POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 29 augustus 2008

Blijft N-VA in kartel? Blijft kartel in regering?

Politicologen hebben uit de aard der dingen een gezonde belangstelling voor gebeurtenissen en belangrijke kantelmomenten in het politieke wereldje. Professor Bart Maddens (KULeuven) verdedigt in een Vrije Tribune in De Morgen (28.08.2008) de stelling dat niet alleen CD&V na de opstart van het parlementaire jaar in september in de regering blijft en de stekker dus niet uittrekt, maar meer, dat ook N-VA in het kartel en in deze regering blijft. Hij baseert zich hierbij op de persmededeling van het kartel op 31 juli.

Volgt u even met mij zijn redenering? Zijn eerste stelling is dat het voortdurende Franstalige ‘non’ tot een verharding van de communautaire stellingen van het kartel heeft geleid, dat daarmee voor zichzelf de lat veel hoger heeft gelegd. Het kartel gaat voor “een radicale hertekening van het Belgische samenlevingsmodel”, aldus de politicoloog. Daar kunnen we nog ergens in komen, maar, opgepast, het blijven CD&V’ers, toegevingen zijn nooit veraf…

In de persmededeling van het kartel op 31 juli stond letterlijk dat “alles rond moet zijn voor juni 2009”, maar, aldus de professor, ook in het kartel is niemand die daar nog in gelooft. Maar hij trekt onze aandacht op een zinnetje in hetzelfde bericht, dat niet zonder belang is. Ik citeer: “De confederale logica moet intussen alvast worden toegepast in de bestaande instellingen”. Wat Yves Leterme in een televisie-uitzending vertaalde in: “Zolang er geen staatshervorming is, zullen communautaire delicate dossiers niet worden beslecht in de regering”. Met andere woorden: elk dossier, waarin de Vlamingen bepaalde bevoegdheden naar Vlaanderen willen overdragen, wordt beschouwd als een “communautair delicaat dossier”.

Of nog anders gesteld: de nachtmerrie van de N-VA, een regering die alleen gaat voor het beheer van het economische leven, een regering zonder staatshervorming, een verhofstadtiaanse regering, wordt realiteit.

Waarom N-VA dan toch in het kartel zal blijven, en deze regering zonder staatshervorming zal blijven steunen? Omdat Bart De Wever zal verdedigen dat deze regering achter de schermen wel degelijk bezig is met over een staatshervorming te praten. “Maar het belangrijkste waar Bart De Wever mee zal kunnen uitpakken op zijn congres is misschien wel het 7de en laatste uitgangspunt van het kartel, de parlementaire procedure inzake de splitsing van B-H-V die gewoon verder loopt”. Professor Maddens vindt dit een aantrekkelijk perspectief voor N-VA.

De vraag is alleen of de kiezer dat ook zal vinden. Het geduld in Vlaanderen raakt in vele kringen stilaan op. Vlaamse waarnemers van het politiek gebeuren stellen ook steeds weer vast dat het dossier B-H-V steevast bij elke communautaire onderhandeling meegenomen wordt in het onderhandelingspakket…er is met andere woorden niets geregeld inzake de splitsing van B-H-V. Dit is de vooruitgang van de stilstand, en zoals professor Maddens ook weet, is stilstand achteruitgang.

Tenslotte, als uitsmijter: Jean-Luc Dehaene, één van de constructeurs van het onwerkbare België en één van de grote manitoes van de CVP, nu CD&V, liet zijn verlichte geest schijnen over de communautaire onderhandelingen. Hij vindt dat er …4 tot 5 jaar nodig zijn voor een staatshervorming alstublieft…Kan N-VA zolang wachten? En vooral: kunnen de kiezers voor het kartel zolang wachten? Hoe kan N-VA dit mager beestje aan haar achterban blijver verkopen?

donderdag 28 augustus 2008

Hoe zou het nog met het Marshallplan zijn?

Het Waalse Marshallplan zou er volgens Di Rupo en andere grote Waalse staatsmannen (alhoewel…) voor zorgen dat de Waalse economie eindelijk opnieuw sterk zou aantrekken en daarmee de ernstige economische achterstand op Vlaanderen wegwerken. Hetzelfde Marshallplan zou er verder voor zorgen dat de miljarden euro’s aan transfers van Vlaanderen naar Wallonië zouden opdrogen en dat – als natuurlijk én gewenst gevolg hiervan – de Vlaamse eis voor een splitsing van de sociale zekerheid zou verdwijnen.

Welnu, u zult zich herinneren dat de Franstalige politici al verschillende keren voorspelden dat het Marshallplan eindelijk zou gaan werken. Niet onmiddellijk misschien, maar toch in de komende jaren. Bijvoorbeeld in de aanloop naar de vorming van federale regering werd deze zoethouder nog enkele keren in de richting van de Vlaamse politici gebruikt en met succes blijkbaar.

Nochtans is de werkelijkheid anders. Het Marshallplan werkt niet. Integendeel. Het aantal werklozen daalt nog steeds sneller in Vlaanderen dan in Wallonië, ondanks het feit dat de werkloosheid in Vlaanderen nog slechts 5% bedraagt en die in Wallonië bijvoorbeeld 15 à 17%. Ze daalt nog steeds sneller in Vlaanderen ondanks het feit dat het aantal werklozen in absolute cijfers sowieso al lager ligt dan de werklozen in Wallonië, ondanks een bevolking die het dubbele is van de Waalse. Zo meldt De Standaard ((26.08.2008): “In Vlaanderen daalde het aantal werklozen het sterkt, met een achteruitgang van 13,4%. In Wallonië daalde het cijfer met 8,1% en in Brussel met 9,1%”.

Er is erger: de structurele verschillen inzake de werkloosheid worden in Vlaanderen en Franstalig België nog versterkt! “Het aantal werkzoekenden dat nog 25 jaar moet worden, daalde in Vlaanderen met niet minder dan 17,7%, in gans België met 12,2%”. Met andere woorden: de jeugdwerkloosheidscijfers in Vlaanderen en Franstalig België groeien verder uit elkaar. Idem dito wat de langdurig werklozen betreft: “Degenen die al langer dan 2 jaar een uitkering ontvangen van de RVA, waren vorige maand 12,3% minder talrijk dan een jaar eerder. In Vlaanderen ging het om een daling van 16,6%”.

Niet alleen hinkt Wallonië achterna, het blijft steeds verder achter. Het blijft dus wachten op de realisatie van de zoveelste Waalse voorspelling. Franstalig België blijft maar beloven en beloven, maar brengt er helemaal niets van terecht: de kennis van het Nederlands neemt er niet toe, de economie trekt er niet aan, het respect voor de Nederlandstaligen in Brussel en in en rond de Vlaamse Rand rond Brussel neemt er niet toe. Dit is nog erger dan wachten op Godot.

woensdag 27 augustus 2008

Splits die personenbelasting nu!

Zeggen dat het politieke najaar in België voor een flinke stijging van de temperatuur zal zorgen, is een open deur intrappen. Er is niet alleen de communautaire impasse die – voor zover we het kunnen inschatten – eigenlijk totaal is. Er is de sociale onvrede links en rechts. Ook het algemeen sociaal-economische en financiële nieuws dat de jongste maanden bekend geraakte, is niet onmiddellijk hoopgevend voor België en voor de leidende Belgische politieke kaste.

Zo is het aantal faillissementen in de maand juli fors gestegen: “In juli zijn in België 530 bedrijven failliet gegaan, een stijging van 35,2% vergeleken met juli 2007. Het aantal faillissementen gedurende de laatste 3 maanden komt op 2.074, een stijging met 18,2% tegenover dezelfde periode vorig jaar”, aldus De Tijd, dat verder vermeldt: “Opgedeeld naar de gewesten steeg het aantal faillissementen de laatste drie maanden in Vlaanderen met 7,7%, in Wallonië met 24,9% en in Brussel met 36,7%”.

Dat valt tegen natuurlijk, maar er is meer: de stijging van de fiscale ontvangsten ligt over de eerste helft van het jaar achter op schema. “De federale regering verwachtte een stijging met 6,25% maar in de eerste 6 maanden bleef de stijging van de belastinginkomsten beperkt tot 3,2%. De inhaalbeweging die in april en mei was ingezet, is daarmee tenietgedaan”, weet dezelfde financiële krant. 361 miljoen euro minder inkomsten dan gebudgetteerd. Een enorme opdoffer voor Leterme.

En tenslotte blijkt in internationale studies opnieuw dat de Belgische loonkosten aan het ontsporen zijn, en daardoor voor extradruk zorgen op de (vooral Vlaamse) bedrijven. Op 19.08.2008 publiceerde De Tijd: “De loonkosten in België stijgen beduidend sneller dan in onze buurlanden en in de andere landen van de eurozone. Dat blijkt uit cijfers van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). De cijfers maken het sociaal overleg dit najaar nog moeilijker”. De totale loonhandicap zou ondertussen al 12% belopen.

Ondertussen is het u misschien ook al opgevallen dat steeds meer economische en financiële experts de radicale, Vlaamse kaart aan het trekken zijn? Zo verklaarde prof. Em. Fiscaal recht Vanistendael in De Standaard (22.08.2008): “Een regionalisering van het fiscale beleid is absoluut noodzakelijk. Efficiënt beheer en fiscale verantwoordelijkheid gaan hand in hand. Op dit ogenblik kan de federale staat het niet meer trekken, terwijl er langs Vlaamse kant geld zat is en langs Franstalige kant geld op een onverantwoorde manier wordt uitgegeven. Een fundamentele staatshervorming kan niet wachten. De Belgische staat is dood”. En verder: “De personenbelasting regionaliseren is de meest voor de hand liggende weg om tot meer financiële en fiscale verantwoordelijkheid te komen”.

Professor Vanistendael is niet de eerste en zeker niet de laatste. Echt verwonderen mag het trouwens niet dat steeds meer zakenmensen en experts op dezelfde lijn komen te staan van de Vlaamse Beweging. Zij worden op dezelfde manier met de (economische en financiële) werkelijkheid geconfronteerd als wij allemaal en komen dus – op eigen kracht – tot dezelfde logische conclusie: wat niet samen hoort, moet je niet perse willen samenhouden. Wil Vlaanderen niet ondergaan in het Belgische moeras, dan moet het nu op eigen vleugels vliegen.

dinsdag 26 augustus 2008

Klare en duidelijke taal op de IJzerwake

Wie er niet bij was of kon zijn, had andermaal ongelijk. De IJzerwake ontgroeit de kinderschoenen en wordt een volwassen manifestatie, zoveel is nu wel duidelijk. De viering van zondag 24 augustus in Boezinge zat goed in elkaar, de toespraken waren kort en krachtig, en bevatten de programmapunten voor de radicale Vlaamse Beweging voor het komende jaar.

IJzerwake-voorzitter Johan Vanslambrouck somde in zijn boodschap 5 belangrijke ijkpunten op:
1. De keuze voor een onafhankelijk Vlaanderen is geen keuze voor een chaotisch avontuur. Er zijn in Vlaanderen voldoende politieke, administratieve en economische structuren aanwezig om een ordentelijke overgang mogelijk te maken. Het is niet ‘België of de chaos’, België is de chaos.
2. Het Franstalig extremisme is de oorzaak van de Belgische blokkering. Franstaligen maken met hun onzinnige eisen elk fatsoenlijk bestuur onmogelijk.
3. Op geen enkele wijze kunnen de Franstaligen in de Rand rond Brussel aanspraak maken op het statuut van nationale minderheid.
4. De bescherming van het Vlaams karakter van Vlaams-Brabant is een legitiem uitgangspunt in de politiek en kan nooit afgewogen worden aan de zogenaamde anti-discriminatiewetten en –verdragen.
5. Het onafhankelijke Vlaanderen moet waar mogelijk met Nederland de krachten bundelen om samen in Europa en de wereld een rol van betekenis te spelen.

Iedereen stelt inderdaad al maanden, zoniet jaren, vast dat de Belgische constructie niet meer werkt. “De vraag is niet langer òf België uit elkaar valt, maar wel wanneer. De 3 koninklijke kwakzalvers komen te laat om het lijk te reanimeren. We hebben trouwens geen boodschap aan toverdokters, we hebben nood aan een notaris om de erfenis te verdelen”, aldus nog de gedreven voorzitter, die hierin werd bijgetreden door gastspreker dr. Guy Celen, voorzitter van Pro Flandria en van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid. Die laatste ging nog eens in op de miljardenstroom van Vlaanderen naar Wallonië en zei dat hij bereid was om Wallonië nog een tijd lang in zijn economische heropstanding te ondersteunen, “op basis van voorwaarden weliswaar, waarin vrijwilligheid en democratische inspraak, transparantie, eigen verantwoordelijkheid, omkeerbaarheid en respect vanwege de ontvanger, de sleutelwoorden zijn”.

Respect is volgens de spreker “de taalwetgeving toepassen in Brussel, het Franse taalimperialisme stoppen, de gebiedsuitbreiding opgeven, enzovoort”.

De ruim 5.100 deelnemers hebben zich niet voor niets verplaatst en kregen naast de radicale toespraken ook een waardige herdenking van de gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog. De pers had het blijkbaar moeilijk met de aantallen bezoekers: De VRT had het over 2.500 deelnemers, terwijl andere persorganen een juister beeld gaven met 4.500 deelnemers. De Morgen en Het Laatste Nieuws publiceerden een zéér kort, maar min of meer objectief verslag (5 lijntjes…minder dan een bijdrage over een gebroken arm of been), terwijl De Standaard voor de IJzerwake een ganse bladzijde reserveerde, vooral dan om de manifestatie belachelijk te maken. Niet voor niets De Standaard dus…al moesten zelfs zij toegeven dat er veel jonge mensen met kinderen op de bedevaartweide waren.

maandag 25 augustus 2008

The points for Belgium: 2. The points for the Netherlands: 16

“Geen brons, geen zilver, laat staan goud” blokletterde De Standaard (20.08.2008). En ondanks het feit dat “onze” nationale atleten er in extremis toch nog in slaagden om twee medailles te versieren, zit de nationale pers in zak en as, en is er vaderlandse treurnis alom. Wat begon als een verhaal met grote verwachtingen (opgeklopt door dezelfde vaderlandse pers), zakt ineen als een kaartenhuisje. Men zou zelfs kunnen stellen dat de Belgische ‘topsport’ een afspiegeling is van de nationale politiek, in zo slechte doen waren onze topsporters in China.

En het is onmiddellijk zoeken naar oorzaken van het Belgisch falen. Legt men in de Belgische topsport de lat soms niet hoog genoeg? Oud-kampioen Gaston Roelants vindt van wel: “In Nederland halen ze meer medailles met minder middelen. Dan moet je jezelf toch vragen stellen als atleet. Ik ging nog werken en haalde goud in 1964. De Belgische atleten moeten de lat veel hoger leggen”.

Andere experts vinden dat er te weinig middelen beschikbaar zijn en dat niet goed worden besteed: “De middelen zijn er wel, maar ze worden te versnipperd aangewend”, aldus zwemcoach Gaastra, terwijl Gaston Roelants opmerkt: “In Nederland krijgen atleten nog minder, dus daaraan zal het niet liggen”.

Onze kinderen zijn niet sportief genoeg? Het onderwijs heeft er in elk geval mee te maken, aldus Ivan Sonck: “Daar ben ik 100% van overtuigd. Onze jongens worden altijd maar minder actief en het schoolsysteem draagt daartoe bij”.

Maar zéér merkwaardig, ook de politiek, en vooral de onwerkbaarheid van de federale Belgische staat hebben veel te maken met het falen van de Belgische topsporters: dus toch! Op de vraag of in het belang van de topsport Vlaanderen niet beter zelfstandig zou zijn, drukt sportminister Anciaux zich zo uit: “Het klopt. Maar zolang België bestaat, zal er één BOIC zijn, waar meer rekening wordt gehouden met de realiteit, een verzameling van Vlaamse en Waalse sportfederaties”. Zwemcoach Gaastra is nog duidelijker: “Als er één woord is dat niet bij topsport past, is het wel het woord compromis. In België moet je daarentegen doorlopend compromissen sluiten (…) Kijk naar het zwemmen: we hebben een Franstalige en een Nederlandstalige federatie. De Nederlandstalige heeft dankzij Bloso meer financiële mogelijkheden. Als wij dan willen investeren in onze jeugdzwemmers en als we hen 6 maanden op stage willen sturen naar Australië, dan kunnen de Franstaligen dat niet betalen en wordt er een gedrocht van een compromis uitgewerkt. De splitsing van België zou een goede zaak zijn voor de topsport, want nu gaat er veel geld verloren”.

Het Vlaams Belang roept al jaren op om deze en andere heilige Belgische huisjes te slopen. Zal het er dan eindelijk toch van komen in de nasleep van de barslechte resultaten in China? Feit is in elk geval dat heel wat landen met minder inwoners (Denemarken, Mongolië, Kirgizië) of met een véél lager bnp (Kenia, Georgië, Panama, Togo) het veel en veel beter doen. En Nederland haalt ook nu weer een zeer puik resultaat: niet minder dan 16 medailles! In de naam van de topsport dus: splits België!

vrijdag 22 augustus 2008

De onderschatte drugsproblematiek

Als enige politieke partij in dit land heeft het Vlaams Belang – en vroeger het Vlaams Blok - altijd zeer resoluut gepleit voor een algeheel en radicaal verbod van drugs, zowel hard- als softdrugs, en voor het handhaven van een efficiënt en doortastend optreden van zowel politie als gerecht. Dit werd ons niet in dank afgenomen, integendeel. Zowat de volledige mediawereld maakte zich graag plezant over onze ‘reactionaire’, ‘ouderwetse’ manier van omgaan met drugs. Voor ons inderdaad geen gedoogbeleid, geen uitzonderingen voor deze of gene maatschappelijk zwakkere groep. Drugs zijn een echte plaag en moeten op die manier ook worden behandeld. Drugs maken heel veel jongeren kapot en verdienen dus prioritaire overheidsaandacht.

Als we bepaalde dramatische persberichten lezen, dan lijkt het wel of de werkelijkheid ons op dit vlak steeds vaker gelijk geeft en dat het alleen nog wachten is tot de Belgische overheid haar fouten van het verleden corrigeert (en haar gedoogbeleid, dat er mede onder invloed van de CD&V is gekomen, terugschroeft bijvoorbeeld). Enkele dagen geleden maakte de Algemene Inspectie, de toezichthouder op de federale en de lokale politie, haar jaarverslag 2007 bekend. En zie: er wordt aan de alarmbel getrokken omdat steeds meer politiemensen – en dan in de eerste plaats jonge politiemensen – onder invloed van drugs geraken. Diezelfde politie die moet instaan voor het vatten van handelaars, heeft intern steeds vaker te kampen met drugsproblemen.

Er is erger: “De 24-jarige man die vorige vrijdag in Oostende een 17-jarige man met een skateboard een schedelbreuk sloeg, was op het ogenblik van de feiten onder invloed van alcohol en drugs. Dat blijkt uit een toxicologisch onderzoek dat bij het gerechtelijk dossier gevoegd is”, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (20.08.2008). In het uitgaanscentrum van Oostende tieren drugs en geweld welig, de lokale overheid knijpt er meer dan één oog dicht (om geen problemen uit te lokken?), waardoor de plaag zich verder uitbreidt. De lokale politiemensen staan meestal machteloos, want weten zich niet gesteund door de justitiële en politieke overheid.

Extreem zinloos geweld wordt steeds vaker in verband gebracht met drugs en drank. Koppel daaraan een procentueel hoog aantal allochtonen in de buurt (Tsjetsjenen bijvoorbeeld in Oostende) en je hebt een gevaarlijke cocktail. Dringend tijd dus om op te treden, als men niet wil dat steeds meer centra van onze grote steden (’s nachts) worden herschapen in onleefbare en gevaarlijke plaatsen.

donderdag 21 augustus 2008

Geen énkele lastige vraag?

Hoe een op het eerste gezicht origineel idee op het einde van de rit toch enorm kan ontgoochelen! De Standaard (16.08.2008) publiceerde een interview met een Vlaamse professor die in Wallonië doceert. Een zeer origineel idee en vooral interessant voor de Vlaamse lezers: hoe denkt men in Wallonië? Waar wil men heen?

Op de opmerking dat Franstaligen er toch zo graag op wijzen hoe extremistisch de Vlamingen wel zijn, antwoordt de professor: “De opkomst van het Vlaams Blok heeft het de Franstaligen ook makkelijker gemaakt om alle Vlamingen over dezelfde kam te scheren (…) Maar geef de Franstaligen maar eens ongelijk als het om extremisme gaat. Onderzoek toont aan dat xenofobe gevoelens heel sterk zijn in landen met sterke rechts-nationalistische partijen. Zoals in Vlaanderen. Dat is geen toeval, denk ik”.

Wat is dat nu weer voor kromme professorenpraat. De xenofobe gevoelens zijn er dus gekomen, omdat het Vlaams Belang er is. Net zoals de criminaliteit er gekomen is, omdat er politieagenten in de straten patrouilleerden, waarschijnlijk?

Op de vraag of het einde van het federale België in zicht is en of men niet op zoek moet gaan naar een andere formule, klinkt het zo: “Welnee. Het is een kwestie van politieke wil. Wat moet het alternatief dan zijn? Het confederalisme? En wat bedoelt men daar dan mee? Dat is alleen maar een woord, waarmee men eigenlijk gewoon een verder doorgedreven federalisering bedoelt”. België heeft géén staatshervorming van doen, zoveel is na dit interview alvast duidelijk.

Nochtans beklaagt de professor zich over het gebrek aan kennis aan beide zijden van de taalgrens. We kennen elkaar niet meer, we kennen elkaars taal niet. Dan is het toch meer dan spijtig te noemen dat de De Standaard – niet toevallig De Standaard – het gewoon nalaat om door te vragen. Wat de Franstaligen dan wel vinden over de jarenlange transfers van Vlaanderen naar Wallonië? Wat ze bijvoorbeeld vinden van het totaal gebrek aan burgerschap van hun taalgenoten in de Vlaamse Rand rond Brussel? Wat ze vinden van institutionele crisis waarin dit land al ongeveer een jaar zit?

Andermaal een gemiste kans. Niet alleen het AVV-VVK-logo is blijkbaar van de eerste pagina van de krant verdwenen.

woensdag 20 augustus 2008

Belgische handelsbalans opnieuw negatief!

Een aantal economische berichten zijn ronduit negatief over de economie. Niet alleen in België trouwens, maar in de ganse Europese economische ruimte. Zo kon men in het Nederlandse Financieele Dagblad lezen dat “de Duitse economie in het 2de kwartaal van dit jaar met 0,5% gekrompen is ten opzichte van het voorgaande kwartaal. Het is de eerste krimp van de Duitse economie gemeten van maand op maand op 2 jaar”.

België doet het slechter, en véél slechter: “De handelsbalans van België is in mei opnieuw met een tekort afgesloten. Het tekort bedroeg 1,7 miljard euro, zo blijkt uit cijfers van de Nationale Bank. Dat is een verslechtering met bijna 2 miljard euro (!) tegenover mei 2007”, aldus een bijdrage in De Tijd (15.08.2008). Steeg de uitvoer nog met 5,7%, dan was vooral de stijging van de import zeer opmerkelijk: meer dan 15%!

Maar het ergste moet blijkbaar nog komen. Zo maakte Eurostat, het economisch bureau van de Europese Unie, cijfers bekend hoe het gesteld is met de Europese economie. Experts verwachten een krimp van 0,2% op kwartaalbasis. Denemarken en Estland zitten al in een recessiescenario (twee krimpen na elkaar), in Ierland en Portugal dreigt hetzelfde.

Een rapport van het Duitse onderzoeksinstituut Ifo is nog somberder: de Europese economie gaat zware tijden tegemoet. “De index die het Europese economische klimaat opmeet, is op zijn laagste peil in 15 jaar terechtgekomen”, aldus een bericht in De Standaard (14.08.2008), dat eraan toevoegt dat dezelfde Ifo de toestand in Ierland, Spanje, Portugal, Italië én België “bijzonder negatief” noemt.

Tijd voor Vlaanderen en voor de Vlaamse bedrijven om eens goed na te denken over het eeuwige ‘non’ aan Franstalige kant op alle Vlaamse verzuchtingen. Als de Franstalige politieke wereld niet bereid is om de ganse bevoegdheid over het Vlaamse economisch weefsel aan Vlaanderen toe te kennen, dat wordt onze welvaart op twee fronten bedreigd: er is de mondiale crisis aan de ene kant, en er is het Belgische federale model, dat voor Vlaanderen nefast blijkt te zijn.

Tijd voor actie, toch?

dinsdag 19 augustus 2008

'Flamins-boches'?

Heeft u ook dat berichtje in Het Laatste Nieuws gelezen? De chirogroep van Izegem-Emelgem die elk jaar met leeuwenvlag op zomerkamp gaat, moest op kamp in Wallonië dit officiële symbool van de Vlaamse gemeenschap wegnemen. Deze houding van steeds meer Franstalige politici – daarin spijtig genoeg gesteund door al te veel Vlaamse politici – katapulteert ons terug tot een periode voor de Eerste Wereldoorlog.

Overdreven? Je kan zeggen wat je wil van de chiro, maar toch niet dat het hier gaat om een jeugdbeweging die zich op de voorposten van de Vlaamse Beweging beweegt? Ik herinner mij bijvoorbeeld nog levendig hoe wij als jonge kerels met de leeuwenvlag in top ook op zomerkamp vertrokken en dat wij hierin nooit gehinderd werden, ook niet in Wallonië. Ik heb het dan over de late jaren 60 en de jaren 70 van vorige eeuw, en op dat moment was de chiro zeer duidelijk Vlaamsvoelend, zo ze al niet uitgesproken Vlaams-nationaal was in een aantal afdelingen. Zonder dat dit voor de minste wrevel in Wallonië zorgde!

Ondertussen hebben zich twee tegengestelde bewegingen voorgedaan, dunkt me. De acceptatie van de Vlaamse symbolen, vooral dan de leeuwenvlag, groeide enorm in Vlaanderen, zodat de leeuwenvlag vrij vlug en in alle geledingen van de bevolking als ‘normaal’ werd beschouwd. Het werd zelfs – en gelukkig, zou ik zeggen – beschouwd als een vorm van ‘civisme’. Daarom ook dat een jeugdbeweging als de chiro – die zich in de jaren 80 bijvoorbeeld expliciet heeft losgekoppeld van haar vroegere Vlaamse overtuiging – zo complexloos met de leeuwenvlag zwaait en op de eis van de Waalse overheid ook onmiddellijk dezelfde vlag op plooit en wegbergt.

In tegenstelling dus tot Vlaanderen is de acceptatie van alles wat Vlaams is, in Franstalig België integendeel volledig verdwenen. De tolerantie voor Vlaamse verzuchtingen, voor Vlaamse symbolen en voor de vanzelfsprekendheid waarmee in Vlaanderen bepaalde zaken worden aanvaard, is weg. Integendeel, de scheldpartijen, de beledigingen en zelfs doodsbedreigingen aan het adres van Vlaamse politici zijn niet meer te tellen, zoals ook Bart De Wever mocht meemaken.

Ook op dit vlak zijn de landsdelen dus zodanig van elkaar vervreemd geraakt, dat van een ‘eenheidsgevoel’ allang niets meer overblijft. De ‘Flamins-boches’ van het begin van vorige eeuw zijn weer helemaal terug.

maandag 18 augustus 2008

Bankcrisis en gevolgen voor onze economie

Grote verzekeraars en bankinstellingen doen het al geruime tijd heel slecht. Niet alleen in de VSA, maar ook bij ons. De globalisering zorgt er trouwens voor dat de gevolgen overal voelbaar kunnen worden. Het aandeel van ’s werelds grootste verzekeraar, AIG, donderde op 7 augustus naar omlaag, terwijl de winst van Allianz, de grootste Duitse verzekeraar die bij ons onder andere actief is met A.G.F., in elkaar klapte. Eén van de grootste verzekeraars op de Belgische markt, AXA, kreeg de afgelopen week ook al ernstige klappen op de beurs (aldus De Telegraaf). Ook bij de banken is de spanning om te snijden: het aandeel van KBC, van Dexia en van Fortis doen het verder slecht.

Nu zou de evolutie van de aandelen van deze grote multinationals niet onmiddellijk onze grootste zorg moeten zijn, en zouden wij eerder geneigd zijn om met enige argwaan te kijken naar de winst van deze superbedrijven. En als we echt ‘uitgekookt’ zouden zijn, zouden we zelfs wensen dat deze aandelen nog wat verder in waarde zakken: het wordt dan stilaan tijd om aandelen tegen een zeer lage prijs aan te kopen. Maar zo ‘uitgekookt’ zijn we dus niet.

Het gaat ons om iets anders. In de nasleep van de grote mondiale bankcrisis, die al een aantal maanden aansleept, beginnen analisten zich zorgen te maken over de terugval van de economie. Zo houdt de financiële crisis bijvoorbeeld lelijk huis in het eigen vermogen van vele, niet alleen financiële instellingen. Het is – ten dele – met het eigen vermogen dat de bedrijven nieuwe investeringen kunnen waarmaken…

Er is meer. Alan Greenspan, voormalig voorzitter van de Amerikaanse Centrale Bank, houdt ernstig rekening met meerdere bankfaillissementen (De Standaard, 06.08.2008). Met andere woorden, het aanbieden van risicovolle hypotheken in Groot-Brittannië en Amerika zou – in het slechtste geval – voor gevolg kunnen hebben dat mensen in Vlaanderen hun spaarcentjes kwijt spelen.

Daarnaast ben ik vooral benieuwd naar de reactie van de regering Leterme op de steeds sterkere geluiden in de economische en financiële wereld in de richting van een economische terugval. Zoals u weet houdt onze regering nog steeds rekening met een economische groei van ongeveer 1,7 à 1,9%. Maar een normale ‘bonus pater familias’ zou dit optimistische cijfer allang naar beneden hebben bijgesteld, alleen: België is geen goede huisvader en als de regering dit cijfer naar beneden bijstelt, moet ze opnieuw op zoek naar bijkomende financiering….

vrijdag 15 augustus 2008

Angst is een verkeerd signaal

Als je met dieren omgaat, waarvoor je angst hebt, manen dierenexperts je steeds aan, vooral je angst niet te tonen. Dieren worden namelijk nog agressiever, schijnt het, als ze doorhebben dat de persoon angst heeft. Nu wil ik vooral niet gezegd hebben dat mensen volledig gelijk zijn aan dieren, maar het zou wel eens kunnen dat wij bepaalde instincten met dieren gemeen hebben en volgen.

De beslissing van de bekende Amerikaanse uitgever Random House om een bepaalde controversiële roman over Mohammeds derde vrouw niet te publiceren uit angst voor extreme moslimreacties, zou wel eens op hetzelfde effect kunnen eindigen: op nog meer agressie van bepaalde moslims namelijk.

Letterlijk verklaarde een woordvoerder van Random House: “Voor de veiligheid van de auteur, de werknemers van de uitgeverij en iedereen die bij de verspreiding van het boek betrokken is, trekken we de publicatie ervan terug” (De Morgen, 11.08.2008). Waarover gaat dit ‘schokkerende’ boek dan wel? Aisha is het meisje dat Mohammed huwde toen zij 9 jaar oud was. Heel snel werd duidelijk dat ze zich danig moest weren tegen de andere vrouwen in de harem van Mohammed, die niet minder dan 12 vrouwen huwde. Moslims zouden geschoffeerd kunnen zijn omdat in het boek – uitgegeven door een moderne, Westerse uitgeverij – ook gesproken wordt over seksualiteit.

“So what?”, hoor ik u zeggen. Inderdaad, als men deze vorm van verminking van het recht op vrije meningsuiting toelaat, welke redenen zal men dan aanvoeren als een volgend boek met een kritische kijk op de islam wordt afgevoerd omwille van dreiging met geweld? Moslims zullen daarenboven zeker niet geneigd zijn om na dit ‘succes’ gas terug te nemen, wel integendeel.

Elke dag wordt opnieuw een stukje vrije meningsuiting opgegeven, elke dag opnieuw. Dat men mij vooral het verschil met censuur maar eens probeert uit te leggen!

donderdag 14 augustus 2008

Het Vlaams spagaat van Jean-Marie Dedecker

Eigenlijk zou Jean-Marie Dedecker graag tot het clubje Vlaamse rebellen behoren, die het juk van het verstikkende Belgisch staatsapparaat willen afschudden en de Belgische vleespotten met steeds meer kracht afwijzen. Tezelfdertijd wil hij zich echter opwerpen als waardig alternatief voor de Belgische politiek die er niets van bakt. Hij wil graag overkomen als de ‘wijze staatsman’ die de rotte Belgische boel wel eens zal uitkuisen. Jean-Marie wil er graag ‘bijhoren’ en maakt zich danig kwaad als het Belgisch hof ‘vergeet’ hem uit te nodigen.

Jean-Marie Dedecker maakt regelmatig zijn opwachting in de Franstalige media. Niet zelden brengt de voormalige judocoach aan de overzijde van de taalgrens een ietwat andere politieke boodschap dan in Vlaanderen, bijvoorbeeld inzake Vlaamse zelfstandigheid en de Belgische monarchie. In een interview dat Le Soir gisteren publiceerde, laat Dedecker zijn licht schijnen op Brussel-Halle-Vilvoorde. Hoewel de splitsing van dat kiesarrondissement perfect in overeenstemming zou zijn met de Grondwet, denkt Dedecker luidop na over “compensaties” voor de Franstaligen. “Met 50.000 kiezers levert Halle-Vilvoorde de MR twee zetels op. Bij een splitsing moet er een compensatie gevonden worden voor Reynders,” aldus Dedecker.

De persdienst van het Vlaams Belang reageerde gisteren onmiddellijk op haar webstek. “Dat Didier Reynders “gecompenseerd” zou moeten worden voor de volstrekt legitieme splitsing van B-H-V, is te gek voor woorden. Wie denkt dat het Franstalige verzet tegen de splitsing alleen maar gaat over de verdediging van de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brussel, dwaalt. De Franstalige politici weigeren de kieskring te splitsen omdat ze, wanneer Vlaanderen voor onafhankelijkheid zou kiezen, hun aanspraak op delen van ons grondgebied willen verzilveren. In een interview met De Standaard (31 mei) liet PS-politica Laurette Onkelinx daarover in haar kaarten kijken: ‘Brussel-Halle-Vilvoorde gaat over: hebben Wallonië en Brussel al dan niet een aparte toekomst? BHV gaat natuurlijk ook over de verdediging van de Franstaligen die in de Rand leven, maar dat is niet de kern van de discussie. (…) Wij willen niet dat de Franstaligen in Brussel en Wallonië gescheiden worden.’”

Suggereert Jean-Marie Dedecker dat wij onze gegarandeerde vertegenwoordiging in Brussel maar moeten opgeven? Kan dezelfde politicus dan misschien eens aangeven welke argumenten hij nog heeft om de door de Franstaligen gewenste ‘corridor’ af te wijzen? Welke argumenten heeft hij dan nog als de Franstaligen op basis van demografische gegevens de aanhechting van een groot stuk van Vlaams-Brabant bij Brussel te eisen? Overdreven? Misschien, maar het is in elk geval zijn argument om de Vlaamse gegarandeerde vertegenwoordiging in Brussel in twijfel te trekken en op de helling te zetten.

Als dit géén politieke uitschuiver was van Jean-Marie, dan zijn we benieuwd wat dit wel was…

woensdag 13 augustus 2008

Willen ze het wel leren?

De cijfers zijn zo constant, de cijfergegevens zijn zo overduidelijk dat elke officiële Belgische instantie zich op de duur toch wel deze fundamentele vraag zal moeten stellen: willen de Franstaligen eigenlijk wel Nederlands leren? Zo ja, waarom slagen ze er ook na decennialang Nederlandse cursussen maar niet in? Zo neen, waarom niet? En vooral: moet dit dan de zo geroemde ‘Belgische federale loyaliteit’ belichamen?

Zo kan men in Het Laatste Nieuws (11.08.2008) lezen: “59% van de Vlamingen beheerst de Franse taal. Vlamingen jonger dan 40 jaar doen het nog beter: 71% van hen spreekt Frans. Dat blijkt uit een enquête in opdracht van het Itinere Institute, een onafhankelijke denktank voor België en zijn regio’s. Ten zuiden van de taalgrens is de situatie helemaal anders; Slechts 19% van de Walen is in staat een gesprek te voeren in het Nederlands. De jongere generatie doet het nauwelijks beter: 23% van hen beheerst het Nederlands voldoende om vlot te kunnen converseren”.

Zonder commentaar. Tenzij dit: deze cijfers – zoals zovele cijfers in België – veranderen in de loop van de jaren nauwelijks ten goede. Ondanks alle hoogdravende en gezwollen Franstalige verklaringen, dat “het zal en moet veranderen”.

Dan misschien toch maar de stekker uit het stopcontact trekken?

dinsdag 12 augustus 2008

Hoelang nog, CD&V en N-VA?

Ga met zo’n onderhandelaars naar de oorlog! Juist de mensen die de discussie over een grote staatshervorming moeten vlot krijgen, ventileren voor het grote publiek hun twijfel over de haalbaarheid van een staatshervorming én het tijdsschema. Zo verklaart Karl-Heinz Lambertz in De Morgen (11.08.2008): “Een staatshervorming is mogelijk, maar wie gelooft dat die er kan komen voor de regionale verkiezingen van juni 2009 kent niets van politiek. Een grote hervorming vereist grote compromissen en grote compromissen vereisen grote toegevingen”.

Toch op zijn minst opmerkelijk, dit interview dat oorspronkelijk in Le Soir en op de VRT te zien was. Opmerkelijk om twee redenen: ten eerste zou je van een onderhandelaar mogen verwachten dat hij zijn eigen mening wat beter achter de tanden houdt en alles op alles zet om deze grote staatshervorming op de sporen te krijgen. Ten tweede, nog opmerkelijker, is het feit dat dezelfde onderhandelaars eerst oproepen tot de grootst mogelijke discretie, en dat enkele weken later een van hen het nodig vindt om de discretie met het grootst mogelijke gemak te doorbreken.

Je zou op de duur gaan geloven dat het de heren alleen te doen is om de onderhandelingen zodanig in de tijd uit te stellen, dat ze volledig verzanden en dat er helemaal niets van komt. En als dat de strategie is van de heren onderhandelaars, die alle drie tot de Franse Gemeenschap behoren, wij herhalen het graag, als dat de strategie is van deze heren, dan begrijpen wij de passiviteit van het zogenaamde Vlaams kartel CD&V/N-VA niet.

Hetzelfde kartel beloofde nooit in een regering te stappen, vooraleer…

maandag 11 augustus 2008

Een betere vergoeding bij vluchtmisdrijf: er is misschien wel een "maar".

Het zal je maar overkomen: je hebt een verkeersongeval, waarbij de tegenpartij, die het ongeval heeft veroorzaakt, het hazenpad kiest. Daar sta je dan. Enkele gezinsleden zijn gekwetst geraakt en je voertuig is een totaal verlies. Geen omniumverzekering, je hebt alleen de verplichte autoverzekering onderschreven, maar die komt natuurlijk alleen tussen als de tegenpartij gekend is.

Neen dus, je draait volledig zelf op voor de herstelkosten van het voertuig. “En het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds?”, hoor ik je denken. Tja, het GMWF komt alleen tussen om de lichamelijke letsels te betalen in die gevallen waarin de tegenpartij niet gekend is, niet verzekerd rondrijdt, enzovoort. Met andere woorden: voor de materiële schade moest de burger tot hier toe altijd zelf opdraaien.

“Moest”, want daar komt nu dus verandering in. Een Europese richtlijn, die onlangs in Belgische wet werd gegoten, zal op het eerste gezicht tot een verbetering van de toestand van het slachtoffer leiden. Vanaf 26 juni zou door het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds ook de materiële schade worden vergoed, op voorwaarde weliswaar dat er ook ‘aanzienlijke lichamelijke letsels’ werden opgelopen. Een ziekenhuisopname van 7 dagen of meer bijvoorbeeld, of een tijdelijke invaliditeit van een maand of meer, of een blijvende ongeschiktheid van 15% of meer.

Dit zal er natuurlijk toe leiden dat het Gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds meer uitgaven zal moeten doen. Als je weet dat dit fonds er eigenlijk komt door jaarlijkse dotaties van de verzekeringsmaatschappijen, dan kan je je voorstellen dat de verzekeraars méér geld zullen moeten stoppen in dit fonds. Wat er misschien zal toe leiden dat de premies van de autoverzekeringen zouden kunnen stijgen. Als je dan verder noteert dat het aantal vonnissen inzake vluchtmisdrijven op één jaar tijd verzesvoudigd is (maal 6), van 664 naar 3.921 vonnissen) dan ga je er redelijkerwijze van uit dat het aantal vluchtmisdrijven toeneemt, met nog eens meer uitgaven tot gevolg.

Voldoende reden, vond ik, om de minister enkele vragen te stellen. Bijvoorbeeld of men de financiële impact van de toepassing van deze Europese richtlijn op voorhand berekend heeft? Of er bepaalde simulaties zijn gemaakt en zo ja, op welke manier? Welke resultaten gaven die simulaties? Welke maatregelen denkt de verzekeringssector te moeten nemen om de stijgende kosten binnen de perken te houden? Of daar overleg met de regering over is geweest?

Een op het eerste gezicht zeer positieve maatregel zou door een gebrek aan voorbereiding en communicatie wel eens minder positieve gevolgen kunnen krijgen. Ik heb nog geen antwoord, maar ik houd u op de hoogte.

vrijdag 8 augustus 2008

Ook bij De Post tevéél Nederlandstaligen in dienst!

Een cynische titel natuurlijk. Wie dit ook maar één moment geloofd heeft, mag mij contacteren: ik betaal hem (of haar) met plezier een pint. Gisteren hadden wij het over het personeel van de FOD Justitie, vandaag zou ik u graag even de cijfers voorleggen van de personeelsbezetting bij De Post, een overheidsbedrijf zoals u weet. Minister Vervotte bezorgde mij heel wat personeelsgegevens die ik in percentages heb omgezet.

Statutair personeel bij de De Post

- in 2005 op een totaal van 27.721 personeelsleden 15.601 op de Nederlandstalige taalrol, of 56,2%
- in 2006 een percentage van 56,7%
- en in 2007 vinden wij 57% Nederlandstaligen terug in de personeelsbezetting

Contractueel personeel bij De Post

- in 2005 maakten de Nederlandstaligen met 6.293 personeelsleden zo’n 57% van het totale contractuele personeel uit,
- in 2006 was dit 56,6%
- en in 2007 toch al 57%

Ook bij De Post valt de balans nog altijd in het nadeel van Vlaanderen uit: op een totaal van 36.626 personeelsleden in 2007 is dit al snel goed voor 1.000 bijkomende Nederlandstaligen in dienst. Opvallend is verder dat in alle cijfergegevens die voorliggen de federale loyaliteit van de Franstaligen toch wel bijzonder groot blijkt te zijn!

donderdag 7 augustus 2008

Communautaire onevenwichten bij Justitie

Een federale staat met een beperkt aantal partners, kan maar blijven bestaan als de partners een grote federale loyaliteit betonen. Anders het er steeds meer op dat de ene partner de unie alleen nog in stand houdt omwille van het smeer. En is de vaststelling niet veraf meer dat de andere partner het gelag helemaal en alleen moet betalen. Jarenlang.

Deze toestand houdt al decennia aan in België en wordt voor de Vlamingen stilaan onhoudbaar. Het Vlaams Belang vindt de tijd van praten al lang voorbij en stelt voor dat de boedelscheiding eindelijk voltrokken wordt, zodat beide volkeren eindelijk hun eigen zaakjes kunnen regelen naar eigen inzichten en, ook en vooral, op eigen kosten. Want hoe men het ook draait of keert: hoe meer cijfergegevens je bekijkt en analyseert, hoe meer je tot het besef komt dat het geduld van de Vlamingen toch al veel te lang op de proef is gesteld.

Neem nu het personeel van de FOD Justitie. Op een totaal van 20.460 personeelsleden in het jaar 2007 stonden er – contractuelen en statutairen – 10.800 op de Nederlandstalige taalrol en een 9.600 op de Franstalige taalrol. Wat neerkomt op een verhouding van 52,7% Nederlandstaligen.

Toepassing van de correcte taalverhoudingen in dit land zou ervoor zorgen dat nog eens bijna 2.000 Nederlandstaligen aan de slag zouden kunnen bij Justitie. En dan houden we nog niet eens rekening met de werklast in de Vlaamse hoven en rechtbanken, die – ook dat is een bijna cijfermatig uitgemaakte zaak – veel meer zaken te behandelen hebben.

Voor de geïnteresseerden geef ik hieronder beknopt de cijfers weer, zoals die mij door de minister van Justitie ter beschikking werden gesteld.

1. Inzake de rechterlijke organisatie. Wat het aantal magistraten betreft, scoort Vlaanderen met gemiddeld 54% lager dan het eigenlijk zou moeten.
2. Op het vlak van het personeel in de rechterlijke organisatie ligt het aantal tewerkgestelden (statutaire en contractuele door elkaar genomen) iets beter. In 2007 bedroeg het aandeel Nederlandstaligen 56%, maar in 2005 nog 56,2%. Echte vooruitgang of nog maar gelijkschakeling met de Franstaligen is niet merkbaar.
3. Tenslotte het personeel in de penitentiaire inrichtingen. Ook hier nemen we voor de gemakkelijkheid de statutaire en contractuele werknemers door elkaar. Ook hier hinkt Vlaanderen zwaar achterop en haalt het zelfs niet de helft van het aantal tewerkgestelden. In 2007 behoorde slechts 49% tot de Nederlandstalige taalrol, in 2005 zelfs maar 47%.

Franstalige federale loyaliteit betekent al decennialang eigen Franstalig belang. Het wordt tijd dat Vlaanderen deze scheeftrekkingen definitief achter zich laat. Dit kan alleen, ook dat besef begint in Vlaanderen stilaan te rijpen, door totale onafhankelijkheid. Het is meer dan tijd. En het heeft lang genoeg geduurd.

woensdag 6 augustus 2008

Fiscus actiever in Vlaanderen

De Tijd pakte uit met het nieuws dat de fiscus blijkbaar actiever jaagt op bedrijven in Vlaanderen dan in het Franstalige gedeelte van het land. Uit statistieken van de minister van Financiën, Didier Reynders (MR), blijkt dat “Vlamingen en ondernemingen in Vlaanderen meer kans hebben op een belastingcontrole dan hun collega’s in Wallonië of Brussel” (29.07.2008).

Het economisch weekblad Trends (02.08.2008) pikte hierop in en meldde dat de Vlaamse controlecentra in 2006 bijna 3 keer meer btw-dossiers behandeld hebben dan hun Waalse collega’s. Frank Demets in De Tijd was niet mals met zijn commentaar: “Het zijn hallucinante cijfers, want hoe u ze ook draait of keert, ze vertellen altijd dat de ene burger van België zwaarder aangepakt worden dan de andere”.

Spijtig dat noch De Tijd noch Trends de moed hadden, om hun lezers mee te geven dat alleen door vragen van het Vlaams Belang dit aan het licht was gekomen. Zo kwam ik van minister Reynders te weten dat Vlaamse vennootschappen veel stipter de fiscale en andere verplichtingen uit de vennootschapswet nakomen. Maar toch worden Vlaamse ondernemingen in verhouding veel meer gecontroleerd: van alle btw-dossiers bijvoorbeeld in 2005 waren er 70% in Vlaanderen gesitueerd. Inzake vennootschapsbelasting ruim 67% tegen Vlaamse vennootschappen. We kunnen zo nog een tijdje doorgaan.

Het lijkt erop dat een bepaalde pers alle moeite van de wereld doet om toch maar te ‘bewijzen’ (door de vermelding Vlaams Belang-parlementslid te ‘vergeten’) dat ‘die van het Vlaams Belang’ de stem van de burger niet verdienen, want een groepje onbekwamen bijeen, die het parlementaire werk niet eens aankunnen.

Ze mogen gerust noteren dat ik dit dossier verder opvolg, en dat ik ondertussen een resolutie heb neergelegd waarin de regering concreet naar maatregelen wordt gevraagd. ‘Ze’ zullen het wel weer niet gehoord hebben, zeker?