Franstaligen blijven mij verbazen, sommigen toch. Met grote hardnekkigheid blijven sommigen vasthouden aan een totaal achterhaald en volledig voorbijgestreefd België en blijven sommigen de eentaligheid van Vlaanderen in vraag stellen. Terug naar de tijd van ‘la Belgique à papa’?
Zo blijven sommige onder hen speuren naar ‘Franstalige vlekken’ in Vlaanderen, evenzoveel bruggenhoofden in een vijandig en te veroveren gebied. Een houding die Vlamingen, en ook en vooral Vlaams-nationalisten totaal vreemd is trouwens. Wat moet je bijvoorbeeld met de resultaten van een opiniepeiling volgens dewelke in Vlaanderen niet minder dan 367.000 Franstaligen zouden leven. Le Soir en La Libre Belgique brachten het nieuws op de eerste pagina, zo iets in de aard van ‘Hoera, ze leven nog!’. Volgens beide kranten zijn deze minderheden goed geïntegreerd, want “niet minder dan 83,1% van hen kent Nederlands” en “slechts 33,1% spreekt op het werk Frans”.
Wat dus betekent dat 17% van de Franstaligen niet eens Nederlands kent. Vlamingen die in het verleden en nu nog naar het buitenland emigreren, nemen er de taal, de gewoonten, de zeden en gebruiken over. Zonder problemen. Maar 17% van de 367.000 Franstaligen in Vlaanderen kent géén Nederlands. Hoeveel Nederlandssprekende burgers in Franstalig België zouden geen Frans kennen, vraag ik me dan af?
Sommige Franstaligen blijven ons als een wingewest zien, als de noordelijkste Europese provincie van ‘la Francophonie mondiale’. Eén van de redenen waarom België sinds decennia aan het uiteenvallen is.
