Al zijn ze niet met veel. Maar ze zijn er en dat doet deugd.
Dat ‘franc parler’, dat tegen de stroom in durven varen – toch zo moeilijk in
het brave Vlaanderen – goed wetende dat je er openlijk geen goede punten mee
krijgt, alléén afkeuring.
Neem nu de column van Tinneke Beeckman over Lampedusa in De
Standaard (07.10.2013). Ze knoopt er enkele bedenkingen vast aan de morele
verontwaardiging van de leidende elites in de Europese Unie en schrijft: “Een
tweede reactie bij het aanschouwen van de gruwelijke beelden is een vurig
pleidooi houden voor humanitaire acties of voor een beleid van open grenzen.
Maar maakt men zo zeker een einde aan het kwade? Niet noodzakelijk, en nu wordt
de zaak bijzonder complex. Net de lectuur van (Hannah) Arendts werk zette Rony Brauman, ex-voorzitter van Artsen
zonder Grenzen, aan tot ontslag. Tijdens de Ethiopische hongersnood eind jaren
80 van de vorige eeuw bouwde hij tentenkampen en veldhospitalen. Tot hij
besefte dat de Ethiopische regering onder het mom van een humanitaire ramp
gedwongen volksverhuizingen organiseerde en mensen ertoe aanzette hun land te
verlaten. Toen Brauman die stalinistische logica inzag, meende hij dat zijn
goed bedoelde hulp was ontaard in meewerken aan massaal georganiseerd geweld.
Voortwerken betekende de objectieve bondgenoot worden van
criminelen. Brauman wou zijn verantwoordelijkheid niet langer ontlopen. Die
kampen verder uitbouwen impliceerde elk kritisch denken opschorten en de
verantwoordelijkheid doorschuiven naar en hoger, abstracter niveau.
Wie er dus van overtuigd is dat door acties het probleem van
het kwaad te ontlopen, dreigt een jonge Brauman te worden: met de beste
bedoelingen participeren aan een criminele logica, die de idealistische
activist slechts ter plekke begrijpt.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten