POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 29 februari 2012

Opnieuw bestolen...ditmaal op de trein

Ligt het aan mijn sympathieke uiterlijk? Ligt het aan mijn uitnodigende lichaamstaal? Ik weet het niet, maar ik ben wel opnieuw het slachtoffer geworden van een diefstal. Voor de tweede maal op drie maanden tijd werd mijn laptop mij ontfutseld, dit keer tijdens de treinreis zelf.
Gevolg: alle adressen kwijt, alle documenten weg, én een groot gevoel van machteloosheid en woede.

Vandaag dus geen normaal e-postbericht, geen bericht op mijn webstek. Vanaf morgen moet het wel terug lukken, denk ik.

dinsdag 28 februari 2012

Vlaams-Brabant overspoeld door anderstaligen


Communautaire problemen zijn voor de progressieve elite van dit land ‘non-problemen’, problemen die opgeklopt worden door de radicale Vlaamse Beweging om de gemeenschappen van dit land tegen elkaar op te zetten. U kent het discours ondertussen wel. Maar toch, heel toch, blijken er soms wél opeens problemen te zijn.
Neem nu Vlaams-Brabant. Eén van de zovele ‘non-problemen’ zogezegd. 82% anderstaligen in een kleuterschool te Zellik.  Volgens de directeur is het de jongste 3 jaar erg geëscaleerd, aldus een verslag in De Standaard (21.02.2012) die eraan toevoegt: “De kinderen spreken thuis Frans, Arabisch, Pools of Roemeens. Sommige zijn afkomstig uit Brusselse gemeenten als Sint-Agatha-Berchem of Molenbeek waar ze geen plaats vinden op school”.
Men moet er dus kunnen toe komen dat het aantal leerlingen beperkt wordt. Een maatregel die in die zin ging, was het voorrang verlenen aan broers en zusjes van de leerlingen die er al zaten. Maar dit brengt allang geen soelaas meer. Sommige directeurs zitten met de handen in het haar: “We zitten aan ons plafond”, aldus de schepen van Financiën in een Vlaams-Brabantse gemeente. “Wij bouwen maar lokalen bij voor al dat extra taalonderricht, maar dat weegt op de kas”.
Sommige directeurs willen dringende, door wetten ondersteunde maatregelen, zoals de volgende woordvoerder, en spreken zich uit voor een beperking van het aantal anderstaligen: “Specialisten beweren iets anders, maar wij merken elke dag dat met te veel anderstalige kinderen de kwaliteit van het onderwijs onder druk komt. Nederlands is voor alles nodig, ook voor wiskunde, voor wereldoriëntatie, …”.
Wedden dat het niet lang meer zal duren vooraleer de zogenaamde specialisten weer met hun “oplossingen” voor de pinnen zullen komen: meertalig onderwijs, een taalbad Frans, enzovoort.
Wat de politici beter zouden doen, is zich bezig houden met de wettelijke omkadering van beperkingen. Zo zegt een directeur in het verslag in De Standaard: “Ik zou graag de kinderen van onze eigen gemeente de kans geven zich bij voorrang in te schrijven, maar daar zijn bitter weinig wettelijke manieren toe”. Doe er iets aan!

maandag 27 februari 2012

Is houdbaarheidsdatum van België nu écht overschreden?


Men zou het alvast geloven, als men de commentaar van een notoir belgicist als professor Huyse in Humo (nr. 3728) leest. Op de vraag van Humo of de professor een reactie heeft op het feit dat men aan Franstalige kant een B-plan nooit hebben afgezworen,  en zij steeds – tijdens alle onderhandelingen met andere woorden – op twee borden zijn blijven schaken en dus met een scheiding blijven rekening houden, zegt de professor het volgende:
“Dat is dan wijs. De splitsing van Tsjechoslowakije, die weliswaar veel eenvoudiger te realiseren was dan een splitsing van België zou zijn, heeft geleerd dat het snel kan gaan. Ook zonder dat er een maatschappelijk draagvlak is, kan een splitsingsdynamiek het halen. Het is dus verstandig als de Franstaligen alle scenario’s bekijken en kostenbatenanalyses maken. Aan Vlaamse kant ontbreekt dat realisme vooralsnog”.
En verder kunnen we ook het volgende lezen: “Men zegt dikwijls dat ik een belgicist ben, maar dat kàn ik als socioloog niet zijn. Ik weet dat staten niet voor de eeuwigheid gemaakt zijn (…) Maar ik keer me wel tegen de idealistische benadering van een deel van de Vlaamse Beweging: als het over een megaproject gaat als de splitsing van de Belgische staat, kun je maar beter over heel precieze, heel realistische scenario’s beschikken.  Anders zal je in dezelfde valstrikken trappen als bij andere megaprojecten: banalisering van de kosten, overschatting van de baten. Ik ben er nogal gerust in dat als men de kostenbatenanalyses heel precies zou maken, de splitsingsijver zou bekoelen”.
Zo zeker zijn wij niet, geachte professor, en als we naar Franstalige kant kijken, is men er daar ook niet al te gerust in, blijkbaar. Maar net zoals een belangrijk deel van de radicale Vlaamse Beweging deel ik uw bezorgdheid naar realistische scenario’s betreffende de opsplitsing van de Belgische staat. We verwijzen in dit verband graag nog eens naar het splitsingsboek van Gerolf Annemans en vragen ons bezorgd af waar de rest van de Vlaamse Beweging blijft? Waar blijven die Vlaamse professoren? Waar onze (uitstekende) Vlaamse universiteiten? Waar onze Vlaamsgezinde denktanks? Zelfs professor Huyse vraagt dat jullie werk maken van berekende, becijferde en realistische splitsingsscenario’s…

vrijdag 24 februari 2012

Wathelet wil niet-verzekerde voertuigen uit verkeer halen?


Gisteren in het nieuwsbericht radio: Staatssecretaris Wathelet wil iets doen aan niet verzekerde voertuigen, want het aantal stijgt...Heeft Wathelet het warm water uitgevonden?
Neen: op de webstek van de Kamerfractie van het Vlaams Belang verscheen op vrijdag 20 januari 2012 volgend bericht
"Meer onverzekerde cowboys op de baan
Deze week kwam in het nieuws dat het aantal ongevallen met niet-verzekerde wagens in 2011 opnieuw is toegenomen. Het aantal aangiftes steeg van 8.104 in 2010 naar 8.537 vorig jaar.
Kamerlid Peter Logghe was niet verbaasd over deze stijging. De nieuwe cijfers van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds (GMWF) bevestigen de stijgende trend die stilaan een maatschappelijk probleem wordt. Reeds in een vorige legislatuur pleitte Peter Logghe er voor om meer instrumenten in te zetten om onverzekerde voertuigen uit het verkeer te halen, door bijvoorbeeld het ruimer gebruik van camera’s met automatische nummerplaatherkenning
Peter diende eind september nog een resolutie in waarin hij aandringt op prioritaire behandeling door de regering".

En nu gaan we opvolgen wat hij juist gaat doen om niet verzekerde voertuigen uit het verkeer te halen!!!

donderdag 23 februari 2012

Hamburg steekt Antwerpen voorbij


De haven van Hamburg maakte onlangs bekend dat het de nummer twee in Europa is geworden. “De Antwerpse haven is gemeten naar het aantal containers niet meer de nummer twee in Europa, na absoluut marktleider Rotterdam. De haven verliest die positie aan de Noord-Duitse rivaal Hamburg, die afgelopen jaar sneller groeide”, aldus een verslag in De Standaard (13.02.2012).
Antwerpen mag dan (voorlopig?) nog wel meer tonnage verzetten, onrustwekkend is de evolutie wel. Want er is beweging op de markt blijkbaar. Zo maakten een tijdje geleden grote containerreders bekend dat ze Antwerpen degraderen tot een regionale haven en voortaan meer gaan inzetten op Rotterdam, Hamburg en Southhampton (!).
Omdat de verschillende havens Rotterdam, Antwerpen, Zeebrugge, Hamburg, Le Havre, enzovoort, allemaal zeer dicht bij elkaar liggen, wordt een “zware slag geleverd om als beste te worden uitverkoren”.  Daarbij speelt het prijselement natuurlijk een zeer bepalende rol, evenals het sociale en het algemeen ondernemersklimaat.
Men kan zich de vraag stellen – neen, men moét zich de vraag stellen – of Antwerpen, en bij uitbreiding Zeebrugge en Gent, niet meegezogen zullen worden in de negatieve Belgische economische en financiële spiraal. Maak Vlaanderen vrij, en men heeft een volledig ander plaatje, waar bijvoorbeeld onderhandelingen en samenwerkingsverbanden met Rotterdam misschien wel een stuk gemakkelijker zouden kunnen verlopen.
Dit zijn inderdaad ook voor de Vlaamse economie en voor onze Vlaamse welvaart en toekomst zeer beslissende jaren. Daarom is het goed vooral niet te zelfgenoegzaam te zijn, en bijvoorbeeld dit bericht uit Hamburg als een belangrijk signaal te zien. 

woensdag 22 februari 2012

Wat we ook doen in het parlement…


De taak van een parlementair bestaat er natuurlijk niet alleen in om vragen te stellen, mondelinge of schriftelijke, en om op die manier de minister te controleren of politieke stellingnames te ontlokken. Cijfermateriaal naar boven halen, waarmee dan kan gewerkt worden.
Wij proberen natuurlijk ook de wetsvoorstellen (andere politieke partijen) en wetsontwerpen (regering) te amenderen met onze eigen voorstellen ter zake.
Maar daarnaast dient onze fractie ook geregeld eigen, uitgewerkte wetsvoorstellen uit, waarmee we proberen het beleid mee te sturen, en dat op basis van ons eigen programma. Misschien is het wel nuttig om hiervan enkele voorbeelden te geven. Volgt u mee?
1.       Het wetsvoorstel bijvoorbeeld tot wijziging van de wet van 1 augustus 1985 houdende fiscale en andere bepalingen wat de uitbreiding van de bijzondere vergoeding voor leden van politie- en hulpdiensten betreft. Momenteel krijgen leden van politie- en hulpdiensten in bepaalde gevallen een vergoeding voor morele schade, als ze wegens lichamelijke ongeschiktheid de dienst definitief moeten verlaten. Maar die schadevergoeding wordt momenteel alleen betaald tijdens de uitoefening van hun functie. Met dit wetsvoorstel willen we de vergoeding ook toekennen als de schade werd veroorzaakt buiten de uitoefening van de functie, maar in het rechtstreeks verlengde ervan. (stuk DOC 53  2056/001)
2.       Of het wetsvoorstel tot wijziging van de wet van 17 mei 2006 betreffende de externe rechtspositie van de veroordeelden tot een vrijheidsstraf en de aan het slachtoffer toegekende rechten in het raam van de strafuitvoeringsmodaliteiten wat de gevolgen van de weigering tot medewerking met het gerecht betreft. Elke verdachte heeft namelijk het recht om te zwijgen. Hij werkt dan niet mee met de gerechtelijke instanties. De strafrechter mag hiermee evenwel rekening houden. De indieners wensen dat ook de strafuitvoeringsrechtbank hiermee rekening kan houden. (stuk DOC 53   2057/001)
3.       Of het voorstel van resolutie tot het bevorderen van het verstrekken van informatie bestemd voor de burger met het oog op het versnellen van de afhandeling van lopende strafonderzoeken. Met deze resolutie vragen wij de federale regering om maatregelen te nemen om de leden van het openbaar ministerie en de onderzoeksrechters aan te sporen om publieke opsporingsmethoden (foto’s van verdachten via allerhande moderne informatiekanalen) te gebruiken, om die informatiekanalen meer bekendheid te geven en op zoek te gaan naar andere interessante en praktische communicatie- en informatiemiddelen die het publiek nauwer kunnen betrekken bij lopende strafonderzoeken. 

dinsdag 21 februari 2012

Arabische lente of complete mislukking?


Je kunt niet om de feiten heen: een burgeroorlog in Syrië, de onmacht van “gematigde” islamisten in Tunesië – die opgejaagd worden door salafisten – om de corruptie en de werkloosheid aan te pakken, bloedige conflicten in Egypte, waar de moslimbroeders, islamitische ultra’s en het leger met elkaar botsen. We mogen de anarchie en de stammentwisten in Libië ook niet vergeten, en de gevechten tussen sjiïeten en soennieten in Irak, de burgeroorlog in Jemen. Wat de progressieve pers in Europa aankondigde als een Arabische lente, de doorbraak van de democratische gedachte in de Arabische landen, eventueel overgoten met een gematigd en beschaafd islamitisch sausje, lijkt eerder op een complete mislukking uit te draaien.
Op de webstek Liberté politique kan men ondertussen lezen dat Egypte dagelijks enorme kapitalen verliest én toeristen (jaarlijks kwamen er ongeveer 15 miljoen mensen naar Egypte). Tunesië, waar het “economisch wonder” de werkloosheid zou aanpakken, kende integendeel een verhoging van de werkloosheid van 500.000 naar 700.000 op een totaal van 3,6 miljoen euro.
Verontrustend vooral is de behandeling van de (religieuze en politieke) minderheden in de verschillende Arabische staten. Ongeacht of het om sjïeten of soennieten gaat, feit is dat in de islam “ongelovigen” op dezelfde harde manier kunnen en mogen aangepakt worden en dat ze weinig goeds te verwachten hebben van deze islamitische “democratie”.  Christelijke en andere minderheden kijken met een zekere angst naar de evolutie in Syrië en vragen zich vertwijfeld af wie hen zal beschermen eens Baschar Al-Assad van het schouwtoneel zal zijn verdwijnen.
Wordt Rusland het nieuwe vaderland voor deze religieuze vluchtelingen?

maandag 20 februari 2012

Professor Hendrik Vuye over staatsmisvorming


In het progressieve, Vlaams-nationaal maandblad Meervoud verscheen in het februarinummer van 2012 een interessant interview met professor Vuye, hoogleraar grondwettelijk recht aan de universiteit van Namen. Hij was als adviseur van N-VA betrokken bij de regeringsonderhandelingen en is absoluut niet mals voor hetgeen nu voorligt als zogenaamd communautair akkoord.
Zijn kritiek op de voorgestelde splitsing B-H-V: “De kieskring wordt relatief proper gesplitst, maar niets zal de Franstaligen beletten om Franstalige lijsten neer te leggen in Vlaams-Brabant. Voor hen verandert er dus in wezen niets. Maar op het gerechtelijk vlak creëert men nu in Halle-Vilvoorde een volledig Franstalig juridisch universum. Wij krijgen weer Franstalige rechters in Vlaanderen”.
Vraag van Meervoud: De Franstalige media en politici hebben duidelijk gesteld dat het geen enkele twijfel lijdt dat de 6 faciliteitengemeenten bij Brussel komen – als België uiteen valt. Daarop antwoordt professor Vuye: “Ik denk dat die kans heel groot is. Het was duidelijk te merken tijdens de onderhandelingen dat de Franstaligen daarop aanstuurden”.
Professor Vuye vertolkt een meerderheidsopvatting in Vlaanderen waar hij stelt dat een staatshervorming in zijn ogen zou moeten leiden tot pacificatie. “Maar de kiemen van ettelijke conflicten zitten alweer ingebakken in deze hervorming”.
“Aangezien ik zowel in Vlaanderen als in Wallonië kom, ben ik goed geplaatst om het vast te stellen dat er geen maatschappelijke cohesie is tussen de Vlamingen en de Franstaligen. Bart De Wever spreekt altijd van twee democratieën, maar ik ga daar veel verder in. Het zijn twee verschillende culturen, zonder maatschappelijke cohesie. Mocht er een maatschappelijke cohesie zijn op Belgisch niveau, dan men niet klagen over transfers in de sociale zekerheid. Het gebrek aan maatschappelijke cohesie maakt dat die transfers als onrechtvaardig worden aangevoeld”.
Welkom in de club, professor Hendrik Vuye. 

vrijdag 17 februari 2012

Japan is een netto-invoerder geworden…waar gaan we naartoe?


Enkele weken stonden onze kranten er van te kijken en werd het met veel emotie aangekondigd: België bevindt zich officieel in een toestand van recessie. Twee maanden zonder economische groei, twee maanden van “negatieve groei” zoals dat zo mooi en verbloemd klinkt.
We vergeten wel eens rondom ons heen te kijken. Japan bijvoorbeeld ging decennialang door als het meest welvarende land en als het meest productieve land van de wereld. Niet alleen de Japanse banken waren er heel sterk bezig, maar ook de Japanse industriële topnamen als Toyota, Sony, Panasonic, enzovoort, stonden garant voor een (bijna) onbeperkte groei.
Voor de eerste keer in 31 jaren kent Japan een handelstekort. Dit betekent in eenvoudige bewoordingen dat Japan meer heeft ingevoerd dan het heeft uitgevoerd. Wat is er dan gebeurd in Japan? De Japanse regering kijkt onmiddellijk in de richting van de aardbeving en tsunami van vorig jaar en het sluiten van de kernreactoren. 
Maar neutrale en internationale experts denken dat er meer aan de hand is, en het is goed dat wij, Europeanen, even goed bij de les blijven. De experts denken namelijk dat de competitiviteit van Japan is gezakt en dat er ook sprake is van een dramatische veroudering van de Japanse bevolking.
Voorlopig komt de Japanse welvaart ongeschonden uit deze ervaring. Voorlopig is er werk genoeg in Japan, en verdienen de gezinnen dezelfde inkomens. Maar een grotere uitdaging ligt in het verschiet, zeggen verschillende politieke en socio-economische commentatoren: Een rijk land competitief houden, wordt een zeer moeilijke taak, vooral in een democratie, waarin allerlei belangengroepen steeds meer eisen en verlangens hebben. Meer eisen, meer toegevingen en meer geld.  En ze eisen bescherming tegen competitieve krachten…

donderdag 16 februari 2012

Waarom is het een ramp bij het Rampenfonds?


Onlangs stelde ik minister van Binnenlandse Zaken Milquet een vraag naar de stand van zaken in het Rampenfonds.  Ze antwoordde me dat “er nog 2.300 dossiers open stonden, voor een bedrag van 7,5 miljoen euro. Het gaat onder meer om dossiers van een hagelbui in mei 2009. Milquet verwacht wel dat de betalingen nog dit jaar, 2012 dus, zullen gebeuren. Bovenop de problemen met de afhandeling van de dossiers, stond de kas eind vorig jaar nog een tijdlang leeg. Daardoor liep de betalingsachterstand van al afgehandelde rampen op tot bijna 6 miljoen euro, zei Milquet. Ondertussen is dat bedrag verminderd tot 2,5 miljoen euro, een bedrag dat normaal gezien nog deze week moet terugbetaald zijn”. Tot zover het persbericht, onder andere in Het Nieuwsblad.
Ik wou natuurlijk van de Minister in een opvolgingsvraag weten welke lessen ze hieruit trok en wat ze van plan is om een en ander te versnellen. En waarom een procedure zo lang moest duren. Uit haar zeer omstandige uitleg heb ik in elk geval de les getrokken dat betreffende de hagelbui van 25 op 26 mei 2009 bijvoorbeeld door de provinciegouverneurs een dossier werd opgemaakt voor de minister van Binnenlandse Zaken. Dat ook de inspectie van Financiën zich hierover heeft gebogen, net als tal van andere instellingen. Op 26 augustus 2009 gaat het dossier ter goedkeuring naar de Staatssecretaris van het Budget, waar het dossier pas bijna 6 maanden later werd goedgekeurd.
Daar kan de Minister dus onmiddellijk werk van maken. Maar er is meer natuurlijk. Wat de regeling in schadeverzekeringen betreft, gebeurt het veelvuldig dat bij massale schade (een storm die over een gebied trekt) de verzekeringsmakelaars regelingsbevoegdheid en een chequeboek door de verzekeringsmaatschappij in handen krijgen, om de schades bij inspectie onmiddellijk, ter plekke en zonder verhaal te regelen. Die procedure heb ik de Minister voorgelegd en gevraagd dat zij de omstandige procedure die haar diensten hanteren, drastisch zou vereenvoudigen.
Een ramp van medio 2009 en 3 jaar later is de regeling van de schade in duizenden dossiers nog niet van de baan? 

woensdag 15 februari 2012

Police-on-web geraakt niet van de grond, geeft zelfs de minister toe.


Het informaticasysteem Police-on-web werd in 2007 ingevoerd om de aangifte van kleine criminaliteit (winkeldiefstallen, fiets- en bromfietsdiefstallen, vandalisme) zo laag mogelijk te maken. Het systeem kostte initieel 880.000 euro, en ondanks een promotiecampagne onder voormalig minister van Binnenlandse Zaken Turtelboom (15.000 balpennen, 250.000 folders, 25.000 posters) geraakt het systeem maar niet van de grond.
Ik ondervroeg de kersverse minister van Binnenlandse Zaken Milquet (CdH) naar cijfers en initiatieven.  Zo wou ik weten wanneer de tweede fase van Police-on-web wordt gestart, zodat dit informaticasysteem in de informatica van de lokale politie zou worden geïntegreerd. De minister moest toegeven dat van die tweede fase voorlopig geen sprake is, omdat het budget hiervoor ontbreekt.
Minister Milquet gaf de vrij lage aangiftecijfers in Police-on-web toe. Op 169.325 aangiftes van kleine criminaliteit in 2009 waren er slechts 2.941 via Police-on-web, een percentage van 1,7. In 2010 – en ondanks de grote promotiecampagne – was het aandeel amper gestegen tot 2%. Ik heb bij de minister aangedrongen op een grondige evaluatie van het systeem, en hekelde de afwezigheid van een effectief vervolgingsbeleid als de voornaamste reden van het geringe succes van Police-on-web. Alleen al op basis van de initïele aankoopprijs kost elke aangifte momenteel gemiddeld 30 euro, een onaanvaardbare hoge prijs, vind ik. 

dinsdag 14 februari 2012

De nationale sport is belastingen ontlopen, ontwijken en ontduiken


Professor Michel Maus, een gerenommeerd fiscaal expert, heeft gescoord met zijn jongste boek (“Iedereen doet het. Belastingontduiking in België”).  De belastingen worden massaal ontweken en ontdoken.  Maar er zijn dan ook drie duidelijke frustraties die tot deze veralgemeende ontduiking leiden: de veel te hoge belastingdruk, de ongelijke verdeling ervan (en het feit dat grote vermogens systematisch de fiscale dans ontspringen) en het ongelijke risico op controle.
In Het Laatste Nieuws wordt ook even naar het buitenland gekeken: “Volgens een onderzoek van professor Friedrich Schneider van de Oostenrijkse Keppler Universiteit bedroeg de zwarte economie in België twee jaar geleden liefst 17,9% van het bbp. In de lijst van de OESO-landen doen alleen Griekenland (25,2%), Italië (22,2%), Spanje (19,8%) en Portugal (19,7%) het slechter”.
Inderdaad, alléén de PIGS-landen doen het slechter, die landen waar de financiële en economische crisis momenteel het hardst toeslaat.
De corruptie zit dus als het ware ingebakken in het systeem zelf. Een tweetal jaren geleden had ik van de minister van Financiën al eens cijfers ontvangen betreffende de controle op vennootschappen en de betaling van vennootschapsbelastingen. Ook daaruit bleek een grote ongelijkheid van controle.
Of fiscale fraude dan niet snel en dringend moet aangepakt worden? Ja, natuurlijk, maar dan wel op voorwaarde dat de grote vermogens dit keer de dans niet ontspringen, dat de globale fiscale tarieven drastisch zakken en dat de controle gelijkmatig voor iedereen geldt. Drie belangrijke randvoorwaarden, zo lijkt mij. 

maandag 13 februari 2012

Wat is dat toch met Turkije?


Schrijfster Martine Gozlan legt in een boek (*) opnieuw enkele Turkse raadsels bloot. Dringend tijd, want er mogen gerust eens wat taboes sneuvelen. Want wat is dat toch steeds weer met Turkije? Ze werpen zich op als “de veruitwendiging” van de conservatieve, gematigde  politieke islam met een gematigd, bezadigd en conservatieve premier Erdogan en een staatspartij als de AKP, en ze komen er steeds beter mee weg – ook bij lidstaten van de Europese Unie. Maar tezelfdertijd beschuldigt de minister van Buitenlandse Zaken Davutoglu de Europese land van steun aan Koerdische opstandelingen. En als Cyprus volgend jaar de EU zou voorzitten, dan dreigt Turkije er bijvoorbeeld mee om de diplomatieke betrekkingen met de EU te bevriezen! Wel een vreemde manier om zich als  gematigde, voorzichtige en conservatieve islamitisch land op te stellen.
Martine Gozlan doorprikt drie hersenschimmen in haar boek en we zetten ze even op een rijtje voor u.
Het eerste bedrog bestaat erin dat Erdogan ons wil doen geloven dat Turkije een model van democratie is. Er is echter geen persvrijheid in Turkije, het lot van religieuze minderheden zoals de Alawieten, en het autoritarisme van de premier laat niets over van het zogenaamd seculier model. De sluier, de leefgewoonten: het islamisme wint er voortdurend veld in alle domeinen van de samenleving, aldus Gozlan.
Na 9 jaar aan de macht is het doel van Erdogan, en dat mag niet worden vergeten, is het doel van Erdogan nog steeds om het Turkse volk zover te brengen dat het zelf de toepassing van de sharia zal vragen. Turkije is geen model van scheiding van kerk en staat en wordt het ook steeds minder. Erdogan heeft Atatürk verslagen: dat is zowat de voornaamste les van de jongste jaren.
En tenslotte, de hersenschim van de gematigdheid? Op zich, schrijft auteur Gozlan, “is het islamisme al een overmaat, want het maakt zich schuldig aan een hold-up op een godsdienst. Hier is het hold-up van de godsdienst door de politiek”.  De media staan verder onder een strenge controle, en meer dan 60 journalisten zitten in een gevangenis. Het grootste deel van de Turkse persgroepen zijn overigens in handen van de zonen en de schoonzoon van Erdogan. En er is de opmars van het obscurantisme: de hoofddoek, aanvallen op kunstgalerijen, zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.
Ik stelde de vraag al eerder in andere bijdragen: moet Turkije per se in het ongewisse worden gelaten inzake haar toetredingsaanvraag? Waarom zeggen wij gewoonweg niet dat Turkije géén lid kan worden van de EU? We kunnen dit toch niet blijven volhouden, dames en heren van de EU?

vrijdag 10 februari 2012

Dubbele verbrekingsvergoeding binnenkort onmogelijk?


Als het van de Minister van Economie, Johan Vande Lanotte (sp.a) afhangt, behoort het fenomeen van de dubbele verbrekingsvergoeding bij energiefacturen binnenkort definitief tot het verleden. Dat antwoordde hij op mijn mondelinge vraag in de commissie Bedrijfsleven.
Vooral in de provincie Antwerpen waar mensen in het kader van een groepsaankoop van energie hun factuur bij Electrabel wilden opzeggen, regende het blijkbaar klachten omdat de energieproducent twee verbrekingsvergoedingen aanrekende, één voor het gascontract en één voor het contract van de elektriciteit. Ik wou vooreerst weten hoeveel klachten de ombudsman Energie ontvangen had en of het allemaal klachten tegen één producent betrof.
Alles samen, aldus de Minister, ging het om meer dan 1.500 klachten, veel uit Antwerpen, maar ook uit andere provincies. En er waren ook klachten bij tegen andere energieproducenten. Op mijn vraag  naar een dringende oplossing antwoordde de Minister dat het nieuwe artikel 105 van de Wet op het derde pakket ter zake een verbod voorziet. Dit verbod moet volgens de wetgever binnen de zes maanden vanaf de datum van publicatie, 11 januari, dus voor 11 juli, omgezet  worden  in  een  sectoraal consumentenakkoord. Als dit niet gebeurt, kan dat na overleg in de Ministerraad worden opgelegd. Het probleem zou ten laatste op 11 juli van de baan moeten zijn. 

donderdag 9 februari 2012

Oude, rotte Belgische benoemingspolitiek


Een aantal Belgische banken werd door de vorige regering met bijzonder véél geld overeind gehouden. De miljarden euro’s stroomden richting Fortis BNP, KBC en vooral naar Dexia. In ruil voor die vette staatssteun kreeg de Belgische overheid zitjes in de verschillende raden van bestuur van de banken.
Herinnert u zich nog de woorden van voormalig premier Yves Leterme en voormalig minister van Financiën Didier Reynders: geen politieke benoemingen meer. Het selectiebureau Egon Zehnder zou bekwame bestuurders zoeken voor de bestuurderszitjes. Geen politisering meer, geen politieke evenwichten meer die moesten gerespecteerd worden.
De Tijd heeft het over een “benoemingsschande” (02.02.2012) en terecht. PS’-er Guy Quaden, oud-gouverneur van de Nationale Bank van België, moest en zou tot elke prijs een plekje krijgen in de raad van bestuur van Dexia Bank. “Dat hij daarmee de statuten van de NBB met voeten moest treden? Geen probleem, de regentenraad zal wel een afwijking toestaan. Idem voor Martine Durez, de vertrouwelinge van Di Rupo, die de mandaten in overheidsbedrijven als kralen aan een snoer aan elkaar rijgt”.
Er moesten trouwens genoeg zitjes worden gecreëerd om alle politieke partijen en politieke families te bedienen. Uiteindelijk worden er tien bestuurszetels door de politieke wereld ingevuld, vijf door de Nederlandstaligen en vijf door de Franstaligen. De PS bezet er dus 2. De PS heeft haar slag over de aanstellingsprocedure binnengehaald. Een bijzonder slecht begin voor Dexia Bank. De oude politieke cultuur zegeviert, dankzij de PS. Dank dus voor de duidelijkheid. 

woensdag 8 februari 2012

Het GROTE migratiedebat: geen zoden aan de dijk


Vorige week in de plenaire zitting werd naar aanleiding van het schrijnend tekort aan opvangplaatsen voor asielzoekers in dit land een heus, GROOT migratiedebat georganiseerd. Het werd – maar wie zal het verwonderen – een maat voor niets. Voor de zoveelste keer stonden V-partijen – schoorvoetend gevolgd door de andere, zogenaamd Vlaamse partijen – tegenover de vertegenwoordigers van de linkse, meestal Belgische partijen.
De burgemeester van Molenbeek, PS’-er Philippe Moureaux, had de kat de bel aangebonden en kreeg bijvoorbeeld in De Standaard (02.02.2012) een behoorlijke sneer: “Het is behoorlijk gortig als iemand als Philippe Moureaux gisteren over het huidige falende beleid te horen, terwijl het toch zijn partij is die jarenlang een consensus over een strengere aanpak tegenhield”.
Het Vlaams Belang timmert al jaren aan de weg, wij stippen al decennialang aan waar het werkelijk op staat, en ook De Standaard heeft de eerlijkheid om de drie onderdelen aan te duiden waar elk duidelijk en correct asielbeleid over gaat: “de instroom blijft groter (dan in het buitenland), de procedures duren langer en het uitzetten van mensen die niet onder de asielwet vallen, blijft in gebreke.”
Uitzetting van afgewezen asielzoekers: de linkse partijen in de plenaire zitting hadden het er wel over in hun tussenkomsten, maar verder dan woorden komen ze niet. “De Belgische politiek heeft het migratiebeleid niet onder controle”. 

dinsdag 7 februari 2012

Vlaming meest getest, maar minst in de fout


Staatssecretaris  Wathelet (Mobiliteit) maakt onlangs cijfers bekend betreffende de zogenaamde BOB-campagnes. 263.000 bestuurders hebben met eindejaar in het zakje geblazen, een stijging van minstens 50.000 bij vorig jaar. Slechts 3,3% tekenden positief, wat het laatste aantal ooit is (aldus een verslag in Het Laatste Nieuws van 26 januari 2012.
Uit het bericht blijkt dat niet alle wegen veiliger geworden zijn: in Wallonië en Brussel rijden nog tot dubbel zoveel dronken bestuurders rond als in Vlaanderen. En toch zijn er 3 keer minder controles…
Concreet: in Vlaanderen werden er 183.177 testen uitgevoerd, waarvan 3% positief waren. In Wallonië deed men 62.591 testen, en telde men 4% positieven, en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest waren er 8.000 testen (slechts…) met 7,5% positief geregistreerde bestuurders.
De staatssecretaris heeft beloofd dat het niet meer zal gebeuren. Hij zal voor verandering zorgen. Maar ook op het vlak van controles tekent zich een typisch Belgisch stramien af: Vlamingen volgen sowieso veel beter de regels op, maar desondanks dit fundamentele gegevens wordt er veel, véél meer gecontroleerd in Vlaanderen. De lat gelijk voor iedereen? Wathelet zal nog wat werk hebben, vrees ik. En deze staatssecretaris niet alleen trouwens: controle op vennootschapsbelasting, op personenbelasting, etc.  wijst allemaal in dezelfde richting. Dit is België. 

maandag 6 februari 2012

Alles is communautair, zelfs de Europese besparingsmaatregelen


Men werpt het de V-partijen – en vooral het Vlaams Belang – wel eens voor de voeten: wij zien alles in een communautair kader, wij drijven de tegenstellingen op de spits, wij zien overal een vijandbeeld, terwijl het communautair probleem eigenlijk best wel verwaarloosbaar is. Vooral progressieven slagen er wonderwel in om alles wat ook maar enigszins naar een bevestiging van het Vlaamse volk neigt, dood te relativeren.
En nochtans! Zelfs het Europese begrotingswerk en de begrotingsregels die daar van toepassing zijn, en die vooral in de toekomst zullen moeten vermijden dat lidstaten nog in de puree terecht komen zoals Griekenland het afgelopen jaar, zelfs die regels zorgen voor communautaire spanning. Wat zegt dat begrotingsakkoord tussen de lidstaten. Volgens de nieuwe regels mogen lidstaten van de Europese Unie in goede economische tijden geen begrotingstekorten meer boeken (verslag in De Tijd, 24.01.2012).
De gevolgen voor dit land, voor België, zorgen voor communautaire koorts. “Als de Belgische overheden samen nooit nog een tekort mogen boeken, moeten daarover duidelijke afspraken worden gemaakt tussen de federale overheid en de gewesten en de gemeenschappen. Net zoals in Europa zullen bindende afspraken nodig zijn over de doelstellingen voor alle Belgische entiteiten”.
Voel j’em komen? De schuldenrem wordt ongetwijfeld opgenomen in de financieringswet, aldus verschillende commentatoren. Vlaanderen zal weer zéér aandachtig bij de les moeten zijn, en compromissen – zeker om de geldstromen van Vlaanderen naar Franstalig België niet te bruusk af te remmen, u weet wel – zitten zeker om de hoek te loeren. 

vrijdag 3 februari 2012

Kan de politie de criminaliteit wel nog bestrijden?


Dit is in elk geval de bedenking die ik bij mijzelf heb gemaakt nadat ik het antwoord van minister Milquet van Binnenlandse Zaken op mijn mondelinge vraag nog eens goed heb herlezen. Van verschillende zijden had ik protest opgevangen bij het sluiten van een federale schietstand in Brussel. De verplichte schietoefeningen kwamen erdoor in het gedrang en verschillende politie-instructeurs laten weten dat dit eigenlijk niet door de beugel kon. Het belang van regelmatige schietoefeningen wordt door verschillende instructeurs onderstreept. Veel politiemensen laten weten dat het steeds moeilijker wordt om de vier verplichte schietoefeningen per jaar af te werken en dat men steeds vaker naar privé schietclubs moet uitwijken. 
Ik zocht de minister op met een aantal concrete vragen zoals: “wanneer werd die schietstand gesloten? En wanneer zullen de nodige herstellingen uitgevoerd zijn? Hoeveel zal de herstelling kosten? (…) Hoe zit het met de tweede schietstand, want daar moesten nog bepaalde kleine herstellingen gebeuren”. Ik wou dus vooral weten wanneer de schietstanden opnieuw operationeel zouden zijn en de federale (en andere) politiediensten terug aan de slag konden gaan.
Groot was evenwel mijn verwondering. Brussel kent geen 2 schietstanden, maar 5. 4 daarvan zijn momenteel gesloten “tot mijn spijt” (aldus de minister).  Er wordt alles aan gedaan om zo snel mogelijk terug open te gaan. En neen, de Regie der Gebouwen, die de schietstand van de kazerne De Witte de Haelen moet herstellen, zal de werken niet klaar hebben voor 2013, en neen, een raming van de kostprijs van de herstelling kon ook niet worden gegeven.
Maar, aldus een hoopvolle minister, er zijn voldoende alternatieven: de politiediensten kunnen buiten Brussel gaan oefenen en er zijn ook nog privéschietstanden. Maar de kostprijs daarvan kon ze mij ook niet geven.
Als u het mij vraagt: brave mensen, die federale politie!

donderdag 2 februari 2012

Het sprookje van de ‘onzichtbare hand’


U kent de argumenten van de liberalen pro globalisering en pro deregulering: de ‘onzichtbare hand’ zorgt ervoor dat alles ten goede keert. Mensen zijn uit op het maximaliseren van het eigen belang, en als iedereen het eigen belang kan verhogen, wordt iedereen daar beter van. Was het maar waar…
John Medaille, schrijver van het werk “Toward a Truly Free Market”, schrijft hierover een pak interessante vaststellingen en ervaringen neer. Het probleem is begonnen, schrijft hij, op het moment dat economie van het politieke en morele niveau is gegleden naar het fysieke plan. De economie vergat op dat moment wat haar functie was, en werd een soort wetenschap met een bijna wiskundige zekerheid. Ze isoleerde zich totaal van de werkelijkheid waarin ze nochtans functioneerde. John Medaille pleit voor een terug van de “politieke economie”.  Het is belangrijk, aldus de auteur, dat bijvoorbeeld Justitie intervenieert in de economie, omdat economie de verhoudingen tussen mensen regelt.
Wat hij over het kapitalisme neerpent, verdient ook onze aandacht. Laten we dit economisch systeem beoordelen op zijn eigen verdiensten, aldus Medaille. Het kapitalisme wil een stabiele en voorspoedige economische orde scheppen, zonder staatstussenkomst in het functioneren van de markt. Het is fundamenteel zelfregulerend, want de vraag en het aanbod zullen evenwicht en welvaart brengen.
Zich baserend op officiële Amerikaanse gegevens toont Medaille echter dat het kapitalisme nog nooit heeft kunnen functioneren zonder staatstussenkomst. Er is zelfs de befaamde paradox van de periodes “Reagan” en “Thatcher” dat hoe meer het officiële staatsbeleid stelde Hayekiaans te zijn, hoe meer het eigenlijk Keynesiaans was in de feiten. Medaille stelt zelfs dat liberaal kapitalisme en vrije markt eigenlijk niet compatibel zijn! Want de geschiedenis geeft aan dat de groei van het kapitalisme en de groei van de beleid (en de administratie) samen gaan. Een kapitalistische maatschappij ontwikkelt zich met name op een niet stabiele manier en heeft met andere woorden nood aan een regering die de stabiliteit kan garanderen.
Het kapitalistisch systeem creëert rijkdom en inkomen. De staat moet die verdelen. Maar de verdelingsrechtvaardigheid is verdwenen ten voordele van het herverdelingsmechanisme. Het komt er, aldus Medaille op aan, de concepten van vrijheid en rechtvaardigheid op een nieuwe manier te combineren, en dit op het vlak van werk, van eigendom, van juist inkomen, van belastingen en fiscaliteit. Kan een nieuw verdelingssysteem ons sociaal stelsel redden? Er zijn niet zoveel alternatieven als men het onwerkbare en onleefbare communisme wil vermijden.  

woensdag 1 februari 2012

Turkije van militaire staat naar islamitische politiestaat


Wat is er aan de hand in Turkije? Een generaal, die tot voor kort nog chef van de Turkse generale staf was en hoofd van het op een na grootste leger binnen de NAVO, is gearresteerd op beschuldiging van het oprichten van een terroristische organisatie en het aanzetten om de regering van de Turkse republiek omver te werpen. Voor hem werden in dezelfde ‘Energekon’-zaak al honderden andere hogere officieren opgesloten, waardoor ongeveer 10% van alle dienstdoende Turkse generaals in voorarrest zitten.
Verschillende Turkse kranten waren in hun commentaar lovend: eindelijk komt er een einde aan de ‘derin devlet’, de schaduwregering van het leger, het (bijna) machtigste instituut in Turkije. Maar of het werkelijk zo is dat Turkije na deze golf van arrestaties een volwassen democratie is geworden, is natuurlijk een heel andere vraag.
In een uitgebreid artikel in de Nederlandse pers oppert schrijfster Betsy Udink toch wel enkele bezwaren.  Zo werd de Turkse president steeds het secularisme van de Turkse staat te ondersteunen, in woord en daad, met andere woorden geen türban in het paleis, geen baarden, geen oproep tot het gebeid, geen islamisering van het openbaar leven. Maar president Sezer – iemand van de ‘oude secularistische stempel’ – werd opgevolgd door Abdullah Gül, iemand van de AKP.
Feit is, aldus de journaliste, dat de macht van de islamitische groeperingen, en dan vooral van Fethullah Gülen, in Turkije ondertussen onomkeerbaar is geworden, en in alle segmenten van de bevolking is doorgegroeid. Naar buiten uit zeggen ze “een softe islam aan te hangen, die plaats biedt aan andersdenkenden en aan vrouwen die hun haren niet bedekken”. Ze propageren islam via sociale actie (ziekenhuizen, hulpgoederen naar rampgebieden, onderwijs, enzovoort).  Ondertussen beschikt deze beweging in Turkije over een grote mediaconglomeraat, lobbygroepen, journalistenbonden, zelfstandigen- en kmo-verenigingen, artsenverenigingen.
Mevrouw Udink is vrij expliciet: “Het scheelt niet veel meer of de hele infrastructuur van de Turkse staat (…) wordt beheerst door vrome moslims, mensen die bezig zijn steen voor steen het bouwwerk van de secularisten af te breken en een nieuwe staat van islamitische signatuur op te bouwen”.  Stilaan worden journalisten, die het anders zien, en die het secularisme wél als een belangrijke waarde beschouwen, stokken in de wielen gestoken, worden ze opgesloten zoals gebeurde met Ahmet Sik en Nedem Sener. Ondertussen probeert men ook de parlementaire onschendbaarheid van Kemal Kiliçdaroglu (voorzitter van de CHP) op te heffen.
Moet deze amper nog secularistische staat, moet deze nieuwe godsstaat lid worden van de Europese Unie, dames en heren? Moet deze staat volgens de liberale voordenkers Verhofstadt en De Gucht lid worden van de Europese club?