In Het Laatste Nieuws ondervraagd naar zijn communautaire plannen, antwoordde premier Van Rompuy weinig geruststellend: “Het communautaire stof heeft een jaar de tijd gekregen om neer te dwarrelen, maar er is weinig nodig om het te doen opstuiven. Zijn we kansloos? Neen (…) Separatisme staat voor chaos en avontuur, dus moeten we werken aan een versterkt federalisme. Dat zal niet meer gaan zoals in 1970 of 1988, toen er in één ruk een groot akkoord werd onderhandeld. Die roep om een Grote Staatshervorming, vergeet het. Het grote zal de volgende jaren de optelling zijn van vele kleine stapjes. Dat klinkt alweer niet erg ambitieus, maar zo maalt het nu eenmaal in dit land”.
Zo hebben ze het graag, die CD&V’ers. Niet te snel. Gecontroleerd, liefst zelfs zonder fundamentele stappen vooruit. Vergeten we echter niet dat Dehaene in februari 2008 verklaarde dat het fout zou zijn als de Vlamingen teveel honger hebben en de minimale stappen in de staatshervorming – de ‘borrelnootjes’ - zouden afwijzen. In een snedig commentaar schreef Eric Donckier (Het Belang van Limburg) dat hij en andere critici vóór de verkiezingen nog voor ‘dom’ werden uitgescholden, omdat ze “nog niet hadden begrepen dat de nieuwe CD&V deze keer wel woord zou houden en niet in een regering zou stappen zonder dat Brussel-Halle-Vilvoorde was gesplitst en zonder waarborgen op een verregaande staatshervorming.”
“Het was maar om te lachen”, sneert Donckier. “Dit alles houdt in dat men de boodschap van Jean-Luc Dehaene alleen maar als volgt kan begrijpen: “Aan al wie op 10 juni 2007 voor het kartel CD&V/N-VA heeft gestemd, bedankt. Nog eens bedankt voor de stemmen in 2009. Maar wat we beloofd hebben, dat was maar om te lachen.”
Het actieve Vlaanderen, het Vlaanderen dat vooruit wil én vooruit kan, zal dus opnieuw genoegen moeten nemen met de borrelnootjes? Een beetje huurwetgeving, verkeersveiligheid, dat soort dingen, die eigenlijk al in 2007 klaar lagen, en nu dus nog eens zullen worden “onderhandeld”. Vlamingen, werkt en zwijgt!
