POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





donderdag 30 april 2009

Het Belgisch cadeau voor het Feest van de Arbeid

Sinds mensenheugenis viert de Vlaamse arbeider op 1 mei het Feest van de Arbeid. Een gelegenheid om terug te blikken op wat voorbij is, en vooruit te kijken naar wat komt. En wat komt, ziet er allesbehalve veelbelovend uit, zeker in België. Zo werden er van 1 januari tot einde april meer dan 11.000 mensen collectief ontslagen. En staat de economische barometer op zware storm. Het IMF voorspelt op basis van marktanalyses en studies dat de economie in ons land namelijk in het komende jaar met 3,8% zal krimpen, “terwijl de regering slechts op een half zo slechte negatieve groei rekent” (De Standaard, 25.04.2009).

Juist in deze moeilijke tijden doet de regering alsof er niets aan de hand is, en dat de bomen tot in de hemel groeien. Wij zullen het met z’n allen geweten hebben. Op 1 mei 2009 namelijk moeten de Vlaamse bedrijven geen speciale werkvergunning meer aanvragen voor werknemers die afkomstig zijn uit oostelijk Europa. Een cadeau van formaat voor de Vlaamse arbeiders die misschien in de komende weken aan de deur worden gezet! Een cadeau waar ook de Waalse socialisten voor tekenden! Een maatregel waarmee economieën in het Oosten van Europa worden ontwricht – toen Groot-Brittannië en Ierland een 5-tal jaar geleden elk zo’n 600.000 Polen aantrokken, kreeg de Poolse economie het dusdanig zwaar, dat ze zowaar werknemers…uit Kazachstan moest gaan aantrekken – en waarbij aan sociale dumping wordt gedaan. Mét de uitdrukkelijke steun van de PS, met de uitdrukkelijke steun van CD&V en CdH – die toch ook elk een vakbondsvleugel hebben?

Maar er is meer aan de hand, en het is goed dat te beseffen. Men zal zich herinneren dat vorig jaar bekend geraakte dat de werkloosheidscijfers bij allochtonen in ons land bijzonder hoog lagen en liggen. Niet zelden zit 35 tot 50% van die mensen zonder werk. Ook en vooral bij jonge allochtonen, die niet de discipline of de zin hebben om hun opleiding af te maken, die met taalachterstand zitten, enzovoort. Hier groeit dus een subproletariaat, en het is goed dat te beseffen als men als beleidsmaker de grenzen open zet voor Poolse, Bulgaarse, Roemeense en andere werknemers. Voor werkloze allochtonen ziet het er niet goed uit.

Tegen de achtergrond van een krimping van de economie met 3,8%, wat vermoedelijk meer werkloosheid zal veroorzaken dan de verwachte 100.000 en tegen de achtergrond van een groeiend allochtoon subproletariaat in onze steden toch onze grenzen wijd openzetten voor economische migratie: dit is toch wel een zéér verkeerd signaal.

woensdag 29 april 2009

Burgers kunnen doktersrekeningen niet meer betalen

Men zegt wel eens dat dokters, samen met brouwers en pastoors de eersten zijn die voelen dat er in de maatschappij iets fout gaat. Dit mag dan al overdreven zijn, of door de tijd ingehaald, feit blijft dat huisartsen, maar ook brouwers, vaak een seismografische rol vervullen, en eerder dan andere beroepen voelen dat er iets niet goed zit. Zo blijkt dat de crisis voor een recordaantal onbetaalde doktersrekeningen zorgt. Een eerste duidelijk uiting dat de “ergste crisis sinds 1930” in volle kracht toeslaat?

Het Belang van Limburg (21.04.2009) heeft ontdekt dat het aantal niet betaalde doktersrekeningen in februari 2009 54.000 bedroeg, terwijl dat in februari 2008 maar op 30.000 rekeningen sloeg, een verhoging met 82%. Op het moment dat een crisis toeslaat, doen verschillende fenomenen zich voor, weten de huisdokters. In eerste instantie komen de klanten niet meer op doktersbezoek, ze stellen het bezoek aan de dokter uit. Of ze kiezen onmiddellijk voor een opname in het ziekenhuis.
Als burgers toch op doktersbezoek komen, kunnen ze bijvoorbeeld een beroep doen op ‘gratis’ consultatie: de patiënt moet dan enkel het remgeld betalen (enkele euro’s en in veel gevallen zelfs helemaal niets). De rest van de bedragen wordt dan betaald via de ‘derdenbetalersregeling’ – de mutualiteiten. Dat recupereren gebeurt nu steeds vaker door tariferingsdiensten, zodat de huisartsen zelf zich op het belangrijke werk kunnen focussen, de zorg voor de patiënt.

Het zijn deze tariferingsdiensten die vaststellen dat het systeem derdebetaler steeds vaker wordt gevraagd. De toename doet zich – merkwaardig toch, of juist niet? – vooral voor in Vlaanderen en explosief massaal in de grootsteden. In buurten als Schaarbeek, Molenbeek en Borgerhout zien we een explosieve groei. “Een Brusselse arts zei me laatst dat als het derdebetalersysteem niet zou bestaan, hij nauwelijks nog inkomsten zou hebben”.

Het is duidelijk dat hospitalisatie en ziektekosten een flinke hap in de factuur betekenen, in de factuur van de burger en in de factuur van de overheid. Dit wordt dus een belangrijk gespreksthema in de komende jaren: hoe zorgt Vlaanderen ervoor dat een betaalbaar gezondheidssysteem behouden kan worden.

dinsdag 28 april 2009

Belgicisme brokkelt verder af...

In een opmerkelijke Vrije Tribune in De Standaard (24.04.2009) hekelde mevrouw Mia Doornaert op een harde manier de arrogantie waarmee Belgische toppolitici doorgaans naar de zogenaamde Harry Potters van Europa kijken, de Nederlandse politici dus. “Jan Peter Balkenende is niet de swingendste regeringsleider en zijn vrouwelijke ministers paraderen niet in minirok. Waarom zouden ze? Kijk eens waar dat land van ‘kleinburgermannetjes’ staat. Het had het geld en de wil om ABN Amro terug te kopen. België verpatste, na zovele kroonjuwelen, ook zijn grootste bank. Nederland wist, met Spanje, toegang te krijgen tot de G20. België staat buiten met de kleintjes”.

Waarop mevrouw Doornaert naar de kern van de zaak durft te gaan: België kon nog nooit op zo weinig respect in het buitenland rekenen: “In de hele EU geniet België, ooit een zo gewaardeerde bruggenbouwer, nog bitter weinig krediet, zo stellen onze diplomaten”. De reden moet trouwens niet ver worden gezocht: in de ondoordachte uitspraken, in de politiek correcte uitspraken die bol stonden van de zogenaamde strijd tegen het zogenaamde racisme en zogenaamd extreem rechts. “Die gingen van ‘niet gaan skiën in Oostenrijk’ tot de weigering om Silvio Berlusconi naar de pralinetop over Europese Defensie te laten komen”.

Als Belgische politici over Europa praten, hebben ze het eigenlijk over de strijd op het binnenlandse forum. Europa is eigenlijk de speelbal voor de vele binnenlandse politieke spelletjes, aldus de journalist. Het is ook haar opgevallen dat zelfs in die kringen waar de merknaam ‘België’ nog enige klank had, dat zelfs daar dus België een lege doos is geworden. “Door de stuurloosheid waarin België sinds de jongste verkiezingen verkeert, is zijn krediet nog verder weggezakt. Er gaat ook geen elan meer van dit land uit.

De titel van de lezenswaardige bijdrage van mevrouw Doornaert – die ondertussen ook een mooi politiek parcours heeft afgelegd, nietwaar? – is een uitspraak van de Luxemburgse premier Juncker: “La Belgique nous manque”. Steeds meer mensen denken: La Belgique ne nous manque pas.

maandag 27 april 2009

Onderhoudsplicht: géén cijfers.

Stel: je wil als volksvertegenwoordiger een wetsvoorstel schrijven om de onderhoudsplicht van ouders op een meer gestructureerde manier aanpakken. Momenteel is het zo dat elke rechter op basis van eigen ervaring een eigen voorstel kan uitwerken en opleggen, wat compleet kan verschillen van een andere rechter. De bedoeling van het voorstel is om de rechters een werkbaar kader te bieden, waardoor het gemakkelijker wordt de onderhoudsplicht per kind en afhankelijk van de toestand van het inkomen van de ouders en de behoeften van de kinderen te berekenen.

In de subcommissie Familierecht, waar ook het Vlaams Belang is vertegenwoordigd door collega Bert Schoofs en mezelf, zijn we al enkele maanden bezig om dergelijk voorstel uit te werken. Hoorzittingen met specialisten werden georganiseerd, professoren kwamen langs, rechters kwamen hun eigen methode toelichten, en zelfs een Nederlandse specialist kwam het Nederlands, goed gestructureerd berekeningssysteem voorstellen.

Allemaal goed en wel. Tot je als volksvertegenwoordiger naar cijfers vraagt over de toestand zoals die momenteel in België bestaat. Vragen naar cijfers over de gemiddelde onderhoudsbijdragen die de rechters oplegden in de jaren 2005, 2006, 2007 en 2008 bijvoorbeeld. Om te vergelijken en te kijken of en in welke mate rechters de maatschappelijke kost meenemen in hun berekening.

Vragen naar gemiddelde bijdragen voor het eerste kind, voor het tweede kind, enzovoort. Een opdeling van de gemiddelde onderhoudsbijdrage per gewest. Daarop krijg je dan het kurkdroge antwoord van de betrokken minister terug: “De gerechtelijke overheden beschikken niet over geïnformatiseerde statistieken die toelaten het antwoord te geven op de gestelde vraag”.

Voilà. Probeer dan maar eens, zonder te kunnen meten, een werkbaar voorstel uit te werken. België is een land zonder werkbaar cijfermateriaal. Als je dat met Nederland vergelijkt…

vrijdag 24 april 2009

Autochtonen hebben het wéér verkeerd voor.

Volgens een allochtone politicus in het Leuvense is de integratiepolitiek van de Belgische regering volledig mislukt – tot daar kunnen we volgen. Maar de man in kwestie gaat nog een stuk verder: er moet meer geld komen om de integratie te doen slagen, véél meer geld. En: de oorzaak moet duidelijk bij de autochtonen worden gezocht, want “volgens een recente studie ziet een meerderheid van Vlamingen de islam als bedreigend”.

En nochtans…Op maandag 20.04.2009 kon men in de krant lezen (De Morgen), dat “de vermeende moslimterrorist die afgelopen december in Anderlecht werd gearresteerd voor het beramen van een zelfmoordaanslag, zijn orders kreeg uit Pakistan. Dat bekende een van zijn kompanen, die de speurders en passant op het spoor zette van een Britse cel van Al Qaida”.

Op 21.04.2009 kon men een reportage lezen over de toestand in het Afrikaanse Eritrea. Dit land is in de greep geraakt van een Islamitische Rechtbanken. De gevolgen laten zich raden: arrestaties, moorden, vervolging van andere godsdiensten. Ze “belanden hetzij in een van de talrijke ondergrondse gevangenissen, hetzij in bloedhete, stalen vrachtwagencontainers”.

Ontsnappen heeft weinig zin, want de Sippenhaft, die door Duitse nationaal-socialisten werd toegepast, wordt met evenveel enthousiasme in dit Afrikaans land gehanteerd: “Als ze de ontsnapte niet terugvinden, gaan ze naar zijn familie en moet die naar de gevangenis. Al sinds 1998 is het de standaardprocedure om een familielid te arresteren als de gezochte zich niet aandient”.

Mogen we tenslotte verwijzen naar de Panorama-uitzending van zondag 19 april laatstleden. Enkele als gematigd bekend staande islamitische geestelijken in Groot-Brittannië kwamen er in een bloedstollende uitzending (met verborgen camera gefilmd) aan het woord. De boodschap was duidelijk: voor hen stond hun aanwezigheid in Europa gelijk met een veroveringsoorlog. Voorlopig dus kop in kas houden, en eens de demografische evolutie hen sterk genoeg heeft gemaakt, de touwtjes in handen nemen.

Tja, en dan mag je als Vlaming de islam niet bedreigend vinden?

donderdag 23 april 2009

Veiligheid in scholen - nultolerantie in Nederland

Lange tijd gold Nederland zowat als het ‘gidsland’ voor progressieven over gans Europa, en vooral dan in België. Sinds de moord op Pim Fortuyn en op Van Gogh zijn daar ettelijke politiek correcte dogma’s doorprikt en kan er opnieuw over alles worden gediscussieerd, zonder politieke oogkleppen. Nederland is (samen met Denemarken) zowat hét land van de vrije meningsuiting geworden. Sindsdien is het echter door het Belgische intellectuele toplaagje geschrapt als ‘gidsland’. Toevallig?

Zo is ook de veiligheid in de scholen en het daarmee samenhangende onveiligheidsgevoel een belangrijk onderwerp geworden. NRC Handelsblad bijvoorbeeld wijdde er op 12.04.2009 een interessante bijdrage aan, waar ze in België nog een punt kunnen aan zuigen. De titel zegt al heel wat: “Scholen melden gemiddeld 42 incidenten per jaar”. Enkele belangrijke vaststellingen? Daar gaan we:

1. Alle leerlingen worden in de scholen door de politie regelmatig gecontroleerd. Onaangekondigde controles op wapens. 25 agenten komen de school binnen en controleren de leerlingen. “Alle 336. De leerlingen ondergingen de controle op wapens en verdovende middelen heel rustig. Alsof ze het wel een veilig idee vonden. Ik word gecontroleerd, dus jij wordt ook gecontroleerd.”

2. Inzake veiligheid in scholen bestaat in Nederland sinds kort een nultolerantie: “Veiligheid is op scholen een groot thema. Donderdag spraken de staatssecretarissen van Onderwijs met de Tweede Kamer af dat middelbare scholen elk ‘incident’, van diefstal tot cyberpesten, voortaan moeten melden”.

3. Het probleem van krachtdadig optreden zou wel eens bij de leraars zelf kunnen liggen. Zo zegt een adviseur in NRC Handelsblad: “De angst van leraars om op te treden tegen agressie is een probleem. Ze zijn vaak bang voor de groep of de familie van leerlingen”.

Tenslotte drukt dit Nederlandse dagblad een lijst af van de bedragen die in de Rijksuitgaven 2008 voorzien waren voor specifieke onderwijsdoeleinden. Veiligheid gaat met 90 miljoen euro lopen, en het wegwerken van taalachterstand bij jonge kinderen (bedoeld zijn in hoofdzaak allochtone kinderen) met meer dan 60 miljoen euro. Het lijstje van andere doeleinden is groot (extra voor schooluitval, vereenvoudiging speciaal onderwijs, kleinschalig onderwijs, enzovoort) is lang maar krijgt maar een fractie van de 2 voornaamste doeleinden, die niet toevallig zéér nauw verbonden zijn met de ‘voordelen’ van de multiculturele maatschappij…

woensdag 22 april 2009

Medisch personeel in België: schromelijk onderbetaald!

Ik sta er soms versteld van hoe hard mensen willen werken, ook al is het soms voor een minder riant loon, zeker als je dat loon uitzet tegen het aantal gepresteerde uren. Neem nu het medisch personeel in ziekenhuizen, verplegers en verpleegsters. Zeker zij die instaan voor het nacht- en weekendwerk, de verplegers en verpleegsters die de spoedopname bevolken. Zwaar werk, zwaar lichamelijk werk en zwaar psychologisch soms. Er wordt verder verwacht dat je steeds vriendelijk blijft lachen naar de patiënt, en je moet weinig dank terug verwachten. Je moet het maar doen…

Een andere categorie waar ik met veel sympathie naar kijk, is de groep huisartsen. Vlaanderen is traditioneel een land waar de mensen vooral zweren bij de eerstelijnsgeneeskunde, de huisarts dus. De huisarts is voor de gemiddelde Vlaming een vertrouwenspersoon, een vertrouwenspersoon aan wie ze veel kwijt kunnen. Waar hij terecht kan voor de lichamelijke kwaaltjes en voor de psychische nood.

Huisartsen worden – althans, een vrij grote groep onder hen – schromelijk onderbetaald. Waarmee ik niet wil beweren dat de gemiddelde huisarts niet goed verdient. Maar als we de voorzitter van het Syndicaat van Vlaamse Huisartsen in Het Laatste Nieuws mogen geloven, dan hebben een groep huisartsen het niet zo gemakkelijk meer. “De Belgische huisartsen zijn de slechtst betaalde van West-Europa. Wij zitten op het niveau van Polen. Britse huisartsen verdienen 4 tot 5 keer meer, Duitse en Nederlandse 2 tot 3 keer meer, volgens een recente vergelijking”.

Minder goede geldelijke vergoeding. Neem daarbij het geweld, waarvan dokters in toenemende mate het slachtoffer worden. Cumuleer dat met de administratieve rompslomp, en de vaak onchristelijke uren die je moet kloppen. Kan het iemand dan verwonderen dat slechts 60% van de gediplomeerde huisartsen hun job als huisarts ook daadwerkelijk uitoefenen?

Een dringende opwaardering van het medisch personeel – van àlle medische personeel – lijkt ons meer dan nodig.

dinsdag 21 april 2009

Jazeker, cannabis is gevaarlijk

Verschillende hoge leden van de Belgische jetset lieten zich in het recente verleden al eens uit als ‘cannabis’-kenners. Ze lieten zich eerder laatdunkend uit over allerlei onheilsprofeten – wij dus – die bleven wijzen op het verslavend en ondermijnend effect van cannabis. Zij waren ervaringsdeskundigen, immers, zij hadden wel eens een jointje gerookt. En zie, ze waren er niet van doodgevallen, dus zo erg en zo verslavend kan cannabis dan toch niet zijn. Of wel soms? ‘Make love, not peace’, in dat plaatje past dat onschuldig jointje toch perfect?

Spijtig voor hen, maar een aantal wetenschappers, onderzoekers en andere ‘veldwerkers’ zijn ondertussen tot zeer ontnuchterende vaststellingen gekomen. De Standaard (11.04.2009) liet er in een bijdrage al weinig onduidelijkheid over bestaan: “Cannabis is gevaarlijk”. In een interview laat men een psychiater aan het woord.

Op de eerste vraag, of je van cannabis verslaafd kan worden: “Dat is een misvatting. We hebben inderdaad heel lang gedacht dat cannabis geen verslavend potentieel had, maar nu weten we beter. Je kunt niet alleen psychisch, maar ook lichamelijk verslaafd worden aan cannabis. Het overkomt 9% van alle mensen die ooit met cannabis geëxperimenteerd hebben”.

Cannabis doodt op indirecte wijze, aldus de specialist. “Jongeren sterven onder invloed (van cannabis) in het verkeer. Als een jointje slecht valt, kan je je extreem angstig voelen, een paniekaanval of zelfmoordneigingen krijgen”.

Het gevaar dat men psychotisch worden van cannabis is vrij groot: “Bij jongeren die kwetsbaar zijn voor psychosen, vervijfvoudigt het risico op een psychose (…) Hoe jonger je met blowen begint, hoe groter ook het risico dat je een psychose krijgt (…) Als je weet dat jongeren soms al experimenteren met cannabis op hun 13, 14 jaar”.

Ook de grootste dooddoener betreffende cannabis moet eraan geloven. In allerlei ‘verlichte’ milieus bestaat de idee dat cannabis niet naar harddrugs leidt, onder meer omdat cannabis niet verslavend is. Je kan het dus ook maar beter gedogen, nietwaar? Neen, ook nu is de psychiater zeer duidelijk: “95% van de verslaafde jongeren die wij behandelen, is wel begonnen met cannabis. De drempel naar zwaardere drugs wordt zeker lager als je eenmaal voor cannabis bent gezwicht”.

Onze Vlaams Belang-boodschap blijft dus overeind: Stop het criminele gedoogbeleid!

maandag 20 april 2009

Belgische verkoopt alle strategische belangen aan Frankrijk

In een interessante bijdrage in De Morgen (11.04.2009) bevestigt professor Koen Schoors enkele stellingen van onder meer het Vlaams Belang, namelijk dat dit land (vanuit een gevoel voor onverschilligheid?) in snel tempo aan een grote uitverkoop is begonnen: “De beslissingscentra verschuiven naar het buitenland, en dat is nooit goed. Op belangrijke momenten zul je merken dat niemand onze belangen verdedigt. Zo worden we een wingewest”.

Het werd al duidelijk met ArcelorMittal dat de Belgische overheid bereid was toe te geven aan de chantage, al was het maar om enkele Waalse jobs te redden. Daarvoor moest de wet dan maar wijken. “Terwijl de Europese Unie ons land verplichtte om tegen 2012 nog 4,8 miljoen ton broeikasgassen minder uit te stoten, vroeg staalreus ArcelorMittal extra CO2-rechten om een nieuwe hoogoven in Wallonië te kunnen opstarten. Normaal moet een bedrijf dat te veel uitstoot, daarvoor flink betalen, maar Arcelor wilde gratis rechten, met als argument dat er anders jobs zouden sneuvelen”. De boete werd kwijtgescholden. Jobs gered? Neen hoor, onlangs werd bekend dat ArcelorMittal in ons land 2 hoogovens sluit. ‘Tijdelijk’.

Een andere belangrijke sector: de energie. Suez fuseerde of ging op in het Franse GdF. Verhofstadt, en na hem Leterme (met in zijn zog minister Magnette) maakten zich sterk dat de strategische belangen van België degelijk beschermd zouden zijn door het installeren van een Gouden Aandeel, een vetorecht in beslissingen die België rechtstreeks zouden aanbelangen. “Het was overeengekomen”, klonk het unisono. Tot we voor een 2-tal weken van Minister Magnette zelf moesten vernemen dat het Gouden Aandeel er niet komt…Leugenaars!

Derde grote zaak: de verkoop van Fortis. Een eerste potentiële koper, Deutsche Bank, werd er door de Franse overheid op gewezen dat ze zich moest terugtrekken, want “België behoort tot de Franse belangensfeer” (Mark Grammens in Journaal). “De Franse staat wordt uiteindelijk hoofdaandeelhouder door nieuw uitgegeven aandelen BNP op te kopen, tegen een tarief dat bijna 3 keer zo laag ligt als wat België betaalde” (aldus De Morgen). Een bank die met Belgisch overheidsgeld werd gered, werd op deze manier naar het buitenland verkast.

De winsten gaan naar Frankrijk, de investeringen zullen in de eerste plaats in Frankrijk gebeuren, en als er dan toch jobs moeten sneuvelen, zullen ze zeker niet in Frankrijk vallen. Dit danken wij dus allemaal aan onze Belgische toppolitici.

Merkwaardig toch, dat elke uitverkoop richting Frankrijk gaat, en dat alle mogelijke Duitse of Nederlandse interesse in “Belgische kroonjuwelen” – herinner u de interesse van KLM in Sabena – steeds weer getorpedeerd wordt. Toevallig? Of juist niet?

woensdag 15 april 2009

Er even tussenuit!

Ja, u zal mijn "wist-je-datjes" opnieuw enkele dagen moeten missen! Ik trek er - voor enkele dagen maar - even de stekker uit. Maandag 20 april ben ik er weer. Met nieuwe berichten.

dinsdag 14 april 2009

Meer dan 1.000 faillissementen per maand!

Turbokapitalisme, de gehele wereld als een grote vrije markt, met vrij verkeer van goederen, diensten en personen. Het vrije spel van vraag en aanbod. Het triomferende neoliberalisme. Het klinkt allemaal zo vlotjes en zo normaal. Dit is de beste van alle werelden, orakelen vele blauwe politici. Tot je met de neus op de harde feiten wordt gedrukt, natuurlijk.

Neem nu de kwestie van de gouden parachutes. Wanneer is een parachute van goud? Louis Michel, Europees commissaris en in een vorig leven – en in een toekomstig leven – topman van de Franstalige liberale MR, de man die in een vorig leven dus, opgeblazen van heilige verontwaardiging opriep om vooral niet meer in Oostenrijk te gaan skiën omdat “extreem rechts” tot de regering was toegetreden, datzelfde schijnheilig paterke neemt nu ontslag als Europees commissaris om zich terug als kandidaat in de Europese verkiezingen te begeven en neemt derhalve ontslag. Hij neemt genoegen met een ontslagvergoeding van 1 miljoen euro!

Zijn commentaar? “Goed betaald, maar niet meer dan normaal voor het harde werk dat ermee samenhangt”.

Je moet maar durven. Hoeveel mensen moeten rondkomen met een pensioentje van 1.000 euro of minder? Hoeveel mensen leven in ons land onder de armoedegrens? Je moet maar durven, net nu bekend geraakt is dat ook onder de verdieners 5% niet boven de armoedegrens uitkomt en net nu bekend geraakt is dat België het beduidend slechter doet dan zijn buurland.

Dit is de puurste zakkenvullerij. Deze stelende eksters in het verre Europa zijn allang het vertrouwen van de burgers, die ze zogezegd moeten vertegenwoordigen, niet meer waard. In een reactie stelde Europarlementslid Frank Vanhecke, die in het Europees Parlement hierover een resolutie indiende, dat deze praktijken des te minder aanvaardbaar zijn, nu politiek en media terecht de torenhoge bonussen en uittredingsvergoedingen van CEO’s aanklagen.

maandag 13 april 2009

Stelende eksters

Turbokapitalisme, de gehele wereld als een grote vrije markt, met vrij verkeer van goederen, diensten en personen. Het vrije spel van vraag en aanbod. Het triomferende neoliberalisme. Het klinkt allemaal zo vlotjes en zo normaal. Dit is de beste van alle werelden, orakelen vele blauwe politici. Tot je met de neus op de harde feiten wordt gedrukt, natuurlijk.

Neem nu de kwestie van de gouden parachutes. Wanneer is een parachute van goud? Louis Michel, Europees commissaris en in een vorig leven – en in een toekomstig leven – topman van de Franstalige liberale MR, de man die in een vorig leven dus, opgeblazen van heilige verontwaardiging opriep om vooral niet meer in Oostenrijk te gaan skiën omdat “extreem rechts” tot de regering was toegetreden, datzelfde schijnheilig paterke neemt nu ontslag als Europees commissaris om zich terug als kandidaat in de Europese verkiezingen te begeven en neemt derhalve ontslag. Hij neemt genoegen met een ontslagvergoeding van 1 miljoen euro!

Zijn commentaar? “Goed betaald, maar niet meer dan normaal voor het harde werk dat ermee samenhangt”.

Je moet maar durven. Hoeveel mensen moeten rondkomen met een pensioentje van 1.000 euro of minder? Hoeveel mensen leven in ons land onder de armoedegrens? Je moet maar durven, net nu bekend geraakt is dat ook onder de verdieners 5% niet boven de armoedegrens uitkomt en net nu bekend geraakt is dat België het beduidend slechter doet dan zijn buurland.

Dit is de puurste zakkenvullerij. Deze stelende eksters in het verre Europa zijn allang het vertrouwen van de burgers, die ze zogezegd moeten vertegenwoordigen, niet meer waard. In een reactie stelde Europarlementslid Frank Vanhecke, die in het Europees Parlement hierover een resolutie indiende, dat deze praktijken des te minder aanvaardbaar zijn, nu politiek en media terecht de torenhoge bonussen en uittredingsvergoedingen van CEO’s aanklagen.

vrijdag 10 april 2009

Migratie was nooit zo hoog!

Heeft u ook de indruk dat er steeds méér vreemdelingen ons land binnenkomen? Heeft u ook de indruk dat ons land steeds meer aan het verkleuren is? Die indruk wordt nu in elk geval bevestigd door cijfers van het inquisitiekantoor CGKR (Centrum voor Gelijke Kansenbeleid en Racismebestrijding). Zo kan men in een verslag in De Tijd (02.04.2009) over het rapport van deze pro-multicullobby – betaald door u en mij, vergeet dit niet! – lezen: “In 2007 immigreerden bijna 110.000 buitenlanders naar ons land”. 100.000! Tweemaal een stad als Roeselare op één jaar tijd.

Snelbelgwet, familiehereniging, nieuwe nationaliteitswetgeving: steeds weer werden de Vlamingen gepaaid met de belofte “dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen”, “dat het allemaal nog zou meevallen”, en dat het er een pak minder gingen dan het Vlaams Belang voorspelde. Het zijn er uiteindelijk nog véél meer geworden dan het Vlaams Belang ooit heeft voorspeld.

Legale immigratie: niet minder dan 100.000 nieuwkomers op 1 jaar tijd. We zullen maar zwijgen over de illegale immigratie zeker? Maar voor het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansenbeleid en Racismebestrijding gaat het nog niet ver genoeg. Er moeten en zullen er nog bijkomen als het van voorzitter De Witte afhangt. Het CGKR doet namelijk nog wat hervormingsvoorstellen – houdt u goed vast:

1. Het CGKR wil een verblijfsvergunning voor ‘onverwijderbare’ asielzoekers. Wat zijn dat, ‘onverwijderbare’ asielzoekers? Als je weet dat België in 2007 slechts 500 illegalen effectief heeft verwijderd, dan is zowat élke illegaal in België ‘onverwijderbaar’.
2. Het CGKR wil geen systematische strijd meer tegen schijnhuwelijken. Haal ze dus maar binnen, laat Belgische vrouwen betaald worden voor het afsluiten van het huwelijk en laat diezelfde Belgische vrouwen dan maar verweesd achter als de ‘schijngehuwelijkte’ vreemdeling de deur na een nachtje achter zich dichtslaat.
3. Economische migratie wil CGKR niet meer beperken voor hogeropgeleiden. Heeft dit politburo van de multiculturele heilsmaatschappij dan totaal géén besef van het aantal werklozen bij migranten in België?

De voorstellen zijn totaal van de pot gerukt, dat heeft elke lezer door. Laten we er geen doekjes om winden: de doelstelling van dit zogenaamd CGKR is niet meer of niet minder dan de wijziging van de etnische structuur van dit volk. Waar dit politburo van de multicul echter de legitimatie vandaan haalt, is ons een raadsel. Tenzij pater Leman en grootinquisiteur De Witte ervan uitgaan dat het ontvangen van belastinggeld een voldoende legitimatie is, natuurlijk!

Onze eis om dit CGKR zo snel als mogelijk af te schaffen, blijft overeind als een daad van zelfbehoud.

donderdag 9 april 2009

De juiste definitie van 'multicultuur'

Abou Jahjah, de gewezen voorzitter van de Arabisch-Europese Liga en absoluut voorstander van de multicultuur – het samenleven van verschillende cultuur op een en hetzelfde grondgebied, ons grondgebied wel te verstaan, met behoud van de eigen regels, rechtsysteem, waarde en religie van elk van de verschillende culturen – was en is sedert geruime tijd de échte chouchou van links. Waar het maar enigszins mogelijk was, werd deze Arabier in alle mogelijke praatprogramma’s opgevoerd. Eindelijk had men een intelligente allochtoon, die het daarenboven ook nog eens goed kon zeggen, om de autochtoon te confronteren met zijn al dan niet ingebakken racisme. Dat Abou Jahjah op een bepaald moment moest toegeven – na veel aandringen van onze Filip Dewinter – dat hij op een leugenachtige en bedrieglijke manier aan de Belgische nationaliteit was geraakt, kon de pret niet derven.

Ook het politieke broodje van Jahjah leek even gesmeerd, en AEL sloot een kartel met…PvdA, u weet wel de partij die zegt op de komen voor de belangen van de Vlaamse arbeider. De vis braadde niet: de Vlaamse arbeiders liepen weg bij de PvdA, en de allochtonen vonden dat hun belangen al voldoende verdedigd werden door PS en SP.A.

Het was even stil rond Abou Jahjah, maar in het Nederlandse magazine Society Quarterly zet hij nog even de puntjes op de “i” inzake een juist begrip van de multicultuur. “Belgen of Nederlanders die in eigen land niet kunnen leven met de multiculturele maatschappij, moeten maar verhuizen”. Niet de allochtonen moeten zich dus aanpassen, zegt Jahjah, maar de autochtonen. En die zich niet kunnen aanpassen, moeten maar verhuizen.

Abou Jahjah is interessant als intelligente allochtone voorstander van het begrip ‘multicultuur’. In hem worden namelijk de tegenstrijdigheden van term duidelijk. Het is de overheid die met de term is begonnen, zonder er echt een definitie bij te geven. Ze wilde eigenlijk assimilatie op termijn, maar ze wou de gastarbeiders, de allochtonen vooral niet bruskeren en hen tijd geven om “het hier gewoon te worden”. Voor links en voor de allochtonen zelf betekende de term niets anders dan dat de nieuwkomers hier hun eigen waarden, tradities, normen, enzovoort, enzovoort, verder mochten beleven. Ze moesten alleen belastingen betalen en zich voor de rest koest houden…Terwijl onderhand iedereen al weet dat een multiculturele samenleving nog nooit heeft gewerkt, steeds leidt tot spanningen, tot bezetting en onderdrukking, tot verzet en burgeroorlog.

Voor een bepaalde linkerzijde en voor allochtonen als Abou Jahjah was de door de overheid gebruikte term ‘multicultuur’ interessant omdat ze op die manier konden testen hoe zwak Europa was in de verdediging van de identiteit. Om te testen hoever Europa het meende met het samenleven van verschillende culturen op één grondgebied, ons grondgebied wel te verstaan. En ons grondgebied wordt hun grondgebied, dat mochten we intussen al eens in Kortrijk voelen tijdens een moskeewandeling. Het lijkt er steeds duidelijker op dat jonge, zeer fanatieke allochtonen bepaalde wijken reeds tot ‘hun’ wijk hebben verklaard, waar blanken nog met moeite worden geduld. Een wandeling van het Vlaams Belang kan volgens hen al helemaal niet, want het is ‘hùn wijk’.

Zover zijn we dus al. Bedankt, overheid, voor de knoeiboel die jullie er hebben van gemaakt. Wie kan het dan Abou Jahjah kwalijk nemen dat die daar gebruik van maakt?

woensdag 8 april 2009

Blablablabla

Dat België het land van de blabla is, wil ik aantonen met volgend bericht. In Metro (31.03.2009) kan men bijvoorbeeld lezen dat “het steunpunt armoedebestrijding wordt uitgebouwd tot een wetenschappelijk expertisecentrum. Dat is afgesproken op een interministeriële conferentie over maatschappelijke integratie”.

Klinkt wel mooi op het eerste gezicht? Van armoedebestrijding een wetenschappelijk expertisecentrum maken. Dan gaat de modale burger er natuurlijk van uit, dat al heel wat metingen worden uitgevoerd en dat het beleid in dit land toch ten minste uitgaat van cijfermatig materiaal, ook – en misschien vooral – op het vlak van armoedebestrijding. Eerst meten, eerst vastleggen hoe groot de behoefte aan staatstussenkomst wel is, vooraleer een beleid op poten te zetten. Logisch toch?

Niet in België, zo blijkt. Uit het antwoord op een schriftelijke vraag aan de staatssecretaris voor armoedebestrijding, de heer Delizée (PS), blijkt dat er “tot op vandaag in België geen enkele officiële telling van het aantal dak- en thuislozen. De cijfers die ons ter beschikking staan, worden vanuit verschillende instellingen en oogpunten verzameld en zijn met andere woorden fragmentair, onvolledig en niet vergelijkbaar”.

Ga op die basis maar eens een beleid voeren!

Maar er is meer. Opnieuw blijkt dat Franstalig België met de grootst mogelijk nonchalance tegen de problematiek aankijkt. Omdat Vlaanderen uiteindelijk de rekeningen betaalt? De staatssecretaris laat mij in hetzelfde antwoord weten: “In Wallonië zijn er weinig cijfers voorhanden over de problematiek van dak- en thuisloosheid. De recentste cijfers dateren van 2004 (!) en geven aan dat het om ongeveer 5.000 mensen zou gaan”. Let vooral op het zeer wetenschappelijke woord “ongeveer”.

In Brussel werd onlangs (19 november 2008) een gecoördineerde telling georganiseerd en telde men 1.771 daklozen. En in Vlaanderen gebeurt er een registratie van de dak- en thuislozen die worden opgevangen in de autonome centra voor algemeen welzijnswerk. “De meest recente cijfers zijn die van 2007”, aldus de staatssecretaris.

Het is – en dat zijn de woorden zelf van de federale staatssecretaris – “gezien de dispariteit van de gegevens onmogelijk om voor het gehele grondgebied van België de evolutie en de kenmerken van de groep van daklozen weer te geven. Het is enkel mogelijk voor Vlaanderen op basis van de cliëntenregistratie bij de Centra voor Algemeen Welzijnswerk”.

Een armoedebeleid in België op basis van wetenschappelijk cijfermateriaal? Blablablablabla…

dinsdag 7 april 2009

Neen, dit is écht geen vriendjespolitiek

Plaatsvervangende schaamte. Wilfried Martens moest vorig jaar in het kader van een dringende formatieopdracht wat eerder dan gepland uit Disneyland terugkeren. In het kader van deze “dienst voor het vaderland” eiste hij compensatie. Voor zijn dochter… En zo geschiedde!

Mevrouw Martens jr. wordt dus arrondissementscommissaris…in West-Vlaanderen. Natuurlijk blijft Martens wonen waar ze altijd al heeft gewoond, in Gent, maar – zoals ze zelf zegt – ze heeft voldoende bindingen met onze provincie: haar man is namelijk afkomstig uit West-Vlaanderen en zelf heeft ze in Kortrijk gestudeerd. Lees: al wie met vakantie naar onze mooie provincie komt, en ooit al een lief in West-Vlaanderen heeft gehad, kan hier arrondissementscommissaris worden.

De kwestie is heel gewoon: mevrouw Martens jr. was een postje beloofd omdat haar vader de formatie vlot had getrokken. Men heeft dus een politiek postje gezocht. Een politieke benoeming eerste klas dus. Bekwaamheid doet niet ter zake, alleen de juiste partijlidkaart telt.
Want wie zit de examencommissie voor, die moest oordelen over de kandidatuur van mevrouw Martens jr.? Niet toevallig de provinciegouverneur van West-Vlaanderen, een CD&V’er.

Voor de naïevelingen: denk vooral niet dat alleen CD&V hier kilo’s boter op het hoofd heeft. Niet toevallig komt er een SP.A-kleurige arrondissementscommissaris in Limburg – inderdaad, met een SP.A-gouverneur – en in Oost-Vlaanderen wordt het een VLD-arrondissementscommissaris, de gouverneur is een Open VLD’er.

Iedereen postje binnen, iedereen tevreden? In elk geval blijft de hardwerkende Vlaming, Honoré Gepluimd, met een zeer wrang gevoel zitten. Hadden de traditionele partijen niet eens en voorgoed afscheid genomen van deze vriendjespolitiek? Waren ze niet allen voorstander van goed bestuur, van transparant bestuur en van bekwame mensen eerst?

En tot slot: het is algemeen geweten dat de job van arrondissementscommissaris totaal voorbijgestreefd is en eigenlijk totaal geen inhoud meer heeft. Maar dat is maar bijzaak, zeker? Je moet al erg verzuurd zijn om daar een punt van te maken, allicht.

maandag 6 april 2009

Censuur: levendiger dan ooit in Vlaanderen!

Dit moet dan de beste van alle werelden voorstellen, dit moet dan de meest vrije en de meest ontwikkelde maatschappij voorstellen. Het religieus obscurantisme hebben we overwonnen en de totalitaire 20ste eeuw hebben we achter ons gelaten. De vrijheid van meningsuiting en van publicatie werd zelfs als mensenrecht in alle mogelijke grondwetten en verklaringen opgenomen. En vooral: het progressieve kamp overal ter wereld steekt en stak deze pluim op de progressieve hoed.

Tot zich dan de lakmoesproef aandient, en blijkt dat het progressieve, weldenkende clubje net zo obscurantistisch lijkt te handelen als de zwartste zwartrok in de Inquisitie. Het Berufsverbot, dat een bepaald links decennialang heeft aangeklaagd en bestreden als restant van verderfelijke ideologieën in Europa, wordt fluitend door hetzelfde progressieve clubje opnieuw ingevoerd. Wat wil links hiermee bewijzen? Toch niet dat ze dé grote verdedigers van dé vrijheid zijn?

Vincent Gounod publiceerde zijn biografie over de voormalige Franse president François Mitterand. Een kritische biografie, met veel oog voor de fouten van de president, maar ook – dat is toch wel opvallend – met een bepaalde sympathie voor de sluwe politicus, die vooral niet veel moest hebben van abrutis. Een klassieke biografie, 663 pagina’s dik, met enorm veel verwijzingen en voetnota’s. Het betere, Angelsaksisch aandoende, biografisch werk, zeg maar. Het werd daarom – terecht – met bijzonder veel lof besproken in allerlei kranten, tijdschriften, televisie- en radio-uitzendingen. In Vlaanderen (van De Standaard tot Radio Klara) én in Nederland.

Tot het magazine Knack onlangs bekendmaakte dat achter de auteur Vincent Gounod niemand minder schuilging dan Koen Dillen. Zoon van de vader, en europarlementslid voor het Vlaams Belang. De verdraagzame poppetjes gingen aan het dansen, en inmiddels werd bekend dat De Groene Waterman het boek van auteur Koen Dillen niet meer verspreidt.

Terecht klaagt Dillen in een Open Brief deze schijnheilige politiek aan. Het gaat om pure censuur, want het boek werd qua inhoud wel positief bevonden om in de etalages van De Groene Waterman te liggen. In Vlaanderen geldt blijkbaar de omerta als het gaat om publicaties van mandatarissen van één bepaalde partij.

Dit is dus pure broodroof. Alleen omwille van de partijpolitieke lidkaart van de auteur. Want de stalinistische hagiografie van de maoïst Ludo Martens was wel overal te koop. SP-leider Marijnissen kan ongehinderd publiceren en krijgt overal toegang, idem voor de linkse Vlaamse publicist Piet de Moor met zijn vlot geschreven anti-Vlaams Belang-pamflet. Want ofwel heeft het begrip ‘vrijheid van meningsuiting’ een inhoud, en dan moet ze gelden, voor iedereen en vooràl voor die mensen wiens politieke overtuigingen niet de onze zijn, ofwel heeft het begrip géén inhoud en dan moet men het maar afschaffen. Een selectieve vrijheid van meningsuiting is geen vrijheid meer!

Stop dit schijnheilig gedrag, linkse broeders. Want alleen uit de botsing van ideeën kan de waarheid een stukje licht krijgen. “Du choc des idées jaillit la lumière”, dat is jullie toch ook bekend?


Gounod, Vincent, François Mitterand, een biografie, 2008, Uitgeverij Aspekt, Soesterberg,
ISBN 978 - 90 - 5911 - 747 - 1

vrijdag 3 april 2009

Actie 'waakhond' van het Vlaams Belang Roeselare

Op ons persmoment van dinsdag 31 maart stelden wij onze nieuwe actie voor, actie ‘waakhond’. Aanleiding was de Stadsmonitor Vlaanderen, waaruit gebleken was dat de burgers weinig vertrouwen hebben in de lokale overheid. Geen verrassende cijfers voor onze fractie, immers:
- Dit CD&V-SP.A-college moest haar investeringsbeleid, waarmee zij tot ‘lichtstad’ van Vlaanderen wilde uitgroeien, onder druk van de financiële werkelijkheid terugschroeven;
- het college moest de enorme belastingverhogingen (waterbelasting, aanvullende personenbelasting en verhoging van de onroerende voorheffing) onder druk van de oppositie en van de bevolking terugschroeven – zij het maar gedeeltelijk; Men zal zich herinneren dat Roeselare van een bescheiden, gezonde positie op het vlak van belastingen omhoog stuwde tot die centrumstad met de hoogste gemeentebelastingen van alle centrumsteden. Onder druk werd hiervan wat afgeknibbeld. De wrevel bleef bestaan;
- en de bevolking blijft met steeds meer andere vragen op het vlak van mobiliteit, van veiligheid, van drugsbeleid, zitten.

De oppositie is de waakhond van de democratie, en als de burgers niet worden gehoord door de meerderheid, moeten zij maar gehoord worden door de oppositie, vinden wij. In het verleden heeft onze fractie door het stellen van vragen om uitleg in de gemeenteraad, maar misschien nog meer door het stellen van schriftelijke vragen aan het college, bewezen dat ook de oppositie kan wegen op het bestuur.Onze fractie is al jaren kampioen in het stellen van schriftelijke vragen – in deze legislatuur al meer dan 125!

Men kan zich trouwens de vraag stellen waarom zoveel burgers bij ons komen aankloppen? Het blijkt een feit dat veel mensen met hun vragen en hun noden eerst aankloppen bij het beleid zelf, maar daar ofwel geen antwoord bekomen, ofwel veel mooie woorden horen, maar geen antwoord op de gestelde vragen.

Het zijn steeds problemen die ons allemaal aangaan, omdat ze de onveiligheid in onze stad verhogen en dus bedreigend zijn voor onze kinderen, ons gezin. Het aanbrengen van die probleem wijst tevens op een participatiebereidheid van de burger. De burger zet stappen naar het beleid. Hij legt hen problemen voor en vraagt oplossingen. Maar bij het college staan ze al te dikwijls voor een gesloten deur. Of men belooft de zaak ter harte te nemen, maar er gebeurt helemaal niets.

Met deze campagne ‘waakhond’ steken wij op lokaal vlak, en halverwege de gemeentelijke legislatuur een tandje bij. Wij vragen de burgers van Roeselare met hun problemen nog méér als vroeger naar ons te komen. Wij zullen net als bij het dossier van de belastingsverhogingen, dat wij met een massaal verspreid pamfletje (8.000 exemplaren) onder de aandacht van de Roeselaarse bevolking gebracht hebben, met nog meer ijver de belangen van de Roeselarenaars dienen. Wij verspreiden in de komende dagen een 60-tal grote thema-affiches in de stad, daarnaast verdelen wij raamaffiches en enkele duizenden pamfletjes met daarop onze coördinaten. Laagdrempeliger kan niet.

donderdag 2 april 2009

Een staatshervorming na 7 juni? De mislukking ligt nu al vast.

Wat in 20 maanden niet lukte, zien de ministers Milquet (cdH) en Vanackere (CD&V) wel even in elkaar te knutselen op een verloren weekend. Na 7 juni, na de regionale verkiezingen dus. De enige voorwaarde is wel, aldus minister Vanackere, dat de Vlamingen de lat niet te hoog leggen, aldus een interview in Knack een weekje geleden. Op voorhand alle ‘onmogelijke’ eisen van tafel vegen, voorwaar dat is het straffe strategisch werk, minister Vanackere.

Zelfs de borrelnootjes zullen er dus dit keer niet bij zijn. Waarom wij zo zeker kunnen zijn van een nieuwe mislukking? Wel, als zelfs FDF-voorzitter Maingain in een interview in De Morgen (27.03.2009) zegt dat “doorbraken voor het rapen liggen”, dan kunnen we toch maar beter oppassen, zeker?

Want wat verklaarde Maingain in dit interview verder? “Meer autonomie voor de regio’s, prima. Maar is Vlaanderen bereid om zijn strikte territoriale logica aan te passen, met name in de rand? Is het antwoord ‘ja’, dan kunnen we de komende maanden tot een belangrijke staatshervorming komen. Is het ‘nee’, dan durf ik de toekomst van dit land niet te voorspellen”. Vlaanderen zal zich weer eens moeten aanpassen…B-H-V? De Franstalige territoriale logica gaat natuurlijk in de richting van een uitbreiding van het Brusselse grondgebied. Zullen er meer uitgebreide faciliteiten voor de Franstaligen in de Vlaamse rand rond Brussel op tafel komen?

Bijzonder ‘geruststellend’ vind ik vooral de volgende uitspraak van de FDF-voorzitter: “Al in 2005 vertrouwden volgens Maingain sommige Vlaamse onderhandelaars hem toe dat er vroeg of laat over een versoepeling van het territorialiteitsprincipe rond Brussel zal moeten worden gepraat. Sterker, Maingain heeft sommige onderhandelaars horen zeggen dat er voor de burgemeesters “een oplossing mogelijk is in een globaal akkoord”. Ze zullen misschien niet benoemd worden, maar er kan wel iets uit de bus komen via een andere procedure, aldus Maingain”.

Zeg nu zelf: dit ziet er toch allemaal weer veelbelovend uit?

woensdag 1 april 2009

Defect rollend materiaal: steeds méér kosten

Als u, net als ik, een geregeld treinreiziger bent, heeft u zich ongetwijfeld ook al de bedenking gemaakt dat het treinmateriaal er steeds ouder uitziet, en een steeds meer afgeleefde en versleten indruk maakt. U heeft zich ongetwijfeld de bedenking gemaakt dat dit toch gevolgen moet hebben voor het treinverkeer en voor de treinreizigers. Oude en versleten treinen moeten toch aanleiding geven tot meer vertragingen en tot meer pannes.

Cijfers die mij door minister Vanackere, minister van Overheidsbedrijven, als antwoord op mijn vraag werden vrijgegeven, blijken die indruk nu ook te onderbouwen. NMBS zit met een duidelijk probleem, volgt u even mij?

Minister Vanackere geeft volgende bedragen op als reële kosten voor de vervanging van het rollend materiaal:

2005: 34.573 euro
2006: 114.340 euro
2007: 181.365 euro
2008: 249.139 euro
Wat concreet betekent dat de vervangingskosten op 4 jaar tijd verzevenvoudigd zijn.
Op 3 jaar tijd zijn de vervangingskosten verhoogd met een coëfficiënt 2,7.

Ook op het vlak van de vertraging heeft het rollend materiaal dat defect geraakte, een steeds duidelijker invloed. In 2005 bedroeg de vertraging 172.766 minuten, in 2007 al 211.931, een verhoging met 20%. Nochtans bleef het percentage treinvertragingen als gevolg van het defect materiaal ongeveer gelijk in verhouding tot het totaal van geregistreerde treinvertragingen. Wat meteen ook betekent dat het aantal treinvertragingen in de loop van de jaren enorm is gestegen (met ongeveer 20% dus).

Neen, het gaat niet goed met de NMBS. Als men weet dat een locomotief en rijtuigen gemiddeld 35 jaar meegaan, dan weet men dat dit openbaar bedrijf, dat de mensen moet aanzetten om het openbaar vervoer te verkiezen boven de vervuilende autovoertuigen, met grote problemen zit. En die worden steeds groter, want het geld is op in België.