Waarom slaat links niet meer aan? Het progressieve (links kunnen we het allang niet meer noemen) dagblad De Morgen (03.10.2009) begrijpt het ook niet meer. Ondanks de financiële en economische crisis, “terwijl de tijden slecht zijn voor het kapitalisme”, zoals The New York Times terecht opmerkten, gaat het links op politiek vlak niet voor de wind. In Europa – met uitzondering van de Griekse socialisten dan – doen de sociaal-democraten het overal slecht.
De oudste sociaal-democratische partij van Europa, de Duitse SPD, kende onlangs haar zwaarste nederlaag sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, met nog amper 23% van de stemmen. In Groot-Brittannië zouden de Liberalen de Labour zelfs voorbijsteken, waardoor Labour slechts de 3de politieke formatie zou worden. “In Italië geraakt links nog amper op de been”, aldus De Morgen, terwijl geen enkele sociaal-democratische partij zo diep in het slop zit als de Franse PS. ‘Onze’ SP.A dan weer kan alleen maar dromen van het kiesresultaat van de SPD en haalt in Vlaanderen nog amper 15% van de stemmen binnen. Wat is er aan de hand?
Van verschillende kanten worden analyses aangedragen, zoals die van de Franse analist Bernard Guetta. Hij heeft het bijvoorbeeld over de middenklasse die niet langer wil betalen voor de dure sociale zekerheid. Ik denk dat dit voor Vlaanderen niet klopt. Vlamingen willen wel degelijk voor een goed uitgebouwd sociaal zekerheidsstelsel betalen. Alléén: in België kennen we de hoogste belastingdruk van de wereld, de zwaarste belasting ook op arbeid, en nochtans worden er in de ganse Europese Unie in verhouding geen lagere pensioenen uitbetaald. De Vlaming vraagt zich af in welke bodemloze put zijn bijdragen dan wel verdwijnen.
Een andere reden, aldus Guetta, is dat de klassieke achterban verdwenen is. Ook hier een kanttekening. Sinds sociaal-democraten het multicultureel discours begonnen te verspreiden, hebben zij hun klassieke achterban buiten gegooid. Een aantal linkse auteurs heeft dat ook al duidelijk aangetoond (Brendel, Zwagerman, en anderen). Wat meer is: eens de sociaal-democratie de multiculturele weg is ingeslagen, is er geen weg terug, tenzij tegen de prijs van het totale gezichtsverlies. In Brussel staat de PS bekend als socialistisch-islamitische partij: succes bij de Brusselse migranten, maar in de steek gelaten door de eigen autochtone, kleine arbeidende man en vrouw. In vele Europese landen wordt links geconfronteerd met de vele (soms uiterst gewelddadige) gevolgen van het beleid dat zij zelf op de sporen heeft gezet, in bijna alle gevallen trouwens tegen de wil van de meerderheid van de eigen bevolking.
U vindt het allemaal wat omfloerst? Ik ook. Geef ons dan maar de rechttoe-rechtaan-analyse van Mark Grammens in Journaal. Mark Grammens heeft minder woorden nodig om de opeenvolgende nederlagen van links te verklaren: Ten eerste hebben ze geen ideologie meer, in het beste geval alleen nog strategieën om aan de macht te komen of te blijven. Ten tweede, aldus Grammens, heeft links ook geen arbeiders meer, want het heeft die ingeruild voor “la gauche caviar”.
“Hoewel de globalisering mede tot de oorzaken behoort die de crisis hebben doen ontstaan, en hoewel “Europa” gefaald heeft, terwijl overal, van Amerika tot Japan, een nieuw nationalisme wordt gehuldigd en in de praktijk gebracht, kiest de linkerzijde in Vlaanderen nog volop voor een achterhaald internationalisme en voor een Europa dat eengemaakt wordt ten gunste van het monopoliekapitaal” (*)
(*) Uit Journaal, het veertiendaags onafhankelijk opinieblad van Mark Grammens. Alleen op abonnementsbasis te krijgen. Inlichtingen: Mark Grammens, Stationsstraat 200, 1770 Liedekerke.
