POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 30 oktober 2009

Als de slang in d’r eigen staart bijt…

Malaise in de antiracismeverenigingen? Het heeft er alle schijn van. De MRAX (Mouvement contre le Racisme, l’Antisémitisme et la Xénophobie) is blijkbaar in de val gelopen die haar door islamieten en andere ‘professionele’ antiracisten is gespannen. Deze ‘professionele’ antiracisten hebben namelijk perfect ingeschat welke ontplooiingskansen dit “antiracisme” biedt, zeker als men er allerlei linkse, progressieve en andere multiculturele groeperingen kan van overtuigen dat islamofobie gelijkgesteld moet worden aan racisme.

Deze stelling wordt de MRAX stilaan fataal: steeds nadrukkelijker worden islamofobe gedragingen en gedachten door de MRAX vervolgd en aan de kaak gesteld. Elke vorm van kritiek wordt op die manier onmogelijk, en wel in die mate onmogelijk dat een aantal stichtende en oudere leden hun stem verheffen.

Zo is er Anne Morelli, professor geschiedenis, een zeer progressieve dame, een historica met onverdachte Belgicistische sympathieën. Ze verbindt dit laatste trouwens met een in verhouding even grote antipathie voor het Vlaams Belang. Soit. Maar deze oud-voorzitster van MRAX verklaart in de Franstalige editie van Metro (27.10.2009) het volgende: “Ik en andere progressieve persoonlijkheden hebben de vereniging verlaten. Ik ben een militante van het antiracisme, maar niet van een club voor islamitische zelfverdediging. Sinds het voorzitterschap van Radouane Bouhlal spreekt men nog alleen over islamofobie en laat de MRAX andere dossiers gewoon liggen”.

Op de vraag of de MRAX nog te redden valt: reageert Morelli pessimistisch: “Radouane Bouhlal heeft zich met zeer veel mensen omringd die elk initiatief om hierin verandering te brengen, zullen tegenhouden. Het ziet ernaar uit dat MRAX nog alleen islamieten wil verdedigen”.

Je zal het maar meemaken. Alleen oppassen, mevrouw Morelli, dat je niet in het kamp van het Vlaams Belang en andere verzuurden worden geplaatst!

Toevallig misschien dat dit bericht alléén in de Franstalige editie van Metro te lezen was...

donderdag 29 oktober 2009

Vrees voor communautair immobilisme?

Het is goed nu en dan de blikken even in de richting van Franstalig België te wenden, al is het maar om als een seismograaf de komende politieke aardschokken op te vangen. Een aantal politieke signalen liegen er trouwens niet om. Zo haalde FDF-voorzitter (én MR-topman) Olivier Maingain op een partijbijeenkomst zwaar uit naar PS-kopstuk Moureaux, die vorige week aanstuurde op onderhandelingen over B-H-V. “Het hele land leeft goed zonder splitsing van B-H-V”, aldus Maingain, en verder: “Een splitsing zonder uitbreiding van Brussel is een overwinning van de separatisten” (De Morgen, 26.10.2009).

Nu mag het FDF misschien een kleine politieke formatie zijn, invloed heeft ze wel degelijk, zoals blijkt uit een achtergrondartikel in De Tijd (27.10.2009). Als Didier Reynders voorzitter van de Franstalige liberalen blijft, dreigt communautair immobilisme. Hij “dreigt zich namelijk onverzettelijk op te stellen tijdens de communautaire onderhandelingen van begin volgend jaar. Hij is de communautaire hardliner en voorzitter van het FDF Olivier Maingain immers iets verschuldigd” voor diens steun de voorbije dagen.

Het laatste belangenconflict, om de splitsing van B-H-V te vertragen, het laatste belangenconflict dat kon ingeroepen worden, werd door de Duitstalige Gemeenschap ingeroepen – mede op vraag van de ‘Vlaamse’ CD&V trouwens. En zoals Maingain hierboven al liet verstaan: een uitbreiding van Brussel is nodig in ruil voor de splitsing van B-H-V.

Tijdens het weekend werd tenslotte bekend dat Reynders een vicevoorzitter naast zich zal moeten verdragen. Willy Borsus, een nobele onbekende in Vlaanderen, maar actief in het Waalse Parlement, zal zich vooral bezig houden met lokale en regionale dossiers. Reynders blijft partijvoorzitter, minister en blijft verantwoordelijk voor het federale niveau.

De Franstalige liberalen gaan dus voor het communautaire immobilisme, zoveel is duidelijk.

woensdag 28 oktober 2009

Senator Destexhe doorbreekt politiek correct stilzwijgen

Bestaat er in Vlaanderen, vooral onder intellectuelen en andere opiniemakers, een soort omerta betreffende politieke ‘hot items’, zoals daar zijn: migratie, multiculturaliteit, Vlaamse identiteit en het voortbestaan van België, dan krijgt men als waarnemer van het politiek gebeuren op Belgisch niveau nog meer die indruk als men naar Franstalig België kijkt. Niets lijkt die sacrosante eenheid tussen vrijzinnigen en ‘humanitaires’, tussen progressief en eerder conservatief, tussen links en rechts te kunnen breken.

Senator Alain Destexhe is nochtans zo’n stoorzender, die in het verleden al eens scherpe woorden in de mond nam om het ‘hangmatsocialisme’ van de Franstaligen onder vuur te nemen, en – in navolging van Vlaams-nationalisten – te pleiten voor meer responsabilisering in de sociale zekerheid.

Nu laat hij opnieuw van zich horen, in een interview in De Standaard. MR moet zich, wat senator Destexhe betreft, gaan beraden over nieuwe thema’s: fiscaliteit, ecologie en immigratie. “Volgens mij zijn er bepaalde dingen die niet kunnen. Bepaalde conservatieve vormen van islam maken opgang. Dat heeft er onder meer toe geleid dat er een banalisering is van het antisemistisme (…) Er zijn scholen waar meisjes systematisch weigeren te zwemmen of te turnen. Homoseksuelen worden op straat geïntimideerd (…) Elke dag worden jonge vrouwen uitgescholden voor hoer omdat ze geen hoofddoek dragen of omdat hun rokjes volgens sommigen te kort zijn. Wie komt er op voor hun rechten? Ze dienen nooit een klacht in bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Maar als ik als verkozen parlementslid met een bekende journalist een tekst over de hoofddoeken publiceer in een respectabele krant, gaat een ambtenaar van dat Centrum na of de tekst wel in overeenstemming is met de racismewet. Dat gaat te ver. Waarom hebben we trouwens ambtenaren nodig die zich daarover uitspreken? Er bestaan daar toch rechtbanken voor?” (24.10.2009).

Alain Destexhe heeft het over een politiek correcte cultuur in Franstalig België: “Wie iets over migratiepolitie durft te zeggen, wordt onmiddellijk als racist afgeschilderd. Wie kritiek heeft op de islam, is meteen een islamofoob. Men probeert racisme en het bekritiseren van de godsdienst gelijk te stellen. Het eerste is verwerpelijk en strafbaar, het tweede is perfect legitiem. Waarom zou je in onze maatschappij niet het recht hebben om kritiek te uiten op godsdienst? Het is zo ver gekomen dat het woord ‘integratie’ in Franstalig België taboe is geworden”.

Senator Destexhe moet oppassen, want voor hij het weet, belandt hij in het verdomhoekje van het Vlaams Belang! Want in wezen herhaalt hij wat wij al enkele tientallen jaren aanklagen.

dinsdag 27 oktober 2009

Ondernemingen in België zwaarst belast

Terwijl steeds meer Vlamingen er niet meer in slagen hun energiefacturen en huishuur te betalen, en bij het OCMW belanden, blijkt steeds duidelijker dat ook ondernemingen, kleine en grote ondernemingen, naar adem snakken. Ook zij krijgen onvoldoende ruimte om de crisis aan te pakken.

Op het vlak van de particulieren publiceerde de Vlaamse Vereniging van Steden en Gemeenten cijfers, waaruit blijkt dat wekelijks 207 gezinnen uit hun huis dreigen te worden gezet. En het aantal gezinnen dat door hun energieleverancier wordt gedropt, steeg dit jaar ook al met 13%, een cijfer dat wellicht nog zal stijgen (aldus een verslag in De Morgen, 21.10.2009).

De ondernemingen dan. Uit de jaarlijkse belastingstudie van KPMG blijkt dat België fiscaal en parafiscaal nog steeds loodzwaar weegt op de ondernemingen. Terwijl de gemiddelde belastingvoet voor bedrijven in Europa net als vorig jaar (2008) op 23,2% bedraagt, torent België hierboven met 33,99%. België behoort tot het koppeloton van de zwaarste belastingsregimes ter wereld: alleen de VSA en Japan zijn nog erger. In de Europese Unie zit België aan de absolute top, en moet het alleen Malta in zijn buurt dulden.

Wat de indirecte belastingen betreft, de btw, moeten we ook hier melden dat de gemiddelde btw van 21% tot de hoogste van Europa behoort. Het gemiddelde van 115 bestudeerde landen ligt op 15,25%, en het gemiddelde in Europa zit op 19,8%.

De chaos, die België is geworden, is nefast voor de bedrijven en nefast voor de particulieren. Zo vernemen we dat volgens een onderzoek van het consultantsbureau Deloitte de grote meerderheid van ondernemingen in 2009 aankijkt tegen omzetdalingen van 10 tot 30%. En de regering?

maandag 26 oktober 2009

Europese pers steeds minder vrij

Europa heeft nog maar 15 landen kunnen rangschikken in de reeks van 20 “meest vrije landen” op het vlak van persvrijheid. Vorig jaar stonden er nog 18 Europese landen tussen de 20 meest vrije landen. Nochtans was – aldus de opstellers van het rapport, ‘Reporters zonder Grenzen’ – Europa lange tijd het toonbeeld van “het respect voor de vrijheid van de pers”.

Verontrustend dat oude Europese democratieën als Frankrijk en Italië helemaal uit de lijst van 20 koprenners zijn verdwenen. België stond in 2008 nog op de 7de plaats, en is in 2009 teruggevallen naar een 11de plaats. En dan vonden wij op de webstek van de organisatie ‘Reporters zonder Grenzen’ nog niet eens een commentaar terug op het gerechtelijke veroordeling van de VRT wegens het niet respecteren van de onafhankelijkheid ten opzichte van politieke partijen, met name tegenover het Vlaams Belang.

vrijdag 23 oktober 2009

“Onversneden” liberalisme?

De wervingscampagne van Jong VLD heeft in elk geval het nodige stof doen opwaaien. “Voor een puur en onversneden liberalisme”, met op de wervingsaffiche allerlei attributen van een drugsverslaafde (jointje, onversneden stuff, enzovoort). Onversneden liberalisme? Ouders van kinderen weten in elk geval dat hun zoon of dochter hier goed zitten. De lichtzinnigheid waarmee politici van allerlei slag het probleem van de drugs (hard en soft) benaderen, shockeert niet weinig mensen, getuige daarvan de vele lezersbrieven in de Vlaamse kranten.

Wie het hele geval ook in het verkeerde keelgat is geschoten, is de woordvoerster van het Vlaams Platform tegen Drugs, dr. Vergucht. In een rondschrijven is zij niet mals voor de ‘bedenkers’ van deze ‘pure, onversneden liberale’ campagne: “De wervingscampagne van Jong-VLD met een beeld van een spiegeltje, mesje en snuifrietje onder de slogan" Voor een puur en onversneden liberalisme", is de schaamte voorbij. Welke verzachtende verklaringen de voorzitter van deze jongerenpartij ook aanhaalt, dit is duidelijk een teken van onverantwoord gedrag, een kenmerk dat nogal eens eigen is aan fervente gebruikers van ( illegale) drugs.Met de huidige kennis van de schadelijke effecten die coke veroorzaakt en de hoge verslavingscapaciteit van deze drug enerzijds( cfr ook Koppen XL dinsdag 13 oktober 09 ), en het feit dat elk lijntje coke staat voor misdaad, moord, oorlog en het schenden van de mensenrechten ( Zuid-Amerika) anderzijds, hoop ik ten zeerste dat het partijbestuur van Open VLD haar Jong-VLD leden zeer snel tot de orde roept”.

Deze week publiceerde P-Magazine (20.10.2009) trouwens een dossier over het Mekka van drugs, de gevangenis van Hasselt. Zo verklaart een vakbondsman: “Het klopt wat men zegt. We hebben hier in Hasselt een groot probleem met drugs (…) De directie vertelt in de pers dat ze een preventiebeleid voert en dat ze een speciale wetgeving heeft die de problematiek opvolgt, maar die werkgroep is niet meer dan een comité dat is samengesteld door de directie zelf en waaruit iedere kritische stem geweerd wordt. In werkelijkheid gebeurt er dus niks”. Gezellig, die ‘pure’ en ‘onversneden’ drugs, dat wel…

De Vlaams Belang-jongeren, bij monde van kersverse voorzitter Barbara Pas, hebben Jong VLD uitgenodigd voor een gesprek ten gronde. De vraag is zeer of deze ‘pure, onversneden’ liberalen op de vraag zullen ingaan.

donderdag 22 oktober 2009

Ikke wil koning worden

Op 19 oktober op de weblog ‘Visionair België’ een verhaal van Johan Sanctorum gelezen, waaruit blijkt hoe ‘klaar’ prins Filip toch wel is om “Koning der Belgen” te worden. Het blijft een verhaal in de trend van ‘Il faut que la Flandre se sente aimée’. Leest u mee?

Prins Filip en prinses Mathilde zijn blijkbaar 2 fervente musical-liefhebbers. Ergerlijk in dit verband is de manier waarop de organisatoren van ‘The Sound of Music’ hun publiek schoffeerden door alle instructies van het Hof klakkeloos te volgen. De koninklijke familie was namelijk maar vrij laat op de idee gekomen om de première bij te wonen, en dus was de zaal al uitverkocht.

Geen probleem natuurlijk voor de von Saksen-Coburgers: al wie tickets had op de eerste 3 rijen was er aan voor zijn moeite en mocht thuis blijven. Die plaatsen werden als het ware herbestemd voor het prinselijke paar en hun gevolg.

Maar uit inside-informatie die de heer Sanctorum kreeg, blijkt er ook politieke stront aan de knikker. Op aanvraag van het Paleis zouden alle aanwezigen namelijk op voorhand netjes gescreend zijn op hun vaderlandsliefde. Lui met Vlaams Belang- of NV-A-connecties waren er ongewenst, zo zouden expliciete instructies hebben geluid. Ook zij mochten dus hun gekochte tickets terug inleveren. De auteur besluit: “Hoe en waar die persoonlijke dossiers inclusief politieke voorkeuren bijgehouden worden en of dat niet in strijd is met de privacy-wet, wie zal het zeggen (…) Het is in elk geval goed om weten dat geen enkele als ‘links’ bekend staande partij het koningshuis verontrust, noch LDD dat af en toe republikeinse oprispingen ventileert”.

Inderdaad, prins Filip is helemaal klaar voor zijn job. Wij zijn ook klaar voor zijn job.

woensdag 21 oktober 2009

Daar zijn ze weer, de borrelnootjes…

In Het Laatste Nieuws ondervraagd naar zijn communautaire plannen, antwoordde premier Van Rompuy weinig geruststellend: “Het communautaire stof heeft een jaar de tijd gekregen om neer te dwarrelen, maar er is weinig nodig om het te doen opstuiven. Zijn we kansloos? Neen (…) Separatisme staat voor chaos en avontuur, dus moeten we werken aan een versterkt federalisme. Dat zal niet meer gaan zoals in 1970 of 1988, toen er in één ruk een groot akkoord werd onderhandeld. Die roep om een Grote Staatshervorming, vergeet het. Het grote zal de volgende jaren de optelling zijn van vele kleine stapjes. Dat klinkt alweer niet erg ambitieus, maar zo maalt het nu eenmaal in dit land”.

Zo hebben ze het graag, die CD&V’ers. Niet te snel. Gecontroleerd, liefst zelfs zonder fundamentele stappen vooruit. Vergeten we echter niet dat Dehaene in februari 2008 verklaarde dat het fout zou zijn als de Vlamingen teveel honger hebben en de minimale stappen in de staatshervorming – de ‘borrelnootjes’ - zouden afwijzen. In een snedig commentaar schreef Eric Donckier (Het Belang van Limburg) dat hij en andere critici vóór de verkiezingen nog voor ‘dom’ werden uitgescholden, omdat ze “nog niet hadden begrepen dat de nieuwe CD&V deze keer wel woord zou houden en niet in een regering zou stappen zonder dat Brussel-Halle-Vilvoorde was gesplitst en zonder waarborgen op een verregaande staatshervorming.”

“Het was maar om te lachen”, sneert Donckier. “Dit alles houdt in dat men de boodschap van Jean-Luc Dehaene alleen maar als volgt kan begrijpen: “Aan al wie op 10 juni 2007 voor het kartel CD&V/N-VA heeft gestemd, bedankt. Nog eens bedankt voor de stemmen in 2009. Maar wat we beloofd hebben, dat was maar om te lachen.”

Het actieve Vlaanderen, het Vlaanderen dat vooruit wil én vooruit kan, zal dus opnieuw genoegen moeten nemen met de borrelnootjes? Een beetje huurwetgeving, verkeersveiligheid, dat soort dingen, die eigenlijk al in 2007 klaar lagen, en nu dus nog eens zullen worden “onderhandeld”. Vlamingen, werkt en zwijgt!

dinsdag 20 oktober 2009

Belangwekkende signalen

De Vlaamse OCMW’s vragen om de uitkeringen en de laagste lonen dringend op te trekken. Door de crisis komen steeds meer mensen bij de OCMW’s terecht omdat hun inkomen te laag is. “Het aantal Vlaamse huishoudens dat het met een leefloon moet doen, is in een jaar tijd gestegen met 10%, tot 24.247 in juni 2009”, aldus een woordvoerder in Het Laatste Nieuws (16.10.2009).

Steeds meer inwoners leven onder de armoedegrens, sinds kort geraakte bekend dat 1 op 7 Belgen onder de armoede grens leeft. De armoederisico’s zijn het laagst in Nederland (toevallig, of juist niet?) en het hoogst in Spanje. Ondanks veel tromgeroffel in (vooral Franstalige) politieke kringen over de ‘modelstaat België’, de ‘welvaartstaat’, enzovoort, hangt België ook op dit vlak in de peloton. Ergens middenin. Niet onmiddellijk een signaal om vrolijk over te worden.

Het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ) heeft dan weer de transfers via de sociale zekerheid in 2007 berekend. Volgens haar bedroegen die vanuit Vlaanderen minstens 4,7 miljard euro, opnieuw een monsterbedrag. “Als Vlaanderen niet snel zelf zijn sociale zekerheid in handen neemt en de eigen noden oplost, zal Vlaanderen niet meer in staat alle pijlers van die sociale zekerheid behoorlijk in te vullen”, aldus de woordvoerder in Het Laatste Nieuws (16.10.2009).

Het federaal-sociaal model, of wat daar moet voor doorgaan, staat onder druk.

maandag 19 oktober 2009

Nog eens over het begrotingsdebat

Wélk debat? Om een debat te hebben, moet er natuurlijk wel eerst een onderwerp van debat zijn. Dat onderwerp was er niet, er was geen sluitende begroting, en de voorgestelde maatregelen (buiten die op de banken en de energiesector) waren niet van die aard om ook maar in de verste verte van een begrotingsdebat te spreken.

Franstalige politici zitten er nog altijd bij alsof het allemaal niet zo ernstig is en dat het misschien over enkele jaren – lees: als ook Wallonië weer min of meer tot een begrotingsevenwicht komt – wel allemaal ook weer in orde zal komen. De ‘rustige vastheid’ zeg maar, verpersoonlijkt in de persoon van premier Van Rompuy. Terwijl bijvoorbeeld gisteren bekend geraakte dat binnen een aantal jaren niet minder dan 60% van de gepensioneerden in België wellicht onder de armoedegrens zal leven. Dat ondertussen 17 landen België voorbij geschoten zijn op het vlak van de hoogte van pensioenen. Maar er is géén ernstig probleem, en met de kleine budgettaire ingreepjes houdt de regering het wel vol tot 2011.

Dat was De Grote Boodschap tijdens het begrotingsdebat woensdag in de Kamer. Fractieleider Gerolf Annemans trok er ongenadig aan de alarmbel, en hekelde terloops ook de verantwoordelijkheid van de partijen in de Vlaamse regering. Alle partijen in de Vlaamse regering. Want een begroting zoals ons die werd voorgesteld, zou nooit de toetsing van de Hoge Raad voor Financiën hebben kunnen doorstaan, als de Vlaamse regering zich ook niet in dezelfde strategie hebben ingeschreven en zich dus als het ware garant had gesteld voor de federale rekeningen. N-VA heeft bij deze dus haar staatsbehoudend rolletje gespeeld.

De kritiek van enkele commentatoren is ondertussen ook niet van de poes. Itinera Institute heeft het over “inspanningen die totaal onvoldoende” zijn, begrotingsspecialist Herman Matthijs (VUB): “Dit is een begroting zoals zovele andere die de problemen netjes voor zich uit schuift (…) De regering is gered tot het einde van haar legislatuur. Maar ze zadelt de volgende regering op met een immens groot probleem” (Het Nieuwsblad, 14.10.2009).

De kleinere banken in dit land kunnen er ook niet mee lachen. Argenta kwam donderdagmorgen in de radio aan het woord en nam de maatregel van de regering om de banken, àlle banken, tot een financiële compensatie te dwingen, op de korrel. Een voormalig directeur van de Deutsche Bank was zo mogelijk nog duidelijker: “Deze bijdrage die wordt voorgesteld als een soort verzekeringspremie, die men de financiële sector vraagt ter renumeratie van zijn ‘impliciete risico’s’ (lees: het risico op faillissement van systemische banken) is niet meer of minder dan een belasting op het spaargeld – en dus op de particulier – onder de vorm van een vermomde verhoging van de roerende voorheffing op de niet-gereglementeerde deposito’s. Ze komt neer op het instellen van een verborgen voorheffing op het gereglementeerde sparen” (De Tijd, 14.10.2009)

vrijdag 16 oktober 2009

"Verbied de nikab en de boerka"

Enkele linkse intellectuelen in ons land hadden de ‘moed’ om op te komen voor de verlichte waarden en normen waar zij als ‘oud’ 68-er voor hebben gevochten: de gelijkheid van man en vrouw, de ‘geëmancipeerde’ waarden zeg maar. Slecht is het hen vergaan. Ze werden door even linkse (en even gearriveerde) intellectuelen, maar dan van het multiculturele slag, genadeloos neergesabeld. Woorden als ‘bekrompen’, ‘onverdraagzaam’ en ‘in de buurt van het Vlaams Belang’ waren niet uit de lucht. Neen, het debat over het hoofddoekenverbod en het debat over de relatie tussen allochtonen en criminaliteit is nog niet voor vandaag in dit land.

In het buitenland stijgen de kritische opmerkingen en stellingnames inzake boerka, nikab, hoofddoek, allemaal islamitisch textiel bedoeld om de vrouw gedeeltelijk of gans te ‘verhullen’. In het buitenland neemt men steeds minder een blad voor de mond. Frankrijk kondigde een algemeen boerkaverbod af. De nieuwe voorzitster van de VN-organisatie Irina Bokova (ze is Bulgaarse) sprak ze in officiële bewoordingen uit tegen de boerka: “Het maakt vrouwen minder waardig. Het geeft ze niet het gevoel dat ze gelijk zijn aan de mannen” (De Standaard, 14.10.2009).

De Standaard noemt deze uitlatingen opmerkelijk, omdat de VN-organisatie “doorgaans pleit voor respect, voor verdraagzaamheid tussen culturen”. Wablief? Wat is er onverdraagzaam aan een verbod op de boerka? Getuigt juist het verbod van de boerka bijvoorbeeld niet van een groot respect voor de vrouwen?

Ook het Noord-Afrikaanse Egypte begint zo stilaan genoeg te hebben van de boerka- en nikab-woede. Mohammed Sayed Tantawi, grootiman van de gerespecteerde Al-Azharmoskee, vaardigt binnenkort een fatwa uit dat het dragen van de nikab in de gebouwen van de universiteit zal verbieden. Nochtans draagt slechts een kleine minderheid van de vrouwen in Caïro een sluier, maar de overheden doen er alles aan om het binnendringen van de radicale, strikt fundamentalistische interpretatie van de islam (overgewaaid vanuit Saoudi-Arabië) in hun land wortel schiet. Andere universiteiten lieten al weten dat ze de Al-Azharuniversiteit zouden steunen.

donderdag 15 oktober 2009

Er zijn zelfs geen borrelnootjes!

De regering Van Rompuy heeft haar eerste speelhelft erop zitten. Het ziet er trouwens niet schitterend uit. Een matte, makke wedstrijd, een ploeg zonder visie en zonder veel daadkracht. Dat is toch de conclusie van een scherpe bijdrage in het zakendagblad De Tijd (10.10.2009): “In het regeerakkoord van Leterme – dat ook voor de regering van Herman Van Rompuy de bijbel is – stond bijvoorbeeld dat werk ‘de beste maatregel is om iemand uit de armoede te halen en een inkomen te bezorgen’. Daartoe zouden er tussen 2008 en 2011 meer dan 200.000 jobs bijkomen. De laatste cijfers van de Nationale Bank leren dat sinds het eerste kwartaal van 2008 – toen Leterme aantrad – en het tweede kwartaal van 2009 er geen banen bijkwamen maar 15.000 verloren gingen”.

In zijn State of the Union gisteren was er op geen enkel moment sprake van een staatshervorming. Alsof dit land omwille van de communautaire problematiek al niet jààren stil ligt. Alsof alles niet geblokkeerd is door de wurggreep van negatieve antwoorden van de Franstalige politici op elke vraag van de Vlamingen. Géén woord. Tenzij dat ene, kleine zinnetje: “Wij staan voor grote uitdagingen op het vlak van een verdere modernisering van de staatsstructuur”. Volgens een onderzoek van de universiteiten naar de resultaten van de regionale verkiezingen zouden de kiezers trouwens eerst de economische crisis willen aangepakt zien. Ze zouden dus geruststellende signalen willen op het vlak van sociale zekerheid en werkgelegenheid.

Begrijpelijk. Maar als de mensen even verder willen kijken, zullen ze toch moeten vaststellen dat alle problemen in dit land, ook alle economische problemen, sociale zekerheidsproblemen en noem maar op, minstens voor het grootste stuk samenhangen met het ontbreken van een moderne, efficiënte en werkbare staatsstructuur.

Dit stuk zal dus voor de tweede speelhelft zijn. Geruststellend is het niet, zeker niet als je mevrouw Milquet (CdH), ondervraagd over de reden waarom er niets over staatshervorming werd vermeld, hoort melden: “Niet aan de orde”. Maar opgepast: op 1 juli wordt België voorzitter van de Europese Unie. Tegen die datum wil Van Rompuy de communautaire bladzijde omgedraaid hebben. We houden de vinger aan de pols.

woensdag 14 oktober 2009

Over melk- en andere protesten

De actie van melkveehouders, waarbij miljoenen liters melk over de akkers werden weggegoten uit protest tegen de lage melkprijzen van de distributie, zorgde voor ‘communautaire’ reacties. In de Franstalige pers bestond er begrip voor de actie, want de boeren hadden eigenlijk geen andere keuze. In de Vlaamse pers was al veel minder begrip, en vond men dit allemaal een verspilling van voedingswaren “en dat doe je toch niet”. De Vlaamse pers was eigenlijk (dit gebeurt ook niet altijd) een weerspiegeling van het algemeen aanvoelen in de Vlaamse bevolking: je vernietigt nu eenmaal geen voeding.

Nu vergeten we wel eens dat het vernietigen van miljoenen liters melk een actie was van Waalse veeboeren. De Vlaamse melkveehouders hadden al langer een totaal ander idee van het voeren van acties om de kwestie van de melkprijs bij het grote publiek aan te kaarten. In Gent bijvoorbeeld was er een heel sympathieke actie van het Algemeen Boerensyndicaat (A.B.S.), waarbij aan omstanders gratis melk en andere landbouwproducten werd uitgedeeld.

Ook Piet Vanthemsche, grote baas van de Boerenbond, volgde de acties van de Waalse boeren niet. In een interview in De Standaard (10.10.2009) doet hij trouwens ernstige scheuren vermoeden in het Belgische boerenfront: “Ik hoorde een journalist van de RTBF op de radio verkondigen dat Vlaamse boeren niet mee staakten, omdat boeren, die nood hebben aan krediet of melk willen leveren aan zuivelbedrijven, eerst lid moeten worden van de Boerenbond. Ze tekenen een papier waarin ze verklaren niet te zullen protesteren tegen het gevoerde beleid. Zo klonk het letterlijk. Ik heb meteen gebeld met de vraag of ze wel wisten wat voor onzin ze vertelden”.

Afgunst? Het kan zijn. Feit is dat de Vlaamse landbouw veel kapitaalintensiever is. “De zuivelkwestie ligt er ook gevoeliger omdat melk een groter deel van het inkomen van Waalse boeren uitmaakt. Vlaanderen heeft zich op dat vlak beter georganiseerd in coöperatieven. Dat versterkt onze positie”.

België, één en ondeelbaar? Ik denk het niet.

dinsdag 13 oktober 2009

17% kent géén Nederlands

Franstaligen blijven mij verbazen, sommigen toch. Met grote hardnekkigheid blijven sommigen vasthouden aan een totaal achterhaald en volledig voorbijgestreefd België en blijven sommigen de eentaligheid van Vlaanderen in vraag stellen. Terug naar de tijd van ‘la Belgique à papa’?

Zo blijven sommige onder hen speuren naar ‘Franstalige vlekken’ in Vlaanderen, evenzoveel bruggenhoofden in een vijandig en te veroveren gebied. Een houding die Vlamingen, en ook en vooral Vlaams-nationalisten totaal vreemd is trouwens. Wat moet je bijvoorbeeld met de resultaten van een opiniepeiling volgens dewelke in Vlaanderen niet minder dan 367.000 Franstaligen zouden leven. Le Soir en La Libre Belgique brachten het nieuws op de eerste pagina, zo iets in de aard van ‘Hoera, ze leven nog!’. Volgens beide kranten zijn deze minderheden goed geïntegreerd, want “niet minder dan 83,1% van hen kent Nederlands” en “slechts 33,1% spreekt op het werk Frans”.

Wat dus betekent dat 17% van de Franstaligen niet eens Nederlands kent. Vlamingen die in het verleden en nu nog naar het buitenland emigreren, nemen er de taal, de gewoonten, de zeden en gebruiken over. Zonder problemen. Maar 17% van de 367.000 Franstaligen in Vlaanderen kent géén Nederlands. Hoeveel Nederlandssprekende burgers in Franstalig België zouden geen Frans kennen, vraag ik me dan af?

Sommige Franstaligen blijven ons als een wingewest zien, als de noordelijkste Europese provincie van ‘la Francophonie mondiale’. Eén van de redenen waarom België sinds decennia aan het uiteenvallen is.

maandag 12 oktober 2009

Luilekkerlandje België?

Als Vlaanderen weer eens van leer trekt tegen bepaalde Belgische mistoestanden en (onvermijdelijk, want dit is België) terechtkomt bij de communautaire problematiek die deze kunstmatige staat al zolang verlamt, maken sommige lezers wel eens de opmerking dat er grenzen zijn aan de zwartgalligheid en het pessimisme. Dat België toch een luilekkerlandje blijft, het land van melk en honing, zoals bepaalde (Vlaamse) kunstenaars ons toezingen.

Uit een rapport van de VN-ontwikkelingsorganisatie UNDP echter blijkt dat Noorwegen het beste land ter wereld is om te leven, en dat België op een “bedenkelijke” 17de plaats staat (aldus Het Laatste Nieuws, 05.10.2009). De UNDP let niet alleen op inkomen, maar ook op welzijnszaken als gezondheidszorg, onderwijs en levensverwachting. Inzake België merkt de UNDP een “verontrustende” evolutie op lange termijn: dit land kende tussen 2000 en 2007 de zwakste vooruitgang van de OESO-landen op het vlak van menselijke ontwikkeling. Alleen de Verenigde Staten deden nog slechter, aldus het rapport. België, het luilekkerland? We denken het niet.

Wie dit ook door heeft, zijn onze buitenlandse investeerders, helaas! Zo meldt De Morgen dat 2008 een rampenjaar was voor buitenlandse investeringen. “Er waren 192 projecten tegenover 240 in 2007. In werkgelegenheid was de daling nog groter: van 10.000 naar 6.700 jobs”. Op het vlak van jobcreatie zakte België van een 27ste naar een 33ste plaats, aldus Global Location Trends. De VS, Duitsland en Nederland zijn, blijkens het dagblad, goed voor 3/4de van de investeringen. België, een luilekkerlandje? Je moet het maar geloven als je wil, maar de ‘tekenen des tijds’ wijzen in een andere richting.

Ondertussen, en dat is dramatisch, zinkt ook Vlaanderen, met zijn uitgebouwde kmo-structuur, met zijn werklust en zijn goed opgeleide werknemers, weg in het Belgische moeras. Waarom leggen zogenaamd Vlaamse partijen zich zo gemakkelijk neer bij een Belgisch cordon sanitaire, en laten zij het Vlaams Belang niet mee timmeren aan de Vlaamse weg? De tijd dringt, dat weet ondertussen eenieder.

vrijdag 9 oktober 2009

Neen, er is geen groot probleem, er is een levensgroot probleem

Je moet maar durven. Wekenlang komt Brussel in het nieuws met zware rellen, met opstootjes, met nieuws over brandweermannen die door jongeren uit de buurt worden verjaagd. Zware inbreuken dus, die zo erg zijn dat ze ook door de internationale pers worden gebracht. Op een bepaald moment worden zelfs oorlogswapens aangetroffen, maar de politie wordt verhinderd om die te verwijderen. En op zo’n moment als burgemeester meedelen “dat er eigenlijk geen groot probleem is”…

Moureaux, de PS-burgemeester van Molenbeek, wil immers niet verder gaan dan: “Er is wel een harde kern van recidivisten, die incidenten veroorzaken. Maat dat gaat om niet meer dan 150 personen. Die groepen zijn zeer mobiel en gewelddadig” (De Standaard, 03.10.2009). Dat het om een regelrechte drugsoorlog gaat, wil hij ook niet gezegd hebben, maar wel dat het drugsprobleem een rol speelt: “De uitbreiding van het druggebruik is niet te verwaarlozen. Het kruispunt van de Ribaucourtstraat en de Leopold II-laan heeft al 20, 30 jaar een traditie van drugshandel”. Maar de drugshandel steekt steeds weer de kop op. Blijkbaar.

Burgemeester Moureaux heeft er trouwens een handje van weg om te liegen of op zijn minst de waarheid wat te verdraaien. Op de vraag of hij het normaal vindt dat kinderen van 12 jaar ’s nachts op straat rondhangen, zegt hij: “Ik heb ook liever dat ze binnen blijven. Maar veel families leven in een precaire situatie, samen op één of twee kamers. Ik begrijp dat de ouders hun kinderen dan moeilijk binnen kunnen houden”. Dit verhaaltje blijkt al niet helemaal te kloppen, want iets verder spreekt hij een meisje aan dat hogere studies heeft afgemaakt, terwijl haar broers in de gevangenis zitten. Hoe dat komt? “Omdat ik altijd thuis moest blijven en mijn broer altijd op straat rondhing”. Dus misschien toch juist plaats genoeg voor de dochter?

Het is gewoon het cultuurverschil dat ook hier weer aan de oorsprong ligt van de zware conflicten. Arabische, Noord-Afrikaanse culturen vinden het normaal dat meisjes niet buiten komen en thuis helpen, terwijl de kemphaantjes buiten op straat het territorium verdelen. In Noord-Afrika en in de Arabische landen, maar niet hier. Alleen is de burgemeester blijkbaar te bang om op te treden. Zo ontkent hij het feit dat er no-go-zones zijn, en zegt hij dat er pas rellen ontstonden toen de politie overging tot het aanhouden van een jongere in de buurt. Waarmee de burgemeester met deze bewering natuurlijk juist wél aantoont dat er no-go-zones zijn in Molenbeek. Waarom zouden er anders rellen uitbreken als de politie iemand arresteert bij het vaststellen van een inbreuk. Breken er soms rellen uit in Roeselare als iemand wordt aangehouden bij het vaststellen van een inbreuk? Wat is dat toch allemaal voor lulkoek?

Angst, vermomd als tolerantie, niets anders, mijnheer de burgemeester.

donderdag 8 oktober 2009

Migratie- en asielbeleid: Vlamingen blijven slikken!

Ook in relatief minder belangrijke dossiers steekt de communautaire tegenstelling tussen Vlamingen en Franstaligen de kop op. En steeds weer volgt men het gekende Belgische tracé: de Franstaligen krijgen wat ze willen, de Vlamingen moeten trekken en sleuren en botsen op een Franstalig ‘non’.

Neem nu het migratie- en asielbeleid. De Franstalige partijen vroegen én kregen hun regularisatie, waarmee te verwachten valt dat opnieuw minstens 100.000 vreemdelingen, illegalen meestal, geregulariseerd zullen worden.

De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen hebben de zaken weer zeer goed onderhandeld, want “de knopen in migratiedossier raken maar niet ontward”, aldus De Morgen (07.10.2009). De Vlamingen die aansturen op een strakker beleid – met de adem van het Vlaams Belang in hun rug natuurlijk – slagen er maar niet in om ‘hun’ punten, de integratiebereidheid van nieuwkomers én een verstrakking van de snel-belg-wet erdoor te krijgen, integendeel. “Zo moet er nog een heldere definitie worden opgesteld over de misdrijven die iemand de Belgische nationaliteit kunnen kosten”.

Voor de volledigheid: het is onder druk van het Vlaams Belang dat de meeste Vlaamse politieke partijen zich ondertussen tegen de snelbelgwet uitspraken. Op 1 mei 2000 trad de snelbelgwet in werking. Honderdduizenden vreemdelingen verkregen in tussentijd zonder enige integratievoorwaarde de Belgische nationaliteit. Het Vlaams Belang wil deze snelbelgwet afschaffen, omdat naturalisatie enkel mogelijk is na een geslaagd assimilatieproces.

De Vlaamse eisen terzake worden dus opeens ‘obstakels’, de Franstalige eisen zijn allang doorgevoerd. Of wij dit de Franstalige politici dan kwalijk nemen? Neen, maar we nemen het de Vlaamse partijen des te meer kwalijk dat zij er niet eens in slagen met eenvoudige en klare eisen een vuist te maken. Of hoe een meerderheid door het Belgisch federalisme opnieuw een minderheid wordt.

woensdag 7 oktober 2009

Analyse van opeenvolgende linkse nederlagen

Waarom slaat links niet meer aan? Het progressieve (links kunnen we het allang niet meer noemen) dagblad De Morgen (03.10.2009) begrijpt het ook niet meer. Ondanks de financiële en economische crisis, “terwijl de tijden slecht zijn voor het kapitalisme”, zoals The New York Times terecht opmerkten, gaat het links op politiek vlak niet voor de wind. In Europa – met uitzondering van de Griekse socialisten dan – doen de sociaal-democraten het overal slecht.

De oudste sociaal-democratische partij van Europa, de Duitse SPD, kende onlangs haar zwaarste nederlaag sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, met nog amper 23% van de stemmen. In Groot-Brittannië zouden de Liberalen de Labour zelfs voorbijsteken, waardoor Labour slechts de 3de politieke formatie zou worden. “In Italië geraakt links nog amper op de been”, aldus De Morgen, terwijl geen enkele sociaal-democratische partij zo diep in het slop zit als de Franse PS. ‘Onze’ SP.A dan weer kan alleen maar dromen van het kiesresultaat van de SPD en haalt in Vlaanderen nog amper 15% van de stemmen binnen. Wat is er aan de hand?

Van verschillende kanten worden analyses aangedragen, zoals die van de Franse analist Bernard Guetta. Hij heeft het bijvoorbeeld over de middenklasse die niet langer wil betalen voor de dure sociale zekerheid. Ik denk dat dit voor Vlaanderen niet klopt. Vlamingen willen wel degelijk voor een goed uitgebouwd sociaal zekerheidsstelsel betalen. Alléén: in België kennen we de hoogste belastingdruk van de wereld, de zwaarste belasting ook op arbeid, en nochtans worden er in de ganse Europese Unie in verhouding geen lagere pensioenen uitbetaald. De Vlaming vraagt zich af in welke bodemloze put zijn bijdragen dan wel verdwijnen.

Een andere reden, aldus Guetta, is dat de klassieke achterban verdwenen is. Ook hier een kanttekening. Sinds sociaal-democraten het multicultureel discours begonnen te verspreiden, hebben zij hun klassieke achterban buiten gegooid. Een aantal linkse auteurs heeft dat ook al duidelijk aangetoond (Brendel, Zwagerman, en anderen). Wat meer is: eens de sociaal-democratie de multiculturele weg is ingeslagen, is er geen weg terug, tenzij tegen de prijs van het totale gezichtsverlies. In Brussel staat de PS bekend als socialistisch-islamitische partij: succes bij de Brusselse migranten, maar in de steek gelaten door de eigen autochtone, kleine arbeidende man en vrouw. In vele Europese landen wordt links geconfronteerd met de vele (soms uiterst gewelddadige) gevolgen van het beleid dat zij zelf op de sporen heeft gezet, in bijna alle gevallen trouwens tegen de wil van de meerderheid van de eigen bevolking.

U vindt het allemaal wat omfloerst? Ik ook. Geef ons dan maar de rechttoe-rechtaan-analyse van Mark Grammens in Journaal. Mark Grammens heeft minder woorden nodig om de opeenvolgende nederlagen van links te verklaren: Ten eerste hebben ze geen ideologie meer, in het beste geval alleen nog strategieën om aan de macht te komen of te blijven. Ten tweede, aldus Grammens, heeft links ook geen arbeiders meer, want het heeft die ingeruild voor “la gauche caviar”.

“Hoewel de globalisering mede tot de oorzaken behoort die de crisis hebben doen ontstaan, en hoewel “Europa” gefaald heeft, terwijl overal, van Amerika tot Japan, een nieuw nationalisme wordt gehuldigd en in de praktijk gebracht, kiest de linkerzijde in Vlaanderen nog volop voor een achterhaald internationalisme en voor een Europa dat eengemaakt wordt ten gunste van het monopoliekapitaal” (*)


(*) Uit Journaal, het veertiendaags onafhankelijk opinieblad van Mark Grammens. Alleen op abonnementsbasis te krijgen. Inlichtingen: Mark Grammens, Stationsstraat 200, 1770 Liedekerke.

dinsdag 6 oktober 2009

Nieuwe drugs – waarom reageert België niet?

Dat er een zeer nauwe band bestaat tussen drugs en criminaliteit, ontkent vandaag niemand meer. Ook in landen waar men het druggebruik ‘gedoogt’, is de band niet minder sterk en niet minder uitgesproken, dan in landen waar men niet gedoogt. Voor de correctionele rechtbank van Dendermonde bijvoorbeeld werd de zaak van een vrouw behandeld, die urenlang werd gefolterd. De vrouw werd door haar partner behandeld met een hamer, bedreigd met een mes van 31 centimeter en bang gemaakt met een gasfles, enzovoort. De dader bood tenslotte zijn vrouw aan aan 2 drugsvrienden. Het is nog onduidelijk of drugs niet meespeelden.

Niet minder tragisch is het overlijden van een kindje van 22 maanden in Charleroi. Het onderzoek wees uit dat het kind overleed aan de gevolgen van het inslikken van methadon en in mindere mate van cocaïne. Een woordvoerder van het Belgisch Antigifcentrum merkt op: “Elk jaar worden 10 tot 20 kinderen in het ziekenhuis opgenomen omdat ze het slachtoffer zijn van accidentele intoxicatie door methadon (…) methadon is levensbedreigend voor een kind (…) Het aantal sterfgevallen onder kinderen van verslaafden ligt allicht hoger dan die 10 per jaar” (De Morgen, 29.09.2009).

Dan krijgt men het toch wel moeilijk als men volgend bericht leest: “Sinds enkele maanden is er ‘synthetische cannabis’ te koop op het net, onder meer onder de merknaam Spice. Het zou gaan om een op het eerste gezicht onschuldige kruidenmix, die chemisch aangesterkt is met de werkzame stof die ook in cannabis zit”, aldus een bericht in Het Laatste Nieuws (29.09.2009). In de ons omringende landen, zoals Frankrijk, Luxemburg en Duitsland, wordt het goedje in allerijl verboden. In België zijn we nog zover niet, laat de krant ook weten. Zéér geruststellend allemaal. Het zal je kind maar wezen…

maandag 5 oktober 2009

We moeten vooral niet te snel denken dat het over is

“Voor de economen is de recessie afgelopen, maar voor het overgrote deel van de mensen is ze nog lang niet achter de rug. (De man in de straat) kijkt enkel naar de evolutie van zijn koopkracht en van de situatie op de arbeidsmarkt. Hoe zeker is hij dat hij volgende maand nog een baan heeft”. Aan het woord is Guy Quaden, grote baas van de Nationale Bank van België (De Standaard, 03.102.009). Ik vrees dat hij in deze gelijk heeft.

Nu mag men in de pers nog zoveel over het einde van de crisis schrijven als men wilt, de idee bij de mensen leeft, dat het niet voorbij is. En bepaalde cijfers geven hiervan ook een indicatie: het aantal faillissementen stijgt. In september 2009 niet minder dan 1.015, of 93 meer dan in september 2008. September 2009 staat hiermee (cijfers van Graydon) geboekstaafd als de maand met voorlopig het hoogste aantal faillissementen ooit. Verontrustend is verder dat de meeste faillissementen zich in Vlaanderen voordoen. Sinds begin dit jaar gingen 3.353 Vlaamse bedrijven over de kop, in het ganse land waren dat er 6.981.

Het aantal faillissementen zal inderdaad nog een tijdje doorgaan, dat weten we ook wel. En een mogelijke heropleving van de economie laat zich pas later in de tijd goed meten, zover zijn we ook al. Maar men moet oppassen met boodschappen dat de economie herneemt en dat “de economische groei in België zich vermoedelijk zal situeren rond de 1%-groei”, zoals bepaalde regeringsleden wel eens durven beweren. De reden van de bewering is natuurlijk duidelijk: een vrolijke boodschap in de droeve tijden gaat het altijd wel in. Daarenboven kan men het ‘goede nieuws’ gebruiken om de schande van het begrotingsgat wat naar de achtergrond te duwen, en tenslotte is economische groei goed om het falen van het financieel en begrotingsbeleid – onder druk van de Waalse PS, maar waarom moeten de Vlaamse partijen daar altijd aan toegeven? – wat te verdoezelen.

Als we naar de jongste World Economic Outlook van het Internationaal Monetair Fonds kijken, ziet het er trouwens niet zo goed uit voor die zogenaamde economische groei in België. “Industrielanden als de VS, Europa en Japan, zullen dit jaar nog met gemiddeld 3,4% krimpen. Volgend jaar moeten zij vrede nemen met een groei van 1,3%. België zal duidelijk minder goed doen met een verwachte nulgroei voor volgend jaar” (De Standaard, 02.10.2009). Alleen Ierland, Spanje, Griekenland en Luxemburg scoren minder goed dan België.

Experts wijzen op het begrotingstekort waardoor België minder financiële ruimte heeft om de economie te stimuleren. Vandaar een bijna ‘natuurlijke’ neiging van alle Vlaamse politici om in Vlaanderen versneld aan schuldafbouw te doen en/of een begrotingsevenwicht te creëren. Alleen zijn de Franstaligen – een minderheid in België – een andere mening toegedaan. En we weten ondertussen al wie aan het langste eind heeft getrokken. Met de faillissementsstatistieken in de hand weten we ondertussen ook al wie de rekening gaat betalen. Ondertussen vernemen we dat de roerende voorheffing van 15 naar 25% zou stijgen. De overheid heeft centen nodig, en de brave Vlaamse spaarders zullen het gat wel weer dichtrijden.

vrijdag 2 oktober 2009

Federale ombudsman energie…werkloos

Zo’n 10 jaar geleden stemde het parlement een wetsvoorstel om een ombudsdienst energie in het leven te roepen. Na 10 jaar is het dan eindelijk zover, geen moment te vroeg. De selectieronde werd afgesloten, de aanstelling van de ombudsman energie gebeurde. Vanaf 1 september is hij officieel benoemd en in dienst. Fijn, zegt u? Zeker in deze tijden van hoge energieprijzen, onleesbare facturen, problemen met aansluitingen, en discussies rond wijziging van elektriciteitsleverancier?

Feit is dat dit ook weer zo’n typisch Belgisch verhaal is geworden. Vanaf 1 september is de ombudsman – van de Nederlandstalige taalrol – inderdaad officieel in dienst, maar hij kan zijn functie niet uitoefenen omdat er nog geen Franstalige kandidaat is geselecteerd en de ombudsman alleen in college zou mogen optreden. Ik vroeg minister Magnette om een krachtig optreden, omdat deze situatie in feite niet kan voortduren. Minister Magnette is tenslotte minister van Energie en van Consumentenzaken. Tevens wilde ik weten waarmee de ombudsman zijn dagen vulde.

In zijn antwoord bleef minister Magnette (PS) rond de pot draaien: neen, voorlopig kon hij niet optreden, want pas eind volgende week wordt het resultaat van de jongste Franstalige selectieronde bekend. En inderdaad, het geachte lid Logghe heeft overschot van gelijk: dit is een schandalige toestand. Maar neen, de minister moet gewoon afwachten, maar hoopt wel dat de ombudsman binnen de kortste keren aan het werk zal kunnen gaan. En voorlopig was de ombudsman bezig “zijn dienst te organiseren”! De minister ging niet in op mijn vraag van om de ombudsman van de Nederlandstalige taalrol dan maar onmiddellijk aan de slag te laten gaan in de Nederlandstalige dossiers. De minister bleef ook het antwoord schuldig op de vraag hoeveel klachten en vragen om bemiddeling al op de ombudsman liggen te wachten. Voor mij is het duidelijk: eind volgende week wordt de minister hierover opnieuw geïnterpelleerd.

donderdag 1 oktober 2009

Immigratie heeft kostprijs – wanneer bij ons dit debat?

In een Vrije Tribune in NRC Handelsblad (12.09.2009) windt publicist Paul Scheffer er geen doekjes rond: de Nederlandse overheid houdt ten onrechte de discussie af over de kosten van immigratie. De economische voor- en nadelen van arbeidsmigratie worden overal bediscussieerd.

Steeds vaker immers wordt iedereen met de neus op de feiten gedrukt: het axioma van de profeten van de nieuwe multiculturele heilsleer van de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, dat migratie naar Europa alleen maar verrijking betekende, verrijking voor de allochtoon en verrijking vooral voor de autochtoon, blijkt langs geen kanten te kloppen, blijkt zelfs haaks op de realiteit te staan. Zoals ook Paul Scheffer in het opiniestuk laat opmerken: “Overal zien we conflicten over de arbeidsmigratie en de toegang tot de verzorgingsstaat, en zien we ook botsingen over de migratie van moslims en de omgang met vrijheden”. Het is ook voor Scheffer meer dan duidelijk “dat de migratie ook een verlies voor veel van de betrokkenen met zich meebrengt.”

Journalist Christopher Caldwell plaatste dit alles in een ruimer kader: “Europa werd een migratiedoel als gevolg van de consensus onder zijn politieke en economische elites. Voor zover die elites al nadachten over de consequenties van immigratie op de lange termijn, gingen ze uit van bepaalde vooronderstellingen, zoals het aantal immigranten dat beperkt zou blijven”.

Bijna alle vooronderstellingen waarmee de massale immigratie begon, bleken naderhand onjuist.

De discussie over migratie heeft zich in Europa al gedeeltelijk losgemaakt van het blinde geloof in de nieuwe heilsleer. Onder druk van het kapitalisme (en de liberalen natuurlijk) wordt nu meer en meer gegoocheld met de noodzaak aan economische migratie. We laten niet iedereen meer binnen, alleen die migranten die willen en kunnen werken. Want uiteindelijk zullen zij het zijn die onze sociale zekerheid zullen betalen. Enfin, u kent het soort argumenten ook.

Paul Scheffer schiet dit argument deskundig af. Als er inderdaad een economische migratie op gang moet komen – en excuseer u mij, àlle recente migraties naar Europa waren ten minste gedeeltelijk economisch getint – dan moet er ook maar een kostprijsberekening komen. Wat kost ons de migratie. Men kan moeilijk economische argumenten in de ene richting gebruiken en ze niet toelaten in de andere richting. Andere politieke en economische commentatoren hebben bedenkingen bij de liberale argumenten. Zo merkt Geert Noels op: “Het verhaaltje dat de immigratie de vergrijzing gaat betalen, klopt helaas niet. Voor de jonge allochtonen is een serieus economisch plan nodig”.

U merkt het, beste lezer, ook over dit thema zou best eens een zeer grondig debat worden gevoerd. Terwijl er in Nederland al aanzetten zijn om eindelijk een becijfering op te stellen, lijkt de Belgische politiek geparalyseerd. Het is angst om kleur te moeten bekennen, angst die vermomd wordt als verdraagzaamheid. Angst is echter altijd een slechte leermeester, ook in deze.