POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 30 januari 2009

Laattijdige en niet ingediende belastingaangiftes in Vlaanderen en Wallonië

Minister van Financiën, D. Reynders (MR), bezorgde mij het antwoord op een vraag betreffende de laattijdig en niet-ingediende belastingaangiften in Vlaanderen en Wallonië. Een antwoord waar toch heel wat bedenkingen bij te maken zijn, vind ik.

Met zijn 6 miljoen inwoners zorgt Vlaanderen voor het gros van de belastingsinkomsten, zowel op particulier als op bedrijfsvlak. Dat is geweten en dat wordt ook niet betwist. Vlaanderen is ook – in verhouding tot de Franstalige deel van ons land – veel correcter en veel vlugger in orde met het indienen van de belastingaangifte, althans dat leren we toch uit de cijfers die de minister ons bezorgde.

Aanslagjaar 2007

1. niet-ingediende aangiften: 304.014
• Vlaams Gewest: 113.882 (37,4%)
• Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 72.853
• Waals Gewest: 117.279

2. Laattijdig ingediende aangiften: 333.944
• Vlaams Gewest: 143.732 (of 43%)
• Brussels Hoofdstedelijk Gewest: 45.870
• Waals Gewest: 144.342

Verder vroeg ik aan de minister welke boetes hierop volgden, en vooral: welke boetes er als gevolg van de laattijdigheid of niet aangifte werden geïnd in het Vlaams Gewest, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en het Waals Gewest. De minister antwoordde: “Wat de boeten betreft, merk ik op dat er ter zake geen statistieken met een gewestelijke opsplitsing beschikbaar zijn. Dit is ook vrij logisch, gezien het hier een louter federale materie betreft”.

Misschien, mijnheer de minister, mag ik uit deze cijfergegevens een “logische” voorspelling doen? Ik durf er nogal wat bakken bier op verwedden dat de Vlamingen ook hun boetes sneller en correcter dan de Franstaligen betalen. Of is dit een ‘racistische’ opmerking?

donderdag 29 januari 2009

Vlaanderen achteruit op de economische ladder

Een bericht in De Standaard enkele dagen geleden (21.01.2009) maakt in elk geval duidelijk dat Vlaanderen zich best niet te veel wentelt in zelfgenoegzaamheid. De crisis stopt niet aan onze grenzen. Maar het maakt ook duidelijk dat het Belgische, onwerkbare carcan bedreigend is voor de zuurverdiende Vlaamse welvaart.

Tot enige tijd geleden werd ervan uitgegaan dat Vlaanderen slechts 29 regio’s in Europa economisch moest laten voorgaan. VIA-voorzitter Karel Vinck waarschuwde: “De nieuwste data leren dat we nog een plaatsje achteruit zijn gegaan. Vlaanderen is nu 31ste op 131 regio’s in de EU”.

Is het feit dat we één plaatsje achteruit gaan, dramatisch te noemen? Neen, want de Vlaamse regering kan natuurlijk wijzen op de moeilijke economische omstandigheden, de economische en de financiële crisis. Maar Vlaanderen zit ook nog steeds in het beknellend harnas dat België heet, en dat ons bevoegdheden ontzegt, die noodzakelijk zijn voor een mogelijke economische renaissance, en in elk geval voor de strijd tegen de economische crisis – men moet bijvoorbeeld maar denken aan het arbeidsmarktbeleid, maar men kan het gerust uitbreiden naar de gehele sociale zekerheid.

Opnieuw een argument om er met nog meer kracht tegenaan te gaan.

woensdag 28 januari 2009

Verruimen van onze inzichten?

U kent onderhand de argumenten wel van de multicullobby: het rijke Europa moet zich openstellen van andere, vreemde culturen. Het samenleven met die andere culturen op één grondgebied – op ons grondgebied wel te verstaan – zou verrijkend zijn, het zou onze inzichten verruimen, het zou meehelpen aan de zogenaamde maatschappelijke vooruitgang.

Veel blabla, vooral als we lezen wat in de Swatvallei, ooit het Zwitserland van Pakistan genoemd, aan het gebeuren is. Taliban vernielen er aan de lopende band meisjesscholen, omdat ze ‘onislamitisch’ zouden zijn. 150 instellingen zijn ondertussen al vernield. De Morgen (21.01.2009) meldt dat “de Pakistaanse taliban alle (resterende) meisjesscholen in de regio tot 15 januari geven om te sluiten”.

Maatschappelijke vooruitgang? Het verruimen van onze inzichten? In elk geval dan om vooral te vermijden dat dergelijke zaken bij ons ooit gebeuren! “Minstens één derde van de 1,5 miljoen bewoners van de vallei is vertrokken, op de vlucht voor de terreur die de religieuze leider Fazhlullah en zijn mannen er brachten. En zij die bleven, zijn vooral werkloos, want in het soort emiraat dat Fazhlullah sinds begin 2007 in Swat begon uit te bouwen, is er geen plaats voor kappers, muziekwinkels, scholen of markten.”

In de vallei zijn er nog 1.600 staatsscholen en de overheid in Islamabad liet weten “dat ze die zeker zal beschermen, maar het gros van de ouders hecht daar weinig geloof aan. Zij hebben in de voorbije 2 jaar gezien dat ze op de regering niet echt hoeven te rekenen, ook niet als ze zelf met geweld worden bedreigd”.

Nu moet de radicale islam in ons land en in gans Europa toch wel met zeer zware argumenten afkomen om de “verrijking” voor onze Europese cultuur aan te tonen. Een normaal burger zou zich zelfs kunnen afvragen of een zekere mate van ‘islamofobie’ inderdaad niet een normale beschermingsreflex zou moeten zijn. Een normaal burger natuurlijk, want als het Vlaams Belang zo iets zegt, krijgt onze partij onmiddellijk een racismeklacht aan de broek. Logisch toch?

dinsdag 27 januari 2009

Steek maar gerust een tandje bij!

De budgetten van de landen van de EU-zone gaan diep in het rood, zo luiden de voorspellingen van allerlei Europese instellingen. Gemiddeld met 4% en volgend jaar zelfs met 4,4%. Stijgt de schuld in andere landen, dan stijgt die in België enorm – we zeulden al een enorme schuldenlast mee vanuit het verleden – en wel tot het percentage van 1994: 94% van het bbp. Dit jaar stevenen we af op een begrotingstekort van 10 miljard, volgend jaar zelfs bijna 15 miljard euro. De Europese economie zou dit jaar krimpen met bijna 2%, aldus de Europese Commissie, de economie in dit land met hetzelfde cijfer.

Het slechte economische nieuws treft natuurlijk niet alleen ons land, maar door de kostprijs en de onwerkbare federale structuur ook en vooral ons land. Een woordvoerder van een grootbank windt er dan ook geen doekjes rond: “Het slechte nieuws stapelt zich op. Het is uitgesloten dat wij een sterk herstel zullen krijgen”.

Vlaanderen – en dat is misschien het ergste nieuws – is zijn plaats in de Europese economische kopgroep kwijtgespeeld, en moet dus dringend een tandje bijsteken. Zelfs de Vlaamse begroting dreigt dit jaar te ontsporen. Harde keuzes moeten gemaakt, en met die realiteit in het achterhoofd stelde de Vlaamse regering een actieplan voor, “Vlaanderen in Actie”.

Spijtig genoeg geraakt men niet verder dan wat gemeenplaatsen. Men trapt open deuren in zoals het halveren van de kabinetten en het verminderen van de politieke niveaus. Alsof dit nu opeens wel zou kunnen, wat wij al jaren vragen. Zo is er ook het voorstel om het arrondissementele niveau af te schaffen. Het Verbond van Vlaams Overheidspersoneel beaamt: “De afschaffing ervan zou meteen ook de anomalie van het bestaan van het arrondissement BHV opheffen dat immers bestaat uit een provincie en een deel van een andere provincie”.

Het VVO gaat verder. Als men dan toch moet en wil besparen, als men de administratie wil rationaliseren en de werking verbeteren, dan kan men toch beter alle sociaal-economische hefbomen onmiddellijk in de handen van de Gemeenschappen leggen? Als men dan toch wil besparen en rationaliseren, dan schaft men toch beter gewoon het federale niveau af?

maandag 26 januari 2009

Neveneffect van het gedoogbeleid

Nederland vervulde, in de ogen van progressief België, lange tijd de rol van ‘voortrekker’. Alles moest kunnen, veel was er toegelaten, en als toetje op de kersentaart had men er een gedoogbeleid. Dat nieuwe beleid zou ervoor zorgen dat de wietproductie en –handel onder controle van de overheid kwamen en dat de criminaliteit uit deze ‘sector’ zou worden geweerd.

In Nederland is men ondertussen op een onzachte manier wakker geschrokken. Enkele politiemensen deden in NRC Handelsblad (21.01.2009) over de gevolgen van het Nederlandse gedoogbeleid een boekje open: “De onderwereld is in Nederlands steeds meer met de bovenwereld verweven geraakt en softdrugs zijn de verbindende schakel”. Schattingen spreken van jaarlijks 2,4 miljard euro dat in Nederland aan crimineel vermogen wordt verdiend met wietproductie- en handel.

Volgens de twee agenten, twee politiecommissarrissen die werken op vooruitgeschoven posten in de strijd tegen de georganiseerde misdaad is “het door de opkomst van de wietteelt en export in Nederland nauwelijks nog mogelijk een onderscheid te maken tussen onderwereld en bovenwereld. Hennep is de rode draad in veel vormen van criminaliteit: moord, mensenhandel, cybercrime”.

Volgens de beide armen van de wet is het alleen opsluiten van deze criminelen niet meer genoeg. Men moet ze ook financieel kaalplukken. “We gingen altijd op zoek naar de kilo’s en de kerels. Dat moet anders. We moeten ook hun geld en dure spullen afnemen”.

Criminaliteit, overlast en druggebruik gaan samen. Wij van het Vlaams Belang roepen al heel lang dat hier een harder beleid op zijn plaats is. Want de verwevenheid met criminaliteit “is een onverwacht nevenproduct van ons gedoogbeleid”, waarschuwen de Nederlandse politiemensen. Is men dan in België soms ziende blind? Waarom hier geen debat ten gronde?

vrijdag 23 januari 2009

Onze Open Brief aan Barack Obama, de 44ste president van de VSA

Collega Volksvertegenwoordiger Francis Van den Eynde en ikzelf schreven naar aanleiding van de aanstelling van 44ste president van de VSA volgende Open Brief aan de heer Barack Obama. Als de politiek correcte politici hun mening mochten ventileren, waarom zouden wij dat dan ook niet doen?


Mijnheer de president,



Wij durven er van uitgaan dat u op dit ogenblik overspoeld wordt door boodschappen uit heel de wereld. Een blik op onze vaderlandse pers volstaat om ons hiervan te overtuigen. Wij hebben echter de indruk dat het vooral uit politiek correcte hoek is dat u wordt benaderd en durven veronderstellen dat u als kersvers wereldleider ook wel eens zou kunnen geïnteresseerd zijn door wat gedacht wordt in die zeer eerbare politieke kringen die men maar al te vaak als politiek niet-correct definieert. De twee ondertekenaars van dit schrijven horen hier bij. Zij zijn immers Volksvertegenwoordigers van die grote Vlaamse partij, het Vlaams Belang, waarvan de Senaatsfractie oorspronkelijk uitgenodigd werd op het feest dat op de dag van uw eedaflegging op de Amerikaanse ambassade in Brussel plaatsvond maar in de ochtend van die dag er van op de hoogte gebracht werd dat ze tenslotte niet welkom zou zijn. Terloops weze opgemerkt dat vermits u tijdens uw eerste presidentiele toespraak zeer sterk de nadruk legde op de gelijkheidsgedachte, wij durven veronderstellen dat in de toekomst zoiets niet meer zal gebeuren omdat de Amerikaanse administratie niet langer mensen op basis van hun politieke overtuiging zal discrimineren.



Maar laat ons u eerst en vooral vanuit ons politiek niet-correct verdomhoekje feliciteren met uw verkiezing en uw aanstelling tot 44ste president van de Verenigde Staten.



Van deze gelegenheid maken wij gebruik om u enkele desiderata voor te leggen.



- Het leidmotief van uw verkiezingscampagne was: “change”, verandering dus. Mogen wij u in dit verband met nadruk vragen dat de VS niet langer druk zouden uitoefenen op Europa om ons te verplichten Turkije in de EU op te nemen. Dit land kan best een goede bondgenoot zijn van de Verenigde Staten en van Europa maar maakt geografisch noch cultureel deel uit van ons continent. Uiteraard wordt dit een ernstige koerswijziging in de Amerikaanse politiek. Maar … yes, you can!

- Wij begrijpen als Europeanen uw bezorgdheid voor de verschillende landen uit de voormalige Sovjetunie die gebruik gemaakt hebben van de implosie van het communisme om zich onafhankelijk te verklaren. Ook wij voelen ons solidair met de betrokken volkeren. Dit belet echter niet dat wij er begrip voor hebben dat Rusland zich ergert aan het feit dat het omringd wordt door raketinstallaties ook al zouden deze bedoeld zijn om raketten uit Iran op te vangen. Wij zijn er van overtuigd dat op dat vlak andere maatregelen mogelijk zijn … yes, you can!

- Amerika en Europa hebben niet persé dezelfde belangen. Al was het maar omdat (en dit slechts een voorbeeld) Amerika beschikt over lange kusten die op de belangrijkste wereldoceanen uitgeven en de VS dus als grootmacht ook een zeer grote thalassocratie is. Dit laatste is veel minder het geval voor ons Europa dat eerder een continentale roeping heeft. Het ene kan complementair zijn met het andere, maar toch dient rekening gehouden te worden met verschillende politieke belangstelling, verschillende politieke noodzakelijkheden en dus met differente politieke acties. Zou het mogelijk zijn dat het Amerikaans beleid hiermee in de toekomst rekening zou houden. Ook dat zal niet eenvoudig zijn. Maar … yes, you can!

- Amerika streefde tot hiertoe naar een bipolaire en zelfs monopolaire wereldpolitiek. De werkelijkheid van onze wereld is echter multipolair en deze multipolariteit zou, indien ze erkend wordt, misschien een betere waarborg vormen voor vrede dan wat we in de laatste decennia op dat vlak hebben meegemaakt. Wij verzoeken u dan ook deze multipolariteit te aanvaarden en zelfs na te streven. Dit komt op een zeer zware politieke verandering neer, maar … yes, you can!

- Dit laatste veronderstelt eerst en vooral het herkennen van de verscheidenheid van deze wereld. Tot hiertoe verdedigde Amerika steeds de zogenaamde one-world-theorie en dit zowel op politiek als op maatschappelijk vlak. Er is in de wereld echter zoveel meer dan de Westerse kijk op de zaak. Zou Amerika hiermee niet in de toekomst rekening willen houden? Ook dat zal allemaal niet eenvoudig zijn, maar … yes, you can!

- Tenslotte dit nog, u verwees in uw toespraak naar de founding fathers van de Amerikaanse natie. Zij hebben gestreden om Amerika onafhankelijk te maken van Groot-Brittannië. U zult er bijgevolg wel begrip voor hebben dat de Europeanen zich af en toe onafhankelijk tegenoverstaande de Amerikaanse politiek opstellen. Mogen wij u vragen dit begrip in uw politiek tegen ons Europa te laten meespelen? Ook voor dit geldt: … yes, you can!



Mijnheer de president, u wacht een zeer zware verantwoordelijkheid en een zeer moeilijke opdracht. Wij wensen u hierbij de nodige sterkte toe en hopen het allerbeste voor u en uw vaderland Amerika.



Met respectvolle maar niet-politiek correcte groeten.







Francis Van den Eynde,
Volksvertegenwoordiger



Peter Logghe,
Volksvertegenwoordiger



NB: Voor zover als nodig willen wij beklemtonen dat wij deze brief in persoonlijke naam hebben geschreven.

donderdag 22 januari 2009

Zo lek als een zeef

De snelbelgwet was een draak van een wet, die de Vlamingen gewoon door de strot werd geduwd om de Franstaligen te plezieren. Er bestond en er bestaat in Vlaanderen geen maatschappelijk draagvlak voor, zoveel is duidelijk. Vlamingen vinden nationaliteit geen vodje papier. Vlamingen willen trouwens in algemene zin dat bestaande wetten worden nageleefd. Wie de wetten overtreedt, moet worden gesanctioneerd. Sancties moeten worden uitgevoerd. Is de Vlaming hierin legalistischer dan de Waal? Feit is in elk geval dat hij op dat vlak dichter bij de Nederlander staat dan bij de Franstalige wereld.

Niet alleen de snelbelgwet stoort de modale Vlaming, ook met het Belgische asielbeleid – of liever: wat ervoor moet doorgaan – heeft de Vlaming het moeilijk, omdat uit allerlei gegevens, en uit hetgeen hij dagelijks op straat meemaakt, hem toch de perceptie geeft, dat het bij het gros van de asielzoekers gaat om economische vluchtelingen. Mensen dus die niet omwille van politieke redenen hun land ontvluchten (en zich dus op asielrecht zouden kunnen beroepen), maar gewoon willen meeprofiteren van de Europese welvaart.

De Russische ambassadeur in ons land weet waar die stroom vluchtelingen op af komt. De sterke toestroom van Russische vluchtelingen in ons land valt toe te schrijven aan het Belgische “superliberale asielbeleid” (Het Laatste Nieuws, 20.01.2009). Uit de statistieken blijkt dat de asielzoekers vooral Tsjetsjenen zijn. “Dat is paradoxaal, want de situatie in Tsjetsjenië is aan het normaliseren. In de meeste gevallen gaat het dan ook om economische vluchtelingen, die zich voordoen als politieke vluchtelingen. Er wordt duidelijk misbruik gemaakt van de superliberale asielwetgeving in België”.

woensdag 21 januari 2009

Landbouwramp 2006 - op zijn 'Belgisch' geregeld

Minister Laruelle – minister van kmo, Zelfstandigen, Landbouw en Wetenschapsbeleid – ondervroeg ik een tijd geleden over de afhandeling van de landbouwramp van 2006, te weten de rampzalig droge maanden juni, juli en augustus 2006. Ik had eigenlijk al van vroeger de indruk dat de overheid – in tegenstelling tot verzekeringsmaatschappijen, die binnen een termijn van 30 dagen moeten betalen – haar uitbetalingen liet liggen, en de burgers eindeloos op hun vergoeding liet wachten.

Ik leerde uit haar antwoord dat er op 1 december 2008 490 dossiers door de provinciebesturen behandeld, ter controle en ter betaling aan de Federale Overheidsdienst Economie werden gestuurd, 298 dossiers uit Vlaanderen en 192 uit Wallonië. Op 1 december 2008 waren er van die 490 dossiers, 286 afgesloten, 175 uit Vlaanderen en 111 uit Wallonië.

Tot daar was er niet onmiddellijk veel dat mijn aandacht trok, buiten het feit dat de burgers inderdaad lang op hun geld moesten wachten. Tot ik het aantal dossiers zag, natuurlijk. De droogteramp zorgde voor 1.145 dossiers in Vlaanderen en 3.651 dossiers in Wallonië.

Nu kan Wallonië wel méér landbouwgebied hebben dan Vlaanderen, en meer landbouwers. Ik kan dat niet vergelijken. Maar de kloof leek mij toch wel héél groot om alleen in het aantal landbouwers de verklaring te vinden. Eerder en stoemelings hoorde ik een collega in het parlement over de droogteramp in 2006 en bleek dat de Franstalige politici blijkbaar de voorwaarden voor de erkenning als rampgebied toch wel erg op het lijf van de Waalse landbouwers hebben geschreven. Ik heb het dan vooral over de lijst van vergoedbare teelten. En de Vlaamse politici, zult u zich afvragen? Die laten zich – het wordt een eindeloos eentonig verhaaltje, ik weet het – gewoon in de hoek drummen. Hoed af voor de Franstalige politici.

dinsdag 20 januari 2009

Belgische schuld blijft maar stijgen

Het cement van de jongste Belgische regeringen zijn de breuklijnen. Hoe paradoxaal ook, maar het gemeenschappelijke kenmerk van de regeringen sinds juni 2007 zijn de breuklijnen. Breuklijnen op communautair vlak, waar absoluut geen enkele vooruitgang wordt geboekt (wat het Vlaams Belang altijd heeft voorspeld trouwens), en sinds de financiële en de economische crisis een groeiende breuklijn op het vlak van de openbare financiën. Gecombineerd met de onwerkbare federale structuur van dit land zijn hiermee de crisissen in de nabije toekomst als het ware geprogrammeerd.

In de komende jaren (te beginnen met 2009) zal het begrotingstekort niet alleen in absolute cijfers dramatisch stijgen tot meer dan 7 miljard euro, maar zéér slecht nieuws voor deze regering Van Rompuy is in elk geval dat het tekort ook in procenten ten opzichte van het bbp stijgt. Minister van Financiën Didier Reynders sluit, aldus De Tijd, een tekort van 7 miljard euro, in 2009 al, niet uit. De totale staatsschuld is opgelopen tot 310 miljard euro – door onze kinderen en kleinkinderen te betalen.

Opnieuw een verkiezingsbelofte die werd gebroken, zeg maar. Met als commentaar van het financiële dagblad: “Nochtans moet België nog meer dan andere landen tekorten vermijden, gezien de hoge overheidsschuld. De schuldgraad steeg vorig jaar voor het eerst sinds lang opnieuw, tot 87% van het bbp”. En minister Reynders verklaarde niet te kunnen garanderen dat de schuldgraad dit jaar opnieuw zou dalen…

“De tijd dat België door de Franstalige partijen en de Brusselse zakenwereld in naam van ’s lands eendracht kon worden aangewend als een hefboomfonds dat met geleend geld de gemaakte schulden opslorpte, ligt achter de rug”, aldus de commentaar van Rik Van Cauwelaert in Knack (14.01.2009). Er komt met andere woorden druk op de Bijzondere Financieringswet, of hoe de communautaire spanning via de omweg van het federaal pompen van geld in onder andere Fortis toch weer gaat stijgen. Dit zal de Belgische zakenwereld niet graag zien gebeuren, zoveel is duidelijk.

maandag 19 januari 2009

Nog maar eens over de Franstalige federale loyaliteit...

Alle, of bijna alle, Franstalige politici hebben een moeilijk te onderdrukken neiging om de federale loyaliteit, het cement van de federale staat om de samenstellende delen bijeen te houden, op een toch wel zeer eigenaardige manier te interpreteren. Telkens opnieuw zetten ze de zaken op hun kop, telkens opnieuw maken ze recht, wat krom was, en krom, wat recht was.

Neem nu de zaak van de splitsing van B-H-V, of liever de niet splitsing van B-H-V. Een arrest van het Grondwettelijk Hof wenst een wijziging in het arrondissement B-H-V en stelt dat zolang de ongelijke behandeling van B-H-V niet is gestopt, er geen wettelijke verkiezingen meer kunnen worden gehouden. De Vlaamse burgemeesters in de Vlaamse Rand rond Brussel dringen aan op de uitvoering van het arrest en kondigen aan dat ze de Europese verkiezingen dus wel moeten boycotten.

Reactie van een Franstalige, niet-benoemde FDF-burgemeester in een van de Brusselse faciliteitengemeenten: de Vlaamse minister die weigert tegen deze burgemeesters op te treden houdt geen rekening met de rechtsstaat en heeft geen respect voor de democratie. Letterlijk: “De Vlaamse regering zit in een pre-separatistische logica en houdt geen rekening meer met de federale wetten” (Metro, 15.01.2009).

Het is niet aan ons om de beslissingen van de Vlaamse regering te steunen natuurlijk, maar dit is toch wel heel kort uit de bocht van de Franstaligen. Vragen de Vlamingen de toepassing en de uitvoering van een arrest van het Grondwettelijk Hof, dan houden zij géén rekening met de rechtsstaat. Op hetzelfde moment eisen de Franstaligen wel de benoeming van 3 faciliteitenburgemeesters die de taalwetten al jaren lustig aan hun laars lappen.

Wat willen de Franstaligen eigenlijk? Te vrezen valt dat ze de Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen zodanig gaan afdreigen met “het einde van België” – voor de hoeveelste keer? – dat de brave CD&V’ers toch weer door de knieën zullen gaan en hun eigen burgemeesters in de kou zullen laten staan.

vrijdag 16 januari 2009

NMBS rijdt zichzelf de afgrond in

Het is niet omdat er een nieuwe Belgische regering is en een nieuwe voogdijminister, dat de overheidsbedrijven – op kop de NMBS en andere vennootschappen – plots efficiënter werken of soepeler draaien. Men had kunnen denken dat nu de ergste wintertemperaturen achter ons liggen, ook de ergste spoorproblemen van de baan zouden zijn: men kan zich niet erger vergissen!

De NMBS slaagt er nu al enkele weken niet meer in de meest normale dienstverlening tot een goed einde te brengen. Gebrekkige communicatie, als er al communicatie is, treinen die met honderden worden afgeschaft. Een praktisch voorbeeldje om de niet-treingebruikers wat wegwijs te maken? Dinsdagmorgen 7 u 15 in Kortrijk. De trein naar Brussel-Dendermonde wordt aangekondigd met een vertraging van 10 minuten. Enkele minuten later wordt dit 20 minuten en nog later moet men vaststellen dat dit 30 minuten is geworden op de berichtenblad. Een bericht waarom de trein te laat zou vertrekken? Nooit gezien, nooit gehoord. We weten niet eens of de trein vertrokken is, want de reizigers werden uiteindelijk naar een andere trein gestuurd, zodat men uiteindelijk met een vertraging van minstens 40 minuten in Brussel aan de dagtaak kon beginnen.

’s Avonds verliep alles vlot, ware het niet dat men blijkbaar niet op zoveel volk had gerekend. 2de klas volzet, dus proberen we een zitplaats te veroveren in 1ste klas. Ook volzet. Dan maar rechtstaan, op elkaar gepakt als sardienen. Wat het voordeel biedt dat men niet kan omvallen. En als men omvalt, valt iedereen om.

Of de woensdagmorgen dan wat vlotter ging? Tot Zottegem in elk geval wel. In Zottegem viel de trein dus helemaal stil. Niets meer. Een communicatie die zich beperkte tot de mededeling dat er een motordefect was en dat men de trein opnieuw zou opstarten. “Even geduld” dus. 20 minuten later vertrekt de trein. Denderleeuw, het volgende station dus, hetzelfde verhaal. Opnieuw stilstand. Opnieuw dezelfde communicatie. Ditmaal is er geen beweging meer in de trein te krijgen. De overvolle trein wordt op het perron van Denderleeuw uitgeschud en de vele honderden passagiers worden gedwongen in een andere, veel kleinere trein plaats te nemen, richting Brussel. Uiteindelijk loopt de vertraging op tot minstens 50 minuten. In de officiële statistieken zal u deze vertraging echter niet terugvinden: treinen die worden afgeschaft – en deze trein vertrok niet meer uit Denderleeuw, en werd dus afgeschaft – tellen niet mee in de telling van de vertraging van Belgische treinen.

Wat de Grote Heren als Jannie Haeck en Descheemaecker ook moge beweren, dit land slaagt er zelfs niet meer in zijn treinen op tijd te laten vertrekken en aankomen. België wordt heel snel een 3de wereldland. De overheid kan hier schamper over doen, maar zij is de enige die het blijkbaar nog niet beseft. De burgers ervaren het elke dag opnieuw.

donderdag 15 januari 2009

Socialisten, Progessieven én Anciaux - sp.a dus

Moeten we dit nog ernstig nemen? Bert Anciaux is voorzitter geweest van de Volksunie (de Vlaams-nationale partij, u weet wel) Ik herinner mij hem nog in een druk bijgewoond debat in Roeselare (een debat met Gerolf Annemans), waar hij zich zéér nationalistisch Vlaams opstelde – hij was juist verkozen als voorzitter. Iets later dook hij op in een clubje dat zich ID-21 noemde, nog later kwam hij met Spirit op de proppen, nog iets later bij Vl.Pro en nu is hij dus bij sp.a aanbeland, dat speciaal voor hem van naam veranderde.

“Vreemd, want na zijn vertrek bij Vl.Pro had Anciaux in het VRT-programma Phara nog gezegd dat hij zeker geen socialist is”, aldus een kort bericht in Metro (14.01.2009). De Vlaamse pers vindt de zoveelste wending in de carrière van Anciaux zoon op zijn minst ongeloofwaardig. Zo laat Het Laatste Nieuws enkele van de leukste uitspraken van deze Vlaamse politicus de revue passeren: “U hoeft namelijk geen socialist te zijn om progressief te zijn, wel integendeel, riep Bert Anciaux ten tijde van het Generatiepact”. De socialistische vakbond noemde hij toen “een burcht van conservatisme die zich bezondigt aan groepsegoïsme”.

Bert Anciaux heb ik altijd gezien als een soort veruitwendiging van hetgeen in de maatschappij gebeurde, en Bert speelde die rol tenminste – ik mag het hopen – onbewust. Werd de Vlaamse bevolking in de jaren 70 en 80 Vlaamser en Vlaamser, dan stelde Bert Anciaux zich Vlaamser op. De laatste 10-15 jaar is hij politiek op drift en daarmee wijst hij – onbewust, ik mag het hopen – naar een dieperliggend fenomeen in de Belgische partijpolitieke wereld: “Het stijgende onvermogen van de klassieke partijen om zichzelf te zijn, niets meer, maar ook niets minder” (Het Laatste Nieuws, 14.01.2009).

Sp.a kan ook staan voor Sterke Persoonlijke Ambitie. Dag Bert!

woensdag 14 januari 2009

Economische crisis slaat toe bij starters

Deze regering en ook de vorige regering (paars) verspreidden graag de perceptie van “ondernemersvriendelijk beleid”: ze zouden er alles aan doen om zoveel mogelijk mensen eigen ondernemingen te doen opstarten. De economische crisis slaat toe en veel zal de perceptie niet overeind blijven, vrezen we. Uit cijfers van de ondernemersorganisatie UNIZO en het handelsinformatiebedrijf Coface (geciteerd in De Tijd) blijkt immers dat er in 2008 slechts 60.056 startende ondermeningen waren, ruim 14% minder dan in 2007.

Weinig geruststellend is in elk geval dat het om een eerste daling gaat van het aantal starters sinds 2004. En bovendien zet de daling na het uitbreken van de financiële crisis in ons land versneld door. “Tijdens de jongste 3 maanden viel het aantal starters met bijna een kwart terug”, aldus het financiële dagblad.

In 2007 waren er nog 70.066 startende ondernemingen. Volgens een woordvoerder van UNIZO is de sterke daling een bewijs van de toegenomen onzekerheid: “Mensen worden geconfronteerd met een neergaande conjunctuur en denken 2 keer na vooraleer ze de stap naar het zelfstandige statuut zetten. Ook de banken komen minder gemakkelijk met kredieten over de brug. Voor startende ondernemers is het door de crisis moeilijker geworden om een sluitend businessplan op te stellen. Hoe bepaal je in volle crisisperiode wat de omzet volgend jaar zal zijn?”

Er zijn waarborgvoorzieningen, zowel van de Vlaamse overheid als van de federale overheid, er is het Participatiefonds, maar dit alles is te weinig bekend bij de starters, en soms ook niet bij de banken zelf. Communicatie is alles en hierin schiet deze regering tekort.
De vraag is of de daling van het aantal starters ook in 2009 doorzet. Wij houden de zaak nauwlettend in het oog en zullen de ministers over gebrekkige communicatie en moeilijke kredietverlening blijven bestoken. De toekomst van ons economisch weefsel is te belangrijk.

dinsdag 13 januari 2009

Geen oplossing crisis zonder grotere autonomie

Vlaamse ondernemers hebben het lastig deze maanden. Er is niet alleen de zware fiscale druk in ons land, die de concurrentie met het buitenland bemoeilijkt, er zijn ook de zware sociale lasten, die in de federale staat België nog dubbel zo zwaar zijn. Ondertussen kent iedereen zowat de reden: de financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië romen een aardig stuk van onze economische slagkracht af, en juist die economische slagkracht hebben we nu bijzonder hard nodig.

Het is goed dat Vlaamse ondernemers en zelfstandigen van zich laten horen. Niets nieuws, zult u zeggen, en u heeft natuurlijk gelijk. Ondernemers hebben het steeds weer over de economische crisis, over de concurrentie met het buitenland, enzovoort. Alleen is er de jongste tijd in hun discours een nieuwigheid binnengeslopen. In Het Laatste Nieuws (12.01.2009) zegt een grote schoenfabrikant het zo: “Onder CEO’s wordt daar meer en meer over gepraat. Dat kan ik je garanderen. 10 jaar geleden was meer autonomie voor Vlaanderen geen gespreksthema, maar nu hoor je toch meer de vraag stellen: wat heeft deze regio nodig om zich te kunnen ontwikkelen? Wat hebben onze bedrijven nodig? Vroeger was het not done om dit te zeggen, want je werd snel in het hoekje van het Vlaams Belang gestopt. Daar wil ik niet zitten, veel van mijn collega’s evenmin. Dit heeft alleen te maken met het goede beheer van een gemeenschap”.

Vlaanderen schreeuwt om meer autonomie, weet ook deze bedrijfsleider. Niet alleen het nationalistisch deel van de bevolking trouwens, maar gàns Vlaanderen: “Alleen al het feit dat Vlaanderen niet de kans krijgt om zijn eigen arbeidsmarkt te organiseren, is spijtig. Vlaanderen heeft alle belang bij meer autonomie. Ik ben absoluut geen separatist, ik ben voorstander van solidariteit. Maar waarom zou Vlaanderen zijn eigen regels voor de arbeidsmarkt niet mogen nemen? Daar doe je toch niemand kwaad mee? Je moet een blinde zijn om te zien dat de huidige federale structuur niet meer werkt. De laatste maanden is ontzettend veel energie gestoken in die hele communautaire dialoog. En wat heeft het opgeleverd? Niks”.

Inderdaad, tot die conclusie komen steeds meer mensen. De onafhankelijkheidsgedachte wint veld, ook bij een groeiende groep Vlaamse ondernemers. Ook als ze het nog niet allemaal durven zeggen.

maandag 12 januari 2009

De Franstalige taalgraaicultuur en de houding van links

Dat een bepaalde zogenaamd progressieve topklasse lange tijd neerbuigend neerkeek op elke vorm van Vlaamse communautaire verzuchting, dat een bepaalde soort intellectueel potdoof is voor taalkwesties en kwesties als die van B-H-V, maar zich tezelfdertijd niet schroomt om de zakken te vullen met het Belgisch of ander koninklijk manna, kon u hier al enkele keren lezen. Niet alleen hier trouwens, want het Vlaams Belang heeft terzake al enkele keren tegen de linkse benen geschopt.

Maar naast de zogenaamd rechtse Vlaamse Beweging delen ook steeds meer progressieve mensen zélf ook die mening. Neem nu de Vrije Tribune van ene Luc van Doorslaer over het belang van taal in de Belgische politiek en samenleving (De Morgen). Van Doorslaer is als docent-onderzoeker in de vertaalwetenschap en journalism studies verbonden aan Lessius Antwerpen en de KU Leuven. Hij werkt ook als zelfstandig tv-journalist.
“Frans is voor vele Franstaligen kennelijk nog altijd de belangrijke cultuurtaal die het lange tijd in Europa geweest is, en het is een natuurlijke evolutie dat de taalgrens verder naar het noorden opschuift, dat Brussel en Vlaanderen verfransen ten koste van de lokale patois. De dagdagelijkse ergernissen van vele Vlamingen in Brussel en in de Rand zijn geen toeval, maar zijn het gevolg van een onderliggende dominante filosofie in Franstalig België. Geen algemene, maar wel een dominante. Het is dus bijzonder naïef als een groot deel van progressief Vlaanderen de taaltegenstelling afdoet als iets uit de vorige eeuwen. Er is de laatste tijd vanuit linkse hoek heel terecht zwaar gereageerd tegen de graaicultuur in de financiële en bedrijfswereld. Maar de historische en nog altijd aan de gang zijnde taalgraaicultuur wordt niet of slechts met mondjesmaat aan de kaak gesteld. Aangezien de sociale dimensie in dit geval nog een stuk groter is, zou het bij uitstek een thema voor progressief Vlaanderen moeten zijn. Het is integendeel, o ironie, de katholieke Luikse bisschop Léonard die vanuit een sociaal-culturele bewogenheid de voor de hand liggende links-kritische analyse gemaakt heeft: dat vele Franstaligen in België hun "complex van taalsuperioriteit" zouden moeten leren opgeven”.
De wetenschapper heeft gewoon twijfels over de verdere zin van België. Over het fenomeen staatshervorming in België hebben we de volgende uitspraak voor u uitgelicht: “De zogenaamde gelijkheid in de geesten als basis voor de zoektocht naar een compromis, blijkt in de praktijk een illusie. Het verklaart tegelijkertijd waarom elk communautair compromis in het beladen Belgische kader telkens weer snel achterhaald zal blijken te zijn. Het is allemaal mooi en idealistisch als de groene partijen samen zeggen dat ze streven naar een veralgemeende tweetaligheid in Brussel of in het Brusselse onderwijs. Maar de realiteit is net iets prozaïscher: Benoît Cerexhe pleit er onomwonden voor om de tweetaligheidsvereiste van de Brusselse ambtenaren af te schaffen. Cerexhe is geen FDF-er, maar de Brusselse CDH-onderhandelaar bij de communautaire dialoog. Hij illustreert hiermee het dominante taaldiscours in Franstalig België (…)”.

Tenslotte de volgende boodschap van van Doorslaer aan links Vlaanderen: “Als de linkse partijen in Vlaanderen zich afvragen waarom ze zo jammerlijk gemarginaliseerd worden in opiniepeilingen, moeten ze misschien overwegen om de Franstalige navelstaarderij, het taalexpansionistisch denken en de taalgraaicultuur met veel meer overtuiging aan te klagen. Zoals ze dat terecht, maar te selectief doen met vergelijkbare stromingen in Vlaanderen. Dat aanklagen is door en door links, maar veronderstelt wel het opgeven van de sussende Belgische reflex. Een salonreflex, in geactualiseerde vorm de loftreflex”.
Ter informatie: op 17 januari verschijnt de uitgebreide versie van deze Vrije Tribune in een bundeling van essays met als titel “De Vlaamse Republiek: van utopie tot project” (Leuven: Van Halewyck, red. J. Sanctorum). Het boek wordt voorgesteld op de jaarlijkse receptie van de Vlaamse Volksbeweging, ditmaal in Brugge – zaterdag 17 januari om 11 u 00.

vrijdag 9 januari 2009

Waarom zou men Justitie nog vertrouwen?

De lijst met blunders bij Justitie wordt stilaan toch wel héél lang, zelfs naar Belgische normen. Een begin van opsomming van enkele parels van de laatste jaren? Het begon al met het totaal verkeerd lopen van de pogingen tot informatisering of vernieuwing van informatisering van Justitie, het zogenaamd Feniksplan dat de Belgische belastingbetaler uiteindelijk miljoenen euro’s heeft gekost. Dank u, mevrouw Onkelinx! Het was, zoals ondertussen voldoende bekend, geld over de balk.

Iets later werd het Themisplan gelanceerd, een hervormingsplan voor een hertekening van de gerechtelijke structuren. Ook dat plan werd een tijdje later opgeborgen.

Ondertussen zijn er de overvolle gevangenissen, een van de toeristische trekpleisters van dit land. De verschillende fracties van het Vlaams Belang klaagt deze toestand al jaren aan, en dringt al jaren aan op de snelle start van het bouwen van nieuwe gevangenissen. Ook een dossier waar maar geen schot in komt. Zelfs de noodzakelijke werken aan oude en bestaande gevangenissen worden niet of maar gedeeltelijk uitgevoerd, dit vooral omdat in het verleden verschillende overheidsdiensten om de hete brij heen draaiden en niet wilden opdraaien voor de kosten. Op die manier maakt men van de vrijheidsberoving van criminelen natuurlijk een lachertje en slaagden meer dan 20 gevangenen er in, gewapend met een soeplepel alstublieft, uit de gevangenis van Dendermonde te ontsnappen.

Er is de (Vlaamse) vraag naar een écht jeugdsanctierecht en naar jeugdgevangenissen. Als gevolg daarvan moeten de veiligheidsdiensten jongeren die betrapt worden op extreem agressief geweld, uit de instelling van Everberg laten vertrekken: er is géén plaats!

De kwestie van de procedurefouten dan. Natuurlijk moeten de rechten van de verdediging worden gerespecteerd, nogal wiedes: daarop berust tenslotte de Europese rechtsstaat. Maar dat men de moordenaar van agente K. wegens een procedurefout vrij moet laten gaan, gaat toch te ver? Dat ondertussen 15 zware gangsters voor het Gentse gerecht werden vrijgesproken wegens een banale procedurefout, gaat toch té ver? Vooral als men leest dat de “fout” hierin bestaat dat een bepaalde proceduriële zitting in aanwezigheid van de openbare aanklager én de verdediging gebeurt, terwijl Justitie in Gent eerst het parket hoorde en dan pas de verdediging. Op basis hiervan worden dus in eerste instantie 15 criminelen vrijgelaten, en misschien later nog eens een honderdtal!

Men moet het publiek toch eens proberen uit te leggen op welke manier een procedurefout de misdadigheid van de daden vermindert? Alleen omdat het parket en de verdediging niet op hetzelfde moment in dezelfde ruimte aanwezig worden, verlaten tientallen misdadigers breed lachend de gevangenis. Als slachtoffer heb je die luxe dus niet. De criminelen – zware jongens, stuk voor stuk – lachen de gerechtelijke wereld uit. Ze lachen de slachtoffers uit, en ze lachen u en mij uit. Dit is België.

donderdag 8 januari 2009

Kredietverlening stagneert totaal in Europa

Een bericht in de Nederlandse pers trok onze aandacht: “Kredietverlening in eurozone stagneert”, wist Het Financieele Dagblad te melden (31.12.2009). “Vergeleken met oktober verstrekten commerciële banken minder dan 1 miljard euro aan extra leningen, nagenoeg een nulgroei in procenten. Een stagnatie van de kredietverlening is sinds de eerste meting van de kredietverlening in 1991 nooit gemeld”.

Een rentepauze die volgens een aantal bankiers op Europees vlak zou worden aangekondigd voor januari 2009, wordt door analisten allerlei nu wel heel onwaarschijnlijk. Waar wel nog –voorlopig? – onduidelijkheid over bestaat, is of de stilstand van de groei van de kredieten wijst op een aanstormende kredietcrisis. Maar ondanks de scepsis van sommige bankspecialisten zou men er als gewone burger toch van uitgaan dat de overheid, élke overheid, kiest voor de voorzichtige weg en dus uitgaat van een “slechtste scenario”, te weten een kredietcrisis.

Nu bevindt de Belgische overheid zich ongeveer continu in een politieke crisis – te wijten aan de onleefbaarheid van de federale constructie natuurlijk – zodat er voor aandacht voor een mogelijk sterk teruglopen van het aantal kredieten in ons land nog maar weinig aandacht werd geschonken. De waarschuwing in de Nederlandse krant zou nochtans toch tot in de hoogste politieke regionen van dit land moeten doorsijpelen. Of lezen ze er geen kranten, misschien? Op vragen van het Vlaams Belang naar de evolutie van bedrijfs- en particuliere kredieten werd er in elk geval tot hier toe altijd zeer sussend én ontwijkend geantwoord. We gaan eens testen in hoeverre dit nog zo is.

woensdag 7 januari 2009

Aantal vreemdelingen blijft maar stijgen

Voor wie er nog zou aan twijfelen dat Vlaanderen en bij uitbreiding België en Europa in een snel tempo aan het ‘verkleuren’ zijn, fundamenteel van uitzicht (en ongetwijfeld ook van ‘inzicht’) aan het veranderen zijn, in een notendop volgende cijfergegevens van academicus Hertogen. Cijfers zonder commentaar, omdat ze voor zich spreken.

Zo zijn er in 2007 niet minder dan 75.350 vreemdelingen bijgekomen in België of + 18,6%.
36.063 vreemdelingen werden Belg zodat het vreemdelingencijfer “maar” met 39.387 steeg van 932.161 op 01/01/2007 tot 971.448 op 01/01/2008.

Stijging van het vreemdelingenaantal met 75.350 houdt rekening met migratie-, geboorte- en schrappingsaldo, erkend asiel en regularisatie.

De cijfers dan uitgesplitst volgens de verschillende gewesten: In Vlaanderen stijgt het aantal vreemdelingen in 2007 met 19,6%, in het Brussels gewest met 25,1% en in het Waals gewest met 6,4%. Het aantal Belgwordingen stijgt met 13,2% in België, in Vlaanderen
met 6,3%, in Brussel met 33,6% en in Wallonië met 1,2% in 2007. Vlaams gewest biedt voor 48,8% nieuwe vreemdelingen leefruimte, Brussel vangt 32,7% op, Waals gewest 18,5% van de aangroei in 2007.

Aantal vreemdelingen in België is met 76,8% aangegroeid na 1990: In Vlaanderen met 132,0%, in Brussel met 86,6% en in Wallonië + 32,9%. Aantal Belgwordingen tussen 1990 en 2007 bedraagt 37,6% van de som (vreemdelingen in 1990 + de aangroei tussen 1990-2007).
In Vlaanderen is dit ook 37,6%, in Brussel 41,2% en Wallonië 34,2%.

Voor onderzoeker Hertogen bewijst dit de gastvrijheid van Vlaanderen. En inderdaad, als Vlaanderen zo ‘racistisch’ en bekrompen is als sommigen ons willen doen geloven, waarom komen dan zoveel vreemdelingen op dit Vlaamse stukje grond af? Maar de cijfers bewijzen inderdaad ook dat gastvrijheid zijn grenzen moet kennen. De slinger is al veel te ver in een bepaalde richting geduwd.

dinsdag 6 januari 2009

Het maandagmorgeninterview...

…met kersverse CD&V-minister en vice-premier Steven Vanackere (De Morgen, 05.01.2009). Zou het kunnen dat in de grote toegeeflijkheid, de bijzondere gematigdheid die deze minister tentoon spreidt, de reden moet gezocht worden dat deze bijna onzichtbare minister in de Vlaamse regering een blitz-carrière aan het maken is in de nieuwe federale regering.

Als we voortgaan op hetgeen deze minister in De Morgen verklaart, moeten de Franstaligen in elk geval niet vrezen voor fundamentele veranderingen. Als we op de verklaringen voortgaan, komen er waarschijnlijk zelfs helemaal géén veranderingen. Want wat zegt minister Vanackere? “Een deal is altijd beter dan het totale niets. Het immobilisme heeft zijn limieten bereikt. Ook deze regering beseft nu dat een beetje vooruitgang die voor beide partijen aanvaardbaar is, beter is dan het uitblijven van een akkoord. Wij hebben nu vooral stabiliteit nodig om de stormen die eraan komen, te trotseren”.

Als een CD&V’er zegt dat het moet gaan om “een beetje vooruitgang die voor beide partijen aanvaardbaar is”, dan klinkt dat zéér geruststellend, vindt u ook niet?

Over B-H-V: “Ik vind dat je in het leven over veel moet kunnen praten. Maar dat garandeert niet dat het tot een onderhandelde oplossing komt. De parlementaire procedure loopt en iedereen beseft dat dit haar regels heeft. Er is een trein aan het rollen en op een bepaald moment zal die op een terminus komen. Dus heeft iedereen er belang bij dat er een oplossing wordt gevonden”. Een CD&V’er die op voorhand al aangeeft dat er “een oplossing moet worden gevonden”…dat belooft ook al voor de toekomst.

Waarom het met premier Van Rompuy wel zou lukken in de perceptie van vice-premier Vanackere? “Een van Hermans grote talenten is dat hij kan zwijgen. Dat is essentieel voor deze ploeg. Je kunt in dit land heel wat realiseren, als je tenminste de kiezen op elkaar houdt”. Ja, één ding is zeker: op die manier zullen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen er voorwaar in slagen om grote stukken bevoegdheid naar Vlaanderen over te hevelen. Door te zwijgen…!

Staat vice-premier Vanackere, met zijn zachte aanpak, met zijn beminnelijkheid en gematigdheid model voor de nieuwe CD&V-stijl? Als uitsmijter volgende uitspraak: “Je kunt nog zo’n goede Vlaming zijn, als je het gesprek niet aangaat, bereik je niets. Binnen onze partij vonden nogal wat mensen dat Olivier Maingain absoluut niet in de gemeenschapsdialoog mocht zitten. Sorry, maar als je een dialoog wilt, moet je Maingain desnoods naar die onderhandelingstafel slepen”. Dat zijn dan mensen van dezelfde politieke partij – CD&V om ze niet te noemen – die het Europese Parlement ondersteboven keren om Europese parlementslid Frank Vanhecke met een versnelde procedure als het moet, zijn parlementaire onschendbaarheid af te nemen. Maar met Maingain moet je natuurlijk wél aan één tafel gaan zitten.

Met zo’n politici kunnen we ons maar best heel goed aan onze bretellen vasthouden, vrees ik.

maandag 5 januari 2009

Het daghet in het oosten

Men zou het nog gaan geloven ook, toch als men de Vrije Tribune van professor Matthijs (van de VUB) aandachtig leest (De Morgen, eind december). Er was een tijd dat nagenoeg àlle progressieven het nodig vonden om schamper te doen over elke Vlaams-nationale verzuchting, eis, actiepunt, maar die tijd lijkt te verdwijnen.

Ook progressief Vlaanderen begint te beseffen dat dit België niet meer werkt, gewoonweg omdat het niet kàn werken. “In 2008 was het Beter Bestuur in België (BBB) ver weg. Het jaar was ontegensprekelijk een ideale voedingsbodem voor de shows van Geert Hoste: koninklijke verkenners, de koninklijke bemiddelaars, informateurs, formateurs, B-H-V-alarmbellen, belangenconflicten, bevoegdheidsconflicten, een regering zonder programma, Fortis, Dexia, het einde van de kartels, de nooit opgediende borrelnootjes van de staatshervorming”.

“De rode draad in het hele politieke verhaal is het steeds wederkerende dossier van de staatshervorming. Inderdaad, het federale politieke systeem werkt niet en rijdt zichzelf eindeloos vast in allerlei uitzichtloze procedures”.

Waarmee de academische wereld alvast één analyse van het Vlaams Belang en van de gehele radicale Vlaamse Beweging onderschrijft: dit land werkt niet meer en dit land kàn ook niet meer werken. Tijd voor andere remedies, tijd voor andere oplossingen. Waarmee ik alvast niet wil gezegd hebben dat de experts, dat de politicologen, dat de professoren en andere specialisten zich massaal achter het Vlaams Belang scharen. Maar één zaak is duidelijk: het argument alsof deze zware socio-economische crisis nu geen communautair gehakketak meer verdraagt, verdwijnt naar de achtergrond. Professor Matthijs verwoordt het zo: “Zonder een staatshervorming is dit land niet meer ernstig te besturen en budgettair te beheren”.

Nu hoeft een staatshervorming voor ons niet meer, wat we nodig hebben is een onafhankelijke Vlaamse staat, maar goed, professor Matthijs zet een stapje, en met hem de academische wereld.

vrijdag 2 januari 2009

Auteur "Botsende Beschavingen" overleden

Het is niet mijn gewoonte en het kan niet de gewoonte zijn om op deze weblog overledenen te gedenken. De uitzondering moet de regel bevestigen. Een uitzondering op deze regel moet ik maken voor de Amerikaanse politicoloog Samuel Huntington, de auteur van het alombekende werk "The Clash of Civilizations", die op 24 december leeftijd overleden in de Verenigde Staten. Dat meldt de universiteit van Harvard op haar website. Samuel Phillips Huntington is de auteur, de coauteur of de uitgever van 17 werken en 90 wetenschappelijke artikels over de Amerikaanse politiek, de democratisering, de militaire politiek, de strategie en de ontwikkelingspolitiek.Hij werd op 18 april 1927 geboren in New York.

Huntington had een uitgesproken mening over de toekomst van de internationale politiek na het einde van de Koude Oorlog. Hij stelde dat conflicten en oorlogen steeds nadrukkelijker om cultureel-godsdienstige verschillen zouden draaien, en niet om ideologische tegenstellingen. Huntington voorspelde ook dat de Westerse beschaving aan invloed zal verliezen als ze niet inziet dat cultuurverschillen onoverbrugbaar zijn. Hij werd aangewreven dat hij op die manier de Westerse invallen in Arabische landen of de economische strijd met China rechtvaardigde.
Toen het conservatieve Vlaamse tijdschrift TeKoS een themanummer over Oswald Spengler (auteur van “Untergang des Abendlandes”) bracht, en over de receptie van diens werk vandaag, stelde Thomas Kretschmer: “In de VS werd de culturalistische benadering recent opnieuw zeer populair door de politieke bestseller van Samuel Huntington, “The Clash of Civilisations” (…) In het geval van Huntington is de receptie van Spengler expliciet en klaar geformuleerd, maar hij ziet weliswaar af van de cyclische modellen en fatalistische doemscenario’s. Net als bij Spengler vormen cultuurkringen bij Huntington de primaire elementen van identiteitsopbouw, waaruit volgt dat ook de globale conflictgrenzen eigenlijk cultureel bepaald zijn (…) Critici werpen Huntington voor de voeten dat hij een Ersatzmodel aan het ontwikkelen is voor het vriend-vijand-schema van de Koude Oorlog, waarin de hindoes en de moslims de rol van communisten krijgen toebedeeld”.
Ondanks de kritiek (ook het vermelde conservatieve tijdschrift formuleerde eerder al scherpe kritiek op Huntington) kunnen we er niet omheen dat “Botsende beschavingen” wellicht als standaardwerk overeind blijft en dat het cyclische denken dat na Spengler uitgestorven leek, met Huntington een nieuwe, veerkrachtige start nam.