POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 31 oktober 2007

Zorgenkind Justitie

Is de staatshervorming, waar Vlaanderen al decennia om schreeuwt, een van de heikele punten in de huidige regeringsvorming, dan moet ook aan justitie de meeste aandacht worden geschonken. Immers, na twee ambtsperiodes paars en na de doortocht van Laurette Onkelinx (PS), is er toch wel werk aan de winkel.

Natuurlijk, en misschien zelfs gedeeltelijk ten onrechte, zal het justitiebeleid Onkelinx voor altijd in de herinnering blijven hangen door de ontsnapping – mét lepel en mes, a.u.b. – van niet minder dan 24 criminelen uit één gevangenis, die van Dendermonde. Maar er was natuurlijk meer, en het is goed dat ook daaraan wordt herinnerd. Er waren de verschillende schandalen rond de nieuwe justitiepaleizen (Antwerpen, Gent, Ieper). Er zijn de verschillende communautaire scheeftrekkingen in Justitie.

Dat Onkelinx heeft proberen te remediëren? Het zou er nog maar aan mankeren. Zo meldde De Morgen (04.06.2007): “Onkelinx heeft in het begin van haar beleid drie kernpunten naar voren geschoven: Themis, Phenix en de werklastmeting. Themis is met veel omhaal aangekondigd, maar wat overblijft, is een commissie voor de modernisering van de magistratuur. Ze heeft haar plannen teveel van bovenaf opgelegd. Bovendien was haar hervorming niet compatibel met ons rechtssysteem.”

Ook Phenix, het informatiseringsproject van Unisys, werd geen succes. Ze greep “niet tijdig en niet intelligent in”, aldus het linkse dagblad, en “ze heeft er ook ontzettend veel geld over de balk gegooid”. En tenslotte de werklastmeting: “Die is wettelijk verankerd, maar niet doorgevoerd omdat de grote verschillen tussen Wallonië, Brussel en Vlaanderen zouden opvallen”.

Ondertussen lekte een vertrouwelijk rapport inzake de informatisering van Justitie in verschillende kranten uit. “De kosten om alle geledingen van justitie te informatiseren, rijzen de pan uit. Bovenop het stukgelopen Phenix-contract dat de staat al 11 miljoen euro kostte, moet men op bijkomend ruim 36 miljoen euro rekenen”, aldus De Tijd (19.10.2007), dat terecht titelt dat met een likje verf justitie niet meer valt te redden.

De Vlamingen hebben recht op een veiligheids- en bestraffingsbeleid. Daartoe moeten méér middelen worden vrijgemaakt, zoveel is duidelijk. Maar het moet evengoed duidelijk zijn dat de middelen efficiënt moeten worden ingezet. Zoals de afgelopen jaren is omgesprongen met het belastinggeld, kan niet langer. En ook de werklastmeting moet nu eindelijk in de praktijk worden gebracht…

dinsdag 30 oktober 2007

Naar het failliet van de multiculturele samenleving

“We kunnen niets afstaan van ons land aan de PKK. Ons land kan niet verdeeld worden…Wij zijn allemaal soldaten”, aldus een Turkse kabinetmedewerkster van een Brusselse staatssecretaris op haar webstek en geciteerd in De Standaard (26.102.007). Als de rellen in Brussel iets hebben duidelijk gemaakt, dat is het wel dat Turken van de 3de generatie etnische conflicten uit Klein-Azië naar ons land hebben overgebracht. Op een gewelddadige manier, en zonder zich te houden aan onze rechtsregels. De demonstraties in Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek waren niet eens aangevraagd.

De multiculturele droom, die ons door een bepaald toplaagje wordt opgedrongen en waar we onze mening te nauwernood nog mogen ventileren, heeft hiermee een ernstige deuk gekregen. Het gedwongen vreedzaam samenleven van mensen die niet samen horen, loopt op een nachtmerrie uit.

Nog uit dezelfde krant volgend citaat: “Weinig Turken in Sint-Joost-ten-Node hebben veel zin om te praten over de uit de hand gelopen manifestatie. ‘We weten niet wie ze waren. Er zijn wel een paar stoelen leeg in de klas’, klinkt het voor de deur van het Guy Cudelllyceum (…). De jongeren denken dat hun ontbrekende klasgenoten misschien op het politiecommissariaat zitten. ‘Maar we hebben er niets mee te maken. Enfin, ik toch niet. Ik mocht van mijn ouders niet buiten komen toen ze hoorden over de geplande optocht. Ik heb dan maar naar de Champions League-match van Besiktas gekeken’”.

Toch opmerkelijk – of juist niet – dat Turkse jongeren, die de Belgische nationaliteit hebben en dus – volgens de liberale denkers toch – de band met het Turkse ‘wij-denken’ zouden hebben doorgeknipt, zo emotioneel verbonden zijn met Turkije. De kern van de zaak is wel deze: Turkse jongeren van de 3de generatie voelen zich met Turkije verbonden maar hebben bijna geen enkele emotionele verbondenheid met België of met Vlaanderen. Het gaat dus om jongeren die hier werden geboren uit ouders die ook hier geboren zijn. Slechts de grootouders kwamen uit Turkije.

Een tikkende tijdbom? Een blanke Brusselaar, een autochtoon, verwoordt zijn inzichten zo: “Ik woon hier al 52 jaar, maar heb het gehad. Ik verhuis binnenkort naar Steenokkerzeel. En dan blijft hier nog één Belg achter: de apotheker”. Veel multiculturele pleitbezorgers moeten het nu toch wel moeilijk hebben, op zijn minst?

maandag 29 oktober 2007

Niet onder de indruk

De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen steken een tandje bij, nu blijkt dat de oranje-blauwe regeringsvorming aan het leegbloeden is en dat zelfs de zogenaamde borrelnootjes er niet zullen zijn. Open VLD en het zogenaamd Vlaams kartel CD&V/N-VA willen een communautaire doorbraak voor 7 november, want “anders zullen ze niet langer aandringen op een uitstel van de stemmingen (over Brussel-Halle-Vilvoorde)”, aldus een bericht in De Standaard, 29.10.2007.

Waarmee ze zichzelf meer dan tegenspreken natuurlijk. Al wekenlang staat Pieter De Rem op de rem in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken, en al wekenlang probeert het Vlaams Belang een stemming over de voorstellen te forceren… Nu erkent men eindelijk dat men op de rem is gaan staan.

Stilaan bewegen de zogenaamde Vlaamse meerderheidpartijen – maar nog niet helemaal – in de richting van onze partij. Wij verkondigen al langer dan vandaag dat er met de Franstaligen politiek geen land meer te bezeilen valt en dat zij helemaal niet geïnteresseerd zijn in communautaire hervormingen, omdat ze in niets nog vragende partij zijn. Bij vorige hervormingen kregen zij namelijk alles waar ze op hoopten.

Maar opnieuw slagen de zogenaamde Vlaamse partijen erin om zelfs over de datum van 7 november de grootste vaagheid te behouden. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen eisen een duidelijk signaal. Maar wat er op 7 november precies op tafel moet liggen, is minder duidelijk. CD&V-voorzitter Vandeurzen: “Het is niet dat er een akkoord moet zijn of een regering. Maar de contouren van een concreet akkoord moeten zichtbaar zijn”. De ‘contouren van een akkoord’…voelt u hem? Het oprichten van commissies van wijzen die eindeloos over de toekomst van België zullen palaveren, gaat in dezelfde richting. De broodnodige grote staatshervorming dreigt begraven te worden.

Een Franstalige onderhandelaar vatte de Franstalige reacties op dit Vlaamse ultimatum als volgt samen: “Och, we zullen tegen halfweg volgende week heus wel een signaal geven, maar dat is iets helemaal anders dan een communautair akkoord” (De Standaard). En deze bijkomende dreiging vanuit Franstalige hoek: een stemming in de kamercommissie over B-H-V betekent onherroepelijk het einde van oranje-blauw.

Het mag dan al zo zijn, dat de Franstaligen de taalwetten niet respecteren en het hen, in navolging van Maingain, eigenlijk geen barst kan schelen of er een nooit geziene crisis volgt. De vraag is alleen of de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen een ernstige crisis aan kunnen en niet gaan plooien voor de Franstalige weigering.

vrijdag 26 oktober 2007

Belgische 'zorgzaamheid' - zoveelste aflevering

Zeker in tijden van grotere economische druk, van globalisering en toenemende concurrentie past het dat de regering zorgzaam omspringt met de schaarse middelen van de staat. De meerderheid van de Vlamingen vindt trouwens dat een overheid sowieso efficiënt en zeker niet verspillend moet omgaan met het geld van haar burgers, het belastinggeld.

U zult zich de protesten herinneren die de opeenvolgende paarse regeringen oogstten met hun begrotingsplannen. Verhofstadt (Open VLD) en minister van Begroting Freya Vanden Bossche (SP.A) zouden de bevolking wel eens laten zien hoe men begrotingen in evenwicht houdt of brengt. En we hebben het gezien: allerlei eenmalige maatregelen volgden, pensioenfondsen werden overgenomen en allerlei andere trucs zoals het overschatten van inkomsten en onderschatten van uitgaven, zagen het licht. Een andere, en nu massaal gebruikte truc bestond erin overheidsgebouwen te verkopen (om dan later eventueel terug te huren…). Economisten van zowat alle Vlaamse universiteiten en ongeveer alle financiële instellingen van dit land protesteerden tegen deze gang van zaken, maar tevergeefs.

Stilaan wordt de ravage duidelijk en kan elke burger in dit land de schade opmeten. Zo herinnert u zich misschien dat de verkoop van een eerste reeks overheidsgebouwen eind vorig jaar op een drafje moest worden afgerond, om de bedragen nog te kunnen opnemen in de cijfers van 2006. Begin 2007 liet Reynders de pers noteren: “We zullen tonen dat de verkopen niet altijd op het einde van het jaar moeten gebeuren”, waardoor hij halvelings liet verstaan dat de verkoopsomstandigheden veel gunstiger zouden liggen. De schatkist rekende met ongeveer 500 miljoen euro.

Ziet u de bui al hangen? De Standaard in elk geval wel: “Volgens welingelichte bronnen zou de verkoop van overheidsgebouwen momenteel nog hoogstens 100 miljoen euro opbrengen (…) Die 100 miljoen houdt trouwens rekening met de verkoop van een aantal gebouwen van Binnenlandse Zaken, maar ook daarover bestaat discussie” (24.10.2007). Het uiteindelijke bedrag zou op die manier maar 60 miljoen euro bedragen

Een goede voorbereiding is de helft van het succes, dat weet iedereen. Daarom springt het ontstellende amateurisme van deze federale ploeg opnieuw in het oog. Zo werden enkele gebouwen van de lijst ‘te verkopen overheidsgebouwen’ verwijderd omdat…het bodemattest ontbreekt.

Dit is toch allemaal niet meer ernstig?

donderdag 25 oktober 2007

federale loyaliteit

Van alle Franstalige ministers en politici gaat ontslagnemend minister van Financiën Didier Reynders (MR) door voor een van de vriendelijkste. Vlamingen vinden hem meestal sympathiek: hij komt correct over, doet zijn best om Nederlands te spreken en laat zich in de jongste – zéér moeizame – communautaire onderhandelingen als enige Franstalige politicus opmerken met voor Franstaligen soms gewaagde voorstellen.

Op het eerste gezicht wel te verstaan, want vergis u vooral niet, geachte lezer. Ook, en misschien vooràl Didier Reynders is uit op nog meer macht voor de Franstaligen. Neem nu zijn voorstel om B-H-V te splitsen, waarbij hij bijvoorbeeld de Franstalige eis om het Brussels territorium uit te breiden, wil laten vallen. Daartegenover wil hij één grote federale kieskring, zodat de faciliteiten de facto over gans België uitgebreid worden.

In De Standaard (23.10.2007) kan men bijvoorbeeld lezen dat hij in zijn eigen departement de taalwet feestelijk aan de laars lapt en er in de tweede ambtsperiode van paars in geslaagd is het aantal Franstalige benoemingen nog op te drijven.

Tijdens de eerste ambtsperiode van paars werden 55% van de aanwervingen bij Financiën toegewezen aan de Franstaligen, terwijl ze eigenlijk volgens de taalwet recht hebben op niet meer dan 41% van de benoemingen.

Tijdens de tweede ambtsperiode heeft Reynders het zo mogelijk nog bruiner gebakken. 59% van de benoemingen gingen naar Franstaligen, de boerkes van Vlamingen moesten genoegen nemen met 41%. De krant weet er verder bij te vermelden dat “de grootste scheeftrekking in het belangrijke aanwervingsniveau B zit. 66,6% van de 607 jobs gaat naar Franstaligen, twee jobs op de drie”.

Een woordvoerder van de Vlaamse christelijke vakbond is het beu: “Wij hebben elke keer opnieuw op de scheeftrekking gewezen. Ze is niet verminderd, maar maand na maand groter geworden”. Misschien moet deze woordvoerder eens langs gaan bij de grote bazen van de vakbond: zij zijn het toch die perse solidair willen blijven en tegen élk splitsingsvoorstel de waarschuwende vinger opsteken?

Reynders, de Vlamingenvriend? Vergeet het maar.

woensdag 24 oktober 2007

Fratsen van Flahaut

Als je ontslagnemend minister van Defensie Flahaut – niet toevallig een PS’er – bezig ziet, dan zou je op het eerste gezicht kunnen denken dat het om een wat burleske Bourgondiër gaat. Schijn bedriegt weliswaar, want achter dit op het eerste gezicht plezante uiterlijk gaat een machtspoliticus schuil, en wat voor één. Collega Sevenhans kan erover meespreken.

De voorbije weken was al duidelijk geworden dat “Defensie tussen 2004 en 2006 voor 160 miljoen onrechtmatig en oneigenlijk gebruik heeft gemaakt van thesaurierekeningen” (De Standaard, 20.10.2007). Eerst geraamd op 210 miljoen euro, blijkt het gat nog groter te zijn, want “er blijkt ook een probleem te zijn met de zogenaamde onderbenutting van kredieten. Dat is een gevolg van het door Johan Vande Lanotte ingevoerde ankerprincipe (…) De totale ontsporing bij het departement van minister Flahaut komt daardoor uit op 391 miljoen euro”. Mooi afscheidscadeau van de PS! Want dat Flahaut in deze van niets zou geweten hebben, gelooft – buiten Flahaut zélf – zo ongeveer niemand meer.

Het lijstje met wapenfeiten van Flahaut is ondertussen zeer lang en kan op de nationale webstek van het Vlaams Belang nagelezen worden. Het gaat van (totaal nutteloze) wapenaankopen exclusief bij Waalse bedrijven, tot het verplaatsen van ganse opleidingscentra van Vlaanderen naar Wallonië. Onder de leiding van Flahaut werd het ABL zowat een Waalse militie, toch wat aankooppolitiek en opleiding betreft.

Maar het kan – in het geval van Flahaut – nog erger. Deze schitterende PS-parel aan de Belgische kroon vertrok onlangs volgens sommige bronnen onaangekondigd op staatsbezoek naar Congo en liet zich vervoeren met het enige Airbusvliegtuig dat momenteel nog operationeel is in België (De Morgen (23.10.2007). De aflossing van een aantal para’s in Kaboel (Afghanistan) loopt ondertussen vertraging op omdat het vliegtuig waarmee Flahaut naar Congo vloog, met twee platte banden aan de grond staat. Een woordvoerder van de vakbond voor militairen verwoordt de ergernis bij militairen zo: “Dit is principieel onaanvaardbaar. Wanneer gaan de stoten van Flahaut eindelijk stoppen?”

En Flahaut? Flahaut keerde met een kleiner toestel terug terwijl een deel van zijn delegatie noodgedwongen achterbleef. Op onze lachspieren werkt deze Waalse toppoliticus (ook gekend voor de ‘Oost-Europese’ ontwerpen voor nieuwe uniformen) allang niet meer.

dinsdag 23 oktober 2007

De Post en de Vlamingen

Zowat een jaar geleden bood de partij mij de gelegenheid om een dossier ‘Communautaire scheeftrekkingen’ samen met andere collega's samen te stellen en min of meer afgewerkt (wannéér is zo'n dossier definitief afgewerkt?) op de webstek te brengen. Het moest een verzameling worden van alle bekende en minder bekende communautaire scheeftrekkingen in dit land, van de inning van verkeersboetes tot het aantal ziektedagen bij allerlei overheidsinstellingen. Ook De Post kwam in het lijstje voor…

Als Kamerlid kreeg ik de gelegenheid om de Staatssecretaris Overheidsbedrijven, Bruno Tuybens, hierover enkele vragen te stellen, en zijn antwoorden bevestigden de continuïteit van de scheeftrekkingen – ten nadele van Vlaanderen, maar dat had u natuurlijk al begrepen.

Wat het aantal werknemers betreft, zijn er in Vlaanderen 17.650 mensen tewerkgesteld (eind augustus 2007), in Wallonië 12.135 en in Brussel 7.436. Zelfs als we zeer genereus zouden zijn, en de helft van de Brusselaars als Nederlandstaligen klasseren, dan nog hinkt Vlaanderen hier achterop. Anders gezegd: Vlaanderen heeft recht op meer arbeidsplaatsen bij De Post.
Op mijn vraag naar de verhouding Nederlandstaligen/Franstaligen bij het kaderpersoneel van De Post, antwoordde de Staatssecretaris dat er momenteel 44% Franstaligen zijn en 56% Nederlandstaligen, ook en opnieuw een ondervertegenwoordiging van het aantal Nederlandstaligen.
Tenslotte wilde ik wel eens weten hoe het zat met de inplanting van het aantal postkantoren in de verschillende landsgedeelten. Uit het antwoord leerde ik dat op 100.000 inwoners Vlaanderen 0,09 postkantoren telt en Wallonië 0,14. Voor Vlaanderen zijn er verder 0,11 postpunten op 100.000 inwoners en voor Wallonië 0,18.


Valt het u trouwens niet op dat scheeftrekkingen altijd ten nadele van Vlaanderen zijn? Wie informatie heeft over communautaire scheeftrekkingen ten voordele van Vlaanderen, mag steeds met mij contact opnemen. Ik zoek het dan wel verder uit.

maandag 22 oktober 2007

"Migratie zet druk op samenleving"

Wat in het buitenland wel mogelijk is, wordt in België nog steeds bedekt met een loodzware mantel van politieke correctheid. Waar in België de minste kritiek op de ‘multiculturele samenleving’ wordt gelijkgesteld met racisme – op die manier slagen de Franstaligen er tot op de dag van vandaag in ongeveer een miljoen Vlaamse kiezers weg te gommen – wordt in het buitenland steeds duidelijker dat aan het multicultureel experiment (want meer dan dat is het niet) niet alleen voordelen zitten, wel integendeel.

Zo publiceert Metro (18.10.2007) een korte bijdrage, waaruit het volgende citaat: “De immigratiegolf van Oost-Europeanen in Groot-Brittannië heeft een positief effect op de economie, maar er zijn ook minder positieve neveneffecten, stellen twee onderzoeken in opdracht van de Britse regering. De nieuwkomers hebben sinds 2001 voor 8,6 miljard euro aan toegevoegde waarde gecreëerd en deden de actieve bevolking met een half procent groeien (…) Anderzijds merkten de lokale besturen een toenemende druk op het vlak van huisvesting, gezondheid, sociale cohesie, onderwijs en criminaliteit”.

Als de cultureel verwante Oost-Europeanen dit ontwrichtend effect hebben op de Britse bevolking, met welk effect moet men dan rekenen bij de instroom van niet Europese vreemdelingen?

vrijdag 19 oktober 2007

goede manieren?

In De Morgen (16.10.2007) kan men lezen dat de Waalse overheid haar burgers goede manieren wil bijbrengen. “Voeten op de bank in de bus? Balorig blijven weigeren om dat niet-vergunde terras op te breken? Ook in Wallonië wil de regering er iets aan doen, aldus minister van Verkeer en Huisvesting, André Antoine”. De reden is eenvoudig, aldus de Waalse minister: “De regels zijn er om nageleefd te worden. We willen hen eerst en vooral informeren over onwenselijk gedrag. Als dat niet volstaat, zijn er sancties”.

Wallonië wil antisociaal gedrag bestrijden? Dan kan het misschien best bij zichzelf beginnen. Onze partij klaagde meermaals het antisociaal gedrag aan van de Waalse overheid inzake veiligheid op de openbare weg. U zult zich herinneren dat het federaal Verkeersveiligheidsfonds, dat wordt samengesteld met de verkeersboetes in dit land, voor meer dan 84% uit Vlaams geld bestaat: in Vlaanderen slaan u niet minder dan 1.118 anonieme camera’s gade, in Wallonië nog geen 100. En er is nog een tweede communautaire scheeftrekking in dit dossier: het verzamelde geld, ongeveer 84 miljoen euro, gaat voor slechts 48 miljoen naar Vlaanderen, de rest naar Wallonië en Brussel.

Onvergetelijk blijven de woorden van de voormalige PS-voorzitter Di Rupo in Humo (22.07.2003) als reactie op deze cijfers: "Vlamingen moeten maar eens aanvaarden dat er tussen de regio’s verschillen in ethische gevoeligheid bestaan. Het dossier van de onbemande camera’s is in Vlaanderen bijvoorbeeld niet ethisch geladen, maar in Wallonië wél. Wij beschouwen het als een onaanvaardbare inbreuk op het privéleven zomaar gefotografeerd te kunnen worden met om het even wie naast je in de auto."

Uiteindelijk bleek deze week zowaar een communautaire doorbraak…Enkele kranten brachten het nieuws dat “als zoethouder voor De Wever” beslist was om het Verkeersveiligheidsfonds op te doeken in zijn huidige vorm. Aandachtige lezers hadden al heel snel door dat alleen de verdeling van de opbrengsten anders zou verlopen, niet de inning. Amper één dag later bleek zelfs dàt een brug te ver: deze nieuwe verdeling van de boetes zou pas ten vroegste in 2010 kunnen. Een kruimel van een kruimel als het ware.

Goede manieren? Vergeet het maar.

donderdag 18 oktober 2007

plat, platter, platst

Het ziet er steeds minder gunstig uit voor de splitsing van B-H-V. Gisteren bleek de Raad van State niet klaar met haar advies, waarop de commissievoorzitter Pieter De Crem (ook gekend als De Rem, niet toevallig CD&V) de bijeenkomst annuleerde – zeer tot genoegen van de Franstaligen, die elk uitstel begroeten.

Dit is allang niet meer ernstig te noemen en het Vlaams Belang reageerde – meer dan terecht, meen ik – met een persmededeling waarin een en ander scherp op de korrel werd genomen. Wij citeren: “Een commissievoorzitter kan volgens het reglement niet zomaar – dan nog twee uur voor de aanvang – de verdere bespreking afgelasten: de Kamerleden hadden minstens het recht moeten krijgen de vorige week ingediende amendementen te bespreken en de agenda van volgende week vast te leggen. Dit neigt naar Cremlin-praktijken, zoals die misschien getolereerd worden in Aalter, maar volstrekt onaanvaardbaar zijn in de Kamer.
De vraag van het Vlaams Belang tijdens de Conferentie van deze ochtend, om dan minstens een vergaderdag te voorzien eind volgende week – ogenblik waarop het RvS-advies binnenloopt - werd weggewuifd. Van vertragingsmanoeuvres gesproken.

Duidelijk is in elk geval dat CD&V lijnrecht ingaat tegen de dringende eis van hun eigen burgemeesters om vandaag het Parlement zijn werk te laten doen. Alles wijst er op dat de wetsvoorstellen een begrafenis eerste klas wacht.
Wél moet worden vastgesteld dat CD&V hiermee het scenario van Bart De Wever in ‘De Zevende Dag’ helemaal ten uitvoer legt. Vraag is hoelang de achterban van CD&V en N-VA dit soort kuiperijen blijft slikken”.


Het scenario, waarin mogelijks ook N-VA gevangen zit, komt steeds duidelijker in zicht: de ganse regeringsvoorbereiding is achter de rug, en “dat gaan we toch niet op de helling zetten voor de niet-splitsing van B-H-V zeker”. Een – anonieme - CD&V’er zegt het in De Morgen (18.10.2007) zo: “Natuurlijk moeten er nog stappen vooruit worden gezet, maar we kunnen niet alles opnieuw van voren af aan beginnen te herschrijven”. Het zal dan ook niet verbazen dat we in dezelfde krant vernemen dat “Van Rompuy niet verborg dat er volgens hem niet meer geweldig veel communautaire vooruitgang in zit”.

Ondertussen oefenen de Franstaligen zich opnieuw in 'federale loyaliteit'. Zo riep Maingain alle Franstalige mandatarissen in de Vlaamse Rand rond Brussel op voortaan alleen nog Frans te spreken op de gemeenteraden. Is dit anti-Vlaamse gedrag meer dan verwerpelijk, dan moeten we echter nog méér de Vlaamse lamlendigheid aanklagen die dit alles maar laat gebeuren. Waarom blazen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen de federale onderhandelingen gewoon niet af tot het communautaire luik, het ganse communautaire luik mee opgenomen is in het regeringsakkoord? Wat houdt er hen in ’s hemelsnaam tegen? Toch niet deze Franstaligen?

woensdag 17 oktober 2007

De pers en het Vlaams Belang

Dat het vertrouwen van de modale Vlaming in “zijn” (of “haar”) pers niet al te groot is, kon u vroeger al op de nationale webstek van het Vlaams Belang vernemen. Het gaat meestal om ‘systeempers’, die zich, al dan niet bewust, braafjes houdt aan de ‘mainstream’-opinies van de Wetstraat. De Vlaming vindt er zijn eigen opinies steeds minder terug. De pers loopt met een wijde boog om het Vlaams Belang heen en dat leidt soms tot ‘ongewone’ toestanden.

Neem nu de jongste financiële fratsen van minister van Defensie Flahaut. Het Laatste Nieuws meldt (17.10.2007) dat minister van Begroting Freya Vanden Bossche (SP.A) haar collega beschuldigt van “onwettige gebruiken”. Volgens De Morgen ruziet paars over het gat dat ondertussen al ruim 200 miljoen euro groot zou zijn. Ik kan nog andere krantenartikels vermelden, maar het valt op dat steeds dezelfde partijen en personen worden genoemd: de minister natuurlijk (SP.A), Open VLD (in de figuur van Luc Van Biesen) en CD&V. Terwijl ik gisteren als lid van de commissie Financiën en Begroting wel degelijk de ernstige én onderbouwde tussenkomst van Vlaams Belangcollega Hagen Goyvaerts heb gehoord! De pers is blijkbaar doof aan één kant.

Hetzelfde verhaal over de belabberde toestand van de schatkist. Ten overvloede worden CD&V’ers Hendrik Bogaert en Carl Devlies geciteerd – dit gat is het gevolg van de totaal onrealistische ramingen van paars – maar ook nu weer blijft de tussenkomst van collega Goyvaerts - gisteren, en in dezelfde commissie - onbesproken. Hij slaagde er nochtans schitterend in om de vinger zeer gevat op de zere plek te leggen.

Een laatste verhaal en dat allemaal op dezelfde dag. Gisteren weigerde minister van Landbouw Sabine Laruelle (MR) in te gaan op een vraag van parlementsleden om de blauwtongziekte als een landbouwramp te aanvaarden. Als je de verslagen van De Standaard, Het Laatste Nieuws en De Morgen er op naleest, dan betrof het een koffiekransje van de dames Muylle (CD&V) Vautmans (Open VLD) en Laruelle (MR). Niemand heeft blijkbaar naar de tussenkomst van onze West-Vlaamse college Koen Bultinck geluisterd. Niemand zal zijn woorden in de pers lezen.

Toevallig allemaal? Té toevallig opdat nog iemand dit gelooft, natuurlijk. En natuurlijk zijn er wel degelijk journalisten die hun werk op een gedreven, professionele en vooral objectieve manier doen, dat weten we ook wel. Maar als er één plaats is waar de zogenaamde cordon sanitaire onverkort gehandhaafd blijft – en zéér tot ongenoegen van de lezers, die het spelletje wel doorhebben – dan is het wel in ‘onze’ Vlaamse pers.

Het lage vertrouwen van de Vlaming in ‘zijn’ of ‘haar’ pers verbaast niet. Maar men moet het eerst aan den lijve ondervinden, om het te geloven.

dinsdag 16 oktober 2007

Wijze woorden van een Nederlandse sociaal-democraat

Publicist en hoogleraar grootstedelijke problematiek Paul Scheffer, sociaal-democraat én een onverbiddelijke criticus van het multiculturalisme, formuleert ook nu weer, in een interview met het links-modieuze Humo (9 oktober 2007), op een scherpe manier zijn ideeën.

Zo vraagt een journalist hem: “Laten we nog even terugkomen op de neiging om multiculturele conflicten te vermijden. Eigenlijk was de meest verregaande poging tot conflictvermijding in België het proces tegen het Vlaams Blok?”

Waarop Scheffer antwoordt: “Dat was ook een heel slecht idee. Een partij die een kwart van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigt, wordt verdoemd als racistisch en buiten de orde geplaatst. Je kan in het publieke debat toch geen ruimte willen maken voor de orthodoxe islam en tegelijk het Vlaams Blok verbieden? Ik citeer in mijn boek Manu Claeys die toegeeft dat het een puur politiek proces was, maar dat moest dan maar. Tja, hoe ver kan je afdwalen van de normen van een rechtsstaat?”

Over het openen van de grenzen voor zogenaamde hoogopgeleide nieuwe migranten: “Het probleem is dat we al veel werkloze, laaggeschoolde migranten van de tweede generatie hebben – onder meer Marokkaanse en Turkse jongeren die soms zelfs de school niet hebben afgemaakt. Die zwakke groep wordt nu massaal voorbijgelopen. Daarom reageer ik terughoudend op de vraag van werkgevers om steeds meer nieuwe laaggeschoolde migranten van buiten de EU toe te laten”.

Wijze, wijze woorden. Waarom doet links nooit op die manier de mond open in België?

maandag 15 oktober 2007

plat op de buik of broek op de enkels

Volgens de media is Bart De Wever onterecht tot aangeschoten wild verklaard, want hij wordt door de ‘Bozen’ van het Vlaams Belang nu al voor verrader uitgemaakt omdat hij een prijs zou willen betalen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. En inderdaad, na het interview in De Zevende Dag vond onze partij het gepast om te reageren op de toegevingen van de N-VA-voorzitter.

In Metro (15.10.2007) verklaart Bart De Wever letterlijk: “Alleen een lepel suiker kan de Franstaligen de bittere pil van een splitsing doen slikken”. Dat dit als een Vlaamse toegeving wordt gelezen, kan toch ook intelligente Bart De Wever niet verbazen. Nog vorige week waren de Vlaams-Brabantse burgemeesters eendrachtig in hun verzet tégen een splitsing-met-een-prijs. Ook de N-VA-schepen Marc Demesmaeker sprak zich in dezelfde zin uit. En dan dit…

“Vlaanderen dient geen prijs te betalen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, maar in het globale regeerakkoord kan gerust een lepel suiker zitten om de zure smaak voor de Franstaligen te verzachten. Dat is echter niet meer dan wat zoetstof om een bittere pil gemakkelijker door te slikken. Het is zeker geen prijs”, aldus nog Bart De Wever (Het Laatste Nieuws, 15.10.2007). Bart moet vooral ophouden met zijn semantische spelletjes. Want het is voor iedereen duidelijk: CD&V had de bocht al genomen, en N-VA was bezig met de juiste bewoordingen te zoeken om de toegevingen te kaderen. Zo schrijft Metro (15.10.2007): “Ruimer moet de communautaire bocht van De Wever de weg bereiden naar een communautair regeerakkoord”.

Bart De Wever begaat trouwens nog een andere fout. Zo verklaart hij dat “als de onderhandelingen zouden mislukken, de splitsing kwaadschiks zal gebeuren. Dat beseffen de Franstaligen maar al te goed”. De Franstaligen beseffen alleen dat àlle Vlaamse meerderheidspartijen bereid zijn tot toegevingen. Hoe kunnen onderhandelingen nu nog mislukken, als je op voorhand al aankondigt dat je bereid bent “een lepel suiker” aan de bittere pil toe te voegen? Wie dat maar al te goed begrepen hebben, zijn de Franstalige socialisten, die gisteren felle kritiek uitten “op de Franstalige toegevingen aan de Vlaamse partijen in het formatieberaad”. Welke toegevingen?

Ziet u ook het cynische van deze typisch Belgische situatie? Strikt politiek gezien moeten de Vlamingen voor de splitsing geen prijs betalen, en toch vindt de N-VA – juist N-VA – het nodig om aan te kondigen dat ze bereid zijn “een lepel suiker” toe te voegen. En ondertussen hernieuwt de PS haar eis om in het kader van een betere samenwerking tussen Brussel en Wallonië het Brussels grondgebied uit te breiden.

Bart De Wever gaat inderdaad plat op de buik. Of zijn broek zakt inderdaad op de enkels. Semantische spelletjes zijn niet aan ons besteed, wij nemen alleen nota van de toegevingen.

vrijdag 12 oktober 2007

Opvolging van werklozen - een Belgisch verhaal

Met zijn 6 miljoen inwoners heeft Vlaanderen een relatief kleine werklozenpopulatie – ongeveer 170.000 mensen of ongeveer 5% van de actieve bevolking. Franstalig België (even voor het gemak Brussel en Wallonië samentellen, alhoewel…) kent een meer dan dubbel zo hoog cijfer (tussen 11 en 18%).

Als normaal denkend mens zou je dan menen dat men er in Franstalig België alles zou aan doen om de werkaanbiedingen die er zijn zo maximaal mogelijk in te vullen en er dus voor zorgt dat de controle op de werkzoekende werklozen zo efficiënt mogelijk gebeurt. Zeker in periodes waarin men bij gebrek aan gekwalificeerde binnenlandse werknemers voor openstaande functies eraan denkt om middels ‘green cards’ buitenlandse werknemers aan te trekken, zou België geen enkele inspanning mogen schuwen om ‘Belgen’ aan het werk te helpen.

Daarom stelde ik minister van Werk, Peter Vanvelthoven de vraag hoe de controle en de sanctionering van niet werkwillige werkzoekende werklozen in Vlaanderen, Wallonië en Brussel verliep en verloopt. Groot was mijn verwondering: nog steeds kan men scheeftrekkingen vaststellen, ondanks de mooie beloften…

Onderstaande lijst geeft het aantal sancties, verwittigingen en uitstellen op, mensen die zich zonder voldoende rechtvaardiging niet aanmeldden bij arbeidsbemiddeling of beroepsopleidingen of die niet voldoende meewerkten of werk of opleiding weigerden.


Vlaams Gewest
2004: 12.053
2005: 14.293
2006: 15.202

Waals Gewest
2004: 5.139
2005: 5.863
2006: 8.269

Brussels Gewest
2004: 2.628
2005: 3.125
2006: 2.281

Vlaanderen sanctioneert en controleert in verhouding nog steeds meer dan Wallonië en Brussel, terwijl onze arbeidsmarkt sowieso al een vrij volledige tewerkstelling kent. Het feit blijft dus overeind dat ons land totaal verschillende arbeidsmarkten kent en een apart tewerkstellingsbeleid zich meer dan opdringt. Wat het Vlaams Belang steeds staande heeft gehouden.

donderdag 11 oktober 2007

Flahaut in de hoek

Dit is een plezant landje voorwaar, tenminste als je even de miljoenen euro uit je hoofd zet, die door het Belgisch beleid over de balk worden gegooid. In de pers vernemen we dat het departement Defensie – niet toevallig het departement van PS-minister én vertrouweling van Di Rupo, André Flahaut – onder toezicht van de inspectie van Financiën komt te staan. “Volgens het voorlopig onderzoek zou er een probleem zijn van 100 tot 200 miljoen euro” en zou er sprake zijn van zware “budgettaire ontsporingen” (Het Nieuwsblad, 10.10.2007). Volgens het voorlopig onderzoek, aldus de krant, “zou er een probleem van 100 tot 200 miljoen euro zijn (…) Volgens een regeringsbron zou het om onwettelijke mechanismen gaan. Tot volledig duidelijk is wat precies aan de hand is, moet elke euro eerst passeren via de inspectie Financiën. Voor de uittredende minister Flahaut is het alleszins een bijzonder vervelende zaak”. Er zouden verder ernstige gevolgen kunnen zijn voor het door paars vooropgestelde financiële evenwicht.

Wij zijn vooral benieuwd of Flahaut – in navolging van Fientje Moerman – nu ook vervroegd de ministerstitel inlevert en of Di Rupo – u weet wel, hij had “assez” van de “parvenu’s” in zijn PS en zou alle sjoemelaars ongenadig de deur wijzen – eindelijk en voorgoed afscheid durft nemen van deze prins karnaval.

Flahaut is trouwens niet aan zijn proefstuk. Op de nationale webstek van het Vlaams Belang verscheen bijvoorbeeld op 3 maart 2007 een niet-uitputtend lijstje van alle fratsen van Flahaut en uit dit artikel brengen wij hieronder enkele belangwekkende stukken.

De fratsen van Flahaut

Enige tijd terug (dit stukje werd dus op 3 maart 2007 gepubliceerd) liet Flahaut totaal verouderde kanonnen moderniseren op kosten van de federale kas. De werken werden "toevallig" uitbesteed aan het Waalse bedrijf EMI. In het kader van de NATO werd gestreefd naar eenvormigheid o.m. aangaande het kaliber voor zware wapens - vastgesteld op 110 mm. Minister Flahaut kocht echter mobiel geschut voor het leger met het nagenoeg uitgestorven kaliber 90 mm. De munitie wordt nog gemaakt in een Nijvels bedrijfje dat binnen de kieskring van de minister ligt. Sedert 2002 zorgt Flahaut er voor dat alle operationele munitie uit Vlaanderen wordt weggehaald en overgebracht naar Wallonië. Ook alle operationele legeronderdelen worden uit Vlaanderen weggehaald. Zo zijn er in Vlaanderen geen militaire vliegvelden meer met uitzondering van Kleine-Brogel (een Nato-basis, waar een minimum bezetting noodgedwongen wordt gehandhaafd). Dit is ook het geval voor Leopoldsburg waar nog slechts de keuken overblijft ( om te koken voor wie ?) en de sociale dienst. De kerneenheid is verplaatst naar Arlon. Op de helikopterbasis in Koksijde wordt de landingsbaan ingekort zodat het vliegveld niet langer kan gebruikt worden door jachtvliegtuigen. Voor de zeemacht werden twee tweedehandse oorlogsbodems aangekocht van de Nederlandse marine. Een van de schepen zal volledig onder Waals bevel en bezetting komen. De satellietobservatiepost, kostprijs 2.000.000.000 oude franken, kwam onder Flahaut terecht in Saive en dus onder rechtstreekse Waalse controle. Sommige militaire steundiensten zijn voorlopig nog ondergebracht in Vlaanderen ( bv. medische dienst ) maar werden vrij recent geplaatst onder het bevel van een vrouwelijke Franstalige generaal, afkomstig uit en woonachtig te Nijvel, bastion van de heer Flahaut. Militaire opslagplaatsen die op Vlaams grondgebied liggen, maar net over de taalgrens, worden bemand met Franstalige militairen (cfr. mobilisatiekern in Landen). Het staat als een paal boven water dat onder Flahaut het Belgisch leger wordt herleid tot een "Waalse militie". Sedert Europa dankzij commissaris voor ontwikkelingshulp Louis Michel geld vrijmaakte voor het uitvoeren van structuurwerken in Congo en deze fondsen werden aangevuld met Belgisch geld steeg de belangstelling van minister Flahaut, en van de hele Franstalige gemeenschap voor voornoemd Afrikaans land, zienderogen. Het is misschien toeval maar het Waalse bedrijf Poncin leverde onlangs een brug aan Congo. Wie weet wat er nog op stapel staat? ‘Opeens’ is Congo een democratisch land, moest de vorst er op bezoek, en moest president Kabila een doctoraat van de KMS krijgen “voor zijn performant beheer van het Congolese leger”. Men zal zich verder herinneren dat Belgisch militair materieel dat naar Congo werd gestuurd om er gebruikt te worden bij het toezicht houden op de presidentsverkiezingen, op zee "verdween" en zonder veel heisa werd vergeten. Volgens Flahaut ging het om een UNO-opdracht en was het probleem er één van de Verenigde Naties. Heeft u al iets gehoord van een vergoeding?Naast deze perikelen kreeg de bevolking ook nog te maken met de aanstelling van ‘mevrouw Flahaut’ tot gouverneur van de provincie Waals-Brabant, met het transport van een gewonde Russische miljardair met een Belgisch legervliegtuig van Nice naar Moskou samengaand met de nodige medische begeleiding en uitgebreide nazorg met zending van militair medisch personeel naar Rusland, en met het stationeren van twee legerhelikopters "Augusta" in Benin voor de verplaatsing van de president. Deze lijst is zeker niet limitatief. Andere dossiers staan in Het Laatste Nieuws (28.02.2007) vermeld. De fratsen van Flahaut gebeuren voor rekening van de regering, Flahaut wordt niet gesanctioneerd en Verhofstadt blijft krediet verliezen. Ze doen maar.

woensdag 10 oktober 2007

En plots is het vertrouwen zoek

In De Standaard (10.10.2007) komt professor Brice De Ruyver 'opeens' tot de vaststelling dat “het vertrouwen in justitie zoekt blijft. Tien jaar na Dutroux en op een jaar van de tiende verjaardag van het Octopus-akkoord is dit een zorgwekkende vaststelling.” In het artikel komt hij trouwens met heel wat zinnige en nuttige voorstellen af. Zo wil hij bijvoorbeeld het helerscircuit aanpakken, wil hij een betere samenwerking met Nederland om de drugsbestrijding effectiever aan te pakken, en moeten nieuwe criminele bendes in het oog worden gehouden.

Eindelijk krijgen we ook te horen dat “de gevangenissen het grootste zorgenkind zijn”. Waarom kon deze vaststelling niet vroeger, mijnheer de professor? Ook vorig jaar en twee jaar geleden waren de gevangenissen reeds het zorgenkind. En ook spijtig is onze vaststelling dat in het rapport in De Standaard weinig of niets te lezen valt over de obstructiepolitiek van de Franstalige partijen in deze. Zou het feit dat Brice De Ruyver de afgelopen jaren adviseur was van premier Verhofstadt er misschien mee te maken hebben?

Een aantal voorstellen en pijnpunten lijken zo uit het programma van het Vlaams Belang overgeschreven, en dat is een aangename vaststelling. Het is goed dat men eindelijk – maar véél te laat, natuurlijk – werk wil maken van justitie. Maar waarom onderzoekt De Ruyver de piste van het splitsen van justitie niet? Het is toch al langer dan vandaag geweten dat over fundamentele opties Vlamingen en Franstaligen een totaal andere invalshoek hebben? Jeugdsanctierecht, gevangenissenbeleid, strafvervolging, we kunnen eindeloos doorgaan.

Maar over de voorstellen van het Vlaams Belang gesproken… Zo stelt professor De Ruyver voor om de veroordeelden van vreemde herkomst de gevangenisstraf te laten uitzitten in het land van herkomst. “Er zaten in mei 2006 1.100 Marokkanen en 900 Oost-Europeanen in onze gevangenissen”. Deze oplossing zou efficiënter zijn omdat “opsluiting in gevangenissen in eigen land de meeste gevangenen zou afschrikken. Tot daar kunnen wij volgen.

Het wordt moeilijker volgen als Brice De Ruyver voorstelt dat België die gevangenissen in het buitenland op eigen kosten zou optrekken. Wat erop neerkomt dat de Belgische belastingbetaler zou moeten betalen voor gevangenissen in Marokko, Oost-Europa, enzovoort. Vindt de professor dit zelf niet wat te ver gegrepen? België is toch al partner in heel wat ontwikkelingssamenwerkingsprogramma’s: is dit dan geen bijkomende ontwikkelingssamenwerking? En geldt de regel van wederkerigheid, geachte professor? Gesteld dat er een kolonie Belgen in Congo zich globaal schuldig maakt aan misdrijven en dat Congo besluit die massaal naar België te repatriëren, zal Congo dan ook opdraaien voor de bouw van een nieuwe gevangenis in België om die criminele Belgen in onder te brengen?

Meer aandacht voor justitie is positief: daarvoor pleit het Vlaams Belang al jaren. Maar we zullen met argusogen toezien op de voorstellen.

dinsdag 9 oktober 2007

Miss België gesplitst?

Neen, u moet mij geloven op mijn eerste communiezieltje dat ik geen regelmatig P-Magazine-lezer ben. Maar toch verschijnen er soms, héél soms, pareltjes van journalistiek die men niet kan laten liggen.

Ignace Crombé, voorzitter van het comité dat elk jaar een nieuwe miss België op de planken neerpoot, heeft volgens een bijdrage in het P-Magazine (25.09.2007) ook dit jaar enorm veel moeite moeten doen om enkele Waalse kandidates aan te trekken. Ze moeten nochtans niet klagen, want de voorzitter legt hen geen strobreed in de weg. “Franstalige meisjes moeten niet altijd roepen dat ze benadeeld zijn. Ze moeten geloven in zichzelf. Dat kan je ook doortrekken naar de Walen in het algemeen”, aldus deze Ignace Crombé.

Reden genoeg voor de journalist om te peilen bij de missmaker naar de toekomst van België. En het moet gezegd, Ignace Crombé windt er geen doekjes om: “Wie weet hoeven we deze discussie over een jaar niet meer te voeren. Dan spreken we misschien niet meer over België, hé. Dat zou de zaken voor mij wel een stuk vergemakkelijken”.

Ja, als ook de laatste kroonjuwelen er aan geloven…Geen Miss België meer binnenkort, maar misschien wel Miss Vlaanderen? Bedankt, mijnheer Crombé.

maandag 8 oktober 2007

Het échte drama

Natuurlijk getuigen de woorden van Karel De Gucht (Open VLD)in het VRT-programma “De Zevende Dag” van een zelden gezien cynisme. Hij liet er zich ontvallen dat in de onderhandelingen met de Franstaligen iedereen, dus ook CD&V en N-VA toegevingen zouden moeten doen en dat “N-VA best plat op de buik kan liggen om onder de lat door te kunnen” (De Morgen, 08.10.2007). ‘Met de fanfare voorop’, als het ware.

Natuurlijk werken zijn woorden ondermijnend. Vlamingen en Vlaamse politici in het bijzonder zijn steeds meesters gebleken als het erom ging de eigen onderhandelingspositie te ondermijnen.

Het grootste drama echter is en blijft natuurlijk de lamlendigheid van de grote, zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen zelf. De Gucht kan beter beschaamd zijn mond houden, want als er één Vlaamse partij is die 8 jaar lang alle communautaire potjes gesloten heeft gehouden (omwille van de smeer, inderdaad) dan is het wel de partij van De Gucht, de Open-VLD. De stank die niet opgeloste materies nu verspreiden, is bijna niet te harden. Bedankt, VLD!

Het echte drama voor Vlaanderen bestaat hierin dat de grote, zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen inderdaad ‘im Geiste’ de bocht al hebben gemaakt. Men probeert – ook De Wever – alleen nog een elegante uitgang te vinden. Zo probeerde, als we Bart Brinckman in De Standaard (06.10.2007) mogen geloven, CD&V-voorzitter Vandeurzen een dikke week geleden een laatste maal de fiscale autonomie binnen te rijven. “De Franstaligen bleven onverzettelijk. Voor hen staat fiscale autonomie synoniem voor het doorbreken van de solidariteit. De partij van Joëlle Milquet mag dan drie keer kleiner zijn dan haar Vlaamse tegenpool, aan de onderhandelingstafel weegt haar neen zwaarder”.

Het bittere besluit: “Het CD&V-hoofdkwartier kan alvast op zoek naar de nodige argumenten waarmee het magere communautaire akkoord kan worden verdedigd”. De nota die onlangs werd gelekt, geeft Vlaanderen slechts enkele kruimels: een vertegenwoordiging van gewesten en gemeenschappen in NMBS, in organen van gezondheidszorg of in de Delcrederedienst. Een Raad van Wijzen zou zich over de splitsing van “kleine delen van de gezondheidszorg” moeten buiten en tegen 2009 voorstellen op tafel brengen.

De manier waarop Vlaanderen ondertussen door de eigen onderhandelaars wordt geridiculiseerd, is ronduit onaanvaardbaar.

vrijdag 5 oktober 2007

leerrijke ervaring

“Vlaamse onafhankelijkheid? Wie wil dat in ’s hemelsnaam?” of “Vlaamse onafhankelijkheid, daar ligt niemand van wakker”. U kent dit soort reacties wel, en in zekere kringen staat het trouwens zeer ‘modieus’ om met de regelmaat van een klok te schimpen op de onverlaten die het Belgisch koninkrijkje willen opsplitsen.

Het was een goed idee van het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond (KVHV) om in alle grote Vlaamse universiteitssteden debatten met de grote politieke kopstukken te organiseren over de mogelijkheid – wenselijkheid – onafwendbaarheid van de Vlaamse onafhankelijkheid. Een goed idee dat bekroond werd met een enorme toeloop van studenten: meer dan 1.000 man zocht uiteindelijk een plaatsje in het veel te krappe auditorium.

De groep toehoorders in Gent – in Antwerpen en in Leuven ging het om een zelfde aantal – was mooi verdeeld over voorstanders en tegenstanders van Vlaamse onafhankelijkheid. Het debat tussen de politieke kopstukken zelf verliep – de formatiegesprekken en de werkzaamheden in de commissie Binnenlandse Zaken (B-H-V!) natuurlijk – zéér geanimeerd. Vooral Gerolf Annemans (Vlaams Belang), Jan Jambon (N-VA), Hendrik Bogaert (CD&V) en Bart Tommelein (Open VLD) gingen met elkaar in de clinch, waarbij de volgorde vrij logisch liep van separatist Gerolf Annemans over ‘independentist’ Jambon, over ‘voorstander van totale sociaal-economische onafhankelijkheid maar binnen België’ Bogaert tot ‘overtuigd Vlaming, maar eerst en vooral liberaal en overtuigd anti-separatist’ Tommelein.

Alleen Tuybens van SP.A kreeg maar geen aansluiting bij het debat en blunderde ook enkele keren. Symptomatisch voor een partij die de PS-band omwille van machtspolitieke redenen aanhield dat de band met Vlaanderen (te lang) werd gelost? Wie zal het zeggen?

Enkele bemerkingen zijn hier misschien toch wel op hun plaats:

De Vlaamse jeugd volgt de politiek wel degelijk op de voet en is geïnteresseerd in wat er gebeurt in en met dit land.
Het thema ‘onafhankelijkheid’ blijkt in brede lagen van de bevolking op zijn minst bespreekbaar. Op de redelijke en zakelijk onderbouwde argumenten voor een onafhankelijke Vlaamse staat volgt in het beste geval nog enkel een emotionele oproep tot eenheid. Meer argumenten lijken de unionisten of Belgicisten niet meer te hebben. Of toch: het ‘probleem Brussel’.
De thema’s en de uiteenzettingen van het Vlaams Belang stuiten ook in het studentenmilieu op veel minder tegenstand dan vroeger. Gerolf kreeg regelmatig applaus uit de zaal.
Een plezante uitsmijter? Zelfs het ‘Instituut voor Marxistiese Studies’ vertoont interesse voor de splitsing van België. Op de affiches in de universiteitsgebouwen werd men uitgenodigd voor een spreekavond over het einde van België. Het ging voor één keer niet over de “fascisten die de macht zouden overnemen en de arbeiders zouden onderdrukken”. O tempora, o mores!

Als oud-NSV’er heb ik er geen enkel probleem mee het KVHV te feliciteren met hun geslaagde avond.

donderdag 4 oktober 2007

verbrusseling in de praktijk

Sommige kringen doen er heel meewarig en spottend over, over de (in hun ogen) zogenaamde verfransing in de Vlaamse Rand rond Brussel. Het heet dan dat het gaat om zogenaamde secondaire problemen, het heet dan dat “met een beetje goede wil van beide kanten (als de Vlamingen met name overschakelen op het Frans) het leven veel aangenamer kan worden gemaakt” en dat de eigenlijke taalproblemen van de baan zijn. De verfransingsdruk zou door Vlaamse politici – en vooral dan Vlaams Belangers – worden overdreven.

Collega Bart Laeremans mag dan al een boek over de verfransing in de Vlaamse Rand hebben gepubliceerd (“Verbrusseling – tegengaan of ondergaan”, verschenen bij uitgeverij Egmont, te bestellen via de webstek van het Vlaams Belang) en zich als inwoner van de Vlaamse Rand een heuse ervaringsdeskundige noemen, het progressieve bovenlaagje heeft zijn antwoord al klaar: “Natuurlijk, wat wil je, het is een Vlaams Belanger”.

Nochtans blijven er schrijnende getuigenissen uit de Rand en uit Brussel sporadisch de pers halen. Zo was er nog onlangs het verhaal van een bejaard koppel dat – opnieuw – niet in het Nederlands kon worden geholpen in een Brussels ziekenhuis. Het Laatste Nieuws drukte op 1 oktober 2007 het verslag van een reporter af die in 40 handelszaken in de Vlaamse Rand peilde naar de kennis van het Nederlands. Zijn conclusie moet sommige progressieve denkers in dit land tenminste overtuigen dat er misschien toch wel iéts aan de gang is in de Vlaamse Rand. Zo getuigt hij: “De bereidheid om Nederlands te praten is groot, maar tegelijk wordt tweetaligheid niet langer als een noodzaak gezien in een aantal gemeenten”. In een aantal winkels kreeg de reporter als antwoord enkel in het Frans: “Ik kan u niet bedienen” en werd er verder geen enkele moeite gedaan.

Van de 40 bezochte winkels kreeg de journalist antwoord in het Nederlands, in 6 winkels was de voertaal Nederlands maar werd hij eerst bediend door een Franstalige. 7 winkels bleken volledig Franstalig.

Vlamingen die decennia geleden respect voor hun eigen taal vroegen, werden afgesnauwd met “Werken en zwijgen”. Nu gaat het er een stuk beleefder aan toe, maar is de reactie van de Franstaligen au fond écht zo veranderd? “De conclusie is simpel: ofwel oefen je veel geduld en blijf je bij je Nederlands. Ofwel geef je wel toe en schakel je vlug over naar het Frans”, aldus de reporter in de krant. Franstalige federale loyaliteit? Het zal wel.

woensdag 3 oktober 2007

Lanoye en zijn bastaardland

“Het gaat opnieuw over de zuiverheid van een identiteit, net als in de jaren dertig”. Aan het woord is Tom Lanoye in een interview in De Morgen (03.10.2007) naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwe boek, “Schermutseling”. Daarin onder andere – het is nu eenmaal ‘bon ton’ in die kringen – opnieuw een aanval op het Vlaams nationalisme.

Tom Lanoye, wel eens de prins van de Schone Letteren in België genoemd, heeft, zo zegt hij toch, “respect voor de roots van de Vlaamse Beweging”, want het ging om een sociale, emancipatorische beweging. Het ‘emancipatorische’ is er volgens de auteur volledig af. Waarom? Omdat de beweging aan het multiculturele dogma durft twijfelen? Zo schrijft hij: “Ik vind dat we eindelijk maar eens klaar en duidelijk moeten laten horen dat we het beu zijn dat alles wat Vlaams is, wordt gecarjackt door politici die daar hun exclusief handelsmerk van willen maken”.

Verder blijkt dat Lanoye het misschien wel moeilijk heeft met bepaalde democratische beginselen, zoals dat van ‘één man, één stem’. Hij roept de politici op om eindelijk eens te luisteren naar wie “schrijft en speelt en zingt voor dat volk”, de zelfbenoemde elite van kunstenaars dus. Dan vragen wij ons af: wat is er mis met luisteren naar het volk? Waarom zouden politici éérder moeten luisteren naar de stem van de kunstenaars dan naar de stem van het volk, van de kiezers, mijnheer Lanoye? Spreekt hier geen belerend arrogant kunstenaarstype dat het allemaal wel veel beter weet dan het domme, achterlijke, Vlaamse volk?

Natuurlijk, we begrijpen het wel: de Vlaamse kiezers hebben op 10 juni natuurlijk voor meer Vlaanderen gekozen. Zo slaagden de partijen die een staatshervorming eisten, erin om de paarse coalitie te breken. Links wordt zelfs resoluut naar de oppositiebanken verwezen. Is het dat wat Lanoye tegensteekt?

Zijn remedie is even simpel als bonjour: “Geef Belgen de kans om te stemmen voor Belgen. Dan was Guy Verhofstadt nu premier en hadden we al drie maanden een werkende regering”. En de Vlaamse verzuchtingen dan, mijnheer Lanoye? Wat met de wensen van het meerderheidsvolk in dit land? Geen staatshervorming dus, geen splitsing van B-H-V en geen bijkomende bevoegdheden voor de gemeenschappen/gewesten. Dat is de emancipatorische boodschap van schrijver Tom Lanoye.

dinsdag 2 oktober 2007

wat is dat toch met CD&V?

Tot hier toe bleven de twee grote politieke kampen, het Vlaamse en het Franstalige, mooi op hun strepen staan. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen herhaalden hun communautaire eisen en bleven herhalen dat ze niet in een regering zouden stappen als B-H-V niet gesplitst werd en geen fundamentele stappen in een volgende staatshervorming zouden worden gezet. Het absolute minimum minimorum voor Vlaanderen, zeg maar. Maar goed: de Vlamingen hielden het been stijf.

De Franstalige partijen gingen er met grote emotionele kracht tegenaan en wijzen nog steeds elke medewerking af. Vooral het FDF onder Maingain slaagde er nog zeer onlangs in om het begin van openheid langs Franstalige zijde volledig dicht te metselen. No passaran! Wie maalt er om dat op die manier een vonnis van het Arbitragehof gewoon onuitgevoerd blijft liggen en dat men op die manier de rechtszekerheid in België opnieuw ondergraaft?

Nu Herman Van Rompuy zijn verkenningsopdracht in mineur heeft afgesloten – juist door de recentste uitingen van ‘federale loyaliteit’ van het FDF – zou een normaal mens toch denken dat men de opdracht dan maar eens aan een Franstalige toevertrouwt? “Waarom de Vlaamse partijen aanvaard hebben dat opnieuw een Vlaming de kar trekt, is een raadsel. De Franstaligen mijden die trekkersrol als de pest (…) Zij weten dat de formateur altijd als eerste zijn nek moet uitsteken voor een compromis”, aldus Guy Tegenbos (De Standaard, 01.10.2007).

Neen, dus. Er zijn trouwens ook andere aanduidingen dat CD&V een serieuze bocht aan het nemen is. Zo lijkt CD&V te vallen voor de ‘oplossing’ van samenvallende verkiezingen – Jean-Luc Dehaene, Kris Peeters, en Herman Van Rompuy staan ondertussen reeds op dit standpunt. En in een interview in Gazet van Antwerpen (29.09.2007) meldt de Belgisch-liberale politicus Herman De Croo: “Ik hoor dat ze (de zuilen, meer bepaald de christelijke vakbond natuurlijk) de oriëntering die de partij neemt, voor hen op termijn niet gunstig vindt”. ACW op de rem!

Het is voor iedereen duidelijk dat het Belgisch offensief ondertussen op volle toeren draait. Een grote Belgische publiciteitscampagne (wie betaalt dat?) roept “de Belgen” en de politici op om zich vooral bezig te houden met de “échte” problemen en niet met akkefietjes bepaald “door een kleine minderheid” (Metro, 02.102.007). Niet toevallig riep Di Rupo gisteren in De Standaard (01.10.2007) op om vooral de arbeidsmarkt niet te splitsen. Het zou namelijk – opnieuw – “een ramp” zijn. De Vlamingen? De Vlamingen moeten vooral wat minder veeleisend zijn. “Waalse werkzoekenden (op de Vlaamse banenmarkt) moet niet perfect Nederlandstalig zijn. Dat is niet nodig. Wat wij verlangen is dat ze goed zijn in hun vak. Die taal leren ze dan later wel”. Tja, op die manier komen we er wel…

Te vrezen valt dat CD&V de bocht reeds heeft genomen en dat alleen de Vlaamse achterban het nog niet door heeft. Voor Vlaanderen worden dit beslist géén vrolijke weken.

maandag 1 oktober 2007

omwille van de smeer

Links bevindt zich in België in een ernstige crisis, in Wallonië is ze aangetast door het decennialange toegepaste cliëntelisme op zijn Italiaans, en in Vlaanderen kampt ze met een reuzengroot geloofwaardigheidsprobleem. Binnenkort gaan we zeker nog eens dieper in op enkele analyses van linkse auteurs en wetenschappers.

Vlaams links dat zich gedurende jaren opwierp als de verdediger van de rechten van de kleine Vlaamse man (en vrouw), had steeds een Vlaamsgezinde vleugel, die sterk fulmineerde tegen het Belgische grootkapitaal, het Hof en de Kerk – voor haar trouwens drie handen op één buik. Deze Vlaamsgezinde vleugel heeft het binnen links in Vlaanderen de jongste jaren zeer moeilijk gehad. De socialistische partij was alleen uit op de consolidatie van haar macht. Deze politieke macht was voor de Vlaamse socialistische partij grotendeels te danken aan de onomkeerbaarheid van de sterke Waalse PS, wat ertoe leidde dat de SP.A op communautair vlak regelmatig de kaart trok van het meest reactionaire, behoudsgezinde status quo, het behoud van de zogenaamde evenwichten in dit land en dus voor de blijvende ondergeschikte rol van Vlaanderen in dit apenland. Omwille van de smeer, de spreuk is alom gekend. Vlaams werd door links gelijkgesteld met ‘fout’, ‘eng’, ‘conservatief’ en vooral ‘racistisch’ en ‘extreem-rechts’. Het is onder andere die houding die hen nu zuur opbreekt. Oud-voorzitter Johan Vande Lanotte mocht dan wel proberen de partij op een meer Vlaamsgezinde koers te brengen, hoe geloofwaardig ben je dan nog als je noteert hoeveel SP.A-parlementsleden lid zijn van een Belgicistische vereniging als de Belgische Progressieve Socialisten (BPS)?

In West-Vlaanderen alleen al zouden de volgende parlementsleden lid zijn van deze oude krokodillenvereniging: Michèle Hostekint, Dalida Douifi en Myriam Vanlerberghe. Daarnaast vindt men er volgende collega’s: Hans Bonte, Kurt De Loor, Marcel Logist, Elke Roex, Gracienne van Nieuwkerke, Jan Peeters, Ludwig Vandenhove, Mia De Vits. Ook andere namen springen in het oog: Freddy Thielemans, Kris Deschouwer, Benno Barnard, Dieter Lesage, Dave Sinardet, Freddy Willockx en Willy Claes. Allemaal pour la Belgique à papa?

Links heeft duidelijk nog een lange weg af te leggen, vooraleer van enig herstel sprake kan zijn. Wat moet de nieuwe SP.A-voorzitter trouwens met deze club ‘oude Belgen’?