POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





maandag 31 oktober 2011

Finland en Griekenland in één land


In een opmerkelijk werkstuk wordt ingegaan op de financiële toestand van België en de verschillende gewesten. En de alles behalve verrassende conclusie luidt: “In geval van scheiding van de geldstromen in drie autonome gewesten zou Brussel er even erg aan toe zijn als Griekenland, zou Wallonië gewoonweg failliet zijn, en zou Vlaanderen aan de top staan in Europa. Vlaanderen zou geen schulden hebben maar wel een tegoed van 195 miljard euro. In de (Belgische) werkelijkheid zal Vlaanderen met een molensteen om de hals meegesleurd worden op de zuidhelling van Europa”.
De auteur van de korte studie (9 bladzijden met vooral cijfermateriaal) analyseert het primair saldo, het begrotingssaldo, de overheidsschuld en de schuldratio, en komt op die manier tot opvallende uitspraken.
Wat het primair saldo bijvoorbeeld betreft, alle ontvangsten dus min alle uitgaven, behalve de interestlasten. Op Belgisch niveau is er bijna altijd een overschot – van 1990 tot vandaag. Vlaanderen heeft altijd een overschot dat bijna altijd groter is dan het geconsolideerd bedrag op Belgisch niveau. Wallonië heeft bijna altijd een tekort, Wallonië is nooit in staat geweest om een cent te betalen voor de interesten op zijn aandeel in de overheidsschuld, laat staan om die schuld af te betalen.
Op het vlak van het begrotingssaldo zijn er ook wel enkele aardige uitsmijters: Op Belgisch niveau is er in de regel (sinds 1950) een tekort. In de jaren 2000 tot en met 2006 was er een overschot.  Maar Vlaanderen heeft behalve één jaar (1990) altijd een begrotingsoverschot, zelfs met een stijgende trend tot aan de financieel-economische crisis. Wallonië heeft altijd een begrotingstekort, net zoals Brussel trouwens.
De overheidsschuld dan: de totale Belgische schuld stijgt tot in 1998, blijft ongeveer constant tot in 2007 en stijgt dan aanzienlijk in de laatste 3 jaar, tot 341 miljard euro in 2010. De Vlaamse schuld daalt voortdurend. Van 64 miljard euro in 1990 tot 0 euro in 1999. Vanaf 1999 heeft Vlaanderen een tegoed dat stijgt tot 194 miljard euro. De Waalse schuld – u had het al geraden – stijgt voortdurend. Van 128 miljard euro tot 480 miljard euro, net als de Brusselse schuld, die in 2010 55 miljard euro bedroeg.
Om af te sluiten, de schuldratio. Op Belgisch niveau bedraagt de schuldratio al sinds 1983 meer dan 100 en is opgelopen tot 134 in 1993. Vanaf 1994 daalde hij dan weer, maar de laatste jaren gaat het weer in de richting van 100. Na Griekenland en Italië heeft België vandaag de derde hoogste schuldratio in de Eurozone.  De Vlaamse schuldratio bedroeg 63 in 1990, net boven de EU-norm van 60 die als een maximum voor gezond begrotingsbeleid gezien wordt, en is sindsdien stelselmatig gedaald tot 0 in 1999. Vanaf dan heeft Vlaanderen een vorderingsratio. De Waalse schuldratio start al dramatisch op 286 en stijgt voortdurend naar een schijnbaar onmogelijk cijfer van 508 in 2010. De Brusselse schuldratio start op 85 en eindigt voorlopig op 151, waarmee Brussel op Grieks niveau komt. 

vrijdag 28 oktober 2011

Staan straffen nog in verhouding tot de gepleegde feiten?

Als men bepaalde beestachtige feiten onderzoekt, analyseert en het proces voor de rechtbanken volgt, kan men toch tot geen ander besluit meer komen. Het gerecht is in België toe aan enkele fundamentele wijzigingen en veranderingen. Zeker als je dat bekijkt in de (bijna automatische) toepassing van de wet-Lejeune en andere wettelijke maatregelen die grotendeels uitvloeisels zijn van de theorieën die op het einde van de jaren 60 van de vorige eeuw werden ontwikkeld. Het kwam erop aan de dader van moorden ook als slachtoffer te zien: hij (of zij) was namelijk het slachtoffer van de onderdrukkende kapitalistische maatschappij, waardoor de persoonlijkheidsstructuur van bepaalde mensen helemaal in de vernieling werd gereden. Zij waren, samen met de échte slachtoffers, ook slachtoffers en moesten dus best ook zo worden behandeld. Daarom: liefst géén vrijheidberovende gevangenisstraf, liefst vervangende gemeenschapsdiensten, liefst zo snel mogelijk een tweede kans in de maatschappij, enzovoort, enzovoort.
Het heeft allemaal weinig geholpen, als men het zo merkt. Alleen worden de échte slachtoffers steeds vaker aan hun lot overgelaten, en lopen criminelen en crimineeltjes binnen de kortste keren terug op straat.
Neem nu de criminele Romabende in het Antwerpse, die beschuldigd werden van een aantal brutale overvallen in Antwerpen. Eén van de slachtoffers, een hoogbejaarde vrouw, overleed aan haar verwondingen. Drie andere vrouwen werden zwaar toegetakeld, één van hen, een 95-jarige dame, kwam erover getuigen. De kleindochter van het overleden slachtoffer: “Het waren weerloze oudere mensen. Wat mijn oma heeft meegemaakt, ze hebben haar gewoon afgeslacht. Haar gezicht was onherkenbaar”.
Volgens bepaalde advocaten tonen de daders in het geheel géén berouw. Wel proberen ze de schuld in andermans schoenen te schuiven, maar verontschuldigingen zijn er niet gekomen. Te vrezen valt dat de rechtbank weer rekening zal houden met allerlei ‘verzachtende omstandigheden’ – een ongelukkige jeugd, de dictatuur in Roemenië wellicht… - en dat deze moordenaars na een aantal jaren (1/3de van 20 jaar is 7 jaar…) weer vrij komen.

donderdag 27 oktober 2011

Energie kost gezin 3.000 euro jaarlijks – stijging van 14% op jaar tijd

Volgens cijfers van de Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas (CREG) zouden de elektriciteitskosten voor een doorsnee Vlaams gezin op één jaar tijd met 33% gestegen zijn. Een spaarzaam West-Vlaams gezin – men ging uit van het distributienetgebied van Gaselwest en een elektriciteitsleverancier Electrabel – betaalde afgelopen jaar 612,5 euro aan een stroomverbruik van 3,5 megawattuur. Dit jaar zou de factuur ondertussen opgelopen zijn tot 812 euro, een verhoging van 32,5%.
De verhoging is volgens CREG alleen toe te schrijven aan het verhoogde distributienettarief van Gaselwest, dat het geld nodig heeft om de “groenestroomcertificaten voor zonnepanelen en de energiebesparende REG-premies moet kunnen blijven betalen” (verslag in Het Laatste Nieuws, 21.10.2011).
Nog slecht nieuws vanuit de energiesector? Ook diesel is opnieuw in prijs gestegen, waardoor de magische, en enkele jaren door iedereen voorspelde onbereikbare grens van 1,5 euro in zicht komt! Het Laatste Nieuws ging de prijs ontleden en kwam tot de ontdekking dat slechts 52,8% van de prijs per liter naar de olieraffinaderijen en de tankstations gaat. “De overige 47,2% gaat in de vorm van accijnzen, btw en andere bijdragen naar de overheid”.
Het beurshuis Petercam rekende uit dat wie zijn energiegebruik in 2010 stabiel kon houden, toch gemiddeld 14% meer heeft uitgegeven dan het jaar daarvoor.
En ondertussen ziet het ernaar uit dat de staat, die blijkbaar ‘bijzonder dankbaar’ is voor deze meerinkomsten, er ondertussen aan denkt om de fiscale aftrekbaarheid van dienstencheques te verminderen of af te schaffen, de aftrek van de premies voor pensioensparen te verminderen en de aftrek in het kader van hypothecaire leningen te verminderen. We zijn werkelijk ‘gezegend’ met België!

woensdag 26 oktober 2011

Record aantal overvallen van juwelierszaken

In 2010 telde men het hoogste aantal gewapende overvallen op juwelierszaken in België, dat blijkt uit het antwoord van de minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom (Open VLD) op mijn schriftelijke vraag. In 2005 telde men 36 gewapende overvallen, een aantal dat in 2007 zakte tot 20. In 2010 werden er 44 gewapende overvallen geregistreerd, bijna 4 per maand dus.
Opmerkelijk is verder dat het Waalse Gewest over alle jaren samengenomen het hoogste aantal gewapende overvallen kende: 69, op de voet gevolgd door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, een totaal van 68. In het Vlaamse Gewest werden er 65 overvallen op juweliers geregistreerd.
Ik betreurde tevens dat er op het departement Binnenlandse Zaken geen gegevens beschikbaar waren betreffende de beveiligingsmaatregelen bij de betrokken juweliers. Ook niet, wat nochtans fundamenteel is inzake het opzetten van een mogelijke ontradingsbeleid, wat betreft het aantal diefstallen of overvallen dat dankzij het doorschakelingsysteem van de alarminstallatie verhinderd kon worden.

dinsdag 25 oktober 2011

Over de dreigementen van Electrabel

Niet dat ik de regeringspolitiek van Di Rupo wil gaan steunen, of dat ik achter zijn maatregelen sta om de Vlaamse middenklasse nog meer uit te persen dan België op dit moment al doet, maar ik sta toch écht verbijsterd te kijken naar het schouwspel dat Electrabel ons brengt. De (ondertussen Franse) energiereus vecht een eventuele nucleaire taks van 750 miljoen euro aan en dreigt ermee alle toekomstige investeringen in de steek te laten.
“De bedragen die worden genoemd, gaan volledig in tegen de verbintenissen die de staat in 2009 met ons is aangegaan”, aldus een communicatie van GdF Suez, de firma die onder andere Electrabel onder de vleugels heeft. Het bedrijf beroept zich daarmee op het herenakkoord van oktober 2009, gesloten onder premier Van Rompuy en minister van Energie Magnette, liet Electrabel toe om zijn oudste kerncentrales in België nog 10 jaar langer open te houden, in ruil voor een nucleaire taks van 250 miljoen euro.
Deze taks moest zogezegd de nucleaire winst, die Electrabel op die oudste kerncentrales (die tenslotte allemaal afgeschreven waren, en dus puur op winst draaiden) maakte, compenseren, maar de gezamenlijke oppositie in de commissie Bedrijfsleven heeft die waardering op 250 miljoen euro steeds in twijfel getrokken, een stelling waarin we bijgetreden werden door de energieregulator CREG.
Maar er is meer, véél meer! Voor zover ik weet heeft Electrabel, die zich nu beroept op het zogenaamd herenakkoord, de daarin voorziene taksen nooit betaald. En als ze betaald werd, heeft hetzelfde bedrijf steeds weer via gerechtelijke weg de taksen teruggeëist. Ja, wat is het nu?
Tenslotte moet mij toch van het hart, dat het bedrijf dat mede aan de basis ligt van een ondoorzichtig, monopolistisch en duur energiebeleid, nu opeens begint te krijsen bij een hogere nucleaire taks: van een hypocrisie gesproken… België is steeds de melkkoe geweest voor GdF Suez, waar de Franse staat de hoofdaandeelhouder is geweest: doet u dat ook denken aan het Dexia-verhaal? Een bepaald patroon wordt toch stilaan duidelijk, meen ik…

maandag 24 oktober 2011

Ondergang van het avondland? Een Indische visie

R. Vaidyanathan is professor financiële wetenschap onder andere aan het Indische Instituut voor Management in Bangalore, hij behoort tot de top van de economische kaders in India, laat ik mij vertellen. En een gunstige wind deed een Engelstalige tekst op mijn tafel belanden, met daarin een aantal fundamentele zaken. Goed voor een vertaling en een samenvatting dus.
Professor Vaidyanathan begint met de stelling dat China en India niet te beschouwen zijn als nieuwe supermachten, zij halen alleen hun originele positie weer in. In 1820 bijvoorbeeld waren beide landen al goed voor 50% van de wereldeconomie.
De crisis van het Westen dan, want daar gaat het mij vooral om in de tekst van Indiër. Hij wijst het Westen met de vinger, omdat het een woord al “sparen” heeft geschrapt uit het woordenboek, en ook een begrip als “familie” van betekenis heeft ontdaan. Europa heeft de families “genationaliseerd”: ouderdom, gezondheidszorg, alleenstaande moeders – alles behoort tot de verantwoordelijkheid van de staat, aldus de professor, die zich hierover dus bijzonder bezorgd toont. Vooral op het vlak van de pensioenen wordt dit voor de Europese staten een écht blok aan het been, want de mensen leven langer, en gezonder.
Wil de Europeanen nog wel werken, vraagt Professor Vaidyanathan zich af. Het weekend begint vrijdagmorgen. Luiheid en hangmatsocialisme zijn begrippen die wij in België ook goed kennen. Hoeveel ouders hebben nog controle over hun kinderen. Hij haalt een rabbi in Londen aan: “Er zijn tekenen van arteriosclerose van de cultuur. Een beschaving is dus oud en versleten geraakt”.
“In India is de maatschappij georganiseerd en de regering ongeorganiseerd. In Europa is de maatschappij ongeorganiseerd, waardoor de staat de zorg van veel families moet overnemen. De markt crash is vooral te wijten aan het aannemen van een model waarbij de consumptie betaald wordt door leningen en niet door sparen. Hoe lang zal het Aziatisch spaargeld het Westers uitgavenbeleid kunnen ondersteunen?”
India wordt bedreigd door twee belangrijke gevaren: links in India wil een ‘grote staat’ in het leven roepen om ook daar de families te ‘nationaliseren’. En de grote kapitalisten willen Big Business en een volledig vrij kapitalisme. In Europa staan wij voor dezelfde uitdagingen, toch?

vrijdag 21 oktober 2011

Steeds meer agressie op de treinen

Op mijn schriftelijke vraag antwoordde minister van Ambtenarenzaken en Overheidsbedrijven (Inge Vervotte) dat het aantal gemelde gevallen van agressie tegen treinbegeleidingspersoneel op 5 jaar tijd met minstens 40% gestegen is: van 696 gevallen in 2006 tot 968 gevallen van verbale of fysieke agressie in 2010 (cijfers bekend tot 31 november 2010).
Ook het aantal ziektedagen als gevolg van deze agressie steeg, zij het dat die stijging minder uitgesproken was. Toch noteerde ik ook hier een stijging van minstens 20% - minstens, omdat ook hier slechts cijfers voorhanden waren tot 1 november 2010). In 2006 waren treinbegeleiders ten gevolge van fysieke of verbale agressie 1.847 dagen met ziekteverlof, in 2010 (eerste 10 maanden dus) waren ze 2.207 dagen afwezig.
Het is duidelijk dat de maatschappelijke én economische kostprijs van het geweld tegen treinbegeleiders een stijgende aandacht moet krijgen van het beleid

donderdag 20 oktober 2011

Vlamingen driemaal gesjareld inzake Dexia – zit het in onze genen, of wat?

Men moet niet overdreven snugger zijn of speciaal gediplomeerd om te weten dat men niet speculeert of belegt met andermans geld of met geleend geld. Wat voor de particuliere burger geldt – herinnert u de ‘onvoorstelbare verhalen over mensen die geld geleend hadden om aandelen van Lernout&Hauspie te kopen – moet zeker gelden voor overheden, want die werken per definitie met andermans geld, met gemeenschapsgeld.

Neem het verhaal van Dexia: onvoorstelbaar met welke lichtzinnigheid door allerlei lokale overheden beslist werd bijkomend geld in deze put-zonder-bodem te pompen. De Vlaamse belastingbetaler wordt gemolken, en zal het gelag betalen, dat is alvast duidelijk.

Rik Van Cauwelaert in Knack windt er alvast geen doekjes om: “Dexia kon in 2008 alleen overeind gehouden worden door miljarden euro door Belgische overheden te injecteren”. Waar is al dat mooie geld verdwenen? “Volgens insiders is er al ruim 44 miljard euro van Dexia België naar Dexia Frankrijk gevloeid: dat is meer dan de helft van het totale bedrag op alle spaarrekeningen van Dexia in ons land (…) Het geld van Belgische spaarders werd door de Franse Dexiabankiers gebruikt voor erg speculatieve beleggingen, in onder meer Zuid-Europees schuldpapier”.

Van Cauwelaert besluit snoeihard: “Op die manier betalen de Belgen 3 keer voor de virtueel failliete bank. Een eerste keer om de bank te redden, eventueel te nationaliseren, een tweede keer via het Europees Noodfonds en een derde keer door de zware inleveringen op de sociale voorzieningen en de belastingverhogingen die de volgende federale regering noodgedwongen zal opleggen”.

Het Vlaams Belang eiste een parlementaire onderzoekscommissie. Rik Van Cauwelaert sluit zich daarbij aan.

woensdag 19 oktober 2011

Het regent weer Vlaamse overwinningen!

De meerderheid van de Vlaamse media is unisono positief over het nieuwe communautaire akkoord, of althans, zo lijkt het wel als men zich tot de titels beperkt. Want onderhuids bestaat er onder het denkende deel van Vlaanderen meer dan ongerustheid over de verdere evolutie en vooral over de toekomst van Vlaanderen, de integriteit van het grondgebied, en de financiële basis waarop Vlaanderen een toekomst voor de kinderen en kleinkinderen zal kunnen blijven garanderen.

Zo heeft men het in De Standaard over ‘detaillistische verschillen’ tussen het zogenaamde communautaire Vlinderakkoord van Di Rupo en de basistekst van begin juli, verschillen die volgens de krant wijzen op duidelijke verschuivingen, en evenveel Vlaamse toegevingen. Om de meubels te redden, allicht.

Het zit hem in kleine woorden: “De ‘herfinanciering’ van Brussel wordt bijvoorbeeld verruild voor de ‘correcte financiering van Brussel’”. Maar dat is lang niet alles, en het gaat fundamenteler natuurlijk: “In de basisnota werd het principe van het responsabiliseringsmechanisme aangekondigd voor 4 domeinen: pensioenen, klimaat, werk en gezondheidszorg. Maar in het uiteindelijke akkoord blijven alleen de eerste twee overeind”.

Het geplande bonus/malus-systeem dat inzake werk was voorzien, “lag zeer gevoelig voor de Franstaligen en werd geschrapt (…)”. Van de responsabilisering rond gezondheidszorg, een element waar CD&V zwaar op aandrong, is echter niet veel meer terug te vinden”, aldus nog De Standaard.

En de andere thema’s, waarop van Vlaamse kant zo op werd aangedrongen? “Andere domeinen, waarin geen overeenstemming werd gevonden, zoals vennootschapsbelasting, zijn uitgesteld. Dat element wordt samen met het sociaal-economische besproken”.

Even samenvatten? Geen zuivere splitsing van BHV, een funeste splitsing van het gerechtelijk arrondissement, het loslaten van de 6 faciliteitengemeenten, het toestaan van een metropolitane gemeenschap, het volledig ontwikkelen van een derde, Brussels Gewest, het laten voortduren van de transfers, het betalen van “een correcte financiering” van Brussel, en het ingaan tegen de eerdere, met veel bombarie afgekondigde Vlaamse resoluties.

Het regent inderdaad weer Vlaamse overwinningen…Dit zal zijn prijs kennen, geachte onderhandelaars van de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen (zonder Vlaamse meerderheid weliswaar)!

dinsdag 18 oktober 2011

Een Copernicaanse omwenteling? Een Copernicaanse nachtmerrie!

Politicoloog Bart Maddens is scherp in De Morgen (11.10.2011), want deze staatshervorming – of wat daar moet voor doorgaan – dreigt zeer funeste gevolgen voor Vlaanderen en zijn toekomst te hebben. Een partijtje paniekvoetbal van Maddens? Ik denk het niet. Laten wij even zijn redenering analyseren.

Het zeer slechte nieuws is dat de aangekondigde communautaire revolutie haaks staat op wat wij, Vlaamsgezinden, steeds hebben nagestreefde. Er komen namelijk drie evenwaardige gewesten, waarvan er twee front zullen vormen tegen Vlaanderen.

“In de 5 Vlaamse resoluties (en dus ook in het Vlaams regeerakkoord) wordt ondubbelzinnig gepleit voor een versterking van de tweeledigheid. In de eerste resolutie lezen we: ‘Het federale staatsmodel dient gebaseerd te zijn op een fundamentele tweeledigheid op basis van twee deelstaten, met daarnaast Brussel en de Duitstalige Gemeenschap met een specifiek statuut’. De 3de resolutie, over Brussel, is zo mogelijk nog duidelijker: ‘De twee deelstaten moeten in hun gezamenlijke hoofdstad volwaardig kunnen participeren in het beleid waarvan het belang het stedelijke niveau overstijgt”.

Deze Vlaamse beleidsnota wordt hier dus duidelijk en helemaal verlaten voor een Belgisch beleid van 3 gewesten. Het Brussels Gewest wordt de grote overwinnaar: het krijgt constitutieve autonomie en wordt bevoegd voor gemeenschapsbevoegdheden als kinderbijslagen, beroepsopleiding en toerisme. Wellicht volgen nog bevoegdheden op vlak van gezondheids-, ouderen en gehandicaptenzorg naar het Brussels Gewest. De bevoegdheden van de Vlaamse deelstaat worden in Brussel afgebouwd. Maar de Vlamingen mogen wel de boel blijven betalen – en nog meer dan vroeger trouwens: minsten 600 miljoen euro extra.

Ik moet dan ook de cynische eindbemerking van wetenschapper Maddens onderschrijven: “Ongetwijfeld zal de Vlaamse regering die nieuwe constellatie met uitzinnige vreugde begroeten”. Hallo, N-VA, zijn jullie nog bij de les?

maandag 17 oktober 2011

Ja, er zijn manieren om financiële crisissen als deze te beperken

Een financiële crisis, zoals we die in 2008 hebben gekend, zou het voordeel moeten hebben gehad dat er over banken en geld zou worden nagedacht. Dat er maatregelen zouden kunnen worden genomen om een herhaling te vermijden. Het lijkt wel alsof een aantal bankiers alle duidelijke boodschappen in de wind hebben geslagen en gewoon hun ding hebben gedaan. Ondertussen is ook duidelijk dat de belastingbetaler her allemaal zal mogen betalen. Heeft u in de pers één woord gelezen over de verpletterende verantwoordelijkheid van een aantal ‘decision makers’ in banken, financiële en verzekeringsinstellingen?

Ondertussen worden een aantal gevolgen cijfermatig vastgelegd. Alleen al voor Duitsland worden de reddingsmaatregelen begroot op meer dan 200 miljard euro. Of 2.500 euro belasting per Duitse inwoner. Professor Max Otte, in een klein, dun, zeer interessant boekje met als titel ‘Stoppt das Eurodesaster’, stelt dat de zogenaamde eurocrisis eigenlijk geen eurocrisis is, maar een nieuwe bankencrisis.

Want het geld dat zogezegd wordt gebruikt om Griekenland te redden, de Griekse economie te redden, en “dus de euro te redden”, vloeit gewoon naar de banken, er wordt dus opnieuw geprobeerd banken te redden en het financieel systeem te redden. De Griekse burger zal er niet beter van worden, en u allicht ook niet.
“Wat we nodig hebben”, aldus professor Otte, “is een fair markteconomisch financieel systeem, waarbij kapitaalinkomen, dat aan inspanningen verbonden is, beloond wordt, terwijl inkomen aan kapitaal dat slechts aan speculeren wordt verdiend, wel belast wordt”.

Max Otte gaat uitgebreid in op het onderscheid tussen spaarbanken en investeringsbanken. Beiden zijn nodig voor het economisch weefsel, maar het onmiskenbare vermengen van de beiden heeft ertoe geleid dat een financiële oligarchie kansen zag om een ganse economie te ondergraven en van haar financiële inbreng afhankelijk te maken. Dit werd mogelijk door een totale deregulering van de financiële markten. En als het dan verkeerd gaat in de financiële markten, krijgt de ganse economie het natuurlijk bijzonder moeilijk. Of een gans continent.

Zijn er lessen te trekken uit wat gebeurd is, en voor onze ogen opnieuw gebeurt? Professor Max Otte denkt van wel en somt 5 maatregelen op:
1. Vaste minimale vereisten op het vlak van eigen vermogen voor alle financiële actoren, in de plaats van de lakse en manipuleerbare eisen van Basel II en Basel III.
2. Begrenzingen op de grootte van de actoren op de markt van de financiële dienstverlening. Daardoor wordt hun macht beperkt en wordt hun mogelijke invloed ook mogelijk aan banden gelegd.
3. Een duidelijke scheiding tussen investerings- en spaarbanken, en een regeling van de bedrijfsmodellen zoals in de Glass-Steagall-Act, waardoor speculatie door banken met geld van private of bedrijfsspaargelden onmogelijk wordt.
4. De invoering van een financiële transactiebelasting, waardoor speculatie wordt beperkt en de gewone spaarder omzeggens niet wordt getroffen.
5. De oprichting van een Europees Ratinginstituut om de macht van de private, Angelsaksische kartels te breken. Er zijn voldoende Europese economen voor handen, die deze opdracht tot een goed einde kunnen brengen.


Otte, Max, “Stoppt das Euro Desaster”, 2011, Ullstein-Buchverlage, Berlin, 47 pagina’s
ISBN 978 – 3 – 550 – 08896 – 4.

vrijdag 14 oktober 2011

Laptop gestolen in Brussel

Heel erg voor mezelf, maar ook erg voor u allemaal natuurlijk. Woensdagavond, na de commissievergaderingen, werd ik op het perron in Brussel-Centraal, beroofd van mijn computertas, met daarin, naast mijn laptop, ook heel wat documenten.

Dat had onmiddellijk voor negatief gevolg dat mijn communicatiemiddelen met de buitenwereld een flink stuk ingeperkt werden. Men kan zich trouwens de vraag stellen hoeveel van onze soereiniteit als mens overblijft, als we - geconfronteerd met een ontvreemding van onze middelen - zo afhankelijk blijken van de moderne technologie.

Om u maar mee te delen, beste lezer, dat u vandaag maandag weer op mij kan rekenen. Er moeten nu allerlei dingen worden geformateerd, bijeengezocht - ik ben véél informatie kwijtgespeeld - en allerlei teksten, die ik af had, moet ik opnieuw bijeenschrijven. Het lukt wel, zoveel is duidelijk.

woensdag 12 oktober 2011

Record aantal bedrijven over de kop in september

Traditioneel is de maand september een “zwarte maand”, want de faillissementscijfers doen dan meestal een inhaalbeweging na een lange zomer. Toch verbaast het aantal failliete bedrijven een aantal mensen, die ervan uitgingen dat de vele positieve geluiden over de economie in België het beste deed verhopen betreffende de bedrijven.
Neen dus. Afgelopen maand ging er liefst 1.165 ondernemingen failliet. In 9 maanden staat de teller hiermee op 7.610 faillissementen in de bedrijfswereld, een absoluut record. Een stijging van 2,67% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. En het onderzoeksbureau Graydon is pessimistisch wat de toekomst betreft: “Op lange termijn zie ik niet echt een serieuze ombuiging. De kans is groot dat we dit jaar de kaap van de 10.000 faillissementen zullen ronden”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (04.10.2011).
Opvallend – en dat is de reden waarom ik deze cijfers nog eens in de kijker wil zetten – is dat vooral “in Wallonië en Brussel het aantal faillissementen toeneemt. In Wallonië gingen tijdens de eerste 9 maanden van dit jaar 2.244 bedrijven bankroet (een stijging van bijna 9%) en in Brussel waren dat er 1.778 – een stijging van bijna 7%. Vlaanderen doet het daarentegen een pak beter, het aantal faillissementen zakte er met 2,85%.

dinsdag 11 oktober 2011

Een nachtelijke beslissing? Een nachtmerrie!

Ontslagnemend premier Leterme en ontslagnemende minister van Financiën waren zéér tevreden met de nachtelijke beslissing om Dexia Bank België te nationaliseren en hiervoor een bedrag van 4 miljard te voorzien. Ze vinden dat ze het land weer een schitterende dienst hebben bewezen.
De feiten gaan nochtans een heel andere richting uit, en het is goed ze even op een rijtje te zetten. Iedereen is het erover eens dat onder andere Dexia geleid werd “door CEO’s die risico’s hebben genomen die geen zinnig mens ooit zou hebben genomen”. Vooral in Frankrijk dan. Dexia België was (en is) een spaardersbank, met weinig risico voor de bank dus en met goede, degelijke en recurrente winsten. Dexia Frankrijk had geen enkele spaarder en was vooral gericht op het investeringsrisico en andere gewaagde producten.
En nochtans! Nochtans vindt Leterme het een goede zaak dat België voor 60% garant moet staan voor de ‘bad bank’, voor die bank waar al die risicovolle en slechte producten in komen. Voor premier Leterme is de term ‘bad bank’ te geladen, hij spreekt liever van ‘rest bank’. Maar 60%? Waar haalt hij het? En wààr werden de risico’s genomen, mijnheer Leterme?
België betaalt 4 miljard euro voor de overname van Dexia Bank België. België belast de komende generaties met de garanties voor de ‘bad bank’, die oplopen tot 54,4 miljard euro. Voor de rest zitten de twee belangrijkste aandeelhouders zowat aan de grens van het faillissement: Arco, de ACW-investeringsholding – al moet men zich de vraag stellen of het tot de taak van een vakbond behoort om te investeren? – en vooral erg voor iedereen: de Gemeentelijke Holding. De Gewesten staat er ook bijzonder slecht voor door de nationalisering: ze investeerden in 2008 al 1 miljard euro in Dexia, en die gaat nu zowat in rook op. Daarnaast stonden ze ook nog eens voor 450 miljoen euro garant voor de Gemeentelijke Holding in Dexia.
Wat er eigenlijk goed is aan deze nationalisering – en wat er allemaal rond hangt – mogen de heren Reynders en Leterme mij wel eens komen uitleggen. Als ik een economisch expert als Ivan Van de Cloot in de radio hoor verklaren dat de impact van de redding en de garanties op de Franse begroting maximaal 2% bedraagt, terwijl die in België een impact van ongeveer 15% heeft, dan weet men het wel zeker? Slecht onderhandeld, een slechte deal, en opnieuw een knieval in de richting van Frankrijk. En – wat nog véél erger is – op kosten van de (vooral Vlaamse) belastingbetaler. Bedankt dus, heren, voor deze uitstekende onderhandelde deal!

maandag 10 oktober 2011

Professor Matthijs en de financieringswet

Als het over de centen gaat, moet Vlaanderen steeds dubbel opletten. Niet alleen zijn de Franstaligen er in de loop van de jaren in geslaagd de transfers van noord naar zuid te bestendigen en bijna te formaliseren – en tevens door elk debat hierover als een ‘egoïstische, bekrompen nationalistische aanval op de solidariteit’ af te schilderen – maar ook de zogenaamde Vlaamse partijen laten zich gemakkelijk met een kluitje in het riet sturen.
Belangrijk zijn dus alle waarschuwingen over de financieringswet. Deze wet legt namelijk het financiële kader voor opnieuw een bepaalde tijd vast, en zoals het er momenteel uit ziet, betaalt Vlaanderen de rekening, eens te meer.
Zo zegt professor Matthijs (Het Laatste Nieuws, 26.09.2011): “Er is wel sprake van meer verantwoordelijkheden voor de gewesten, maar die zogenaamde responsabilisering vind ik toch maar zeer beperkt (…) Het behoud van het ‘dotatiesysteem’ is een gemiste kans”.
De impact van de bevoegheidsoverdrachten en de budgettaire sanering van 20 miljard euro zullen groot zijn. De bijkomende financiële transfer naar Brussel en naar Wallonië – om de ‘mogelijke verarming’ van Wallonië tegen te gaan, u weet wel – zouden ons bijna doen vergeten dat er ook in de sociale zekerheid nog forse geldstromen van noord naar zuid gaan, zo’n 6 à 7 miljard, aldus professor Matthijs, en die lagen de voorbije weken niet op de onderhandelingstafel.

Het plaatje oogt niet bijzonder positief, zegt u?

vrijdag 7 oktober 2011

De Franstalige strategie brengt op….

Als vragende partij in dit communautair debat moet de Vlaamse Beweging eigenlijk zeer alert zijn voor wat er allemaal gebeurt. Zeker als het over centen gaat, lijkt het erop alsof de gemiddelde Vlaamse politieker zich zeer gemakkelijk de traditionele kaas van het al even traditionele brood laat pakken.
Het lijkt er inderdaad sterk op dat de euforie in de nasleep van de zogenaamd propere splitsing van BHV – niets proper, maar de zogenaamde Vlaamse partijen sloegen zich met deze overwinning wel op de borst – alle zin voor realiteit zoek is. Zo meent hoofdredacteur van Trends, Van Overtveldt, dat Di Rupo bezig is met een geniaal strategisch spelletje. De zogenaamde goedkeuring van de financieringswet laat met name zoveel onduidelijkheden over, dat de deur wagenwijd openzet voor “constante onenigheid, wederzijdse afdreiging en verlamming”.
Waar zit het geniale van de strategie van Di Rupo: hij heeft de Vlaamse onderhandelaars én de buitenwereld ondertussen overtuigd van het feit dat twee van de drie te nemen hindernissen (enkel het sociaal-economische luik blijft nog over) effectief genomen zouden zijn. De weg terug voor elke betrokken partij ligt dus met wolfijzers en schietgeweren bezaaid. Wie nu nog zou wagen de trein Di Rupo te laten ontsporen, wordt met alle zonden van de wereld beladen én zet “deze belangrijkste staatshervorming sinds 1970” op de helling.
De Vlaamse Beweging, en dan vooral de participationistische vleugel, wacht een zware taak: hoe kan zij haar participationische strategie in de gegeven omstandigheden verder aanhouden? Steeds weer blijken Vlaamse onderhandelaars het te moeten afleggen tegen hun Franstalige tegenhangers.

donderdag 6 oktober 2011

Nederland sluit asielcentra, België betaalt hotelkosten aan asielzoekers…

Sprekende cijfers in De Standaard onlangs (editie 26.09.2011). België kan geen asielcentra sluiten, integendeel, het lijkt wel alsof het land overspoeld wordt met gelukzoekers, en dat elke controle en elk verweer uit handen gegeven zijn.
Met een bevolking van ruim 10 miljoen inwoners trekt België dit jaar ruim 23.688 geregistreerde asielzoekers aan. Nederland met zijn bevolking van ruim 16,6 miljoen inwoners heeft niet meer dan 18.503 asielzoekers te verwerken en slaagt er zelfs in om asielcentra te sluiten.
België staat natuurlijk in de wereld model voor het meest lakse land op het vlak van vreemdelingenwetgeving. Zelfs al wordt de asielaanvraag afgewezen, dan nog zijn de mogelijkheden onuitputtelijk en staat een legertje advocaten en andere dienaren klaar om de gaatjes in de wetgeving en de rechtspraak maximaal te benutten. Jarenlange procedures of gewoon in de illegaliteit onderduiken. Met als kers op de taart natuurlijk: een Belgische beloning voor de vele wachtenden, de regularisatie. Een collectieve regularisatie of regularisatie op basis van ‘humane gronden’, op basis van ‘medische gronden’. U vraagt, wij draaien.
De verantwoordelijkheid van het groepje systeempartijen – waar men voor mijn part gerust Groen! en Ecolo mag bijnemen – is in deze verpletterend. Dat het dus ook anders kan, bewijst Nederland. Terwijl ‘onze’ grafiek in fel stijgende richting gaat, neemt die in Nederland juist af.

woensdag 5 oktober 2011

Naar het einde van de Euro?

Dat de spanningen in Duitsland omtrent de Griekse financiële crisis ook in ons land niet volledig onopgemerkt bleven, bewijst de hoofdredacteur van Trends en Knack, Johan Van Overtveldt. Hij is de auteur van een nieuw boek, “Het einde van de euro”.
Interessante lectuur voor iedereen met een groot hart van Europa en een kritische ingesteldheid ten opzichte van de Europese Unie. In een interview met RTL zei de hoofdredacteur onder andere: “Mijn scenario is dat Duitsland terug naar een eigen munt gaat en dat landen als Nederland, Oostenrijk en Finland zich daar onmiddellijk aan zullen koppelen”. Het verhaal van de Nord Euro dus.
Want het is niet alleen het Duitse politieke wereldje, waar de groeiende Duitse onvrede met de gang van zaken in Europa, en vooral het gebrek aan financiële en economische ernst van nogal wat Zuid-Europese staten, aan de oppervlakte komt. Er is vooral de onrust in de economische en financiële wereld in Duitsland, er is de groeiende onvrede bij de grote middenklasse in Duitsland.
Wat met België in dit scenario? België noemt auteur Van Overtveldt niet bij de landen die Duitsland zouden volgen. “Eens te meer loopt de scheidingslijn tussen Noord en Zuid exact door dit land. De Belgische economie bestaat duidelijk uit twee delen met heel verschillende snelheden. Het Vlaamse deel is een zeer gezonde economie, en hoort zonder meer thuis bij sterke muntlanden, het zuidelijke deel is een vrij zwakke economie die een sterke munt onmogelijk kan verteren”.
De verwachte verregaande problemen bij het einde van de euro zullen dus in België nog eens vergroot worden door de communautaire scheidingslijnen.

dinsdag 4 oktober 2011

Uit de oude doos….maar het blijft mooi, toch?

Wat googelen en een mens kan op parels botsen, zoals deze ‘Groot Nederlandse ballade’ van Miel Cools (tekst van wijlen Ernst Altena):
“Als ik het zie, die eindeloze lintbebouwing
Van Spa tot Hasselt en van Tienen tot aan Gent
En als ik voel hoe in kleinsteedse denkvernauwing
De Vlaming altijd door zijn eigen straatje rent
Als ik per auto over de kasseien martel
Met om de duizend meter een gekneusde band
Dan denk ik: Vlaanderen mag dan lustig zijn en dartel
Maar Lieve Heer geef mij het nette Nederland

Als ik ze zie, die eindeloze blokkendozen
Van Weesp tot Arnhem, van Terneuzen tot Terlet
En als ik merk hoe uitgekauwd en uitgeplozen
De Nederlander altijd op zijn buurman let
Als ik ze zie, die tuintjes zonder avonturen
Gras zonder onkruid en liguster langs de rand
Dan denk ik: Nederland mag schoon zijn voor de buren
Maar Lieve Heer geef mij het dolle Vlaanderenland

Als ik de Vlaming vol van bier naar huis zie keren
De gang te wankel en de tong wat al te luid
Als ik hem bitter humorloos zie opmarcheren
Achter de klauwaard met te militair geluid
Als ik ze hoor, de Vlaamse grappen al te drollig
Vaak langs, vaak op, en heel vaak ook voorbij de rand
Dan denk ik: Vlaanderen mag dan driftig zijn en lollig
Maar Lieve Heer geef mij het kalme Nederland

Als ik ze zie, de Nederlanders in hun kerken
Hervormd, gereformeerd, nazaten van Calvijn
Met hun gezichten stijf als witgekalkte zerken
En met hun zekerheden uitgemalen fijn
Als ik ze galmende hun waarheid hoor verkonden
Nooit uit de nette plooi en nimmer uit de band
Dan denk ik: Nederland mag vrij zijn van de zonde
Maar Lieve Heer geef mij het zondig Vlaanderland

Oh Lieve God geef ons een kilo Vlaamse blijheid
Een kilo trouw en plichtsgevoel uit Nederland
Dan mengen wij dat zelf in onze eigen vrijheid
Tot vriendschap zonder oog om oog en tand om tand”

maandag 3 oktober 2011

Kostprijs immigratie in Frankrijk: vermoedelijk 70 miljard euro

In het Franse magazine “Monde & Vie” verscheen een interview met demograaf en economist Yves-Marie Laulan. Hij is oud-directeur van het Crédit municipal de Paris, oud-voorzitter van het Economisch Comité van de NAVO en oud-professor aan de ENA, aan de universiteit van Dauphine et Paris 2. Een interessant interview, met veel cijfergegevens.
Zo heeft hij de bevolking met allochtone wortels in Frankrijk berekend op een getal tussen de 7 en 8 miljoen, meer dan 10% van de totale bevolking. Voornamelijk komen de “nieuwe Fransen” uit zwart Afrika en uit de Magreb-landen, de emigratie uit Oost-Europa schat hij op 200.000 tot 300.000 personen.
Maar nog belangrijker zijn de demografische groeicijfers natuurlijk. Frankrijk, aldus de oud-professor, slaat zich wel eens hard op de borst met een vruchtbaarheidscijfer van 1,81%, omdat dit cijfer het hoogste van Europa is. Maar in werkelijkheid komen van die 830.000 geboortes in 2006 ruim 165.000 op rekening van de immigranten. De Fransen zelf kennen slechts een geboortecijfer van 1,6. Mensen die afkomstig zijn van de Magreb-landen, hebben een vruchtbaarheidspercentage van 2,7 en mensen uit zwart Afrika zelfs van 4,2%.
Niet minder dan 31% van de jongeren onder de 20 jaar in Ile-de-France en 18% op nationale basis zijn afkomstig uit zwart Afrika, de Magreb of Turkije. Binnen een termijn van 30 jaar zal het cijfer van 50% overschreden zijn.
En dan de kostprijs van de immigratie. In de Kamercommissie van 21 september 2011 (Justitie, Sociale Zaken en Binnenlandse Zaken) probeerde mevrouw Almaci (Groen!) vol te houden dat de migratie een positief saldo vertoont. Iets was professor Laulan in elk geval voor Frankrijk betwist. Samen met de professoren Lafay en Bichot heeft hij een berekening gemaakt, gebaseerd op de gegevens van de sociale zekerheid, maar ook uit ministeriële departementen als onderwijs, binnenlandse zaken, enzovoort. Uiteindelijk kwamen ze op die manier uit op een totaal van 70 tot 80 miljard euro, te verdelen over onderwijs, vervoer, woningen, sociale zekerheid, andere vormen van bijstand.
Waarbij professor Laulan de bedenking maakt dat er natuurlijk wel immigranten zijn die bijdragen tot de sociale zekerheid en tot ons fiscaal systeem. Volgens zijn berekeningen dragen 10% van de betrokken bevolking bij tot het sociale systeem in Frankrijk en dragen zij een bepaald positief saldo bij, dat men berekend heeft op ongeveer 10 miljard euro. Het negatief saldo van de immigratie komt met andere woorden op een bedrag neer tussen 60 en 70 miljard euro. Met vooral een enorm zware druk op de sociale zekerheid – wat precies de stelling was van de heren Liégeois en Van den Bon voor enkele dagen in de Kamercommissie. Harde cijfers, inderdaad….