Voor het Vlaams Belang is het allang duidelijk dat Turkije omwille van historische, geografische en culturele redenen geen deel kan uitmaken van de Europese Unie. Turkije maakt geen deel uit van de Europese beschaving, net zoals Binnen-Mongolië dat niet doet. Dat houdt trouwens geen waardeoordeel in van Binnen-Mongolië, of van Turkije, maar zegt gewoon waar het op staat.
Nadat Turkije, onder (gedeeltelijkeà druk van Amerika trouwens, dat de Europese Unie politiek graag zou verzwakken door het binnenbrengen van een islamitische staat, zich jarenlang manifest aan het opdringen was, blijkt er nu stilaan een andere wind aan het waaien. Begint het in het Oosten te dagen?
“Turkije kijkt niet langer naar het Westen, maar slaat zijn vleugels uit in alle windrichtingen. Turkije meet zich de rol aan van een regionale supermacht”, aldus een voormalige Turkse minister van Buitenlandse Zaken in De Standaard (29.10.2009). Turkije wil zich onafhankelijker van Europa opstellen, en bevestigt hiermee onrechtstreeks trouwens dat het geen deel uitmaakt van Europa.
De ‘tekenen des tijds’ die de afgelopen maanden werden uitgezonden uit Ankara, zijn niet min: zo noemde de Turkse premier Erdogan de Iraanse president zijn ‘vriend’. Een jaarlijkse NAVO-training boven Turks grondgebied werd geannuleerd omdat Turkije niet wilde dat Israël aan de oefening deelnam. In dezelfde week trouwens kondigde de Turks overheid aan dat ze gezamenlijke militaire oefeningen met Syrië zou organiseren, een land dat Turkije gedurende jaren met een oorlog bedreigde. Er is heel wat aan het veranderen in het Midden-Oosten.
Amerika heeft hier natuurlijk meer dan één vinger in de pap: vroeger al was Turkije de trouwste bondgenoot van Amerika. Amerika is best bereid om voor die trouw een prijs te betalen. Turkije krijgt van Washington de vrije hand om zich als regionale supermacht te profileren (ten koste van Europa natuurlijk, maar dat hebben onze machthebbers nog niet door), in ruil daarvoor trekt Amerika zich stilaan terug uit een aantal Aziatische landen.
Amerika kijkt alleen naar het eigenbelang. Turkije houdt alleen rekening met het eigen belang. Wanneer doet Europa hetzelfde? Als het in het eigen belang van Amerika is, om Turkije te laten uitgroeien tot supermacht, waarom neemt Europa dan zijn kans niet waar om Turkije het statuut van ‘meest preferentiële partner’ te geven, hierbij tezelfdertijd te onderstrepen dat Turkije nooit lid van de Europese Unie kan worden? Dit is toch puur lijfsbehoud van Europa, welbegrepen eigenbelang? Nu het nog kan?
