We dragen vandaag een grote Vlaamse dame ten grave. Dit schrijf ik niet met valse tremelo’s of in een vlaag van pseudo-sentimentaliteit, want ik kende Huguette vrij goed. Zij hield ook niet van valse of pseudo-sentimentaliteit. Huguette De Bleecker-Ingelaere overleed op 68-jarige leeftijd, na een korte, hevige ziekte, waar ze zich manmoedig tegen verzette.
Zoals ze trouwens alles in het leven manmoedig te lijf ging. Huguette was een fenomeen: zowel nationaliste als feministe. Zij stichtte de F.V.V. (in mijn jonge jaren bevond het FVV-secretariaat zich in de Bennesteeg in Gent), de Federatie van Vlaamse Vrouwen, en was jarenlang actief (ook als lokaal en provinciaal mandataris) in de Volksunie van Gent. Het is in die jaren 70 en 80 van de vorige eeuw dat wij, jonge rechtse dissidenten binnen de Vlaamse Beweging, haar wel eens ontmoetten in de ‘oude’ Roeland, zowat het verzamellokaal van alles wat nationalistisch was in Gent. Zij verstond onze jonge, rechtse dissidentie niet, zij verstond het Vlaams Blok, Voorpost en NSV niet, en wij, wij verstonden haar ‘progressief feminisme’ niet.
Ik heb Huguette eigenlijk pas echt leren kennen en waarderen binnen de V.V.B., de Vlaamse Volksbeweging. Op dat moment bleek dat haar ‘feminisme’ best wel veel raakpunten had met ons radicaal en rechts nationalisme, veel meer dan wij – en zij! – hadden gedacht. Op dat moment bleek ook dat zij volledig achter het onafhankelijkheidsstreven van de V.V.B. stond, voor ons een revelatie.
Ik heb haar leren waarderen als historica, ik heb haar gevoel voor humor leren waarderen, die humor met de licht-cynische ondertoontje. Ik heb haar leren waarderen op zovele Vlaamse manifestaties, waar ze wel eens haar gulle lacht liet weerklinken.
Huguette, vaart wel! Ik groet diep, uit eerbied en uit dankbaarheid. Vlaanderen wordt een stukje stiller vandaag.
