Sommige Belgen doen er wat laatdunkend over, maar de belangrijkste reden waarom zovele Franstalige politici nu vasthouden aan België (en aan het koningshuis…) is gewoon het feit dat er teveel financieel manna uit de Belgische hemel valt en dat de Walen dit proces liefst zolang mogelijk volhouden.
Op 19 maart 2009 schrijft hoofdredacteur Van de Casteele in Doorbraak – het tijdschrift van de VVB of Vlaamse Volksbeweging – onder de titel Transfers werkloosheid nemen nog toe: “Het Statistisch Jaarboek 2008 van de RVA is duidelijk: de transfers via de werkloosheid blijven maar toenemen. De geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel (enkel via de werkloosheid – uitgaven) bedragen zo’n 800 miljoen euro. De kloof blijft groeien.
Het Statistisch Jaarboek 2008 van de RVA biedt de belangrijkste cijfermatige informatie over de uitkeringstrekkers die een beroep doen op de RVA. Een turf, vol tabellen, op 18 maart beschikbaar gesteld.
De RVA helpt iedere maand rechtstreeks of onrechtstreeks ongeveer 1,19 miljoen mensen, Vlamingen, Walen en Brusselaars.
In vergelijking met het budget voor de volledige werklozen (6,2 miljard €) zijn de andere budgetposten relatief klein. Het gaat dan om de dienstencheques (882 miljoen €, op jaarbasis +29%), loopbaanonderbreking en tijdskrediet (700 miljoen euro) en nog wat kleinere types (activeringsmaatregelen 620 miljoen €), tijdelijke werkloosheid en verwanten (466 miljoen €) en deeltijdse werknemers (209 miljoen €).
Wakker blijven! Bovenstaand gegeven is belangrijk omdat al eens wordt gezegd dat Vlamingen proportioneel meer profiteren van de stelsels van loopbaanonderbreking en tijdskrediet en van dienstencheques. Dat klopt, maar dat kan het totaalbeeld niet wijzigen. Verre van.
Uit de regionale overzichten (tabel 5D) blijkt dat 58 procent Vlamingen goed zijn voor 49,28 procent van het totaal van alle uitkeringen. Wallonië krijgt met 32,6 procent van de bevolking 39,06 procent en Brussel met 9,40 procent van de bevolking 11,65 procent van de uitkeringen.
In centen vertaald en proportioneel in verhouding tot de bevolking is de situatie zo:
Vlaanderen krijgt 4,512 miljard euro of ongeveer 800 miljoen euro te weinig, een bedrag dat als “transfer” (inkomstenzijde werkloosheid) gaat naar Wallonië (ongeveer + 600 miljoen euro) en naar Brussel (ongeveer + 200 euro)
De kloof blijft bovendien groeien:
In 2008 kreeg Vlaanderen 49,3 procent van de totale uitkeringen. In 2003 was dat nog 50,7 procent, in 1990 nog 56,6 procent. (Bron: Warandemanifest, blz. 145)
In 2008 kreeg Wallonië 39,0 procent van de totale uitkeringen. In 2003 was dat 38,1 procent, in 1990 37,3 procent. (idem) Het procentueel verschil mag dan al klein lijken, in absolute bedragen gaat het natuurlijk om heel veel geld.
Besluit: dit alles toont nog maar eens aan dat er geen sprake is van Waals herstel. Vooral de PS loopt terzake blind in de wereld. Elio Di Rupo had het in september 2008 over ‘de spectaculaire wederopstanding van Wallonië dat verandert met de snelheid van het licht’.
Rudy Demotte tenslotte zei het enkele weken geleden nog zo: ‘Walen hebben te weinig geloof in eigen kunnen. Terwijl ik hier voortdurend almaar betere gezondheidsbulletins van de Waalse economie onder ogen krijg’... (interview in De Morgen, 31 januari 2009)
Ondertussen blijven de leiders van de PS wel bij machte om de staatshervorming te blokkeren die Vlaanderen nodig heeft om niet meegesleurd te worden in de put waar Wallonië al jaren in verzeild is geraakt.”
