POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





maandag 28 februari 2011

Vlaams Belang in actie tijdens gemeenteraad in Roeselare

Sceptici van het Vlaams Belang werpen ons wel eens voor de voeten dat wij een “overbodige” partij zijn, dat wij “enkel aan de zijlijn staan te roepen” terwijl de andere partijen het beleid moeten uitvoeren en dus een gemakkelijke, al te gemakkelijke schietschijf zouden zijn.




Toch volstaat het de gemeenteraad bij te wonen, daar waar een werkende Vlaams Belang-fractie op de banken zit, om te merken dat het verhaaltje niet klopt. Het Vlaams Belang maakt wel degelijk het verschil, zoals ik – opnieuw tot mijn grote vreugde, mag ik wel zeggen – ervaren heb tijdens de jongste gemeenteraad, die van maandag 21 februari.



Verschillende Vlaamse verenigingen dringen al jaren aan op een lokaal beleid met méér Vlaamse accenten, met méér nadruk op onze Vlaams-Nederlandstalige identiteit. Zo hoopten velen dat de nieuwe bibliotheek op de KBC-site de naam Albrecht Rodenbach zou krijgen. De Vlaamse studentenleider en bevlogen romantische dichter heeft zowat de aanzet gegeven tot het ontluiken van de Vlaamse studentenbewegingen en dus van de ganse Vlaamse beweging. Zijn geboortehuis stond trouwens op de plaats waar nu de nieuwe bib zou komen. Dan toch maar de nietszeggende naam ‘Bib plus’? Ik kwam tussen op de gemeenteraad, en schepen Kris Declercq gaf de indruk de argumentatie te volgen. De opening van de bibliotheek in de loop van 2012 zou dan toch onder de naam van Albrecht Rodenbach gebeuren.



Collega Filip Deforche kaartte een veel fundamenteler probleem aan, dat van de veiligheid in de nieuwe lokettenzaal. Ze mag dan al mooi, uitnodigend, fris en aangenaam ogen, een groot veiligheidsgevoel voor het personeel gaat er toch niet van uit, aldus Filip. Vooral die dienst, waar vreemdelingen bijvoorbeeld documenten moeten krijgen – of juist niet krijgen – kan voor problemen zorgen, zoals het incident met een afgewezen Afghaan onlangs bewees. Verschillende politieagenten moesten opgeroepen worden, het spande wel even. Collega Filip drong aan op maatregelen, een stil alarm, bijkomende opleiding voor het personeel en een herevaluatie van de veiligheidstoestand. Groen!-raadslid Bouckenooghe riep woedend uit dat “dit puur suggestieve en racistische taal” was, waarbij de andere gemeenteraadsleden luidop applaudisseerden. Maar het is nu eenmaal zéér gemakkelijk, zéér braaf ook om politiek correcte praat te koppelen aan moraliteit, en daarvan gebruik te maken om de kop in het zand te steken en de feiten niet te willen zien, zoals ze zich voordoen. WIJ zullen de feiten in elk geval blijven benoemen, of de meerderheid – en we rekenen daar Groen! voor alle gemak even bij – dat nu leuk vindt of niet.

vrijdag 25 februari 2011

Verbied de boerka (en ontmoedig de hoofddoek)

Op een weblog, Hoeiboei, ontwikkelde ene Claire Berlinksi onlangs de evolutie van haar argumenten, waardoor ze voor zichzelf gekomen was tot de conclusie dat Europa zo snel als mogelijk het dragen van de boerka helemaal uit het straatbeeld moet verbannen. Nochtans sympathiseerde ze een aantal jaren geleden nog met de stelling dat het Turkse hoofddoekverbod bijzonder discriminerend was. Ze heeft deze stelling echter radicaal herzien. Waarom?




“Het argument dat het kledingstuk in de islam geen religieuze verplichting is, is goed gevonden maar niet relevant. Miljoenen moslims geloven immers dat het wel zo is, en de staat is niet bevoegd om zich bezig te houden met koranexegese. De keuze voor de hoofddoek is voor veel vrouwen een eerlijke expressie van een zeer persoonlijk religieus gevoel. Hen daarvan weerhouden is discriminerend, bedreigend en gaat niet samen met de tradities van de Verlichting in het Westen. Het is bovendien wreed om van een vrouw te eisen dat zij delen van haar lichaam onthult die haar gevoel voor ingetogenheid juist dwingt te bedekken, voor zo’n vrouw is de eis net zo tiranniek, vernederend en arbitrair als een wet die dicteert dat vrouwen hun borsten moet ontbloten”.

Dit is allemaal waar, zegt mevrouw Berlinksi, en “toch moet de boerka verboden worden. Alle soorten hoofddoeken moeten, indien niet verboden, dan toch sterk ontmoedigd en gestigmatiseerd worden. De argumenten tegen een verbod zijn logisch en principieel. Ze zijn echter ook mager en onvoldoende. Ze missen iets wezenlijks: Als Europa nu niet opstaat tegen de hoofddoek- en de opvattingen over vrouwen die zij representeert -dan zullen er binnen één generatie veel steden in Europa zijn waar geen enkele ongesluierde vrouw nog comfortabel en veilig kan wandelen”.

In een blog van de New York Times keerde de filosofe Marthe Nussbaum zich onlangs tegen een verbod en stelde dat boerkadraagsters beschermd zouden moeten worden tegen “subtiele vormen van discriminatie”. Het was een volmaakt voorbeeld van een filosoof op de toppen van haar macht. Nussbaum schreef:“ Vroeger vond ik dat het hoofddoekverbod in Turkije gerechtvaardigd was, omwille van het onontkoombare staatsbelang- ik geloofde destijds dat vrouwen fysiek geweld riskeerden als ze ongesluierd door het leven gingen, tenzij de regering ingreep door de sluier voor allen te verbieden. Tegenwoordig is de situatie in Europa heel anders, daar zal zelfs de schaars geklede vrouw niet met fysiek geweld bejegend worden”. Nussbaum zit er helemaal naast, aldus mevrouw Berlinksi. Er zijn nu al veel wijken in Europa waar schaars geklede vrouwen niet veilig zijn.



Allerlei fundamentele rechten in het Westen, in Europa, botsen met elkaar. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid van vereniging, het fundamenteel recht op vrijheid. Allemaal botsen ze met elkaar, en dat allemaal door de komst van de zogenaamde multiculturele maatschappij, de infiltratie van vreemde culturen in onze eigen cultuur, en vandaar het botsen van fundamentele rechten (én de toepassing ervan) met elkaar. Het wordt tijd dat we een fundamenteel recht toevoegen en helemaal bovenaan het lijstje zetten: het recht op behoud van de eigen identiteit!



donderdag 24 februari 2011

Verfransing gaat door

Volgend cijfergegeven geeft aan dat de verfransing in de Vlaamse Rand rond Brussel gewoon doorgaat. Als we die willen stoppen, zit er niets anders op dan een beleid te voeren, dat er inderdaad toe leidt dat een en ander gestopt wordt, in casu zelfs omgekeerd wordt. Wij citeren uit het immer interessante tijdschrift “De Zes”, uitgave februari-april 2011, nr. 3:




“Het documentatiecentrum van de Rand verzamelt op zijn webstek interessante cijfers in verband met het taalgebruik in de faciliteitengemeenten. In de gemeenten met taalfaciliteiten hebben de belastingplichtigen de keuze om hun belastingaangifte in het Nederlands of het Frans in te vullen. Voor de zes gemeenten samen gebeurde dat in 2009 nog voor 30,6% in het Nederlands tegenover 32,5% in 2006.



Voor Wemmel was dat nog 40,2% Nederlandstalige aangiften in 2006 tegenover slechts 37,65% in 2009. Een beangstigende achteruitgang op slechts drie jaar tijd”.



Wie zich op “De Zes” wil abonneren, kan dat door een abonnement dan wel een steunabonnement te nemen. Een abonnement kost slechts 3 euro, een steunabonnement krijgt u vanaf 13 euro. Rekeningnummer: BE82 4366 2473 9168 op naam van Komitee der Randgemeenten, Schavei 23A, te 1630 Linkebeek.







woensdag 23 februari 2011

Vlaams Belang protesteert tegen "wereldrecord regeringsonderhandelen"

Ter hoogte van Wetstraat 16 werd vorige week donderdag (17 februari dus) – de dag van het wereldrecord “regeringsonderhandelen” – door het Vlaams Belang het straatnaambord ‘Wetstraat’ vervangen door ‘Zonder Haaststraat’.




249 dagen duurt de politieke crisis nu al in dit land. 35 weken, genoeg om het wereldrecord “regeringsonderhandelen” van Irak te verbreken. Het eindeloze palaver moet verbergen dat binnen de Belgische context niets nog mogelijk is. De wanhopige pogingen van koning Albert II om zijn koninkrijk bij elkaar te houden leveren in het buitenland alleen schamper hoongelach op.



De oplossing om uit de impasse te geraken ligt nochtans voor de hand: kiezen voor de boedelscheiding ligt inderdaad binnen handbereik. Terwijl N-VA weigert de kaart te trekken van de Vlaamse onafhankelijkheid, is Vlaams Belang tenminste duidelijk.



Vlaams Belang pleit al meer dan 30 jaar voor de Vlaamse onafhankelijkheid, die duidelijk onafwendbaar is. Het geknoei van de traditionele partijen en het gepalaver over de Belgische staat hypothekeert de toekomst van Vlaanderen. Er is geen haast voor een Belgische regering, maar wel voor een onafhankelijke Vlaamse republiek!

dinsdag 22 februari 2011

Aantal jonge werklozen daalt. Dramatisch hoog aandeel in Franstalig België blijft

De minister van Werk en Gelijke Kansen, mevrouw Milquet (cdH), antwoordde met cijfergegevens op een vraag van mezelf naar de evolutie van de jeugdwerkloosheid in België. Bedroeg het aantal vergoede werklozen minder dan 25 jaar in september 2005 nog 79.807 elementen, dan zakte dit aantal in september 2007 naar 70.999, een daling van ongeveer 12%.




Als we hetzelfde aantal vergoede werkloze jongeren van september 2005 plaatsen tegenover het aantal in september 2010, dan is de daling nog meer spectaculair: een daling van 20%, een totaal aantal van 66.862.



Ik merkte op dat àls er iets “spectaculair” in het oog springt, dat dan wel de verschillen tussen de verschillende gewesten zijn. Wat betreft het aantal jongeren onder de 25 jaar betreft, die werkloos zijn, bedroeg het percentage in Vlaanderen 14,2% in 2005 en in september 2010 15,7%. Het Waals Gewest telde in september 2005 31,8% jongeren onder de 25 jaar die werkloos waren, waarbij het cijfer in september 2009 nog steeds 30,5% bedraagt. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest scoorde nog slechter: in september 2005 bedroeg het aandeel 35,1%, in september 2009: 31,7%.



Dit ‘spectaculaire’ nieuws – ongelegen voor een aantal politieke partijen – haalde de pers dus niet.

maandag 21 februari 2011

Leren omgaan met andere culturen of leren functioneren in onze cultuur?

“Geef het treinticket af met je rechterhand” en “kijk vrouwen niet in de ogen”. Twee van de tips die de treinbegeleiders van de NMBS hebben gekregen over ‘omgaan met andere culturen’. Het document “maakt deel uit van een sensibiliseringsopleiding” (Het Nieuwsblad, 08.02.2011). Daardoor probeert de NMBS te voorkomen dat “zij bij het controleren van de biljetten uitgescholden of aangevallen worden”.




De meeste gevallen van agressie zouden namelijk voortvloeien uit moeilijke controles die uit de hand lopen.



En daarmee is het dus gezegd: wij passen ons wat aan, en klaar is kees? Leert men dan ook in Afghanistan of in Iran omgaan met andere culturen? Neen, als wij in die landen komen – of waar ook ter wereld – dan vinden wij het maar gepast dat wij ons onmiddellijk aanpassen aan de gebruiken ter plaatse.



Het is mijn inziens een teken van enorme zwakte – iets wat mensen uit islamitische culturen zeer snel door hebben en er voordeel uithalen – en zeker geen teken dat men van mensen van andere culturen, die zich blijvend in onze maatschappij willen vestigen, integratie verwacht. Een teken van lafheid ook. Het doet mij wat denken aan mensen, die geconfronteerd met een uit de hand lopende ruzie, rap rap het hoekje omlopen, om zo toch maar zelf geen zaken over het hoofd te trekken.



Een slecht teken dus! En de wereld compleet op zijn kop, vind ik.



vrijdag 18 februari 2011

Dit is géén land!

Het is mijn overtuiging dat het onafhankelijkheidsstreven in Vlaanderen aan het doorbreken is. Niet omwille van allerlei romantische overwegingen, ook niet omwille van allerlei bekrompen-nationalistische of ronduit racistische ideeën of wat dan ook. Neen, steeds meer mensen hebben door dat België een lege doos is, en dat Vlamingen zich eigenlijk al jaren als konijnen voor een lichtbak gedragen. Veel Vlamingen zijn vooral bang dat het licht van de lichtbak uitgaat…




Mensen van alle slag, en mensen uit alle sociale lagen, hebben door dat België alleen bestaat omwille van het geduld van de Vlamingen. Steeds meer mensen hebben problemen “met de ondemocratische manier waarop deze staat in elkaar zit. En dat heeft weinig met gevoel te maken, daarvoor volstaat het je grijze cellen te gebruiken. Als je daar grondig over nadenkt, besef je dat een aantal belangrijke rechtvaardigheidsprincipes in België niet worden gerespecteerd”. Aan het woord is Jean-Pierre Rondas, VRT-producer (Radio Klara) en lid van de linkse Gravensteengroep.



“Als Vlamingen zijn wij verschrikkelijk solidair, dat is een vorm van sociale loyauteit. Welnu, daar staat nauwelijks een vorm van politieke loyauteit tegenover. Er heerst in dit land geen wederkerigheid, kijk maar naar de BHV-constructie, en transparantie is er evenmin. In Duitsland kun je met één muisklik precies te weten komen voor hoeveel geld de ene regio solidair is met de andere. Daar kun je het oneens mee zijn, maar het is tenminste transparant. In België kost het jaren studiewerk om te weten te komen hoeveel die transfers van noord naar zuid precies bedragen” (Knack, 09.02.2011).



Dezelfde Rondas verwijst naar een boek dat binnenkort verschijnt, “De Verenigde Staten van België”, waarin auteur Sottiaux stelt dat België geen democratie is. “Vanwege de grendelgrondwet: met een gewone meerderheid kan in dit land op institutioneel vlak niets beslist worden. De Franstalige minderheid kan alles blokkeren”.



De gedachte dat België eigenlijk nog hinderlijke gevolgen heeft voor Vlaanderen en voor de Vlamingen, zoekt en vindt haar weg naar de brede middenmassa. Deze stroom is niet meer te stoppen.

donderdag 17 februari 2011

Vlaamse export groeit sneller dan de Waalse...ondanks grotere achterstand van de Waalse

Ondanks het feit dat de Waalse economische activiteit en de export van Waalse bedrijven naar het buitenland een flink stuk achter de Vlaamse export aan hinkt (Vlaamse export ongeveer goed voor 80%, Franstalige export voor ongeveer 20%), tonen de meest recente cijfers aan dat de Vlaamse uitvoer in de eerste tien maanden van 2010 met 21,9% is gestegen (tot 138 miljard euro), terwijl de Waalse export met 19,6% groeide tot 34,9 miljard euro.




Het ziet er dus naar uit, aldus een verslag in De Tijd (08.02.2011) dat “de Vlaamse economie sneller opleeft dan de Waalse, nadat ze tijdens de recessie zwaardere klappen had gekregen”.



Daarmee wordt de kloof tussen Vlaanderen en Franstalig België – in weerwil van de decennialange beweringen van bepaalde Franstalige én belgicistische kringen – met de heropleving van de economie nog groter. En nemen de transfers van noord naar zuid inderdaad ook toe.





woensdag 16 februari 2011

Duitstaligen zien het toch enigszins anders…

Franstaligen willen wel eens het beeld proberen verspreiden van het “ene, ondeelbare en onverwoestbare” Franstalige politieke front. Maar nu kregen de Franstalige partijen onlangs ook felle kritiek te slikken uit een hoek die niet evident is, uit de oostkantons met name.




De minister in de Duitstalige regering en voorzitter van de Duitstalige partij ProDG, de heer Paasche, “laakt de destructieve houding van de Waalse partijen. Hun houding bedreigt volgens hem de toekomst van België”, aldus een verslag in Het Nieuwsblad (08.02.3011).



Het volstaat, aldus Paasch, te verwijzen naar de resoluties van het Vlaams Parlement die in 1999 ongeveer unaniem werden goedgekeurd, om te beseffen dat de vraag naar fundamentele hervormingen door een brede meerderheid in Vlaanderen wordt gedragen. Het zal niets oplossen met de eisen van de Vlaamse meerderheid te blijven negeren.



Wijze woorden, die niet veel zullen uithalen, geachte heer Paasch. Franstalige partijen kennen de institutionele instrumenten – mede met hulp van de traditionele Vlaamse partijen ingevoerd – maar al te goed om alle gerechtvaardigde eisen tegen te houden. De kwadratuur van de cirkel? In België dagdagelijkse realiteit.





dinsdag 15 februari 2011

Haat in ’t leven, haat in ’t graf

Vlaanderen heeft afscheid genomen van Marie-Rose Morel, op een waardige en vooral massale manier. De plechtigheid zaterdagmorgen deed mij – qua opkomst dan toch – denken aan de begrafenis van Karel Dillen, toen dezelfde kathedraal in Antwerpen ook vol liep. Een massale, maar toch heel andere begrafenis. Een warm, emotioneel én pijnlijk afscheid van een mooie, intelligente en o zo strijdbare Marie-Rose Morel.




Ik had ze graag, en tot zaterdag heb ik eigenlijk geen moment geloofd dat ze overlijden was. Zaterdagmorgen heb ik beseft dat Rozie er niet meer is.



Een sterke, strijdbare dame, die tot over de grenzen van het leven aandacht opeist. Marie-Rose is er in geslaagd tot over de grenzen van het leven veel Vlamingen duidelijk te maken dat België géén vaderland is of kan zijn. Een laag bij de grondse uitzending van de Rtbf maakte duidelijk op welke manier Franstalig België naar Vlaams-nationalisten kijkt. De boodschap? Marie-Rose Morel maakte van haar ziekte misbruik om haar politieke ideeën te verspreiden…



Je moet maar durven! Het is blijkbaar ook Bart De Wever zwaar in het verkeerde keelgat geschoten, deze uithalen naar de ‘Untermenschen’ van het Vlaams Belang. Maar mogen wij Bart De Wever er wel aan herinneren dat dit al jàren ons deel is? Mogen wij de Vlaams-nationalisten van N-VA eraan herinneren dat het voor mensen van het Vlaams Belang al jàren spitsroeden lopen is? Dat wij al jaren beledigd en gepest worden omwille van het opkomen voor Vlaamse onafhankelijkheid. Haat in ’t leven, haat in ’t graf.



Rozie: adieu! Geen woorden kunnen de pijn omschrijven die zoveel duizenden vrienden – en ikzelf – gevoeld hebben, die zaterdag in Antwerpen.

maandag 14 februari 2011

Nultolerantie geraakt nog in de mode…

Nultolerantie, lik-op-stukbeleid, harde aanpak van de criminaliteit: dit zijn de maatregelen waarmee het Vlaams Belang al jaren geleden uitpakte. Onze maatregelen werden weggelachen als ‘onrealistisch’, ‘nodeloos hard’, en zouden ‘de rechten schenden’ van de vele jonge daders. U weet het beter dan ikzelf: de justitie keek in die jaren niet in de eerste plaats naar het slachtoffer, maar naar de dader, die in de maatschappij moest worden geresocialiseerd.




Nultolerantie vroegen wij, omdat men kleine en grote criminaliteit bij de wortel moet aanpakken en dat er geen gevoel van straffeloosheid mag ontstaan. Het Gentse parket wil 34 gekende amokmakers die fuiven in en rond Zelzate terroriseerden, systematisch oppakken en elk strafbaar feit vervolgen. Eind vorig jaar hadden de Vlaams Belang Jongeren in Zelzate betoogd voor meer veiligheid…eindelijk steekt men er dus de handen uit mouwen.



En het werkt, ja, het werkt. Zo heeft men in de Brusselse wijk Kuregem al wat ervaring met nultolerantie. Na weken – begin 2010 – van brandende auto’s, molotovcocktails en tientallen relschoppers, besloot de minister de nultolerantie in te voeren. Het aantal criminele feiten daalde er met 27% op een jaar tijd. ‘Onrealistisch’?



In Nederland is men nog creatiever. Zo heeft men in een probleembuurt, een buurt met bijzonder veel overlast, besloten om flats ter beschikking te stellen van jongeren, op voorwaarde dat ze de buurt helpen verbeteren. Zo moeten jongeren, die er komen wonen, een bepaald aantal punten behalen, want anders wordt er aan het huurcontract een einde gemaakt.



Er kunnen dus heel veel oplossingen worden bedacht en uitgewerkt. Maar men moet wel willen, natuurlijk. Men kan toch niet blijven volhouden dat men bepaalde maatregelen niet kan uitvoeren omdat ze door het Vlaams Belang worden voorgesteld?

vrijdag 11 februari 2011

Is het multiculturalisme alléén in België dan een succes?

Politici doen er meestal heel lang over tot ze de werkelijkheid in al zijn rauwe naaktheid durven erkennen. Maar goed, ook David Cameron, de Britse premier, heeft erkend dat multiculturalisme mislukt is in Groot-Brittannië. In een opgemerkte toespraak “stelde hij de mislukking van het multiculturele beleid in Groot-Brittannië aan de kaak”, aldus een verslag in De Morgen (07.02.2011).




Cameron hield zijn toespraak in Duitsland, waar kanselier Merkel onlangs vergelijkbare uitspraken deed. Ook Nederland, Denemarken, Noorwegen en nog enkele andere Europese staten willen een strakker integratiebeleid. Zo “verwierp Cameron de passieve aanpak van de voorbije jaren en hield een pleidooi voor een veel sterker optreden van de staat op terreinen als vrije meningsuiting, democratie en gelijke burgerrechten”.



Het niet durven beklemtonen van de eigen nationale identiteit heeft “jonge moslimmannen in de vangarmen van de islamisten gedreven”.



Wat mij toch steeds weer verwondert bij dit soort persberichten: waarom blijven bepaalde mensen – vooral dan uit progressieve hoek zo blijkt, want conservatief ingestelde mensen gaan immers sterker uit van de onveranderlijkheid van de menselijke natuur – waarom blijven bepaalde mensen toch steeds utopische dromen najagen, die in de kortste keren in echte nachtmerries eindigen?



En twee: wanneer wordt het multiculturalisme in België officieel begraven?


donderdag 10 februari 2011

Van woorden en daden….

Volgend bericht stond gisteren op de nationale webstek van het Vlaams Belang, en kan ik, moét ik integraal brengen, want dit kan toch echt niet:


“Enige tijd geleden verscheen het bericht dat Frieda Brepoels (N-VA) in het Europees Parlement een verslag had goedgekeurd waarin onder andere gepleit werd voor de goedkeuring en ratificatie van het Europees Kaderverdrag voor de nationale minderheden. De Franstaligen dringen daar al jaren op aan, zodat ze verder de taalwetgeving kunnen uithollen en de facto faciliteiten kunnen opeisen in heel Vlaanderen. Daarop kwamen nogal wat verbaasde reacties in de zin van: is het echt waar dat de N-VA zoiets heeft goedgekeurd?



Het is inderdaad echt waar. Frieda Brepoels keurde in december het verslag-Gàl goed in Straatsburg. En er staan in dat bewuste verslag overigens nog meer vreemde dingen. Zo is er paragraaf 20, waarin wordt gesteld: “(…) vestigt de aandacht op de recente heropleving van nationalisme, vreemdelingenhaat en discriminatie in een aantal lidstaten en benadrukt dat de Commissie een centrale rol moet spelen bij de preventie en bestrijding van deze mogelijke schendingen van de grondrechten.” Nationalisme - en dus ook Vlaams-nationalisme - wordt in deze tekst dus gelijkgesteld met racisme en schendingen van de grondrechten, en moet dus ’bestreden’ worden...



In paragraaf 31 wordt dan weer gepleit voor een versterking van de rol van het FRA (‘agentschap voor de grondrechten’), de Europese variant van het ‘Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding’ in ons land. Dat FRA is een miljoenenverslindende kolos die de ene onzinnige 'studie' na de andere produceert, zoals de recente baanbrekende studie waaruit blijkt dat “als je aan Marokkanen vraagt of ze gediscrimineerd worden die Marokkanen daarop ‘ja’ antwoorden”. Verrassend!



Ooit verklaarde Bart De Wever dat het Centrum voor Gelijke Kansen de vrije meningsuiting bedreigt en afgeschaft moet worden, maar op Europees vlak meent de N-VA blijkbaar dat zo’n soort instanties versterkt moeten worden. Zoiets noemt men warm en koud blazen”.



Ja, hoe zit het nu, N-VA?

woensdag 9 februari 2011

Zoveelste taalincident in Brussels ziekenhuis

Toch maar blijven volhouden dat onze Nederlandse taal gerespecteerd wordt in Brussel! Het zoveelste taalincident bewijst toch dat er ernstige problemen zijn, en dat Vlamingen te allen prijs moeten vasthouden aan een wettelijk verplichte tweetaligheid van instellingen als ziekenhuizen en andere in Brussel.




Een jonge moeder die vaststelde dat haar baby van amper tien maanden oud enorm hoge koorts ontwikkelde, reed in allerijl naar het Brusselse kinderziekenhuis Koningin Fabiola. Ze werd er niet geholpen en de toestanden die ze er meemaakte, tarten eigenlijk elke verbeelding: “De vrouwelijke arts op de Spoeddienst sprak géén Nederlands en amper Frans. We begrepen elkaar zo slecht dat ik ten einde raad vertrokken ben” (verslag in Het Laatste Nieuws, 08.02.2011).



In een ander ziekenhuis werd een zware keel- en oorontsteking vastgesteld. Nu hebben we er geen probleem mee dat universitairen uit andere landen hun opleiding en specialisatie in België volgen. Maar dat men de beide landstalen in Brussel niet machtig is, is de facto en de jure onaanvaardbaar. Moeten er eerst doden vallen, vooraleer “men” in actie zal schieten?



Respect voor de Nederlandse taal? Niet in Brusselse ziekenhuizen in elk geval. Quod erat demonstrandum.

dinsdag 8 februari 2011

Regioreceptie Roeselare 4 februari 2011

Iedereen die heeft meegewerkt, wil ik bij deze bedanken: de jongeren van VBJ, Johan (zonder wie dit allemaal niet had plaatsgegrepen), en de vele helpers van afdeling Roeselare. Met hun hulp stond de zaal snel klaar, en was het achteraf ook snel weer opgeruimd.



In mijn korte toespraak had ik het onder andere over de communautaire onderhandelingen en de beslissende jaren voor Vlaanderen:



“Dit zijn woelige tijden, dit zijn wellicht voor Vlaanderen en voor de Vlamingen historische tijden. Wat zal er namelijk van 2010 blijven hangen, beste vrienden? Als er één politieke boodschap zal blijven hangen, dan is het toch wel die, die collega en fractieleider Gerolf Annemans op een treffende manier zo verwoordde: “het feit dat meer dan ooit de keuze tussen ofwel Vlaanderen enerzijds ofwel de Belgische chaos anderzijds zich in al haar scherpte heeft opgedrongen, en dat verbale, ietwat waggelende "confederalisme" genoemde balletnummertjes over een "autonoom Vlaanderen binnen een beter België" en meer van dat fraais verder weg gedeemsterd zijn naar de hoek van de achterhaaldheid en zelfs reeds van de irrelevantie.” Wat er van 2010 zal blijven hangen, is ook de overtuiging dat niemand van de verschillende politieke partijen, niemand, een duidelijk plan heeft hoe het verder moet met België. Zij proberen elkaar alleen wat vliegen af te pakken. Er is één partij, die weet welke weg Vlaanderen resoluut uit moet: het Vlaams Belang.



Als simpele partijsoldaat denk ik dat Vlaanderen, om zijn onafhankelijkheid echt te realiseren, nood zal hebben aan een echte vrijheidspartij, het Vlaams Belang. Onze rol is dus niet uitgespeeld, wel integendeel. Geert Wilders die zo’n 10 jaar geleden helemaal alleen voor zijn groep in de Nederlandse Kamer zat, sprak in één van zijn eerste toespraken de volgende woorden, die perfect toepasselijk zijn op de situatie in Vlaanderen: “Misschien heeft u gehoord dat de Groep Wilders een one-issue-beweging is, een clubje met maar één programmapunt. Dat klopt. Ons issue is vrijheid. Ik stel vrijheid centraal. De vrijheid dat je moeder ’s avonds over straat kan, de vrijheid dat je kleinkinderen geen hoofddoekje om moeten, de vrijheid dat je je inkomen zelf aan je eigen gezin kunt uitgeven, de vrijheid om te zeggen wat je wilt, de vrijheid die je hebt omdat je oude dag is veiliggesteld, de vrijheid die er is omdat ons bedrijfsleven weer floreert, de vrijheid die je hebt omdat de regering je gezin beschermt tegen terroristen, de vrijheid van een baan en een goed bestaan, de vrijheid om als land onze eigen beslissingen te nemen”.



Wilders parafraserend stel ik dat Vlaanderen dringend zijn onafhankelijkheid moet grijpen. Niet alleen omwille van de onafhankelijkheid op zich. Maar pas als Vlaanderen onafhankelijk is, pas dan kan het een echt veiligheidsbeleid voeren, dat criminelen lik op stuk geeft, dan kan het een economisch beleid uitwerken dat echt op maat is van de Vlaamse bedrijven, kan het een echt sociaal beleid voeren dat ouderen een verdiende en betaalbare oude dag bezorgt en onderwijs en opleiding voor onze kinderen voorziet zodat ze in een veilige omgeving werk en toekomst kunnen opbouwen. Pas in een onafhankelijk Vlaanderen zullen we gepaste en harde maatregelen kunnen nemen inzake migratie en asiel, zodat Vlaanderen voor ons een herkenbaar land blijft”.

maandag 7 februari 2011

Tien vragen over de “Arabische revoluties”

Wat er in de Arabische wereld gebeurt, is tegelijk interessant en onrustwekkend. Op Polemia, een geopolitieke site voor reflectie en informatie, wordt niet zonder enige schroom ingegaan op deze revoluties, omdat “het moeilijk is te weten wat er écht gebeurt”. In een tiental punten probeert deze steeds interessante Franse politieke webstek de lezer wat informatie aan te reiken.




Wat weet men echt?

Manifestaties, revolte, veel doden, een dictator op de vlucht, en een ander zeer breekbaar geworden. Maar wat weten we voor de rest? Wat “de beelden op het scherm” ons brengen, en wat zij als de werkelijkheid verkopen. Want wie kan ons overtuigen van het spontane van de manifestaties? Wat is de omvang van de plunderingen? Wat gebeurt er op het platteland? Wat is het spel van de verschillende politieke groepen? Wat is het gewicht van buitenlandse inmenging?



Wat is de reden van de mediatieke asymetrie?

Veel hangt natuurlijk samen met het volgende: gedurende 50 jaar werden de regimes van Tunesië, Algerije en Egypte als “progressief” beschouwd. Daarnaast kan men moeilijk voorbij gaan aan de rol van “speciale partner” van Egypte voor Israël en de Verenigde Staten, landen die ook nu aandringen op een “ordelijke overgang”. Egypte wordt dus met veel meer “voorzichtigheid” benaderd dan Tunesië.



Hoever zouden de VSA durven of kunnen tussenkomen?

Momenteel zien de Westerse machthebbers zich verplicht om “in naam van de menselijkheid” tussen te komen in de politieke processen in de Arabische staten. De Amerikanen gaan verder: in Tunesië hebben ze het vertrek van Ben Ali uitgelokt, door zich op het opperbevel van het leger te steunen, op generaal Rachid Ammar. In Egypte steunen de Amerikanen tezelfdertijd generaal Soeleiman, die de inlichtingendienst leidt, en dicht tegen Israël aanleunt, als Mohammed El Baradei. De Europese landen stellen zich op dezelfde lijn: wat zouden ze ook, nu uit Wikileaks de graad van vazalliteit is gebleken.



Hoe zit dat ook weer met de bevolkingen in deze staten?

In alle brandhaarden zijn het groepen van jongeren die de revolte leiden. De gemiddelde leeftijd in Tunesië is 30 jaar, in Egypte 24 jaar. Nochtans verschilt de situatie enorm: Tunesië bevindt zich in een demografische overgangsfase sinds 1990, want de vruchtbaarheidsgraad ligt er lager dan 2 kinderen per vrouw. Tunis heeft slechts 700.000 inwoners. Daarentegen leven er in Caïro meer dan 16 miljoen mensen en geeft elke Egyptische vrouw het leven aan gemiddeld 3 kinderen. 10% van de Egyptenaren zijn Koptische christenen. De graad van explosiviteit is groter in Egypte.



Wat mankeert er aan de globalisering?

Tunesië en Egypte kennen zware economische uitdagingen. De groei van het bbp is in beide landen hoog, hoger dan 5% en zelfs 7% in Egypte. Maar dit zou onvoldoende zijn om de werkloosheid tegen te gaan of de meest elementaire goederen beschikbaar te stellen. Ook de urbanisatie bijvoorbeeld is compleet anarchistisch. De mondiale vrije markt zorgt tevens voor een ontregeling van het economisch leven in vele landbouwregio’s, wat de voedselproblemen nog versterkt. Zakenmensen, die gelieerd zijn aan de wereldtopklasse, worden het meest gehaat. De globalisering biedt de Noord-Afrikanen weinig zin.



Dan zoeken ze natuurlijk elders een zin?

De zin, de betekenis van dit alles: daar ligt natuurlijk de kracht van de islamieten, want de islam is zowel een religie als een politiek programma. Vandaar de aantrekkingskracht van de simpele slogan als: “De islam is de oplossing”. Het kan daarom niet verwonderen dat in die Arabische landen, waar vrije verkiezingen werden gehouden, islamitische partijen de meerderheid dreigden te halen (tot de verkiezingen ongeldig werden verklaard, stopgezet). “Het Westen” dringt aan op democratie, maar dan zonder overwinning van de extreme islamisten?



Wat wordt het: het leger of de Koran?

Op de ruïnes van de regimes, die zich momenteel in een politieke crisis bevinden, lijken twee krachten sterker te worden: de islamieten aan de ene kant en het leger aan de andere kant. Twee “archaïsche” systemen als je wil, twee zeer hiërarchisch gestructureerde organisaties dus, twee instituten die “betekenis” aan het leven geven, en die het allemaal “in een kader plaatsen”.



Tot waar zullen de Arabische revoluties uitdeinen?

De lessen die de geschiedenis ons geeft, zijn veelvuldig. Een algemene regel is bijvoorbeeld dat op periodes van lange stabiliteit soms revolutionaire periodes volgen van snelle verandering: van Mirabeau over Robespierre tot Bonaparte. Van Rodzyanko over prins Lvov en Kerenski tot Lenin. Van Bakhtiar naar Khomeini. Het zit er dus in dat de mannen die het nu voor het zeggen hebben in Tunis en Caïro, er misschien niet te lang zullen zitten.



Risico’s voor Europa?

Er zijn enorme risico’s voor Europa, aldus Polemia. Het risico van economische en politieke chaos zou nieuwe massale migratiegolven kunnen motiveren. Vooral omdat de meeste Europese wetgevingen zich baseren op het recht van de individuen (bijvoorbeeld om te migreren) en niet op het recht van de volkeren om hun belangen, hun identiteit en hun grondgebied te beschermen.



Kansen voor Europa?

Misschien biedt de verzwakking van de Amerikaans-Israëlische vazal Egypte nieuwe kansen voor Europa. Een verzwakking die tevens de globalisering zal verzwakken. Want het is duidelijk dat de revoltes een onmiskenbare “economische” grondoorzaak hebben, zodat het te verwachten valt dat deze revoltes ook een verwerping van het economisch model van de globalisering inhouden.





vrijdag 4 februari 2011

Dagelijks 23 daden van agressie tegen bedrijven in België

Het aantal geregistreerde daden van agressie tegen eigendommen, gebouwen van ondernemingen is in België in de laatste vijf jaar nooit hoger geweest. Dat blijkt uit cijfers die minister van Binnenlandse Zaken, Annemie Turtelboom (Open VLD) gaf op mijn schriftelijke vraag.




In 2005 bijvoorbeeld waren er in België 8.038 daden van agressie tegen ondernemingen vastgesteld, waarvan 4.484 in het Vlaams Gewest, 2.477 in het Waalse Gewest en 1.077 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In 2009 liep het aantal op tot 8.451 gevallen, waarvan 4.674 in het Vlaamse Gewest (55%), 2.788 in het Waalse Gewest (33%) en 979 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (11,5%).



Wekelijks komt dit neer op ongeveer 163 geregistreerde daden van agressie tegen bedrijven, of dagelijks 23. Het grootste aandeel bestaat uit vernielingen aan bedrijfsgebouwen, daden van vandalisme, graffiti en brandstichting.

donderdag 3 februari 2011

Nieuws van het BHV-front

Een aantal (moedige) burgers is naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg gestapt met een klacht over de federale verkiezingen van juni 2007. Ze vragen een veroordeling van België omdat de tweetalige kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde bij de federale verkiezingen nog niet was gesplitst, hoewel het Grondwettelijk Hof die kieskring zeven (7!) jaar eerder al ongrondwettelijk had verklaard. Bovendien, aldus een verslag in de gratis krant Metro, vinden ze het niet kunnen dat het parlement alle bezwaarschriften over ongrondwettelijke verkiezingen van tafel veegde en dat de parlementsleden zelf mogen oordelen over de geldigheid van de verkiezingen. Waar blijft de onafhankelijkheid dan?






Van de werkgroep BHV ontvingen we een persmededeling waarin gemeld werd dat de correctionele rechtbank van Leuven 8 BHV-dienstweigeraars heeft vrijgesproken, nadat de correctionele rechtbank van Dendermonde dit al eerder had gedaan voor 15 gedagvaarde BHV-dienstweigeraars.



Intussen hangen nog zaken voor de correctionele rechtbanken van Gent, Turnhout, Tongeren, Hasselt en Kortrijk, alles bijeen 57 zaken. “Opmerkelijk is dat van de 48 dienstweigeraars in Halle-Vilvoorde niemand werd gedagvaard. Blijkbaar acht het openbaar ministerie de kans op veroordeling in Halle-Vilvoorde nog kleiner dan elders”.



Goed dus dat langs die kant de druk zo hoog mogelijk wordt gehouden. Doorzetten vooral!

woensdag 2 februari 2011

“Geef toch een paar gemeenten op…”

Tijdens de druk bijgewoonde eerste bijeenkomst van het World Economic Forum in Davos werd België door de Amerikaanse professor Nouriel Roubini als een van de volgende risicolanden genoemd in de Europese schuldencrisis. De lage economische groei en het forse deficit wees hij aan als voornaamste oorzaken.




Terwijl dit land steeds verder wegzinkt in het politiek, economisch en sociaal moeras, beginnen ook een aantal Vlaamse commentatoren in Waalse richting te wijzen als oorzaak van de jarenlange status quo, dat de welvaart van ons en van onze kinderen bedreigt. “De bottomline is dat de Franstaligen – niet gehinderd door sp.a of Groen! – het bij een paar oppervlakkige wijzigingen wilden houden. Zij zijn altijd voor de status quo geweest. Die hebben ze nu, met hun veto, opnieuw verkregen. De Vlaamse koe blijft melk geven. Maar of ze zich daarom winnaars mogen voelen? Neen, ze zijn met de toekomst van het land aan het spelen. En uiteindelijk zal ook hun kiespubliek daar het slachtoffer van worden. Net als de Vlaming”, aldus Paul Geudens in Gazet van Antwerpen (27.01.2011).



De stellingenoorlog van de jongste maanden heeft bij de Franstaligen de indruk gewekt dat ze aan de status quo konden vasthouden, is dan weer de overtuiging van professor Maddens (De Standaard (27.01.2011). “Al die verzoenende signalen die vanuit Vlaamse hoek zijn uitgestuurd, hadden de bedoeling om het pad te effenen voor de koninklijke bemiddelaar. In werkelijkheid hebben ze zijn werk juist bemoeilijkt, omdat de Franstaligen hierdoor de indruk kregen dat de wind aan het keren was in Vlaanderen. De Vlaamse partijen moeten nu dringend een sterk signaal geven om hen op andere gedachten te brengen”.



Inderdaad, wanneer zal Bart De Wever eindelijk eens een deftig, uitgewerkt splitsingsvoorstel op tafel leggen? Wanneer wordt de gaspedaal eens ingeduwd? Het wordt stilaan tijd dat andere taal wordt gesproken. Tijd om eens buiten de Belgische lijntjes te kleuren.



Wie dat alvast nog niet door heeft, is professor Bruno De Wever. In een interview dat in Knack verscheen, vond de professor zelfs dat een uitbreiding van Brussel (mét annexatie van een aantal Vlaamse gemeenten natuurlijk, wat had u gedacht?) wel moest kunnen. Vlaamsbewust als altijd stelde hij: “Offer een paar gemeenten op waar nu toch al 80% van de mensen Frans spreekt”. Dit is nu juist NIET het soort signalen dat de Franstaligen uit de stellingen zal halen. Waarom zouden ze?

dinsdag 1 februari 2011

Zonder staatshervorming géén regering

Daar komt samengevat de mening van Vandeurzen op neer. Neen, niet de CD&V-minister, maar wel Urbain Vandeurzen, ex-topman van VOKA en dus niet de eerste de beste in de Vlaamse ondernemerswereld. “Een totaal geblokkeerd formatieberaad, noodzakelijke sociaaleconomische hervormingen die uitblijven, een halfslachtig interprofessioneel akkoord, een dalende concurrentiekracht…België blijft vierkant draaien en heeft al een paar keer kortstondig de aandacht van de financiële markten getrokken. Meer en meer stemmen roepen op om een regeerakkoord af te sluiten, het maakt niet uit hoe. “Daar ben ik het totaal niet mee eens”. Zonder grondige staatshervorming géén regering dus.




In Knackmagazine (27.01.2011) maalt deze nochtans zeer minzame man zijn woorden niet: “Sommige politici misbruiken de onrust op de financiële markten ter versterking van hun onderhandelingspositie. Er wordt een schaakspel gespeeld met de welvaart van burgers en ondernemingen. Een regering zonder structurele hervormingen is een non-regering en dat is gevaarlijker dan de onderhandelingen te laten doorlopen”.



Want er moet wel dégelijk worden hervormd in België, diepgaand en fundamenteel hervormd – daar heeft de betoging van de 30.000 in Brussel blijkbaar toch geen antwoord op. Vandeurzen: “Een van de uitdagingen is een arbeidsmarkt op maat van de deelstaten. De VDAB is bevoegd voor activering en moet de werklozen naar een job leiden. Komen de werkzoekenden in de sanctioneringsfase terecht, dan vind ik het absurd dat dit dossier opnieuw naar het federale niveau van de RVA verschuift. Meer verantwoordelijkheid voor de deelstaten betekent dat ze de dossiers zelf moeten opvolgen. Dan zie ik echt niet in wat die duizenden RVA-ambtenaren op federaal niveau nog moeten doen”.



Het Vlaams Belang wil verder gaan dan Urbain Vandeurzen, véél verder, dat is bekend. Maar dit signaal van een belangrijke Vlaamse ondernemer mag en kan door belgicisten, neo-belgicisten en andere voorstanders van het status quo niet zomaar in de wind worden geslagen…