Op 10 november organiseerde de Vlaams Belang-afdeling
Torhout zijn jaarlijks etentje en dit jaar mocht ik de feestrede afsteken. Ik
zei er het volgende:
“De teerlingen zijn vorige maand geworpen. Onze partij, het
Vlaams Belang, heeft het niet goed gedaan, het helpt niet om hierover rond de
pot te draaien of de werkelijkheid te blijven ontkennen. En het helpt ook niet
om alléén externe factoren als oorzaken aan te geven. Want men kan niet
tezelfdertijd blijven volhouden dat we over het beste partijprogramma
beschikken – en dat doen we, zeker, tot op de dag van vandaag trouwens – dat we
over het trouwste en actiefste militantenkader beschikken – en dat doen we,
zeker tot op de dag van vandaag – en dan maar overgaan tot de agenda van de dag
en volhouden dat de kiezer alleen dit keer strategisch heeft gekozen en dat
daar niets aan te doen is. Het spijt me, maar ik geloof niet meer in het
discours: ze komen wel vanzelf terug!
Laat ons wel wezen, dames en heren, goede Vlaamse vrienden:
Vlaanderen bevindt zich in het oog van een geweldige storm, en zoals dat steeds
het geval is in het oog van de storm: men voelt er niets van. Men zou zelfs
kunnen menen dat er niets aan de hand is en dat het business is as usual. Niets
is nochtans minder waar. Sinds decennia wordt Vlaanderen en wordt Europa
geteisterd door een migratiegolf, die haar gelijke niet kent in de
geschiedenis. Miljoenen islamieten in Frankrijk, miljoenen Turken in Duitsland,
ganse bevolkingsgroepen die van plaats veranderen. En we hebben het einde van
die storm dus nog niet gezien.
Daarmee samenhangend verandert niet alleen de samenstelling
van de oorspronkelijke Europese bevolkingen tegen een zeer snel tempo. De
samenhang in het volk wordt aangetast, de sociale samenhang verdwijnt en
daardoor wordt de solidariteit binnen het volk minder sterk. Mensen voelen
minder de behoefte om solidair te zijn met mensen die ze niet kennen, en die ze
niet eens herkennen.
De sociale samenhang verdwijnt en loopt als los zand tussen
onze vingers, vermindert, ik denk dat u ook soms die indruk heeft! Daardoor
wordt ons ganse levenspatroon door elkaar gehaald, de oude zekerheden
verdwijnen en het daarmee samenhangende veiligheidsgevoel verdwijnt, het onveiligheidsgevoel wordt groter. En over
die veiligheid wil ik ook graag nog een woordje kwijt: Volgens mij gaat het
trouwens om meer dan alleen maar een onveiligheidsgevoel, maar om een
échte realiteit. Velen onder ons zijn nog van de generatie die het zich kon
permitteren de achterdeur een ganse dag open te laten. Die het zich kon
permitteren om het huis ’s nachts niet af te sluiten. Er was voldoende sociale
controle in de buurt, en vooral: niemand zou het nog maar in zijn – of haar –
hoofd halen om te gaan stelen bij zijn eigen buren. Ondertussen leven we in
totaal andere tijden zo blijkt. In de nacht van donderdag op vrijdag, deze week
dus, werden in Roeselare 6 zelfstandigen bestolen en beroofd, en werden ook
verschillende burgers, waaronder één schepen, thuis het slachtoffer van
inbraak. Rondtrekkende buitenlandse
daderbendes, net wat u zegt!
Het samenhorigheidsgevoel is weg, de normen verdwijnen, het
is ieder voor zich en de overheid laat gewoon begaan. De maatschappij – of stukken ervan – criminaliseert en tegen een snel tempo. Voor
het Vlaams Belang is het beleid veel te laks en laat de openbare macht steeds
grotere gebieden volledig aan hun lot over, en allerlei nieuwkomers met minder nobele
bedoelingen staan onmiddellijk klaar om die leegte op te vullen, zoals we
allemaal weten.
Vlaanderen bevindt zich midden in die globaliseringsstorm
die onze identiteit zelf bedreigt en die de toekomst van onze kinderen en
kleinkinderen in het bijzonder bedreigt en hoogst onzeker maakt. Vlaanderen
bevindt zich daarnaast ook in een communautaire storm. Want het is duidelijk
dat het consumptiefederalisme, zoals het door de gevestigde politieke machten –
inclusief de oude Volksunie trouwens – in België werd ingevoerd, door de
Franstalige politici zal worden verdedigd tot het bittere einde. Dat
consumptiefederalisme is voor de Franstaligen de sleutel tot eeuwigdurende
financiële transfers van noord naar zuid -
transfers die ondertussen al goed zijn voor 16 miljard euro per jaar
waar men al enkele Fordfabrieken mee recht kan houden, nietwaar? Daar moeten de
Vlamingen dus van af, en dat zal volgens ons dus niet lukken door een nieuwe
vorm van federalisme in te voeren, het confederalisme. Onze Franstalige tegenstanders zien dit
confederalisme, zoals het door N-VA wordt verdedigd, als fundamentele stap naar volledige Vlaamse
onafhankelijkheid, en zullen dus tegen élke prijs proberen dit confederalisme tegen
te houden. Als er een stukje bijkomende autonomie komt, zal de prijs met andere
woorden enorm hoog zijn. Dus vragen wij ons, van het Vlaams Belang, af – in al onze simpelheid – waarom we die,
ongetwijfeld dure, tussenstap nog zouden nemen. Neen, het is waarschijnlijk
opnieuw strategie van N-VA: wij verdedigen confederalisme naar buiten uit, goed
wetend dat de Franstaligen dit niet zullen pakken. Uiteindelijk zullen het de
Franstaligen zijn die de stekker zullen uittrekken, en die België zullen
opblazen. De strategie van N-VA, dames en
heren, daar valt toch heel wat over te zeggen. Want waarom zouden de
Franstaligen die stekker eruit trekken? Waarom zouden ze de kip met de gouden
eieren slachten? Ik geloof van die strategie geen moer, om eerlijk te zijn.
Ik vraag u eerlijk, en op de man af: is het dergelijke
strategie die ons naar onafhankelijkheid zal brengen? De Volksunie heeft het
indertijd – en wij zijn met velen om het ons te herinneren – ook geprobeerd,
met kleine stapjes. Het is die strategie die de Volksunie heeft ingekapseld in
de Belgische machtsstructuren, en het
heeft hen gecorrumpeerd en de partij kapot gemaakt. Het heeft Vlaamse
onafhankelijkheid geen stap dichterbij gebracht, integendeel, het heeft ons
Brussel zelfs doen verliezen.
N-VA wil nu hetzelfde proberen, maar dan met confederalisme
als oplossing. Ook hier zal de partij zichzelf waarschijnlijk dood regeren – op
lokaal, op provinciaal of op Vlaams niveau – vooraleer het wezenlijke zal zijn
bereikt: Vlaamse onafhankelijkheid.
Dus neen: het Vlaams Belang is bijlange niet uitgespeeld of
aan het einde van zijn latijn, wel integendeel. Maar dan moet het wel de ambitie hebben om
zichzelf opnieuw uit te vinden, om zichzelf opnieuw op de politieke kaart te
zetten en met een fris, jeugdig en agressief project naar de bewuste Vlamingen
te trekken. We moeten er inderdaad opnieuw in slagen de jeugd voor onze zaak te
winnen, de middenklasse naar ons toe te trekken.
Tegen 2018 moet er een nieuw, vernieuwd Vlaams Belang staan.
Verjonging is zeker nodig, want binnen 6 jaar, in 2018, zijn we allemaal inderdaad….6 jaar ouder. We
zullen nieuwe, jonge mensen moeten zoeken, moeten vinden, en
verantwoordelijkheid moeten geven. Zij zullen de bakens moeten helpen
uitzetten, zij zullen de weg uiteindelijk ook moeten gaan. In het belang van
hun kinderen en hun kleinkinderen.
We zitten dus te midden van een minder zekere periode, dames
en heren, beste Vlaamse vrienden. En in minder zekere tijden moeten we opnieuw
schouder aan schouder staan, moeten wij opnieuw kunnen rekenen op kameraden
naast ons. Laat ons dus – en dat is mijn boodschap deze avond – maar volop gaan
voor die ene factor die de radicale Vlaamse Beweging altijd heeft rechtgehouden
in moeilijke dagen: de kracht van de kameraadschap. Het is die factor, de
kameraadschap, die de fundamentele factor was die in volle repressietijd de
kiem heeft gelegd voor de heropstanding van de Vlaamse Beweging. Het is die
factor die men ons nooit kan afpakken en die in moeilijke periodes onze enige
troef was. Laat ons dus maar bouwen op
die kameraadschap, zodat ooit, één dag, voor u ons volk herbloeit, ik dank u.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten