De Brusselse Europese top van gisteren en eergisteren, waar
de staats- en regeringsleiders van de Europese Unie tot een meerjarenbegroting
voor hun kolossale instelling moesten komen is op een sisser afgelopen, net
overigens als de bijeenkomst eerder deze week van de Eurogroep, de leiders die
in het kader van de werking van de eenheidsmunt, moesten afspreken of en onder
welke voorwaarden Griekenland meer en nieuw geld zou krijgen van ons allen.
Op de top gisteren eisten de Britten bezuinigingen.
Overigens betaalde België vorig jaar 177 miljoen euro om de Britse korting op
de Europese begroting te helpen financieren. Voor Groot-Brittannië is de
"juste retour" belangrijk en wij zouden er als Vlamingen beter een
voorbeeld aan nemen, want sinds 1984 (herinner u : Margaret Thatcher ‘I want my
money back') is de Britse korting gebetonneerd. Steeds meer andere landen bedingen
nu ook die korting: Nederland, Zweden, Oostenrijk en Duitsland. Ook Denemarken
sluit zich nu bij hen aan.
België evenwel, bij monde van Di Rupo trekt volop de kaart
van Hollande, die hij zijn vriend noemt en dus hangt Vlaanderen vast aan
stijgende Europese uitgaven (goed voor Franse landbouwsubsidies) en zijn wij
afwezig in de discussie over een rationalisering van de geldstromen. Meer nog :
socialisten als Kathleen van Brempt zeggen duidelijk : "De toekomst van de
Europese Unie is onlosmakelijk verbonden met het idee van eigen middelen."
Lees: eigen belastingen.
Vlamingen die de grootste nettobetalers in de EU zijn, meer
nog dan de Duitsers en de Nederlanders, kijken als suffe kippen toe hoe dit
alles boven hun hoofden wordt beslist. Terwijl wij in onze geschiedenis de
Spanjaarden en de Fransen voor veel minder dan voor wat nu gebeurt met hun
klikken en het klakken buiten kieperden ...
De Europese Unie is nooit beter geïllustreerd dan door de
wijze waarop ze de Turkse vestiging van Ford helpt te financieren, terwijl
tussenkomen in Genk niet kan omdat Limburg niet voldoet aan de voorwaarden voor
hulp. Vervreemding in plaats van solidariteit. Daar staat de EU voor.
Min of meer precies een week geleden, hielden wij met de
Kamerfractie van onze partij ons jaarlijks fractieconclaaf in Barcelona. Wij
vonden de hoofdstad van Catalonië wel een geschikte plek dezer dagen om als
onafhankelijkheidspartij uiting te geven aan onze belangstelling voor de
processen die daar nu loskomen en voor de verkiezingscampagne die daar plaatsvond,
ook al valt te vrezen dat de hele sfeer van de regionale verkiezingen van dit
weekend, door toedoen van de zichzelf "pragmatisch" noemende
nationalisten van minister-president Mas, uiteindelijk zal stranden op de naar
ons gevoel veel te slappe koffie van een referendum, ergens volgend jaar, over
onafhankelijkheid.
In het Vlaams Belangproject over de Ordelijke Opdeling van
België hebben wij afstand genomen van de methodiek van een voorafgaand
referendum, onder meer omdat in Canada/Quebec voldoende is aangetoond dat dat
leidt tot een straatje zonder einde, een welles-nietes-discussie met de
centrale overheid, waarin overigens de Catalanen nu al dreigen verzeild te
raken met Madrid. Toch gaan onze gedachten dus uit -dit weekend- naar de
Catalanen. Of wij -Vlamingen- de achterstand op de Catalanen zullen kunnen
inhalen, wie van ons beiden het eerst die onafhankelijkheid zal bereiken: de
geschiedenis en een goede gezondheid zal het ons leren. Maar één ding is zeker
en dat is dat de oude multinationale staten - in tegenstelling tot wat
doorgaans wordt aangenomen- niét en dat de nieuwe staten die zich van de oude
staten losscheuren of zichzelf er uit scheuren, of de nieuwe staten die oude
staten dwingen om in vereffening te gaan, wél een beeld van de 21ste eeuw
zullen zijn. En dan niet een negatief beeld van een zich autarkisch in egoïsme
terugtrekkend nationalisme, maar een positief, een hoopvol beeld van een Europa
waar veel meer verscheidenheid een basisvoorwaarde voor samenwerking wordt of
omgekeerd waar gelijk welke moderne 21ste eeuwse samenwerking binnen Europa
enkel en alleen mogelijk is tussen vrije naties en vrije volkeren die niet meer
tegen hun eigen wil gedwongen kunnen worden om samen te leven in de totaal,
maar dan ook totaal versleten structuur van oude lidstaten van de ondertussen
zelf ook totaal versleten structuur van de Europese Unie.
Lidstatelijke onafhankelijkheid van volkeren die dit wensen
en vrije samenwerking zonder dwang zijn de nieuwe begrippen van de nieuwe tijd,
de moderne begrippen van de moderne tijd in het Europa van de 21ste eeuw. Het
moge dus voorafgaand aan alle andere beschouwingen inzake Europa , vanwege de
Vlaams-nationalisten van het Vlaams Belang, duidelijk gesteld worden.
Als Europa zou kunnen bestaan, dan toch énkel als het bereid
is zijn eigen oude structuren los te laten. Als een aanvaardbare vorm van
Europese samenwerking zou kunnen bestaan, dan toch énkel indien het aan zijn
basisstructuur bereid is om de lidstaten tot natiestaten te laten evolueren, en
dus de multinationale staten in heel wat gevallen -om niet te zeggen in alle
gevallen- als een ondertussen achterhaalde vergissing van de meestal 19de
eeuwse geschiedenis los te laten.
Er is geen paradox tussen een Europese evolutie - en we
hebben hier vandaag duidelijk gezien dat die teruggedraaid moet en zal worden -
en de opsplitsing van oude staten, de verkleining van onnatuurlijke staten, de
opdeling van artificiële gehelen en de stichting van onafhankelijke natiestaten
op basis van het begrip vrijheid en niets minder dan de vrijheid.
De achterlijken op dat vlak, zitten dus aan de kant van
Verhofstadt en Cohn Bendit . Ze zijn achterlijk omdat ze inzake de oude en
achterhaalde Europese Unie rabiaat het gaspedaal indrukken, terwijl zij inzake
de nieuwe Europese landkaart van onafhankelijke staten op het rempedaal staan.
Welnu: Verhofstadt en Cohn Bendit zijn geschiedenis. De toekomst is een
toekomst waarin het omgekeerde gebeurt. Het gaspedaal voor de nieuwe Europese
landkaart en het rempedaal voor de oude Europese Unie !
En dan is er een tweede gedachte die ik met u zou willen
delen en die gaat over het feit dat - na wat u vandaag allemaal hebt gehoord-
het natuurlijk niet langer opgaat om Europa in welke mate dan ook voor te
stellen als een alternatief voor België. U kent allemaal wel de erg populaire
stelling dat België zogenaamd zal "verdampen", een deel naar
Vlaanderen en een deel naar Europa. Zelfs in kringen van de Vlaamse Beweging is
dat er jarenlang diep in gehamerd. De colloquia van het Vlaams Belang hebben de
traditie om verre lijnen uit te zetten die tot ver buiten onze eigen partij
doorklinken en hun invloed hebben, ik denk aan de colloquia omtrent
conservatisme, de Ordelijke Opdeling van België en zeker ook dat over het
sociaaleconomische toekomstprogramma. Welnu, ik hoop dat er na vandaag door
middel van dit colloquium een beslissende en onomkeerbare stap is gezet om de
gedachte aan een verdamping van België richting Europa definitief en grondig
uit de tempel van ons Vlaams-nationalisme te ranselen. Om te beginnen is die
verdampingstheorie sterk in strijd met een realistische en pragmatische kijk op
de evolutie in België. De pragmatische werkelijkheid, de bitterharde waarheid
is immers dat België niet "automatisch" zal verdampen. We zullen
verdorie niet op ons dik en zelfs niet op ons vermagerd "gat" mogen
blijven zitten om rustig toe te kijken hoe alles verdampt. Om onafhankelijk te
worden zullen wij actie moeten ondernemen. Wij zullen durf moeten tonen en de
handen uit de mouwen steken en we zullen de Vlamingen - desnoods 1 voor 1-
wakker moeten schudden met argumenten én met passie.
En dat we daarvoor de omweg van langdurige en opeenvolgende
staatshervormingen zouden moeten bewandelen, is onjuist. Omdat het 5 voor 12 is
en omdat iedere dag dat Vlaanderen gekluisterd blijft aan de Belgische
compromissen - of die nu federalistisch of confederalistisch zijn, doet niet
ter zake - een dag te veel is.
En wij zijn dus helemaal niet akkoord met zogenaamd
pragmatische vlaams-nationalisten, die wiebelend op het dunne touw waarop zij
dansen, de durf niet hebben om België op te doeken en die dus voor hun comfort
de Belgicisten onder hun aanhangers wijs maken dat ze België alleen maar -met
vele tussenstapjes dan nog- gaan hervormen en aan de radicalen van de Vlaamse
Beweging zeggen dat België gaat verdwijnen omdat alles automatisch richting
Europa zal verdampen.
Alsof bovendien het feit dat de Belgische bevoegdheden
allemaal richting het gedrocht van de Europese Unie gaan, voor ons radicalen
als een geruststelling klinkt. Neen dus. Wij bedanken voor dit soort
spreidstandnummertjes want wij, wij willen België vervangen door een volledig
bevoegde vrije en fiere natie in zijn eigen Vlaamse Republiek. En onze
verhouding met Europa zullen we zelf regelen en niet laten afhangen van een
door de EU en de oude krachten van het Belgische regime gemanipuleerd
verdampingsproces. En àls we België zouden kunnen afbreken dan willen we zeker
geen automatisch proces richting Europa. Europa is voor ons niet de
eindbestemming van onze soevereiniteit.
Wij zijn blij met het voortschrijdende inzicht bij velen dat
Europa een België in het groot aan het worden is. Ieder verband en iedere
relatie tussen de toekomst van Vlaanderen en het lot van de zieltogende
Europese Unie moet dus door de radicaalste Vlaams-nationalisten die wij zijn,
resoluut worden afgewezen. Het ene is niet afhankelijk van het andere en al
zeker mag het Europese niveau niet meer en nooit meer als excuus gebruikt
worden om de keuze voor Vlaanderens onafhankelijkheid en dus de opheffing van
de Belgische structuur uit de weg te kunnen gaan of in de mist van een
electoraal opportunisme te kunnen laten hangen. Wij moeten durven kiezen, alle
politieke verantwoordelijken moeten durven kiezen : België behouden of niet
behouden. En de Europese Unie behouden of niet behouden.
Ik heb er geen probleem mee dat radicale nationalisten in
Vlaanderen naast pragmatische nationalisten werken aan en voor de toekomst van
Vlaanderen. Ik stuur niemand een verwijt. Ik wil alleen niet dat het omgekeerde
gebeurt en dat ons verwijten zouden worden gestuurd.
Als ik in oktober, na de stemming van de resolutie in het
Europees Parlement waarin een versterkte Europese begroting en meer eigen
inkomsten voor de Europese instellingen werden gevraagd, Europees Parlementslid
Frieda Brepoels zie en hoor verklaren: "Wij doen er alles aan om van de
Europese Unie een hechtere groep te maken, en van de eurozone een echte
economische en op termijn zelfs politieke unie te maken", dan ben ik daar
blij om, omdat zo'n uitspraken een duidelijke lijn afbakenen en een duidelijke
taakverdeling neerzetten tussen Vlaams-nationalisten die met de Europese
instellingen meegaan en ons. Tussen Vlaams-nationalisten die hun
terughoudendheid om de Belgische staat meteen op te doeken, netjes gekoppeld
aan een terughoudendheid om de Europese Unie fundamenteel in vraag te stellen,
en ons. Het bakent de zaken goed af. Wij hebben niet enkel ieder onze eigen
visie, maar in wezen ook ieder onze eigen taak. Zij de hunne. Wij de onze. Ik
geef dit toch even mee aan Thierry Baudet, die deze namiddag bij de N-VA gaat
spreken en die dus wel een tandje moeten bijsteken om zijn visie er daar in te
peperen.
Ik voor mijzelf, en ik hoop van u allen hetzelfde, ik ben
verslaafd aan eenvoud en aan evenwicht en ik hou de zaken graag simpel. Ik hou
mijn einddoel helder en onvertroebeld. Vlaanderen moet onafhankelijk worden. En
neen, er moet voor mij geen terugkeer zijn naar elkaar bekampende of
oorlogvoerende natiestaten die om Europese dominantie strijden, voor mij is Europese
samenwerking gebaseerd op vrijheid en een confederaal concept geen taboe, maar
inzake de wijze waarop deze Europese Unie van de invoering van een eenheidsmunt
misbruik heeft gemaakt om een politiek voldongen feit te creëren zeg ik even
simpel als kort : weg met deze Europese Unie.
Onze visie inzake Europa is dus ook ingegeven door onze
aversie voor totalitarisme, onze afkeer voor absolutisme. Europees unitarisme
is sinds het begin van onze tijdrekening, of het nu ging over een unificatie
die het etiket van Hadrianus, van Keizer Karel, van Napoleon of van
Nazi-Duitsland droeg, telkens enkel mogelijk geweest onder dwang. Meestal de
dwang die voortkwam uit de loop van het geweer.
De generaals van de Europese eenheid schrijven zich in, in
die lange rij van lichtjes dwangneurotische fanatici. Zij gebruiken niet meer
het militaire geweld, maar een nog veel dwingender en wellicht veel
gevaarlijker wapen. Niets is immers, naar het woord van Lenin, een subtieler en
doeltreffender methode om de maatschappij en de bevolking te ontwrichten en te
manipuleren dan het ontsporen van een munt.
Wij nationalisten willen geen Europese Unie maar
samenwerking . Wij willen niet die eenheid maar veelheid. En wij willen geen
dwang maar vrijheid. Dat de fanatici van de Europese eenheid het begrip
"democratie" zeggen te vertegenwoordigen, is te gek voor woorden. Het
tegendeel is waar.
Ik dank iedereen voor de goede samenwerking. Dank dus! Ook
dank aan onze uitzonderlijke referentiespreker van vandaag, Thierry Baudet.
Thierry Baudet, Rijksnederlander en hierheen gekomen vanuit het Noorden, geeft
mij overigens hier de gelegenheid om iedereen nog eens extra er aan te
herinneren dat wij als Vlaams Belang een Heel-Nederlandse partij zijn. Niet
enkel aansluitend op een decennia oude traditie in de Vlaamse Beweging, maar
zeer zeker ook als kenmerk van onze moderne, op de 21ste eeuw gerichte
strategie en visie, illustreerde uw aanwezigheid welke richting het volgens ons
- na de stichting van de Vlaamse Republiek- uit moet met de Nederlandse ruimte
binnen Europa. Ik stelde er prijs op ook dit nog even te onderstrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten