POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





vrijdag 21 december 2012

Waar blijft Vlaanderen op de internationale markt?


Goed dat onafhankelijke journalisten als Mark Grammens en andere regelmatig feiten bekendmaken, die het zelfgenoegzame Vlaanderen eens lekker terug wakker schoppen.  Zo meldde Mark Grammens vroeger al dat op de jaarlijkse algemene vergadering van de UNO België vertegenwoordigd was door 4 Franstaligen, en dus geen énkele Vlaming.
Onlangs was er weer een internationale bijeenkomst, de klimaatconferentie in Doha. België was daar aanwezig met 3 minister: de Belgische minister van Energie, minister Wathelet, de Brusselse minister van milieu, de Franstalige Huylebrouck, en de Waalse minister van Milieu. Geen énkele Vlaming.
Erger is natuurlijk dat omzeggens geen enkele Vlaamse krant hier ook commentaar bij had. Er is echter heel weinig reden om zo zelfgenoegzaam te zijn!

donderdag 20 december 2012

Wordt ook 2013 een slecht economisch jaar?


Spijtig misschien voor Di Rupo I – maar tezelfdertijd typisch voor elke Belgische regering: de eigen cijfers altijd beter voorstellen dan ze zijn: 2013 dreigt een slecht economisch jaar te worden. De economie zou zelfs krimpen met 0,1%, aldus cijfers die de Nationale Bank onlangs bekend hebben gemaakt.
Daarmee samenhangend verwacht de NBB dat de werkloosheidsgraad zal oplopen naar 8,1%.
Opmerkelijk, aldus een verslag in De Standaard (11.12.2012), omdat een maand geleden het Planbureau en de Europese Commissie nog uitgingen van een economische groei van 0,7%, beter dus dan het Europese gemiddelde. Niet toevallig ook een cijfer waarmee deze regering zich stoer op de borst sloeg.  Een verschil dus met de stelling van de NBB, een verschil van 0,8%.
De Nationale Bank gaat trouwens nog een stuk verder en stelt dat het relatief beperkte pakket aan relancemaatregelen de economie niet echt vooruit zal helpen, integendeel, de groei zou hierdoor zelfs nog zakken met 0,1%. Het aantal werklozen, aldus een verslag in De Tijd (11.12.2012) zou in 2013 met 75.000 eenheden toenemen op twee jaar tijd. De overheid zal door de tegenvallende cijfers op zoek moeten naar 2,4 miljard euro bijkomende besparingen – of belastinginkomsten. Ook verontrustend blijft de negatieve berichten dat de loonkosten in dit land sterker blijven stijgen dan in onze buurlanden.
En in 2014 hebben we dus de moeder aller verkiezingen….Durven de Vlamingen de noodzakelijke ingrijpende keuzes maken? 

woensdag 19 december 2012

Tussenkomst naar aanleiding van een resolutie van de heren De Wael, Tuybens en andere


Een aantal collega’s in het Federale Parlement, liberalen (vooral) en socialisten, vinden dat het terug optrekken van binnengrenzen in de geliberaliseerde vrije marktzone die de Europese Unie is, niet kan, of slechts kan bij hoge uitzondering. En verder vinden ze dat het Europees Parlement een vinger in de pap te brokken moet hebben en dat ze de beslissing van de lidstaat, die dus tijdelijk en omwille van uitzonderlijke omstandigheden, Schengen buiten werking wil zetten. In mijn toespraak had ik het bijvoorbeeld over de grenscriminaliteit in West-Vlaanderen en de mogelijkheid voor België om de grenscontroles terug in te voeren. Liberalen willen daar dus éérst een Europese goedkeuring voor, iets waar ik absoluut tegen ben.

Donderdag 13 december 2012 kwam de resolutie in het parlement ter stemming. Ik heb daar het standpunt van het Vlaams Belang als volgt verdedigd:
“Het Vlaams Belang zal deze resolutie niet steunen en wij willen dat in alle duidelijkheid ook zeggen. Er zijn verschillende redenen waarom we deze stelling innemen, maar de belangrijkste hiervan is ongetwijfeld dat de soevereiniteit, de macht en de controle over het eigen grondgebied van de lidstaten van de Europese Unie door deze resolutie opnieuw en verder wordt uitgehold, dit in het voordeel van de Europese superstaat, de Europese Unie.
De indieners van deze resolutie willen immers dat lidstaten, die tijdelijk de binnengrenzen willen sluiten of aan verscherpte controles willen onderwerpen en dus tijdelijk – omwille van bepaalde crisissituaties dus – Schengen buiten werking willen stellen, de goedkeuring voorafgaand moeten vragen aan het Europees Parlement, dat dus medebeslissingsrecht zou krijgen in deze bevoegdheid. U wilt met andere woorden dat Poolse en andere parlementairen mee beslissen over een beslissing van België bijvoorbeeld om de grenscontroles in West-Vlaanderen terug in te voeren in de strijd tegen de grenscriminaliteit. Men moet werkelijk niet veel fantasie hebben om allerlei vertragingsmaneuvers voor te stellen, zodat lidstaten in feite beroofd worden van het recht om deze uitzonderingsregel in te roepen om op een adequate manier te reageren op een uitzonderingstoestand, een emergency state.
Neen, dus. De lidstaten mogen – in uw voorstel – niet langer alleen meer die beslissing nemen. Het is duidelijk waarom: de EU-superstaat verdraagt natuurlijk geen binnengrenzen, en op dat vlak is de stelling van de liberalen als Open VLD natuurlijk vrij consequent: er moet één grote eenheidsmarkt worden gecreëerd op het grondgebied van het Europese continent. Een vrije en eengemaakte afzetmarkt van producten verdraagt geen hindernissen, geen tolbarrières, geen andere wettelijke belemmeringen als binnengrenzen. Hoe minder belemmeringen er zijn, hoe vrijer de markt zijn gangen kan gaan en een liberaal – zeker die die groot geworden zijn met de werking van de ‘onzichtbare hand’ – zal hierin alleen voordelen zien.
Daarom natuurlijk wenst u de lidstaten te beroven van de macht, van de bevoegdheid om over uitzonderingstoestanden te beslissen, om te beslissen om het Schengenakkoord tijdelijk buiten werking te beslissen. U wilt die beslissingsmacht in laatste instantie aan de lidstaten ontnemen en overdragen aan het Europese Parlement.  Want de Europese Unie, in uw dromen, dames en heren indieners van deze resolutie, in uw dromen moet de Europese Unie de nieuwe staat worden, die de natiestaten, en de nieuwe natiestaten die nog zullen ontstaan, zoals Catalonië, Schotland, Vlaanderen, vervangen. 
U zegt in uw toelichting dat tijdelijk grenscontroles invoeren een inbreuk op de basisrechten van de burgers inhoudt, maar u vergeet wel te verklaren waar die inbreuk juist te vinden is. U vergeet er ook bij te vertellen dat het tijdelijk invoeren van grenscontroles en dus het buiten werking zetten van Schengen, er juist komt om andere basisrechten van de burgers, dat op veiligheid bijvoorbeeld, veilig te stellen.

De enige verdienste van uw tekst is dat u er geen doekjes om windt. Met een bepaalde arrogantie vindt u het zelfs niet meer nodig uw eigen stellingen met argumenten te onderbouwen. Zo heeft u het op pagina 7 van uw toelichting bijvoorbeeld over middelen om de interne veiligheid te verhogen en schrijft u letterlijk: “De oplossing is uiteraard meer Europa”. Maar “uiteraard” vergeet u wel uit te leggen waarom dat zo zou moeten zijn, en waarom het tijdelijk invoeren van grenscontroles niet zou kunnen bijdragen tot de interne veiligheid. Het woord ‘Europese Unie’ en ‘uiteraard’ valt iets te nadrukkelijk en iets te gemakkelijk. Blijkbaar heeft u geen besef van de diepte van de kloof die gaapt tussen de instellingen van de Europese Unie en de Europese man en vrouw in de straat.
Een waarschuwing is toch wel op zijn plaats in deze: Overgedragen bevoegdheden hebben steeds weer nieuwe bevoegdheden nodig om te blijven werken. Van het één komt het ander. De taken dijen steeds verder uit. Open binnengrenzen dwingen tot een centraal immigratiebeleid, zodat wij, de lidstaten van de Europese Unie, ook steeds minder zeggenschap zullen hebben over de regels die wij willen nemen om de toestroom van migranten op ons grondgebied te beperken. Open binnengrenzen, en deze resolutie is daar opnieuw een bouwsteentje van, open binnengrenzen maken een nationaal migratiebeleid onmogelijk, ongeacht of het nu een Belgisch dan wel een Vlaams migratiebeleid zal zijn. Open binnengrenzen, en de onmogelijkheid om daar op een soevereine manier tijdelijk en autonoom een einde aan te maken, dwingen op de duur tot een centraal veiligheidsbeleid, een Europees Openbaar Ministerie en een Europees sociaal vangnet.
Zijn we daartoe bereid? Zijn we daartoe in staat? Zijn we daartoe in staat in deze tijden van financiële krapte en van economische crisis? Wij geloven niet dat we onze soevereiniteit, in de hoop en de verwachting dat het binnenkort een Vlaamse soevereiniteit zal zijn, zomaar en volledig uit handen moeten geven.  De resolutie die hier voorligt, ligt natuurlijk helemaal in het verlengde van de boodschap van de liberale Big Boss, Guy Verhofstadt, en die boodschap luidt: een supranationaal Europa dwingt op termijn tot overdracht van soevereiniteit en de vorming van een nieuwe staat: de Verenigde Staten van Europa.  We hebben het federalisme in België steeds afgewezen omdat het nooit heeft gewerkt en omdat het nooit heeft kunnen werken. Als federalisme in België al niet kon, dan moet men mij toch maar eens uitleggen, waarom het op een groter, complexer gebied als dat van de Europese Unie wel zou kunnen slagen.
Een van de indieners had het in de nasleep van de indiening van deze resolutie dat hij het toch wel bijzonder merkwaardig vond dat niemand van de Vlaams-nationale fractie aanwezig was, en hij dacht dat dat waarschijnlijk zo was omdat de Vlaams-nationale fractie met de resolutie in het nauw was gedrongen en geen antwoord zou hebben. Ik moet u  bij deze tegenspreken, mijnheer De Wael, ik voelde mij helemaal niet in het nauw gedrongen en ik heb ook geen enkel moeite om mij te positioneren met betrekking tot deze resolutie. Ik zal tegenstemmen en ik meen dat ik voldoende heb uitgelegd waar onze fractie het bijzonder moeilijk mee heeft.  Neen, ik was gewoonweg afwezig, omdat ik de bewoordingen van de resolutie wilde controleren. Op een bepaald moment kan men lezen – op pagina 3 met name –  dat alle politieke partijen in het Europees Parlement vinden dat de Raad zijn beslissing moet herzien  en dat ze dus vragende partij zouden zijn om voortaan een vinger in de pap te brokken hebben als nationale staten het Schengenakkoord tijdelijk buiten werking willen zetten.  U neemt uw vrome wensen voor waarheid, collega De Wael, onze fractie heeft dit in het Europees Parlement niet gevraagd en wij waren niet de enige partij. Enige bescheidenheid zou u dus hebben gesierd, maar opnieuw: het zal zonder ons zijn. Niet omdat wij moeite hebben om onze positie te verklaren, wel integendeel. Wij zullen dus met veel overtuiging tegen stemmen. Deze resolutie heeft niets te maken met het gebrek aan democratische controle, want wij vinden dat een democratische controle op maatregelen waarbij het Schengenakkoord tijdelijk en omwille van heel specifieke omstandigheden buiten werking wordt gesteld, inderdaad het best door de lidstaat zelf gebeurt, in het democratisch gekozen parlement, dames en heren. Zijn wij misschien minder democratisch verkozen dat de dames en heren in het Europees Parlement?”

Twee korte vaststellingen:
-          Er waren maar twee standpunten te horen: het onze, en dat van de liberalen, dat onderschreven werd door de andere “liberalen” bij sp.a, CD&V en groen
-          N-VA heb ik in dit debat niet gehoord. Een intern conflict tussen nationalisten en liberalen? 

dinsdag 18 december 2012

Waarom er binnenkort misschien geen Open VLD meer bestaat?


Volgend eerder grappig bericht in Journaal, het onvolprezen veertiendaags opinieblad van Mark Grammens, heeft een inkijk in de toch wel héél bijzondere denkwereld van een Europees politicus als Guy Verhofstadt, die blijkbaar al jaren honderdduizenden kilometers boven de begane wereld leeft.
“Op een gespreksavond over Europa in de Brusselse Muntschouwburg, ingericht door Le Soir, en kennelijk bestemd voor Franstaligen, heeft Guy Verhofstadt volgens Le Soir uitgeroepen dat Vlaanderen niet bestaat. Letterlijk: La nation flamande n’existe pas.  Aan de meeting werd deelgenomen door Cohn-Bendit van de Groenen en Yves Desmet van De Morgen”.
Als de Open VLD soms geïnteresseerd in een (gedeeltelijke) verklaring van de neergang van haar partij, dan moet zij vooral in de richting van deze Guy Verhofstadt gaan zoeken. Of moeten we binnenkort gekscherend tegen elkaar zeggen: Le Open VLD n’existe pas

maandag 17 december 2012

China rukt verder op


Een piepklein bericht, maar toch zo symbolisch voor de opgang van China en tegelijkertijd de neergang van wat men gewoon is het Westen te noemen. De grootste Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, A.I.G., heeft 80% van zijn leasingdivisie voor vliegtuigen verkocht aan een groep Chinese investeerders.
A.I.G. bevond zich al geruime tijd in moeilijkheden en moest in de VS al eens aankloppen voor financiële hulp. Maar nu wordt het bedrijf grotendeels overgenomen door China, dat hiervoor een bedrag van ruim 4 miljard euro op tafel legt. Tegelijk de grootste Amerikaans-Chinese deal oo

vrijdag 14 december 2012

Steeds meer ondernemers hebben het moeilijk



Volgens verschillende organisaties hebben steeds meer zelfstandige ondernemers het moeilijk om het hoofd boven water te houden. In 2012 moesten nu al 40% meer hulpaanvragen worden behandeld, en bijzonder verontrustend is het bericht dat “ook steeds meer ervaren ondernemers hulp moeten aanvragen”, aldus een verslag in de gratis krant Metro (11.12.2012).
Het gaat dus steeds vaker om bedrijven met een behoorlijke staat van dienst, met bedrijfsleiders die zeer ervaren zijn. De financiële reserves van veel bedrijven werden door de opeenvolgende financiële en economische crisissen danig aangetast.
Een verontrustend bericht wat mij betreft, want Vlaanderen is een KMO-land. Het economisch weefsel bestaat hier – gelukkig maar – nog steeds uit een zeer dicht netwerk van honderdduizenden familiale bedrijven. Maar als dit weefsel wordt aangetast, zou je toch denken dat alle lichten op rood springen bij de verschillende overheden, gewestelijke en federale? 

donderdag 13 december 2012

Diefstal in voertuigen – politie waarschuwt


In “Politiejournaal” van november 2012, het politievakblad en ledenblad van de Federatie, vindt men interessante bijdragen.  Zo heeft men het bijvoorbeeld over diefstallen in voertuigen, ondanks een daling na 2006 toch nog steeds een echte plaag. Dagelijks worden gemiddeld 225 burgers het slachtoffer van diefstal uit hun voertuig.  Meer dan voldoende om er even aandacht aan te besteden.
Diefstal uit voertuigen is vooral een grootstedelijke problematiek, met koploper Brussel, gevolgd door Luik, Charleroi en dan Antwerpen. Piekmomenten zijn volgens studies vrijdag en zaterdag, en de donkere maanden lenen zich bijzonder tot dit soort activiteiten.
In de top 5 van de gestolen voorwerpen vinden wij GPS-systemen, boorddocumenten en persoonlijke papieren (identiteitskaart, bankkaart, rijbewijs), laptops, GSM natuurlijk en ook nog steeds de autoradio.
Goed om weten als men zich tijdens de kerstdagen in grote steden ophoudt.  

woensdag 12 december 2012

Marokkaanse macho’s in Nederland


In Nederland heeft men te vaak de politieke correcte pen gehanteerd als het erom ging de problemen bij naam te noemen. Over de achtergrond van de verdachten van zware fysieke agressie – soms met de dood tot gevolg – werd te vaak gezwegen, en het lijkt dat dit taboe bij onze noorderburen stilaan tot het verleden behoort.
Neem nu de doodslag van een grensrechter na een voetbalwedstrijd. In België zwijgen de media als vermoord als het over de etnische achtergrond gaat, terwijl men in Nederland steeds beter begint te beseffen dat juist die achtergrond een deel van het probleem vormt. Zo schrijft men in De Volkskrant: “De betrokken jeugdspelers zijn lid van een voetbalclub die zijn spelertjes recruteert uit Amsterdam-West en omstreken. De verdachten blijken van Marokkaanse en Antilliaanse huize te zijn”.  En verder: “Er is sprake van crimineel groepsgedrag met een etnisch tintje” (10.12.2012)
De commentator windt er geen doekjes om: “De betrokken verdachten zijn vaak Marokkaanse jongemannen. Ze zijn in Nederland geboren en getogen, van huis uit krijgen zij een zeer negatief beeld mee over de Nederlandse samenleving (…) Ze hebben schijt aan regels. Een autoriteit, anders dan de vader, de broer of familieoudste, wordt niet geaccepteerd. Waarom zou je integreren in een samenleving die je niet ziet zitten?”
De Nederlandse overheid, aldus de journalist, heeft het probleem lang niet willen zien, “bang te worden beschuldigd van racisme of discriminatie. De wetenschap sloofde zich uit in verklaringen, waarin geen plaats is voor etniciteit of cultuur. De overheid kwam een aantal jaar geleden met goedbedoelde imagocampagnes met prachtige kleurenfoto’s van goed geïntegreerde Marokkanen. ‘Hoe leuk zijn de Marokkanen?’ Alleen al het stellen van de vraag had een teken aan de wand moeten zijn”.
België zit nog steeds in de fase van prachtige kleurenfoto’s. Een ernstig debat mét inbegrip van de etnische factor is hier nog steeds onmogelijk. Spijtig. 

dinsdag 11 december 2012

Geestelijke vader van EBA niet mals voor regering


De geestelijke vader van de Eenmalige Bevrijdende Aangifte in 2004, waarbij belastingplichtigen hun zwart of grijs buitenlands geld naar België konden terugbrengen tegen een eenmalige bevrijdende aangifte, is niet mals voor de regering. Niet voor deze regering, maar ook niet voor de vorige, die deze EBA invoerde:  “Ik was daarom voorstander van de eenmalig bevrijdende aangifte in 2004, maar niet tegen die lage tarieven. Dat was veel te goedkoop. Belachelijk goedkoop” (De Morgen, 08.12.2012).
Nu is deze topadvocaat, meester Dauginet, zo mogelijk nog scherper voor de maatregelen van de regering Di Rupo en dan vooral voor de fiscale maatregelen. Hij vindt de nieuwe en zoveelste eenmalige bevrijdende aangifte tegen twee tarieven een “dwaas compromis”: “Ik heb zoals elke succesvolle werkende Belg mijn hele leven 50% belastingen betaald. Dat mag u gerust weten: ik betaal 1 miljoen Belgische frank belastingen per maand. Omdat ik hard werk en een succesvol bureau heb. Maar ik betaal ze wel. Wij werkende Belgen hebben toch ook recht van spreken? En wat zegt de regering nu? De braven, die mogen voor 15% komen. Ik durf te wedden dat ik vooral braven aan mijn deur zal zien”.
Hetzelfde verhaal wat de verhoging van de roerende voorheffing betreft: een dom verhaal, want ook de gerechtsdeurwaarders vallen daaronder: “Dat is extreem asociaal. De kerel die al in de goot ligt, krijgt er nu nog eens 21% bovenop. Wat krijg je dan van politici te horen? We zullen wel zien of we reparatiewetten moeten maken”.
In België is een echt beleid niet meer mogelijk, het is allemaal steekvlampolitiek. “Daardoor krijg je rap-rapwerk”.

maandag 10 december 2012

Jazeker, volkeren verdwijnen – zelfs vandaag nog


Bepaalde progressieve krachten verwijten ons een overtrokken nationalisme, een nationalisme van paniekvoetbal als het ware: alsof volkeren zomààr verdwijnen, op enkele maanden of jaren tijd. Alsof het Vlaamse volk onder zo’n geweldige druk staat, dat het in de eerste jaren zou kunnen verdwijnen.
Nochtans leveren diezelfde progressieve krachten soms zelfs het bewijs van hetgeen ze dagelijks – in de strijd tegen ‘extreem-rechts’ weet je wel – in twijfel trekken. Want laat ons wel wezen: volkeren verdwijnen wel degelijk in deze geglobaliseerde wereld.  Zo pakte De Morgen in haar weekendeditie van 8-9 december uit met een pakkende reportage over fotograaf Jimmy Nelson, een wereldbekende fotograaf die tot uitsterven gedoemde culturen op de gevoelige lens probeert vast te leggen. Nu het nog kan.
De Samburu uit Kenia, de Kazachen uit Mongolië, de Papoea uit Nieuw-Guinea, de Nenets uit Rusland, de Dropka uit India: “Ze zijn er nog. Maar hun traditionele manier van leven verdwijnt zienderogen. 80% van de mensen die ik heb bezocht, hebben een gsm. De wereld is in beweging, die volkeren bewegen mee. In die transitie wil iedereen worden zoals wij. Ze realiseren zich niet dat hun traditionele uiterlijk uniek en buitengewoon is. Wij wel, want wij hebben het achter ons gelaten”.
Wil ik de Vlamingen vergelijken met natuurvolkeren in de meest afgelegen gebieden ter wereld? Natuurlijk niet. Maar de gevaren die hen op een existentiële manier bedreigen, bedreigen natuurlijk ook de Vlaamse, de Nederlandse cultuur: het verdwijnen van de verschillen, de rijkdom van deze wereld. 

zondag 9 december 2012

Opnieuw slachtoffer van diefstal

U heeft het ongetwijfeld ook gemerkt, beste lezer: op deze webstek heeft u opnieuw enkele dagen vruchteloos naar nieuwe berichtjes gezocht. De reden is vrij eenvoudig: donderdagnacht, na een geslaagde NSV-cantus in Gent, ben ik opnieuw het slachtoffer geworden van een diefstal. En opnieuw moest mijn laptop eraan geloven. Inderdaad: voor de derde keer dit jaar!

Opnieuw veel gegevens kwijt, opnieuw veel last om alles bijeen te krijgen en opnieuw de gevoel van woede en machteloosheid. Onveiligheidsgevoel, zegt u? Het is allang geen gevoel meer, maar dat weet en beseft u natuurlijk allemaal.

donderdag 6 december 2012

Er zijn grenzen aan de solidariteit


Terwijl in andere Europese landen in alle openheid debatten gevoerd worden over financiële transfers en de mogelijkheden om hieraan een einde te stellen, om de transfers met andere woorden af te bouwen (Catalonië, Schotland, West- en Oost-Duitsland) lijkt het wel alsof een maatschappelijk debat hierover in België nauwelijks of niet tot stand komt.
De groep Pro Flandria, het netwerk van Vlaamse ondernemers en academici, bracht daarom – onder de bezielende leiding van voorzitter Kurt Moons en professor Hans Verboven – een boek uit met als sprekende titel “Vlaanderen en Europa. Grenzen en noodzaak van solidariteit”. Gerenommeerde wetenschappers en politici als Hans-Werner Sinn, Frits Bolkestein en Geert Janssens werkten eraan mee.
Solidariteit, aldus de auteurs, mag geen verplichting zijn, en ook geen blanco cheque zonder resultaatverbintenis. “Solidariteit die als morele imperatief wordt opgedrongen, is immorele solidariteit. Veeleer dient men solidariteit op basis van een contract of verzekeringspolis te definiëren, dus onderworpen aan voorwaarden en verplichtingen”, aldus een verslag in De Tijd (19.10.2012).
De solidariteitsmechanismen in België voldoen niet aan de grondbeginselen, waaraan elk verzekeringscontract moet voldoen. Een premie bijvoorbeeld die in verhouding tot het risico staat, subrogatie, risico-inperking, vrijstelling en uitsluiting bij grove nalatigheid. De inkomensstromen van het noorden naar het zuiden ontnemen echter ook de prikkel bij de Walen om er iets aan te doen.
Vlaanderen zit ook met een Europese solidariteitsstroom opgezadeld, maar de stroom van noord naar zuid in Belgisch staatsverband is veel duurzamer en duurt al veel langer. De auteurs waarschuwen dan ook terecht: “De gevolgen van een belgicisering van Europa zouden desastreus zijn”.  Om het uiteenvallen van de Europese Unie te vermijden, dient men zich goed te bezinnen over de efficiëntie en billijkheid van de huidige solidariteitsmechanismen.
Heeft u zin om het boek te bestellen? Hans Verboven (red.), Vlaanderen en Europa. Noodzaak en grenzen van solidariteit, Uitgeverij Pelckmans, 2012,  280 blz., ISBN 978-90-289-7001-4, € 22,50

woensdag 5 december 2012

Op 4 jaar tijd 18% meer diabetespatiënten


Uit cijfers, die de minister voor Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS), verstrekte op mijn schriftelijke vraag blijkt dat het aantal diabetespatiënten om amper 4 jaar tijd – de cijfers spreken van 2008 tot en met 2011 – met niet minder dan 18% is gestegen. Een half miljoen burgers van dit land lijden aan diabetes, een enorm aantal.
Per leeftijdscategorie gemeten, lijken vooral mensen tussen 65 en 69 aan een gestegen risico onderhevig: in het Vlaamse Gewest was een stijging op 4 jaar tijd merkbaar van 28%, in het Waalse Gewest was er sprake van een stijging van 34%.
Het aantal diabetespatiënten dat nood heeft aan insuline, is vooral in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest gestegen, een stijging van 28% op 5 jaar tijd, terwijl dat aantal in het Vlaams en Waals Gewest met 19 en 15% is gestegen. De stijging van het aantal diabetespatiënten dat geen nood heeft aan insuline, is dan weer het sterkst in het Vlaams (+36%) en het Waals Gewest (+35%).
Opmerkelijk tenslotte is het regionale verschil: in het Vlaams Gewest lijdt gemiddeld 4,2% van de bevolking aan diabetes, terwijl in het Waals Gewest 5,4% van de bevolking diabetespatiënt is. 

dinsdag 4 december 2012

Stijgende belastingdruk op kmo’s


Het nieuwe rapport van de Wereldbank, in samenwerking met PricewaterhouseCoopers opgesteld, toont aan dat van de belastingwinst die een middelgrote onderneming in België maakt, gemiddeld 57,7% naar belastingen en sociale bijdragen gaat. Wereldwijd liggen de loonlasten alleen in Frankrijk hoger, zo weet De Standaard (23.11.2012).
De vaststellingen, aldus de krant, mogen niet veralgemeend worden naar multinationals als Arcelor Mittal, maar geven wel een duidelijk beeld van de belastingdruk op de kmo’s.  “Nadat de totale belastingdruk op het typevoorbeeld kmo tussen 2006 en 2011 afname van 60,2 tot 57%, stijgt die nu al voor het tweede jaar op rij, vorig jaar naar 57,3 en dit jaar naar 57,7%”.
België steekt hiermee mijlenver uit boven het wereldwijd gemiddelde van 44,7% en boven het EU-gemiddelde van 42,6%.
Een gunstig ondernemingsklimaat? U trekt zelf wel de conclusies, zeker? 

maandag 3 december 2012

Pro Europa, tegen deze EU! Toespraak van Gerolf Annemans op het colloquium van zaterdag 24 november 2012


De Brusselse Europese top van gisteren en eergisteren, waar de staats- en regeringsleiders van de Europese Unie tot een meerjarenbegroting voor hun kolossale instelling moesten komen is op een sisser afgelopen, net overigens als de bijeenkomst eerder deze week van de Eurogroep, de leiders die in het kader van de werking van de eenheidsmunt, moesten afspreken of en onder welke voorwaarden Griekenland meer en nieuw geld zou krijgen van ons allen.
Op de top gisteren eisten de Britten bezuinigingen. Overigens betaalde België vorig jaar 177 miljoen euro om de Britse korting op de Europese begroting te helpen financieren. Voor Groot-Brittannië is de "juste retour" belangrijk en wij zouden er als Vlamingen beter een voorbeeld aan nemen, want sinds 1984 (herinner u : Margaret Thatcher ‘I want my money back') is de Britse korting gebetonneerd. Steeds meer andere landen bedingen nu ook die korting: Nederland, Zweden, Oostenrijk en Duitsland. Ook Denemarken sluit zich nu bij hen aan.
België evenwel, bij monde van Di Rupo trekt volop de kaart van Hollande, die hij zijn vriend noemt en dus hangt Vlaanderen vast aan stijgende Europese uitgaven (goed voor Franse landbouwsubsidies) en zijn wij afwezig in de discussie over een rationalisering van de geldstromen. Meer nog : socialisten als Kathleen van Brempt zeggen duidelijk : "De toekomst van de Europese Unie is onlosmakelijk verbonden met het idee van eigen middelen." Lees: eigen belastingen.
Vlamingen die de grootste nettobetalers in de EU zijn, meer nog dan de Duitsers en de Nederlanders, kijken als suffe kippen toe hoe dit alles boven hun hoofden wordt beslist. Terwijl wij in onze geschiedenis de Spanjaarden en de Fransen voor veel minder dan voor wat nu gebeurt met hun klikken en het klakken buiten kieperden ...
De Europese Unie is nooit beter geïllustreerd dan door de wijze waarop ze de Turkse vestiging van Ford helpt te financieren, terwijl tussenkomen in Genk niet kan omdat Limburg niet voldoet aan de voorwaarden voor hulp. Vervreemding in plaats van solidariteit. Daar staat de EU voor.
Min of meer precies een week geleden, hielden wij met de Kamerfractie van onze partij ons jaarlijks fractieconclaaf in Barcelona. Wij vonden de hoofdstad van Catalonië wel een geschikte plek dezer dagen om als onafhankelijkheidspartij uiting te geven aan onze belangstelling voor de processen die daar nu loskomen en voor de verkiezingscampagne die daar plaatsvond, ook al valt te vrezen dat de hele sfeer van de regionale verkiezingen van dit weekend, door toedoen van de zichzelf "pragmatisch" noemende nationalisten van minister-president Mas, uiteindelijk zal stranden op de naar ons gevoel veel te slappe koffie van een referendum, ergens volgend jaar, over onafhankelijkheid.
In het Vlaams Belangproject over de Ordelijke Opdeling van België hebben wij afstand genomen van de methodiek van een voorafgaand referendum, onder meer omdat in Canada/Quebec voldoende is aangetoond dat dat leidt tot een straatje zonder einde, een welles-nietes-discussie met de centrale overheid, waarin overigens de Catalanen nu al dreigen verzeild te raken met Madrid. Toch gaan onze gedachten dus uit -dit weekend- naar de Catalanen. Of wij -Vlamingen- de achterstand op de Catalanen zullen kunnen inhalen, wie van ons beiden het eerst die onafhankelijkheid zal bereiken: de geschiedenis en een goede gezondheid zal het ons leren. Maar één ding is zeker en dat is dat de oude multinationale staten - in tegenstelling tot wat doorgaans wordt aangenomen- niét en dat de nieuwe staten die zich van de oude staten losscheuren of zichzelf er uit scheuren, of de nieuwe staten die oude staten dwingen om in vereffening te gaan, wél een beeld van de 21ste eeuw zullen zijn. En dan niet een negatief beeld van een zich autarkisch in egoïsme terugtrekkend nationalisme, maar een positief, een hoopvol beeld van een Europa waar veel meer verscheidenheid een basisvoorwaarde voor samenwerking wordt of omgekeerd waar gelijk welke moderne 21ste eeuwse samenwerking binnen Europa enkel en alleen mogelijk is tussen vrije naties en vrije volkeren die niet meer tegen hun eigen wil gedwongen kunnen worden om samen te leven in de totaal, maar dan ook totaal versleten structuur van oude lidstaten van de ondertussen zelf ook totaal versleten structuur van de Europese Unie.
Lidstatelijke onafhankelijkheid van volkeren die dit wensen en vrije samenwerking zonder dwang zijn de nieuwe begrippen van de nieuwe tijd, de moderne begrippen van de moderne tijd in het Europa van de 21ste eeuw. Het moge dus voorafgaand aan alle andere beschouwingen inzake Europa , vanwege de Vlaams-nationalisten van het Vlaams Belang, duidelijk gesteld worden.
Als Europa zou kunnen bestaan, dan toch énkel als het bereid is zijn eigen oude structuren los te laten. Als een aanvaardbare vorm van Europese samenwerking zou kunnen bestaan, dan toch énkel indien het aan zijn basisstructuur bereid is om de lidstaten tot natiestaten te laten evolueren, en dus de multinationale staten in heel wat gevallen -om niet te zeggen in alle gevallen- als een ondertussen achterhaalde vergissing van de meestal 19de eeuwse geschiedenis los te laten.
Er is geen paradox tussen een Europese evolutie - en we hebben hier vandaag duidelijk gezien dat die teruggedraaid moet en zal worden - en de opsplitsing van oude staten, de verkleining van onnatuurlijke staten, de opdeling van artificiële gehelen en de stichting van onafhankelijke natiestaten op basis van het begrip vrijheid en niets minder dan de vrijheid.
De achterlijken op dat vlak, zitten dus aan de kant van Verhofstadt en Cohn Bendit . Ze zijn achterlijk omdat ze inzake de oude en achterhaalde Europese Unie rabiaat het gaspedaal indrukken, terwijl zij inzake de nieuwe Europese landkaart van onafhankelijke staten op het rempedaal staan. Welnu: Verhofstadt en Cohn Bendit zijn geschiedenis. De toekomst is een toekomst waarin het omgekeerde gebeurt. Het gaspedaal voor de nieuwe Europese landkaart en het rempedaal voor de oude Europese Unie !
En dan is er een tweede gedachte die ik met u zou willen delen en die gaat over het feit dat - na wat u vandaag allemaal hebt gehoord- het natuurlijk niet langer opgaat om Europa in welke mate dan ook voor te stellen als een alternatief voor België. U kent allemaal wel de erg populaire stelling dat België zogenaamd zal "verdampen", een deel naar Vlaanderen en een deel naar Europa. Zelfs in kringen van de Vlaamse Beweging is dat er jarenlang diep in gehamerd. De colloquia van het Vlaams Belang hebben de traditie om verre lijnen uit te zetten die tot ver buiten onze eigen partij doorklinken en hun invloed hebben, ik denk aan de colloquia omtrent conservatisme, de Ordelijke Opdeling van België en zeker ook dat over het sociaaleconomische toekomstprogramma. Welnu, ik hoop dat er na vandaag door middel van dit colloquium een beslissende en onomkeerbare stap is gezet om de gedachte aan een verdamping van België richting Europa definitief en grondig uit de tempel van ons Vlaams-nationalisme te ranselen. Om te beginnen is die verdampingstheorie sterk in strijd met een realistische en pragmatische kijk op de evolutie in België. De pragmatische werkelijkheid, de bitterharde waarheid is immers dat België niet "automatisch" zal verdampen. We zullen verdorie niet op ons dik en zelfs niet op ons vermagerd "gat" mogen blijven zitten om rustig toe te kijken hoe alles verdampt. Om onafhankelijk te worden zullen wij actie moeten ondernemen. Wij zullen durf moeten tonen en de handen uit de mouwen steken en we zullen de Vlamingen - desnoods 1 voor 1- wakker moeten schudden met argumenten én met passie.
En dat we daarvoor de omweg van langdurige en opeenvolgende staatshervormingen zouden moeten bewandelen, is onjuist. Omdat het 5 voor 12 is en omdat iedere dag dat Vlaanderen gekluisterd blijft aan de Belgische compromissen - of die nu federalistisch of confederalistisch zijn, doet niet ter zake - een dag te veel is.
En wij zijn dus helemaal niet akkoord met zogenaamd pragmatische vlaams-nationalisten, die wiebelend op het dunne touw waarop zij dansen, de durf niet hebben om België op te doeken en die dus voor hun comfort de Belgicisten onder hun aanhangers wijs maken dat ze België alleen maar -met vele tussenstapjes dan nog- gaan hervormen en aan de radicalen van de Vlaamse Beweging zeggen dat België gaat verdwijnen omdat alles automatisch richting Europa zal verdampen.
Alsof bovendien het feit dat de Belgische bevoegdheden allemaal richting het gedrocht van de Europese Unie gaan, voor ons radicalen als een geruststelling klinkt. Neen dus. Wij bedanken voor dit soort spreidstandnummertjes want wij, wij willen België vervangen door een volledig bevoegde vrije en fiere natie in zijn eigen Vlaamse Republiek. En onze verhouding met Europa zullen we zelf regelen en niet laten afhangen van een door de EU en de oude krachten van het Belgische regime gemanipuleerd verdampingsproces. En àls we België zouden kunnen afbreken dan willen we zeker geen automatisch proces richting Europa. Europa is voor ons niet de eindbestemming van onze soevereiniteit.
Wij zijn blij met het voortschrijdende inzicht bij velen dat Europa een België in het groot aan het worden is. Ieder verband en iedere relatie tussen de toekomst van Vlaanderen en het lot van de zieltogende Europese Unie moet dus door de radicaalste Vlaams-nationalisten die wij zijn, resoluut worden afgewezen. Het ene is niet afhankelijk van het andere en al zeker mag het Europese niveau niet meer en nooit meer als excuus gebruikt worden om de keuze voor Vlaanderens onafhankelijkheid en dus de opheffing van de Belgische structuur uit de weg te kunnen gaan of in de mist van een electoraal opportunisme te kunnen laten hangen. Wij moeten durven kiezen, alle politieke verantwoordelijken moeten durven kiezen : België behouden of niet behouden. En de Europese Unie behouden of niet behouden.
Ik heb er geen probleem mee dat radicale nationalisten in Vlaanderen naast pragmatische nationalisten werken aan en voor de toekomst van Vlaanderen. Ik stuur niemand een verwijt. Ik wil alleen niet dat het omgekeerde gebeurt en dat ons verwijten zouden worden gestuurd.
Als ik in oktober, na de stemming van de resolutie in het Europees Parlement waarin een versterkte Europese begroting en meer eigen inkomsten voor de Europese instellingen werden gevraagd, Europees Parlementslid Frieda Brepoels zie en hoor verklaren: "Wij doen er alles aan om van de Europese Unie een hechtere groep te maken, en van de eurozone een echte economische en op termijn zelfs politieke unie te maken", dan ben ik daar blij om, omdat zo'n uitspraken een duidelijke lijn afbakenen en een duidelijke taakverdeling neerzetten tussen Vlaams-nationalisten die met de Europese instellingen meegaan en ons. Tussen Vlaams-nationalisten die hun terughoudendheid om de Belgische staat meteen op te doeken, netjes gekoppeld aan een terughoudendheid om de Europese Unie fundamenteel in vraag te stellen, en ons. Het bakent de zaken goed af. Wij hebben niet enkel ieder onze eigen visie, maar in wezen ook ieder onze eigen taak. Zij de hunne. Wij de onze. Ik geef dit toch even mee aan Thierry Baudet, die deze namiddag bij de N-VA gaat spreken en die dus wel een tandje moeten bijsteken om zijn visie er daar in te peperen.
Ik voor mijzelf, en ik hoop van u allen hetzelfde, ik ben verslaafd aan eenvoud en aan evenwicht en ik hou de zaken graag simpel. Ik hou mijn einddoel helder en onvertroebeld. Vlaanderen moet onafhankelijk worden. En neen, er moet voor mij geen terugkeer zijn naar elkaar bekampende of oorlogvoerende natiestaten die om Europese dominantie strijden, voor mij is Europese samenwerking gebaseerd op vrijheid en een confederaal concept geen taboe, maar inzake de wijze waarop deze Europese Unie van de invoering van een eenheidsmunt misbruik heeft gemaakt om een politiek voldongen feit te creëren zeg ik even simpel als kort : weg met deze Europese Unie.
Onze visie inzake Europa is dus ook ingegeven door onze aversie voor totalitarisme, onze afkeer voor absolutisme. Europees unitarisme is sinds het begin van onze tijdrekening, of het nu ging over een unificatie die het etiket van Hadrianus, van Keizer Karel, van Napoleon of van Nazi-Duitsland droeg, telkens enkel mogelijk geweest onder dwang. Meestal de dwang die voortkwam uit de loop van het geweer.
De generaals van de Europese eenheid schrijven zich in, in die lange rij van lichtjes dwangneurotische fanatici. Zij gebruiken niet meer het militaire geweld, maar een nog veel dwingender en wellicht veel gevaarlijker wapen. Niets is immers, naar het woord van Lenin, een subtieler en doeltreffender methode om de maatschappij en de bevolking te ontwrichten en te manipuleren dan het ontsporen van een munt.
Wij nationalisten willen geen Europese Unie maar samenwerking . Wij willen niet die eenheid maar veelheid. En wij willen geen dwang maar vrijheid. Dat de fanatici van de Europese eenheid het begrip "democratie" zeggen te vertegenwoordigen, is te gek voor woorden. Het tegendeel is waar.
Ik dank iedereen voor de goede samenwerking. Dank dus! Ook dank aan onze uitzonderlijke referentiespreker van vandaag, Thierry Baudet. Thierry Baudet, Rijksnederlander en hierheen gekomen vanuit het Noorden, geeft mij overigens hier de gelegenheid om iedereen nog eens extra er aan te herinneren dat wij als Vlaams Belang een Heel-Nederlandse partij zijn. Niet enkel aansluitend op een decennia oude traditie in de Vlaamse Beweging, maar zeer zeker ook als kenmerk van onze moderne, op de 21ste eeuw gerichte strategie en visie, illustreerde uw aanwezigheid welke richting het volgens ons - na de stichting van de Vlaamse Republiek- uit moet met de Nederlandse ruimte binnen Europa. Ik stelde er prijs op ook dit nog even te onderstrepen.

vrijdag 30 november 2012

Met Spanje lukt het niet meer


De lezer zal het mij niet kwalijk nemen dat ik nog even op het conflict tussen Spanje en Catalonië terugkom. Op 25 november hebben de Catalanen een nieuw parlement gekozen, dat de weg moest effenen naar een referendum. Maar in de aanloop van deze parlementsverkiezingen konden we kennis nemen van een aantal stellingen die meer dan gelijklopend zijn met die, die ook in België worden gebruikt.
Wat dacht u van deze socio-economische stelling: “Wij (de Catalanen dus) moeten meer besparen om elders in Spanje de gaten dicht te rijden. Onze fiscale druk zit op het peil van Scandinavische landen, terwijl we diensten van een Afrikaans land in de plaats krijgen. Met Spanje lukt het niet meer, dat hebben de mensen nu wel ingezien”.
Catalonië kent een jaarlijkse financiële transfer naar Spanje van ongeveer 16 miljard euro.  Ook dat cijfer zal u wellicht bekend in de oren klinken, geachte lezer? 

donderdag 29 november 2012

Toespraak collega Hagen Goyvaerts naar aanleiding van begrotingsbesprekingen in Kamer


Excellenties, waarde collega’s, Mijnheer de eerste-minister,
het heeft wel wat geduurd, maar 6 weken later dan de vooropgestelde datum van 9 oktober heeft u de weg naar het parlement gevonden met een soort van regeerverklaring annex begrotingsakkoord met een daarbij horend relanceplan onder de arm, of wat althans daarvoor moet doorgaan. Maar zoals het spreekwoord zegt : beter laat dan nooit. Voor u een kwestie van op koers te blijven, naar heb ik begrepen. Ik meen begrepen te hebben dat het aanvankelijk bedoeling was om meteen ook de begroting 2014 mee aan te pakken. Maar daar hebben in de afgelopen dagen niets meer van gehoord. Althans niet in die mate dat ik contouren van de begroting 2014 zie opdagen.
U zult moeten toegeven dat ook deze keer de onderhandelingen weer geen fraai beeld hebben achtergelaten van de interne slagvaardigheid van deze regering Di Rupo.
Sinds gisteren hebben we kennis kunnen nemen van uw beleidsverklaring, dito begrotingsakkoord voor 2013. Normaliter zouden we ook nog een financiële nota als bijlage bij uw beleidsverklaring mogen verwachten, maar sinds het begin van de jaren 2000 is dat blijkbaar een in onbruik geraakte gewoonte, terwijl een financiële nota juist een toegevoegde waarde heeft voor de volksvertegenwoordiging. Kwestie van te kunnen begrijpen hoe uw begrotingsakkoord is opgebouwd met belastingverhogingen, besparingen, eenmalige maatregelen __want ook deze keer zijn er weer “one shots” __ en andere hokus-pokus-maatregelen.

De stelling van het Vlaams Belang is dat uw begroting opnieuw een typische Di Rupo begroting is geworden en dus meteen ook een typisch Belgische begroting. Ik spreek van een typisch Belgische begroting omdat ze telkens een politiek ideologisch compromis moet bevatten, zeg maar een compromis tussen 6 partijen, een compromis tussen een socialistische ideologische as en een liberale ideologische as. Een compromis tussen de linkerzijde en de rechterzijde van het politieke spectrum.
Maar dat is nog niet alles, een Belgische begroting is ook een compromis tussen het Noorden en het Zuiden van dit land. Een compromis tussen Vlamingen en Franstaligen. Op zich is er niks tegen een compromis, de vraag is wel of er binnen een Belgische context nog wel een eerbaar compromis mogelijk is. En dat is telkens de zwakte van een Belgische begroting. Dat was ook het geval met uw eerste begroting voor het jaar 2012 waar uw 1ste besparingsronde vooral bestond uit extra belastingen en verkapte belastingverhogingen.
En laat het ons toch nog maar eens zeggen: deze federale regering heeft geen meerderheid in Vlaanderen. Ik weet wel dat CD&V, Open VLD en Sp.a zich daar niet teveel van aantrekken, maar ik heb de overtuiging dat de kiezer daar wel van wakker ligt. Het Vlaams Belang is van oordeel dat het federale niveau het politieke graf is geworden van de Vlaamse regeringspartijen. Ze laten zich Vlaams verkiezen, maar ze handelen Belgisch.  Door zo te handelen en het argument van de “redelijke verantwoordelijkheidszin” te gebruiken denken ze daarmee voor de publieke opinie weg te komen.
Ondertussen klinken de Vlaamse traditionele B partijen zich vast aan de Belgische macht en worden ze gedegradeerd tot de hulpelozen van de macht. Het uitgangspunt van Vlaams Belang is altijd duidelijk geweest. Wat we als Vlamingen nodig hebben op het vlak van arbeidsmarktbeleid, op het vlak van fiscaal beleid, op het vlak van socio-economische beleid zal dus nooit in een Belgische begroting staan. Dat heeft alles te maken met het feit dat het Noorden van het land, en daarmee bedoel ik Vlaanderen, dat nu al jarenlang overwegend “rechts” stemt, een daarmee overeenstemmend beleid verwacht.
Het is trouwens ook het Noorden van het land dat ieder begrotingsjaar een extra cheque van 6 tot 12 miljard euro op tafel legt door de transferts van Noord naar Zuid te betalen. Terwijl het zuiden van het land, Wallonië dus, in hoofdzaak links stemt, zich aan de uier van de transferts blijft laven en bovendien zijn stemgedrag wel vertaald ziet in een federale linkse regering.
Wat de kwestie van het relanceplan betreft. Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Het is een goede zaak de begrotingsopmaak te koppelen aan economische relancemaatregelen. De Vlaamse ondernemers “happen”, of beter gezegd “snakken” om zuurstof. Terwijl de NV België nog geen al te zware averij opliep tijdens de zware crisis in 2009 regent het dit jaar wel faillissementen. Graydon berekende dat in oktober de falingen met 7,2% toenamen op jaarbasis. Vooral de open Vlaamse economie lijdt onder de faillissementsgolf + 10% op jaarbasis terwijl in Brussel en Wallonië tot nu toe slechts sprake is van een lichte stijging. Voor oktober 2012 gaat het over 1.210 bedrijven, een nieuw absoluut record. Sinds begin dit jaar gingen al meer dan 9.000 ondernemingen over kop. Bijzonder verontrustend is dat steeds meer grote bedrijven op de fles gaan. Tot dusver gingen in 2012 welgeteld 12 bedrijven met minstens 100 werknemers failliet ; dat is 1 per maand. Inzake jobverlies was oktober een gitzwarte maand, ook voor grotere bedrijven.
Stuk voor stuk sociale drama’s die mede het gevolg zijn van een gebrek aan beleid over de afgelopen decennia om tot een gunstiger socio-economisch kader te komen. Het is een illusie te denken dat dergelijke massale ontslagrondes geen invloed zou hebben op de economische groei. Het Vlaams Belang pleit al lang voor een correcte toepassing van de wet op het concurrentievermogen uit 1996 om tenminste de loonkloof niet verder te laten oplopen. Een hervorming van de index gericht op een indexering op het netto-loon, zou de binnenlandse loonkost meer in lijn brengen met deze in de ons omringende landen. Centen in plaats van procenten, daar draait het voor de man en de vrouw in straat om de eindjes maand na maand aan elkaar te kunnen knopen.
Eens temeer blijkt een discussie over de index onmogelijk, waardoor het behaalde compromis inzake de loonproblematiek de loonhandicap slechts in geringe mate zal verbeteren. Een loonstop buiten indexering en baremaverhogingen is niet van die aard om het surplus op korte termijn weg te werken. Waarschijnlijk zal een afremming van de stijging een realistischer evolutie worden. We vrezen ook dat de hervorming van de indexkorf door meer rekening te houden met goedkopere witte producten, niet meer dan een doekje voor het bloeden zal zijn. De buurlanden zitten immers ook niet stil. Of we het nu toejuichen of niet, Duitsland blijft nog steeds de kampioen inzake loonmatiging. Het Vlaams Belang wil hier geen pleidooi houden voor een maatschappij gebaseerd op hamburgerjobs, maar we kunnen de verschillen niet onder de mat blijven vegen ten koste van de gestage achteruitgang van onze concurrentiekracht. Concurrentieverlies en economische achteruitgang leiden ontegensprekelijk tot verlies van welvaart en welzijn. Weliswaar zijn de eerste stappen gezet om deze achteruitgang te stoppen, maar van een ommekeer zal de eerste jaren nog geen sprake zijn. Voor de lastenverlaging wordt in 2013 een bedrag van 300 miljoen euro uitgetrokken; samen met de loonstop moet deze maatregel de loonhandicap de eerste twee jaar met 1,6% doen dalen om tegen 2018 volledig verdwenen te zijn. Op een totale loonmassa van 150 miljard euro in de private sector is dat een verbetering van amper 0,27%. Vandaar dat dit voor het Vlaams Belang de spreekwoordelijke homeopatische druppel is op een gloeiend hete plaat. En de cijfers gaan maar op zolang de buurlanden ook geen inspanningen leveren om hun loonlasten te verminderen, wat ze mijn inziens in de komende jaren ook zullen blijven doen. De hooggespannen verwachtingen inzake de verbetering van de concurrentiepositie worden helemaal niet ingelost. Het zou dan ook eerlijker zijn te spreken van een symbolische, eerste stap in plaats van een structurele verbetering.
En laat het ook nog maar eens gezegd zijn: 300 miljoen euro lastenverlaging in 2013 voor pakweg 100.000 bedrijven. Dat staat toch wel in schril contrast met de 700 miljoen euro subsidies die deze federale regering zal investeren in 4 windmolenparken. Vervolgens zijn we uitermate benieuwd wat de tewerkstellingseffecten van de vooropgestelde 300 miljoen euro lastenverlaging zullen zijn. Op basis van berekeningen kan worden gesteld dat de voorgestelde loonlastenverlaging een tewerkstellingseffect zal opleveren van de grootte-orde van 5.000 à 10.000 nieuwe jobs. Dat zal amper voldoende zijn om het verlies aan tewerkstelling bij Ford Genk te compenseren. En dus stellen we ons de vraag of dit een heus relanceplan kan genoemd worden. Laat staan dat dit relanceplan voor de nodige zuurstof voor de economie en de bedrijven zal zorgen. Is dat de “boost voor de economie en tewerkstelling” waarover de eerste-minister sprak tijdens de persvoorstelling van het begrotingsakkoord? Ik moet zeggen dat ik een andere interpretatie geef aan de omschrijving “boost”. Dit relanceplan is geen energiedrank voor het bedrijfsleven, dit is gewoon slappe koffie zonder suiker. Daar kikker je misschien even van op maar je geraakt er geen 100 meter mee vooruit.

Laat ik het toch ook nog even hebben over een aantal fiscale maatregelen. Deze regering beweert wel “dat ze de burgers maximaal gespaard heeft”. Sta mij toe om te zeggen dat deze bewering niet opgaat. Maar men kan de citroen niet blijven uitpersen. We kennen immers al de hoogste belastingsdruk van de wereld. Deze regering heeft wel een bevriezing van de lonen voorzien, maar het Vlaams Belang had liever gezien dat u een bevriezing van de belastingsdruk had voorzien.

Meneer de Eerste minister, ik heb u gisteren goed beluisterd. U stelde gisteren een nieuw fiscaal pact voor; een belastinghervorming die eindelijk voor een rechtvaardiger verdeling van de fiscale druk moet zorgen. Het Vlaams Belang heeft steeds geijverd voor een eenvoudig fiscaal stelsel met een zo laag mogelijke belastingdruk. Momenteel bedraagt het overheidsbeslag al meer dan 54%. België komt hiermee op een nipte derde plaats na Finland en Frankrijk. In een land met een zeer hoge fiscale en parafiscale druk is het ondenkbaar om nog nieuwe lasten in te voeren, zonder dat andere belastingen verlaagd worden. Zeker nu de vergrijzing toeneemt, is een daling van de (para-)fiscale druk op arbeid noodzakelijk. Een verschuiving van de belastingdruk, bijvoorbeeld naar milieugerelateerde heffingen, moet dus overwogen kunnen worden. De totale (para-)fiscale druk mag echter onder geen geval toenemen en moet dalen, waarbij het Europees gemiddelde de eerste doelstelling vormt. Met dergelijke doelstelling zal het Vlaams Belang constructief aan de hervorming meewerken. Sta mij toe om bij het fiscale luik van uw begrotingsakkoord toch een aantal bedenkingen te plaatsen. We stellen ook vast dat deze begrotingsopmaak wel degelijk een impact zal hebben op de portemonnee van de man en vrouw in de straat. Diegenen die in het bezit zijn van kasbons, aandelen en staatsobligaties zullen het gelag betalen door een roerende voorheffing van 25%. Deze regering is nog maar een goed jaar aan de slag en u presteert het om de roerende voorheffing in een hinkstapsprong van 15 over 21 naar 25% te tillen. Maar we vernemen van de minister van Financiën dat de burgers gelukkig moeten zijn, want de roerende voorheffing is bevrijdend. Tot een volgende keer waarschijnlijk want dan wordt ze met een volgende politieke pennentrek weer afgevoerd. Er is een interessante studie verschenen bij ING onder de titel “de belgen sparen”. Het is algemeen geweten dat de inwoners van dit land tot de spaarkampioenen van de eurozone behoren. Wie is er andermaal de dupe van de verhoging van de roerende voorheffing naar 25%? Inderdaad dat landsgedeelte waar er nog gespaard wordt onder de vorm van verschillende soorten van financiële producten. De spaarquote ligt het hoogst in de gezinnen met een gezinshoofd tussen de 30 en de 39 jaar, ook al heeft hij niet het hoogste inkomen. Voor de die gezinnen is de verdeling als volgt : VL : 10.000 €/jaar  W : amper 5.200 €/jaar B : 7.200 €/ jaar

Dus wie is er de klos? Inderdaad de Vlaamse spaarder. Wie betaalt weer mee aan de Belgische factuur? Inderdaad, de Vlaamse spaarder.

Dan hebben we nog de stijging van 80% voor de levensverzekeringen. De optrekking van 1,1 naar 2% holt de beleggingsverzekering van de kleine spaarder, van de “pater bonus familias” die voor veiligheid en zekerheid koos met het oog op een pensioenspaarpotje helemaal uit. Dit de zoveelste gijzeling van de werkende middenklasse.
De fiscale trofee in dit begrotingsakkoord is ongetwijfeld een zoveelste “laatste ronde” fiscale regularisatie. Ik herinner me nog dat de staatssecretaris voor fraudebestrijding John Crombez onlangs in het programma De Zevende Dag nog verklaarde “dat fraudeurs geen tweede kans mogen krijgen”. Zo zie je maar met die socialisten. Door voor de zoveelste keer een laatste kans op fiscale regularisatie aan te kondigen, verdwijnt de geloofwaardigheid van de maatregel en verkleint de kans dat eventuele bekeerlingen hun zwarte vermogens braaf repatriëren. Het klopt dat de mazen van het Europese net inzake buitenlandse tegoeden steeds kleiner wordt, maar daar tegenover staat dat de werkelijk grote vermogens vertrekken richting Azië. In alle geval de fiscale regularisatie is weer een zuivere éénmalige maatregel. Het gegeven dat deze regering opnieuw zijn toevlucht zoekt tot een fiscale regularisatie toont immers aan dat het fiscaal beleid in het verleden gefaald heeft. De hamvraag die zich stelt, is of er in de toekomst een performant systeem in de plaats zal komen die belastingontduiking zal tegengaan. Daarop heeft de regering Di Rupo blijkbaar geen antwoord geboden en beperkt ze zich door om de zoveel jaar een fiscale regularisatie te voeren onder het motto “ dat het deze keer de laatste keer zal zijn”. Maar we weten ondertussen dat het geen zoden aan de dijk brengt.

Hoe zit het trouwens met de toekomstige uitdagingen? Wat gaat deze regering doen aan de toekomstige uitdagingen? De toekomstige uitdagingen zijn immers niet van de minste: de vergrijzing en de schuld. En juist over onderwerpen waarmee tientallen miljarden euro’s zijn gemoeid, wordt in de begrotingsakkoord niks gerept. Nochtans worden beide problemen nu wel bijzonder actueel.

Vergrijzing

Amper een maand geleden stelde Studiecommissie voor de Vergrijzing haar jongste rapport voor. En de voorspellingen zijn niet rooskleurig. Tegen 2060 zullen de vergrijzingskosten toenemen met 6,1% bbp tot 31,4% of 22,6 miljard euro. Nog eens 2,6 miljard meer dan vorig jaar voorspeld. De pensioenhervorming van Van Quickenborne zal lang niet volstaan om de tegenvallende economische omstandigheden te compenseren: de vergrijzingscommissie berekende dat het effect van de genomen maatregelen de factuur met amper 0,3 procentpunt bbp zou verlagen. De vergrijzingsproblematiek is niet nieuw. Reeds in de jaren ’90 waarschuwde gewezen minister van pensioenen en sp.a-er Willockx voor de oplopende vergrijzingskosten. Het in 2001 door huidig vice-premier en sp.a-er Johan Vande Lanotte opgerichte Zilverfonds als de pensioenreserve, als appeltje voor de dorst voor de gepensioneerden is ondertussen een stille dood gestorven. Er staat nog wel ergens een schuldbekentenis van de staat aan de staat van 21 miljard euro op een bierviltje geschreven, maar dat is het dan ook. Ieder euro die deze of een volgende regering uit het zilverfonds wil halen, komt onmiddellijk bij de torenhoge staatsschuld. Van het scharnierjaar 2004, het jaar dat volgens sp.a-ers Vande Lanotte en Vandenbroucke voor een ommekeer ging zorgen, is niets terechtgekomen. De sociale welvaartstaat is voorbijgetrokken maar er is niets verandert. Structurele maatregelen om de vergrijzing op te vangen blijven jaar na jaar afwezig terwijl de pensioengerelateerde budgettaire onweerswolken nu wel snel naderen.

De staatsschuld

Ook de Belgische staatsschuld neemt weer gevaarlijke proporties aan. De cijfers spreken voor zich. De federale staat had eind oktober 368,5 miljard euro schuld. In 1993 was de schuldgraad gestegen tot bijna 138% bbp. De volgende 14 jaar daalde de schuld gestaag tot 84% in 2007. De banken- en kredietcrisis hebben deze dalende trend drastisch doen omslaan. Dit jaar stijgt de schuld weer tot boven de psychologische drempel van 100%. Bepaalde maatregelen waren inderdaad noodzakelijk, maar dit betekent niet dat de schuldgraad onbeperkt mag en kan blijven stijgen. Nieuwe schokken die de schuld beïnvloeden zijn niet uit te sluiten. De definitieve waarborgregeling voor de noodlijdende restholding Dexia verbindt België tot 43,7 miljard euro aan garanties of ongeveer 12% bbp. Ondertussen daalt de contractuele vergoeding hiervoor van 90 naar 5 basispunten. Een wel erg magere premie voor miljarden euro aan risico. Ook de evolutie van de Griekse schuld wordt stilaan dramatisch. Nu zelfs de gouverneur van de NBB openlijk pleit voor een kwijtschelding, wordt dit steeds waarschijnlijker. Dit zou betekenen dat de financierende landen daadwerkelijk een deel van hun vorderingen op Griekenland moeten afschrijven. Dergelijke maatregel zou voor België al vlug oplopen tot een afschrijving van miljarden euro’s. En we spreken dan nog niet over de blanco cheque die België heeft overgemaakt aan het nieuwe Europese noodfonds, het ESM.

De Belgische begroting heeft geen buffers om dergelijke tegenvallers in het komende jaar op te vangen. Er worden geen maatregelen voorzien om de nefaste evolutie in de vergrijzing en de schuld op te vangen. Noodzakelijke beslissingen worden alweer uitgesteld, terwijl net een significante afbouw van de enorme schuld de beste garantie is om de vergrijzingskosten op termijn op te vangen. De inertie van deze regering verzwaart enkel de hypotheek voor de huidige en toekomstige generaties.

De begroting 2013 blijft op het budgettair uitgestippelde pad. En er wordt zelfs een begin gemaakt van een verbetering van de concurrentiekracht. Dit zijn inderdaad positieve punten, maar hiermee is ook alles gezegd. Er werden geen potten gebroken bij de opmaak van de begroting. Het is zoals gewoonlijk een amalgaam van diverse maatregelen geworden, waarbij een gezonde langetermijnvisie niet terug te vinden is. Taboes worden niet doorbroken: de index blijft stevig in het systeem verankerd, de pensioenproblematiek wordt niet aangepakt, van een echte verschuiving in de fiscaliteit is geen sprake. In het beste geval zal de loonhandicap iets afnemen, maar zodra de buurlanden hun eigen loonlasten aanpakken zal ook dit concurrentieverbeterend effect verdwijnen. De economische omgeving en de vooruitzichten zijn echter te somber om te volstaan met symptoombestrijding. De koopkracht wordt trouwens wel degelijk beperkt door nieuwe lasten en de loonstop. De onzekerheid en het pessimisme over de toekomst verdwijnt niet, wat een herleving van de consumptie in de weg staat. Het is alweer een begroting van de gemiste kansen geworden.

Conclusie

De oefening is echter ook nog niet af. De regering Di Rupo mag er dan al in minder dan 1 jaar in geslaagd zijn om een inspanning van 18 miljard euro te leveren, wat inderdaad geen sinecure is, toch zal dit de toekomstige inspanningen niet verminderen. Om in 2015 een evenwicht te verzekeren zal nog minstens 8 miljard euro moeten gevonden worden. En dit in het optimistische scenario dat de Griekse crisis geen extra geld zal kosten, dat de financiële gezondheid van Dexia stilaan verbetert, maar vooral dat de groei minstens op peil blijft. En vooral dit laatste is – gezien de massale ontslagrondes – hoe langer hoe onwaarschijnlijker. De kans is dan ook groot dat de begroting reeds binnen enkele maanden bijgestuurd moet worden. De voorliggende begrotingsoefening werd hier en in de media al vaak vergeleken met de inspanningen in Nederland. De vraag is echter niet wie de grootste inspanning levert in welk tijdsbestek, maar wel welke visie de begroting heeft.

In Nederland is er tenminste duidelijkheid. Nederland toont aan dat het anders kan door maatregelen te nemen die voor 75% bestaan uit een vermindering van de uitgaven. De beperkte lastenverhogingen gebeurt dan nog binnen het kader van een verschuiving van de fiscaliteit. Zo moet de reeds afgesproken btw-verhoging tot 21% en de vermindering van de hypotheekaftrek een verlaging van de tarieven van de belastingen op inkomen compenseren. Nederland wil structureel hervormen en hierbij sneuvelden verschillende taboes, zowel aan de linker- als rechterzijde. Naast de vermindering van de hypotheekaftrek – een symbooldossier voor de liberale VVD waar niet aan geraakt mocht worden – is er een akkoord om op termijn de pensioenleeftijd te koppelen aan de levensverwachting en de werkloosheidsuitkeringen fors te beperken in de tijd, dossiers die wellicht moeilijk te slikken waren voor de PvdA. Nederland heeft een begroting gebouwd op structurele maatregelen gericht op de toekomst, waarbij de kosten zo weinig mogelijk op de burgers afgewend worden. Holland is terug gidsland wat het budgettair beleid betreft. Hiervoor is echter echte politieke moed nodig, wat nog nooit de sterkste kant is geweest van de Belgische regering. Het Hollands model is evenwel niet toepasbaar in België, waar de ideologische verschillen samenvallen met de communautaire breuklijn. Een eerbaar compromis tussen de ontvangers van de transfers en de financiers van de geldstromen is onmogelijk. Een majeur compromis a la Hollandaise, waarbij linker- en rechterzijde samenwerken voor de toekomst van het land, komt er in België nooit, precies omwille van de tegengestelde belangen tussen Vlamingen en Walen. Budgettair beleid in België komt dus in het beste geval neer op blijven aanmodderen, zoals ook nu weer het geval is. De regering heeft dit land weer een jaartje gered en volgend jaar zien we wel weer. Voor het Vlaams Belang is het allemaal veel te veel politieke tactiek op korte termijn en veel te weinig strategie voor de toekomst.

Een ideologische big bang, een gezamenlijk beleid zonder taboes gericht op de toekomst is onhaalbaar. En dit zal niet veranderen tot de kruik barst. En bijgevolg tot het land barst.

En bijgevolg moeten we weg van het belgicisme als dernier carré, als laatste houvast voor de tripartite-gezinden. We moeten weg van het belgicisme als troost voor de geknakte idealen, we moeten weg van het belgicisme voor wie van geen hout pijlen weet te maken. In alle geval, bij iedere begrotingsopmaak zaait u steeds meer kiemen die tot het uiteenvallen van dit land zullen leiden. En dat moment komt steeds meer dichterbij, of u dat nu graag hoort of niet. En daar kunnen we als Vlaams-nationale partij en voortrekker van de Vlaamse onafhankelijkheid en de ordelijke opdeling van dit land alleen maar verheugd over zijn. Ik dank u voor uw aandacht.

Hagen Goyvaerts Volksvertegenwoordiger

22 november 2012.

woensdag 28 november 2012

De begroting met de grootste ambitie?


Er is het debat over de zogenaamde begroting geweest in de Kamer. Echt inspirerend vonden we de leden van deze regering niet, tenzij staatssecretaris Maggie De Block, die er de groene fractie op wees dat het juist niet toepassen van regels en het niet verstrengen van rechtsregels verantwoordelijk is voor het aantrekken van mensen die normaal gezien geen enkele kans op asiel zouden mogen maken. En nu nog de regels verstrengen, mevrouw De Block.
Ondertussen is de burger in dit land nog nooit zo pessimistisch geweest, zo blijkt uit de maandelijkse enquête over consumentenvertrouwen van de Nationale Bank. Herstructureringen, faillissementen, jobverlies. En ondertussen zit de regering in de zakken van u en mij. De (vooral Vlaamse) middenklasse zal de tekorten weer al eens moeten opvullen.
Zo loopt de verzekeringstaks onder de regering Di Rupo op van 1,1 naar 2%. Wat de woordvoerder van de vereniging van verzekeringsmaatschappijen doet zeggen: “Een stabiele financieringsbron als de levensverzekeringen op die manier treffen, dreigt de financiering van de staatsschuld te ondermijnen”.  Maar er is meer: dit dreigt een dramatisch punt te worden voor de veiligste vorm van voorzorgssparen. Mensen zullen ook deze producten minder dan vroeger onderschrijven. Verzekeringsmaatschappijen zullen minder inkomsten genereren, en zullen dus minder investeren in Belgische overheidsobligaties.
Fiscalist Michel Maus is héél duidelijk: de modaal werkende burger wordt gegijzeld. Dit keer moet namelijk het appeltje voor de dorst eraan geloven: een verhoging van de roerende voorheffing op zichtrekeningen, kasbons, termijnrekeningen, en obligaties kan je toch moeilijk een rijkentaks noemen. Daarenboven worden de taksen op de levensverzekeringen verhoogd, de typische “goedehuisvaderbeleggingen”. Slecht nieuws dus voor de 1,24 miljoen burgers die via zo’n verzekering sparen voor hun pensioen.
Professor Matthijs (UGent en VUB) is niet minder scherp: “Dit is een begroting van de gemiste kans, omdat structurele maatregelen uitblijven. De regering bespaart en dus zijn er verliezers: de middenklasse”.
De regering Di Rupo maakte er zich in de Kamer op een spottende manier van af. Maar in Vlaanderen wordt deze begroting ongeveer afgekraakt. De traditionele Vlaamse partijen, christendemocraten, liberalen en socialisten, moeten toch beseffen dat hun populariteit ongeveer aan het vriespunt moet zitten? Misschien haalt deze begroting de geschiedenisboekjes wel als begroting die het begin van het einde van België inluidde?  

dinsdag 27 november 2012

Respect voor onze taal, zéker op ons grondgebied


“De Zes”, het driemaandelijks tijdschrift voor Vlamingen in de zes (faciliteitengemeenten) en sympathisanten elders, verschijnt dit jaar in zijn 24ste jaargang. Een onvolprezen tijdschrift, dat Vlaanderen inlicht over het wel en het wee in de faciliteitengemeenten. Een abonnement op “De Zes”, dat in een oplage van 48.000 exemplaren verschijnt, kost slechts 13 euro (steunabonnement) of 3 euro in gewoon abonnement.
Ik maak misbruik van uw tijd, beste lezer, om het tijdschrift in het zonnetje te zetten en u aan te raden een abonnement te nemen. Waarom? Er bestaat gewoon geen betere manier om u te informeren over de toestand van de Vlamingen en de initiatieven van de Franstaligen in dit stukje Vlaanderen rond Brussel.
Eén grappige anekdote uit het jongste nummer? “Op een gedrukt eentalig Frans aanplakbiljet biedt professeur de guitare Sergio zijn muzikale diensten aan. Om ook Nederlandstalige klanten aan te spreken, heeft hij er met kogelpen bijgeschreven: ‘Ik cursus geeve met gitaar vanaf ses yaar’”.
“De Zes” biedt in haar nummer november-januari een pak nuttige informatie over de gemeenteraads- en provincieraadsverkiezingen in de zes faciliteitengemeenten, over de uitslagen van Vlaamse, van Franstalige en van taalgemengde lijsten. Het blad verschijnt zonder subsidie en is uw steun dus meer dan waard.
Bankrekeningnummer: BE82 4366 2473 9168 

maandag 26 november 2012

Catalonië neemt weldra heft in eigen handen


Onlangs was ik met de Kamerfractie in Catalonië, toevallig of niet hét land dat zichzelf als de volgende lidstaat van de Europese Unie presenteert. Er zijn verkiezingen in Catalonië en politieke discussies draaien er al een tijd om één centraal thema: hoe snel moet Catalonië onafhankelijk worden? En hoever moet die onafhankelijkheid gaan?
Uit peilingen blijkt dat partijen die zich als independentisten opstellen, het goed doen. Politiek Spanje beeft, zoveel is duidelijk, en dan worden alle middelen uit de kast gehaald om het onafhankelijkheidsproces in Catalonië tegen te houden. Volgens persberichten (onder andere in De Standaard) “zet Catalonië naar wens van zijn regeringsleider Artur Mas vanaf januari de eerste stappen richting onafhankelijkheid. “We zullen geen tijd verliezen”, zei Mas maandag. Mas heeft voor komende zondag nieuwe verkiezingen in de noordoostelijke regio van Spanje uitgeschreven. Volgens de jongste peilingen zal de door Mas aangevoerde nationalistische partij CiU naast de absolute meerderheid grijpen. Maar Mas zei dat hij het onafhankelijkheidsproces ook dan zal doorvoeren indien zijn partij enkel de eenvoudige meerderheid in het parlement bereikt.” Ondertussen is gebleken dat Mas inderdaad een fors verlies moet incasseren, maar dat hij samen met andere independentische, nationalistische partijen over een ruime meerderheid beschikt in Catalonië om een referendum uit te schrijven.
Wat tijdens een bezoek aan Catalonië opvalt, is het algemeen verspreide nationalistisch gevoel: iedereen voelt zich Catalaan, en uit gesprekken blijkt dat vrijwel bijzonder velen de stap naar onafhankelijkheid willen zetten. De vanzelfsprekendheid waarmee iedereen zich als Catalaan uit, de vele vlaggen. De fierheid op de eigen tradities en de positiviteit waarmee men de eigen identiteit in de verf zet.
Wie zich nu niet uitspreekt voor onafhankelijkheid in Catalonië, en zich vastrijdt in allerlei perifere thema’s (zoals de islam bijvoorbeeld), mist minstens een aantal treinaansluitingen. De politieke partijen in Catalonië die vinden dat de onafhankelijkheid van Catalonië “geen oplossingen biedt voor de problemen van Catalonië” – zoals er partijen, linkse en rechtse, zijn – die heeft er waarlijk weinig van begrepen en zal niet op Catalaanse stemmen moeten rekenen.
Catalonië toont wat een fier volk, fier op zijn afkomst en met geloof in eigen kracht, kan bereiken. 

vrijdag 23 november 2012

Winkeldieven veroordeeld? Boete en straf met uitstel


Vier Fransen – of wat daar moet voor doorgaan – werden betrapt op winkeldiefstallen, onder andere in Roeselare. Verschillende winkels moesten eraan geloven. De dieven werden op heterdaad betrapt – hun auto werd met name onderschept en in de wagen vond de politie de gestolen goederen.
De beklaagden kregen straf met uitstel en een boete van 300 euro. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de criminelen zéér verontrustend moet zijn geweest. “Afschrikwekkend” kan je deze straffen toch niet noemen? Op welke manier denkt justitie dat ze deze mannen met dergelijk belachelijke straffen kan beletten opnieuw het criminele pad op te gaan?
Een van de hoofdverdachten had in elk geval goed door dat er van de Belgische justitie weinig of geen dreiging meer uitgaat: Ene Abeldkader kon niet aanwezig zijn, omdat hij onlangs van het noorden van Frankrijk naar het zuiden verhuisd was. Inderdaad, u leest het goed: omdat de crimineel verhuisd was, kon hij niet op de zitting aanwezig zijn.
Ik stel voor dat wij met z’n allen de belastingen, boetes en andere uitnodigingen tot betalen even enkele maanden opschorten, gewoon…omdat het ons even niet goed uitkomt. Eens kijken wat er dan gebeurt?
Wat is dat toch met justitie?

donderdag 22 november 2012

Steeds meer politietussenkomsten in gevangenissen


De spanningen in de Belgische gevangenissen nemen overduidelijk toe, zowel in aantal als in omvang. Die conclusies trek ik uit de cijfergegevens die ik van de Minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH) ontving op een parlementaire vraag. Ik wou met name weten in welke mate de politietussenkomsten in de gevangenissen geëvolueerd zijn de jongste jaren.
Wat het aantal dagen tussenkomst betreft, liet de minister weten dat er sprake is van een vervijfvoudiging van het aantal. In 2007 bijvoorbeeld waren er gedurende 31 dagen tussenkomsten van de federale en lokale politie, dit aantal liep in 2010 op tot 152 en tot 105 in 2010.
De cijfers van de ingezette VTE federale en lokale politie spreken ook boekdelen. In 2007 was er sprake van 897 VTE tussenkomsten, een aantal dat in 2011 opliep tot 4.402 en in 2010 tot 6.099 VTE tussenkomsten. Eveneens een vervijfvoudiging. 

woensdag 21 november 2012

Ondanks alles goede score van Vlaanderen op innovatie


Het European Regional Innovation Scoreboard maakt elk jaar een rangschikking op van de 190 regio’s in Europa (met inbegrip dus van Zwitserland, Kroatië en Noorwegen). De lijst, aldus een verslag in het gratis dagblad Metro, wordt opgesteld op basis van een hele reeks indicatoren, zoals het bevolkingspercentage met hoger onderwijs, bedrijven die op innovaties inzetten, het bedrag voor innovatie, werknemers in “kennisintensieve sectoren”, de pps-samenwerking tussen private en publieke sector.
Net als in 2007, 2009 en 2011 horen Vlaanderen en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bij de innovatieleiders, regio’s die het meest inzetten op vernieuwing. Een lijst van 58 regio’s dus die bij de beste innovatoren horen. Vlaanderen doet het beter dan het Brussels Gewest, en is opnieuw een “gemiddelde leider”. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is eerder een “lage leider”.
Wallonië valt in de tweede groep, de zogenaamde volgers. Het blijft dus wachten – maar hoeveel jaren houdt men dit verhaaltje al niet vol? – het blijft dus wachten op de zo geroemde positieve gevolgen van het Marshallplan. Misschien volgend jaar? Of misschien nooit? 

dinsdag 20 november 2012

Tekst van mijn toespraak voor afdeling Torhout


Op 10 november organiseerde de Vlaams Belang-afdeling Torhout zijn jaarlijks etentje en dit jaar mocht ik de feestrede afsteken. Ik zei er het volgende:
“De teerlingen zijn vorige maand geworpen. Onze partij, het Vlaams Belang, heeft het niet goed gedaan, het helpt niet om hierover rond de pot te draaien of de werkelijkheid te blijven ontkennen. En het helpt ook niet om alléén externe factoren als oorzaken aan te geven. Want men kan niet tezelfdertijd blijven volhouden dat we over het beste partijprogramma beschikken – en dat doen we, zeker, tot op de dag van vandaag trouwens – dat we over het trouwste en actiefste militantenkader beschikken – en dat doen we, zeker tot op de dag van vandaag – en dan maar overgaan tot de agenda van de dag en volhouden dat de kiezer alleen dit keer strategisch heeft gekozen en dat daar niets aan te doen is. Het spijt me, maar ik geloof niet meer in het discours: ze komen wel vanzelf terug!
Laat ons wel wezen, dames en heren, goede Vlaamse vrienden: Vlaanderen bevindt zich in het oog van een geweldige storm, en zoals dat steeds het geval is in het oog van de storm: men voelt er niets van. Men zou zelfs kunnen menen dat er niets aan de hand is en dat het business is as usual. Niets is nochtans minder waar. Sinds decennia wordt Vlaanderen en wordt Europa geteisterd door een migratiegolf, die haar gelijke niet kent in de geschiedenis. Miljoenen islamieten in Frankrijk, miljoenen Turken in Duitsland, ganse bevolkingsgroepen die van plaats veranderen. En we hebben het einde van die storm dus nog niet gezien.
Daarmee samenhangend verandert niet alleen de samenstelling van de oorspronkelijke Europese bevolkingen tegen een zeer snel tempo. De samenhang in het volk wordt aangetast, de sociale samenhang verdwijnt en daardoor wordt de solidariteit binnen het volk minder sterk. Mensen voelen minder de behoefte om solidair te zijn met mensen die ze niet kennen, en die ze niet eens herkennen.
De sociale samenhang verdwijnt en loopt als los zand tussen onze vingers, vermindert, ik denk dat u ook soms die indruk heeft! Daardoor wordt ons ganse levenspatroon door elkaar gehaald, de oude zekerheden verdwijnen en het daarmee samenhangende veiligheidsgevoel verdwijnt,  het onveiligheidsgevoel wordt groter. En over die veiligheid wil ik ook graag nog een woordje kwijt: Volgens mij gaat het trouwens om meer dan alleen maar een onveiligheidsgevoel, maar om een échte realiteit. Velen onder ons zijn nog van de generatie die het zich kon permitteren de achterdeur een ganse dag open te laten. Die het zich kon permitteren om het huis ’s nachts niet af te sluiten. Er was voldoende sociale controle in de buurt, en vooral: niemand zou het nog maar in zijn – of haar – hoofd halen om te gaan stelen bij zijn eigen buren. Ondertussen leven we in totaal andere tijden zo blijkt. In de nacht van donderdag op vrijdag, deze week dus, werden in Roeselare 6 zelfstandigen bestolen en beroofd, en werden ook verschillende burgers, waaronder één schepen, thuis het slachtoffer van inbraak.  Rondtrekkende buitenlandse daderbendes, net wat u zegt!
Het samenhorigheidsgevoel is weg, de normen verdwijnen, het is ieder voor zich en de overheid laat gewoon begaan.  De maatschappij – of stukken ervan –  criminaliseert en tegen een snel tempo. Voor het Vlaams Belang is het beleid veel te laks en laat de openbare macht steeds grotere gebieden volledig aan hun lot over,  en allerlei nieuwkomers met minder nobele bedoelingen staan onmiddellijk klaar om die leegte op te vullen, zoals we allemaal weten.
Vlaanderen bevindt zich midden in die globaliseringsstorm die onze identiteit zelf bedreigt en die de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen in het bijzonder bedreigt en hoogst onzeker maakt. Vlaanderen bevindt zich daarnaast ook in een communautaire storm. Want het is duidelijk dat het consumptiefederalisme, zoals het door de gevestigde politieke machten – inclusief de oude Volksunie trouwens – in België werd ingevoerd, door de Franstalige politici zal worden verdedigd tot het bittere einde. Dat consumptiefederalisme is voor de Franstaligen de sleutel tot eeuwigdurende financiële transfers van noord naar zuid -  transfers die ondertussen al goed zijn voor 16 miljard euro per jaar waar men al enkele Fordfabrieken mee recht kan houden, nietwaar? Daar moeten de Vlamingen dus van af, en dat zal volgens ons dus niet lukken door een nieuwe vorm van federalisme in te voeren, het confederalisme.  Onze Franstalige tegenstanders zien dit confederalisme, zoals het door N-VA wordt verdedigd,  als fundamentele stap naar volledige Vlaamse onafhankelijkheid, en zullen dus tegen élke prijs proberen dit confederalisme tegen te houden. Als er een stukje bijkomende autonomie komt, zal de prijs met andere woorden enorm hoog zijn. Dus vragen wij ons, van het Vlaams Belang,  af – in al onze simpelheid – waarom we die, ongetwijfeld dure, tussenstap nog zouden nemen. Neen, het is waarschijnlijk opnieuw strategie van N-VA: wij verdedigen confederalisme naar buiten uit, goed wetend dat de Franstaligen dit niet zullen pakken. Uiteindelijk zullen het de Franstaligen zijn die de stekker zullen uittrekken, en die België zullen opblazen.  De strategie van N-VA, dames en heren, daar valt toch heel wat over te zeggen. Want waarom zouden de Franstaligen die stekker eruit trekken? Waarom zouden ze de kip met de gouden eieren slachten? Ik geloof van die strategie geen moer, om eerlijk te zijn.  
Ik vraag u eerlijk, en op de man af: is het dergelijke strategie die ons naar onafhankelijkheid zal brengen? De Volksunie heeft het indertijd – en wij zijn met velen om het ons te herinneren – ook geprobeerd, met kleine stapjes. Het is die strategie die de Volksunie heeft ingekapseld in de Belgische machtsstructuren,  en het heeft hen gecorrumpeerd en de partij kapot gemaakt. Het heeft Vlaamse onafhankelijkheid geen stap dichterbij gebracht, integendeel, het heeft ons Brussel zelfs doen verliezen.
N-VA wil nu hetzelfde proberen, maar dan met confederalisme als oplossing. Ook hier zal de partij zichzelf waarschijnlijk dood regeren – op lokaal, op provinciaal of op Vlaams niveau – vooraleer het wezenlijke zal zijn bereikt: Vlaamse onafhankelijkheid.
Dus neen: het Vlaams Belang is bijlange niet uitgespeeld of aan het einde van zijn latijn, wel integendeel.  Maar dan moet het wel de ambitie hebben om zichzelf opnieuw uit te vinden, om zichzelf opnieuw op de politieke kaart te zetten en met een fris, jeugdig en agressief project naar de bewuste Vlamingen te trekken. We moeten er inderdaad opnieuw in slagen de jeugd voor onze zaak te winnen, de middenklasse naar ons toe te trekken.
Tegen 2018 moet er een nieuw, vernieuwd Vlaams Belang staan. Verjonging is zeker nodig, want binnen 6 jaar, in 2018,  zijn we allemaal inderdaad….6 jaar ouder. We zullen nieuwe, jonge mensen moeten zoeken, moeten vinden, en verantwoordelijkheid moeten geven. Zij zullen de bakens moeten helpen uitzetten, zij zullen de weg uiteindelijk ook moeten gaan. In het belang van hun kinderen en hun kleinkinderen.
We zitten dus te midden van een minder zekere periode, dames en heren, beste Vlaamse vrienden. En in minder zekere tijden moeten we opnieuw schouder aan schouder staan, moeten wij opnieuw kunnen rekenen op kameraden naast ons. Laat ons dus – en dat is mijn boodschap deze avond – maar volop gaan voor die ene factor die de radicale Vlaamse Beweging altijd heeft rechtgehouden in moeilijke dagen: de kracht van de kameraadschap. Het is die factor, de kameraadschap, die de fundamentele factor was die in volle repressietijd de kiem heeft gelegd voor de heropstanding van de Vlaamse Beweging. Het is die factor die men ons nooit kan afpakken en die in moeilijke periodes onze enige troef was.  Laat ons dus maar bouwen op die kameraadschap, zodat ooit, één dag, voor u ons volk herbloeit, ik dank u.”

maandag 19 november 2012

Separatisten aan de winnende hand



Verschillende Vlaamse kranten meldden dat de Amerikaanse krant The Washington Post – een gezaghebbende krant blijkbaar – veel aandacht had voor het fenomeen van het separatisme in Europa. In dit verband haalde de krant zowel Catalonië in Spanje, Schotland in Groot-Brittannië en Vlaanderen aan.
“Terwijl Europese, met schulden belanden overheden worstelen met de ongelijkheden in hun nog imperfecte unie, komen oude demonen van regionaal separatisme de laatste maanden terug aan de oppervlakte, die ook op hun beurt voor een niet graag geziene uitdaging zorgen”, aldus een vertaling in De Morgen van het artikel in de Amerikaanse krant.
Zo ziet de Amerikaanse krant in de overwinning van N-VA – naast het bestaan van Vlaams Belang natuurlijk – een versterking van het separatisme in Vlaanderen, “een welvarende regio in België”.
Nu zouden we heel wat bedenkingen kunnen neerschrijven over het zogenaamd separatisme van N-VA en haar strategie om middels confederalisme het onleefbare en onhoudbare van de Belgische constructie aan te tonen. We zouden ook bedenkingen kunnen vastknopen die welvarende Vlaamse regio in België. Vlaanderen is niet zomaar een regio natuurlijk, maar vertegenwoordigt goed 60% van de bevolking, is goed voor minstens 82% van de export in België, in Vlaanderen is de tewerkstellingsgraad sowieso al decennia lang véél hoger dan in het Waalse Gewest, enzovoort. Maar we doen dit maar niet, omdat de vaststelling dat een Amerikaanse krant dit nieuws belangrijk genoeg vindt, al een statement op zich vinden.  

woensdag 14 november 2012

De begroting…ze kunnen het echt niet


Schaamtegevoel, dat is wat de mensen krijgen als ze over de begrotingsonderhandelingen in dit ‘gezegende’ land horen of lezen.  Ivan Van de Cloot, hoofdeconoom van het Itinera Institute (een onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming), laat er geen onduidelijkheid over bestaan hoe hij deze onderhandelingen – of wat er moet voor doorgaan – analyseert: “Het is veeleer een toonbeeld van amateurisme waarmee het belangrijkste beleidsdocument van het land wordt behandeld”.  Ook Paul Geudens in de Gazet van Antwerpen is duidelijk: “Er is slechts één verklaring voor: er is geen visie. Of er zijn te veel tegengestelde visies, een fenomeen waar tripartite-regeringen meestal mee te maken krijgen”.
Het minste van men van een regering mag verwachten in deze tijden voor economische onheilsberichten, aldus nog de journalist, is een visie om het tij te doen keren, een visie die zijn neerslag en zijn basis krijgt in de begroting. Niet dus. Opnieuw kijken Vlaanderen en Franstalig België grotendeels een andere richting uit.
Ivan Van de Cloot verder in De Tijd (07.11.2012): “In 2009 spraken we met Europa af dat we elk jaar een budgettaire inspanning zouden leveren van 0,75% van het bruto binnenlands product in de periode 2011-2012. We beloofden ook meer te doen als er budgettaire of economische meevallers waren. Ondanks de veel sterker dan verwachte economische opleving heeft dit land zich niet aan de Europese afspraken gehouden”.
En nu zal men dus de spaarcenten van de mensen nog eens aanpakken? 

dinsdag 13 november 2012

44% Franstalige jongeren gebruikte ooit cannabis


Omdat uit een recente Europese studie gebleken was dat één op de vier 15-jarigen al eens een jointje zou hebben gerookt, wou ik van de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS), wel eens weten hoe de vork in de steel zit in België.
Uit cijfers die de minister vrijgaf, zou blijken dat er geen grote verschillen konden worden waargenomen in vergelijking met 2004, ook niet op het vlak van de leeftijd, aldus de minister. Maar wel onrustwekkend is de conclusie, dat op de leeftijd van 18 jaar 39,4% van de Vlaamse en 44,2% van de Franstalige schoolgaande jongeren rapporteerde ooit cannabis te hebben gebruikt. De vrouwelijke schoolgaande jeugd gebruikt algemeen gesproken veel minder cannabis.
Tweede opmerkelijke gegeven is het verhoudingsgewijze meer verspreide druggebruik in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.  Van alle burgers gebruikte in 2004 gemiddeld 5% cannabis over de jongste 12 maanden, met een zeer lichte stijging in 2008 naar 5,1%. Het gebruik in het Vlaams Gewest lag gemiddeld op 4,6%, en in het Waals Gewest op gemiddeld 5%, terwijl dat in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest gemiddeld 8,8 tot 9,2% was. Dezelfde verschillen komen trouwens ook terug als het om cocaïnegebruik gaat, en om heroïne. 
Tenslotte: het lijkt erop dat men in de Franstalige gemeenschap vroeger met druggebruik start. 1,2% van de 12-jarigen in de Franstalige gemeenschap gaf toe de jongste 12 maanden cannabis te hebben gebruikt, terwijl dat in de Nederlandstalige gemeenschap 0% was. Van de 13-jarigen gaf 3,1% van de Franstaligen toe cannabis te hebben gebezigd de jongste maanden, en 2,4% van de Nederlandstaligen. 

maandag 12 november 2012

Wie wordt de uiteindelijke dupe van de verschillende migratiegolven?


Een groot déjà vu-gevoel bekroop mij toen ik in verschillende (buitenlandse) media las over een nieuw asiel- en migratiedebat dat er in Duitsland zit aan te komen. Voor zover al van een écht debat sprake zal zijn, want elke democratische poging om de asielwetgeving te verstrengen, wordt door de Duitse multicul-lobby met allerlei “racisme”-verwijten onmogelijk gemaakt. Een zakelijke discussie wordt met andere woorden ook daar praktisch onmogelijk gemaakt.
De feiten? Sinds de zomermaanden is er in Duitsland sprake van een forse stijging van het aantal asielaanvragen vanuit Servië en Macedonië. Bijna uitsluitend zigeuners komen met ganse families én visavrij het land binnen en vragen asiel aan. Met 2.435 asielaanvragen maken burgers van die twee Oost-Europese landen ongeveer 36% van alle aanvragen uit in de maand september. In augustus 2011 waren er dat nog 170 en in januari 2010 zelfs maar 78.
Aan deze ernstige stijging ligt naar alle waarschijnlijkheid een oordeel van het Duitse Bundesverfassungsgericht aan de oorsprong, dat op 18 juli besliste asielaanvragen voortaan te behandelen als autochtone ontvangers van sociale bijstand, zeg maar: gelijk te stellen. Een boodschap die blijkbaar in de romagetto’s in de Balkan zeer snel in concrete actie werd omgezet.
Als er een zaak duidelijk is, dan wel dit: het gaat dus niet om mensen die onder politieke vervolging gebukt gaan, maar wel om pure economische vluchtelingen. Want de berichten uit gemeenten en steden die geconfronteerd worden met overvolle opvangcentra, met broeihaarden van geweld, criminaliteit en drugshandel, worden ook talrijker. Om nog maar te zwijgen van de sociale en financiële belasting van de Duitse gemeenten en steden.
Heeft u ook dat déjà vu-gevoel? En dan vraag ik mij af: wie zal de dupe worden van die verschillende migratiegolven? 

vrijdag 9 november 2012

Bijna verdubbeling dagen werkverlet door agressie tegen politie


De minister van Binnenlandse Zaken, mevrouw Joëlle Milquet (cdH), erkent in haar antwoord op mijn schriftelijke vraag over de evolutie van het aantal geregistreerde daden van fysieke agressie tegen politiemensen, dat een actieplan tegen het einde van dit jaar dringend noodzakelijk is en dat de toename van agressie tegen de politie een groeiend probleem is.
Het aantal geregistreerde arbeidsongevallen ten gevolge van geweld tegen federale politieambtenaren mag dan in de loop van de jaren 2007 tot en met 2010 nagenoeg stabiel op 135 zijn blijven hangen, feit is wel dat het aantal veiligheidsincidenten de jongste twee jaren, waarover cijfergegevens bekend zijn, ernstig gestegen is: van 208 incidenten in 2007 naar 251 in 2010.
Het is, aldus de minister van Binnenlandse Zaken, vooral de stijging van het aantal dagen werkverlet ten gevolge van de daden van agressie tegen federale politiemensen, die aanduidt dat er een probleem is.  Het aantal dagen werkverlet bedroeg in 2007 slechts 1.186 dagen, in 2010 telde men al 2.093 dagen werkverlet – een stijging van bijna 80% op 4 jaar tijd.  Toch werden in slechts 27 dossiers daders van dergelijke agressie door het Openbaar Ministerie voor de rechter gebracht, dossiers met name waarbij politieambtenaren kosteloos rechtshulp hebben verkregen.
Je zal dus maar (federaal) politieman (of –vrouw) zijn…

donderdag 8 november 2012

Obesitas – een probleem in Amerika. En in Europa?


Obesitas, zwaarlijvigheid, grijpt overal om zich heen in de wereld, maar in de VS is er werkelijk sprake van een nationale ramp. In 1995, aldus cijfers in het Journal of Health Economics van januari 2012 en de Medical Press van 16 november 2012, was er geen enkele Amerikaanse staat te vinden met een obesitasgraad van meer dan 20% van de bevolking. Dit percentage wordt vandaag in elke Amerikaanse staat overschreden.
Momenteel telt men in de VS niet minder dan 68,8% volwassen mensen die obesitas hebben. Maar het cijfer ligt nagenoeg even hoog voor adolescenten en kinderen. Het aantal Amerikanen dat in een uitstekende gezondheid verkeert op het vlak van bloedcirculatie en hartvatentoestand bedraagt minder dan 5%, aldus het medische vakblad.  En volgens een studie van de Universiteit Cornell zou de behandeling van obesitas in de Amerikaanse gezondheidsuitgaven een aandeel vertegenwoordigen van 21%, of in absolute bedragen: 190 miljard dollar per jaar.
Belangrijkste reden van de obesitas – maar dat zal allicht niemand verwonderen – zou te zoeken zijn in  de eetgewoontes van de Amerikanen. Maar ook in Europa is obesitas aan een opmars bezig. Enkele dagen werd al gemeld dat verschillende ziekenhuizen hogere investeringen aan het overwegen zijn, om infrastructuur aan te kopen die gericht is op obesitaspatiënten. Ik heb de minister hieromtrent al enkele gerichte vragen gestuurd, maar wacht voorlopig op een antwoord.


woensdag 7 november 2012

Stijging premature overlijdens in 2008


Uit cijfers van de ziekenhuisverblijven, dieik bij de Minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, mevrouw Laurette Onkelinx (PS) opvroeg, blijkt dat het aantal geboorten in ziekenhuizen tussen 2004 en 2008 met ongeveer 8% is gestegen. De stijging doet zich – merkwaardig genoeg misschien – vooral voor in ziekenhuizen in het Vlaams Gewest: daar is sprake van een stijging van meer dan 11%. De stijging van het aantal geboorten in ziekenhuizen in het Waals en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest blijft beperkt tot 5,5 en 4,3%.
Het aandeel van kinderen geboren in ziekenhuizen in het Vlaams Gewest neemt hierdoor toe van 53 naar 54,4%.
Merkwaardig is ook de evolutie van het aantal prematuurtjes die in ziekenhuizen worden geboren. Tussen 2004 en 2008 is er sprake van een stijging met 14%, van 17.782 naar 20.283. Bepaald verontrustend vindt de volksvertegenwoordiger de stijging van het aantal overlijdens bij prematuurtjes in ziekenhuizen. Van 2004 tot en met 2007 stierven gemiddeld 150 prematuurtjes tijdens het verblijf in het ziekenhuis, in 2008 steeg dat cijfer naar 598 gevallen, een verviervoudiging.  De stijging was merkbaar in alle ziekenhuizen, maar was bepaald opmerkelijk in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest: daar is sprake van een verzesvoudiging op één jaar tijd.