In 1976 ging een schokgolf door weldenkend en intellectueel Frankrijk, en bij uitbreiding Europa. Met de publicatie La Peste blanche. Comment éviter le suicide de l’Occident werd op slag de auteur, Pierre Chaunu, bekend. In 1923 in de Franse Maasstreek geboren, in de onmiddellijke nabijheid van het slagveld van Verdun, begon Chaunu zijn professionele carrière als leraar, om iets later, in de jaren 50 van de vorige eeuw, professor Geschiedenis aan verschillende universiteiten te worden.
Als historicus was hij één van de stichters van de zogenaamde kwantitatieve geschiedenis, een benadering van de geschiedenis die zich op wiskundige en statistische gegevens baseerde en die de economie en de demografie gebruikte om historische evoluties te analyseren. In 1961 werd hij professor aan de universiteit van Caen en richtte er het Centrum voor kwantitatief geschiedenisonderzoek op. “Geboortecijfers lijken mij belangrijker dan de verzamelde berichten van de Dow Jones en van de Nikkeï. Mij lijken de ideeën over de dood meer van nut dan ideeën over de klassenstrijd”, zo verklaarde hij meermaals. In 1971 ging hij aan de Sorbonne doceren, en groeide er uit tot een specialist van de Spaanse geschiedenis.
Het publiek leerde Chaunu echter vooral kennen door zijn waarschuwingen voor een demografische ramp in Europa. De vruchtbaarheid daalde en daalt scherp, en dat is niet zonder gevolgen. De demografische evolutie is een element van kapitaal belang om het lot van beschavingen te bepalen, dat was zowat de boodschap van deze strijdvaardige, maar steeds minzame man. Hij waarschuwde voor het verdwijnen van de Europese, van de blanke beschaving.
Links en de burgerij aan de macht namen het hem in geen geval in dank af! Samen met Jean Raspail, die andere ‘pestiféré’ van Frankrijk, werd hij door sommigen van het regime uitgespuwd. Jean Raspail is de auteur van de roman Le Camp des Saints, dat eveneens in de jaren 70 van vorige eeuw werd gepubliceerd, en waarin de overrompeling van Europa door allochtonen wordt beschreven.
Pierre Chaunu heeft zijn mond niet gehouden. Chaunu bleef zijn boodschap trouw, hij was huisvader van 6 kinderen en bleef tot op het einde van zijn leven waarschuwen voor het demografische einde van Europa, waarbij hij zich niet schroomde om het woord ‘decadentie’ in de woord te nemen.
Professor Chaunu stierf op 22 oktober 2009. Alle Franse kranten meldden zijn overlijden, en president Sarkozy roemde zijn verdiensten. In de Vlaamse kranten hebben we geen woord gelezen. Nochtans wordt hij een van de grote figuren van de hedendaagse historische wetenschap genoemd. Voor kabouterland Vlaanderen was hij allicht te groot. Of te non-konformistisch?
Vaarwel, professor Chaunu!
