POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





donderdag 31 januari 2008

Regelrecht naar de versplintering van de maatschappij

Het is goed van uw vijanden te leren, zegt het spreekwoord. De Vrije Tribune van pater Leman, vroeger directeur van het zogenaamde Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebeleid, en momenteel hoogleraar aan de KULeuven (niet toevallig gepubliceerd in de Morgen, 28.01.2008) verdient aandacht in onze kringen. En wel om meerdere redenen.

In de inleiding geeft de geleerde pater onmiddellijk toe dat “men” het debat zovele jaren vervalst heeft. Immers: “Van de jaren 80 tot 1995 sprak men over ‘multiculturele samenleving’, maar in feite was die samenleving niet multicultureel. Het ging in feite om de geleidelijke acceptatie van de omvorming van een land ‘zonder’ zichtbare naar een land ‘met’ algemeen zichtbare immigratie”. Interessante stelling. Vooreerst omdat hier nog eens duidelijk wordt toegegeven dat men nooit naar de mening van de betrokken Vlaamse autochtone bevolking heeft gevraagd. En ten tweede omdat de pater (ongewild? We kunnen het niet geloven) misschien wel een tipje van de multiculturele sluier licht.

De hamvraag, de vraag naar de kern van alle dingen, wordt namelijk door de pater heel snel duidelijk gemaakt: welke diversiteit willen wij? De vraag wordt dus niet meer gesteld 'of' wij een diversiteit willen, ons zou nog enkel de keuze resten 'welke' diversiteit. In de denkwereld van pater Leman zijn er namelijk twee opties: “een diversiteit op geassimileerd decor”, met andere woorden: een etnische diversiteit, maar met het waardenpatroon van Europa, België, Vlaanderen. Ofwel een diversiteit zonder voorwaarden: “Een niet-geassimileerde diversiteit, waarbij we aanvaarden dat mensen nu eenmaal dingen willen doen, ook al vinden we ze zelf niet leuk (…) Het is mijn aanvoelen dat het beleid ervan mag denken wat het wil, maar op termijn, onder andere dankzij de globalisering, zal de niet-geassimileerde diversiteit zich doorzetten”.

Het gevolg van deze diversiteit zonder voorwaarden is een versplintering van de civiele maatschappij in allerlei parallelle maatschappijtjes, met allemaal eigen regeltjes, eigen rechtssysteem, eigen rechtspraak, enzovoort. Een nachtmerrie? Inderdaad, maar daarover zwijgt de pater natuurlijk in alle talen, wel wetend dat voor deze diversiteit-zonder-voorwaarden al helemaal geen maatschappelijk draagvlak in Vlaanderen bestaat. Opeens wordt het voorstel van enkele jaren geleden om de Sharia in Canada in te voeren, een stuk concreter, nietwaar?

Past het hoofddoekendebat in verschillende Vlaamse steden in dit kader? Feit is in elk geval dat links razend is op het Vlaams Belang. Misschien omdat wij hen dwingen kleur te bekennen en hun optie voor diversiteit-zonder-voorwaarden aan het brede publiek niet verkoopbaar is? De verantwoordelijkheid van links in de versplintering van onze maatschappij is verpletterend groot.

woensdag 30 januari 2008

Vlamingen, Franstaligen en reclameboodschappen

Nadat 2007 het jaar van dé grote ontnuchtering werd voor de Belgen, voor het establishment en voor allerlei opiniemakers, toen bleek dat “België” eigenlijk niet bestond en dat Vlamingen en Franstaligen op zowat elk maatschappelijk vlak anders denken, lijkt het alsof deze trend zich verder zet in 2008.

2007 was het jaar van de grote maatschappelijke breuklijnen tussen Vlamingen en Franstaligen: sociaal-economisch, cultureel, politiek, juridisch was er bijna geen thema te vinden waarover de 2 volksgemeenschappen in België geen verschillende en zelfs tegengestelde ideeën hadden. 2008 wordt misschien het jaar van de verdieping van die fundamentele maatschappelijke tegenstellingen?

Zo kan men in Metro lezen dat “Vlamingen en Walen totaal verschillend aankijken tegen reclame. Dat blijkt uit een studie van het reclamebureau Mc Cann Erickson.De onderzoekers legden een selectie van tv- en radiospots, gedrukte reclame en internetpubliciteit voor aan een panel van 3.000 landgenoten. De Franstalige Belgen hielden van spots die op emotie spelen en de verbeelding prikkelen, terwijl Vlamingen eerder vielen voor rationele en directe communicatie”. Mc Cann concludeert dat een reclamecampagne het zelden goed doet bij zowel Vlamingen als Walen.

Ik ben geneigd hieraan toe te voegen dat ook een “Belgisch” beleid het op andere vlakken onmogelijk goed kan doen, gelet op de verschillende invalshoeken, verwachtingen en wensen van de verschillende volkeren. Ondertussen moddert oranje-blauw-rood maar aan.

dinsdag 29 januari 2008

Het sprookje van de fiscale amnestie

Dit land hangt aaneen van de leugens, dat is al langer geweten. Iedereen herinnert zich in de Paarse regering de fratsen van de minister van Financiën, Didier Reynders (MR) en van de minister van Begroting, Freya Vanden Bossche (SP.A)? Hoe die twee trucs uit de hoge hoed bleven toveren! Want paars zou eindelijk zorgen voor de welvaartstaat België!

Een van de trucs van Reynders was de befaamde ‘Eenmalige Bevrijdende Aangifte’, waarmee Reynders (zwart) geld dat onze medeburgers omwille van fiscale redenen in het buitenland hadden geparkeerd, op een ‘fiscaal vriendelijke manier’ terug naar België wilde krijgen. Fiscaal vriendelijk betekende voor Paars: tegen een boete van 0 euro. Althans: dat was de bedoeling toen Reynders het plan in 2004 lanceerde.

Het Vlaams Belang nam onmiddellijk stelling tegen deze EBA. In ons programmaboek van 2004 kon u lezen: “Enkel door het gebruik van budgettair kunst - en vliegwerk, oogluikend toegestaan door Europa, slaagt de federale regering erin om toch nog de schijn van een begrotingsbeleid op te houden. Kunstgrepen zoals een Zilverfonds, effectisering van belastingschulden of regelrechte uitverkoop van overheidsactiva zijn al lang geen uitzondering meer. Ook de eenmalige bevrijdende aangifte (EBA) of fiscale amnestie past in dit rijtje. Het Vlaams Belang verzet zich tegen deze zwendel, omdat de oorzaak van de kapitaalvlucht, de hoge fiscale druk in dit land, nooit de effectieve aandacht krijgt. Hoogstens bewijzen de liberalen af en toe lippendienst aan de afbouw van de belastingdruk, dat is alles. De EBA zet de deur mogelijk open voor een vermogenskadaster. Dit is volstrekt onaanvaardbaar”.

De economische wereld, allerlei politieke commentatoren en het Vlaams Belang voorspelden trouwens ook dat zowel de eerste EBA als de TBA – de Tweede Bevrijdende Aangifte – geen succes zouden worden. Op 24.01.2008 kon men afsluitend hierover in Metro lezen: “Fiscale regularisatie bracht slechts 78 miljoen euro op”. De paarse regering hield in een eerste schatting voor de begroting van 2006 rekening met 400 miljoen euro opbrengst. Ze schroefde dit bedrag later terug tot 250 miljoen euro. Maar zelfs dat was te hoog gegrepen, blijkt nu. Had men dit niet van het begin af aan juister kunnen inschatten?

maandag 28 januari 2008

Jazeker, talen kunnen sterven

Talen sterven aan de lopende band. Door de globalisering en door de druk vooral van het Engels worden kleinere talen inderdaad in hun voortbestaan bedreigd. Globalisten, belgicisten en andere “taalongevoeligaards” nemen het de Vlaamse Beweging wel eens kwalijk dat we zo’n belang hechten aan correct taalgebruik en aan taalbescherming. Alsof het Nederlands als taal ooit zou kunnen uitsterven! Het idee alleen al, hoor je ze bijna denken.

Zo belachelijk is het echter niet. Dat talen, net als volkeren en culturen, kunnen verdwijnen, is een vaststelling waarmee men in de jongste dagen nog eens werd geconfronteerd naar aanleiding van het overlijden van Marie Smith Jones in Alaska. Zij was de laatste actieve beoefenaar van het Eyak, een indianentaal die behoorde tot de zogenaamde Athabaskische familie, waaronder ook het Apache en het Navajo vallen. Jones had negen kinderen, die geen van allen Eyak kenden. Het uitsterven van het Eyak is te wijten aan zowel de tegenwerking van Indiaanse talen door de Amerikaanse overheid als aan migraties van andere volkeren in het gebied van de Eyak. In de tijd dat de kinderen opgroeiden, “was het niet acceptabel een Indiaanse taal te spreken”, aldus een verslag in Dag ((23.01.2008).

Wat er van de Eyak overblijft, kan men op internet terugvinden: een winkelcentrum, een sportcentrum en een centrum waar voor de toeristen de Eyak-cultuur wordt vertoond, als een curiosum.

Dat men ons dus niet meer komt vertellen dat een taal niet kan verdwijnen.

vrijdag 25 januari 2008

Onze ideeën blijken dan toch niet zo idioot

Het Vlaams Belang is een partij “vol verzuurde populisten, die alleen profiteren van de problemen in de moderne maatschappij”: u kent het verhaaltje dat een bepaalde pers en bepaalde kringen van ons verspreiden, onderhand wel. Alhoewel we allemaal maar al te goed weten dat het “maar” een verhaaltje is, is het toch steeds weer een bijzondere opsteker als we vaststellen dat zelfs in Wallonië of in Franstalig België onze ideeën blijken aan te slaan. Misschien een voorbeeld?

In La Dernière Heure (23.01.2008) heeft een journalist het over de overbevolking in de Belgische gevangenissen. “Hoe zorgen we ervoor dat de gevangenisbevolking afneemt? Wat als we bijvoorbeeld gevangenen zou kunnen exporteren door in den vreemde gevangenissen op te kopen of te bouwen? In Oostenrijk blijkt dit systeem goed te werken. Men heeft er namelijk geïnvesteerd in gevangenissen in Servië en men brengt er gevangenissen van Servische afkomst onder. Waarom zou België niet hetzelfde kunnen doen in Roemenië?”

Men vergeet er natuurlijk wel bij te vertellen dat het voorstel al jaren in het veiligheidspakket van onze partij zit. En herinnert u zich het bezoek dat onze topmensen aan Marokko brachten, met de bedoeling de Marokkanen te overtuigen van het terugsturen van Marokkaanse gevangenen in Belgische gevangenissen naar hun land van afkomst? Er werd “moord en brand” geschreeuwd. De Vlaams Belangers werden ei zo na in hetzelfde criminele hoekje van de veroordeelde gevangenen geduwd. En nu stellen dezelfde opiniemakers tot hun verbazing vast dat het voorstel nog blijkt te werken ook. Voorlopig alleen in het buitenland.

donderdag 24 januari 2008

Gij noemt mij een racist, mijnheer?

Een gedicht dit keer. Een gedicht zonder auteur en mij doorgestuurd door één van mijn lezers. Bedankt dus, lezer, voor een tekst die perfect de hypocrisie van het politiek correcte denken illustreert.


"Gij noemt mij een racist, mijnheer
omdat ik eigen volk en eigen taal waardeer,
bij eigen aard en eigen waarden zweer,
mijn kind'ren eerst hun rechten leer.
Daarom noemt gij mij een racist, mijnheer.

Noemt gij mij een racist, mijnheer,
omdat ik vreemden zoals gasten eer,
geen dwang of geen bemoeizucht tolereer,
in eigen land de wetten zelf dicteer ?
Noemt gij mij daarom een racist, mijnheer ?

Stel, dat ik later in uw land passeer.
Zult gij niet eisen, dat ik zonder meer,
uw eigenheid en uw gewoonten accepteer ?
Dat ik uw wetten en uw regels respecteer ?
Zijt gij dan ook racist, mijnheer ?

Gij stuurt mij stellig naar mijn thuisland weer,
indien gij vindt dat ik te lang en al te zeer
van uw geduld en gastvrijheid profiteer.
Onthoud, dat gij noch recht noch reden hebt, wanneer
gij 't lef hebt, mij te schelden voor racist, mijnheer !"

woensdag 23 januari 2008

Wat is dat toch met de CVP?

Men zal ons natuurlijk weer beschuldigen van “het platste opportunisme”, van “populisme”, “verzuurdheid” en allerhande andere kwalen, maar ik maak mij – waarschijnlijk samen met u, beste lezer – steeds vaker de bedenking dat de CD&V haar “Vlaamse periode” nu wel definitief en onomkeerbaar achter de rug heeft.

Het begint met het interview van de nieuwe CD&V-voorzitter Schouppe in La Libre Belgique, waarin hij verklaart dat een staatshervorming in België nodig is om de federale staat te helpen. De federale staat is volgens Schouppe zowaar “aan het doodbloeden”, stel je voor. Wat er op zijn minst op duidt dat de staatsbehoudende vleugel, samengesteld uit de christelijke vakbond en de oude pappa’s van de CVP, er weer helemaal staat en het zelfs opnieuw voor het zeggen heeft.

Zelfs Yves Leterme, minister van Institutionele Hervormingen, die in juni 2007 800.000 Vlamingen achter zijn naam wist te krijgen met de zekerheid op een grote staatshervorming, diezelfde Yves Leterme blaast dan weer koud en warm tegelijk. In de Vlaamse media rolt hij aardig met de spierballen: “Ik heb in november al laten blijken hoe belangrijk een staatshervorming is. We gaan er de komende weken geen lijdensweg van maken. Dit keer is het menens. Het is een belangrijke kans voor ons land, dat moet iedereen beseffen” (De Standaard, 21.01.2008).

Een boodschap die vooral voor de Vlamingen bedoeld was, want op dezelfde dag verscheen in interview met dezelfde Leterme waarin een héél andere boodschap weerklonk. “Dat is de uitdaging. Ik wil namelijk België een toekomst verzekeren (…) Ik draag zorg voor de federale staat, ook op het budgettair vlak” (Le Soir, 21.01.2008). Op de vraag of hij het tewerkstellingsbeleid wil splitsen om zodoende het geluk van Vlaamse werknemers te verzekeren, antwoordt de minister: “Ik ben er om het geluk van de Belgen te verzekeren, niet het geluk van particuliere groepen”.

De oude CVP is meer dan ooit terug, ze staat er weer helemaal. De ongeloofwaardigheid ten top, zeg maar. Iets in de aard van: “Als ge niet oppast, zult ge eens zien wat ge zult zien”. Tezelfdertijd communiceert ze naar de Franstaligen dat ze eigenlijk geen schrik moeten hebben en dat zelfs de overbekende 5 resoluties van het Vlaams Parlement niet eens in het vuur liggen. Er komt dus géén staatshervorming? Toch niets dat die naam waardig zal zijn. En B-H-V dan? Armand De Decker (MR) die als senaatsvoorzitter het Octopusoverleg bijwoont, windt er geen doekjes om: “De gevoelige dossiers, zoals B-H-V, zullen wellicht pas na de verkiezingen van 2009 hun beslag krijgen. Zelfs diverse Vlaamse politici beseffen dat, hebben ze me gezegd” (De Morgen, 21.01.2008).

Verwondert het nog iemand, dat deze Leterme de jongste weken is verveld in de “chouchou” van de Franstaligen? Niets dan blije gezichten aan de Franstalige kant, ze zijn bijna zo enthousiast als voor Verhofstadt. Dezelfde Verhofstadt werd door dezelfde Leterme vervloekt in alle talen, omdat hij verantwoordelijk was voor het “Vlaams immobilisme”. Was het niet onze Frank Vanhecke die het voortdurend had over Yves Verhofstadt en Guy Leterme? Méér dan profetisch, zo blijkt achteraf….

dinsdag 22 januari 2008

Geruststellend?

Natuurlijk kan deze paarsoranje regering – die eigenlijk zelfs geen regering is – niet anders dan de burgers proberen te sussen na de terreurdreiging in het begin van dit jaar in ons land en na de gewelddadige moorden op landgenoten in Jemen. Het terrorisme is een moderne plaag en vooral moslimterroristen en –fundamentalisten spannen hierin de kroon. Wat men in een bepaalde progressieve en ‘tolerante’ pers ook moge beweren, leidt een bepaalde lezing van de koran blijkbaar tot dusdanige disfunctie van de hersenen, dat zelfmoordterroristen zichzelf vol overtuiging en enthousiasme zelfs bij allerlei gelegenheden opblazen. Probeer daar maar eens een oorlog tegen te winnen.

Let evenwel goed op: wie deze meningen durft te verspreiden, tegelijkertijd twijfelt aan de zegeningen van de multiculturele maatschappij en daarbovenop nog eens militeert voor de verkeerde partij, die riskeert niet alleen strafrechterlijke vervolging, maar daar hangt ook de intrekking van de partijfinanciering als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Want ‘islamofobie’ wordt in dit land niet door de vingers gezien – zoals Filip Dewinter mocht ervaren – waar de PS de jongste gemeenteraadsverkiezingen in Brussel alleen kon winnen door de kandidatenlijsten vol te proppen met islamitische allochtonen.

Ik kom tot de kern van de zaak: zelfs een terrorismespecialist als Claude Moniquet slaat alarm: “Of we dat nu graag horen of niet, ons land zal moeten leren leven met een permanente terreurdreiging”, verklaarde hij aan Het Laatste Nieuws (07.01.2008). Voor wie soms mocht denken dat de terroristen in spe het Europees klappen van de zweep niet zouden kennen, volgende waarschuwing: “Volgens internationale studies zijn 700 van de vele moslims in België echte jihadisten. Deze personen zijn moeilijk te detecteren. Ze zijn meestal goed geïntegreerd, hebben een job en vallen niet op (…) Er leven in België naar schatting minstens 10 extremisten, die bereid zijn zichzelf op te blazen. Dat was vroeger ondenkbaar”.

De Franstalige PS hield het land altijd voor dat ze zich zeer tolerant opstelde ten opzichte van moslims, zelfs ten opzichte van extreme moslims, omdat op die manier de dreiging voor België voor een stuk zou weggenomen kunnen worden. Moniquet wuift deze “strategie” volledig omver: “We mogen ons vooral geen illusies maken. De dreiging is reëel. België is ook een makkelijk land voor terroristen. Het ligt in het centrum van Europa en in geen tijd ben je aan de grenzen van Duitsland, Nederland of Frankrijk”.

De vraag is alleen of de Belgische overheid wel tegen haar taak is opgewassen? Zeker met partijen in de meerderheid die van de abdicatie tegenover de radicale islam bijna hun merknaam hebben gemaakt.

maandag 21 januari 2008

Grensarbeid en het Vlaams Belang

In West-Vlaanderen kreunen vele KMO’s onder een chronisch gebrek aan werknemers. Waalse ‘werkzoekende’ werklozen zijn blijkbaar niet mobiel genoeg en weigeren zich te verplaatsen naar het werk. Zo komen al decennialang duizenden Franse werknemers in onze fabrieken en in onze familiebedrijven werken. Bepaalde West-Vlaamse bedrijven draaien ondertussen op 30% (en in sommige gevallen op 60%) Franse werknemers.

Voor die Franse werknemers was dit tot hier toe ook een win-winoperatie, immers:
1. de brutolonen in België liggen een stuk hoger dan in Frankrijk,
2. bovendien betalen deze werknemers hun sociale zekerheidsbijdragen in België (tegen een tarief dat lager is dan het Franse),
3. en tenslotte betalen ze personenbelastingen in het thuisland en niet in het land waar ze werken (de belastingtarieven in Frankrijk liggen lager dan die in België).

Het Vlaams Belang stelt vast dat een Belgisch economisch beleid voeren dat de twee regio’s past, compleet onmogelijk is geworden. Minister van Financiën Didier Reynders (MR) heeft het immers nodig gevonden om met Frankrijk een akkoord over de grensarbeid te sluiten, met daarin de bepaling dat Fransen, die in ons land komen werken, aan de hogere Belgische belastingen zullen worden onderworpen. Didier Reynders is namelijk alléén uit op de Waalse voordelen: door de fiscale voordelen voor de Fransen terug te dringen, zullen Franse werknemers ook minder massaal Wallonië afschuimen naar de weinige beschikbare arbeidsplaatsen. Minister Reynders stelt hiermee dus Waalse jobs veilig.

De minder positieve kant is wel dat Franse werknemers even massaal uit West-Vlaanderen zullen wegblijven en dat onze West-Vlaamse KMO’s en bedrijven ermee dreigen hun investeringen drastisch te verminderen of zelfs het bedrijf te verplaatsen buiten West-Vlaanderen. Franstalige politici hebben de mond vol van “solidariteit” en “maatregelen die goed zijn voor alle mensen”, maar ondertussen mag Vlaanderen opdraaien voor louter Waalse voordelen.

De Vlaams Belangpolitici roepen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen op om dit akkoord, dat nog ter stemming moet voorgelegd worden in het parlement, tegen te houden. Wij roepen iedereen op om met de grootste waakzaamheid toe te zien op dit Belgisch recuperatiebeleid dat alléén uit is op Franstalige voordelen. Het Vlaams Belang wijst er trouwens op dat dit gewoon ONMOGELIJK zou zijn in een onafhankelijk Vlaanderen. Een onafhankelijk Vlaanderen zou namelijk zelf en zonder Belgische schoonmoeder een akkoord kunnen sluiten met Frankrijk, waarin de voordelen voor de West-Vlamingen (en voor de Fransen) behouden zouden kunnen worden. Met België kan het blijkbaar niet meer.

vrijdag 18 januari 2008

Is het Vlaams Belang onmenselijk?

Gisteren was er het asieldebat in de Kamer. Aanleiding was de hongerstaking door een aantal afgewezen asielzoekers, die regularisatie én papieren eisen om in België te kunnen blijven. Alle linkse partijen sprongen op de kar van deze ‘sans-papiers’ en vroegen dringend actie van de regering om te komen tot snelle oplossingen.

Het Vlaams Belang, vooral bij monde van collega Filip De Man, trekt hierin al jaren een klare en duidelijke lijn. Ten eerste moet er gewezen worden op de loodzware verantwoordelijkheid van de Belgische overheid door niet sneller beslissingen te nemen in de asieldossiers zelf. Mensen die politieke vervolging in het eigen land riskeren, kunnen om asiel verzoeken: dit algemeen mensenrecht is gekend. Maar het moet voor onze partij dan wel gaan om effectieve politieke vervolging. En de beslissing, en zo nodig de afwijzing, van het asiel moet veel sneller gebeuren.

Links wil deze zogenaamde asielcrisis in België oplossen door illegalen in één klap tot legalen te maken, wat voor het Vlaams Belang een totaal verkeerd signaal is. Op die manier geeft men aan andere asielzoekers het signaal: “Maal er niet om als uw asielaanvraag wordt afgewezen, u wordt illegaal en enkele jaren later wordt u toch geregulariseerd”. En mensen, die het land ‘braaf’ verlaten, nadat hun asielaanvraag werd afgewezen, krijgen hierdoor ook een totaal verkeerd signaal.

Toen het enkele jaren geleden tot een eerste regularisatiegolf kwam (met ongeveer 45.000 illegalen die in één klap ‘legaal’ in ons België verklaard werden…), werd ons in alle toonaarden beloofd dat dit een éénmalige operatie was. “Er zou zeker geen gevolg komen”. Wij van het Vlaams Belang waarschuwden toen al voor een aanzuigeffect met een nieuwe regularisatiegolf: het is zover! Trouwens: minister Dewael regulariseert – op basis van zogenaamde humanitaire gronden – al jaren op een vrij brede basis: elk jaar worden er ongeveer 11.000 illegaal verblijvende vreemdelingen in ons land geregulariseerd.

Men zou eindelijk eens moeten begrijpen dat het niet volstaat om nationaal een asielbeleid op poten te zetten, als men er niet tezelfdertijd in slaagt om op hetzelfde moment het uitwijzings- en vervolgingsbeleid op snelheid te krijgen. Wat baat het om asielaanvragen af te wijzen, als men er niet in slaagt – of in wil slagen – de mensen uit te wijzen, maar integendeel dezelfde illegalen na allerlei morele chantagetechnieken van de asiellobby van illegaal tot legaal maakt? De grote meerderheid van de Vlaamse burgers verwacht een consequent asielbeleid, en dat is er – ondanks de mooie, sussende woorden van minister Dewael gisteren – nog altijd niet.

donderdag 17 januari 2008

Rellen bij scholierenmatchen

Is dit bericht het vermelden waard, vraag ik mezelf af. Uiteindelijk besloot ik het bericht dan toch maar te publiceren, dit na het afwegen van de voor- en de nadelen. Maar twee argumenten stonden hoog op het lijstje: Als Vlaams-nationalist vond en vind ik het mijn plicht om elke intimidatie, ook van intellectueel-culturele aard, ook van politiek correcte aard aan te klagen. En ten tweede wil ik tegelijkertijd de hypocrisie in dit land aanklagen, die met de politieke correctheid meestal gepaard gaat.

De feiten zijn ondertussen uit de pers gekend. Jeugdploeg A speelt tegen jeugdploeg B. Na de match worden niet minder dan 8 spelertjes en hun trainer door agressieve toeschouwers zo hard aangepakt, dat ze in het ziekenhuis belandden. De relschoppers verdwenen vooraleer de politie ter plaatse was. De ploeg, waarvan een groepje toeschouwers er op los sloeg, was in het verleden ook al in andere relletjes gemengd. De cel jongerencriminaliteit van de Antwerpse politie houdt zich ondertussen met de zaak bezig.

Tot daar feiten van wat als een banaal geval van voetbalgeweld zou kunnen worden omschreven, ware het niet dat de agressoren van vreemde origine bleken te zijn. Waren de slachtoffers vreemdelingen geweest, en de agressievelingen autochtonen, dan was het “racisme” voor het zogenaamde Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding al bewezen, en was klacht al lang geschreven. Nu zijn de slachtoffers blanken. Heeft u al iets gehoord van racistische daden in hoofde van de allochtone toeschouwers? De meeste kranten lieten zelfs elke verwijzing naar de achtergrond van de daders vallen. Omgekeerd racisme, zeg maar.

Dat steeds meer mensen dit omgekeerd racisme meer dan beu zijn, deert de heren van de pers blijkbaar niet.

woensdag 16 januari 2008

Waar blijven toch de gevolgen van het Marshallplan?

Elio Di Rupo, in een vroeger leven Waals minister-president en momenteel Big Boss van de Waalse socialisten, riep de Vlamingen meermaals op om vooral geduld te oefenen op het vlak van de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië. Immers, in pakweg 10 jaar zou het Wallonië, dankzij het goed uitgekiende Marshallplan, wel lukken om Vlaanderen economisch bij te benen. Wij zouden zien wat we zouden zien: Wallonië zou Vlaanderen misschien wel inhalen.

Recent werden de wensdromen van Di Rupo in elk geval door de harde realiteit ingehaald. In een recent persbericht, verschenen in De Tijd (10.01.2008), kan men lezen dat de Waalse inhaalbeweging van 2007 volledig weg is en dat de Vlaamse economie ook de komende jaren weer sneller zal stijgen dan de Waalse.

En zelfs in die jaren, waar er sprake kon zijn van een voorzichtige Waalse inhaalbeweging, aldus een recente KBC-studie, bleef de achterstand met Vlaanderen zeer groot.

Die achterstand gaat dus weer toenemen. Ook het Planbureau voorziet, aldus hetzelfde persbericht, een constante groei van de economie in Vlaanderen van ongeveer 2,4% in de periode van 2006-2012, terwijl die in Wallonië en Brussel zou groeien met ongeveer 2%.

Dit heeft natuurlijk gevolgen voor de arbeidsmarkt. Zo zou de Vlaamse arbeidsmarkt elk jaar met 28.000 nieuwe arbeidsplaatsen kunnen groeien, terwijl de toename in Wallonië beperkt zou blijven tot 9.000. Daarmee zou de werkgelegenheidsgraad in Vlaanderen stijgen tot ongeveer de doelstelling van de Lissabonstrategie, namelijk tot 69,3%. Wallonië blijft in dit scenario steken op 59% en Brussel zelfs op een schamele 57,6%.

Hoelang moeten we nu nog wachten, mijnheer Di Rupo? En toch maar hetzelfde economisch beleid in Vlaanderen en Franstalig België blijven volgen, rode kameraden?

dinsdag 15 januari 2008

Fiscale autonomie, maar een héél magere

Van bepaalde, vooral belgicistische en behoudende, en zelfs van gematigd Vlaamse zijden wordt ons wel eens voorgehouden dat Vlaanderen niet al te veel moet klagen. De Vlaamse economie doet het goed en fiscaal zou Vlaanderen reeds zoveel instrumenten in handen hebben dat de Vlaamse rekeningen een mooi batig saldo vertonen. Een en ander mag toch wel eens in perspectief worden gezet, meen ik.

Zo bedragen de totale middelen van de Vlaamse begroting in het begrotingsjaar 2007 21, 6 miljard euro. Maar: de eigen belastingen hierin zijn maar goed voor 4,3 miljard euro of bijna 20% van de inkomsten. Het leeuwenaandeel van de middelen – 78% namelijk – zijn federale overdrachten.

De “Financieel-Economische Commentaren”, de economische uitgave van de Studiedienst van het Vlaams Belang, vermeldt in haar decemberuitgave 2007 dat “de fiscale Vlaamse autonomie met amper 20% aan eigen belastingen bijna de helft onder het OESO-gemiddelde van 38% ligt”

Niet alleen ten opzichte van de OESO is de fiscale autonomie van de deelstaten in dit land bijzonder mager. Ook als we die autonomie vergelijken met de andere Europese landen, die een federale structuur hebben, moet het schaamrood ons op de wangen komen. “In België bedraagt het aandeel van de inkomsten van de deelstaten slechts 9% van de totale inkomsten van de gezamenlijke overheden. In Duitsland en Spanje zijn de deelstaten goed voor bijna 24% van de volledige overheidsinkomsten; In Zwitserland, die het confederale model nog het best benadert, speelt het subsidiariteitsbeginsel een grote rol: de kantons zijn er goed voor ongeveer 43% van de totale inkomsten tegen een federaal aandeel van 47%”.

Tenslotte wijst de studie er terecht op dat het Belgische mechanisme geen stimulansen voorziet voor de verantwoordelijke regio’s, dat het budgettair wanbeheer niet kan worden gesanctioneerd en dat de geldstromen er niet geplafonneerd zijn. België: een federaal model voor de rest van de wereld. Wij denken van niet!

maandag 14 januari 2008

Op naar de communautaire onderhandelingen

Di Rupo vond het blijkbaar tijd voor een ‘goed’ gesprek met de Vlamingen, want dit weekend verscheen een interview met hem in De Standaard (12.01.2008). Merk vooral op hoe constructief de Big Boss van de Waalse socialisten zich opstelt tegenover gerechtvaardigde maar tegelijkertijd – wij herhalen het graag nog eens – absoluut minimalistische Vlaamse eisen, die nog niet eens het begin zijn van de uitvoering van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement.

Hij begint vrij voorspelbaar: “Verwacht van ons niet dat wij meewerken aan de Lange Mars naar Vlaamse autonomie. Wij zijn bereid te praten op een redelijke manier, maar dat moet gebeuren met een zeker respect voor de ander”. Wat Di Rupo onder respect voor de ander (vooral voor de oorspronkelijke Vlaamse bewoners van de Vlaamse Rand rond Brussel) en onder de redelijke manier van praten verstaat, krijgen we enkele alinea’s verder al te lezen. Op de vraag van de Vlaamse krant naar de voorstellen van de PS, steekt Di Rupo als volgt van wal: “ Laat ik dat eens doen. Waarom gaan we niet voor eens en altijd na wat Brussel nu precies moet zijn? Laten we een talentelling houden, een volksraadpleging: we vragen de mensen in Brussel en de buurgemeenten waar ze bij willen horen. Dat is toch democratisch?”

Voor de volledigheid en om de consequenties van zijn woorden voor iedereen duidelijk te maken: Di Rupo spreekt hier als PS-voorzitter, een partij die niet in de oppositie zit, maar wel degelijk deel uitmaakt van de federale meerderheid. Niet alleen zet Di Rupo – behorende tot de federale meerderheid – hiermee de communautaire vrede op het spel, hij stelt opnieuw zijn veto tegen elke mogelijke, zelfs minimalistische, Vlaamse eis door deze waanzinnige Franstalige eisen. Zijn strategie lijkt trouwens heel aardig op die van de vorige BHV-crisis. U zal zich herinneren dat de zogenaamde Vlaamse onderhandelaars op een bepaald moment naar buiten zijn gekomen en vastgesteld hebben dat er met de Franstaligen geen akkoord over de splitsing van BHV mogelijk was. De consequentie daarvan? Men liet BHV onopgelost en ging gewoon, alsof er niets was gebeurd, terug over tot de orde van de dag. Hoopt Di Rupo met zijn onzinnige voorstellen, die tot hier toe alleen door het FDF werden verdedigd, de zogenaamde Vlaamse meerderheidpartijen een tweede keer voor het blok te zetten?

Dit worden best interessante communautaire onderhandelingen. Benieuwd hoe de Vlaamse partijen zich in deze onderhandelingen zullen gedragen!

vrijdag 11 januari 2008

als de rook om je hoofd is verdwenen

Nu de mist rondom de nota Verhofstadt stilaan optrekt, kan men in de Vlaamse media onderbouwde commentaren lezen. Lezers kruipen bijvoorbeeld in hun pen en keuren bijvoorbeeld de federale kieskring in zeer scherpe bewoordingen af:
“Waarom moeten we BHV splitsen, Om eindelijk komaf te maken met het feit dat Franstalige partijen tot diep in Vlaams-Brabant stemmen kunnen ronselen, wat allerminst bijdraagt tot hun (wil tot) integratie in Vlaanderen. Nu wil Verhofstadt dat uitbreiden tot heel Vlaanderen via een federale kieskring. Zo kan Maingain binnenkort met levensgrote affiches in Knokke, Gent en Antwerpen kiezers lokken. Onbegrijpelijk dat dat zelfs maar overwogen wordt.”

Een andere lezer: “Waarom hebben wij zo geijverd voor de splitsing van BHV? Als één Vlaamse partij dit laat gebeuren, is die Vlaanderen onwaardig. Vreemdelingen moeten zich aanpassen, maar Franstaligen ook!”. Of verder: “De nota van Verhofstadt met zijn persoonlijke voorstellen voor een staatshervorming zijn een blamage voor de meerderheid van de Vlaamse kiezers (…) Alle voorstellen van Verhofstadt zijn een weerspiegeling van zijn beleid van de voorbije acht jaar, waarin hij het nooit echt voor Vlaanderen heeft opgenomen”.

Ook grondwetspecialist prof. Em. Robert Senelle loopt niet warm: “Als Vlaanderen bijvoorbeeld voor de vennootschapsbelasting onder voogdij wordt gezet van de federale overheid, komen er vroeg of laat toch conflicten van. Je bent ofwel 100% bevoegd, ofwel niet”. Peter De Roover, politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging (een van de belangrijkste lobby’s in het Vlaams-nationale kamp), is scherper, als hij schrijft dat “in de nota Verhofstadt de federatie weer het uitgangspunt wordt. Een grondige staatshervorming is nodig. Maar beter geen dan wat hier op tafel ligt. Laat het Vlaams kartel dan de eer aan zichzelf houden en voor de oppositie kiezen. Voor een fatsoenlijke politicus is de keuze tussen eervol woord houden en tot elke prijs deelnemen aan de macht gemakkelijk”. Met andere woorden: de nota Verhofstadt draaien de verkiezingsbeloften van het Vlaams kartel gewoon om.

Tenslotte vat Jan Van de Casteele, hoofdredacteur van Doorbraak, in een samengebalde bijdrage de punten van kritiek op. Dit gaat van kritiek op het compleet afsluiten van de weg naar een verregaand confederalisme of van Vlaamse staatshervorming, tot het onbespreekbaar maken van het meest essentiële dossier, dat van de inefficiënte en blijkbaar onbeperkte geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië. De federale overheid schuift de Vlaamse overheid opzij met interventies inzake het Vlaams standpunt over het minderhedenverdrag, schoolinspectie, bibliotheken enzovoort in de Vlaamse faciliteitengemeenten. Verhofstadt vraagt dat gewesten en gemeenschappen bijdragen in de betaling van interesten en aflossen van de openbare schuld van de federale overheid. Vlaams geld dus voor de Belgische put, “of…wie goed boert, of zuinig was, springe bij”, aldus Van de Casteele. En tenslotte: Er komt geen onverwijlde en rechtlijnige splitsing van BHV en als er een komt, moet Vlaanderen nieuwe faciliteiten toestaan. “Brussels” stemrecht voor Franstaligen in de faciliteitengemeenten.
Mocht u nog twijfelen, beste lezer: dit is een slechte nota!

donderdag 10 januari 2008

Hoe dan ook op weg naar Vlaamse (en Waalse) onafhankelijkheid

Naar aanleiding van het onafhankelijkheidsdebat dat in Vlaanderen gedurende maanden met een grote intensiteit werd gevoerd – de meningmakers en de media meestal als voorstanders van het behoud van de zogenaamde eenheid, de Vlaamse burgers als cijfers in allerlei opiniepeilingen meestal als voorstanders van een veel ruimere autonomie – zette het Vlaams Belang onlangs een onafhankelijkheidscampagne op de sporen.

In elke Vlaamse brievenbus kwam een brochure te zitten, waarin haarfijn de argumenten pro Vlaamse onafhankelijkheid uit de doeken werd gedaan. Daarnaast publiceerde Vlaams Volksvertegenwoordiger Karim Van Overmeire een boek, waarin aan de hand van 3 praktische voorbeelden concreet werd gemaakt hoe Vlaanderen onafhankelijk zou kunnen worden (*).

Het Vlaams Belang verspreidt ondertussen ook Vlaamse identiteitskaarten, die er heel écht uitzien. Zij veruiterlijken als het ware het concrete, reële en realistische van onze Vlaamse onafhankelijkheid. Een geslaagde operatie blijkbaar, want FDF-hoofdman Maingain wil dat de Kamer onderzoekt of met deze Vlaamse identiteitskaarten de wet op de privacy niet werd geschonden…

Als klap op de vuurpijl kondigt Filip Dewinter, Vlaams Belangfractieleider in het Vlaams Parlement, aan dat hij in Wallonië spreekbeurten wil geven over Vlaamse en Waalse onafhankelijkheid. Ook in Wallonië moeten voorstanders van een ‘fluwelen boedelscheiding’ te vinden zijn. “Misschien niet bij de politiek, maar wel bij de bevolking. Nu heeft de politieke klasse er zich verbonden met België. Zonder België als reddingsmiddel, zonder Vlaanderen als melkkoe kan de bevolking van Wallonië het juk van de PS afschudden. Ook Wallonië is het best gediend met onafhankelijkheid”, aldus Filip Dewinter in De Standaard (05.01.2008).

In het verleden beschuldigde ‘men’ het Vlaams Belang wel eens aan “verrottingsstrategie” te doen, door aan de kant te blijven staan. Deze beschuldiging blijven volhouden, nu Filip Dewinter de hand naar de Franstaligen uitsteekt en een ernstig scheidingsgesprek voorstelt, zou van politieke vooringenomenheid getuigen. Wie durft de discussie in Franstalig België aan?


(*) Van Overmeire, K., “Vlaamse onafhankelijkheid – hoe moet dat dan. 30 vragen en 30 antwoorden, 3 praktische voorbeelden en 1 ontwerp van Grondwet”, 2007, Uitgeverij Egmont, Brussel, 159 pagina’s, ISBN 978 – 90 – 78898 – 06 – 1.

woensdag 9 januari 2008

In Vlaams-Brabant gaat het gebeuren.

Voor enkele dagen liet senator Roland Duchâtelet, hoofdman van de Vivantstam binnen Open VLD, iets op, wat op een proefballonnetje leek. Hij ontplooide een plan om Brussel uit te bouwen tot een echt stadsgewest, waarbij de grens van Brussel zou komen te liggen in Diest en in Nijvel. Brussel zou met andere woorden Vlaams- en Waals-Brabant opslorpen. Brussel zou te weinig ‘Lebensraum’ hebben, aldus deze politicus in Het Laatste Nieuws.

Voor ons, het Vlaams Belang, was dit plan te gek voor woorden. Inderdaad, geachte heer Duchâtelet, door deze uitbreiding worden faciliteiten gewoon overbodig. Maar de Nederlandstaligen worden er gewoon even overbodig. Heeft de Vlaamse Beweging zich gedurende decennia ingespannen om tenminste het Vlaamse karakter en de Nederlandse taal in Vlaams-Brabant te beschermen, dan maakt senator Duchâtelet dat in een pennentrek gewoon overbodig. Om even op zijn élan voort te gaan: ik meen zelfs dat men alle verdere staatshervormingen overbodig zou kunnen, mocht je de gemeenschappen en gewesten als entiteiten kunnen schrappen…Schrap Vlaanderen, en je hebt geen Vlaamse problemen meer.

Nu hadden de liberalen al heel snel door dat dit plan op heel weinig sympathie zou kunnen rekenen. Misschien daarom dat een van de mindere goden aan het blauwe firmament dit voorstel mocht lanceren. En misschien ook daarom dat het plan onmiddellijk door de liberalen werd afgeschoten. De pers had het over “geen standpunt van Open VLD”, en "te haastig" en te weinig onderbouwd.

Laten we ons echter vooral niet te veel illusies maken. Het is duidelijk dat de toegevingen, die Verhofstadt (toch nog steeds, naast premier III de opperbaas bij diezelfde Open VLD) meent te moeten doen aan de Franstaligen, gaan in zijn nota steevast in de richting van een uitbreiding van het Brussels stadsgewest. Zo zouden bijvoorbeeld de inwoners van de 6 faciliteitengemeenten de mogelijkheid krijgen om te stemmen op de lijsten van Brussel-hoofdstad. De druk op de Vlamingen in deze gemeenten wordt verder opgedreven doordat de Franstaligen nu ook nog eens verdere scolaire en parascolaire activiteiten kunnen ontwikkelen en financieren. En volgens Gazet van Antwerpen wordt het Brusselse stadsgewest zelfs gewoonweg uitgebreid.

Met andere woorden: er bestaat geen toeval in de politiek en het is maar al te duidelijk dat zijn plannen om Brussel uit te breiden en zo de corridor naar Wallonië te realiseren Vlaanderen en vooral Vlaams-Brabant een doodsteek kunnen toebrengen. Van de Vlaamse Beweging mag een krachtig antwoord worden verwacht.

dinsdag 8 januari 2008

Meer kopzorgen voor Verhofstadt

U herinnert zich ongetwijfeld het beeld nog: Verhofstadt ging er prat op elk begrotingsjaar met een positief resultaat af te sluiten. Alvast met de begroting voor 2008 moet hij voor de eerste maal ernstig rekening houden met een tekort. “De begroting van 2008 zal in evenwicht moeten zijn en dat is niet vanzelfsprekend met een tekort dat vandaag geraamd wordt tussen 0,4 en 0,7%” (De Morgen, 07.01.2008).

De reden voor het tekort? In Het Laatste Nieuws (07.01.2008) laat de premier van de oranje-paarse noodregering alvast in zijn kaarten kijken: “Er was een overschot geprogrammeerd van 0,3% en het is een tekort van 0,3% geworden. Het gaat alles samen om een kleine 2 miljard euro. De helft daarvan komt doordat de eenmalige maatregelen niet meer zijn doorgevoerd”. Wat onmiddellijk een bevestiging lijkt van de stelling van economen, professoren (en ook het Vlaams Belang) dat de Belgische begroting geen structureel overschot vertoonde, maar alleen sluitend kon worden gemaakt door trucjes, eenmalige maatregelen zeg maar.

De studiedienst van het Vlaams Belang publiceert al jaren haar “Financieel-Economische Commentaren” en in het nummer dat zopas verschenen is (*) worden nog meer donderwolken aan de Belgische horizon voorspeld: “Terwijl de economische groei in 2007 nog een robuuste 2,6% bedraagt, lijkt de kaap van 2% in 2008 te hoog gegrepen. De NBB schat de groei op 1,9%, terwijl de KBC zijn raming verlaagt tot 1,7%. De kredietcrisis blijkt toch veel omvangrijker dan oorspronkelijk gedacht”.

Al bij al gaan de meeste media ervan uit dat deze berichten voor bijkomende stress zullen zorgen in de asymmetrische en dus sowieso al wankele noodregering. Komt het uur van de waarheid dichterbij?


U kan zich inschrijven op deze Financieel-Economische Commentaren via volgend e-postadres: fec@vlaamsbelang.org of op het adres: Vlaams Belang Studiedienst, Madouplein 8 bus 9 te 1210 Brussel.

maandag 7 januari 2008

Het perspectief op een staatshervorming is al genoeg...

Nu de noodregering is gevormd, het (zeer korte) regeringsprogramma gestemd en goedgekeurd is en de politieke activiteiten zullen hernemen, polsten verschillende kranten politici en oud-politici naar hun voornemen, onder andere naar de plannen inzake de staatshervorming. Interessante interviews, vooral om vast te stellen hoe snel én fundamenteel de CD&V de bocht heeft genomen.

Neem nu Jean-Luc Dehaene, ooit topman van de CVP en onlangs nog als informateur van stal gehaald. In Het Laatste Nieuws (05.01.2008) maakt hij onmiddellijk duidelijk dat de CD&V het spel helemaal niet hard wenst te spelen: “Laten we duidelijk zijn. De opsomming die Frieda Brepoels geeft – kinderbijslag, gezondheidszorg, vennootschapsbelastingen – zal niet in dat akkoord zitten”. Niets dus van de 5 resoluties van het Vlaams Parlement, het zogenaamde minimum minomorum. En verder, nog duidelijker: “Men hoeft zich geen illusies te maken dat men nu veel zal decentraliseren in de sociale zekerheid”.

Een andere coryfee, parlementslid en Kamervoorzitter, Herman Van Rompuy, meent zelfs dat CD&V het spel tot hier toe zelfs te communautair heeft gespeeld, en dat het goed is dat deze fase definitief achter de rug is: “Ik voel me thuis in zoverre dat in onze partij het besef is teruggekeerd dat we geen one-issuepartij mogen worden. We zijn niet alleen verkozen op basis van het communautaire (..) Dat besef is gelukkig in december teruggekeerd” (De Standaard, 05.01.2008).

Maar moest er dan geen staatshervorming zijn, vooraleer het kartel in een regering ging stappen? U weet dat deze verkiezingsbelofte in de loop van vorig jaar al eens werd teruggedraaid: men zou genoegen nemen met ijzersterke garanties. Zelfs dat is nu niet meer nodig: “Er moet voor ons een perspectief zijn op staatshervorming, maar het is in mijn ogen best mogelijk dat die gesprekken nog niet helemaal afgerond zullen zijn”. Voel j’em?

Kersverse minister van Klimaat, Paul Magnette (PS) zet voor de Vlamingen graag nog eens de puntjes op de “i”. Zo laat hij De Morgen (05.01.2008) noteren: “Wij willen niet dat de interpersoonlijke solidariteit ter discussie wordt gesteld. Van een regionalisering van de fiscaliteit of de sociale zekerheid kan dus geen sprake zijn. En we zien ook geen heil in een splitsing van de arbeidsmarkt, want dan gaat het hele Belgische overlegmodel wankelen”.

Op de vraag van de journalist wat er dan wel overblijft als onderwerp van discussie, kan Magnette ook niets meer verzinnen; Of neen, toch wel, hij sluit het interview af met nog eens wild naar het Vlaams Belang te trappen: “Weet je, op heel veel vlakken zijn jullie opener, dynamischer en zelfs groener dan wij. Maar jullie hebben het Vlaams Belang”. Of lees: bijna hadden we jullie zelfs als gesprekspartner erkend, maar ja, jullie hebben het Vlaams Belang. Jammer.

Interessante interviews, waarbij elke Vlaming voor zichzelf de conclusie kan maken dat het noch met de noodregering noch met de échte regering iets wordt op het vlak van de staatshervorming. Niét met deze partijen. Ze geven het allemaal zelf toe. Nu reeds.

vrijdag 4 januari 2008

Wil de échte islamofoob nu opstaan?

De federale politie gaat burgers rechtstreeks rekruteren in de strijd tegen het terrorisme, zo melden verschillende media gisteren. De politiediensten lijken vooral, naast computerspecialisten, nood te hebben aan islamspecialisten en mensen die de Arabische taal goed machtig zijn, aldus een bericht in De Morgen (03.01.2008): “”De antiterreurcellen zijn op zoek naar een heel specifiek profiel: mensen die Arabisch spreken of de islam door en door kennen (…)”.

Waarmee de politieke en de veiligheidsdiensten in ons land – en misschien in gans Europa – onmiddellijk ook toegeven dat de voornaamste terreurdreiging eigenlijk uitgaat van islamitisch-fundamentalistische groepen. Daarmee geven de verschillende diensten aan dat ze de islamitische dreiging in België ernstig nemen, en onrechtstreeks geeft de overheid hiermee onze Filip Dewinter post factum gelijk toen die aan The Jewish Week verklaarde: “Ik zou het woord xenofobie niet gebruiken. Als het absoluut om een fobie moet gaan, laat het dan een islamofobie zijn. De islamisering van Europa is beangstigend”.

Ironisch is wel dat Filip Dewinter met zijn uitspraak toen over de angst voor de islam een nieuwe aanval op de partijfinanciering door het regime inzette, terwijl dezelfde angst voor de radicale islam nu dus deel van het veiligheidsbeleid van hetzelfde regime wordt. Kan u nog volgen? Het Vlaams Belang wordt dus vervolgd voor uitspraken die nu - mét nuances, natuurlijk - ook door de overheid zelf worden gedaan.

donderdag 3 januari 2008

Nòg een Belgisch record!

Nog nooit vestigden zich zovele migranten in België als in 2006, dit ondanks alle geruststellende berichten van allerlei overheden en ondanks een officieel ingestelde migratiestop. In 2006 kwamen niet minder dan 95.929 buitenlanders in ons land toe, in 2005 waren er dat nog 92.400, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (02.01.2008) dat verder opmerkt dat 2/3de van nieuwkomers EU-burgers zijn.

Dat niet alle nieuwkomers een verrijking zijn, houden wij van het Vlaams Belang al langer dan vandaag vol. Tegen alle banbliksems van de gevestigde partijen, kerken, vakbonden en media in. Maar waar men in België het echte debat over de multicultuur nog steeds weigert te voeren – u weet wel, een klacht wegens zogenaamd racisme hangt als een zwaard van Damocles over onze hoofden – is men in het buitenland al een stuk verder – al dan niet in de richting van oplossingen. Daar durven ze de problemen in de eerste plaats benoemen, zonder multiculturele of ideologisch gekleurde franjes. En is het aanduiden van de problematiek al niet een eerste stap in de richting van oplossingen?

Neem nu Job Cohen, burgemeester van Amsterdam, die het Nederlands Dagblad (02.01.2008) laat noteren dat “een deel van de jeugd probleemgedrag vertoont variërend van overlast tot het plegen van criminaliteit”. De kloof tussen arm en rijk, aldus de burgemeester, die er vaak ook een tussen etnische groepen is, baart hem zorgen. “Hoewel wij veel hebben geïnvesteerd om de segregatie op te heffen of in elk geval te verzachten, valt uit onderzoek op te maken dat de situatie het afgelopen jaar niet wezenlijk verbeterd is”.

Hij is niet alleen. Neem het icoon van de linkse intelligentsia in Nederland, de sociaal-democraat Paul Scheffer, die in zijn jongste boek, “Het land van aankomst” (*) op pagina 33 de volgende snoeiharde kritiek op het beleid neerpent: “Wat blijft is de grote groep die mislukt in het huidige onderwijs en die tamelijk kansloos is op de arbeidsmarkt. Wat gaat met hen in onze steden gebeuren? (…) De overlast die zij zullen veroorzaken, kan niet worden vereffend met de succesverhalen die er ook zijn en die verteld moeten worden”. En verder: “Het meest zorgelijk stemt de aanzienlijke criminaliteit. Hierover wordt nog altijd met grote angstvalligheid gesproken, zeker waar het gaat om de culturele oorzaken ervan. Dat sociale klasse een rol speelt, wil men nog wel aanvaarden, maar feit blijft dat bepaalde etnische gemeenschappen, waaronder de Marokkaanse en de Antilliaanse, hoog scoren in de misdaadstatistiek. En dan hoort men woordvoerders uit die gemeenschappen verontschuldigend zeggen: ‘Marokkanen hebben problemen met misdaad, juist omdat zij uitgesloten zijn’. Zo worden daders tot slachtoffer”.

In België heeft men niet eens etniegerelateerde statistieken, en weigert men de problemen zelfs maar te benoemen. Niets laat vermoeden dat het met deze regeringsploeg anders zal zijn.

(*) Scheffer, P., “Het land van aankomst”, De Bezige Bij, Amsterdam, 2007, 477 pag.
ISBN 978 – 90 – 234 – 7070 – 0

woensdag 2 januari 2008

Onze uitkeringen zijn inderdaad véél te laag.

Eén van de redenen waarom de sociale zekerheid toenemend onder druk komt te staan, en waarom mensen zich gaandeweg meer vragen beginnen te stellen, is niet het feit op zich van een goed uitgebouwde en ruim toegeruste sociale zekerheid en het feit dat onze burgers hiervoor diep, ja, zéér diep in de geldbeugel moeten tasten. Neen, de mensen zijn bereid om forse sociale zekerheidsbijdragen te betalen, als daar van staatswege iets tegenover staat tenminste. Het is op het niveau van de uitkeringen van de Belgische staat dat het schoentje knelt: steeds meer mensen vinden de uitkeringen totaal onvoldoende.

Neem nu de pensioenen bijvoorbeeld: Een OESO-analyse had in het verleden al duidelijk aangetoond dat de Belgische pensioenen tot de allerlaagste van de ganse Europese Unie behoren…ondanks onze forse bijdragen. In De Standaard (15.12.2007) kan men daarenboven lezen dat uit een officiële publicatie van de FOD Sociale Zekerheid blijkt dat het gemiddelde Vlaamse pensioen (alle stelsels samen) nog 83 euro per maand lager ligt dan het gemiddelde Brusselse en 53 euro lager dan het Waalse pensioen.

Dit is toch niet meer ernstig! Niet enkel ligt de werkgelegenheidsgraad hier veel hoger (dragen de mensen dus ook meer af voor de sociale zekerheid), de Vlamingen werken ook langer dan de Franstaligen (en dragen dus langer af), maar en plus krijgen onze gepensioneerden ook nog eens minder belastingen. Dat gecombineerd met de forse sociale zekerheidsbijdragen en de forse belastingdruk…

Men zou de situatie eigenlijk kunnen vergelijken met die van de Scandinavische landen: nergens ter wereld, met uitzondering van de Scandinavische landen dan, betalen de mensen meer belastingen. Maar in tegenstelling tot juist deze Scandinavische landen krijgen de Belgische burgers zo weinig van de staat terug, dat het hier soms wel een tweede of derdewereldland lijkt.

De hamvraag is natuurlijk, waarom we dan zoveel sociale zekerheidsbijdragen moeten betalen? Dat heeft natuurlijk alles te maken met de zeer ingewikkelde en inefficiënte federale staatsstructuur en met de verschillende sociale noden in Vlaanderen en Wallonië. Maar dat is een verhaal voor een andere keer.