Als student op het einde van de jaren 70 en het begin van de jaren 80 van vorige eeuw actief in de NSV van Gent was ik eigenlijk best wel trots op “onze” NSV. Ik vernam onlangs namelijk dat het de NSV (voor de tweede keer) gelukt was aanvaard te worden in het Politiek en Faculteiten-Konvent van Rijksuniversiteit van Gent, wat op zich een heksentoer is in het lange tijd door allerlei (uiterst-) linkse groupuscules gedomineerde politieke studentenleven van Gent.
Nu hebben we het altijd al moeilijk gehad aan de Rijksuniversiteit, niet omdat wij een bedreiging waren voor de democratie, maar juist omdat wij opkwamen voor meer democratie in de overleg- en subsidieorganen, voor meer transparantie en meer vrijheid van meningsuiting – toch wel een van de basisvoorwaarden voor elke democratische besluitvorming. Zo organiseerden wij met NSV bijvoorbeeld een debat over de apartheidspolitiek van Zuid-Afrika, in de lokalen van de universiteit en mét goedkeuring van de universiteitsoverheid. Dit zinde links absoluut niet. Dan maar de straatstenen opbreken om het ‘fascisme’ te stoppen natuurlijk.
De NSV’ers werden die avond brutaal aangevallen, straatstenen werden gebruikt om de nationalisten die aan de uitgang van de universiteit stonden, weg te jagen. Alleen door de toevallige vondst van bakken met lege colaflesjes – waardoor cola zijn nut voor de beweging bewees – konden wij verhinderen dat de linkse stoottroepen de debatzaal zelf binnenstormden en nog meer geweld zouden gebruiken.
Geen uit de hand gelopen veldslag dus tussen links en rechts, zoals de verslaggever van De Standaard (19.12.2009) meent te moeten schrijven. Wel linkse intimidatie en geweld tegen een door NSV volgens alle regels van het spel georganiseerde debatavond. Links liet hier het masker vallen en toonde haar ware, onverdraagzame gelaat.
Nu dus deze zoete wraak. Inderdaad, de studenten hebben het cordon sanitaire gebroken. Ik verheug mij vooral over het feit dat allerlei burgerlijke studentenverenigingen eindelijk de ‘culot’ hebben gehad om links een neus te zetten en NSV – omdat het nu eenmaal aan alle formele voorwaarden voldeed – op te nemen in de schoot van het PFK. Met respect neem ik de pet af voor het huidige praesidium van de NSV. Bravo, mannen (en vrouwen, natuurlijk).
