POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





dinsdag 31 augustus 2010

Naar het België van de 21ste eeuw?


Na de zoveelste ‘historische’ crisis roept preformateur Di Rupo de Vlaamse partijen op tot meer redelijkheid, dit om een dreigende regimecrisis af te wentelen. “En de Franstalige partijen zijn op dit moment al verder gegaan dan ze ooit zijn gegaan”: als de vos de passie preekt…




Di Rupo speelt het politieke spel momenteel voortreffelijk. De PS mag dan al niet meer de grootste partij van het land zijn – met haar 26 zetels komt ze eigenlijk juist achter N-VA met haar 27 zetels – maar politiek leidt ze wel de dans. Zo is Di Rupo er ondertussen in geslaagd om 5 van de 7 partijen achter zijn voorstellen te krijgen, met een splitsing van B-H-V, akkoord, maar dit wordt gecompenseerd door gigantische Vlaamse toegevingen. En de wijziging van de financieringswet, zult u zeggen? Buiten de ‘belofte’ dat die financieringswet wordt herwerkt (er zijn 12 aangehouden principes, en die spreken elkaar aardig tegen), heeft De Wever niets in zijn handen. Van een Vlaams front is al lang geen sprake meer, de Vlaamse partijen zijn uit elkaar gespeeld.



Sp.a ging eigenlijk al heel vroeg overstag, op het moment dat het voor iedereen duidelijk werd dat de PS het politieke spel ging leiden en de premier zou leveren. Op dat moment wist de Sp.a dat er ministerpostjes aan het lonken waren, op voorwaarde dat men bij momenten de Vlaamse passie inhoudt en de voorstellen van Di Rupo als “eerbaar” en “werkbaar” aan de ‘ruime’ achterban probeert te verkopen. Groen! heeft dan weer de belofte van Di Rupo voor een “groot staatssecretariaat” goed in de groene oren geknoopt.

Blijven over N-VA en CD&V. Na een zoveelste crisette, met bijhorend drama ten paleize, worden, nadat Di Rupo in ongeveer elke zin de woordjes “staatszin” en “verantwoordelijkheid” in de mond heeft genomen, de sociale partners als ‘Deux ex machina’ ten tonele gevoerd. De schijn bestaat dat hun enige rol erin zal bestaan de belgicistische vleugel van CD&V – de syndicalistische vleugel? – te versterken, zodat ook deze Vlaamse partij overstag gaat.


Blijft dan over N-VA. Hoelang zal De Wever standhouden? Wordt het niet stilaan tijd, beste Bart, de Belgische stekker uit te trekken en u met autonomistische krachten eens samen aan tafel te zetten? U weet wel, voor het plan B?

maandag 30 augustus 2010

België is een reactionair land

Door nogal wat progressieve denkers en intellectuelen wordt België beschouwd als een progressieve lichtbaken in de wereld. “Nergens ter wereld vind je zoveel verschillende entiteiten die op een vreedzame manier met elkaar samenleven” en “België is in zijn conceptie zélf eigenlijk het eerste multiculturele land van Europa”, u kent het soort redeneringen natuurlijk ook wel.



Maar niets daarvan. België is eigenlijk op nogal wat terreinen een zeer reactionair landje, dat er maar niet in slaagt de band met de moderne wereld te maken en aan te houden. Dat blijkt niet alleen op communautair vlak trouwens, maar ook op veel andere gebieden. Neem nu de duurzame, de hernieuwbare energie. Mogen we enkele puntjes op de ‘i’ zetten?


Niet alleen slaagt België er maar niet in de nodige stappen te zetten om de burgers voor te bereiden op de komst van de duurzame, hernieuwbare energie. België – in tegenstelling tot heel wat vooruitstrevende landen als Nederland en Denemarken – slaagt er maar niet in een netwerk van laadpunten bijvoorbeeld te voorzien, waar elektrische wagens zich kunnen heropladen. België slaagt er maar niet in de elektrische wagen in ons land te dynamiseren: op mijn vraag hoeveel elektrische wagens er in België tot in 2009 ingeschreven waren, moest de minister van Energie, Magnette, erkennen dat er eigenlijk maar 9 voertuigen waren ingeschreven. 9!


Kan ook moeilijk anders als je leest hoeveel weken het duurt om elektrische voertuigen in DIV ingeschreven te krijgen. Een échte Sisyphysarbeid. Ook hier valt de tegenstelling met andere, ook kleine Europese staten op.


Tegen 2020 legde Europa de Europese lidstaten op een bepaald percentage aan hernieuwbare energie te produceren. Elk Europese lidstaat moest een plan opstellen, hoe het de normen wilde behalen. Elke Europese lidstaat diende zijn plan op tijd in, alleen België bleek – alweer – de slechte leerling van de klas. België had zijn plan al twee maanden geleden binnen moeten sturen, maar van “het Belgisch actieplan is nog geen spoor”, aldus een woordvoerder. Voormalig minister Magnette reageerde dan weer dat het plan nog niet geformaliseerd kon worden door de val van de regering.


België kan het gewoon niet. België wil het ook niet kunnen. Laat dan toch eindelijk de kansen aan de deelstaten om hun rol te spelen, in plaats van tijd en bijzonder véél geld te verliezen in allerlei constitutioneel kluwen.

vrijdag 27 augustus 2010

Wat te denken van de 12 principes van het Bartholmeusakkoord?


De eerste berichten in de pers oogden op het eerste gezicht mooi: doorgedreven fiscale autonomie, een globale hervorming van de financieringswet, eindelijk ook een responsabilisering van de entiteiten. Wat blijft daar na enkele dagen nog van over? En vooral, hoe duidelijk, hoe expliciet zullen deze principes kunnen worden toegepast?



U zult enig scepticisme met mij moeten delen, beste lezer, zeker na wat nu volgt. Het blijkt eens te meer te gaan om een zéér Belgisch akkoord. De Grote Principes van de doorgedreven fiscale autonomie, van de hervorming van de financieringswet en van de verantwoordelijkheid van de gewesten wordt eens te meer onderuit gehaald door de zinnetjes in de rest van het akkoord.



Zo kan men inderdaad lezen dat de hervorming niet mag leiden tot fiscale concurrentie tussen de regio’s. Verder wordt er ook niet geraakt aan het federaal progressief belastingstelsel, en mag het geheel niet leiden tot verarming van de verschillende deelstaten. Er moeten daarenboven voldoende middelen voor de federale staat overblijven. Brussel wordt apart behandeld en zou jaarlijks 500 miljoen toegeschoven krijgen (tot zover het principe van de verantwoordelijkheid van de regio’s…). Als principe blijft ook de solidariteit tussen de verschillende entiteiten behouden, waardoor de geldstroom van Vlaanderen naar de andere gewesten gewaarborgd blijft.


En volgens Het Laatste Nieuws “komt er dus een grotere vorm van responsabilisering, waardoor wie een goed beleid voert, een bonus krijgt. Wie slecht scoort, zou een malus riskeren. Al betekent dit niet noodzakelijk een boete”. Ja, dan weet je het wel. “En belangrijk: de klok wordt nergens teruggedraaid”, schrijft Luc Van der Kelen in Het Laatste Nieuws (25.08.2010) als belangrijke verwezenlijking van deze staatshervorming! Mark Grammens in Journaal (26.08.2010) is zeer duidelijk: “Over het programma van zelfbestuur kan geen compromis gesloten worden. Men is zelfstandig (eventueel binnen een confederale context) of men is het niet. Pleidooien voor compromissen zijn dus altijd en in alle omstandigheden tegen Vlaanderen, dat als enige zijn zelfbestuur opeist”.


Een dode mus. En dan moeten wij het nog eens over Brussel hebben, maar dat zal voor een volgend berichtje zijn.

donderdag 26 augustus 2010

Collega Landuyt heeft het licht gezien.

Collega Landuyt van de Sp.a is van een aardig wetsvoorstel bevallen. Niet alleen politici en hogere ambtenaren moeten regelmatig een mandatenlijst indienen, maar ook rechters. Veel van die magistraten geven les, zetelen in vzw’s, commissies en raden allerhande. Dus waarom de verplichting niet doorgetrokken naar de magistraten, het zou de transparantie in Justitie alleen maar verbeteren.


Tot daar was er geen vuiltje aan de lucht natuurlijk. Maar het Vlaams Belang, in hoofde van mijn collega’s Bart Laeremans en Bert Schoofs, had hetzelfde voorstel in november 2009 al eens op papier gezet en ingediend. Heeft u er dan iets over in de pers gelezen?

In een persmededeling feliciteert onze partij collega Landuyt graag met zijn idee “om magistraten te verplichten een vermogensaangifte te doen. We zijn het voor 100 % met hem eens. Sterker nog: zijn voorstel komt namelijk wonderwel overeen met het wetsvoorstel dat het Vlaams Belang eerder indiende. Het enige verschil is dat het initiële voorstel van Landuyt dateerde van januari 2010 en dat van het Vlaams Belang van november 2009”.

Een omfloerste bronverwijzing ware misschien wat correcter geweest. Het Laatste Nieuws in de editie van woensdag 25 augustus 2010 maakt in elk geval duidelijk dat het vaderschap van het voorstel bij onze partij ligt. Ere wie ere toekomst…

woensdag 25 augustus 2010

Veel kan véél beter

Er blijkt een akkoord in de lucht over de financieringswet, althans over …de principes van een nieuwe financieringswet, althans over …bepaalde principes van een nieuwe financieringswet. Terwijl N-VA als grootste politieke partij in dit land werkelijk in een positie zit om de ‘forcing’ te voeren inzake uw en onze centjes, krijgt men niet de indruk dat dit werkelijk gebeurt. Waarom alleen een akkoord over bepaalde principes van een nieuwe financieringswet? We weten toch onderhand allemaal hoe gevaarlijk het is om de zaken maar halverwege uit de diepen, om alléén de principes vast te leggen. Moeten we nog eens herinneren aan de onzalige tijd van het invoeren van de faciliteiten.



Ondertussen legt politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) in De Morgen (24.08.2010) het reeds afgelegde parcours kritisch onder het politieke vergrootglas. “De N-VA heeft zich kennelijk vrij snel neergelegd bij het Franstalige veto tegen de splitsing van de werkloosheidsuitkeringen en de pensioenen. En alhoewel een aantal brokstukken van het gezondheidsbeleid wordt overgeheveld, blijft de ziekte- en invaliditeitsverzekering grotendeels buiten schot. Dat de N-VA hiermee heeft ingestemd, kan moeilijk anders worden geïnterpreteerd dan als een blijk van een uiterst compromisbereide en constructieve ingesteldheid”.


Maar ook inzake Brussel en zelfs inzake de uitvoering van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement – toch het absolute minimum minimorum, zou je denken – “heeft de N-VA blijkbaar geen forcing willen voeren”.


Het behoud van de institutionele status quo in Brussel is voor professor Maddens ook een substantiële Vlaamse toegeving. Immers, op die manier versterkt men Brussel als derde gewest, terwijl dat juist decennialang één van de belangrijkste strijdpunten van de Vlaamse Beweging was. Ik ben dan ook benieuwd naar de reactie van diezelfde Vlaamse Beweging. Hallo?

dinsdag 24 augustus 2010

De prijs voor BHV


Hoewel de onderhandelaars van de zeven verschillende politieke partijen zwijgzaam blijven en heel weinig inkijk laten in het verloop van de onderhandelingen, wordt stilaan duidelijk dat de Franstalige partijen voor BHV een hele fikse prijs eisen. Zo konden we gisteren in De Standaard (23.08.2010) lezen wat er zoal wordt “voorbereid”. Dit terwijl de Vlaamse partijen – u zal het zich herinneren – voor de verkiezingen dure eden uitspraken dat er voor de splitsing van BHV géén politieke prijs kon worden betaald, want het ging tenslotte om de uitvoering van een gerechtelijke beslissing.



Waar het Vlaams Belang voor gewaarschuwd heeft, doet zich nu stilaan voor: De Franstaligen in de zes faciliteitengemeenten zullen via inschrijvingsrechten voor Brusselse, en dus Franstalige lijsten kunnen blijven stemmen.


De omzendbrief Peeters, waardoor de Franstaligen telkens opnieuw een aanvraag moesten doen voor Franstalige documenten – de geest zélve van de faciliteiten namelijk – zou worden afgeschaft. Voortaan zouden ze slechts om de twee jaar één keer moeten vragen naar Franstalige documenten. Van inburgering gesproken…

De kwestie van de drie burgemeesters dan: de oplossing is tweeslachtig. De burgemeesters zouden nog de eed weliswaar niet kunnen afleggen bij de Vlaamse regering, maar toch volheid van bevoegdheden hebben. Overtreedt dus maar lustig de taalwetten, geen haan die ernaar kraait, blijkbaar.


Dit is toch volstrekt onaanvaardbaar. Liever géén akkoord dan dit.

maandag 23 augustus 2010

België zakt weg…


...op de ranglijst van ‘beste landen ter wereld’. Qua buitenlandse investeringen deed België het de jongste jaren steeds minder goed, ook het aandeel van de Belgische export daalde, de staatsschuld deed ons bijna op de ranglijst van de PIGS-landen belanden, en nu zakt dit land opnieuw een plaats in de ranglijst van de beste landen ter wereld dus.




Volgens een verslag in Het Laatste Nieuws (20.08.2010) ging het Amerikaanse blad Newsweek uit van de vraag waar de beste kansen liggen om op te groeien. Parameters zijn gezondheid, onderwijs, politieke omgeving, economische dynamiek en kwaliteit van leven. Finland scoort daarin als beste land ter wereld, gevolgd door Zwitserland en Zweden. Nederland doet het al jaren schitterend en eindigde dit jaar op de 8ste plaats.


En België, zult u vragen? Elk jaar zakt dit kunstmatig landje een plaats weg. In 2007 stond het nog op de 16de plaats, in 2008 op de 17de, in 2009 op de 18de plaats, en dit jaar op de 19de. Het land blijft goed scoren op het vlak van het onderwijs. Op het vlak van de economische dynamiek scoort het land slecht.


Vooral erg is dat Vlaanderen verder in deze negatieve spiraal wordt meegezogen, terwijl we alle troeven in handen hebben om ons – samen met Nederland – in de kopgroep van de wereldranglijst te brengen en te handhaven. Zonder België omdat het moet!

vrijdag 20 augustus 2010

En het poppenspel?


We zijn inderdaad ondertussen enkele episodes verder in het Belgische politieke poppenspel. Zo werd de sfeer enorm verpest op het moment dat Bart De Wever de wijziging van de financieringwet op de onderhandelingstafel smeet. “Niet afgesproken”, riep Di Rupo, die prompt van een vertrouwensbreuk sprak.



Enfin, die plooien zijn weer gladgestreken, de koning heeft Di Rupo blijkbaar kunnen overtuigen over verder te gaan. Maar Di Rupo doet dit puur op karakter dus, “uit staatszin” zoals hij zelf letterlijk verklaarde. En hij wilde zelfs over de financieringswet spreken, al mocht “daar niemand armer van worden”.


Daar moet hoofdredacteur Van Cauwelaert in Knack toch eens goed mee lachen, want de Proposition de Modifications à la marge de la LSF, dat Di Rupo zelf op tafel legde, bleek wijzigingen aan de financieringswet aan te brengen, en wel op een manier “die de Vlaamse Gemeenschap gevoelig zou verarmen” (Knack, 19.08.2010). “Om te beginnen wilde Di Rupo de 80/20 repartitie voor Brussel herzien, op basis van de taal van de belastingaangiften (93% Franstaligen, 7% Nederlandstalig). Hij sanctioneerde bovendien de Vlaamse gemeenschap voor haar grotere fiscale draagkracht. In de aanpassing van de financieringswet die Di Rupo voorstelde, verloor Vlaanderen vanaf 2012 jaar na jaar honderden miljoenen euro – in 2020 zelfs 1,187 miljard euro. Dat geld kwam in eerste instantie ten goede aan de Franse Gemeenschap, maar ook aan de federale staat. Zodoende werd via de federale staat de bestaande transferstroom van Noord naar Zuid nog eens versterkt”.


Tweede opmerkelijke feit: de koning trekt het laken naar zich toe. Omdat de politiek het niet meer opgelost krijgt, wordt het hof ingeschakeld, “omdat het boven de politiek staat”. Zo zal het natuurlijk nooit werken. Ofwel is de politiek soeverein en democratisch en regelt het haar eigen zaken – àlle zaken dus, ook als de onderhandelingen al eens moeilijk verlopen – ofwel moet men vragen stellen bij het democratisch gehalte van dit land. Men moet niet afkomen dat de koning iemand is die “boven de politiek staat”, want is natuurlijk lulkoek. De koning wordt namelijk geadviseerd, en de richting van zijn “adviezen” wijzen op een duidelijk politieke rol die het staatshoofd speelt. Hoezo, een koning die “boven de politiek staat”? Hij staat er midden in, en doet niet anders dan zijn eigen belang in deze – het voortbestaan van België met name – te verdedigen. Het belang van Vlaanderen zal hem worst wezen.


Wordt vervolgd, zoveel is duidelijk…

donderdag 19 augustus 2010

Voor wanneer die Kopernikiaanse omwenteling?


U herinnert het zich: in het jongste verleden trok vooral N-VA met de slogan naar de verkiezingen dat zij voor een grote staatshervorming ging, dat ze een Kopernikiaanse omwenteling wilde forceren, en dat we resoluut naar een confederaal model moesten, wilde België nog eens kans hebben.



Ondertussen is men maanden bezig, en we kunnen hetgeen nu voorligt, niet beter samenvatten dan Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws, 17.08.2010): “Wat op tafel ligt, heeft meer weg van het verdelen van wat brokken uit het pakket van de federale overheid en het bijbehorende geld, dan van een coherente staatshervorming die van België een efficiënter en transparanter land zou maken”. Er werden wat vette vissen uit het (federale) water gevist, er steeds wel op lettend dat hieraan géén beleidsbevoegdheid werd gekoppeld.


Vlaanderen werd opnieuw aan de ketting gelegd. Ze is “niet de ‘Kopernikiaanse” hervorming waarbij het gewicht verschuift naar de deelstaten. Na wat getreuzel heeft N-VA dit eindelijk ook begrepen en hebben zij het sluitstuk van het federale België, de financieringswet, op tafel gelegd. Eindelijk! Want je kan onmogelijk naar een confederaal model, je kan onmogelijk de kiezers voorhouden dat je de regio’s wil ‘responsabiliseren’ en de financieringswet gewoon ongewijzigd laten.


Een goede zet van De Wever? Enkele punten verontrusten mij, geachte lezer. Vooreerst ben ik in hoge mate verontrust door het bestaan van zogenaamde Herenakkoorden tussen De Wever en Di Rupo, waarbij de twee ‘heren’ “een maand geleden overeengekomen waren dat ze in ruil voor een splitsing van B-H-V en een verregaande staatshervorming, tijdens de preformatie niet over de financiering zou worden gesproken” (De Morgen, 18.08.2010). Wat is dat nu? De Wever wil een confederaal België, maar wil het – in ruil voor BHV (moet daar nog worden over onderhandeld?) en een grote staatshervorming – niet over de financieringswet hebben. Wat is dat voor een ‘Grote Staatshervorming’? Verontrustend is het bestaan van zogenaamde Herenakkoorden. Welke zaken zijn nog overeengekomen?


Verontrustend is ten tweede de opening die N-VA gisteren nog in De Standaard (18.08.2010) liet: Er moet geen technisch uitgewerkt plan zijn, maar wel moet het mogelijk zijn “de krijtlijnen vast te leggen”. Als de periode rond de faciliteiten ons één ding hebben geleerd, dan wel dat alles, van a tot z, moet vastgelegd zijn, wil men niet eindigen zoals men is geëindigd in de kwestie van de faciliteiten. Het principe van de faciliteiten werd ingeschreven, maar een volledig uitgewerkt plan was er niet. Volgens de Vlaamse onderhandelaars waren de faciliteiten “uitdovend” bedoeld, om de Franstalige inwijkelingen in de Vlaamse Rand toe te laten in de Vlaamse gemeenschap te integreren, volgens de Franstalige onderhandelaars integendeel waren de faciliteiten rechten, die ten eeuwige dage waren verworven. Tot hier toe trekken de Franstaligen dus aan het langste eind. Wil de N-VA inzake de financieringswet hetzelfde risico lopen?


Bijzondere aandacht van alle geledingen in Vlaanderen is dus meer dan nodig!

woensdag 18 augustus 2010

Citatenboek van de niet-politiek correcte waarheden

“Vrijheid is het recht om de mensen te vertellen wat ze niet willen horen”, aldus George Orwell. Een van de zovele sterke citaten in dit werkje van Jan Huijbrechts, master cultuurwetenschappen en auteur van een tiental hoofdzakelijk militair-historische gerelateerde werken. Volledigheidshalve weze vermeld dat de auteur ook mandataris is voor Vlaams Belang. Het thema, politiek niet correcte citaten, kan dus eigenlijk niet echt verwonderen, al kijkt men toch wel verbaasd naar de rijke oogst. En als we de auteur mogen geloven, zijn de nog niet gepubliceerde citaten goed voor nog minstens drie boeken.



We gaan er dus maar van uit dat Huijbrechts jarenlang zal gesprokkeld hebben en het waarschijnlijk nog steeds doet. In de keuze van citaten kijkt hij trouwens niet alleen naar rechts, maar publiceert met evenveel gemak citaten van linkse, zelfs zeer linkse mensen. Hij gaat van antiek (Cicero, Caesar, Cato, Marcus Aurelius) over middeleeuwse tot moderne en hedendaagse én onverwachtse auteurs (Alain de Benoist, Brinkman, Geert Hoste), van grote namen als Freud, Nietsche, de Montherlant, Willem van Oranje, Guy Héraud en Manu Ruys.


De citaten worden per thema gerangschikt, en ook daar verbaast de auteur door het rijke palet aan themata en heeft hij zich voorwaar niet laten leiden door het heersende clubje politiek correcte navelstaarders. Citaten over het Avondland, over bier, bourgeoisie, maar ook over de cordon sanitaire, liberalisme, marxisme, nationalisme, identiteit, Nederland en onafhankelijk Vlaanderen, totalitarisme of vegetariërs. Niet altijd citaten die het onderwerp in een positief daglicht stellen trouwens, de auteur is volwassen genoeg om te beseffen dat de wereld vele waarheden kent en dat elk volgens eigen inzichten zalig kan worden. Daarom ook een veelheid aan stellingen. Er is geen plaats voor valse verafgoding maar ook niet voor het destructivisme dat toch zo ‘in’ is bij zovele moderne auteurs.


Een citatenboek met ernstige overwegingen, maar ook met bijtend sarcasme soms, zoals dit citaat van Toon Verhoeven: “Progressieven, het compromis van het socialisme en een goed salaris”. Of wat dacht u van volgend citaat van onze eigenste professor emeritus M.A.G. Van Meerhaeghe: “Met de multiraciale en multiculturele samenleving begint een omgekeerde kolonisatie, een nieuwe invasie waardoor de eigen inwoners vreemdelingen in eigen land worden. De Europese staten moeten bewust eigen cultuur en tradities in stand houden en verder ontwikkelen. Als Europa geen Braziliaanse smeltkroes wil worden, is het hoog tijd dat het reageert. De internationale nivellering op economisch gebied en op cultureel vlak is al groot genoeg. Men moet er geen etnische samensmelting aan toevoegen. Elk Europees land moet vechten voor het behoud van de eigen aard”.


Een nuttig werk. Complexloos en zonder al te hoog gegrepen ambities. Misschien het ideale boek om de zomervakantie mee af te sluiten of het politiek jaar mee in te zetten?



Huijbrechts, J., Fout gekozen. Een selectie van 1.000 politiek incorrecte en andere lezenswaardige citaten, 2010, Brussel, Uitgeverij Egmont, 134 pag.

ISBN 978 – 90 – 78898 – 19 – 1.

dinsdag 17 augustus 2010

Succesvolle familiedag van Vlaams Belang in Roeselare

Een helse karwei, toch in elk geval voor de vrijwilligers die deze 3de familiedag van het Vlaams Belang in Roeselare mogelijk hebben gemaakt en in goede banen hebben geleid. Ongeveer 250 mannen (en vrouwen natuurlijk, en kinderen) een goede plaats geven, eten en drinken en een aangename namiddag bezorgen: je zal maar vrijwilliger zijn.



Dankzij een goede voorbereiding (ongeveer een half jaar geleden gestart), een prachtige locatie, een enthousiaste New Orleans Jazz band en – ondanks alle weersvoorspellingen – gans de dag droog weer, zodat ook de kinderen, mét professionele begeleiding, buiten konden spelen. Het zat ons dit jaar dus echt wel goed mee. Tel daarbij dat nationaal in het kader van een (méér dan terechte) bedanking van de militanten voor het vele werk tijdens de jongste verkiezingen ook een financieel steentje wilde bijdragen, en je weet dat het eigenlijk niet meer stuk kon, zondag laatst.


Honderdmaal dank dus aan de vele vrijwilligers: Dank Rita en haar echtgenoot, dank Brenda, Johan en de kinderen, dank Lut en Filip, dank aan Johan, aan Francky en vriendin, dank Herman, Cyriel, Katelijne en Kim, dank aan Norbert (die ondanks het gipsverband een ganse dag heeft gewerkt!), Arlette, en kinderen (vooral dan JC), dank aan Nancy, en dank aan de leiders en leidsters. Dank aan de kok, die weer iets meer dan normaal had voorzien - en nu maar hopen dat ik niemand vergaat.



Volgend jaar organiseren we de 4de familiedag. De juiste datum – vermoedelijk zondag 20 augustus – wordt u natuurlijk nog bevestigd. Mogen wij u in 2011 welkom heten?

maandag 16 augustus 2010

Belgische eenheid - even of toch niet?

Het bericht van enkele dagen geleden dat nog nooit in de geschiedenis van België zoveel Belgen tewerkgesteld waren als nu, en dit ondanks de zware economische en financiële crisis die over “ons land” was gerold, deed allicht alle échte Belgen even naar adem happen. Zou het land eindelijk toch zijn eenheid terugvinden? Werd in een heldhaftige strijd van David tegen de economisch-financiële Goliath het bijbelse verhaal – met dito uitslag – nog eens overgedaan?



Het leek te mooi om met de werkelijkheid overeen te stemmen; Dat bleek dan ook heel snel uit de gepubliceerde cijfergegevens. De Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA doorprikte het verhaaltje als eerste – het zal de Belgicistische vakbonden in dit land allicht niet plezieren.



Zo bleek uit cijfergegevens die in De Morgen werden gepubliceerd (13.08.2010) dat de jongerenwerkloosheid nog nooit zo hoog is geweest. Al een eerste démenti alsof dit land heldhaftig zegeviert in de wereldwijde economische concurrentie. Maar er is meer. Zo gaf VOKA in dezelfde krant aan dat de werkgelegenheidsgraad in Vlaanderen stijgt, terwijl ze in het Waalse Gewest zelfs is gedaald. Van een heropleving is al helemaal geen sprake. Van een heldhaftig zware strijd der Belgen ook niet.


De verschillende gemeenschappen met hun eigen economische structuur reageren op een andere manier op de economische crisis. Het enige wat Vlaanderen vraagt, maar dan wel héél dringend vraagt, is te kunnen beschikken over alle economische en financiële instrumenten om dat tewerkstellingsbeleid eindelijk op volle snelheid te kunnen voeren. Dat is blijkbaar, in Belgisch verband, teveel gevraagd. En daarom ook moeten allerlei “Belgische” verhaaltjes rond worden gestrooid, die echter kant noch wal raken. Zielige Belgische vertoning!

vrijdag 13 augustus 2010

Antwerpse natiebaas waarschuwt voor communautair status quo


De Vlaamse onderhandelaars klagen erover dat de voorstellen van Di Rupo te weinig bevatten. Met name de kern van wat de Vlamingen eigenlijk – “de regio’s verantwoordelijk maken voor hun eigen centen” (aldus De Standaard, 13.08.2010) – zit dus niet eens in het pakket. Het systeem waarbij de federale overheid de centen, de belasteingen int, en dan via dotaties doorstort naar de gemeenschappen en gewesten, het zogenaamde consumptiefederalisme, blijft helemaal overeind, er wordt niet aan getornd. Aldus ontgoochelde Vlaamse onderhandelaars.



Wat hadden ze dan gedacht? Dat Di Rupo overstag zou gaan, terwijl men vooraf al een aantal keren had laten vallen dat men “langs beide kampen toegevingen zou moeten doen”, dat men “redelijk” moest zijn, en dat men niet uit was op het einde van België. Vlamingen gaan er nog steeds van uit dat als men zich zelf maar redelijk opstelt, de tegenpartij dat ook zal doen. Mis, poes!



Wij zijn dus nog maar aan de borrelnootjes. Ondertussen waarschuwt de Antwerpse baas van de Katoen Natie, Fernand Huts, voor een communautair status quo, iets waar de Franstaligen op uit zijn. “Dit land heeft alleen een toekomst als alle politieke dossiers worden geregionaliseerd”, aldus een verslag van het interview in Trends (07.08.2010).



“Als je het communautaire niet oplost, dan gaat dit land kapot. Lang zal dat niet meer duren. De financiële wereld houdt België in het oog. De jongste zeven jaar is het land niet meer bestuurd. De economische hausse is niet benut om de schuld af te bouwen”. Fernand Huts, niet de eerste de beste onder de Vlaamse ondernemers, neemt geen blad voor de mond. Volgens hem leeft er in Vlaanderen een fundamentele autonomistische onderstroom en de politici die dit ontkennen, ondergraven hun eigen geloofwaardigheid.



De Franstaligen willen een status quo, een voortzetten van het consumptiefederalisme, de Vlamingen willen autonomie. De kwadratuur van de cirkel. Gaan we naar verkiezingen of nemen de Vlamingen genoegen met de borrelnootjes?

donderdag 12 augustus 2010

Familiedag Roeselare

Ter attentie van minister van Buitenlandse Zaken Vanackere: polygamie in Turkije


Uit berichten in de Turkse kranten Cumhuriyet en Hürriyet kan men vernemen dat een raadgever van de Turkse Minister-President Recep Tayyip Erdogan, Ali Yüksel, reeds driemaal gehuwd is en op het punt staat zich een vierde vrouw te nemen. In Turkije in inmiddels een debat losgebarsten over polygamie, een praktijk die door de islam wordt toegelaten, maar in de laicistische Turkse wetgeving verboden is.



Ali Yüksel is niet de eerste de beste. Hij werd onlangs ook nog verkozen tot de voorzitter van de Europa-sectie van de islamitische beweging “Milli Görüs”. Hij werd in juni tot raadgever van Erdogan benoemd, en zijn veelwijverij was al in 2004 bekend. Zijn eerste vrouw gaf in de pers toe dat hij haar geen toestemming had gevraagd voor zijn huwelijk met mevrouw Yüksel 2, 3 en 4, maar volgens de religieuze voorschriften moet hij dat ook niet.



In elk geval zorgt dit incident wel voor grote bezorgdheid in Turkije in bepaalde kringen. Critici van Erdogan zien hierin een versterking van het vermoeden dat de islamitisch georiënteerde regering van Erdogan Turkije wenst te hervormen tot een islamitisch-religieuze staat. Want de regerende AKP beschouwt deze moderne vorm van veelwijverij niet als inbreuk op de echtelijke trouw, aldus sociologe Yildiz Ecevit. Zes jaar geleden wilde de AKP de echtbreuk al eens uit de strafwet schrappen, maar daar is toen door de EU felle kritiek op gekomen en de AKP borg haar plannen snel weer op.



Advocate Yasmin Oz wijst er tenslotte op dat veelwijverij volgens de Turkse wet verboden is, maar dat er geen sancties bestaan voor mannen die meer dan één vrouw huwen. De stichter van de Turkse republiek, Kemal Atatürk, verbood de polygamie in 1926. Maar dankzij de islamitische regering geraakt de praktijk blijkbaar weer aardig verspreid in Turkije.


Men zal zich herinneren dat ‘onze’ minister van Buitenlandse Zaken, Steven Vanackere, een stevig pleitbezorger is van de toetreding van Turkije tot de EU. We zien hoopvol uit naar een krachtige reactie. Of meent de heer Vanackere dat alles en nog wat moet kunnen om Turkije bij de EU te krijgen? Allicht moet onze wetgeving op de lange duur worden aangepast? Of misschien meent hij wel dat er in België, net als in de rest van de EU, verschillende rechtssystemen naast elkaar moeten kunnen bestaan? Moet veelwijverij in Europa kunnen, mijnheer de minister?

woensdag 11 augustus 2010

Is de (Vlaamse) citroen nog niet voldoende uitgeknepen?

Europees Commissaris Lewandowski heeft gisteren aangekondigd dat hij in september met voorstellen zal komen voor een “Europese belasting”. Hij bezoekt daartoe de verschillende lidstaten en hoopt van ze warm te maken. Hij vindt namelijk dat Europa te afhankelijk is van de lidstaten inzake de financiering en wil hiervan af. Hij wil de bijdragen van de lidstaten verminderen, maar “hij gaf wel toe dat niet kan worden uitgesloten dat de fiscale druk voor de burger zal verhogen”.



Het Vlaams Belang reageerde bij monde van Europees parlementslid Philip Claeys onmiddellijk. Voor ons kan het niet dat de Vlaamse belastingbetaler nog eens moet opdraaien voor nog meer belastingen. Misschien even op een rijtje zetten, wat men ons door de neus wil spietsen? België kent nu al decennia de op twee na hoogste belastingdruk van de ganse Europese Unie. Daarnaast ziet de Vlaming nog eens jaarlijks miljarden euro’s richting zuiden vertrekken, de zogenaamde financiële transfers naar Wallonië en Brussel. Maar Vlaanderen is nu ook al jaren een melkkoe voor de Europese Unie: Frank Vanhecke en Philip Claeys berekenden namelijk dat Vlamingen nu al de grootste nettobetaler zijn voor de Europese Unie, ze betalen met andere woorden nog meer dan de Nederlanders en de Duitsers.


De EU die om extra geld smeekt? Met rechtstreekse EU-belastingen wordt de kat bij de melk gezet, en zal er al helemaal geen maat meer staan op de uitgaven van de EU. Voor ons moet de EU integendeel de tering naar de nering zetten. Voor dit soort maatregelen is geen enkel maatschappelijk draagvlak, integendeel. De Vlaamse citroen is volledig uitgeknepen.

dinsdag 10 augustus 2010

Koningskwestie: begin van het einde van België?

In het nummer 31 (4 tot 10 augustus 2010) van het weekblad Knack werd een zeer interessant interview afgedrukt met professor en historicus Yvan Vanden Berghe. Belangrijk interview omdat professor Vanden Berghe duidelijk de stemming in Vlaanderen in de jaren 50 van vorige eeuw omschrijft en analyseert. “Wij waren echt bang in 1950. We dachten dat de Koningskwestie in een bloedbad zou eindigen. En dan was er ook nog de oorlog in Korea, waardoor we voor een atoomoorlog vreesden.”

Vooral de communautaire impact van de Koningskwestie was en is belangrijk. Op de vraag of de verdeeldheid tussen Vlamingen en Walen in deze kwestie blijvende gevolgen heeft gehad, antwoordt professor Vanden Berghe: “Zeker. Door de Koningskwestie hebben de Walen het licht gezien. De volksraadpleging confronteerde hen voor het eerst met het demografische overwicht van Vlaanderen, want daarvoor hadden de Vlamingen in het parlement nooit echt gebruik kunnen maken van hun meerderheid. Maar nu hadden de christendemocraten bij de verkiezingen van 1950 de absolute meerderheid behaald, en de Vlamingen wogen in die partij het zwaarst door. De Walen vreesden dan ook dat de Vlamingen hun numerieke overwicht zouden gaan gebruiken om alle wetten die ze maar wilden door het parlement te sluizen.”

De Walen hebben er zelfs aan gedacht (en plannen ontworpen) om een eigen republiek te stichten. “De consul-generaal van Frankrijk, die op die vergadering aanwezig was, beloofde hen zelfs 2 legerdivisies voor het geval de onafhankelijkheid van Wallonië verdedigd zou moeten worden”.

Maar Renard – en andere Waalse politici, mét de medeplichtigheid van Vlaamse trouwens – heeft het uiteindelijk slimmer en sluwer aangepakt. Hij heeft ervoor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid ‘geneutraliseerd’ werd, ‘gepacificeerd’. Hij voorkwam met andere woorden dat de Walen als minderheid aan het kortste eind zouden moeten trekken: voortaan zouden de Vlamingen als meerderheid aan het kortste eind trekken. “Het is door die bezorgdheid dat wij nu, na de opeenvolgende staatshervormingen, in een land leven waar de grondwet amper kan worden aangepast, en het zelfs bijzonder moeilijk is om sommige wetten goedgekeurd te krijgen. Willen de Vlamingen vandaag nog iets veranderen in België, dan hebben ze de toestemming van de Franstaligen nodig.”

Zo is het, en niet anders.

maandag 9 augustus 2010

De ‘betrouwbaarheid’ van burgerlijk rechts

Conservatief Engeland bevond zich jarenlang in de politieke oppositie, deels door het charisma dat de jonge Blair had, maar deels ook door het feit dat sommige conservatieve politici liever politiek correcte standpunten verkondigden (en dus niet tegen de stroom van de gestroomlijnde publieke opinie, pers, televisie moesten varen) dan naar de verzuchtingen van hun kiezers te luisteren. We kennen dat verschijnsel ook maar al te goed in eigen land, waar liberalen en christen-democraten voor de verkiezingen van alles en nog wat beloven (onder andere een strenger migratiebeleid) maar waar achteraf niets meer over wordt gehoord.
David Cameron, leider van de Britse conservatieven en de nieuwe Britse Eerste Minister, beloofde het anders te zullen aanpakken en beloofde vooral naar de kiezers te luisteren. Lang heeft deze illusie echter niet geduurd. Hij heeft zich namelijk, tijdens zijn laatste bezoek in Turkije, als voorvechter geuit om Turkije binnen te loodsen in de Europese Unie en veroordeelde tegenstanders als islam-bangeriken.

Nochtans is de Europese bevolking niet geneigd om de toetreding van Turkije te aanvaarden, terwijl de publieke opinie, de pers, de televisie, allerlei zogenaamde opiniegroepen, alle moeite van de wereld doen om – in naam van een multiculturele ideologie die ze aanhangen – Turkse toetreding als een verrijking voor Europa voor te stellen. In de Europese landen is de publieke opinie over het algemeen tegen de adhesie van Turkije bij de Europese gemeenschap. Een euro barometer peiling in september - oktober 2006 toonde aan dat 59% van de 27 lidstaten tegen de aanhechting van Turkije is en slechts 28% voorstander.

Burgerlijk rechts en betrouwbaarheid? Ik denk eerlijk gezegd dat een Oost-Duitse Trabant véél betrouwbaarder is.

vrijdag 6 augustus 2010

Nederland is vrijer

We hebben het vroeger al enkele keren geschreven: Nederland is vrijer, volwassener dan Vlaanderen of België en noemt de problemen bij hun naam, ook als het wel eens botst. Nederland geeft in elk geval ook de indruk méér naar de verzuchtingen van de mensen te luisteren en verkiezingsuitslagen worden er gerespecteerd. Zo zit PVV-voorzitter Wilders nu ook aan bij alle onderhandelingen tussen VVD en CDA over een regeerakkoord, waardoor, aldus NRC-Handelsblad, zijn invloed verder gaat dan alleen het gedoogakkoord. VVD en CDA gaan formeel een regeerakkoord opstellen voor hun minderheidskabinet, dat van buitenaf zal worden gesteund door de PVV. Geert Wilders zal tijdens de onderhandelingen duidelijk kunnen maken welke maatregelen hij zal steunen en welke voorstellen voor hem breekpunten zijn.

Toch moeten we vaststellen dat ook in Nederland het regime probeert dezelfde Wilders het zwijgen op te leggen. Voor de rechtbank loopt nog steeds een rechtszaak tegen de Nederlandse politicus wegens het aanzetten tot discriminatie. Maar de berichtgeving over het proces, wat in België bijna ondenkbaar is, verloopt wél zeer correct. Kijk naar het onderstaande filmpje en overtuig uzelf. Ziet u dit ook op onze VRT verschijnen?


sitestat

donderdag 5 augustus 2010

Steeds meer onveiligheid op het openbaar vervoer

Het Laatste Nieuws (04.08.2010) laat weten dat “in het eerste kwartaal van 2010 zich 696 incidenten (hebben) voorgedaan op voertuigen van De Lijn. Dat zijn er op jaarbasis (2.784) meer dan in 2009 toen er slechts 2.521 incidenten werden geteld. In 28,3 procent van de gevallen werd tijdens het eerste kwartaal politietussenkomst gevraagd. Dat is minder (35,9 procent) dan in 2009”. Dat althans blijkt uit het antwoord van Vlaams minister van mobiliteit Hilde Crevits (CD&V) op een schriftelijke vraag in het Vlaams Parlement.



Ook in en rond treinstations in ons land lijkt de veiligheid een probleem. Dit kan men afleiden uit de evolutie van het aantal geplaatste camera’s. Zo antwoordde de voormalige minister van Overheidsbedrijven, Inge Vervotte (CD&V) op mijn vraag dat het aantal camera’s op het spoorwegnet in de periode 2005-2009 van 286 naar 2022 gestegen is, een verzevenvoudiging van het aantal toestellen dus.


Ook de concentratie van de camera’s op een aantal probleemstations en –steden wekt geen verwondering. Niet minder dan 25% van alle camera’s zijn te vinden in Brusselse stations (470 camera’s), maar ook Antwerpse stations zijn goed voor 320 cameratoestellen, in Luik zijn er 120 toestellen en in het Gentse 123.


Tenslotte wijst het aantal aanvragen eveneens op een toenemend veiligheidsprobleem op en rond de sporen. Voor 2008 bijvoorbeeld waren er 844 aanvragen voor beeldmateriaal door de politie- en gerechtsdiensten, in de eerste 9 maanden van 2009 waren dat er al 710 (947 op jaarbasis dus).

woensdag 4 augustus 2010

Het grote lek en mogelijke gevolgen…


Tot voor enkele dagen kon men in de pers lezen dat de onderhandelaars over een grote, nieuwe staatshervorming in elk geval uit vorige onderhandelingrondes geleerd hadden om de pers buiten alle besprekingen te houden. “Eén zekerheid blijft bestaan tijdens deze regeringsvorming: de lippen van de hoofdrolspelers zijn (zo goed als) verzegeld”. Na de recente bekentenissen in de Franstalige krant La Libre Belgique lijkt ook deze zekerheid weggespoeld.



La Libre Belgique kon gisteren namelijk de hand leggen op een lijst van eisen van zowel N-VA als van de Franstaligen. Veel verrassingen zitten daar op zich niet tussen: zo eisen de Franstaligen 500 miljoen euro voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, terwijl N-VA niet verder wil gaan dan 100 miljoen euro. De kwestie van de Franstalige burgemeesters in de Vlaamse Rand rond Brussel zou maar geregeld worden in 2012, maar in ruil voor de Franstalige toegevingen zou N-VA bereid zijn om de bevoegdheid inzake de benoeming van de burgemeester niet meer exclusief aan het Vlaamse Gewest te laten toevallen, wat tussen haakjes perfect in de lijn ligt van de ‘politiek’ van de oude Volksunie in de Vlaamse Rand rond Brussel en dat steeds opnieuw neerkomt op een aantasting van de soevereiniteit van Vlaanderen op zijn eigen grondgebied.


Aan Vlaamse kant eist N-VA de bevoegdheid inzake politie, brandweer en civiele bescherming naar het regionale niveau over te dragen, de bevoegdheid ook inzake de organisatie van verkiezingen, de bevoegdheid inzake migratie en asiel, en de regionalisering van het nationaal register. En daarnaast ook “de regionalisering van de gezinstoelagen en bepaalde delen van de sociale zekerheid en justitie”.


Vooral verontrustend vinden wij van het Vlaams Belang deze nieuwe aantasting van de bevoegdheid van Vlaanderen op het eigen grondgebied. Ook inzake “splitsing van de sociale zekerheid” is het programma niet bepaald ambitieus (wellicht het understatement van de eeuw): moet dit de grote staatshervorming voorstellen? En nog meer verontrustend is het feit dat de benoeming van burgemeesters voortaan niet meer tot de exclusieve bevoegdheid van Vlaanderen zou gaan behoren, niet eens op de internetsite van De Standaard vernoemd wordt.



Vlaanderen, en vooral dan het actieve deel van de Vlaamse Beweging, moet deze onderhandelingen met bijzondere aandacht volgen. Want de weinige informatie die in de Franstalige pers (waarom juist in de Franstalige pers) bekend geraakt, doet niet veel goeds verwachten.