POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





maandag 31 december 2007

Heeft Vlaanderen een historische kans gemist?

Hebben het kartel CD&V/N-VA en Open VLD een historische kans gemist om een grote staatshervorming dichterbij te brengen? Heeft Vlaanderen een unieke kans laten voorbijgaan om zijn onafhankelijkheid concreet en tastbaar te maken? Hebben de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen, door de federale loyaliteit zwaarder te laten wegen dan het ‘Vlaanderen eerst’-principe, de kansen voor Vlaanderen zwaar gehypothekeerd?

Dit is in elk geval de centrale vaststelling van Bart Maddens, politicoloog aan de KU Leuven, in een Vrije Tribune in De Morgen (21.12.2007). Het was, aldus de wetenschapper, juist de onmogelijkheid om nog een Belgische federale regering te kunnen samenstellen, “dit onverbiddelijk voort tikken van de teller die zorgde voor druk op de ketel om een grote staatshervorming af te dwingen van de onwillige Franstaligen”.

Met precisie ontleedt Bart Maddens de achillespees van het Belgische regime: “De ultieme nachtmerrie van het establishment was dat België op een bepaald moment de facto zou ophouden te bestaan als gevolg van de onmogelijkheid om nog een Belgische regering te vormen”. Men kan zich dus de kreten van opluchting voorstellen in Belgische kringen “nu blijkt dat de CD&V, als het echt spannend wordt, de Belgische staatsraison laat doorwegen”.

Het is op zijn minst bevreemdend dat CD&V “zonder boe of ba is mee gestapt in het door Verhofstadt en het paleis uitgetekende scenario. Een scenario dat overigens niet zo gek veel verschilt van het op 8 november door het paleis gedecreteerde plan om snel met een sociaaleconomische regering van start te gaan en de staatshervorming door te schuiven naar een conventie”.

Waarom de Franstaligen niet overstag zouden gaan in de voorziene onderhandelingen met de Vlamingen? Waarom zouden ze dat wel doen? Waarom zouden de Walen op een termijn van 3 maanden overstag gaan, waar ze gedurende 6 maanden het been stijf hebben gehouden? Bart Maddens haalt overigens nog een andere reden aan: “Nu de druk van de ketel is (door de vorming van de regering), zullen de Franstaligen partijen minder dan ooit geneigd zijn om belangrijke toegevingen te doen”.

De eerste maanden van 2008 zullen voor Vlaanderen snel duidelijkheid brengen over de gemiste kansen van 2007. Het zal het Vlaams Belang zijn, als grootste Vlaamse oppositiepartij, die de druk op de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen zal moeten verhogen.

vrijdag 28 december 2007

Tegen gevaarlijke drugs moet een zorgzame overheid toch optreden?

De populaire muziekwereld brengt elk jaar een pak idolen voort, waar onze jeugd zich – terecht of onterecht – heel vaak aan spiegelt. Zelden krijg je als ouder een geruststellend gevoel als je het popidool bezig ziet of hoort, integendeel.

Maar er zijn van die momenten die je zou willen koesteren en waarop je je luidop afvraagt waarom de overheid de voorbeelden van de popidolen niet aangrijpt om voorlichtingscampagnes op te zetten. Neem nu de popster Rihanna, die bijvoorbeeld enkele weken terug Laura Lynn en Frans Bauer van de Ultratop stootte. De jonge, pas 19-jarige Rihanna is op het vlak van drugs merkwaardig verstandig voor haar leeftijd en haar boodschap zou eigenlijk best op de hoek van elke straat worden uitgeplakt: “Ik weet hoeveel miserie drugs kunnen veroorzaken. Mijn jeugd was een hel, doordat mijn vader verslaafd was aan crack en cocaïne” (getuigenis in Het Laatste Nieuws, 20.12.2007).

Door de ervaringen thuis werd ze een rabiaat tegenstander van drugs: “Er slingerden regelmatig drugs rond in huis. Al als kleuter wist ik dat bruine aluminiumfolie in de asbak betekende dat mijn vader en mijn moeder die avond ruzie zouden hebben. Op een bepaald moment hadden we amper genoeg geld om te eten”. Op het dieptepunt van de verslaving verdween vader soms dagenlang van huis, om in het plaatselijke park crack te roken met andere junkies. Rihanna moest voor haar broers zorgen, terwijl de moeder de klok rond moest werken om haar gezin te kunnen onderhouden.

Mensen als Rihanna, die aan den lijve de drugsellende moesten ondervinden, zul je niet vinden in het kamp van een drugsgedoogbeleid, integendeel. Spijtig en onverantwoord dat dié boodschap niet meer door de overheid wordt gebracht.

donderdag 27 december 2007

Klein, onafhankelijk én efficiënt

Eén van de hardnekkigste ‘argumenten’ die onze politieke tegenstanders als een mantra tegen de onafhankelijkheid van Vlaanderen blijven herhalen, is wel deze: België is al een zeer klein land, en dat willen de separatisten nog eens met de helft kleiner maken. Wat zal er van onze welvaart en welzijn overblijven? Dit kleine Vlaanderen zal misschien niet leefbaar zijn? Wat blijft er dan nog van onze invloed in de wereld over?

In De Tijd (21/12/2007) verscheen een zeer lezenswaardige Vrije Tribune van een Engelstalige journalist van de Financial Times, die als kernboodschap juist verkondigde dat het feit dat vele landen uit elkaar vallen, niet altijd nefast hoeft te zijn. “Er zijn verschillende redenen te bedenken waarom kleine landen net voordeel halen: de klassieke nadelen armoede en onveiligheid zijn grotendeels weggevallen. Er blijven alleen voordelen over. Kleine landen zijn doorgaan welvarend, concurrentieel en gedijen vreedzaam. Het tijdperk van de kleine staten is aangebroken”.

“Cijfers van het IMF bewijzen het: De landenranking naar bruto binnenlands product per hoofd toont aan dat vier van de rijkste vijf landen ter wereld minder dan 5 miljoen inwoners tellen. De Globale Peace Index van de Economist Intelligence Unit rangschikt landen via criteria als aantal moorden en aantal gevangenen, en ook die is aangename lectuur voor kleine landen (…) Acht van de tien meest vredevolle landen hebben minder dan 10 miljoen inwoners”. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan inzake concurrentierangschikking, levensverwachting van de inwoners, opleidingsniveau.

De journalist van de Financial Times somt nog andere, belangrijkere argumenten op: “Kleine landen neigen naar meer homogeniteit. Dat maakt ze minder kwetsbaar voor burgertwisten of dictatoriale regimes. Het sociale vertrouwen is ook hoger. Dat is misschien een reden waarom Scandinavische staten bereid zijn zoveel te investeren in gezondheid en onderwijs en zo hoog scoren op indices van menselijke ontwikkeling.”

Een beleid uittekenen en uitvoeren, wordt ook gemakkelijker door de homogeniteit van de bevolking. Democratie scoort er veel en veel hoger. “Kleine homogene landen zouden ook minder de verlokking moeten komen geld te verkwisten aan stemmenlokkende projecten, bedoeld om ontevreden minderheden mild te stemmen”, aldus een buitenlandse journalist, die zo actief zou kunnen worden in onze partij.

Vlaanderen is klaar voor zijn belangrijke stap, het moet alléén voldoende durf en lef tonen. De Vlaamse Beweging mag dus niet versagen en moet blijven hameren op dit centrale punt. Laat dit de centrale nieuwjaarsboodschap zijn van en voor alle goedmenende Vlaams-nationalisten.

maandag 24 december 2007

En steeds weer dat 'respect' van de Franstaligen...

In zijn toespraak voor de Kamerleden had Eerste Minister Guy Verhofstadt het voortdurend over “het herstel van het vertrouwen”, dat tot de belangrijkste taken van deze regering zou behoren. Men zou nog zo naïef kunnen zijn en inderdaad met de premier vinden dat het vertrouwen in dit land hersteld zou moeten kunnen worden, maar men mag dit gevoel van naïviteit vooral niet laten uitgroeien tot blindheid. Want elke dag zijn er zoveel ‘uitingen van respect’ door Franstaligen, dat men al een zeer achterlijke boer moet zijn om niet te snappen dat dit land alléén op het geduld van de Vlamingen is gebouwd.

Neem nu het volgende verhaal. Een Franstalige, Sidi Fellahi, liep in Vlaanderen een boete op maar vond dat hij de boete niet moest betalen: hij verstond immers geen Nederlands – probeert u het maar eens, de boete die u in Wallonië oploopt, niet te betalen!

De klap op de vuurpijl moet echter nog komen. Deze Fellahi vond een Franstalige rechter, die hem hierin gelijk gaf. Dit is het einde van de rechtsstaat, toch? Niemand hoeft zich vanaf vandaag nog aan de wet te houden, als hij kan aantonen dat hij de taal niet spreekt: zo eenvoudig is dat!

Voor die Vlamingen, die nog steeds blijven geloven dat er met de Franstaligen land te bezeilen valt, en vooral voor de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen deze (herhaalde) boodschap van respect voor het Nederlands, de taal van 60% van de inwoners van dit land.

vrijdag 21 december 2007

Foie gras en eendenborst

Het ligt helemaal niet in mijn bedoeling om mij te bemoeien met de samenstelling van de kerstmenu’s in de gevangenis. En ik heb begrip voor de moeilijke omstandigheden waarin het gevangenispersoneel moet werken. Maar de algemene bedoeling van opsluiting in een gevangenis moet toch de bestraffing van criminele daden blijven: dit is geen stelling van het Vlaams Belang, het is gewoon de mening van een grote meerderheid van Vlamingen. Een bepaalde progressieve stelling mag dan wel de nadruk willen leggen op de ‘resocialisatie’ van de gevangene, eerst komt toch de bestraffing.

Maar toch zijn criminelen die zich beklagen over hun toestand, neem nu Farid Le Fou, een gevaarlijke en recidiverende crimineel, géén slachtoffer van een agressieve vader en een drinkende moeder, Farid Le Fou klaagt België aan wegens onmenselijke omstandigheden. Hij heeft zich burgerlijke partij gesteld wegens “slagen en vrijwillige verwondingen, vernederende en onmenselijke behandeling. De gedetineerde wordt 24 uur op 24 geketend”, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (12.12.2007). Het parket heeft kennis van de omstandigheden maar heeft absoluut geen bemerkingen.

Een bericht in Het Laatste Nieuws één dag later meldt dat “dit jaar de gevangenen in Lantin kunnen kiezen wat ze willen eten met kerstmis (…) Zo kunnen de gevangenen kiezen tussen kippenvleugeltjes, gerookte zalm, foie gras, eendenborst à l’orange of calamares. Wie het hele menu wil, betaalt 28,03 euro”.

Los van de prijs van het geheel moet het mij toch van het hart dat steeds meer gewone mensen en gezinnen worden getroffen door de koopkrachtvermindering. Zij zien hun reserves zo wegsmelten en meer mensen dan vroeger moeten afzien van een rijkelijke kerstmaaltijd. In die omstandigheden lees ik de twee berichten in Het Laatste Nieuws op zijn minst met zéér gemengde gevoelens. Menselijke omstandigheden in de gevangenis: wie kan daar wat tegen hebben? Maar de kerstmaaltijden met foie gras en eendenborst? De overheid zou er vooral moeten zorgen dat het publiek hierdoor geen verkeerde signalen ontvangt, meen ik.

donderdag 20 december 2007

Er is 'eindelijk' iets, maar eigenlijk is er niets

Er is dus een regering - tot grote opluchting van het Belgisch systeem, dat hiermee denkt te kunnen bewijzen dat het overlevingskansen heeft. Maar of deze regering een lang en gelukkig leven beschoren is, is zelfs geen vraag. Uiterlijk op 23 maart 2008 moet er een “andere” regering aantreden, met Yves Leterme als premier.

Dit was slikken voor het kartel CD&V/N-VA, dat is de teneur in heel wat kranten. Uiteindelijk krijgen we een regering met vooral verliezers. Zelfs de winnaars van de jongste verkiezingen worden verliezers, want het Vlaamse kartel bijvoorbeeld stapt in een regering zonder garanties op een ‘grote staatshervorming’ (de ‘grote vis’ van Bart De Wever). Dit is ook een regering zonder regeringsprogramma, maar dat is niet belangrijk, aldus Didier Reynders: “Het belangrijkste is nu even niet wàt ze gaat doen, die regering, maar dat ze er is”.

“Er is totaal géén uitzicht op de staatshervorming. Van een menu is geen sprake, van een procedure evenmin. CD&V en N-VA zouden nochtans niet in een regering stappen zonder de splitsing van BHV en zonder een communautaire hervorming”, aldus Vlaams Belangfractieleider Gerolf Annemans in De Standaard (20.12.2007). Zodat men zich de vraag kan stellen waarom N-VA eigenlijk nog een partijcongres moet samenroepen: er is géén communautair akkoord, er is zelfs geen communautaire procedure; Of zou het dan toch over de postjes gaan, ook dààr?

De lezers in de kranten hebben het in elk geval goed begrepen. Zo schrijft iemand: “Wat deed Guy Verhofstadt? Weer toegeven aan de wensen van de Walen”. Een andere: “Verhofstadt komt en de Franstaligen hebben alles wat ze willen. Guy geeft weer toe”. Frank Vanhecke, voorzitter van het Vlaams Belang, vat de situatie voor Vlaanderen zo samen: “Dit is de regering van de Vlaamse capitulatie. De postjes zijn verdeeld maar van de beloftes van CD&V en N-VA is niets in huis gekomen. Deze regering is een inhoudsloze constructie”.

De énige winnaars lijken alweer de Franstaligen te zijn, die 3 maanden tijd hebben gewonnen. En zij worden ernstig gecoacht door de Franstalige media. Zo roept Béatrice Delvaux, hoofdredactrice van Le Soir (20.12.2007) de Franstalige politici op om nu vooral een échte strategie uit te denken: “Het discours van “wij zijn nergens vragende partij voor” behoort tot het verleden. Het is noodzakelijk om offensief uit de hoek te komen en het Vlaamse dictaat om te vormen tot een mogelijkheid voor de Franstaligen”. Zelfs een oude krokodil als Willy Claes heeft door dat er ook na 3 maanden geen ernstige staatshervorming op de sporen kan en zal worden gezet.

Een sléchte zaak voor Vlaanderen! Dank u, Guy, dank u, Yves.

woensdag 19 december 2007

We kregen gelijk - woordbreuk van CD&V in Roeselare

De ganse Vlaams Belangfractie in de gemeenteraad van Roeselare had in vorige uitgaven van het lokaal partijblad al enkele keren het feit aangeklaagd dat de aanvullende personenbelasting en de opcentiemen (de onroerende voorheffing) van de Rodenbachstede al tot de hoogste van alle centrumsteden behoorden, de ambities van burgemeester Martens (CD&V) konden hierdoor echter niet afgeremd worden, integendeel. Teveel om op te sommen trouwens: de plannen voorzagen en voorzien een grote evenmentenhal, de KBC-site, een spiraalbrug, de werken rond Roeselare Centraal, de aankoop van het gebouw van de Nationale Bank, en we kunnen nog een tijdje doorgaan.

Vorig jaar reeds waarschuwde fractieleider Herman De Reuse (Vlaams Belang) burgemeester Martens ervoor dat de ferme schuld van de stad gecombineerd met deze en andere prestigeprojecten onvermijdelijk voor fiscale ontsporingen zou zorgen. Men hoonde onze fractie weg en men bedolf ons onder de verwijten van populisme. Zo verklaarde Luc Martens in verschillende media (en onder andere in De Weekbode): “Wij staan voor belangrijke uitdagingen, maar het is niet de bedoeling dat de burger daarvoor dieper in de geldbeugel moet tasten”.

Sinds de gemeenteraden van gisteren en eergisteren (17 en 18 december 2007) is de kogel door de kerk: niet alleen worden de aanvullende personenbelastingen verhoogd van 8% naar 9,5%, maar wordt ook de onroerende voorheffing verhoogd van 1.625 naar 1.925, waarmee de Rodenbach fiscaal tot de absolute koploper wordt van alle centrumsteden. Verhogingen van niet minder dan 20%! Voor de onroerende voorheffing bijvoorbeeld heeft het stadsbestuur de mééruitgaven begroot op 3.450.000 euro!!! En krijgen de Roeselarenaars hiervoor iets terug?

Woordbreuk? Niet meer maar zeker ook niet minder, vond fractieleider Herman De Reuse. Niet de eerste belastingverhoging sinds de nieuwe meerderheid in januari 2007 aan de macht kwam. Want 2006 werd afgesloten met een nieuwe waterbelasting (opbrengst: ongeveer 92 miljoen Belgische frank), en in juni werden de gemeenteraadsleden opgeroepen om nieuwe retributies te stemmen (zoals belasting op onbebouwde gronden, on leegstand), en nu dus de forse belastingverhoging.

De schijnheiligste uitleg leverde de SP.A-fractie, die het had over “sociale belastingverhogingen”, omdat de zwaksten in de Roeselaarse maatschappij niet getroffen zouden worden. Beseffen de socialisten dan niet dat het sociale weefsel in onze stad voor meer dan 80% bestaat uit mensen die hard en met tweeën moeten gaan werken om rond te komen. Die een eigen woning betrokken waarvoor ze in het verleden zwaar hebben afbetaald of nog aan het afbetalen zijn. Die in de afgelopen maanden zwaar werden getroffen door de stijging van de levensduurte en de energieprijzen. Het zijn die hardwerkende Vlaamse burgers die volgend jaar een bijkomende belastingbedrag tussen 250 en 350 euro zullen moeten betalen.

Eén van de CD&V-gemeenteraadsleden had het over “moeilijke, eenmalige en voorlopige” verhogingen. Misschien is CD&V al een volgende verkiezingsstunt aan het voorbereiden: verhoog de belastingen nu drastisch en laat ze dan weer iets zakken juist voor belangrijke verkiezingen… Wie weet?

dinsdag 18 december 2007

De kostprijs van drugs

Het Vlaams Belang – dat is gekend – is al langer dan vandaag voorstander van een harde aanpak van het druggebruik. Niet alleen van de harddrugs, maar ook van zogenaamde softdrugs, omdat die voor jongeren meestal de eerste opstap zijn naar de harddrugs. De maatschappelijke schade van het druggebruik is enorm: hoeveel gezinnen werden door het druggebruik van één of meerdere kinderen uit elkaar gerukt? Hoeveel kinderen zijn ondertussen volledig aan de zelfkant van de maatschappij beland omwille van het druggebruik van hun ouders? Hoeveel criminelen zijn niet gestart als drugsverslaafden?

In enkele vragen de ganse ellende van het druggebruik samenvatten. Het gaat over het leven van dierbaren, over het leven van ganse gezinnen. Het gaat over de kostprijs voor de maatschappij en voor de gemeenschap: hoeveel kost het om mensen van de drugs weg te houden? Hoe groot is het repressief apparaat dat zich moet buigen over het drugdossier?

Het persbureau ANP zorgde op 14 december 2007 voor een totaal andere invalshoek. “Brits leger verliest één bataljon per jaar aan drugs”. De verliezen zijn daarmee zwaarder dan het aantal doden en ernstig gewonden in Irak en Afghanistan, blijkt uit intern onderzoek.

Het bericht gaat verder: “Het aantal militairen dat wordt gepakt en onder invloed verkeert van cocaïne is verviervoudigd in het Britse leger. Het totaal aantal militairen dat in 2006 werd gepakt wegens het gebruik van verboden middelen staat op 769. Dat was iets lager dan het jaar ervoor toen 795 voor de bijl gingen; Maar ruim meer dan in 2003 toen er 520 werden gesnapt”.

maandag 17 december 2007

Dit was me het vrouwenweekend wel!

Tja, dit leek het weekend van de vrouwen wel. Niet alleen de verkiezing van sportvrouw van het jaar, we kregen er een nieuwe Miss België bij, en in Nederland werd de beste politicus gekozen.

Ben ik de enige die de Waalse Justine Henin een vrij arrogante dame vind? Geef mij maar de goedlachse Clijsters. Henin vertikt het en plus om Nederlands te spreken. Maar moet de sportvrouw van het jaar dan Nederlands kennen? Dit staat nergens voorzien, men zou er dus kunnen van uitgaan dat dit niet het geval is.

Wie wel perfect tweetalig moet zijn, is de nieuwe miss België 2008. Maar dit is België, en dus werd de genaamde Alizée Poulicek tot miss verkozen, “de apotheose van een groots opzet televisiespektakel”, aldus een bericht in De Standaard (17/12/2007). Ze heeft een Tsjechische vader en spreekt Frans, Tsjechisch, Engels en Spaans. Maar neen, géén Nederlands. Op de website van De Standaard vond méér dan 80% van de deelnemers dat dit niet door de beugel kon. De reacties in de pers logen er trouwens niet om. Zo schrijft een lerares: “Wat moet ik mijn leerlingen antwoorden, als ze mij vragen: ‘Mevrouw, waarom moeten wij Frans leren als je miss België kan worden zonder Nederlands te spreken?’”, of een andere reactie: “Als een Franstalige minister geeneens Nederlands moet kennen, waarom dat dan eisen van zo’n miss?”.

Volgens goedingelichte bron – zoals dat dan heet – vernemen de media dat de miss Nederlands “zal leren”. Dit moet de meest afgedraaide Belgische zin zijn: “ze zullen het leren”. Hoelang de Franstaligen al aan het leren zijn, weet ik niet, maar dit spelletje duurt al decennia. En nog zijn de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel niet aangepast, en nog is de tweetaligheid in het ambtenarenkader in Brussel dode letter…We kunnen nog een tijdje doorgaan. België is gebouwd op véél geduld, véél Vlaams geduld. Daar mag best eens een einde aan komen.

Gelukkig is er ook goed nieuws van het vrouwenfront! Zo bleek uit een peiling van het Nederlandse tv-programma EénVandaag dat 18% van de 24.000 paneldeelnemers Rita Verdonk de beste politica van Nederland vond. En die andere rechtse rebel, dwarsdoorse Nederlandse politicus, Geert Wilders, werd voorwaar 2de. Nederland koos dus massaal voor twee contestanten van “de multiculturele mythe”. Nederland houdt met andere woorden de vinger aan de pols. Ook in Nederland houden de mensen er dus een duidelijk een andere mening op na dan “de heren opiniemakers”, want die vonden Geert Wilders namelijk de slechtste politicus van het land. Een tweede Filip Dewinter of Gerolf Annemans, zeg maar.

vrijdag 14 december 2007

Arbeidsongeschiktheid in Vlaanderen en Wallonië

Een van de grieven van de Vlaamse Beweging is dat de sociale zekerheid op verschillende wijze wordt ‘gehanteerd’ in Vlaanderen en Wallonië. Zoals bij arbeidsongeschiktheid, en vooral dan bij de blijvende vormen. Nu zou men er kunnen van uitgaan dat de Waalse zware industrie meer blijvende arbeidsongeschiktheid veroorzaakt, en men zou dat zelfs rationeel kunnen onderbouwen. Maar men kan deze redenering natuurlijk moeilijk blijven volhouden en tezelfdertijd vaststellen dat er van de zware industrie in Wallonië omzeggens niets meer overblijft.

De cijfers zoals ik ze op 10 december van de minister van Sociale Zaken, Didier Donfut, mocht ontvangen, laten aan duidelijkheid niets te wensen over. Eerst geef ik u de naakte cijfers, en laat daarop mijn rekenmachine enkele bewerkingen uitvoeren.

Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Vlaanderen
- 2001: 80.668.118 euro
- 2002: 81.592.992 euro
- 2003: 78.551.609 euro
- 2004: 73.583.641 euro
- 2005: 74.503.932 euro

Uitkeringen aan uitkeringsgerechtigde, volledig arbeidsongeschikten in Wallonië:
- 2001: 118.554.800 euro
- 2002: 117.550.686 euro
- 2003: 113.779.467 euro
- 2004: 108.219.727 euro
- 2005: 104.539.744 euro

Uitkeringen aan rechthebbenden, ingevolge het overlijden van een betrokkene met woonplaats in Vlaanderen:
- 2001: 17.216.825 euro
- 2002: 17.646.199 euro
- 2003: 17.744.725 euro
- 2004: 17.226.833 euro
- 2005: 17.205.694 euro

Idem, maar dan voor Wallonië:
- 2001: 31.266.571 euro
- 2002: 30.939.614 euro
- 2003: 30.618.704 euro
- 2004: 30.236.194 euro
- 2005: 30.119.397 euro

Wat de uitkeringsgerechtigden betreft, de aandelen van Vlaanderen en Wallonië in de globale pot blijven – over een lange periode van 5 jaar – praktisch ongewijzigd. Vlaanderen haalt 40,5% (stijgend tot 41,6% in 2005) uit de pot, Wallonië 59,5% (dalend tot 58,38%).

Wat de rechthebbenden (die een uitkering krijgen na het overlijden van de uitkeringsgerechtigden), is de toestand nog duidelijker: Vlaanderen haalt tussen 35,5 en 36,4% uit de federale pot, Wallonië niet minder dan 63 tot 65%.

donderdag 13 december 2007

PS heeft staatshervorming voorbereid - waar staan de Vlamingen?

PS heeft staatshervorming voorbereid – en de Vlamingen?


Een verwittigd burger is er twee waard, zegt het spreekwoord. We zijn benieuwd of dat ook geldt voor de Vlaamse politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheid. Nu een overgangsregering meer en meer tot de mogelijkheden behoort, liet de PS – die bijna zeker is ervan deel uit te maken – in haar staatshervormingspapieren kijken. De Standaard (12.12.2007) vatte de strategie samen.

Philippe Moureaux, gewezen vicepremier en minister van Institutionele Hervormingen, eist dat de Franstaligen het eerst onder elkaar eens moeten worden over 4 lijstjes, vooraleer ze de discussie met de Vlamingen aangaan. Een Franstalig front is met andere woorden de vertrekbasis voor onderhandelingen.

Aan welke 4 lijstjes Philippe Moureaux, toch nog steeds één van de sterkhouders van de PS, dan wel gedacht heeft? Houdt u vast, hier gaan we:

Het 1ste lijstje is kort, zéér kort, aldus De Standaard, en bevat de bevoegdheden die voor de PS geregionaliseerd kunnen worden.

De 2de lijst is veel langer en bevat die dossiers die de Franstaligen niet willen regionaliseren, maar waarvan “ze vinden dat een regionalisering niet catastrofaal is voor de deelstaten”. Hiermee willen ze bewijzen dat ze van goede wil, aldus de Vlaamse krant.

Het 3de lijstje bevat ook dossiers die ze niet willen regionaliseren, maar waar men wel kan over praten. De eis om Brussel territoriaal uit te breiden, zou dan wel mee op tafel worden gelegd.

En de 4de lijst bevat de onbespreekbare dossiers.

‘Dans la queue le venin”, zegt men in het Frans. In de strategie van Moureaux staat of valt alles met de conditio sine qua non van de PS. Vooraleer te praten over een staatshervorming, wil men een akkoord met de Vlamingen over artikel 195 van de Grondwet. Dat artikel regelt de procedure voor de grondwetswijziging. De PS ziet het zo: de herziening van het artikel zou het mogelijk moeten maken om in eerste instantie vlot een staatshervorming door te voeren. Eens dat achter de rug, “zouden er extra grendels worden ingevoerd, die een nieuwe staatshervorming moeilijker maken”, aldus de krant. Moeilijker dan wat? Moeilijker dan nu reeds het geval is? Nu reeds is een 2/3de meerderheid nodig om de grondwet te wijzigen, en heeft men nog eens dubbele meerderheden nodig om zaken goedgekeurd te krijgen. Met andere woorden: de Vlaamse meerderheid is nu al ontmand en moet dus nog meer ingeperkt worden? Het volgend citaat van Moureaux is niet onbelangrijk: “We weten dat we afstevenen op een belangrijke staatshervorming. Indien alle Franstalige partijen aan tafel zitten en die ‘neen’ zeggen tegen de Vlamingen, zullen de Vlamingen weten dat het ook ‘neen’ is”.

Waar blijven de voorbereidingen van de Vlamingen? Wanneer worden de 5 resoluties van het Vlaams Parlement op tafel gelegd? Zullen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen eindelijk een eigen plan en strategie opstellen en hiervoor àlle Vlaamse partijen – en dus ook het Vlaams Belang - bijeenroepen? Of zullen ze zich opnieuw schikken naar de oekazen van de Franstaligen (dus zonder onze partij te kennen)? Ook voor Vlaanderen zijn dit belangrijke tijden. Men mag dan best wel eens ‘alle hens aan dek’ roepen, vind ik.

woensdag 12 december 2007

België op allerlei internationale lijstjes

Economisch gaat men er in dit land niet op vooruit, wel integendeel. Dit land gaat er ten opzichte van buurlanden eerder op achteruit, en grotendeels moet de oorzaak hiervoor gezocht worden in de onoverzichtelijke federale structuur en – vooral – het immobilisme dat in België heerst. Omdat oplossingen die passen bij deze of gene gemeenschap, door de Franstaligen systematisch worden geboycot, gaat het land er globaal op achteruit.

Zo schrijft De Tijd (23.11.2007): “België bezet de 12de plaats in een Europese ranglijst over koopkracht. Dat is een plaatsje lager dan een jaar geleden. Dat blijkt uit een studie van het instituut GfK (…) Het instituut wijst ook op de grote nationale en regionale verschillen”.

U meent dat één rapport te weinig is om op te evalueren? Het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) stelt elk jaar een ‘Human Development Index’ samen, waarbij gekeken wordt naar de levensverwachting, de opleidingsgraad en het inkomensniveau in een land. Metro somt de resultaten op: “IJsland heeft Noorwegen van de troon gestoten in de Human Development Index, de lijst van de meest ontwikkelde landen ter wereld. België is 4 plaatsen gezakt in de VN-rangschikking en staat nu op de 17de plaats”.

Het erge is niet dat België wegzakt, maar vooral dat Vlaanderen in deze negatieve spiraal mee wordt gezogen. Dit zal pas ophouden – alle gezwets van de gekleurde vakbondstoppen ten spijt – als Vlaanderen volledig over de eigen economische werkinstrumenten beschikt. Vlaanderen doet het nu al vrij goed, maar kan nog beter. Vlaanderen moét onafhankelijk worden!

dinsdag 11 december 2007

De 'sale Flamands' zullen het wel weer betalen...

De Belgische recuperatie van de communautaire crisis draait op volle toeren. Vlaams-nationalisten worden voor het vuil van de straat versleten. Zo meldt de Franstalige krant Vers l’Avenir dat “het verwijt ‘sale flamand’ zich momenteel lijkt te verspreiden in verschillende Franstalige scholen. Een leerkracht uit het Brusselse merkte dit onder meer op tijdens de speeltijd. Sommige leerlingen boycotten ook de Nederlandse les. Vooral leerlingen die hun best doen tijdens de les Nederlands, krijgen ‘sale flamand’ naar het hoofd geslingerd. In sommige klassen weigeren leerlingen mee te werken en doen ze net voldoende om 50% voor Nederlands te halen”. Een straf verhaal dus, en opnieuw een schitterende illustratie op welke constructieve wijze Franstaligen zich het samenleven met Vlamingen voorstellen.

Ondertussen dreigt er op Belgisch niveau alweer de volgende crisis. De Waalse regering vroeg ArcelorMittal een tijd geleden de hoogovens van Luik opnieuw op te starten en de hoogoven van Ougrée verder open te houden, zeker tot 2012. De topman van Mittal, Lakshmi Mittal, merkt nu op dat men CO2-quota tekort komt: “De Waalse overheid heeft ons gevraagd de oven opnieuw op te starten. Wij doen dan en nu heeft men C02-quota te kort. Dat kan niet”, verklaart hij aan De Tijd op 6 december.

De Waalse minister van Economie, Jean-Claude Marcourt, bevestigde op 5 december aan het persagentschap Belga dat er op Waals niveau een oplossing is voor de periode 2008-2009. Het Gewest zou aan het staalbedrijf voorstellen hebben gedaan, maar meer details wenste hij niet te geven. “Voor de periode 2010-2012 zal iedereen een oplossing moeten leveren: het bedrijf, het Gewest, de federale overheid en Europa”. Concreet vraagt Wallonië, aldus De Tijd, dat de federale regering met 400 miljoen euro over de brug komt voor extra emissierechten voor ArcelorMittal.

Nu blijkt uit enkele persberichten dat de Waalse minister van Economie Marcourt aan de topman van ArcelorMittal beloofd zou hebben dat de federale overheid hier wel ging bijspringen. Nochtans is er in 2004 een afspraak gemaakt tussen de federale overheid, Wallonië en Vlaanderen inzake de verdeling van de emissierechten. De verklaring van de Waalse minister en de persberichten in de marge van de zaak Luik-Ougrée bewijzen alleen maar dat federale loyaliteit voor de Franstaligen enkel en alleen geldt als het voor hen voordelig is. Spijtig dat Vlamingen dit toch maar niet lijken te willen begrijpen.

maandag 10 december 2007

Wijze woorden van Karel Van Eetvelt (UNIZO)

De boodschap van UNIZO-topman Karel Van Eetvelt dit weekend bevatte enkele zeer belangrijke politieke vaststellingen: er mag gehoopt worden dat de politieke implicaties van zijn woorden tot alle Vlaamse politici doordringen. Van Eetvelt deed zijn uitspraak naar aanleiding van het bekend geraken van de resultaten van de jongste KMO-barometer, waarmee UNIZO elk kwartaal het ondernemersvertrouwen becijfert. De KMO-barometer toonde een tweede verzwakking op rij dit jaar, omdat “de bedrijven ongerust zijn over de stijging van de inflatie, de gestegen voedings- en olieprijzen en de weerslag daarvan op het consumentenvertrouwen”, aldus De Morgen (10.12.2007).

Er is ook een emotionele reden, waarom ondernemers minder vertrouwen hebben, het feit namelijk dat er maar geen federale regering wil komen. En Karel Van Eetvelt gaat vooral op dit punt in, om duidelijk te maken dat de perceptie niet noodzakelijk met de werkelijkheid overeenstemt, want “de groei vertraagt weliswaar, maar onze KMO’s doen het over het algemeen zeer goed. De rendabiliteit stijgt, net als de tewerkstelling”. De impact van het ontbreken van een federale regering wordt overschat, aldus Van Eetvelt, die in het radio-interview op zondag 5 december (VRT1) hieraan toevoegde dat er toch steeds een niveau is waar werd wordt gewerkt: het Vlaamse niveau. Hij spreekt de beweringen van Guy Quaden van de Nationale Bank van België dus duidelijk tegen.

Of met andere woorden – maar misschien ga ik verder dan Van Eetvelt zou willen gaan – breidt het Vlaamse niveau met een pak economische en fiscale bevoegdheden uit, en we hebben helemaal géén federaal niveau meer nodig.

Tweede niet onbelangrijke politieke boodschap in het radio-interview. Karel Van Eetvelt zou het een totaal verkeerd signaal vinden om nu rap rap een federale regering samen te stellen, zonder ook de grote staatshervorming te realiseren. Hij liet met zoveel woorden verstaan dat de ondernemerswereld in Vlaanderen meer dan vragende partij is en dat best niet wordt voorbijgegaan aan deze wensen.

vrijdag 7 december 2007

Vlaams onderwijs nog steeds "degelijk", maar...

Op de Vlaamse lauweren gaan rusten, dat is wel het laatste wat Vlaanderen moet doen, zelfs na schitterende internationale cijfers over ons onderwijs. We scoren in Europa en zelfs op wereldniveau zeer goed, maar bij elke internationale vergelijking valt op dat ook en zelfs Vlaanderen toch weer enkele stapjes achteruit moet zeggen.

“Hoewel Vlaanderen ook in de nieuwe PISA 2006-studie hoge toppen scheert, is er toch weinig reden tot optimisme”, aldus De Morgen (05.12.2007). Inzake wiskundige kennis gaan de Vlaamse 15-jarigen erop achteruit, maar we blijven het 5de sterkste land (na Finland, China, Hongkong en Korea). Onze wetenschappelijke geletterdheid gaat er ook iets op achteruit; zodat Vlaanderen 8ste eindigt (na Finland, Estland, Canada, China, enzovoort).
Vlaanderen blijft steevast, en dit al gedurende jaren, tot de toptien behoren. Daar zorgt het beleid natuurlijk voor een stuk voor (alhoewel het beter kan), maar we mogen de dagelijkse gedrevenheid van zovele Vlaamse leraressen en leraars niet vergeten, en het verdient dan ook deze harde werkers hiervoor even de bloemetjes te zetten.

Waar ze absoluut een tandje moeten bijsteken – en niet alleen daar, trouwens – is Franstalig België. En merkwaardig genoeg kregen wij die ronduit slechte cijfers nérgens in de Vlaamse media te lezen. Zo meldde de Franstalige editie van Métro (05.12.2007): “De resultaten van Franstalige leerlingen zijn bijzonder alarmerend (…) Over het algemeen zijn de resultaten van de Belgische leerlingen zeer goed, maar de resultaten van de Franstalige leerlingen zijn opmerkelijk slechter (…) Op het vlak van wetenschappelijke kennis bijvoorbeeld scoren Franstalige kinderen een gemiddelde van 486 punten, waardoor de Franstalige Gemeenschap helemaal in de staart van de ontwikkelingslanden terecht komt”.

Nochtans kan dit slechte tot zeer slechte resultaat niet te wijten zijn aan slechte omkadering. De aandachtige lezer – en dat bent u toch allemaal! – zal zich namelijk nog herinneren dat het onderwijs in Franstalig België zich van alle buurlanden daarin onderscheidt dat er niet minder dan 3 ministers voor verantwoordelijk zijn. 3 ministers, dat betekent 3 kabinetten, 3 maal zoveel medewerkers en dus 3 maal zoveel kosten. Maar ja, als ge het breed hebt, moet ge het vooral breed laten hangen, zeker?

donderdag 6 december 2007

Steeds duidelijker voor rekening van de Franstaligen.

Over de rol van de koning en het koningshuis in dit land werden al meer dan eens ernstige bedenkingen geuit. In bijna alle gevallen keken de koningen en hun families neer op de “boerkes” van Vlamingen. Ze kleurden ook meermaals buiten de lijntjes van hetgeen hen constitutioneel toekwam. De uitschuivers van Filip de Belgique/van België tegen het Vlaams Belang getuigden van een diepe, bijna overgeërfde minachting voor de meerderheid van dit land.

Is het weer zover? Toch wel als we bepaalde Vlaamse dagbladen mogen geloven. Niet alleen benoemde hij Verhofstadt tot informateur, maar daarenboven heeft het er alle schijn van dat hij Paars terug op de sporen wil zetten, zelfs als het paarse beleid door de kiezer in Vlaanderen juist massaal werd weggestemd onder andere omwille van een totale afwezigheid van communautaire vooruitgang voor Vlaanderen. Zelfs als dit paarse beleid in Vlaanderen op geen enkele manier nog over een meerderheid beschikt.

De leiding van CD&V (ook N-VA?) zou zich, in ruil voor regeringsdeelname in een tripartiet, laten verleiden tot een ‘constructieve’ houding tegenover het op korte termijn verder zetten van Verhofstadt en Paars. Bart Maddens is hierover vrij scherp: “Een regering zonder Vlaamse meerderheid zou tijdelijk misschien enig soelaas kunnen bieden voor België. Maar op termijn zou dat gedurfde manoeuvre wel eens de genadeslag kunnen betekenen voor de geloofwaardigheid van het regime” (De Morgen, 04.12.2007).

Toch weerklinkt in het CD&V ook geklaag. Zo verklaren bepaalde CD&V’ers: “Albert II laat zich leiden door de Franstalige media en publieke opinie. Elke keer is het een Vlaming die de kastanjes uit het vuur moeten halen. Zo zullen de Franstaligen nooit inzien dat zij toegevingen moeten doen. Verhofstadt laat zich misbruiken in die eenzijdige Franstalige filosofie” (De Morgen, 05.12.2007). Nochtans zullen ook de CD&V’ers zich laten misbruiken om in de Franstalige filosofie mee te stappen. Ondertussen waarschuwen enkele grondwetsspecialisten wel voor het ongrondwettelijke van een noodregering. Maar dit zal Verhofstadt allicht geen zorg zijn…

Vlaanderen staat er weer schitterend voor, zoveel is duidelijk!

woensdag 5 december 2007

Naar een splitsing binnen de Liga voor Mensenrechten?

Met het Vlaams Belang is ook een niet onbelangrijk deel van de Vlaamse burgers – daaronder heel wat professoren, juristen, en andere specialisten – de mening toegedaan dat de zogenaamde antiracismewet een onding is, veel te ver gaat en best kan worden afgeschaft. Steeds vaker ook een regelrechte aanfluiting van de fundamentele vrijheid van meningsuiting, nochtans ook een mensenrecht.

De zogenaamde professionele antiracisten zijn hieraan natuurlijk gedeeltelijk zelf schuldig. Zo liet de voorzitter van het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding (CGKR) zich al ontvallen dat alléén minderheden racistisch konden worden behandeld. Op een ander moment heette het dan weer dat alle communautaire geschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België buiten het toepassingsgebied van de zogenaamde antiracismewet vielen, zodat de Franstaligen ongestoord verder Vlamingen konden en kunnen pesten in de Vlaamse Rand rond Brussel.

Nu blijkt zélfs de Liga voor de Mensenrechten het moeilijk te hebben met bepaalde stukken van de zogenaamde antiracismewet. Berouw voor de inkeer? Enkele citaten toch uit een interview in Metro (05.12.2007): “Wij kanten ons meer bepaald tegen het nieuwe artikel 21 van de gewijzigde wet uit 2007. Dat stelt elke racistische uitspraak strafbaar, zelfs als het maar een keer gebeurt”.

Op de vraag of de Liga niet denkt hiermee voor de kar van het Vlaams Belang te worden gespannen, zegt de woordvoerder: “Het klopt dat zij het ene na het andere verzoekschrift tot vernietiging indienen. Voor ons is de vrije meningsuiting een onvervreemdbaar mensenrecht. Dan moeten wij het risico van eventuele nieuwe stemmingmakerij door het Vlaams Belang er maar bij nemen. Al geef ik toe dat hier een lange discussie aan is voorafgegaan”.

Ze hebben warempel het licht gezien bij de Liga. “Onaangename, (zogenaamd) racistische denkbeelden die verspreid worden, moeten niet strafbaar gesteld worden, maar bestreden worden in het maatschappelijk debat”.

Als Vlaams Belang blijven we deze wet een onding vinden, en we zullen blijven ijveren om deze wet ongedaan te maken, want ze was alleen bedoeld om onze partij te bestrijden. Maar het is meer dan veelbetekend dat de Vlaamse vleugel van de Liga de wet ook veel te ver vindt gaan, terwijl de Franstalige vleugel de partijpolitieke bedoelingen van de wet duidelijk verder wilt zetten; “Ze zitten inderdaad op een andere golflengte. Volgens hen er andere manieren om de vrije meningsuiting te beschermen dan delen van de wet zomaar te vernietigen”, aldus de Vlaamse woordvoerder van de Liga. Heerlijk toch, nu is er zelfs al een uiteenlopende Vlaamse en Franstalige benadering van de Mensenrechten.

dinsdag 4 december 2007

Wat is er mis met de moslims?

Twee feiten die duidelijk wijzen op de problemen die moslims hebben om de waarden en normen van de moderne maatschappij te aanvaarden. Vooral de vrijheid van meningsuiting en de scheiding tussen staat en godsdienst worden blijkbaar door grote massa’s moslims afgewezen. Wat willen de moslims? En vooral: wat willen de moslims in België?

Zo betoogden afgelopen weekend honderden moslims in verschillende steden in Indonesië op de Wereld Aids Dag tegen het gebruik van condooms. Indonesië lanceerde een eerste nationale campagne om het gebruik van condooms te promoten. Condoomgebruik, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (01.12.2007) beslaat minder dan 1% van de anticonceptie in het islamitische Indonesië, waar de hiv-epidemie het snelste groeit in Azië. Maar neen, geen condooms dus, ook al kan kan men de hiv-epidemie ermee afremmen.

Een tweede bericht is nog meer onrustwekkend. Een Britse lerares werd in Soedan gearresteerd omdat ze in de klas een teddybeer ‘Mohammed’ had genoemd. De openbare aanklager, aldus De Morgen (29.11.2007) besloot na onderzoek om de lerares in beschuldiging te stellen van blasfemie en aanzetten tot haat. De Soedanese wet voorziet tot 6 maanden cel en veertig zweepslagen voor die misdaad. Verschillende honderden Soedanezen kwamen op straat om de doodstraf te eisen.

Alarmerend en onrustwekkend, maar toch zo veraf, zegt u? Lees er dan de Humo-enquête van 27.11.2007 op na. Zo vindt een geïnterviewde moslim: “Ja, ik vind de sharia belangrijker dan de Belgische grondwet”. De stelling “mijn geloof is het enige ware geloof” wordt door de overgrote meerderheid van de moslims beaamd (77%).

maandag 3 december 2007

De kern van de zaak

Ja, rond de communautaire patstelling kan men in België niet meer, zoveel is duidelijk. Er moet iets gebeuren en dat zullen niet de oplossingen zijn van de belgicistische kleurvakbonden: méér Belgische solidariteit (op de rug van de Vlamingen) en méér geherfederaliseerde materies, met alle kwalijke Belgische ziektes van dien. Integendeel: Vlaanderen schreeuwt om een grote, om een definitieve staatsvorming.

Er zijn van die lezersbrieven die meer zeggen dan een lang artikel of een uitgewerkt essay. Neem nu Knack (26.11.2007): “Het probleem rijst op waneer een groep intrek neemt bij de buur maar diens taal niet wil spreken. Uit kleinerende onverschilligheid en/of minachting voor buur en taal. En wat wanneer die inwijkeling op de koop toe zijn eigen taal wil opdringen aan die buur, in diens eigen huis? Gyorgy Konrad in ongetwijfeld een erudiet man. In deze spreekt hij echter ‘vanachter uit de keel’ over zaken waarbij hij blijkbaar geen benul heeft van de historische achtergrond, noch van de kern ervan, namelijk het 177 jaar oude maar springlevende obsessioneel belgicistisch jakobinisme. Niet het nationalisme is de oorzaak van ruzie, rellen, rebellie en burgeroorlog. Nationalisme is enkel een vorm van reactie tegen excessen van meestal discriminerende jakobijnse regimes. Stupide is vooral de politieke correctheid die, ook in België, totalitaire trekjes heeft aangenomen”. Beter kunnen wij het niet zeggen.

Ook opmerkelijk: zondagmorgen kreeg ik een epostbericht binnen. VRT hield een opiniepeiling over het te volgen scenario bij nieuwe regeringsonderhandelingen. Opmerkelijke cijfers, ware het niet dat de opiniepeiling even snel van het scherm verdween, als ze erop verschenen was. Allicht omdat de ‘teneur’ niet die van de openbare zender was? In elk geval, hier volgen de cijfers, zoals ze later op de webstek van Het Belang van Limburg wel te volgen waren:
- Nieuwe poging van oranje-blauw, piste CD&V/N-VA: ongeveer 7%
- Coalitie met verschillende samenstelling in Noord en Zuid, ongeveer 9%
- Paars-groen, zonder CD&V/N-VA, piste Di Rupo, ongeveer 8%
- Klassieke tripartite, rood-oranje-blauw, ongeveer 2%
- Noordregering die de boedelscheiding voorbereidt, piste Vlaams Belang, ongeveer 50%, later evoluerend naar 44%
- Nieuwe verkiezingen, zoals Lijst Dedecker voorstelt, ongeveer 15%
- Hervorming van federale tot confederale staat, piste Spirit, ongeveer 3%

Hoelang houdt men in België nog de stop op de fles?

vrijdag 30 november 2007

Met Franstaligen valt geen land te bezeilen!

De Franstaligen willen het allemaal, en ze willen het allemaal in één keer, zo blijkt toch telkens weer uit dit formatieberaad. Niet alleen moeten de communautaire onevenwichten tussen Vlaanderen en Wallonië worden behouden – in naam van de ‘solidariteit’, u weet wel -, niet alleen moeten de Franstaligen in Vlaams-Brabant vrij spel krijgen om de druk op de autochtone Vlaamse bevolking op de drijven en ‘le très grand Bruxelles’ nog wat groter te maken, en moeten bepaalde gemeenschaps- en gewestmateries opnieuw worden gefederaliseerd, maar – dat vernemen we toch in het Parlement – de Vlamingen zouden ook nog eens het recht verliezen om in bepaalde materies hun numerieke meerderheid bij stemmingen te gebruiken. Als dat geen vette vis is voor de N-VA, dan weten we het ook niet! Zoals iedereen weet, berust de moderne democratie op het meerderheidsbeginsel – niet in België dus, als het van de Franstaligen in dit land afhangt.

Chef politiek en economie van De Tijd, Bert Haeck, doorzag de strategie van de Franstaligen in volgende bewoordingen: “Om het FDF goed te begrijpen, geldt het dogma dat ‘Franstalig’ altijd een synoniem van ‘democratisch’ is” (16.11.2007). Mutatis mutandur toepasselijk op alle Franstalige partijen.

Nog een prachtig voorbeeld van dit naar de eigen hand door de Franstaligen van alle mogelijke wetten en regels, leverde ons de politiehervorming. Omdat Brussel als hoofdstedelijk en tweetalig gewest toch altijd wat bijzonder is, en omdat men ook niet onmiddellijk voldoende tweetalige agenten kon vinden – vooral Franstaligen die voldoende Nederlands kenden, was een probleem – werd als tegemoetkoming aan de Franstaligen een overgangsperiode van 5 jaar toegekend. Op die termijn moesten Franstalige agenten een attest van tweetaligheid halen. Toen bleek dat de termijn was verstreken (april 2007) en de Franstaligen nog wat meer tegemoet moest worden gekomen, verlengde minister Patrick Dewael (Open VLD, niet toevallig Open VLD) de termijn met twee jaar.

Het Grondwettelijk Hof ging recent in op een klacht van N-Va en besliste dat de Brusselse gemeenten geen agenten meer kunnen benoemen, die geen attest van tweetaligheid kunnen voorleggen. Het Grondwettelijk Hof is de Franstalige spelletjes meer dan beu. Ook voor ons, het Vlaams Belang, is het allang duidelijk dat met de Franstaligen absoluut geen land te bezeilen valt, dat er geen staat te besturen valt. Wanneer gaat de N-VA eindelijk de conclusie trekken? Hoeveel uitspraken op hoeveel klachten hebben ze nog van doen?

donderdag 29 november 2007

'subjectief' onveiligheidgevoel?

Men kent het discours van het beleid, en of het nu gaat om de vorige paarse regeringen of om de zittende CD&V-burgemeesters in dit land, het maakt allemaal niet zoveel uit: er is geen toenemende criminaliteit, er is geen toenemende onveiligheid in dit land. Men heeft met andere woorden “alles onder controle”.

Als er dus een onveiligheidgevoel bestaat, dan is dat ‘subjectief’, niet echt, niet reëel. Wat erger is, aldus de bewindslieden, dit onveiligheidgevoel wordt opgeklopt door de verzuurde, boze Vlaams Belangers, die er alle belang bij zouden hebben dat het in deze maatschappij zo slecht mogelijk gaat. Zij zouden garen spinnen bij het algemeen ongenoegen.


Een vrij groots opgevatte bevraging van het consumentenmagazine Test-Aankoop (www.test-aankoop.be) levert echter andere inzichten op. De bevindingen zullen het beleid niet echt plezieren. Zo bloklettert Het Laatste Nieuws (27.11.2007): “Impact van ‘kleine’ criminaliteit blijkt gigantisch”. In 2006 blijkt 1 Belg op 4 namelijk het slachtoffer geweest te zijn van een misdrijf, dat officiële instanties meestal onder de ‘kleine criminaliteit’ rangschikken. Deze gigantische hoop misdrijven zorgden voor liefst 600.000 dagen werk- en schoolafwezigheid. De psychologische weerslag is ook groter dan verwacht: “Onze bevraging toont aan dat 1 op de 5 slachtoffers (22%) kampt met posttraumatische symptomen als stress, slaapstoornissen, benauwdheid en herbeleving van de feiten in gedachten”, aldus een woordvoerder van Test-Aankoop. Terwijl volgens cijfers slechts 6% van de slachtoffers een beroep zou hebben kunnen doen op de dienst slachtofferhulp.

Weinig mensen doen blijkbaar nog aangifte, want “meer dan de helft (66%) beweert zelfs geen enkel resultaat in het onderzoek te kunnen ontdekken”. De onveiligheid is wel degelijk toegenomen, zo blijkt. Niet minder dan “4 op de 10 Belgen voelen zich op straat onveiliger dan 5 jaar geleden. ’s Nachts loopt dat zelfs op tot meer dan de helft”, aldus Metro (27.11.2007).

Uit de cijfers, die u zelf kan navragen en analyseren, leren wij in elk geval dat:
- dit land wel degelijk kampt met een gigantisch veiligheidsprobleem,
- dat de zogenaamde kleine criminaliteit een enorm destabiliserend effect heeft op de bevolking (wat het Vlaams Belang altijd heeft beweerd, vandaar onze eis om een nultolerantie te hanteren tegenover deze zogenaamde kleine criminaliteit),
- dat de politiediensten dweilen met de kraan open. Immers, zij zijn – misschien nog meer dan andere ambtenaren – speelbal in de handen van het beleid. Het opsporingsbeleid moet wellicht scherper, maar het vervolgingsbeleid moet volgen,
- en dat het Vlaams Belang helemaal niet alleen staat als het bijna dagelijks dit gigantisch veiligheidsprobleem aankaart.

woensdag 28 november 2007

ziekteverzuim bij werknemers - enkele conclusies

Volgens cijfers waarover we beschikken telde het Vlaamse Gewest in 2004 niet minder dan 2.560.301 werkenden, het Waalse Gewest 1.216.999 en het Brusselse Gewest 361.872. In de maanden augustus-september vroeger we de minister van Sociale Zaken naar cijfers van het ziekteverzuim in België bij zowel ambtenaren als werknemers. We kregen net de cijfers binnen en willen u hierover graag onze bemerkingen kwijt.

Eerste bemerking: België is niet het land van cijfers. Zo blijkt uit het antwoord van de minister dat cijfers van ziekteverzuim voor het jaar 2005 niet beschikbaar zijn. Verder beschikken we ook alleen over het aantal werknemers in 2004. Voor jaar 2006 hebben we ons dus noodgedwongen moeten baseren op het aantal werkenden in 2004 en gaan we er gemakkelijkheidshalve van uit dat de verhouding tussen de gewesten niet drastisch veranderd is.

Tweede bemerking: als we het aantal dagen ziekteverzuim in het Vlaamse Gewest in 2004 omslaan op het aantal werkenden, dan is elke werknemer gemiddeld 5,1 dagen per jaar ziek. Voor het Waalse Gewest bedraagt het gemiddeld aantal dagen 6,12 en voor het Brusselse Gewest 4,77.

In 2006 krijgen we dan volgende cijfers (maar uitgaande van een misschien niet correct totaal aantal werknemers): voor het Vlaamse Gewest gemiddeld 5,47 dagen per jaar, in het Waalse Gewest gemiddeld 6,6 dagen en in het Brusselse Gewest: 5,65 dagen per werknemer.

Deze cijfers bevestigen in elk geval een jarenlange vaste trend: in Vlaanderen en Wallonië heerst een overduidelijk onevenwicht, al jaren trouwens. Zelfs uit gebrekkig cijfermateriaal kan men niet anders dan tot dit besluit komen.

dinsdag 27 november 2007

Ernstige toename druggebruik

Uit verschillende persberichten die in de loop van enkele weken op onze leestafel belandden, lijkt evenveel ernstige indicaties te zijn van het feit dat het gebruik van drugs in veel Europese landen, en vooral ook in België, een alarmpeil heeft bereikt. Zelfs professor Brice De Ruyver is – aldus De Morgen – zeer bezorgd.

Er is sprake van een explosieve groei van de drugsteelt in Afghanistan: “De Afghaanse opiumteelt is de laatste twee jaar met 100% toegenomen. Meer dan 90% van de opiumopbrengst komt volgens de VN terecht bij criminele netwerken en terroristische organisaties. ‘Door die enorme productieverhoging daalt de prijs van de Belgische heroïne, wat de vraag dan weer doet stijgen’, aldus de professor.

Opeens gaat de stelling dat het wettelijk toelaten van drugs zou leiden tot beheersbaarheid van het probleem, want tot lagere prijzen en tot een lager gebruik, niet meer te handhaven. Neen, zelfs het progressieve dagblad De Morgen (03.11.2007) titelt: “Explosieve Afghaanse opiumteelt torpedeert heroïneprijzen in België”. Maar niet alleen heroïne is gemakkelijker en goedkoper te krijgen, ook het aanbod van cocaïne is nog nooit zo groot geweest, lezen we dan weer Het Nieuwsblad (03.11.2007). De woordvoerders van de zorgverstrekkende sector roepen het uit: “Wij hebben meer en meer te maken met cocaïneverslaafden”. En zijn heroïneverslaafden dan nog redelijk eenvoudig te behandelen, dan blijkt dat er voor cocaïneverslaafden niet onmiddellijk veel middelen bestaan. “Het enige wat daarbij helpt, is een langere tijd ervan afblijven, zodat men zich beter gaat voelen.”

Het zal dan wel niemand meer verwonderen dat Gazet van Antwerpen op 22.11.2007 kopt dat de politie in Mechelen duizend jongeren met drugs vat. “In anderhalf jaar tijd klisten agenten bijna 1.000 jonge mensen en dat baart de korpschef zorgen. Vooral de arrestatie van 16 minderjarige dealers vindt men verontrustend”. Het Vlaams Belang vindt de evolutie van het druggebruik in België al heel wat langer érg verontrustend, maar dat terzijde.

En tenslotte, De Standaard (23.11.2007) meldt dat in Europa niet minder dan 4,5 miljoen mensen het afgelopen jaar cocaïne hebben gebruikt. Eén miljoen mensen méér dan het jaar daarvoor. En jaarlijks zijn er 7 tot 8.000 drugsdoden te betreuren.

Het Vlaams Belang blijft, als enige Vlaamse partij, pleiten voor een nultolerantie op het vlak van drugs. Met een zacht gedoogbeleid bereik je niets. Zelfs de zogenaamde beheersbaarheid van het probleem is een vrome wens gebleken. Het zal je kind maar wezen.

maandag 26 november 2007

Belastingdruk alarmerend hoog

Dit land blijft enorm veel van de mensen eisen, en geeft in ruil toch zo weinig terug. Volgens Het Nieuwsblad (17.11.2007) zouden belastingcontroleurs van hogerhand de opdracht hebben gekregen om de fiscale afrekeningen te ‘filteren’. Wie geld moet krijgen van de fiscus, zou dit pas volgend jaar krijgen. En wie geld moet aan de fiscus, zal dit wél dit jaar moeten betalen. Dat zou volgens de krant de enige reden zijn waarom sommige belastingplichtigen dit jaar twee afrekeningen kregen en niet het “succesvol wegwerken van de achterstand bij de fiscus” (uitleg van minister Reynders). Waarmee de Belgische overheid zich weer allesbehalve van haar fraaiste kant laat zien en haar voorbeeldfunctie allesbehalve ter harte neemt. Zo kennen we België wel.

Ondanks de vele paarse blabla van Verhofstadt én de beloften van de blauwe partijen in de paarse regering dat de belastingdruk ging dalen, voelde iedereen aan Verhofstadt loog. Een studie van de Wereldbank, de International Finance Corporation (IFC) en adviesbureau PricewaterhouseCoopers (PwC) is ongenadig voor het fiscaal beleid in ons land. Deze drie toonaangevende instellingen legden, aldus Metro(20.11.2007), legden het belastingsysteem van 178 landen (!) op de rooster. “Wat de totale belastingdruk betreft, bengelen we internationaal aan het staartje”, aldus een woordvoerder van PwC. België heeft een personenbelasting van 54% gemiddeld, legt voor 13% persoonlijke sociale zekerheidsbijdragen op en vraagt 35% bedrijfsvoorheffing op de lonen. Dan is er verder nog een BTW van 21% en bedraagt de vennootschapsbelasting voor de meeste bedrijven 34%. Gevolg is dat België niet minder dan 153 landen moet laten voorgaan. “Met een 154ste plaats komen we na bijna alle Europese landen”, aldus de woordvoerder van het adviesbureau PricewaterhouseCoopers.

Het resultaat kennen én voelen we allemaal, dagdagelijks: in Europa scoren alleen Frankrijk en Italië slechter dan België. Alle, àlle andere Europese landen doen het beter, en soms veel beter.

vrijdag 23 november 2007

Beschamend stukje toneel

Na de ‘formidabele’ splitsing van B-H-V, waarbij voor de gezamenlijke pers én dus (véél belangrijker) voor gans Vlaanderen de Vlaamse eenheid en meerderheid werd gedemonstreerd, en na de actie van Vlaams minister Keulen die enkele Franstalige burgemeesters in bepaalde Vlaamse faciliteitengemeenten weigerde te benoemen omdat ze de taalwetten (meermaals) aan hun laars hadden gelapt, vonden de Franstalige partijen dat “het vertrouwen van de Franstaligen geschonden was” en dat de Vlamingen hun “agressieve oorvijgen (gifles) moesten afleren. Het moest vooral gedaan zijn, aldus FDF-voorzitter Maingain, met “het ondergraven van de democratie” door de Vlamingen, want zoals we allemaal stilaan beginnen te beseffen, staat het toepassen van de taalwetten in België voor de Franstaligen gelijk aan “het ondergraven van de democratie”…

Het was – in de ogen van de Franstalige politici - tijd voor enkele Vlaamse “zoenoffers”. Eerst en vooral eiste Didier Reynders, grote MR-baas, dat de Vlamingen nooit meer zouden gebruik maken van hun numerieke meerderheid in het parlement. Nooit meer ‘one man, one vote’ dus. Het bleef aan Vlaamse zijde stil.

De tweede eis was zo mogelijk nog grotesker, en hier gingen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen “ongevraagd” (aldus Joëlle Milquet, waar wie gelooft dat nog?) overstag. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen hielpen de Franstalige partijen om het voorstel van resolutie van het Vlaams Belang, waarmee de regering werd verzocht om de splitsing van het land voor te bereiden, niet in overweging te willen nemen. “Twee jaar geleden steunden de Vlaamse partijen wel de inoverwegingneming van hetzelfde voorstel”, aldus De Standaard (23.11.2007), die het ook niet meer begrijpt. De Franstaligen, aldus dezelfde krant, “haalden hun slag thuis (…) en waren met het gebaar van de Vlaamse meerderheidspartijen best opgezet”. Joëlle Milquet haastte zich achteraf wel te verklaren dat het géén opgezet spel was…Wie gelooft dat mens nog?

Beschamend! Het was traditie om àlle wetsvoorstellen en andere voorstellen in overweging te nemen, omdat àlle partijen – ook de Franstalige dus – tot hier toe de stelling onderschreven dat het parlement de soevereine stem van het volk is, en dat in deze soevereine tempel over àlles moest kunnen worden gesproken. Niet meer in België dus…

Beschamend ook het optreden van sommige N-VA’ers en CD&V’ers die hun gezicht niet eens lieten zien. “Wij hebben willen aantonen dat we geen separatisten zijn”, aldus CD&V-fractieleider Pieter De Crem. Dit is dan in elk geval zeer goed geslaagd. Het landen is ingezet. De Vlaamse Beweging en Vlaanderen verwacht best niet te veel. Niets, eigenlijk.

donderdag 22 november 2007

Zelfs communautair verschillende aanpak van dopingcontrole

In De Morgen (15.11.2007) leest men dat België de zogenaamde World Anti-Doping Code nog niet heeft ondertekend, “als enige beschaafde sportland” blijkbaar. De voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, de ‘Belg’ Jacques Rogge, is hierover enorm verbolgen en vindt dat dit niet langer kan;

Hij is vooral kwaad op de Franstaligen en op de Franse Gemeenschap, die er maar niet toe komt om de Code te ondertekenen. “We wachten, zegt de coördinerende arts in Vlaanderen. In België moeten alle gemeenschappen eerst apart hun goedkeuring geven. De Vlaamse overheid heeft dat al gedaan. Het is wachten op de Franse en de Duitstalige Gemeenschap”.

Maar niet alleen bij het ondertekenen van allerlei verdragen, overeenkomsten en contracten volgen Franstaligen en Nederlandstaligen als het ware op een natuurlijke manier hun eigen weg, overeenkomstig karakter, gewoonte en instelling. Ook de strijd tegen doping verloopt in België met twee snelheden. Zo meldt de bovenvermelde krant: “Vlaanderen speelt vanaf de jaren 60 van vorige eeuw een vooraanstaande rol in de dopingbestrijding, terwijl Franstalig België nog maar sinds 2003 in de praktijk dopingcontroles uitvoert en tot op vandaag geen sporters thuis kan gaan opzoeken voor een controle. Brussel is helemaal een woestijn. Tot op vandaag zijn FC Brussels en RSC Anderlecht bij een nationale thuiswedstrijd 100% zeker dat ze geen dopingcontrole zullen krijgen”.

Tja, dat is de werkelijkheid, alle Belgische blabla ten spijt: Vlamingen volgen de regels rigoreus, Franstaligen schoorvoetend of helemaal niet. In het beste geval met vertraging. En toch worden steeds weer de Vlamingen met de vinger gewezen wegens “het ondermijnen van de democratische spelregels”? Wie provoceert hier wie?

woensdag 21 november 2007

Vlaams Belang is nog steeds dé vijand

Enkele leden en sympathisanten spreken mij aan over de weinig collegiale uitlatingen van Jean-Marie Dedecker. Zo verklaart de grote staatsman in Het Laatste Nieuws (18.11.2007): “Het moment is daar om extreem rechts uit te hongeren. Het Vlaams Belang staat op springen (…) Veel VB’ers zijn dat fascistoïde gedoe kotsbeu”. Jean-Marie Dedecker van de gelijknamige lijst gaat trouwens in hetzelfde interview nog verder: “Terwijl ik nu in mij eentje klaarspeel waar twintig jaar lang niemand in geslaagd is: ik ben het Vlaams Belang aan het uitroken”.

Wij van het Vlaams Belang hebben Dedecker nooit als dé vijand gezien, als een “uit te roken” tegenstander of wat dan ook. Hij was voor ons een medestander in de strijd tegen het Belgische en linkse establishment.

Neen, dus, het heeft niet mogen zijn. De zakenman van Oostende wil bij het clubje horen. Hij mag dan door universitaire onderzoekers wel uitgeroepen worden tot “mijnheer anti-establishment”, Jean-Marie Dedecker zelf staat blijkbaar te popelen om aan de macht deel te nemen en tot het kleine kringetje gegadigden te behoren. Uit hetzelfde interview: “Jammer dat de anderen als vanouds blijven doorknallen en nu dus ook op mij. Jammer dat de koning zich door Verhofstadt en Leterme laat influisteren dat ik het nieuwe gevaar ben”.

Ondertussen wordt voor steeds meer mensen duidelijk dat ook het programma van Dedecker en de uitwerking ervan merkwaardige spagaten laat zien. Zo leeft de perceptie dat de Lijst Dedecker “ook” een onafhankelijkheidspartij is, maar tezelfdertijd ziet men Aernoudt, die toch heel dicht bij Dedecker staat, aan de betoging pro-Belgica van het afgelopen weekend in Brussel deelnemen. Dedecker staat te springen om op bezoek te gaan bij de koning, maar tezelfdertijd is zijn partij ‘republikeins’ – althans volgens de webstek. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Wordt straks Jean-Marie Dedecker door het systeem doodgeknuffeld omdat hij het Vlaams Belang als DE vijand beschouwt? Je kunt je dan afvragen wie – buiten het beleid zelf – eigenlijk gewonnen heeft? Vlaanderen niet in elk geval.

dinsdag 20 november 2007

Dank u wel, Weekbode

De splitsing van het kiesarrondissement B-H-V is een ernstig Vlaams symbooldossier, de druk van de verfransing is in gans Vlaams-Brabant enorm groot en zorgt voor ontwrichtende effecten, elke dag opnieuw. Maar hoe leg je deze problematiek uit aan West-Vlamingen, voor wie de stemming onlangs in de Commissie Binnenlandse Zaken onlangs eigenlijk een ver-van-mijn-bed-show is? Hoe leg je uit wat mensen dag in dag uit aan den lijve ondervinden in Vlaams-Brabant?

De Weekbode had het lumineus idee in haar uitgave Krant van West-Vlaanderen (09.11.2007) het probleem aanschouwelijk te maken door 3 uitgeweken West-Vlamingen aan het woord te laten. Enkele uittreksels.

VRT-radiojournaliste Kristien Bonneure, zeker geen communautaire scherpslijper, ligt wel wakker van de verfransingdruk in de regio: “Het valt alleen op dat er alsmaar meer eentalig Franssprekenden zijn, die op geen enkele manier meer naar het Nederlands kunnen overschakelen”.

Een andere Bruggeling is wél overtuigd voorstander van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde: “Ik vind het een griezelige gedachte dat er bij ons alsmaar meer Franssprekenden komen wonen, die ook voor hun eigen partijen kunnen stemmen. Straks eisen die nog dat de gemeenteraad in het Frans gebeurt, zoals onlangs nog in enkele buurtgemeenten is gebeurd. Op den duur dreigen de Vlamingen in hun eigen gemeente tweederangsburgers te worden”.

Natuurlijk wordt de verfransingdruk niet alleen gestopt door een splitsing van het kiesarrondissement, daarvoor zijn een heel pakket maatregelen nodig, én de politieke wil om er daadwerkelijk iets aan te doen. Maar De Weekbode doet haar voorlichtingsverplichting alle eer aan met deze reportage. Een bonus van de arbiter en een bank vooruit!

maandag 19 november 2007

Onze koopkracht daalt

Ook het volgend bericht vonden we enkel in de gratis Metro-krant terug (14.11.2007), kwestie van de bestaande onrust niet te doen aanzwellen? Feit is dat wat iedereen in de eigen geldbeugel aanvoelt en met een zekere gelatenheid ook verwacht, nu officieel gemaakt wordt. “Het gerenommeerde marktonderzoeksbureau Growth for Knowledge is klaar met zijn jaarlijkse koopkrachtstudie over 40 Europese landen. Daaruit blijkt dat België momenteel op nummer 12 staat in de rangschikking, één plaats lager dan vorig jaar. In 2005 stond ons land nog op plaats 8”.

Wilt u nog wat cijfers? Jaarlijks strijkt de gemiddelde Belg – volgens deze studie – netto 17.143 euro op, terwijl dat voor een Zwitser gemiddeld netto ruim 27.000 euro is, net als voor een Luxemburger. Ook al onze buurlanden en de landen in de onmiddellijke omgeving doen het beter dan wij: Noorwegen, Denemarken, IJsland, het Verenigd Koninkrijjk, Oostenrijk, Frankrijk, Duitsland, Ierland, Zweden.

Dit is dus de rauwe realiteit. Té lang hebben Vlamingen meegewerkt in de Belgische klucht. Met het verschijnen van het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen van de denkgroep ‘In de Warande’ werd eindelijk de totale omvang van de jaarlijkse transfersmolen duidelijk. Het actievere deel van België (wij overdrijven en veralgemenen, ik weet het wel) worden stilaan gefrustreerd dat de zaken niet vooruitgaan. Het is als met de auto rijden, waarbij de ene chauffeur voortdurend op het rempedaal gaat staan. De bestuurder die vooruit wilt, zal uiteindelijk de sleutels uit het contact halen.

Wedden dat we het met zo’n Belgische constructie, én met of zonder oranje-blauw, volgend jaar opnieuw een stuk slechter doen? Ondertussen hypothekeren wij de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.

vrijdag 16 november 2007

Waarom aangifte on web niet werkt?

Het lag in de bedoeling van de paarse regering (en zeker van de liberalen) om allerlei minder zware criminele feiten – fietsen- en winkeldiefstallen, minder zware vormen van vandalisme, enzovoort – niet langer manueel door een politieagent te laten opnemen in een procesverbaal, en dus het slachtoffer te dwingen een politiekantoor op te zoeken. Bedoeling was om de enorme administratieve rompslomp tot een minimum te beperken en deze aangiften voortaan elektronisch te laten gebeuren.

In deze – logische – redenering zouden vooral zelfstandigen die het slachtoffer werden van deze kleine, maar zeer vervelende vormen van criminaliteit, en tezelfdertijd gruwen van nog meer papierwerk, aangezet kunnen worden om – op afstand – aangifte te doen. Het subjectief onveiligheidgevoel (u weet wel, het onveiligheidgevoel werd opeens ‘subjectief’) zou er voorwaar door afnemen.

Op zich allemaal nobele betrachtingen, alleen kwam de realiteit roet in het eten gooien. In antwoord op mijn mondelinge vraag (14.11.2007) bevestigde minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael het magere resultaat van het ‘Police-on-Web’-systeem, waar burgers op een elektronische manier aangifte van kleine misdrijven kunnen doen. Slechts 1.225 aangiften werden genoteerd in de 196 politiezones van dit land. Het ligt niet aan technische of informatieproblemen, want het systeem heeft voldoende lang proef gedraaid. Minister Dewael sprak zijn volle vertrouwen uit in dit ‘Police-on-Web’, maar vond ook dat de kostprijs – 880.000 euro! – gecompenseerd moest worden met een sensibiliseringscampagne. Bijna 30.000 Bef per elektronische aangifte: dan werkt je als overheid toch beter met politiemensen, vind u zelf niet?

Waarom het systeem geen groter succes kent? Zo komen we – meen ik toch – tot de kern van de zaak. Als het vervolgingsbeleid (mevrouw Onkelinx – PS) niet gelijkmatig loopt met het opsporingsbeleid, dan lukt het inderdaad niet. Ik kreeg de indruk dat ook de minister van Binnenlandse Zaken beseft dat zelfstandigen totaal niet te motiveren zijn om een diefstal zelfs on-line aan te geven, als het misdrijf achteraf niet wordt vervolgd. En daar zal zelfs het bovenste beste informaticasysteem niet veel aan veranderen.

Alleen een écht vervolgingsbeleid zal hier soelaas brengen. Vlaanderen eist het, maar Wallonië wil niet. Tijd dus voor een eigen justitiebeleid.

donderdag 15 november 2007

Koning trekt partij voor Franstaligen

Na de jongste Wereldoorlog waren de Vlamingen in meerderheid leopoldistisch gezind, terwijl de Walen vooral republikeins gezind waren. Leopoldistisch, monarchistisch, gold in die jaren als een typische ‘rechtse’ houding, en republikeinen waren ‘links’ en ‘vooruitstrevend’.

Hoe begrippen en inhouden kunnen veranderen, afhankelijk van de politieke constellatie…Zo merkt professor Bart Maddens in een vrije tribune in De Morgen correct op: “De meeste Franstalige politici geven blijk van een bijna religieuze devotie voor de koning, een devotie die men langs Vlaamse kant alleen nog aantreft bij een paar oudere en folkloristische bewindslui”. Professor Maddens vergeet wel het linkse Belgische intellectuele toplaagje te vermelden, dat het Belgische manna meer dan genegen is.

Merkt u de semantische en inhoudelijke verschuiving, dames en heren? Opeens is links zéér monarchistisch (ook in Vlaanderen, alhoewel met gradaties) en heeft het republikeinse afgedaan. En ‘rechts’ in Vlaanderen stelt zich tegen de monarchie op. Wat gebleven is, is de morele invulling van rechts en links: links blijft goed, zij het dat ze even voor het gemak ‘het republikanisme’ voor haar tegendeel, ‘het monarchisme’ hebben ingeruild. Rechts blijft natuurlijk des duivels.

Wat is er juist gebeurd? Professor Maddens, die zeker geen Vlaams Belanger is, doorprikt het sprookje van de Coburgers als volgt: “Dat de Franstaligen (en de zogenaamde progressieven) de monarchie zo innig omhelzen, komt natuurlijk omdat ze daarin een garantie zien voor het voortbestaan van België en de materiële voordelen die daaruit voortvloeien”. Dit sprookje heeft in Vlaanderen volledig afgedaan. Vandaag wordt dus gewoon gewerkt in Vlaanderen, geen mens die nog wakker ligt van de Coburgers. Ja, er is inderdaad al wat veranderd in Vlaanderen!

woensdag 14 november 2007

Alcoholcontroles, in Vlaanderen en Wallonië

Reeds op 9 maart 2006 schreef Het Nieuwsblad dat “het aantal alcoholcontroles dat de federale wegpolitie uitvoert op autosnelwegen en gelijkgestelde banen, de afgelopen jaren meer dan verdriedubbeld is: van 32.812 (32.430 ademtests en 382 bloedanalyses) in 2001 tot 114.879 (114.378 ademtests en 401 bloedanalyses) in 2005. Dat zegt minister van Mobiliteit Renaat Landuyt”.
Om echter uit deze en andere recentere gegevens, die o.a. door minister van Binnenlandse Zaken Dewael werden vrijgegeven, te besluiten dat ten minste op dit vlak, de alcoholcontroles in België, geen communautaire verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België zouden bestaan, is opnieuw een brug te ver.

De federale en lokale politie in Vlaanderen voerden in 2006 immers een kwart meer alcoholcontroles uit dan die in Wallonië. Dat schrijft La Dernière Heure (06.11.2007) op basis van nieuwe cijfers van minister Dewael. Of, zoals het persagentschap Belga opmerkt: “Een automobilist op de Vlaamse wegen heeft 25% meer kans om gecontroleerd te worden dan zijn collega in Wallonië”.

U wilt nog cijfers, beste lezers? “In december vorig jaar werden in België 4.272 alcoholcontroles verricht. Dat is iets minder dan de helft van de 9.564 controles over het hele jaar. De Vlaamse agenten namen er daarvan meer dan 5.200 voor hun rekening. Hun Waalse collega’s waren iets minder ijverig en noteerden er ongeveer duizend minder” (Belga, 06.11).

Zo wordt het boek “communautaire scheeftrekkingen” steeds dikker.

dinsdag 13 november 2007

Een échte schande!

Heeft u zich ook zo geërgerd aan het Canvasprogramma ‘Terzake’ van maandagavond 12 november? De achtergrondinformatie betrof de informatieactie van de koning om het comité van Wijzen op de rails te krijgen. Met dat doel voor ogen had de koning “enkele” Vlaamse en Franstalige partijen uitgenodigd, maar – niet toevallig – N-VA, Spirit, LDD en Vlaams Belang mochten niet op de thee komen. Het hof heeft met andere woorden geen interesse voor de communautaire standpunten van deze verschillende Vlaamse partijen.

Het is voor iedereen duidelijk – wij schreven dit ook in onze weblog – dat de koning zich op glad ‘partijpolitiek ijs’ bevindt en dat hij door het ganse gamma van radicale nationalisten (Vlaams Belang) over minder radicalen (N-VA en LDD) tot regionalisten niet te horen, ongeveer 35% van de Vlamingen in het verdomhoekje trapt. De koning gaat met andere woorden politiek uit de bocht.

Maar niet alléén de koning. Ook de VRT toonde zich immers weer van zijn beste kant: het regimetrouwe, bekrompen Belgische zendertje van vroeger. Niets objectief dus en ook al niet neutraal. De VRT-journalist wilde in de uitzending namelijk – zo drukte hij het letterlijk uit – “de vertegenwoordiging van de Vlaamse democratische oppositie” horen. Het Vlaams Belang, als grootste Vlaamse oppositiepartij, werd gewoon niet gehoord en wordt gewoon voor niet democratisch uitgemaakt.

Dit is dus een regelrechte schande, dit is en blijft revolterend! Waar haalt de VRT het recht vandaan om onze partij als niet democratisch af te doen? Respecteren wij de democratische spelregels niet? Volgens wij de parlementaire beleefdheidsregels niet? Eten wij soms niet met vork en mes? Werken onze afdelingen niet democratisch? Of wijzen wij in ons partijprogramma soms de democratie af? Kan iemand van de VRT misschien eens reageren?
Dit kan geen enkele staatszender, die de opdracht heeft om objectief en neutraal over het nieuws te rapporteren, doen zonder dat de geloofwaardigheid definitief ondermijnd wordt.

maandag 12 november 2007

De koning knutselt

Na de 2de bocht van einde vorige week (door CD&V-voorzitter Vandeurzen) is oranje-blauw terug bij af, alleen is B-H-V met 5 maanden vertraging – én een half uurtje vergaderen – in de commissie Binnenlandse Zaken gestemd. Héél ver zijn we dus nog niet.

Leterme werd vorige week door de koning aangepord om vooral zijn formatiegesprekken verder te zetten, en snel een regering op poten te zetten met een sociaal-economisch programma. Het communautaire luik werd door het hof op de Griekse kalender gezet: de 2 parlementsvoorzitters zouden een aftastend gesprek beginnen over de staatshervorming. Herman De Croo hierover (De Morgen, 12.11.2007): “(Er komt geen staatshervorming) voor 2009, want men is te angstig voor de verkiezingen”. CD&V kon zich in eerste instantie best vinden in deze oplossing (waardoor ze een eerste bocht nam en haar verkiezingsprogramma ‘pour le besoin de la cause’ even vergat), maar – onder druk van N-VA? Onder druk van een andere analyse van de politieke toestand? Wie zal het zeggen? – amper één dag later nam ze een tweede bocht en keerde ze op haar stappen terug.

Dezelfde De Croo: “Het communiqué van het paleis vorige week was minstens ingegeven door Leterme. En die wordt dan achteraf in zijn hemd gezet door zijn eigen kartel”.

Vandaag opnieuw een op het eerste gezicht ‘vreemde stap’: de koning meldt dat hij de communautaire gesprekken zal voeren, waarmee hij de twee parlementsvoorzitters aan de kant zet. De pers is scherp: “Aangezien dat soort contacten met partijvoorzitters normaal aan een formateur toekomt en Yves Leterme zijn opdracht nog niet heeft teruggegeven, is dat een erg opmerkelijk initiatief”. Voor ons is dit een duidelijk politiek signaal vanuit Laken, niet mis voor een koning die zich zogezegd niet met politiek bezighoudt…

In De Morgen steigeren de Franstalige socialisten bij monde van professor Uyttendaele bij zoveel politieke machtsdrift van Albert II. Protesteren zij omdat de koning democratische rechtsregels aan zijn laars lapt? Neen, zij roepen moord en brand omdat Albert II pogingen doet om oranje-blauw te redden, een formule dus waar de corrupte PS niet vertegenwoordigd zou zijn. En de Franstalige socialisten roepen vooral moord en brand omdat Albert op die manier een rol zou aanvaarden in een stuk waarin “de meerderheid (waarmee B-H-V in de commissie werd gestemd) een combinatie was van de stemmen van de democratische partijen en die van een triomferend Vlaams Belang. De Franstalige democraten hadden graag een verontruste reactie van het paleis op deze uitschuiver gezien”.

Albert II een slachtoffer? Precies alsof het de eerste keer is dat het Belgische hof het nodig vindt zich te moeien met het politieke leven! Albert II is een niet onbelangrijke pion van het Belgische establishment, waartoe ook de PS behoort. Het is in die functie dat hij alle middelen aanwendt om België – én zijn vetbetaalde functie uiteindelijk – te redden. Zo’n slachtoffer is hij dus niet, wel integendeel.

De Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen zijn in elk geval gewaarschuwd: het hof bemoeit zich opnieuw intens politiek met de gang van zaken en dat belooft weinig of niets goeds.

vrijdag 9 november 2007

De bocht is genomen

CD&V heeft de bocht genomen, het Vlaamse elan is er helemaal uit. Definitief? Wij vrezen van wel. Het liep allemaal zo vlotjes en zo gladjes in de commissie Binnenlandse Zaken, en de Vlaamse eenheid, niet alleen tussen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen maar zelfs met het ‘vermaledijde’ Vlaams Belang, was te mooi om waar te zijn. De Vlamingen die droomden van een staatshervorming, mogen nu wakker worden. De Vlamingen met hun hang naar ‘redelijkheid’, naar ‘vooruit’, naar gematigdheid, heeft “men” weer liggen.

Waarom opeens het Hof zich met een echt politiek statement op de voorgrond moest werken, is niet onmiddellijk duidelijk. Tenzij Leterme zijn eigen politieke bocht niet zelf wilde aankondigen natuurlijk. Zoals ook CD&V-voorzitter Vandeurzen het volgens De Standaard (09.11.2007) niet aandurfde in het Canvas-programma de Vlaamse bocht te komen uitleggen.

De boodschap van de koning voor de Vlamingen is duidelijk: hij onderstreepte vooral “de noodzakelijke samenhang van België” (Het Laatste Nieuws, 09.11.2007). Met andere woorden, het aloude ‘Werkt en zwijgt’ is terug van nooit weggeweest. Wil de Franstalige minderheid namelijk geen staatshervorming in het regeerakkoord, dan komt er ook geen staatshervorming.

En N-VA in dit drama? Het wordt steeds onduidelijker wat hun rol in het zogenaamd Vlaams Kartel is, was en in de toekomst nog kan zijn. De stem van de Vlaamse kiezer op dit zogenaamde Vlaamse Kartel is een grove vergissing gebleken. De afgang is dus totaal. Plat op de buik en nog platter dus.

De commissie van wijzen, waarmee het hof – en dus indirect de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen – de Vlaamse kiezer wil paaien, kan onmogelijk meer opleveren dan wijlen de Costa of het Forum: niets dus. Voorzitter Frank Vanhecke verwoordt het zo: “Kennelijk kan in de coulissen van het koninklijk paleis een theaterstuk worden voorbereid waarin de Vlaamse kiezers opzijgezet worden die zeer duidelijk hebben gesteld dat een sociaal-economische politiek onmogelijk is zonder staatshervorming” (Het Laatste Nieuws, 09.11.2007).

donderdag 8 november 2007

Franstalige reacties

Dat de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen – aangevuld met de SP.A – in het dossier B-H-V uiteindelijk toch gekozen hebben voor het Vlaams Belangplan en de splitsing hebben gestemd, heeft eigenlijk en ten gronde meer te maken met de uitzichtloosheid van de onderhandelingen met de Franstaligen dan met de aanwezigheid van enige Vlaamse ruggengraat bij de meeste Vlaamse partijen. Vergeten we a.u.b. niet dat het getalm in de Commissie Binnenlandse Zaken al 5 maanden aansleept…

Tot op het laatste moment hoopten deze Vlaamse onderhandelaars immers op een onderhandelde oplossing, daarin bijgestaan door de Vlaamse opiniemakers. Toch durfden sommige Vlaamse journalisten het aan om deze ‘strategie’ te doorbreken en te pleiten voor een stemming over de splitsing van B-H-V in de commissie.

Hoe reageerden de Franstaligen op deze ‘day after’? Het is in elk geval duidelijk dat een belangrijke, maar vooral symbolische stap is gezet. Vandaag titelt Le Soir: “De wet van de sterkste triomfeert”. In La Dernière Heure klinkt het zo: “Een historische stemming – de Vlamingen gebruiken voor de eerste keer in 177 jaar hun meerderheid”. Voor de volledigheid, geachte Franstalige journalisten: wij zijn dan ook de meerderheid in dit land.

Le Soir heeft het verder bijvoorbeeld letterlijk over “het ‘Diktat’ (in het Duits, inderdaad…) van de meerderheid”. En emotioneel: “Het algemeen belang van het land heeft het moeten afleggen voor de kleine belangetjes van de gemeenschap”. We komen langzaam tot de kern van de zaak: de rol van het Vlaams Belang. De burgemeester van Brussel, Freddy Thielemans (niet toevallig PS), laat noteren: “De stemming is meegaan in de richting die Vlaams Belang uit wil. Ik ga nog twijfelene of ik nog in Vlaanderen op vakantie wil”.

Voor Le Soir is de stemming over de splitsing van B-H-V niet minder dan een “bijna imperialistische machtsuitoefening, betreurenswaardig en vooral onaanvaardbaar. Want de democratische concepten waarmee zolang op ons grondgebied werd gewerkt, werden geschonden (…) Deze dag is historisch. Het beeld van de Vlaams Belangparlementairen die verenigd met hun Vlaamse collega’s, met opgeheven hand gestemd hebben, is een beeld dat op ons netvlies blijft gegrift”.

Als je het volgend citaat uit La Dernière Heure leest, “Niet vergeten dat de politieke partijen uit het noorden, verenigd met extreem rechts, van de democratie misbruik hebben gemaakt door elke steun te weigeren aan een onderhandelde oplossing, om te kiezen voor puur machtsvertoon”, dan breekt je klomp toch? Want uiteindelijk is de stemming over B-H-V niets anders dan het rechtzetten van een onwettige toestand, zoals ook het Arbitraghof eiste. En als in de commissie iemand, naast de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen, op de rem is gaan staan, dan zijn het toch wel de Franstalige partijen geweest, zeker?
Het incivisme komt in België steeds van Franstalige kant, wat tot meer en meer Vlaminge doordringt. Zo schrijft een lezer in Het Nieuwsblad (07.11.2007): “Als je als Franstalige Zwitser naar bijvoorbeeld Graubünden verhuist, kan je je daar op taalgebied aanpassen ofwel in Romandië blijven. Ook in België gebeurt dat, maar alleen door Vlamingen”.

Het Belgisch pakt is verbroken, aldus de Franstaligen unisono. Wat in elk geval voor de eerste keer doorbroken werd, is hun ‘Diktat’, het ‘Diktat’ van de minderheid. Nu is het zaak dat Vlaanderen op zijn élan verder gaat.

woensdag 7 november 2007

Communautair seponeringsbeleid?

Al enige tijd is het justitiebeleid in dit land een punt van discussie. Het vervolgingsbeleid, het gevangenissenbeleid, de aanpak van jeugdcriminaliteit, enzovoort. Vooral is er dringend nood aan meer middelen die voor de juiste zaken worden ingezet. En onmiddellijk wringt het schoentje: wat zijn de juiste zaken?

Het blijkt meer en meer dat inzake Justitie Vlamingen en Walen er eigen en verschillende denkbeelden op na houden. Niet alleen hoe de toekomst bijvoorbeeld van het jeugdbeleid er moet uitzien, maar ook hoe er elke dag in de praktijk op kleine en grote criminaliteit wordt gereageerd door de rechtbanken.

Neem nu het seponeringsbeleid, waarbij processen verbaal door het gerecht worden geseponeerd en dus geen aanleiding geven tot vervolging. De (procentuele) seponeringscijfers geven voor Vlaanderen een ander beeld dan voor Wallonië, en dit al jaren – té lang in elk geval om het nog ‘toeval’ te vinden. Als ik de cijfers die minister van Justitie Onkelinx (PS) mij bezorgde in antwoord om mijn vraag hieromtrent, juist analyseer, kom ik tot volgende resultaten:

Antwerpen:
Totaal geseponeerde zaken in 2004: 113.460 (70,5% van totaal aantal zaken)
In 2005: 95.628 (of 68%)
In 2006: 85.939 (of 65,5%)

Gent:
In 2004: 108.192 (of 68,5%)
In 2005: 106.418 (of 68,3%)
In 2006: 100.722 (of 68,3%)

Bergen:
In 2004: 94.741 (of 84%)
In 2005: 85.208 (of 82,4%)
In 2006: 78.358 (of 79,2%)

Luik:
In 2004: 138;831 (of 75%)
In 2005: 138.301 (of 75,2%)
In 2006: 126.426 (of 73,8%)


Nu moet men natuurlijk altijd voorzichtig zijn met cijfers en vooral met de interpretatie. En kennen de Waalse gerechten nog steeds een fundamentele verschil met Vlaanderen, dan valt op dat de cijfers ook daar dalen. In Wallonië – en dat leert de bijgaande verklarende nota van de minister – slaan de pv’s nogal dikwijls relatiegerelateerde incidenten, en worden die vaker geseponeerd; Maar opvallend – en zonder verklaring – zijn de aantallen in Luik en Bergen geseponeerde zaken “omdat de dader onbekend is”.

In elk geval: duidelijke verschillen, en dit gedurende jaren. Is er een dalende tendens in Wallonië, dan bestaat die ook in Vlaanderen. Er zijn in de cijfers trouwens aanwijzingen dat het aangiftegedrag in Wallonië anders is dan in Vlaanderen, waardoor natuurlijk ook het seponeringsbeleid anders reageert. Waarom geen eigen justitiebeleid voor Vlaanderen en voor Wallonië?

dinsdag 6 november 2007

0,0% verbetering

U kent onze standpunt ten voordele van de splitsing van het economisch leven in België ondertussen wel: Wij vinden het niet kunnen dat de inkomsten steeds weer voor een onevenredig deel worden opgehoest door Vlaanderen, terwijl Wallonië jaar in jaar uit met een onevenredig groot aandeel gaat lopen. Niet alleen met Vlaamse subsidies, trouwens, maar ook met flink wat Europees subsidiegeld (onrechtstreeks ook opnieuw Vlaams geld trouwens) is daar ondertussen menige binnenstad gerenoveerd.

Een puur economisch discours, lijkt het op het eerste gezicht wel. Alhoewel het mij niet in de eerste plaats om de cijfertjes te doen is. Maar de verschillen zijn té continu om nog toevallig te zijn en zijn té groot om zonder langdurig negatief effect op Vlaanderen en zijn welvaart te wegen. Voor het Vlaams Belang kan het economisch beleid maar efficiënt zijn als het is afgestemd op de realiteit. En die Belgische realiteit toont ten overvloede aan dat er twee totaal verschillende invalshoeken zijn, twee verschillende economische systemen en twee verschillende arbeidsmarkten. Vlaanderen staat er met zijn (eerder) kleinschalige economieën, zeer KMO-gericht en in privé-handen. Wallonië zag en ziet het globaal anders.

Is dit geen grove miskenning van de economische werkelijkheid in Waals-Brabant? Natuurlijk besef ik maar al te goed dat deze provincie een economische opbloei kent. Maar dan moet de globale economische toestand in Wallonië nòg negatiever worden ingeschat…

Zo stelde ik aan de minister van Financiën de vraag hoeveel de inkomsten bedroegen uit de vennootschapsbelasting in 2004 (aanslagjaar 2005) en 2005 (aanslagjaar 2006), met de verwachting dat hierdoor vastgesteld kon worden dat Wallonië inderdaad in een inhaalbeweging zat. En hoewel de minister voorbehoud maakt betreffende de absolute geldigheid van een regionale opdeling van de vennootschapsbelasting en er eveneens op wijst dat de buitengewone aanslagtermijnen nog lopen tot 2008-2009, zijn de cijfers toch wel veelbetekenend.

Vlaams Gewest:
- aanslagjaar 2005: 5.099.655 euro (of 54% van totale federale inkomsten vennootschapsbelasting)
- aanslagjaar 2006: 5.510.156 euro (54%)

Waals Gewest:
- aanslagjaar 2005: 1.306.786 euro (14%)
- aanslagjaar 2006: 1.390.627 euro (13,5%)

Brussels Hoofdstedelijk Gewest:
- aanslagjaar 2005: 3.069.673 euro (32%)
- aanslagjaar 2006: 3.295.376 euro (32,5%)

Als we even abstractie maken van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, met zijn specifieke situatie (ongetwijfeld hebben ook veel Vlaamse vennootschappen in Brussel hun zetel en/of werkingsplaats), dan zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië nog treffender. Zowel in 2004 als in 2005 genereert Vlaanderen 80% van de vennootschapsbelasting en Wallonië amper 20%. Tweede opmerking: van enige verbetering is in Wallonië absoluut géén sprake. Wordt het niet stilaan tijd, dames en heren, om het beleid ‘min of meer’ af te stemmen op deze werkelijkheid?

maandag 5 november 2007

91% is voor splitsing B-H-V, zelfs eenzijdig

De woorden van Olivier Maingain (voorzitter FDF) lieten aan duidelijkheid niets te wensen over: er moet een regering komen, zonder communautair programma. “Als er geen communautair akkoord gevonden wordt, moeten we een regering vormen die zich niet met institutionele zaken bezighoudt. Volgens mij zal er niemand sterven in Vlaanderen als we er niet in slagen een institutioneel akkoord te bereiken” (La Dernière Heure). Een stelling die het ook bij een deel van progressief Vlaanderen goed doet, vooral bij het zichzelf toplaag benoemde clubje van artiesten, intellectuelen, professoren en opiniemakers, voor wie B-H-V eigenlijk maar een prutszaak is. Communautaire problemen zijn immers géén problemen, aldus deze Belgisch-Vlaamse elite.

Wie blijkbaar wél wakker ligt van de communautaire problemen, zijn de mensen in de straat, de gewone Vlamingen die elke dag opnieuw hard moeten werken voor de boterham. Nu lopen we niet al te hard op met enquêtes, maar de bevraging waarvan de resultaten in Het Laatste Nieuws (05.11.2007) bekend worden gemaakt, is een opsteker voor de harde lijn van de Vlaamse Beweging. En van het Vlaams Belang.

Niet minder dan 91% van de ondervraagden vindt bijvoorbeeld dat als Leterme geen akkoord bereikt over B-H-V, de splitsing door de Vlamingen dan maar eenzijdig moet worden doorgedrukt in de Kamer (waar het Vlaams Belang trouwens al van in den beginne heeft voor gepleit!).

Waar de progressieven in België helemaal van zullen griezelen, is de vraag wat de absolute topprioriteit van de nieuwe regering moet zijn. Niet minder dan 83% vindt de staatshervorming absoluut prioritair, belastingsverlaging is dat maar voor 3,5%, en werkloosheid voor 6% van de ondervraagden.

63% van de ondervraagde Vlamingen is ervan overtuigd dat België op de duur zal splitsen, maar ‘slechts’ 44,4% zegt dat ook te wensen, wat toch op een stijgend aantal ‘separatisten’ wijst in dit land.

Wil het zogenaamd Vlaams kartel standhouden, dan zal de splitsing van B-H-V er toch wel heel snel moeten komen, zou een eerste conclusie uit deze enquête kunnen zijn. En een tweede niet minder belangrijke vaststelling is dat het brede Vlaamse publiek véél intelligenter is dan heel wat opiniemakers: het brede publiek heeft allang door dat zowat alle problemen in België samenhangen met het constitutioneel kader en dat je dat zeker én ten gronde moet aanpakken, wil je fundamentele wijzigingen krijgen.

woensdag 31 oktober 2007

Zorgenkind Justitie

Is de staatshervorming, waar Vlaanderen al decennia om schreeuwt, een van de heikele punten in de huidige regeringsvorming, dan moet ook aan justitie de meeste aandacht worden geschonken. Immers, na twee ambtsperiodes paars en na de doortocht van Laurette Onkelinx (PS), is er toch wel werk aan de winkel.

Natuurlijk, en misschien zelfs gedeeltelijk ten onrechte, zal het justitiebeleid Onkelinx voor altijd in de herinnering blijven hangen door de ontsnapping – mét lepel en mes, a.u.b. – van niet minder dan 24 criminelen uit één gevangenis, die van Dendermonde. Maar er was natuurlijk meer, en het is goed dat ook daaraan wordt herinnerd. Er waren de verschillende schandalen rond de nieuwe justitiepaleizen (Antwerpen, Gent, Ieper). Er zijn de verschillende communautaire scheeftrekkingen in Justitie.

Dat Onkelinx heeft proberen te remediëren? Het zou er nog maar aan mankeren. Zo meldde De Morgen (04.06.2007): “Onkelinx heeft in het begin van haar beleid drie kernpunten naar voren geschoven: Themis, Phenix en de werklastmeting. Themis is met veel omhaal aangekondigd, maar wat overblijft, is een commissie voor de modernisering van de magistratuur. Ze heeft haar plannen teveel van bovenaf opgelegd. Bovendien was haar hervorming niet compatibel met ons rechtssysteem.”

Ook Phenix, het informatiseringsproject van Unisys, werd geen succes. Ze greep “niet tijdig en niet intelligent in”, aldus het linkse dagblad, en “ze heeft er ook ontzettend veel geld over de balk gegooid”. En tenslotte de werklastmeting: “Die is wettelijk verankerd, maar niet doorgevoerd omdat de grote verschillen tussen Wallonië, Brussel en Vlaanderen zouden opvallen”.

Ondertussen lekte een vertrouwelijk rapport inzake de informatisering van Justitie in verschillende kranten uit. “De kosten om alle geledingen van justitie te informatiseren, rijzen de pan uit. Bovenop het stukgelopen Phenix-contract dat de staat al 11 miljoen euro kostte, moet men op bijkomend ruim 36 miljoen euro rekenen”, aldus De Tijd (19.10.2007), dat terecht titelt dat met een likje verf justitie niet meer valt te redden.

De Vlamingen hebben recht op een veiligheids- en bestraffingsbeleid. Daartoe moeten méér middelen worden vrijgemaakt, zoveel is duidelijk. Maar het moet evengoed duidelijk zijn dat de middelen efficiënt moeten worden ingezet. Zoals de afgelopen jaren is omgesprongen met het belastinggeld, kan niet langer. En ook de werklastmeting moet nu eindelijk in de praktijk worden gebracht…

dinsdag 30 oktober 2007

Naar het failliet van de multiculturele samenleving

“We kunnen niets afstaan van ons land aan de PKK. Ons land kan niet verdeeld worden…Wij zijn allemaal soldaten”, aldus een Turkse kabinetmedewerkster van een Brusselse staatssecretaris op haar webstek en geciteerd in De Standaard (26.102.007). Als de rellen in Brussel iets hebben duidelijk gemaakt, dat is het wel dat Turken van de 3de generatie etnische conflicten uit Klein-Azië naar ons land hebben overgebracht. Op een gewelddadige manier, en zonder zich te houden aan onze rechtsregels. De demonstraties in Sint-Joost-ten-Node en Schaarbeek waren niet eens aangevraagd.

De multiculturele droom, die ons door een bepaald toplaagje wordt opgedrongen en waar we onze mening te nauwernood nog mogen ventileren, heeft hiermee een ernstige deuk gekregen. Het gedwongen vreedzaam samenleven van mensen die niet samen horen, loopt op een nachtmerrie uit.

Nog uit dezelfde krant volgend citaat: “Weinig Turken in Sint-Joost-ten-Node hebben veel zin om te praten over de uit de hand gelopen manifestatie. ‘We weten niet wie ze waren. Er zijn wel een paar stoelen leeg in de klas’, klinkt het voor de deur van het Guy Cudelllyceum (…). De jongeren denken dat hun ontbrekende klasgenoten misschien op het politiecommissariaat zitten. ‘Maar we hebben er niets mee te maken. Enfin, ik toch niet. Ik mocht van mijn ouders niet buiten komen toen ze hoorden over de geplande optocht. Ik heb dan maar naar de Champions League-match van Besiktas gekeken’”.

Toch opmerkelijk – of juist niet – dat Turkse jongeren, die de Belgische nationaliteit hebben en dus – volgens de liberale denkers toch – de band met het Turkse ‘wij-denken’ zouden hebben doorgeknipt, zo emotioneel verbonden zijn met Turkije. De kern van de zaak is wel deze: Turkse jongeren van de 3de generatie voelen zich met Turkije verbonden maar hebben bijna geen enkele emotionele verbondenheid met België of met Vlaanderen. Het gaat dus om jongeren die hier werden geboren uit ouders die ook hier geboren zijn. Slechts de grootouders kwamen uit Turkije.

Een tikkende tijdbom? Een blanke Brusselaar, een autochtoon, verwoordt zijn inzichten zo: “Ik woon hier al 52 jaar, maar heb het gehad. Ik verhuis binnenkort naar Steenokkerzeel. En dan blijft hier nog één Belg achter: de apotheker”. Veel multiculturele pleitbezorgers moeten het nu toch wel moeilijk hebben, op zijn minst?

maandag 29 oktober 2007

Niet onder de indruk

De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen steken een tandje bij, nu blijkt dat de oranje-blauwe regeringsvorming aan het leegbloeden is en dat zelfs de zogenaamde borrelnootjes er niet zullen zijn. Open VLD en het zogenaamd Vlaams kartel CD&V/N-VA willen een communautaire doorbraak voor 7 november, want “anders zullen ze niet langer aandringen op een uitstel van de stemmingen (over Brussel-Halle-Vilvoorde)”, aldus een bericht in De Standaard, 29.10.2007.

Waarmee ze zichzelf meer dan tegenspreken natuurlijk. Al wekenlang staat Pieter De Rem op de rem in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken, en al wekenlang probeert het Vlaams Belang een stemming over de voorstellen te forceren… Nu erkent men eindelijk dat men op de rem is gaan staan.

Stilaan bewegen de zogenaamde Vlaamse meerderheidpartijen – maar nog niet helemaal – in de richting van onze partij. Wij verkondigen al langer dan vandaag dat er met de Franstaligen politiek geen land meer te bezeilen valt en dat zij helemaal niet geïnteresseerd zijn in communautaire hervormingen, omdat ze in niets nog vragende partij zijn. Bij vorige hervormingen kregen zij namelijk alles waar ze op hoopten.

Maar opnieuw slagen de zogenaamde Vlaamse partijen erin om zelfs over de datum van 7 november de grootste vaagheid te behouden. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen eisen een duidelijk signaal. Maar wat er op 7 november precies op tafel moet liggen, is minder duidelijk. CD&V-voorzitter Vandeurzen: “Het is niet dat er een akkoord moet zijn of een regering. Maar de contouren van een concreet akkoord moeten zichtbaar zijn”. De ‘contouren van een akkoord’…voelt u hem? Het oprichten van commissies van wijzen die eindeloos over de toekomst van België zullen palaveren, gaat in dezelfde richting. De broodnodige grote staatshervorming dreigt begraven te worden.

Een Franstalige onderhandelaar vatte de Franstalige reacties op dit Vlaamse ultimatum als volgt samen: “Och, we zullen tegen halfweg volgende week heus wel een signaal geven, maar dat is iets helemaal anders dan een communautair akkoord” (De Standaard). En deze bijkomende dreiging vanuit Franstalige hoek: een stemming in de kamercommissie over B-H-V betekent onherroepelijk het einde van oranje-blauw.

Het mag dan al zo zijn, dat de Franstaligen de taalwetten niet respecteren en het hen, in navolging van Maingain, eigenlijk geen barst kan schelen of er een nooit geziene crisis volgt. De vraag is alleen of de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen een ernstige crisis aan kunnen en niet gaan plooien voor de Franstalige weigering.

vrijdag 26 oktober 2007

Belgische 'zorgzaamheid' - zoveelste aflevering

Zeker in tijden van grotere economische druk, van globalisering en toenemende concurrentie past het dat de regering zorgzaam omspringt met de schaarse middelen van de staat. De meerderheid van de Vlamingen vindt trouwens dat een overheid sowieso efficiënt en zeker niet verspillend moet omgaan met het geld van haar burgers, het belastinggeld.

U zult zich de protesten herinneren die de opeenvolgende paarse regeringen oogstten met hun begrotingsplannen. Verhofstadt (Open VLD) en minister van Begroting Freya Vanden Bossche (SP.A) zouden de bevolking wel eens laten zien hoe men begrotingen in evenwicht houdt of brengt. En we hebben het gezien: allerlei eenmalige maatregelen volgden, pensioenfondsen werden overgenomen en allerlei andere trucs zoals het overschatten van inkomsten en onderschatten van uitgaven, zagen het licht. Een andere, en nu massaal gebruikte truc bestond erin overheidsgebouwen te verkopen (om dan later eventueel terug te huren…). Economisten van zowat alle Vlaamse universiteiten en ongeveer alle financiële instellingen van dit land protesteerden tegen deze gang van zaken, maar tevergeefs.

Stilaan wordt de ravage duidelijk en kan elke burger in dit land de schade opmeten. Zo herinnert u zich misschien dat de verkoop van een eerste reeks overheidsgebouwen eind vorig jaar op een drafje moest worden afgerond, om de bedragen nog te kunnen opnemen in de cijfers van 2006. Begin 2007 liet Reynders de pers noteren: “We zullen tonen dat de verkopen niet altijd op het einde van het jaar moeten gebeuren”, waardoor hij halvelings liet verstaan dat de verkoopsomstandigheden veel gunstiger zouden liggen. De schatkist rekende met ongeveer 500 miljoen euro.

Ziet u de bui al hangen? De Standaard in elk geval wel: “Volgens welingelichte bronnen zou de verkoop van overheidsgebouwen momenteel nog hoogstens 100 miljoen euro opbrengen (…) Die 100 miljoen houdt trouwens rekening met de verkoop van een aantal gebouwen van Binnenlandse Zaken, maar ook daarover bestaat discussie” (24.10.2007). Het uiteindelijke bedrag zou op die manier maar 60 miljoen euro bedragen

Een goede voorbereiding is de helft van het succes, dat weet iedereen. Daarom springt het ontstellende amateurisme van deze federale ploeg opnieuw in het oog. Zo werden enkele gebouwen van de lijst ‘te verkopen overheidsgebouwen’ verwijderd omdat…het bodemattest ontbreekt.

Dit is toch allemaal niet meer ernstig?