U moet iemand nog een geschenk kopen en u weet niet goed wat? Welk boek moet uw schoonvader perse lezen? Of welke intellectuele bagage kan u zoon of dochterlief in 2010 meegeven? Zoek niet langer, ik wil u graag het jongste boek van barones Mia Doornaert aanbevelen, “De frivole vertwijfeling. Een weerbarstige kijk op de wereld” (*)
Ik hoor u al lachen. Een boek van een zeer feministische Belgische (ex-) journaliste, een barones daarenboven. Een dame die met het Vlaams Belang niets, maar dan ook niets te maken wil hebben. Ja, waarom niet? Men moet het bijlange niet met alles eens zijn wat deze dame op papier zet om ten eerste haar zeer vlotte pen te bewonderen, en vooral ten tweede haar moed te bewonderen waarmee zij politiek niet correcte ideeën verdedigt en blijft verdedigen, als het moet tegen de ganse persmeute in.
Neen, natuurlijk ben ik het niet met haar eens waar zij (onrechtstreeks) oproept om de Belgische constructie te redden. Ik vind haar pro-Israël en pro-Amerikaanse houding veel te geprononceerd en te weinig genuanceerd. Ik stel in dit boek trouwens ook vast dat haar Europa onmogelijk mijn Europa kan zijn. Maar goed, zelfs in die gevallen ontwikkelt ze haar ideeën tenminste op een intelligente manier. En een confrontatie van de eigen ideeën met die van een intelligente tegenstander doet altijd deugd. “Du choc des idées…”, u weet wel. Vrijheid van meningsuiting en vrijheid van pers is een fundamenteel principe van ons continent, daarover zijn mevrouw Doornaert en ikzelf het in elk geval eens.
Want daarover gaat het de jongste decennia steeds meer. De verdediging van onze basiswaarden en van onze Europese regels van het spel. Dat is ook de hoofdreden waarom ik dit boek durf aanbevelen: barones Doornaert schenkt in haar boek tenminste aandacht aan de opmars van een bepaald militant en zeer onverdraagzaam islamisme en wijst de Europese bewindvoerders op hun verantwoordelijkheid. “Je kunt er niet naast kijken dat Europa voor het eerst te maken krijgt met een massale immigratie die, om het zacht te zeggen, moeite heeft met basiswaarden van onze democratie zoals vrije meningsuiting, gelijkberechtiging voor vrouwen, tolerantie of niet-discriminatie van homoseksuelen”.
Het feit dat mevrouw Doornaert doorgaat voor een progressief denkend iemand, belet haar in elk geval niet te wijzen op de grote verantwoordelijkheid van de linkse partijen. Zo schrijft ze: “Opvallend, en verontrustend, was dat juist de progressieve partijen verkozen naast dat geweld tegen vrouwen te kijken. IJveren voor zelfs elementaire rechten van vrouwen was plots niet meer progressief maar reactionair geworden, een dekmantel voor racisme en ‘islamofobie’”.
Als een moderne Cassandra waarschuwt Doornaert tenslotte Europa voor het toegeven aan de eisen van de islam en voor het opgeven van haar vrijheden, haar waarden en gebruiken. “Brusselse vrederechters kunnen eindeloze verhalen vertellen over de constante druk op onze democratische levenswijze. Een moslim die in een rijhuis in een Brusselse gemeente woont, komt klacht indienen tegen een buurvrouw. Haar fout: ze werkt in haar tuin in een mouwloos topje en bermuda. Het zielenheil van zijn vrouw en kinderen lopen gevaar want ze kunnen dat immorele spektakel vanuit de bovenramen zien”.
Vreemd toch, zegt de schrijfster: “opkomen voor de vrije meningsuiting is een uiting geworden van de ‘verrechtsing’ van onze democratische maatschappijen”. En dus ‘slecht’, hoor je haar denken.
Er staat nog veel meer in dit boek, zeker ook heel wat zaken die zullen irriteren. Maar ook heel wat teksten die een waardevolle aanzet zijn tot discussie. Mevrouw Doornaert vindt dat kritiek op de islam moet kunnen. Onvoorwaardelijk.
Kopen dus dit boek. Of cadeau doen.
(*) Doornaert, M., “De frivole vertwijfeling. Een weerbarstige kijk op de wereld”, 2009, Lannoo, Tielt, 244 pagina’s. ISBN 978 – 90 - 209 – 86167.
