Ligt het aan mijn sympathieke uiterlijk? Ligt het aan mijn uitnodigende lichaamstaal? Ik weet het niet, maar ik ben wel opnieuw het slachtoffer geworden van een diefstal. Voor de tweede maal op drie maanden tijd werd mijn laptop mij ontfutseld, dit keer tijdens de treinreis zelf.
Gevolg: alle adressen kwijt, alle documenten weg, én een groot gevoel van machteloosheid en woede.
Vandaag dus geen normaal e-postbericht, geen bericht op mijn webstek. Vanaf morgen moet het wel terug lukken, denk ik.
POLITIEKE COLUMN:
Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.
woensdag 29 februari 2012
dinsdag 28 februari 2012
Vlaams-Brabant overspoeld door anderstaligen
Communautaire problemen zijn voor de progressieve elite van
dit land ‘non-problemen’, problemen die opgeklopt worden door de radicale
Vlaamse Beweging om de gemeenschappen van dit land tegen elkaar op te zetten. U
kent het discours ondertussen wel. Maar toch, heel toch, blijken er soms wél
opeens problemen te zijn.
Neem nu Vlaams-Brabant. Eén van de zovele ‘non-problemen’
zogezegd. 82% anderstaligen in een kleuterschool te Zellik. Volgens de directeur is het de jongste 3 jaar
erg geëscaleerd, aldus een verslag in De Standaard (21.02.2012) die eraan
toevoegt: “De kinderen spreken thuis Frans, Arabisch, Pools of Roemeens.
Sommige zijn afkomstig uit Brusselse gemeenten als Sint-Agatha-Berchem of
Molenbeek waar ze geen plaats vinden op school”.
Men moet er dus kunnen toe komen dat het aantal leerlingen
beperkt wordt. Een maatregel die in die zin ging, was het voorrang verlenen aan
broers en zusjes van de leerlingen die er al zaten. Maar dit brengt allang geen
soelaas meer. Sommige directeurs zitten met de handen in het haar: “We zitten
aan ons plafond”, aldus de schepen van Financiën in een Vlaams-Brabantse
gemeente. “Wij bouwen maar lokalen bij voor al dat extra taalonderricht, maar
dat weegt op de kas”.
Sommige directeurs willen dringende, door wetten ondersteunde
maatregelen, zoals de volgende woordvoerder, en spreken zich uit voor een
beperking van het aantal anderstaligen: “Specialisten beweren iets anders, maar
wij merken elke dag dat met te veel anderstalige kinderen de kwaliteit van het
onderwijs onder druk komt. Nederlands is voor alles nodig, ook voor wiskunde,
voor wereldoriëntatie, …”.
Wedden dat het niet lang meer zal duren vooraleer de
zogenaamde specialisten weer met hun “oplossingen” voor de pinnen zullen komen:
meertalig onderwijs, een taalbad Frans, enzovoort.
Wat de politici beter zouden doen, is zich bezig houden met
de wettelijke omkadering van beperkingen. Zo zegt een directeur in het verslag
in De Standaard: “Ik zou graag de kinderen van onze eigen gemeente de kans
geven zich bij voorrang in te schrijven, maar daar zijn bitter weinig
wettelijke manieren toe”. Doe er iets aan!
maandag 27 februari 2012
Is houdbaarheidsdatum van België nu écht overschreden?
Men zou het alvast geloven, als men de commentaar van een
notoir belgicist als professor Huyse in Humo (nr. 3728) leest. Op de vraag van
Humo of de professor een reactie heeft op het feit dat men aan Franstalige kant
een B-plan nooit hebben afgezworen, en
zij steeds – tijdens alle onderhandelingen met andere woorden – op twee borden
zijn blijven schaken en dus met een scheiding blijven rekening houden, zegt de
professor het volgende:
“Dat is dan wijs. De splitsing van Tsjechoslowakije, die
weliswaar veel eenvoudiger te realiseren was dan een splitsing van België zou
zijn, heeft geleerd dat het snel kan gaan. Ook zonder dat er een maatschappelijk
draagvlak is, kan een splitsingsdynamiek het halen. Het is dus verstandig als
de Franstaligen alle scenario’s bekijken en kostenbatenanalyses maken. Aan
Vlaamse kant ontbreekt dat realisme vooralsnog”.
En verder kunnen we ook het volgende lezen: “Men zegt
dikwijls dat ik een belgicist ben, maar dat kàn ik als socioloog niet zijn. Ik
weet dat staten niet voor de eeuwigheid gemaakt zijn (…) Maar ik keer me wel
tegen de idealistische benadering van een deel van de Vlaamse Beweging: als het
over een megaproject gaat als de splitsing van de Belgische staat, kun je maar
beter over heel precieze, heel realistische scenario’s beschikken. Anders zal je in dezelfde valstrikken trappen
als bij andere megaprojecten: banalisering van de kosten, overschatting van de baten.
Ik ben er nogal gerust in dat als men de kostenbatenanalyses heel precies zou
maken, de splitsingsijver zou bekoelen”.
Zo zeker zijn wij niet, geachte professor, en als we naar
Franstalige kant kijken, is men er daar ook niet al te gerust in, blijkbaar.
Maar net zoals een belangrijk deel van de radicale Vlaamse Beweging deel ik uw
bezorgdheid naar realistische scenario’s betreffende de opsplitsing van de
Belgische staat. We verwijzen in dit verband graag nog eens naar het
splitsingsboek van Gerolf Annemans en vragen ons bezorgd af waar de rest van de
Vlaamse Beweging blijft? Waar blijven die Vlaamse professoren? Waar onze
(uitstekende) Vlaamse universiteiten? Waar onze Vlaamsgezinde denktanks? Zelfs
professor Huyse vraagt dat jullie werk maken van berekende, becijferde en
realistische splitsingsscenario’s…
vrijdag 24 februari 2012
Wathelet wil niet-verzekerde voertuigen uit verkeer halen?
Gisteren in het nieuwsbericht radio: Staatssecretaris
Wathelet wil iets doen aan niet verzekerde voertuigen, want het aantal
stijgt...Heeft Wathelet het warm water uitgevonden?
Neen: op de webstek van de Kamerfractie van het Vlaams
Belang verscheen op vrijdag 20 januari 2012 volgend bericht
"Meer onverzekerde cowboys op de baan
Deze week kwam in het nieuws dat het aantal ongevallen met
niet-verzekerde wagens in 2011 opnieuw is toegenomen. Het aantal aangiftes
steeg van 8.104 in 2010 naar 8.537 vorig jaar.
Kamerlid Peter Logghe was niet verbaasd over deze stijging.
De nieuwe cijfers van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds (GMWF) bevestigen de
stijgende trend die stilaan een maatschappelijk probleem wordt. Reeds in een
vorige legislatuur pleitte Peter Logghe er voor om meer instrumenten in te
zetten om onverzekerde voertuigen uit het verkeer te halen, door bijvoorbeeld
het ruimer gebruik van camera’s met automatische nummerplaatherkenning
Peter diende eind september nog een resolutie in waarin hij
aandringt op prioritaire behandeling door de regering".
En nu gaan we opvolgen wat hij juist gaat doen om niet
verzekerde voertuigen uit het verkeer te halen!!!
donderdag 23 februari 2012
Hamburg steekt Antwerpen voorbij
De haven van Hamburg maakte onlangs bekend dat het de nummer
twee in Europa is geworden. “De Antwerpse haven is gemeten naar het aantal
containers niet meer de nummer twee in Europa, na absoluut marktleider
Rotterdam. De haven verliest die positie aan de Noord-Duitse rivaal Hamburg,
die afgelopen jaar sneller groeide”, aldus een verslag in De Standaard
(13.02.2012).
Antwerpen mag dan (voorlopig?) nog wel meer tonnage
verzetten, onrustwekkend is de evolutie wel. Want er is beweging op de markt
blijkbaar. Zo maakten een tijdje geleden grote containerreders bekend dat ze
Antwerpen degraderen tot een regionale haven en voortaan meer gaan inzetten op
Rotterdam, Hamburg en Southhampton (!).
Omdat de verschillende havens Rotterdam, Antwerpen,
Zeebrugge, Hamburg, Le Havre, enzovoort, allemaal zeer dicht bij elkaar liggen,
wordt een “zware slag geleverd om als beste te worden uitverkoren”. Daarbij speelt het prijselement natuurlijk
een zeer bepalende rol, evenals het sociale en het algemeen ondernemersklimaat.
Men kan zich de vraag stellen – neen, men moét zich de vraag
stellen – of Antwerpen, en bij uitbreiding Zeebrugge en Gent, niet meegezogen
zullen worden in de negatieve Belgische economische en financiële spiraal. Maak
Vlaanderen vrij, en men heeft een volledig ander plaatje, waar bijvoorbeeld
onderhandelingen en samenwerkingsverbanden met Rotterdam misschien wel een stuk
gemakkelijker zouden kunnen verlopen.
Dit zijn inderdaad ook voor de Vlaamse economie en voor onze
Vlaamse welvaart en toekomst zeer beslissende jaren. Daarom is het goed vooral
niet te zelfgenoegzaam te zijn, en bijvoorbeeld dit bericht uit Hamburg als een
belangrijk signaal te zien.
woensdag 22 februari 2012
Wat we ook doen in het parlement…
De taak van een parlementair bestaat er natuurlijk niet
alleen in om vragen te stellen, mondelinge of schriftelijke, en om op die
manier de minister te controleren of politieke stellingnames te ontlokken.
Cijfermateriaal naar boven halen, waarmee dan kan gewerkt worden.
Wij proberen natuurlijk ook de wetsvoorstellen (andere
politieke partijen) en wetsontwerpen (regering) te amenderen met onze eigen
voorstellen ter zake.
Maar daarnaast dient onze fractie ook geregeld eigen,
uitgewerkte wetsvoorstellen uit, waarmee we proberen het beleid mee te sturen,
en dat op basis van ons eigen programma. Misschien is het wel nuttig om hiervan
enkele voorbeelden te geven. Volgt u mee?
1.
Het wetsvoorstel bijvoorbeeld tot wijziging van
de wet van 1 augustus 1985 houdende fiscale en andere bepalingen wat de
uitbreiding van de bijzondere vergoeding voor leden van politie- en
hulpdiensten betreft. Momenteel krijgen leden van politie- en hulpdiensten in
bepaalde gevallen een vergoeding voor morele schade, als ze wegens lichamelijke
ongeschiktheid de dienst definitief moeten verlaten. Maar die schadevergoeding
wordt momenteel alleen betaald tijdens de uitoefening van hun functie. Met dit
wetsvoorstel willen we de vergoeding ook toekennen als de schade werd
veroorzaakt buiten de uitoefening van de functie, maar in het rechtstreeks
verlengde ervan. (stuk DOC 53 2056/001)
2.
Of het wetsvoorstel tot wijziging van de wet van
17 mei 2006 betreffende de externe rechtspositie van de veroordeelden tot een
vrijheidsstraf en de aan het slachtoffer toegekende rechten in het raam van de
strafuitvoeringsmodaliteiten wat de gevolgen van de weigering tot medewerking
met het gerecht betreft. Elke verdachte heeft namelijk het recht om te zwijgen.
Hij werkt dan niet mee met de gerechtelijke instanties. De strafrechter mag
hiermee evenwel rekening houden. De indieners wensen dat ook de
strafuitvoeringsrechtbank hiermee rekening kan houden. (stuk DOC 53 2057/001)
3.
Of het voorstel van resolutie tot het bevorderen
van het verstrekken van informatie bestemd voor de burger met het oog op het
versnellen van de afhandeling van lopende strafonderzoeken. Met deze resolutie
vragen wij de federale regering om maatregelen te nemen om de leden van het
openbaar ministerie en de onderzoeksrechters aan te sporen om publieke
opsporingsmethoden (foto’s van verdachten via allerhande moderne
informatiekanalen) te gebruiken, om die informatiekanalen meer bekendheid te
geven en op zoek te gaan naar andere interessante en praktische communicatie-
en informatiemiddelen die het publiek nauwer kunnen betrekken bij lopende
strafonderzoeken.
dinsdag 21 februari 2012
Arabische lente of complete mislukking?
Je kunt niet om de feiten heen: een burgeroorlog in Syrië,
de onmacht van “gematigde” islamisten in Tunesië – die opgejaagd worden door
salafisten – om de corruptie en de werkloosheid aan te pakken, bloedige
conflicten in Egypte, waar de moslimbroeders, islamitische ultra’s en het leger
met elkaar botsen. We mogen de anarchie en de stammentwisten in Libië ook niet
vergeten, en de gevechten tussen sjiïeten en soennieten in Irak, de
burgeroorlog in Jemen. Wat de progressieve pers in Europa aankondigde als een
Arabische lente, de doorbraak van de democratische gedachte in de Arabische
landen, eventueel overgoten met een gematigd en beschaafd islamitisch sausje,
lijkt eerder op een complete mislukking uit te draaien.
Op de webstek Liberté
politique kan men ondertussen lezen dat Egypte dagelijks enorme kapitalen
verliest én toeristen (jaarlijks kwamen er ongeveer 15 miljoen mensen naar
Egypte). Tunesië, waar het “economisch wonder” de werkloosheid zou aanpakken,
kende integendeel een verhoging van de werkloosheid van 500.000 naar 700.000 op
een totaal van 3,6 miljoen euro.
Verontrustend vooral is de behandeling van de (religieuze en
politieke) minderheden in de verschillende Arabische staten. Ongeacht of het om
sjïeten of soennieten gaat, feit is dat in de islam “ongelovigen” op dezelfde
harde manier kunnen en mogen aangepakt worden en dat ze weinig goeds te
verwachten hebben van deze islamitische “democratie”. Christelijke en andere minderheden kijken met
een zekere angst naar de evolutie in Syrië en vragen zich vertwijfeld af wie
hen zal beschermen eens Baschar Al-Assad van het schouwtoneel zal zijn
verdwijnen.
Wordt Rusland het nieuwe vaderland voor deze religieuze
vluchtelingen?
maandag 20 februari 2012
Professor Hendrik Vuye over staatsmisvorming
In het progressieve, Vlaams-nationaal maandblad Meervoud
verscheen in het februarinummer van 2012 een interessant interview met
professor Vuye, hoogleraar grondwettelijk recht aan de universiteit van Namen.
Hij was als adviseur van N-VA betrokken bij de regeringsonderhandelingen en is
absoluut niet mals voor hetgeen nu voorligt als zogenaamd communautair akkoord.
Zijn kritiek op de voorgestelde splitsing B-H-V: “De
kieskring wordt relatief proper gesplitst, maar niets zal de Franstaligen
beletten om Franstalige lijsten neer te leggen in Vlaams-Brabant. Voor hen
verandert er dus in wezen niets. Maar op het gerechtelijk vlak creëert men nu
in Halle-Vilvoorde een volledig Franstalig juridisch universum. Wij krijgen
weer Franstalige rechters in Vlaanderen”.
Vraag van Meervoud: De
Franstalige media en politici hebben duidelijk gesteld dat het geen enkele
twijfel lijdt dat de 6 faciliteitengemeenten bij Brussel komen – als België
uiteen valt. Daarop antwoordt professor Vuye: “Ik denk dat die kans heel
groot is. Het was duidelijk te merken tijdens de onderhandelingen dat de
Franstaligen daarop aanstuurden”.
Professor Vuye vertolkt een meerderheidsopvatting in
Vlaanderen waar hij stelt dat een staatshervorming in zijn ogen zou moeten
leiden tot pacificatie. “Maar de kiemen van ettelijke conflicten zitten alweer
ingebakken in deze hervorming”.
“Aangezien ik zowel in Vlaanderen als in Wallonië kom, ben
ik goed geplaatst om het vast te stellen dat er geen maatschappelijke cohesie
is tussen de Vlamingen en de Franstaligen. Bart De Wever spreekt altijd van
twee democratieën, maar ik ga daar veel verder in. Het zijn twee verschillende
culturen, zonder maatschappelijke cohesie. Mocht er een maatschappelijke
cohesie zijn op Belgisch niveau, dan men niet klagen over transfers in de
sociale zekerheid. Het gebrek aan maatschappelijke cohesie maakt dat die
transfers als onrechtvaardig worden aangevoeld”.
Welkom in de club, professor Hendrik Vuye.
vrijdag 17 februari 2012
Japan is een netto-invoerder geworden…waar gaan we naartoe?
Enkele weken stonden onze kranten er van te kijken en werd
het met veel emotie aangekondigd: België bevindt zich officieel in een toestand
van recessie. Twee maanden zonder economische groei, twee maanden van
“negatieve groei” zoals dat zo mooi en verbloemd klinkt.
We vergeten wel eens rondom ons heen te kijken. Japan
bijvoorbeeld ging decennialang door als het meest welvarende land en als het
meest productieve land van de wereld. Niet alleen de Japanse banken waren er
heel sterk bezig, maar ook de Japanse industriële topnamen als Toyota, Sony,
Panasonic, enzovoort, stonden garant voor een (bijna) onbeperkte groei.
Voor de eerste keer in 31 jaren kent Japan een
handelstekort. Dit betekent in eenvoudige bewoordingen dat Japan meer heeft
ingevoerd dan het heeft uitgevoerd. Wat is er dan gebeurd in Japan? De Japanse
regering kijkt onmiddellijk in de richting van de aardbeving en tsunami van
vorig jaar en het sluiten van de kernreactoren.
Maar neutrale en internationale experts denken dat er meer
aan de hand is, en het is goed dat wij, Europeanen, even goed bij de les
blijven. De experts denken namelijk dat de competitiviteit van Japan is gezakt
en dat er ook sprake is van een dramatische veroudering van de Japanse
bevolking.
Voorlopig komt de Japanse welvaart ongeschonden uit deze
ervaring. Voorlopig is er werk genoeg in Japan, en verdienen de gezinnen
dezelfde inkomens. Maar een grotere uitdaging ligt in het verschiet, zeggen
verschillende politieke en socio-economische commentatoren: Een rijk land
competitief houden, wordt een zeer moeilijke taak, vooral in een democratie,
waarin allerlei belangengroepen steeds meer eisen en verlangens hebben. Meer
eisen, meer toegevingen en meer geld. En
ze eisen bescherming tegen competitieve krachten…
donderdag 16 februari 2012
Waarom is het een ramp bij het Rampenfonds?
Onlangs stelde ik minister van Binnenlandse Zaken Milquet
een vraag naar de stand van zaken in het Rampenfonds. Ze antwoordde me dat “er nog 2.300 dossiers
open stonden, voor een bedrag van 7,5 miljoen euro. Het gaat onder meer om
dossiers van een hagelbui in mei 2009. Milquet verwacht wel dat de betalingen
nog dit jaar, 2012 dus, zullen gebeuren. Bovenop de problemen met de
afhandeling van de dossiers, stond de kas eind vorig jaar nog een tijdlang
leeg. Daardoor liep de betalingsachterstand van al afgehandelde rampen op tot
bijna 6 miljoen euro, zei Milquet. Ondertussen is dat bedrag verminderd tot 2,5
miljoen euro, een bedrag dat normaal gezien nog deze week moet terugbetaald
zijn”. Tot zover het persbericht, onder andere in Het Nieuwsblad.
Ik wou natuurlijk van de Minister in een opvolgingsvraag
weten welke lessen ze hieruit trok en wat ze van plan is om een en ander te
versnellen. En waarom een procedure zo lang moest duren. Uit haar zeer
omstandige uitleg heb ik in elk geval de les getrokken dat betreffende de
hagelbui van 25 op 26 mei 2009 bijvoorbeeld door de provinciegouverneurs een
dossier werd opgemaakt voor de minister van Binnenlandse Zaken. Dat ook de
inspectie van Financiën zich hierover heeft gebogen, net als tal van andere
instellingen. Op 26 augustus 2009 gaat het dossier ter goedkeuring naar de
Staatssecretaris van het Budget, waar het dossier pas bijna 6 maanden later
werd goedgekeurd.
Daar kan de Minister dus onmiddellijk werk van maken. Maar
er is meer natuurlijk. Wat de regeling in schadeverzekeringen betreft, gebeurt
het veelvuldig dat bij massale schade (een storm die over een gebied trekt) de
verzekeringsmakelaars regelingsbevoegdheid en een chequeboek door de
verzekeringsmaatschappij in handen krijgen, om de schades bij inspectie
onmiddellijk, ter plekke en zonder verhaal te regelen. Die procedure heb ik de
Minister voorgelegd en gevraagd dat zij de omstandige procedure die haar
diensten hanteren, drastisch zou vereenvoudigen.
Een ramp van medio 2009 en 3 jaar later is de regeling van
de schade in duizenden dossiers nog niet van de baan?
woensdag 15 februari 2012
Police-on-web geraakt niet van de grond, geeft zelfs de minister toe.
Het informaticasysteem Police-on-web werd in 2007 ingevoerd
om de aangifte van kleine criminaliteit (winkeldiefstallen, fiets- en
bromfietsdiefstallen, vandalisme) zo laag mogelijk te maken. Het systeem kostte
initieel 880.000 euro, en ondanks een promotiecampagne onder voormalig minister
van Binnenlandse Zaken Turtelboom (15.000 balpennen, 250.000 folders, 25.000
posters) geraakt het systeem maar niet van de grond.
Ik ondervroeg de kersverse minister van Binnenlandse Zaken
Milquet (CdH) naar cijfers en initiatieven.
Zo wou ik weten wanneer de tweede fase van Police-on-web wordt gestart,
zodat dit informaticasysteem in de informatica van de lokale politie zou worden
geïntegreerd. De minister moest toegeven dat van die tweede fase voorlopig geen
sprake is, omdat het budget hiervoor ontbreekt.
Minister Milquet gaf de vrij lage aangiftecijfers in
Police-on-web toe. Op 169.325 aangiftes van kleine criminaliteit in 2009 waren
er slechts 2.941 via Police-on-web, een percentage van 1,7. In 2010 – en
ondanks de grote promotiecampagne – was het aandeel amper gestegen tot 2%. Ik
heb bij de minister aangedrongen op een grondige evaluatie van het systeem, en
hekelde de afwezigheid van een effectief vervolgingsbeleid als de voornaamste
reden van het geringe succes van Police-on-web. Alleen al op basis van de
initïele aankoopprijs kost elke aangifte momenteel gemiddeld 30 euro, een
onaanvaardbare hoge prijs, vind ik.
dinsdag 14 februari 2012
De nationale sport is belastingen ontlopen, ontwijken en ontduiken
Professor Michel Maus, een gerenommeerd fiscaal expert,
heeft gescoord met zijn jongste boek (“Iedereen doet het. Belastingontduiking
in België”). De belastingen worden
massaal ontweken en ontdoken. Maar er
zijn dan ook drie duidelijke frustraties die tot deze veralgemeende ontduiking
leiden: de veel te hoge belastingdruk, de ongelijke verdeling ervan (en het
feit dat grote vermogens systematisch de fiscale dans ontspringen) en het
ongelijke risico op controle.
In Het Laatste Nieuws wordt ook even naar het buitenland
gekeken: “Volgens een onderzoek van professor Friedrich Schneider van de
Oostenrijkse Keppler Universiteit bedroeg de zwarte economie in België twee
jaar geleden liefst 17,9% van het bbp. In de lijst van de OESO-landen doen
alleen Griekenland (25,2%), Italië (22,2%), Spanje (19,8%) en Portugal (19,7%)
het slechter”.
Inderdaad, alléén de PIGS-landen doen het slechter, die
landen waar de financiële en economische crisis momenteel het hardst toeslaat.
De corruptie zit dus als het ware ingebakken in het systeem
zelf. Een tweetal jaren geleden had ik van de minister van Financiën al eens
cijfers ontvangen betreffende de controle op vennootschappen en de betaling van
vennootschapsbelastingen. Ook daaruit bleek een grote ongelijkheid van
controle.
Of fiscale fraude dan niet snel en dringend moet aangepakt
worden? Ja, natuurlijk, maar dan wel op voorwaarde dat de grote vermogens dit
keer de dans niet ontspringen, dat de globale fiscale tarieven drastisch zakken
en dat de controle gelijkmatig voor iedereen geldt. Drie belangrijke
randvoorwaarden, zo lijkt mij.
maandag 13 februari 2012
Wat is dat toch met Turkije?
Schrijfster Martine Gozlan legt in een boek (*) opnieuw
enkele Turkse raadsels bloot. Dringend tijd, want er mogen gerust eens wat
taboes sneuvelen. Want wat is dat toch steeds weer met Turkije? Ze werpen zich
op als “de veruitwendiging” van de conservatieve, gematigde politieke islam met een gematigd, bezadigd en
conservatieve premier Erdogan en een staatspartij als de AKP, en ze komen er
steeds beter mee weg – ook bij lidstaten van de Europese Unie. Maar
tezelfdertijd beschuldigt de minister van Buitenlandse Zaken Davutoglu de Europese
land van steun aan Koerdische opstandelingen. En als Cyprus volgend jaar de EU
zou voorzitten, dan dreigt Turkije er bijvoorbeeld mee om de diplomatieke
betrekkingen met de EU te bevriezen! Wel een vreemde manier om zich als gematigde, voorzichtige en conservatieve
islamitisch land op te stellen.
Martine Gozlan doorprikt drie hersenschimmen in haar boek en
we zetten ze even op een rijtje voor u.
Het eerste bedrog bestaat erin dat Erdogan ons wil doen
geloven dat Turkije een model van democratie is. Er is echter geen persvrijheid
in Turkije, het lot van religieuze minderheden zoals de Alawieten, en het
autoritarisme van de premier laat niets over van het zogenaamd seculier model.
De sluier, de leefgewoonten: het islamisme wint er voortdurend veld in alle
domeinen van de samenleving, aldus Gozlan.
Na 9 jaar aan de macht is het doel van Erdogan, en dat mag
niet worden vergeten, is het doel van Erdogan nog steeds om het Turkse volk
zover te brengen dat het zelf de toepassing van de sharia zal vragen. Turkije
is geen model van scheiding van kerk en staat en wordt het ook steeds minder.
Erdogan heeft Atatürk verslagen: dat is zowat de voornaamste les van de jongste
jaren.
En tenslotte, de hersenschim van de gematigdheid? Op zich,
schrijft auteur Gozlan, “is het islamisme al een overmaat, want het maakt zich
schuldig aan een hold-up op een godsdienst. Hier is het hold-up van de
godsdienst door de politiek”. De media
staan verder onder een strenge controle, en meer dan 60 journalisten zitten in
een gevangenis. Het grootste deel van de Turkse persgroepen zijn overigens in
handen van de zonen en de schoonzoon van Erdogan. En er is de opmars van het
obscurantisme: de hoofddoek, aanvallen op kunstgalerijen, zo kunnen we nog een
tijdje doorgaan.
Ik stelde de vraag al eerder in andere bijdragen: moet
Turkije per se in het ongewisse worden gelaten inzake haar toetredingsaanvraag?
Waarom zeggen wij gewoonweg niet dat Turkije géén lid kan worden van de EU? We
kunnen dit toch niet blijven volhouden, dames en heren van de EU?
vrijdag 10 februari 2012
Dubbele verbrekingsvergoeding binnenkort onmogelijk?
Als het van de Minister van Economie, Johan Vande Lanotte
(sp.a) afhangt, behoort het fenomeen van de dubbele verbrekingsvergoeding bij
energiefacturen binnenkort definitief tot het verleden. Dat antwoordde hij op mijn
mondelinge vraag in de commissie Bedrijfsleven.
Vooral in de provincie Antwerpen waar mensen in het kader
van een groepsaankoop van energie hun factuur bij Electrabel wilden opzeggen,
regende het blijkbaar klachten omdat de energieproducent twee
verbrekingsvergoedingen aanrekende, één voor het gascontract en één voor het
contract van de elektriciteit. Ik wou vooreerst weten hoeveel klachten de
ombudsman Energie ontvangen had en of het allemaal klachten tegen één producent
betrof.
Alles samen, aldus de Minister, ging het om meer dan 1.500
klachten, veel uit Antwerpen, maar ook uit andere provincies. En er waren ook
klachten bij tegen andere energieproducenten. Op mijn vraag naar een dringende oplossing antwoordde de
Minister dat het nieuwe artikel 105 van de Wet op het derde pakket ter zake een
verbod voorziet. Dit verbod moet volgens de wetgever binnen de zes maanden
vanaf de datum van publicatie, 11 januari, dus voor 11 juli, omgezet worden
in een sectoraal consumentenakkoord. Als dit niet
gebeurt, kan dat na overleg in de Ministerraad worden opgelegd. Het probleem
zou ten laatste op 11 juli van de baan moeten zijn.
donderdag 9 februari 2012
Oude, rotte Belgische benoemingspolitiek
Een aantal Belgische banken werd door de vorige regering met
bijzonder véél geld overeind gehouden. De miljarden euro’s stroomden richting
Fortis BNP, KBC en vooral naar Dexia. In ruil voor die vette staatssteun kreeg
de Belgische overheid zitjes in de verschillende raden van bestuur van de
banken.
Herinnert u zich nog de woorden van voormalig premier Yves
Leterme en voormalig minister van Financiën Didier Reynders: geen politieke
benoemingen meer. Het selectiebureau Egon Zehnder zou bekwame bestuurders zoeken
voor de bestuurderszitjes. Geen politisering meer, geen politieke evenwichten
meer die moesten gerespecteerd worden.
De Tijd heeft het over een “benoemingsschande” (02.02.2012)
en terecht. PS’-er Guy Quaden, oud-gouverneur van de Nationale Bank van België,
moest en zou tot elke prijs een plekje krijgen in de raad van bestuur van Dexia
Bank. “Dat hij daarmee de statuten van de NBB met voeten moest treden? Geen
probleem, de regentenraad zal wel een afwijking toestaan. Idem voor Martine
Durez, de vertrouwelinge van Di Rupo, die de mandaten in overheidsbedrijven als
kralen aan een snoer aan elkaar rijgt”.
Er moesten trouwens genoeg zitjes worden gecreëerd om alle
politieke partijen en politieke families te bedienen. Uiteindelijk worden er
tien bestuurszetels door de politieke wereld ingevuld, vijf door de
Nederlandstaligen en vijf door de Franstaligen. De PS bezet er dus 2. De PS
heeft haar slag over de aanstellingsprocedure binnengehaald. Een bijzonder
slecht begin voor Dexia Bank. De oude politieke cultuur zegeviert, dankzij de
PS. Dank dus voor de duidelijkheid.
woensdag 8 februari 2012
Het GROTE migratiedebat: geen zoden aan de dijk
Vorige week in de plenaire zitting werd naar aanleiding van
het schrijnend tekort aan opvangplaatsen voor asielzoekers in dit land een
heus, GROOT migratiedebat georganiseerd. Het werd – maar wie zal het
verwonderen – een maat voor niets. Voor de zoveelste keer stonden V-partijen –
schoorvoetend gevolgd door de andere, zogenaamd Vlaamse partijen – tegenover de
vertegenwoordigers van de linkse, meestal Belgische partijen.
De burgemeester van Molenbeek, PS’-er Philippe Moureaux, had
de kat de bel aangebonden en kreeg bijvoorbeeld in De Standaard (02.02.2012)
een behoorlijke sneer: “Het is behoorlijk gortig als iemand als Philippe
Moureaux gisteren over het huidige falende beleid te horen, terwijl het toch
zijn partij is die jarenlang een consensus over een strengere aanpak
tegenhield”.
Het Vlaams Belang timmert al jaren aan de weg, wij stippen
al decennialang aan waar het werkelijk op staat, en ook De Standaard heeft de
eerlijkheid om de drie onderdelen aan te duiden waar elk duidelijk en correct
asielbeleid over gaat: “de instroom blijft groter (dan in het buitenland), de
procedures duren langer en het uitzetten van mensen die niet onder de asielwet
vallen, blijft in gebreke.”
Uitzetting van afgewezen asielzoekers: de linkse partijen in
de plenaire zitting hadden het er wel over in hun tussenkomsten, maar verder
dan woorden komen ze niet. “De Belgische politiek heeft het migratiebeleid niet
onder controle”.
dinsdag 7 februari 2012
Vlaming meest getest, maar minst in de fout
Staatssecretaris
Wathelet (Mobiliteit) maakt onlangs cijfers bekend betreffende de
zogenaamde BOB-campagnes. 263.000 bestuurders hebben met eindejaar in het zakje
geblazen, een stijging van minstens 50.000 bij vorig jaar. Slechts 3,3%
tekenden positief, wat het laatste aantal ooit is (aldus een verslag in Het
Laatste Nieuws van 26 januari 2012.
Uit het bericht blijkt dat niet alle wegen veiliger geworden
zijn: in Wallonië en Brussel rijden nog tot dubbel zoveel dronken bestuurders
rond als in Vlaanderen. En toch zijn er 3 keer minder controles…
Concreet: in Vlaanderen werden er 183.177 testen uitgevoerd,
waarvan 3% positief waren. In Wallonië deed men 62.591 testen, en telde men 4%
positieven, en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest waren er 8.000 testen
(slechts…) met 7,5% positief geregistreerde bestuurders.
De staatssecretaris heeft beloofd dat het niet meer zal
gebeuren. Hij zal voor verandering zorgen. Maar ook op het vlak van controles
tekent zich een typisch Belgisch stramien af: Vlamingen volgen sowieso veel
beter de regels op, maar desondanks dit fundamentele gegevens wordt er veel,
véél meer gecontroleerd in Vlaanderen. De lat gelijk voor iedereen? Wathelet
zal nog wat werk hebben, vrees ik. En deze staatssecretaris niet alleen
trouwens: controle op vennootschapsbelasting, op personenbelasting, etc. wijst allemaal in dezelfde richting. Dit is
België.
maandag 6 februari 2012
Alles is communautair, zelfs de Europese besparingsmaatregelen
Men werpt het de V-partijen – en vooral het Vlaams Belang –
wel eens voor de voeten: wij zien alles in een communautair kader, wij drijven
de tegenstellingen op de spits, wij zien overal een vijandbeeld, terwijl het
communautair probleem eigenlijk best wel verwaarloosbaar is. Vooral
progressieven slagen er wonderwel in om alles wat ook maar enigszins naar een
bevestiging van het Vlaamse volk neigt, dood te relativeren.
En nochtans! Zelfs het Europese begrotingswerk en de
begrotingsregels die daar van toepassing zijn, en die vooral in de toekomst
zullen moeten vermijden dat lidstaten nog in de puree terecht komen zoals
Griekenland het afgelopen jaar, zelfs die regels zorgen voor communautaire
spanning. Wat zegt dat begrotingsakkoord tussen de lidstaten. Volgens de nieuwe
regels mogen lidstaten van de Europese Unie in goede economische tijden geen
begrotingstekorten meer boeken (verslag in De Tijd, 24.01.2012).
De gevolgen voor dit land, voor België, zorgen voor
communautaire koorts. “Als de Belgische overheden samen nooit nog een tekort
mogen boeken, moeten daarover duidelijke afspraken worden gemaakt tussen de
federale overheid en de gewesten en de gemeenschappen. Net zoals in Europa
zullen bindende afspraken nodig zijn over de doelstellingen voor alle Belgische
entiteiten”.
Voel j’em komen? De schuldenrem wordt ongetwijfeld opgenomen
in de financieringswet, aldus verschillende commentatoren. Vlaanderen zal weer
zéér aandachtig bij de les moeten zijn, en compromissen – zeker om de
geldstromen van Vlaanderen naar Franstalig België niet te bruusk af te remmen,
u weet wel – zitten zeker om de hoek te loeren.
vrijdag 3 februari 2012
Kan de politie de criminaliteit wel nog bestrijden?
Dit is in elk geval de bedenking die ik bij mijzelf heb
gemaakt nadat ik het antwoord van minister Milquet van Binnenlandse Zaken op
mijn mondelinge vraag nog eens goed heb herlezen. Van verschillende zijden had
ik protest opgevangen bij het sluiten van een federale schietstand in Brussel.
De verplichte schietoefeningen kwamen erdoor in het gedrang en verschillende
politie-instructeurs laten weten dat dit eigenlijk niet door de beugel kon. Het
belang van regelmatige schietoefeningen wordt door verschillende instructeurs
onderstreept. Veel politiemensen laten weten dat het steeds moeilijker wordt om
de vier verplichte schietoefeningen per jaar af te werken en dat men steeds
vaker naar privé schietclubs moet uitwijken.
Ik zocht de minister op met een aantal concrete vragen
zoals: “wanneer werd die schietstand gesloten? En wanneer zullen de nodige
herstellingen uitgevoerd zijn? Hoeveel zal de herstelling kosten? (…) Hoe zit
het met de tweede schietstand, want daar moesten nog bepaalde kleine
herstellingen gebeuren”. Ik wou dus vooral weten wanneer de schietstanden
opnieuw operationeel zouden zijn en de federale (en andere) politiediensten
terug aan de slag konden gaan.
Groot was evenwel mijn verwondering. Brussel kent geen 2
schietstanden, maar 5. 4 daarvan zijn momenteel gesloten “tot mijn spijt”
(aldus de minister). Er wordt alles aan
gedaan om zo snel mogelijk terug open te gaan. En neen, de Regie der Gebouwen,
die de schietstand van de kazerne De Witte de Haelen moet herstellen, zal de
werken niet klaar hebben voor 2013, en neen, een raming van de kostprijs van de
herstelling kon ook niet worden gegeven.
Maar, aldus een hoopvolle minister, er zijn voldoende
alternatieven: de politiediensten kunnen buiten Brussel gaan oefenen en er zijn
ook nog privéschietstanden. Maar de kostprijs daarvan kon ze mij ook niet
geven.
Als u het mij vraagt: brave mensen, die federale politie!
donderdag 2 februari 2012
Het sprookje van de ‘onzichtbare hand’
U kent de argumenten van de liberalen pro globalisering en
pro deregulering: de ‘onzichtbare hand’ zorgt ervoor dat alles ten goede keert.
Mensen zijn uit op het maximaliseren van het eigen belang, en als iedereen het
eigen belang kan verhogen, wordt iedereen daar beter van. Was het maar waar…
John Medaille, schrijver van het werk “Toward a Truly Free
Market”, schrijft hierover een pak interessante vaststellingen en ervaringen
neer. Het probleem is begonnen, schrijft hij, op het moment dat economie van
het politieke en morele niveau is gegleden naar het fysieke plan. De economie
vergat op dat moment wat haar functie was, en werd een soort wetenschap met een
bijna wiskundige zekerheid. Ze isoleerde zich totaal van de werkelijkheid
waarin ze nochtans functioneerde. John Medaille pleit voor een terug van de
“politieke economie”. Het is belangrijk,
aldus de auteur, dat bijvoorbeeld Justitie intervenieert in de economie, omdat
economie de verhoudingen tussen mensen regelt.
Wat hij over het kapitalisme neerpent, verdient ook onze
aandacht. Laten we dit economisch systeem beoordelen op zijn eigen verdiensten,
aldus Medaille. Het kapitalisme wil een stabiele en voorspoedige economische
orde scheppen, zonder staatstussenkomst in het functioneren van de markt. Het
is fundamenteel zelfregulerend, want de vraag en het aanbod zullen evenwicht en
welvaart brengen.
Zich baserend op officiële Amerikaanse gegevens toont
Medaille echter dat het kapitalisme nog nooit heeft kunnen functioneren zonder
staatstussenkomst. Er is zelfs de befaamde paradox van de periodes “Reagan” en
“Thatcher” dat hoe meer het officiële staatsbeleid stelde Hayekiaans te zijn,
hoe meer het eigenlijk Keynesiaans was in de feiten. Medaille stelt zelfs dat
liberaal kapitalisme en vrije markt eigenlijk niet compatibel zijn! Want de
geschiedenis geeft aan dat de groei van het kapitalisme en de groei van de
beleid (en de administratie) samen gaan. Een kapitalistische maatschappij
ontwikkelt zich met name op een niet stabiele manier en heeft met andere
woorden nood aan een regering die de stabiliteit kan garanderen.
Het kapitalistisch systeem creëert rijkdom en inkomen. De
staat moet die verdelen. Maar de verdelingsrechtvaardigheid is verdwenen ten
voordele van het herverdelingsmechanisme. Het komt er, aldus Medaille op aan,
de concepten van vrijheid en rechtvaardigheid op een nieuwe manier te
combineren, en dit op het vlak van werk, van eigendom, van juist inkomen, van
belastingen en fiscaliteit. Kan een nieuw verdelingssysteem ons sociaal stelsel
redden? Er zijn niet zoveel alternatieven als men het onwerkbare en onleefbare
communisme wil vermijden.
woensdag 1 februari 2012
Turkije van militaire staat naar islamitische politiestaat
Wat is er aan de hand in Turkije? Een generaal, die tot voor
kort nog chef van de Turkse generale staf was en hoofd van het op een na
grootste leger binnen de NAVO, is gearresteerd op beschuldiging van het
oprichten van een terroristische organisatie en het aanzetten om de regering
van de Turkse republiek omver te werpen. Voor hem werden in dezelfde
‘Energekon’-zaak al honderden andere hogere officieren opgesloten, waardoor
ongeveer 10% van alle dienstdoende Turkse generaals in voorarrest zitten.
Verschillende Turkse kranten waren in hun commentaar lovend:
eindelijk komt er een einde aan de ‘derin devlet’, de schaduwregering van het
leger, het (bijna) machtigste instituut in Turkije. Maar of het werkelijk zo is
dat Turkije na deze golf van arrestaties een volwassen democratie is geworden,
is natuurlijk een heel andere vraag.
In een uitgebreid artikel in de Nederlandse pers oppert
schrijfster Betsy Udink toch wel enkele bezwaren. Zo werd de Turkse president steeds het
secularisme van de Turkse staat te ondersteunen, in woord en daad, met andere
woorden geen türban in het paleis, geen baarden, geen oproep tot het gebeid,
geen islamisering van het openbaar leven. Maar president Sezer – iemand van de
‘oude secularistische stempel’ – werd opgevolgd door Abdullah Gül, iemand van
de AKP.
Feit is, aldus de journaliste, dat de macht van de
islamitische groeperingen, en dan vooral van Fethullah Gülen, in Turkije
ondertussen onomkeerbaar is geworden, en in alle segmenten van de bevolking is
doorgegroeid. Naar buiten uit zeggen ze “een softe islam aan te hangen, die
plaats biedt aan andersdenkenden en aan vrouwen die hun haren niet bedekken”.
Ze propageren islam via sociale actie (ziekenhuizen, hulpgoederen naar
rampgebieden, onderwijs, enzovoort).
Ondertussen beschikt deze beweging in Turkije over een grote
mediaconglomeraat, lobbygroepen, journalistenbonden, zelfstandigen- en
kmo-verenigingen, artsenverenigingen.
Mevrouw Udink is vrij expliciet: “Het scheelt niet veel meer
of de hele infrastructuur van de Turkse staat (…) wordt beheerst door vrome
moslims, mensen die bezig zijn steen voor steen het bouwwerk van de
secularisten af te breken en een nieuwe staat van islamitische signatuur op te
bouwen”. Stilaan worden journalisten,
die het anders zien, en die het secularisme wél als een belangrijke waarde
beschouwen, stokken in de wielen gestoken, worden ze opgesloten zoals gebeurde
met Ahmet Sik en Nedem Sener. Ondertussen probeert men ook de parlementaire
onschendbaarheid van Kemal Kiliçdaroglu (voorzitter van de CHP) op te heffen.
Moet deze amper nog secularistische staat, moet deze nieuwe
godsstaat lid worden van de Europese Unie, dames en heren? Moet deze staat
volgens de liberale voordenkers Verhofstadt en De Gucht lid worden van de
Europese club?
Abonneren op:
Posts (Atom)