Op het eerste gezicht lijkt alles peis en vree. Vlaamse gepensioneerden lijken in grote meerderheid immers bijzonder goed te leven. Ze behoren tot de meest welvarende ouderen op het Europese continent.
De Standaard, De Tijd en andere Vlaamse kranten, plaatsen echter heel wat vraagtekens bij deze geruststellende cijfers. Op een studiedag met als titel “Ouderen in Vlaanderen en Europa. Tussen vermogen en afhankelijkheid” bleek al snel dat er sprake is van een paradox. “Als we enkel naar hun inkomen kijken, behoren de Vlaamse gepensioneerden tot de armsten van Europa. Maar bij een vergelijking van hun leefomstandigheden rukken ze plots op naar het koppeloton. Die paradox wordt verklaard door de flinke spaarpot die veel Vlaamse ouderen hebben aangelegd. De 12% die daar niet toe in staat was, heeft wel zware pech”, aldus De Tijd (04.03.2009).
De Standaard (04.03.2009) schrijft dan weer: “Het gemiddeld pensioen bedraagt hier ongeveer 12.000 euro (2005), terwijl dat in vergelijkbare landen 14.000 tot 18.000 euro bedraagt. Dat is ook zo in relatieve cijfers: het bedraagt maar 56% van het gemiddeld inkomen van de totale bevolking, terwijl dat in vergelijkbare landen tussen 65 en 85% ligt”.
Met andere woorden: de Vlaming zorgt, meer dan wie ook in Europa, zelf voor de oude dag. Het pensioen in voor de Vlamingen een uiterst onzeker instrument geworden om zichzelf van een relatief gemakkelijke oude dag te verzekeren. “Het geeft geen zekerheid dat je je levensstandaard min of meer kan handhaven”, aldus de conclusie in De Standaard.
Alleen spijtig dat de Vlaamse kranten niet verder durven gaan en de echte paradox niet (willen?) zien. Het is deze: onze burgers behoren tot de op 2 na zwaarst belaste burgers van de Europese Unie en krijgen hiervoor zowat het laagste pensioen in Europa uitbetaald. Waar gaat al dat belastingsgeld naartoe?
Als deze cijfers geen voldoende pleidooi zijn om zo snel als mogelijk met een eigen en een écht Vlaams sociaal zekerheidsstelsel te beginnen, dan weet ik het ook niet.
