Bepaalde progressieve krachten verwijten ons een overtrokken
nationalisme, een nationalisme van paniekvoetbal als het ware: alsof volkeren
zomààr verdwijnen, op enkele maanden of jaren tijd. Alsof het Vlaamse volk
onder zo’n geweldige druk staat, dat het in de eerste jaren zou kunnen
verdwijnen.
Nochtans leveren diezelfde progressieve krachten soms zelfs
het bewijs van hetgeen ze dagelijks – in de strijd tegen ‘extreem-rechts’ weet
je wel – in twijfel trekken. Want laat ons wel wezen: volkeren verdwijnen wel
degelijk in deze geglobaliseerde wereld.
Zo pakte De Morgen in haar weekendeditie van 8-9 december uit met een
pakkende reportage over fotograaf Jimmy Nelson, een wereldbekende fotograaf die
tot uitsterven gedoemde culturen op de gevoelige lens probeert vast te leggen.
Nu het nog kan.
De Samburu uit Kenia, de Kazachen uit Mongolië, de Papoea
uit Nieuw-Guinea, de Nenets uit Rusland, de Dropka uit India: “Ze zijn er nog.
Maar hun traditionele manier van leven verdwijnt zienderogen. 80% van de mensen
die ik heb bezocht, hebben een gsm. De wereld is in beweging, die volkeren
bewegen mee. In die transitie wil iedereen worden zoals wij. Ze realiseren zich
niet dat hun traditionele uiterlijk uniek en buitengewoon is. Wij wel, want wij
hebben het achter ons gelaten”.
Wil ik de Vlamingen vergelijken met natuurvolkeren in de
meest afgelegen gebieden ter wereld? Natuurlijk niet. Maar de gevaren die hen
op een existentiële manier bedreigen, bedreigen natuurlijk ook de Vlaamse, de
Nederlandse cultuur: het verdwijnen van de verschillen, de rijkdom van deze
wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten