Wélk debat? Om een debat te hebben, moet er natuurlijk wel eerst een onderwerp van debat zijn. Dat onderwerp was er niet, er was geen sluitende begroting, en de voorgestelde maatregelen (buiten die op de banken en de energiesector) waren niet van die aard om ook maar in de verste verte van een begrotingsdebat te spreken.
Franstalige politici zitten er nog altijd bij alsof het allemaal niet zo ernstig is en dat het misschien over enkele jaren – lees: als ook Wallonië weer min of meer tot een begrotingsevenwicht komt – wel allemaal ook weer in orde zal komen. De ‘rustige vastheid’ zeg maar, verpersoonlijkt in de persoon van premier Van Rompuy. Terwijl bijvoorbeeld gisteren bekend geraakte dat binnen een aantal jaren niet minder dan 60% van de gepensioneerden in België wellicht onder de armoedegrens zal leven. Dat ondertussen 17 landen België voorbij geschoten zijn op het vlak van de hoogte van pensioenen. Maar er is géén ernstig probleem, en met de kleine budgettaire ingreepjes houdt de regering het wel vol tot 2011.
Dat was De Grote Boodschap tijdens het begrotingsdebat woensdag in de Kamer. Fractieleider Gerolf Annemans trok er ongenadig aan de alarmbel, en hekelde terloops ook de verantwoordelijkheid van de partijen in de Vlaamse regering. Alle partijen in de Vlaamse regering. Want een begroting zoals ons die werd voorgesteld, zou nooit de toetsing van de Hoge Raad voor Financiën hebben kunnen doorstaan, als de Vlaamse regering zich ook niet in dezelfde strategie hebben ingeschreven en zich dus als het ware garant had gesteld voor de federale rekeningen. N-VA heeft bij deze dus haar staatsbehoudend rolletje gespeeld.
De kritiek van enkele commentatoren is ondertussen ook niet van de poes. Itinera Institute heeft het over “inspanningen die totaal onvoldoende” zijn, begrotingsspecialist Herman Matthijs (VUB): “Dit is een begroting zoals zovele andere die de problemen netjes voor zich uit schuift (…) De regering is gered tot het einde van haar legislatuur. Maar ze zadelt de volgende regering op met een immens groot probleem” (Het Nieuwsblad, 14.10.2009).
De kleinere banken in dit land kunnen er ook niet mee lachen. Argenta kwam donderdagmorgen in de radio aan het woord en nam de maatregel van de regering om de banken, àlle banken, tot een financiële compensatie te dwingen, op de korrel. Een voormalig directeur van de Deutsche Bank was zo mogelijk nog duidelijker: “Deze bijdrage die wordt voorgesteld als een soort verzekeringspremie, die men de financiële sector vraagt ter renumeratie van zijn ‘impliciete risico’s’ (lees: het risico op faillissement van systemische banken) is niet meer of minder dan een belasting op het spaargeld – en dus op de particulier – onder de vorm van een vermomde verhoging van de roerende voorheffing op de niet-gereglementeerde deposito’s. Ze komt neer op het instellen van een verborgen voorheffing op het gereglementeerde sparen” (De Tijd, 14.10.2009)
