POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 30 november 2007

Met Franstaligen valt geen land te bezeilen!

De Franstaligen willen het allemaal, en ze willen het allemaal in één keer, zo blijkt toch telkens weer uit dit formatieberaad. Niet alleen moeten de communautaire onevenwichten tussen Vlaanderen en Wallonië worden behouden – in naam van de ‘solidariteit’, u weet wel -, niet alleen moeten de Franstaligen in Vlaams-Brabant vrij spel krijgen om de druk op de autochtone Vlaamse bevolking op de drijven en ‘le très grand Bruxelles’ nog wat groter te maken, en moeten bepaalde gemeenschaps- en gewestmateries opnieuw worden gefederaliseerd, maar – dat vernemen we toch in het Parlement – de Vlamingen zouden ook nog eens het recht verliezen om in bepaalde materies hun numerieke meerderheid bij stemmingen te gebruiken. Als dat geen vette vis is voor de N-VA, dan weten we het ook niet! Zoals iedereen weet, berust de moderne democratie op het meerderheidsbeginsel – niet in België dus, als het van de Franstaligen in dit land afhangt.

Chef politiek en economie van De Tijd, Bert Haeck, doorzag de strategie van de Franstaligen in volgende bewoordingen: “Om het FDF goed te begrijpen, geldt het dogma dat ‘Franstalig’ altijd een synoniem van ‘democratisch’ is” (16.11.2007). Mutatis mutandur toepasselijk op alle Franstalige partijen.

Nog een prachtig voorbeeld van dit naar de eigen hand door de Franstaligen van alle mogelijke wetten en regels, leverde ons de politiehervorming. Omdat Brussel als hoofdstedelijk en tweetalig gewest toch altijd wat bijzonder is, en omdat men ook niet onmiddellijk voldoende tweetalige agenten kon vinden – vooral Franstaligen die voldoende Nederlands kenden, was een probleem – werd als tegemoetkoming aan de Franstaligen een overgangsperiode van 5 jaar toegekend. Op die termijn moesten Franstalige agenten een attest van tweetaligheid halen. Toen bleek dat de termijn was verstreken (april 2007) en de Franstaligen nog wat meer tegemoet moest worden gekomen, verlengde minister Patrick Dewael (Open VLD, niet toevallig Open VLD) de termijn met twee jaar.

Het Grondwettelijk Hof ging recent in op een klacht van N-Va en besliste dat de Brusselse gemeenten geen agenten meer kunnen benoemen, die geen attest van tweetaligheid kunnen voorleggen. Het Grondwettelijk Hof is de Franstalige spelletjes meer dan beu. Ook voor ons, het Vlaams Belang, is het allang duidelijk dat met de Franstaligen absoluut geen land te bezeilen valt, dat er geen staat te besturen valt. Wanneer gaat de N-VA eindelijk de conclusie trekken? Hoeveel uitspraken op hoeveel klachten hebben ze nog van doen?

donderdag 29 november 2007

'subjectief' onveiligheidgevoel?

Men kent het discours van het beleid, en of het nu gaat om de vorige paarse regeringen of om de zittende CD&V-burgemeesters in dit land, het maakt allemaal niet zoveel uit: er is geen toenemende criminaliteit, er is geen toenemende onveiligheid in dit land. Men heeft met andere woorden “alles onder controle”.

Als er dus een onveiligheidgevoel bestaat, dan is dat ‘subjectief’, niet echt, niet reëel. Wat erger is, aldus de bewindslieden, dit onveiligheidgevoel wordt opgeklopt door de verzuurde, boze Vlaams Belangers, die er alle belang bij zouden hebben dat het in deze maatschappij zo slecht mogelijk gaat. Zij zouden garen spinnen bij het algemeen ongenoegen.


Een vrij groots opgevatte bevraging van het consumentenmagazine Test-Aankoop (www.test-aankoop.be) levert echter andere inzichten op. De bevindingen zullen het beleid niet echt plezieren. Zo bloklettert Het Laatste Nieuws (27.11.2007): “Impact van ‘kleine’ criminaliteit blijkt gigantisch”. In 2006 blijkt 1 Belg op 4 namelijk het slachtoffer geweest te zijn van een misdrijf, dat officiële instanties meestal onder de ‘kleine criminaliteit’ rangschikken. Deze gigantische hoop misdrijven zorgden voor liefst 600.000 dagen werk- en schoolafwezigheid. De psychologische weerslag is ook groter dan verwacht: “Onze bevraging toont aan dat 1 op de 5 slachtoffers (22%) kampt met posttraumatische symptomen als stress, slaapstoornissen, benauwdheid en herbeleving van de feiten in gedachten”, aldus een woordvoerder van Test-Aankoop. Terwijl volgens cijfers slechts 6% van de slachtoffers een beroep zou hebben kunnen doen op de dienst slachtofferhulp.

Weinig mensen doen blijkbaar nog aangifte, want “meer dan de helft (66%) beweert zelfs geen enkel resultaat in het onderzoek te kunnen ontdekken”. De onveiligheid is wel degelijk toegenomen, zo blijkt. Niet minder dan “4 op de 10 Belgen voelen zich op straat onveiliger dan 5 jaar geleden. ’s Nachts loopt dat zelfs op tot meer dan de helft”, aldus Metro (27.11.2007).

Uit de cijfers, die u zelf kan navragen en analyseren, leren wij in elk geval dat:
- dit land wel degelijk kampt met een gigantisch veiligheidsprobleem,
- dat de zogenaamde kleine criminaliteit een enorm destabiliserend effect heeft op de bevolking (wat het Vlaams Belang altijd heeft beweerd, vandaar onze eis om een nultolerantie te hanteren tegenover deze zogenaamde kleine criminaliteit),
- dat de politiediensten dweilen met de kraan open. Immers, zij zijn – misschien nog meer dan andere ambtenaren – speelbal in de handen van het beleid. Het opsporingsbeleid moet wellicht scherper, maar het vervolgingsbeleid moet volgen,
- en dat het Vlaams Belang helemaal niet alleen staat als het bijna dagelijks dit gigantisch veiligheidsprobleem aankaart.

woensdag 28 november 2007

ziekteverzuim bij werknemers - enkele conclusies

Volgens cijfers waarover we beschikken telde het Vlaamse Gewest in 2004 niet minder dan 2.560.301 werkenden, het Waalse Gewest 1.216.999 en het Brusselse Gewest 361.872. In de maanden augustus-september vroeger we de minister van Sociale Zaken naar cijfers van het ziekteverzuim in België bij zowel ambtenaren als werknemers. We kregen net de cijfers binnen en willen u hierover graag onze bemerkingen kwijt.

Eerste bemerking: België is niet het land van cijfers. Zo blijkt uit het antwoord van de minister dat cijfers van ziekteverzuim voor het jaar 2005 niet beschikbaar zijn. Verder beschikken we ook alleen over het aantal werknemers in 2004. Voor jaar 2006 hebben we ons dus noodgedwongen moeten baseren op het aantal werkenden in 2004 en gaan we er gemakkelijkheidshalve van uit dat de verhouding tussen de gewesten niet drastisch veranderd is.

Tweede bemerking: als we het aantal dagen ziekteverzuim in het Vlaamse Gewest in 2004 omslaan op het aantal werkenden, dan is elke werknemer gemiddeld 5,1 dagen per jaar ziek. Voor het Waalse Gewest bedraagt het gemiddeld aantal dagen 6,12 en voor het Brusselse Gewest 4,77.

In 2006 krijgen we dan volgende cijfers (maar uitgaande van een misschien niet correct totaal aantal werknemers): voor het Vlaamse Gewest gemiddeld 5,47 dagen per jaar, in het Waalse Gewest gemiddeld 6,6 dagen en in het Brusselse Gewest: 5,65 dagen per werknemer.

Deze cijfers bevestigen in elk geval een jarenlange vaste trend: in Vlaanderen en Wallonië heerst een overduidelijk onevenwicht, al jaren trouwens. Zelfs uit gebrekkig cijfermateriaal kan men niet anders dan tot dit besluit komen.

dinsdag 27 november 2007

Ernstige toename druggebruik

Uit verschillende persberichten die in de loop van enkele weken op onze leestafel belandden, lijkt evenveel ernstige indicaties te zijn van het feit dat het gebruik van drugs in veel Europese landen, en vooral ook in België, een alarmpeil heeft bereikt. Zelfs professor Brice De Ruyver is – aldus De Morgen – zeer bezorgd.

Er is sprake van een explosieve groei van de drugsteelt in Afghanistan: “De Afghaanse opiumteelt is de laatste twee jaar met 100% toegenomen. Meer dan 90% van de opiumopbrengst komt volgens de VN terecht bij criminele netwerken en terroristische organisaties. ‘Door die enorme productieverhoging daalt de prijs van de Belgische heroïne, wat de vraag dan weer doet stijgen’, aldus de professor.

Opeens gaat de stelling dat het wettelijk toelaten van drugs zou leiden tot beheersbaarheid van het probleem, want tot lagere prijzen en tot een lager gebruik, niet meer te handhaven. Neen, zelfs het progressieve dagblad De Morgen (03.11.2007) titelt: “Explosieve Afghaanse opiumteelt torpedeert heroïneprijzen in België”. Maar niet alleen heroïne is gemakkelijker en goedkoper te krijgen, ook het aanbod van cocaïne is nog nooit zo groot geweest, lezen we dan weer Het Nieuwsblad (03.11.2007). De woordvoerders van de zorgverstrekkende sector roepen het uit: “Wij hebben meer en meer te maken met cocaïneverslaafden”. En zijn heroïneverslaafden dan nog redelijk eenvoudig te behandelen, dan blijkt dat er voor cocaïneverslaafden niet onmiddellijk veel middelen bestaan. “Het enige wat daarbij helpt, is een langere tijd ervan afblijven, zodat men zich beter gaat voelen.”

Het zal dan wel niemand meer verwonderen dat Gazet van Antwerpen op 22.11.2007 kopt dat de politie in Mechelen duizend jongeren met drugs vat. “In anderhalf jaar tijd klisten agenten bijna 1.000 jonge mensen en dat baart de korpschef zorgen. Vooral de arrestatie van 16 minderjarige dealers vindt men verontrustend”. Het Vlaams Belang vindt de evolutie van het druggebruik in België al heel wat langer érg verontrustend, maar dat terzijde.

En tenslotte, De Standaard (23.11.2007) meldt dat in Europa niet minder dan 4,5 miljoen mensen het afgelopen jaar cocaïne hebben gebruikt. Eén miljoen mensen méér dan het jaar daarvoor. En jaarlijks zijn er 7 tot 8.000 drugsdoden te betreuren.

Het Vlaams Belang blijft, als enige Vlaamse partij, pleiten voor een nultolerantie op het vlak van drugs. Met een zacht gedoogbeleid bereik je niets. Zelfs de zogenaamde beheersbaarheid van het probleem is een vrome wens gebleken. Het zal je kind maar wezen.

maandag 26 november 2007

Belastingdruk alarmerend hoog

Dit land blijft enorm veel van de mensen eisen, en geeft in ruil toch zo weinig terug. Volgens Het Nieuwsblad (17.11.2007) zouden belastingcontroleurs van hogerhand de opdracht hebben gekregen om de fiscale afrekeningen te ‘filteren’. Wie geld moet krijgen van de fiscus, zou dit pas volgend jaar krijgen. En wie geld moet aan de fiscus, zal dit wél dit jaar moeten betalen. Dat zou volgens de krant de enige reden zijn waarom sommige belastingplichtigen dit jaar twee afrekeningen kregen en niet het “succesvol wegwerken van de achterstand bij de fiscus” (uitleg van minister Reynders). Waarmee de Belgische overheid zich weer allesbehalve van haar fraaiste kant laat zien en haar voorbeeldfunctie allesbehalve ter harte neemt. Zo kennen we België wel.

Ondanks de vele paarse blabla van Verhofstadt én de beloften van de blauwe partijen in de paarse regering dat de belastingdruk ging dalen, voelde iedereen aan Verhofstadt loog. Een studie van de Wereldbank, de International Finance Corporation (IFC) en adviesbureau PricewaterhouseCoopers (PwC) is ongenadig voor het fiscaal beleid in ons land. Deze drie toonaangevende instellingen legden, aldus Metro(20.11.2007), legden het belastingsysteem van 178 landen (!) op de rooster. “Wat de totale belastingdruk betreft, bengelen we internationaal aan het staartje”, aldus een woordvoerder van PwC. België heeft een personenbelasting van 54% gemiddeld, legt voor 13% persoonlijke sociale zekerheidsbijdragen op en vraagt 35% bedrijfsvoorheffing op de lonen. Dan is er verder nog een BTW van 21% en bedraagt de vennootschapsbelasting voor de meeste bedrijven 34%. Gevolg is dat België niet minder dan 153 landen moet laten voorgaan. “Met een 154ste plaats komen we na bijna alle Europese landen”, aldus de woordvoerder van het adviesbureau PricewaterhouseCoopers.

Het resultaat kennen én voelen we allemaal, dagdagelijks: in Europa scoren alleen Frankrijk en Italië slechter dan België. Alle, àlle andere Europese landen doen het beter, en soms veel beter.

vrijdag 23 november 2007

Beschamend stukje toneel

Na de ‘formidabele’ splitsing van B-H-V, waarbij voor de gezamenlijke pers én dus (véél belangrijker) voor gans Vlaanderen de Vlaamse eenheid en meerderheid werd gedemonstreerd, en na de actie van Vlaams minister Keulen die enkele Franstalige burgemeesters in bepaalde Vlaamse faciliteitengemeenten weigerde te benoemen omdat ze de taalwetten (meermaals) aan hun laars hadden gelapt, vonden de Franstalige partijen dat “het vertrouwen van de Franstaligen geschonden was” en dat de Vlamingen hun “agressieve oorvijgen (gifles) moesten afleren. Het moest vooral gedaan zijn, aldus FDF-voorzitter Maingain, met “het ondergraven van de democratie” door de Vlamingen, want zoals we allemaal stilaan beginnen te beseffen, staat het toepassen van de taalwetten in België voor de Franstaligen gelijk aan “het ondergraven van de democratie”…

Het was – in de ogen van de Franstalige politici - tijd voor enkele Vlaamse “zoenoffers”. Eerst en vooral eiste Didier Reynders, grote MR-baas, dat de Vlamingen nooit meer zouden gebruik maken van hun numerieke meerderheid in het parlement. Nooit meer ‘one man, one vote’ dus. Het bleef aan Vlaamse zijde stil.

De tweede eis was zo mogelijk nog grotesker, en hier gingen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen “ongevraagd” (aldus Joëlle Milquet, waar wie gelooft dat nog?) overstag. De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen hielpen de Franstalige partijen om het voorstel van resolutie van het Vlaams Belang, waarmee de regering werd verzocht om de splitsing van het land voor te bereiden, niet in overweging te willen nemen. “Twee jaar geleden steunden de Vlaamse partijen wel de inoverwegingneming van hetzelfde voorstel”, aldus De Standaard (23.11.2007), die het ook niet meer begrijpt. De Franstaligen, aldus dezelfde krant, “haalden hun slag thuis (…) en waren met het gebaar van de Vlaamse meerderheidspartijen best opgezet”. Joëlle Milquet haastte zich achteraf wel te verklaren dat het géén opgezet spel was…Wie gelooft dat mens nog?

Beschamend! Het was traditie om àlle wetsvoorstellen en andere voorstellen in overweging te nemen, omdat àlle partijen – ook de Franstalige dus – tot hier toe de stelling onderschreven dat het parlement de soevereine stem van het volk is, en dat in deze soevereine tempel over àlles moest kunnen worden gesproken. Niet meer in België dus…

Beschamend ook het optreden van sommige N-VA’ers en CD&V’ers die hun gezicht niet eens lieten zien. “Wij hebben willen aantonen dat we geen separatisten zijn”, aldus CD&V-fractieleider Pieter De Crem. Dit is dan in elk geval zeer goed geslaagd. Het landen is ingezet. De Vlaamse Beweging en Vlaanderen verwacht best niet te veel. Niets, eigenlijk.

donderdag 22 november 2007

Zelfs communautair verschillende aanpak van dopingcontrole

In De Morgen (15.11.2007) leest men dat België de zogenaamde World Anti-Doping Code nog niet heeft ondertekend, “als enige beschaafde sportland” blijkbaar. De voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, de ‘Belg’ Jacques Rogge, is hierover enorm verbolgen en vindt dat dit niet langer kan;

Hij is vooral kwaad op de Franstaligen en op de Franse Gemeenschap, die er maar niet toe komt om de Code te ondertekenen. “We wachten, zegt de coördinerende arts in Vlaanderen. In België moeten alle gemeenschappen eerst apart hun goedkeuring geven. De Vlaamse overheid heeft dat al gedaan. Het is wachten op de Franse en de Duitstalige Gemeenschap”.

Maar niet alleen bij het ondertekenen van allerlei verdragen, overeenkomsten en contracten volgen Franstaligen en Nederlandstaligen als het ware op een natuurlijke manier hun eigen weg, overeenkomstig karakter, gewoonte en instelling. Ook de strijd tegen doping verloopt in België met twee snelheden. Zo meldt de bovenvermelde krant: “Vlaanderen speelt vanaf de jaren 60 van vorige eeuw een vooraanstaande rol in de dopingbestrijding, terwijl Franstalig België nog maar sinds 2003 in de praktijk dopingcontroles uitvoert en tot op vandaag geen sporters thuis kan gaan opzoeken voor een controle. Brussel is helemaal een woestijn. Tot op vandaag zijn FC Brussels en RSC Anderlecht bij een nationale thuiswedstrijd 100% zeker dat ze geen dopingcontrole zullen krijgen”.

Tja, dat is de werkelijkheid, alle Belgische blabla ten spijt: Vlamingen volgen de regels rigoreus, Franstaligen schoorvoetend of helemaal niet. In het beste geval met vertraging. En toch worden steeds weer de Vlamingen met de vinger gewezen wegens “het ondermijnen van de democratische spelregels”? Wie provoceert hier wie?

woensdag 21 november 2007

Vlaams Belang is nog steeds dé vijand

Enkele leden en sympathisanten spreken mij aan over de weinig collegiale uitlatingen van Jean-Marie Dedecker. Zo verklaart de grote staatsman in Het Laatste Nieuws (18.11.2007): “Het moment is daar om extreem rechts uit te hongeren. Het Vlaams Belang staat op springen (…) Veel VB’ers zijn dat fascistoïde gedoe kotsbeu”. Jean-Marie Dedecker van de gelijknamige lijst gaat trouwens in hetzelfde interview nog verder: “Terwijl ik nu in mij eentje klaarspeel waar twintig jaar lang niemand in geslaagd is: ik ben het Vlaams Belang aan het uitroken”.

Wij van het Vlaams Belang hebben Dedecker nooit als dé vijand gezien, als een “uit te roken” tegenstander of wat dan ook. Hij was voor ons een medestander in de strijd tegen het Belgische en linkse establishment.

Neen, dus, het heeft niet mogen zijn. De zakenman van Oostende wil bij het clubje horen. Hij mag dan door universitaire onderzoekers wel uitgeroepen worden tot “mijnheer anti-establishment”, Jean-Marie Dedecker zelf staat blijkbaar te popelen om aan de macht deel te nemen en tot het kleine kringetje gegadigden te behoren. Uit hetzelfde interview: “Jammer dat de anderen als vanouds blijven doorknallen en nu dus ook op mij. Jammer dat de koning zich door Verhofstadt en Leterme laat influisteren dat ik het nieuwe gevaar ben”.

Ondertussen wordt voor steeds meer mensen duidelijk dat ook het programma van Dedecker en de uitwerking ervan merkwaardige spagaten laat zien. Zo leeft de perceptie dat de Lijst Dedecker “ook” een onafhankelijkheidspartij is, maar tezelfdertijd ziet men Aernoudt, die toch heel dicht bij Dedecker staat, aan de betoging pro-Belgica van het afgelopen weekend in Brussel deelnemen. Dedecker staat te springen om op bezoek te gaan bij de koning, maar tezelfdertijd is zijn partij ‘republikeins’ – althans volgens de webstek. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Wordt straks Jean-Marie Dedecker door het systeem doodgeknuffeld omdat hij het Vlaams Belang als DE vijand beschouwt? Je kunt je dan afvragen wie – buiten het beleid zelf – eigenlijk gewonnen heeft? Vlaanderen niet in elk geval.

dinsdag 20 november 2007

Dank u wel, Weekbode

De splitsing van het kiesarrondissement B-H-V is een ernstig Vlaams symbooldossier, de druk van de verfransing is in gans Vlaams-Brabant enorm groot en zorgt voor ontwrichtende effecten, elke dag opnieuw. Maar hoe leg je deze problematiek uit aan West-Vlamingen, voor wie de stemming onlangs in de Commissie Binnenlandse Zaken onlangs eigenlijk een ver-van-mijn-bed-show is? Hoe leg je uit wat mensen dag in dag uit aan den lijve ondervinden in Vlaams-Brabant?

De Weekbode had het lumineus idee in haar uitgave Krant van West-Vlaanderen (09.11.2007) het probleem aanschouwelijk te maken door 3 uitgeweken West-Vlamingen aan het woord te laten. Enkele uittreksels.

VRT-radiojournaliste Kristien Bonneure, zeker geen communautaire scherpslijper, ligt wel wakker van de verfransingdruk in de regio: “Het valt alleen op dat er alsmaar meer eentalig Franssprekenden zijn, die op geen enkele manier meer naar het Nederlands kunnen overschakelen”.

Een andere Bruggeling is wél overtuigd voorstander van de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde: “Ik vind het een griezelige gedachte dat er bij ons alsmaar meer Franssprekenden komen wonen, die ook voor hun eigen partijen kunnen stemmen. Straks eisen die nog dat de gemeenteraad in het Frans gebeurt, zoals onlangs nog in enkele buurtgemeenten is gebeurd. Op den duur dreigen de Vlamingen in hun eigen gemeente tweederangsburgers te worden”.

Natuurlijk wordt de verfransingdruk niet alleen gestopt door een splitsing van het kiesarrondissement, daarvoor zijn een heel pakket maatregelen nodig, én de politieke wil om er daadwerkelijk iets aan te doen. Maar De Weekbode doet haar voorlichtingsverplichting alle eer aan met deze reportage. Een bonus van de arbiter en een bank vooruit!

maandag 19 november 2007

Onze koopkracht daalt

Ook het volgend bericht vonden we enkel in de gratis Metro-krant terug (14.11.2007), kwestie van de bestaande onrust niet te doen aanzwellen? Feit is dat wat iedereen in de eigen geldbeugel aanvoelt en met een zekere gelatenheid ook verwacht, nu officieel gemaakt wordt. “Het gerenommeerde marktonderzoeksbureau Growth for Knowledge is klaar met zijn jaarlijkse koopkrachtstudie over 40 Europese landen. Daaruit blijkt dat België momenteel op nummer 12 staat in de rangschikking, één plaats lager dan vorig jaar. In 2005 stond ons land nog op plaats 8”.

Wilt u nog wat cijfers? Jaarlijks strijkt de gemiddelde Belg – volgens deze studie – netto 17.143 euro op, terwijl dat voor een Zwitser gemiddeld netto ruim 27.000 euro is, net als voor een Luxemburger. Ook al onze buurlanden en de landen in de onmiddellijke omgeving doen het beter dan wij: Noorwegen, Denemarken, IJsland, het Verenigd Koninkrijjk, Oostenrijk, Frankrijk, Duitsland, Ierland, Zweden.

Dit is dus de rauwe realiteit. Té lang hebben Vlamingen meegewerkt in de Belgische klucht. Met het verschijnen van het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen van de denkgroep ‘In de Warande’ werd eindelijk de totale omvang van de jaarlijkse transfersmolen duidelijk. Het actievere deel van België (wij overdrijven en veralgemenen, ik weet het wel) worden stilaan gefrustreerd dat de zaken niet vooruitgaan. Het is als met de auto rijden, waarbij de ene chauffeur voortdurend op het rempedaal gaat staan. De bestuurder die vooruit wilt, zal uiteindelijk de sleutels uit het contact halen.

Wedden dat we het met zo’n Belgische constructie, én met of zonder oranje-blauw, volgend jaar opnieuw een stuk slechter doen? Ondertussen hypothekeren wij de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen.

vrijdag 16 november 2007

Waarom aangifte on web niet werkt?

Het lag in de bedoeling van de paarse regering (en zeker van de liberalen) om allerlei minder zware criminele feiten – fietsen- en winkeldiefstallen, minder zware vormen van vandalisme, enzovoort – niet langer manueel door een politieagent te laten opnemen in een procesverbaal, en dus het slachtoffer te dwingen een politiekantoor op te zoeken. Bedoeling was om de enorme administratieve rompslomp tot een minimum te beperken en deze aangiften voortaan elektronisch te laten gebeuren.

In deze – logische – redenering zouden vooral zelfstandigen die het slachtoffer werden van deze kleine, maar zeer vervelende vormen van criminaliteit, en tezelfdertijd gruwen van nog meer papierwerk, aangezet kunnen worden om – op afstand – aangifte te doen. Het subjectief onveiligheidgevoel (u weet wel, het onveiligheidgevoel werd opeens ‘subjectief’) zou er voorwaar door afnemen.

Op zich allemaal nobele betrachtingen, alleen kwam de realiteit roet in het eten gooien. In antwoord op mijn mondelinge vraag (14.11.2007) bevestigde minister van Binnenlandse Zaken Patrick Dewael het magere resultaat van het ‘Police-on-Web’-systeem, waar burgers op een elektronische manier aangifte van kleine misdrijven kunnen doen. Slechts 1.225 aangiften werden genoteerd in de 196 politiezones van dit land. Het ligt niet aan technische of informatieproblemen, want het systeem heeft voldoende lang proef gedraaid. Minister Dewael sprak zijn volle vertrouwen uit in dit ‘Police-on-Web’, maar vond ook dat de kostprijs – 880.000 euro! – gecompenseerd moest worden met een sensibiliseringscampagne. Bijna 30.000 Bef per elektronische aangifte: dan werkt je als overheid toch beter met politiemensen, vind u zelf niet?

Waarom het systeem geen groter succes kent? Zo komen we – meen ik toch – tot de kern van de zaak. Als het vervolgingsbeleid (mevrouw Onkelinx – PS) niet gelijkmatig loopt met het opsporingsbeleid, dan lukt het inderdaad niet. Ik kreeg de indruk dat ook de minister van Binnenlandse Zaken beseft dat zelfstandigen totaal niet te motiveren zijn om een diefstal zelfs on-line aan te geven, als het misdrijf achteraf niet wordt vervolgd. En daar zal zelfs het bovenste beste informaticasysteem niet veel aan veranderen.

Alleen een écht vervolgingsbeleid zal hier soelaas brengen. Vlaanderen eist het, maar Wallonië wil niet. Tijd dus voor een eigen justitiebeleid.

donderdag 15 november 2007

Koning trekt partij voor Franstaligen

Na de jongste Wereldoorlog waren de Vlamingen in meerderheid leopoldistisch gezind, terwijl de Walen vooral republikeins gezind waren. Leopoldistisch, monarchistisch, gold in die jaren als een typische ‘rechtse’ houding, en republikeinen waren ‘links’ en ‘vooruitstrevend’.

Hoe begrippen en inhouden kunnen veranderen, afhankelijk van de politieke constellatie…Zo merkt professor Bart Maddens in een vrije tribune in De Morgen correct op: “De meeste Franstalige politici geven blijk van een bijna religieuze devotie voor de koning, een devotie die men langs Vlaamse kant alleen nog aantreft bij een paar oudere en folkloristische bewindslui”. Professor Maddens vergeet wel het linkse Belgische intellectuele toplaagje te vermelden, dat het Belgische manna meer dan genegen is.

Merkt u de semantische en inhoudelijke verschuiving, dames en heren? Opeens is links zéér monarchistisch (ook in Vlaanderen, alhoewel met gradaties) en heeft het republikeinse afgedaan. En ‘rechts’ in Vlaanderen stelt zich tegen de monarchie op. Wat gebleven is, is de morele invulling van rechts en links: links blijft goed, zij het dat ze even voor het gemak ‘het republikanisme’ voor haar tegendeel, ‘het monarchisme’ hebben ingeruild. Rechts blijft natuurlijk des duivels.

Wat is er juist gebeurd? Professor Maddens, die zeker geen Vlaams Belanger is, doorprikt het sprookje van de Coburgers als volgt: “Dat de Franstaligen (en de zogenaamde progressieven) de monarchie zo innig omhelzen, komt natuurlijk omdat ze daarin een garantie zien voor het voortbestaan van België en de materiële voordelen die daaruit voortvloeien”. Dit sprookje heeft in Vlaanderen volledig afgedaan. Vandaag wordt dus gewoon gewerkt in Vlaanderen, geen mens die nog wakker ligt van de Coburgers. Ja, er is inderdaad al wat veranderd in Vlaanderen!

woensdag 14 november 2007

Alcoholcontroles, in Vlaanderen en Wallonië

Reeds op 9 maart 2006 schreef Het Nieuwsblad dat “het aantal alcoholcontroles dat de federale wegpolitie uitvoert op autosnelwegen en gelijkgestelde banen, de afgelopen jaren meer dan verdriedubbeld is: van 32.812 (32.430 ademtests en 382 bloedanalyses) in 2001 tot 114.879 (114.378 ademtests en 401 bloedanalyses) in 2005. Dat zegt minister van Mobiliteit Renaat Landuyt”.
Om echter uit deze en andere recentere gegevens, die o.a. door minister van Binnenlandse Zaken Dewael werden vrijgegeven, te besluiten dat ten minste op dit vlak, de alcoholcontroles in België, geen communautaire verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België zouden bestaan, is opnieuw een brug te ver.

De federale en lokale politie in Vlaanderen voerden in 2006 immers een kwart meer alcoholcontroles uit dan die in Wallonië. Dat schrijft La Dernière Heure (06.11.2007) op basis van nieuwe cijfers van minister Dewael. Of, zoals het persagentschap Belga opmerkt: “Een automobilist op de Vlaamse wegen heeft 25% meer kans om gecontroleerd te worden dan zijn collega in Wallonië”.

U wilt nog cijfers, beste lezers? “In december vorig jaar werden in België 4.272 alcoholcontroles verricht. Dat is iets minder dan de helft van de 9.564 controles over het hele jaar. De Vlaamse agenten namen er daarvan meer dan 5.200 voor hun rekening. Hun Waalse collega’s waren iets minder ijverig en noteerden er ongeveer duizend minder” (Belga, 06.11).

Zo wordt het boek “communautaire scheeftrekkingen” steeds dikker.

dinsdag 13 november 2007

Een échte schande!

Heeft u zich ook zo geërgerd aan het Canvasprogramma ‘Terzake’ van maandagavond 12 november? De achtergrondinformatie betrof de informatieactie van de koning om het comité van Wijzen op de rails te krijgen. Met dat doel voor ogen had de koning “enkele” Vlaamse en Franstalige partijen uitgenodigd, maar – niet toevallig – N-VA, Spirit, LDD en Vlaams Belang mochten niet op de thee komen. Het hof heeft met andere woorden geen interesse voor de communautaire standpunten van deze verschillende Vlaamse partijen.

Het is voor iedereen duidelijk – wij schreven dit ook in onze weblog – dat de koning zich op glad ‘partijpolitiek ijs’ bevindt en dat hij door het ganse gamma van radicale nationalisten (Vlaams Belang) over minder radicalen (N-VA en LDD) tot regionalisten niet te horen, ongeveer 35% van de Vlamingen in het verdomhoekje trapt. De koning gaat met andere woorden politiek uit de bocht.

Maar niet alléén de koning. Ook de VRT toonde zich immers weer van zijn beste kant: het regimetrouwe, bekrompen Belgische zendertje van vroeger. Niets objectief dus en ook al niet neutraal. De VRT-journalist wilde in de uitzending namelijk – zo drukte hij het letterlijk uit – “de vertegenwoordiging van de Vlaamse democratische oppositie” horen. Het Vlaams Belang, als grootste Vlaamse oppositiepartij, werd gewoon niet gehoord en wordt gewoon voor niet democratisch uitgemaakt.

Dit is dus een regelrechte schande, dit is en blijft revolterend! Waar haalt de VRT het recht vandaan om onze partij als niet democratisch af te doen? Respecteren wij de democratische spelregels niet? Volgens wij de parlementaire beleefdheidsregels niet? Eten wij soms niet met vork en mes? Werken onze afdelingen niet democratisch? Of wijzen wij in ons partijprogramma soms de democratie af? Kan iemand van de VRT misschien eens reageren?
Dit kan geen enkele staatszender, die de opdracht heeft om objectief en neutraal over het nieuws te rapporteren, doen zonder dat de geloofwaardigheid definitief ondermijnd wordt.

maandag 12 november 2007

De koning knutselt

Na de 2de bocht van einde vorige week (door CD&V-voorzitter Vandeurzen) is oranje-blauw terug bij af, alleen is B-H-V met 5 maanden vertraging – én een half uurtje vergaderen – in de commissie Binnenlandse Zaken gestemd. Héél ver zijn we dus nog niet.

Leterme werd vorige week door de koning aangepord om vooral zijn formatiegesprekken verder te zetten, en snel een regering op poten te zetten met een sociaal-economisch programma. Het communautaire luik werd door het hof op de Griekse kalender gezet: de 2 parlementsvoorzitters zouden een aftastend gesprek beginnen over de staatshervorming. Herman De Croo hierover (De Morgen, 12.11.2007): “(Er komt geen staatshervorming) voor 2009, want men is te angstig voor de verkiezingen”. CD&V kon zich in eerste instantie best vinden in deze oplossing (waardoor ze een eerste bocht nam en haar verkiezingsprogramma ‘pour le besoin de la cause’ even vergat), maar – onder druk van N-VA? Onder druk van een andere analyse van de politieke toestand? Wie zal het zeggen? – amper één dag later nam ze een tweede bocht en keerde ze op haar stappen terug.

Dezelfde De Croo: “Het communiqué van het paleis vorige week was minstens ingegeven door Leterme. En die wordt dan achteraf in zijn hemd gezet door zijn eigen kartel”.

Vandaag opnieuw een op het eerste gezicht ‘vreemde stap’: de koning meldt dat hij de communautaire gesprekken zal voeren, waarmee hij de twee parlementsvoorzitters aan de kant zet. De pers is scherp: “Aangezien dat soort contacten met partijvoorzitters normaal aan een formateur toekomt en Yves Leterme zijn opdracht nog niet heeft teruggegeven, is dat een erg opmerkelijk initiatief”. Voor ons is dit een duidelijk politiek signaal vanuit Laken, niet mis voor een koning die zich zogezegd niet met politiek bezighoudt…

In De Morgen steigeren de Franstalige socialisten bij monde van professor Uyttendaele bij zoveel politieke machtsdrift van Albert II. Protesteren zij omdat de koning democratische rechtsregels aan zijn laars lapt? Neen, zij roepen moord en brand omdat Albert II pogingen doet om oranje-blauw te redden, een formule dus waar de corrupte PS niet vertegenwoordigd zou zijn. En de Franstalige socialisten roepen vooral moord en brand omdat Albert op die manier een rol zou aanvaarden in een stuk waarin “de meerderheid (waarmee B-H-V in de commissie werd gestemd) een combinatie was van de stemmen van de democratische partijen en die van een triomferend Vlaams Belang. De Franstalige democraten hadden graag een verontruste reactie van het paleis op deze uitschuiver gezien”.

Albert II een slachtoffer? Precies alsof het de eerste keer is dat het Belgische hof het nodig vindt zich te moeien met het politieke leven! Albert II is een niet onbelangrijke pion van het Belgische establishment, waartoe ook de PS behoort. Het is in die functie dat hij alle middelen aanwendt om België – én zijn vetbetaalde functie uiteindelijk – te redden. Zo’n slachtoffer is hij dus niet, wel integendeel.

De Vlaamse zogenaamde meerderheidspartijen zijn in elk geval gewaarschuwd: het hof bemoeit zich opnieuw intens politiek met de gang van zaken en dat belooft weinig of niets goeds.

vrijdag 9 november 2007

De bocht is genomen

CD&V heeft de bocht genomen, het Vlaamse elan is er helemaal uit. Definitief? Wij vrezen van wel. Het liep allemaal zo vlotjes en zo gladjes in de commissie Binnenlandse Zaken, en de Vlaamse eenheid, niet alleen tussen de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen maar zelfs met het ‘vermaledijde’ Vlaams Belang, was te mooi om waar te zijn. De Vlamingen die droomden van een staatshervorming, mogen nu wakker worden. De Vlamingen met hun hang naar ‘redelijkheid’, naar ‘vooruit’, naar gematigdheid, heeft “men” weer liggen.

Waarom opeens het Hof zich met een echt politiek statement op de voorgrond moest werken, is niet onmiddellijk duidelijk. Tenzij Leterme zijn eigen politieke bocht niet zelf wilde aankondigen natuurlijk. Zoals ook CD&V-voorzitter Vandeurzen het volgens De Standaard (09.11.2007) niet aandurfde in het Canvas-programma de Vlaamse bocht te komen uitleggen.

De boodschap van de koning voor de Vlamingen is duidelijk: hij onderstreepte vooral “de noodzakelijke samenhang van België” (Het Laatste Nieuws, 09.11.2007). Met andere woorden, het aloude ‘Werkt en zwijgt’ is terug van nooit weggeweest. Wil de Franstalige minderheid namelijk geen staatshervorming in het regeerakkoord, dan komt er ook geen staatshervorming.

En N-VA in dit drama? Het wordt steeds onduidelijker wat hun rol in het zogenaamd Vlaams Kartel is, was en in de toekomst nog kan zijn. De stem van de Vlaamse kiezer op dit zogenaamde Vlaamse Kartel is een grove vergissing gebleken. De afgang is dus totaal. Plat op de buik en nog platter dus.

De commissie van wijzen, waarmee het hof – en dus indirect de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen – de Vlaamse kiezer wil paaien, kan onmogelijk meer opleveren dan wijlen de Costa of het Forum: niets dus. Voorzitter Frank Vanhecke verwoordt het zo: “Kennelijk kan in de coulissen van het koninklijk paleis een theaterstuk worden voorbereid waarin de Vlaamse kiezers opzijgezet worden die zeer duidelijk hebben gesteld dat een sociaal-economische politiek onmogelijk is zonder staatshervorming” (Het Laatste Nieuws, 09.11.2007).

donderdag 8 november 2007

Franstalige reacties

Dat de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen – aangevuld met de SP.A – in het dossier B-H-V uiteindelijk toch gekozen hebben voor het Vlaams Belangplan en de splitsing hebben gestemd, heeft eigenlijk en ten gronde meer te maken met de uitzichtloosheid van de onderhandelingen met de Franstaligen dan met de aanwezigheid van enige Vlaamse ruggengraat bij de meeste Vlaamse partijen. Vergeten we a.u.b. niet dat het getalm in de Commissie Binnenlandse Zaken al 5 maanden aansleept…

Tot op het laatste moment hoopten deze Vlaamse onderhandelaars immers op een onderhandelde oplossing, daarin bijgestaan door de Vlaamse opiniemakers. Toch durfden sommige Vlaamse journalisten het aan om deze ‘strategie’ te doorbreken en te pleiten voor een stemming over de splitsing van B-H-V in de commissie.

Hoe reageerden de Franstaligen op deze ‘day after’? Het is in elk geval duidelijk dat een belangrijke, maar vooral symbolische stap is gezet. Vandaag titelt Le Soir: “De wet van de sterkste triomfeert”. In La Dernière Heure klinkt het zo: “Een historische stemming – de Vlamingen gebruiken voor de eerste keer in 177 jaar hun meerderheid”. Voor de volledigheid, geachte Franstalige journalisten: wij zijn dan ook de meerderheid in dit land.

Le Soir heeft het verder bijvoorbeeld letterlijk over “het ‘Diktat’ (in het Duits, inderdaad…) van de meerderheid”. En emotioneel: “Het algemeen belang van het land heeft het moeten afleggen voor de kleine belangetjes van de gemeenschap”. We komen langzaam tot de kern van de zaak: de rol van het Vlaams Belang. De burgemeester van Brussel, Freddy Thielemans (niet toevallig PS), laat noteren: “De stemming is meegaan in de richting die Vlaams Belang uit wil. Ik ga nog twijfelene of ik nog in Vlaanderen op vakantie wil”.

Voor Le Soir is de stemming over de splitsing van B-H-V niet minder dan een “bijna imperialistische machtsuitoefening, betreurenswaardig en vooral onaanvaardbaar. Want de democratische concepten waarmee zolang op ons grondgebied werd gewerkt, werden geschonden (…) Deze dag is historisch. Het beeld van de Vlaams Belangparlementairen die verenigd met hun Vlaamse collega’s, met opgeheven hand gestemd hebben, is een beeld dat op ons netvlies blijft gegrift”.

Als je het volgend citaat uit La Dernière Heure leest, “Niet vergeten dat de politieke partijen uit het noorden, verenigd met extreem rechts, van de democratie misbruik hebben gemaakt door elke steun te weigeren aan een onderhandelde oplossing, om te kiezen voor puur machtsvertoon”, dan breekt je klomp toch? Want uiteindelijk is de stemming over B-H-V niets anders dan het rechtzetten van een onwettige toestand, zoals ook het Arbitraghof eiste. En als in de commissie iemand, naast de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen, op de rem is gaan staan, dan zijn het toch wel de Franstalige partijen geweest, zeker?
Het incivisme komt in België steeds van Franstalige kant, wat tot meer en meer Vlaminge doordringt. Zo schrijft een lezer in Het Nieuwsblad (07.11.2007): “Als je als Franstalige Zwitser naar bijvoorbeeld Graubünden verhuist, kan je je daar op taalgebied aanpassen ofwel in Romandië blijven. Ook in België gebeurt dat, maar alleen door Vlamingen”.

Het Belgisch pakt is verbroken, aldus de Franstaligen unisono. Wat in elk geval voor de eerste keer doorbroken werd, is hun ‘Diktat’, het ‘Diktat’ van de minderheid. Nu is het zaak dat Vlaanderen op zijn élan verder gaat.

woensdag 7 november 2007

Communautair seponeringsbeleid?

Al enige tijd is het justitiebeleid in dit land een punt van discussie. Het vervolgingsbeleid, het gevangenissenbeleid, de aanpak van jeugdcriminaliteit, enzovoort. Vooral is er dringend nood aan meer middelen die voor de juiste zaken worden ingezet. En onmiddellijk wringt het schoentje: wat zijn de juiste zaken?

Het blijkt meer en meer dat inzake Justitie Vlamingen en Walen er eigen en verschillende denkbeelden op na houden. Niet alleen hoe de toekomst bijvoorbeeld van het jeugdbeleid er moet uitzien, maar ook hoe er elke dag in de praktijk op kleine en grote criminaliteit wordt gereageerd door de rechtbanken.

Neem nu het seponeringsbeleid, waarbij processen verbaal door het gerecht worden geseponeerd en dus geen aanleiding geven tot vervolging. De (procentuele) seponeringscijfers geven voor Vlaanderen een ander beeld dan voor Wallonië, en dit al jaren – té lang in elk geval om het nog ‘toeval’ te vinden. Als ik de cijfers die minister van Justitie Onkelinx (PS) mij bezorgde in antwoord om mijn vraag hieromtrent, juist analyseer, kom ik tot volgende resultaten:

Antwerpen:
Totaal geseponeerde zaken in 2004: 113.460 (70,5% van totaal aantal zaken)
In 2005: 95.628 (of 68%)
In 2006: 85.939 (of 65,5%)

Gent:
In 2004: 108.192 (of 68,5%)
In 2005: 106.418 (of 68,3%)
In 2006: 100.722 (of 68,3%)

Bergen:
In 2004: 94.741 (of 84%)
In 2005: 85.208 (of 82,4%)
In 2006: 78.358 (of 79,2%)

Luik:
In 2004: 138;831 (of 75%)
In 2005: 138.301 (of 75,2%)
In 2006: 126.426 (of 73,8%)


Nu moet men natuurlijk altijd voorzichtig zijn met cijfers en vooral met de interpretatie. En kennen de Waalse gerechten nog steeds een fundamentele verschil met Vlaanderen, dan valt op dat de cijfers ook daar dalen. In Wallonië – en dat leert de bijgaande verklarende nota van de minister – slaan de pv’s nogal dikwijls relatiegerelateerde incidenten, en worden die vaker geseponeerd; Maar opvallend – en zonder verklaring – zijn de aantallen in Luik en Bergen geseponeerde zaken “omdat de dader onbekend is”.

In elk geval: duidelijke verschillen, en dit gedurende jaren. Is er een dalende tendens in Wallonië, dan bestaat die ook in Vlaanderen. Er zijn in de cijfers trouwens aanwijzingen dat het aangiftegedrag in Wallonië anders is dan in Vlaanderen, waardoor natuurlijk ook het seponeringsbeleid anders reageert. Waarom geen eigen justitiebeleid voor Vlaanderen en voor Wallonië?

dinsdag 6 november 2007

0,0% verbetering

U kent onze standpunt ten voordele van de splitsing van het economisch leven in België ondertussen wel: Wij vinden het niet kunnen dat de inkomsten steeds weer voor een onevenredig deel worden opgehoest door Vlaanderen, terwijl Wallonië jaar in jaar uit met een onevenredig groot aandeel gaat lopen. Niet alleen met Vlaamse subsidies, trouwens, maar ook met flink wat Europees subsidiegeld (onrechtstreeks ook opnieuw Vlaams geld trouwens) is daar ondertussen menige binnenstad gerenoveerd.

Een puur economisch discours, lijkt het op het eerste gezicht wel. Alhoewel het mij niet in de eerste plaats om de cijfertjes te doen is. Maar de verschillen zijn té continu om nog toevallig te zijn en zijn té groot om zonder langdurig negatief effect op Vlaanderen en zijn welvaart te wegen. Voor het Vlaams Belang kan het economisch beleid maar efficiënt zijn als het is afgestemd op de realiteit. En die Belgische realiteit toont ten overvloede aan dat er twee totaal verschillende invalshoeken zijn, twee verschillende economische systemen en twee verschillende arbeidsmarkten. Vlaanderen staat er met zijn (eerder) kleinschalige economieën, zeer KMO-gericht en in privé-handen. Wallonië zag en ziet het globaal anders.

Is dit geen grove miskenning van de economische werkelijkheid in Waals-Brabant? Natuurlijk besef ik maar al te goed dat deze provincie een economische opbloei kent. Maar dan moet de globale economische toestand in Wallonië nòg negatiever worden ingeschat…

Zo stelde ik aan de minister van Financiën de vraag hoeveel de inkomsten bedroegen uit de vennootschapsbelasting in 2004 (aanslagjaar 2005) en 2005 (aanslagjaar 2006), met de verwachting dat hierdoor vastgesteld kon worden dat Wallonië inderdaad in een inhaalbeweging zat. En hoewel de minister voorbehoud maakt betreffende de absolute geldigheid van een regionale opdeling van de vennootschapsbelasting en er eveneens op wijst dat de buitengewone aanslagtermijnen nog lopen tot 2008-2009, zijn de cijfers toch wel veelbetekenend.

Vlaams Gewest:
- aanslagjaar 2005: 5.099.655 euro (of 54% van totale federale inkomsten vennootschapsbelasting)
- aanslagjaar 2006: 5.510.156 euro (54%)

Waals Gewest:
- aanslagjaar 2005: 1.306.786 euro (14%)
- aanslagjaar 2006: 1.390.627 euro (13,5%)

Brussels Hoofdstedelijk Gewest:
- aanslagjaar 2005: 3.069.673 euro (32%)
- aanslagjaar 2006: 3.295.376 euro (32,5%)

Als we even abstractie maken van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, met zijn specifieke situatie (ongetwijfeld hebben ook veel Vlaamse vennootschappen in Brussel hun zetel en/of werkingsplaats), dan zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië nog treffender. Zowel in 2004 als in 2005 genereert Vlaanderen 80% van de vennootschapsbelasting en Wallonië amper 20%. Tweede opmerking: van enige verbetering is in Wallonië absoluut géén sprake. Wordt het niet stilaan tijd, dames en heren, om het beleid ‘min of meer’ af te stemmen op deze werkelijkheid?

maandag 5 november 2007

91% is voor splitsing B-H-V, zelfs eenzijdig

De woorden van Olivier Maingain (voorzitter FDF) lieten aan duidelijkheid niets te wensen over: er moet een regering komen, zonder communautair programma. “Als er geen communautair akkoord gevonden wordt, moeten we een regering vormen die zich niet met institutionele zaken bezighoudt. Volgens mij zal er niemand sterven in Vlaanderen als we er niet in slagen een institutioneel akkoord te bereiken” (La Dernière Heure). Een stelling die het ook bij een deel van progressief Vlaanderen goed doet, vooral bij het zichzelf toplaag benoemde clubje van artiesten, intellectuelen, professoren en opiniemakers, voor wie B-H-V eigenlijk maar een prutszaak is. Communautaire problemen zijn immers géén problemen, aldus deze Belgisch-Vlaamse elite.

Wie blijkbaar wél wakker ligt van de communautaire problemen, zijn de mensen in de straat, de gewone Vlamingen die elke dag opnieuw hard moeten werken voor de boterham. Nu lopen we niet al te hard op met enquêtes, maar de bevraging waarvan de resultaten in Het Laatste Nieuws (05.11.2007) bekend worden gemaakt, is een opsteker voor de harde lijn van de Vlaamse Beweging. En van het Vlaams Belang.

Niet minder dan 91% van de ondervraagden vindt bijvoorbeeld dat als Leterme geen akkoord bereikt over B-H-V, de splitsing door de Vlamingen dan maar eenzijdig moet worden doorgedrukt in de Kamer (waar het Vlaams Belang trouwens al van in den beginne heeft voor gepleit!).

Waar de progressieven in België helemaal van zullen griezelen, is de vraag wat de absolute topprioriteit van de nieuwe regering moet zijn. Niet minder dan 83% vindt de staatshervorming absoluut prioritair, belastingsverlaging is dat maar voor 3,5%, en werkloosheid voor 6% van de ondervraagden.

63% van de ondervraagde Vlamingen is ervan overtuigd dat België op de duur zal splitsen, maar ‘slechts’ 44,4% zegt dat ook te wensen, wat toch op een stijgend aantal ‘separatisten’ wijst in dit land.

Wil het zogenaamd Vlaams kartel standhouden, dan zal de splitsing van B-H-V er toch wel heel snel moeten komen, zou een eerste conclusie uit deze enquête kunnen zijn. En een tweede niet minder belangrijke vaststelling is dat het brede Vlaamse publiek véél intelligenter is dan heel wat opiniemakers: het brede publiek heeft allang door dat zowat alle problemen in België samenhangen met het constitutioneel kader en dat je dat zeker én ten gronde moet aanpakken, wil je fundamentele wijzigingen krijgen.