POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 29 mei 2009

Blunders van Justitie

Ondanks het begrip én het respect dat ik voel en heb voor de rechters en de vele magistraten die dag na dag hun moeilijke werk doen – recht spreken – kan ik toch steeds minder begrip opbrengen voor de manier waarop bepaalde gevallen worden behandeld. Schiet ik hiermee op de pianist? Integendeel, het is het systeem dat hierachter zit, dat dringend aangepakt moet worden. Waar het Vlaams Belang al jaren op aandringt trouwens.

Vijf jongeren probeerden een handtas van een oudere dame te stelen. Dit ging niet vanzelf, en de dame werd gewoon voor verrot geschopt. Het gezicht verbrijzeld, de longen ingeklapt. Het slachtoffer ligt nog steeds in coma en vecht voor haar leven. De politie kon de jongeren oppakken, maar het gerecht liet de jongeren vrij. Drie jongeren kwamen voor de rechter in Doornik, waar de rechter hen uiteindelijk liet gaan omdat ze met de gewelddaden uiteindelijk niets te maken zouden hebben. De 4de dader, uit Molenbeek, werd voor de jeugdrechter van Brussel gebracht, maar werd ook vrijgelaten: “de rechter heeft nog altijd geen aanwijzing van enige betrokkenheid van de jongeman. En zoals steeds ook was er dat weekend geen plaats in een jeugdinstelling” (Het Laatste Nieuws, 26.05.2009).

In het proces, dan nu werd gestart tegen de twee minderjarige belagers van S.W., ging de zitting door zonder de daders, omdat die veilig in het buitenland zitten. Ze konden – zonder enige problemen blijkbaar – vluchten, waarbij ze voor zogenaamd vrijwillig vertrek uit ons land nog eens een premie van 250 euro per kop opstreken (De Morgen, 26.05.2009). Kan het iemand verwonderen dat het jonge slachtoffer verklaarde: “Ik heb het gevoel dat de rechter mij in de steek laat. Ik ben ook minderjarig en moet ook beschermd worden. Ze hebben geen medelijden met mij”.

Justitie heeft een zwaar maatschappelijk probleem. Dit systeem biedt steeds minder rechtszekerheid, steeds meer mensen krijgen de indruk dat de daders meer rechten hebben en beter beschermd worden dan de slachtoffers. Dit moet DRINGEND veranderen. Er moet DRINGEND een jeugdsanctierecht komen, waardoor jonge criminelen beter en efficiënter kunnen worden gestraft. De Vlaamse meerderheid is vragende partij, het Vlaams Belang is eisende partij.

donderdag 28 mei 2009

Minder woningbranden in Vlaanderen

Brandt het minder in Vlaanderen? Ligt het aan de kwaliteit van de woningen in Vlaanderen? Ligt het aan de isolatie of aan allerlei Vlaamse preventiemaatregelen? Uit het antwoord van minister van Binnenlandse Zaken De Padt op mijn schriftelijke vraag leer ik in elk geval dat het aantal woningbranden in Vlaanderen in absolute cijfers gevoelig lager ligt dan de Franstalige cijfers. Ondanks het feit dat er méér woningen in Vlaanderen staan en ondanks het feit dat de woningen ook veel dichter bij elkaar staan, wat het brandrisico – zoals elke verzekeringsinspecteur u zal kunnen aantonen – gevoelig verhoogt.

Uit de cijfers van minister De Padt bijvoorbeeld blijkt dat er in 2005 in het Waalse Gewest niet minder dan 13.031 woningbranden waren, terwijl dat er voor Vlaanderen slechts 10.898 waren. Een loutere toevalligheid? Neen, want uit cijfers van de voorgaande cijfers blijkt dezelfde tendens: in 2004 bijvoorbeeld telde het Waalse Gewest 12.262 woningbranden, het Vlaams Gewest ‘slechts’ 10.026.

Nog een interessant gegeven: sinds 2004 heeft het Brussels Hoofdstedelijk Gewest geen enkel cijfermateriaal meer inzake woningbrand. De minister “belooft” beterschap, want het Federaal Kenniscentrum voor de civiele veiligheid, dat onlangs werd opgericht, zou bezig zijn aan de implementatie van een verzamel- en verwerkingssysteem voor statistische gegevens voor de brandweerdiensten. Voilà, dan zijn we toch weer op de goede weg, zeker?

woensdag 27 mei 2009

Tout va très bien, madame la marquise, tout va très bien, tout va très bien

Ondanks het feit dat men ons blijft voorhouden dat « alles goed gaat », blijkt uit cijfers van de specialist in kredietmanagment Intrum Justitia dat het aantal mensen met structureel financiële problemen toeneemt. Ik stelde hierover gerichte vragen aan staatssecretaris Jean-Marc Delizée (staatssecretaris van Armoedebestrijding) en kreeg volgende cijfers door, die inderdaad wijzen op een toename van het aantal problemen.

Het aantal particulieren met een achterstallige terugbetaling bedroeg in 2006 337.755, terwijl dat cijfer in 2008 al 344.072 eenheden bedroeg. Het aantal particulieren met meer dan 2 achterstallige facturen steeg navenant in die jaren. In 2006 waren er 69.693 particulieren, in 2008 al 72.913.

Ook het gemiddeld geleend bedrag stijgt, wat erop wijst dat de burgers ook meer en hogere bedragen lenen. Sommen die – met interest, men vergeet het wel eens – moeten terugbetaald worden.

Een communautair kantje aan deze achterstallige terugbetaling? Natuurlijk, zoals alles in dit land kan men ook hier een communautair kantje vinden, zonder al te lang te moeten zoeken trouwens. De 344.072 particulieren die in 2008 met een achterstallige terugbetaling werden geconfronteerd, zijn op volgende manier ‘regionaal gespreid’:

- Vlaanderen 135.705 particulieren (39,44%)
- Waals Gewest: 155.973 (45,33%)
- Brussel Hoofdstedelijk Gewest: 40.881 (12%)
- En buitenland (welwel): 11.513 (3,3%)


Toen ik de vraag stelde naar cijfers inzake schuldbemiddeling per gewest, kreeg ik als antwoord dat er wel databanken bestaan, maar dat ze niet systematisch worden aangevuld. “Het is dan ook niet mogelijk op een antwoord te geven op deze vraag”, aldus de staatssecretaris. Heeft men ook hier iets te verbergen, misschien?

dinsdag 26 mei 2009

België goed gewapend tegen de crisis?

De opmerkzame lezer zal natuurlijk onmiddellijk opwerpen dat geen enkel land eigenlijk toegerust is voor deze economische en financiële crisis. En gelijk heeft hij, als moet tezelfdertijd gezegd dat bepaalde landen een grotere weerstandsgraad hebben. De gerenommeerde Zwitserse zakenschool IMD had al meteen door dat het ene land beter bestand bleek, en ontwikkelde een stresstest om na te gaan in welke mate landen al dan niet heelhuids uit de crisis kunnen komen.

IMD baseert zich hiervoor op criteria in 4 domeinen, met name: het groeipotentieel van de economie, de slagkracht van de overheid, het ondernemerschap en tenslotte de maatschappelijke situatie (De Morgen, 20.05.2009). Als beste en weerbaarste land wordt – niet onverwacht trouwens – Denemarken, daarop volgen Singapore, Qatar, Noorwegen.
“De stresstest toont aan dat kleine, exportgerichte landen in een stabiele socioculturele omgeving beter gewapend zijn om onmiddellijk de vruchten te plukken van een economisch herstel”, aldus een woordvoerder van IMD.

En hoewel België een klein, exportgericht land is, eindigt dit kunstmatig slechts op de 35ste plaats. Bepalend voor de slechte score is het falen van de overheid: de rangschikking voor slagkracht van de overheid plaatst België op de 47ste plaats – op 57. Oorzaak onder andere: het beheer van de openbare financiën en de slagkracht in het algemeen.

De vraag of dit land eigenlijk nog een toekomst heeft, is allang achterhaald. Alleen Vlaanderen kan nu nog proberen de eigen meubels te redden en tenminste welvaart en welzijn voor de eigen gemeenschap te redden. Als van de politieke wil tenminste een vuist kan worden gemaakt.

maandag 25 mei 2009

Verhofstadt zal ons redden? Haha...

Na 2 jaar federaal beleid, non-beleid eigenlijk, want er gebeurde 23 maanden NIETS, zijn de mensen het inderdaad en terecht meer dan beu. Juist nu zijn er regionale en Europese verkiezingen. Dit komt de grote partijen natuurlijk niet gelegen uit en daarom moeten opgebrande politici, met ideeën van eergisteren, nog maar eens van onder het stof worden gehaald om het vertrouwen van de burgers in de politiek te verhogen.

Jean-Luc Dehaene, meester cumulard en zowat de minst actieve Belgische politicus in het Europese Parlement, mag het nog eens doen voor CD&V. “De weg is lang, maar de gids ervaren”: weet u het nog? Het kan nog erger: Guy Verhofstadt, de man die het 8 jaar lang verklootte (excuseert u ons voor het woord?) op alle mogelijke terreinen, voor de Open VLD.

Een bitterzoete afrekening met deze voor Vlaanderen op meer dan één gebied nefaste politicus krijgt u alvast in volgend filmpje :





Met dank aan de Open VLD en Verhofstadt voor de vele verwezenlijkingen, Vlaanderen ten bate!

woensdag 20 mei 2009

België aan het eind van haar latijn?

Wil België uit de economische malaise weg geraken – malaise die Eerste Minister Van Rompuy in de Commissie Binnenlandse Zaken van 13 mei l.l. met harde cijfers nog eens bevestigde – dan zal het, aldus de OESO (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) zwaar actie moeten ondernemen. Op het lijstje, aldus Het Laatste Nieuws (14.05.2009) staan veel dringende maatregelen, zoals de BTW verhogen, de accijnzen verhogen, belastingen op huiseigenaars verhogen, enzovoort.

Enkele dagen geleden echter had de OESO in haar rapport over de loonwig – het verschil tussen de loonkosten voor de werkgever en de nettolonen van de werknemer – België berispt omdat de loonweg nergens groter is dan in België. “Het is een van de rangschikkingen waarin België zich steevast in de top 5 nestelt”, aldus een verslag in De Standaard (13.05.2009). De loonwig, die gemiddeld volgens berekeningen van de OESO op 37,4% uitkomt, ligt in België op 56% (en voor alle duidelijkheid: wij hebben het hier over alleenstaande werknemers). Het hoogste cijfer van de wereld.

Enkele maanden geleden had diezelfde OESO al berekend dat wij tot de 3 zwaarst belaste landen ter wereld behoren. Alleen Zweden en Denemarken gaan ons in deze nog (nipt) voor.

Met andere woorden: de ruimte voor belastingverhoging wordt zeer klein.

En Vlaanderen in dit ganse verhaal? Doet Vlaanderen het zoveel beter? Probleem is in elk geval dat Vlaanderen in het Belgische carcan gevangen zit, en dat alle Vlaamse inspanningen natuurlijk voor een deel ‘Belgisch opgesoupeerd worden’. Want ook bij ons staat het economisch weerbericht op zware storm. In Gazet van Antwerpen (12.05.2009) kon men een havenrapport inkijken, waaruit bleek dat de overslag in Vlaamse havens tijdens het eerste kwartaal met niet minder dan 18,6% is afgenomen. De recentste maanden zouden zelfs nog slechter zijn. Berichten hebben het over een achteruitgang van 25 tot 48%!

België werkt niet meer. Laat ons daarom Vlaanderen economisch verder uitbouwen zodat tenminste ons vaderland gewapend is tegen de zware uitdagingen die op ons (zullen) blijven afkomen.

dinsdag 19 mei 2009

Die 'fijnbesnaarde' Chinezen toch.

Het ‘Rijk van het Midden’. De oudste beschaving op deze aarde. De filosofie van het Confucianisme met zijn streven naar harmonie en orde. De hemelse muziek van het keizerrijk. Het eren van ouders en grootouders. Enfin, als je China zou moeten verbinden met allerlei begrippen en inhouden, denk je toch onmiddellijk aan woorden als schoonheid, harmonie, poëzie?

Tot het over Tibet gaat, natuurlijk. Tibet is voor China een Chinese provincie, en dus wordt elk woord van kritiek op de brutale Chinese politiek – die gepaard gaat met vervolging, met marteling, moord, brutale militaire bezetting, met vernietiging van het cultureel en religieus erfgoed van Tibet – door de Chinezen gezien als inmenging in hun binnenlandse aangelegenheden. Waarbij de Chinezen wel even voor het gemak voorbijgaan aan het feit dat Tibet eeuwenlang een onafhankelijke staat was, en een al even grote beschaving uitmaakt als de Chinese zelf. Tibetanen zijn géén Chinezen, je moet geen Chinees zijn om dat eenvoudige feit onder ogen te zien.

De Chinese ambassadeur in Nederland reageerde (NRC Handelskrant) bijvoorbeeld bijzonder giftig op de mededeling dat Nederland graag de dalai lama zal ontvangen. Enkele sprekende citaten van deze ambassadeur: “De Tibetaanse leider moet niet worden ontvangen. Men weet dat dit negatieve gevolgen kan hebben”. De ambassadeur zou namelijk niet graag zien dat “de goede betrekkingen” tussen China en Nederland als gevolg van het bezoek op het spel zouden komen te staan. “De Chinese positie is heel duidelijk. We zijn tegen het bezoek van de dalai lama aan elk land. En we zijn tegen zijn bezoek aan elke politieke leider in elk land”.

Niets harmonie dus. Niets goede manieren, niets conflictvermijdende vriendelijkheid. Niets schoonheid en orde. Alleen brute macht, brute afdreiging. Benieuwd of Nederland hieraan zal toegeven. Benieuwd op welke manier Nederland zich hieruit weet te redden. Ik ben vooral benieuwd naar het mogelijk contract met België, waar men het bijna in de broek deed van angst. Waar men zich in allerlei bochten wrong om de dalai lama toch maar geen officiële ontvangst te moeten geven.

maandag 18 mei 2009

Een staatshervorming nà 7 juni? Waarom zouden ze?

Heel wat Vlaamse politici, vooral van de zogenaamde traditionele Vlaamse partijen, proberen de Vlaamse kiezers gewoon zand in de ogen te strooien: na 7 juni, zeggen ze, komt er een grote staatshervorming, want de politieke wil bij de Franstalige politici is nu immers wél aanwezig. Wat niet mogelijk was in de afgelopen 24 maanden, zou nu opeens wel kunnen na de regionale verkiezingen.

Enfin, hierdoor zou de eerder naïeve Vlaamse kiezer met gemiddelde interesse voor politiek wel eens kunnen gaan twijfelen, natuurlijk. En de bedoeling van de hierboven vermelde Vlaamse politici is overduidelijk: de perceptie moet er bij de gewone, hardwerkende Vlaming terug in dat stemmen voor de traditionele, zogenaamd Vlaamse partijen de beste garantie, de grootste zekerheid biedt voor zowel een staatshervorming als een stabiele regering. Beter twee vogels in de hand…

Zegt bijvoorbeeld Karel De Gucht, één van de 4 opperkonijnen binnen Open VLD, in Het Laatste Nieuws (04.05.2009): “Als je nu een gesprek zou hebben over de staatshervorming, zou dat nooit lukken. Dat kan ook niet in de gegeven omstandigheden. Moet je daar dan over praten? Naar mijn bescheiden mening is het antwoord neen. Dat verandert fundamenteel de dag na 7 juni. Dan moeten er inderdaad beslissingen worden genomen. In de eerste plaats over de gezondmaking van de staatsfinanciën (…) En ten tweede moet er een staatshervorming komen, die in eerste instantie financieel zal moeten zijn”.

Maar als sommige kranten dan toch eens door duwen, wat gas bij geven, wordt al heel snel duidelijk dat er van garanties eigenlijk niet veel sprake kan zijn, wat bepaalde CD&V’ers ons nu ook proberen wijs te maken. Dezelfde De Gucht: “Ik kan u geen waarborg geven. Niemand kan dat”.

Het opperhoofd van het Franstalige FDF, dat tot dezelfde blauwe familie behoort, Maingain, heeft er minder moeite mee om zijn overwegingen klaar en duidelijk te formuleren. Bij hem hoor je duidelijk dat er geen staatshervorming komt, als het van hem afhangt. Er is nood aan “een andere hervorming van de staat” (gesprek in Le Soir, 25.04.2009), een die ervoor zorgt dat de crisis van de publieke ruimte wordt ingedijkt. Maingain pleit voor een krachtige Belgische staat, een die ervoor zorgt dat de centjes van de Brusselse bourgeoisie niet helemaal verdampen. En als er dan toch over een staathervorming moet worden gepraat, dan niet vooraleer in Wallonië en Brussel dezelfde meerderheid aan de macht is, zodat de francofonen op de beste manier kunnen worden verdedigd.

Woorden die we ons best goed proberen te herinneren.

vrijdag 15 mei 2009

Hoe zou het nog in Wallonië zijn?

Wie zich, in het zog van zogenaamde Wallonië-kenners à la Guido Fonteyn, illusies maakte over het herstelbeleid in Wallonië, wie zich illusies maakte over de veranderende politieke zeden en gewoonten in Wallonië, kwam vandaag wel van een zeer kale reis thuis. Wie zich illusies maakte over de grote kuis bij de PS, moet vandaag toch wel in een zeer diep hol kruipen. Het zoveelste PS-schandaal is losgebroken en dat enkele weken voor de regionale verkiezingen.


Waals minister van volksgezondheid Didier Donfut (PS) nam ontslag nadat bekend geraakte dat hij bijkluste als consultant voor 2 lokale intercommunales. Voor een loon van 143.000 euro op jaarbasis. Let vooral op het epithethon ornans ‘bijkluste’. Donfut, die vroeger al staatssecretaris was voor Europese zaken, is naast minister voor volksgezondheid ook nog burgemeester van Frameries, deskundige bij Socofe en consultant voor IGH. Dit alles in het kader van ‘propere handen’ allicht, dit alles in het belang van de kleine man, wie zou er nog durven aan twijfelen?

Minister Donfut, die in de Franstalige krant La Libre Belgique wordt omschreven als mr. Cash, dreigt met dit schandaal zijn partij, de PS, in zware problemen te brengen. Maar het incident Donfut is allerminst alleenstaand. Op korte termijn is dit het 3de schandaal. Eerst was er het luxueuze snoepreisje onder leiding van parlementsvoorzitter Happart (ook al PS). Iets later mochten we de aanklacht noteren tegen Philippe Van Cauwenberghe (ook PS, en niet toevallig de zoon van Claude), die zijn woning gedeeltelijk op kosten van een huisvestingsmaatschappij liet opknappen.

Maar er is meer. Er is véél meer. Enkele jaren geleden werden PS-schepenen en PS-burgemeesters van een 20-tal gemeenten en steden in Wallonië wegens allerlei financiële malversaties in verdenking gesteld. Di Rupo kondigde op dat moment een grote kuis aan. Dat die kuis met veel succes is uitgevoerd, bewijzen de drie incidenten van hierboven.

Dag, mijnheer Fonteyn! U zal in de toekomst toch beter uw best moeten doen om ons te overtuigen van de “Franstalige omslag”.

donderdag 14 mei 2009

17 mei: Antwerpen of Brussel?

Dat België als merknaam zijn beste tijd heeft gehad, is voor elke kritische commentator duidelijk. Het blijkt uit allerlei nationale studies, het blijkt uit internationaal onderzoek. België bevindt zich op het vlak van ‘merkbetrouwbaarheid’ tussen Zuid-Ossetië en Eritrea. Niet bepaald een schitterende plaats overigens.

Het regime blaast verzamelen, met het ene charmeoffensief na het andere. Zo is er het Belgavoxconcert van 17 mei in Brussel. Volledig gratis, mét namen die klinken als klokken. Laura Lynn, of zoals Peter De Roover in De Standaard (13.05.2009) schrijft: “Beetje smartlap bevat altijd een kern van waarheid en haar evergreen past als gegoten op een manifestatie pro België. Arno mag niet ontbreken. Ogenschijnlijke symbool van de karaktervaste dwarsligger, maar blij als een kind als hij mag optreden als animator op het verjaardagsfeestje van de koning.”

“Waar is inderdaad de tijd dat zangers en kunstenaars zich kritisch opstelden tegen het establishment? In ons land vormen ze liever het dernier carré rond het bedreigde en vermolmde tweespan ‘vorst & vaderland’. Erop rekenend dat brood en spelen ook vandaag het gemor kunnen sussen”.

Politicoloog Maddens is bijtend in een commentaarstuk in dezelfde De Standaard (12.05.2009): “Wat te denken van het feit dat deze electorale manifestatie (in Brussel op 17 mei) mee wordt gefinancierd door de overheid? Hoofdsponsors van het concert zijn immers de Nationale Loterij en Belgacom (voor 54% in handen van de Belgische staat). Het initiatief wordt ook gesteund door de Vlaamse en Franstalige openbare omroep en door de stad Brussel. En bovendien voorziet de NMBS in een voordelig tarief voor wie met de trein naar deze politieke meeting komt”. Inderdaad, hoe ‘democratisch’ is deze staat nog?

Het is sterk de vraag of dergelijke zeemzoeterige manifestaties België van de splitsing kunnen redden. Als zelfs een Franstalige commentator als Alain Gerlache aan belgicist Eyskens schrijft: “Het samenvallen van de federale en regionale verkiezingen wordt ook als een piste naar voren gebracht om de stabiliteit van het regime te versterken. Een andere oplossing zou zijn de federale verkiezingen gewoon af te schaffen. Het lijkt separatisme, maar zou geen taboe mogen zijn” (De Standaard, 12.05.2009), dan is het duidelijk dat ook het laatste Belgische taboe stilaan aan het sneuvelen is: dat van de eenheid.

Geef mij daarom maar de 17 mei-manifestatie van de VVB, waar ik met veel overtuiging aanwezig zal zijn. U komt toch ook? Voor alle gegevens klikt u best op www.ikkiesvoorvlaanderen.be, waar u alle concrete gegevens vindt.

woensdag 13 mei 2009

Een regering van aflopende zaken in een ‘aflopend’ land

Zoals in steeds meer commissievergaderingen duidelijk wordt, worden moeilijke dossiers doorgeschoven tot na de verkiezingen van 7 juni. Niet alleen de regionale parlementen hebben alle activiteiten stilgelegd, ook in Kamer en Senaat wordt op halve kracht gewerkt – behalve door de oppositiepartijen natuurlijk, die toch proberen er het beste van te maken.

De commissievergaderingen in de federale parlementen worden steeds vaker afgelast, wegens te weinig belangstelling, zoals dat dan heet. Het gebeurt niet zelden de jongste weken dat het de meerderheidspartijen zijn, die gewoon niet in voldoende aantal aanwezig zijn om belangrijke wetsvoorstellen te bespreken of te stemmen. De agenda’s worden dunner, steeds vaker worden vragen terug ingetrokken.

Dit land ligt stil. Een regering van stilstaande zaken in een stilstaand land. Blokkering alom. Dramatisch soms, want ook broodnodige wetgevend initiatief worden onderuit gehaald, zoals ik op maandag 4 mei al even op deze weblog vermeldde inzake de gasramp van Gellingen.

Zelfs de grootste Belgen – ze zijn minder talrijk dan vroeger, en ze worden heel snel oud – moeten zich toch stilaan gaan afvragen of België nog een degelijke merknaam heeft. Internationaal zakt dit kunstmatig land steeds verder weg op allerlei ranglijsten. In de nationale-merkenrangschikking van de Simon Anholt GFK Roper Nation Brands Index tussen 2005 en 2008 is België teruggevallen van de 16de naar de 20ste plaats. In de top 5 van de rangschikking 2008 staan 3 buurlanden: Duitsland op 1, Frankrijk op 2 en het Verenigd Koninkrijk op 3.

In het verslag van het Amerikaans communicatiebedrijf Eastwestcommunications scoort België ook niet goed. In de rangschikking, die om de 3 maanden wordt geactualiseerd, staat het op de 152ste plaats, minder goed dan parels aan de wereldkroon als Libië, Zuid-Ossetië, Roemenië, Eritrea en Liberia (De Standaard, 07.05.2009).

dinsdag 12 mei 2009

Les francophones: très interessés par le néerlandais

In Le Soir (06.05.2009) kon men weer een aardig staaltje van Franstalige werkelijkheidsontkenning lezen. Zo geven Franstaligen in ons land al decennialang aan dat ze zéér geïnteresseerd zijn in de Nederlandse taal, dat ze die ‘volop’ aan het aanleren zijn, dat ze eigenlijk van nature ‘multilinguïstisch’ zijn, dat ze respect hebben voor de instellingen van de federale staat. Kortom, Franstalige zijn eigenlijk de laatste verdedigers van het ‘humanisme’, dat in België sterk onder druk is komen te staan van het oprukkende, Vlaamse – wat had u anders gedacht – provincialisme, of erger: het racisme.

Nu merken wij met z’n allen ook al decennialang wat die Franstalige federale loyaliteit inhoudt. Vooral de jongste 24 maanden hebben ons daar al mooie voorbeelden van gegeven. Maar ook op het vlak van de kennis van het Nederlands – de taal van de meerderheid van dit land, vergeten we dat toch niet – blijkt de Franstalige realiteit in zijn geheel niet overeen te stemmen met hun dromen.

Als de Franstaligen namelijk de taal moeten aanduiden die zij voor hun kinderen moeten kiezen, wordt vreemd genoeg niet het Nederlands aangeduid, maar wel, bij 68% van de Franstaligen het Engels. Vreemd, omdat we in een federaal land leven, met 3 officiële landstalen. Vreemd, omdat de Franstaligen de Vlamingen als bekrompen en fanatieke taalnationalisten afdoen. Vreemd ook omdat er in Vlaanderen veel jobs wachten op Waalse arbeiders die een mondje Nederlands (willen of kunnen) spreken.

Mogen wij tenslotte ook even wijzen op het voorstel van de Franstalige minister van onderwijs, die vindt dat het leren van Nederlands in Wallonië niet verplicht mag worden? Maar toch, toch zijn ze “très interessés par le néerlandais”!

maandag 11 mei 2009

Niet 'Van Nieuwenhuyse' op de lijst, maar Remmery.

Toch weer een ‘eigenaardig’ verhaal, ditmaal bovengespit door goede collega en senatorYves Buysse. Rik Van Nieuwenhuyse namelijk, voormalig zaakvoerder van het delicatessenbedrijf Remmery (familienaam van zijn echtgenote) en destijds in de pers met de bedreigingen aan het adres van zijn gesluierde assistente, verklaart dat hij onder de naam van zijn vrouw op de verkiezingslijsten van 7 juni zal staan. Men zou daar niet zwaar moeten tillen waren het niet dat dit wettelijk eigenlijk niet kan. De kieswet voorziet wel dat vrouwelijke kandidaten de naam van hun (overleden) echtgenoot mogen gebruiken op de verkiezingslijsten.
Ik citeer Yves Buysse op zijn webstek: “Dat deze mogelijkheid enkel bestaat voor vrouwelijke kandidaten staat niet alleen in de kieswet, maar staat ook nog eens in de eerste versie van de onderrichtingen van het ministerie van binnenlandse zaken die op 20 februari 2009 worden verspreid naar de hoofdbureaus die de verkiezingen moeten organiseren en naar de politieke partijen. Met andere woorden, het is op basis van deze onderrichtingen dat alle partijen zich voorbereiden op het indienen van de Europese kandidatenlijsten op 10 april 2009.
Begin april 2009 keuren Kamer en Senaat op vraag en voorstel van de minister van Binnenlandse Zaken nog enkele wijzigingen aan de kieswet goed. De bepaling in verband met de naamskeuze wordt niet gewijzigd en is ook niet aan de orde.
Wat blijkt nu: in de tweede, nu definitieve onderrichtingen van de minister van Binnenlandse Zaken blijkt op de 165 pagina's één belangrijke wijziging te zijn doorgevoerd: de kwestie van de naamskeuze. Plots heeft men rechtsleer en vaste rechtspraak gevonden die er (wellicht terecht) voor zorgt dat ook mannen kunnen gebruik maken van de naam van hun vrouw. Hiervoor beroept men zich onder andere op arresten van het Grondwettelijk Hof over de grondwettelijke regels van gelijkheid en van niet-discriminatie. Opmerkelijk dat men in verkiezingszaken plots toch gaat rekening houden met arresten van het grondwettelijk hof”.
Maar er is meer aan de hand: Die nieuwe, definitieve onderrichtingen in het Staatsblad (en dus ter kennisgeving zijn voor alle politieke partijen en kandidaten) zijn pas verschenen op 17 april 2009. Dat is een volle week nadat de kandidatenlijsten voor de Europese moesten neergelegd worden. Hoe kunnen we verklaren dat een kandidaat voor die Europese verkiezingen wél op de hoogte was van de nieuwe regeling terwijl die nog niet was uitgevaardigd op het ogenblik dat die kandidaat er al gebruik van maakte, 10 april 2009? Is het toeval dat die kandidaat behoort tot de Open VLD, de partij van de minister die de bovenvermelde onderrichtingen heeft ondertekend en er dus verantwoordelijk voor is?
Toen senator Buysse de minister De Padt hiermee confronteerde, was er natuurlijk niets aan de hand. Wat had u gedacht? De feiten werden anders helemaal niet ontkend en op de specifieke vragen waarom een kandidaat van zijn partij blijkbaar op voorhand wist dat de spelregels in zijn voordeel zouden gewijzigd worden én zonder dat de 'concurrentie' ervan gebruik konden maken, wou de minister niet antwoorden.
Handelen met voorkennis? Het begint een handelsmerk en een ziekte te worden van de Open VLD, aldus collega Buysse op zijn interessante webstek www.yvesbuysse.be.

vrijdag 8 mei 2009

Beelden uit Absurdistan

België is niet het land dat het bijhouden van allerlei statistisch cijfermateriaal als een prioritaire opdracht beschouwt. Een nonchalance, die zeker afsteekt tegen de Nederlandse zakelijkheid op dit vlak. In Nederland wordt een beleid gepland op basis van cijfermateriaal: wat is er in het verleden verkeerd gegaan? Hoeveel is iets verkeerd gegaan? Kunnen we het meten? En als we het gemeten hebben: wat gaan we ermee doen?

In België niet dus, en dat speelt het regime steeds meer en meer parten. Neem nu de dienst Justitie. Iedereen die in aanraking komt met Justitie weet dat er van alles verkeerd loopt. Te weinig gevangenissen voor teveel gevangenen. Teveel voorlopige hechtenissen. Te trage rechtspraak. Gevangenen die gaan lopen.

Men weet dat er van alles verkeerd loopt. En sommige ministers stellen zelfs plannen op om het beter te doen. En dan…gebeurt er nog maar heel weinig. Getouwtrek tussen ministers, getouwtrek tussen departementen, getouwtrek tussen het federale en de gewestelijke niveaus. Een blokkering op zowat alle vlakken.

Maar alles zou moeten beginnen met een instrumentarium, waardoor wat verkeerd loopt, wordt gemeten. Geconfronteerd met telkens opnieuw dezelfde feiten – zware criminelen die op penitentiair verlof mogen en er opnieuw, en telkens opnieuw, criminele daden plegen – stelde ik de minister van Justitie de vraag naar het aantal criminele activiteiten door criminelen met penitentiair verlof (schriftelijke vraag 2008200907984). Op 21 april 2009 kreeg ik het volgende antwoord binnen: “De gevraagde gegevens zijn niet beschikbaar, aangezien de penitentiaire gegevensbanken niet de perioden registreren tijdens welke de strafbare feiten zijn gepleegd, die ten grondslag liggen aan de uitgevoerde straffen en maatregelen. De informatie is opgenomen in de dossiers van de gedetineerden, zij het onder een vorm die een volledige statistische verwerking niet mogelijk maakt”.

Voilà, de volgende vraag a.u.b.!

donderdag 7 mei 2009

België: land van twee snelheden.

Veilig verkeer: wie kan daar nu wat op tegen hebben? Het is goed voor iedereen, voor uzelf in de eerste plaats, maar ook voor uw kinderen. Het is veiliger voor oudere mensen. Niemand kan dus iets hebben tegen regelmatige controle, tegen het optreden van de politie tegen gevaarlijke chauffeurs. Technische controle van de voertuigen, controle op een geldige verzekering, een geldig rijbewijs: allemaal broodnodig dus.

Anders wordt het wanneer de controle ‘communautair’ scheef hangt. Vlaanderen staat sinds jaar en dag zowat volgepropt met flitspalen allerhande – in Vlaanderen alleen al 1.400. Het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest en het Waalse Gewest hinken ons op grote afstand achterna, met amper 100 flitspalen. Buiten het feit dat Vlaanderen op die manier buiten alle proportie in het – federaal beheerde, wat dacht u wel? – Verkeersboetefonds bijdraagt, moet eraan toegevoegd worden dat de verdeling van de gelden ook nog eens op een voor Vlaanderen onbillijke manier gebeuren. Tweemaal bestolen op één dag tijd, zeg maar.

Maar ik wil het hier over nog iets anders hebben, over het intrekken van de rijbewijzen ten gevolge van alcoholcontroles. Nu ben ik de laatste om aan het nut van alcoholcontroles te twijfelen, maar als je de cijfers ziet, dan ga je toch wel even nadenken. Zo verstrekte minister De Padt van Binnenlandse Zaken mij cijfers van 2007 en 2008. In 2007 werden in België 6.026 rijbewijzen ingetrokken ten gevolge van alcoholcontroles, waarvan 3.737 in Vlaanderen of 62%.
In 2008 waren er al 7.751 rijbewijzen ingetrokken, of een stijging van 28%. In Vlaanderen werden er niet minder dan 5.381 rijbewijzen ingetrokken, een stijging van 44%. Daarmee piekt het aandeel ingetrokken rijbewijzen in Vlaanderen tot een aandeel van bijna 70%.

Merkwaardig: in diezelfde periode waarin het alcoholisme in Vlaanderen hoogtij vierde – 2008 dus – zakte het aantal ingetrokken rijbewijzen in Wallonië met 3%. Wordt daar minder gedronken? Wordt er minder gecontroleerd? Of wordt er minder vervolgd en gestraft dan in Vlaanderen?

woensdag 6 mei 2009

kredietkaartcriminaliteit

De veiligheid garanderen van alle burgers: ziedaar één van de belangrijkste kerntaken van de overheid, van élke overheid, hoe groot of hoe klein de staat dan ook is. Daarom moet elke staat zeer alert zijn voor alle nieuwe vormen van misdaad. Deze nieuwe vormen van misdaad bedienen zich niet zelden van de nieuwste informaticatechnieken, en een staat, die naam waardig, moet hierop gepast inspelen.

Neem nu de kredietkaarten. Wie heeft er géén? En iedereen krijgt ook wel eens van die e-mailberichtjes binnen, waarin vrienden en kennissen waarschuwen voor diefstal van kredietkaarten en misbruik van dezelfde kaarten om geld uit de muur te halen.

Van minister De Padt van Binnenlandse Zaken kreeg ik onlangs recente cijfers binnen betreffende het ‘hacken’ van kredietkaarten. Ook de minister geeft toe dat het een recente vorm van fraude betreft, die voor 2005 zeer beperkt bleef. In 2007 zijn er 45 gevallen van ‘hacken’ bekend, waarbij 7.500 kaarten betrokken waren – alleen wat België betreft vanzelfsprekend. In 2008 zijn de cijfers exponentieel gestegen: niet minder dan 200 gevallen, waarbij 45.000 kaarten betrokken waren.

Op enkele jaren tijd dus een vermenigvuldiging met een factor 6. Benieuwd welke cijfers we in 2010 op onze boterham zullen krijgen.

dinsdag 5 mei 2009

Voor wanneer het échte Turkije-debat?

In een interessante column in Knack (15.04.2009) stelt H. Van Humbeeck zich terecht de vraag hoelang de Europese Unie het echte debat over Turkije nog uit de weg kan gaan. Een meer dan terechte vraag, waar onze Europarlementsleden Frank Vanhecke, Philip Claeys en Koen Dillen al heel lang op aandringen trouwens.

“Het was geen slip of the tongue. Barack Obama legde het idee dat Turkije lid moest worden van de Europese Unie tijdens tijdens recente rondreis twee keer nadrukkelijk op tafel bij de Europese politieke elite (…) Washington is al langer van mening dat een lidmaatschap van de Unie Turkije kan verankeren in het westerse kamp”, aldus de Knack-journalist.

Inderdaad, Het heikel thema van het eventueel toetreden van Turkije tot de Europese Unie zou best het thema kunnen worden van de Europese verkiezingen. Moedig van een Knack-journalist om dat inderdaad te vragen. Zijn argument evenwel dat “(Turkije) een moslimland is, en dat dat geen argument kan zijn”, snijdt geen hout. De fundamentele vraag zou moeten zijn of een niet-Europees land lid kan worden van een Europese Unie.

Als het inderdaad zo zou zijn – zoals de liberalen volhouden – dat Europa slechts een toevallige verzameling is van individuen die zich op een toevallig moment in de geschiedenis op dezelfde plaats bevinden, ja, dan is er natuurlijk geen enkele reden waarom Turkije geen lid zou worden van deze toevallige unie. Maar dan kunnen de Papoea-eilanden, of Sint-Mauritius wat mij betreft evengoed toetreden.

Europa is natuurlijk méér dan een toevallige unie van personen. Europa is een beschavingsmodel. Een beschavingsmodel dat haaks staat bijvoorbeeld op de sharia-rechtspraak waarover deze dagen nogal wat te doen is in de Britse pers. De sharia-rechtspraak wordt nu al in Groot-Brittannië toegepast op bepaalde burgerlijke zaken (7.000 echtscheidingen werden op basis van deze islamitische rechtspraak uitgesproken), en uit die praktijk blijkt onder andere dat de getuigenis van een vrouw maar de helft waard is van die van de man. Vrouwen en kinderen komen er slecht van af, zo blijkt.

Is dat de richting voor onze Europese Unie? Wanneer kan het échte debat inderdaad beginnen? En vooral: worden de Europeanen hierin betrokken?

maandag 4 mei 2009

Deze staat heeft tijd - u toch ook?

Op 30 juli 2004 deed zich in Gellingen een enorme gasramp voor. 24 doden waren er te betreuren en niet minder dan 132 gewonden. Nu stel ik met de regelmaat van een klok mondelinge vragen aan de verschillende ministers, want de regeling van dit schadegeval, de uitkering van de slachtoffers, verloopt in het geheel niet vlot.

Na 5 jaar is de zaak trouwens nog steeds niet geregeld. Enkele verzekeringsmaatschappijen hebben al bepaalde voorschotten uitgekeerd, maar een globale regeling is er na 5 jaar nog steeds niet. Een echte schande dus. Reden is onder meer dat de overeenkomst tussen de verzekeringsmaatschappijen om tot een snelle regeling – het woord alleen al – van de vergoedingen voor de gekwetsten te komen, nog niet door de diensten van de gemeenschappen is ondertekend.

Maar er is meer aan de hand. De regering, bij monde van haar ministers, dringt al jaren aan op een nieuwe wet om dit soort technologische rampen sneller en efficiënter te regelen. In de Commissie Bedrijfsleven was hierover trouwens enkele keren een grondige discussie. Maar na 22 maanden immobilisme blijkt ook in deze zaak nog geen enkel regeringsinitiatief op tafel te liggen. Waarop enkele leden van de meerderheid dan maar zelf de handen uit de mouwen staken en een wetsvoorstel uitschreven.

Eindelijk schot in de zaak? Het zag er zo naar uit, tot vorige week een brief van de regering in de Commissie Bedrijfsleven werd uitgedeeld, met daarop de vraag van de regering om het voorstel op te schorten, omdat de regering een initiatief zou nemen. Er stond weliswaar geen termijn vermeld, waaruit wij van de oppositie het besluit trekken dat ook dit regeringsinitiatief ten vroegste na de zomermaanden moet worden verwacht.

Deze staat heeft tijd zat. U toch ook?