Een tijd geleden veroorzaakten enkele PS-Volksvertegenwoordigers onrust – dat gebeurt wel vaker, zoals u weet – door te verklaren dat de overheid best wat meer middelen kon vrijmaken voor de ondersteuning van de wettelijke pensioenen. Hoe de overheid dan wel aan meer middelen moest geraken? Dat was even snel opgelost: verminder gewoon de fiscale aftrekmogelijkheden van de tweede en derde pensioenpijler, was het PS-antwoord. Met andere woorden: kom als overheid gewoon terug op gemaakte afspraken en maak het bedrijven, zelfstandigen en ondernemers gewoon moeilijker om naast het – ten opzichte van de buurlanden ongewoon laag – wettelijk pensioen nog een bijkomend pensioen op te bouwen.
Ik wou van minister Daerden wel eens weten wat de overheid meent te kunnen doen om het vertrouwen van de kmo’s in de tweede en derde pensioenpijler te verhogen. Want Belgische (en dus vooral Vlaamse) KMO’s investeren te weinig in deze bijkomende pensioenpijlers zodat werknemers bij KMO’s op dat vlak in de toekomst met een pensioenongelijkheid worden bedreigd.
De minister startte zijn betoog met zijn twijfels over mijn stelling, dat de pensioenen in België een stuk lager zouden dan in het buitenland. Neeneen, inzake welvaart behoort België tot de beste leerlingen van de klas, was het antwoord van de als steeds zeer olijke minister. Tot ik hem voor de voeten wierp dat deze welvaart alleen op private manier door de gepensioneerden werd opgebouwd, met andere woorden: onze gepensioneerden hebben gedurende hun actieve leven gespaard en bijzonder zuinig geleefd.
Maar de minister gaf wél toe – waarmee hij dus breekt met een hardnekkige PS-traditie – dat er iets moest gedaan worden om de KMO’s meer in de richting te krijgen van de tweede en derde pensioenpijler. Alleen – u voelt het al aankomen – zal het niet in een regering van lopende (of aflopende) zaken zijn. Daartoe moet er een minister met volheid van bevoegdheid komen, aldus minister Daerden. De 900.000 werknemers bij de KMO’s zullen dus geduld moeten oefenen….
donderdag 30 juni 2011
woensdag 29 juni 2011
Kan het nog gekker?
Sommigen noemen de burgemeester van Molenbeek een fijnbesnaard intellectueel, een man die zijn wereld kent en een specialist op het vlak van staatshervorming. Dat zal allemaal wel. Maar als dezelfde Moureaux in reactie op het vertrek van een reclamebureau uit zijn gemeente stelt dat er weinig of geen problemen zijn in Molenbeek en zeker al geen samenlevingsproblemen, dan heeft de PS en dan heeft Molenbeek een groot probleem.
Het betrokken bedrijf stelde in haar Open Brief: “Wij zijn 10 medewerkers van… en alle 10 zijn wij het afgelopen jaar het slachtoffer geweest van wat u afdoet als ‘incidenten’. Jongeren die je met geweld van je tas beroven, jongeren die de ruit van je wagen inslaan, jongeren die je verbaal zo in het nauw drijven dat je verstijfd raakt van angst, jongeren die zelfs niet schuwen om een pistool boven te halen bij een van onze mannelijke collega’s (…) De afgelopen 10 jaar zijn er 152 gerapporteerde feiten met medewerkers of het gebouw (…) Is dat een groot samenlevingsprobleem? Als u het aan den lijve zou ondervinden zou u vast niet meer praten over ‘kleine buurten waar de zaken wat delicater liggen’. Want geloof ons: ‘kleine’ criminaliteit bestaat niet…”
Het vertrek van het bedrijf, maar vooral de reactie van de burgemeester hierop zijn symptomatisch voor een bepaalde ideologisch anachronisme bij de PS: als de klassenstrijd maar gewonnen wordt, dan zijn er toch ook geen multiculturele problemen, zeker? Maar helemaal gek wordt het, als je in de krant leest dat de burgemeester van hetzelfde Molenbeek zijn agenten zou opgedragen hebben om gedurende de ramadan van bij zonsopkomst tot zonsondergang zich te onthouden van maaltijden, “om rellen te vermijden”. Ook om rellen te vermijden zouden politieagenten zich tijdens dezelfde ramadan niet meer in de buurt vertonen.
Integratie? Geen sprake van. Aanpassing aan de normen, gebruiken en zeden? Jazeker, maar dan wel van het thuisland. Multicultuur wordt in Molenbeek vervangen door de islamitische monocultuur, zoveel is duidelijk.
Het betrokken bedrijf stelde in haar Open Brief: “Wij zijn 10 medewerkers van… en alle 10 zijn wij het afgelopen jaar het slachtoffer geweest van wat u afdoet als ‘incidenten’. Jongeren die je met geweld van je tas beroven, jongeren die de ruit van je wagen inslaan, jongeren die je verbaal zo in het nauw drijven dat je verstijfd raakt van angst, jongeren die zelfs niet schuwen om een pistool boven te halen bij een van onze mannelijke collega’s (…) De afgelopen 10 jaar zijn er 152 gerapporteerde feiten met medewerkers of het gebouw (…) Is dat een groot samenlevingsprobleem? Als u het aan den lijve zou ondervinden zou u vast niet meer praten over ‘kleine buurten waar de zaken wat delicater liggen’. Want geloof ons: ‘kleine’ criminaliteit bestaat niet…”
Het vertrek van het bedrijf, maar vooral de reactie van de burgemeester hierop zijn symptomatisch voor een bepaalde ideologisch anachronisme bij de PS: als de klassenstrijd maar gewonnen wordt, dan zijn er toch ook geen multiculturele problemen, zeker? Maar helemaal gek wordt het, als je in de krant leest dat de burgemeester van hetzelfde Molenbeek zijn agenten zou opgedragen hebben om gedurende de ramadan van bij zonsopkomst tot zonsondergang zich te onthouden van maaltijden, “om rellen te vermijden”. Ook om rellen te vermijden zouden politieagenten zich tijdens dezelfde ramadan niet meer in de buurt vertonen.
Integratie? Geen sprake van. Aanpassing aan de normen, gebruiken en zeden? Jazeker, maar dan wel van het thuisland. Multicultuur wordt in Molenbeek vervangen door de islamitische monocultuur, zoveel is duidelijk.
dinsdag 28 juni 2011
Na Kreisky, Palme en Brandt kwam er niet veel meer…
Bestaat er nog wel een échte socialistische partij in dit land? Een vraag die door verschillende Vlaamse politieke commentatoren werd gesteld (Grammens, Van Cauwelaert), maar niet alleen in België en in Vlaanderen lijken sociaal-democraten weg te deemsteren. Overal in Europa heeft links het moeilijk, en dit ondanks voor hen gunstige omstandigheden: de financiële en economische crisis.
Auteur en politicoloog Franz Walter heeft in zijn boek “Vorwärts oder abwärts? Zur Transformation der Sozialdemokratie” een analyse gemaakt van de neergang van de SPD in Duitsland, de eerste én grootste sociaal-democratische partij in Europa. Maar van 1975 tot nu halveerde het aantal leden van de SPD en bij de parlementsverkiezingen viel de partij terug op een percentage onder de 25% - toch nog 25%! SP.A zit onder de 15%. In Baden-Württemberg werd SPD door de groene partij gepasseerd. Is de SPD gepasseerd? Hoe is het zover gekomen?
Walter dateer t de ommekeer rond 1973: op het moment dus dat de economie begon te sputteren, de werkloosheid opnieuw steeg en een fenomeen als structurele werkloosheid de kop opstak. Tezelfdertijd ontstond een diepe kloof in het kiescliënteel van de SPD: vroeger homogeen proletarisch, nu een tweespalt tussen “mensen die niet mee konden” en “zij die het aan het maken waren”. Die laatste gingen naar universiteiten, kochten zich middenklassewagens en mooie huizen en door inspanning, vlijt en discipline maakten ze zich een weg naar boven. Een deel van hen zou gaandeweg groen, CDU of zelfs FDP stemmen.
Diegenen die de vooruitgang niet konden volgen, vielen tussen de mazen van het net. Een belangrijk deel van hen zou naar uiterst links opschuiven of – nog belangrijker – naar de rechterzijde.
Een tweede fout, volgens de auteur, is het afscheid van de SPD van het Keynesianisme, waardoor de sociaaldemocraten hun bepaalde economisch-politieke competentie prijsgaven en het neoliberalisme achterna liepen. Schröder kan zowat doorgaan als het prototype voor deze strekking. In de plaats van de kapitaalmarkten aan harde en strenge regels te onderwerpen, waren de heren Engholm, Lafontaine en Schröder bereid het monetarisme vrije baan te geven.
Tenslotte hebben de nieuwe sociaaldemocratische leiders ziel noch klassenbewustzijn noch programma. Het apparaat is niet democratisch en de partijstijl is achterhaald. Beslissingen worden heel ver van de basis verwijderd genomen. Functionarissen en mandatarissen zijn “opgebrand, zonder gedrevenheid en gedemoraliseerd”, aldus wetenschapper Franz Walter.
Doet dit alles u aan Vlaamse toestanden denken? Inderdaad, de SP.A zit op dezelfde “sporen naar nergens”.
Franz Walter, “Vorwärts oder abwärts? Zur Transformation der Sozialdemokratie”, Edition Suhrkamp, Frankfurt/M, 2010, 140 pagina’s, 12 euro.
Auteur en politicoloog Franz Walter heeft in zijn boek “Vorwärts oder abwärts? Zur Transformation der Sozialdemokratie” een analyse gemaakt van de neergang van de SPD in Duitsland, de eerste én grootste sociaal-democratische partij in Europa. Maar van 1975 tot nu halveerde het aantal leden van de SPD en bij de parlementsverkiezingen viel de partij terug op een percentage onder de 25% - toch nog 25%! SP.A zit onder de 15%. In Baden-Württemberg werd SPD door de groene partij gepasseerd. Is de SPD gepasseerd? Hoe is het zover gekomen?
Walter dateer t de ommekeer rond 1973: op het moment dus dat de economie begon te sputteren, de werkloosheid opnieuw steeg en een fenomeen als structurele werkloosheid de kop opstak. Tezelfdertijd ontstond een diepe kloof in het kiescliënteel van de SPD: vroeger homogeen proletarisch, nu een tweespalt tussen “mensen die niet mee konden” en “zij die het aan het maken waren”. Die laatste gingen naar universiteiten, kochten zich middenklassewagens en mooie huizen en door inspanning, vlijt en discipline maakten ze zich een weg naar boven. Een deel van hen zou gaandeweg groen, CDU of zelfs FDP stemmen.
Diegenen die de vooruitgang niet konden volgen, vielen tussen de mazen van het net. Een belangrijk deel van hen zou naar uiterst links opschuiven of – nog belangrijker – naar de rechterzijde.
Een tweede fout, volgens de auteur, is het afscheid van de SPD van het Keynesianisme, waardoor de sociaaldemocraten hun bepaalde economisch-politieke competentie prijsgaven en het neoliberalisme achterna liepen. Schröder kan zowat doorgaan als het prototype voor deze strekking. In de plaats van de kapitaalmarkten aan harde en strenge regels te onderwerpen, waren de heren Engholm, Lafontaine en Schröder bereid het monetarisme vrije baan te geven.
Tenslotte hebben de nieuwe sociaaldemocratische leiders ziel noch klassenbewustzijn noch programma. Het apparaat is niet democratisch en de partijstijl is achterhaald. Beslissingen worden heel ver van de basis verwijderd genomen. Functionarissen en mandatarissen zijn “opgebrand, zonder gedrevenheid en gedemoraliseerd”, aldus wetenschapper Franz Walter.
Doet dit alles u aan Vlaamse toestanden denken? Inderdaad, de SP.A zit op dezelfde “sporen naar nergens”.
Franz Walter, “Vorwärts oder abwärts? Zur Transformation der Sozialdemokratie”, Edition Suhrkamp, Frankfurt/M, 2010, 140 pagina’s, 12 euro.
maandag 27 juni 2011
Nederlandse regering zwaait multiculturele samenleving uit
Uit berichten in de Nederlandse (en ondertussen ook in de Vlaamse) pers blijkt dat de Nederlandse regering meer en meer afstand lijkt te nemen van de multiculturele samenleving. Minister van Binnenlandse Zaken Piet Hein Donner heeft een brief geschreven aan de Tweede Kamer om de koerswijziging duidelijk te maken. "Een koerswijziging in die zin dat we zeggen dat het niet primair een verantwoordelijkheid van de overheid is om ervoor te zorgen dat ze inburgeren", schrijft Donner. "Nee, het is een verantwoordelijkheid van mensen zelf om hier ook in te burgeren."
Om te vermijden dat mensen naast elkaar gaan leven, moeten migranten zich wel inburgeren. De subsidies voor de inburgering van bepaalde groepen migranten worden stopgezet en gedwongen huwelijken worden strafbaar. Bovendien komt er bij onze noorderburen een verbod op gezichtsbedekkende kledij zoals de boerka.
Donner streeft naar "een Nederland dat weliswaar verandert door de komst van mensen uit het buitenland, maar nog wel herkenbaar is als het Nederland uit het verleden en het Nederland dat wij willen doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen".
De multiculturele lobby zal ongetwijfeld geschokt reageren. Het ganse multiculturele lobbywerk komt sowieso op de helling te staan. Het beleid laten meebepalen door een identitaire partijen kan wel degelijk voor een omslag zorgen, Denemarken, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk en Italië. Wanneer volgt België, waar een Vlaamse demografische meerderheid allang vragende partij is voor een ommekeer?
Om te vermijden dat mensen naast elkaar gaan leven, moeten migranten zich wel inburgeren. De subsidies voor de inburgering van bepaalde groepen migranten worden stopgezet en gedwongen huwelijken worden strafbaar. Bovendien komt er bij onze noorderburen een verbod op gezichtsbedekkende kledij zoals de boerka.
Donner streeft naar "een Nederland dat weliswaar verandert door de komst van mensen uit het buitenland, maar nog wel herkenbaar is als het Nederland uit het verleden en het Nederland dat wij willen doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen".
De multiculturele lobby zal ongetwijfeld geschokt reageren. Het ganse multiculturele lobbywerk komt sowieso op de helling te staan. Het beleid laten meebepalen door een identitaire partijen kan wel degelijk voor een omslag zorgen, Denemarken, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk en Italië. Wanneer volgt België, waar een Vlaamse demografische meerderheid allang vragende partij is voor een ommekeer?
vrijdag 24 juni 2011
Belgisch energiebeleid hinkt fel achterop
Terwijl de federale minister van Energie, Paul Magnette, in het buitenland pleit om tegen 2050 voor de volle 100% op hernieuwbare energie te draaien, blijkt de Belgische werkelijkheid ten opzichte van het buitenland hopeloos achter te hinken. Zo rijden er op de Belgische wegen slechts een 80-tal elektrische voertuigen rond, terwijl de Nederlandse doelstelling voor Amsterdam alleen al tegen 2015 zo’n 10.000 elektrische voertuigen wil hebben rijden.
Omdat alle cijfergegevens in het buitenland in dezelfde richting wijzen – moet ik het Duits voorbeeld aanhalen – wou ik van de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Etienne Schouppe (CD&V) wel eens weten of de federale overheid de wens van FEBIAC, om meer wagens aan te schaffen die op hernieuwbare energie rijden, ter harte neemt. Het antwoord was eerder teleurstellend. Vooreerst kon de staat geen gegevens verschaffen betreffende die voertuigen die op basis van leasing worden gebruikt.
Het totale federale wagenpark, aldus de heer Staatssecretaris, bevat momenteel zo’n 2.705 gemotoriseerde voertuigen, 2050 zijn personenwagens, de rest bestelwagens, vrachtwagens en een 65-tal bussen. Er zijn momenteel geen voertuigen op aardgas, lpg of pure elektriciteit. Er zijn wel hybride voertuigen in eigen bezit. De Belgische overheid die het goede voorbeeld geeft? Vergeet het maar.
Omdat alle cijfergegevens in het buitenland in dezelfde richting wijzen – moet ik het Duits voorbeeld aanhalen – wou ik van de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Etienne Schouppe (CD&V) wel eens weten of de federale overheid de wens van FEBIAC, om meer wagens aan te schaffen die op hernieuwbare energie rijden, ter harte neemt. Het antwoord was eerder teleurstellend. Vooreerst kon de staat geen gegevens verschaffen betreffende die voertuigen die op basis van leasing worden gebruikt.
Het totale federale wagenpark, aldus de heer Staatssecretaris, bevat momenteel zo’n 2.705 gemotoriseerde voertuigen, 2050 zijn personenwagens, de rest bestelwagens, vrachtwagens en een 65-tal bussen. Er zijn momenteel geen voertuigen op aardgas, lpg of pure elektriciteit. Er zijn wel hybride voertuigen in eigen bezit. De Belgische overheid die het goede voorbeeld geeft? Vergeet het maar.
donderdag 23 juni 2011
Als zelfs het groene hout…
Jarenlang was het Vlaams Belang – Vlaams Blok toendertijd – de enige politieke partij die durfde zeggen wat iedereen stilletjes wist en dacht: de multiculturele verrijking komt eigenlijk neer op een multiculturele hel. Overlast, criminaliteit, ontworteling en vervreemding: het mocht alleen niet in het openbaar worden gezegd en wie de euvele moed had om hierover toch iets te zeggen, werd in het beste geval met pek en veren overgoten en werd door de goegemeente aan de schandpaal genageld – zoals mevrouw Van San moest meemaken.
Er waren de adepten van het multicultureel geloof, voor wie geen idee te gek was als het de geloofspunten maar onderstreepte – het deed er helemaal niet toe hoever het ook van de werkelijkheid verwijderd was. Van die adepten zijn er al enkelen tot inkeer gekomen. Anderen hebben tot hun scha en schande moeten ondervinden wat voor zegeningen de nieuwe, multiculturele maatschappij voor autochtonen in petto heeft. De uitvinders van de (door links ijverig uitgehangen) slogan “zonder haatstraat”, die in het Brusselse Molenbeek (de gemeente van islamosocialist Moureaux) waren gevestigd, zijn moeten vluchten.
Ze zijn moeten vluchten. Niet onder druk van Vlaams Belang-geweld of –druk. Niet omdat overijverige plakkers van het VB hun gevel zouden hebben beklad. Multicultureel vandalisme tiert in Molenbeek namelijk welig, intimidatie ook en diefstal. Een ander bedrijf, dat het bedrijfsgebouw volledig heeft omspannen met prikkeldraad, vermeldt: “Wie hier met een schoudertas met laptop, gsm of handtas over straat loopt, blijkt een doelwit. Het loopt al een tijdje de spuigaten uit.
De burgemeester? Hij “erkent het probleem”. Maar hij kijkt in de richting van de politie. Er zijn te weinig politieagenten. Wat door de andere overheden gedeeltelijk erkend, gedeeltelijk in twijfel wordt getrokken. Systeem-paraplu, net wat u zegt.
Wat de commentator in De Standaard (15.06.2011) doet schrijven: “Wat inwoners en bedrijven wel mogen verwachten, is dat van elementaire veiligheid een prioriteit wordt gemaakt. Nu heeft het er alle schijn van dat de overheid capituleert en de andere kant opkijkt”. Of zou er soms een electoraal kantje aan zitten, mijnheer Moureaux?
Er waren de adepten van het multicultureel geloof, voor wie geen idee te gek was als het de geloofspunten maar onderstreepte – het deed er helemaal niet toe hoever het ook van de werkelijkheid verwijderd was. Van die adepten zijn er al enkelen tot inkeer gekomen. Anderen hebben tot hun scha en schande moeten ondervinden wat voor zegeningen de nieuwe, multiculturele maatschappij voor autochtonen in petto heeft. De uitvinders van de (door links ijverig uitgehangen) slogan “zonder haatstraat”, die in het Brusselse Molenbeek (de gemeente van islamosocialist Moureaux) waren gevestigd, zijn moeten vluchten.
Ze zijn moeten vluchten. Niet onder druk van Vlaams Belang-geweld of –druk. Niet omdat overijverige plakkers van het VB hun gevel zouden hebben beklad. Multicultureel vandalisme tiert in Molenbeek namelijk welig, intimidatie ook en diefstal. Een ander bedrijf, dat het bedrijfsgebouw volledig heeft omspannen met prikkeldraad, vermeldt: “Wie hier met een schoudertas met laptop, gsm of handtas over straat loopt, blijkt een doelwit. Het loopt al een tijdje de spuigaten uit.
De burgemeester? Hij “erkent het probleem”. Maar hij kijkt in de richting van de politie. Er zijn te weinig politieagenten. Wat door de andere overheden gedeeltelijk erkend, gedeeltelijk in twijfel wordt getrokken. Systeem-paraplu, net wat u zegt.
Wat de commentator in De Standaard (15.06.2011) doet schrijven: “Wat inwoners en bedrijven wel mogen verwachten, is dat van elementaire veiligheid een prioriteit wordt gemaakt. Nu heeft het er alle schijn van dat de overheid capituleert en de andere kant opkijkt”. Of zou er soms een electoraal kantje aan zitten, mijnheer Moureaux?
woensdag 22 juni 2011
De kennis van onze taal neemt 'gestaag' toe
U kent het verhaaltje dat sommige naïeve dromers van “België-Belgique-Belgien” ons proberen op de mouw te spelden: waarom uit elkaar gaan, als men merkt dat Franstaligen moeite doen om onze taal te leren? Waarom uit elkaar gaan als men merkt dat de reden om uit elkaar te gaan, gaandeweg aan waarde verliest omdat steeds meer Franstaligen onze taal effectief ook spreken?
Helaas voor die Belgen klopt ook dit verhaal aan geen kanten. En nu wil ik niet betwijfelen aan de goede wil van sommige individuele Franstaligen om onze taal te leren en te spreken. Ik merk bijvoorbeeld in De Kamer dat bepaalde Franstalige Volksvertegenwoordigers moeite doen om mij aan te spreken in mijn eigen taal.
Helaas dus, want dit Belgisch verhaal klopt dus aan geen kanten. Zelfs een officieel tweetalige Brusselse gemeente als Schaarbeek verkracht onze taal dat het niet mooi meer is. Lees bijvoorbeeld volgend pareltje van vroeg-Nederlandse literatuur, gevloeid uit de bevlogen pen van een Schaarbeekse schepen: “Hij heeft bijna 10 jaar heeft begonnen met een volledige restauratie van zijn installaties. Deze heeft de gekoelde monumenten, de schoongemaakte lanen en de verrijkte vegetatie gezien”. Dit stukje betreft de restauratie van het kerkhof, mocht u de rode draad hebben gemist.
Of op de volgende uitnodiging voor de Week van de Zelfstandige staat volgende gebalde Nederlandse zin: “jonge zelfstandigecandidaten van naaien-snijden sector”. Kandidaten kunnen zich – met succes allicht – wenden tot het Schaarbeeks schepencollege.
Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan, natuurlijk. En Schaarbeek kan model staan voor andere Brusselse gemeenten.
Helaas voor die Belgen klopt ook dit verhaal aan geen kanten. En nu wil ik niet betwijfelen aan de goede wil van sommige individuele Franstaligen om onze taal te leren en te spreken. Ik merk bijvoorbeeld in De Kamer dat bepaalde Franstalige Volksvertegenwoordigers moeite doen om mij aan te spreken in mijn eigen taal.
Helaas dus, want dit Belgisch verhaal klopt dus aan geen kanten. Zelfs een officieel tweetalige Brusselse gemeente als Schaarbeek verkracht onze taal dat het niet mooi meer is. Lees bijvoorbeeld volgend pareltje van vroeg-Nederlandse literatuur, gevloeid uit de bevlogen pen van een Schaarbeekse schepen: “Hij heeft bijna 10 jaar heeft begonnen met een volledige restauratie van zijn installaties. Deze heeft de gekoelde monumenten, de schoongemaakte lanen en de verrijkte vegetatie gezien”. Dit stukje betreft de restauratie van het kerkhof, mocht u de rode draad hebben gemist.
Of op de volgende uitnodiging voor de Week van de Zelfstandige staat volgende gebalde Nederlandse zin: “jonge zelfstandigecandidaten van naaien-snijden sector”. Kandidaten kunnen zich – met succes allicht – wenden tot het Schaarbeeks schepencollege.
Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan, natuurlijk. En Schaarbeek kan model staan voor andere Brusselse gemeenten.
dinsdag 21 juni 2011
Forse stijging klachten inzake levering e-producten
Op mijn schriftelijke vraag antwoordde de minister van Ondernemen en Vereenvoudigen, Vincent Van Quickenborne (Open VLD) dat het percentage ondernemingen van 10 werknemers en meer die online bestellingen hebben ontvangen, van 16% in 2005 gestegen is naar 26% in 2010. Voor de 27 lidstaten van de Europese Unie bedraagt het gemiddelde in 2010 14%. Met Denemarken (25%) en Zweden (24%) behoort België tot de koplopers.
Ook opmerkelijk is de stijging van het aantal klachten betreffende de levering van e-producten of de niet-levering van een via internet bestelde dienstverlening. In 2007 waren er 111 klachten, in 2010 niet minder dan 574 klachten, een vervijfvoudiging. De klachten blijken ook steeds vaker gericht tegen dienstverleners die in het buitenland gevestigd zijn. Zo gaf minister van Ondernemen en Vereenvoudigen aan dat het aandeel van de klachten tegen dienstverleners in België gevestigd, van 51% in 2007 daalde naar 29% in 2010.
Ook opmerkelijk is de stijging van het aantal klachten betreffende de levering van e-producten of de niet-levering van een via internet bestelde dienstverlening. In 2007 waren er 111 klachten, in 2010 niet minder dan 574 klachten, een vervijfvoudiging. De klachten blijken ook steeds vaker gericht tegen dienstverleners die in het buitenland gevestigd zijn. Zo gaf minister van Ondernemen en Vereenvoudigen aan dat het aandeel van de klachten tegen dienstverleners in België gevestigd, van 51% in 2007 daalde naar 29% in 2010.
maandag 20 juni 2011
Ook taboe inzake ‘Fort Europa’ is aan het vallen…
Eerst het taboe over de multiculturele samenleving en vooral het mislukken ervan, en nu stilaan ook het taboe inzake het begrip ‘Fort Europa’: stilaan zijn alle axioma’s van een bepaalde linkerzijde aan het sneuvelen. Want Europa was het land van de onbegrensde mogelijkheden, Europa was altijd al een continent van migraties geweest en – vooral – het zou fout zijn mocht Europa zich opsluiten in zijn eigen, egoïstische gelijk, en zijn eigen sociale zekerheid en andere verworvenheden weigeren aan de rest van de wereld. U kent het soort argumenten dat het goed deed in de jaren 80-90 van de vorige eeuw.
Een en ander is aan het veranderen. Is het door de nasleep van de economische en financiële crisis? Is het door het doorprikken van de zoveelste illusie in de Arabische wereld? Feit is in elk geval dat enkele scherpe pennen in Nederland door hebben dat het in de zogenaamde Arabische lente niet in de eerste plaats gaat om democratie ‘op zijn Europees’. Zo schrijft Sylvain Ephimenco in Trouw (11.06.2011): “Wat aanvankelijk werd gezien als een legitieme behoefte aan meer democratie bij onderdrukte volkeren, is nu in een ander perspectief komen te staan. Instabiliteit, economische achteruitgang, opkomst van extremisme en burgeroorlogen hebben het oorspronkelijke beeld bijgesteld. Jemen is nu het nieuwe munitiedepot dat op ontploffen staat. Gisteren in Trouw stelde Rob de Wijk vast dat vooral uitzichtloosheid van de jeugd (43 procent van de bevolking onder de 14 jaar), werkloosheid en armoede het recept zijn voor een ramp.
Maar de oorsprong van die ramp moet in bijna al zijn facetten aan de demografie van het land worden gelieerd. In 1950 telde Jemen ruim 4 miljoen inwoners. Nu zijn er meer dan 24 miljoen.
Volgens een recente studie van de Verenigde Naties die nieuwe prognoses publiceerden, zou bij ongewijzigde groei de bevolking van Jemen de 100 miljoen naderen aan het einde van deze eeuw. Volgens filosoof Herman Philipse, vorige week in NRC Handelsblad, zal dit nooit gebeuren omdat het land amper voedsel produceert en nu al door een groot watertekort wordt geteisterd: 'Hongersnood en burgeroorlogen om voedsel zijn dus onvermijdelijk, tenzij de bevolking grotendeels naar elders emigreert.'
De emigratiekaart kan alleen worden gespeeld als er genoeg ontvangende landen bereid zijn om een ware volksverhuizing te ondergaan. Het lijkt uitgesloten dat Europa zijn poorten wijd open zal zetten voor miljoenen migranten uit het arme Afrikaanse continent. Want het gaat niet alleen om landen als Jemen maar ook om heel Afrika. Volgens de VN zal de Afrikaanse bevolking van de huidige 1 miljard in minder dan 90 jaar naar 3,6 miljard uitgroeien”.
De commentator besluit met de boodschap dat ongebreidelde immigratie niets oplost, maar slechts grotere problemen veroorzaakt: het wegvallen van de cohesie in Europese steden, ernstige etnische spanningen en wellicht hier ook burgeroorlogen. “Een suïcidaal alternatief”.
Een en ander is aan het veranderen. Is het door de nasleep van de economische en financiële crisis? Is het door het doorprikken van de zoveelste illusie in de Arabische wereld? Feit is in elk geval dat enkele scherpe pennen in Nederland door hebben dat het in de zogenaamde Arabische lente niet in de eerste plaats gaat om democratie ‘op zijn Europees’. Zo schrijft Sylvain Ephimenco in Trouw (11.06.2011): “Wat aanvankelijk werd gezien als een legitieme behoefte aan meer democratie bij onderdrukte volkeren, is nu in een ander perspectief komen te staan. Instabiliteit, economische achteruitgang, opkomst van extremisme en burgeroorlogen hebben het oorspronkelijke beeld bijgesteld. Jemen is nu het nieuwe munitiedepot dat op ontploffen staat. Gisteren in Trouw stelde Rob de Wijk vast dat vooral uitzichtloosheid van de jeugd (43 procent van de bevolking onder de 14 jaar), werkloosheid en armoede het recept zijn voor een ramp.
Maar de oorsprong van die ramp moet in bijna al zijn facetten aan de demografie van het land worden gelieerd. In 1950 telde Jemen ruim 4 miljoen inwoners. Nu zijn er meer dan 24 miljoen.
Volgens een recente studie van de Verenigde Naties die nieuwe prognoses publiceerden, zou bij ongewijzigde groei de bevolking van Jemen de 100 miljoen naderen aan het einde van deze eeuw. Volgens filosoof Herman Philipse, vorige week in NRC Handelsblad, zal dit nooit gebeuren omdat het land amper voedsel produceert en nu al door een groot watertekort wordt geteisterd: 'Hongersnood en burgeroorlogen om voedsel zijn dus onvermijdelijk, tenzij de bevolking grotendeels naar elders emigreert.'
De emigratiekaart kan alleen worden gespeeld als er genoeg ontvangende landen bereid zijn om een ware volksverhuizing te ondergaan. Het lijkt uitgesloten dat Europa zijn poorten wijd open zal zetten voor miljoenen migranten uit het arme Afrikaanse continent. Want het gaat niet alleen om landen als Jemen maar ook om heel Afrika. Volgens de VN zal de Afrikaanse bevolking van de huidige 1 miljard in minder dan 90 jaar naar 3,6 miljard uitgroeien”.
De commentator besluit met de boodschap dat ongebreidelde immigratie niets oplost, maar slechts grotere problemen veroorzaakt: het wegvallen van de cohesie in Europese steden, ernstige etnische spanningen en wellicht hier ook burgeroorlogen. “Een suïcidaal alternatief”.
vrijdag 17 juni 2011
Vlaanderen goed voor 75% van de octrooiaanvragen in België
Op mijn schriftelijke vraag naar de evolutie van het aantal octrooiaanvragen in België gaf minister van Economie en Ondervragen, Vincent Van Quickenborne (Open VLD) heel wat cijfergegevens vrij. Zo blijkt dat het aantal aanvragen tussen 2005 en 2009 met ongeveer 31% is gestegen, van 622 in 2005 naar 819 in 2009. In 2010 is er een terugval, wat zeker te maken zal hebben met de gevolgen van de financieel-economische crisis. Het aantal verleende octrooien kon de gelijke tred niet volgen.
Opmerkelijk zijn de cijfers van de octrooiaanvragen opgesplitst per regio. Als men het aantal door ondernemingen ingediende octrooiaanvragen analyseert, merkte ik op, dan nemen de Vlaamse ondernemingen daar steevast een aandeel van 72 (in 2005) tot 76% (in 2009) voor hun rekening. Slechts 17% van de octrooiaanvragen in 2009 zijn afkomstig van bedrijven in het Waalse Gewest.
De cijfergegevens voor 2010 waren nog niet volledig beschikbaar, maar wijzen op een versterking van het aantal aanvragen uit het Vlaams Gewest.
Opmerkelijk zijn de cijfers van de octrooiaanvragen opgesplitst per regio. Als men het aantal door ondernemingen ingediende octrooiaanvragen analyseert, merkte ik op, dan nemen de Vlaamse ondernemingen daar steevast een aandeel van 72 (in 2005) tot 76% (in 2009) voor hun rekening. Slechts 17% van de octrooiaanvragen in 2009 zijn afkomstig van bedrijven in het Waalse Gewest.
De cijfergegevens voor 2010 waren nog niet volledig beschikbaar, maar wijzen op een versterking van het aantal aanvragen uit het Vlaams Gewest.
donderdag 16 juni 2011
Diesel- en benzineprijzen in België...en in de rest van Europa
In onder andere De Morgen (08.06.2011) werden tabellen afgedrukt met de benzine- en dieselprijzen afgedrukt, zoals ze op dit eigenste moment in België en andere Europese landen worden gehanteerd. Toch altijd handig voor die mensen, vrienden, collega’s, familieleden, die nu al op vakantie zouden vertrekken.
Een voorbeeld: de benzineprijzen.
Nederland : 1,73 euro per liter
België: 1,68
Denemarken: 1,67, Frankrijk 1,61, Duitsland 1,55, Italië 1,54, Zwitserland 1,47, Tsjechië 1,44, Hongarije 1,44, Oostenrijk 1,38, Spanje 1,35, Kroatië 1,33
Een ander voorbeeld: de dieselprijzen.
Zwitserland: 1,56 euro per liter
Denemarken: 1,46 euro per liter
België: 1,44
Alle andere landen zijn goedkoper. Het prijsverschil zit hem natuurlijk in de taxaties die in de verschillende lidstaten worden geheven, en die voor België – opnieuw, het is een eentonig verhaal – tot de hoogste van de wereld behoren. Dit ter attentie van diegenen die er aan denken om de inkomsten middels belastingverhogingen te maximaliseren.
Een voorbeeld: de benzineprijzen.
Nederland : 1,73 euro per liter
België: 1,68
Denemarken: 1,67, Frankrijk 1,61, Duitsland 1,55, Italië 1,54, Zwitserland 1,47, Tsjechië 1,44, Hongarije 1,44, Oostenrijk 1,38, Spanje 1,35, Kroatië 1,33
Een ander voorbeeld: de dieselprijzen.
Zwitserland: 1,56 euro per liter
Denemarken: 1,46 euro per liter
België: 1,44
Alle andere landen zijn goedkoper. Het prijsverschil zit hem natuurlijk in de taxaties die in de verschillende lidstaten worden geheven, en die voor België – opnieuw, het is een eentonig verhaal – tot de hoogste van de wereld behoren. Dit ter attentie van diegenen die er aan denken om de inkomsten middels belastingverhogingen te maximaliseren.
woensdag 15 juni 2011
Gaat er ook bij het Humanistisch Verbond een lichtje branden?
Zijn niet alleen bij Siegfried Brache (N-VA) maar ook bij het Humanistisch Verbond, bij de Humanistisch-Vrijzinnige Vereniging, de schellen van de ogen gevallen? Misschien maak ik mij te veel illusies bij deze politiek-correcte (tegen-)kerk. Maar in elk geval blijkt dat zelfs daar het taboe dat op élk debat over multiculturaliteit lag, aan diggelen gaat. Haalt de werkelijkheid ook het HVV in?
Voor mij ligt de uitgave van “Het Vrije Woord” van februari-maar-april 2011, met daarin een lang interview met collega Bracke. Een aantal passages kunnen we u toch onmogelijk onthouden, vind ik. Op de vraag bijvoorbeeld hoe hij tegenover de multiculturele samenleving staat, zegt de heer Bracke: “Wij hebben ons vastgereden in een angst voor het Vlaams Belang. Dat heeft ervoor gezorgd dat samenlevingsproblemen, zodra ze ook maar iets met allochtonen te maken hebben, onbespreekbaar waren (…) Ach, we hebben een gigantische prijs betaald. En de media, ook ikzelf, zijn daar in de fout gegaan. Als er iemand was die een scheve toestand recht wou zetten, hebben wij jarenlang gevraagd: ‘Loopt u het Vlaams Belang niet achterna?’ Waarop de politicus bijna een beroerte kreeg van de schrik. Dat heeft ons verblind, verdwaasd en verdoofd”.
Nu is het alleen nog wachten tot N-VA voldoende moed vindt om de cordon sanitaire te doorbreken, maar dat kan dus nog een tijdje duren, vrees ik….
Voor mij ligt de uitgave van “Het Vrije Woord” van februari-maar-april 2011, met daarin een lang interview met collega Bracke. Een aantal passages kunnen we u toch onmogelijk onthouden, vind ik. Op de vraag bijvoorbeeld hoe hij tegenover de multiculturele samenleving staat, zegt de heer Bracke: “Wij hebben ons vastgereden in een angst voor het Vlaams Belang. Dat heeft ervoor gezorgd dat samenlevingsproblemen, zodra ze ook maar iets met allochtonen te maken hebben, onbespreekbaar waren (…) Ach, we hebben een gigantische prijs betaald. En de media, ook ikzelf, zijn daar in de fout gegaan. Als er iemand was die een scheve toestand recht wou zetten, hebben wij jarenlang gevraagd: ‘Loopt u het Vlaams Belang niet achterna?’ Waarop de politicus bijna een beroerte kreeg van de schrik. Dat heeft ons verblind, verdwaasd en verdoofd”.
Nu is het alleen nog wachten tot N-VA voldoende moed vindt om de cordon sanitaire te doorbreken, maar dat kan dus nog een tijdje duren, vrees ik….
dinsdag 14 juni 2011
Dat vreemde land Japan…
Nadat Japan door aardbevingen en een geweldige tsunami werd getroffen, stond dit Oosterse land gedurende weken in het nieuws. Zeker toen ook de nucleaire kerncentrales in Fukushima getroffen werden en er grote hoeveelheden radioactiviteit vrij kwam, bleven de camera’s draaien. Ondertussen is Japan uit de eerste pagina’s verdwenen, wat niet betekent dat de gigantische problemen er verdwenen zijn.
Zou vernemen we dat de kernreactoren 1, 2 en 3 in Fukushima een zogenaamde melt down hebben gekend, gesmolten zijn. Enkele schaarse Vlaamse kranten brachten het nieuws: “Japan slaagt er niet in de radioactiviteit in de kernreactoren onder controle te krijgen. Daarom heeft zich nu een nieuwe groep helden aangediend. Meer dan 200 gepensioneerde burgers, onder wie veel ingenieurs, willen de plaats van de reddingswerkers innemen”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (06.06.2011).
Dat Japanners een volk zijn dat het groepsgevoel zeer belangrijk vindt, en dat daarenboven vanuit haar religieuze en culturele achtergrond een bepaald eergevoel met zich mee draagt, wisten we al. Maar zowel groepsgevoel als eergevoel blijken nog steeds zeer levendige karakteristieken van de Japanse ziel, zeker als we de commentaar van de vrijwilligers lezen: “Dit heeft niets met moed, maar alles met logica te maken, aldus een oud-ingenieur. Ik ben 72 jaar en heb normaal gesproken nog tussen de 13 en de 15 jaar te leven. Zelfs als ik blootgesteld word aan de straling, duurt het nog tussen 20 en 30 jaar vooraleer de kanker zicht heeft ontwikkeld. Dat is een pak langer dan bij jongere mensen, vermits hun cellen zich veel sneller delen”. Het is onze plicht, lees ik op verschillende andere plaatsen in het artikel.
Ik zie het hier bij ons nog zo gemakkelijk niet gebeuren, om eerlijk te zijn.
Zou vernemen we dat de kernreactoren 1, 2 en 3 in Fukushima een zogenaamde melt down hebben gekend, gesmolten zijn. Enkele schaarse Vlaamse kranten brachten het nieuws: “Japan slaagt er niet in de radioactiviteit in de kernreactoren onder controle te krijgen. Daarom heeft zich nu een nieuwe groep helden aangediend. Meer dan 200 gepensioneerde burgers, onder wie veel ingenieurs, willen de plaats van de reddingswerkers innemen”, aldus een verslag in Het Laatste Nieuws (06.06.2011).
Dat Japanners een volk zijn dat het groepsgevoel zeer belangrijk vindt, en dat daarenboven vanuit haar religieuze en culturele achtergrond een bepaald eergevoel met zich mee draagt, wisten we al. Maar zowel groepsgevoel als eergevoel blijken nog steeds zeer levendige karakteristieken van de Japanse ziel, zeker als we de commentaar van de vrijwilligers lezen: “Dit heeft niets met moed, maar alles met logica te maken, aldus een oud-ingenieur. Ik ben 72 jaar en heb normaal gesproken nog tussen de 13 en de 15 jaar te leven. Zelfs als ik blootgesteld word aan de straling, duurt het nog tussen 20 en 30 jaar vooraleer de kanker zicht heeft ontwikkeld. Dat is een pak langer dan bij jongere mensen, vermits hun cellen zich veel sneller delen”. Het is onze plicht, lees ik op verschillende andere plaatsen in het artikel.
Ik zie het hier bij ons nog zo gemakkelijk niet gebeuren, om eerlijk te zijn.
vrijdag 10 juni 2011
Geraakt Afrika ooit uit de chaos?
Heeft u ook soms die politiek niet-correcte gedachte dat tientallen jaren ontwikkelingssamenwerking in Afrika boter aan de galg zijn geweest? Zeker als je de beelden bekijkt van de onvoorstelbare chaos in dit land, politiek, cultureel, infrastructureel, militair, economisch, en ga zo maar door. De Franse filosoof Alain de Benoist stelde de bekende Afrikanist Bernard Lugan in zijn tijdschrift Krisis (*) dezelfde vraag: hoe komt het dat Afrika er maar niet in slaagt politiek en economisch boven water te komen. Heeft het begrip “natie-staat”, dat zovele Europese staten heeft gemodelleerd en dat met het kolonialisme naar Afrika is gekomen, dan geen enkele zin in het zwarte continent.
Benard Lugan somt de politieke problemen van Afrika als volgt op:
1. Het invoeren en het opleggen van Westerse politieke instellingen heeft een chaos doen ontstaan. De reden is dat gezag in Afrika niet wordt verdeeld, maar ze is er zonder dat er op voorhand is nagedacht over een systeem van tegenmacht, zoals het toekennen van rechten aan minderheidsvolkeren, die dus tot in de eeuwen der eeuwigheid van de macht worden weggehouden.
2. De idee van natie is niet dezelfde in Afrika als in Europa, want in het Europese geval berust de sociale orde op individuen en in het andere, het Afrikaanse geval, berust ze op groepen. Maar het principe van one man, one vote verbiedt elke verwijzing naar etnie, nochtans wel de Afrikaanse werkelijkheid.
3. De staten zijn juridische, maar inhoudelijk lege schelpen, die op geen enkele manier overeenkomen met de “warme vaderlanden”, die de veruiterlijking zijn van de echte menselijke verworteling.
De uitdaging voor Afrika is dubbel: 1. Op de een of de andere manier zal men de volkeren, die de motor zijn van de Afrikaanse geschiedenis, toch weer hun dynamisme moeten geven, zonder dat men moet vervallen in een vorm van Afrikaans “indianisme” – die Amerikaanse strekking die Zuid-Amerika terug wilde plaatsen in de toestand van voor de Spaanse komst. 2. Verder zal er moeten worden gezocht naar een institutioneel middel dat het etnisch samenleven zal toelaten, zonder dat dit automatisch moet leiden tot de overheersing van het ene, kleinere volk door het andere, demografisch grotere volk.
Ook hier lijkt de geschiedenis in de richting te gaan van etnisch zo homogeen mogelijke volksstaten, gewoon omdat de manier om het land te regeren en te laten ontwikkelen de beste kansen heeft in staten waar de bevolking min of meer dezelfde grondwaarden en dergelijke verdedigt.
Volgens Bernard Lugan staat het continent Afrika voor enkele zeer beslissende decennia.
(*) Krisis, nummer 35, mei 2011, thema Le Chaos. 165 pagina’s, 23 euro. Adres: 5 Rue Carrière-Mainguet, F-75011 Parijs (Frankrijk).
Benard Lugan somt de politieke problemen van Afrika als volgt op:
1. Het invoeren en het opleggen van Westerse politieke instellingen heeft een chaos doen ontstaan. De reden is dat gezag in Afrika niet wordt verdeeld, maar ze is er zonder dat er op voorhand is nagedacht over een systeem van tegenmacht, zoals het toekennen van rechten aan minderheidsvolkeren, die dus tot in de eeuwen der eeuwigheid van de macht worden weggehouden.
2. De idee van natie is niet dezelfde in Afrika als in Europa, want in het Europese geval berust de sociale orde op individuen en in het andere, het Afrikaanse geval, berust ze op groepen. Maar het principe van one man, one vote verbiedt elke verwijzing naar etnie, nochtans wel de Afrikaanse werkelijkheid.
3. De staten zijn juridische, maar inhoudelijk lege schelpen, die op geen enkele manier overeenkomen met de “warme vaderlanden”, die de veruiterlijking zijn van de echte menselijke verworteling.
De uitdaging voor Afrika is dubbel: 1. Op de een of de andere manier zal men de volkeren, die de motor zijn van de Afrikaanse geschiedenis, toch weer hun dynamisme moeten geven, zonder dat men moet vervallen in een vorm van Afrikaans “indianisme” – die Amerikaanse strekking die Zuid-Amerika terug wilde plaatsen in de toestand van voor de Spaanse komst. 2. Verder zal er moeten worden gezocht naar een institutioneel middel dat het etnisch samenleven zal toelaten, zonder dat dit automatisch moet leiden tot de overheersing van het ene, kleinere volk door het andere, demografisch grotere volk.
Ook hier lijkt de geschiedenis in de richting te gaan van etnisch zo homogeen mogelijke volksstaten, gewoon omdat de manier om het land te regeren en te laten ontwikkelen de beste kansen heeft in staten waar de bevolking min of meer dezelfde grondwaarden en dergelijke verdedigt.
Volgens Bernard Lugan staat het continent Afrika voor enkele zeer beslissende decennia.
(*) Krisis, nummer 35, mei 2011, thema Le Chaos. 165 pagina’s, 23 euro. Adres: 5 Rue Carrière-Mainguet, F-75011 Parijs (Frankrijk).
donderdag 9 juni 2011
Multicul is mislukt – welke ‘aanwijzingen’ heeft men verder nog nodig?
Waarom moeten er in België rellen ontstaan als twee vreemde voetbalploegen, in concreto Algerije en Marokko, met elkaar sportief in de clinch gaan? En waarom ontstaan diezelfde rellen niet als de voetballende concurrenten bijvoorbeeld Ierland en Mexico zijn? Waarom zijn er dan in België geen rellen te melden?
Het heeft er alle schijn van dat ook het laatste Belgische taboe – dat voetbal dé sport bij uitstek is die alle Belgen verenigt – er ook helemaal ligt. Er zijn niet alleen de rellen in Antwerpen omwille van de voetbalwedstrijd Marokko-Algerije, er waren ook de ernstige rellen in Gent met Gentse en Turkse voetbalsupporters. Waarbij de Gentse supporters voor de Belgische Rode Duivels supporterden, en de Gentse supporters van Turkse afkomst…voor de Turkse ploeg.
Terecht reageerde het Vlaams Belang Gent onmiddellijk met een persmededeling, waarin onder andere het volgende werd gemeld: “Sinds jaar en dag probeert het paarse stadsbestuur van Gent de mythe overeind te houden dat er in Gent geen problemen zijn met de immigratie en dit dankzij een ver doorgedreven en zeer duur multicultureel beleid.
Kosten noch moeite worden gespaard om de indruk te geven dat op dat vlak alles in de Arteveldestad koek en ei is. Deze ballon werd gisteren plots en brutaal doorprikt door de rellen die zich naar aanleiding van de voetbalwedstrijd België Turkije in en rond de Kouter hebben voorgedaan”.
Ook de migranten hebben de multiculdromen brutaal doorprikt: al het geëmmer over discriminatie, al de projecten met straathoekwerkers en andere multicullobbyisten, al het gepamper is voor niets. Want als het erop aan komt, kiest de Turk voor Turkije. De Marokkaan voor Marokko en de Algerijn kiest voor Algerije. Ook in België, misschien vooràl in België.
Het heeft er alle schijn van dat ook het laatste Belgische taboe – dat voetbal dé sport bij uitstek is die alle Belgen verenigt – er ook helemaal ligt. Er zijn niet alleen de rellen in Antwerpen omwille van de voetbalwedstrijd Marokko-Algerije, er waren ook de ernstige rellen in Gent met Gentse en Turkse voetbalsupporters. Waarbij de Gentse supporters voor de Belgische Rode Duivels supporterden, en de Gentse supporters van Turkse afkomst…voor de Turkse ploeg.
Terecht reageerde het Vlaams Belang Gent onmiddellijk met een persmededeling, waarin onder andere het volgende werd gemeld: “Sinds jaar en dag probeert het paarse stadsbestuur van Gent de mythe overeind te houden dat er in Gent geen problemen zijn met de immigratie en dit dankzij een ver doorgedreven en zeer duur multicultureel beleid.
Kosten noch moeite worden gespaard om de indruk te geven dat op dat vlak alles in de Arteveldestad koek en ei is. Deze ballon werd gisteren plots en brutaal doorprikt door de rellen die zich naar aanleiding van de voetbalwedstrijd België Turkije in en rond de Kouter hebben voorgedaan”.
Ook de migranten hebben de multiculdromen brutaal doorprikt: al het geëmmer over discriminatie, al de projecten met straathoekwerkers en andere multicullobbyisten, al het gepamper is voor niets. Want als het erop aan komt, kiest de Turk voor Turkije. De Marokkaan voor Marokko en de Algerijn kiest voor Algerije. Ook in België, misschien vooràl in België.
woensdag 8 juni 2011
Het populisme, door iedereen afgebrand, heeft ook positieve kanten
De fijne heertjes en dames van de nationale pers doen graag schamper over het fenomeen van het “populisme”. Want de dames en heren van de vierde macht weten wel beter natuurlijk en weigeren mee te surfen op de golven van het populisme, ongeacht of het nu gaat om het Vlaams Belang of de N-VA trouwens. Want populisme is slecht, en vooral: populisme neemt veel stemmen af van mensen die misschien anders voor de traditionele partijen zouden stemmen, SP.A op kop.
Er zijn gelukkig ook genuanceerde stemmen, maar die moet je meestal – maar niet altijd – in het buitenland zoeken. Zo las ik onlangs een commentaar in het Nederlandse “Brabants dagblad”, met de vrij provocerende titel: “Populisme heeft nuttige kanten, waar de democratie veel baat bij kan hebben”. Inderdaad, populisme in verband gebracht met een vraag naar meer democratisering! dat zal een bepaalde pers en een bepaald soort opiniemakers in dit land niet graag horen.
In de editie van 21 maart schrijft men er: “(…) Populisme heeft ook positieve kanten. Allerleerst willen de populisten dat de zeggenschap over publieke zaken in handen van de burgers (terug-)komt. In het verlengde daarvan slagen populisten erin mensen of groepen mensen te vertegenwoordigen die zich niet vertegenwoordigd voelen. (Men zet) onderwerpen op de agenda die veel politici links laten liggen, maar die veel burgers wel zorgen baren. Door op die manier groepen afgehaakte burgers weer perspectief te bieden, kan het vertrouwen in de politiek als geheel toenemen. En tenslotte zorgen populisten met hun anti-elitaire opstelling voor het opschudden van de misschien wat ingeslapen politiek. Op die manier kunnen ze zich ontpoppen tot een nuttige tegenmacht. Een democratie is immers gebaat bij voldoende checks and balances (…) Op hun eigen manier leidt het populisme tot meer verantwoording van politici en hun beleid”.
Misschien moeten de fijne heertjes en dametjes van de nationale media eens wat verder leren kijken dan hun neus lang is?
Er zijn gelukkig ook genuanceerde stemmen, maar die moet je meestal – maar niet altijd – in het buitenland zoeken. Zo las ik onlangs een commentaar in het Nederlandse “Brabants dagblad”, met de vrij provocerende titel: “Populisme heeft nuttige kanten, waar de democratie veel baat bij kan hebben”. Inderdaad, populisme in verband gebracht met een vraag naar meer democratisering! dat zal een bepaalde pers en een bepaald soort opiniemakers in dit land niet graag horen.
In de editie van 21 maart schrijft men er: “(…) Populisme heeft ook positieve kanten. Allerleerst willen de populisten dat de zeggenschap over publieke zaken in handen van de burgers (terug-)komt. In het verlengde daarvan slagen populisten erin mensen of groepen mensen te vertegenwoordigen die zich niet vertegenwoordigd voelen. (Men zet) onderwerpen op de agenda die veel politici links laten liggen, maar die veel burgers wel zorgen baren. Door op die manier groepen afgehaakte burgers weer perspectief te bieden, kan het vertrouwen in de politiek als geheel toenemen. En tenslotte zorgen populisten met hun anti-elitaire opstelling voor het opschudden van de misschien wat ingeslapen politiek. Op die manier kunnen ze zich ontpoppen tot een nuttige tegenmacht. Een democratie is immers gebaat bij voldoende checks and balances (…) Op hun eigen manier leidt het populisme tot meer verantwoording van politici en hun beleid”.
Misschien moeten de fijne heertjes en dametjes van de nationale media eens wat verder leren kijken dan hun neus lang is?
dinsdag 7 juni 2011
Kwaliteit van leven in België: middelmatig
België behoort ontegensprekelijk tot de rijkste landen ter wereld, maar het spreekwoord dat zegt dat “geld alleen niet gelukkig maakt”, krijgt ook hier, bij ons, zijn volle betekenis. Want inderdaad, de mens wil nog wat meer dan alleen maar materieel gewin. Zo willen de mensen graag een herkenbare buurt, willen zij gezelligheid in de buurt en onder vrienden
Het spreekt vanzelf dat het al dan niet bestaan van het veiligheidsgevoel en het gevoel van vervreemding in onze grote gemeenten en steden in het meten van de kwaliteit van het leven in een bepaald land een niet onbelangrijke rol spelen. België zit daarom slechts in de middenmoot in een vergelijkende studie over de levenskwaliteit in ruim 30 landen, aldus een verslag in de gratis krant Metro (01.06.2011). 17 landen doen het beter, en heel opmerkelijk: “het gaat om landen van het oude Europa, de Verenigde Staten, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland”.
Wat de negatieve spiraal veroorzaakt volgens deze studie van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling? De lage activiteitsgraad en het onveiligheidsgevoel. Waar al die grote, belangrijke, ernstige, staatdragende partijen jarenlang schamper hebben over gedaan, speelt dus wel degelijk een belangrijke rol.
Het spreekt vanzelf dat het al dan niet bestaan van het veiligheidsgevoel en het gevoel van vervreemding in onze grote gemeenten en steden in het meten van de kwaliteit van het leven in een bepaald land een niet onbelangrijke rol spelen. België zit daarom slechts in de middenmoot in een vergelijkende studie over de levenskwaliteit in ruim 30 landen, aldus een verslag in de gratis krant Metro (01.06.2011). 17 landen doen het beter, en heel opmerkelijk: “het gaat om landen van het oude Europa, de Verenigde Staten, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland”.
Wat de negatieve spiraal veroorzaakt volgens deze studie van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling? De lage activiteitsgraad en het onveiligheidsgevoel. Waar al die grote, belangrijke, ernstige, staatdragende partijen jarenlang schamper hebben over gedaan, speelt dus wel degelijk een belangrijke rol.
maandag 6 juni 2011
Enkele immigratieregels…
1. In de scholen worden er geen programma’s opgezet voor vreemde talen.
2. Alle beslissingen van de overheden en alle verkiezingsbeslissingen worden afgehandeld in de nationale taal.
3. Alle administratieve vragen worden behandeld in onze taal.
4. Vreemdelingen mogen geen last zijn voor de belastingbetalers. Geen sociale zekerheid, geen maaltijdvergoedingen, geen gezondheidszorgen of andere voordelen worden hen dus toegekend. Elke inbreuk leidt automatisch tot verwijdering.
5. Vreemdelingen mogen investeren in het land, maar het minimum moet minstens 40.000 groter zijn dan de dagelijkse minimumbehoefte.
6. Als vreemdelingen onroerend goed willen kopen, zijn de mogelijkheden beperkt. Bepaalde terreinen, in het bijzonder alle onroerende goederen die toegang verlenen tot stromend water, zullen gereserveerd zijn voor de eigen burgers.
7. Vreemdelingen hebben bij ons geen recht om te protesteren. Geen enkele manifestatie, geen enkel gebruik van een vreemde vlag en geen enkele politieke organisatie zijn toegelaten. Beledigende uitspraken over ons land, de regering en de politiek zijn niet toegelaten. Elke overtreding leidt tot automatische verwijdering.
8. Als iemand het land op een illegale manier binnenkomt, wordt hij zonder uitstel opgespoord. Als hij kan worden gearresteerd, wordt hij opgesloten tot hij wordt uitgezet. Al zijn goederen worden in beslag genomen.
Onmenselijk? Te hard? Het zijn de immigratieregels zoals ze momenteel van toepassing zijn in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
2. Alle beslissingen van de overheden en alle verkiezingsbeslissingen worden afgehandeld in de nationale taal.
3. Alle administratieve vragen worden behandeld in onze taal.
4. Vreemdelingen mogen geen last zijn voor de belastingbetalers. Geen sociale zekerheid, geen maaltijdvergoedingen, geen gezondheidszorgen of andere voordelen worden hen dus toegekend. Elke inbreuk leidt automatisch tot verwijdering.
5. Vreemdelingen mogen investeren in het land, maar het minimum moet minstens 40.000 groter zijn dan de dagelijkse minimumbehoefte.
6. Als vreemdelingen onroerend goed willen kopen, zijn de mogelijkheden beperkt. Bepaalde terreinen, in het bijzonder alle onroerende goederen die toegang verlenen tot stromend water, zullen gereserveerd zijn voor de eigen burgers.
7. Vreemdelingen hebben bij ons geen recht om te protesteren. Geen enkele manifestatie, geen enkel gebruik van een vreemde vlag en geen enkele politieke organisatie zijn toegelaten. Beledigende uitspraken over ons land, de regering en de politiek zijn niet toegelaten. Elke overtreding leidt tot automatische verwijdering.
8. Als iemand het land op een illegale manier binnenkomt, wordt hij zonder uitstel opgespoord. Als hij kan worden gearresteerd, wordt hij opgesloten tot hij wordt uitgezet. Al zijn goederen worden in beslag genomen.
Onmenselijk? Te hard? Het zijn de immigratieregels zoals ze momenteel van toepassing zijn in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
vrijdag 3 juni 2011
Banken voor 74 miljard euro vorderingen op PIGS-landen
Terwijl de verschillende overheden miljarden euro’s in de Belgische banken gepompt hebben – en nog zullen moeten pompen, als we het Dexiaverhaal goed hebben gevolgd – wordt soms wel eens vergeten dat dezelfde banken ook nog voor miljarden euro’s vorderingen in het buitenland open hebben staan. Leningen die zij, door het particulier en bedrijfsgeld dat hen werd bezorgd, hebben toegestaan en die moeten worden terugbetaald.
Ook in de zogenaamde PIGS-landen (Portugal, Italië, Griekenland en Spanje) is dat zo. Op mijn schriftelijke vraag naar de evolutie van het aantal vorderingen van Belgische banken op de terugbetaling van leningen aan de PIGS-landen, gaf minister van Financiën, Didier Reynders (MR) cijfergegevens vrij, waaruit blijkt dat er weliswaar een sterke afbouw van de openstaande schuld merkbaar is tussen 2005 en 2010, maar wordt eveneens duidelijk dat er op 30.09.2010 nog zo’n 74 miljard euro open stond.
De totale risico’s van de Belgische financiële sector op Italië bedroeg eind 2005 nog 69 miljard euro om te dalen op een totaal van 29 miljard euro. In Griekenland hebben onze banken nog voor ongeveer 4 miljard euro open staan, in Spanje nog 33 miljard euro en in Portugal nog 8,1 miljard euro. De uitstaande vorderingen in Frankrijk, Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk liggen hoger, maar de terugbetalingscapaciteit in die landen staan dan ook niet onder druk.
Ook in de zogenaamde PIGS-landen (Portugal, Italië, Griekenland en Spanje) is dat zo. Op mijn schriftelijke vraag naar de evolutie van het aantal vorderingen van Belgische banken op de terugbetaling van leningen aan de PIGS-landen, gaf minister van Financiën, Didier Reynders (MR) cijfergegevens vrij, waaruit blijkt dat er weliswaar een sterke afbouw van de openstaande schuld merkbaar is tussen 2005 en 2010, maar wordt eveneens duidelijk dat er op 30.09.2010 nog zo’n 74 miljard euro open stond.
De totale risico’s van de Belgische financiële sector op Italië bedroeg eind 2005 nog 69 miljard euro om te dalen op een totaal van 29 miljard euro. In Griekenland hebben onze banken nog voor ongeveer 4 miljard euro open staan, in Spanje nog 33 miljard euro en in Portugal nog 8,1 miljard euro. De uitstaande vorderingen in Frankrijk, Duitsland, Nederland en het Verenigd Koninkrijk liggen hoger, maar de terugbetalingscapaciteit in die landen staan dan ook niet onder druk.
donderdag 2 juni 2011
Alleen Irak en Bosnië hangen nog losser aan elkaar...
In De Morgen (25.05.2011) verscheen een interessant interview met de hoogleraar aan de Duke University, Donald L. Horowitz. Deze expert in etnische conflicten heeft België ernstig onder de loep genomen, en wat hij verklaart, zal heel wat ‘Belgen’ – voor zover nog voorhanden – minstens doen schrikken. In vele landen, waar afscheidingsbewegingen actief zijn, haalt de separatistische agenda het (nog) niet, omdat er sprake is van een dubbele loyaliteit: “Men voelde zich tegelijk Canadees en Québecois. Dat is een verschil met uw land: behalve in Brussel lijken er in Vlaanderen of Wallonië weinig Belgen te wonen”.
Voor mensen die hopen dat “de cement” van symbolen als het koningshuis, de Rode Duivels of andere België bijeen zouden kunnen houden, is de thesis van Horowitz vrij ontnuchterend: “Dat zijn symbolen. Symbolen alleen redden het niet. Ze werken maar als ze het gevolg zijn van reële, bestaande loyaliteiten”.
Staan we dan voor een onafwendbare en snelle opsplitsing van België? Horowitz stuurt een duidelijke waarschuwing uit, in onze richting: Europa zal niet staan te springen: “Tot een overweldigende Vlaamse meerderheid België uitspuwt, geloof ik trouwens niet in het snelle verdwijnen van België (…) Er zal een vreselijke druk zijn vanuit Europa om België samen te houden”.
Een redenering die mijn inziens ook gerust op zijn merites mag worden bekeken: een democratische meerderheid van Vlamingen die een eigen natiestaat willen, kan ook door Europa niet worden tegengehouden. Want de waarschuwing aan het adres van België mag niet worden onderschat: “Ik ken wereldwijd amper federaties die losser aan elkaar hangen dan de Belgische. Irak wellicht, en natuurlijk Bosnië. Dat zijn de enige landen waarmee ik België zou kunnen vergelijken. Jullie staatsstructuur is zéér zwak en het is niet unfair daarop te wijzen”.
Voor mensen die hopen dat “de cement” van symbolen als het koningshuis, de Rode Duivels of andere België bijeen zouden kunnen houden, is de thesis van Horowitz vrij ontnuchterend: “Dat zijn symbolen. Symbolen alleen redden het niet. Ze werken maar als ze het gevolg zijn van reële, bestaande loyaliteiten”.
Staan we dan voor een onafwendbare en snelle opsplitsing van België? Horowitz stuurt een duidelijke waarschuwing uit, in onze richting: Europa zal niet staan te springen: “Tot een overweldigende Vlaamse meerderheid België uitspuwt, geloof ik trouwens niet in het snelle verdwijnen van België (…) Er zal een vreselijke druk zijn vanuit Europa om België samen te houden”.
Een redenering die mijn inziens ook gerust op zijn merites mag worden bekeken: een democratische meerderheid van Vlamingen die een eigen natiestaat willen, kan ook door Europa niet worden tegengehouden. Want de waarschuwing aan het adres van België mag niet worden onderschat: “Ik ken wereldwijd amper federaties die losser aan elkaar hangen dan de Belgische. Irak wellicht, en natuurlijk Bosnië. Dat zijn de enige landen waarmee ik België zou kunnen vergelijken. Jullie staatsstructuur is zéér zwak en het is niet unfair daarop te wijzen”.
woensdag 1 juni 2011
Vertrouwen Belgische ondernemers zakt weg
Is ‘België’ nog een sterke naam? Het Vlaams Belang vertrouwt al jaren eerder op de merknaam ‘Vlaanderen’, dat is geweten. Voor ons heeft de kunstmatige constructie de vervaldag al lang overschreden en wordt het tijd voor kleinere, meer soepele en efficiënte staatsstructuren, structuren die op een echte, doorleefde identiteit gebaseerd zijn.
Een nieuwsfeit dat niet alle kranten heeft gehaald, maar zeker zijn belang heeft: “Het vertrouwen van de Belgische ondernemers in de economie is voor de tweede maand op rij gedaald”, aldus een verslag in de gratis krant Metro (25.05.2011). Voor het eerst in 10 maanden zakte de conjunctuurbarometer zelfs onder nul (!).
De conjunctuurbarometer die de NBB hanteert, toont een sterke daling vooral bij de ondernemers in de verwerkende nijverheid (een daling van maar liefst 3,9), maar ook in de handel en de dienstensector zijn de vooruitzichten niet schitterend te noemen. Merkwaardig is verder in het verslag van de NBB dat het Duitse ondernemersvertrouwen in mei, na enkele dalingen, gestabiliseerd is. De Belgische daling zou volgens experts duiden op een afremming van het economisch herstel. We zijn er dus nog lang niet.
Een thema dat dus zeker ook zal meespelen in de aanslepende onderhandelingen over een sociaal-economisch relanceplan en een communautaire hervormingsplan (of wat daarvoor moet doorgaan).
Een nieuwsfeit dat niet alle kranten heeft gehaald, maar zeker zijn belang heeft: “Het vertrouwen van de Belgische ondernemers in de economie is voor de tweede maand op rij gedaald”, aldus een verslag in de gratis krant Metro (25.05.2011). Voor het eerst in 10 maanden zakte de conjunctuurbarometer zelfs onder nul (!).
De conjunctuurbarometer die de NBB hanteert, toont een sterke daling vooral bij de ondernemers in de verwerkende nijverheid (een daling van maar liefst 3,9), maar ook in de handel en de dienstensector zijn de vooruitzichten niet schitterend te noemen. Merkwaardig is verder in het verslag van de NBB dat het Duitse ondernemersvertrouwen in mei, na enkele dalingen, gestabiliseerd is. De Belgische daling zou volgens experts duiden op een afremming van het economisch herstel. We zijn er dus nog lang niet.
Een thema dat dus zeker ook zal meespelen in de aanslepende onderhandelingen over een sociaal-economisch relanceplan en een communautaire hervormingsplan (of wat daarvoor moet doorgaan).
Abonneren op:
Posts (Atom)
