De Duits-Italiaanse socioloog, professor Roberto Michels, had het in zijn hoofdwerken over de partijpolitiek en dan vooral over de oligarichische trekjes en neigingen van de politieke partijen en de democratie in Europa. Om de hoofdboodschap van Michels op een ietwat populistische en simplistische wijze te herhalen: eerst oom en dan oompjes kinderen. Men zorgt dus eerst en vooral voor zichzelf, dan pas voor diegenen die naast ons staan.
Een schitterend (nou ja, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk) voorbeeld hiervan levert ons dezer dagen minister van Financiën, Didier Reynders (MR). Hij heeft zijn kabinetschef Olivier Henin benoemd tot regeringscommissaris bij de Nationale Loterij. De benoeming stond woensdag 11 maart 2009 in het Belgisch Staatsblad. Henin wordt hiervoor betaald: een jaarlijkse forfaitaire vergoeding van 15.000 euro plus 500 euro per zitting van de Raad van Bestuur (Gazet van Antwerpen, 12.03.2009).
De naam Henin komt u bekend voor? Dit is goed mogelijk, want hij is de jongste weken nogal dikwijls in de pers geweest. Volkomen toevallig, natuurlijk, maar Olivier Henin wordt genoemd in de parlementaire onderzoekscommissie naar mogelijke druk van de politieke wereld op justitie inzake het Fortis-advies. Henin zou veelvuldig contact hebben gehad met allerlei andere kabinetsleden van andere ministers en met justitie, wat door Henin en door minister Reynders wordt ontkend.
