In een Vrije Tribune in NRC Handelsblad (12.09.2009) windt publicist Paul Scheffer er geen doekjes rond: de Nederlandse overheid houdt ten onrechte de discussie af over de kosten van immigratie. De economische voor- en nadelen van arbeidsmigratie worden overal bediscussieerd.
Steeds vaker immers wordt iedereen met de neus op de feiten gedrukt: het axioma van de profeten van de nieuwe multiculturele heilsleer van de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, dat migratie naar Europa alleen maar verrijking betekende, verrijking voor de allochtoon en verrijking vooral voor de autochtoon, blijkt langs geen kanten te kloppen, blijkt zelfs haaks op de realiteit te staan. Zoals ook Paul Scheffer in het opiniestuk laat opmerken: “Overal zien we conflicten over de arbeidsmigratie en de toegang tot de verzorgingsstaat, en zien we ook botsingen over de migratie van moslims en de omgang met vrijheden”. Het is ook voor Scheffer meer dan duidelijk “dat de migratie ook een verlies voor veel van de betrokkenen met zich meebrengt.”
Journalist Christopher Caldwell plaatste dit alles in een ruimer kader: “Europa werd een migratiedoel als gevolg van de consensus onder zijn politieke en economische elites. Voor zover die elites al nadachten over de consequenties van immigratie op de lange termijn, gingen ze uit van bepaalde vooronderstellingen, zoals het aantal immigranten dat beperkt zou blijven”.
Bijna alle vooronderstellingen waarmee de massale immigratie begon, bleken naderhand onjuist.
De discussie over migratie heeft zich in Europa al gedeeltelijk losgemaakt van het blinde geloof in de nieuwe heilsleer. Onder druk van het kapitalisme (en de liberalen natuurlijk) wordt nu meer en meer gegoocheld met de noodzaak aan economische migratie. We laten niet iedereen meer binnen, alleen die migranten die willen en kunnen werken. Want uiteindelijk zullen zij het zijn die onze sociale zekerheid zullen betalen. Enfin, u kent het soort argumenten ook.
Paul Scheffer schiet dit argument deskundig af. Als er inderdaad een economische migratie op gang moet komen – en excuseer u mij, àlle recente migraties naar Europa waren ten minste gedeeltelijk economisch getint – dan moet er ook maar een kostprijsberekening komen. Wat kost ons de migratie. Men kan moeilijk economische argumenten in de ene richting gebruiken en ze niet toelaten in de andere richting. Andere politieke en economische commentatoren hebben bedenkingen bij de liberale argumenten. Zo merkt Geert Noels op: “Het verhaaltje dat de immigratie de vergrijzing gaat betalen, klopt helaas niet. Voor de jonge allochtonen is een serieus economisch plan nodig”.
U merkt het, beste lezer, ook over dit thema zou best eens een zeer grondig debat worden gevoerd. Terwijl er in Nederland al aanzetten zijn om eindelijk een becijfering op te stellen, lijkt de Belgische politiek geparalyseerd. Het is angst om kleur te moeten bekennen, angst die vermomd wordt als verdraagzaamheid. Angst is echter altijd een slechte leermeester, ook in deze.
