tijdje in de actualiteit. Voor het Vlaams Belang mag het koningshuis gewoonweg worden afgeschaft, want het is ondemocratisch. Daarenboven heeft het de Vlaamse belangen nog nooit verdedigd en heeft het geen enkele meerwaarde. De Saksen-Coburgers hebben zich in ons land – en in andere landen – steeds als stelende eksters opgesteld, het is tijd dat hieraan een einde wordt gesteld.

Maar ook in andere, niet toevallig Vlaamse, partijen is de kwestie tot een punt van discussie uitgegroeid en zijn er regelmatig opstootjes van republicanisme waar te nemen. Nog onlangs werd in de Senaat een werkgroep opgericht om de kwestie op te lossen, en bepaalde voorstellen te bespreken, onder andere dat van zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen om de dotatie aan bepaalde leden van het koningshuis ‘eindig’ te maken.

Vlamingen blijven Vlamingen en opnieuw bleek de kinderhand gauw, veel te gauw gevuld. Een Vlaamse CD&V-senator dacht dat de zaak wel snel geregeld zou kunnen worden. Immers: “Tot mijn aangename verrassing begint er binnen de werkgroep een mooie consensus te groeien” (De Morgen, 09.03.2009). De sfeer is excellent, zeggen dan weer anderen, en “zelfs de grootste belgicisten zijn het erover eens dat er een nieuwe formule nodig is”. Waar hebben we dat nog gehoord?

Juist geteld één dag duurde de euforie. Het was even buiten de waard gerekend, in dit geval buiten senaatsvoorzitter Armand De Decker, die in Het Laatste Nieuws (10.03.2009) liet optekenen dat de kans dat “de prins en de prinses zonder dotatie zullen vallen, zeer onwaarschijnlijk is”. Zolang Albert koning is, zal er aan het systeem van dotaties niets veranderen. En wat er daarna moet gebeuren, is voorwerp van de discussie binnen die senaatswerkgroep. In een bepaalde Vlaamse krant werd zelfs volgende citaat van De Decker opgenomen: “We kunnen Laurent en Astrid toch niet vragen om te gaan werken?” (De Morgen, 10.03.2009)

België is, voor wie het nog niet begrepen heeft, een taai beestje. Een taai beestje omdat het gaat om zware financiële belangen, die een bepaald francofoon (en francofiel, want er zitten ook Nederlandstaligen bij) toplaagje niet zomaar wil en zal opgeven.

donderdag 12 maart 2009

Wallonië zo erg als Sicilië

Mocht het Vlaams Belang deze stelling verspreiden, de Belgische pers zou ‘moord en brand’ schreeuwen. We zouden opnieuw worden bedacht met verwijten als ‘racisme’, ‘bekrompenheid’ en ‘provincialisme’. Nu bevinden we ons wel in zeer goed gezelschap, want Gerard Deprez (MR) werd onlangs gepromoveerd tot voorzitter van de Commissie Burgerlijke Vrijheden in het Europees Parlement, aldus het eerste nummer van een Europa-Nieuwsbrief.

In een rapport heeft deze Deprez het in volgende bewoordingen over de toestand bij onze zuiderburen: “Wallonië is niet veel meer waard dan Sicilië”. De structuurfondsen die de voorbije jaren naar Wallonië vloeiden – tussen 2000 en 2006 liefst 672.430.656 euro – werden er slecht besteed. In andere regio’s zijn er resultaten, in Wallonië bleven resultaten uit en ging het van kwaad naar erger.

Voldoende reden voor Europees parlementslid Koen Dillen om enkele gerichte vragen aan de Commissie te stellen: Deelt de Commissie de kritiek van Deprez? Welke controle oefent de Commissie uit op de aanwending van de structuurfondsen? Als blijkt dat de gelden van de structuurfondsen slecht worden besteed, vraagt de Commissie deze gelden dan terug? Zijn er schriftelijk vastgelegde criteria waaraan de met structuurfondsen gefinancierde projecten moeten voldoen?

Allemaal vragen waarop nog geen antwoord kwam. Maar Koen Dillen belooft in deze Europa-Nieuwsbrief, een project van onze 3 Europese parlementsleden Philip Claeys, Koen Dillen en Frank Vanhecke, verder op de hoogte te houden van de antwoorden van de Commissie. De Vlaming heeft recht te weten wat er met zijn zuurverdiende centen gebeurt.

Geïnteresseerd in deze nieuwe publicatie? U ontvangt deze Nieuwsbrief gratis mits even contact op te nemen met fractie.europa@vlaamsbelang.org of Vlaams Belang-delegatie, D05M111, Wiertzstraat, 1047 Brussel.

woensdag 11 maart 2009

Wat is dat toch met justitie?

Het ene verontrustende feit volgt op het andere, en de vervanging van de ene minister van Justitie door een volgende heeft uiteindelijk niet gezorgd voor een trendbreuk. Een schokkend voorbeeld hiervan is juist één week oud: “Het jeugdgerecht in Brussel heeft namelijk andermaal een jonge geweldenaar vrijgelaten door plaatsgebrek in gesloten jeugdinstellingen. Een 16-jarige kickbokser verwondde enkele dagen daarvoor 3 agenten tijdens een identiteitscontrole en een ondervraging” (Het Laatste Nieuws, 02.03.2009).

Het Brusselse parket stelde hem ter beschikking van de jeugdrechter, die “hem meteen weer vrijliet wegens plaatsgebrek in gesloten instellingen. Het is de zoveelste keer dat het jeugdgerecht jonge delinquenten naar huis stuurt omdat er geen geschikte opvang gevonden wordt”.

Het publiek is unisono woedend en neemt de zoveelste flater van Justitie niet langer: “De Vilvoordse jongere kwam niet vrij door plaatsgbrek, maar door gebrek aan beleid”, aldus een lezer in Het Laatste Nieuws, 03.03.2009). Een andere lezer merkt schamper op: “Resultaat van dit alles: (de dader) kan gaan opscheppen tegen zijn vrienden over zijn heldendaad. Frustratie en onbegrip alom bij de Vilvoordse politie, de burgemeester en meer dan de helft van de volwassenen”.

Klap op de vuurpijl was de verklaring van de minister van Justitie, die aankondigde dat hij jonge misdadigers strenger wil aanpakken. Gaan we dan eindelijk naar een jeugdsanctierecht? Ik wens minister De Clercq geluk, hij zal het ‘enthousiasme’ van de Franstalige politici in elk geval aan den lijve ondervinden, vrees ik. Zijn verklaring aan de pers dat de feiten “niet ernstig genoeg waren” om de gewelddadige tiener in een gesloten instelling op te sluiten, en dat hij eigenlijk in een halfopen instelling moest worden opgesloten, kan juridisch-technisch wel kloppen, maar getuigt toch van een onvoorstelbare wereldvreemdheid. Vooral als bijvoorbeeld in De Standaard te lezen is (04.03.2009) dat er in de halfopen jeugdinstelling van Ruiselede wel nog plaats was tijdens het weekend, en dat de vraag waarschijnlijk zelfs nooit is gesteld.

Tja, de kloof tussen het beleid en de burger….

dinsdag 10 maart 2009

België kan het niet

De lijst van de communautaire realisaties van deze regering, en dan inzonderheid van de zogenaamde Vlaamse meerderheid, wordt stilaan ‘ellenlang’. Straks zal de CD&V in de aanloop naar de Vlaamse verkiezingen stoer verklaren dat zij, en niemand anders, de stekker uit de nutteloze communautaire dialoog en vooral uit de nog nuttelozer B-H-V-werkgroep heeft getrokken. Uit Vlaams overtuiging wellicht! Doe ons niet lachen…

In een scherp commentaarstuk in De Standaard (03.03.2009) heeft Bart Maddens, politicoloog aan de KU Leuven, het uitgebreid over de vele gemiste kansen. “Dat is vooral de schuld van de Vlamingen zelf, die niet het lef hebben om het separatisme te gebruiken als stok achter de deur. In die omstandigheden zouden de Franstaligen wel goed gek moeten zijn om toegevingen. Achteraf beschouwd is het misschien wel een geluk dat het niet tot een ‘grote’ staatshervorming gekomen is. Want de prijs daarvoor dreigde zo onredelijk hoog uit te vallen dat het status quo te verkiezen is. Als je de ‘splitsing’ van B-H-V moet betalen met het invoeren van een nationale kieskring (en dus de uitbreiding van BHV tot heel Vlaanderen) dan is de keuze natuurlijk snel gemaakt”.

Maddens is duidelijk, wat niet van ‘onze’ politici kan worden gezegd: “Geef mij dan maar het status quo. Maar dan wel een écht status quo. Als Brussel extra federale middelen vraagt, dan is het voortaan ‘non’. Als de federale overheid van de deelstaten bijkomende inspanningen vraagt om de begroting in evenwicht te houden, dan is het opnieuw ‘non’”.

Ook in de academische wereld in stilaan aan het doordringen dat België een totaal overbodig niveau is geworden, dat België geen enkele meerwaarde meer vertegenwoordigt, en dat het integendeel alleen handenvol geld kost en jaren inspanningen zonder resultaat. “Met de dag wordt duidelijker dat België niet meer over de politieke en financiële instrumenten beschikt om een daadkrachtig relancebeleid te kunnen voeren. Een zeer grondige staatshervorming dringt zich dus wel degelijk op. Maar de Franstaligen hebben gekozen voor een verrottingsstrategie, and so bei t. Laten we nu maar best stoppen met vragende partij te zijn. Laten we rustig toekijken hoe deze federale regering zonder Vlaamse meerderheid verder aanmoddert. Ofwel zullen de Franstaligen over een paar jaar zelf smeken om een nieuwe staatshervorming ofwel implodeert het Belgische systeem. In beide gevallen winnen de Vlamingen”.

De CD&V zal dus van héél ver moeten komen, om wetenschapper Maddens te overtuigen.

maandag 9 maart 2009

Een mooi congres, met bijzondere dank aan Rosie

Zelfs De Standaard, meestal toch zeer giftig als het om het Vlaams Belang gaat, kon niet om de vaststelling heen dat het Europacongres van onze partij zondag laatstleden in het ICC in Gent een succes was. Een succes wegens de opkomst, maar een succes evenzeer omwille van de inhoud, en last but not least omwille van de aanwezigheid van Marie-Rose Morel. Een (emotionele) opsteker voor alle aanwezigen. En hoewel ik niet onmiddellijk bekend sta als de meest emotionele mens die op deze aardkloot rondloop, moet ik bekennen dat ook ik het even moeilijk had.

De essentie van dit congres is in elk geval dat het Vlaams Belang een pro-Europese partij is. Wij zijn fier Europeaan te zijn, wij zijn fier op de verwezenlijkingen van de Europese beschaving en wij schamen ons niet over de geschiedenis van dit Europese continent. Maar tezelfdertijd – en misschien juist omwille van het feit dat wij zo pro-Europees zijn – stellen we ons zeer EU-kritisch op. De EU-cratie is een zeer ondemocratische club, dat is al heel lang duidelijk. Met de mening van de bevolking wordt géén rekening gehouden, en met de meest absurde regelneverij grijpt de Europese moloch elke dag meer in ons leven in.

Marie-Rose Morel, maar ook Frank Vanhecke en voorzitter Bruno Valkeniers eisten een meer democratisch Europa. Ze eisten – terecht – een referendum over belangrijke beslissingen zoals de uitbreiding van de Europese Unie. Ze kantten zich resoluut tegen de toetreding van Turkije daarbij onder meer verwijzend naar de dolle plannen van verschillende Europese Commissarissen zoals Michel om na de toetreding van Turkije, ook Marokko, Algerije en Tunesië tot de Europese Unie te laten toetreden. Waarom heet dat clubje dan nog Europese Unie?

Dat de eis om Turkije niet toe te laten tot de EU geen extremistische eis is, bewijst in elk geval het resultaat van een internetpeiling van dezelfde De Standaard (09.03.2009), waaruit blijkt dat 61% van de ondervraagden bijvoorbeeld vindt dat Turkije geen lid kan worden van de EU. Niet vanuit een anti-Europees ressentiment, want niet minder dan 69% van de ondervraagde Vlamingen voelt zich Europeaan.

Een schitterend congres dus, met inhoudelijk uitstekende toespraken. Dank u, Philip, Frank, Bruno en vooral Rosie.

vrijdag 6 maart 2009

België: laagste pensioenen van de Europese Unie

Op het eerste gezicht lijkt alles peis en vree. Vlaamse gepensioneerden lijken in grote meerderheid immers bijzonder goed te leven. Ze behoren tot de meest welvarende ouderen op het Europese continent.

De Standaard, De Tijd en andere Vlaamse kranten, plaatsen echter heel wat vraagtekens bij deze geruststellende cijfers. Op een studiedag met als titel “Ouderen in Vlaanderen en Europa. Tussen vermogen en afhankelijkheid” bleek al snel dat er sprake is van een paradox. “Als we enkel naar hun inkomen kijken, behoren de Vlaamse gepensioneerden tot de armsten van Europa. Maar bij een vergelijking van hun leefomstandigheden rukken ze plots op naar het koppeloton. Die paradox wordt verklaard door de flinke spaarpot die veel Vlaamse ouderen hebben aangelegd. De 12% die daar niet toe in staat was, heeft wel zware pech”, aldus De Tijd (04.03.2009).

De Standaard (04.03.2009) schrijft dan weer: “Het gemiddeld pensioen bedraagt hier ongeveer 12.000 euro (2005), terwijl dat in vergelijkbare landen 14.000 tot 18.000 euro bedraagt. Dat is ook zo in relatieve cijfers: het bedraagt maar 56% van het gemiddeld inkomen van de totale bevolking, terwijl dat in vergelijkbare landen tussen 65 en 85% ligt”.

Met andere woorden: de Vlaming zorgt, meer dan wie ook in Europa, zelf voor de oude dag. Het pensioen in voor de Vlamingen een uiterst onzeker instrument geworden om zichzelf van een relatief gemakkelijke oude dag te verzekeren. “Het geeft geen zekerheid dat je je levensstandaard min of meer kan handhaven”, aldus de conclusie in De Standaard.

Alleen spijtig dat de Vlaamse kranten niet verder durven gaan en de echte paradox niet (willen?) zien. Het is deze: onze burgers behoren tot de op 2 na zwaarst belaste burgers van de Europese Unie en krijgen hiervoor zowat het laagste pensioen in Europa uitbetaald. Waar gaat al dat belastingsgeld naartoe?

Als deze cijfers geen voldoende pleidooi zijn om zo snel als mogelijk met een eigen en een écht Vlaams sociaal zekerheidsstelsel te beginnen, dan weet ik het ook niet.

donderdag 5 maart 2009

Recentste exportcijfers in België

De Vlaamse Beweging houdt al langer dan vandaag vol dat het economische leven in België gedragen wordt door Vlaanderen. Reden temeer dat Vlaanderen ook de fiscale en de economische hefbomen van de eigen toekomst zo snel als mogelijk in handen krijgt. Reden voor onafhankelijkheid ook, want Vlaanderen, dat buiten proportie bijdraagt in de Belgische welvaart, krijgt hiervoor wel heel weinig terug.

Een van de indicatoren van het belang van het Vlaams economisch weefsel is de evolutie van het exportcijfer. Ik stelde hierover een vraag aan de minister van Vereenvoudigen en Ondernemen, de heer Van Quickenborne (Open VLD). Uit zijn antwoord blijkt dat het aandeel van het Vlaamse Gewest inderdaad bovenproportioneel bijdraagt en blijft bijdragen in de Belgische welvaart.

Let wel: in de onderstaande cijfers werd dus nog niet eens rekening gehouden met Vlaamse bedrijven die in het Brussels hoofdstedelijk Gewest actief zijn, en eveneens een aandeel in het Belgische exportcijfer hebben.

Wat blijkt?

In januari 2006 bedroeg de Belgische export 17.515,5 miljoen euro, waarvan bedrijven in het Vlaamse Gewest goed zijn voor 13.786,2 miljoen euro, of 78,7%. Het Waalse Gewest neemt slechts 18,8% voor zijn rekening. In december 2006 was het Belgische exportcijfer 17.343,4 miljoen euro. Vlaanderen was goed voor 80,9%, het Waalse Gewest: 17,4%.

In januari 2007 was het Vlaamse Gewest goed voor 81% van het Belgische exportcijfer, het Waalse Gewest voor 16,9%. December 2007: het Vlaamse Gewest staat voor 79,8%, het Waalse Gewest voor 17,9%.

Tenslotte bedroeg het aandeel van het Vlaamse Gewest in de Belgische export in januari 2008 niet minder dan 79,5%, het Waalse Gewest 18,5%. De laatst gekende maand, juni 2008, gaf volgend cijfer: het Vlaamse Gewest was goed voor 80%, het Waalse Gewest voor 17,9%.

woensdag 4 maart 2009

Europese banksector zieker dan Amerikaanse?

Er zijn er al die luidop verkondigen dat het einde van bankcrisis in zicht is. Er zijn er die ook de economische crisis al min of meer hebben begraven. Maar niet iedereen deelt dit optimisme, en ikzelf heb in elk geval mijn bedenkingen bij sommige berichten. Wie ook zeer kritisch het optimisme van de jongste dagen benadert, is de werkgeversorganisatie VKW Metena.

In een persbericht met de bovenstaande titel schrijft deze denktank onder andere: “De bankcrisis kent zijn oorsprong in de VS. Amerikaanse financiële instellingen gingen zich te buiten aan herverpakte hypotheekleningen. Hoewel Europese banken rommelhypotheken hebben over gekocht, lijkt het niet meer dan logisch dat zij er beter aan toe zijn dan de financiële sector in de VS. Schijn bedriegt, helaas”.

VKW windt er geen doekjes om: de Europese sector heeft wel degelijk redenen om zich ernstig zorgen te maken en vooral niet te snel op de lauweren te gaan rusten. Zo lekte in de Daily Telegraph uit dat een rapport van de Europese Commissie voorziet dat in de toekomst grote, bijkomende afboekingen op Europese bankactiva mogen worden verwacht. “40% van de Amerikaanse subprime leningen in het buitenland belanden voornamelijk in Europa”. In de VS werd al 738 miljard dollar afgeboekt, in Europa nog maar 294 miljard dollar.

West-Europese banken zijn ook erg verstrengeld in de Oost-Europese markten, waar “de toestand dag na dag verslechtert en verdere grote verliezen verwacht worden”. KBC-bankiers zullen zeker weten waarover VKW het heeft. Maar ook verontrustend is dat bedrijfsleningen in Europa 95% van het bbp in Europa vertegenwoordigen tegenover 50% in de VS. “Naarmate het economische klimaat keldert, zullen meer ondernemingen niet kunnen voldoen aan hun afbetalingsverplichtingen, waardoor zich grote problemen kunnen voordoen”.

Tenslotte, en niet onbelangrijk: het relatief weinig eigen vermogen dat de Europese banken aanhouden ten opzichte van de totale activa – een kwestie waarover de Vlaams Belang-fractie in de Commissie Financiën al enkele keren is tussengekomen. Deze problematiek kan gemakkelijk leiden tot solvabiliteitsproblemen, aldus de VKW Denktank. Deze ‘leverage ratio’s’ liggen lager dan in de VS, waar ze gemiddeld onder de 20 liggen. De gemiddelde Europese percentages liggen op 35, wat ze kwetsbaarder maakt voor waardeverminderingen van hun activa. Deutsche Bank zit bijvoorbeeld op een ratio van 59, Barclay’s Bank op 61 en Dexia zelfs op 64.

Neen, het realisme gebiedt VKW te waarschuwen voor financieel optimisme. Deze crisis is nog niet achter de rug.

dinsdag 3 maart 2009

The Daily Telegraph en Vlaanderen

Door een vriend werd ik ervan op de hoogte gebracht dat in de bekende Engelse krant onlangs een bijdrage verscheen over de moeilijke politieke toestand in België. De Daily Telegraph omschreef België daarin een sociale hangmat voor Wallonië, “waar de overheidssector alleen maar dient om de echte werkloosheidscijfers te camoufleren met een pletwals van bureaucratie en nepbanen”. En om dat te financieren moet men wel beroep doen op de belastingsinkomsten van de florerende Vlaamse economie, aldus de Daily Telegraph. Geen wonder dus dat de Vlamingen uit deze eenzijdige relatie willen stappen omdat zij geacht worden de slecht draaiende Waalse economie zonder pruttelen te blijven subsidiëren.

“Mogelijk de beste manier voor de Vlamingen om de Belgische staat het voetje te lichten is om die massaal te negeren. Om niet langer belastingen te betalen en niet meer te stemmen…”, was de wat naïeve oplossing van het Engelse dagblad.

“De Vlamingen”, zo besluit de Daily Telegraph, “moeten niet formeel hun onafhankelijkheid uitroepen. Het enige wat ze in dit stadium moeten doen is de geldstroom naar Wallonië stoppen en de Belgische regering behandelen met de minachting en verachting die ze verdient”.

Wat de Daily Telegraph natuurlijk niet schrijft of misschien niet voldoende beseft, is dat de Belgische institutionele structuur – met zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen die hieraan medeplichtig zijn trouwens – dusdanig prutswerk is, dat de Vlaamse meerderheid politiek werd gereduceerd tot een minderheid. Alarmbellen, belangenconflicten, allerlei bijzondere meerderheden: alles is bedoeld om de Vlaamse meerderheid te fnuiken. Vlaanderen moet wel zijn onafhankelijkheid uitroepen, wil het deze toestand veranderen.

maandag 2 maart 2009

Financieel-Economische Commentaren

Het Vlaams Belang is een grote, sterke onafhankelijkheidspartij, de Vlaamse onafhankelijkheid is met andere woorden het alfa en het omega van onze partij. Maar we hebben bewezen dat we wel meer in onze mars hebben dan communautaire eisen.

Anders gesteld proberen onze mandatarissen op elk niveau waar ze werkzaam zijn – lokaal, provinciaal, regionaal of federaal – elke dag opnieuw aan te tonen dat België geen democratis is of kan zijn, en dat er geen normaal economisch leven meer mogelijk is in dit land, omdat juist de communautaire blokkeringen dit onmogelijk maken. Wat de afgelopen maanden trouwens ten overvloede bewezen werd.

Neem nu inderdaad de economie: “De economie glijdt verder af. De werkloosheid loopt snel op, het aantal faillissementen stevent af op een record. Budgettaire prognoses zien er steeds somberder uit. De tekorten 2008 en 2009 zullen waarschijnlijk veel meer bedragen dan tot nu toe werd aangenomen”. En verder: “Ieder uitstel van radicale maatregelen verergert de economische crisis. Andere landen lanceren relanceplannen (…) Het onverantwoord electoraal gekrakeel tussen de Waalse partijen – met onder meer KBC als inzet – illustreert de onmacht van de federale regering”.

Een bericht uit De Tijd? Helemaal niet, integendeel. Wel enkele zinnen uit de Financieel-Economische Commentaren, een uitgave van de Studiedienst van het Vlaams Belang. Reeds in zijn 7de jaargang trouwens. Tweemaandelijks levert onze studiedienst financiële en economische analyses af, maakt ze cijfergegevens bekend inzake fiscaliteit, inzake transfers van Vlaanderen naar Wallonië bijvoorbeeld. Of brengt ze achtergrondinformatie over de bankencrisis bijvoorbeeld, zoals in het eerste nummer van deze jaargang.

Vlaamse onafhankelijkheid is het alfa en het omega van onze partij. Alleen Vlaamse onafhankelijkheid kan ons een ander kader geven waarin problemen op een andere manier kunnen worden aangepakt. Maar zoals u heeft kunnen constateren, zijn we veel meer dan dat.

U bent geïnteresseerd in deze Financieel-Economische Commentaren? U kan zich – helemaal gratis, dat spreekt – abonneren door contact op te nemen met fec@vlaamsbelang.org. Schrijven kan ook: Financieel-Economische Commentaren, Studiedienst Vlaams Belang, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel