Ook in relatief minder belangrijke dossiers steekt de communautaire tegenstelling tussen Vlamingen en Franstaligen de kop op. En steeds weer volgt men het gekende Belgische tracé: de Franstaligen krijgen wat ze willen, de Vlamingen moeten trekken en sleuren en botsen op een Franstalig ‘non’.
Neem nu het migratie- en asielbeleid. De Franstalige partijen vroegen én kregen hun regularisatie, waarmee te verwachten valt dat opnieuw minstens 100.000 vreemdelingen, illegalen meestal, geregulariseerd zullen worden.
De zogenaamde Vlaamse meerderheidspartijen hebben de zaken weer zeer goed onderhandeld, want “de knopen in migratiedossier raken maar niet ontward”, aldus De Morgen (07.10.2009). De Vlamingen die aansturen op een strakker beleid – met de adem van het Vlaams Belang in hun rug natuurlijk – slagen er maar niet in om ‘hun’ punten, de integratiebereidheid van nieuwkomers én een verstrakking van de snel-belg-wet erdoor te krijgen, integendeel. “Zo moet er nog een heldere definitie worden opgesteld over de misdrijven die iemand de Belgische nationaliteit kunnen kosten”.
Voor de volledigheid: het is onder druk van het Vlaams Belang dat de meeste Vlaamse politieke partijen zich ondertussen tegen de snelbelgwet uitspraken. Op 1 mei 2000 trad de snelbelgwet in werking. Honderdduizenden vreemdelingen verkregen in tussentijd zonder enige integratievoorwaarde de Belgische nationaliteit. Het Vlaams Belang wil deze snelbelgwet afschaffen, omdat naturalisatie enkel mogelijk is na een geslaagd assimilatieproces.
De Vlaamse eisen terzake worden dus opeens ‘obstakels’, de Franstalige eisen zijn allang doorgevoerd. Of wij dit de Franstalige politici dan kwalijk nemen? Neen, maar we nemen het de Vlaamse partijen des te meer kwalijk dat zij er niet eens in slagen met eenvoudige en klare eisen een vuist te maken. Of hoe een meerderheid door het Belgisch federalisme opnieuw een minderheid wordt.
