POLITIEKE COLUMN:

Wegens beëindiging van mijn politiek mandaat wordt deze blog niet langer bijgewerkt.
Oudere bijdragen blijven online staan.





dinsdag 30 juni 2009

Steeds meer afwezigheden in het Parlement

Een fait divers naast zovele andere, ongetwijfeld. Maar het valt steeds meer parlementairen van onze fractie op dat de commissievergaderingen steeds vaker moeten uitgesteld worden omdat de meerderheid er niet eens in slaagt haar parlementairen, die zitting hebben in de commissie, ook aanwezig te laten zijn. Zo heb ik zitting in de commissie Familierecht, waar onder andere de mogelijkheid om een familierechtbank te installeren, zou worden besproken. Zou worden besproken, want 2 vergaderingen op rij was de meerderheid niet eens aanwezig. De oppositie (Paul Meeus, Bart Schoofs en ikzelf) wel natuurlijk!

Ook Paul Geudens van Gazet van Antwerpen is het opgevallen. Zelfs tijdens de plenaire zitting (éénmaal per week, op donderdagnamiddag) slaagt de meerderheid er niet meer in voldoende parlementairen in het halfrond te krijgen….

”In principe hadden de volksvertegenwoordigers de wet op het nieuwe bewijs donderdagnamiddag moeten stemmen. Het bestaande was door de Raad van State vernietigd en mag vanaf 1 juli niet meer afgeleverd worden. Daarom moest het nieuwe ten laatste op 30 juni in het Staatsblad verschijnen. Er was dus haast bij, donderdag in de Kamer.

Daar was weinig van te merken. De meerderheidspartijen, die 95 van de 150 zetels bezetten, slaagden er niet in om 76 mandatarissen bij elkaar te krijgen. Dat is het quorum om geldig te kunnen stemmen. Het spreekt vanzelf dat de oppositie niet bereid was om aan het benodigde aantal te komen. Terecht. Het is de meerderheid die moet zorgen voor de noodzakelijke hoeveelheid stemmen.

Daardoor moest een hele rist ontwerpen naar volgende week verschoven worden, onder meer dus het bewijs van goed gedrag en zeden, de speekseltest voor drugs in het verkeer, en de biobrandstoffen.

Het gebeurt de jongste tijd wel meer dat de Kamer niet geldig kan stemmen wegens te veel afwezigen. Een mens vraagt zich af hoe dat kan.

De dames en heren volksvertegenwoordigers weten perfect dat er op donderdagnamiddag stemmingen zijn. Eén keer per week. De andere dagen zijn er commissies. Ook daar is hun aanwezigheid vereist. Maar kom, een mens kan voor minimum 4.000 euro netto per maand toch niet álle dagen naar Brussel komen, zeker? Ook al heb je dan nog ongeveer een derde van het jaar vakantie...

Waar zijn onze parlementsleden mee bezig? Ze worden zeer goed betaald, ze moeten niet te hard werken, ze worden goed verzorgd en ondersteund, en dan nog niet de inspanning kunnen doen om een dringend wetsontwerp te komen goedkeuren”.

Heel juist gezien van de arbiter natuurlijk. Misschien zou het voorstel om de lijst van afwezigen in de pers af te drukken, zoals sommige briefschrijvers voorstelden, soelaas kunnen bieden?

maandag 29 juni 2009

Géén economische oplossing zonder communautaire oplossing

Men kent de strategische keuzes van een aantal Belgische, ook Vlaamse, politici: in tijden van economische crisis moet men de communautaire eisen in de koelkast opbergen. Het ‘staat’ niet dat men dan communautaire eisen op de voorgrond brengt. Eerst de economische en financiële crisis oplossen – u weet wel, de ‘belangrijke problemen’ – en dan, pas dan, en alleen als er nog middelen overblijven, kan men aan de communautaire eisen beginnen.

Bij sommige Belgische, ook Vlaamse, politici valt zelfs te vrezen dat het geen strategische keuzes alléén zijn, maar ook politieke keuzes. Politici als Eyskens, Van Rompuy, Verhofstadt, en anderen, hebben de keuze voor het voortbestaan van het Belgische niveau gemaakt en daaraan moeten alle Vlaamse eisen wijken.

Gelukkig zijn er onafhankelijke economen genoeg om deze politici met de neus op de (harde) feiten te duwen. Neem nu professor Herman Matthijs (VUB) in De Morgen (23.06.2009). In eerste instantie maakt hij een bestandsopname op: “De Europese Commissie verwijt de federale regering ongeloofwaardige hypotheses, steeds afglijdende begrotingsdoelstellingen voor de periode tot 2013, eenmalige ingrepen, geen structurele besparingen, ontbrekende informatie en een gebrek aan hervormingen. Daarnaast maakte de studiecommissie voor de vergrijzing bekend dat de kosten voor de vergrijzing veel hoger oplopen dan enkele jaren geleden gedacht”. Harde feiten, waar niemand naast kan.

Maar daar laat de professor economie het niet bij: “De budgettaire problemen zijn mede het gevolg van het vast gereden institutionele model. Alleen een staatshervorming met duidelijke, homogene bevoegdheidspakketten kan zorgen voor een werkbaar politiek systeem”.

Want het is dringend tijd dat aan de gemeenschappen en de gewesten een eigen financiële verantwoordelijkheid wordt gegeven, opgedrongen zelfs. En die eigen financiële verantwoordelijkheid krijgen ze slechts door middel van homogene bevoegdheidspakketten. “Een voorbeeld daarvan zou zijn de personenbelasting over te hevelen naar de gewesten. De crisis heeft dergelijke barsten veroorzaakt in het federale model dat alleen een doorgedreven staatshervorming nog garanties biedt voor welvaart”.

We zijn benieuwd of de Franstaligen dat ook vinden. Wij zijn benieuwd welke ‘meerwaarde’ de Franstalige politici nog zullen toekennen aan een federaal model met volledig eigen financiële verantwoordelijkheid. Laat maar komen.

vrijdag 26 juni 2009

Géén zorgen over de begroting!

In De Tijd kan men lezen dat de minister van Financiën, Didier Reynders (MR), zich géén zorgen maakt over de ontsporende begroting: “De schuld zal weer dalen wanneer de financiële sector de overheidssteun van vorig jaar terugbetaalt” (24.06.2009), aldus de minister bij de voorstelling van het jaarverslag van de staatsschuld. Ondertussen stijgt de schuldgraad opnieuw voor de eerste keer sinds 15 jaar.

De woorden van de minister doen mij toch wat denken aan de gevleugelde woorden van wijlen Mathot senior (niet toevallig PS) over het gat in de begroting. “Het gat is er vanzelf gekomen, het zal wel weer vanzelf verdwijnen”.

Men moet er in elk geval niet aan denken de belastingdruk nog te laten stijgen in dit onzalige landje. Zo merkte Eurostat, het Europese instituut dat zich met het bijhouden statistieken bezighoudt, op dat de belastingdruk beduidend hoger ligt dan het EU-gemiddelde. Op het vlak van de algemene belastingdruk komt ons land juist na Denemarken en Zweden en tikt ons land af op een druk van 44%, terwijl het Europees gemiddelde op 39,8% zit (De Standaard, 23.06.2009).

“Nog groter is de kloof inzake inkomensbelasting. Met 53,7% als hoogste aanslagvoet staan we opnieuw op de derde plaats, liefst 16% boven het EU-gemiddelde”. Ook inzake vennootschapsbelasting pieken we torenhoog in Europa. Met 34% als hoogste schaal staan we ook hier op de 3de plaats, ruim 10% boven het EU-gemiddelde.

Van de ganse eurozone heeft België de hoogste fiscale druk. Als we dan beseffen dat Vlaanderen de motor is van de Belgische economie, dat de werkloosheid in Vlaanderen een stuk lager ligt dan de Belgische en dus de Franstalige werkloosheid, dan beseft iedereen dat Vlaanderen ook het gros betaalt in deze belastingen. De Vlaamse motor sputtert. De Vlaamse motor heeft dringend bijkomende, eigen beleidsinstrumenten nodig om opnieuw op volle toeren te draaien. Bijkomende fiscale druk zou wel eens dodelijk kunnen zijn voor het economische weefsel in Vlaanderen.

Maar ondertussen maakt minister Reynders zich géén zorgen. Mooi is dat!

donderdag 25 juni 2009

Rechtstreekse kosten van fysieke agressie tegen politiemensen

We lezen er regelmatig over in de pers: politiemensen zijn steeds vaker het slachtoffer van fysieke agressie. Ik wou wel eens concreet weten wat dit kost en richtte mij daarom tot minister van Binnenlandse Zaken, de heer De Padt (Open VLD).

Uit zijn antwoord blijkt dat de “rechtstreekse kosten voor het verlies van operationele capaciteit op het niveau van de federale politie” voor de periode 2004-2007 constant tussen 250.000 euro en 350.000 euro draait. Met andere woorden, alleen al de kosten verbonden aan het verlies van inzetbaarheid van de federale politiemensen die het slachtoffer werden van fysieke agressie, bedraagt jaarlijks tussen 10 miljoen en 15 miljoen Belgische frank.

Deze kosten zijn natuurlijk verbonden met de dagen werkonbekwaamheid van de federale politiemensen: jaarlijks tussen 1.000 en 1.500 dagen werkonbekwaamheid! Tussen 120 en 140 politiemensen worden elk jaar het slachtoffer, en daarvan zijn er een 10-tal die aan de fysieke agressie een permanente werkonbekwaamheid overhouden (bij 32 moest het ongeval nog worden geconsolideerd).

Indrukwekkende cijfers. Politiemensen hebben ook families, kinderen, een vrouw. Politiemensen lopen elke dag gevaar, zoals de cijfers aangeven. De kosten voor de belastingbetaler lopen hoop op en dan kregen we nog geen cijfers van de minister binnen betreffende de onrechtstreekse kosten van de fysieke agressie. Maar daar hebben we het in een later bericht wel nog eens over.

woensdag 24 juni 2009

Medisch toerisme groeit exponentieel

Dat België over een goed uitgebouwde medische organisatie beschikt, is algemeen gekend. Degelijk opgeleid medisch personeel, een goed uitgebouwd ziekenhuisnet, een (vooral in Vlaanderen) gemotiveerd werkende eerstelijnsgeneeskunde, een degelijke sociale zekerheid.

Voeg daar echter het zeer lakse beleid ten opzichte van illegalen aan toe, en men beseft dat dit luilekkerlandje natuurlijk veel gelukzoekers van alle slag aantrekt. Steeds vaker komen mensen illegaal naar ons land en een van de redenen is natuurlijk onze uitstekende medische zorgverstrekking: iedereen in de medische sector actief, kan u dat bevestigen.

Ook de minister van Maatschappelijke Integratie, Pensioenen en Grote Steden, mevrouw Aréna (PS), bevestigde de exponentiële groei van het aantal illegalen dat op dringende medische hulp beroep doet. De cijfers spreken voor zichzelf. De staat verleende in 2003 tussenkomst inzake dringende medische hulp aan 11. 628 illegaal in België verblijvende personen. In 2004 betrof dit al 15.095, in 2005 19.377, in 2006 23.731 en in 2007 22.763. Op 5 jaar tijd een verdubbeling.

De kosten voor deze dringende medische hulp wordt in eerste instantie gedragen door de verschillende OCMW’s, die het bedrag terugvorderen van de staat. Uiteindelijk betalen wij allemaal voor deze dringende medische hulp aan illegalen. Als wij ziek worden in het buitenland, worden de medische kosten door ons ziekenfonds betaald, eventueel aangevuld met een tussenkomst door onze hospitalisatieverzekering. Denk daar meer eens over na!

dinsdag 23 juni 2009

De spektakelmaatschappij in de woorden van Jef Lambrecht.

Jef Lambrecht is een gerespecteerd radiojournalist, is al meer dan 30 jaar aan de slag en noemt zichzelf een overtuigd vrijzinnige. Een grote vriend van het Vlaams Belang is de man in kwestie nooit geweest, maar goed, niets nieuws onder de zon, zou ik zeggen.

Dezelfde journalist heeft wel een scherpe tong en een scherpe pen en soms kijk je wel eens verbaasd op als een overtuigde vrijzinnige journalist, met (waarschijnlijk) linkse politieke opvattingen, meningen ventileert die je bij jezelf ook al lang maakt. Het gaat dan meer bepaald over de spektakelmaatschappij en de manier waarop de media met het politieke gebeuren omgaan. Alles draait om de vorm, minder en minder om de inhoud.

In een interview met De Morgen (20.06.2009) is de man hierover bijzonder bitter: “Op de VRT-nieuwsdienst hebben ze zich de afgelopen jaren vooral met de vorm beziggehouden. Dat gebeurde trouwens niet alleen bij de audiovisuele media, maar ook bij de geschreven pers. Er is een afglijding naar de vorm ten koste van de inhoud”.

En verder: “Tot op zekere hoogte begrijp ik mijn hoofdredacteurs wel. Ze hebben nog maar één imperatief en dat is een commercieel imperatief: hoe vangen we de concurrentie een vlieg af, hoe kunnen we onze luister- en kijkcijfers verhogen? (…) Alsof dat het enige is wat telt (…) Maar wij blijven staan voor datgene waarvoor we uiteindelijk worden betaald: een zo goed mogelijk journalistiek product leveren”.

Op de vraag of hij in de uitslag van de recente Vlaamse verkiezingen een bewijs van zijn stelling ziet, antwoordt dezelfde Lambrecht: “Zonder meer. Hoeveel weken zijn er niet geweest dat Jean-Marie Dedecker 3 à 4 keer op televisie te zien was? Over Bart De Wever zullen we maar zwijgen. Die dankt zijn overwinning aan De Slimste Mens. De VRT heeft die mensen groot gemaakt. Toen Philip Dewinter onlangs tegen De Wever zei dat die zijn succes te danken heeft aan het ‘Huis van Vertrouwen’ had hij voor één keer gelijk”.

Een interview dat mij bij is gebleven.

maandag 22 juni 2009

Houdt u vast aan de takken van de bomen.

In het najaar kan het hard waaien. Het ziet er trouwens naar uit dat het in het najaar in België sowieso ook hard zàl waaien. Stormen zal het!

Iedereen in en rond de politiek merkt namelijk dat de federale pudding nog meer in elkaar is gezakt na de regionale verkiezingen van 7 juni laatstleden. Commissies komen bij gebrek aan interesse van parlementsleden van de meerderheid (!) niet meer samen, de plenaire zitting op donderdag zakt weg in lethargie. Premier Van Rompuy zoekt een 2de adem en denkt dat hij die na het zomerreces zal vinden ook.

Dit zal trouwens niets te vroeg zijn. De berichten uit de economische en financiële wereld staan op storm. “De nv België staat de komende jaren voor een reusachtige uitdaging. De ontsporende begroting moet worden rechtgetrokken en daarvoor moet worden gesaneerd (…) In 2010 moet ons land volgens de Nationale Bank 7 miljard euro extra inkomsten vinden of besparen”, aldus een verslag in De Tijd (18.06.2009) dat eraan toevoegt dat het grootste zorgenkind de eigen federale begroting wordt en de sociale zekerheid daarin.

De OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, is véél pessimistischer dan de Nationale Bank en het Planbureau. Het valt trouwens op dat ook onder een christendemocratisch coalitie, deze overheid steevast blijft uitgaan van het meest optimistische scenario, in plaats van zich realistisch op het slechtste scenario voor te bereiden. De OESO denkt – in tegenstelling met de NBB en het Planbureau die uitgaan van een krimp van ongeveer 3,5% - dat de economie in België dit jaar zal krimpen met minstens 4%. Met andere woorden: de verwachte sanering wordt nog een stuk zwaarder voor deze regering, voor deze regeringen.

Voeg daarbij de beloftes van CD&V en N-VA om Vlaanderen eindelijk een fundamentele staatshervorming te bezorgen en je ziet het onweer zo opsteken. Het gevaar is zeker niet denkbeeldig dat Vlaanderen in ruil voor de borrelnootjes van CD&V en N-VA financieel zwaar over de brug zal moeten komen. Het Vlaams Belang is niet bereid om deze financiële toegevingen te doen, zoveel moet duidelijk zijn.

vrijdag 19 juni 2009

Wallonië opnieuw PS-land

Nadat het jarenlang schandalen regende in Wallonië, waarbij steeds opnieuw de PS de spin in het web bleek te zijn, en waarbij uiteindelijk in tientallen gemeenten en steden PS-schepenen en andere mandatarissen in verdenking werden gesteld voor gesjoemel met overheidsgeld, leek het even alsof de nieuwe PS-manitoe, Elio Di Rupo, orde op zaken ging stellen. Wie herinnert zich niet de woorden van Di Rupo, “J’en ai assez de ces parvenus”. De ‘parvenus’ zouden moeten gaan, onverwijld, en de PS had voor een andere, eerlijke, transparante en eerlijke koers gekozen. Veel Vlaamse opiniemakers geloofden – een tijdlang – in het sprookje…

Dezelfde PS-politici bleven in grote getale waar ze zaten. Slechts enkelingen moesten een stapje opzij zetten, zoals Anne-Marie Lizin, of Didier Donfut, of José Happart bijvoorbeeld. Maar de koning van het PS-gesjoemel, Jean-Claude Van Cauwenberghe uit Charleroi, zit nog steeds waar hij zat en is niet van plan, nu nog minder dan vroeger, om plaats te maken. Tijdens de jongste verkiezingen haalden de PS in Charleroi net geen 41%, waarmee ze het ongeveer zo goed deed als voor de schandalen.

Een Michel Daerden, Waals minister, maar ook de man van het gelijknamige bedrijfsrevisorenkantoor dat teert op de overheidsopdrachten, blijft zitten. En hoe! Hij werd in Wallonië het grootste stemmenkanon met 63.580 voorkeurstemmen, bijna 30.000 méér dan PS-voorzitter Di Rupo.

Er werd met andere woorden géén komaf gemaakt met de oude PS-cultuur: affairisme, clientelisme, en gesjoemel. De PS hield géén grote kuis in haar personeel en bij haar mandatarissen, en werd hierbij nog eens in het gelijk gesteld door de kiezer in Wallonië. Die koos massaal voor meer van hetzelfde. Het is wel bijzonder ironisch te moeten vaststellen dat de PS verder aan de macht zal kunnen deelnemen zoals vroeger, en dat ze hiervoor zelfs de steun krijgt van de politiek o zo correcte Ecolo en CdH.

Ondertussen werd de jongste dagen bekend dat tegen Edmée De Groeve, voorzitter van de luchthavenbeheerder BSCA (Charleroi), en niet toevallig PS’-er en beschermelinge van Di Rupo, klacht is ingediend wegens….inderdaad, gesjoemel met geld. “Naast het onrechtmatig gebruik van een kredietkaart zou ze een 10-tal mensen hebben uitgenodigd voor de eerste vlucht van JetairFly naar Tenerife. Onder hen Franco Di Rupo, broer van PS-voorzitter Elio, en Pierre Magnette, broer van minister Paul. De Groeve ontkent: ‘Het gaat om commerciële praktijken voor onze klanten en om de promotie van BSCA’” (Metro, 16.09.2009).

Het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang is natuurlijk noodzakelijk om de democratie te redden, maar met PS in zee gaan? Daarmee heeft geen enkele politieke partij in België blijkbaar problemen!

donderdag 18 juni 2009

Wanneer eindelijk bij ons verankeringsdebat?

Nu de Vlaamse voedingsgroep Vandemoortele haar sojadivisie Alpro aan het Amerikaanse bedrijf Dean Foods heeft verkocht, en dus opnieuw een mooi stuk bedrijfsleven in vreemde handen zal komen, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om mijn ongenoegen neer te pennen over de afwezigheid van een verankeringsdebat in dit land. Niemand kan toch ontkennen dat de combinatie ‘globalisering’ en ‘economische crisis’ ervoor zorgt dat steeds meer Belgische, Vlaamse bedrijven in vreemde handen vallen. In Franse handen vooral. Niet alleen in België, maar in de ons omringende landen zorgt het beleid er wel voor dat kernsectoren en economische vlaggenschepen een anker wordt toegeworpen.

In Nederland bijvoorbeeld zorgt men er bijvoorbeeld via de techniek van de stichting administratief kantoor voor dat het stemrecht van de Nederlandse aandeelhouders niet verwatert na een (eventueel buitenlandse) kapitaalverhoging.

Steeds meer economen en commentatoren van het economisch gebeuren in België stellen zich vragen bij de overname van steeds meer grote bedrijven. Energie, auto en textiel om maar die sectoren te vernoemen. Zo stelt de voorzitter van de Vlerick Managment School in Trends (11.06.2009): “Buitenlandse overnames worden echter een probleem als de acquisitiebalans negatief uitvalt. Als er jaar na jaar veel meer buitenlandse overnames zijn van onze bedrijven en er veel minder Vlaamse bedrijven op het overnamepad gaan over de grens, krijg je een onevenwicht”. Een voorbeeld van het dreigend onvenwicht? “Trends berekende in 2003 dat in België de industriële werkgelegenheid voor meer dan 50% een buitenlandse aangelegenheid is. Bij de voornaamste handelspartners is dat slechts 10 tot 20%”.

Waarom België dan overnames juridisch, fiscaal, enzovoort, niet veel moeilijker maakt? Dezelfde Louis Verbeke, voorzitter van Vlerick: “In Franstalig België is er veel weerstand tegen verdedigingsmechanismen (…) Bovendien heeft francofoon België minder een probleem met de overnames van grote bedrijven door Franse groepen. Ze beschouwen de Fransen als een bevriende relatie. Meer nog: door hun alliantie met Franse kapitaalgroepen behouden ze hun positie bij de Belgische decision makers”.

Ook de verankering van strategisch belangrijke en noodzakelijke bedrijven moest dus allang het voorwerp uitmaken van debat op het hoogste Vlaamse niveau. Zijn we opnieuw roepende in de woestijn? Misschien kan ik met een positieve noot afsluiten: het verankeringsdebat overstijgt blijkbaar de links-rechts-tegenstellingen. Zo heeft de linkse, maar ongebonden auteur Jürgen Elsässer een boek geschreven waarin hij de natie opvoert als mogelijk alternatief voor de globalisering. Titel en coördinaten: Elsässer, Jürgen, “Nationalstaat und Globalisierung. Als Linker vor der Preussischen Gesellschaft”, Manuscriptum Verlagsbuchhandlung Thomas Hoof KG, Walltrop und Leipzig, 2009, 101 pagina’s.

woensdag 17 juni 2009

De reacties van Turkije op de winst van EU-kritische partijen

De winst van EU-kritische en rechtse partijen heeft voor oprispingen gezorgd in Turkije. Het was te verwachten! In de Engelstalige pers bijvoorbeeld kan men lezen dat de Turkse premier Recep Erdogan de EU opriep om de toezeggingen inzake het EU-lidmaatschap na te komen. Wij zijn dus simpele zielen als we al die tijd hebben geloofd dat aan Turkije géén beloftes waren gedaan, maar dat Turkije eerst bepaalde stappen moest zetten vooraleer de kwestie kon worden uitgeklaard.

Zo verklaarde dezelfde Erdogan: “We zijn er na de bekendmaking van de resultaten van deze Europese verkiezingen getuige van dat iedereen zich nu negatief uitspreekt over de mogelijkheden van een Turks lidmaatschap”. De partijen van Angela Merkel en Sarkozy waren in het verleden al afwachtend in hun houding tegenover Turkije. Maar het is vooral het resultaat van de uitgesproken rechtse en EU-kritische partijen (93 leden) die Turkije doet twijfelen aan het welslagen van de operatie uitbreiding. Een partij als die van Geert Wilders kwam als 2de uit de verkiezingen in Nederland. Wilders zelf verklaarde dat Turkije nooit lid van de Europese Unie kan worden, nu niet en “in geen 1000 jaar”.

Erdogan werd in zijn afwijzende bewoordingen over de resultaten van de verkiezingen gevolgd door Murat Mercan, de voorzitter van de commissie Buitenlandse Zaken van het Turkse parlement en een topman van de partij van dezelfde Erdogan. “Wij hebben het recht van het Europese parlement te vragen dat het zijn beloftes zou houden inzake het Turkse lidmaatschap”, aldus dezelfde Mercan.

Abdullah Gul, de Turkse president, ging nog een stap verder: “De kiezers die voor een oppositie tegen dit lidmaatschap stemden, kunnen hun positie later nog veranderen. Wat telt is de Turkse en Europese publieke opinie”. Met andere woorden: deze verkiezingen en vooral de resultaten zijn van geen tel?

Wij hebben altijd al gewaarschuwd voor het “ja, maar…” van de Europese toppolitici. Problemen achteraf worden steeds veroorzaakt door halfhalf opinies, door opinies waarin men op verbloemde wijze de mening vertolkt. Men had veel beter de Turken het ‘bevoorrecht partnership’ aangeboden, dan allerlei verwachtingen te creëren op het vlak van een mogelijke Turkse toetreding tot de EU. En nu zit men met de gebakken peren. Dit wordt zeker vervolgd.

dinsdag 16 juni 2009

Vlaanderen meegezogen in een negatieve spiraal.

Ondanks het feit – iedereen die mij kent, zal dit graag bevestigen – dat ik door en door optimistisch van aard ben, wordt mij wel eens verweten dat ik te zwartgallig, en te pessimistisch zou zijn – waar halen ze het?

Ondertussen kan echter niemand meer onder de boodschap uit dat het met België, en dus ook met Vlaanderen, niet de goede kant uitgaat. In de afgelopen maanden heb ik hierover heel wat cijfermateriaal bijeengebracht, commentaren samengevat, dat is juist. Want deze crisis grijpt dieper in dan wat hiervoor door crisissen werd teweeggebracht. Daarnaast heb ik ook proberen aan te tonen dat Vlaanderen, ondanks zijn sterke economische weefsel met zijn vele familiale ondernemingen en zijn gezonde arbeidsethos, dreigt meegezogen te worden door de negatieve Belgische spiraal.

Steeds meer politieke commentatoren komen trouwens tot dezelfde slotsom, soms via andere wegen dan de mijne. Neem nu An Goovaerts in Trends (11.06.2009) in haar commentaar over de verkiezingen en hoe het nu verder moet. “Dat een staatshervorming nu het gespreksonderwerp is in Vlaanderen is evident (…) Zondag is echter bewezen dat de taalgrens wel degelijk een scheidingslijn is. De politieke spreidstand tussen de landsgedeelten is immens groot”.

Ecolo pleit voor de opname van N-VA in een regering, niet omdat deze Vlaams-nationale partij de verkiezingen heeft gewonnen, maar om “tot een compromis te komen waarin iedereen zich kan vinden. Als we een institutioneel akkoord willen bereiken, is het belangrijk dat er geen sluipschutters op de achtergrond rondhangen. Dan is het belangrijk dat iedereen mee in bad gaat”. Voilà: een cordon rond het Vlaams Belang, en de N-VA genekt door een compromis.

Ze is niet mals voor de klassieke partijen, en ook dat is een verfrissend geluid: “Leden van Sp.a en Open VLD laten nu al weten dat er eerst werk gemaakt moet worden van sociaaleconomische maatregelen en dat deze belangrijker zijn dan een staatshervorming. Zo proberen ze de druk van de ketel te halen. Dat is zand in de ogen strooien. Zonder verdere staatshervorming kan er niet efficiënt gewerkt worden aan economische én sociale plannen. De rijkdom van Vlaanderen is een illusie”.

maandag 15 juni 2009

Wat is dat toch met links in Europa?

Als er één grote constante was in de resultaten van de Europese verkiezingen van 7 juni laatstleden, dan wel de soms geleidelijke, soms spectaculaire maar constante afkalving van de sociaal-democratie. Totaal tegenstrijdig trouwens met wat men geneigd was te denken, namelijk dat linkse partijen het in het licht van de wereldwijde economische en financiële crisis – een crisis van de geglobaliseerde, gedereguleerde wereldeconomie – het eigenlijk goed tot zeer goed zouden moeten doen. Het tegendeel blijkt dus.

Is de plaat grijsgedraaid? Is de verwevenheid met de macht te groot geweest? Of heeft men het linkse verhaal soms te gemakkelijk ingeruild voor een libertair, kaviaar-links verhaaltje? In elk geval reageert de pers bij ons met vrij oppervlakkige beschouwingen. Zo schrijft De Morgen: “Eenduidige verklaringen voor het verlies van links zijn moeilijk te bieden. In Nederland, Groot-Brittannië en Spanje verloren de socialisten als regeringspartij, in Italië en Frankrijk evenzeer vanuit de oppositie” (10.06.2009).

Of het andere verlichte dagblad: “Op uitzonderingen na verloren de sociaaldemocraten bij de Europese crisis (…) Zelfs de economische en financiële crisis, toch het gevolg van het ongeremde kapitalisme, kon centrumlinks niet in zijn voordeel ombuigen” (09.06.2009).

Dan was de Nederlandse pers toch wel een stuk scherper in haar analyse. “De Europese verkiezingen hebben in de meeste lidstaten rauwe onvrede zichtbaar gemaakt” (NRC Handelsblad, 08.06.2009). “Politicologen en partijstrategen (in Nederland, p.l.) zoeken de oorzaak van de nederlaag in een fatale combinatie van ongunstige nationale omstandigheden en een te gecompliceerde en tweeslachtige houding over Europa”. De directeur van denktank Policy Institute zegt dan weer: “De sociaal-democraten slagen er eenvoudigweg niet in een geloofwaardige politiek te formuleren voor de uitdagingen van de 21ste eeuw”.

Sommige andere Nederlandse kranten leggen dan weer een link naar de opgang van non-conformistisch rechts en EU-kritische partijen. Zo ziet onderzoeker De Beus (NRC, 09.06.2009) 2 oorzaken voor de opgang: “Ten eerste heeft alles wat te maken heeft met globalisering in hun kaart gespeeld: een reactie op immigratie, overname door buitenlandse bedrijven en algemene onzekerheid over de vraag of je standaard van vrijheid en welvaart wel kan blijven bestaan”. Ten tweede is er het politieke systeem. Het idee van regenten en een politieke klasse die de band met de kiezers is kwijtgeraakt. Méér luisteren naar wat de mensen willen? Ja, daar komt de analyse van heel wat politicologen blijkbaar op neer. Links zal het niet graag horen….

vrijdag 12 juni 2009

Veiligheid op carpoolparkings

Als Vlaamse volkspartij zijn wij natuurlijk zeer begaan met het thema van de veiligheid. Veiligheid in al zijn aspecten: veiligheid op de weg, veiligheid op het werk, veiligheid thuis. Zo stonden wij in principe niet afkerig tegenover het voorstel om carpoolparkings langs of in de nabijheid van autostrades in te planten, om op die manier het samen naar het werk rijden te bevorderen. Nochtans vroegen wij steeds dat ook de randvoorwaarden van dergelijke carpoolparkings vervuld zouden worden, en dan hebben we het speciaal over de veiligheid.

Zo stelde ik de minister van Binnenlandse Zaken, de heer De Padt, onlangs enkele vragen betreffende het aantal diefstallen dat op deze carpoolparkings werd geregistreerd. Hoeveel daden van vandalisme worden er vastgesteld? Hoe zit het met de beveiliging, met bewegingsgevoelige verlichting of camera’s?

Het antwoord? Opnieuw van een onthutsende eenvoud! Wat betreft het aantal diefstallen en de daden van vandalisme liet de minister weten dat “wij niet over gecentraliseerde gegevens van diefstallen op carpoolparkings beschikken. De reden hiervoor is dat de bestemming van de pleegplaats niet voorkomt in de Algemene Nationale Gegevensbank”.

Ook inzake de beveiliging moest de minister het antwoord schuldig blijven. “Wij beschikken niet over een uitgebreid overzicht van de beveiligingsmaatregelen die genomen worden op carpoolparkings. Over het algemeen wordt er gezorgd voor voldoende verlichting en is er sprake van een goede sociale controle”.

Er is dus niets aan de hand. Waarom de minister dan enkele alinea’s verder aankondigt, dat er toch projecten lopende zijn om de beveiliging op te drijven, is mij niet helemaal duidelijk. Tenzij de minister zelf twijfelt natuurlijk of de beveiliging momenteel zo deugdelijk is als hij zelf beweert.

Wordt ongetwijfeld vervolgd…door uw dienaar, en door het Vlaams Belang.

donderdag 11 juni 2009

Nog steeds in verhouding meer starters in Vlaanderen. Het Waals Gewest bengelt achteraan

Uit cijfers die ik onlangs van minister van KMO’s, Zelfstandigen, Landbouw en Wetenschapsbeleid Laruelle (MR) ontving, blijkt dat het aantal starters tussen 2004 en 2007 flink is gestegen. Telde België in 2005 ruim 59.000 startende ondernemingen, dan was dit cijfer in 2007 al gestegen tot bijna 80.000 (79.571 om precies te zijn, of een stijging op 2 jaar tijd van 35%).

Het bedrijfsleven blijkt vandaag nog altijd grotendeels een Vlaamse zaak te zijn, ook op het vlak van startende ondernemingen. De Vlaamse starters zijn met zo’n 47.496, wat de 60% ruim overschrijdt. Waalse starters maken daarentegen slechts 25% uit van het totaal aantal beginnende ondernemingen. In Vlaanderen doen vooral startende land- en tuinbouwondernemingen het goed – ze vertegenwoordigen 72% van het aantal startende Belgische ondernemingen in die sector – evenals de bedrijven in de dienstensector met 68% van het totaal aantal starters.

Vlaanderen blijft een KMO-land. Wallonië haalt zijn achterstand op Vlaanderen niet in. Dit blijft, ondanks alle peptalk aan beide kanten van de taalgrens, een land met twee verschillende economische snelheden.

woensdag 10 juni 2009

Cijfers op een rij

Middenin de economische crisis heeft iedereen het moeilijk. Bedrijven over de ganse industriële wereld zuchten, gezinnen slagen er met moeite in de eindjes aan elkaar te knopen. Niemand heeft overschot, zoveel is duidelijk. Maar België doet het keer op keer slecht, en dat heeft natuurlijk alles te maken met haar onwerkbare structuur.

Enkele cijfers dus om de pessimisten, de zwartkijkers, onder ons wat op te vrolijken. Zo kon men op 4.6.2009 vernemen dat investeerders steeds vaker België links laten liggen. In 2008 werden 1/5de minder investeringen binnengehaald. Het aantal daalde namelijk van 175 (in 2007) naar 142 investeringen (in 2008). Verontrustend vindt het expertisekantoor dat slechts de helft van investeringen nieuwe projecten zijn. De klassieke troeven van ons land nemen duidelijk in kracht af, aldus Ernst & Young in zijn conclusies, terwijl Nederland de grootste concurrent van België is. Het land is aantrekkelijker door de lagere loonkosten, de lagere belastingen, de sterkere cultuur en waarden en de grotere dynamiek van de interne markt. Moeten we er nog aan toevoegen dat het vooral Vlaanderen is dat de terugval van de buitenlandse investeringen moet incasseren?

Enkele tijd geleden liet het Planbureau ook al sombere cijfergegevens over ons scherm passeren: de economie zal dit jaar bijvoorbeeld krimpen met 3,8%. Het begrotingstekort zal – zonder nieuwe maatregelen – oplopen tot 4,3% van het bbp of 14,8 miljard euro. De staatsschuld loopt in verhouding tot het bbp stilaan op tot 100%. De gouden jaren zijn met andere woorden helemaal terug…

Onze kinderen (en wellicht ook kleinkinderen) zullen het gelag moeten betalen. Maar de werkloosheid slaat ondertussen in alle hevigheid toe. De neerwaartse trend van het begin van dit jaar zal, als we SD Worx (De Tijd, 03.06.2009) mogen geloven, nog versterken na de grote vakantie. Het ergste moet nog komen. “2010 zou slechter kunnen uitvallen wat werkgelegenheid betreft”. In 2011 zou de werkloosheid zelfs kunnen oplopen tot 15,2%, terwijl de jeugdwerkloosheid nu al piekt.

Tenslotte, als u, geachte lezer, nog een pessimistisch cijfer kan verdragen: Voor de 7de maand op rij noteert het studiebureau Graydon een recordaantal faillissementen. “Nog nooit werden in de maand mei zoveel faillissementen uitgesproken (741), een toename ten opzichte van vorig jaar van 17%!

dinsdag 9 juni 2009

Pour les Flamands la même chose

België zal nooit taalgevoelig zijn, dit land zal de Vlamingen nooit respecteren, dit land zal nooit vrijwillig de nodige stappen zetten om de Vlamingen en hun taal te respecteren. Zo bleek onlangs uit een onderzoek van Test-Aankoop dat Ryanair en Easyjet, twee goedkope vliegtuigmaatschappijen, alleen klachten aanvaarden die opgesteld zijn in het Engels. Met andere woorden klachten die in het Nederlands of in het Frans zijn opgesteld, worden blijkbaar onmiddellijk vertikaal geklasseerd. Buiten het feit dat dit allesbehalve in overeenstemming lijkt te zijn met de taalwetgeving, is dit ook volledig in strijd met het respect dat men voor de consument zou moeten hebben.

Daarom legde ik minister van Consumentenzaken, de heer Magnette (PS) enkele vragen voor, want als men een consument in een bepaald land benadert, zou men er op zijn minst – meende ik toch – mogen van uitgaan dat de bedrijven dat doen in de taal of in de talen die in dit land worden gesproken. Klachtenbehandeling moet minstens ook in die talen gebeuren.

Zo vroeg ik de minister of hij kennis genomen had van de bevindingen van Test-Aankoop op het vlak van het klachtenbeleid van deze twee luchtvaartmaatschappijen en of zich terzake geen dringende maatregelen opdrongen. De minister gaf toe dit de luchtvaartmaatschappijen zich bezondigden aan laakbare gedragingen, want dat een klacht in een andere taal verplichten, waar men de klanten wel in hun eigen taal in publicitaire berichten tegemoet komt, eigenlijk niet kan. Een terechte Vlaams Belangvraag dus, maar maatregelen??? Minister Magnette deed verder of zijn neus bloedde: ook als iets niet door de beugel kan, dan was hij niet zinnens om op te treden…

Maar niet alleen het respect voor onze taal wordt met de voeten getreden. Volgens Test-Aankoop is ook de regel dat alleen de rechtbanken van het eigen land bevoegd zou zijn (zoals Ryanair en Easyjet voorzien), een regel die niet door de beugel kan. Op die manier staat de consument namelijk steeds in een minder sterke positie dan de aangeklaagde. Ook hier moest de minister toegeven dat dit niet kan, en dat bijvoorbeeld ook het Europees Hof van Justitie dit aanklaagt. Maar op mijn herhaalde vraag naar maatregelen bleef Magnette ook nu weer zéér stil. Zou het kunnen dat beide luchtvaartmaatschappijen prominent aanwezig zijn in de Waalse luchthavens?

Het juridisch Belgisch kader zorgt er in elk geval niet voor dat de Vlaamse belangen worden verdedigd, dat blijkt uit de realiteit van elke dag.

maandag 8 juni 2009

Bedenkingen bij enkele rake kletsen.

Ik moet er niet flauw over doen: de verkiezingsresultaten van gisterenavond bezorgden mij niet onmiddellijk de meest aangename ervaring. Het Vlaams Belang kreeg enkele rake klappen, zeker en ook in mijn eigen provincie, West-Vlaanderen. Tijd dus om even stil te houden bij gedenkwaardige verkiezingen.

In West-Vlaanderen had ik (verkeerdelijk, zo blijkt) ingeschat dat het Vlaams Belang vrij goed zou kunnen standhouden. Hadden we Lijst Dedecker al niet eens gehad? Toch groeide LDD nog verder door. Ook het sterke resultaat van N-VA was toch wel een verrassing. LDD doet het eigenlijk in de rest van het land niet zo goed. Blijft LDD een louter West-Vlaams fenomeen? Of is de aantrekkingskracht van de N-VA-analyse en van de persoon De Wever buiten West-Vlaanderen groter dan de kracht van de rake one-liners van Jean-Marie De Decker?

Het fenomeen De Wever. Grotendeels een mediagebeuren. Van het slag van “De Slimste Mens” en dergelijke. Op het vlak van de staatshervorming – of juister: het ontbreken van enige vooruitgang op het vlak van de staatshervorming – staat ons alleen de strategische keuze van N-VA voor ogen: in een federale regering stappen om de staatshervorming eindelijk op gang te krijgen. Toen duidelijk bleek dat de Franstaligen niet wilden, trok N-VA eruit. Diezelfde strategische keuze willen ze nu opnieuw maken – opnieuw met CD&V trouwens. En wat als ze voor de 2de maal met lege handen staan? Hoelang kunnen ze dat verhaal nog volhouden? Hoelang blijft hun geloofwaardigheid dan overeind? Hoelang nog vooraleer ze op de strategische keuze van het Vlaams Belang komen, dat met de Franstalige politici geen land meer te bezeilen valt en dat we dus onze onafhankelijkheid moeten uitroepen?

De paradox van deze verkiezing is dat CD&V tot grootste partij wordt uitgeroepen, terwijl rechts, oppositioneel rechts-Vlaams-nationaal samen 36% van de stemmen in Vlaanderen verzamelt. Rechts is de grote winnaar, terwijl geen mens dat opmerkt. De kans bestaat trouwens dat links – niet meer dan 21% van de stemmen – opnieuw aan de macht komt in Vlaanderen…

Het Vlaams Belang heeft dus enkele ferme tikken gekregen, maar we blijven nipt de 2de partij in Vlaanderen. We zijn niet uitgeteld. Soms moet je zelfs enkele stappen achteruit kunnen zetten om beter vooruit te kunnen. Wel een raar gevoel voor politici die gewoon waren vooruit te gaan…Onze analyse van de politiek in België blijft overeind. Zowel op communautair vlak (dit zijn 2 totaal verschillende landen) als op het vlak van de vele maatschappelijke problemen blijft ons programma actueel. Het Vlaams Belang moet alleen beseffen dat een versterkt groepsgevoel voor een nieuwe dynamiek kan zorgen. Werk aan de winkel dus.

Tenslotte: zeer verontrustend zijn de opmerkelijke cijfers van de Franstalige UF in Halle en Vilvoorde. Deze rabiaat Franstalige formatie groeit er uit tot grootste partij. En in Wallonië houdt de PS bijzonder goed stand. Dit zal opnieuw voor spanning zorgen op federaal vlak. Gaan we binnen 6 maanden opnieuw stemmen?

vrijdag 5 juni 2009

Dé inzet van de Europese verkiezingen

Zelden zo’n matte Europese verkiezingen meegemaakt in dit land? Inderdaad, beste lezer, die indruk hebben wij allemaal. Vooral misschien omdat omzeggens géén Europese thema’s in de verkiezingen geraakten. Geen discussie over de soevereiniteit van de naties en de Europese Unie, geen discussie over het welig potvertier en corruptie binnen de verschillende Europese instellingen. Ook geen discussie over de mogelijke grenzen van de Europese Unie, of met andere woorden, geen discussie over de vraag of Turkije bijvoorbeeld deel kan uitmaken van deze Europese Unie.

Voor het Vlaams Belang staat Europa voor een gemeenschappelijke identiteit, een gedeelde geschiedenis, een gemeenschappelijk stel waarden, afkomst, cultuur, en kan een land als Turkije alleen op grond hiervan geen deel uitmaken van ons continent. En dan willen het nog niet eens hebben over de geografische ligging van dit Aziatisch land en het feit dat met de toetreding van Turkije niet minder dan 80 miljoen islamieten volledige toegang tot het grondgebied van alle lidstaten van de Unie krijgen.

De reden waarom de mogelijke toetreding van Turkije tot de EU geen thema was in de verkiezingsstrijd in het Vlaamse landsgedeelte is overduidelijk: het Vlaams Belang wil de mogelijke toetreding van dit islamitisch land onderwerpen aan een bindend referendum, wat de systeempartijen – àlle systeempartijen trouwens – ten alle prijs willen vermijden. Ze beseffen natuurlijk maar al te goed dat de meerderheid van de Vlamingen deze toetreding zou wegstemmen.

U gelooft mij niet helemaal? Wel, dan zou ik u willen uitnodigen om toch even kennis te nemen van de Franstalige pers, waar het thema van de mogelijke toetreding van Turkije wél een gespreksthema is. De reden waarom het in de Franstalige pers wel (onder meer) over Turkije gaat, is natuurlijk dat geen enkele politieke partij in Franstalig België tegen deze toetreding is. Niemand ook wil de mogelijke toetreding onderwerpen aan de referendum.

Vrije meningsuiting in België, in Vlaanderen? Een lachertje gewoon, niets meer. Een land van 80 miljoen niet-Europese inwoners in de EU brengen, een bijkomende immigratie van 80 miljoen niet-Europeanen organiseren? Dat doen we toch gewoon zonder de mensen even naar hun mening te vragen, zeker?

woensdag 3 juni 2009

Een woord van dank aan de militanten


Er is niets zo boeiend en tegelijkertijd zo vermoeiend als de campagnetijd. Boeiend omdat men dan aan den lijve ondervindt wat mensen, wat potentiële kiezers van de partij en van uw eigen inzet vinden. Boeiend omdat men met de echte problemen wordt geconfronteerd, de zaken waar het écht om gaat in het dagelijkse leven: de onveiligheid, de vervreemding, de vele financiële en gezondheidsproblemen. Problemen waarmee onze kiezers worstelen en waar ze oplossingen willen zien. Veel mensen hebben het écht moeilijk, dat is de les uit deze campagne, nu meer dan vroeger.

Die kiezers met hun vele vragen en problemen vinden bij het Vlaams Belang een luisterend oor, bij onze mandatarissen en vele militanten vinden ze veel begrip. Ook dat is een les uit deze campagne.

Dat alles maakt het markten bezoeken en het campagne voeren tevens ook zeer vermoeiend. Na een week ‘markten’ voelt men zich leeggezogen, opgebrand. Moe dus.

Dit jaar hadden wij, de parlementairen van het Vlaams Belang, het grote geluk op een bijzonder gemotiveerde ploeg medewerkers te kunnen rekenen. De mensen van Westrozebeke, van Dentergem en omstreken, van Aarsele, van Roeselare, van Izegem en Ingelmunster, van Wingene, van Oostrozebeke en Wielsbeke, Menen en Torhout, Kortrijk, Waregem, Harelbeke, Kuurne en Wevelgem, Brugge, Ieper, Diksmuide, Oostende, van Kortemark, van de Westkust en van de Oostkust – en nu maar hopen dat ik niemand vergeten ben!

Allemaal blijken van steun voor onze partij. Zonder deze militanten, het échte goud van het Vlaams Belang, zonder deze dagdagelijkse werkers géén partij, zoveel is duidelijk. Zij zorgen ervoor dat het Vlaams Belang in deze verkiezingen beter zal stand houden dan allerlei onderzoekers, Belgicisten, progressieven en andere zelfverklaarde tegenstanders van onze Vlaams-nationale partij al maandenlang voorspellen.

Een dikke merci dus aan allen! Ook en vooral aan diegenen die ik in mijn opsomming vergeten zou zijn.

Hieronder: enkele sfeerbeelden tijdens de Sinksenfoor in Kortrijk op maandag 1 juni 2009.



Meer Franstalige journalisten op buitenlandse missie

In tegenstelling tot wat soms wordt gedacht, worden de reiskosten van journalisten, die op missie gaan met het Agentschap voor Buitenlandse Handel, door de journalisten of door de media, die ze vertegwoordigen, zelf gedragen. De federale autoriteiten financieren immers geen enkele reiskost van Belgische journalisten in het kader van deze missies, aldus minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open VLD) op mijn schriftelijke vraag.

Nochtans worden op deze algemene regel wel degelijk uitzonderingen gemaakt. “Sommige regio’s, en dan voornamelijk het Waalse Gewest AWEX, nodigen journalisten uit en betalen dan hun reis”. De minister heeft het dus niet over de Vlaamse regio die de reiskosten van journalisten betaalt in het kader van missies met Buitenlandse Handel. Opvallend is in elk geval de procentuele aanwezigheid van Franstalige journalisten aan allerlei missies van het Agentschap voor Buitenlandse Handel – en dan hebben we het over een periode van 2005 tot en met 2008:

Land bestemming Totaal/ Ned.talige /Fr.talige /Andere
India 24 11 12 1
Japan 22 4 18
Brazilië 19 1 18
Zuid-Afrika 27 11 16
Rusland 32 12 19 1
Canada 17 6 11
Bulgarije - Roemenië 12 4 8
VR China – Hong Kong 33 10 23
Bahrein 15 5 7 3
Seattle - Vancouver 29 10 16 3
Egypte 13 8 5
Argentinië - Uruguay 15 3 12
Indonesië-Singapore 14 4 8

Het resultaat is er dan ook naar.In totaal 270 journalisten, waarvan 89 Nederlandstalige,173 Franstaligen en 8 andere.

dinsdag 2 juni 2009

Vlaams Belangers koplopers in het Europees Parlement

Binnen enkele dagen kiezen we met z’n allen niet alleen een Vlaamse praatbarak, maar ook een Europese. En omdat ik iets heb met cijfertjes (dat zal u zeker al opgevallen zijn), wou ik wel eens weten wat onze Vlaams Belangers in het Europees Parlement uitspoken. Het zal u niet verbazen dat de 3 heren – gelet op hun slecht karakter – tot de actiefste van het parlement behoren. Zo konden we onlangs op de webstek van het Vlaams Belang lezen: Een maand geleden klasseerde de website www.parlorama.be de drie Europarlementsleden van het Vlaams Belang (Frank Vanhecke, Philip Claeys en Koen Dillen) in de top vijf van de meest hardwerkende parlementsleden. De rangschikking werd opgemaakt op basis van onder meer het aantal aanwezigheden op parlementaire debatten en genomen parlementaire initiatieven. De fraaie score van de Vlaams Belangers stond in schril contrast met de lage scores van pakweg Dehaene (CD&V), Thyssen (CD&V) en Sterckx (VLD).Onder druk van enkele Europarlementsleden die ontstellend zwak uit het onderzoek kwamen - Annemie Neyts (VLD), om ze niet te noemen - werd de webstek echter afgesloten. Intussen is de site weer online, en werden een aantal gegevens herberekend. Parlorama neemt onder meer het aantal ondertekende schriftelijke verklaringen (wat niet echt een ‘bewijs’ van werklust is) niet meer op in de rangschikking, terwijl dat voor resoluties nu wel het geval is.

Wat blijkt? De Europarlementsleden van het Vlaams Belang scoren nóg beter dan in de oorspronkelijke rangschikking. Van alle ‘Belgische’ leden van het Europees Parlement komt Frank Vanhecke als eerste uit de bus. Philip Claeys en Koen Dillen staan op 4 en 5. De drie Vlaams Belangers staan dus allen in de ‘Belgische’ top vijf. Bij de Vlamingen staan ze alle drie in de top vier”.

De West-Vlaming in het trio, Frank Vanhecke, berekende onlangs het saldo van de Europese Unie voor de Vlamingen. Wat blijkt? Niet de Nederlanders zijn de grootste nettobetalers aan de Unie, ook niet de Britten (alhoewel die in het verleden al eens een betere verdeelsleutel konden bedingen), maar wel de Vlamingen – niét de Belgen. Uit het persbericht van Frank halen we volgende hoogst actuele en nuttige informatie: “Wist u…
• Dat de Europese Unie elke Vlaming nu reeds jaarlijks een bedrag kost van 282 euro?
• Dat dit gelijkstaat aan 1780 miljoen euro per jaar, of 194.000 euro per uur?
• Dat een Vlaming daarmee bijna dubbel zoveel betaalt als een Waal of een Duitser, driemaal zoveel als een Brit en vijfmaal zoveel als een Fransman of een Italiaan?
• Dat een Vlaams gezin met 2 kinderen elk jaar 1130 euro aan de EU betaalt, terwijl dat voor een Waals gezin 658 euro is, voor een Duits gezin 456 euro, voor een Brits gezin 405 euro en voor een Frans gezin slechts 212 euro?
• Dat dat geen gevolg is van 'objectieve regels', maar van de slechte onderhandelingen zoals die gevoerd zijn door Dehaene en Verhofstadt?
• Dat Europees commissaris Louis Michel intussen na de verkiezingen een vertrekpremie krijgt van meer dan 1 miljoen euro, met de steun van CD&V, VLD en SP.a?
• Dat het nutteloze reizende circus van het Europees parlement tussen Brussel en Straatsburg intussen elk jaar 200 miljoen euro kost?”