U weet het natuurlijk evengoed als ikzelf, beste lezer: als het van ons komt, kan het niet, is het bekrompen, van de pot gerukt, en ‘eist het politiek fatsoen en respect voor andere mensen dat we ons hiertegen verzetten’. Toen collega volksvertegenwoordiger Filip De Man een tijd geleden de kostprijs bekendmaakte inzake de immigratie in ons land, stond weldenkend België op zijn achterste poten. Want het beeld dat de multiculturaliteit alleen maar een verrijking voor de mensen kon zijn, moest overeind blijven. Te allen prijs.
In dit mooie plaatje, dat niet met de werkelijkheid overeenstemt, komen nu steeds meer barsten. Zo geraakte bekend dat vooral het OCMW Brussel het bijzonder moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Maar ook het OCMW Antwerpen trekt aan de alarmbel. “Het OCMW Antwerpen zou volgend jaar een verlies optekenen van 10 miljoen euro. Volgens (de OCMW-voorzitter) is het aantal steuntrekkers door de crisis sterk gestegen. Bovendien zal de eenmalige regularisatie (de hoeveelste trouwens al?) van mensen zonder papieren een hele hap uit het budget nemen”. Op zijn minst 2.000 in Antwerpen alleen, aldus Het Laatste Nieuws (17.11.2009). Daarnaast zijn er honderden asielzoekers die wegens een tekort aan plaatsen onmiddellijk naar het OCMW worden doorgestuurd voor steun.
Het Belgische beleid is trouwens goed bezig met de volgende regularisatiegolf aan te trekken (de jongste is nog bezig, en zou minstens 50.000 ‘nieuwe Belgen moeten opleveren’): tegen alle overheidsafspraken in, kregen asielzoekers die pas in het land zijn, opnieuw financiële steun.
Probeer ondertussen als gewone burger, gepensioneerde of werkzoekende maar eens rond te komen met 800 euro.
