POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





maandag 30 november 2009

De wil tot bedaren

Zo, Leterme II is vrijdagmiddag geïnstalleerd. Dit gebeurde tijdens een parlementaire zitting van een ongekende saaiheid. Een beetje zoals het regime zélf. Van Rompuy vertrok na zijn laatste vaderlandse haiku richting Europa, Leterme werd door de ‘meerderheid’ – of wat daar moet voor door gaan – terug op het schild geheven alsof er niets was gebeurd.

Leterme is terug. Ook B-H-V is onmiddellijk terug en dat zullen ze in het parlement geweten hebben. Niet alleen was er een korte, sympathieke actie van TAK, dat ‘probleem 648’ met veel lawaai onder de aandacht bracht, maar er waren ook – gelukkig! – de toespraken van de oppositie, die ervoor zorgden dat de saaiheid wat doorbroken werd.

Zo hekelde Gerolf Annemans, onze fractieleider, het feit dat Dehaene, de superloodgieter, door CD&V wellicht, maar zeker op eis van de Franstalige partijen werd aangesteld om inzake B-H-V naar oplossingen te zoeken. Van een vertrouwen in Leterme gesproken. Van Rompuy zou deze vernedering nooit hebben geslikt, aldus Gerolf.

Als er iets is, waarin deze regering opnieuw hoge toppen scoort, dan is het wel in ongeloofwaardigheid. Leterme, die zelfs niet zeker is van het vertrouwen van zijn eigen partijgenoten. Maar ook N-VA heeft een geloofwaardigheidsprobleem. Zal zij haar maagdelijkheid in de Federale Kamer terugwinnen, terwijl ze op Vlaams vlak mee de lakens uitdeelt?

In zijn slotparagraaf wendde Gerolf zich tot de premier zelf en vroeg hem of hij dan werkelijk de ‘Honecker van het regime’ wilde worden? Het heeft er alle schijn van. Zo werd er in de regeringsverklaring, die de premier woensdagmiddag voorlas, en die voorheen al in De Standaard werd gelekt, te elfder ure, dus NA het verschijnen van de verklaring in De Standaard, nog 2 paragrafen toegevoegd, waarin de premier het hal over “het overnemen van de fakkel met energie, en de wil tot bedaren”. Dit is dus de hoogste ambitie van België: de wil tot bedaren.

“Maar België toont de jongste jaren aan dat compromissen even vaak leiden tot situaties waar niemand beter van wordt en dat ze de echte problemen niet oplossen. Compromissen zijn soms een onderdeel van een verrottingsstrategie”, aldus een scherpe commentaar van An Goovaerts in Trends (26.11.2009) op het vertrek van Herman Van Rompuy. Het is evengoed van toepassing op Leterme II.

vrijdag 27 november 2009

Dr. Dalrymple en drugs

Ik moet het bekennen, ik heb een zwak voor Theodor Dalrymple, de Britse arts die vooral bekendheid verwierf met zijn provocerend-conservatieve boeken en essays. Ik heb een zwak voor de rechttoe-rechtaan aanpak van dr. Dalrymple, en in het conservatieve, Nederlandstalige tijdschrift TeKoS hebben we zijn ideeën meer dan eens een forum geboden, lang voordat Bart De Wever hem aan het publiek van De Morgen mocht voorstellen. Maar dat volledig terzijde natuurlijk.

Dalrymple is een belangrijk epigoon van het Engels conservatieve denken, iemand die vanuit zijn ervaring als arts in gevangenissen, en dus niet vertrekkende vanuit allerlei axioma’s, steeds duidelijker een rechtse visie op mens en maatschappij ontwikkelde. Zeer pragmatisch dus, als men wil, zéér Engels. Verschillende boeken werden ondertussen in het Nederlands vertaald en gepubliceerd (*). Aanbevolen!

Zo heeft hij heel uitgesproken ideeën over drugs, ook en vooral vanuit zijn ontmoetingen met verslaafde ‘inmates’. In een bijdrage voor Catholic Education op 19.11.2009) schrijft hij onder de titel “Laat ons de drugs niet legaliseren” de volgende fijnzinnige, maar cynische openingszin neer: “Er is vooruitgang in de geesten: eerst wordt het ondenkbare denkbaar, en dan wordt het een orthodoxie, waarvan de waarheid zo duidelijk is dat niemand zich nog herinnert dat men ooit helemaal anders dacht”. Inzake de legalisering van drugs zitten we op dat moment: miljoenen mensen menen dat volwassenen alles zouden mogen innemen wat ze zelf wensen, zelfs als hierdoor zware problemen zoals overlast opduiken.

Om het gebruik te legaliseren wordt steeds getoverd met twee argumenten. Dalrymple legt ze op zijn operatietafel en analyseert ze vakkundig: het filosofische argument en het pragmatische.

Het filosofische argument: in een vrije maatschappij moeten volwassenen kunnen wat ze wensen, als ze maar de gevolgen van de eigen daden aanvaarden en geen schade aan derden berokkenen. Dalrymple verwijst naar het befaamde essay van John Stuart Mill, On Liberty. Nochtans was Mill de eerste die beperkingen op de vrijheid zag én aanvaardde. De ene vrijheid is de andere niet, wij aanvaarden allemaal beperkingen vanuit verschillende redenen. “De meest vrije man”, aldus Dalrymple, “is niet diegene die als een slaaf achter al zijn wensen en goestingen loopt, zoals ook vele patiënten tot hun scha en schande moesten ontdekken”.

Daarenboven hebben drugs, aldus de geneesheer, een enorm vrijheidsberovend effect op mensen, onder andere door het afhankelijkheidseffect. Er is die voortdurende dwang om nieuwe drugs in te nemen. Zelfabsorptie noemt Dalrymple dat: alle dagen zijn gevuld met de dwanggedachte aan drugs.

Het huidige verbod van drugs is natuurlijk wel de oorzaak van de criminaliteit rond drugs, erkent Dalrymple. Maar het is zoals het verbod om wagens te stelen: ook dat verbod creëert aan de lopende band weer criminelen. Maar moeten we daarom het verbod opheffen?

Op het pragmatische argument – dat Dalrymple trouwens ook scherpzinnig onderuit haalt – komen we in een latere uitgave van deze weblog zéker terug.

(*)Verschenen in het Nederlands:
• Leven aan de onderkant, Spectrum (2004)
• Beschaving of wat er van over is, Nieuw Amsterdam (2005)
• Drugs, de mythes en de leugens, Nieuw Amsterdam (2006)
• De filantroop, testament van een seriemoordenaar, Nieuw Amsterdam (2007)
• Leve het vooroordeel!, Nieuw Amsterdam (2008)
• Profeten en charlatans. Hoe schrijvers ons de wereld laten zien, Nieuw Amsterdam (2009)
Over zijn werk (Nederlands)
• Jelle Zeedijk & Paulus van Bortel (red.), Bedrogen door de elite? Kritische beschouwingen bij Theodore Dalrymples cultuuranalyse, Pelckmans/Klement (2008)

donderdag 26 november 2009

“We maken een goede kans”

Als het over communautaire kwesties gaat en een CD&V-politicus laat dit van zijn tong rollen: boer, let op uw kippen!

Gisteren werd Leterme II geïnstalleerd, en Het Nieuwsblad zet in een commentaarstuk de juiste toon (21.11.2009): “Deze regeerperiode zal alvast een aantal records breken. Als Leterme aantreedt, zijn we toe aan de 4de premier, terwijl de legislatuur nog maar net voorbij de helft is. In de tussentijd zullen niet minder dan 10 informateurs, formateurs, bemiddelaars, verkenners en tutti quanti de revue gepasseerd zijn”. De Tijd haakt daarop in: “Meteen is de zoektocht naar een kader voor communautaire onderhandelingen weer begonnen. B-H-V is de belangrijkste knoop die moet worden ontward”.

Onmiddellijk komen ook een 7-tal compromissen op de tafel, want de Vlaamse partijen, CD&V en Open VLD, zijn blijkbaar overstag gegaan om – in tegenstelling tot alle verkiezingsbeloften (5 minuten politieke moed, nietwaar Yves Leterme) – tot een ‘onderhandelde oplossing’ te komen. Het arrest van het Grondwettelijk Hof is niet meer dan een vodje papier, want zoals vice-premier Onkelinx in Het Laatste Nieuws laat noteren (21.11.2009): “We moeten zien of we B-H-V kunnen afronden via de methode-Van Rompuy, dus zonder verliezers”.

Dit is van de ganse legislatuur het gevaarlijkste moment. Bij de mogelijke compromissen staan opnieuw zaken als de benoeming van 3 burgemeesters, de uitbreiding van Brussel en het toestaan van inschrijvingsrechten. We herinneren er toch even aan dat de faciliteiten, die in 1970 werden ingevoerd, bedoeld waren als tijdelijke maatregel om het de Franstaligen mogelijk te maken in de 6 Vlaamse gemeenten rond Brussel in te burgeren. Ze waren uitdovend bedoeld. Het enige wat achteraf uitdovend bleek, was het Vlaams karakter van de gemeenten.

Vlaanderen legt zich dus neer – opnieuw, voor de zoveelste keer, steeds opnieuw – bij de Franstalige oekazen. We zien af van onze meerderheid in de Kamer omdat we ons laten afblaffen door MR-oppermanitou Maingain (die bij afwezigheid van Reynders en Charles Michel als MR-voorman optreedt, aldus Le Soir) die met het einde van België dreigt bij een eenzijdige splitsing van B-H-V.

CD&V slikt alle verkiezingsbeloftes in, Open VLD probeert zelfs de schijn niet hoog te houden. Wat doet N-VA in de Vlaamse regering?

woensdag 25 november 2009

Belastingdruk België blijft in verhouding stijgen

Nu mag de meerderheid nog wekenlang volhouden dat de belastingen in België niet stijgen en dat de overheid er alles aan doet om de minstbedeelden zoveel als mogelijk te sparen, het consultancybureau PricewaterhouseCoopers (PwC) heeft de zaken anders bekeken: “Concurrerende economieën werken aan hun fiscale aantrekkelijkheid, terwijl België ter plaatse trappelt” is de conclusie van hun 4de studie, hun “Paying Taxes 2010” (Het Laatste Nieuws rapporteert op 20.11.2009).

Fiscaal strandt België namelijk op een bedroevende 150ste plaats in een wereldwijde belastingslijst van 183 landen. In vergelijking met de 26 andere EU-landen staan we op de 23ste plaats, bijna de allerhoogste belastingdruk dus.

België doet het dus wat de totale belastingdruk betreft, véél en véél slechter dan Nederland dat op een 9de plaats staat. Luxemburg heeft binnen de EU de laagste fiscale druk met amper 20,9%. België? Niet minder dan 57,3% aan totale belastingdruk. Het Europese gemiddelde bedraagt 44,5%, en het wereldwijde gemiddelde 48,3%.

Voorwaar, de Belgen hebben ons een modelstaat nagelaten!

dinsdag 24 november 2009

Hoezo, allochtonen kosten ons dan toch handen vol geld?

U weet het natuurlijk evengoed als ikzelf, beste lezer: als het van ons komt, kan het niet, is het bekrompen, van de pot gerukt, en ‘eist het politiek fatsoen en respect voor andere mensen dat we ons hiertegen verzetten’. Toen collega volksvertegenwoordiger Filip De Man een tijd geleden de kostprijs bekendmaakte inzake de immigratie in ons land, stond weldenkend België op zijn achterste poten. Want het beeld dat de multiculturaliteit alleen maar een verrijking voor de mensen kon zijn, moest overeind blijven. Te allen prijs.

In dit mooie plaatje, dat niet met de werkelijkheid overeenstemt, komen nu steeds meer barsten. Zo geraakte bekend dat vooral het OCMW Brussel het bijzonder moeilijk heeft om de eindjes aan elkaar te knopen. Maar ook het OCMW Antwerpen trekt aan de alarmbel. “Het OCMW Antwerpen zou volgend jaar een verlies optekenen van 10 miljoen euro. Volgens (de OCMW-voorzitter) is het aantal steuntrekkers door de crisis sterk gestegen. Bovendien zal de eenmalige regularisatie (de hoeveelste trouwens al?) van mensen zonder papieren een hele hap uit het budget nemen”. Op zijn minst 2.000 in Antwerpen alleen, aldus Het Laatste Nieuws (17.11.2009). Daarnaast zijn er honderden asielzoekers die wegens een tekort aan plaatsen onmiddellijk naar het OCMW worden doorgestuurd voor steun.

Het Belgische beleid is trouwens goed bezig met de volgende regularisatiegolf aan te trekken (de jongste is nog bezig, en zou minstens 50.000 ‘nieuwe Belgen moeten opleveren’): tegen alle overheidsafspraken in, kregen asielzoekers die pas in het land zijn, opnieuw financiële steun.

Probeer ondertussen als gewone burger, gepensioneerde of werkzoekende maar eens rond te komen met 800 euro.

maandag 23 november 2009

Schaf de staatsveiligheid af!

Als politieke partij moet je onrechtvaardigheden uit de wereld helpen, als parlementair moet je zaken, die je belangrijk en noodzakelijk vindt, realiseren. Enfin, dat moet in elk geval de betrachting zijn, anders blijf je er beter van af, van de politiek. Maar goed, probeer als Vlaams Belanger maar eens de cordon te doorbreken om een idee te realiseren…

Sommige dingen moet en kun je veranderen voor wetsvoorstellen op te maken en in de commissie en in de plenaire zitting voor de collega’s te verdedigen en de twijfelaars aan je kant te krijgen. Vraag is of er in België niet té veel wetsvoorstellen wet worden…

Dit land is vooral het land van overbodige instellingen en instituties, die in de loop van de jaren totaal nutteloos zijn geworden en alleen maar geld kosten. Je kan die dan middels een wetsvoorstel vervangen door iets nieuw (met nieuwe regels, en ongetwijfeld véél nieuw personeel): de ‘Belgische’ weg. Je kan er ook naar streven, overbodige instellingen gewoon te schrappen en te opteren dus voor een meer zakelijke weg, de ‘Vlaams Belang’-oplossing voor de Belgische ziektes.

Een sympathiek initiatief in dit verband is zeker het voorstel van mijn goede collega Bruno Stevenheydens (ga vooral eens kijken naar zijn website, via de nationale webstek). Hij wil de Belgische staatsveiligheid afschaffen en heeft hiervoor héél goede argumenten: de kostprijs is er een van, maar de bevoegdheden kunnen perfect worden uitgevoerd door de politie (zoals bijvoorbeeld nu al in Denemarken en de Verenigde Staten gebeurt). De staatsveiligheid heeft trouwens zo’n reeks blunders op haar naam staan, waarvan een aantal rechtstreeks tegen de radicale Vlaamse Beweging, dat men ze maar beter kan opdoeken: wie herinnert zich niet de zaak Soetkin Collier? Maar er was ook de zaak Erdal, de zaak Belliraj, de CIA-vluchten, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Afschaffen dus, die boel.

vrijdag 20 november 2009

Politieke benoemingen – België op zijn best!

In vele Europese landen hanteert men sedert geruime tijd de regel dat overheidsfuncties – ook topfuncties – eigenlijk moeten worden toevertrouwd aan de mensen die het best geschikt zijn voor de job. En eigenlijk zou dat de norm moeten zijn in alle beschaafde landen, en in alle overheidsdiensten.

België blijkt de Middeleeuwen echter nog niet ontgroeid. Alles hangt hier trouwens vast aan elkaar, en men krijgt almaar meer de indruk dat dat ook de bedoeling is. Knoop alles aan alles vast en je maakt het voor mensen (of politieke partijen) die het systeem willen veranderen, extreem moeilijk.

Een voorbeeld? De federale regering nam onlangs de beslissing om de mandaten van de leden van de rulingdienst, de zogenaamde Dienst Voorafgaande Beslissingen (DVB), niet te verlengen. De reden hiervan geeft ons De Tijd (12.11.2009): “Er was niet in een evaluatiemethode voorzien voor de collegeleden. Een onvoorwaardelijke verlenging van de mandaten leek de regering daarom geen goed idee”.

Aha, denk je dan: “ze” hebben het begrepen, “ze” gaan er eindelijk werk van maken en deze rulingdienst eindelijk samenstellen alléén op basis van bekwaamheid en geschiktheid voor de functie. En “ze” gaan het aantal functies misschien verminderen?

Mis, poes, zoals alweer De Tijd leert: “Verwacht wordt dan 5 (vijf dus, i.p.v. 4) collegeleden zullen worden aangeduid, aangezien de regering bestaat uit 5 partijen”. Veel kandidaten komen trouwens recht uit de ministeriële kabinetten afkomstig te zijn. Zo is er iemand uit het kabinet van minister Van Quickenborne, iemand uit het kabinet van minister Milquet, en hebben natuurlijk de 4 collegeleden zich opnieuw kandidaat gesteld.

Heerlijk land, België. Wat jij?

donderdag 19 november 2009

Waarom ons verzet tegen drugs zo belangrijk is

Het volstaat kranten als Het Laatste Nieuws en Gazet van Antwerpen open te slaan om vast te stellen hoe belangrijk de drugsindustrie ook in ons land is geworden. Honderden cannabisplantages bijvoorbeeld werden in de afgelopen jaren opgerold, met als triest hoogtepunt de cannabisplantage in Zandvoorde in onze eigen provincie. De graad van straffeloosheid in dit apenland is trouwens als in zoverre doorgeslagen dat de eigenaar van de cannabisplantage – door handig in te spelen op bepaalde procedurefouten natuurlijk – opnieuw een vrij man is, en de kans ondertussen vrij klein is geworden dat het ooit nog tot een rechtszaak komt. Reden voor onze partij om verzamelen te blazen op het marktplein in Zandvoorde. Op vrijdag 13 november konden heel wat inwoners van de gemeente daar met ons hun ongenoegen laten blijken over de gang van zaken.

Maar over de drugs nu. De hoeveelheid opgerolde cannabisplantages alleen al geeft een aardig zicht op de enorme zakencijfers die achter deze uitbuiting van de ellende van zovelen zit. En dan willen we het werkelijk niet alleen hebben over dramatische voorvallen zoals onlangs in Antwerpen waar een kind van een verslaafd koppel uiteindelijk aan ondervoeding en gebrek aan zorgen gestorven is. Kinderen sterven natuurlijk ook bij niet verslaafde koppels, dat weet ik ook wel. Maar de verslaving is een enorm verzwarende factor.

Een aantal studies versterken ons verzet in elk geval, en die wil ik u niet onthouden. Volgens Australische wetenschappers (Het Laatste Nieuws, 16.10.2009) gebruikt bijna 1 op 25 mensen cannabis. Een Zweede studie dan weer (HLN, 11.11.2009) maakt bekend dat het roken van cannabis voor jongeren veel schadelijker is dan tot nu toe werd aangenomen. “Zelfs minimaal gebruik kan heel wat schade toebrengen (…) Cannabis kan leiden tot het ontstaan van latente psychische aandoeningen en de drug zelf kan ook ernstige psychiatrische aandoeningen veroorzaken. Beweren dat cannabis een ‘light’ drug is, is dan ook misleidend” (een opsteker voor Bert Anciaux in elk geval…).

De universiteit van Utrecht brengt dan weer uit dat cannabis de werking van de hersenen tijdelijk aantast, en ook waarom: hersengolven die helpen bij het geheugen, gaan chaotisch door elkaar lopen. Resultaat? Een slechter functionerend werkgeheugen.

Het Europees Waarnemingscentrum voor Drugs en Drugsverslaving tenslotte waarschuwt voor het fenomeen van de drugscocktails: steeds vaker gaan jongeren blijkbaar experimenteren met het gelijktijdig gebruiken van alcohol, cannabis en harddrugs. De kans op acute problemen neemt hiermee erg toe.

Wordt het niet stilaan tijd om het Belgisch gedoogbeleid gewoon en simpelweg af te schaffen?

woensdag 18 november 2009

België 2009 = België 2020?

Vlaamse politici kruipen bij het minste gegrom van Franstalige politici terug in hun warme, veilige hok, dat is geweten. Nu heb ik zelf nooit veel geloof gehecht aan de verkiezingspraatjes van het kartel CD&V/N-VA (u weet wel, ze gingen voor een grote staatshervorming, de 5 resoluties van het Vlaamse parlement waren het absolute minimum, 5 minuten politieke moed, geen minister in de Vlaamse regering tenzij B-H-V gesplitst werd, enzovoort) en nog veel minder aan bepaalde Vlaamse oprispingen van bepaalde leden van Open VLD. Maar er was ons toch een en ander beloofd, herinnert u zich dat nog?

Eerst waren er de federale verkiezingen in 2007, dan zouden we ‘het’ zien in 2008, dan waren er opeens vooruitzichten voor 2009, nog laatst “moest de zaak van de baan zijn vooraleer België midden 2010 het Europees voorzitterschap waarneemt”. Nu wordt de communautaire hervorming aangekondigd…nà de federale verkiezingen van 2011!

De Vlaamse regeringspartijen zijn natuurlijk al druk bezig met de volgende verkiezingen. Ze kunnen natuurlijk communautair gekleurde verkiezingen missen als kiespijn, en daarom wordt er duchtig olie op de golven gegoten, kwestie van het Belgisch boeltje bijeen te houden natuurlijk.

Volgens Europees Commissaris Karel De Gucht is het nog te vroeg om voor de verkiezingen van 2011 tot een staatshervorming te komen. In Het Belang van Limburg (09.11.2009) verklaart hij: “De partijen zijn nog niet bereid om de stellingen te verlaten die ze op communautair vlak hebben ingenomen. Een staatshervorming komt er volgens mij niet meer voor de volgende federale verkiezingen van midden 2011”. Een duidelijke boodschap voor de Franstaligen in elk geval: Verzet u tegen élke onderhandeling, de Vlamingen zijn géén vragende partij.

Ook de premier, Herman Van Rompuy, ‘Zen’-Herman, laat in zijn kaarten kijken. In het Nederlandse weekblad Elsevier was hij zeer duidelijk: “Er komt geen grote staatshervorming. Maar wel een oplossing voor B-H-V”. En verder: “Of België er in 2020 wezenlijk anders zal uitzien dan vandaag? Ik moet zeggen: ik denk het niet”. Herman Zen heeft “de windbuil van verwachtingen losgelaten”.

De stemmen zijn binnen, CD&V bedankt haar kiezers, en gaat over de orde van de dag. Wie had het ook weer over verrottingsstrategie?

dinsdag 17 november 2009

November – “zacht met de doden tot zaad verzinkt”

Het is in november, als de bladeren vallen en het leven in de natuur zich terugtrekt of gewoon sterft, dat wij ten volle worden geconfronteerd met de eindigheid van het bestaan. Die zekerheid wordt zeker versterkt als men op één weekend op 2 begrafenissen aanschuift om afscheid te nemen van vrienden, van kennissen, van familie van goede vrienden. Dan denkt men wel even terug. Want de dood maakt onlosmakelijk deel uit van het leven.

Weemoedig denkt men dan terug aan de goede vrienden die er niet meer zijn, aan Eddy, Broer, Dirk, Johan, aan Rainer en Carlo, en aan zovele andere vrienden en kameraden, die een stuk weg mee bewandeld hebben.

De doodsbeleving is natuurlijk een universeel gegeven – overal herdenkt men doden, zoveel is duidelijk – maar er bestaat natuurlijk wel een Europese invulling. Er bestaan Europese rituelen, die soms naar eeuwenoude bronnen teruggaan. Het volstaat te verwijzen naar de grote, voorhistorische begraafplaatsen die men zowat overal in Europa terugvindt, maar waarvan men een reusachtig voorbeeld vindt in Newgrange in Ierland.

De doodsbeleving kende in Europa twee toepassingen, tijdens bepaalde periodes werd het stoffelijk overschot begraven, tijdens andere dan weer werd het verbrand. En er zijn de vele poëtische en/of filosofische Europese benaderingen. Zoals die van Immanuel Kant bijvoorbeeld: “Zij die de dood het minste vrezen, zijn diegenen van wie het leven meest waardevol is”. Of volgende woorden van de oude Griekse dichter Xenophoon: “Bestaat er een mooiere dood dan van hem die het best weet te sterven? Bestaat er een gelukkiger dood dan de mooiste? Bestaat er een dood die aangenamer is voor de goden dat de gelukkigste?”

Of volgend mooi gedicht van Ernst Moritz Arndt:
“Goede nacht, kameraden,
En allen, die mij dierbaar zijt,
Die mij vandaag beweent,
Weest niet bedroefd.
Ik verdwijn slechts
Heel even in de aarde;
Ziet, de zon maakt zich op om te gaan slapen,
Ze staat er morgen weer in alle heerlijkheid”.

maandag 16 november 2009

Geruststellende cijfers van het Waalse arbeidsfront

Onder de sprekende titel “Staat financiert bijna helft van de jobs in Wallonië” leert de hardwerkende, spaarzame Vlaming dat ook aan de andere kant van de taalgrens duchtig verder gewerkt wordt aan het economisch en financieel herstel. Dat het niet alleen in Vlaanderen is dat men er alles aan doet om de begroting zo snel als mogelijk in evenwicht, de uitgaven onder controle en de mensen aan het werk te krijgen.

In Het Laatste Nieuws (14.11.2009) leest men: “De voorbije 20 jaar is het verlies aan jobs in de industriële sector in Wallonië vooral gecompenseerd door een groeiend aantal werknemers in de openbare sector en in de non-profit. Momenteel werkt zelfs 45% van de Walen in de openbare of niet-commerciële dienstverlening”.

In de tertiaire sector, die van de dienstverlening, kwamen er sinds 1993 zo’n 77.000 jobs bij in Wallonië, en in de quartaire sector, de sector van de openbare dienstverlening, zo’n 85.000 functies.

Vlaanderen wordt dus gevraagd zo snel als mogelijk een begroting in evenwicht neer te zetten. Daarmee moeten we dan de federale financiën mee uit het slop helpen, niet waar? En als surplus mogen we ook nog eens de wedden van de Franstaligen, die voor 45% in de openbare dienstverlening werken, helpen betalen.

De kruik gaat zolang te water tot hij barst, leerden wij in de les Nederlands. In Vlaanderen kan er altijd nog wat water bij, zo leert de ervaring van de jongste decennia. Hoelang gaan we dit nog blijven pikken?

vrijdag 13 november 2009

Een volk zonder bovenlaag

Het nieuws zit hem soms in heel kleine dingen. Neem nu Gazet van Antwerpen (06.11.2009): “Volgens de website taalrespect.be heeft premier Van Rompuy tijdens zijn vakantie in Australië een gastenboek getekend in – uitsluitend – het Frans. ‘Op zaterdag 29 augustus logeerden wij in Kings Canyon Wilderness Lodge, in Kings Canyon’, aldus een getuigenis. ‘De baas vroeg of wij konden vertalen wat de Belgische premier in zijn gastenboek had geschreven. Groot was onze verbazing dat onze premier niet schreef in de taal van de gastheer, maar nog groter was onze verbazing toen we Van Rompuys boodschap konden lezen in het Frans. Is dat de manier om ons land in het buitenland te vertegenwoordigern’, zo vraagt Taalrespect zich af”.

Onwillekeurig grijpen we terug naar het boek van wijlen Joost Ballegeer, “De Vlamingen – een volk zonder bovenlaag” van 2005. De stelling van Ballegeer komt hierop neer dat de Vlamingen het machtsdenken niet beheersen, en dat de intellectuele, politieke, culturele en economische Vlaamse elite aan de lopende band door het Belgische establishment wordt gekocht. Op de vraag of critici hem niet voor de voeten zullen werpen dat de Vlamingen al 3 decennia de premier leveren, antwoordde de auteur: “Ja, maar dat heeft ons wel heel wat gekost. Het is onbeschrijfelijk wat ons dat kost, ministerschappen. In de NATO aan de top zitten, in de Europese Conventie aan de top zitten. Dat is allemaal heel nuttig voor de carrière van een aantal mensen, maar niet voor Vlaanderen. Maar het is wel typische dat die stelling wordt geponeerd, ook door mensen binnen de Vlaamse Beweging, die in feite beter zouden moeten weten. De Vlaamse Beweging beheerst het machtsdenken niet”.

Nog even meegeven dat de beide Van Rompuy’s ook doorgingen voor de hoop van de Vlaamsgezinden binnen de CVP.

Mag ik dan volgende haiku aan premier Van Rompuy opdragen?

"Herman aan de top?
De bladeren waaien op.
Vlaanderen wacht. Wacht!"

donderdag 12 november 2009

Herstel arbeidsmarkt?

Allerlei berichten maken voorzichtig gewag van een herstel van de arbeidsmarkt in Vlaanderen. Ik meen dat voorzichtig positieve cijfers nog te precair zijn om van een herstel te spreken. Zo telde de VDAB (de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling) aldus De Morgen (06.11.2009) eind oktober 2009 zo’n 35.460 vacatures, toch 20% minder dan dezelfde periode in 2008.

Dezelfde dienst laat trouwens weten dat de Vlaamse werkloosheid nu al 6 maanden met zo’n 20% stijgt. Positief is wel dat de stijging niet verder toeneemt, maar verontrustend is dat de werkloosheid ook niet afneemt.

Merkwaardig in de cijfergegevens van de VDAB is verder dat knelpuntberoepen onderbezet blijven. Het is dus niet omdat mensen dringend op zoek gaan naar een job, dat ze gemakkelijker kiezen voor dit soort beroepen. Vorig jaar in oktober bijvoorbeeld kon de VDAB 80,6% van haar jobaanbiedingen ingevuld krijgen, dit jaar is dit nog 78,8%. Vooral jobs in de productiebedrijven van bouwmaterialen, jobs in de metaalsector, enzovoort, blijven uitkijken naar bijkomende werknemers.

Aan de andere kant zijn er dus tienduizenden Vlaamse werknemers die werkloos én werkzoekend zijn. De werkloosheid stabiliseert misschien, maar de arbeidsmarkt herneemt nog niet. Er is nog werk aan de winkel.

dinsdag 10 november 2009

“Er is geen mondiale beschaving…”

Dit is de tijd dat de bladeren vallen. Opvallend veel grote figuren ook die in dit jaargetijde het vergankelijke voor het eeuwige wisselen. Iedereen zal in de jonge(re) jaren allicht gegrepen hebben naar één van de vele boeken van wetenschapper Claude Lévi-Strauss? Deze wereldbefaamde etnoloog overleed op 5 november 2009 op hoge leeftijd: hij werd juist geen 101 jaar oud.

Professor Claude Lévi-Strauss, van Frans-joodse ouders, werd in Brussel geboren. Op doortocht eigenlijk. In 1935 vinden wij hem in Brazilië terug, waar hij aan de universiteit van Sao Paulo filosofie studeert. Hij zou er ook het leven en de organisatie van indianenstammen bestuderen. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog kreeg hij dankzij de Rockefeller Stichting de mogelijkheid om in New York te gaan wonen en werken. En het is daar dat een ontmoeting hem uiteindelijk naar zijn échte bestemming zou duwen: in 1942 leerde hij er Roman Jacobson kennen, de grondlegger van de structuralistische taalkunde.

Lévi-Strauss verkoos uiteindelijk de etnologie boven de filosofie. In zijn werk “worden de meest uiteenlopende aspecten van de cultuur ondervraagd en doorgelicht, van de Indiaanse maskers in het Amazonegebied over de muziekdrama’s van Wagner tot poëzie van Rimbaud”, aldus een verslag in De Standaard (04.11.2009).

Was Lévi-Strauss een nationalist? Zover zou ik zeker niet durven gaan, maar hij was wel zéér sceptisch tegenover pogingen om alle culturen in een eenheidsworst te dwingen. Zo zegde hij: “Er bestaat geen mondiale beschaving en er zal ook nooit een bestaan, althans niet in de absolute zin waarin de term vaan wordt gebruikt: beschaving impliceert en bestaat juist uit de coëxistentie van culturen die de grootst mogelijke verscheidenheid vertonen”.

‘Structuren’ beheersen en bepalen ons leven en ons denken, heeft professor Lévi-Strauss ons voorgehouden, die structuren brengen regels voort, waarvan de mens zich even weinig bewust is als van de regels van de taal waarvan hij zich bedient. Claude Lévi-Strauss was een grote meneer, die een pak studenten een pak illusies lichter heeft gemaakt. Het zal dan ook niet verwonderen dat een bepaalde ‘verlichte’ zijde het niet op hem had begrepen. Geen sant in eigen land.

maandag 9 november 2009

B-H-V und kein Ende

De regering en het parlement van de Duitstalige gemeenschap hebben dus een belangenconflict ingeroepen tegen een bij de Kamer aanhangig splitsingsvoorstel inzake B-H-V. Hierdoor wordt de verdere bespreking en stemming ervan verdaagd tot de lente van volgend jaar. Mark Grammens in Journaal vraagt zich af welk belang de Duitstaligen kunnen hebben tegen de splitsing en schrijft hierover het volgende: “Geen, maar hun regering was wel de laatste die nog een belangenconflict kon inroepen en werd voor haar goede diensten cash betaald met de belofte dat 1) het Waalse Gewest enkele bevoegdheden inzake ruimtelijke ordening zal afstaan aan de regering van Eupen en 2) dat Eupen tegen 2018 een voetbalstadion krijgt voor 12.000 toeschouwers – Eupen heeft een bevolking van 18.000 inwoners” (Journaal, 4361).

Kan het nog absurder en dwazer? Jaja, luister maar wat men nog aan het bekokstoven is. Van Rompuy hoopte dus op een onderhandelde oplossing – even meegeven nog dat CD&V de verkiezingen van 2007 heeft gewonnen met de belofte dat B-H-V zou worden gesplitst zonder voorwaarden, onvoorwaardelijk dus – tegen juli 2010. Op dat moment begint het Belgische voorzitterschap van de Europese Unie en wil men een ‘communautaire vrede’ over België laten neerdalen.

Echter: stel dat Van Rompuy president van Europa wordt, wat dan? Zelfs bij CD&V neemt het geloof in een onderhandelde oplossing af. De Franstaligen eisen of een corridor tussen Brussel en Wallonië, of een uitbreiding van Brussel met een aantal Vlaamse gemeenten. “Men is vandaag in Franstalig België niet bereid om in te zien dat het beter is om de Vlaamse meerderheid in een aantal dossiers tegemoet te komen”, aldus de zeer gematigde Luc Huyse in Knack (21.10.2009).

Er is meer: er wordt een nieuw belangenconflict voorbereid, ditmaal in het Brussels Parlement, waar het dus waarschijnlijk zal komen tot een stemming Franstalige meerderheid Vlaamse minderheid. Ondertussen rekken de Franstaligen het nu al meer dan 2 jaar met succes. Hoe dan ook: slaagt de regering niet in een onderhandelde oplossing, dan dreigt een regeringscrisis. Verkiezingen kunnen niet, en als men ze toch zou organiseren, dan dreigt een reeks processen van burgers, burgemeesters, enzovoort. Daarom zou ‘men’ momenteel een noodwet aan het schrijven zijn, die volgende federale verkiezingen mogelijk maakt, ook al zijn ze ongeldig en onwettig.

De gekende ‘Belgische’ truc, één die de ganse wereld ons benijdt: Iets is onwettig? Snelsnel als het even moet met terugwerkende kracht het boeltje wettig maken, en we kunnen weer verder. De slechtst mogelijke oplossing, noodlottig voor Vlaams-Brabant, noodlottig voor de legitimiteit van wat er nog rest van democratie in België. Dit is inderdaad een apenland, met excuses aan de apen.

vrijdag 6 november 2009

Economen zien het licht

De financiële en economische crisis heeft in elk geval dit positief effect dat heel wat economen hun (in bepaalde gevallen toch) extreem-liberale standpunten hebben moeten bijwerken. De jongste decennia was er een merkwaardige opbloei van allerlei liberale, libertaire en andere marktgerichte denkrichtingen, terwijl de andere economische richtingen, die van het socialisme/communisme en die van de Derde Weg, wat in de verdrukking dreigden te komen. Er leek trouwens ook geen einde te komen aan de economische groei, de bomen leken wel tot in de hemel te groeien.

Professor Paul De Grauwe heeft in elk geval een omslag gemaakt. In een breed opgezet interview in De Standaard (31.10.2009) bekent hij “met veel nadruk dat er ook heel wat problemen zijn die niet door de markt kunnen worden aangepakt”. Men is “uit het oog verloren dat de markt niet alles kan oplossen. Ik had vroeger moeten zeggen waar de overheid zich wél mee had moeten bezighouden”.

Waar econoom De Grauwe 20 jaar geleden dacht dat de markt zichzelf wel zou bijsturen, denkt hij dit niet meer. “Ik was er volledig door aangestoken. Ik leed toen aan een soort van marktfundamentalisme: ik geloofde dat de markt alle problemen kon oplossen”.

Betekent dat nu dat het de markteconomie best op een hoopje wordt geharkt en dat wij opnieuw naar een centraal geleide economie gaan? Natuurlijk niet. Vlamingen hebben zich trouwens in meerderheid nooit kunnen vinden in een door de overheid geleide economie, vandaar hun verzet ook tegen bepaalde Belgische economische ‘oplossingen’. Vlamingen willen hun kmo’s verder uitbouwen en werken dus liefst in een markteconomie, maar een sociaal gecorrigeerde markteconomie. Walen en Franstaligen zien dat duidelijk anders, en ook daar zit een gespletenheid in België, die steeds groter wordt.

Zelfs professor De Grauwe evolueert naar die befaamde Derde Weg: “Een sterke sociale zekerheid staat niet haaks op jobcreatie. Dat heeft men in de Scandinavische landen intussen bewezen. Daar vangt men mensen die tegenslag hebben, uitstekend op, terwijl ze meteen ook prikkels krijgen om een nieuwe baan te zoeken”.

Alleen spijtig dat Paul De Grauwe niet vermeldt dat Vlaanderen dit Scandinavisch model perfect zou kunnen volgen, als het zijn zelfstandigheid zou uitroepen.

donderdag 5 november 2009

Gaat Turkije zijn eigen weg?

Voor het Vlaams Belang is het allang duidelijk dat Turkije omwille van historische, geografische en culturele redenen geen deel kan uitmaken van de Europese Unie. Turkije maakt geen deel uit van de Europese beschaving, net zoals Binnen-Mongolië dat niet doet. Dat houdt trouwens geen waardeoordeel in van Binnen-Mongolië, of van Turkije, maar zegt gewoon waar het op staat.

Nadat Turkije, onder (gedeeltelijkeà druk van Amerika trouwens, dat de Europese Unie politiek graag zou verzwakken door het binnenbrengen van een islamitische staat, zich jarenlang manifest aan het opdringen was, blijkt er nu stilaan een andere wind aan het waaien. Begint het in het Oosten te dagen?

“Turkije kijkt niet langer naar het Westen, maar slaat zijn vleugels uit in alle windrichtingen. Turkije meet zich de rol aan van een regionale supermacht”, aldus een voormalige Turkse minister van Buitenlandse Zaken in De Standaard (29.10.2009). Turkije wil zich onafhankelijker van Europa opstellen, en bevestigt hiermee onrechtstreeks trouwens dat het geen deel uitmaakt van Europa.

De ‘tekenen des tijds’ die de afgelopen maanden werden uitgezonden uit Ankara, zijn niet min: zo noemde de Turkse premier Erdogan de Iraanse president zijn ‘vriend’. Een jaarlijkse NAVO-training boven Turks grondgebied werd geannuleerd omdat Turkije niet wilde dat Israël aan de oefening deelnam. In dezelfde week trouwens kondigde de Turks overheid aan dat ze gezamenlijke militaire oefeningen met Syrië zou organiseren, een land dat Turkije gedurende jaren met een oorlog bedreigde. Er is heel wat aan het veranderen in het Midden-Oosten.

Amerika heeft hier natuurlijk meer dan één vinger in de pap: vroeger al was Turkije de trouwste bondgenoot van Amerika. Amerika is best bereid om voor die trouw een prijs te betalen. Turkije krijgt van Washington de vrije hand om zich als regionale supermacht te profileren (ten koste van Europa natuurlijk, maar dat hebben onze machthebbers nog niet door), in ruil daarvoor trekt Amerika zich stilaan terug uit een aantal Aziatische landen.

Amerika kijkt alleen naar het eigenbelang. Turkije houdt alleen rekening met het eigen belang. Wanneer doet Europa hetzelfde? Als het in het eigen belang van Amerika is, om Turkije te laten uitgroeien tot supermacht, waarom neemt Europa dan zijn kans niet waar om Turkije het statuut van ‘meest preferentiële partner’ te geven, hierbij tezelfdertijd te onderstrepen dat Turkije nooit lid van de Europese Unie kan worden? Dit is toch puur lijfsbehoud van Europa, welbegrepen eigenbelang? Nu het nog kan?

woensdag 4 november 2009

Vaarwel, professor Chaunu!

In 1976 ging een schokgolf door weldenkend en intellectueel Frankrijk, en bij uitbreiding Europa. Met de publicatie La Peste blanche. Comment éviter le suicide de l’Occident werd op slag de auteur, Pierre Chaunu, bekend. In 1923 in de Franse Maasstreek geboren, in de onmiddellijke nabijheid van het slagveld van Verdun, begon Chaunu zijn professionele carrière als leraar, om iets later, in de jaren 50 van de vorige eeuw, professor Geschiedenis aan verschillende universiteiten te worden.

Als historicus was hij één van de stichters van de zogenaamde kwantitatieve geschiedenis, een benadering van de geschiedenis die zich op wiskundige en statistische gegevens baseerde en die de economie en de demografie gebruikte om historische evoluties te analyseren. In 1961 werd hij professor aan de universiteit van Caen en richtte er het Centrum voor kwantitatief geschiedenisonderzoek op. “Geboortecijfers lijken mij belangrijker dan de verzamelde berichten van de Dow Jones en van de Nikkeï. Mij lijken de ideeën over de dood meer van nut dan ideeën over de klassenstrijd”, zo verklaarde hij meermaals. In 1971 ging hij aan de Sorbonne doceren, en groeide er uit tot een specialist van de Spaanse geschiedenis.

Het publiek leerde Chaunu echter vooral kennen door zijn waarschuwingen voor een demografische ramp in Europa. De vruchtbaarheid daalde en daalt scherp, en dat is niet zonder gevolgen. De demografische evolutie is een element van kapitaal belang om het lot van beschavingen te bepalen, dat was zowat de boodschap van deze strijdvaardige, maar steeds minzame man. Hij waarschuwde voor het verdwijnen van de Europese, van de blanke beschaving.

Links en de burgerij aan de macht namen het hem in geen geval in dank af! Samen met Jean Raspail, die andere ‘pestiféré’ van Frankrijk, werd hij door sommigen van het regime uitgespuwd. Jean Raspail is de auteur van de roman Le Camp des Saints, dat eveneens in de jaren 70 van vorige eeuw werd gepubliceerd, en waarin de overrompeling van Europa door allochtonen wordt beschreven.

Pierre Chaunu heeft zijn mond niet gehouden. Chaunu bleef zijn boodschap trouw, hij was huisvader van 6 kinderen en bleef tot op het einde van zijn leven waarschuwen voor het demografische einde van Europa, waarbij hij zich niet schroomde om het woord ‘decadentie’ in de woord te nemen.

Professor Chaunu stierf op 22 oktober 2009. Alle Franse kranten meldden zijn overlijden, en president Sarkozy roemde zijn verdiensten. In de Vlaamse kranten hebben we geen woord gelezen. Nochtans wordt hij een van de grote figuren van de hedendaagse historische wetenschap genoemd. Voor kabouterland Vlaanderen was hij allicht te groot. Of te non-konformistisch?

Vaarwel, professor Chaunu!

dinsdag 3 november 2009

Vlaanderen kàn beter, Vlaanderen verdient beter!

Er was een tijd dat Vlaanderen de ambitie had om tot de economische topregio’s van Europa te behoren, en zonder het Belgisch carcan zou dit ook best mogelijk zijn. In het actieplan Vlaanderen in Actie stelde de vorige Vlaamse regering trouwens de ambitie voorop om Vlaanderen tegen 2020 in het koppeloton van de Europa te brengen.

Echter, volgens Werk en Sociale Economie (WSE) is dat doel “verder af dan 3 jaar geleden”, aldus een verslag in De Standaard (29.10.2009). De Vlaamse werkzaamheidsgraad blijft namelijk steken op “slechts” 66,5%, waar de topregio’s op bijna 74% uitkomen. Vooral de werkgelegenheid bij 55-plussers is bedroevend laag: slechts 34,3%, waar de Europese topregio’s niet minder dan 59,2% van de ouderen aan het werk houden.

Europa telt 23 topregio’s: vooral Scandinavische, Duitse, Nederlandse en Britse regio’s. Daarop volgt een 2de peloton van 27 regio’s, die de Lissabonnorm (een tewerkstelling van 70%) bijna hebben gehaald. Ook hier vooral Britse en Duitse gebieden, en enkele grootsteden.

Daarop volgt een 3de groep, waar Vlaanderen deel van uitmaakt. Die regio’s slagen er eigenlijk niet in de afstand met de Lissabonnorm bij te benen. In ons gezelschap verkeren vooral Oostenrijkse en Franse regio’s.

Waar Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te zoeken zijn? Ze bengelen helemaal aan de staart, in het gezelschap van Zuid-Spanje en Zuid-Italië, maar daar gaat het ons even niet om. Wat ons vooral zorgen baart, is het wegzakken van Vlaanderen. Met de komende communautaire onderhandelingen in het achterhoofd en de mogelijke status quo die door de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nu al geestelijk als mogelijke piste wordt bewandeld, valt te vrezen dat Vlaanderen, economisch, sociaal, financieel en dus ook politiek, steeds verder wegzakt in de Europese lijst.

Vlaanderen topregio? Mét België wordt dit compleet onmogelijk.

maandag 2 november 2009

Hoofddoek géén religieuze verplichting

Hét argument dat door verdedigers van de islamitische hoofddoek in het onderwijs en in het openbaar leven steeds weer uit de hoge hoed wordt getoverd, is de bewering dat de overheid in het kader van de vrijheid van godsdienst geen religieuze symbolen mag verbieden. Met andere woorden: de hoofddoek en alle andere varianten (niqab, boerka, enzovoort) zijn niet te beschouwen als culturele uitingen, maar als religieuze symbolen en mogen derhalve niet worden verboden.

Ph. Van den Abeele maakt in de weblog Nieuw Pierke brandhout van dit argument en toont m.i. overtuigend aan dat de hoofddoek helemaal géén religieus symbool aan. Hij haalt hiervoor Midden-Oostenspecialist Lucas Catherine aan, opmerkt dat er in de Koran geen enkel gebod te vinden is om een sluier te dragen. Catherine vervolgt: “Er is voor het eerst sprake van kledijvoorschriften voor de vrouw bij een 15de-eeuwse puritein Ibn Taymiya. Hij was zeer conservatief en werd omwille van zijn reactionaire ideeën uit zijn geboortestreek Syrië verbannen (…) Hij verhief de hoofddoek en de sluier tot symbool voor de kuisheid van de vrouw in zijn boek Hijab al mara’a wa libasuha fi al salat (…) Vrouwen mogen elkaar tijdens het baden niet naakt zien en een moslimse mag niet met een gelovige vrouw naar het badhuis gaan. De hijab werd het symboll voor een bepaalde manier om de islam te interpreteren: preuts, puriteins, hard, maar ook onzeker”.

Het zal daarom niet verbazen dat de eerste feministen in de Arabische wereld, aldus nog Catherine, tegen niqab, hijab of hoe het ding ook mocht heten, waren: “Faris Shidjaq stelt al in 1855 dat er geen heropleving van de Arabische cultuur mogelijk is, zonder bevrijding van de vrouw en het afleggen van de sluier”, enzovoort.

Het is niet nodig een hoofddoek te dragen om een ‘echte’ moslim te zijn, besluit Van den Abeele. De koning van Marokko bijvoorbeeld zegde al 20 jaar geleden dat de hoofddoek geen verplichting is volgens de Koran, dat de wetten van het gastland gelden voor de jonge moslims en hun families, en school lopen belangrijker is dan een hoofddoek dragen.

Mia Doornaert in De Standaard (26.10.2009) neemt dan weer een bepaalde linkerzijde op de korrel, die “erin slagen zowel bloot als de boerka te verdedigen. De nieuwe goorheid zou progressief zijn, het dragen van de boerka zou een uiting van vrijheid zijn”. Nochtans, zegt de oud-journaliste, nochtans zijn bloot en boerka minder tegenstrijdig dan het lijkt, want beide reduceren ze een vrouw tot haar lichaam.

Europa moet zich blijvend verzetten tegen de achterstelling van de vrouw, die belichaamd wordt door de hoofddoek, niqab, of boerka. Ook progressieve denkers en toplui spreken zich steeds duidelijker over de kwestie – rijkelijk laat, inderdaad!