Vorig jaar ondervroegen verschillende collega’s in de Kamer en ikzelf verschillende malen minister van Energie Magnette (PS) over het zogenaamd Gouden Aandeel van België in de fusiegroep GdF Suez. Over deze ‘Golden Share’ werd door de regering enorm veel wind gemaakt, met als bedoeling – zo blijkt nu uit het antwoord van minister Paul Magnette – de fusie van Suez met GdF aanvaardbaar te maken. Het Gouden Aandeel dat Frankrijk aan België zou schenken, moest ervoor zorgen dat België een vetorecht zou krijgen inzake strategische beslissingen van de nieuwe Franse energiegroep GdF Suez. Wat meer is: voormalig eerste minister Verhofstadt maakte zich indertijd sterk dat dit Gouden Aandeel een soort basisgarantie was voor België. Ook voormalig eerste minister Leterme maakte zich sterk en minister van Energie Magnette stak zich stoer weg achter de verklaringen van Leterme.
Wat wij van in den beginne gevreesd hadden, is ondertussen ook uitgekomen. In de plenaire zitting van 19 maart liet eerste minister Van Rompuy al weten dat het Gouden Aandeel mogelijk niet zou gefinaliseerd worden. Op een mondelinge vraag op 24 maart bevestigde minister Magnette dit. Er komt alleen een soort coördinatiecomité, “waar men ideeën zal uitwisselen”. België zal één stem hebben in dit comité, de Franse regering ook één stem en GdF Suez ook één stem. België speelt dus altijd in de minderheid. Van een vetorecht is al lang geen sprake meer…
Dat is de manier waarop België de belangen van zijn burgers op het vlak van het energiebeleid verdedigt. België verkoopt – bewust, want dit blijkt steeds duidelijker een regeringspolitiek te zijn – zijn kroonjuwelen aan Frankrijk. En stoemelings wordt de bevolking hiervan op de hoogte gebracht. Moet dit dan een ernstig beleid voorstellen? Moet men op basis van zo’n beleid ernstige inspanningen aan de burgers gaan vragen?
