POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





woensdag 25 februari 2009

Is hij opnieuw met vakantie?

Ja, dus. Ik ben enkele dagen afwezig. Ik ga uitwaaien. Ik ga mezelf opnieuw opladen. Ik ga vooral nieuwe inspiratie opdoen, zodat u na deze krokusdagen opnieuw van mij hoort. Met korte, (hopelijk) interessante weetjes en berichten.

dinsdag 24 februari 2009

Drugs: Vlaams Belang reageert onmiddellijk

De Vlaamse Vereniging van Behandelingscentra Verslaafdenzorg (VVBV) heeft zijn statistieken sinds 1988 gebundeld in één rapport. Opvallende conclusie is dat vooral het aantal probleemgebruikers van cannabis in de lift zit. De voorbije 5 jaar is het aantal mensen dat zich moet laten behandelen, met bijna de helft toegenomen. “De zware probleemgevallen roken van ’s morgens tot ’s avonds joints. Meestal gaat het om wat oudere mensen die al jaar en dag gebruiken. Cannabis is dus zeker een erg verslavend product”, aldus een woordvoerder van de vereniging.

Tezelfdertijd interpelleerde collega Koen Bultinck (Vlaams Belang Diksmuide) minister Onkelinx over het onderzoek van de Vereniging voor Alcohol- en andere Drugproblemen (VAD) naar het druggebruik in het uitgaansleven.

Uit het antwoord blijkt niet alleen dat het alcohol- en cannabisgebruik opnieuw gestegen zijn, maar dat nieuwe partydrugs en vooral cocaïne aan een steile opmars bezig zijn. Cocaïne is de derde meest gebruikte drug blijkt: het gebruik stijgt van 11,3% en 12,3% in 2003 en 2005 naar een spectaculaire 17,1% in 2007!

Het Vlaams Belang is verontrust maar tegelijk niet verrast door de cijfers die aantonen dat wat enerzijds cannabis betreft het taboe is verdwenen door het gevoerde gedoogbeleid en dat wat de partydrugs en cocaïne betreft er nood is aan bijkomende en zeer duidelijke ontradingscampagnes.

Bij die preventiecampagnes moet niet enkel expliciet gewezen worden op de gezondheidsrisico’s en de verslavende effecten van drugs, maar moet ook de rauwe kant van drughandel in beeld worden gebracht. Justitie mag wat dat betreft niet achterblijven en moet dealers aanpakken met hoge boetes, celstraffen en inbeslagneming van het misdaadgeld. Het geld moet geherinvesteerd worden in de strijd tegen drugs.

Men kan natuurlijk het Vlaams Belang proberen in de repressiehoekje te duwen, maar steeds opnieuw blijkt dat onze vertegenwoordigers op alle mogelijke niveaus aandringen op een evenwichtig en correct beleid dat natuurlijk oog heeft voor het repressieve, maar niet zonder omkaderd te zijn in een sterk ontradend en preventief beleid. “Men” heeft het niet graag…

maandag 23 februari 2009

Hoelang nog vooraleer men er iets aan doet?

Naar aanleiding van de Panorama-uitzending van gisterenavond, integraal gewijd aan het tekort aan plaatsen in onze gevangenissen, stuurden wij – dat zijn alle Vlaams Belang-volksvertegenwoordigers die in de Commissie Justitie zetelen – een persmededeling rond. De tekst vindt u hieronder:
“Het Vlaams Belang feliciteert de VRT voor de heldere, onafhankelijke en kritische wijze waarop het probleem van de overbevolking van de gevangenissen en de straffeloosheid in dit land zondagavond in beeld werden gebracht. Op amper 50 minuutjes wisten de programmamakers één van de kernproblemen van Justitie op een bevattelijke en vooral zeer trefzekere manier te schetsen. Nooit eerder werden de prietpraat en de leugens van een bepaald soort criminologen zo duidelijk ontmaskerd.
Al jarenlang klaagt het Vlaams Belang, vaak als een roepende in de woestijn, de grootschalige straffeloosheid aan die kenmerkend is geworden voor ons rechtssysteem. Gearresteerde criminelen worden veel te snel weer los gelaten en het gros van de effectieve celstraffen wordt niet of nauwelijks uitgevoerd. Tenzij in welbepaalde omstandigheden (bijvoorbeeld illegaal verblijf) worden celstraffen onder de DRIE jaar gewoon niet meer uitgevoerd. In het beste geval wordt een deel van de straftijd omgezet in een soepel enkelbandregime. Door deze fenomenale laksheid worden criminelen voortdurend aangemoedigd om voort te gaan op het ingeslagen pad. Het departement Justitie en de opeenvolgende Justitieministers van de voorbije 25 jaar zijn daardoor zelf rechtstreeks verantwoordelijk voor de sterk toegenomen onveiligheid in dit land.
Het meest ergerlijke is dat de politiek overheid er nog altijd niet toe komt om de juiste conclusies te trekken en dus een noodplan uit te werken voor de snelle creatie van extra celcapaciteit, zodat het aantal gedetineerden snel kan uitgebreid worden tot minstens 13 à 14.000. Het enige perspectief dat Stefaan de Clerck biedt, is een traag meerjarenplan, dat het aantal cellen tegen 2017 wil optrekken van 8.500 tot 10.000, om te kunnen voldoen aan het HUIDIG aantal gedetineerden. Deze uitbreiding is dus enkel bedoeld om het comfort van de gevangenen te verbeteren in het kader van de “Wet Dupont”, maar beoogt geen daadwerkelijke toename van de capaciteit van de gevangenissen. Dit betekent dat de niet-uitvoering van opgelegde straffen en het extreem lakse vrijlatingsbeleid ook op lange termijn zullen blijven voortduren. Het beleid van Vandeurzen en De Clerck houdt hoegenaamd geen ommekeer in ten opzichte van dat van Onkelinx. De plannen van Onkelinx worden integendeel nog verder vertraagd.
Met de arrogante VUB-prof Kristel Beyens gaf de VRT ook een gezicht aan het slag van onverbeterlijk betweterige criminologen dat nu al jaren het academische debat over het gevangeniswezen domineert. Hun pseudewetenschappelijke nonsens vergiftigt het debat over het gevangeniswezen al jarenlang. De aversie van deze generatie criminologen voor de gevangenisstraf grenst aan het obsessionele. Beyens verkondigde in de uitzending in alle ernst dat ze zelfs gekant is tegen de zeer minimale uitbreidingsplannen van De Clerck! En zo’n extremiste wordt nog steeds op de studenten losgelaten! Zonder enige schroom loog de professor de kijker voor dat het beleid geen aandacht zou besteden aan de begeleiding en de omkadering van de gevangenen. Beyens weet nochtans zeer goed dat de knuffelwet Dupont, die onder Onkelinx werd goedgekeurd en waarmee de gevangenissen worden omgebouwd tot een soort veredelde kostscholen, in volle uitvoering is, tot grote consternatie van de cipiers, die heel hun gezag ondermijnd zien.
Het Vlaams Belang hoopt dat de Panorama-uitzending van gisteren kan bijdragen tot een echte ommezwaai in het gevangenisbeleid en een terugkeer van de slinger in de richting van de redelijkheid en het gezond verstand. Wij pleiten alvast voor een noodplan-detentie, dat via de snelle ombouw van leegstaande kazernes en via gevangenisboten, op korte termijn minstens 4.000 extra cellen kan leveren. Ook voor de geïnterneerden blijven wij eisen dat dringend werk wordt gemaakt van een daadwerkelijke ommekeer, zodat deze patiënten kunnen rekenen op een daadwerkelijke therapie”.

Bart Laeremans
Bert Schoofs
Peter Logghe
Bruno Stevenheydens
Volksvertegenwoordigers

vrijdag 20 februari 2009

De communautaire dialoog is dood, leve de communautaire dialoog

Terwijl het voor iedereen duidelijk is, en het ook op de verschillende nationale beleidsniveaus zelfs voor de braafste CD&V’ers niet meer te loochenen valt, dat elk dossier in dit land, of het nu financieel, economisch of sociaal is, telkens weer op een communautaire blokkering stoot, werd gisteren in de Kamer de dialoog ook officieel begraven. Met een eersterangsplechtigheid. In stijl.


Een eersterangsbegrafenis op het moment dat iedereen van de aanwezige kamerleden nog maar net getuige was geweest van de zoveelste blokkering. En ik weet het, het lijstje wordt ook steeds langer: KBC, Opel (waar mevrouw Milquet toegaf door een verkeerde vertaling misschien, heel misschien wel slecht gecommuniceerd te hebben), het arbeidsmarktbeleid, en we kunnen nog een tijdje doorgaan.

De CD&V, die nu ook officieel de dialoog heeft begraven, bevindt zich in een schizofrene situatie, maar haar schizofrenie staat eigenlijk voor de schizofrenie van de ganse meerderheid. Premier Van Rompuy – met een lijkbiddersgezicht, dat wel – zei het letterlijk zo: “Ik neem er akte van dat het blijkbaar niet mogelijk is om deelakkoorden af te sluiten. Ik betreur dat ten zeerste”. Dit wordt dus de verkiezingsstrategie van die partijen, die bijna 20 maanden lang het land hebben gegijzeld, en die uiteindelijk moeten toegeven dat ze zelfs de borrelnootjes niet hebben realiseren, laat staan de vette vis. Verkiezingsbelofte op verkiezingsbelofte gebroken, en dit ondanks het feit dat de Vlamingen de grote meerderheid in dit land uitmaken? Maar CD&V en Open VLD zullen deze mislukking als volgt proberen te verkopen: “Er komt niets van en dat is de schuld van de Franstaligen”.

Dit is wél het einde van een strategie, die erin bestond de Vlamingen wijs te maken dat er met een sterk kartel – ook N-VA heeft hier boter op het hoofd – zodanig onderhandeld zou worden dat er met de Franstaligen tot een akkoord zou kunnen worden gekomen. Met de Franstaligen kan er niet meer worden onderhandeld, met de Franstaligen moet er zelfs niet meer onderhandeld, met de Franstaligen moet men eindelijk het scheidingsproces durven inzetten. Het heeft lang genoeg geduurd, of niet?

donderdag 19 februari 2009

Sociale zekerheid doet het slecht

Voor de minister van Sociale Zaken, mevr. Laurette Onkelinx (PS), is er nooit een probleem. Lopen de inkomsten van de sociale zekerheid terug en swingen de uitgaven – door de financiële en economische crisis – zodanig de pan uit dat een enorm tekort van minstens 2 miljard euro in de sociale sector dreigt? “Kop in kas en wachten tot de crisis overwaait, luidt de boodschap”, aldus een bericht in De Morgen (10.02.2009). Het doet denken aan de visionaire woorden – licht ironisch bedoeld – van Mathot jr. Toen die werd geconfronteerd met een enorm begrotingstekort, reageerde hij hierop als volgt: “Het tekort is er vanzelf gekomen, het zal dus wel vanzelf weer verdwijnen”.

De economische verwachtingen zijn echter zo negatief in België dat mag uitgegaan worden van een geschat tekort van 1,9 miljard euro voor de sociale zekerheid. Mevrouw Onkelinx, die wel (een beetje) kan rekenen, voorspelt trouwens voor 2010 een algemeen begrotingstekort van 4,3 of zelfs 4,5%, wat dan in absolute cijfers een tekort van 14 miljard euro betekent.

En toch. En toch vindt mevrouw Onkelinx het niet nodig om het beleid hierop aan te passen. “Die negatieve cijfers hoeven geen directe impact op het beleid te hebben. Het relanceplan en het interprofessioneel akkoord zoals ze zijn afgesloten, kunnen ongewijzigd blijven bestaan”. Of nog: “We nemen akte van de cijfers en gaan verder”.

Onkelinx bewijst dus uit het goede, deugdelijke, Franstalige, socialistische hout te zijn gesneden. Alleen spijtig dat ze mee het beleid bepaalt dat Vlaanderen niet de kansen geeft om wél daadwerkelijk de crisis in ons eigen land beter te bestrijden. Professor Wim Moesen vindt nochtans dat deze regering wel iets méér zou kunnen doen (De Standaard, 15.02.2009): “Ook in de huidige omstandigheden zou de regering moeten vooruitkijken en verschillende scenario’s uitwerken. Wat gebeurt er als de economie een paar jaar blijft krimpen? Wat gebeurt er als de groei al eind dit jaar herneemt? Maar dat doet men in dit land niet. Veel landen werken met een meerjarenbegroting. België niet”.

woensdag 18 februari 2009

Links verlaat het leugenachtig multiculturalisme

Vindt u ook niet dat links een getormenteerde verhouding heeft met de realiteit? Vandaar dat links vaak verweten naar het hoofd krijgt van realiteitsvreemd te zijn en met oogkleppen aan blijft beweren dat de zon schijnt, terwijl iedereen allang doorheeft dat het pijpenstelen regent, en hoe!

Neem nu de kwestie van het samenleven van mensen uit verschillende culturen op één grondgebied, het zogenaamde multiculturele vraagstuk. Als je bepaalde progressieve Belgen nu nog steeds bezig hoort, lijkt het wel alsof ze nog nooit van samenlevingsproblemen hebben gehoord. In Nederland, hét gidsland voor de progressieve wereld in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, heeft links ondertussen het licht gezien, het werd op een overweldigende manier met de realiteit geconfronteerd en heeft hieruit conclusies getrokken. De Partij van de Arbeid (PvdA – de Nederlandse versie van onze SP.A) legde onlangs een resolutie neer, een “moedige poging om de interne verdeeldheid tegen te gaan”, aldus een uitgebreid commentaarstuk in NRC Handelsblad (01.02.2009).

En zoals altijd bij links, begint men ook daar met een schuldbekentenis: “De Partij van de Arbeid erkent het maatschappelijk onbehagen en de problemen die integratie met zich meebrengt. Door migratie verandert de samenstelling van onze bevolking. Dat gaat gepaard met onbehagen. Bekende sociale patronen zijn verdwenen (…) De voortdurende instroom van nieuwe buurtbewoners vergt veel van bewoners en ook van de school, de huisarts, en de wijkagent (…) Eerlijk is eerlijk, de gevoelens van verlies en onbehagen werden niet erkend door de overheid en de politiek. Pas toen mensen die gevoelens uitschreeuwden, werd er geluisterd, pas toen Pim Fortuyn ze verwoordde, kwam het conflict waar mensen elke dag mee te maken hadden, nadrukkelijk op de politieke agenda”.

Eerlijk is eerlijk, maar zover zijn ze in België dus nog niet, onze progressieve broeders. Hier moeten ze nog beginnen erkennen dat hun multiculturele geloofsleer de verdeeldheid in hun kamp heeft binnengebracht en arbeiders en andere kiezers van altijd het geloof in de kameraden zijn kwijtgespeeld. Die kameraden krijgen trouwens ook steeds meer het verwijt naar het hoofd geslingerd dat ze liever het “ander volk” in hun rangen zien opduiken dan het “eigen volk”.

Eerst dus erkennen dat ze zélf de oorzaak zijn van de verdeeldheid binnen links en dan pogingen ondernemen om de dreigende breuk af te wenden. Maar ook de NRC-journalist blijft met de vraag zitten of het de PvdA überhaupt wel nog lukt om de eenheid te herstellen. De opstand van het gewone volk van Nederland heeft plaatsgevonden en vindt nog elke dag plaats.

dinsdag 17 februari 2009

Weinig geruststellende cijfers!

De financiële crisis doet het begrotingstekort in dit land nu al oplopen tot 3,3% van het bbp. De overheidsschuld stijgt opnieuw tot 94,8% van hetzelfde bbp. De (kleinere) begrotingsinspanningen van de voorbije 5 jaar zijn hiermee volledig ongedaan gemaakt.

De schuldgraad loopt dus inderdaad terug op van 83,9 tot 94,8%, waardoor België met recht en reden weer aanspraak kan maken op de titel van de zieke, oude man van Europa. Ter herinnering: volgens de Maastrichtnorm mocht de schuldgraad per lidstaat nog maximaal 60% bedragen. België leek enkele jaren geleden – geholpen door de meevallende economische conjunctuur – aardig op weg om de norm te halen, maar nu zijn we verder af dan ooit.

De Standaard rekende ons al voor dat de financiële crisis de Belg per hoofd ongeveer 15.000 euro zal kosten (11.02.2009). Meteen worden discussies, waarom vorige regeringen niet méér hebben bespaard om de norm te halen, waarom toch geen grotere buffers werden aangelegd op een moment dat dit mogelijk was, een stuk minder hypothetisch. Opnieuw wordt met een beschuldigende vinger in de richting van minister van Financiën Reynders gewezen.

Herinner u ook de slogan van uitdager Leterme: “we moeten voorkomen dat onze kinderen en kleinkinderen hiervoor de rekening krijgen gepresenteerd”. Maar waar is men dan nu mee bezig?

In elk geval zal deze financiële en economische crisis bij een aantal burgers de spaarzin opnieuw prikkelen, althans bij diegenen die nog kunnen sparen. Burgers worden onzeker en wie onzeker is, kiest het zekere voor het onzekere. Wat de weerslag hiervan op het communautaire zal zijn, blijft afwachten. Hopelijk plooit een bepaald soort voorzichtige Vlaming niet terug op België. In het recente verleden zijn toch al voldoende waarschuwingen verschenen, dat ook voor Vlaanderen een echt duurzame oplossing voor de financiële en economische crisis voor een deel zal afhangen van het feit of Vlaanderen zijn eigen economische en financiële hefbomen volledig in handen kan nemen. Hopelijk slagen dezelfde politici, die eerst onze schuldgraad lieten stijgen, er nu ook niet in onze gerechtvaardigde eisen niet te laten ondersneeuwen onder een laagje angst. Wat dit zou wel eens bijzonder kortzichtige strategie kunnen blijken.

maandag 16 februari 2009

Hoe komt men in de pers?

Dat de journalistieke interesse voor het Vlaams Belang eerder klein is, hoef ik allicht niet meer te illustreren met ellenlange lijstjes van bijdragen waar om de een of andere duistere reden de naam van onze partij verdween. Sommige hoofdredacteurs en ander leidend personeel van grote kranten maken er een soort nationale sport van om van onze partij gewoon dood gewicht te maken. Quod erat demonstrandum, natuurlijk.

Goed, dat weten we. En toch, toch lukt het soms een zeldzame keer om door de mazen van het net te glippen en de kranten te halen. Met soms totaal uiteenlopende onderwerpen. Aan een vraag van collega Dirk Van der Maelen (SP.A) aan minister van Financiën Reynders (MR) over bedrijven die niet of laattijdig aangifte doen van belastingaangiften, koppelde een journalist van De Standaard mijn vraag over de niet of laattijdige aangifte van particulieren en de evolutie in de 3 gewesten tijdens de laatste 5 jaar. Het aantal dat geen of te laat aangifte doet, bedraagt in België ruim 300.000 stuks, maar vooral Brussel en Wallonië scoren in vergelijking met Vlaanderen erg slecht.

Of nog Het Laatste Nieuws (09.02.2009) dat de antwoorden van minister De Padt (Binnenlandse Zaken – Open VLD) over de criminele daden van jongeren binnen en buiten de onderwijsinstellingen zowaar op de eerste pagina van haar krant afdrukte, althans in de West-Vlaamse edities. Met naam én politieke partij. Mooi zo!

Maar één zwaluw maakt nog de lente niet, zegt u terecht. Waakzaamheid blijft dus geboden.

vrijdag 13 februari 2009

Wegens ziekte...

...zal u het eventjes zonder mijn teksten moeten stellen. Maar als alles verloopt, zoals gepland, dan ben ik er maandag terug bij. U ook?

donderdag 12 februari 2009

Hoe zou het nog in Wallonië zijn?

Wallonië kwam vorig jaar en de afgelopen jaren geregeld in het nieuws met zijn burgemeester- en schepencolleges. En neen, wij willen het nu eens niet hebben over de 3 Franstalige burgemeesters, die in de Vlaamse Rand rond Brussel pertinent weigerden en weigeren om de taalwetten van dit land na te leven.

Neen, ik wil nog even de rist burgemeesters in schepenen in herinnering brengen, die genoemd werden in allerlei frauduleuze praktijken, gaande van ongecontroleerd gebruik van kredietkaarten tot pure schriftvervalsing en gevallen van omkoping. Steeds met belastinggeld, steeds op de rug van Honoré Gepluimd.

Alleen of bijna alleen van PS-komaf? Natuurlijk komt Anne-Marie Lizin, de PS-burgemeester van Huy, onmiddellijk in het vizier. Het is een feit dat de meeste van de genoemde burgemeesters en schepenen niet alleen rood van schaamte zagen. De meest spectaculaire gevallen deden zich natuurlijk voor met PS-coryfeën als Jean-Claude Van Cauwenberghe. Maar het was en het is geen exclusief PS-verhaal. Zo geraakten ook MR-burgemeesters in de maalstroom (Fourneaux van Dinant of Scourneau van ’s Gravenbrakel), of mensen met een CdH-lidkaart op zak (Detremmerie van Moeskroen, Danvoye van Chimay).

Een exclusief Waals fenomeen? Zeker niet, want ook in de bijna grootste stad van Vlaanderen, Antwerpen, werden topambtenaren en bepaalde politieke kopstukken een tijd geleden genoemd in minder frisse zaakjes. Het fenomeen is in Vlaanderen in elk geval veel minder verspreid, terwijl het er in Wallonië op lijkt dat het bijna deel uitmaakt van de politieke bedrijfscultuur. Of beschikt u over andere indicaties?

woensdag 11 februari 2009

België blijft marktaandeel verliezen

Een bericht uit De Tijd dat aan duidelijkheid niets te wensen over laat: “Sinds 1990 heeft dit land 23% marktaandeel verloren ten opzichte van onze belangrijkste 3 handelspartners. In een ruimere groep van 20 rijke landen doet enkel Italië het nog slechter”.


De jongste handelscijfers ogen in elk geval niet zeer optimistisch. De invoer groeit sneller dan de export, waardoor we voor het eerst sinds het begin van de jaren 90 het jaar 2008 zullen afsluiten met een handelstekort. Nu zijn hoge energieprijzen zeker voor een deel de oorzaak van deze negatieve evolutie, maar bepaalde werkgeversorganisaties kijken verder: “De harde realiteit is dat ons land al minstens 2 decennia marktaandeel verliest en dit niet enkel tegenover landen als China of India, maar ook tegenover de naaste buren die nog steeds onze belangrijkste handelspartners zijn”.

Sinds 1990 zouden we ongeveer 23% aan relatief marktaandeel verloren hebben in de handel met Duitsland, Frankrijk en Nederland.

dinsdag 10 februari 2009

Nog maar eens communautair dialogeren.

CD&V blijft communautair onderhandelen, zelfs als het stilaan belachelijk wordt. Nadat de Franstaligen al eerder in de watten werden gelegd en op hun vraag de kwestie B-H-V en Brussel in een aparte werkgroep werden ondergebracht, nadat de kwestie van de 3 Franstalige burgemeester (die de taalwetten aan hun laars lapten, met applaus trouwens van de Franstalige gemeenschap) keer op keer wordt bovengehaald om de kleinste Vlaamse eis te kelderen en vorige communautaire dialogen hiermee stop te zetten, blijft Vlaams minister-president Peeters proberen om een nieuwe communautaire dialoog nog deze maand op te starten. Terwijl er eigenlijk niets is gerealiseerd en de kans dat er “iets” wordt gerealiseerd, elke dag kleiner wordt.

Het klinkt dan heel stoer uit de CD&V-hoek: “er moeten tegen het eind van deze maand deelakkoorden worden gesloten. Anders lijkt de dialoog ten dode opgeschreven”. Hallo, wie gelooft deze man nog? Het gaat over aspecten waarover vroeger al akkoorden over werden afgesloten. Waarom er dan nog over onderhandelen?

Commentaren in de Vlaamse kranten liegen er niet om. Zo vragen verschillende lezers zich af of minister-president Peeters nu echt denken dat de Franstaligen vlak voor de aanstaande verkiezingen een rist communautaire cadeaus zullen geven? Of een andere: “Uiteindelijk gaat Peeters de borrelnootjes serveren, met een mooie strik er rond en voilà: zo houdt CD&V haar Vlaamse belofte aan de kiezers” (De Tijd, 06.02.2009). Nog anderen roepen CD&V (vruchteloos als u het mij vraagt) op om eindelijk het besluit te trekken dat er met Wallonië geen akkoord meer mogelijk is, tenzij Vlaanderen opnieuw dubbel en dik betaalt. Stop de staatshervormingsplannen en ga onverwijld voor Vlaamse onafhankelijkheid, aldus een lezer.

Het ziet er naar uit, geachte dames en heren van CD&V, dat uw vlieger niet meer opgaat.

maandag 9 februari 2009

België: draaischijf van internationale drugshandel?

Enkele maanden geleden werd een grote partij cocaïne onderschept in de haven van Antwerpen. De drugs waren afkomstig uit Ecuador. Een grote partij betekende concreet meer dan 500 kg. Steeds vaker wordt België vooral in de internationale pers een draaischijf genoemd voor de internationale drugshandel, waarbij onze zee- en luchthavens dienst doen als grote invoerpunten. Ik vond deze stelling interessant genoeg om enkele gerichte vragen te stellen aan minister Guido De Padt, minister van Binnenlandse Zaken.

Uit de meest recente cijfers – cijfers van 2005 kon de minister mij niet verstrekken – blijkt in elk geval voor de zeehaven van Antwerpen (Zeebrugge bleef zo goed als gespaard) een vrij onrustwekkende evolutie. In 2006 werd er in totaal 14.280 kg onderschept, alle mogelijke drugs door elkaar: cocaïne (2.142 kg), hasj (7.435), Khat (578), en marihuana (4.125 kg). In 2007 werd er meer dan het driedubbele onderschept: 59.155 kg (met als uitschieter: 56.040 kg hasj).

De cijfers van de luchthavens dan (Gosselies, Charleroi, Brussels Airport en Bierset). Alle drugsoorten door elkaar genomen werd in 2006 in totaal 2.711 kg onderschept, in 2007 3.077 kg – een stijging van 13,5%. In 2008 kwam men uit op een voorlopig cijfer van 4.569 kg of een stijging ten opzichte van 2007 van 48%. Ook het aantal onderschepte pillen steeg exponentieel: van 78.000 onderschepte pillen in 2006 naar 311.288 pillen in 2007 (voor 2008 geven de voorlopige cijfers hier wel een verbetering).

Men zal natuurlijk wel met het totaal afgezaagde en gedraaide argument afkomen dat de stijging van het aantal onderschepte drugs in elk geval bewijst dat dit een prioriteit van de politie is. Soit, men kan er natuurlijk al evengoed een argumentatio a contrario van maken: als er geen drugs ons land binnenkomen, kan men ze natuurlijk niet vinden.

vrijdag 6 februari 2009

Vlaanderen mag niets, alléén: betalen!

Ik schreef het vroeger al en ik blijf het herhalen: de federale staat en – vooral – de federale solidariteit vinden de Walen alleen broodnodig als en zolang ze er zelf voordeel bij hebben. Van het moment af dat het hen wat kost of dat ze nog maar de perceptie hebben dat Vlaanderen hier of daar een voordeeltje zou kunnen meepikken, hoeft de veel geroemde solidariteit voor hen niet meer.

Een voorbeeld? Elke dag zijn er wel voorbeelden te vinden in de krant. Maar een mooi voorbeeld vinden we wel in de kinderbijslag. Wil de Gezinsbond bijvoorbeeld dat Vlaanderen aan de gezinnen een bijkomende kinderbijslag uitkeert – gezinnen mét kinderen kosten handen vol geld, iedereen met opgroeiende kinderen beseft dit – dan roepen de Franstaligen moord en brand: dit kan niet, want hiermee zou Vlaanderen zichzelf en enkel haar eigen bevolking een financieel voordeeltje geven. Volgens Joëlle Milquet en Melchior Wathelet (CdH) “zou een regionalisering van de kinderbijslag de interpersoonlijke solidariteit op de helling zetten”. Njet dus.

Vlaanderen mag wel Franstalige scholen subsidiëren, Vlaanderen mag zelfs elk jaar 10 miljard euro aan transfers betalen, dat allemaal zet de federale loyaliteit natuurlijk niet op de helling. Maar oh, oh als Vlaanderen zelf, op eigen kracht de kinderbijslagen aan de eigen bevolking wat wil verhogen. “De interpersoonlijke solidariteit” komt in gevaar…

België is de vleesgeworden graaicultuur. België moet in het belang van Vlaanderen zo snel als mogelijk worden opgedoekt. Aan België is voor Vlaanderen geen enkele goede kant meer.

donderdag 5 februari 2009

Etiketten kleven en het opgeheven vingertje

Voor enkele dagen was er opnieuw commotie in kringen van progressief en kaviaar etend links. Uit een studie van de KU Leuven bleek immers dat bijna de helft van de Vlaamse kiezers een negatieve opvatting over de islam en de moslims had. Zo vond bijvoorbeeld 46% van de Vlamingen dat de islam geen bijdrage kan leveren aan de westerse cultuur, en 49% zag de islam zelfs als een bedreiging voor Europa.

Verschrikkelijk, zo’n cijfers, zeker als men al die progressieve inspanningen ziet om de mensen toch maar te overtuigen van de overduidelijke “verrijking” die het samenleven van mensen van verschillende etnieën en culturen voor ons, autochtonen, zou moeten betekenen.

Onmiddellijk na het bekend geraken van de resultaten reageerde links op een voor de hand liggende manier: bankbliksems en het opgeheven vingertje. Het ligt natuurlijk allemaal aan die domme Vlamingen zelf. Zoals een coördinator Minderhedenforum: “Islam komt vooral aan bod als het over problemen gaat. Media hebben nu eenmaal oog voor wat negatief is, voor wat fout gaat in een samenleving”.

Een islamleraar die het tot volksvertegenwoordiger schopte: “Naar het schijnt ben ik een goed geïntegreerde allochtoon. Maar het wringt. Dat ik nog altijd de grondregels van de islam moet uitleggen aan een Vlaming die het na al die jaren nog niet weet” (Het Nieuwsblad, 27.01.2009). Inderdaad, u leest het goed: het zijn de Vlamingen die zich eigenlijk slecht integreren. Als het de schuld niet is van de media, of van de Vlamingen, dan is het schuld van het onderwijs. “Want ze beginnen met een achterstand aan het integratieproces”.

En zo kunnen we nog een tijdje verder gaan. Nochtans gaan de overheden – de Belgische en de Vlaamse – plat op hun buik om de allochtonen ter wille te zijn en hen vooral geen strobreed in de weg te leggen. Taalcursussen, inburgeringscursussen, voorrangsbehandeling bij toewijzing van woningen, bij toekennen van jobs, enzovoort. Nu wil de Vlaamse regering zelfs de term ‘allochtoon’ uit het straatbeeld verwijderen. “Het integratiebeleid neemt Vlamingen met wortels in andere culturen als doelgroep, zonder mensen een etiket op te kleven”, aldus Vlaams minister Keulen (Het Belang van Limburg, 24.01.2009).

Vlamingen mogen dus geen etiketten meer kleven. Turken – sorry, Vlamingen met wortels in de Turkse cultuur – mogen dat blijkbaar wel. En als ze de woorden van hun Turkse premier willen navolgen, moeten ze vooral Turks blijven. In Hasselt kwamen onlangs meer dan 11.000 Turken bijeen, om Erdogan toe te juichen, die hen opriep goede burgers in de verschillende Europese staten te worden, maar vooral Turks te blijven en zich vooral niet te assimileren.

Turken – sorry, Vlamingen met wortels in de Turkse cultuur – voelen steeds minder de neiging om zich te integreren en wensen Turks te blijven. Ze hebben lak aan onze cultuur. Ze hebben lak aan onze waarden, ze hebben eigen waarden en beleven eigen waarden zonder dat hen hier een strobreed in de weg wordt gelegd. Waarom zouden zij zich aanpassen?

Alleen Vlamingen mogen géén etiketten kleven natuurlijk!

woensdag 4 februari 2009

De heropgestarte 'dialoog' - deel 2

Alle optimistische geluiden in het verleden ten spijt – ook een deel van de Vlaamse Beweging heeft zich, al dan niet onder invloed van het kartel CD&V/N-VA, laten meeslepen in een roes van “nu-gaat-het-eindelijk-gebeuren”, en er gebeurde helemaal niets – heb ik nooit geloofd in de ‘vette vis’ of zelfs maar de ‘borrelnootjes’. Ik heb altijd gedacht dat er voor juni 2009 niets van een communautair akkoord zou zijn, omdat de Franstaligen hierin trouwens op geen enkele manier vragende partij zijn.

In de vorige staatshervormingen werd alles gerealiseerd wat de Franstaligen vroegen: van een demografische minderheid werden zij middels allerhande grondelwetten, belangenconflicten, alarmbelprocedures zodanig beschermd dat ze de facto een politieke meerderheid werden. Ze kregen onafhankelijkheid op die vlakken waar ze het voor hun gemeenschap nodig vonden, en de miljardentransfers zorgden voor jaarlijks terugkerende – recurrente – impulsen in de Franstalige economie.

Waarom zouden zij dus akkoord gaan met het stopzetten van deze mechanismen? Waarom zouden zij akkoord gaan met het transparant maken van de zogenaamde interpersoonlijke solidariteit? Franstalige politici hebben er ook totaal geen moeite mee om dit aan onze pers met zoveel woorden te zeggen. Rudy Demotte, Waalse minister-president, in De Morgen: “Het is niet Kris Peeters zijn schuld, maar ik denk dat het moeilijk wordt om voor 7 juni tot resultaten te komen. Voor elke gematigde stem dient er zich een radicale tegenstem aan”.
De gesprekken worden met andere woorden gestoord door de verkiezingen.

Misschien dat na de regionale verkiezingen van juni 2009 wel mogelijkheden zullen zijn, zoals naïeve CD&V’ers ons wel eens voorhouden? Zelfs sommige Vlaamse politici van de zogenaamde Vlaamse meerderheid begint het eindelijk te dagen. Zegt Karel De Gucht bijvoorbeeld in De Standaard: “Fundamenteler is het structurele probleem van de onbestuurbaarheid van België. Dan gaat het over het verschil in politieke benadering en cultuur, in financiële draagkracht en in bereidheid om het federale niveau te financieren.”

Na juni 2009 dus? “Het zal nog moeten blijken of dat na de regionale verkiezingen wel zal kunnen. Dan zal BHV weer op tafel moeten komen, maar de discussie gaat veel verder dan dat. Ik heb in het verleden al gezegd dat België een permanente diplomatieke conferentie is, en dat verergert alleen maar”.

We blijven dus van institutionele crisis naar crisis. En het incasseervermogen van de Vlamingen kennende, belooft dit weinig goeds!

dinsdag 3 februari 2009

De heropgestarte 'dialoog', de zoveelste maat voor niks.

Het volstaat niet altijd om slechts de Vlaamse zogenaamde kwaliteitskranten te lezen om het verhaal volledig te kennen. Maar gelukkig is er bij tijd en wijle een interessant achtergrondartikel in bijvoorbeeld De Tijd om de juiste richting van een en ander in te schatten.

Enkele weken geleden leek het wel alsof sommige Franstalige politici plots het communautaire licht hadden gezien. Armand De Decker (MR, en senaatsvoorzitter) leek wel bezeten door een plotse, niet te onderdrukken drang om met Vlaanderen eindelijk tot een akkoord te komen. Van waar komt die gulheid, vroegen velen zich af? “Volgens De Decker kan een nieuwe poging worden gedaan, want inmiddels is er een aparte werkgroep opgericht die op zoek moet gaan naar oplossingen voor het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde, zoals de Franstalige partijen bij de start van de regering Van Rompuy hadden gevraagd” (De Tijd, 27.01.2009). Inderdaad, zoals de Franstalige partijen hadden gevraagd. Want wat de Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen hadden gezworen dat nooit zou gebeuren, gebeurt dus toch: er wordt onderhandeld over B-H-V.

En die Vlamingen die denken dat De Decker het ernstig meent met het opstarten van de zogenaamde communautaire dialoog, de volgende waarschuwing van de commentator van De Tijd: “Wie gelooft dat er de komende weken, bij een stijgende verkiezingskoorts, nog grote communautaire doorbraken mogelijk zijn, leeft op een andere planeet.” Hoe zullen Peeters en consoorten deze “grote communautaire overwinningen”, die niets anders zijn dan een totale verlamming, is nog niet helemaal duidelijk. Of toch misschien: Peeters zal wellicht de KBC-oplossing proberen te verkopen als bewijs dat het Vlaamse niveau werkt?

Je kunt natuurlijk op grond van die redenering bewijzen dat het Belgische niveau niet werkt. Maar veel erger is het steeds opnieuw te moeten vaststellen dat de minderheid de meerderheid in dit land gijzelt. Dat Peeters dat eens uitlegt, en vooral, dat hij dit eens oplost! Want, zoals de commentator terecht stelt: “Het blijft dus wachten op de staatshervorming. En het is meteen de vraag of er na de verkiezingen wel iets van in huis komt. Alleen als de Franstalige liberalen en socialisten mee willen, kan er langs Vlaamse zijde worden gehoopt op een doorbraak. Volgens ingewijden is de kans vrijwel onbestaande dat de PS en de MR na de verkiezingen van juni de spons over al hun vijandelijkheden vegen en samen een meerderheid vormen in Wallonië. En als dit niet lukt in Wallonië, zal ook de samenwerking in de federale regering niet meer lukken en is een staatshervorming verder af dan ooit”.

Inderdaad, het ziet er voor Vlaanderen helemaal niet goed uit en het is goed dat dit ook eens neergeschreven werd.

maandag 2 februari 2009

Economische crisis en lessen voor Vlaanderen

Enkele berichten die het Belgische establishment niet aangenaam in de oren zullen klinken, maar die toch moeten gemeld worden. De ACW-bank, Dexia momenteel, trok in de loop van de jaren de meeste rommelkredieten aan van alle Beneluxbanken. Dexia is “goed” voor 111 miljard euro aan rommelkredieten, ING-groep 78 miljard euro en de KBC slechts 16 miljard euro – waarmee u onmiddellijk de weerzin begrijpt van bepaalde Franstalige politici om deze Vlaamse bank te redden (De Standaard, 28.01.2009).

Tweede bericht: Volgens nieuwe prognoses van het Planbureau zou het tekort van de begroting dit jaar oplopen tot niet minder dan 10 miljard euro, een tekort van 3% van het bbp, en dus een absoluut record (Het Belang van Limburg, 29.01.2009). Volgend jaar zou het nog erger kunnen zijn.

Van de Europese Commissie krijgt België dan weer een slecht rapport (De Morgen, 29.01.2009). “De sociaal-economische modernisering verloopt in ons land veel te traag, de fiscale druk op arbeid blijft te hoog, de overheidsfinanciën zijn nog niet gezond, er is geen vrije elektriciteits- en gasmarkt en de activiteitsgraad ligt veel te laag”. De Commissie vergeleek de 27 lidstaten op het vlak van verschillende prestaties. De oorzaak van de slechte cijfers van België? Er is geen geïntegreerde aanpak.

Wij zien dagelijks het gebrek aan geïntegreerde aanpak in de verschillende parlementen. Er is gewoon geen aanpak. “De grote golf moet nog komen. Dan zullen Wallonië en Brussel mee klappen krijgen. Brussel dreigt als financieel centrum de prijs te betalen voor de kredietcrisis. Wallonië zit toch nog met heel veel oude economie. Die zou het wel eens heel zwaar te verduren kunnen krijgen”, aldus professor Luc Sels in De Tijd (22.01.2009).

Vlaanderen zal het moeilijk krijgen, maar in de Belgische dwangbuis zal Vlaanderen het nog veel moeilijker krijgen. Is dat de toekomst die we aan onze kinderen willen nalaten?