Zo, Leterme II is vrijdagmiddag geïnstalleerd. Dit gebeurde tijdens een parlementaire zitting van een ongekende saaiheid. Een beetje zoals het regime zélf. Van Rompuy vertrok na zijn laatste vaderlandse haiku richting Europa, Leterme werd door de ‘meerderheid’ – of wat daar moet voor door gaan – terug op het schild geheven alsof er niets was gebeurd.
Leterme is terug. Ook B-H-V is onmiddellijk terug en dat zullen ze in het parlement geweten hebben. Niet alleen was er een korte, sympathieke actie van TAK, dat ‘probleem 648’ met veel lawaai onder de aandacht bracht, maar er waren ook – gelukkig! – de toespraken van de oppositie, die ervoor zorgden dat de saaiheid wat doorbroken werd.
Zo hekelde Gerolf Annemans, onze fractieleider, het feit dat Dehaene, de superloodgieter, door CD&V wellicht, maar zeker op eis van de Franstalige partijen werd aangesteld om inzake B-H-V naar oplossingen te zoeken. Van een vertrouwen in Leterme gesproken. Van Rompuy zou deze vernedering nooit hebben geslikt, aldus Gerolf.
Als er iets is, waarin deze regering opnieuw hoge toppen scoort, dan is het wel in ongeloofwaardigheid. Leterme, die zelfs niet zeker is van het vertrouwen van zijn eigen partijgenoten. Maar ook N-VA heeft een geloofwaardigheidsprobleem. Zal zij haar maagdelijkheid in de Federale Kamer terugwinnen, terwijl ze op Vlaams vlak mee de lakens uitdeelt?
In zijn slotparagraaf wendde Gerolf zich tot de premier zelf en vroeg hem of hij dan werkelijk de ‘Honecker van het regime’ wilde worden? Het heeft er alle schijn van. Zo werd er in de regeringsverklaring, die de premier woensdagmiddag voorlas, en die voorheen al in De Standaard werd gelekt, te elfder ure, dus NA het verschijnen van de verklaring in De Standaard, nog 2 paragrafen toegevoegd, waarin de premier het hal over “het overnemen van de fakkel met energie, en de wil tot bedaren”. Dit is dus de hoogste ambitie van België: de wil tot bedaren.
“Maar België toont de jongste jaren aan dat compromissen even vaak leiden tot situaties waar niemand beter van wordt en dat ze de echte problemen niet oplossen. Compromissen zijn soms een onderdeel van een verrottingsstrategie”, aldus een scherpe commentaar van An Goovaerts in Trends (26.11.2009) op het vertrek van Herman Van Rompuy. Het is evengoed van toepassing op Leterme II.
