Het blijft voor mij ook “neen” aan de drugs

Toch vreemd hoe bepaalde fenomenen met de regelmaat van de klok hun kopje opsteken. Het willen legaliseren van drugs – soft of hard – is er zo één van. Nu eens was het de burgemeester van Luik, een zekere Demeyere, en onlangs waren het de drie “wijzen uit het Oosten”, toch van West-Vlaanderen gezien. Drie professoren die hun wetenschappelijk licht lieten schijnen over de drugs en die zagen dat het goed was. Of iets in die aard…

In een scherpe brief (bestemd voor Humo) trekt dokter Mireille Vergucht fel van leer tegen de legalisatievoorstellen van de drie geleerde heerschappen. Dokter Mireille Vergucht is naast dermatologe ook woordvoerster Vlaams Platform tegen Drugs en voorzitter Medical Women's Association of Belgium. Volgens haar heeft legaliseren of niet niets te maken met ideologie: “Het gaat om feiten. Het gaat om de schade tgv het actieve bestanddeel (ook zonder pesticiden). Het gaat om de geestelijke gezondheid van onze kinderen en kleinkinderen, om de toekomst van de volgende generatie(s). We zien vandaag al welke de grootschaligheid is van de schade. Een ommekeer in de aanpak van het falend drugsbeleid is inderdaad levensnoodzakelijk, maar dan wel door de correcte boodschap: nog veel meer dan met de sigaret:" Begin er nooit mee, experimenteer er niet mee: het is veel te schadelijk!" Door aanvaarding van het gebruik, geven we immers onze kinderen op”, aldus de Open Brief.

In enkele commentaren werd ook verwezen naar het prostitutiewetsvoorstel in Frankrijk, en mevrouw Vergucht komt erop terug, want “Goedele Liekens is blijkbaar een rabiaat voorstander van het wetsvoorstel en verwees naar landen waar veel permissiever met prostitutie wordt omgegaan. Welnu, het verkrachten van vrouwen ligt in die "permissieve" landen (Thailand, Maleisië  enzoverder) veel hoger dan in landen waar meer repressieve boodschappen gegeven worden ivm prostitutie. Fantastisch die redenering, vindt u niet? Laat ons de situatie, de redenering, extrapoleren naar meer verbod van alcohol en het verbod van illegale drugs (illegaal: omdat ze zo schadelijk zijn , en niet omgekeerd). Alcohol (en snelheid achter het stuur) wordt meer en meer repressief aangepakt de laatste jaren. En terecht”. Nu nog hetzelfde met drugs, hoor je mevrouw Vergucht denken. 

Bolkestein over de islam

Frits Bolkestein is niet de eerste de beste. Vooraanstaand oud-liberaal minister in verschillende regeringen, oud-EU-commissaris, auteur van verschillende controversiële boeken. Een man die geen blad voor de mond neemt, die vrank en vrij zijn gedacht zegt. En wat oud-politicus Bolkestein zegt, hoeft zelfs niet met ons Vlaams Belang-discours overeen te komen, om interessant genoeg te zijn om even onder uw aandacht te brengen:  “Sommige culturen zijn meer ontwikkeld dan andere. De islamitische cultuur is momenteel inferieur aan de westerse. Ik noem twee dingen: de afwezigheid van democratie en de onderdrukking van de vrouw”.

Bolkestein verzet zich tegen de stigmatisering van bevolkingsgroepen: “Ik geef de werkelijkheid weer zoals ik ze analyseer. Ik zie de mensen niet als minderwaardig, maar de cultuur. De mensen doen wat de cultuur hen gebiedt. U gaat me toch niet vertellen dat de positie van de vrouw in de islamitische cultuur dezelfde is als die in West-Europa?”

Waarom hij zijn veto uitspreekt tegen een (even liberaal) kandidaat-voorzitter van het Europese Parlement als Guy Verhofstadt? Eerder noemde hij diens eurofederalisme zeer gevaarlijk, en “niemand wilde het trouwens”. In Knack zegt Bolkestein hierover: “Kijk naar de landen rondom u: die willen geen Europese federatie. Niemand wil wat Verhofstadt zegt. En men moet niets achternalopen wat er toch niet komt”.  

Bretagne in opstand

Uit ’t Pallieterke, het onvolprezen Vlaams weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter, dat straks zijn 70^ste jaargang inzet: “Bretagne revolteert. Men beseft er dat het internationaal kapitalisme vernietigend werkt op de intensieve landbouw. Het Franse centralisme irriteert de Bretoenen. Een buitensporige ecotaks treft nu ook de transportsector. Een combinatie van sociaal ongenoegen, te veel fiscaliteit en te weinig identiteit volstond om de vlam in de pan te krijgen. Het verzet uit zich in een met symboliek overladen Bretoense beweging. De manifestatie van enkele tienduizenden Bretoense Rode Mutsen vorige zaterdag is een zoveelste signaal dat Europa maar kan overleven als het centralisme plaats maakt voor subsidiariteit”.

In De Standaard werd al gewezen op de koppeling van linkse en nationalistische motieven bij de ontevreden Bretoenen. Hun regio was een socialistisch bastion. De PS haalde er 56% van de stemmen. Maar bij de manifestaties dragen de betogers een uitgesproken regionalistisch symbool als de Gwenn ha Du. Er gaat een enorme mobiliserende kracht uit van deze Bretoense symbolen.

Protestbewegingen zoals we die steeds vaker in Europa aantreffen. Sociaal en identitair. 

Ook stijging van het aantal achterstallen bij hypothecaire leningen

De kranten van Sudpresse hadden uit de cijfers van het Observatorium Krediet en Schuldenlast berekend dat als de cijfers van de tien eerste maanden zich doorzetten, tegen eind dit jaar ruim 152.000 Waalse schuldenaren minstens één van hun leningen niet hebben kunnen terugbetalen. Vorig jaar waren dat er nog 142.100. Het totale aantal contracten waar wanbetaling dreigt, zou tegen eind dit jaar oplopen tot 207.000. Dat is 4,5 procent meer dan in 2012. De stijging zou zich voordoen bij alle soorten leningen. De wanbetalingen treffen Wallonië en Brussel meer dan Vlaanderen, aldus nog de kranten (verslag in HLN van 2 december 2013).

Uit het antwoord van de Minister van Financiën, Koen Geens (CD&V), op mijn vraag blijkt dat het aantal achterstallen bij hypothecaire kredieten in een periode van 6 jaar met 16% is gestegen. Het mag dan al zijn dat in totaliteit slechts 1,5% er niet in slaagt het hypothecair krediet op tijd terug te betalen, dan nog is er sprake van een stijging. Vooral de stijging in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is opmerkelijk: een stijging van 36% ten opzichte van 2008. De stijging is beperkter in het Waals Gewest, + 15,6%, en nog beperkter in het Vlaams Gewest met +12%. De wanbetalingsgraad bedroeg op 30 september in het Vlaams Gewest 1%, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 2%, en in het Waals Gewest 2,2%. 

Neen, Vlaanderen is niet racistisch

Heeft Jozef De Witte, Grootinquisiteur van het zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding, het licht gezien? In elk geval lijken de cijfers van een brede volksbevraging hem toch wel hebben doen nadenken. Want die cijfers geven aan dat de gemiddelde Vlaming inderdaad héél dicht bij het Vlaams Belang-discours aanleunt.

Jozef De Witte, die vroeger steeds met de beschuldigende vinger in de richting van het Vlaams Blok/Belang wees als de Vlaming zich ongunstig uitliet over een teveel aan migranten, heeft eindelijk het licht gezien: “België kent geen echt migratiebeleid. Sedert 1974 geldt hier een migratiestop, terwijl iedereen weet dat er 72.000 vreemdelingen zijn binnengekomen in 2011. Slechts 8% van de niet-EU-migranten kwamen dat jaar naar ons land specifiek om te werken, terwijl dat in Europa 25,5% was”.

Waarom ze dan wél komen, als het niet is om te werken? Om van ons ruime en goed uitgewerkte sociaal systeem te profiteren? De Witte wil het niet gezegd hebben, maar samen met de Antwerpse magistraten kan men tot geen andere conclusie komen.

De besteding van het Europese Cohesiefonds

Een bericht dat ik eigenlijk zonder verdere commentaar gewoon kan overnemen want het spreekt boekdelen. “Van de 2,05 miljard euro die België uit het Europese Cohesiefonds krijgt, gaat 650 miljoen naar het Vlaams Gewest, 1,1 miljard euro naar het Waals Gewest en 300 miljoen naar het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, aldus Waals minister-president Rudy Demotte (PS) vanop een informele raad in Vilnius. Met het Cohesiefonds versterkt de EU het regionaal beleid”, aldus een bericht in De Tijd (27.11.2013).

Ondanks alle steun, ondanks alle financiële en andere transfers van Vlaanderen naar Wallonië, ondanks de verschillende Marshallplans blijft Wallonië en zijn gewest afhankelijk van steun, steeds meer steun. Zijn ze soms ‘incapable’ om hun zaken terug op de sporen te krijgen, in het Waals Gewest? 

Naar een Europees ‘wij’-gevoel?

Liberalen zullen de column van filosofe en auteur Tinneke Beeckman in De Standaard (25.11.2013) niet graag hebben gelezen. Het gaat over het noodzakelijke ‘wij’-gevoel, wil het Europese verhaal – welk Europees verhaal dan ook! – een kans maken. Liberalen gaan uit van het ‘ik’-verhaal en vinden dat elk ‘wij’-verhaal bijna rechtstreeks naar Auschitz leidt, tenzij het over het multiculturele ‘wij’ gaat, maar eigenlijk gaat het dan altijd over de optelling van verschillende ‘ik’-jes.

Beeckman schrijft dat de Europese verkiezingen van 2014 een referendum dreigen te worden over Europa en de Europese Unie. De beleidsmakers hebben het zeer moeilijk om symbolen en strategieën te vinden om het EU-‘wij’-gevoel te stimuleren. “Dat is noodzakelijk: inwoners van een Unie kunnen over hun verschillen pas discussiëren wanneer ze zich burgers weten van eenzelfde politieke gemeenschap. Een ‘wij’-gevoel is niet het einde van het politieke debat, maar wel de voorwaarde voor de democratisch discussie”.

Aan die democratische discussie schort er op het vlak van de EU enorm veel. Zo schrijft mevrouw Beeckman: “Tijdens de noodtoestand toont zich het centrum van de macht. En wie oefende effectief de macht uit tijdens de financiële crisis van 2008? Een nieuwe trojka: het Internationaal Muntfonds, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Het Europees parlement kon alleen machteloos toekijken hoe deze niet-verkozen trojka beslissingen nam”.

Burgers voelen zich niet vertegenwoordigd in de EU. Burgers voelen wel aan dat steeds vaker en over steeds fundamenteler zaken boven hun hoofd wordt beslist. Burgers voelen aan dat zij zelfs niet meer beslissen wie er hun land binnen komt en wie niet. Géén vat op de financiële draagkracht van een land, géén vat meer op de werking van politie, justitie. Géén vat meer op zoveel, maar wel steeds meer Europese regelgeving.  Het creëren van een ‘wij’-gevoel is een eerste stap, maar er zullen er nog heel veel moeten volgen…

Steeds meer invaliditeitsuitkeringen, sterke stijging bij vreemdelingen

Uit het antwoord van de Staatssecretaris voor Personen met een handicap, Philippe Courard (PS), op mijn schriftelijke vraag blijkt dat “rechthebbenden op een invaliditeitsuitkering met een vreemde nationaliteit” in 2011 zo’n 107 miljoen euro hebben ontvangen als uitkering. Ten opzichte van 2007 is dat een stijging van 49%.

Het valt op dat zowel het aantal rechthebbenden als de uitkeringen voor de mensen met een handicap over een periode van 5 jaar sterk gestegen zijn. In 2007 waren er 272.358 uitkeringsgerechtigden in België, in 2011 was dat aantal met 15,5% gestegen tot 314.701.

De jaaruitgaven stegen nog veel sterker: tussen 2007 en 2011 is er sprake van een stijging met ongeveer 25%, van 1,3 miljard naar bijna 1,7 miljard euro. Het aandeel van het Vlaams Gewest blijft vrij stabiel rond 58,4% (terwijl het bevolkingsaandeel van het Vlaams Gewest ongeveer 61% bedraagt.

Maar zoals gezegd zijn het de cijfers van rechthebbenden op een tegemoetkoming aan personen met een vreemde nationaliteit en de uitgaven die hiervoor werden betaald, die bijzonder sterk stijgen. Het aantal mensen met een buitenlandse nationaliteit, die een uitkering als gehandicapte ontvangen, steeg met niet minder dan 36%, nu ontvangen dus bijna 20.000 buitenlanders dergelijke uitkering. Het bedrag van de uitkeringen steeg met 49%, van 72 miljoen euro naar 107 miljoen euro. Een toenemende druk dus op ons sociaal zekerheidssysteem, zoals de Antwerpse magistraten een tijdlang geleden ook voorspelden. 

Steeds meer zelfstandigen blijven na 65 jaar verder werken

Er waren al berichten dat zelfstandigen ook na hun 65^ste jaar blijven doorwerken. Er was sprake van forse stijgingen zelfs. En er werd gezegd dat een en ander te maken zou hebben met de bijzonder lage pensioenen, waarvan zelfstandigen nog steeds genieten.

Een en ander wordt nu door de Minister van Middenstand en KMO’s, mevrouw Sabine Laruelle (MR), in een antwoord op een schriftelijke vraag ook bevestigd. Uit haar antwoord blijkt dat het aantal zelfstandigen dat na de leeftijd van 65 jaar is blijven verder werken, tussen 2008 en 2012 met bijna 24% is gestegen: van 52.659 naar 65.058. De stijging is even groot bij mannen als bij vrouwen.

Opvallend is verder dat de stijging het grootst blijft in het Vlaams Gewest (bijna 24%) en dat er een verdubbeling is van het aantal zelfstandigen dat in het buitenland woont (van 323 naar 674 met naam). Het aandeel van de Vlaamse zelfstandigen dat na 65 jaar actief blijft, bedraagt bijna 66%.

Wat de hoogte van de rustpensioenen voor zelfstandigen betreft, ook daarvan verschaft de Minister een pak cijfergegevens. Alhoewel het rustpensioen op 5 jaar tijd is gestegen, bedraagt het voor een alleenstaande man nog steeds niet hoger dan ongeveer 400 euro per maand. Voor een man in een gezinssituatie bedraagt het maandelijks pensioen 587 euro, voor een vrouw met een gezinssituatie is dat slechts 347 euro. 

535 gevangenen keerden niet uit verlof terug

Uit het antwoord van de minister van Justitie, mevrouw Annemie Turtelboom (Open VLD), op mijn vraag, blijkt dat heel wat gedetineerden van het penitentiair verlof gebruik maken om het hazenpad te kiezen: op 5 jaar tijd kwamen op die manier 535 gevangenen niet terug naar de gevangenis.

Op een totaal van 7.214 gedetineerden die tussen 2008 en 2012 de gevangenis mochten verlaten met penitentiair verlof, komt dit neer op 7,4%. De meeste gevangenen werden opnieuw gevat, maar 26 personen, die sedert 2008 niet uit penitentiair verlof terugkwamen, zijn intussen nog steeds op vrije voeten of bevinden zich in het buitenland. 

Ook voor de Nederlandse liberalen is Verhofstadt een brug te ver

Het Nieuwsblad maakte een paar weken geleden bekend dat de positie van Guy Verhofstadt als fractieleider van de Europese liberalen in het Europees Parlement danig onder vuur ligt. In Nederland dit keer. Het was niet de eerste keer – deze gepatenteerde machtsmens heeft het bijvoorbeeld niet erg begrepen op een verregaande federalisering van België, hij heeft een gloeiende hekel aan Vlaams-nationalisten (aan àllemaal…) – en het zal allicht niet de laatste keer zijn.

Het parlementslid Mark Verheijen stelde met naam dat Verhofstadt een groter gevaar was voor Europa dan Geert Wilders of Marine Le Pen. Hij zei (terecht, wat mij betreft): “Eurofielen maken mensen bang voor overwicht vanuit Brussel en ondergraven daardoor het draagvlak voor Europa”. Dat lijkt ook te kloppen: steeds meer soevereiniteit wordt ons afgenomen. Steeds meer omzettingen van Europese richtlijnen in nationale wetgeving passeren bijvoorbeeld in de Kamer, waar men géén bezwaren mag opperen want “Europa legt het ons nu eenmaal op”…

Men zal zich herinneren dat ook Fritz Bolkestein de heer Verhofstadt, het orakel uit Gent, had gekapitteld. Verhofstadt lijkt zich op zijn EU-dromen door geen enkel beletsels tegenhouden, door geen enkele hindernis, ook niet als ze van democratische aard zouden zijn.

Zoveel geweld tegen één van de hogepriesters van het EU-geloof: dat kan niet ongemoeid worden gelaten. EU-commissaris Nellie Kroes, één van die machtige EU-dames die ons besturen, bewees dat ze de “Belgische situatie” toch wel aardig onder de knie heeft. Ze verklaarde: “Federalisme in België betekent iets anders dan wat sommige Nederlanders interpreteren. In België is federalisme immers het feit dat het Vlaamse en het Wallonische landsdeel samenwerken in één koninkrijk”. Is het werkelijk dat, mevrouw de commissaris? Is dat federalisme? 

Kwart van de burgers komt amper rond

De regering en een rits ministers mogen dan al wel beweren dat de economische crisis in de EU-zone stilaan achter de rug is, de burgers, de consumenten, u en ik, wij kijken nog steeds aan tegen de gevolgen van die neergang. Het incassobureau Justitia laat in Het Laatste Nieuws weten dat een kwart van de burgers nog amper rond komt. “Eén op de drie betaalt zelfs de facturen niet of te laat”. Een economisch en financieel gevaarlijke situatie.

23% van de burgers, aldus het bericht van 20 november, zegt geen geld meer over te hebben na de betaling van alle facturen. “Een kwart van de mensen is ongerust dat er een onverwachte rekening in de bus valt”.

De redenen voor de financiële problemen? Jobverlies, en de hoge energie- en brandstofprijzen.

Op Europees vlak loopt het verlies door niet betaalde facturen op tot 350 miljard euro – kunt u zich een voorstelling maken van 350 miljard euro? Voor België gaat het om ongeveer 9,2 miljard euro.

Volgende vaststelling zal allicht niemand meer verwonderen: “In landen als Griekenland (44%), Hongarije (47%), Portugal en Italië (elk 29%) en Frankrijk (35%) zijn er procentueel nog meer mensen die zeggen onvoldoende inkomsten te hebben. Meer naar het noorden daalt dat percentage. Zo is slechts 14% van de Denen arm en 17% van de Noren”. 

Bouwen van muur rond Europa niet zo onzinnig

Progressieven en voorstanders van het heilige axioma “vrijheid van verkeer van goederen, van personen en van kapitalen” doen wel eens smalend over sommige “rechtse”, “nationalistische”, “bekrompen” maatregelen. Zo hebben deze lieden het steevast over de “vesting Europa” die wij met een muur zouden willen beschermd zien. Enfin, dat is toch hetgeen wordt beweerd.

In dit nieuw geloof – het onbeperkte vrije verkeer zal met naam alle problemen oplossen, u weet wel, de zogenaamde onzichtbare hand – in dit nieuwe geloof komen steeds vaker barstjes. De gelovigen lijken te wankelen, en kunnen niet meer om de realiteit heen. Neem nu de gerenommeerde professor economie, Paul Collier, die als pleitbezorger voor massale ontwikkelingshulp aan Afrika, in Knack de stelling verdedigt – en mét verve – dat wij Afrikanen niet helpen door hen illegaal in Europa binnen te laten.

Eerst en vooral helpt hij een mythe uit de wereld: de mensen die op boten naar Lampedusa komen, zijn geen sukkelaars. Ze kunnen met naam de georganiseerde criminele bendes betalen, die gespecialiseerd zijn in deze mensenhandel.

Waarom zovelen blijven komen, wil Knack weten, want aan de overtocht zijn toch heel wat gevaren verbonden? Collier is heel duidelijk: “Als je als vluchteling aan boord van zo’n bootje geraakt, en voet aan wal kunt zetten op het strand van Lampedusa, word je bedolven onder de mensenrechten (…) De boodschap die we uitsturen, is: als Afrikaan heb je geen enkele kans om Europa binnen te geraken, tenzij je erin slaagt voet op een van onze stranden te zetten, dan zal je niets meer overkomen. Ik vind dat waanzin”.

Een muur is nodig, aldus de professor economie: Als we niets doen, “loopt een land als Eritrea compleet leeg”.

Zo hoort u het ook eens van een ander. 

Steeds méér 50-plussers aan het werk

Uit cijfers dieik bij de minister van Werk, mevrouw Monica De Coninck (sp.a), opvroeg, blijkt dat steeds meer 50-plussers aan het werk gaan. In 2008 bijvoorbeeld waren er 973.300 aan het werk, in 2012 waren dat er al 1.134.422, een stijging van 16,5%.

Opvallend is dat de stijging van de tewerkstelling van 50-plussers in het Vlaamse Gewest veel sneller gaat dan in de rest van het land. In het Vlaams Gewest gingen op 5 jaar tijd bijna 19% meer 50-plussers aan het werk: van 588.922 in 2008 naar 698.455 in 2012. In het Waals Gewest bedroeg de stijging 13,5%, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 13%.

Het aandeel van de Vlaamse 50-plussers aan het werk blijft met andere woorden stijgen. In 2008 bedroeg het aandeel van de tewerkgestelde Vlaamse 50-plussers in het geheel van de tewerkgestelde 50-plussers 60,5%,  in 2012 is dat aandeel gestegen tot 61,5%.  

Stijging aantal fietsongevallen

De Staatssecretaris voor Mobiliteit, Melchior Wathelet (cdH),  maakte in antwoord op een schriftelijke vraag cijfergegevens bekend, waaruit blijkt dat het aantal letselongevallen waarbij fietsers betrokken waren, in een tijdspanne van 5 jaar met ongeveer 6% is gestegen. In 2008 waren er 7.908 geregistreerde fietsongevallen met lichamelijke letsels, in 2012 steeg dat aantal tot 8.373. 23 ongevallen per dag dus.

Ik wilde vooral weten hoe het aandeel van de 65-plussers in het aantal fietsongevallen evolueerde. Staatssecretaris Melchior Wathelet had het in zijn antwoord over een geleidelijke stijging, maar uit zijn cijfergegevens bleek het aandeel op 5 jaar tijd met 21% te zijn toegenomen: van 1.151 in 2008 naar 1.393 in 2012. Het aandeel stijgt daarmee van 13,5% naar ongeveer 15%.

Het gezondheidsmagazine “Bodytalk” publiceerde een bijdrage waarin werd gewezen op het gevaar van elektrische fietsen voor ouderen. Op de vraag naar een uitsplitsing van de cijfergegevens naar elektrische fietsen kon de staatssecretaris echter geen antwoord geven: die gegevens worden niet bijgehouden in België. 

Méér overtredingen, maar steeds minder controles

Uit cijfergegevens dieik bij de minister van KMO’s, Zelfstandigen en Landbouw, mevrouw Sabine Laruelle (MR), opvroeg, blijkt dat de jongste jaren een opvallende stijging is van het aantal overtredingen vooral bij nachtwinkels wat de openingsuren betreft. Het Vlaams Belang dringt dan ook aan op méér controle van de openingsuren.

In 2008 werden er jaarlijks 533 controles uitgevoerd, in 2009 zelfs 2.350, maar de jongste 3 jaar – 2010, 2011 en 2012 – worden er gemiddeld slechts 350 controles uitgevoerd. Opvallend in de cijfers is de stijging van het aantal vastgestelde overtredingen bij nachtwinkels: in 2008 registreerde men op 87 controles van nachtwinkels 32% inbreuken op de openingsuren, 28 overtredingen. In 2011 en 2012 loopt het aantal inbreuken intussen op tot ongeveer 60% van het aantal controles.

Terwijl het aantal overtredingen op de openingsuren in de dagwinkels stilaan stagneert, maken de cijfers van minister Laruelle in elk geval duidelijk dat het steeds meer nachtwinkels zijn, die de regels betreffende openingstijden duchtig aan de laars lappen. Het aantal overtredingen in nachtwinkels bedroeg in 2008 slechts 14,8% van het totaal aantal overtredingen, in 2012 was dat aandeel al opgelopen tot bijna 26%. Méér controle is daarom aan de orde van de dag, aldus het Vlaams Belang.

In haar antwoord erkent de minister de problematiek, maar “gelet op haar inkrimpend personeelsbestand is het inzetten van meer personeel niet aan de orde. Wel werden de betrokken beroepsfederaties er via een rondschrijven toe uitgenodigd om hun leden aan te sporen tot een correctere naleving van de wetgeving”. Voor het Vlaams Belang een onvoldoende. 

Libische regionalisten gaan over tot actie

Libië is één van de landen die zwaar werden getroffen door de Arabische Lente. Libië is ook een land waar de grenzen door de koloniserende staten indertijd zéér recht werden getrokken, en allicht véél te recht werden getrokken. Er werd met andere woorden geen rekening gehouden met etnische, regionale of tribale verschillen, en verschillende buitenlandse waarnemers hadden er al op gewezen dat dit zich zou wreken – vroeg of laat.

In één van de mijn bijdragen op deze webstek had ik het uiteenvallen van Libië in drie stukken aangekondigd. Het is nog lang zover niet, maar in de Franstalige editie van de gratis krant, Métro, kan men lezen (12.11.2013) dat Libische regionalisten tot de actie overgaan.

“De voorstanders van een federaal systeem in Libië, die de petroleumbedrijven in het oosten van het land blokkeren, hebben aangekondigd dat ze een eigen petroleumbedrijf zullen opzetten om het beleid in Tripoli een hak te zetten. Het voorlopig bewind van Cyrenaika (dat wordt wellicht ook de naam van het nieuwe land – PL) heeft de oprichting van een maatschappij voor gas en petroleum aangekondigd, en de oprichting van een regionale bank voor de streek”.

Misschien komt er toch nog iets goed uit de Arabische Lente? Vreemd ook dat we over deze kwestie weinig tot niets lezen in onze Vlaamse kranten, ook niet in de zogenaamde kwaliteitskranten…Het zou sommige mensen wel eens op gedachten kunnen brengen, zeker?

Intellectueel beweegt zich een en ander in Frankrijk

Hervé Juvin, een mij tot nu toe onbekend auteur, is nochtans niet de eerste de beste. In de jaren 90 van de vorige eeuw werkte hij aan de zijde van Raymond Barre – wie herinnert zich hem nog? – en was hevig voorstander van de euro. Hij schreef kronieken voor Le Monde, Les Echos, en andere. Als internationaal bedrijfsconsultant droeg hij zijn steentje bij aan de globalisering van de wereld, die hij omschreef als “de verovering door de mens van de wereld”.  Hij kon zich net op tijd losmaken, want anders behoorde hij zeker tot de planetaire oligarchie, waarvan we ook enkele Vlaamse/Belgische leden zo kunnen aanwijzen.

Een overtuigd liberaal, dat was hij. Hij wist bijvoorbeeld haarfijn uit te leggen dat “het individu die mens is die van alle bindingen is losgetrokken, van zijn oorsprong en herkomst, van zijn geschiedenis en van zijn territorium, en van elke grens”. Hij ging echter ook beseffen dat “deze abstracte liefde voor ‘de’ mensen even snel leidde tot de uitroeiing van de échte mensen, van stammen en volkeren, van diegenen die niet zo graag nieuwe mensen willen worden”.

Hij begon zich steeds meer vragen te stellen bij het woord ‘vooruitgang’ bijvoorbeeld, een woord dat voor steeds meer mensen de vijand was van hun eigen overleven, omdat vooruitgang gelijkschakeling van voorwaarden betekende, en “de verspreiding van een beschavingsmodel dat niet houdbaar was”. De wereld verloor door deze ‘vooruitgang’ haar heterogeniteit en werd een globale homogene ruimte zonder grenzen.

In zijn jongste boek “La Grande Séparation. Pour une écologie des civilisations” wijst hij op het belang van grenzen, die doorheen de geschiedenis juist bewezen hebben dat ze afbakenden, dat ze de vrede hielpen bewaren, rechten doen respecteren. Het valt toch op, zo schrijft hij, “dat alle discriminaties vandaag uit den boze zijn, behalve die die door het geld worden bepaald”.  Multiculturalisme en globalisering hebben “een diversiteit van afzonderlijke individuen gecreëerd binnen een maatschappij die voor de rest alle diversiteit tussen hen bant, en daar middels rechtbanken ook nog eens over waakt”.

Tegenover deze golf van globalisering wordt van de autochtonen verwacht dat ze hun mond houden, en vooral dat ze geen verzet plegen. “Verboden bijvoorbeeld eraan te herinneren dat een maatschappij die zelf niet meer mag bepalen wie tot haar behoort, eigenlijk een overwonnen, een overmeesterde maatschappij is, en dat een maatschappij die haar eigen regels, gewoonten en wetten niet meer kan opleggen, eigenlijk al dood is”. Juvin noemt de westerse maatschappijen zachte dictaturen.

Is er hoop op beterschap? Juvin argumenteert als volgt: “De globalisering van de wereld generaliseert tezelfdertijd de vorm van natie-staat, maar ruïneert ook haar identitaire inhoud. Ze ligt daarmee aan de basis van de onverwachte terugkeer van het religieus en etnisch feit, gericht tegen deze staat, omdat de staat een andere naam is voor de globalisering die van buiten uit wordt opgelegd”.  Dacht hij aan België toen hij het boek schreef?

Juvin, Hervé, La Grande Séparation. Pour une écologie des civilisations. Gallimard, 2013, 388 pagina’s. 

Vlaamse komiek met gezonde reacties…

Wie neemt Urbanus au sérieux? Niemand, maar daar zou binnenkort toch wel eens verandering in kunnen komen. Het is niet de eerste keer dat Vlaanderens meest gekende komiek met enkele scherpe oneliners uit de hoek komt en enkele rake klappen uitdeelt.  In de weekendbijlage van De Standaard van 9 november bijvoorbeeld, een lang interview met Urbanus, met daarin volgende zin: “Lach je met de kerk, dan ben je links. Lach je met de islam, dan ben je rechts. Waar slaat dat op? Ik lach met religie en met de mensen die er macht uit halen.”

Of volgende quote, die er ook niet naast zit: “In mijn zaalshow komt dat nummer na een minutenlange sketch waarin ik alle clichés over allochtonen aan bod laat komen. Het begint met “Er waren eens twee allochtonen…Maar dat is al wreed lang geleden” en eindigt met een spiksplinternieuwe moslima – “ah ja, ze was nog helemaal ingepakt” – die trots is dat haar pasgeboren baby zijn eerste woordje al kan zeggen: “racist”.  Kijk, ik wil geen valse linkse zijn. Heel veel artiesten zijn links, puur uit schrik voor de media. Ik draag al 15 jaar de stempel “rechtse zak”. So what? Dat zijn truken om mij het zwijgen op te leggen”.

Het credo van Urbanus? “Van mij mogen mensen geloven wat ze willen, maar de harde kern vindt dat ze het recht hebben om ons te vermoorden omdat wij ongelovig zijn. Daar leg ik me niet bij neer. Waarom zouden we verdraagzaam moeten zijn tegenover mensen die ons niet kunnen uitstaan? (…) De dag dat wij vrij grappen kunnen maken over allochtonen en de islam, zal de sfeer ontladen zijn. Maar we zijn nog niet op dat punt. En ik vrees dat we nog eerder tot een clash zullen komen. De beschaving is maar een heel dun vliesje. Alle leven is oorlog tussen de genen”.

Oei, ik zie links al ernstig naar adem snakken… 

Aantal buitenlandse bedrijven in België blijft sterk stijgen

Uit cijfers die ik bij de minister van Economie, de heer Johan Vande Lanotte (sp.a), heb opgevraagd, blijkt dat ondanks de financiële en economische crisis het aantal ondernemingen in België blijft toenemen, zij het de jongste jaren in een minder snel tempo.

Zo steeg het aantal bedrijven tussen 2009 en vandaag met ongeveer 7%, van 763.828 naar 817.309. Het aandeel van het Vlaamse Gewest, zoals geweten de economische en financiële ruggengraat van de onstaat België, blijft zeer hoog: 60,5% van alle bedrijven zijn gevestigd in het Vlaamse Gewest. Het aandeel van het Waalse Gewest in het aantal ondernemingen blijft intussen – en dit ondanks alle geleuter over Marshallplannen en andere ingenieuze Waalse ingrepen – dalen: in 2009 bedroeg het aandeel Waalse bedrijven in het totaal aantal bedrijven nog 27,5%, in 2013 blijft dat aandeel afkalven tot een magere 27,2%.

Tweede opvallend feit: het aandeel van de buitenlandse bedrijven. In 2009 waren in België nog maar 9.780 buitenlandse bedrijven, in 2013 registreerde men er al 12.607, een stijging dus van 29%. 

Progressieve filosofe te dicht bij zogenaamd uiterst rechts

Men kent het verschijnsel, niet alleen in België trouwens: links streed jarenlang voor gelijke rechten voor vrouwen en voor vrouwenemancipatie. Die verworvenheden worden door datzelfde linkse kamp overboord gegooid, als het erom gaat islamitische stemmetjes te ronselen. Weinig progressieve mensen durven hiertegen protesteren, maar in Frankrijk verheft de feministische filosofe Elisabeth Badinter in elk geval haar stem. Het interview met haar verscheen in De Morgen (09.11.2013).

Een uittreksels. Op de vraag of hoofddoeken (“in alle gradaties”) uit het publieke domein moeten verdwijnen, antwoordt ze: “Jazeker. En die overtuiging wordt me niet in dank afgenomen. Ik kan niet zeggen dat het prettig is om uitgemaakt te worden voor ‘aanhangster van Le Pen’, als je, zoals ik, je hele bestaan hebt gewijd aan overtuigingen zoals vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid voor iedereen. Maar ik ben geen politicus, ik hoef geen stemmen te ronselen, dus ik kan zeggen wat ik vanaf de zijlijn zie. De seculiere maatschappij is in gevaar. Wie dat niet ziet, is medeplichtig aan het verlies van democratie”.

En verder: “Ik werk nog altijd in Les Archives des Affaires Etrangères. Tot een paar geleden lag dat aan de Quai d’Orsay, centrum Parijs. Vandaag heeft het onderdak in La Courneuve, een voorstad. Je merkt dat veel belangstellenden die de archieven aan de Quai d’Orsay raadpleegden, niet naar La Courneuve komen. Ook de progressieven niet, hoor. De banlieue is niet alleen geografisch een ander oord. Ook cultureel beland je in een andere wereld met bijvoorbeeld amaar meer Maghrebijnse vrouwen in chadors. Dat beeld schrikt niet moslims af. Ik snap die angst, die helaas ook weer tot stemmen voor rechts leidt. Ik begrijp ook de zucht van moslima’s om bij een gemeenschap te horen die zich van de andere onderscheidt en ik begrijp dat godsdienst een antwoord kan bieden op een diep verlangen van mensen. Maar de Franse staat mag aan die tendensen niet toegeven. Frankrijk moet voor de ratio kiezen, voor de scheiding tussen geloof en staat en voor een scherpe afbakening van de private en publieke domeinen. Een politieke, filosofische en religieuze neutraliteit, daar staat Frankrijk voor. Al zou je dat vandaag in bepaalde delen van ons land niet meer zeggen”.

Een stevige stem die best ook eens zou weerklinken in het conservatieve, vastgeroeste Belgische linkse establishment. Welke progressieve Vlaamse vrouw durft het aan?  

Dagelijks 81 registraties van juwelendiefstallen in België

Uit cijfers die ik opvroeg bij de minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH), blijkt dat er dagelijks 81 diefstallen van juwelen en diamanten worden geregistreerd. Een stijging op 5 jaar tijd van ruim 50%: in 2008 werden er 19.537 gevallen geregistreerd, in 2012 was dat aantal gestegen tot 29.600.

De stijging is vooral groot in het Vlaams Gewest (een stijging van 53%) en in het Waals Gewest met een stijging van 57%. Het aandeel juwelendiefstallen in Vlaanderen ligt op 44% van het totaal, dat in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op bijna 19% en dat in het Waals Gewest op ruim 37%.

De diefstal gebeurt in hoofdzaak bij particulieren thuis – in 80% van de gevallen, terwijl diefstallen van juwelen op straat of in de publieke ruimte goed zijn voor ongeveer 11,6% van het aantal geregistreerde diefstallen. Daarna volgen diefstallen van juwelen in winkels (5,43%), in motorrijtuigen (eigen vervoer of openbaar vervoer) met 1,75% en in de horeca 1,45% of 429 op jaarbasis. 

Anderstalige lessen: Nederlands ondergraven

Frans, Engels of Duits in het middelbaar onderwijs: vanaf volgend jaar, september 2014 zal het mogelijk zijn om tot 20% van de vakken in een andere taal dan het Nederlands te onderwijzen. Ongeacht of het nu over aardrijkskunde, geschiedenis of zelfs wiskunde is. Opnieuw een zeer omstreden maatregel van de zeer omstreden Vlaamse minister Pascal Smet. Ouders zouden zelf mogen kiezen of hun kind les volgt in het Nederlands of in een andere taal.

Een totaal onbegrijpelijke maatregel, als u het mij vraagt. België heeft het Nederlands nooit in het hart gedragen, in een multiculturele staat als België was eigenlijk – en is eigenlijk – géén plaats voor een meerderheidstaal. Maar ook Vlaanderen gaat nu blijkbaar die weg op.

Men heeft het over de integratie van vreemdelingen die moeilijk verloopt. Terwijl alle specialisten het erover eens zijn dat een geslaagde integratie begint bij een succesrijke taalintegratie, draait de Vlaamse minister de logica om. Het kennisniveau bij nieuwkomers is al niet schitterend, we gaan het nog wat verminderen, blijkbaar…

Wie hiervan beter wordt? Minister Smet mag het mij gerust eens meedelen. Eens waren de Vlamingen in de wereld berucht om hun talenkennis. Die talenkennis berustte natuurlijk op een gedegen taalonderwijs. Dat niveau moet opnieuw worden gehaald, naar die kwaliteit moet men opnieuw streven! Maar de integratie van jonge migranten zal niet gemakkelijker verlopen als men aardrijkskundelessen aanbiedt in het Frans, het Engels…

Steeds meer vluchtmisdrijven, wel minder veroordelingen

Uit cijfers die ik van de Staatssecretaris voor Mobiliteit, Melchior Wathelet (cdH), ontving, blijkt dat het aantal vluchtmisdrijven in België blijft stijgen, met een lichte verbetering in 2012. In 2008 werden er dagelijks 179 gevallen van vluchtmisdrijf geregistreerd, in 2012 waren dat er al 203. In 2008 waren er 65.197 gevallen van vluchtmisdrijf, in 2012 reeds 73.903.

Hoewel het aantal vluchtmisdrijven in het Vlaams Gewest in de betrokken jaren ook is gestegen – van 109 gevallen dagelijks in 2008 naar 120 gevallen in 2012! – toch is het aandeel van het aantal vluchtmisdrijven ten opzichte van het totaal gedaald: van 61% in 2008 tot 59% in 2012. Vooral in Wallonië is er sprake van een vrij ernstige stijging van 15.449 in 2008 naar 19.693 in 2012 – een stijging met 27%.

Vluchtmisdrijven waren de afgelopen 5 jaar verantwoordelijk voor 100 verkeersdoden, 52 in het Vlaams Gewest, 35 in het Waals en 9 in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Wat het aantal zwaargewonden betreft, is het opvallen dat het aandeel van het Vlaams Gewest stijgend is: van 63,6% in 2008 (147 gevallen) naar 67,6% in 2012 (of 184 gevallen).  Wat het aantal lichtgewonden betreft, doet zich de tegenovergestelde beweging voor: het aandeel daalt in het Vlaams Gewest van 65,3% in 2008 naar 62,6% in 2012. De stijging is fundamenteel in het Waals Gewest.

Het aantal vluchtmisdrijven mét lichamelijke letsels is op 5 jaar tijd met 7,5% gestegen. De stijging bedroeg 4% in het Vlaams Gewest en 22% in het Waals Gewest. Het aantal stagneerde in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Opmerkelijk zijn tot slot de cijfers van de verkeersveroordelingen wegens vluchtmisdrijf. Ondanks het feit dat er steeds meer vluchtmisdrijven worden geregistreerd, stijgt het aantal veroordelingen niet evenredig, wel integendeel. In 2008 waren er 7.122 veroordelingen wegens vluchtmisdrijf – 10,9% van het aantal geregistreerde aantal vluchtmisdrijven – in 2009 waren er 8.410, in 2010 nog 7.865 veroordelingen en in 2011 slechts 7.108 veroordelingen – of 9,5% van het aantal vastgestelde vluchtmisdrijven.

Aantal beroepsziekten neemt af, maar communautaire kloof groeit nog aan!

Uit het antwoord van de Staatssecretaris voor Sociale Zaken, Gezinnen en Personen met een handicap, Philippe Courard (PS), op mijn schriftelijke vraag  blijkt dat op een tijdspanne van 5 jaar het totaal bedrag aan uitkeringen voor beroepsziekten met 17,3% is gedaald: van 310 miljoen euro in 2008 tot 257 miljoen euro in 2012.

Ook het aantal werknemers dat op een uitkering voor beroepsziektes beroep doet, is in de loop van de betrokken periode gedaald, met 17,5%: van 123.336 werknemers in 2008 naar 101.835 in 2012.

Merkwaardig zijn de communautaire verschillen, die groot blijven. Het Waals Gewest blijft ook na al die jaren mijnsluiting véél meer werknemers tellen die op de beroepsziektewet beroep doen. In 2008 een aandeel van 51,5% (het Vlaams Gewest was goed voor 45,4%), in 2012 nog steeds een aandeel van 50,6%.

Ook op het vlak van de uitkeringen springen de communautaire verschillen duidelijk in het oog. Het aandeel van de uitkeringen voor beroepsziekten in het Waals Gewest bedroeg in 2008 53,7% van het totaal bedrag uitkeringen beroepsziekten, en dat aandeel steeg in 2012 zelfs tot 56,2% van alle uitkeringen.

Tot slot is het ook merkwaardig dat de gemiddelde uitkering beroepsziekte in het Vlaams Gewest tussen 2008 en 2012 gemiddeld daalde van 2.379 euro naar 2.262 euro. In het Waals Gewest steeg de gemiddelde uitkering van 2.632 in 2008 naar 2.807 euro in 2012. Een verschil van 20%!  

Ruim 3 miljoen Spanjaarden in extreme armoede

Men kent intussen de boodschap die de verschillende Europese regeringen de wereld insturen: nog even, en het einde van de tunnel is in zicht. Di Rupo is niet de eerste en hij zal ook niet de laatste zijn met zijn politieke boodschap van rozengeur en maneschijn, de vraag is natuurlijk wie die man nog gelooft als je naar de werkloosheidscijfers kijkt, en bijvoorbeeld ook naar de armoedecijfers. In Vlaanderen blijkt 10% van de bevolking onder de armoedegrens te leven, in Wallonïe is dat dubbel zoveel, en in Brussel zelfs 1 op 3!

Ook in Spanje werden nu cijfers bekendgemaakt. Het gaat dan om Spanjaarden die het met minder dan 307 euro per maand moeten rooien. Dat aantal, aldus een artikel in De Tijd (11 oktober 2013, een tijdje geleden dus al), neemt beangstigende proporties aan. Het aantal dikte vorig jaar tot ruim 3 miljoen mensen of meer dan 6% van de totale bevolking. Het risico op een sociale breuk blijft groeien, ondanks hoeraberichten uit zowat alle Europese regeringen…. 

De kanker van de armoede in Europa

Als men de voorstanders van de EU een tijdje volgt, dan leek het wel alsof grotere welvaart en sociale zekerheid voor de deur stonden te drummen. De liberale visie – de meerderheidsvisie in het Europees parlement, en goed vertegenwoordigd in alle politieke families, van christendemocratisch tot sociaaldemocratisch – die erin bestond een (niet bestaand) Europees eenheidsvolk te creëren en dezelfde gedragsregels op te leggen in economieën die enorm van elkaar verschillen, heeft intussen miljoenen Europeanen met ernstige problemen opgezadeld.

Het internationaal rapport van het Rode Kruis en van de Rode Halve Maan trekken aan de alarmbel. De situatie is er sinds 2009 enorm op verslechterd. Het aantal personen die afhankelijk geworden zijn van voedselverdelingen door het Rode Kruis bijvoorbeeld, is gestegen met 75% tussen 2009 en 2012. En er zijn 3 graden van afhankelijkheid in Europa: 18 miljoen personen zijn afhankelijk van voedselverdeling, 43 miljoen hebben onvoldoende inkomsten en moeten dus aankloppen voor andere hulp. Tot slot: 120 miljoen Europeanen leven in armoedige omstandigheden en komen dichtbij de categorie “armoede”. De categorie “armoede” zijn mensen die moeten leven van minder dan 1,25 dollar per dag.

Er is een brazilianisering aan de gang, aldus dit rapport. De komst van buiten-Europese bevolkingsgroepen die zich niet aanpassen aan het land van aankomst, rijken die steeds rijker worden, en armen die vooral met steeds meer zijn. En tot slot: tussen de beide groepen in, een middenklasse die verdampt. Deze elementen veroordelen Europa, aldus de Franse weblog.

Alarmerend bijvoorbeeld is zeker dit Duits cijfer, volgens hetwelke de middenklasse in Duitsland verminderde van 65% van de bevolking naar 58%. Ruim 5 miljoen mensen verdwenen in een steeds groter wordende groep van armen.

Neen, deze liberale visie heeft ons, Europeanen, nog niet veel goeds gebracht. Het vrije verkeer van goederen, personen en kapitalen als goddelijke drievuldigheid van de EU? Weg ermee!  

Vlaming tevreden, maar toch met existentiële levensvragen

Uit het nieuwste rapport van de Vlaamse Regionale Indicatoren zou men kunnen lezen dat de Vlaming zeer tevreden is met zijn leven. Hij gaat als een gelukkig man door het leven, als we afgaan op vrij hoge score van 7,7 op 10. Tot we de resultaten gaan openspitten natuurlijk, en kijken waar de tevredenheid van de modale Vlaming zijn oorsprong vindt.

Zo blijkt het vooral in de privésfeer te zijn dat de Vlamingen zich met het meeste genoegen, met het meeste plezier beweegt. 97% van de gecontacteerde Vlamingen heeft mensen met hij of zij goed kan praten, bij wie men terecht kan, goede vrienden, goede sociale netwerken (om een modern woord te gebruiken).

8 op de 10 Vlamingen zijn ook tevreden over het onderwijs, een lichte daling, maar nog steeds een zeer hoog cijfer. Wetenschapslessen en lager onderwijs moeten beter.

Veel Vlamingen (de helft) is of was lid van een jeugdvereniging, meer dan de helft is actief in minstens één vereniging, 6 op 10 leest minstens één boek per jaar.

Wie bij de Vlamingen slecht, maar dan ook héél slecht scoort, zijn de instellingen, aldus Het Laatste Nieuws (15.10.2013). 11,8% heeft vertrouwen in de federale regering (waarbij gezegd moet worden dat dit percentage nog een percent lager is dan in 2011). De politieke partijen doen het met 16% amper beter. Ook de media, het gerecht, de koning, de Europese Commissie, de vakbonden doen het allemaal slecht.

De Vlaming wordt dus kritischer. Maar dat voelt u in uw omgeving allicht ook wel? 

Kroatië en het EU-lidmaatschap: ontwaken uit een boze droom

Sinds het toetreden van Kroatië tot de EU op 1 juli 2013 is de export van het land ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar met 11 procent gedaald. Dat blijkt uit voorlopige berekeningen. In de maand augustus was de daling zelfs 19 procent in vergelijking met dezelfde maand in 2012, schrijft Poslovni Dnevnik (vertaling Presseurop).

Volgens de krant is Kroatië door de aansluiting bij de EU meer blootgesteld aan internationale concurrentie en is het privileges kwijtgeraakt die samenhingen met het lidmaatschap van de Centraal-Europese Vrijhandelsassociatie CEFTA.

Opmerkelijk genoeg had de Britse anti-Europapoliticus Nigel Farage deze evolutie nog voor de toetreding van Kroatië tot de EU voorspeld. In een interview met de Kroatische televisie in juni ll. zei hij daarover het volgende:

‘Een land dat 800 jaar heeft gevochten voor onafhankelijkheid heeft haar autonomie na twintig jaar nu opgegeven aan de mensen in dit parlement. Alle bureaucraten en politici juichen, want voor hen is het alsof ze de loterij hebben gewonnen. Duizenden Kroatische bureaucraten zullen nu zeer rijk worden.’

Rond minuut 5 legt Farage uit dat de Duitse economie dermate dominant is geworden dat die enkel nog zichzelf dient en dat alle andere landen daar de gevolgen van ondervinden:

’Mocht Kroatië daar onder lijden, dan zal het pas beseffen dat het gevangen zit in een economisch systeem dat geen nooduitgangen heeft.’

Dan zijn er nog de miljarden aan Europese steun die in Brussel liggen te wachten in verschillende EU-fondsen maar die niet aan Zagreb kunnen worden overgemaakt om de eenvoudige reden dat Kroatië zich onvoldoende heeft voorbereid op de administratieve vereisten die zulke subsidies vergezellen.

Waren de financiële transfers niet hoog genoeg?

Di Rupo, de koning, het hoopje goed gesubsidieerde culturele, politieke, en sociaaleconomische toplaagje van dit land, aangevuld met de voetbalploeg ‘The Red Devils’ proberen er alles aan te doen om een Belgiëgevoel te krijgen. Voorlopig zonder al te veel succes, meen ik. Je kunt natuurlijk geen krant meer open doen, geen televisie meer opzetten, of geen reclame meer openen, zonder dat de schreeuwerige Belgische kleuren in je gezicht slaan. Maar nog eens: zonder al te veel navolging. In mijn straat, en in de andere straten van mijn stad zie ik eigenlijk weinig Belgiëgekte.

Het is nochtans duidelijk dat in hoofde van een aantal belanghebbenden het Belgiëgevoel dringend moet terugkeren. Het is ook duidelijk waarom de dames en heren in de uitgelezen kringen van weldenkenden die mening verkondigen. Er is de komende jaren véél geld nodig om de boel draaiende te houden. Bijzonder véél geld.

En dan torpederen bepaalde persberichten ook nog eens de hoeraberichten van het establishment. Zo lees ik in zowat alle kranten dat 1 Waals kind op 4 arm is.  Geen haar op mijn hoofd denkt eraan mensen in de miserie na te wijzen, maar dit bericht is toch bijzonder slecht voor de Belgische samenhang, voor de zo geprezen – en zo broodnodige, als men het bericht goed leest – Belgische solidariteit.

De armoede ligt een pak hoger in Wallonië dan in Vlaanderen. 38% van de Walen zou geen onverwachte uitgave van 1.000 euro aankunnen. De kosten voor verwarming zijn voor 10% een groot probleem. 6% heeft geen geld voor een tweede gezonde maaltijd.

Na het succes van het Marshallplan – Waals minister-president heeft tientallen verklaard dat het plan aan het aanslaan was, dat de werkgelegenheid groeide, dat Wallonië de achterstand had ingehaald, of aan het inhalen was – en na de tientallen jaren miljardentransfers, zowel vanuit Vlaanderen, maar ook vanuit de EU,  is de armoede in Wallonië dus nog steeds schrijnend hoog?

Het wordt stilaan duidelijk waarom het Belgiëgevoel dringend nieuw leven moet worden ingeblazen. Heel wat facturen wachten op betaling. De Vlaamse gezinnen houden zich maar best heel goed vast aan hun bretellen, dit nieuwe Belgiëgevoel zal hen opnieuw véél geld kosten. 

Minder bankkantoren, meer bankautomaten

Het sluiten van bankkantoren blijft een constante, blijkt uit cijfers die ik van de minister van Financiën,  Koen Geens (CD&V), in antwoord op een schriftelijke vraag ontving. Maar vooral het verdwijnen van zelfstandige bankagenten valt in hoge mate op.

In 2007 waren er nog 4.793 zelfstandige agenten, in 2012 is dat aantal intussen verminderd tot 3.640, een daling van 24%. Daartegenover is het aantal bemande bankkantoren ook verminderd, maar niet in dezelfde mate: in 2007 bijvoorbeeld waren er nog 8.451, in 2012 was dit aantal verminderd tot 7.460, een daling van ‘slechts’ 12%.

Wat de regionale spreiding van de bankkantoren betreft, stel ik vast dat het aantal in verhouding vrij hoog blijft in het Vlaams Gewest (met 69% van alle bankkantoren), en in verhouding dus veel lager ligt in het Waals Gewest (met slechts 24,2% van het totaal aantal kantoren). Tezelfdertijd is al een tegenbeweging bezig, en merkt men in verschillende regio’s al een vraag naar méér gepersonaliseerd bankadvies, en dus (opnieuw?) meer bemande bankkantoren…

Het shET

Men zou kunnen vermoeden dat het aantal bankautomaten in dezelfde mate gestegen is als het aantal agenten en bankkantoren gedaald is, maar die redenering wordt niet door de cijfers bevestigd. Het aantal self bankingeenheden, verhoogd met het aantal bankautomaten dat opgesteld werd op plaatsen zoals metrostations en luchthavens, en de bankautomaten in de muurgevels van banken, steeg in de afgelopen 5 jaar met slechts 5%: van 14.931 tot 15.658.

Spectaculaire stijging stakingsdagen in 2011

Ik wou van de minister van Werk, mevrouw Monica De Coninck (sp.a) weten hoeveel collectieve conflicten er jaarlijks worden geregistreerd, welke economische en financiële impact dit heeft, en vooral wat de evolutie in de loop van de jaren betreft.  De minister antwoordde dat er geen gegevens beschikbaar zijn van het aantal collectieve conflicten in België. Het is voor het Nationaal Instituut voor de Statistiek enkel mogelijk op basis van de door de RSZ (Rijksdienst voor Sociale Zekerheid) geregistreerde “gelijkgestelde dagen” een raming te maken van het aantal stakingsdagen.

Op basis van de cijfergegevens die de minister verstrekte, kan men niet anders dan besluiten dat het aantal stakingsdagen op 5 jaar tijd ongeveer verdrievoudigd is: van 110.713 dagen in 2007 geregistreerd naar 342.614.

Omdat de RSZ de stakingsdagen aanrekent aan het arrondissement waar de zetel van het bedrijf is gevestigd dat het hoogste aantal werknemers telt, is een regionale of gewestelijke opdeling van de evolutie van het aantal stakingsdagen niet mogelijk, aldus de Minister. Maar voor mij is het hoge aantal stakingsdagen in het Waals Gewest toch wel een constante, en té constant om nog toevallig te zijn. Het aantal stakingsdagen ligt er élk jaar flink hoger dan het aantal in het Vlaams Gewest, zelfs met de correctie van het aanrekenen van het aantal stakingsdagen volgens de zetel met hoogste aantal werknemers. Terwijl het aantal in het Vlaams Gewest op 5 jaar tijd verdubbelde (van 70.350 naar 135.562 dagen in 2011) is er in het Waals Gewest sprake van een verzesvoudiging: van 27.000 dagen in 2007 naar 146.549 in 2011.

Eindconclusie: het blijft behelpen met gebrekkig cijfermateriaal. En het blijft wachten op een instrument waarmee het aantal collectieve conflicten (staking, lock-out, bedrijfsbezetting, blokkade) op een fijnmazige manier kan worden becijferd, zoals dat wel in het buitenland gebeurt. 

Het lijstje ‘to do’ van Di Rupo wordt steeds langer

Een tijd geleden verscheen in Trends, het weekblad voor economisch geïnteresseerden,  een interessant artikel over de zogenaamde “werven” die de regering Di Rupo heel dringend zou moeten aanpakken. Zaken dus waarop een regering, die de wereld probeert te overtuigen van haar daadkracht, slagkracht en vooral succes, kan worden afgerekend.

Een artikel van 5 september 2013 – niet eens zo lang geleden dus. Het is nuttig om het nog even na te lezen:

-          Trends raadt de regering aan Dexia te liquideren (daar moet men nog mee starten, maar of men er ooit mee start?)

-          Het internationaal concurrentievermogen moet worden verhoogd (integendeel, België zakt verder weg, Duitsland doet het steeds beter en het zou België eigenlijk voor een stukje moeten meetrekken…)

-          De energiemarkt moet aangepakt worden (de prijsblokkering van Vande Lanotte was daar een klein, ruim onvoldoende stapje in)

-          Verlaag de belastingen (ze werden ondertussen verhoogd, zoals iedereen wel zal voelen)

-          Vul de putten in de wegen (is nog niet gebeurd, en straks staat de volgende winter voor de deur…)

-          Hervorm de arbeidsmarkt (hoe kan je dat, zonder dat het ganse beleid wordt geregionaliseerd???)

-          Ontmijn de pensioenbom

-          Stimuleer het ondernemerschap (maar het aantal uitstromers blijft nog steeds toenemen en de instroom van nieuwe ondernemers blijft voorlopig uit, bij gebrek aan vertrouwen in de overheid…)

Di Rupo blijft herhalen dat hij goed bezig is. Voorlopig geloven enkele Vlaamse minderheidspartijen dit fabeltje nog, maar bij CD&V bijvoorbeeld kunnen de barstjes nog met moeite worden gedicht.

Er zijn nog vrije geesten

Al zijn ze niet met veel. Maar ze zijn er en dat doet deugd. Dat ‘franc parler’, dat tegen de stroom in durven varen – toch zo moeilijk in het brave Vlaanderen – goed wetende dat je er openlijk geen goede punten mee krijgt, alléén afkeuring.

Neem nu de column van Tinneke Beeckman over Lampedusa in De Standaard (07.10.2013). Ze knoopt er enkele bedenkingen vast aan de morele verontwaardiging van de leidende elites in de Europese Unie en schrijft: “Een tweede reactie bij het aanschouwen van de gruwelijke beelden is een vurig pleidooi houden voor humanitaire acties of voor een beleid van open grenzen. Maar maakt men zo zeker een einde aan het kwade? Niet noodzakelijk, en nu wordt de zaak bijzonder complex. Net de lectuur van (Hannah) Arendts werk  zette Rony Brauman, ex-voorzitter van Artsen zonder Grenzen, aan tot ontslag. Tijdens de Ethiopische hongersnood eind jaren 80 van de vorige eeuw bouwde hij tentenkampen en veldhospitalen. Tot hij besefte dat de Ethiopische regering onder het mom van een humanitaire ramp gedwongen volksverhuizingen organiseerde en mensen ertoe aanzette hun land te verlaten. Toen Brauman die stalinistische logica inzag, meende hij dat zijn goed bedoelde hulp was ontaard in meewerken aan massaal georganiseerd geweld.

Voortwerken betekende de objectieve bondgenoot worden van criminelen. Brauman wou zijn verantwoordelijkheid niet langer ontlopen. Die kampen verder uitbouwen impliceerde elk kritisch denken opschorten en de verantwoordelijkheid doorschuiven naar en hoger, abstracter niveau.

Wie er dus van overtuigd is dat door acties het probleem van het kwaad te ontlopen, dreigt een jonge Brauman te worden: met de beste bedoelingen participeren aan een criminele logica, die de idealistische activist slechts ter plekke begrijpt.”

Strijd tegen corruptie ondermaats

Ons wordt wel eens verweten dat wij, Vlaamse separatisten, België met alle zonden van Israël overladen, terwijl daar eigenlijk geen reden toe is. Maar goed, aan de andere kant kunnen we natuurlijk maar vaststellen wat we vaststellen: dit land maakt in veel domeinen een bijzonder slechte indruk, en objectieve, onafhankelijke instellingen komen in veel gevallen tot dezelfde conclusie.

Transparency International ondervroeg experts in 40 landen die de OESO-conventie tegen corruptie hebben onderschreven. Het rapport gaat meer bepaald over de “export van corruptie”, over omkoping in het buitenland. Op basis van de resultaten brengt deze instelling België onder in de laagste categorie, de categorie “met weinig tot geen bestrijding” als het gaat om die export. België zit samen met landen als Chili, Mexico, Rusland, en andere.

Opmerkelijk is volgend citaat uit het rapport: “Goede statistieken bestaan niet in België. Dit soort data wordt niet systematisch bijgehouden, maar krijgt dezelfde code als alle andere corruptiezaken. Het systeem dat veroordelingen registreert, loopt ook achterop”.

Niet goed dus. En belangrijk: het komt nu eens niet van het Vlaams Belang…

Quadverkeer dodelijker in Waals gewest

Uit cijfergegevens die ik van de Staatssecretaris voor Energie en Mobiliteit, de heer Melchior Wathelet (cdH), ontving, blijkt dat het aantal ongevallen waarin quads (beter: vierwielers met motor) betrokken waren, en waarbij lichamelijke letsels werden opgelopen, in de loop van 5 jaar, met ongeveer 40% is gedaald: van 154 ongevallen in 2008 tot 93 geregistreerde ongevallen met quads in 2012.

Maar het quadverkeer lijkt in het Waals Gewest toch wel bijzonder gevaarlijk en ook dodelijker dan in het Vlaams of Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Terwijl het aantal quad-verkeersongevallen met lichamelijke letsels in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verminderde van 15 in 2008 tot 3 in 2012, en in het Vlaams Gewest van 73 in 2008 tot 30 – een halvering dus – was en is er sprake van een stagnatie op een hoog peil in het Waals gewest. In 2008 registreerde men er 66 ongevallen waarbij een quad betrokken was en waar er lichamelijke letsels werden opgelopen, in 2012 was dit nog steeds 60.

Ook wat het aantal gewonden en doden betreft, die betrokken waren in verkeersongevallen met quads lijkt het Waals gewest het slecht te doen. Op 5 jaar tijd vielen er 12 doden te betreuren en bijna 300 lichtgewonden. In het Vlaams gewest telde men 8 doden en 200 gewonden. Tot slot moet opgemerkt worden dat quadverkeer vooral een mannenzaak lijkt te zijn. Toch als men afgaat op de ongevallenstatistieken die ik van de betrokken Staatssecretaris, Melchior Wathelet (cdH) hierover mocht ontvangen. Het zijn vooral mannen, jonger dan 50 jaar, die het slachtoffer worden van verkeersongevallen met quads. 

Mijn tussenkomst over CGKR, IFC en N-VA

1.     Politiek standpunt

Het Vlaams Belang diende reeds verschillende keren een wetsvoorstel in om het zogenaamd Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) op te doeken. Het meest recente werd ingediend op 18 oktober 2011 door collega Filip De Man.  Er mag in dit verband zeker aan de duidelijk partijpolitieke bedoeling van dit zogezegd “volkomen onafhankelijk” orgaan worden verwezen: het Centrum werd opgericht juist na de beruchte Zwarte Zondag. Het Vlaams Blok van toen vond, en wij vinden nog steeds, dat het niet kan dat niet democratisch samengesteld orgaan, dat een orgaan dat niet democratisch, niet door de bevolking is verkozen, het migratiebeleid van een land bepaalt. Dat een politieke partij bestreden wordt, onder andere door burgerlijke partijstelling, door een orgaan waarop niet de minste controle bestaat en dat aan niemand verantwoording moet afleggen.  Of vindt u het normaal dat niet de politiek, het parlement, het failliet van het integratie- en migratiebeleid vaststelt, maar wel Jozef De Witte, de directeur van dit zogenaamde Centrum voor Gelijke Kansenbeleid en Racismebestrijding? Het Vlaams Belang vindt het niet kunnen dat het CGKR de bevoegdheden heeft van een soort politiek parket. De lijst van de fratsen van dit zogenaamd Centrum is in de loop van de jaren intussen zeer lang, ik haal enkele feiten aan bij wijze van voorbeeld:

-          Wie herinnert zich nog de klacht tegen winkelketen HEMA?

-          Het zogenaamde Centrum verzette zich tegen strengere voorwaarden inzake gezinshereniging, zoals goedgekeurd door parlement

-          Naar aanleiding van het hoofddoekverbod voor gemeenteraadsleden in Boom, stelde de centrumvoorzitter  De Witte dat ze in Boom de democratie aan het afschaffen zijn. ‘Je kan net zo goed naar Noord-Korea verhuizen’, aldus de woorden van dit onafhankelijke, o zo neutrale CGKR.

-          De affaire rond het kantelpoortenbedrijf Feryn enkele jaren geleden (Feryn ging in op de wens van klanten, die enkel autochtone monteurs over de vloer wilden krijgen). De zaak werd aangespannen door het CGKR, Feryn werd in beroep veroordeeld.

-          Eind 2011 wordt het CGKR zelf aangeklaagd wegens racisme. Een lesgeefster van het CGKR zou zich in een cursus voor politiemensen denigrerend hebben uitgelaten over joden en homo’s.

-          De Antwerpse ‘lokettentaks’ was volgens het CGKR ‘wellicht een discriminatie’. De Witte schreef hierover een ‘open brief’ aan burgemeester De Wever.

-          Vorig jaar diende het CGKR klacht in tegen zogenaamd racistische Facebookgroepen als ‘Pret met Mohammed’ en “’t is altijd iets met de islam”, enzovoort, enzoverder.

- Jongste capriool van het CGKR: nu hebben zowaar de brave jongens en meisjes van Gaia een klacht aan hun broek. Het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR) gaat zich over het radiospotje van GAIA buigen, waarin de onverdoofde rituele slachting wordt verteld vanuit het standpunt van een schaap. Kan iemand mij vertellen waar de arme schaapjes met hun klacht terecht kunnen?

Een aantal politici, niet alleen van Vlaams Belang trouwens, hadden en hebben hun bedenkingen bij de werking, bij het opzet en bij de structuur van dit centrum. Bart De Wever bijvoorbeeld vond in eerste instantie dat het CGKR best kon worden afgeschaft, wegens totaal zinloos en een permanente bedreiging voor het recht op vrije meningsuiting. Nu stemt men bij N-VA voor de splitsing van het centrum en voor een zogenaamd ‘interfederaal’ centrum, een Vlaams-Waals overlegorgaan in een tricoloor jasje. Terwijl N-VA‘er Gantman dan weer pleit voor het opdoeken van het centrum. Men zou bijna willen uitroepen: wil de echte N-VA rechtstaan?

België, en zeker Vlaanderen, hebben geen politiek correcte gedachtenpolitie nodig. De integratie van allochtonen kwam en komt door dit centrum geen stap dichterbij, en men is er alleen in geslaagd de Vlaamse onafhankelijkheidspartij, het Vlaams Blok, te criminaliseren. Ons politiek standpunt moet dus héél duidelijk klinken: Deze oprichting van een interfederaal centrum zullen wij niet goedkeuren.

2.     Ook inhoudelijk is er heel wat kritiek mogelijk

Hebben wij het politiek allang gehad met het centrum, en kan dit centrum wat ons betreft beste verdwijnen – het moet dus ook niet worden opgesplitst in een federaal en een interfederaal centrum – dan moet het ons van het hart dat dit wetsontwerp ook heel wat inhoudelijke mankementen bevat en daarvan willen we er in deze tussenkomst toch graag enkele van toelichten. Het versterkt onze politieke kritiek, onze kritiek ten gronde.

Ten eerste: De splitsing van het huidige Centrum, zo lezen we in de toelichting, in een interfederaal centrum en in een federaal centrum zou nodig zijn omdat België anders niet meer in orde zou zijn met de richtlijnen van de Europese Unie, maar dat is maar de halve waarheid. De ruime bevoegdheden die bestonden in het Centrum en die nu verder worden gezet in de twee nieuwe centra, gaan echter véél verder dan wat het VN-verdrag van 1966 inzake het uitbannen van alle vormen van discriminatie vereist. En voor de fetisjisten van de EU-wetgeving geef ik mee dat de bevoegdheden van de twee nieuwe centra ook veel verder gaan dan wat de Richtlijn 2000/43 van 29 juni 2000 houdende toepassing van het beginsel van gelijke behandeling van personen ongeacht ras of etnische afstamming voorzien. Artikel 13 van de Richtlijn verplicht de lidstaten er toe een orgaan aan te wijzen voor de bevordering van gelijke behandeling van alle personen. Het gaat dan meer bepaald om bijstand aan slachtoffers van discriminatie, het onderzoeken op een onafhankelijke manier van discriminatie en aanbevelingen  te doen. Er is met naam op geen enkel moment sprake van een verplichting om aan dit orgaan of organen de bevoegdheden toe te kennen om in rechte op te treden, wat bestond bij het CGKR en wat opnieuw voorzien wordt voor de nieuwe centra.

Ten tweede: Wat het interfederaal centrum betreft: De Vlaamse gemeenschap had voor die Vlaamse bevoegdheden een eigen Vlaams discriminatiecentrum kunnen oprichten. Maar na een zoveelste rondje spierballen rollen in het Vlaams parlement werd het dus een interfederaal centrum, het gaat gewoonweg om een interfederalisering van bevoegdheden. Terwijl men, als men de letter van de Europese Richtlijn had willen volgen, men eigenlijk genoegen had kunnen nemen met die bevoegdheden toe te wijzen aan bestaande instellingen als bijvoorbeeld de Dienst voor Vreemdelingenzaken, als men die bevoegdheden had willen toewijzen.

Ten derde: Vreemd is verder dat dit IFC representatief moet zijn samengesteld voor een criterium waarvoor het niet bevoegd is en paritair voor een ander criterium, waarvoor het evenmin bevoegd is (discriminatie op basis van de taal), terwijl er voor de vele criteria waarvoor het wel bevoegd is (syndicale of politieke overtuiging bijvoorbeeld) geen eis bestaat voor representativiteit of pariteit.

Ten vierde en om af te sluiten: Men stelt dat de benoemingen in het Interfederaal Centrum door de parlementen gebeuren, en dat dit een garantie zou zijn voor de onafhankelijkheid en het pluralisme. Sinds de soap van de politieke benoemingen over dit land trok, weten we ongeveer wat dit betekent. Neen, het IFC zal men ook en opnieuw een staat in de staat noemen, een niet democratisch samengesteld orgaan, met bijzondere bevoegdheden maar zonder democratische controle. Wij zullen dit wetsontwerp niet goedkeuren, en hopen dat ook andere V-partijen ons hierin zullen volgen. De vrijheid van meningsuiting is ons te dierbaar! 

We leven in een oligarchie

Een citaat dit maal. En niet van de eerste de beste. Yvan Blot behoorde tot de stichters van de legendarische Franse denktank “Le Club de l’Horloge” en deed aardig van zich spreken op het einde van de vorige eeuw (jaren 80-90). Later werd hij actief in het Front National, waar hij onder andere Europees parlementslid werd. Yvan Blot is een begenadigd kunstenaar en is ook literair fijn besnaard.

Onlangs verscheen van hem een politiek boek, “L’oligarchie au pouvoir” (Economica, Collection “Politiques Comp”, 144 pagina’s), en werd hem een interview afgenomen. Democratie, aldus de auteur, komt uit het Grieks en betekent letterlijk de macht van het volk. In Frankrijk echter is de echte politieke macht in handen van een oligarchie, die zich daarenboven als een “morele autoriteit” beschouwt.

Op de vraag wat de resultaten van deze oligarchische politiek zijn, antwoordt Yvan Blot: “De oligarchie gebruikt de burgers als grondstof. En om ze beter te exploiteren, moeten ze natuurlijk perfect met elkaar verwisselbaar en inwisselbaar zijn. De natie, de godsdienst, identiteit en ethnie: het zijn allemaal zaken die de werelduitwisselingen belemmeren en vertragen. Wat men nodig heeft en wat men zoekt te vinden zijn ontwortelde eenheden, volkomen gelijk aan elkaar. Alleen de discriminatie door het geld wordt nog aanvaard. Dat is de ideologie die achter het systeem zit”.

Herkenbaar toch? 

Geef ons geld terug!

De regering Di Rupo bevestigt de hoge belastingen in België maar stelt aan de andere kant dat de burgers hiervoor veel in de plaats terugkrijgen. Iets waar wij van het Vlaams Belang altijd aan hebben getwijfeld. Nu laat ook de Vlaamse ondernemersorganisatie, VOKA, zich in diezelfde zin horen: “Onze welvaart is hoog, maar in verhouding tot wat we aan de overheid afstaan, ligt ze veel te laag”.

Het overheidsbeslag, aldus de organisatie, is bijzonder hoog in dit land. Alleen Denemarken, Frankrijk en Finland gaan ons nog vooraf en betalen de mensen dus meer directe en indirecte belastingen. Maar landen met een vergelijkbare belastingdruk, zoals Zweden, Oostenrijk, en andere Scandinavische landen, doen daar veel meer mee, en geven hun burgers dus meer terug.

De Voka-studie ging aan de hand van 44 criteria na wat in België en de 23 andere Europese landen aan diensten werden verzorgd door de overheid. De inflatie, het aantal dagen om een bedrijf op te starten, de graad van criminaliteit, het aantal stakingsdagen, het aantal zwaarlijvigen, de zelfmoorden, de armoede- en werkloosheidsgraad, het aantal ouderen en allochtonen dat aan de slag is, de onderwijsscores voor wiskunde en talen, enzovoort.

Conclusie: in die lijst – wat we terugkrijgen van de overheid – staat België slechts op de 13^de plaats, na landen als Frankrijk en Ierland, en juist voor Estland en Slovenië. En als men naar de verhouding prijs-kwaliteit gaat kijken, dan bengelt dit land zelfs helemaal achteraan, we komen dan zelfs nog nà Spanje en Portugal. Wij eindigen op een bedroevende 20^ste plaats. Niet als allerlaatste, neen, inderdaad, want daar merken we Italië en Griekenland. Niet direct voorbeelden dus!

Hoelang zullen burgers dit nog pikken? Hoelang aanvaarden onze burgers dat overheden op die manier met hun geld sollen? 

Groot-Brittannië wil controle op het migrantenbeleid

De Britse Eerste Minister David Cameron dreigt ermee uit de Europese Mensenrechtscharter te stappen. Hij wil doen wat moet gedaan worden – dat waren zijn woorden – om in elk geval die zekerheid veilig te stellen dat Groot-Brittannië mensen die een gevaar voor de openbare orde betekenen, en geen recht hebben zich in het land op te houden, ook effectief kan buitenzetten.

Cameron gaf wel aan dat uit het Charter uittreden slechts mogelijk is na nieuwe verkiezingen, want zijn coalitiepartner, de Liberaldemocrats, zouden niet achter zijn nieuwe maatregelen staan. Cameron stelt verder ook voor een eigen Brits Charter op te stellen, waardoor grote delen van het Europees Charter behouden kunnen worden, en tegelijkertijd de zekerheid te bieden dat Europese rechtbanken Britse beslissingen moeten aanvaarden.

Waar wachten onze beleidsmakers op? 

Niet meer in lijst van gelukkigste landen

Hoe noordelijker, hoe gelukkiger de mensen lijken te zijn. Dat althans is de algemene conclusie uit de resultaten van het World Happiness Center: Denemarken voert de lijst aan van landen waar de mensen zich het gelukkigst noemen. Daarna volgt Noorwegen, Zwitserland, Nederland, Zweden, Canada, Finland, Oostenrijk, IJsland, enzovoort.

België valt uit de top 20, op de 21^ste plaats komen we nog net voor Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland.

Deze cijfers worden bevestigd door een onderzoek van het Earth Institute van de bekende Columbia University van New York (verslag in Het Laatste Nieuws), waarbij zowel harde feiten in de berekening werden mee genomen, maar ook zogenaamde ‘zachte waarden’ als de vrijheid om levenskeuzes te maken, de sociale steun, enzovoort.

Een zekere Leo Bormans bakt het in zijn commentaar in dezelfde krant nogal bruin: “Omdat ons al jaren een onveiligheidsgevoel wordt aangepraat door allerhande groepen, hebben we muren en hekken rond onze huizen gezet”. Amai, dat moeten bijzonder knappe koppen zijn bij die ‘bepaalde groepen’, dat ze daar wel in geslaagd zijn in België en niet in Nederland bijvoorbeeld, of in Noorwegen, of in Zwitserland – waar die rechtse jongens voorwaar in een regering zitten….

Juiste cijfers, domme commentaar dus. 

Farid le fou en zijn basisrechten

Toch wel opmerkelijke toestanden in de Belgische gevangenissen. Omdat Farid le Fou – zoals de naam zelf al aangeeft, een gevaarlijke crimineel, met een aantal ontsnappingspogingen op zijn staat van dienst, naast vele criminele feiten – tijdens het telefoneren op de gang bijna voortdurend het personeel zwaar agressief aanpakte (in elkaar sloeg dus), heeft men hem de gunst toegestaan om voortaan over een telefoontoestel in zijn cel te beschikken.

Omdat dit een basisrecht is van de gevangenen, aldus minister van Justitie, mevrouw Turtelboom, aan collega Schoofs, die hierna bijna van zijn stoel donderde.

Hoe zit dat dan met ons basisrecht, zult u zich afvragen? U hebt niets mispeuterd, probeert u het maar eens bij telefoniebedrijven voor elkaar te krijgen: “Tot mijn basisrechten behoort het gratis telefoneren”. 

In België hangt toch van alles duidelijk uit balans! Waarom zoveel basisrechten? En vooral waarom bij een crimineel die het nodig vindt om gevangenispersoneel te bedreigen en in elkaar te slaan, dan nog een gunstmaatregel toekennen? Krijgen alle criminelen, die gevangenispersoneel in elkaar slaan, een telefoon in de cel? 

Na Italië komt België….

Premier Di Rupo mag zich dan wel – in het buitenland vooral – op de borst slaan: de economie zou terug aanslaan, de werkloosheid dringen we terug, en het aantal bedrijfsfaillissementen zou de records van de jongste maanden intussen achter zich hebben.

Dit kan zo zijn, maar het kan ook anders zijn. En in het geval van Di Rupo past misschien wel een beetje bescheidenheid. Want als de globalisering ons intussen iets heeft geleerd, dan wel dat alles voortaan met alles verbonden is, en dat een crisis in Griekenland bijvoorbeeld gevolgen voor België kan hebben. Maar professor De Grauwe waarschuwt eerder voor een komende Italiaanse crisis: “Met Griekenland hebben we economisch niet zulke nauwe banden. Maar als Italië de dieperik ingaat, worden wij zeker meegesleurd”.

De derde economie van de eurozone, die van Italië, dreigt met naam opnieuw in chaos te verzanden. Onze economie is sterk vervlochten met die van Italië. Daar zal in elk geval de roep naar afscheiding van het noorden opnieuw toenemen. Gans Europa is in beweging, zoveel is duidelijk….

Werklozen doen iets terug voor de maatschappij

Langdurig werklozen in Groot-Brittannië zullen voortaan opgevorderd worden om gemeenschapswerk te verrichten. Het gaat onder meer om het legen van vuilnisbakken, koken voor bejaarden of werken in een zorginstelling. Willen die werklozen dit niet doen, dan zouden zij eventueel zelfs hun uitkering kunnen verliezen.

Een goede maatregel, vind ik. Ik heb ook voorgesteld – tijdens een verkiezingsdebat van de sociale sector in september 2012, of was het juli – om leefloners en werklozen in te schakelen in een systeem van verplichte gemeenschapsdienst. De meerderheid in Roeselare – christendemocraten en socialisten – gruwden alléén al bij de gedachte: “mensonwaardig”, “respectloos tegenover de mensen”.

Nochtans vind ik dat mensen die van de gemeenschap een uitkering ontvangen, zoals een leefloon of een werkloosheidsuitkering, hiervoor iets mogen – moeten – terugdoen. Men moet als steuntrekker begrijpen dat dit niet zonder voorwaarden gebeurt, en dat de gemeenschap een dienst terug verwacht. En op de opmerking van een aantal mensen, dat dit een “mensonwaardige maatregel” zou zijn, gebruik ik het volgende argument: integendeel! Dit is zowat de meest menswaardige maatregel die men kan nemen. Door die mensen te verplichten gemeenschapsdienst te doen, breng je hen terug een bepaalde levensritme bij, leg je hen een bepaalde discipline op, en leer je hen weer omgaan met een normale, en regelmatige dagindeling.

Een goede maatregel dus, althans dat is mijn mening.

Opdeling van Midden-Oosten en Magreb volgens etnisch-religieuze criteria

Zijn u de merkwaardig rechte grenzen in het Midden-Oosten, Noord-Afrika (én Afrika bij uitbreiding) al opgevallen? Deze resten van een ‘glorierijk koloniaal verleden’ smijten nog steeds op, zoals u dagelijks in uw krant of op uw weblog kunt vaststellen. Vooral de voormalige koloniale grootmachten Groot-Brittannië en Frankrijk hielden zo weinig als mogelijk rekening met allerlei stamgebieden, etnische en religieuze verschillen, en we zullen het geweten hebben.

Wat het Midden-Oosten betreft, was het geheime Pykes-Sicot-Verdrag van 1916 bijvoorbeeld het eerste in een reeks van verdragen die de opdeling van het Midden-Oosten niet op basis van etnische of religieuze criteria voorzag, maar wel op basis van invloedssferen, invloedssferen van de Westerse machten natuurlijk.

Nu lijkt het stilaan zo te zijn dat grenzen verschuiven, ook in het Midden-Oosten, en dat ‘natuurlijke’, ‘etnische’ en of religieuze grenzen de oude, “koloniale” grenzen niet alleen in vraag stellen maar zelfs zouden kunnen gaan vervangen. Op de weblog “Sunday Review” van de gezaghebbende Amerikaanse krant The New York Times verscheen op 28 september een bijdrage waarin de opdeling van 5 bestaande Arabische staten naar 14 nieuwe staten wordt beschreven.

Libië zou – zoals ik begin dit jaar op de weblog van de elektronische Nieuwsbrief van de Deltastichting had gemeld – stilaan aan het uiteenvallen zijn in 3 nieuwe staten: Tripolitania, Cyrenaica en Fezzan, dit vooral op basis van etnische en religieuze onderscheiden. Ook Syrië wordt gaandeweg geconfronteerd met sterk separatistische neigingen van de Koerden in het noorden. Ook de Alevieten zouden een eigen staat kunnen opeisen, waardoor Syrië zou verschrompelen tot een soennitisch kernland. Saoedi-Arabië zelf? Uit die zeer kunstmatig land zouden niet minder dan 5 nieuwe staten kunnen ontstaan: Noord-, Zuid-, West- en Oost-Arabië, en een enorm restgebied, Wahhabistan. Jemen tot slot zou opnieuw uiteenvallen in Noord- en Zuid-Jemen. In het nieuwe Arabisch kaartje wordt Koeweit zelfs niet meer genoemd, alhoewel die nooit écht reële land wel ooit de oorzaak is geweest van een heuse Amerikaanse interventie.

Of hoe alles kan verkeren, nietwaar? Voorlopig zijn dit allemaal  niet meer dan vrome wensen en vooruitzichten natuurlijk….

Wekelijks 2 verkeersongevallen met spookrijders

Uit het antwoord van staatssecretaris voor mobiliteit, de heer Melchior Wathelet (cdH), op mijn schriftelijke vraag blijkt dat in de periode 2008-2011 het aantal ongevallen met spookrijders met ongeveer 16% is gedaald. Momenteel doen er zich wekelijks twee verkeersongevallen voor met spookrijders.

In tegenstelling tot de algemene perceptie gebeurt slechts 12% van de ongevallen met spookrijders op autosnelwegen. En ook in tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, zijn het niet ‘verstrooide gepensioneerden’ die het meeste verkeersongevallen als spookrijder veroorzaken, maar wel de jongeren. Op het totaal aan 450 verkeersongevallen met spookrijders (tussen 2008 en 2011) waren bestuurders jonger dan 25 jaar goed voor 33% van de ongevallen. De algemene tendens is dat naarmate de leeftijd stijgt, het aantal spookrijders juist daalt.

Ook wat de invloed van alcohol op mogelijk spookrijden betreft, vroeg ik naar cijfergegevens. De Staatssecretaris stelde dat uit de cijfergegevens geen duidelijk aanwijzingen zijn dat spookrijdende bestuurders, betrokken in letselongevallen, vaker onder invloed zouden zijn dan andere. In totaal blijken 13% van alle geteste spookrijders onder invloed van alcohol te zijn, terwijl dat voor àlle ongevalstypes ongeveer 11% bedraagt.

Het aantal gekwetsten en dodelijke slachtoffers ten gevolge van spookrijden ligt in 2011 het laagst. In 2008 waren er nog 174 (6 doden, 26 zwaargewonden en 142 lichtgewonden), in 2011 nog 140, waarvan 8 dodelijke slachtoffers, 18 zwaargewonden en 114 lichtgewonden.

Geweld in en rond metro in Brussel neemt toe

Het geweld in de metrostations en in de metrotreinen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest neemt hand over hand toe, op 5 jaar tijd zijn er 43% meer geregistreerde feiten. In 2007 bijvoorbeeld 725 op jaarbasis, of wekelijks 14 feiten, in 2011 waren dat er al 1040 of 20 per week. Het is het op één na hoogste cijfer van gewelddaden in en rond de metro in Brussel, zo blijkt uit de cijfergegevens die de minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH), bekendmaakte in antwoord op mijn schriftelijke vraag.

In de metrostations zelf is de stijging nog relatief beperkt: 39% stijging op 5 jaar tijd. Het aantal geregistreerde slagen en verwondingen blijft er nagenoeg constant, maar de diefstallen met geweld (al dan niet met verzwarende omstandigheden) nemen met 70% toe (van 327 naar 557 in 2011). Vooral het aantal gevallen van geweld en overlast op de metrotreinen is verontrustend: het totaal aantal geregistreerde feiten steeg van 118 in 2007 naar 198 in 2011 – een stijging van 68%. En opnieuw zijn de diefstallen met geweld de uitschieters: een verdubbeling op 5 jaar tijd, van 77 registraties naar 153 in 2011.

Voor mij zijn de geregistreerde feiten trouwens maar het topje van de ijsberg en doen zich véél meer feiten voor. Slachtoffers doen vaak niet meer de moeite om diefstal met geweld aan te geven. De minister lijkt die redenering te volgen, want in haar antwoord laat ze verstaan dat er rekening moet worden gehouden met een toename van het aantal vastgestelde feiten in 2012, omdat er meer politiemensen werden ingezet bij metro- en treinpolitie. 

Europa schaft Franse rechtsstaat af?

Het lijkt er steeds meer op dat de politiek correcte ideologie van allerlei EU-instellingen en van de zogenaamde EU-elite - ondersteund door figuren als de belgicistische oud-premier Verhofstadt bijvoorbeeld – in botsing komt met de realiteit zoals ze zich in onze steden, in onze wijken manifesteert.

Zo heeft de Europese Commissie Frankrijk onlangs gewaarschuwd voor sancties als het de bewegingsvrijheid van Roma uit Oost-Europa aan banden zou willen leggen. Zo liet de minister van Binnenlandse Zaken onlangs optekenen dat Bulgarije en Roemenië wat hem betreft voorlopig niet mogen worden toegelaten tot de groep van Schengen, omdat “de Roma een levensstijl hebben die haaks staat op de Franse en dat botst”.

Dat mag je dus niet meer zeggen, volgens de Europese Commissie. En waar al helemààl niet mag worden aan geraakt, zijn de Heilige Beginselen, de Axioma’s van het Liberalisme, met naam de vrijheid van verkeer van goederen, kapitalen en mensen. Zo zei de woordvoerder van de Europese Commissie letterlijk: “Het vrije verkeer van mensen is een basisrecht”, ook als dat zou leiden tot het einde van onze rechtsstaten dus en tot het einde van de Europese cultuur?

Hoe blind kan je zijn? Hoelang zullen we dit soort pipo’s nog verdragen? 

Excuustruzen

De benoemingssoap rond de NMBS en andere overheidsbedrijven blijft maar aanslepen en de imagoschade voor België maar ook voor Vlaanderen wordt steeds groter.  We lezen immers dat de regeringspartijen alleen maar mannen hebben voorgedragen om te zetelen in de raad van bestuur van de NMBS, terwijl 1 op de 3 leden een vrouw moet zijn.

Dat komt ervan als je zelf wetsvoorstellen en –ontwerpen indient die méér politiek correct zijn dan aansluiten bij de werkelijkheid. Ik herinner mij nog de hoorzittingen in de Kamer, de commissie Handelsrecht – samen met collega Barbara Pas – waar de politiek correcte fracties verzamelen geblazen hadden. Zij wilden vrouwen op minstens 1 op de 3 zitjes van de raden van bestuur van overheidsbedrijven. “De overheid moet het goede voorbeeld geven” orakelde SP.a-kamerlid Tuybens, daarin gevolgd door onder andere CD&V.

Een journaliste van Eleviers uit Nederland kwam er uitleggen – gortdroog, maar de nagel op de kop – welke bezwaren er waren tegen deze vrouwenquota – net als tegen àlle andere quota: niet alleen vind je geen vrouwen genoeg die in dit soort topjobs geïnteresseerd zijn. Daarenboven maken de meeste vrouwen nu eenmaal liever tijd vrij voor het gezin dan voor dit soort functies. En tot slot, aldus de Nederlandse vrouw, zal het je maar overkomen dat je daar als verplicht aangestelde vrouw in zo’n raad van bestuur terecht komt. “Je ziet de heren al denken: dat is die excuustruus”. Neen, een slechte wet dus, en na amper één jaar is al duidelijk waarom! 

Verkeersongevallen met motorrijders moet aandachtpunt blijven

In de periode 2008-2011 steeg het aantal verkeersongevallen met gewonden waarbij minstens één motorfiets betrokken was van 4.029 tot 4.283 (+6,3 procent). Het totaal aantal letselongevallen daalde in dezelfde periode met 1,9 procent (van 48.827 tot 47.924). Dat blijkt uit het antwoord van staatssecretaris voor Mobiliteit Melchior Wathelet op mijn schriftelijke vraag.

Het aandeel van deze ongevallen in het totaal aantal letselongevallen steeg in de voornoemde periode van 8,3 tot 8,9 procent. Wathelet wijst erop dat het aanpassen van vangrails tot de bevoegdheid behoort van de gewestelijke wegbeheerders. In Wallonië werd in samenspraak met een organisatie van motorrijders een aantal gevaarlijke plaatsen geïdentificeerd waar vangrails moeten worden geplaatst of aangepast. In Vlaanderen moeten steunpalen van vangrails in korte bochten zich dicht bij de rand van de rijbaan bevinden of worden afgeschermd door een stalen plank.

Voor mij is het duidelijk: los van de regionale bevoegdheden – die regionaal moeten blijven, laat ons wel wezen – moet grote aandacht blijven gaan naar het verbeteren van de rijomstandigheden van motorrijders. 

Steeds meer Vlamingen ondergaan alcoholtest tijdens BOB-campagnes

Op mijn vragen gaf de minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH) cijfers vrij van de alcoholcontroles tijdens de BOB-campagnes en dit gedurende de laatste 6 jaar. Er zijn een aantal opvallende vaststellingen te maken, vind ik. Vooreerst steeg het aantal controles op 6 jaar tijd met 73%: van 155.869 tijdens de winter van 2007/2008 naar 270.192 in de winter van 2012/2013.

Tweede opmerkelijke feit is dat het aantal controles in het Waals Gewest maar met 23%, terwijl het in het Vlaams Gewest om een verdubbeling van het aantal controles gaat: van 91.545 in 2007/2008 naar 181.901 in 2012/2013. Met andere woorden: het aandeel van alcoholcontroles in het Vlaams Gewest steeg van 58,7% naar 67,3%.

Even opmerkelijk is dat het aantal positieven in het Vlaams Gewest in dezelfde periode daalde van 5% naar 2,70%, terwijl het in het Waals Gewest slechts gaat om een daling van 4,3 naar 3,3 en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest van 9% (!) naar 5,60. Het lijkt er met andere woorden sterk op dat men efficiënter zou werken, mochten de alcoholcontroles tijdens de BOB-campagnes fors worden opgedreven in het Waals en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en niet verder worden opgedreven in het Vlaams Gewest. 

Turkije komt nooit bij de EU

Op Powned, een Nederlandse weblog, kan men kennis nemen van de verklaringen van een hoog Turks gezagsdrager, die het heeft over de verwoede pogingen van bepaalde EU-fielen om Turkije toch maar op te nemen in de EU. Volgens Egeman Bagis, de Turkse minister van Europese Zaken denkt Turkije er gewoon niet aan om toe te treden tot de EU.

Vooroordelen spelen hierin een belangrijke rol – vooroordelen van de Europeanen tegenover Turkije natuurlijk, wat had u gedacht? – en de negatieve houding van steeds meer Europeanen. Turkije zou, volgens de minister, genoegen kunnen nemen met een rechtstreekse toegang tot de Europese markten, maar zou geen volwaardig lid willen worden.

Herinneren we er nog even aan, dat Turkije sinds 1999 kandidaat is om lid te worden van de EU, en dat de onderhandelingen intussen aanslepen sinds 2005. Er is de Turkse houding tegenover Griekenland en Cyprus, er is de groeiende islamisering van Turkije, en er zijn een pak andere kwesties.

Het Vlaams Belang is altijd een resoluut tegenstander geweest van de toetreding van Turkije tot de Europese Unie. Deze onderhandelingen waren een overbodige stap, want Turkije is gewoonweg geen Europees land. We stelden toen al voor – ongeveer 15 jaar geleden – om de positie van meest begunstigde partner aan Turkije te verlenen. Maar de verlichte geesten (zoals Verhofstadt bijvoorbeeld) lachten die idee weg.

Ondertussen loopt de Turkse bevolking steeds minder warm voor toetreding: in 2004 was nog 73% voorstander, in 2012 nog slechts 44%. En dan hebben we het nog niet eens over de Europeanen zelf. Ongeveer 75% is tegen de toetreding. Intussen zet de Europese elite de onderhandelingen gewoon verder, waaruit nog maar eens duidelijk blijkt hoe fel de elite zich afzet van haar kiezers. Of hoe weinig ze zich eigenlijk aantrekt van wat de kiezers willen. Er bestaat maar één remedie tegen, inderdaad, net wat u zegt! 

Sta op, verworpenen der aarde…!

Socialisten zijn ook niet meer wat ze (misschien) ooit geweest zijn, de partij van de kleine man. Want ze zijn met volle overtuiging in het links-liberaal programma gestapt. Neem nu de groepsaankopen stookolie. Uit Het Laatste Nieuws blijkt dat de sp.a van een bepaalde gemeente behoorlijk wat commissie opstrijkt voor de groepsaankopen die ze zelf bij hun leden en sympathisanten hebben aangekondigd.

Is daar iets verkeerd mee? Op zich niet natuurlijk, als je de voorwaarden en het feit dat je commissie opstrijkt, duidelijk gecommuniceerd hebt. Volgens de sp.a-verantwoordelijke was het “nooit de bedoeling de partijkas te spekken door de organisatie van groepsaankopen”.

De federatie van brandstoffenleveranciers ziet het enigszins anders: “We betreuren dat daar nooit over wordt gecommuniceerd aan de consument. Want hij draait op voor die commissie. De brandstofhandelaars houden er immers rekening mee in hun prijs. Dit ruikt naar consumentenbedrog”.

Sp.a-voorzitter Tobback had het onlangs over “ons fraudegeld” dat hij terug wilde. Socialisten en fraudegeld – het blijft een boeiend verhaal natuurlijk. Wie herinnert zich Frank Vandenbroucke nog en het Agustasmeergeld?