Er zijn van die Vlamingen, meestal behorend tot het zogenaamde intellectuele toplaagje, voor wie zelfs het woordje ‘communautaire onderhandelingen’ al een vieze, negatieve bijsmaak heeft en die zich schaamteloos voor het karretje van het meest reactionaire, meest verstarde Belgicistische status quo-karretje laten spannen.
Nog maar net had PS-voorzitter Di Rupo de zogenaamde Vlaamse onderhandelaars in het gezicht geslingerd dat het niet benoemen van de 3 burgemeesters in de Vlaamse Rand rond Brussel eigenlijk neerkomt op een communautaire tijdbom – terwijl het natuurlijk net andersom is: het zijn de Franstalige burgemeesters die de taalwetten overtreden en eisen dat ze niettegenstaande de inbreuken, toch aangesteld worden, die de belichaming zijn van het incivisme – of figuren als professor Sinardet vinden het nodig om de ‘Belgische eenheid’ als ideaal naar voor te schuiven. De laatste roept bijvoorbeeld in De Morgen (01.12.2008) de Vlaamse politici op de communautaire onderhandelingen te schorsen.
Zo wijst hij erop dat de zogenaamde Vlaamse onderhandelaars “voor 2009 zoveel mogelijk resultaten willen bereiken. Maar tegelijkertijd willen ze niet over de 3 burgemeesters en B-H-V praten”. Waarmee Sinardet onmiddellijk, en zonder blozen, op de Franstalige lijn gaat staan. Elke Vlaamse partij houdt immers vast aan het feit dat de niet benoeming van de 3 burgemeesters – die, het moge herhaald worden, de taalwetten op grove manier hebben overtreden – losstaat van de communautaire onderhandelingen. Ook B-H-V werd toch van dit debat losgekoppeld?
Maar professor Sinardet gaat nog een stap verder. Hij vindt bijvoorbeeld minister Reynders een zeer inschikkelijke onderhandelaar: “Hij wil best praten over verregaande bevoegdheidsoverdrachten, maar dan wil hij wel scoren op B-H-V, omwille van de stemmen van de Franstaligen”. Met andere woorden: Reynders kan niet anders. De fout ligt bij de Vlamingen, want die stellen zich niet inschikkelijk op. Laat ze toegeven op deze éne, kleine kwestie, en Reynders, die de generositeit zelve is, geeft op àlles toe.
Dit is bijna letterlijk het Franstalige discours. Enfin, op één punt lopen onze meningen gelijk met die van ‘sieur’ Sinardet: U vindt communautaire onderhandelingen tijdverlies, wij van het Vlaams Belang eigenlijk ook, maar dan wel omwille van andere redenen. U verdedigt misschien om de brode de eenheid van België, terwijl wij allang door hebben dat er voor Vlaanderen in de Belgische constructie niets te winnen valt. Vlaanderen heeft in België (bijna) altijd verloren, en ondanks het numerieke overwicht spelen wij politiek nog steeds de tweede viool. Binnen de Belgische constructie valt dit niet meer te corrigeren (allerlei wettelijke, grondwettelijke en andere juridische hindernissen beletten dat, bijzondere en speciale stemmeerderheden, enzovoort).
