POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 21 december 2012

Waar blijft Vlaanderen op de internationale markt?


Goed dat onafhankelijke journalisten als Mark Grammens en andere regelmatig feiten bekendmaken, die het zelfgenoegzame Vlaanderen eens lekker terug wakker schoppen.  Zo meldde Mark Grammens vroeger al dat op de jaarlijkse algemene vergadering van de UNO België vertegenwoordigd was door 4 Franstaligen, en dus geen énkele Vlaming.
Onlangs was er weer een internationale bijeenkomst, de klimaatconferentie in Doha. België was daar aanwezig met 3 minister: de Belgische minister van Energie, minister Wathelet, de Brusselse minister van milieu, de Franstalige Huylebrouck, en de Waalse minister van Milieu. Geen énkele Vlaming.
Erger is natuurlijk dat omzeggens geen enkele Vlaamse krant hier ook commentaar bij had. Er is echter heel weinig reden om zo zelfgenoegzaam te zijn!

donderdag 20 december 2012

Wordt ook 2013 een slecht economisch jaar?


Spijtig misschien voor Di Rupo I – maar tezelfdertijd typisch voor elke Belgische regering: de eigen cijfers altijd beter voorstellen dan ze zijn: 2013 dreigt een slecht economisch jaar te worden. De economie zou zelfs krimpen met 0,1%, aldus cijfers die de Nationale Bank onlangs bekend hebben gemaakt.
Daarmee samenhangend verwacht de NBB dat de werkloosheidsgraad zal oplopen naar 8,1%.
Opmerkelijk, aldus een verslag in De Standaard (11.12.2012), omdat een maand geleden het Planbureau en de Europese Commissie nog uitgingen van een economische groei van 0,7%, beter dus dan het Europese gemiddelde. Niet toevallig ook een cijfer waarmee deze regering zich stoer op de borst sloeg.  Een verschil dus met de stelling van de NBB, een verschil van 0,8%.
De Nationale Bank gaat trouwens nog een stuk verder en stelt dat het relatief beperkte pakket aan relancemaatregelen de economie niet echt vooruit zal helpen, integendeel, de groei zou hierdoor zelfs nog zakken met 0,1%. Het aantal werklozen, aldus een verslag in De Tijd (11.12.2012) zou in 2013 met 75.000 eenheden toenemen op twee jaar tijd. De overheid zal door de tegenvallende cijfers op zoek moeten naar 2,4 miljard euro bijkomende besparingen – of belastinginkomsten. Ook verontrustend blijft de negatieve berichten dat de loonkosten in dit land sterker blijven stijgen dan in onze buurlanden.
En in 2014 hebben we dus de moeder aller verkiezingen….Durven de Vlamingen de noodzakelijke ingrijpende keuzes maken? 

woensdag 19 december 2012

Tussenkomst naar aanleiding van een resolutie van de heren De Wael, Tuybens en andere


Een aantal collega’s in het Federale Parlement, liberalen (vooral) en socialisten, vinden dat het terug optrekken van binnengrenzen in de geliberaliseerde vrije marktzone die de Europese Unie is, niet kan, of slechts kan bij hoge uitzondering. En verder vinden ze dat het Europees Parlement een vinger in de pap te brokken moet hebben en dat ze de beslissing van de lidstaat, die dus tijdelijk en omwille van uitzonderlijke omstandigheden, Schengen buiten werking wil zetten. In mijn toespraak had ik het bijvoorbeeld over de grenscriminaliteit in West-Vlaanderen en de mogelijkheid voor België om de grenscontroles terug in te voeren. Liberalen willen daar dus éérst een Europese goedkeuring voor, iets waar ik absoluut tegen ben.

Donderdag 13 december 2012 kwam de resolutie in het parlement ter stemming. Ik heb daar het standpunt van het Vlaams Belang als volgt verdedigd:
“Het Vlaams Belang zal deze resolutie niet steunen en wij willen dat in alle duidelijkheid ook zeggen. Er zijn verschillende redenen waarom we deze stelling innemen, maar de belangrijkste hiervan is ongetwijfeld dat de soevereiniteit, de macht en de controle over het eigen grondgebied van de lidstaten van de Europese Unie door deze resolutie opnieuw en verder wordt uitgehold, dit in het voordeel van de Europese superstaat, de Europese Unie.
De indieners van deze resolutie willen immers dat lidstaten, die tijdelijk de binnengrenzen willen sluiten of aan verscherpte controles willen onderwerpen en dus tijdelijk – omwille van bepaalde crisissituaties dus – Schengen buiten werking willen stellen, de goedkeuring voorafgaand moeten vragen aan het Europees Parlement, dat dus medebeslissingsrecht zou krijgen in deze bevoegdheid. U wilt met andere woorden dat Poolse en andere parlementairen mee beslissen over een beslissing van België bijvoorbeeld om de grenscontroles in West-Vlaanderen terug in te voeren in de strijd tegen de grenscriminaliteit. Men moet werkelijk niet veel fantasie hebben om allerlei vertragingsmaneuvers voor te stellen, zodat lidstaten in feite beroofd worden van het recht om deze uitzonderingsregel in te roepen om op een adequate manier te reageren op een uitzonderingstoestand, een emergency state.
Neen, dus. De lidstaten mogen – in uw voorstel – niet langer alleen meer die beslissing nemen. Het is duidelijk waarom: de EU-superstaat verdraagt natuurlijk geen binnengrenzen, en op dat vlak is de stelling van de liberalen als Open VLD natuurlijk vrij consequent: er moet één grote eenheidsmarkt worden gecreëerd op het grondgebied van het Europese continent. Een vrije en eengemaakte afzetmarkt van producten verdraagt geen hindernissen, geen tolbarrières, geen andere wettelijke belemmeringen als binnengrenzen. Hoe minder belemmeringen er zijn, hoe vrijer de markt zijn gangen kan gaan en een liberaal – zeker die die groot geworden zijn met de werking van de ‘onzichtbare hand’ – zal hierin alleen voordelen zien.
Daarom natuurlijk wenst u de lidstaten te beroven van de macht, van de bevoegdheid om over uitzonderingstoestanden te beslissen, om te beslissen om het Schengenakkoord tijdelijk buiten werking te beslissen. U wilt die beslissingsmacht in laatste instantie aan de lidstaten ontnemen en overdragen aan het Europese Parlement.  Want de Europese Unie, in uw dromen, dames en heren indieners van deze resolutie, in uw dromen moet de Europese Unie de nieuwe staat worden, die de natiestaten, en de nieuwe natiestaten die nog zullen ontstaan, zoals Catalonië, Schotland, Vlaanderen, vervangen. 
U zegt in uw toelichting dat tijdelijk grenscontroles invoeren een inbreuk op de basisrechten van de burgers inhoudt, maar u vergeet wel te verklaren waar die inbreuk juist te vinden is. U vergeet er ook bij te vertellen dat het tijdelijk invoeren van grenscontroles en dus het buiten werking zetten van Schengen, er juist komt om andere basisrechten van de burgers, dat op veiligheid bijvoorbeeld, veilig te stellen.

De enige verdienste van uw tekst is dat u er geen doekjes om windt. Met een bepaalde arrogantie vindt u het zelfs niet meer nodig uw eigen stellingen met argumenten te onderbouwen. Zo heeft u het op pagina 7 van uw toelichting bijvoorbeeld over middelen om de interne veiligheid te verhogen en schrijft u letterlijk: “De oplossing is uiteraard meer Europa”. Maar “uiteraard” vergeet u wel uit te leggen waarom dat zo zou moeten zijn, en waarom het tijdelijk invoeren van grenscontroles niet zou kunnen bijdragen tot de interne veiligheid. Het woord ‘Europese Unie’ en ‘uiteraard’ valt iets te nadrukkelijk en iets te gemakkelijk. Blijkbaar heeft u geen besef van de diepte van de kloof die gaapt tussen de instellingen van de Europese Unie en de Europese man en vrouw in de straat.
Een waarschuwing is toch wel op zijn plaats in deze: Overgedragen bevoegdheden hebben steeds weer nieuwe bevoegdheden nodig om te blijven werken. Van het één komt het ander. De taken dijen steeds verder uit. Open binnengrenzen dwingen tot een centraal immigratiebeleid, zodat wij, de lidstaten van de Europese Unie, ook steeds minder zeggenschap zullen hebben over de regels die wij willen nemen om de toestroom van migranten op ons grondgebied te beperken. Open binnengrenzen, en deze resolutie is daar opnieuw een bouwsteentje van, open binnengrenzen maken een nationaal migratiebeleid onmogelijk, ongeacht of het nu een Belgisch dan wel een Vlaams migratiebeleid zal zijn. Open binnengrenzen, en de onmogelijkheid om daar op een soevereine manier tijdelijk en autonoom een einde aan te maken, dwingen op de duur tot een centraal veiligheidsbeleid, een Europees Openbaar Ministerie en een Europees sociaal vangnet.
Zijn we daartoe bereid? Zijn we daartoe in staat? Zijn we daartoe in staat in deze tijden van financiële krapte en van economische crisis? Wij geloven niet dat we onze soevereiniteit, in de hoop en de verwachting dat het binnenkort een Vlaamse soevereiniteit zal zijn, zomaar en volledig uit handen moeten geven.  De resolutie die hier voorligt, ligt natuurlijk helemaal in het verlengde van de boodschap van de liberale Big Boss, Guy Verhofstadt, en die boodschap luidt: een supranationaal Europa dwingt op termijn tot overdracht van soevereiniteit en de vorming van een nieuwe staat: de Verenigde Staten van Europa.  We hebben het federalisme in België steeds afgewezen omdat het nooit heeft gewerkt en omdat het nooit heeft kunnen werken. Als federalisme in België al niet kon, dan moet men mij toch maar eens uitleggen, waarom het op een groter, complexer gebied als dat van de Europese Unie wel zou kunnen slagen.
Een van de indieners had het in de nasleep van de indiening van deze resolutie dat hij het toch wel bijzonder merkwaardig vond dat niemand van de Vlaams-nationale fractie aanwezig was, en hij dacht dat dat waarschijnlijk zo was omdat de Vlaams-nationale fractie met de resolutie in het nauw was gedrongen en geen antwoord zou hebben. Ik moet u  bij deze tegenspreken, mijnheer De Wael, ik voelde mij helemaal niet in het nauw gedrongen en ik heb ook geen enkel moeite om mij te positioneren met betrekking tot deze resolutie. Ik zal tegenstemmen en ik meen dat ik voldoende heb uitgelegd waar onze fractie het bijzonder moeilijk mee heeft.  Neen, ik was gewoonweg afwezig, omdat ik de bewoordingen van de resolutie wilde controleren. Op een bepaald moment kan men lezen – op pagina 3 met name –  dat alle politieke partijen in het Europees Parlement vinden dat de Raad zijn beslissing moet herzien  en dat ze dus vragende partij zouden zijn om voortaan een vinger in de pap te brokken hebben als nationale staten het Schengenakkoord tijdelijk buiten werking willen zetten.  U neemt uw vrome wensen voor waarheid, collega De Wael, onze fractie heeft dit in het Europees Parlement niet gevraagd en wij waren niet de enige partij. Enige bescheidenheid zou u dus hebben gesierd, maar opnieuw: het zal zonder ons zijn. Niet omdat wij moeite hebben om onze positie te verklaren, wel integendeel. Wij zullen dus met veel overtuiging tegen stemmen. Deze resolutie heeft niets te maken met het gebrek aan democratische controle, want wij vinden dat een democratische controle op maatregelen waarbij het Schengenakkoord tijdelijk en omwille van heel specifieke omstandigheden buiten werking wordt gesteld, inderdaad het best door de lidstaat zelf gebeurt, in het democratisch gekozen parlement, dames en heren. Zijn wij misschien minder democratisch verkozen dat de dames en heren in het Europees Parlement?”

Twee korte vaststellingen:
-          Er waren maar twee standpunten te horen: het onze, en dat van de liberalen, dat onderschreven werd door de andere “liberalen” bij sp.a, CD&V en groen
-          N-VA heb ik in dit debat niet gehoord. Een intern conflict tussen nationalisten en liberalen? 

dinsdag 18 december 2012

Waarom er binnenkort misschien geen Open VLD meer bestaat?


Volgend eerder grappig bericht in Journaal, het onvolprezen veertiendaags opinieblad van Mark Grammens, heeft een inkijk in de toch wel héél bijzondere denkwereld van een Europees politicus als Guy Verhofstadt, die blijkbaar al jaren honderdduizenden kilometers boven de begane wereld leeft.
“Op een gespreksavond over Europa in de Brusselse Muntschouwburg, ingericht door Le Soir, en kennelijk bestemd voor Franstaligen, heeft Guy Verhofstadt volgens Le Soir uitgeroepen dat Vlaanderen niet bestaat. Letterlijk: La nation flamande n’existe pas.  Aan de meeting werd deelgenomen door Cohn-Bendit van de Groenen en Yves Desmet van De Morgen”.
Als de Open VLD soms geïnteresseerd in een (gedeeltelijke) verklaring van de neergang van haar partij, dan moet zij vooral in de richting van deze Guy Verhofstadt gaan zoeken. Of moeten we binnenkort gekscherend tegen elkaar zeggen: Le Open VLD n’existe pas

maandag 17 december 2012

China rukt verder op


Een piepklein bericht, maar toch zo symbolisch voor de opgang van China en tegelijkertijd de neergang van wat men gewoon is het Westen te noemen. De grootste Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, A.I.G., heeft 80% van zijn leasingdivisie voor vliegtuigen verkocht aan een groep Chinese investeerders.
A.I.G. bevond zich al geruime tijd in moeilijkheden en moest in de VS al eens aankloppen voor financiële hulp. Maar nu wordt het bedrijf grotendeels overgenomen door China, dat hiervoor een bedrag van ruim 4 miljard euro op tafel legt. Tegelijk de grootste Amerikaans-Chinese deal oo

vrijdag 14 december 2012

Steeds meer ondernemers hebben het moeilijk



Volgens verschillende organisaties hebben steeds meer zelfstandige ondernemers het moeilijk om het hoofd boven water te houden. In 2012 moesten nu al 40% meer hulpaanvragen worden behandeld, en bijzonder verontrustend is het bericht dat “ook steeds meer ervaren ondernemers hulp moeten aanvragen”, aldus een verslag in de gratis krant Metro (11.12.2012).
Het gaat dus steeds vaker om bedrijven met een behoorlijke staat van dienst, met bedrijfsleiders die zeer ervaren zijn. De financiële reserves van veel bedrijven werden door de opeenvolgende financiële en economische crisissen danig aangetast.
Een verontrustend bericht wat mij betreft, want Vlaanderen is een KMO-land. Het economisch weefsel bestaat hier – gelukkig maar – nog steeds uit een zeer dicht netwerk van honderdduizenden familiale bedrijven. Maar als dit weefsel wordt aangetast, zou je toch denken dat alle lichten op rood springen bij de verschillende overheden, gewestelijke en federale? 

donderdag 13 december 2012

Diefstal in voertuigen – politie waarschuwt


In “Politiejournaal” van november 2012, het politievakblad en ledenblad van de Federatie, vindt men interessante bijdragen.  Zo heeft men het bijvoorbeeld over diefstallen in voertuigen, ondanks een daling na 2006 toch nog steeds een echte plaag. Dagelijks worden gemiddeld 225 burgers het slachtoffer van diefstal uit hun voertuig.  Meer dan voldoende om er even aandacht aan te besteden.
Diefstal uit voertuigen is vooral een grootstedelijke problematiek, met koploper Brussel, gevolgd door Luik, Charleroi en dan Antwerpen. Piekmomenten zijn volgens studies vrijdag en zaterdag, en de donkere maanden lenen zich bijzonder tot dit soort activiteiten.
In de top 5 van de gestolen voorwerpen vinden wij GPS-systemen, boorddocumenten en persoonlijke papieren (identiteitskaart, bankkaart, rijbewijs), laptops, GSM natuurlijk en ook nog steeds de autoradio.
Goed om weten als men zich tijdens de kerstdagen in grote steden ophoudt.  

woensdag 12 december 2012

Marokkaanse macho’s in Nederland


In Nederland heeft men te vaak de politieke correcte pen gehanteerd als het erom ging de problemen bij naam te noemen. Over de achtergrond van de verdachten van zware fysieke agressie – soms met de dood tot gevolg – werd te vaak gezwegen, en het lijkt dat dit taboe bij onze noorderburen stilaan tot het verleden behoort.
Neem nu de doodslag van een grensrechter na een voetbalwedstrijd. In België zwijgen de media als vermoord als het over de etnische achtergrond gaat, terwijl men in Nederland steeds beter begint te beseffen dat juist die achtergrond een deel van het probleem vormt. Zo schrijft men in De Volkskrant: “De betrokken jeugdspelers zijn lid van een voetbalclub die zijn spelertjes recruteert uit Amsterdam-West en omstreken. De verdachten blijken van Marokkaanse en Antilliaanse huize te zijn”.  En verder: “Er is sprake van crimineel groepsgedrag met een etnisch tintje” (10.12.2012)
De commentator windt er geen doekjes om: “De betrokken verdachten zijn vaak Marokkaanse jongemannen. Ze zijn in Nederland geboren en getogen, van huis uit krijgen zij een zeer negatief beeld mee over de Nederlandse samenleving (…) Ze hebben schijt aan regels. Een autoriteit, anders dan de vader, de broer of familieoudste, wordt niet geaccepteerd. Waarom zou je integreren in een samenleving die je niet ziet zitten?”
De Nederlandse overheid, aldus de journalist, heeft het probleem lang niet willen zien, “bang te worden beschuldigd van racisme of discriminatie. De wetenschap sloofde zich uit in verklaringen, waarin geen plaats is voor etniciteit of cultuur. De overheid kwam een aantal jaar geleden met goedbedoelde imagocampagnes met prachtige kleurenfoto’s van goed geïntegreerde Marokkanen. ‘Hoe leuk zijn de Marokkanen?’ Alleen al het stellen van de vraag had een teken aan de wand moeten zijn”.
België zit nog steeds in de fase van prachtige kleurenfoto’s. Een ernstig debat mét inbegrip van de etnische factor is hier nog steeds onmogelijk. Spijtig. 

dinsdag 11 december 2012

Geestelijke vader van EBA niet mals voor regering


De geestelijke vader van de Eenmalige Bevrijdende Aangifte in 2004, waarbij belastingplichtigen hun zwart of grijs buitenlands geld naar België konden terugbrengen tegen een eenmalige bevrijdende aangifte, is niet mals voor de regering. Niet voor deze regering, maar ook niet voor de vorige, die deze EBA invoerde:  “Ik was daarom voorstander van de eenmalig bevrijdende aangifte in 2004, maar niet tegen die lage tarieven. Dat was veel te goedkoop. Belachelijk goedkoop” (De Morgen, 08.12.2012).
Nu is deze topadvocaat, meester Dauginet, zo mogelijk nog scherper voor de maatregelen van de regering Di Rupo en dan vooral voor de fiscale maatregelen. Hij vindt de nieuwe en zoveelste eenmalige bevrijdende aangifte tegen twee tarieven een “dwaas compromis”: “Ik heb zoals elke succesvolle werkende Belg mijn hele leven 50% belastingen betaald. Dat mag u gerust weten: ik betaal 1 miljoen Belgische frank belastingen per maand. Omdat ik hard werk en een succesvol bureau heb. Maar ik betaal ze wel. Wij werkende Belgen hebben toch ook recht van spreken? En wat zegt de regering nu? De braven, die mogen voor 15% komen. Ik durf te wedden dat ik vooral braven aan mijn deur zal zien”.
Hetzelfde verhaal wat de verhoging van de roerende voorheffing betreft: een dom verhaal, want ook de gerechtsdeurwaarders vallen daaronder: “Dat is extreem asociaal. De kerel die al in de goot ligt, krijgt er nu nog eens 21% bovenop. Wat krijg je dan van politici te horen? We zullen wel zien of we reparatiewetten moeten maken”.
In België is een echt beleid niet meer mogelijk, het is allemaal steekvlampolitiek. “Daardoor krijg je rap-rapwerk”.

maandag 10 december 2012

Jazeker, volkeren verdwijnen – zelfs vandaag nog


Bepaalde progressieve krachten verwijten ons een overtrokken nationalisme, een nationalisme van paniekvoetbal als het ware: alsof volkeren zomààr verdwijnen, op enkele maanden of jaren tijd. Alsof het Vlaamse volk onder zo’n geweldige druk staat, dat het in de eerste jaren zou kunnen verdwijnen.
Nochtans leveren diezelfde progressieve krachten soms zelfs het bewijs van hetgeen ze dagelijks – in de strijd tegen ‘extreem-rechts’ weet je wel – in twijfel trekken. Want laat ons wel wezen: volkeren verdwijnen wel degelijk in deze geglobaliseerde wereld.  Zo pakte De Morgen in haar weekendeditie van 8-9 december uit met een pakkende reportage over fotograaf Jimmy Nelson, een wereldbekende fotograaf die tot uitsterven gedoemde culturen op de gevoelige lens probeert vast te leggen. Nu het nog kan.
De Samburu uit Kenia, de Kazachen uit Mongolië, de Papoea uit Nieuw-Guinea, de Nenets uit Rusland, de Dropka uit India: “Ze zijn er nog. Maar hun traditionele manier van leven verdwijnt zienderogen. 80% van de mensen die ik heb bezocht, hebben een gsm. De wereld is in beweging, die volkeren bewegen mee. In die transitie wil iedereen worden zoals wij. Ze realiseren zich niet dat hun traditionele uiterlijk uniek en buitengewoon is. Wij wel, want wij hebben het achter ons gelaten”.
Wil ik de Vlamingen vergelijken met natuurvolkeren in de meest afgelegen gebieden ter wereld? Natuurlijk niet. Maar de gevaren die hen op een existentiële manier bedreigen, bedreigen natuurlijk ook de Vlaamse, de Nederlandse cultuur: het verdwijnen van de verschillen, de rijkdom van deze wereld. 

zondag 9 december 2012

Opnieuw slachtoffer van diefstal

U heeft het ongetwijfeld ook gemerkt, beste lezer: op deze webstek heeft u opnieuw enkele dagen vruchteloos naar nieuwe berichtjes gezocht. De reden is vrij eenvoudig: donderdagnacht, na een geslaagde NSV-cantus in Gent, ben ik opnieuw het slachtoffer geworden van een diefstal. En opnieuw moest mijn laptop eraan geloven. Inderdaad: voor de derde keer dit jaar!

Opnieuw veel gegevens kwijt, opnieuw veel last om alles bijeen te krijgen en opnieuw de gevoel van woede en machteloosheid. Onveiligheidsgevoel, zegt u? Het is allang geen gevoel meer, maar dat weet en beseft u natuurlijk allemaal.

donderdag 6 december 2012

Er zijn grenzen aan de solidariteit


Terwijl in andere Europese landen in alle openheid debatten gevoerd worden over financiële transfers en de mogelijkheden om hieraan een einde te stellen, om de transfers met andere woorden af te bouwen (Catalonië, Schotland, West- en Oost-Duitsland) lijkt het wel alsof een maatschappelijk debat hierover in België nauwelijks of niet tot stand komt.
De groep Pro Flandria, het netwerk van Vlaamse ondernemers en academici, bracht daarom – onder de bezielende leiding van voorzitter Kurt Moons en professor Hans Verboven – een boek uit met als sprekende titel “Vlaanderen en Europa. Grenzen en noodzaak van solidariteit”. Gerenommeerde wetenschappers en politici als Hans-Werner Sinn, Frits Bolkestein en Geert Janssens werkten eraan mee.
Solidariteit, aldus de auteurs, mag geen verplichting zijn, en ook geen blanco cheque zonder resultaatverbintenis. “Solidariteit die als morele imperatief wordt opgedrongen, is immorele solidariteit. Veeleer dient men solidariteit op basis van een contract of verzekeringspolis te definiëren, dus onderworpen aan voorwaarden en verplichtingen”, aldus een verslag in De Tijd (19.10.2012).
De solidariteitsmechanismen in België voldoen niet aan de grondbeginselen, waaraan elk verzekeringscontract moet voldoen. Een premie bijvoorbeeld die in verhouding tot het risico staat, subrogatie, risico-inperking, vrijstelling en uitsluiting bij grove nalatigheid. De inkomensstromen van het noorden naar het zuiden ontnemen echter ook de prikkel bij de Walen om er iets aan te doen.
Vlaanderen zit ook met een Europese solidariteitsstroom opgezadeld, maar de stroom van noord naar zuid in Belgisch staatsverband is veel duurzamer en duurt al veel langer. De auteurs waarschuwen dan ook terecht: “De gevolgen van een belgicisering van Europa zouden desastreus zijn”.  Om het uiteenvallen van de Europese Unie te vermijden, dient men zich goed te bezinnen over de efficiëntie en billijkheid van de huidige solidariteitsmechanismen.
Heeft u zin om het boek te bestellen? Hans Verboven (red.), Vlaanderen en Europa. Noodzaak en grenzen van solidariteit, Uitgeverij Pelckmans, 2012,  280 blz., ISBN 978-90-289-7001-4, € 22,50

woensdag 5 december 2012

Op 4 jaar tijd 18% meer diabetespatiënten


Uit cijfers, die de minister voor Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS), verstrekte op mijn schriftelijke vraag blijkt dat het aantal diabetespatiënten om amper 4 jaar tijd – de cijfers spreken van 2008 tot en met 2011 – met niet minder dan 18% is gestegen. Een half miljoen burgers van dit land lijden aan diabetes, een enorm aantal.
Per leeftijdscategorie gemeten, lijken vooral mensen tussen 65 en 69 aan een gestegen risico onderhevig: in het Vlaamse Gewest was een stijging op 4 jaar tijd merkbaar van 28%, in het Waalse Gewest was er sprake van een stijging van 34%.
Het aantal diabetespatiënten dat nood heeft aan insuline, is vooral in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest gestegen, een stijging van 28% op 5 jaar tijd, terwijl dat aantal in het Vlaams en Waals Gewest met 19 en 15% is gestegen. De stijging van het aantal diabetespatiënten dat geen nood heeft aan insuline, is dan weer het sterkst in het Vlaams (+36%) en het Waals Gewest (+35%).
Opmerkelijk tenslotte is het regionale verschil: in het Vlaams Gewest lijdt gemiddeld 4,2% van de bevolking aan diabetes, terwijl in het Waals Gewest 5,4% van de bevolking diabetespatiënt is. 

dinsdag 4 december 2012

Stijgende belastingdruk op kmo’s


Het nieuwe rapport van de Wereldbank, in samenwerking met PricewaterhouseCoopers opgesteld, toont aan dat van de belastingwinst die een middelgrote onderneming in België maakt, gemiddeld 57,7% naar belastingen en sociale bijdragen gaat. Wereldwijd liggen de loonlasten alleen in Frankrijk hoger, zo weet De Standaard (23.11.2012).
De vaststellingen, aldus de krant, mogen niet veralgemeend worden naar multinationals als Arcelor Mittal, maar geven wel een duidelijk beeld van de belastingdruk op de kmo’s.  “Nadat de totale belastingdruk op het typevoorbeeld kmo tussen 2006 en 2011 afname van 60,2 tot 57%, stijgt die nu al voor het tweede jaar op rij, vorig jaar naar 57,3 en dit jaar naar 57,7%”.
België steekt hiermee mijlenver uit boven het wereldwijd gemiddelde van 44,7% en boven het EU-gemiddelde van 42,6%.
Een gunstig ondernemingsklimaat? U trekt zelf wel de conclusies, zeker? 

maandag 3 december 2012

Pro Europa, tegen deze EU! Toespraak van Gerolf Annemans op het colloquium van zaterdag 24 november 2012


De Brusselse Europese top van gisteren en eergisteren, waar de staats- en regeringsleiders van de Europese Unie tot een meerjarenbegroting voor hun kolossale instelling moesten komen is op een sisser afgelopen, net overigens als de bijeenkomst eerder deze week van de Eurogroep, de leiders die in het kader van de werking van de eenheidsmunt, moesten afspreken of en onder welke voorwaarden Griekenland meer en nieuw geld zou krijgen van ons allen.
Op de top gisteren eisten de Britten bezuinigingen. Overigens betaalde België vorig jaar 177 miljoen euro om de Britse korting op de Europese begroting te helpen financieren. Voor Groot-Brittannië is de "juste retour" belangrijk en wij zouden er als Vlamingen beter een voorbeeld aan nemen, want sinds 1984 (herinner u : Margaret Thatcher ‘I want my money back') is de Britse korting gebetonneerd. Steeds meer andere landen bedingen nu ook die korting: Nederland, Zweden, Oostenrijk en Duitsland. Ook Denemarken sluit zich nu bij hen aan.
België evenwel, bij monde van Di Rupo trekt volop de kaart van Hollande, die hij zijn vriend noemt en dus hangt Vlaanderen vast aan stijgende Europese uitgaven (goed voor Franse landbouwsubsidies) en zijn wij afwezig in de discussie over een rationalisering van de geldstromen. Meer nog : socialisten als Kathleen van Brempt zeggen duidelijk : "De toekomst van de Europese Unie is onlosmakelijk verbonden met het idee van eigen middelen." Lees: eigen belastingen.
Vlamingen die de grootste nettobetalers in de EU zijn, meer nog dan de Duitsers en de Nederlanders, kijken als suffe kippen toe hoe dit alles boven hun hoofden wordt beslist. Terwijl wij in onze geschiedenis de Spanjaarden en de Fransen voor veel minder dan voor wat nu gebeurt met hun klikken en het klakken buiten kieperden ...
De Europese Unie is nooit beter geïllustreerd dan door de wijze waarop ze de Turkse vestiging van Ford helpt te financieren, terwijl tussenkomen in Genk niet kan omdat Limburg niet voldoet aan de voorwaarden voor hulp. Vervreemding in plaats van solidariteit. Daar staat de EU voor.
Min of meer precies een week geleden, hielden wij met de Kamerfractie van onze partij ons jaarlijks fractieconclaaf in Barcelona. Wij vonden de hoofdstad van Catalonië wel een geschikte plek dezer dagen om als onafhankelijkheidspartij uiting te geven aan onze belangstelling voor de processen die daar nu loskomen en voor de verkiezingscampagne die daar plaatsvond, ook al valt te vrezen dat de hele sfeer van de regionale verkiezingen van dit weekend, door toedoen van de zichzelf "pragmatisch" noemende nationalisten van minister-president Mas, uiteindelijk zal stranden op de naar ons gevoel veel te slappe koffie van een referendum, ergens volgend jaar, over onafhankelijkheid.
In het Vlaams Belangproject over de Ordelijke Opdeling van België hebben wij afstand genomen van de methodiek van een voorafgaand referendum, onder meer omdat in Canada/Quebec voldoende is aangetoond dat dat leidt tot een straatje zonder einde, een welles-nietes-discussie met de centrale overheid, waarin overigens de Catalanen nu al dreigen verzeild te raken met Madrid. Toch gaan onze gedachten dus uit -dit weekend- naar de Catalanen. Of wij -Vlamingen- de achterstand op de Catalanen zullen kunnen inhalen, wie van ons beiden het eerst die onafhankelijkheid zal bereiken: de geschiedenis en een goede gezondheid zal het ons leren. Maar één ding is zeker en dat is dat de oude multinationale staten - in tegenstelling tot wat doorgaans wordt aangenomen- niét en dat de nieuwe staten die zich van de oude staten losscheuren of zichzelf er uit scheuren, of de nieuwe staten die oude staten dwingen om in vereffening te gaan, wél een beeld van de 21ste eeuw zullen zijn. En dan niet een negatief beeld van een zich autarkisch in egoïsme terugtrekkend nationalisme, maar een positief, een hoopvol beeld van een Europa waar veel meer verscheidenheid een basisvoorwaarde voor samenwerking wordt of omgekeerd waar gelijk welke moderne 21ste eeuwse samenwerking binnen Europa enkel en alleen mogelijk is tussen vrije naties en vrije volkeren die niet meer tegen hun eigen wil gedwongen kunnen worden om samen te leven in de totaal, maar dan ook totaal versleten structuur van oude lidstaten van de ondertussen zelf ook totaal versleten structuur van de Europese Unie.
Lidstatelijke onafhankelijkheid van volkeren die dit wensen en vrije samenwerking zonder dwang zijn de nieuwe begrippen van de nieuwe tijd, de moderne begrippen van de moderne tijd in het Europa van de 21ste eeuw. Het moge dus voorafgaand aan alle andere beschouwingen inzake Europa , vanwege de Vlaams-nationalisten van het Vlaams Belang, duidelijk gesteld worden.
Als Europa zou kunnen bestaan, dan toch énkel als het bereid is zijn eigen oude structuren los te laten. Als een aanvaardbare vorm van Europese samenwerking zou kunnen bestaan, dan toch énkel indien het aan zijn basisstructuur bereid is om de lidstaten tot natiestaten te laten evolueren, en dus de multinationale staten in heel wat gevallen -om niet te zeggen in alle gevallen- als een ondertussen achterhaalde vergissing van de meestal 19de eeuwse geschiedenis los te laten.
Er is geen paradox tussen een Europese evolutie - en we hebben hier vandaag duidelijk gezien dat die teruggedraaid moet en zal worden - en de opsplitsing van oude staten, de verkleining van onnatuurlijke staten, de opdeling van artificiële gehelen en de stichting van onafhankelijke natiestaten op basis van het begrip vrijheid en niets minder dan de vrijheid.
De achterlijken op dat vlak, zitten dus aan de kant van Verhofstadt en Cohn Bendit . Ze zijn achterlijk omdat ze inzake de oude en achterhaalde Europese Unie rabiaat het gaspedaal indrukken, terwijl zij inzake de nieuwe Europese landkaart van onafhankelijke staten op het rempedaal staan. Welnu: Verhofstadt en Cohn Bendit zijn geschiedenis. De toekomst is een toekomst waarin het omgekeerde gebeurt. Het gaspedaal voor de nieuwe Europese landkaart en het rempedaal voor de oude Europese Unie !
En dan is er een tweede gedachte die ik met u zou willen delen en die gaat over het feit dat - na wat u vandaag allemaal hebt gehoord- het natuurlijk niet langer opgaat om Europa in welke mate dan ook voor te stellen als een alternatief voor België. U kent allemaal wel de erg populaire stelling dat België zogenaamd zal "verdampen", een deel naar Vlaanderen en een deel naar Europa. Zelfs in kringen van de Vlaamse Beweging is dat er jarenlang diep in gehamerd. De colloquia van het Vlaams Belang hebben de traditie om verre lijnen uit te zetten die tot ver buiten onze eigen partij doorklinken en hun invloed hebben, ik denk aan de colloquia omtrent conservatisme, de Ordelijke Opdeling van België en zeker ook dat over het sociaaleconomische toekomstprogramma. Welnu, ik hoop dat er na vandaag door middel van dit colloquium een beslissende en onomkeerbare stap is gezet om de gedachte aan een verdamping van België richting Europa definitief en grondig uit de tempel van ons Vlaams-nationalisme te ranselen. Om te beginnen is die verdampingstheorie sterk in strijd met een realistische en pragmatische kijk op de evolutie in België. De pragmatische werkelijkheid, de bitterharde waarheid is immers dat België niet "automatisch" zal verdampen. We zullen verdorie niet op ons dik en zelfs niet op ons vermagerd "gat" mogen blijven zitten om rustig toe te kijken hoe alles verdampt. Om onafhankelijk te worden zullen wij actie moeten ondernemen. Wij zullen durf moeten tonen en de handen uit de mouwen steken en we zullen de Vlamingen - desnoods 1 voor 1- wakker moeten schudden met argumenten én met passie.
En dat we daarvoor de omweg van langdurige en opeenvolgende staatshervormingen zouden moeten bewandelen, is onjuist. Omdat het 5 voor 12 is en omdat iedere dag dat Vlaanderen gekluisterd blijft aan de Belgische compromissen - of die nu federalistisch of confederalistisch zijn, doet niet ter zake - een dag te veel is.
En wij zijn dus helemaal niet akkoord met zogenaamd pragmatische vlaams-nationalisten, die wiebelend op het dunne touw waarop zij dansen, de durf niet hebben om België op te doeken en die dus voor hun comfort de Belgicisten onder hun aanhangers wijs maken dat ze België alleen maar -met vele tussenstapjes dan nog- gaan hervormen en aan de radicalen van de Vlaamse Beweging zeggen dat België gaat verdwijnen omdat alles automatisch richting Europa zal verdampen.
Alsof bovendien het feit dat de Belgische bevoegdheden allemaal richting het gedrocht van de Europese Unie gaan, voor ons radicalen als een geruststelling klinkt. Neen dus. Wij bedanken voor dit soort spreidstandnummertjes want wij, wij willen België vervangen door een volledig bevoegde vrije en fiere natie in zijn eigen Vlaamse Republiek. En onze verhouding met Europa zullen we zelf regelen en niet laten afhangen van een door de EU en de oude krachten van het Belgische regime gemanipuleerd verdampingsproces. En àls we België zouden kunnen afbreken dan willen we zeker geen automatisch proces richting Europa. Europa is voor ons niet de eindbestemming van onze soevereiniteit.
Wij zijn blij met het voortschrijdende inzicht bij velen dat Europa een België in het groot aan het worden is. Ieder verband en iedere relatie tussen de toekomst van Vlaanderen en het lot van de zieltogende Europese Unie moet dus door de radicaalste Vlaams-nationalisten die wij zijn, resoluut worden afgewezen. Het ene is niet afhankelijk van het andere en al zeker mag het Europese niveau niet meer en nooit meer als excuus gebruikt worden om de keuze voor Vlaanderens onafhankelijkheid en dus de opheffing van de Belgische structuur uit de weg te kunnen gaan of in de mist van een electoraal opportunisme te kunnen laten hangen. Wij moeten durven kiezen, alle politieke verantwoordelijken moeten durven kiezen : België behouden of niet behouden. En de Europese Unie behouden of niet behouden.
Ik heb er geen probleem mee dat radicale nationalisten in Vlaanderen naast pragmatische nationalisten werken aan en voor de toekomst van Vlaanderen. Ik stuur niemand een verwijt. Ik wil alleen niet dat het omgekeerde gebeurt en dat ons verwijten zouden worden gestuurd.
Als ik in oktober, na de stemming van de resolutie in het Europees Parlement waarin een versterkte Europese begroting en meer eigen inkomsten voor de Europese instellingen werden gevraagd, Europees Parlementslid Frieda Brepoels zie en hoor verklaren: "Wij doen er alles aan om van de Europese Unie een hechtere groep te maken, en van de eurozone een echte economische en op termijn zelfs politieke unie te maken", dan ben ik daar blij om, omdat zo'n uitspraken een duidelijke lijn afbakenen en een duidelijke taakverdeling neerzetten tussen Vlaams-nationalisten die met de Europese instellingen meegaan en ons. Tussen Vlaams-nationalisten die hun terughoudendheid om de Belgische staat meteen op te doeken, netjes gekoppeld aan een terughoudendheid om de Europese Unie fundamenteel in vraag te stellen, en ons. Het bakent de zaken goed af. Wij hebben niet enkel ieder onze eigen visie, maar in wezen ook ieder onze eigen taak. Zij de hunne. Wij de onze. Ik geef dit toch even mee aan Thierry Baudet, die deze namiddag bij de N-VA gaat spreken en die dus wel een tandje moeten bijsteken om zijn visie er daar in te peperen.
Ik voor mijzelf, en ik hoop van u allen hetzelfde, ik ben verslaafd aan eenvoud en aan evenwicht en ik hou de zaken graag simpel. Ik hou mijn einddoel helder en onvertroebeld. Vlaanderen moet onafhankelijk worden. En neen, er moet voor mij geen terugkeer zijn naar elkaar bekampende of oorlogvoerende natiestaten die om Europese dominantie strijden, voor mij is Europese samenwerking gebaseerd op vrijheid en een confederaal concept geen taboe, maar inzake de wijze waarop deze Europese Unie van de invoering van een eenheidsmunt misbruik heeft gemaakt om een politiek voldongen feit te creëren zeg ik even simpel als kort : weg met deze Europese Unie.
Onze visie inzake Europa is dus ook ingegeven door onze aversie voor totalitarisme, onze afkeer voor absolutisme. Europees unitarisme is sinds het begin van onze tijdrekening, of het nu ging over een unificatie die het etiket van Hadrianus, van Keizer Karel, van Napoleon of van Nazi-Duitsland droeg, telkens enkel mogelijk geweest onder dwang. Meestal de dwang die voortkwam uit de loop van het geweer.
De generaals van de Europese eenheid schrijven zich in, in die lange rij van lichtjes dwangneurotische fanatici. Zij gebruiken niet meer het militaire geweld, maar een nog veel dwingender en wellicht veel gevaarlijker wapen. Niets is immers, naar het woord van Lenin, een subtieler en doeltreffender methode om de maatschappij en de bevolking te ontwrichten en te manipuleren dan het ontsporen van een munt.
Wij nationalisten willen geen Europese Unie maar samenwerking . Wij willen niet die eenheid maar veelheid. En wij willen geen dwang maar vrijheid. Dat de fanatici van de Europese eenheid het begrip "democratie" zeggen te vertegenwoordigen, is te gek voor woorden. Het tegendeel is waar.
Ik dank iedereen voor de goede samenwerking. Dank dus! Ook dank aan onze uitzonderlijke referentiespreker van vandaag, Thierry Baudet. Thierry Baudet, Rijksnederlander en hierheen gekomen vanuit het Noorden, geeft mij overigens hier de gelegenheid om iedereen nog eens extra er aan te herinneren dat wij als Vlaams Belang een Heel-Nederlandse partij zijn. Niet enkel aansluitend op een decennia oude traditie in de Vlaamse Beweging, maar zeer zeker ook als kenmerk van onze moderne, op de 21ste eeuw gerichte strategie en visie, illustreerde uw aanwezigheid welke richting het volgens ons - na de stichting van de Vlaamse Republiek- uit moet met de Nederlandse ruimte binnen Europa. Ik stelde er prijs op ook dit nog even te onderstrepen.