Wat ons van 2010 politiek zal bijblijven?

Welke indruk zal 2010 op onze nakomelingen maken? Wat zal er politiek blijven hangen van 2010? Hoe zullen geschiedenisboekjes (voor zover die nog zullen bestaan) over 2010 oordelen? Als er één politieke boodschap uit 2010 zal blijven hangen, dan is het toch wel die, die collega en fractieleider Gerolf Annemans op een treffende manier zo verwoordde: “het feit dat meer dan ooit de keuze tussen ofwel Vlaanderen enerzijds ofwel België anderzijds zich in al haar scherpte heeft opgedrongen, en dat verbale, ietwat waggelende "confederalisme" genoemde balletnummertjes over een "autonoom Vlaanderen binnen een beter België" en meer van dat fraais (hoewel nog steeds hoorbaar) verder weggedeemsterd zijn naar de hoek van de achterhaaldheid en zelfs reeds van de irrelevantie.”




Ook op het vlak van het communautaire komt de Belgische politiek steeds vaker op het terrein van het Vlaams Belang. Wij menen namelijk dat Vlaanderen de ordentelijke opdeling van België dringend moet voorbereiden en het debat zonder enige terughoudendheid zou moeten voeren.



Het einde van 2010 ligt op een zucht van ons. Gerolf ziet nog een ander einde naderen: “Het einde van 2010 valt ongeveer samen met het moment waarop de collega's van de N-VA zullen moeten beslissen over regeringsdeelname ("Doen we het of doen we het niet; als we het doen, verliezen we onze kiezers en als we het niet doen niet").”



Te vrezen valt dat wat Gerolf de pleinvrezers en de attentisten noemt, en die elkaars bondgenoten waren in het net niet stellen van welke ‘bevrijdende daad’ dan ook, elkaar ook gaan vinden in het – misschien onbewust – versterken van het gezamenlijke immobilisme. Vroeger had men het ietwat bombastisch over “het uur van de bevrijding dat voor de volkeren maar één keer slaat”. Het politiek immobilisme kan ons twee kanten doen opgaan: een angstvol teruggrijpen naar het “België van vroeger” (angst is een slechte leermeester, zegt men wel eens) of een gedurfde stap naar meer. “In Vlaamse staatsvorming is de weg dus tot nader order het doel. Niet meer over het ver verwijderde einddoel, maar over de weg er naar toe moet er nu gesproken worden”, aldus nog de fractieleider.



Iets méér lef, iets méér durf, iets méér ‘panache’: meer hebben we echt niet nodig in 2011!

Belgische pacificatie of Vlaamse onafhankelijkheid?

Volgens sommigen van mijn Vlaamse vrienden doet N-VA het goed: haar onderhandelaars geven niet toe, laten zich niet ringeloren en wensen een Kopernikaanse revolutie. Ik heb het moeilijk met zo’n visie, vooral omdat ze niet door de werkelijkheid wordt gedragen. De onderhandelingspolitiek van N-VA baadt namelijk in een pacificatiesausje, waarbij Bart De Wever en Elio Di Rupo, de twee staatsmannen die het zullen moeten doen, in een soort gentleman’s agreement België zullen hervormen.




Ik vrees, beste vrienden, dat cultuurfilosoof Johan Sanctorum het op zijn webstek (Res Publica) bij het rechte eind heeft als hij schrijft: “Het idee van onafhankelijkheid, weliswaar in de partijstatuten opgenomen, wordt gecorrumpeerd door een typische ‘Belgische’ logica van de geleidelijkheid en het uitstel”. Dit uitstel wordt trouwens mede mogelijk gemaakt door het zeer hybride karakter van de N-VA: een zeer gematigde, zelfs Belgicistische reformvleugel, en aan de andere kant een radicaal-autonomistische vleugel.



N-VA laat zich helemaal inkapselen in een Belgisch systeem en een Belgische structuur. U vindt dat ik overdrijf? Waarom heeft N-VA nooit de uitgestoken hand van voorzitter Valkeniers aangenomen? Waarom geen sterk autonomistisch front vormen? “Door het cordon rond het Vlaams Belang te versterken, veroordeelt de N-VA zich tot een eindeloze paringsdans met de traditionele partijen, die op een zeker moment niet zullen aarzelen om de wurggreep toe te passen. Dat is elementaire politieke logica, vreemd dat een intelligent man als Bart De Wever dat niet doorheeft”, aldus nog Sanctorum.



Een pacificatie zal alleen mogelijk zijn als N-VA, als de Vlaamse Beweging afstand neemt van haar fundamentele eisen. Vlaanderen zal dus een vuist moeten maken. Het zal alleen gaan als het tégen het Belgische establishment gaat. Het zal buigen of barsten zijn. Voor het Vlaams Belang is het barsten. Het is nu wachten tot de N-VA de moed heeft om tot dezelfde conclusie te komen.

Is er nog iemand die het begrijpt: pensioen Vlaming stuk lager dan dat van Waal?

Een tweetal jaren geleden kopten verschillende Vlaamse kranten nog dat voor het eerst in de geschiedenis het gemiddelde wettelijke pensioenbedrag van de Vlaming niet meer lager lag dan dat van de Waal. “In 2007 lag het gemiddelde wettelijke pensioen van de Vlaamse werknemers en zelfstandigen 2 euro hoger dan het gemiddelde van hun Waalse tegenhangers. Dat is te berekenen uit de cijfers van het jaarverslag van de Rijksdienst voor Pensioenen (RVP). Tot dan was de verhouding altijd omgekeerd.

In 2007 bedroeg het gemiddelde in Vlaanderen uitbetaalde pensioen 1.071 euro per maand, in Wallonië 1.069 euro en in Brussel 1.048 euro. Een jaar voordien waren die cijfers: Vlaanderen 1.029 euro, Wallonië 1.032 en Brussel 1.016”.

Lang heeft het allemaal niet geduurd. Een recente studie van dezelfde professor Berghman van de KULeuven (Het Laatste Nieuws, 29.12.2010) toont aan dat Vlamingen gemiddeld 8% minder pensioen krijgen dan Walen en Brusselaars. Met gemiddeld 1.006 euro krijgt een Vlaamse gepensioneerde 5,2% minder dan zijn Waalse en zelfs 8,2% minder dan zijn Brusselse collega. En: hij krijgt blijkbaar per maand gemiddeld 65 euro minder dan 2 jaar geleden!



Toch stel ik vast dat de werkloosheid in Vlaanderen lager ligt dan in Franstalig België, dat er meer wordt bijgedragen aan de sociale zekerheid en dat het aantal niet betaalde belastingen of niet geïnde belastingen er een stuk lager ligt. De kwadratuur van de cirkel? Een deel van de verklaring zal allicht liggen in het feit dat Vlaanderen verhoudingsgewijs meer zelfstandigen kent, die een veel lager pensioenbedrag ontvangen. Maar een en ander klopt toch niet?

Police-on-Web

Nieuws vandaag op de eerste pagina van De Standaard – niet toevallig De Standaard, u weet wel – is dat het informaticasysteem waarmee burgers aangifte kunnen doen van daden van kleine criminaliteit, maar niet van de grond geraakt. Winkel- en fietsdiefstallen, vandalisme en graffiti: met “police-on-web” wou de federale overheid de drempel om aangifte te doen, zo laag mogelijk houden.




Was de bedoeling nobel, de uitwerking en de resultaten ogen heel wat minder gunstig. Het succes “blijft op een laag niveau steken”, zoals de krant meldt. Tussen januari en juni 2010 kwamen er in het hele land maandelijks gemiddeld 274 klachten binnen, hetzelfde niveau als vorig jaar.



Wat De Standaard natuurlijk wel vergeet te vermelden, is het feit dat het Vlaams Belang al jarenlang achter deze vragen zit in het parlement. De kwaliteitskrant gaf alleen toe dat de minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Turtelboom, vorige week antwoordde op een mondelinge vraag. Die vraag kwam van mij, net als de andere mondelinge vragen tijdens de vorige legislatuur. Ik confronteerde haar met deze cijfers en met de kostprijs van het informaticasysteem – 880.000 euro.



Volgens verschillende politiecommissarissen is de ingewikkelde instapstructuur de oorzaak van het geringe succes van “Police-on-Web”. Daar zal natuurlijk wel voor een deel de oorzaak te zoeken zijn. Maar men moet verder durven gaan, vindt het Vlaams Belang. Als men er niet in slaagt het vervolgings- en sanctioneringssysteem af te stemmen op het aangiftebeleid, dan mag men nog zoveel informaticasystemen de wereld in slingeren als men wilt, de aangiftes zullen niet stijgen. Met andere woorden: zolang justitie inderdaad deze kleine criminaliteit niet even hard vervolgt als de ‘andere’ criminaliteit, zal de aangiftebereidheid bij de slachtoffers niet stijgen. De minister knikte, maar kon natuurlijk geen politiek antwoord geven. Ze verwees mij – net als de vorige door mij geïnterpelleerde ministers De Padt en Dewael – door naar de minister van Justitie Stefaan De Clerck.

Kerstmis mag niet meer – joelfeest allicht ook niet meer

Uit de 430 Britse winkels die fondsen verzamelen voor het Rode Kruis, zijn alle verwijzingen naar Kerstmis nadrukkelijk verwijderd op instructie van het bestuur. Deze beslissing stuitte zowel op kritiek bij christenen als bij moslims. Dit staat te lezen bij de Daily Mail.


Een Rode Kruisvrijwilligster uit Kent vertelt : "Wij hadden een kribbe geplaatst in de vitrine maar moesten deze wegnemen. We mogen geen enkele verwijzing maken naar Kerstmis, behalve wat oppervlakkige versiering, zoals een groene dennentak met enige namaaksneeuw en dat is het dan. Als we kaartjes versturen mag enkel vermeld worden "season greetings" of "best wishes". Maar zeker geen verwijzing naar Kerstmis. Op onze vraag, waarom dit zo is, zegt men ons, om de moslims niet voor het hoofd te stoten. Ons werd nadrukkelijk opgelegd niets te zeggen tegen de mensen met betrekking tot Kerstmis en zeker geen boom te plaatsen".

Zo gaat dat maar verder, elke week een nieuw stapje. Waarom zouden we trouwens Nederlands (en Frans) niet verbieden in Brussel, stel je voor dat dit sommige moslims voor het hoofd zou kunnen stoten? Of varkensvlees dan maar helemaal uit de handel halen, om dezelfde reden? Angst is een slechte leermeester, werpen allerlei progressieve krachten ons steeds weer voor de voeten. Ik wil ze voor één keer graag gelijk geven: omwille van angstgevoelens ons plooien naar de islam moeten we niet doen.

OCMW: jaarlijks 50 miljoen euro aan buitenlanders

Een vrij onthutsende bijdrage in Het Laatste Nieuws (11.12.2010) drukte de burgers – u en ik – met de neus op de harde feiten. Niet dat de aanwijzingen al niet sterk waren dat er inderdaad veel, bijzonder veel geld vanuit onze OCMW’s richtingen vreemdelingen gaat. Waartegen het Vlaams Belang altijd al gewaarschuwd heeft. Waartegen het Vlaams Belang altijd al ten strijde is getrokken. Als Don Quichotte tegen de (politiek correcte) windmolens, zeg maar.




“Bij de zowat 100.000 mensen in België die een leefloon ontvangen, zijn er zowat 25.000 buitenlanders” (25%). De Vlaamse OCMW’s zullen dit jaar naar schatting 50 miljoen euro aan buitenlanders hebben uitgekeerd.



Een op vier van de leefloners heeft dus niet de Belgische nationaliteit. En “voor een goed begrip: de vele buitenlandse OCMW-klanten die de jongste jaren tot Belg zijn genaturaliseerd, zijn in dat kwart niet inbegrepen”. Het land van melk en honig, toch voor buitenlanders dus. Mensen van bij ons, autochtonen dus, hebben het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen, mensen van bij ons moeten wachten op hun uitkering, op hun huisje, terwijl buitenlanders… Ach, men wordt er soms moedeloos van.

Chinees onderwijs beter dan het Vlaamse? Enkele verklaringen

Terecht ging het Vlaams onderwijs gedurende decennia door voor zowat het beste wat er op dat moment in de wereld te vinden was. Vlaamse leerlingen kenden hun talen als geen ander, en op het vlak van de wiskunde, economie en wetenschappen waren de resultaten zo mogelijk nog beter. Vlamingen konden overal in de wereld aan de slag: ze waren hooggekwalificeerd en goed opgeleid. Komt daar verandering in?




Zowel op het vlak van leerlingen als op het vlak van leerkrachten is China bezig Vlaanderen bij te benen. Zo worden leerkrachten en scholen afgerekend op het slaagpercentage van hun leerlingen, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (09.12.2010). Leerlingen krijgen er Engelse les vanaf 7 jaar, hebben geen vrije woensdagnamiddag, ondergaan een veel strengere aanpak, zodat ze overdag veel minder wegdromen. Een nationaal examen bepaalt naar welke school een bepaald kind mag gaan.



De Chinezen hebben enkele jaren geleden de beste onderwijssystemen van de wereld onderzocht. “Zelfs op handboeken doen ze een strenge kwaliteitscontrole: alleen het beste komt erin. Sterk gestuurd, met veel minder vrijheid voor leerlingen en voor leerkrachten. Maar ik zie in China geen ongelukkige kinderen rondlopen, terwijl die van onze niet graag naar school gaan en niet graag lezen. (Onze) leerlingen worden wel sterk door hun ouders gepusht, zij zien de school nog altijd als een hefboom om vooruit te komen”.



Vlaanderen zal een tandje moeten bijsteken. Maken wij het onze kinderen niet te gemakkelijk? Eisen wij wel genoeg van hen? Moet discipline opnieuw een plaats krijgen in het onderwijssysteem? China is duidelijk bezig aan een inhaalbeweging, en als wij ons beleid terzake niet wijzigen, komen onze kinderen (en kleinkinderen) minder gemakkelijk aan de bak. Het is zwemmen of verzuipen.

EURO onder zware druk – merkwaardige Belgische parallellen

In een interessante bijdrage in De Morgen (16.12.2010) wordt de recente, zware druk op de EURO onder de loep genomen. “Tot vorig jaar kwam een uiteenspatting van de eurozone nauwelijks ter sprake. Maar vandaag wordt een mogelijk einde van de euro ernstig genomen. Niet als het waarschijnlijkste scenario, maar wel een dat niet uit te sluiten valt”.




Alle mogelijke wegen liggen dan open: van een terugkeer naar de verschillende nationale munten tot een splitsing in twee muntzones, een hardemuntzone, ook wel ‘neuro’ genoemd (want voornamelijk bestaande uit noord-Europese landen) en een zwakkere munt, soms ‘sudo’ genoemd, en bestaande uit de armlastige landen in het zuiden van ons continent.



Toeval – of juist niet? – is de vaststelling dat “de euro in hetzelfde bedje ziek is als het Belgische politieke stelsel. De consensus is gegroeid dat er enkele systeemfouten in zitten, die niet met kunst- en vliegwerk opgelapt kunnen worden”, aldus de econoom van dienst in het dagblad. Tussen Vlaanderen en Franstalig België hangt “hetzelfde spanningsveld als tussen de rijke eurolanden met leider Duitsland en de armlastige Club Medlanden, met Griekenland als slechtste leerling van de euroklas”.



Het noorden staat voor meer responsabilisering, het zuiden voor meer solidariteit. Belangrijk is de boodschap van deze bijdrage: “Zoals de euro kan barsten, kan ook België barsten”.

Weldra toestroom Albanezen?

Op 15 december 2010 viel de visumplicht voor Albanië en Bosnië-Herzegovina weg. De inwoners kunnen vrij door Europa reizen. Hadden die inwoners vorig jaar – toen ook al een opvallende trek richting België op gang kwam – nog een toeristenvisum nodig om door de Europese Unie te reizen, dan valt ook die belemmering weg.




Het Commissariaat-Generaal voor Vluchtelingen en Staatslozen (CGVS) mag zich dan al sterk maken dat er binnen een termijn van 8 dagen kan worden beslist of het aangevraagde asiel zal worden erkend, feit blijft dat er zelfs in die gevallen waarin de Albanezen worden teruggestuurd, deze een aanvraag zullen doen om een terugkeerpremie te ontvangen. Een wat? Een terugkeerpremie, inderdaad.



“Brussel 1.588 kilometer. Visum niet nodig”, prijkt momenteel op – letterlijk – honderden wegwijzers in de Albanese hoofdstad Tirana. Ondertussen kent België ook een schrijnende armoede. Ondertussen tikt de klok van het aantal leefloners in België af op 100.000. Ondertussen krijgen wij cijfergegevens binnen waaruit blijkt dat steeds meer zelfstandigen met moeite de eindjes aan elkaar kunnen knopen.



De Belgische pot is leeg. Wie zal hem weer vullen, denkt u?

Te vrezen valt dat Europa niet uit haar geschiedenis leert…

Enkele historische data die een voldoende illustratie zijn van de eeuwenlange gespannen verhoudingen tussen een islam, die steeds opnieuw probeerde Europa te onderwerpen, en een Europa dat enkele keren op het nippertje van een catastrofe heeft gebalanceerd.




711: De Arabieren veroveren een deel van Spanje en stichten in 714 Al-Andalus, het latere kalifaat van Cordoba.

732: Karel Martel verslaat een overmacht van ongeveer 80.000 Arabieren bij Tours en Poitiers.

1389: In de slag van Amsveld wordt de voorhoede van het Ottomaanse leger door Serviërs en Bosniërs onder verschrikkelijke verliezen gestopt.

1456: Johannes Capestrano verslaat de oprukkende Turken voor de poorten van Belgrado.

1453: De Turken veroveren Constantinopel. Drie dagen lang wordt er geplunderd, vernietigd en verkracht. De Hagia Sophia wordt als moskee ingewijd.

1526: In Zuid-Hongarije, in de slag van Mohàcs moet het leger van het veelvolkeren-koninkrijk Hongarije een zware nederlaag ondergaan tegen het Turkse leger.

1529: De Turken veroveren grote stukken van de Balkan en belegeren Wenen.

1571: Nadat het eiland Cyprus – tot dan onder bewind van Venetië – door de Turken wordt veroverd, komt het in Lepanto tot een zeeslag, waarin de Turken verslagen worden.

1683: Kahlenberg, bij Wenen. Met de hulp van de Poolse koning wordt een grote overmacht van belegerende Turken tegengehouden.

1716: Prins Eugene van Savoye slaat de Turken in Peterwardein in de nabijheid van Belgrado terug.

1856: Als overwinnaar in de Krimoorlog verkrijgt Lord Stratford dat christenen in Turkije voortaan van godsdienstvrijheid zullen genieten.

1913: 1,5 miljoen Ameniërs en Chaldeërs worden in Turkije vermoord.

2009: Het geestelijk centrum van de christelijk-Aramese kerk in Turkije, het klooster Mor Gabriel, wordt als een van de laatste in Turkije, onteigend. In zuid-oost-Turkije bouwt de staat Turkije ondertussen 1.362 nieuwe moskeeën.



Zo kunnen wij nog een tijdje doorgaan. Ziet Europa niet wat er gebeurt? Of wil het gewoon niet zien, omdat het niet om kan met de verschrikkelijke gevolgen van een bezetting of kolonisatie door moslims? Of is Europa – verzwakt door allerlei multiculturele wensdromen – niet meer in staat om voor zichzelf op te komen?

Zwitsers pakken het anders aan….

Justitie in België geraakt maar niet uit het slop. De migratieproblematiek wordt meegesleurd in het Belgisch immobilisme, en ondertussen zullen de burgers de brokken lijmen, en de boel betalen. Tenslotte wordt in onze maag gespietst – door een wetenschapper nota bene – dat de criminaliteit sociaal-economisch van oorsprong is, en dat er geen (GEEN) relatie bestaat tussen etnische achtergrond en zwaar crimineel gedrag.




De Zwitsers, altijd al een zeer nuchter volkje, hebben een andere kijk op de zaak. De criminaliteit van buitenlanders werd in Zwitserland zeer gedetailleerd in kaart gebracht. Elke tweede veroordeelde dader van strafbare daden is in de alpenrepubliek een buitenlander. Dat geldt vooral – dat wijzen de cijfers uit – voor zware lichamelijke agressie en misdaden. Bij dodelijke incidenten bedraagt het aandeel van veroordeelde buitenlanders zelfs 59%, bij verkrachtingen 69% en bij zware lichamelijke letsels 54%. Bij jonge daders liggen de percentages zelfs nog een stuk hoger.



De SVP – de rechtse Zwitserse Volkspartij – wilde middels een referendum van deze criminele buitenlanders af. In dit referendum legde ze de Zwitserse burgers de vraag voor of ze wilden dat bijvoorbeeld bij zware lichamelijke agressie buitenlandse daders automatisch naar hun thuisland worden teruggestuurd. Een meerderheid van de Zwitsers die aan het referendum deelnamen, sprak zich uit voor toepassing van dit voorstel. Ook een meerderheid van de kantons sprak zich uit voor een wetswijziging in deze zin.



Opvallend, maar niet verwonderlijk voor wie de pers in gans Europa al een tijdje volgt: de breuk tussen de burgers en de media, de breuk dus tussen de publieke media en mening van het publiek. Slechts hier en daar een witte raaf, zoals het Zwitserse Weltwoche, kon sympathie opbrengen voor het initiatief van de rechtse partij. Alle andere, liberale en linkse kranten, hakten onverbiddelijk op het voorstel in.



Het echte werk moet nu nog beginnen natuurlijk: de wetswijziging moet nu in het parlement worden besproken en gestemd. Links, dat zich als steeds een goede verliezer toont, heeft al aangekondigd dat het massaal amendementen zal indienen. Het is uitkijken hoe dit verhaal verder afloopt. Belangrijkste boodschap is wel dat onze voorstellen wel degelijk “basisdemocratisch” gedragen worden. Andere boodschap: van deze “basisdemocratie” kunnen wij in België maar dromen.



Tenslotte heeft Toni Brunner, de voorzitter van de SVP, nieuwe voorstellen aangekondigd die bij weigering door het parlement rechtstreeks aan de kiezer zullen worden voorgelegd: Zo wil de SVP illegalen effectief terugbrengen, wil ze een inburgering-op-proef, een strenge loyaliteitsverklaring voor migranten, en een soort financiële waarborg, waarop men kan teruggrijpen op het moment dat er een sociale afhankelijkheid ontstaat of de terugkeer naar het thuisland zich opdringt (bron: Junge Freiheit, 10 december 2010).

België nu al aan top EU voor taksen op vermogen

Niet alleen staat België aan de absolute top wat de belastingdruk betreft op het vlak van de belastingen (personenbelasting, vennootschapsbelasting), nu blijkt ook nog eens uit een studie van de Nationale Bank dat dit land ook inzake vermogensbelasting tot de top van de EU-lidstaten behoort. België staat vierde, alleen het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Cyprus belasten nog meer.




Als men met name “rekening houdt met de taksen op de inkomsten op vermogen en op de overdracht, int de schatkist jaarlijks een goede 4% van het bruto binnenlands product (bbp) aan vermogensheffingen”, weet De Tijd te melden (07.12.2010). Een bedrag van 14 miljard euro met name.



Het mag dan al zo zijn, dat hypotheekaflossingen grotendeels van de belastingen mogen worden afgetrokken, “nergens in Europa betaalt men zoveel taksen op de aankoop van een woning, waardoor het fiscaal voordeel helemaal verdwijnt”. Als sp.a en groen! er dus voor pleiten om een vermogensbelasting in te voeren in België, mogen ze wel de eerlijkheid hebben om te zeggen dat het gevaar opnieuw dreigt dat de burgers in dit land ook op dit vlak tot de hoogst belaste van de wereld te zullen behoren.



Wat krijgen we hiervoor terug? De vraag stellen is ze beantwoorden: weinig, zéér weinig.

Liegt Bulgaarse pers over België?

Vlaams Minister Bourgeois mag dan al beweren dat het incident in de Bulgaarse pers betreffende het warme welkom aan Romazigeuners in ons land eerder “een Vlaamse storm in een Bulgaars glas” is, hij gaat hiermee allicht voorbij aan de realiteit, zoals een lezersbrief van Bulgarijekenner Wim Schamp in De Morgen (07.12.2010) aanklaagde.




“De agentschappen (in Bulgarije) die kandidaat-gelukzoekers informeren over al het lekkers dat in België op hen staat te wachten, schieten in de hoofdstad Sofia als paddestoelen uit de grond. Regularisatieprocedure, huisvesting, OCMW-steun, hotelovernachtingen, leefloon, juridische bijstand…Alles wordt hen van naaldje tot draadje uitgelegd, tegen betaling uiteraard”, aldus de lezersbrief.



Dat de Belgische (àlle Belgische) autoriteiten maar vlug de hand in eigen boezem steken, dus. Wie van hen is zich ter plaatse gaan vergewissen van de ernst van de situatie?



België – en zijn satellietstaatjes Vlaanderen, Wallonië en Brussel – is een zorgzame staat, die heel zorgvuldig omspringt met onze centjes, dat blijkt elke dag opnieuw weer!

De zorgzame staat, weet u wel?

Volgend bericht uit de krant De Tijd vraagt eigenlijk geen enkele bijkomende commentaar. “De federale overheid heeft vorig jaar, 2009 dus, 5,2 miljoen euro aan verwijlinteresten betaald. Dat is bijna driemaal zoveel als in 2008”. Verwijlinteresten moet men betalen – zoals elke zorgzame burger zal weten – als men zijn facturen niet op tijd betaalt.




Volgens collega Bogaert (CD&V) die hierover cijfers opvroeg, zijn er twee slachtoffers van het feit dat de staat zijn facturen niet of niet tijdig betaalt: de bedrijven die zolang op hun geld moeten zitten wachten, en de overheid, die consequent té veel betaalt, jaar in, jaar uit.



Wij voegen er, voor de informatie van collega Bogaert, nog een derde partij aan toe: Honoré Gepluimd, u en ik dus. Wie, denkt u, betaalt die verwijlinteresten van 5,2 miljoen euro? In oude, Belgische franken een bedrag van 200 miljoen bef. Maar als men het breed heeft, kan men het breed laten hangen, natuurlijk

Eerst onze eigen behoeftigen: laat elk voor eigen deur vegen!

Je kent het spreekwoord: als iedereen voor eigen deur veegt, is de straat proper. Ik moest eraan denken toen ik de jongste cijfers van de FOD (Federale Overheidsdienst) Economie las: “14,6% van de Belgen leeft van een inkomen dat lager ligt dan de armoededrempel en heeft dus een verhoogd risico op armoede”. De inkomensgrens die zou moeten gehaald worden als alleenstaande, is 966 euro per maand en voor een gezin ligt die armoedegrens op 2.029 euro.




Alleenstaande moeders en 65-plussers vooral hebben het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Maar ook alleenstaanden, werklozen en laagopgeleiden. Bijna 15% van de bevolking! Een gigantisch cijfer.



Er is ook een overduidelijke communautaire kant aan het cijfermateriaal, en dat valt zelfs de FOD Economie op: “In Vlaanderen bedraagt het armoedecijfer 10,1% en in Wallonië maar liefst 18,4%. U vraagt zich allicht af: en de armoedecijfers in Brussel? Volgens de FOD Economie waren er in Brussel onvoldoende cijfers verzameld. Ik denk dat het niet toevallig is dat men over Brussel geen of onvoldoende cijfers heeft. Het is niet de eerste keer, en het zal ook niet de laatste keer zijn.



Zelfs de armoede volgt communautaire, identiteitsgebonden lijnen. Dat zal de linkse kerk voorwaar niet graag horen. Binnenkort krijgen we waarschijnlijk een universitaire, ‘wetenschappelijke’ studie die zal aantonen dat men te weinig focust op sociaal-economische factoren en te veel op etnische factoren. Men doet maar: wij zien wat we zien.

Redt economische crisis andermaal België?

U zal het zich wellicht herinneren, maar de economische crisis heeft België al eens gered. Toen de financiële, en kort daarna de economische, crisis losbarstte, en bijvoorbeeld de klanten van de Kaupthingbank moesten geholpen worden door een verhoogde depositogarantie, werd dit door de toenmalige partners in de Belgische regering, en vooral door Yves Leterme van CD&V, aangegrepen om te stellen dat “het moment wel héél slecht gekozen zou zijn om nu een staatshervorming te forceren”.




Het ziet ernaar uit dat hetzelfde scenario uit de kast wordt gehaald, om dit land andermaal te redden. “Stijging spread baart Wetstraat zorgen”, allerlei financiële kringen (maar wie zijn dat dan wel?) sporen partijkopstukken aan om België niet voortdurend in een slecht daglicht te stellen – benieuwd wie ze daar, buiten de Vlaamse politici, nog mee bedoelen?



Het is natuurlijk een feit dat België steeds vaker op allerlei beleggerslijstjes komt te staan van de zwakke eurolanden die onder vuur dreigen te komen op de financiële markten. Ligt dat dan ook al aan de Vlamingen? Misschien is België inderdaad als land niet meer bijeen te houden, en kost de federale structuur zoveel inspanningen en zoveel geld dat het onverantwoord is hier niet onmiddellijk een punt achter te zetten.



Feit is in elk geval dat de financiële webstek Financial News denkt dat België vrij eenvoudig kan worden gesplitst – dit in tegenspraak tot bepaalde ‘Vlaamse’ experts. De belabberde toestand van de Belgische overheidsfinanciën vloeit voort uit het feit dat België een artificiële constructie is, net als het vroegere Joegoslavië, aldus de webstek in een verslag in De Tijd (30.11.2010). Het voordeel van dit alles is dat België vrij gemakkelijk kan worden gesplitst. “Vlaanderen kan bij Nederland worden gevoegd – de twee hebben een lange gemeenschappelijke geschiedenis – en Wallonië kan bij Frankrijk worden aangehecht”.



Neen, de warmwatervrees voor een splitsing van België neemt in steeds meer internationale en financiële kringen héél snel af. Dit biedt ons, Vlaamse separatisten, in elk geval troeven en mogelijkheden.

De ‘geste’ van de PS – snoepjes, of de vette vis?

In een opmerkelijk interview in De Standaard (maar ook in enkele Franstalige kranten in dezelfde periode van 1 december) geeft Di Rupo op omfloerste wijze een inkijk in de doelstelling en de strategie van de PS. Hij begint met eens flink op de eigen borst te slaan en de ‘geste’ dik in de verf te zetten: “De extra bevoegdheidspakketten voor de regio’s slaan op 15 tot 16 miljard. Dat is toch niks”. En hij is zélfs bereid fiscale autonomie te geven…




Maar, natuurlijk er is altijd een maar. “Op voorwaarde dat het federale niveau de sociale zekerheid kan blijven garanderen, en onze pensioenen en gezondheidszorg kan betalen. Dat is ons sociaal patrimonium”. Ons? Bedoelt hij daar “franstalig” mee?



Voor die Vlamingen die in hun naïviteit zouden denken dat het met dit plan-Vande Lanotte mogelijk zal zijn om de miljardentransfers naar Franstalig België op termijn te laten opdrogen en zo het federale niveau overbodig te maken, kunnen volgende waarschuwingen van Di Rupo misschien helpen om de ogen te openen: “Het enige wat we niet willen, is het land breken en het federale niveau vernietigen”.



Dans la queue le vénin: “We werken nu op basis van hypotheses voor 10 of 15 jaar. Ik ga ervan uit dat we een akkoord sluiten in volle vertrouwen. Dat betekent dat we die hypotheses zullen opvolgen en ook genoeg vertrouwen hebben in mekaar om ze aan te passen als over een paar jaar blijkt dat ze niet kloppen. Dat soort modaliteiten zijn we nu aan het bespreken met Johan Vande Lanotte. Hoe sneller we de solidariteit kunnen afbouwen, hoe beter”.



Dit hopeloos Belgisch moeras achter zich laten, de ordelijke opdeling van België…Zeg nu zelf, welk ander alternatief heeft de redelijke, maar standvastige Vlaming nog?

Klein land, gigantische ecologische voetafdruk: België

Deze week vindt een internationale milieuconferentie in Cancun plaats. Niet minder dan 107 burgers van België nemen hieraan deel. De verplaatsing alleen al is goed voor een CO2-uitstoot van 800 ton: van een efficiënte verplaatsing gesproken. Het milieu zal zich deze Belgische verplaatsing nog lang herinneren, vrees ik.

De redactie van vandaag.be zette alle namen eens op een rijtje:

Ministers en staatssecretarissen:

1. Minister van Milieu Joke Schauvliege (Vlaanderen)

2. Minister van Milieu Philippe Henry (Wallonnië)

3. Minister van Milieu Evelyne Huytebroeck (Brussel Hoofdstedelijk Gewest)

4. Federaal minister van Klimaat en Energie Paul Magnette

5. Bernard Clerfayt, staatssecretaris voor Milieufiscaliteit

Parlementsleden

6. Eric Jadot

7. Philippe Blanchart

8. Kristof Calvo y Castañer

9. David Clarinval

br />

Kabinetsleden:

10. Elisabeth Ellegaard, kabinet van minister Magnette

11. Tineke Sonck, woordvoerder van minister Magnette

12. Jérôme De Mot, kabinet van staatssecretaris Clerfayt

13. Christian Ferdinand, kabinet van staatssecretaris Clerfayt

14. Delphine Bourgeois, kabinet van staatssecretaris Clerfayt

15. Aart Geens, kabinet van minister van Financiën

16. Jihane Annane, kabinet van minister van Ontwikkelingssamenwerking

17. Wim Schaerlaekens, kabinet van minister van Ontwikkelingssamenwerking

18. Jan Winters, kabinet van minister van Ontwikkelingssamenwerking

19. Hanne Descamps, kabinet van minister Schauvliege

20. Patrick Verstuyft, woordvoerder van minister Schauvliege

21. Dominique Perrin, kabinet van minister Henry

22. Pierre Castelain, kabinet van minister Henry

23. Pascal Devos, woordvoerder van minister Huytebroek

24. Mikaël Ange, kabinet van minister Huytebroek

Overheidspersoneel:

25. Peter Wittoeck, coördinator bij FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

26. Ulrik Lenaerts, plaatsvervangend coördinator bij FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking

27. Etienne Hannon, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

28. Nathalie Boucquey, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

29. Benjamin Denis, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

30. Alain Wilmart, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

31. Geert Fremout, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

32. Sarah Keun, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

33. Yannick Ghelen, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

34. Olivier Kassi, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

35. Samuel Buys, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

36. Sophie Closson, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

37. Luc Dries, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

38. Christophe Van Orshoven, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

39. Bart Landuyt, FOD Volksgezondheid, Voedselveiligheid en Leefmilieu

40. Johan Dubois, FOD Financiën

41. Christian Vanden Bilcke, FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking

42. Jozef Buys, FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking

43. Patrick Hollebosch, FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking

44. Davy Adam, FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking

45. Marc Depoortere, Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling

46. Anne Panneels, Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling

47. Vicky Noens, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

48. Jeroen Vandeur, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

49. Sophie Vancauwenbergh, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

50. Pieter Logghe, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

51. Dries Maebe, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

52. Rik De Baere, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

53. Els Van Den Broeck, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

54. Diane Verstraeten, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

55. Ruth Declerck, Departement Leefmilieu, Natuur en Energie

56. Karla Schoeters, Vlaams gewest

57. Stéphane Nicolas, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

58. Andé Guns, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

59. Stéphane Cools, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

60. Georges Liebecq, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

61. Cécile Batungwanay, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

62. Martine Leroux, Waals Agentschap voor Lucht en Klimaat

63. Claude Martin, Waals gewest

Ambassadepersoneel:

64. Boudewijn E.G. Dereymaeker, Belgisch ambassadeur in Mexico

65. Raphaël W. Baekeland, honorair consul van België in Mexico

66. Françis Sobry, Belgische ambassade in Mexico

67. Séverine Naessens, assistant honorair consul van België in Mexico

Andere:

68. Julien Guillaume, Brussels Institute for the Management of the Environment

69. Joëlle De Sepibus, Brussels Institute for the Management of the Environment

70. Martine Vanderstraeten, Wetenschapsbeleid

71. Kapitein Walter Mille, Scheepvaartinspecteur, FOD Mobiliteit en Transport

72. Professor Jean-Pascal Van Ypersele, Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC)

73. Philippe Marbaix, wetenschappelijk adviseur

74. Ben Matthews, wetenschappelijk adviseur

75. Marc Pallemaerts, adviseur klimaatverandering

76. Delia Villagrasa, European Climate Foundation

77. Dries Acke, European Climate Foundation

78. Jacob Werksman, World Resources Institute

79. Dieter Cuypers, bosexpert

80. Marieke Vangoidsenhoven, bosexpert

81. Tom Dauwe, wetenschapper

Logistiek medewerkers in Mexico:

82. Tine Casiers

83. Frederic Gies

84. Miek De Fruytier

85. Jacky Romers

86. Sven Vanhemmens

87. Karine Gillis

88. Jospeh Sarto Mugenzi

89. Nurcan Kucukbinar

Andere organisaties:

90. Joel Decaillon, Confédération Européenne des Syndicats (CES)

91. Bert De Wel, Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV)

92. Sébastien Storme, Fédération générale de Travail de Belgique (FGTB)

93. Daniel Van Daele, Fédération générale de Travail de Belgique (FGTB)

94. Isabelle Callens, Fédérations des Entreprises de Belgique (FEB)

95. Michael Voordeckers, Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO)

96. Isabelle Chaput, Essenscia

97. Brigitte Gloire, Oxfam

98. Teresa Elola Calderón, Wallonia-Brussels International (WBI)

99. Véronique Rigot, Centre National de Coopération au Développement (CNCD)

100. Sarah Vaes, Vlaams Overleg voor Duurzame Ontwikkeling (VODO)

101. Saar Vanhauwermeiren, 11.be

102. Arnaud Collignon, Greenpeace Belgium

103. An Lambrechts, Greenpeace Belgium

104. Cécile De Schoutheete, Inter-Environnement Wallonie

105. Annick Vanderpoorten, WWF Belgium

106. Thomas Eraly, Waalse Jeugdraad

107. Brendan Coolsaet, Vlaamse Jeugdraad

Dit wordt niets, helemaal niets!

De woorden van filosoof Peter De Graeve (De Standaard, 28.11.2010) waren perfect van toepassing op de namiddagsessie van de commissie Bedrijfsleven op dinsdag 30 november: “Voor mij is de politieke vraag al een hele tijd: wat houden wij hier eigenlijk nog bijeen, wat bewaren, bewieroken en bewonderen wij?” Want hoewel de stemming geagendeerd stond van een eerder technisch wetsontwerp (ter uitvoering van een Europees verdrag inzake octrooirecht), bleek al snel dat Franstalige politici opnieuw geen duimbreed wilden toegeven aan gewettigde Vlaamse verzuchtingen.


Ik was in het verleden al een aantal keren tussengekomen betreffende de taalregeling van octrooiaanvragen en patenten. Ook nu weer had ik mijn zegje gedaan. Toen N-VA een amendement indiende waarbij op Europees vlak voorzien wordt dat de voorziene vertaalmachines de octrooien ook in het Nederlands moeten vertalen, was het hek helemaal van de dam. Alle Franstalige politici, alle aanwezige Franstalige politici, stemden tegen, ondanks pogingen van minister van Vereenvoudigen en Ondernemen Van Quickenborne om de Franstaligen over de streep te trekken. N-VA had zich trouwens al zeer inschikkelijk getoond en had één zin op vraag van de PS uit haar toelichting geschrapt. Het mocht niet baten. Het Franstalig afwijzingsfront bleef helemaal overeind.

Dit wordt een schitterende én bijzonder werkbare meerderheid, dat bleek ook in die materies die het nationale nieuws niet halen. PS leidde in de commissie Bedrijfsleven zonder enige gêne dit Franstalig afwijzingsfront. En: het amendement van N-VA was blijkbaar zéér goed afgetoetst met de Franstalige meerderheidspartijen!

Vlaams Belang wil ook gerechtelijke splitsing BHV – andere Vlaamse partijen zijn niet consequent

Volgend Belgabericht is belangrijk, maar kreeg niet de persaandacht dat het verdiende. Natuurlijk moet het kiesarrondissement BHV zo snel mogelijk worden gesplitst, maar dit is bijlange niet het enige. Andere Vlaamse politieke partijen durven het wel eens vergeten, maar naast het kiesarrondissement dient ook het gerechtelijke arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst te worden.

Dat stelde senator Bart Laeremans (Vlaams Belang) donderdag bij de presentatie van het voorstel dat de partij in Kamer en Senaat gaat indienen. Voor het Vlaams Belang is het voorstel dat N-VA-voorzitter Bart De Wever in zijn verduidelijkingsnota had opgenomen en dat gebaseerd was op het wetsvoorstel van CD&V'er Hugo Vandenberghe onaanvaardbaar, omdat dat een hypotheek zou leggen op een verdere opdeling van het land. Het voorstel van het Vlaams Belang voorziet onder meer in een derde Vlaamse hof van beroep.

Het Vlaams Belang beoogt een volledige splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV en van het rechtsgebied van het hof van beroep. Er komt een afzonderlijk arrondissement Halle-Vilvoorde en een
nieuw, derde hof van beroep in Vlaanderen. Dat wordt opgericht in Leuven en zal bevoegd zijn voor zowel Vlaams-Brabant als Limburg, dat losgeweekt wordt van Antwerpen. Waals-Brabant wordt dan weer toegevoegd aan Bergen, zodat Brussel zowel op het niveau van eerste aanleg als van beroep herleid wordt
tot het grondgebied van het Brussels hoofdstedelijk gewest. De lagere rechtbanken worden daarbij gesplitst, en het hof van beroep krijgt twee afdelingen. Zowel bij de zetel als bij het parket is er een gegarandeerde Vlaamse aanwezigheid.

Het loopt uit de hand met uitgewezen asielzoekers…Waarom treedt overheid niet kordaat op?

Twee recente Belgaberichten vatten de problematiek goed samen: vinden asielzoekers dat de ‘opvang’ niet snel genoeg komt, of niet voldoet aan de verwachtingen, als ze vinden dat de afwijzing van hun asielaanvraag onterecht is: dan maken we toch even kabaal, zeker?


Bijvoorbeeld: De Gildestraat in Merksplas is donderdag kort voor 13 uur opgeschrikt door een woningbrand. Het huis is eigendom van het OCMW en werd in brand gestoken door de bewoonster, een 37-jarige Oezbeekse vrouw die eerder al het bevel kreeg om het land te verlaten. Donderdagnamiddag zou ze door een deurwaarder uit haar huisje worden gezet. Bij de brand vielen geen gewonden. De benedenverdieping van de woning is volledig uitgebrand en de bovenverdieping liep vooral rookschade op. Het is niet de eerste keer dat de politie voor haar moet uitrukken.



Donderdagmiddag had de vrouw een brief bezorgd aan het OCMW met de melding dat ze omwille van de uitzetting zelfmoord zou plegen. De politie werd verwittigd en toen agenten ter plaatse een kijkje gingen nemen, stelden ze vast dat de OCMW-woning in brand stond en alarmeerden ze de brandweer. Die kon voorkomen dat de aanpalende woningen ook schade opliepen.



Van de vrouw was aanvankelijk geen spoor. Zij werd later op de middag aangetroffen in een instelling in Beerse waar haar drie tienerkinderen geplaatst zijn, en werd meegenomen naar het commissariaat.





De man en de vrouw die gisteren in Sint-Gillis-Waas hun eigen kinderen gijzelden omdat ze uitgewezen zouden worden, zijn ter beschikking gesteld van de dienst Vreemdelingenzaken en ondergebracht in een gesloten inrichting. Dat zegt het parket van Dendermonde.



Het ging om een gijzeling in een gezin dat zou uitgewezen worden naar Libanon. De familie verbleef in het opvanghuis van de dienst Vreemdelingenzaken in de Blokstraat in Sint-Gillis-Waas. De 32-jarige man en de 22-jarige vrouw sloten zichzelf en hun kinderen van één en drie jaar oud op. Ze dreigden ermee zichzelf om te brengen en gijzelden één van hun kinderen. Het kind werd onder bedwang gehouden met een mes. Na lange onderhandelingen werd de gijzeling beëindigd door de speciale eenheden van de federale politie.



De ouders werden na verhoor ter beschikking gesteld van de dienst Vreemdelingenzaken. Ze werden naar een gesloten inrichting gebracht, zonder hun kinderen. Voor de kinderen werd voorzien in een gepaste opvang, zegt het parket. Een onderzoeksrechter moet nu uitmaken of het koppel verdacht wordt van gijzeling.

Het loopt uit de hand met uitgewezen asielzoekers. Waarom treedt de overheid niet kordater op? Dan is er toch méér plaats voor anderen?

En nog maar eens onze Belgische pensioenen

Socialisten zijn vurige verdedigers van het Belgisch houden, van het federaal houden van de sociale zekerheid. Vooral Waalse socialisten zien de overduidelijke voordelen voor hun achterban, en slagen er blijkbaar in de Vlaamse socialisten te overtuigen dat die “Belgische” solidariteit eigenlijk een soort mensenrecht is. Vandaar…




Nochtans moet men niet te hard van de toren blazen. Wat de burgers met name terugkrijgen in ruil voor hun duurbetaalde sociale bijdragen – niet alleen werknemers dragen hier zwaar bij, ook werkgevers hebben zware sociale lasten te betalen – is ondermaats. Neem nu het zo geroemde Zilverfonds, hét fonds dat vadertje Vandela had opgericht om de kosten van de vergrijzing op te vangen. We gingen eens zien wat we gingen zien.



De voorzitter van datzelfde Zilverfonds trekt, onder andere in Het Laatste Nieuws (20.11.2010) aan de alarmbel. In het jaarverslag van het fonds vergelijkt hij het Belgische pensioensysteem trouwens met het zinken van de Titanic. Met het gespaarde kapitaal kan dit Zilverfonds – O, minister Vandelanotte, wat hebt gij gedaan? – juist geteld een half jaar de pensioenen betalen.



Dit is in elk geval voor iedereen zonneklaar: België is klaar voor de uitdagingen van de 21ste eeuw.

Werd u al geholpen of behoort u tot het leger van de ‘wachtenden’?

U heeft het al enkele keren mogen lezen op deze webstek: ik vind dat de Belgische staat ons veel te veel belast in verhouding tot wat wij hiervoor met z’n allen terugkrijgen. Of ik daarmee tegen àlle belastingen ben? Natuurlijk niet, koken kost een pak geld, en dienstverlening, vooral goede, deugdelijke dienstverlening: daar mag een prijs op hangen.




Maar met wat ons aan fiscale, parafiscale en andere bijdragen wordt afgehouden, kan Zweden een sociaal zekerheidssysteem aanbieden, waartegen dat van België verbleekt. De opvangsystemen in België – ik heb het dus niet alleen over Belgische opvangnetten – deugen niet of nauwelijks. Overal dikken wachtlijsten aan, overal moeten mensen steeds langer wachten op (beloofde) tussenkomst.



Een lijstje?

- Kinderopvang: 10% wachtenden

- Schuldbemiddeling: 1.800 wachtenden

- Bijzondere jeugdzorg: 3.600 wachtenden

- Enkelband (de zogenaamde alternatieve straf): 560 wachtenden

- Werkstraf: 1.047 wachtenden

- Scholenbouw: 1.550 wachtenden

- Opvang voor gehandicapten: 21.300 wachtenden (!)

- Sociale Woningen: 61.000 wachtenden

- Rusthuizen: 80.000 wachtenden



(bron: De Morgen, 20.11.2010)



In de plaats van mooie woorden over “de mensen die belangrijk zijn”, “solidariteit met de derde wereld”, en andere goedbedoelde gemeenplaatsen, die vooral het eigen geweten moeten sussen, zouden de overheden er beter voor zorgen dat deze wachtlijsten worden afgewerkt.

De deur blijft open…en wie zal het allemaal kunnen betalen, denkt u?

In haar weekend editie brengt "De Tijd" het verbijsterende relaas van de manier waarop dit land is verworden tot het beloofde land voor Oost-Europeanen, die met valse papieren aan een verblijfsvergunning komen, en daarmee meteen naar het OCMW stappen. De zogenaamde BELGIEROUTE, zoals de weg naar het Belgische OCMW ondertussen wordt genoemd, blijkt bijzonder populair.




Een verhuis naar België legt de Oost-Europese gelukzoekers – niet zelden Roma – dan ook geen windeieren, becijferde "De Tijd": “Samenwonende volwassenen met minderjarige kinderen ten laste hebben recht op een leefloon van 987,09 euro. Hun inwonende meerderjarige kinderen elk op 493,54 euro. Idem voor inwonende ouders of grootouders en hun eveneens inwonende kinderen.” En de krant rekent verder: “Niet zelden verzamelt een uitgebreide familie 3.500 euro aan leeflonen. Bovendien hebben ze als leefloner recht op verhoogde kinderbijslag en uiteraard ook op medische bijstand.”



Daar blijft het overigens niet bij. Eenmaal in dit land een verblijfsvergunning verworven, kan betrokkene immers ook zijn familie laten overkomen . Door het uitermate lakse Belgische beleid inzake gezinshereniging kunnen overgebrachte familieleden op hun beurt een partner, ouders en/of kinderen uit het thuisland laten overkomen. “In de praktijk betekent dit dat soms hele families zich komen aanmelden bij het OCMW”, aldus De Tijd.



De grote aantrekkingskracht van dit land ligt in de unieke combinatie van een laks immigratiebeleid, een falende controle op het verblijf én het sociale zekerheidssysteem. In tegenstelling tot andere Europese landen, die in hun sociale wetgeving expliciet bijstand aan buitenlanders uitsluiten die werkloos zijn of nog niet hebben bijgedragen aan de staat, worden EU-onderdanen in dit land volledig gelijkgesteld aan de eigen staatsburgers. Daardoor heeft iedereen recht op een leefloon, medische zorg of bejaardenzorg. “Bij ons kan iemand die hier nog geen dag gewerkt heeft , aanspraak maken op een leefloon van 740 euro per maand (voor alleenstaanden)”, zo stelt De Tijd. Op de vraag waarom dat zo is, kreeg de krant bij bevoegd staatssecretaris Philippe Courard (PS) geen antwoord.

Wellicht omdat daar ook geen zinnig antwoord op te geven is.



“Terwijl onze buurlanden alsmaar strenger worden om misbruik uit te sluiten, werkt ons land als een magneet”, zo concludeert de krant niet zonder reden. “Het is de vierde wereld van Oost-Europa die bij ons neerstrijkt ” en – bij ongewijzigd beleid – zal blijven neerstrijken. Nog steeds volgens De Tijd zouden in een land als Slowakije hele dorpen met roma-zigeuners vertrekkensklaar staan richting België . Ondertussen trekken inspectiediensten en OCMW’s voor de zoveelste keer aan de alarmbel met de duidelijke boodschap dat de draagkracht van ons sociale stelsel steeds meer onder druk komt te staan.

Ook in de provincieraad….Vlaams Belang

Men vraagt ons wel eens: maar wat doen jullie daar in de Kamer? En inderdaad, men kan er niet van tussen: op federaal vlak ligt een en ander op apegapen. Maar het niveau, waar men dergelijke vragen ook wel eens over zich heen krijgt, is het provinciale niveau. Collega Immanuel De Reuse (ook fractievoorzitter van VB in het OCMW van Roeselare) kan erover meespreken. Ondanks actie in de provincieraad, ondanks inzet keer op keer slaagt onze partij er maar heel moeizaam in de pers te bereiken.




Zo houdt Immanuel de organisatorische wijzigingen in het Provinciaal Onderzoekscentrum voor Land- en Tuinbouw in Beitem al langer in het vizier. Men wil naar een verzelfstandigd agentschap, wat natuurlijk enorme implicaties voor het personeel zal hebben, alleen…er wordt weinig of niet gecommuniceerd met dat personeel, er worden zelfs geen informatiesessies georganiseerd, waar men anders over alles en nog wat informatiesessies organiseert.



Onlangs, en naar aanleiding van de begrotingsbesprekingen vroeg Immanuel naar een stand van zaken: men zou nu toch eindelijk met het personeel gaan spreken? Waarom is dit nog steeds niet gebeurd? Als de directie het niet doet, waarom doet de deputatie het dan niet zelf?

Het antwoord van de gedeputeerde? We weten nog niet wat de financiële en organisatorische gevolgen van de wijzigingen zullen zijn, dus willen we het personeel niet verontrusten.



Dit is de wereld op zijn kop natuurlijk! Het personeel kan moeilijk nog meer verontrust worden dan nu, zoals ook een vakbondsactie van ACV aan het POVLT bleek. Het is juist het gebrek aan communicatie dat zorgt voor de onrust.



Ook in de provincieraad staan we er dus, in het belang van de mensen!

We ‘non-discrimineren’ onszelf dood

Met een scherpe persmededeling nam het Vlaams Belang afstand van de plannen van de VRT om quota voor vrouwen en ‘gekleurde” mensen in VRT-televisieprogramma’s op te nemen. Want niet langer de bekwaamheid zal primeren, of wat iemand te vertellen heeft, maar wel tot welke bevolkingscategorie hij of zij behoort.




Maar ja, de hogepriesters van de ‘non-discriminatie’ hebben gesproken, en dus zal een derde van de journalisten in Terzake en Journaal uit vrouwelijke gezichten bestaan. En 12% ‘gekleurde gezichten’, op Canvas zelfs 20%.



Nu liggen de voorbeelden van “geslaagde integratie” natuurlijk voor het rapen, het volstaat de kranten open te slaan. Zo is er een sigarettensmokkelaar uit Diksmuide, een zekere M., die accijnzen en invoerrechten probeerde te ontduiken. De Belg van Pakistaanse afkomst kwam niet op het proces opdagen, en vermoedelijk is hij het land uitgevlucht. De Belgische bevolking kan dus opdraaien voor de gerechtskosten en voor de andere kosten.



Of een geval in Sint-Niklaas: omdat hij vond dat zijn islamitische godsdienst niet toeliet het hoofd te buigen voor een vrouw, blokkeerde een moslim urenlang een druk kruispunt. Hij weigerde met name instructies van vrouwelijke agenten op te volgen, waardoor alle auto’s op het kruispunt muurvast stonden. De politie kon de moslim met veel moeite uit zijn wagen halen, waarbij de man agenten aanviel.



Zo gaat dat elke dag maar door. Dit land schreeuwt gewoon om quota in de VRT-televisieprogramma’s!

Belanden onze kinderen in de armoede?

Een Limburgse topindustrieel luidde onlangs in Het Laatste Nieuws de alarmklok (19.11.2010): “België zal niet van vandaag op morgen een ontwikkelingsland zijn, maar in dat straatje zijn we wel beland”. We zijn zo slecht bezig in dit land, is de meer dan duidelijke boodschap van de heer Vaessen. “Als je over onze wegen rijdt, val je van de ene put in de andere. En als je onze schoolgebouwen of andere openbare voorzieningen betreedt, waan je je in Oost-Europa. Voor wie hier in geen jaren is geweest en ons land zo aantreft, moet dat een schok zijn”.




De loonkost is te hoog, de belastingen zijn veel te zwaar, de federale structuur kost te veel en de Belgische overheid geeft de mensen veel te weinig terug: dat verkondigen wij al jaren met het Vlaams Belang, een zoveelste reden trouwens waarom wij dringend naar onafhankelijkheid moeten.



Ook internationaal wordt het stilaan duidelijk dat België een zeer zwaar probleem heeft. Uit een recente studie van de Wereldbank en consultantbureau PwC (PricewaterhouseCooper) blijkt dat “een doorsnee Belgische kmo 57% van haar winst op de een of andere manier naar de fiscus of socialezekerheidsdiensten ziet vloeien. Dat is de zogenaamde Total Tax Rule (TTR)”, aldus een verslag in De Standaard (19.11.2010).



Behoorlijk scoort behoorlijk slecht op het vlak van de wereldfiscaliteit. Een globale belastingdruk van 57% voor zelfstandigen en kmo’s is goed voor plaats 151 op 183! Het afgelopen jaar was dit land hiermee al een plaatsje gezakt, nadat het jaar voordien een daling met vier plaatsen was geslikt. Op dit moment laten we alleen Italië en Frankrijk nog achter ons, en volgend jaar zou het wel eens kunnen zijn dat we alleen Italië nog achter ons laten. En dan vindt Jean-Luc Dehaene dat België niet meer de “oude, zieke man van Europa” is? Hallo?



Niet alleen de Wereldbank en PwC benadrukken de slechte prestaties van België op fiscaal vlak, ook de OESO en de Europese Commissie publiceerden al rapporten in dit kader.



Maar misschien geeft België de mensen veel terug in ruil voor deze zware belastingdruk, denk je dan? Mis, poes, zelfstandigen die met een maandelijks pensioen van minder dan 1.000 euro moeten rond komen, zijn legio in België. Waar gaat al dat geld naartoe?

Vlaams en links = intellectueel lui?

Men zou het haast gaan geloven als men het interview van SP.A-kopstuk Frank Vandenbroucke in De Morgen (19.11.2010) leest. Op de vraag of het voor sp.a strategisch niet verstandiger zou zijn om intenser (NOG intenser dus) met de PS samen te werken, antwoordt de voormalige minister: “Als je in Vlaanderen iets wilt betekenen als linkerzijde, is het slechtste recept dat je je politieke krachten haalt uit het feit dat je een grote zus hebt in Wallonië. Ik denk dat belgicisme geen enkele toekomst biedt”.




Als je dit aandachtig leest, en ook het volgende citaat, dan is het duidelijk hoe geïsoleerd Frank Vandenbroucke wel moet staan binnen de sp.a. Als je ziet hoe hij zijn woorden moet kiezen, hoe onderkoeld hij zijn woorden plaatst, dan is het duidelijk dat de “Vlaamse strijd” binnen de sp.a verre van gestreden is, wel integendeel. Het citaat gaat als volgt: “Er zit een intrinsieke moeilijkheid in het Belgische model. Je hebt een belangrijke Franstalige minderheid die eerder (let vooral op het woord ‘eerder’) aan de ontvangende kant van de sociale zekerheid zit. Met veel meer werklozen, lagere inkomens, een minder goede gezondheidstoestand, problemen in het onderwijs…Daarnaast heb je Vlaanderen waar diegenen die betalen, zwaarder wegen”.



Jarenlang heeft de sp.a het debat “Belgisch” gevoerd, door de “federale en interpersoonlijke solidariteit” te benadrukken als hét cement van de Belgische constructie. Het lijkt inderdaad wel alsof één steentje uit deze constructie halen – want het is inderdaad niet meer dan een constructie – het ganse federale stelsel onderuit haalt. Waarom zouden Franstaligen België behouden als zij er geen voordeel uit halen? Maar waarom zouden wij in godsnaam België moeten behouden, mijnheer Vandenbroucke?



Bepaald naïef wordt voormalig minister Vandenbroucke als hij zijn visie op de toekomst van België uitspreekt: “De vraag is of we elkaar vinden in een demarche waarin men de economische slagkracht van de gewesten versterkt, hun verantwoordelijkheid scherper stelt, maar toelaat dat het federale niveau daar de vruchten van plukt. Dan kun je aan de mensen zeggen: ‘Je toekomst is verzekerd door de nv België waarin wij als Vlaanderen meerderheidsaandeelhouders zijn’. Gaan we dat kunnen zeggen? Dat is voor mij zeer essentieel”.



Nog essentiëler, mijnheer Vandenbroucke, is een nv waar je als meerderheidsaandeelhouder iets kunt veranderen. Dankzij de “nv België”, met dank onder andere aan de socialisten, zijn Vlamingen meerderheidsaandeelhouder maar kunnen zij geen énkele beslissing nemen. Zij mogen met andere woorden het kapitaal leveren, en voor de rest hun mond houden. Dat is de nv België.



Neen, links is er nog lang niet, vrees ik.

Falend asielbeleid in België. Het moet beter!

Vrijdagmorgen 19 november hebben we – de gemeenteraadsfractie en de OCMW-raadsleden van Vlaams Belang in Roeselare – actie gevoerd aan het OCMW. Reden door de actie waren de woorden van voorzitter Geert Depondt die op de vraag van Fedasil naar meer opvang voor asielzoekers, antwoordde dat het genoeg geweest is. Roeselare doet in verhouding al meer dan genoeg.




Vreemd toch hoe mensen onder druk van de werkelijkheid soms wel tot redelijkheid kunnen komen. Onze argumenten, die in vroegere dagen door dezelfde christelijke meerderheid als ‘verzuurd’ werden afgedaan, werden nu bijna woordelijk overgenomen door de OCMW-voorzitter: want inderdaad, ons sociaal systeem komt onder druk, en behoeftige Roeselaarse burgers worden, als we niet goed uitkijken, tweederangsburgers.



Nochtans lieten de woorden van Geert Depondt een wrange nasmaak na: als de vele CD&V-gemeentebesturen en OCMW-besturen de druk voelen, waarom verandert er dan niets in Brussel? Het zijn toch dezelfde politici die het voor het zeggen hebben? De Vlaamse meerderheidspartijen beloofden in hun verkiezingsprogramma toch allemaal dat de snel-belg-wet ging worden aangepakt, dat de nationaliteitswetgeving ging verstrengen en dat de familiehereniging zou worden verstrakt? Men ging de schijnhuwelijken aanpakken en de schijnsamenlevingscontracten, weet u het nog? Wat is er gebeurd? Niets! Integendeel, op vraag van de Franstaligen werd er nog maar eens een regularisatie doorgevoerd, zodat de volgende stromen gelukszoekers hun valiezen al konden pakken. 20.000 asieldossers ondertussen, een record. En 4 tot 5.000 dossiers die niet op tijd worden afgewerkt: de volgende massaregularisatie zit er al aan te komen!



Dat het ook anders kan, bewijzen Denemarken en Nederland. In Nederland bijvoorbeeld slaagt men er zelfs in om opvangcentra te sluiten. Het strakke en harde asielbeleid en de afhandeling van een asielaanvraag op 8 dagen maken Nederland niet langer geliefd als toevluchtsoord. En Denemarken verscherpt door middel van een puntensysteem bij familiehereniging nog eens het migratiebeleid. Beloond wordt vooral academische vorming, talenkennis en beroepservaring. Het kan dus ook anders! En vooral: het moet dringend anders.

België niet meer in kopgroep eurozone

Econoom Geert Noels is iemand die economische cijfers leest en interpreteert. Zakelijk. En duidelijk mét een Belgische agenda. Maar dat belet niet dat zijn conclusies ook voor ons evenveel argumenten kunnen betekenen om toch maar zo snel als mogelijk tot een definitieve oplossing van de communautaire problematiek te komen.

Eurostaat, het Europees instituut voor statistische gegevens, publiceerde gisteren de definitieve begrotingscijfers van de eurolanden in 2009. Geert Noels heeft die cijfers ook gelezen en trekt enkele conclusies.

1^e. De zuidelijke EU-lidstaten lopen almaar meer achterstand op ten opzichte van de noordelijke landen. De Grieken hebben in 2009 een begrotingstekort van 15,4%, gevolgd door Ierland (14,4%), Spanje (11,1%), Portugal (9,3%) en Frankrijk (7,5). De noordelijke landen (Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Finland en Luxemburg) doen het dus veel beter.

2^e. Hoe meer landen uit de zuidelijke kant een beroep moeten doen op het Euro-vangnet, hoe moeilijker het wordt voor de landen uit de kopgroep om het net overeind te houden.

3^e. Ten opzichte van de kopgroep van EU-lidstaten doet België “het beduidend slechter” aldus Geert Noels. België eindigde 2009 met een tekort van 6% en een overheidsschuld van 96,2% van het bruto binnenlands product. De Belgische overheidsschuld ligt 20% hoger dat het gemiddelde van de EU-lidstaten.

Geert Noels trekt hieruit de conclusie dat België maar best zo snel mogelijk een regering op de been moet brengen om te bezuinigen. Een andere conclusie zou kunnen zijn dat men dit land maar best zo snel mogelijk moet splitsen, zodat de twee gemeenschappen op hun eigen manier de economische en financiële uitdagingen kunnen aangaan. 

Je bent positief ingesteld en je gelooft in multicultureel samenleven

Tja, de gelovigen in de weldaden van het multicultureel project hebben het niet gemakkelijk de jongste weken en maanden. Niet alleen Angela Merkel – en in haar kielzog Yves Leterme – twijfelde in het openbaar aan het succes van het samenleven van mensen uit totaal verschillende culturen, ook uit berichten in allerlei persberichten blijkt dat het van kwaad naar erger gaat.




Neem het De Coninckplein in Antwerpen, waar het Vlaams Belang onlangs een vrij spectaculaire antidrugs-actie opzette. De Standaard wijdde er begin november een uitgebreide bijdrage aan, waarvan wij u de voornaamste en maatschappelijk relevante delen niet willen onthouden.



Zo zegt een jurist: “Het is een catastrofe. Je bent positief ingesteld. Je gelooft in multicultureel samenleven. Maar dan begin je de overlast te zien. Je leert de gebruikers kennen, maar begint ook het dealen te herkennen. Dan begin je te klagen, je stapt naar de politie. Je verenigt je met je buren en stapt naar de politiek. Er wordt geluisterd (…) Maar uiteindelijk kun je alleen vaststellen dat het dealen alsmaar erger en agressiever wordt”.



Als dealers – de echte groothandelaars houden zich sowieso op in de ‘schaduw’ van het gebeuren – worden opgepakt, krijgen ze van de Dienst Vreemdelingenzaken hooguit een geschreven bevel om het land te verlaten, omdat de gesloten centra zogezegd vol zitten. Waardoor die mannen hier binnen de kortste keren opnieuw staan en hardnekkig recidiveren.”



De oplossing volgens de buurtbewoners? “De enige oplossing voor die illegale drugsdealers is ze oppakken, opsluiten in een gesloten instelling en effectief uitwijzen”. Laat dat nu toevallig – toevallig, inderdaad – de oplossing zijn die het Vlaams Belang al jaren voorstelt.

Rijpen de geesten stilaan?

Ja, er is wel iets aan het veranderen in Vlaanderen. Zelfs een gepatenteerde pessimist als uw dienaar moet de tekenen des tijds, zoals dat dan heet, geloven. Ik ben jarenlang actief geweest in de bank- en verzekeringsbranche, en heb hier een pak interessante contacten kunnen behouden. Contacten die mij bij tijd en wijle interessante invalshoeken bezorgen.




Zo was ik onlangs op bezoek bij enkele makelaars aan de kust. Verschillende van die makelaars zijn niet in de eerste plaats actief op het vlak van verzekeringen, maar wel als immobiliënmakelaars natuurlijk. Als verkopers en verhuurders van onroerend goed aan de kust. Als syndicus ten dienste van eigenaarsverenigingen.



Die makelaars wisten mij – zonder dat ze van elkaar wisten – mee te delen dat zij de sfeer bij hun klanten, meestal eigenaars van appartementen of appartementsgebouwen, nogal sterk veranderd is. Was de ganse branche decennia geleden nogal sterk Franstalig gericht, zeker in de streek van Knokke, maar ook in Oostende, en kon men zelfs bij de ‘Vlaamse’ eigenaars Franskiljonse trekken terugvinden, dan menen mijn vrienden immobiliënmakelaars (ook géén Vlaams-nationalisten, om de puntjes op de ‘i’ te zetten) dat zelfs in de immobiliën een soort “Vlaamse” revolutie zich heeft voltrokken. Men staat er nog niet op een onafhankelijkheidsstandpunt – dat is nog een brug te ver – maar men is er zeker én overtuigd Vlaams.



De reden van dit alles? Veel eigenaars, meestal mensen die in eigen regio bedrijfsleider, zaakvoerder, middenkader, kader, bediende, enzovoort zijn, veel van die eigenaars hebben hun buik vol gekregen van het Belgisch immobilisme van de jongste jaren, en zeker van het immobilisme van de jongste maanden. Steeds meer Vlaamse mede-eigenaars nemen het bijvoorbeeld niet meer dat vergaderingen in de beide landstalen verlopen. Steeds meer Vlaamse mede-eigenaars nemen het bijvoorbeeld niet meer dat herstelfirma’s uit het Brusselse in het Frans komen herstellen, of alleen Franse factuurvoorwaarden voorleggen.



De vraag stelt zich wat de toekomst ons brengt, in geval de onderhandelaars er niet uitkomen? Plooit men terug op het (tot op de draad versleten) Belgisch verhaal, of durven de Vlamingen een stap verder te zetten? Het Vlaams Belang is er klaar voor.

Slechts 68 buitenlandse criminelen naar buitenland

In de Commissie Justitie gaf de minister van Justitie, Stefaan De Clerck (CD&V) als antwoord op mijn mondelinge vraag toe dat de overbrenging van criminele buitenlanders naar hun thuisland bijzonder traag verloopt en een vrij mager resultaat kent. Ondanks mooie principes, vastgelegd in allerlei internationale verdragen, laat de praktische uitvoering vaak lang op zich wachten.




Zo werd er een conventie tussen België en Marokko gesloten, dat door België werd goedgekeurd en geratificeerd op 12 februari 2009. Maar de ratificatieprocedure loopt nog steeds in Marokko…Herhaaldelijk stuurt de federale overheidsdienst Buitenlandse Zaken een herinneringsbrief. Marokko ratificeert niet. Onderhandelingen met de Democratische Republiek Congo, Albanië en Kosovo hebben eveneens tot overeenkomsten geleid, maar alle wachten nog op ratificatie.



In totaal werden sinds 2005 (goedkeuring van het Europees Verdrag betreffende de overbrenging van gevonniste peronen en goedkeuring van het Aanvullend Protocol) slechts 68 personen van buitenlandse origine naar hun land van herkomst of nationaliteit overgebracht. Minister De Clerck betreurde het magere resultaat. Ik heb aangedrongen op harde actie van de overheid, maar ja, een ontslagnemende regering: wat wil je?



België: dweilen met de kraan open.

Als blinde lemmingen hollen we maar verder door…

Het aantal knipperlichten inzake asielmisbruik, integratieproblemen en het mislukken van het multicultureel project neemt wekelijks toe. Maar denk je dat het beleid – en zeker wat daarvoor doorgaat in België – zich hiervan ook maar iets aantrekt? Er is geen beleid, er is geen regering, maar toch besloot het federale kernkabinet onlangs (De Tijd, 10.11.2010) niet minder dan 25 miljoen extra uit te trekken voor kernopvang. Dat men uw mening hieromtrent niet heeft gevraagd, zegt u?




Voorts lazen we in Het Laatste Nieuws (12.11.2010) dat Staatssecretaris voor Sociale Integratie Philippe Courard (PS) zegt dat het weinig zin heeft om over de inplanting van een nieuw asielcentrum vooraf te overleggen met de betrokken gemeenten omdat die er zich hoe dan ook tegen verzetten. Hij is lang niet de enige PS’-er die het moeilijk heeft met democratie en inspraak van het volk.



Nochtans zijn de signalen duidelijk: dit loopt verkeerd af. Zo kwam onlangs in enkele Nederlandse weblogs de Deens psycholoog Nicola Sennels aan het woord, schrijver van het boek “Among criminal Muslims. A Psychologist’s experiences from the Copenhagen Municipality”, waarin hij zijn therapeutische werkervaringen met 150 veroordeelde moslims vergelijkt met Deense cliënten. Sennels laat zien dat diepliggende culturele en psychologische verschillen de hoofdoorzaak zijn van de gevaarlijke problemen met integratie van moslims in het Westen en de rest van de wereld waarmee we tegenwoordig geconfronteerd worden.



“Among Criminal Muslims” is makkelijk te lezen en bestaat uit interessante casussen, therapeutische adviezen en inzicht gevende vergelijkingen tussen zijn westerse en moslimse cliënten. Het officiële Deense tijdschrift voor professionele psychologen publiceerde een recensie: “Among Criminal Muslims is een provocerende eye opener: overtuigend en goed onderbouwd. Sennels schokkende conclusie is dat de westerse cultuur en de cultuur van moslims zo verschillend zijn dat ze nooit in staat zullen zijn naast elkaar te bestaan zonder hun fundamentele waarden te veranderen.



Zo zegt hijzelf: “Als psycholoog had ik de zeer unieke kans om de normaal gesproken zeer gesloten moslimgemeenschap van binnen te kunnen bekijken. De familiepatronen, het leven in de moslimwijken, hoe ze in hun land van herkomst leefden, hun kijk op religie (…) Moslims zijn, net als mensen van alle andere culturen, beïnvloed door de manier waarop ze zijn opgevoed in hun specifieke cultuur. Dat de persoonlijkheid van mensen gevormd wordt door specifieke familiepatronen, seksepatronen, hun religie en sociale normen is eigenlijk heel logisch als je psycholoog bent of op een andere manier met mensen werkt”.



De conclusie van Sennels mag hard klinken, maar laat geen twijfel over: “Ik ben er volledig van overtuigd dat integratie niet mogelijk is. En dit is de reden dat we zien dat de problemen met de maand groter worden in plaats van kleiner, ondanks de miljarden euro’s die uitgegeven worden om de zaak op te lossen. Ik ben er zeker van dat we binnen 5 jaar burgeroorlogachtige toestanden zullen hebben in de door moslims gedomineerde wijken in veel Europese steden”.

Waarom moeten het altijd allochtonen zijn?

Het valt op dat jeugdbewegingen de jongste weken het slachtoffer worden van vrij ernstige vormen van agressie. En het valt nog meer op dat het steeds allochtonen zijn die de daders zijn van deze onbeschofte daden van agressie. Waarom mag deze vraag trouwens niet gesteld worden? Waarom antwoordt de overheid steeds opnieuw met een beschaamd stilzwijgen als dit soort van vragen wordt gesteld?




Ik overdrijf? Misschien toch twee feiten van de jongste weken. Zo trokken op zaterdagmiddag 9 oktober enkele Kortrijkse scouts van deur tot deur om pannenkoeken aan de man te brengen. Met de opbrengst van de actie wilden ze hun kamp van volgende zomer in de Ardennen financieren. Maar opeens werden de scouts belaagd door een aantal allochtone jongeren. Onder bedreiging van een mes moesten de scouts een bedrag tussen de 50 en 100 euro en hun gsm afgeven. De slachtoffers bleven ongedeerd, de boefjes sloegen de vlucht.



Na intens speurwerk kon de lokale politie de bende in kaart brengen en de jongeren identificeren. Zeven minderjarigen uit Kortrijk, tussen 11 en 14 jaar oud, werden opgepakt. Dat lokte overigens bijzonder agressieve reacties uit bij hun families, die het politiekantoor van Kortrijk belaagden.



De agressie die jongeren en sympathisanten van de Chiro in Zelzate moesten ondergaan, waren nog ernstiger. Begin november werd een Chirofeest in Zelzate door een groep allochtone jongeren aangevallen. De politie heeft ondertussen in Eeklo een 15-jarige jongen opgepakt die een mes bij had tijdens een aanval op een Chirogroep in Zelzate. Bij het incident, volledig uitgelokt door de allochtone jongeren, werd een sympathisant van de jeugdbeweging levensgevaarlijk gewond door messteken. Een groep van 11 jongeren werd vrijgelaten bij gebrek aan tenlasteleggingen. Het groepje verleende geen medewerking aan het onderzoek.

Ik herhaal mijn vraag: waarom komt het geweld steeds van allochtone jongeren? En welke dringende maatregelen zal de overheid nemen om dit geweld tegen onze jongeren te stoppen?

België heeft een goede naam in het buitenland....

Seksueel verminkte vrouwen...in België

Er zijn zo van die verhalen die je doen twijfelen of we wel écht de Middeleeuwen achter ons hebben gelaten. Er zijn van die verhalen die je doen gruwelen van bepaalde godsdienstige praktijken – niet toevallig in overgrote meerderheid van islamitische strekking – als je leest tot welke gruwelijke verminkingen ze leiden.




Een Afrikaanse migrant kwam in Brussel studeren en trok dan terug naar zijn thuisland. Enkele van zijn dochters waren er besneden, maar op een dag besloot de vader dat het vanaf dan gedaan moest zijn met deze Middeleeuwse praktijken, vooral nadat een meisje in de buurt gestorven was. Het gevolg was wel dat de oma de niet besneden kleindochters verstootte als “onrein”. De sterke wil van de vader, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (03.11.2010), zorgde ervoor “dat zijn twee jongste dochters een vrij zorgeloze jeugd meemaakten”.



Tot op een dag de grootmoeder vroeg om haar te vergezellen naar haar thuisland Somalië, op reis zeg maar. De beide zusjes, die tot dan toe geen affectie van de grootmoeder hadden gekregen, gingen maar wat graag op het aanbod in. De meisjes werden vastgegrepen en een vrouw met een mes in de hand deed de rest. “Een maand lang hebben we daar gelegen, met de benen tegen mekaar gebonden. Na een paar weken waren er complicaties. Wij konden niet meer plassen. Toen de vrouwen opperden dat ze ons dan opnieuw moesten openen, zijn we van schrik beginnen plassen. Het deed allemaal vreselijk veel pijn”.



In België zijn meer dan 6.000 vrouwen besneden. En er zijn nog eens bijna 2.000 jonge vrouwen die het gevaar lopen binnen afzienbare tijd besneden te worden. Het gaat bijna altijd om vrouwen die uit islamitische landen komen, alhoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat Iran de vrouwenbesnijdenis niet toelaat (de besnijdenis kwam er overigens ook minder vaak voor). Het zou dus wel eens culturele achtergronden kunnen hebben. Het blijft in elk geval een barbaarse praktijk die verboden moet worden.

Franstaligen en scenario’s voor een plan B

Er wordt ons Vlamingen wel eens verweten dat wij te weinig Franstalige media lezen en zo te weinig op de hoogte zijn van hetgeen aan de andere kant van de taalgrens gebeurt. En dat klopt natuurlijk wel: wie van ons volgt de debatten onder andere in La Libre Belgique over het einde van België en de scenario’s voor het beruchte plan B?




Zo somt professor Berhendt (LLB, 23.10.2010) volgende mogelijkheden op: “Er zijn twee grote scenario’s van de opsplitsing van dit land. Aan de ene kant is er het scenario van de afscheiding (unilateraal of onderhandeld), aan de andere kant het scenario van het einde van de staat, wat men zou kunnen noemen de ontmanteling van de staat. De twee scenario’s onderscheiden zich fundamenteel”.



In het eerste geval, dat van secessie, maakt een deel van de staat zich los van het overige deel, dat dan de naam van de staat blijft dragen. Vlaanderen roept bijvoorbeeld zijn onafhankelijkheid uit en wordt een Vlaamse staat. De rest van België draagt verder de naam van ‘België’. Dit scenario wordt door niemand meer gevolgd, aldus de professor, ook Vlamingen zien er geen heil meer in. Volkerenrechtelijk kan de staat België zich verzetten tegen de Vlaamse onafhankelijkheid.



En nog een reden waarom de Franstaligen beter niet kiezen voor het scenario van de ontmanteling van de staat. In geval van de onderhandelde afscheiding van Vlaanderen behouden de Franstaligen de Belgische nationaliteit.



De kans dat de Vlamingen hun onafhankelijkheid uitroepen en Brussel “meepakken”, acht professor Berhendt zeer klein: “U kunt slechts dat gebied afscheiden, dat u exclusief domineert, wat niet het geval is in Brussel”.



Een ding is zeker: de Franstaligen beseffen maar al te goed, zoals professor Berhendt ook letterlijk zegt, dat “wij (België dus) vanuit een onderhandelde secessie zijn ontstaan”, wat betekent dat een secessie of een ontmanteling van de staat evengoed tot de toekomstperspectieven behoort. Beseffen de Vlamingen dit ook terdege?