De pers, en dan vooral de Nederlandstalige pers, is niet mals voor de begroting van deze regering. Of liever: voor deze poging tot een begroting. Het is een begroting die regelrecht afstevent op een zeer ernstig tekort. Volgens bepaalde commentatoren is er zelfs sprake van een ontwrichting (zoals het bericht in De Standaard, 11.12.2008). Zo stelt Geert Noels, econoom bij Petercam, dat het begrotingstekort zal liggen tussen 3,5 en 4%. Hij merkt verder op dat het geheel in België nog eens moeilijker wordt gemaakt door een eigenaardige cocktail: “een concurrentiële handicap, een voortdurende communautaire patstelling en een ontsporende begroting”.
Ook een expert van ING is zeer pessimistisch: “De zware ontsporing van de begroting betekent dat om opnieuw naar een begrotingsoverschot te gaan, er maatregelen zullen moeten worden genomen ter waarde van grofweg 13 miljard euro”. 13 miljard euro, op te brengen door de volgende generatie!
Met een economie die volgens alle commentatoren inkrimpt – volgens bepaalde commentatoren gaan we naar een ‘negatieve groei’ van 1 à 1,2% - is dit toch niet meer ernstig te noemen? Steeds meer Vlamingen, bedrijfsleiders, bedienden, zelfstandigen, vragen zich af waarom de Belgische begroting niet meer sluitend kon worden gemaakt. Of mocht ze niet meer sluitend zijn?
Mark Grammens windt er geen doekjes om: het is Wallonië dat geen sluitende begroting wil. Zo schrijft hij in een sterk onderbouwd artikel in Journaal: “Ze willen de tering niet naar de nering zetten, omdat ze vrezen dat hierdoor Wallonië niet langer boven zijn stand zal kunnen leven en omdat ze beseffen dat het uiteindelijk toch Vlaanderen is dat straks het grootste gedeelte van de ontstane Belgische staatsschuld voor zijn rekening zal moeten nemen. Wat meer is: ze weten maar al te goed dat de abnormaal hoge staatsschuld mede België in stand houdt. Men kan geen land opblazen dat op een faillissement afstevent (…) Wie dus België wil redden, vindt deficit-spending een goed idee”.
Zelfs op het vlak van de (bestrijding van de) economische crisis is er totaal geen eensgezindheid meer op Belgisch vlak. Als er al geen échte begroting kon in 2008, zal het in 2009 allicht niet veel beter zijn. Dit is letterlijk dweilen met de kraan open.
