POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 29 juni 2012

Alle samenlevingsvormen gelijkwaardig?


Ongetwijfeld kent u de uitingen van het Europees cultuurrelativisme, waarbij alle culturele samenlevingsvormen noodzakelijkerwijze ‘gelijkwaardig’ moeten zijn. Want discriminatie is met name uit den boze. En dan moeten ze wel allemaal gelijkwaardig zijn. Het geluk van de kinderen, het succes van kinderen, het mentale evenwicht: het zou allemaal even goed kunnen in eenoudergezinnen, in nieuw samengestelde gezinnen, enzovoort.
Nu wil ik de inspanningen van die moeders – of vaders – die noodgedwongen hun kind of kinderen alleen moeten opvoeden, zeker niet belachelijk maken, zeker niet verminderen. Wel integendeel. Maar men kan aan de andere kant toch niet ontkennen dat een aantal maatschappelijke instellingen, zoals het gezin, al enkele decennia onder enorme druk zijn komen te staan. Men kan ook niet ontkennen dat het aantal maatschappij-ontwrichtende fenomenen gestegen is: jongerengeweld, criminaliteit, druggebruik, toegenomen medicatie. En ik weet wel: de stress van de moderne consumptiemaatschappij…maar als enige oorzaak is dit wel wat mager.
Men staat nog in het begin van het onderzoek naar de gevolgen van echtscheiding op kinderen. Feit is in elk geval dat in Amerika, in de jaren vijftig van de vorige eeuw, 80% van de kinderen in een familie opgroeide, waar de biologische ouders met elkaar waren getrouwd. In 1980 was dit percentage al gedaald tot 50%. Meer kinderen brengen verschillende jaren door in een eenoudergezin dan kinderen thuis wonen bij de beide ouders.
Uit studies blijkt in elk geval wel al dat kinderen uit gebroken relaties het minder goed doen op verschillende niveaus. Die kinderen lopen in de VS 6 keer meer kans om in armoede te moeten leven. De kans is ook groter dan ze arm zullen blijven. Een onderzoek van het National Center for Health  Statistics leerde bijvoorbeeld dat kinderen uit eenoudergezinnen twee tot drie keer meer kans hebben op emotionele en/of gedragsproblemen. Ze stoppen ook meer dan andere kinderen uit het onderwijs zonder diploma.
We kunnen uren doorgaan, en het zou nuttig zijn dat ook in België hierover eens nuttig cijferonderzoek zou gebeuren. Maar iedereen voelt aan zijn water dat een gewoon gezin natuurlijk te verkiezen valt boven de andere gezinsvormen – hoe noodzakelijk sommige ingrepen ook zijn om de fysieke integriteit van kind en moeder bijvoorbeeld te beschermen tegen een agressieve vader – en in die zin is niet elke samenlevingsvorm gelijkwaardig aan de andere. 

donderdag 28 juni 2012

Belgische solidariteit onder linkse druk


Rik Van Cauwelaert (Knack, 16 juni 2012) windt er geen doekjes om: “Solidariteit is het meest misbruikte woord in de communautaire discussies”. Een discussie die vooral onder linkse, politiek-correcte druk steeds opnieuw verengd werd tot het morele axioma van “de Belgische solidariteit”.  De verwijzing naar collaboratie, naar fascisme, naar rechts en verzuring, naar ‘nationalistisch egoïsme’ waren decennialang niet uit de lucht.
Ondertussen is echter ook aan de Vlaamse progressieve zijde een en ander gebeurd. Er was en er is een tijdschrift als Meervoud, dat progressief-politieke boodschappen verbindt met een Vlaams-nationalisme. Er is de Gravensteengroep, die een eigen – niet mijn, maar niettemin een interessant – geluid liet horen. Een eerste manifest stelt dat “elke discussie over sociaaleconomische solidariteit onmogelijk wordt zonder politieke solidariteit. En die politieke solidariteit bestaat in het wederzijdse respect voor grens en ruimte. En dat respect moet niet worden afgekocht” – en dan heeft men het natuurlijk over de splitsing van BHV, nietwaar vrienden van N-VA, nietwaar collega’s van CD&V?
Dezelfde progressieve Gravensteengroep heeft een nieuw manifest gepubliceerd. De grote klacht, aldus een verslag in Knack, “is het democratische deficit dat in België de afgelopen decennia steeds groter werd en dat met het laatste regeerakkoord wanstaltige vormen dreigt aan te nemen. Want al die opeenvolgende staatshervormingen waren er onveranderd op gericht niet de Waalse minderheid te beschermen, maar wel de Brusselse financiële belangen te dienen en de Vlaamse meerderheid aan de ketting te leggen”.
Natuurlijk heeft de Gravensteengroep niet steeds gelijk – daar bijvoorbeeld waar ze denkt dat de Waalse minderheid niet beschermd werd door de opeenvolgende staatshervormingen in België – maar hier groeit in elk geval een overtuigd links-antibelgisch republikeinse strekking met een aantal interessante invalshoeken. 

woensdag 27 juni 2012

Wie kan dit nog betalen?


Uit cijfers die ik van de Minister van Economie, Noordzee en Consumentenzaken ontving, blijkt dat de gemiddelde prijzen van onroerende goederen de jongste jaren fel gestegen zijn. Men kan zich zelfs de vraag stellen welke jongere dit nog zal kunnen betalen? Zijn we in de laatste rechte lijn naar onroerende aankopen over periodes van 40 jaar gemiddeld, gespreid dus over twee generaties? Men zou het kunnen denken als men bepaalde prijzen, en vooral de evolutie van bepaalde prijzen aandachtig bekijkt.
Zo bedraagt de gemiddelde verkoopprijs van een gewoon woonhuis in Vlaanderen in 2009 192.439 euro, en in 2011 is dit al 201.129 euro, een verhoging van 9,3%. Maar voor een gewoon woonhuis in Brussel  moet je gemiddeld 348.718 euro neertellen.
Een iets betere woning, een alleenstaande woning, een villa of een landhuis dan: in Vlaanderen betaal je in 2011 een prijs gemiddeld van 353.056 euro, een verhoging van 10% ten opzichte van de gemiddelde prijzen in Vlaanderen. Maar in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is de gemiddelde verkoopprijs voor een villa opgeklommen tot een gigantisch bedrag van 1.031.738 euro, een verhoging van meer dan 15% op een periode van twee jaar tijd.  Even tussendoor vermelden dat de bouwgrond in Brussel ook fel gestegen is, met 16,5%, ten opzichte van 2009. In 2011 betaal je er 436 euro per vierkante meter. In Wallonië is dat 48,8 euro, en in het Vlaams Gewest 156,8 euro gemiddeld. 

dinsdag 26 juni 2012

Pensioentijdbom tikt nergens zo hard als in België


Dat is de titel van een explosief artikel in De Tijd (12.06.2012), een explosief artikel omdat het ons eigenlijk allemaal rechtstreeks aanbelangt.
Waarover gaat het? Het feit namelijk dat de uitgaven voor pensioenen in geen enkel ontwikkeld land zo snel stijgen als in België, aldus een rapport ‘Pensions Overlook 2012’ van de OESO. Daaruit blijkt, aldus de financiële krant De Tijd, dat “in 2010 ons land 11% van zijn bruto binnenlands product (bbp) aan pensioenuitgaven besteedde. In de groep van rijke landen zaten we nog net in de middenmoot (…). Maar volgens de prognoses rukt België tegen 2015 al op naar de 7de plaats. Vanaf 2025 staan we op 3. Die plek staan we tot 2060 niet meer af. Enkel in Luxemburg en Slovenië liggen de uitgaven nog hoger”.
Een vreemde contradictie duikt trouwens onmiddellijk op, aldus de krant. Want, zegt De Tijd, de studie bevestigt ook dat de Belgische pensioenen helemaal niet zo rijkelijk zijn. Als men alleen rekening houdt met de wettelijke pensioenen, komt België pas op de 15de plaats op 34, terwijl we – dat cijfer zal iedereen toch stilaan kennen, hoop ik – qua belastingen op nummer 3 komen.  En als we dan nog eens rekening zouden houden met de verplichte private verzekeringen die in veel landen bestaan – natuurlijk niet in België – dan eindigen we zelfs op de 26ste plaats.
Eén ding is duidelijk: de staat int enorme sommen van zijn burgers. Het is minder duidelijk of dat geld allemaal wordt gebruikt, waarvoor men zegt het te innen. Aan de uitkeringen te zien, moet er dus onderweg enorm véél blijven hangen. En ‘onze’ transfereconomie zal hier natuurlijk ook wel voor een deel tussen zitten. Voor een groot deel…

maandag 25 juni 2012

Frifrasagin en andere woorden


Men verwijt mij wel eens dat ik het allemaal veel te pessimistisch zie en dat ik te weinig optimistische nieuwsberichten breng. Men heeft gelijk, en daarom spring ik vandaag eens uit de band met goed nieuws: Onze Nederlandse taal is namelijk véél ouder dan men ons op school altijd heeft voorgehouden. De laatste bladzijde van een Oud-Engels prekenhandschrift uit de abdij van Rochester, waar de Engelse germanist Kenneth Sisam  de tot nu toe oudste bekende Nederlandse woorden terugvond, is dus niet de oudste vondst blijkbaar.
De Nederlandse taal is op zijn minst 5 eeuwen ouder, want er zijn 350 Oud-Nederlandse termen opgedoken in een Frankische wettekst uit de 6de eeuw, juridische termen vooral. En sommige woorden, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (19.06.2012) leven ook vandaag nog in het Nederlands voort. Woorden als ‘morther’ of moord, ‘fither’ of vier, ‘focla’ of vogel, ‘hano’ of haan, ‘fe’ of vee.
Het mooiste woorden in de reeks vond ik toch wel ‘frifrasagin’, of de handeling waarbij men een verloving met een vrouw verbreekt). Of een ander woord zoals ‘heemheto’, een stier die een kudde aanvoert.
Een spijtig bericht toch wel ergens, want hiermee verdwijnt een zin die zowat iedereen uit het hoofd kende (of diende te kennen) volledig naar de achtergrond, en misschien wel volledig uit ons collectief bewustzijn. Dus, nog één keer, om het niet te vergeten:
Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu

vrijdag 22 juni 2012

Er komen er steeds meer…


Het eiland Malta is de jongste jaren steeds vaker het toneel van grote migratiegolven waar het met amper 400.000 autochtone bewoners zwaar onder te lijden heeft. Het land is klein, is dichtbevolkt, en de nieuwkomers worden door de Maltese bevolking steeds vaker als bedreiging gezien. Water, arbeidsplaatsen en woningen: het komt allemaal onder druk te staan.
Malta trad in 2004 toe tot de Europese Unie. Sinds die tijd werd het land steeds vaker door Afrikaanse vluchtelingen opgezocht, want het ligt zeer strategisch tussen Afrika (de kusten van Tunesië en Libië) en Italië in. Honderden kwamen via Libië, en ondertussen leven meer dan 15.000 ergens op het eiland. En hoewel de Afrikanen niet agressief zijn, komen er steeds meer en wordt het eiland stilaan ook overspoeld door drugshandel en huisbreuk.
In het Duits-konservatieve weekblad Junge Freiheit wordt een kelner uit de hoofdstad Valetta aan het woord gelaten: “Als er niet snel iets gebeurt, is het met de welstand in Malta voorbij. De nieuwkomers zijn niet agressief, maar ze hebben geen geld en dan is de verleiding om toeristen te beroven, zeer groot. Vooral gevaarlijk is het aan de stranden, daar moet men werkelijk oppassen”.
Wat de bevolking ook ergert, zijn de open centra, waar de vluchtelingen – er zijn slechts heel weinig echte asielzoekers, de meeste zijn economische gelukzoekers – vrij in en uit kunnen. De omstandigheden in de kampen worden door Malta bewust zeer rudimentair gehouden, in de hoop zo nieuwkomers tegen te houden.
Met de val van de Libische dictator Khadafi heeft zich een vluchtelingenstroom in gang gezet, waar het einde nog niet in zicht is. Het doel is Europa, en de geliefkoosde ingangen zijn ondertussen gekend: Griekenland-Turkije, Lampedusa, Spanje, en Malta. Frontex, een soort Europese grenspolitie, blijkt onmachtig te zijn om de stroom tegen te houden. Nog maar twee weken geleden werd de Maltese minister van Binnenlandse Zaken gedwongen om ontslag te nemen, nadat nog maar eens honderden Afrikaanse vluchtelingen erin geslaagd waren het land binnen te komen. De oppositie bracht de minister ten val, nadat ze hem beschuldigde geen daadkrachtig beleid ter zake te voeren. Overal gaan stemmen op – ook in Malta – om komaf te maken met de Europese Unie, dat de problemen alleen maar lijkt te verergeren. Schengen ligt onder vuur.
En ze blijven maar komen… 

donderdag 21 juni 2012

Belastingen bereiken recordhoogte…dankzij Di Rupo


De verschillende maatregelen van de regering Di Rupo zijn de oorzaak van belangrijke belastingverhogingen, en het zakenblad De Tijd kopt dan ook (24 mei 2012) dat de belastingdruk in België nooit hoger was dan vandaag. 
“De belastingdruk in België bereikt in 2012 een historisch ongezien niveau”, aldus het Planbureau dat door de krant wordt geciteerd. Zo stijgt de fiscale en parafiscale druk met 1,6% tot 45% van het bruto binnenlands product (bbp). En we zullen het allemaal geweten hebben, want zowel ondernemingen als particulieren worden door de maatregelen getroffen.  Het is duidelijk dat in deze regering de liberale, belastingverlagende maatregelen dan ook ver te zoeken zijn – onvindbaar zijn, eigenlijk.
De belastingdruk bedroeg in 2011 in België 43,4%, terwijl die in de ons omringende eurozone slechts 40,9% bedroeg: we lopen dus verder ook en België kan zich tenminste op één vlak de ongeslagen kampioen noemen.
De conclusie van de krant is weinig hoopgevend: “Het is bijna zeker dat de belastingdruk de komende jaren verder stijgt. De federale regering signaleert in haar stabiliteitsprogramma dat de belastingen in de periode 2013-2015 zullen toenemen”. 

woensdag 20 juni 2012

Belastingen bereiken recordhoogte…dankzij Di Rupo


De verschillende maatregelen van de regering Di Rupo zijn de oorzaak van belangrijke belastingverhogingen, en het zakenblad De Tijd kopt dan ook (24 mei 2012) dat de belastingdruk in België nooit hoger was dan vandaag. 
“De belastingdruk in België bereikt in 2012 een historisch ongezien niveau”, aldus het Planbureau dat door de krant wordt geciteerd. Zo stijgt de fiscale en parafiscale druk met 1,6% tot 45% van het bruto binnenlands product (bbp). En we zullen het allemaal geweten hebben, want zowel ondernemingen als particulieren worden door de maatregelen getroffen.  Het is duidelijk dat in deze regering de liberale, belastingverlagende maatregelen dan ook ver te zoeken zijn – onvindbaar zijn, eigenlijk.
De belastingdruk bedroeg in 2011 in België 43,4%, terwijl die in de ons omringende eurozone slechts 40,9% bedroeg: we lopen dus verder ook en België kan zich tenminste op één vlak de ongeslagen kampioen noemen. 

dinsdag 19 juni 2012

Rare jongens, die Franstaligen


Er is weer zware commotie aan de Franstalige zijde van dit land. De Franstaligen zijn dit keer kwaad omdat een Vlaamse landkaart in Japan werd verspreid waar Brussel integraal werd ingedeeld bij Vlaanderen. Oh, miserie! De enge Vlamingen plaatsen Brussel nu toch wel in Vlaanderen zeker? Geografisch dan nog wel, als we de MR-senator Armand De Decker.
Nu weten we al langer dan vandaag  dat het de natte droom van deze De Decker is, dat Brussel aansluit bij Wallonië. We kunnen er dus ook niets aan doen dat Brussel nu eenmaal geografisch helemaal in Vlaanderen ligt. We moeten de heer De Decker er zelfs opmerkzaam op maken – maar hij heeft deze informatie, want zo intelligent is hij natuurlijk wel – dat Brussel in oorsprong een Vlaamse stad was, een Nederlandstalige stad, net zo Vlaams als Geraardsbergen of Gent – misschien zelfs Vlaamser.
De Franstaligen zijn kwaad. Misschien moeten ze dan maar de atlassen hertekenen? Misschien kunnen ze dan in één beweging van de Vlaamse kust ook opnieuw een Belgische kust maken? Misschien moet dan ook Luik maar een stukje strand hebben? Of Charleroi?
Typisch is de houding van de Vlaamse bewindslieden. In plaats van de schouders op te halen, eens luidop ‘so what’ te roepen, “zitten ze verveeld met de zaak”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (15.06.2012). Ze zullen de resterende stock vernietigen…Spijtig. 

maandag 18 juni 2012

Propere wagens: een moeilijk verhaal


Hybride wagens in België: het blijft een moeilijk verhaal, zo blijkt uit de cijfers. Zo werd er tot hier toe geen enkele CNG-wagen (Compressed Natural Gas) ingeschreven, terwijl ook het aantal hybride wagens (elektriciteit met andere brandstoffen) niet onmiddellijk een spectaculaire stijging kent, dat blijkt uit cijfers die ik van de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Melchior Wathelet (cdH) ontving.
Het aantal dieselvoertuigen kende in de afgelopen 5 jaar wel nog een enorme stijging: van 54,7% in 2007 naar 60,2%. De stijging was het grootst in het Waals gewest, waar het aandeel van de dieselvoertuigen steeg van 53,5% naar 60%. In het Vlaams Gewest steeg het aandeel van 55,3 naar 60,1%
Het aantal elektrische voertuigen bleef ver onder de verwachtingen. In 2007 werden er 1.037 elektrische voertuigen ingeschreven, in 2011 waren dat er 2.172, een verdubbeling. Het aantal steeg het snelst in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, maar het aandeel van elektrische voertuigen blijft het grootst in Vlaanderen, waar 1.171 elektrische voertuigen ingeschreven waren. In het Waals Gewest is één voertuig op 8484 elektrisch, in het Vlaams Gewest één op 4324 voertuigen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is dat één op 1450 voertuigen.
Opmerkelijk is tenslotte dat het aantal voertuigen met de combinatie ‘LPG en benzine’ in alle gewesten daalt: in het Waals Gewest met 32%, in het Vlaams Gewest met 35% en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest met 32%.

vrijdag 15 juni 2012

Gewelddadige diefstallen in de lift


Waren er in 2007 per dag ‘amper’ 43 diefstallen met geweld in België, in 2011 was dat aantal al opgelopen tot dagelijks 60 diefstallen met geweld. Dat blijkt uit cijfers die ik van de Minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet (c dH), heeft ontvangen.
In zowat alle gewesten komen diefstallen met geweld, maar zonder wapen,  steeds vaker voor. In totaal steeg het aantal op 4 jaar tijd met 16%, als men de voorlopige cijfers voor 2011 meerekent, komt men zelfs op een stijging van 37%. In 2007 werden er 15.881 gevallen van diefstal met geweld, maar zonder wapen, geregistreerd, maar in 2010 waren dat er al 18.404. Tijdens het eerste semester in 2011 telde men zelfs 10.936 gevallen, op jaarbasis worden dat 21.870 gevallen.
Opmerkelijk zijn ook de regionale verschillen: het Brussels Hoofdstedelijk Gewest neemt hiervan 44% van de gevallen voor zijn rekening, het Waals Gewest 27% en het Vlaams Gewest 28%.
Ook wat het aantal diefstallen met wapens betreft, is er een stijging waar te nemen, al is de stijging minder uitgesproken. In 2007 registreerde men 5.259 gevallen, in 2011 zullen zal er 5.732 zijn, of een stijging met ongeveer 10%. Ook hier zijn de regionale verschillen opmerkelijk: het Waals Gewest tekent voor 41% van de diefstallen met gebruik van wapens, het Brussels Hoofdstedelijk gewest voor 29% en het Vlaams Gewest voor 30%. 

donderdag 14 juni 2012

Bang hoeven we in Brussel niet te zijn, aldus VRT


Aansluitend op het steekincident, waarbij twee agenten in Brussel gewond werden, was onze ‘eigen’ televisiezender er als de kippen bij om het allemaal af te doen als “verspreide, geïsoleerde gevalletjes”. De VRT-journalist sloot het nieuwsbericht af met een geruststellend: “Bang hoeven we in Brussel dus niet te zijn”.
Los van deze steekincidenten, zelfs los van de recente gebeurtenissen rond Belkacem en diens vereniging Sharia4Belgium, moet mij van het hart dat de berichten die ik de jongste weken vanuit de georganiseerde islam binnenkrijg, absoluut niet geruststellend zijn. En dan druk ik mij voorzichtig uit. Hoe moet je als ouder reageren als je verneemt dat een islamleerkracht in plaats van een ambulance te bellen, koranverzen begon te reciteren toen een van zijn leerlingen op de speelplaats een epilepsieaanval kreeg.
Een ‘geïsoleerd geval’? Een zonderling? Verantwoordelijken van de Scholengroep Brussel hebben er in elk geval genoeg van. Zo verklaarde een van hen in Het Laatste Nieuws (09.06.2010): “Ik maak mij zorgen over de nieuwe generatie islamleerkrachten. Die jonge lichting evolueert niet in de goede richting”.
Zover is het trouwens al gekomen, dat men niet eens meer in het openbaar durft verklaren wat “niet in de goede richting evolueren” betekent. Het betekent gewoon dat de nieuwe lichting islamleerkrachten gewoonweg fundamentalisten zijn. Het gaat om fundamentalisme dat in het openbaar onderwijs binnensluipt. We zullen het weer niet geweten hebben, zeker?
En de overheid, zult u zich afvragen? Het beleid belooft dat er meer inspecteurs komen.  Bang hoeven we dus niet te zijn in Brussel, niet voor onszelf en niet voor onze kinderen…

woensdag 13 juni 2012

Fernand Keuleneer behoorlijk kwaad op de BHV-plannen


Fernand Keuleneer is niet de eerste de beste: advocaat aan de Balie te Brussel, vennoot bij KS4V-advocaten, en oud-voorzitter van het Vlaams Pleitgenootschap bij de Balie te Brussel, gewezen lid van de Raad van de Orde, enzovoort. In Gazet van Antwerpen deed hij tegenover journalist John De Wit een boekje open over de gevolgen van de zogenaamde splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H-V. Géén opwekkend verhaal.
Momenteel is BHV één gerechtelijk arrondissement, met een rechtbank van 1ste aanleg, een arbeidsrechtbank, en een rechtbank van koophandel. Die rechtbanken hebben Nederlandstalige en Franstalige kamers. Daarnaast heb je nog de politierechtbanken en vredegerechten, die tweetalig zijn in Brussel en in de 6 faciliteitengemeenten.
Keuleneer betreurt vooral de onkunde van de Vlaamse onderhandelaars, die zo gemakkelijk op de Franstalige eisen zijn ingegaan (ze wilden meer Franstalige magistraten, ze wilden een regeling in heel BHV, dus voor Franstaligen de mogelijkheid om in heel het arrondissement om een rechtspleging in het Frans te krijgen): De Vlaamse onderhandelaars gaven ze gelijk over de ganse lijn.
Er komt dus geen splitsing van het arrondissement, de rechtbanken worden gewoon ontdubbeld, waardoor de Franstalige rechtbanken dus bevoegd worden voor een heel groot deel van Vlaams-Brabant. De ontdubbeling gebeurt trouwens op basis van verkeerd – en vanzelfsprekend in het nadeel van de Vlamingen – opgestelde cijfers, de befaamde 80/20-regel. Op die manier vallen honderden Vlaamse rechters weg, en komen er honderden Franstalige rechters bij.
Fernand Keuleneer vat het zo samen: een onzinnige regeling, waarbij eens te meer (veel) geld over de balk wordt gegooid. De tweetaligheid te Brussel wordt drastisch afgebouwd. “Op onvoorstelbare en geen enkele basis te verantwoorden wijze worden de Vlamingen benadeeld, wat in de eerste plaats in het nadeel van de rechtszoekende zal zijn”.  De fundamentele evenwichten van de taalwet “worden op de helling gezet, zonder dat de Vlamingen daar ook maar iets bij winnen (…) De Franstalige rechtbanken zullen veel groter zijn en meer middelen hebben”.
En vooral – wat een “Grote Sprong voorwaarts” voor Vlaanderen nietwaar – “een groot deel van de strafrechtelijke zaken in Halle-Vilvoorde zal wellicht opnieuw door Franstalige advocaten behandeld worden. Dit zal zich uitbreiden naar burgerlijke en handelszaken, en op termijn zal de Franse Orde van Advocaten wellicht ook weer leden in Vlaams-Brabant mogen hebben. Is de advocatuur dan geen belangrijke economische sector voor Vlaanderen?”
De conclusie van meester Fernand Ceuleneer in het interview met John De Wit is dan ook zeer bitter: “De Vlaamse belangen werden niet verkocht, want bij een verkoop krijg je iets terug. Het werd gewoon een gratis weggeefactie”.
Meer woorden moeten we daar zeker niet aan kwijt? Dank u, CD&V, Open VLD , SP.A en Groen! Alweer iets om fier op te zijn.  

dinsdag 12 juni 2012

Vlaanderen blijft ‘trekker’ op vlak van octrooien


Het recht dat door de overheid is toegekend aan een natuurlijk persoon of een rechtspersoon  om met uitsluiting van andere personen of rechtspersonen een artikel te maken of te verkopen, is uiterst belangrijk voor ondernemingen. Met dit zogenaamd octrooi beschermen ze eigen uitvindingen of procédés. Vlaanderen was – als economische (en fiscaal-financiële) trekker – altijd al kampioen op het vlak van octrooiaanvragen en verleende octrooien: in het verleden, tot ongeveer 2009, bleek uit cijfers die ik van verschillende ministers had ontvangen, was Vlaanderen goed voor 75% van de aanvragen en een even groot aandeel in de toegekende octrooien.
Ik was benieuwd hoe goed het Vlaams Gewest het zou doen in financieel en economisch zwaar weer, en richtte een vraag aan de Minister van Economie, Noordzee en Consumentenzaken, Johan Vande Lanotte, en kreeg heel wat cijfergegevens.
Hieruit blijkt dat het aantal aanvragen hoe dan ook steeg, zelfs in moeilijke periodes. Van 399 naar 460, een stijging van 15%. Opmerkelijk is in elk geval dat de stijging van octrooiaanvragen vanuit het Vlaams Gewest hoger lag, op 19%. Het aandeel van Vlaamse bedrijven komt hiermee op 78%.
Het aantal toegekende octrooien steeg tussen 2009 en 2011 spectaculair: van 128 verleende octrooien in 2009 naar 288 in 2011 – méér dan een verdubbeling. Maar ook hier scoorde het Vlaams Gewest een mooie 78% van het aantal verleende octrooien.


maandag 11 juni 2012

Zwitserland bereidt zich voor op einde euro


Men kan veel van de Zwitsers zeggen: dat ze saai zijn, dat ze een onbegrijpelijk taaltje spreken, dat ze het bankgeheim veel te sterk maken. Maar één ding kan men niet betwisten: Zwitsers weten iets van geld. En zij zijn zeer voorzichtig. Niets zonder planning dus.
De Zwitserse krant “Sonntags Zeitung” schrijft, na een interview met Thomas Jordan, de president van de Zwitserse Centrale Bank, dat er gewerkt wordt aan een noodplan, voor het geval dat de eurozone uit elkaar valt. “Volgens Jordan is er een werkgroep ingesteld die alle mogelijke scenario’s in kaart brengt, voor het geval dat landen uit de euro stappen”, aldus een verslag in het Financieel Dagblad, een Nederlandse krant (27.05.2012). Hij verwacht echter dat het noodplan nooit gebruikt hoeft te worden.
Zwitserland heeft een belangrijk doel voor ogen: eigen belang, het veiligstellen en stabiel houden van de Zwitserse frank. “Eén van de mogelijke maatregelen is het actief controleren van de geldstromen richting Zwitserland”, aldus verder het verslag.
De Zwitsers verschijnen niet graag onvoorbereid op het slagveld, dat is geweten. Niet alle Europese volkeren lijken zo voorzienig. 

vrijdag 8 juni 2012

Steeds méér ambtenaren


Van de Minister van Werk, mevrouw Monica De Coninck (SP.A) ontving ik heel wat cijfergegevens binnen betreffende het aantal ambtenaren, statutaire als contractuele, en de verhoudingen tussen de verschillende gewesten.  Eerste opmerkelijke gegeven is dat – in tegenstelling tot wat in sommige regeringskringen wordt voorgehouden – het aantal ambtenaren in België blijft stijgen. In 2008 bijvoorbeeld waren er 997.028, in 2009 stijgt het aantal uit tot net boven het miljoen ambtenaren (1.010.281) en in 2010 zijn er al 1.017.239 (een stijging met 2% op twee jaar tijd).
Opmerkelijk is dat de stijging zich vooral voordoet in Franstalig België. Het aandeel van de ambtenaren met een woonplaats in het Vlaams Gewest in de totale tewerkstelling in Vlaanderen daalt van 20,7% (in 2008) naar 20,4% in 2010. Het aandeel van Waalse ambtenaren in de totale Waalse tewerkstelling stijgt integendeel 26,6% in 2008 naar 27,6% in 2010. En het aandeel van de Brusselse ambtenaren in het aandeel van de Brusselse tewerkstelling: van 21,4% naar 23,4%.
Vlaanderen stelt in verhouding ook het minst ambtenaren tewerk. Deze vaststelling blijkt overduidelijk als we het aandeel van de ambtenaren uit de 3 gewesten naast elkaar leggen. Vlaanderen met zijn bevolking van ongeveer 60% is goed voor een aandeel van ongeveer 55% van de ambtenaren, met een licht dalende tendens trouwens (van 56,5 in 2008 naar 54,9% in 2010), terwijl die van Wallonië bijvoorbeeld stijgend is van 34,9% in 2008 naar 35,6% in 2010).
Het aantal ambtenaren blijft dus stijgen, en het aandeel van de Franstaligen hierin blijft eveneens stijgen.

donderdag 7 juni 2012

Zo lek als een zeef…


De Grieks-Turkse grens blijft de meest gebruikte invalsweg voor gelukzoekers allerhande, voor illegalen. Zo blijkt uit de cijfers van het halfjaarlijks bericht van de EU-commissie over de Schengenruimte. Alleen al tijdens de laatste 3 maanden van 2011 kwamen van de geschatte 300.000 illegalen ongeveer 3/4de via deze oostelijke route van de Middellandse Zee.
Griekenland: is dat niet het land dat zich momenteel in een zware financiële crisis bevindt? Niet alleen vloeide het geld daar dus sneller buiten dan het binnenkwam, maar ook illegalen geraken er blijkbaar nog steeds gemakkelijker de grens over dan mensen met papieren. De Europese commissie waarschuwt daarom dat dit een belangrijk aandachtspunt voor de EU zou moeten zijn en dat controle op deze buitengrenzen moet opgedreven worden.
Deze Europese Unie: wat hebben we er nog aan? Financieel is het vehikel zo lek als een zeef, en ook op het vlak van de buitengrenzen – toch de reden waarom de nationale grenscontroles ooit werden afgeschaft – is zo lek als een zeef. 

woensdag 6 juni 2012

Aantal vluchtmisdrijven stijgen sneller dan aantal ongevallen


Uit de veelvuldige cijfergegevens die ik van de Minister van Justitie, mevrouw Annemie Turtelboom (Open VLD) ontving, blijkt dat het aantal vluchtmisdrijven sneller stijgt dan het aantal ongevallen zelf. Op 4 jaar tijd – van 2008 tot en met 2011 – is het aantal ongevallen met ongeveer 9% gestegen: volgens de minister werden in 2008 ongeveer 176.000 ongevallen geregistreerd, in 2011 waren dat er al 193.000.
Verontrustend  is voor mij het feit dat het aantal vluchtmisdrijven in verhouding dus meer stijgt. De stijging tussen 2008 en 2011 bedraagt wat betreft de vluchtmisdrijven 13%: van 69.566 in 2008 naar 78.510 in 2011. De stijging moet vooral gezocht worden in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest: de stijging wordt in het Vlaams Gewest namelijk beperkt tot 9,6%, en in het Waals Gewest tot 8,7%. De stijging van het aantal vluchtmisdrijven in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bedraagt 24%.
Een punt van aandacht zou ook het feit moeten zijn dat het percentage ongevallen met lichamelijke letsels, waar een vluchtmisdrijf mee gemoeid is, stilaan stijgt. In Vlaanderen werd in 2008 9,2% van de ongevallen met lichamelijke letsels veroorzaakt in combinatie met een vluchtmisdrijf, in 2011 was dat aandeel gestegen tot 10,5%. In het Waals Gewest was het percentage in 2008 7,3%, een cijfer dat in 2011 stijgt tot 8%. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest stijgt het aantal vluchtmisdrijven in 2008 in het totaal aantal ongevallen met lichamelijke letsels van 13,2% naar 14,3% in 2011. 

dinsdag 5 juni 2012

Juwelendiefstallen stijgen met 25%


Uit cijfers die ik opvroeg bij de Minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH), blijkt dat het aantal diefstallen van juwelen op 4 jaar tijd met 25% is gestegen. In 2007 werden er 18.406 gevallen geregistreerd, in 2010 waren dat er al 23.118. Diefstallen op straat met geweld bleven nagenoeg constant (58 gevallen in 2007, 64 gevallen in 2010), die van diefstallen zonder (overdreven) geweld stegen daarentegen met 255% (van 255 naar 652 op 4 jaar tijd).
Regionaal zijn er ook sterke verschillen te noteren. In 2007 registreerde men in het Vlaams Gewest 43% van de juwelendiefstallen, in het Waals Gewest 35% en in het Brussels Hoofdstedelijk gewest ongeveer 22%. Het aantal diefstallen van juwelen nam lichtjes af in het Waals en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en nam in het Vlaams Gewest toe tot ongeveer 45%.
Eveneens onrustwekkend zijn de cijfers betreffende overvallen op juweliers. Het aantal diefstallen van juwelen bij juweliers steeg op 4 jaar tijd met 155% (van 416 naar 646 gevallen), maar het aantal gewapende overvallen met 280% (van 16 naar 45 gevallen). Het zal daarom niet verbazen dat juweliers steeds moeilijker – of helemaal niet – aan een diefstalverzekering geraken. De volksvertegenwoordiger zal de ministers ondervragen naar hun maatregelen ter zake.

maandag 4 juni 2012

“Waarom de EU de weg kwijt is?” – wijze woorden van Philip Claeys (Europees parlementslid)



We kregen volgende tekst van vriend Philip Claeys doorgespeeld, die veel duidelijkheid verschaft rond de dramatische toestand in Griekenland en de ‘vreemde’ houding van bijvoorbeeld de liberalen in het ganse debat. Ik breng de tekst in extenso:
Waarom de EU de weg kwijt is?
"De Europese Unie is tegen een razend snel tempo zijn legitimiteit aan het verliezen bij de bevolking, en zeker niet alleen in Athene", stelde collega-europarlementslid Ivo Belet onlangs in De Standaard terecht vast. Alleen is zijn remedie eigenlijk gewoon meer van hetzelfde: nog meer EU-inmenging en nog meer geldtransfers van noord naar zuid zouden het tij moeten keren. Net het tegendeel is nodig: respecteer de wil van het volk in de (toekomstige) lidstaten, en bouw de EU opnieuw vanuit de basis op onder het motto 'eenheid in verscheidenheid'.
Terwijl de Euro in zijn voegen kraakt en partijen die voor nationale soevereiniteit staan in gans Europa winst boeken (zowel ter rechterzijde als ter linkerzijde), slaat de paniek bij de traditionele politieke families toe. Karel De Gucht ziet zowaar het 'einde van de beschaving' als Griekenland uit de euro stapt - wat de vraag doet rijzen hoe de Grieken eigenlijk moeten geleefd hebben voor die euro werd ingevoerd. Ivo Belet ziet zowaar zelfs een toekomstig 'gewapend conflict aan de zuidoostelijke flank van de EU'.
Vanwaar die paniek? Het antwoord werd wellicht gegeven door de liberale fractie van Guy Verhofstadt. Die publiceerde deze week een advertentie in het krantje European Voice. De slogan in de advertentie luidt: 'Europe must stick together or nationalism will return to the continent'. De EU en de euro moeten dus ongewijzigd verdergaan, anders 'komt het nationalisme terug'.
In de ogen van liberalen, christendemocraten en socialisten is de EU en bij uitbreiding de euro dus een antinationalistisch project. Net in die misvatting ligt de oorzaak van de huidige malaise. De EU was immers bij de aanvang hoegenaamd geen antinationaal project; de EU was integendeel een project dat vertrok vanuit respect voor de culturele identiteit van de lidstaten, om economische integratie en op die manier ook vreedzame samenwerking mogelijk te maken. Voor de gebouwen van de EU wapperen traditioneel niet alleen de EU-vlag, maar ook die van alle lidstaten. 'Eenheid in verscheidenheid', staat op het briefpapier van het Europees parlement nog steeds te lezen. Het verklaart wellicht ook waarom het EU-project traditiegetrouw in de Vlaamse Beweging op nogal wat steun en sympathie kon rekenen. De EU, als samenwerkingsverband met respect voor de nationale identiteiten, werd gezien als tegengesteld aan het centralistische België, dat de Vlaamse identiteit probeerde weg te vegen ten gunste van de Franstalige eenheidsstaat.
Zodra de oud-strijders van mei '68 echter opklommen naar hogere politieke functies, begon er iets te verschuiven. Ergens eind jaren '80, begin jaren '90 is de antinationalistische agenda de boventoon gaan voeren. Nationale staten en grenzen waren 'passé', er moest 'immer verdergaande integratie' komen. De EU moest zich niet langer alleen bezighouden met haar economische kernactiviteiten, maar met alles: sociaal beleid, arbeidsvoorwaarden, recht, onderwijs, buitenlands beleid. Het wegvegen van de binnengrenzen met het Schengen-akkoord en het invoeren van de euro als eenheidsmunt deden het politieke doel aan de einder dagen: een Europese superstaat.
Die fundamentele wijziging in koers en opzet van de EU heeft echter nooit een democratisch draagvlak gehad. De traditionele politieke families kregen al twee duidelijke waarschuwingen: de Europese Grondwet werd op 29 mei 2005 in Frankrijk en op 1 juni 2005 in Nederland massaal verworpen door de kiezers. Die twee data blijven mijlpalen van democratisch volksverzet tegen de verandering van de EU-koers naar een antinationaal project. Toch werd die koers nadien onverminderd voortgezet, door van de Europese Grondwet een onleesbare brij te maken en die als Verdrag van Lissabon toch aan de burgers op te leggen, ditmaal met enkel een referendum in Ierland (dat moest overgedaan worden omdat de kiezers 'verkeerd' hadden gestemd).
Bekroning van de nieuwe koers moest de invoering van de eenheidsmunt worden, als kers op de taart na de invoering van de onzalige Schengenzone, die het immigratieprobleem in grote delen van de EU onbeheersbaar heeft gemaakt. De euro, zo wordt nu door de traditionele politici toegegeven, was niet zozeer een economisch, maar een politiek project dat de 'immer verdergaande integratie' moest versnellen.
Het samen gooien van totaal verschillende spaarzame noordelijke economieën met zuidelijke samenlevingen, waar cliëntelisme alom tegenwoordig is, is wellicht de grootste vergissing ooit geweest. De EU is zo omgevormd tot een België in het groot. Ivo Belet zegt dat het noorden nog massaler moet betalen voor het zuiden, maar dat het zuiden dan wel het financiële huishouden 'verder op orde moet zetten'. Kan de heer Belet ons even toelichten welke ervaringen de oude CVP, thans CD&V heeft met de wijze waarop in het kleine België het zuidelijke Wallonië zijn huishouden op orde heeft gezet terwijl het noordelijke Vlaanderen de voorbije 150 jaar de rekeningen betaalde? Juist. Zolang een alcoholverslaafde in het café gratis drank aangeboden krijgt, is de kans dat hij naar de AA stapt eerder gering.
Er wordt overigens ten onrechte enkel voorspeld dat dit 'tot tandengeknars zal zorgen in Berlijn.' Het zal zeker ook tot tandengeknars leiden in Den Haag, want net als de Duitsers zijn de Nederlanders nu enorme financiers van de zuidelijke schuldenberg geworden. Het zou echter bij uitstek tot woede moeten leiden in Brussel, want ook België is één van de grootste nettobetalers aan de EU. En vermits we weten wie binnen België de schatkist vult, weten we ook welk deel van België daar het meest onder lijdt.
Is de EU dan gedoemd te kiezen tussen twee kwaden: de totale mislukking, of luid toeterend verder stormen in de richting van 'meer Europa'? Nee, er is een derde optie: opnieuw aansluiten bij de fundamentele basisfilosofie waarop de EU van start is gegaan. De nationale staten en identiteiten zijn niet de vijand van de EU, maar integendeel de bouwstenen waarop een vrijwillig samenwerkingsverband gebouwd is.
Keer dus terug naar de wortels, en beperk de EU tot haar kerntaken: economische samenwerking, wegwerken van handelsbarrières, afspraken maken waar nodig en wenselijk. Snoei grondig in de verspilling die de EU-burger terecht zo tegen de borst stuit: één zetel voor het parlement, loonsverlaging voor alle ambtenaren, stopzetten van de bouw van protserige paleizen voor o.a. een niet-verkozen 'president', inkrimpen van het eindeloze netwerk aan agentschappen en ambtenaren, enz.  En luister vooral naar de democratische wil van het volk. Het beste plan dat de voorbije jaren op tafel is gelegd, en dat door de traditionele politieke families in gans de EU binnen de 24 uur van tafel is geschoten, was het plan van de voormalige Griekse premier in november 2011: vraag de Grieken in een referendum of zij nog deel willen uitmaken van de eurozone. Indien zij dat wensen, dan is verdere steun mogelijk indien noodzakelijke hervormingen worden doorgevoerd. Indien zij dat niet wensen, dan verdienen zij een afscheid in waardigheid en een kans om op eigen kracht hun eigen problemen aan te pakken.
Zolang de Grieken door Brussel, Berlijn en Parijs oekazes worden opgelegd, zullen zij terecht stemmen voor partijen die hun nationale soevereiniteit willen verdedigen tegen EU, IMF en tutti quanti. Dat een Nederlander nu op straat door Grieken in elkaar wordt getimmerd omdat men dacht dat hij een Duitser was is wellicht een fait divers, maar zou de grote strategen in Brussel aan het denken moeten zetten: is men niet aan het creëren datgene wat men net wil vermijden, namelijk haatgevoelens van volk tot volk?
In de antinationale visie van de traditionele politieke families zijn de euro en de EU een visfuik geworden waarin men maar in één richting kan zwemmen; indien een vis probeert eruit te raken, en daarbij zelfs tracht de visfuik open te scheuren, breekt paniek uit en wordt geroepen om een sterkere fuik. Het zou veel beter zijn van de EU opnieuw een fundamenteel democratisch samenwerkingsproject te maken: meer of minder integratie moet mogelijk zijn naargelang de staat van ontwikkeling van een land, en indien een democratische meerderheid van een land dat wil moet een exit uit de eurozone mogelijk zijn.
De euro moet een rationeel economisch project zijn, geen politiek antinationalistisch project. Een exit van Grienland uit de eurozone, en eventueel ook van andere landen, mag geen taboe zijn.

vrijdag 1 juni 2012

Propere straten trekken zwerfvuil aan – of: hoe het eigen falen wegmoffelen?



De burgemeester van Brussel – de man die de wereld ons benijdt, al is het maar omwille van zijn gigantische one-liner: het is maar een ‘faits divers’ – haalt opnieuw de nieuwspagina’s.  In De Standaard (18 mei) werd de man gevraagd naar zijn intenties inzake het vele zwerfvuil in Brussel.  Hij draaide gewoon de boel om: “Soms lijkt het alsof propere straten uitnodigen om te vervuilen. Mensen denken dan van ‘och, dat wordt toch achter onze rug opgeraapt”, zo liet hij de krant optekenen.
Als men het vuil niet onder controle krijgt, als men de strijd heeft opgegeven, dan kan men dat natuurlijk ruiterlijk toegeven. Men kan ook, zoals burgemeester Thielemans blijkbaar, de boel gewoon omdraaien en proberen belachelijk te maken. Nochtans zijn er voldoende studies die uitwijzen dat men de strijd tegen zwerfvuil gewoon niet màg opgeven. Professor Van Hiel (UGent): “Er zijn verschillende experimenten uitgevoerd met betrekking tot vervuiling, en die komen allemaal tot dezelfde conclusie: zien vervuilen, doet vervuilen. In een vervuilde omgeving is men sneller geneigd om ook zijn vuilnis te dumpen”.
Als de stad niet bestraft, en als de stad niet zelf het goede voorbeeld geeft, dan trekt men in een eerste fase kleine criminaliteit aan. Die kan dan weer aanleiding geven tot grotere en zwaardere vormen van criminaliteit. Daarom is het voortdurend hameren op de “broken windows”-theorie, zoals het Vlaams Belang doet, zo belangrijk. Een propere omgeving creëert ook veiligheid.
Misschien een poging om eens als leukerd uit de hoek te komen, mijnheer de burgemeester?