Er was een tijd dat Vlaanderen de ambitie had om tot de economische topregio’s van Europa te behoren, en zonder het Belgisch carcan zou dit ook best mogelijk zijn. In het actieplan Vlaanderen in Actie stelde de vorige Vlaamse regering trouwens de ambitie voorop om Vlaanderen tegen 2020 in het koppeloton van de Europa te brengen.
Echter, volgens Werk en Sociale Economie (WSE) is dat doel “verder af dan 3 jaar geleden”, aldus een verslag in De Standaard (29.10.2009). De Vlaamse werkzaamheidsgraad blijft namelijk steken op “slechts” 66,5%, waar de topregio’s op bijna 74% uitkomen. Vooral de werkgelegenheid bij 55-plussers is bedroevend laag: slechts 34,3%, waar de Europese topregio’s niet minder dan 59,2% van de ouderen aan het werk houden.
Europa telt 23 topregio’s: vooral Scandinavische, Duitse, Nederlandse en Britse regio’s. Daarop volgt een 2de peloton van 27 regio’s, die de Lissabonnorm (een tewerkstelling van 70%) bijna hebben gehaald. Ook hier vooral Britse en Duitse gebieden, en enkele grootsteden.
Daarop volgt een 3de groep, waar Vlaanderen deel van uitmaakt. Die regio’s slagen er eigenlijk niet in de afstand met de Lissabonnorm bij te benen. In ons gezelschap verkeren vooral Oostenrijkse en Franse regio’s.
Waar Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te zoeken zijn? Ze bengelen helemaal aan de staart, in het gezelschap van Zuid-Spanje en Zuid-Italië, maar daar gaat het ons even niet om. Wat ons vooral zorgen baart, is het wegzakken van Vlaanderen. Met de komende communautaire onderhandelingen in het achterhoofd en de mogelijke status quo die door de zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen nu al geestelijk als mogelijke piste wordt bewandeld, valt te vrezen dat Vlaanderen, economisch, sociaal, financieel en dus ook politiek, steeds verder wegzakt in de Europese lijst.
Vlaanderen topregio? Mét België wordt dit compleet onmogelijk.
