POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 30 november 2012

Met Spanje lukt het niet meer


De lezer zal het mij niet kwalijk nemen dat ik nog even op het conflict tussen Spanje en Catalonië terugkom. Op 25 november hebben de Catalanen een nieuw parlement gekozen, dat de weg moest effenen naar een referendum. Maar in de aanloop van deze parlementsverkiezingen konden we kennis nemen van een aantal stellingen die meer dan gelijklopend zijn met die, die ook in België worden gebruikt.
Wat dacht u van deze socio-economische stelling: “Wij (de Catalanen dus) moeten meer besparen om elders in Spanje de gaten dicht te rijden. Onze fiscale druk zit op het peil van Scandinavische landen, terwijl we diensten van een Afrikaans land in de plaats krijgen. Met Spanje lukt het niet meer, dat hebben de mensen nu wel ingezien”.
Catalonië kent een jaarlijkse financiële transfer naar Spanje van ongeveer 16 miljard euro.  Ook dat cijfer zal u wellicht bekend in de oren klinken, geachte lezer? 

donderdag 29 november 2012

Toespraak collega Hagen Goyvaerts naar aanleiding van begrotingsbesprekingen in Kamer


Excellenties, waarde collega’s, Mijnheer de eerste-minister,
het heeft wel wat geduurd, maar 6 weken later dan de vooropgestelde datum van 9 oktober heeft u de weg naar het parlement gevonden met een soort van regeerverklaring annex begrotingsakkoord met een daarbij horend relanceplan onder de arm, of wat althans daarvoor moet doorgaan. Maar zoals het spreekwoord zegt : beter laat dan nooit. Voor u een kwestie van op koers te blijven, naar heb ik begrepen. Ik meen begrepen te hebben dat het aanvankelijk bedoeling was om meteen ook de begroting 2014 mee aan te pakken. Maar daar hebben in de afgelopen dagen niets meer van gehoord. Althans niet in die mate dat ik contouren van de begroting 2014 zie opdagen.
U zult moeten toegeven dat ook deze keer de onderhandelingen weer geen fraai beeld hebben achtergelaten van de interne slagvaardigheid van deze regering Di Rupo.
Sinds gisteren hebben we kennis kunnen nemen van uw beleidsverklaring, dito begrotingsakkoord voor 2013. Normaliter zouden we ook nog een financiële nota als bijlage bij uw beleidsverklaring mogen verwachten, maar sinds het begin van de jaren 2000 is dat blijkbaar een in onbruik geraakte gewoonte, terwijl een financiële nota juist een toegevoegde waarde heeft voor de volksvertegenwoordiging. Kwestie van te kunnen begrijpen hoe uw begrotingsakkoord is opgebouwd met belastingverhogingen, besparingen, eenmalige maatregelen __want ook deze keer zijn er weer “one shots” __ en andere hokus-pokus-maatregelen.

De stelling van het Vlaams Belang is dat uw begroting opnieuw een typische Di Rupo begroting is geworden en dus meteen ook een typisch Belgische begroting. Ik spreek van een typisch Belgische begroting omdat ze telkens een politiek ideologisch compromis moet bevatten, zeg maar een compromis tussen 6 partijen, een compromis tussen een socialistische ideologische as en een liberale ideologische as. Een compromis tussen de linkerzijde en de rechterzijde van het politieke spectrum.
Maar dat is nog niet alles, een Belgische begroting is ook een compromis tussen het Noorden en het Zuiden van dit land. Een compromis tussen Vlamingen en Franstaligen. Op zich is er niks tegen een compromis, de vraag is wel of er binnen een Belgische context nog wel een eerbaar compromis mogelijk is. En dat is telkens de zwakte van een Belgische begroting. Dat was ook het geval met uw eerste begroting voor het jaar 2012 waar uw 1ste besparingsronde vooral bestond uit extra belastingen en verkapte belastingverhogingen.
En laat het ons toch nog maar eens zeggen: deze federale regering heeft geen meerderheid in Vlaanderen. Ik weet wel dat CD&V, Open VLD en Sp.a zich daar niet teveel van aantrekken, maar ik heb de overtuiging dat de kiezer daar wel van wakker ligt. Het Vlaams Belang is van oordeel dat het federale niveau het politieke graf is geworden van de Vlaamse regeringspartijen. Ze laten zich Vlaams verkiezen, maar ze handelen Belgisch.  Door zo te handelen en het argument van de “redelijke verantwoordelijkheidszin” te gebruiken denken ze daarmee voor de publieke opinie weg te komen.
Ondertussen klinken de Vlaamse traditionele B partijen zich vast aan de Belgische macht en worden ze gedegradeerd tot de hulpelozen van de macht. Het uitgangspunt van Vlaams Belang is altijd duidelijk geweest. Wat we als Vlamingen nodig hebben op het vlak van arbeidsmarktbeleid, op het vlak van fiscaal beleid, op het vlak van socio-economische beleid zal dus nooit in een Belgische begroting staan. Dat heeft alles te maken met het feit dat het Noorden van het land, en daarmee bedoel ik Vlaanderen, dat nu al jarenlang overwegend “rechts” stemt, een daarmee overeenstemmend beleid verwacht.
Het is trouwens ook het Noorden van het land dat ieder begrotingsjaar een extra cheque van 6 tot 12 miljard euro op tafel legt door de transferts van Noord naar Zuid te betalen. Terwijl het zuiden van het land, Wallonië dus, in hoofdzaak links stemt, zich aan de uier van de transferts blijft laven en bovendien zijn stemgedrag wel vertaald ziet in een federale linkse regering.
Wat de kwestie van het relanceplan betreft. Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Het is een goede zaak de begrotingsopmaak te koppelen aan economische relancemaatregelen. De Vlaamse ondernemers “happen”, of beter gezegd “snakken” om zuurstof. Terwijl de NV België nog geen al te zware averij opliep tijdens de zware crisis in 2009 regent het dit jaar wel faillissementen. Graydon berekende dat in oktober de falingen met 7,2% toenamen op jaarbasis. Vooral de open Vlaamse economie lijdt onder de faillissementsgolf + 10% op jaarbasis terwijl in Brussel en Wallonië tot nu toe slechts sprake is van een lichte stijging. Voor oktober 2012 gaat het over 1.210 bedrijven, een nieuw absoluut record. Sinds begin dit jaar gingen al meer dan 9.000 ondernemingen over kop. Bijzonder verontrustend is dat steeds meer grote bedrijven op de fles gaan. Tot dusver gingen in 2012 welgeteld 12 bedrijven met minstens 100 werknemers failliet ; dat is 1 per maand. Inzake jobverlies was oktober een gitzwarte maand, ook voor grotere bedrijven.
Stuk voor stuk sociale drama’s die mede het gevolg zijn van een gebrek aan beleid over de afgelopen decennia om tot een gunstiger socio-economisch kader te komen. Het is een illusie te denken dat dergelijke massale ontslagrondes geen invloed zou hebben op de economische groei. Het Vlaams Belang pleit al lang voor een correcte toepassing van de wet op het concurrentievermogen uit 1996 om tenminste de loonkloof niet verder te laten oplopen. Een hervorming van de index gericht op een indexering op het netto-loon, zou de binnenlandse loonkost meer in lijn brengen met deze in de ons omringende landen. Centen in plaats van procenten, daar draait het voor de man en de vrouw in straat om de eindjes maand na maand aan elkaar te kunnen knopen.
Eens temeer blijkt een discussie over de index onmogelijk, waardoor het behaalde compromis inzake de loonproblematiek de loonhandicap slechts in geringe mate zal verbeteren. Een loonstop buiten indexering en baremaverhogingen is niet van die aard om het surplus op korte termijn weg te werken. Waarschijnlijk zal een afremming van de stijging een realistischer evolutie worden. We vrezen ook dat de hervorming van de indexkorf door meer rekening te houden met goedkopere witte producten, niet meer dan een doekje voor het bloeden zal zijn. De buurlanden zitten immers ook niet stil. Of we het nu toejuichen of niet, Duitsland blijft nog steeds de kampioen inzake loonmatiging. Het Vlaams Belang wil hier geen pleidooi houden voor een maatschappij gebaseerd op hamburgerjobs, maar we kunnen de verschillen niet onder de mat blijven vegen ten koste van de gestage achteruitgang van onze concurrentiekracht. Concurrentieverlies en economische achteruitgang leiden ontegensprekelijk tot verlies van welvaart en welzijn. Weliswaar zijn de eerste stappen gezet om deze achteruitgang te stoppen, maar van een ommekeer zal de eerste jaren nog geen sprake zijn. Voor de lastenverlaging wordt in 2013 een bedrag van 300 miljoen euro uitgetrokken; samen met de loonstop moet deze maatregel de loonhandicap de eerste twee jaar met 1,6% doen dalen om tegen 2018 volledig verdwenen te zijn. Op een totale loonmassa van 150 miljard euro in de private sector is dat een verbetering van amper 0,27%. Vandaar dat dit voor het Vlaams Belang de spreekwoordelijke homeopatische druppel is op een gloeiend hete plaat. En de cijfers gaan maar op zolang de buurlanden ook geen inspanningen leveren om hun loonlasten te verminderen, wat ze mijn inziens in de komende jaren ook zullen blijven doen. De hooggespannen verwachtingen inzake de verbetering van de concurrentiepositie worden helemaal niet ingelost. Het zou dan ook eerlijker zijn te spreken van een symbolische, eerste stap in plaats van een structurele verbetering.
En laat het ook nog maar eens gezegd zijn: 300 miljoen euro lastenverlaging in 2013 voor pakweg 100.000 bedrijven. Dat staat toch wel in schril contrast met de 700 miljoen euro subsidies die deze federale regering zal investeren in 4 windmolenparken. Vervolgens zijn we uitermate benieuwd wat de tewerkstellingseffecten van de vooropgestelde 300 miljoen euro lastenverlaging zullen zijn. Op basis van berekeningen kan worden gesteld dat de voorgestelde loonlastenverlaging een tewerkstellingseffect zal opleveren van de grootte-orde van 5.000 à 10.000 nieuwe jobs. Dat zal amper voldoende zijn om het verlies aan tewerkstelling bij Ford Genk te compenseren. En dus stellen we ons de vraag of dit een heus relanceplan kan genoemd worden. Laat staan dat dit relanceplan voor de nodige zuurstof voor de economie en de bedrijven zal zorgen. Is dat de “boost voor de economie en tewerkstelling” waarover de eerste-minister sprak tijdens de persvoorstelling van het begrotingsakkoord? Ik moet zeggen dat ik een andere interpretatie geef aan de omschrijving “boost”. Dit relanceplan is geen energiedrank voor het bedrijfsleven, dit is gewoon slappe koffie zonder suiker. Daar kikker je misschien even van op maar je geraakt er geen 100 meter mee vooruit.

Laat ik het toch ook nog even hebben over een aantal fiscale maatregelen. Deze regering beweert wel “dat ze de burgers maximaal gespaard heeft”. Sta mij toe om te zeggen dat deze bewering niet opgaat. Maar men kan de citroen niet blijven uitpersen. We kennen immers al de hoogste belastingsdruk van de wereld. Deze regering heeft wel een bevriezing van de lonen voorzien, maar het Vlaams Belang had liever gezien dat u een bevriezing van de belastingsdruk had voorzien.

Meneer de Eerste minister, ik heb u gisteren goed beluisterd. U stelde gisteren een nieuw fiscaal pact voor; een belastinghervorming die eindelijk voor een rechtvaardiger verdeling van de fiscale druk moet zorgen. Het Vlaams Belang heeft steeds geijverd voor een eenvoudig fiscaal stelsel met een zo laag mogelijke belastingdruk. Momenteel bedraagt het overheidsbeslag al meer dan 54%. België komt hiermee op een nipte derde plaats na Finland en Frankrijk. In een land met een zeer hoge fiscale en parafiscale druk is het ondenkbaar om nog nieuwe lasten in te voeren, zonder dat andere belastingen verlaagd worden. Zeker nu de vergrijzing toeneemt, is een daling van de (para-)fiscale druk op arbeid noodzakelijk. Een verschuiving van de belastingdruk, bijvoorbeeld naar milieugerelateerde heffingen, moet dus overwogen kunnen worden. De totale (para-)fiscale druk mag echter onder geen geval toenemen en moet dalen, waarbij het Europees gemiddelde de eerste doelstelling vormt. Met dergelijke doelstelling zal het Vlaams Belang constructief aan de hervorming meewerken. Sta mij toe om bij het fiscale luik van uw begrotingsakkoord toch een aantal bedenkingen te plaatsen. We stellen ook vast dat deze begrotingsopmaak wel degelijk een impact zal hebben op de portemonnee van de man en vrouw in de straat. Diegenen die in het bezit zijn van kasbons, aandelen en staatsobligaties zullen het gelag betalen door een roerende voorheffing van 25%. Deze regering is nog maar een goed jaar aan de slag en u presteert het om de roerende voorheffing in een hinkstapsprong van 15 over 21 naar 25% te tillen. Maar we vernemen van de minister van Financiën dat de burgers gelukkig moeten zijn, want de roerende voorheffing is bevrijdend. Tot een volgende keer waarschijnlijk want dan wordt ze met een volgende politieke pennentrek weer afgevoerd. Er is een interessante studie verschenen bij ING onder de titel “de belgen sparen”. Het is algemeen geweten dat de inwoners van dit land tot de spaarkampioenen van de eurozone behoren. Wie is er andermaal de dupe van de verhoging van de roerende voorheffing naar 25%? Inderdaad dat landsgedeelte waar er nog gespaard wordt onder de vorm van verschillende soorten van financiële producten. De spaarquote ligt het hoogst in de gezinnen met een gezinshoofd tussen de 30 en de 39 jaar, ook al heeft hij niet het hoogste inkomen. Voor de die gezinnen is de verdeling als volgt : VL : 10.000 €/jaar  W : amper 5.200 €/jaar B : 7.200 €/ jaar

Dus wie is er de klos? Inderdaad de Vlaamse spaarder. Wie betaalt weer mee aan de Belgische factuur? Inderdaad, de Vlaamse spaarder.

Dan hebben we nog de stijging van 80% voor de levensverzekeringen. De optrekking van 1,1 naar 2% holt de beleggingsverzekering van de kleine spaarder, van de “pater bonus familias” die voor veiligheid en zekerheid koos met het oog op een pensioenspaarpotje helemaal uit. Dit de zoveelste gijzeling van de werkende middenklasse.
De fiscale trofee in dit begrotingsakkoord is ongetwijfeld een zoveelste “laatste ronde” fiscale regularisatie. Ik herinner me nog dat de staatssecretaris voor fraudebestrijding John Crombez onlangs in het programma De Zevende Dag nog verklaarde “dat fraudeurs geen tweede kans mogen krijgen”. Zo zie je maar met die socialisten. Door voor de zoveelste keer een laatste kans op fiscale regularisatie aan te kondigen, verdwijnt de geloofwaardigheid van de maatregel en verkleint de kans dat eventuele bekeerlingen hun zwarte vermogens braaf repatriëren. Het klopt dat de mazen van het Europese net inzake buitenlandse tegoeden steeds kleiner wordt, maar daar tegenover staat dat de werkelijk grote vermogens vertrekken richting Azië. In alle geval de fiscale regularisatie is weer een zuivere éénmalige maatregel. Het gegeven dat deze regering opnieuw zijn toevlucht zoekt tot een fiscale regularisatie toont immers aan dat het fiscaal beleid in het verleden gefaald heeft. De hamvraag die zich stelt, is of er in de toekomst een performant systeem in de plaats zal komen die belastingontduiking zal tegengaan. Daarop heeft de regering Di Rupo blijkbaar geen antwoord geboden en beperkt ze zich door om de zoveel jaar een fiscale regularisatie te voeren onder het motto “ dat het deze keer de laatste keer zal zijn”. Maar we weten ondertussen dat het geen zoden aan de dijk brengt.

Hoe zit het trouwens met de toekomstige uitdagingen? Wat gaat deze regering doen aan de toekomstige uitdagingen? De toekomstige uitdagingen zijn immers niet van de minste: de vergrijzing en de schuld. En juist over onderwerpen waarmee tientallen miljarden euro’s zijn gemoeid, wordt in de begrotingsakkoord niks gerept. Nochtans worden beide problemen nu wel bijzonder actueel.

Vergrijzing

Amper een maand geleden stelde Studiecommissie voor de Vergrijzing haar jongste rapport voor. En de voorspellingen zijn niet rooskleurig. Tegen 2060 zullen de vergrijzingskosten toenemen met 6,1% bbp tot 31,4% of 22,6 miljard euro. Nog eens 2,6 miljard meer dan vorig jaar voorspeld. De pensioenhervorming van Van Quickenborne zal lang niet volstaan om de tegenvallende economische omstandigheden te compenseren: de vergrijzingscommissie berekende dat het effect van de genomen maatregelen de factuur met amper 0,3 procentpunt bbp zou verlagen. De vergrijzingsproblematiek is niet nieuw. Reeds in de jaren ’90 waarschuwde gewezen minister van pensioenen en sp.a-er Willockx voor de oplopende vergrijzingskosten. Het in 2001 door huidig vice-premier en sp.a-er Johan Vande Lanotte opgerichte Zilverfonds als de pensioenreserve, als appeltje voor de dorst voor de gepensioneerden is ondertussen een stille dood gestorven. Er staat nog wel ergens een schuldbekentenis van de staat aan de staat van 21 miljard euro op een bierviltje geschreven, maar dat is het dan ook. Ieder euro die deze of een volgende regering uit het zilverfonds wil halen, komt onmiddellijk bij de torenhoge staatsschuld. Van het scharnierjaar 2004, het jaar dat volgens sp.a-ers Vande Lanotte en Vandenbroucke voor een ommekeer ging zorgen, is niets terechtgekomen. De sociale welvaartstaat is voorbijgetrokken maar er is niets verandert. Structurele maatregelen om de vergrijzing op te vangen blijven jaar na jaar afwezig terwijl de pensioengerelateerde budgettaire onweerswolken nu wel snel naderen.

De staatsschuld

Ook de Belgische staatsschuld neemt weer gevaarlijke proporties aan. De cijfers spreken voor zich. De federale staat had eind oktober 368,5 miljard euro schuld. In 1993 was de schuldgraad gestegen tot bijna 138% bbp. De volgende 14 jaar daalde de schuld gestaag tot 84% in 2007. De banken- en kredietcrisis hebben deze dalende trend drastisch doen omslaan. Dit jaar stijgt de schuld weer tot boven de psychologische drempel van 100%. Bepaalde maatregelen waren inderdaad noodzakelijk, maar dit betekent niet dat de schuldgraad onbeperkt mag en kan blijven stijgen. Nieuwe schokken die de schuld beïnvloeden zijn niet uit te sluiten. De definitieve waarborgregeling voor de noodlijdende restholding Dexia verbindt België tot 43,7 miljard euro aan garanties of ongeveer 12% bbp. Ondertussen daalt de contractuele vergoeding hiervoor van 90 naar 5 basispunten. Een wel erg magere premie voor miljarden euro aan risico. Ook de evolutie van de Griekse schuld wordt stilaan dramatisch. Nu zelfs de gouverneur van de NBB openlijk pleit voor een kwijtschelding, wordt dit steeds waarschijnlijker. Dit zou betekenen dat de financierende landen daadwerkelijk een deel van hun vorderingen op Griekenland moeten afschrijven. Dergelijke maatregel zou voor België al vlug oplopen tot een afschrijving van miljarden euro’s. En we spreken dan nog niet over de blanco cheque die België heeft overgemaakt aan het nieuwe Europese noodfonds, het ESM.

De Belgische begroting heeft geen buffers om dergelijke tegenvallers in het komende jaar op te vangen. Er worden geen maatregelen voorzien om de nefaste evolutie in de vergrijzing en de schuld op te vangen. Noodzakelijke beslissingen worden alweer uitgesteld, terwijl net een significante afbouw van de enorme schuld de beste garantie is om de vergrijzingskosten op termijn op te vangen. De inertie van deze regering verzwaart enkel de hypotheek voor de huidige en toekomstige generaties.

De begroting 2013 blijft op het budgettair uitgestippelde pad. En er wordt zelfs een begin gemaakt van een verbetering van de concurrentiekracht. Dit zijn inderdaad positieve punten, maar hiermee is ook alles gezegd. Er werden geen potten gebroken bij de opmaak van de begroting. Het is zoals gewoonlijk een amalgaam van diverse maatregelen geworden, waarbij een gezonde langetermijnvisie niet terug te vinden is. Taboes worden niet doorbroken: de index blijft stevig in het systeem verankerd, de pensioenproblematiek wordt niet aangepakt, van een echte verschuiving in de fiscaliteit is geen sprake. In het beste geval zal de loonhandicap iets afnemen, maar zodra de buurlanden hun eigen loonlasten aanpakken zal ook dit concurrentieverbeterend effect verdwijnen. De economische omgeving en de vooruitzichten zijn echter te somber om te volstaan met symptoombestrijding. De koopkracht wordt trouwens wel degelijk beperkt door nieuwe lasten en de loonstop. De onzekerheid en het pessimisme over de toekomst verdwijnt niet, wat een herleving van de consumptie in de weg staat. Het is alweer een begroting van de gemiste kansen geworden.

Conclusie

De oefening is echter ook nog niet af. De regering Di Rupo mag er dan al in minder dan 1 jaar in geslaagd zijn om een inspanning van 18 miljard euro te leveren, wat inderdaad geen sinecure is, toch zal dit de toekomstige inspanningen niet verminderen. Om in 2015 een evenwicht te verzekeren zal nog minstens 8 miljard euro moeten gevonden worden. En dit in het optimistische scenario dat de Griekse crisis geen extra geld zal kosten, dat de financiële gezondheid van Dexia stilaan verbetert, maar vooral dat de groei minstens op peil blijft. En vooral dit laatste is – gezien de massale ontslagrondes – hoe langer hoe onwaarschijnlijker. De kans is dan ook groot dat de begroting reeds binnen enkele maanden bijgestuurd moet worden. De voorliggende begrotingsoefening werd hier en in de media al vaak vergeleken met de inspanningen in Nederland. De vraag is echter niet wie de grootste inspanning levert in welk tijdsbestek, maar wel welke visie de begroting heeft.

In Nederland is er tenminste duidelijkheid. Nederland toont aan dat het anders kan door maatregelen te nemen die voor 75% bestaan uit een vermindering van de uitgaven. De beperkte lastenverhogingen gebeurt dan nog binnen het kader van een verschuiving van de fiscaliteit. Zo moet de reeds afgesproken btw-verhoging tot 21% en de vermindering van de hypotheekaftrek een verlaging van de tarieven van de belastingen op inkomen compenseren. Nederland wil structureel hervormen en hierbij sneuvelden verschillende taboes, zowel aan de linker- als rechterzijde. Naast de vermindering van de hypotheekaftrek – een symbooldossier voor de liberale VVD waar niet aan geraakt mocht worden – is er een akkoord om op termijn de pensioenleeftijd te koppelen aan de levensverwachting en de werkloosheidsuitkeringen fors te beperken in de tijd, dossiers die wellicht moeilijk te slikken waren voor de PvdA. Nederland heeft een begroting gebouwd op structurele maatregelen gericht op de toekomst, waarbij de kosten zo weinig mogelijk op de burgers afgewend worden. Holland is terug gidsland wat het budgettair beleid betreft. Hiervoor is echter echte politieke moed nodig, wat nog nooit de sterkste kant is geweest van de Belgische regering. Het Hollands model is evenwel niet toepasbaar in België, waar de ideologische verschillen samenvallen met de communautaire breuklijn. Een eerbaar compromis tussen de ontvangers van de transfers en de financiers van de geldstromen is onmogelijk. Een majeur compromis a la Hollandaise, waarbij linker- en rechterzijde samenwerken voor de toekomst van het land, komt er in België nooit, precies omwille van de tegengestelde belangen tussen Vlamingen en Walen. Budgettair beleid in België komt dus in het beste geval neer op blijven aanmodderen, zoals ook nu weer het geval is. De regering heeft dit land weer een jaartje gered en volgend jaar zien we wel weer. Voor het Vlaams Belang is het allemaal veel te veel politieke tactiek op korte termijn en veel te weinig strategie voor de toekomst.

Een ideologische big bang, een gezamenlijk beleid zonder taboes gericht op de toekomst is onhaalbaar. En dit zal niet veranderen tot de kruik barst. En bijgevolg tot het land barst.

En bijgevolg moeten we weg van het belgicisme als dernier carré, als laatste houvast voor de tripartite-gezinden. We moeten weg van het belgicisme als troost voor de geknakte idealen, we moeten weg van het belgicisme voor wie van geen hout pijlen weet te maken. In alle geval, bij iedere begrotingsopmaak zaait u steeds meer kiemen die tot het uiteenvallen van dit land zullen leiden. En dat moment komt steeds meer dichterbij, of u dat nu graag hoort of niet. En daar kunnen we als Vlaams-nationale partij en voortrekker van de Vlaamse onafhankelijkheid en de ordelijke opdeling van dit land alleen maar verheugd over zijn. Ik dank u voor uw aandacht.

Hagen Goyvaerts Volksvertegenwoordiger

22 november 2012.

woensdag 28 november 2012

De begroting met de grootste ambitie?


Er is het debat over de zogenaamde begroting geweest in de Kamer. Echt inspirerend vonden we de leden van deze regering niet, tenzij staatssecretaris Maggie De Block, die er de groene fractie op wees dat het juist niet toepassen van regels en het niet verstrengen van rechtsregels verantwoordelijk is voor het aantrekken van mensen die normaal gezien geen enkele kans op asiel zouden mogen maken. En nu nog de regels verstrengen, mevrouw De Block.
Ondertussen is de burger in dit land nog nooit zo pessimistisch geweest, zo blijkt uit de maandelijkse enquête over consumentenvertrouwen van de Nationale Bank. Herstructureringen, faillissementen, jobverlies. En ondertussen zit de regering in de zakken van u en mij. De (vooral Vlaamse) middenklasse zal de tekorten weer al eens moeten opvullen.
Zo loopt de verzekeringstaks onder de regering Di Rupo op van 1,1 naar 2%. Wat de woordvoerder van de vereniging van verzekeringsmaatschappijen doet zeggen: “Een stabiele financieringsbron als de levensverzekeringen op die manier treffen, dreigt de financiering van de staatsschuld te ondermijnen”.  Maar er is meer: dit dreigt een dramatisch punt te worden voor de veiligste vorm van voorzorgssparen. Mensen zullen ook deze producten minder dan vroeger onderschrijven. Verzekeringsmaatschappijen zullen minder inkomsten genereren, en zullen dus minder investeren in Belgische overheidsobligaties.
Fiscalist Michel Maus is héél duidelijk: de modaal werkende burger wordt gegijzeld. Dit keer moet namelijk het appeltje voor de dorst eraan geloven: een verhoging van de roerende voorheffing op zichtrekeningen, kasbons, termijnrekeningen, en obligaties kan je toch moeilijk een rijkentaks noemen. Daarenboven worden de taksen op de levensverzekeringen verhoogd, de typische “goedehuisvaderbeleggingen”. Slecht nieuws dus voor de 1,24 miljoen burgers die via zo’n verzekering sparen voor hun pensioen.
Professor Matthijs (UGent en VUB) is niet minder scherp: “Dit is een begroting van de gemiste kans, omdat structurele maatregelen uitblijven. De regering bespaart en dus zijn er verliezers: de middenklasse”.
De regering Di Rupo maakte er zich in de Kamer op een spottende manier van af. Maar in Vlaanderen wordt deze begroting ongeveer afgekraakt. De traditionele Vlaamse partijen, christendemocraten, liberalen en socialisten, moeten toch beseffen dat hun populariteit ongeveer aan het vriespunt moet zitten? Misschien haalt deze begroting de geschiedenisboekjes wel als begroting die het begin van het einde van België inluidde?  

dinsdag 27 november 2012

Respect voor onze taal, zéker op ons grondgebied


“De Zes”, het driemaandelijks tijdschrift voor Vlamingen in de zes (faciliteitengemeenten) en sympathisanten elders, verschijnt dit jaar in zijn 24ste jaargang. Een onvolprezen tijdschrift, dat Vlaanderen inlicht over het wel en het wee in de faciliteitengemeenten. Een abonnement op “De Zes”, dat in een oplage van 48.000 exemplaren verschijnt, kost slechts 13 euro (steunabonnement) of 3 euro in gewoon abonnement.
Ik maak misbruik van uw tijd, beste lezer, om het tijdschrift in het zonnetje te zetten en u aan te raden een abonnement te nemen. Waarom? Er bestaat gewoon geen betere manier om u te informeren over de toestand van de Vlamingen en de initiatieven van de Franstaligen in dit stukje Vlaanderen rond Brussel.
Eén grappige anekdote uit het jongste nummer? “Op een gedrukt eentalig Frans aanplakbiljet biedt professeur de guitare Sergio zijn muzikale diensten aan. Om ook Nederlandstalige klanten aan te spreken, heeft hij er met kogelpen bijgeschreven: ‘Ik cursus geeve met gitaar vanaf ses yaar’”.
“De Zes” biedt in haar nummer november-januari een pak nuttige informatie over de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen in de zes faciliteitengemeenten, over de uitslagen van Vlaamse, van Franstalige en van taalgemengde lijsten. Het blad verschijnt zonder subsidie en is uw steun dus meer dan waard.
Bankrekeningnummer: BE82 4366 2473 9168 

maandag 26 november 2012

Catalonië neemt weldra heft in eigen handen


Onlangs was ik met de Kamerfractie in Catalonië, toevallig of niet hét land dat zichzelf als de volgende lidstaat van de Europese Unie presenteert. Er zijn verkiezingen in Catalonië en politieke discussies draaien er al een tijd om één centraal thema: hoe snel moet Catalonië onafhankelijk worden? En hoever moet die onafhankelijkheid gaan?
Uit peilingen blijkt dat partijen die zich als independentisten opstellen, het goed doen. Politiek Spanje beeft, zoveel is duidelijk, en dan worden alle middelen uit de kast gehaald om het onafhankelijkheidsproces in Catalonië tegen te houden. Volgens persberichten (onder andere in De Standaard) “zet Catalonië naar wens van zijn regeringsleider Artur Mas vanaf januari de eerste stappen richting onafhankelijkheid. “We zullen geen tijd verliezen”, zei Mas maandag. Mas heeft voor komende zondag nieuwe verkiezingen in de noordoostelijke regio van Spanje uitgeschreven. Volgens de jongste peilingen zal de door Mas aangevoerde nationalistische partij CiU naast de absolute meerderheid grijpen. Maar Mas zei dat hij het onafhankelijkheidsproces ook dan zal doorvoeren indien zijn partij enkel de eenvoudige meerderheid in het parlement bereikt.” Ondertussen is gebleken dat Mas inderdaad een fors verlies moet incasseren, maar dat hij samen met andere independentische, nationalistische partijen over een ruime meerderheid beschikt in Catalonië om een referendum uit te schrijven.
Wat tijdens een bezoek aan Catalonië opvalt, is het algemeen verspreide nationalistisch gevoel: iedereen voelt zich Catalaan, en uit gesprekken blijkt dat vrijwel bijzonder velen de stap naar onafhankelijkheid willen zetten. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zich als Catalaan uit, de vele vlaggen. De fierheid op de eigen tradities en de positiviteit waarmee men de eigen identiteit in de verf zet.
Wie zich nu niet uitspreekt voor onafhankelijkheid in Catalonië, en zich vastrijdt in allerlei perifere thema’s (zoals de islam bijvoorbeeld), mist minstens een aantal treinaansluitingen. De politieke partijen in Catalonië die vinden dat de onafhankelijkheid van Catalonië “geen oplossingen biedt voor de problemen van Catalonië” – zoals er partijen, linkse en rechtse, zijn – die heeft er waarlijk weinig van begrepen en zal niet op Catalaanse stemmen moeten rekenen.
Catalonië toont wat een fier volk, fier op zijn afkomst en met geloof in eigen kracht, kan bereiken. 

vrijdag 23 november 2012

Winkeldieven veroordeeld? Boete en straf met uitstel


Vier Fransen – of wat daar moet voor doorgaan – werden betrapt op winkeldiefstallen, onder andere in Roeselare. Verschillende winkels moesten eraan geloven. De dieven werden op heterdaad betrapt – hun auto werd met name onderschept en in de wagen vond de politie de gestolen goederen.
De beklaagden kregen straf met uitstel en een boete van 300 euro. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de criminelen zéér verontrustend moet zijn geweest. “Afschrikwekkend” kan je deze straffen toch niet noemen? Op welke manier denkt justitie dat ze deze mannen met dergelijk belachelijke straffen kan beletten opnieuw het criminele pad op te gaan?
Een van de hoofdverdachten had in elk geval goed door dat er van de Belgische justitie weinig of geen dreiging meer uitgaat: Ene Abeldkader kon niet aanwezig zijn, omdat hij onlangs van het noorden van Frankrijk naar het zuiden verhuisd was. Inderdaad, u leest het goed: omdat de crimineel verhuisd was, kon hij niet op de zitting aanwezig zijn.
Ik stel voor dat wij met z’n allen de belastingen, boetes en andere uitnodigingen tot betalen even enkele maanden opschorten, gewoon…omdat het ons even niet goed uitkomt. Eens kijken wat er dan gebeurt?
Wat is dat toch met justitie?

donderdag 22 november 2012

Steeds meer politietussenkomsten in gevangenissen


De spanningen in de Belgische gevangenissen nemen overduidelijk toe, zowel in aantal als in omvang. Die conclusies trek ik uit de cijfergegevens die ik van de Minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH) ontving op een parlementaire vraag. Ik wou met name weten in welke mate de politietussenkomsten in de gevangenissen geëvolueerd zijn de jongste jaren.
Wat het aantal dagen tussenkomst betreft, liet de minister weten dat er sprake is van een vervijfvoudiging van het aantal. In 2007 bijvoorbeeld waren er gedurende 31 dagen tussenkomsten van de federale en lokale politie, dit aantal liep in 2010 op tot 152 en tot 105 in 2010.
De cijfers van de ingezette VTE federale en lokale politie spreken ook boekdelen. In 2007 was er sprake van 897 VTE tussenkomsten, een aantal dat in 2011 opliep tot 4.402 en in 2010 tot 6.099 VTE tussenkomsten. Eveneens een vervijfvoudiging. 

woensdag 21 november 2012

Ondanks alles goede score van Vlaanderen op innovatie


Het European Regional Innovation Scoreboard maakt elk jaar een rangschikking op van de 190 regio’s in Europa (met inbegrip dus van Zwitserland, Kroatië en Noorwegen). De lijst, aldus een verslag in het gratis dagblad Metro, wordt opgesteld op basis van een hele reeks indicatoren, zoals het bevolkingspercentage met hoger onderwijs, bedrijven die op innovaties inzetten, het bedrag voor innovatie, werknemers in “kennisintensieve sectoren”, de pps-samenwerking tussen private en publieke sector.
Net als in 2007, 2009 en 2011 horen Vlaanderen en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bij de innovatieleiders, regio’s die het meest inzetten op vernieuwing. Een lijst van 58 regio’s dus die bij de beste innovatoren horen. Vlaanderen doet het beter dan het Brussels Gewest, en is opnieuw een “gemiddelde leider”. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is eerder een “lage leider”.
Wallonië valt in de tweede groep, de zogenaamde volgers. Het blijft dus wachten – maar hoeveel jaren houdt men dit verhaaltje al niet vol? – het blijft dus wachten op de zo geroemde positieve gevolgen van het Marshallplan. Misschien volgend jaar? Of misschien nooit? 

dinsdag 20 november 2012

Tekst van mijn toespraak voor afdeling Torhout


Op 10 november organiseerde de Vlaams Belang-afdeling Torhout zijn jaarlijks etentje en dit jaar mocht ik de feestrede afsteken. Ik zei er het volgende:
“De teerlingen zijn vorige maand geworpen. Onze partij, het Vlaams Belang, heeft het niet goed gedaan, het helpt niet om hierover rond de pot te draaien of de werkelijkheid te blijven ontkennen. En het helpt ook niet om alléén externe factoren als oorzaken aan te geven. Want men kan niet tezelfdertijd blijven volhouden dat we over het beste partijprogramma beschikken – en dat doen we, zeker, tot op de dag van vandaag trouwens – dat we over het trouwste en actiefste militantenkader beschikken – en dat doen we, zeker tot op de dag van vandaag – en dan maar overgaan tot de agenda van de dag en volhouden dat de kiezer alleen dit keer strategisch heeft gekozen en dat daar niets aan te doen is. Het spijt me, maar ik geloof niet meer in het discours: ze komen wel vanzelf terug!
Laat ons wel wezen, dames en heren, goede Vlaamse vrienden: Vlaanderen bevindt zich in het oog van een geweldige storm, en zoals dat steeds het geval is in het oog van de storm: men voelt er niets van. Men zou zelfs kunnen menen dat er niets aan de hand is en dat het business is as usual. Niets is nochtans minder waar. Sinds decennia wordt Vlaanderen en wordt Europa geteisterd door een migratiegolf, die haar gelijke niet kent in de geschiedenis. Miljoenen islamieten in Frankrijk, miljoenen Turken in Duitsland, ganse bevolkingsgroepen die van plaats veranderen. En we hebben het einde van die storm dus nog niet gezien.
Daarmee samenhangend verandert niet alleen de samenstelling van de oorspronkelijke Europese bevolkingen tegen een zeer snel tempo. De samenhang in het volk wordt aangetast, de sociale samenhang verdwijnt en daardoor wordt de solidariteit binnen het volk minder sterk. Mensen voelen minder de behoefte om solidair te zijn met mensen die ze niet kennen, en die ze niet eens herkennen.
De sociale samenhang verdwijnt en loopt als los zand tussen onze vingers, vermindert, ik denk dat u ook soms die indruk heeft! Daardoor wordt ons ganse levenspatroon door elkaar gehaald, de oude zekerheden verdwijnen en het daarmee samenhangende veiligheidsgevoel verdwijnt,  het onveiligheidsgevoel wordt groter. En over die veiligheid wil ik ook graag nog een woordje kwijt: Volgens mij gaat het trouwens om meer dan alleen maar een onveiligheidsgevoel, maar om een échte realiteit. Velen onder ons zijn nog van de generatie die het zich kon permitteren de achterdeur een ganse dag open te laten. Die het zich kon permitteren om het huis ’s nachts niet af te sluiten. Er was voldoende sociale controle in de buurt, en vooral: niemand zou het nog maar in zijn – of haar – hoofd halen om te gaan stelen bij zijn eigen buren. Ondertussen leven we in totaal andere tijden zo blijkt. In de nacht van donderdag op vrijdag, deze week dus, werden in Roeselare 6 zelfstandigen bestolen en beroofd, en werden ook verschillende burgers, waaronder één schepen, thuis het slachtoffer van inbraak.  Rondtrekkende buitenlandse daderbendes, net wat u zegt!
Het samenhorigheidsgevoel is weg, de normen verdwijnen, het is ieder voor zich en de overheid laat gewoon begaan.  De maatschappij – of stukken ervan –  criminaliseert en tegen een snel tempo. Voor het Vlaams Belang is het beleid veel te laks en laat de openbare macht steeds grotere gebieden volledig aan hun lot over,  en allerlei nieuwkomers met minder nobele bedoelingen staan onmiddellijk klaar om die leegte op te vullen, zoals we allemaal weten.
Vlaanderen bevindt zich midden in die globaliseringsstorm die onze identiteit zelf bedreigt en die de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen in het bijzonder bedreigt en hoogst onzeker maakt. Vlaanderen bevindt zich daarnaast ook in een communautaire storm. Want het is duidelijk dat het consumptiefederalisme, zoals het door de gevestigde politieke machten – inclusief de oude Volksunie trouwens – in België werd ingevoerd, door de Franstalige politici zal worden verdedigd tot het bittere einde. Dat consumptiefederalisme is voor de Franstaligen de sleutel tot eeuwigdurende financiële transfers van noord naar zuid -  transfers die ondertussen al goed zijn voor 16 miljard euro per jaar waar men al enkele Fordfabrieken mee recht kan houden, nietwaar? Daar moeten de Vlamingen dus van af, en dat zal volgens ons dus niet lukken door een nieuwe vorm van federalisme in te voeren, het confederalisme.  Onze Franstalige tegenstanders zien dit confederalisme, zoals het door N-VA wordt verdedigd,  als fundamentele stap naar volledige Vlaamse onafhankelijkheid, en zullen dus tegen élke prijs proberen dit confederalisme tegen te houden. Als er een stukje bijkomende autonomie komt, zal de prijs met andere woorden enorm hoog zijn. Dus vragen wij ons, van het Vlaams Belang,  af – in al onze simpelheid – waarom we die, ongetwijfeld dure, tussenstap nog zouden nemen. Neen, het is waarschijnlijk opnieuw strategie van N-VA: wij verdedigen confederalisme naar buiten uit, goed wetend dat de Franstaligen dit niet zullen pakken. Uiteindelijk zullen het de Franstaligen zijn die de stekker zullen uittrekken, en die België zullen opblazen.  De strategie van N-VA, dames en heren, daar valt toch heel wat over te zeggen. Want waarom zouden de Franstaligen die stekker eruit trekken? Waarom zouden ze de kip met de gouden eieren slachten? Ik geloof van die strategie geen moer, om eerlijk te zijn.  
Ik vraag u eerlijk, en op de man af: is het dergelijke strategie die ons naar onafhankelijkheid zal brengen? De Volksunie heeft het indertijd – en wij zijn met velen om het ons te herinneren – ook geprobeerd, met kleine stapjes. Het is die strategie die de Volksunie heeft ingekapseld in de Belgische machtsstructuren,  en het heeft hen gecorrumpeerd en de partij kapot gemaakt. Het heeft Vlaamse onafhankelijkheid geen stap dichterbij gebracht, integendeel, het heeft ons Brussel zelfs doen verliezen.
N-VA wil nu hetzelfde proberen, maar dan met confederalisme als oplossing. Ook hier zal de partij zichzelf waarschijnlijk dood regeren – op lokaal, op provinciaal of op Vlaams niveau – vooraleer het wezenlijke zal zijn bereikt: Vlaamse onafhankelijkheid.
Dus neen: het Vlaams Belang is bijlange niet uitgespeeld of aan het einde van zijn latijn, wel integendeel.  Maar dan moet het wel de ambitie hebben om zichzelf opnieuw uit te vinden, om zichzelf opnieuw op de politieke kaart te zetten en met een fris, jeugdig en agressief project naar de bewuste Vlamingen te trekken. We moeten er inderdaad opnieuw in slagen de jeugd voor onze zaak te winnen, de middenklasse naar ons toe te trekken.
Tegen 2018 moet er een nieuw, vernieuwd Vlaams Belang staan. Verjonging is zeker nodig, want binnen 6 jaar, in 2018,  zijn we allemaal inderdaad….6 jaar ouder. We zullen nieuwe, jonge mensen moeten zoeken, moeten vinden, en verantwoordelijkheid moeten geven. Zij zullen de bakens moeten helpen uitzetten, zij zullen de weg uiteindelijk ook moeten gaan. In het belang van hun kinderen en hun kleinkinderen.
We zitten dus te midden van een minder zekere periode, dames en heren, beste Vlaamse vrienden. En in minder zekere tijden moeten we opnieuw schouder aan schouder staan, moeten wij opnieuw kunnen rekenen op kameraden naast ons. Laat ons dus – en dat is mijn boodschap deze avond – maar volop gaan voor die ene factor die de radicale Vlaamse Beweging altijd heeft rechtgehouden in moeilijke dagen: de kracht van de kameraadschap. Het is die factor, de kameraadschap, die de fundamentele factor was die in volle repressietijd de kiem heeft gelegd voor de heropstanding van de Vlaamse Beweging. Het is die factor die men ons nooit kan afpakken en die in moeilijke periodes onze enige troef was.  Laat ons dus maar bouwen op die kameraadschap, zodat ooit, één dag, voor u ons volk herbloeit, ik dank u.”

maandag 19 november 2012

Separatisten aan de winnende hand



Verschillende Vlaamse kranten meldden dat de Amerikaanse krant The Washington Post – een gezaghebbende krant blijkbaar – veel aandacht had voor het fenomeen van het separatisme in Europa. In dit verband haalde de krant zowel Catalonië in Spanje, Schotland in Groot-Brittannië en Vlaanderen aan.
“Terwijl Europese, met schulden belanden overheden worstelen met de ongelijkheden in hun nog imperfecte unie, komen oude demonen van regionaal separatisme de laatste maanden terug aan de oppervlakte, die ook op hun beurt voor een niet graag geziene uitdaging zorgen”, aldus een vertaling in De Morgen van het artikel in de Amerikaanse krant.
Zo ziet de Amerikaanse krant in de overwinning van N-VA – naast het bestaan van Vlaams Belang natuurlijk – een versterking van het separatisme in Vlaanderen, “een welvarende regio in België”.
Nu zouden we heel wat bedenkingen kunnen neerschrijven over het zogenaamd separatisme van N-VA en haar strategie om middels confederalisme het onleefbare en onhoudbare van de Belgische constructie aan te tonen. We zouden ook bedenkingen kunnen vastknopen die welvarende Vlaamse regio in België. Vlaanderen is niet zomaar een regio natuurlijk, maar vertegenwoordigt goed 60% van de bevolking, is goed voor minstens 82% van de export in België, in Vlaanderen is de tewerkstellingsgraad sowieso al decennia lang véél hoger dan in het Waalse Gewest, enzovoort. Maar we doen dit maar niet, omdat de vaststelling dat een Amerikaanse krant dit nieuws belangrijk genoeg vindt, al een statement op zich vinden.  

woensdag 14 november 2012

De begroting…ze kunnen het echt niet


Schaamtegevoel, dat is wat de mensen krijgen als ze over de begrotingsonderhandelingen in dit ‘gezegende’ land horen of lezen.  Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom van het Itinera Institute (een onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming), laat er geen onduidelijkheid over bestaan hoe hij deze onderhandelingen – of wat er moet voor doorgaan – analyseert: “Het is veeleer een toonbeeld van amateurisme waarmee het belangrijkste beleidsdocument van het land wordt behandeld”.  Ook Paul Geudens in de Gazet van Antwerpen is duidelijk: “Er is slechts één verklaring voor: er is geen visie. Of er zijn te veel tegengestelde visies, een fenomeen waar tripartite-regeringen meestal mee te maken krijgen”.
Het minste van men van een regering mag verwachten in deze tijden voor economische onheilsberichten, aldus nog de journalist, is een visie om het tij te doen keren, een visie die zijn neerslag en zijn basis krijgt in de begroting. Niet dus. Opnieuw kijken Vlaanderen en Franstalig België grotendeels een andere richting uit.
Ivan Van de Cloot verder in De Tijd (07.11.2012): “In 2009 spraken we met Europa af dat we elk jaar een budgettaire inspanning zouden leveren van 0,75% van het bruto binnenlands product in de periode 2011-2012. We beloofden ook meer te doen als er budgettaire of economische meevallers waren. Ondanks de veel sterker dan verwachte economische opleving heeft dit land zich niet aan de Europese afspraken gehouden”.
En nu zal men dus de spaarcenten van de mensen nog eens aanpakken? 

dinsdag 13 november 2012

44% Franstalige jongeren gebruikte ooit cannabis


Omdat uit een recente Europese studie gebleken was dat één op de vier 15-jarigen al eens een jointje zou hebben gerookt, wou ik van de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS), wel eens weten hoe de vork in de steel zit in België.
Uit cijfers die de minister vrijgaf, zou blijken dat er geen grote verschillen konden worden waargenomen in vergelijking met 2004, ook niet op het vlak van de leeftijd, aldus de minister. Maar wel onrustwekkend is de conclusie, dat op de leeftijd van 18 jaar 39,4% van de Vlaamse en 44,2% van de Franstalige schoolgaande jongeren rapporteerde ooit cannabis te hebben gebruikt. De vrouwelijke schoolgaande jeugd gebruikt algemeen gesproken veel minder cannabis.
Tweede opmerkelijke gegeven is het verhoudingsgewijze meer verspreide druggebruik in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.  Van alle burgers gebruikte in 2004 gemiddeld 5% cannabis over de jongste 12 maanden, met een zeer lichte stijging in 2008 naar 5,1%. Het gebruik in het Vlaams Gewest lag gemiddeld op 4,6%, en in het Waals Gewest op gemiddeld 5%, terwijl dat in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest gemiddeld 8,8 tot 9,2% was. Dezelfde verschillen komen trouwens ook terug als het om cocaïnegebruik gaat, en om heroïne. 
Tenslotte: het lijkt erop dat men in de Franstalige gemeenschap vroeger met druggebruik start. 1,2% van de 12-jarigen in de Franstalige gemeenschap gaf toe de jongste 12 maanden cannabis te hebben gebruikt, terwijl dat in de Nederlandstalige gemeenschap 0% was. Van de 13-jarigen gaf 3,1% van de Franstaligen toe cannabis te hebben gebezigd de jongste maanden, en 2,4% van de Nederlandstaligen. 

maandag 12 november 2012

Wie wordt de uiteindelijke dupe van de verschillende migratiegolven?


Een groot déjà vu-gevoel bekroop mij toen ik in verschillende (buitenlandse) media las over een nieuw asiel- en migratiedebat dat er in Duitsland zit aan te komen. Voor zover al van een écht debat sprake zal zijn, want elke democratische poging om de asielwetgeving te verstrengen, wordt door de Duitse multicul-lobby met allerlei “racisme”-verwijten onmogelijk gemaakt. Een zakelijke discussie wordt met andere woorden ook daar praktisch onmogelijk gemaakt.
De feiten? Sinds de zomermaanden is er in Duitsland sprake van een forse stijging van het aantal asielaanvragen vanuit Servië en Macedonië. Bijna uitsluitend zigeuners komen met ganse families én visavrij het land binnen en vragen asiel aan. Met 2.435 asielaanvragen maken burgers van die twee Oost-Europese landen ongeveer 36% van alle aanvragen uit in de maand september. In augustus 2011 waren er dat nog 170 en in januari 2010 zelfs maar 78.
Aan deze ernstige stijging ligt naar alle waarschijnlijkheid een oordeel van het Duitse Bundesverfassungsgericht aan de oorsprong, dat op 18 juli besliste asielaanvragen voortaan te behandelen als autochtone ontvangers van sociale bijstand, zeg maar: gelijk te stellen. Een boodschap die blijkbaar in de romagetto’s in de Balkan zeer snel in concrete actie werd omgezet.
Als er een zaak duidelijk is, dan wel dit: het gaat dus niet om mensen die onder politieke vervolging gebukt gaan, maar wel om pure economische vluchtelingen. Want de berichten uit gemeenten en steden die geconfronteerd worden met overvolle opvangcentra, met broeihaarden van geweld, criminaliteit en drugshandel, worden ook talrijker. Om nog maar te zwijgen van de sociale en financiële belasting van de Duitse gemeenten en steden.
Heeft u ook dat déjà vu-gevoel? En dan vraag ik mij af: wie zal de dupe worden van die verschillende migratiegolven? 

vrijdag 9 november 2012

Bijna verdubbeling dagen werkverlet door agressie tegen politie


De minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH), erkent in haar antwoord op mijn schriftelijke vraag over de evolutie van het aantal geregistreerde daden van fysieke agressie tegen politiemensen, dat een actieplan tegen het einde van dit jaar dringend noodzakelijk is en dat de toename van agressie tegen de politie een groeiend probleem is.
Het aantal geregistreerde arbeidsongevallen ten gevolge van geweld tegen federale politieambtenaren mag dan in de loop van de jaren 2007 tot en met 2010 nagenoeg stabiel op 135 zijn blijven hangen, feit is wel dat het aantal veiligheidsincidenten de jongste twee jaren, waarover cijfergegevens bekend zijn, ernstig gestegen is: van 208 incidenten in 2007 naar 251 in 2010.
Het is, aldus de minister van Binnenlandse Zaken, vooral de stijging van het aantal dagen werkverlet ten gevolge van de daden van agressie tegen federale politiemensen, die aanduidt dat er een probleem is.  Het aantal dagen werkverlet bedroeg in 2007 slechts 1.186 dagen, in 2010 telde men al 2.093 dagen werkverlet – een stijging van bijna 80% op 4 jaar tijd.  Toch werden in slechts 27 dossiers daders van dergelijke agressie door het Openbaar Ministerie voor de rechter gebracht, dossiers met name waarbij politieambtenaren kosteloos rechtshulp hebben verkregen.
Je zal dus maar (federaal) politieman (of –vrouw) zijn…

donderdag 8 november 2012

Obesitas – een probleem in Amerika. En in Europa?


Obesitas, zwaarlijvigheid, grijpt overal om zich heen in de wereld, maar in de VS is er werkelijk sprake van een nationale ramp. In 1995, aldus cijfers in het Journal of Health Economics van januari 2012 en de Medical Press van 16 november 2012, was er geen enkele Amerikaanse staat te vinden met een obesitasgraad van meer dan 20% van de bevolking. Dit percentage wordt vandaag in elke Amerikaanse staat overschreden.
Momenteel telt men in de VS niet minder dan 68,8% volwassen mensen die obesitas hebben. Maar het cijfer ligt nagenoeg even hoog voor adolescenten en kinderen. Het aantal Amerikanen dat in een uitstekende gezondheid verkeert op het vlak van bloedcirculatie en hartvatentoestand bedraagt minder dan 5%, aldus het medische vakblad.  En volgens een studie van de Universiteit Cornell zou de behandeling van obesitas in de Amerikaanse gezondheidsuitgaven een aandeel vertegenwoordigen van 21%, of in absolute bedragen: 190 miljard dollar per jaar.
Belangrijkste reden van de obesitas – maar dat zal allicht niemand verwonderen – zou te zoeken zijn in  de eetgewoontes van de Amerikanen. Maar ook in Europa is obesitas aan een opmars bezig. Enkele dagen werd al gemeld dat verschillende ziekenhuizen hogere investeringen aan het overwegen zijn, om infrastructuur aan te kopen die gericht is op obesitaspatiënten. Ik heb de minister hieromtrent al enkele gerichte vragen gestuurd, maar wacht voorlopig op een antwoord.


woensdag 7 november 2012

Stijging premature overlijdens in 2008


Uit cijfers van de ziekenhuisverblijven, dieik bij de Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS) opvroeg, blijkt dat het aantal geboorten in ziekenhuizen tussen 2004 en 2008 met ongeveer 8% is gestegen. De stijging doet zich – merkwaardig genoeg misschien – vooral voor in ziekenhuizen in het Vlaams Gewest: daar is sprake van een stijging van meer dan 11%. De stijging van het aantal geboorten in ziekenhuizen in het Waals en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest blijft beperkt tot 5,5 en 4,3%.
Het aandeel van kinderen geboren in ziekenhuizen in het Vlaams Gewest neemt hierdoor toe van 53 naar 54,4%.
Merkwaardig is ook de evolutie van het aantal prematuurtjes die in ziekenhuizen worden geboren. Tussen 2004 en 2008 is er sprake van een stijging met 14%, van 17.782 naar 20.283. Bepaald verontrustend vindt de volksvertegenwoordiger de stijging van het aantal overlijdens bij prematuurtjes in ziekenhuizen. Van 2004 tot en met 2007 stierven gemiddeld 150 prematuurtjes tijdens het verblijf in het ziekenhuis, in 2008 steeg dat cijfer naar 598 gevallen, een verviervoudiging.  De stijging was merkbaar in alle ziekenhuizen, maar was bepaald opmerkelijk in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest: daar is sprake van een verzesvoudiging op één jaar tijd.

dinsdag 6 november 2012

Steeds meer vandalisme tegen rollend materiaal


Uit cijfers die ik bij de Minister van Overheidsbedrijven, Paul Magnette (PS) opvroeg, blijkt dat het aantal gevallen van graffiti op gebouwen van de NMBS (stations, seinhuisjes) de jongste 4-5 jaar is gedaald. Het aantal gevallen van vandalisme op en tegen rollend materieel blijft de jongste 4 jaar vrij hoog: ruim 800 gevallen worden per jaar vastgesteld, in 2005 bijvoorbeeld waren dat slechts 547 gevallen.  Het totaal aantal meldingen van vandalisme, zowel tegen rollend materieel als tegen gebouwen van de spoorwegfirma, blijft de jongste jaren trouwens onveranderd op ruim 1.200 hangen.
8 voltijdse arbeiders plaatsen jaarlijks anti-graffitisystemen en verwijderen graffiti, en dit tegen een gemiddelde kost van 410.000 euro per jaar. Maar de totale reparatiekosten die gelinkt zijn aan graffiti lopen veel hoger op. Op 6 jaar tijd – van 2006 tot en met 2011 – schat men de kosten op minstens 10 miljoen euro. Ik kwam ook te weten dat de juridische dienst van de NMBS slecht een dossier opent als er een kans bestaat dat de identiteit van de dader achterhaald zou kunnen worden. Minister Magnette moest toegeven dat dit “in veel gevallen niet zo is”.


maandag 5 november 2012

Als het in België al niet lukt, waarom dan wel in de EU?


Topcommentator von der Dunk in de Nederlandse krant De Volkskrant is duidelijk “Waarop baseren de heren (hij bedoelt Verhofstadt en Van Rompuy) het waandenkbeeld dat wat in 2 eeuwen niet is gelukt in België, met twee volken die behalve moedertaal vrijwel alles met elkaar gemeen hebben, wel in pakweg 2 jaar zou kunnen met 30 volkeren die heel wat meer van elkaar verschillen?”
Als Europa straks uiteenvalt, aldus de journalist, dan zal dat niet te wijten zijn aan de eurosceptici, “maar aan de toenemende wereldvreemdheid van de grootste eurofielen. Naarmate de oplossing van economische crisis stroever verloopt, worden hun ideeën steeds driester en irreëler (…) Alleen door de sterke landen voor de schulden van de zwakke garant te laten staan, zou volgens hen de euro te redden zijn – en daarvoor moet alles wijken. Zelden zullen  olifanten in hun vlucht naar voren zo blind door een eeuwenoude politieke porseleinkast zijn gedenderd als deze twee”.
Want voor het installeren van een langdurige, niet afnemende en ondoorzichtige transferstroom van noord en zuid zijn toch heel wat randvoorwaarden nodig. “Het cruciale punt: zo’n permanente financiële transfer is politiek alleen haalbaar als er een basaal gevoel van solidariteit en gemeenschappelijkheid bestaat (…) Tegelijk is daarmee die vlucht voorwaarts ook onbegrijpelijk, juist op grond van die eigen Belgische ervaring. Want als na 180 jaar Belgische staat het nationale solidariteitsgevoel nog zon onderontwikkeld is en de verschillen tussen Vlamingen en Walen zo onoverbrugbaar zijn dat ze anderhalf jaar nodig hebben om het over de opdeling van één kiesdistrict eens te worden….”
De boodschap van de nuchtere Nederlanders is duidelijk: het kan op deze manier niet lukken met de euro in de EU. Kijk naar België waar het niet schijnt te lukken tussen 2 volken. Waarom het dan per se proberen, onder dwang dan nog wel, tussen 30 volken, zonder dat er een proces van naar elkaar toegroeien is aan vooraf gegaan. En vooral: wat is “verplichte”, “gedwongen” solidariteit waard?
Reacties van de vernoemde heren? Het zou ons in hoge mate verbazen enige reactie te mogen lezen…